หัวข้อ: เรื่อง ของ .... เรา .... (เรื่องราวของเอกับป่าน) At Last P.467/ ส่งข่าวค่ะ

[cartoons]

  อ๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยย     เกิดอารายขึ้น

[The Lover]

โห พี่เอ เปิดตัวเรื่องร้าย ก้ร้ายจริง

ไม่คิดว่าจะถึงขนาดนี้

อ่านไปก็จี๊ดในใจเหมือนกัน

[yunjaelover]

อ่านไปแล้ว ทำไมเหตุการณ์มันคุ้นๆเนอะ

แต่ดีแล้วละค่ะที่ผ่านมาได้ เพราะรู้สึกครั้งนี้อุปสรรคใหญ่น่าดู

คิดว่าในอนาคตคงไม่มีอะไรที่จะมาทำให้ทั้งคู่ คิดแบบนี้ได้อีกแล้วนะค่ะ

บางทีคุณป่านเค้าคงรู้สึกน้อยใจสุดๆ ก็ได้ ถึงได้ทำแบบนั้น

ถ้าไม่รักมาก ก็คงไม่รู้สึกเสียใจอะไรขนาดนั้น กับการที่คุณเอว่า

คุณป่านเค้าคงเป็นห่วงคุณเอ ถึงได้พูดแบบนั้นออกไป

แล้วก็การเปลี่ยนแปลง ที่แม้บางครั้งพยายามจะเข้าใจ

แต่ก็คงรับไม่ได้ทั้งหมดหรอก ปัญหาของคุณเอเนี่ย ก็เหมือนชีวิตคู่ทั่วไปเลย

บางครั้งที่เลิกกัน ไม่ได้เพราะไม่รักกัน แต่ก็เพราะปัญหาที่เจอเนี่ยแหละ

*****************************

ขอบคุณนะค่ะ          

ความรักย่อมมีบททดสอบเสมอ มีแต่รักแท้เท่านั้นที่จะเป็นเครื่องพิสูจน์

[Haney]

อ่านแล้วเหมือนเดจาวู 

[In~d3pth]

แอบคิดว่าตัวเองเข้าใจพี่ป่านนะ

ไม่ใช่แค่อารม์ประชดอย่างเดียว
คงจะน้อยใจ เสียใจ และเกิดเปรียบเทียบตัวเองกับพี่เอ (อย่างที่พี่เขียนสื่อน่ะล่ะค่ะ)
มันเกี่ยวกับความสำคัญของความสัมพันธ์  เพราะรักมาก และแคร์มาก
เลยคิดและพูดแบบนั้นออกมา


(( เหมือนจะเคยเจอและเคยเป็นแหะ ... ห้าห้าห้า ))



อ่า~แต่ที่ผ่านมาได้จนถึงวันนี้คงเป็นเพราะความรักของพี่ทั้งสองคน

 



ขอบคุณค่ะ
ที่นำมาเล่าสู่กันฟัง

[SunLoveMoon]

เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นได้กับทุกคู่ (คุ้นมากมายกับชีวิตกร๊ากกกกกกกกกกก)
เมื่อความน้อยใจ มาปะทะกับ ความน้อยใจ
เมื่อคนหนึ่งยุ่ง คนหนึ่งเหงา
เง้อออออออออออออออ
จะบอกว่าเห็นใจ ป่านนะ(อิอิ)
เพราะคิดว่า เวลาที่ป่านมองเอ    ทำงานใส่ใจกับงานตลอดเวลา
(คาดว่าป่านคงมองมานานแล้ว ไม่งั้นไม่น้อยใจขนาดนี้)
ป่านคงมองว่า เมื่อไหร่จะกินมาข้าว เมื่อไหร่จะเงยหน้าขึ้นมา เมื่อไรจะมาคุยด้วยกัน เมื่อไหร่จะมานอน ไรงี้
แต่ก็ เข้าใจ เอ เรื่องงานมันเป็นหน้าที่
และต้องทำออกมาให้ดี และทันเวลา
และมันคือความก้าวหน้าในหน้าที่ด้วย
สุดท้าย
ความรัก จะเยียวยาทุกอย่างได้
เมื่อทั้งคู่นิ่ง
และ อยู่ลำพังแล้ว
ทั้งคู่ก็จะกลับมานั่งคิดเองว่า
ชีวิตนี้ยังไงก็
ขาดกันนม่ายยยยยยยด้ายยยยยยยยยยยยย
โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ
แม้ว่าเรื่องนี้จะผ่านไปแล้วววววว
แต่
ได้โปรดมาต่อด้วยยยยยยยยยยยยยยยยย
ใจจะขาดดดดดดดดดดดดด 

[EDICIUS]

>>> พี่เอ... พี่ป่าน...   


พี่ป่านคิดมากกกกไปอ่ะ ออกแนวขี้น้อยใจ  TT^TT

มีเพื่อนสนิทมากกกกกๆ อยู่คนนึงอารมณืนี้ประมาณพี่ป่านเลย ไอ่นี่ก็ง้อบ้างไม่ง้อบ้าง แต่ส่วนมากจะไม่ง้อเพราะเดี๋ยวมันก็กลับมาเอง


แต่พี่เอกับพี่ป่านไม่ใช่แค่เพื่อน ความรู้สึกของพี่ป่านเลยเปราะบางมากกว่า ยิ่งกับพี่เอที่คอยดูแลคอยเทคแคร์ทุกอย่างมาตลอด
พออะไรเปลี่ยนไปนิดนึงคงรู้สึกได้ง่าย น้อยใจได้ง่ายๆ...


ยังไงๆ พี่ๆก็ผ่านตรงนั้นมาแล้ว วันนี้รักกันมาก เก็บอดีตไว้ช่วยย้ำความรักให้มั่นคงยิ่งๆขึ้นไปดีกว่าเนอะพี่เอพี่ป่าน 


.


อีดิท: ลืม... จุดประทัดฉลองหน้า 100    เย่ๆ

[white coat]

บอกได้คำเดียวว่า เจ็บปวด

มันปวดที่ใจ

 

[Bg LoVe NT]

เง้อออออออ

เรื่องแบบนี้เกิดได้กะทุกคน

เข้าใจว่าพี่ป่านน้อยใจ แบบว่าถึงจะยุ่งยังไงก็ใส่กันกันซักนิดเนอะ

แต่ดีใจนะที่พี่เอพี่ป่านผ่านมันมาได้

เป็นกำลังใจให้ทุกคนนะคะที่เจอปัญหา

ยังไงก็ค่อยๆคุยกัน อย่าใช้อารมณ์

แล้งมันก็จะผ่านไป




 




ปตร. เย้ๆ หน้า 1 0 0  แล้วว ฉลองๆๆ

[bixzz]

มาจิ้มฉลองหน้าที่ 100 ก่อน  เย้ เย้
เดี๋ยวจะตามอ่านเรื่องอีกทีนะครับ

[patee]

 อึ้ง....น่ะเนี่ย

    

[poom]

 ...หน้า 100..

ในมุมมองของเรา...ป่านได้แต่มองดูเอที่ตั้งหน้าทำงาน จนไม่สนใจสิ่งรอบข้างเลยแม้แต่ตัวเอง ลืมไปหรือป่าวว่ายังมีอีกคนนึงที่รอคอยให้มองเหมือนกัน...

...สิ่งที่เคยมีและเคยทำรวมกันมานานหลายปี แต่ตอนนี้มันไม่ช่าย เอ เอาแต่ทำงานโดยที่ไม่แบ่งเวลาว่ากลางคืนหรือกลางวัน...ทุกอย่างที่เราสองคนเคยมีให้กันมันหายไป ที่ละน้อยๆ จนตอนนี้แทบไม่เหลืออะไรเลย...

...ป่านเองก้อช่ายว่าจะว่างแต่ก้อยังพยายามที่จะแบ่งเวลากลับมาหาครอบครัวเพียงหนึ่งเดียวที่มีที่รัก แต่กลับมาแล้วได้อะไร ได้แต่มองดู เอ ก้มหน้าก้มตานั่งทำแต่งานจนมองไม่เห็นใครอีกคนที่โหยหา...

...เมื่อมีปากเสียงกัน เอมองว่า... ป่านเอาแต่ใจ จะให้ทำอย่างโง้นอย่างงี้ ทั้งที่งานนี้คือความก้าวหน้าที่จะตามมา แล้วนี่อะไรบ่นๆๆๆๆ จนรำคาญ หลุดคำพูดที่รุนแรงออกไปโดยไม่ได้ตั้งใจ คิดแค่ว่ารอให้เส็ดงานนี้ก่อนแล้วกัน...


...แต่ป่าน...กลับมองว่าตัวเองคงหมดค่าแล้ว จะอยู่หรือไปคงไม่สำคัญต่อเออีกต่อไปแล้ว..กลับไปตั้งหลักที่บ้านก่อนดีกว่า...แต่เอ กลับเงียบหาย แล้วจะให้คิดอะไรได้อีก...ได้แต่คิดทบทวน เอคงเบื่อเราแล้วจิงๆๆ....


..ป่าน คงทำใจดีแล้วถึงได้กล่าวออกมาแบบนั้น อาจจะแอบหวังไว้ลึกๆว่าเอจะไม่ยอมและตามมาง้อ...แต่ไม่ช่าย เอกลับบอกว่าเอาอย่างนั้นก้อตามใจ....

....แล้วเอได้อะไร...

....ป่านเองเล่าได้อะไร..


.................เสียใจเท่ากันช่ายป่าว...............


 

[snoopy]

กะจะมาฉลองหน้าที่100 ซะหน่อย
เฮ้อ ผ่านไปและเนอะ

[cassper_W]

เอิ่มมมมมมมมม

ดีน่ะเนี่ยะ  ที่อย่างน้อนตอนนี้ก็รู้ว่ายังรักกันอยู่

ไม่งั้นต้องหนีไปทำใจอีกแน่ๆๆเลยยยยยยยยย

[mist]

เข้ามาร้องไห้รับหน้า 100 

[[N]€ẃÿ{k}uñĢ]

 

สุดๆงะ เข้าใจเลยอารมณ์นั้น

แล้วจะรออ่านต่อนะ อิๆ

[ranny]

เง้อออออออ

เรื่องแบบนี้เกิดได้กะทุกคน

เข้าใจว่าพี่ป่านน้อยใจ แบบว่าถึงจะยุ่งยังไงก็ใส่กันกันซักนิดเนอะ

แต่ดีใจนะที่พี่เอพี่ป่านผ่านมันมาได้

เป็นกำลังใจให้ทุกคนนะคะที่เจอปัญหา

ยังไงก็ค่อยๆคุยกัน อย่าใช้อารมณ์

แล้งมันก็จะผ่านไป




 




ปตร. เย้ๆ หน้า 1 0 0  แล้วว ฉลองๆๆ

ขอ ลอก หน่อยนะ เจ๊

 

[nam-nueng]

^
^
ป้า ranny ยังไม่ไปทำงานทำการอีกเหรอ

อ่านเรื่องพี่เอแล้วก็  เฮ้อออ คุ้นๆเหมือนเคยเกิดกับตัวเอง แต่เป็นในมุมของป่านอ่ะนะ

เราว่าอารมณ์ตอนนั้นทั้งคนบอกเลิก และคนที่ถูกบอกเลิกก็เจ็บพอกันล่ะ รออ่านตอนต่อไปคร้าบบบบ

[both^^]

 


กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด

ไรเนี่ย

[yee]

หน้า100...เศร้า

[GajonG]

  อ๊าคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคคส์

คงจะเหนื่อยๆด้วยกันทั้งพี่เอ พี่ป่าน พักก่อนแล้วเริ่มใหม่

รอ

[moonlight]

อารมณ์  ประชด ทิฐิ 

[JENA]

พี่ป่านใจร้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย 

เรื่องแค่นี้กับการที่คบกันมานาน
  บางทีถ้าเราไม่ได้อยู่ในสถานการณ์นั้นมันก็คงจะไม่รู้

แต่ว่า มันเกิดอารายขึ้นนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน



 

[MaryGoesRound]

เห็นมั๊ยว่า การรอคอย มันทรมาณ มากจริงๆ
อดจะนึกถึงไม่ได้

[Namehoto]

รอบค่ำค่ะ

********************************

ผมจะพยายามเล่าไม่ให้ค้างมากที่สุดนะครับ ในเรื่องราวตอนนี้ แต่มันก็มีเรื่องอะไรเล่ามากมาย

อ่านต่อกันเลยครับ

*********************************

คืนนั้น ผมจำไม่ได้ว่าผมหลับไปตอนไหน ตอนเช้าผมตื่นมาแบบเบลอๆ แต่ก็นึกออกว่าเมื่อคืนพูดกับไอ้ป่านไปว่ายังไง มันก็รู้สึกชาๆ นะครับ แต่ผมก็ต้องทำงาน อย่างที่ยอกว่า ช่วงนั้นงานยุ่งมาก
 
ผมก็ออกไปทำงานตามปกติ แหวนในมือก็ยังใส่ไว้ ไม่รู้สิครับ วันแรกๆ มันเบลอๆ นะ วันนั้นเป็นวันที่ผมโดนต่อว่าเรื่องใจลอยและไม่มีสมาธิด้วย แต่ผมก็พยายามทำงานต่อ พอมาตอนเย็น ผมก็กลับไปที่คอนโด
 
พอเปิดประตูเข้าไปในห้อง ผมใจหายวาบ
 
ไอ้ป่านมันมาเก็บของมันไปตอนไหนไม่รู้ ปกติมันจะมีของมัน มีผ้าเช็ดตัว มีเสื้อผ้า การ์ตูน รองเท้าอะไรบ้างอยู่ แต่นี่เสื้อผ้าในตู้ รองเท้า ของส่วนตัวมันหายไปเกือบหมดเลยครับ
 
ไม่มีโน้ต ไม่มีอะไรทั้งนั้น ผมก็เลยไม่รู้จะทำไงเหมือนกัน
 
ผมเดินไปทิ้งตัวนอน ตอนนั้นคิดไม่ออกหรอกครับว่าจะทำอะไร มันเบลอๆ อยากจะร้องไห้ยังร้องไม่ออกเลย ไม่รู้ว่าจะทำยังไงดี หยิบโทรศัพท์มาจะโทรหาป่าน ก็ไม่รู้จะพูดยังไง

ผมนอนนิ่งๆ อยู่พักนึง มันเหมือนคนชาๆ นะครับ จะร้องไห้ก็ร้องไม่ออก จะคิดอะไรก็ไม่ออก ผมก็เลยลุกขึ้นอาบน้ำ แล้วก็มาเปิดคอมทำงาน

ปรากฏว่ามีเมลจากไอ้ป่านมาฉบับนึง

ผมกดอ่าน

ในเมลมันเขียนมาว่า


เอ


ขอโทษนะที่มาเก็บของโดยไม่ได้บอก ขอโทษที่ทำให้ผิดหวัง ทำให้เสียใจ แต่ป่านไม่รู้จริงๆ ว่า ป่านจะต้องทำยังไง ถึงจะเป็นแฟนที่ดีพอ บางทีป่านอาจจะยังไม่เหมาะกับการใช้ชีวิตอยู่กับใครหรอก ป่านยังเอาแต่ใจเกินไป ป่านยังงอแงเป็นเด็กๆ ป่านทำให้เอเสียใจ เพราะป่านไม่เข้าใจเอ อาจจะเพราะป่านไม่เคยมีใครให้ต้องคิดถึง ต้องแคร์ ป่านไม่เคยมีแฟน ไม่เคยรักใคร

จริงๆ แล้วป่านก็รู้ว่าเอรักป่านมาก แต่ป่านบอกตรงๆนะ ป่านไม่แน่ใจว่าป่านรักเอพอไหม ป่านไม่รู้ว่ารักต้องทำแค่ไหน ต้องเป็นแค่ไหน และไม่รู้ว่าความรักของป่านตอบแทนเอได้พอเท่าที่เอให้มาหรือเปล่า  ป่านว่าเรากลับไปเป็นเพื่อนกันอย่างเดิมก่อนเถอะนะ ป่านอยากทบทวนดูว่าที่ผ่านมา ป่านดีพอหรือยัง ป่านไม่อยากให้เอผูกตัวเองไว้กับป่าน ทั้งๆ ที่เอมีโอกาสเจอคนดีๆ อีกเยอะ

ขอโทษที่ตัดสินใจแบบเอาแต่ใจแบบนี้นะ แต่ป่านก็คิดแล้วล่ะ

ยังเป็นห่วงเอเสมอนะ

ป่าน



ผมอ่านเมลนั้นแล้วยิ่งเจ็บ เจ็บกับคำที่ว่า มันไม่แน่ใจว่าตลอดเวลาที่ผ่านมา มันรักผมพอไหม ผมคงผิดจริงๆ แหล่ะครับ ที่พูดจาเหมือนเปรียบเทียบความรู้สึกตัวเองกับมัน แต่ผมก็เคยบอกมันไปว่า มันดีพอแล้ว แค่ขอให้เข้าใจผมอีกสักนิดเท่านั้น

เรื่องงานนี่ ใช่ว่าผมจะอยากทำโดยไม่มีเวลาให้มัน แต่เราคงคิดกันคนละแบบ ผมเร่งเพื่อจะทำให้เสร็จ แล้วเวลาที่เหลือจะได้เป็นของมันเหมือนเดิม แต่ผมคงคิดผิดไปจริงๆ

ผมลังเลว่าจะตอบเมลนั้นดีไหม และจะตอบยังไง

ตอนนั้นในใจมีความรู้สึกหลายอย่างมากมายสับสนไปหมดครับ

ผมนั่งมองจอเมลมันแบบนั้นอยู่นาน

ก่อนจะตอบไปสั้นๆ


เป็นห่วงเหมือนกัน



แค่นั้นแหล่ะครับ เพราะผมไม่รู้จะพูดอะไรมากไปกว่านั้น



จากนั้นผมก็ใช้ชีวิตเรื่อยๆ ไป งานก็ทำจนเรียบร้อยหลังจากแก้ไปหลายที แล้วผมก็ยังอยู่ที่คอนโดนะครับ ส่วนไอ้ป่าน มันไม่โทรหาผม ไม่มีเมลมาอีก เท่าที่ผมพอจะรู้คือมันก็ทำงานตลอด ยิ่งมันกลับไปที่บ้าน มันก็ทำงานกับแม่มันตลอดเวลา

ผมก็เป็นห่วงนะครับ

เราห่างกันแบบนั้นประมาณเกือบเดือนได้ ที่ผมรู้สึกว่าชีวิตมันว่างเปล่ามากๆ แต่ผมไม่ได้กินเหล้าเมาปลิ้น หรืออะไรนะครับ จริงๆ ก็อยากกินๆ ให้เมาๆ ไปน่ะแหล่ะ เพราะกลางคืนกว่าจะหลับ มันก็ยากอยู่  ก็คิดถึงมันนี่ครับ ปกติต้องมีมันมานอนข้างๆ หรือถึงเราจะกลับไปค้างบ้านใครบ้านมันก็จะโทรคุยกัน

แม้แต่ตอนที่ผมมีงานมากๆ ผมก็ยังนอนกอดมันอยู่นะ เพียงแต่บางทีมันหลับไปก่อน

แต่ผมเคยสัญญากับมันไว้ ถึงมันจะไม่อยู่กับผมแล้ว ผมก็ไม่อยากผิดสัญญากับมัน




ผมกลับบ้านไปวันนึงหลังจากรู้สึกว่าอยู่คอนโดไม่ไหว แม่ผมก็ทักว่าผมเป็นอะไรทำไมดูเครียดๆ แต่ผมก็บอกไปว่าเรื่องงาน มีแต่ไอ้บีที่มันมองหน้าผมเหมือนจับผิด

พอผมขอตัวเข้าห้องไปได้สักพัก มันก็มาเคาะห้องผม

พี่เอ เป็นไร ทะเลาะอะไรกับพี่ป่านเหรอ

เห็นชัดขนาดนั้นเลยเหรอ

หน้าพี่อ่ะ ไม่ได้เครียดหรอก เศร้าเลยตะหาก หน้าหมองเหมือนคนไม่มีกะจิตกะใจอะไรเลย

ผมดึงไอ้บีมากอด ไอ้บีมันก็ตกใจนะครับ เพราะตั้งแต่มันโตมา นับครั้งได้เลยที่ผมกอดมัน

แล้วผมก็เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้มันฟัง


ไอ้บีมันฟังจบมันก็กอดผม

พี่เอ เค้าว่าพี่ป่านคงน้อยใจแหล่ะถึงได้พูดออกมาแบบนั้น

ไม่รู้สิ มันก็เคยงอนๆ แบบนี้นะ แต่หนนี้พี่รู้สึกว่ามันคิดมาแล้วจริงๆ

แต่พี่ป่านเอาแต่เค้าคิดข้างเดียวไง เค้าถามจริงๆเหอะ พี่ไม่อยากไปง้อเหรอ

อยาก

แล้วทำไมไม่ไป

ไม่รู้สิ เหนื่อยมั้ง มันเหมือนว่าทำไมป่านมันต้องคิดแบบนี้ด้วย

พี่เอ พี่คบกับพี่ป่านมากี่ปี พี่น่าจะรู้นิสัยพี่ป่านแล้วนะ

เฮ้อ ไม่รู้สิ

ไอ้บีมันมองหน้าผม


เค้ามีอะไรอยากบอกพี่นะ ตอนแรกเค้าคิดว่าพี่คงจะเคลียร์กันได้ เพราะเค้าก็เห็นว่าพี่ใจเย็นขึ้นเยอะแล้ว แต่เค้าเองก็ไม่รู้ว่ามันหนักขนาดนี้

อะไรเหรอ

พี่ป่านโทรหาเค้าบ่อยนะ แต่ก็ไม่ได้เล่าอะไรให้เค้าฟังหรอก บอกว่ามีเรื่องไม่เข้าใจกัน แล้วก็อยู่ช่วงทบทวนๆ กับพี่ แต่โทรมาก็ถามว่าพี่เป็นไงบ้าง เค้าก็บอกไปเท่าที่รู้ เพราะส่วนมากพี่ก็ไม่ได้กลับบ้านเท่าไร พี่ป่านเค้าก็ห่วงพี่นะ

ผมบอกไม่ถูกว่ารู้สึกยังไง

แล้วป่านมันเป็นไงบ้าง

เค้าก็ไม่รู้หรอก แต่เสียงดูแย่ๆ เศร้าๆ นะ เค้าก็ถามเหมือนกันว่าพี่ป่านเป็นไง พี่เค้าก็บอกแค่ว่า เค้าก็ทำงาน อย่างอื่นก็เรื่อยๆ

ผมถอนหายใจ


พี่เอ เค้าถามจริงๆ เหอะ แยกกันแล้วทรมานกันแบบนี้ จะแยกกันทำไม มีอะไรก็ไปพูดกันใหม่ดีๆ เปิดใจกันดีกว่าไหมอ่ะ

มันจะฟังเหรอ

เอ้อ บางทีพี่เค้าก็โง่เอาง่ายๆ นี่แหล่ะ (ดูมันว่าผม) ไม่ลองจะรู้เหรอ

พี่จะเริ่มยังไง หนนี้พี่บอกตรงๆ นะ พี่ไม่รู้ว่าไอ้ป่านมันคิดอะไรมากแค่ไหน

เฮ้ออออ เค้าก็ไม่รู้แล้วอ่ะ พี่ยังมีเค้าให้คุยด้วย แล้วพี่ป่านเขามีใครให้ไประบายให้ฟังไหมล่ะ

คนที่รู้เรื่องพี่กับป่านก็มีแต่พวกเรา กับ ....   ผมลืมคนๆ นี้ไปได้ยังไงเนี่ย

บี ขอบใจนะ  ผมว่าพลางผลุนผลันออกจากบ้านไปเลยในคืนนั้น บอกพ่อกับแม่แค่ว่ามีธุระด่วน




ไปไหนนะหรือครับ



คงมีหลายคนเดาถูก


ใช่ครับ ผมไปบ้านสวน ไปมันเดี๋ยวนั้นน่ะแหล่ะ


ผมลืมคุณยายไอ้ป่านไปได้ยังไง บ้าจริงๆ



บางคนคงแล้วทำไมไม่โทรไปหาก่อน ผมรู้ว่าคุณยายอยู่แน่ๆ แล้วอีกอย่างเรื่องนี้ ผมอยากไปเรียนปรึกษาคุณยายด้วยตัวผมเองมากกว่า มันก็เรื่องใหญ่นะครับจะว่าไปแล้ว และผมก็ไม่รู้ด้วยว่าป่านมันเล่าให้คุณยายฟังหรือเปล่า

ใจนึงผมก็ไม่อยากเอาเรื่องผมกับไอ้ป่านไปกวนคุณยายหรอกครับ แต่ผมมองไม่เห็นใครจริงๆ


ผมขับรถไปบ้านสวนวันนั้นเลย แต่กว่าจะไปถึงก็เย็นแล้วล่ะครับ


พอเข้าไปในบ้านได้ ผมก็เดินไปหาคุณยายที่นั่งรออยู่ตรงโถง


เอ มายังไงล่ะลูก คุณยายถามผมเมื่อผมไปกราบที่ตักท่าน

ผมมาขอคำปรึกษาจากคุณยายครับ ผมบอก แล้วทุกอย่างก็พรั่งพรูออกมา ผมเล่า เล่า และเล่า ตั้งแต่ผมเริ่มทำงาน ผมไม่มีเวลา คำที่ไอ้ป่านพูดกับผม จนถึงเรื่องที่มันตัดสินใจบอกผมให้กลับไปเป็นเพื่อนกัน

คุณยายนั่งฟังผมเล่า ผมเล่าไป เล่ามา น้ำตาก็ไหล ตลอดเวลาตั้งแต่เกิดเรื่องผมไม่ได้ร้องไห้เลยนะครับ มันมึนๆ ชาๆ บอกไม่ถูก แต่พอมาเจอคุณยาย ผมก็ทนไม่ไหว

คุณยายครับ ผมขอโทษที่ไม่ได้ดูแลป่าน จนทำให้ป่านเขาน้อยใจขนาดนี้ ผมกราบลงกับตักคุณยายอีก แล้วก็ยิ่งร้องไห้ ตอนคุณยายเอามือมาลูบหัวผม

เด็กเอ้ย เรื่องแค่นี้เองนะลูก ใจเย็นๆ ก่อนนะ

ผมจะทำยังไงดีล่ะครับคุณยาย ป่านพูดขนาดนี้ ผมจะรั้งป่านมันไว้ยังไงดี


ไม่มีอะไรดีไปกว่า ไปพูดกันตรงๆ ว่ารู้สึกยังไงหรอกลูก ถ้าเอไม่อยากเลิกกับป่าน ก็ไปบอกตรงๆ ส่วนอะไรที่เราไม่เข้าใจกัน หรือคิดว่ามันไม่เท่ากัน ก็ปรับ ก็แก้ไขกันไป ไม่มีใครรู้ใจใครได้ตลอดทุกเรื่อง มีอะไรก็พูดกัน อย่าคิดเองเออเอง บางทีเรื่องเล็กๆ น้อยๆ สำหรับเรา อาจจะเป็นเรื่องใหญ่สำหรับอีกคนก็ได้

คนเราไม่เหมือนกันนะลูก เกิดมาก็ต่างกัน ครอบครัวสังคมที่พบที่เจอก็ต่างกัน แต่เราอยู่ด้วยกันได้ เพราะเราปรับความเข้าใจเข้าหากัน พูด และ ฟังกัน ไม่ใช่คิดแทนอีกคนว่า เค้าคงจะคิดแบบนั้น เค้าคงจะคิดแบบนี้ หรือคิดว่าที่เราคิดน่ะถูกแล้วดีแล้วโดยไม่ได้ถามอีกคน

คุณยายพูดไปลูบหัวผมไป

ยายเชื่อว่าหลานยายก็คิดไม่ต่างจากเอตอนนี้หรอก ที่อยากกลับไปดีกันน่ะ แต่เจ้าป่านก็มัวแต่คิดว่าตัวเองเป็นคนบอกเอง ก็เลยไม่กล้าจะกลับไปง้อ ไปขอให้กลับมาเหมือนเดิม ส่วนเอ ก็คิดแต่ว่า อีกคนบอกมาแบบนี้ จะมีหน้าไปง้อไปรั้งไว้ได้ไง ใช่ไหมล่ะลูก


ผมฟังแล้วอึ้ง เพราะแทงตรงใจผมเลยครับที่คุณยายพูดมา


คุณยายว่าป่านคิดแบบนั้นหรือครับ

จ้ะ

แล้วผมจะเริ่มยังไงดี

คุณยายลูบหัวผมอีก แล้วก็ยิ้ม

คืนนี้ค้างทีนี่นะลูก ยายให้คนเขาจัดห้องไว้แล้ว  อืม ยายจะถามเออย่างนึง เอเชื่อพรหมลิขิตหรือเปล่าลูก

เอ่อ ครับ ผมงง ที่คุณยายอยู่ๆ ก็เปลี่ยนเรื่อง

ไปอาบน้ำล้างหน้าล้างตาก่อนไป เสื้อผ้าเอามาหรือเปล่านี่

มีมาครับ (เก็บยัดๆ มาแบบลวกๆ ล่ะครับ)

กินอะไรไหม ยายจะให้เขาตั้งสำรับให้

ไม่เป็นไรครับคุณยาย ผมไม่หิว

คุณยายยิ้ม งั้นเดี๋ยวเอากุญแจรถมา ยายจะให้เค้าไปเลื่อนเก็บให้ ช่วงนี้มะม่วงมันออกดอก เดี๋ยวยางมะม่วงจะตกใส่รถเลอะเปล่าๆ

ผมส่งกุญแจรถให้ คุณยายรับไปแล้วก็บอกผมต่อว่า

ไปพักผ่อนเถอะเอ แล้วคิดทบทวนดูนะลูก คนเราน่ะ ถ้ามันคู่กันจริงๆ มันไม่แคล้วกันหรอก

ผมเลยขอตัวไปที่ห้องที่ปกติเวลาผมมา ก็จะนอนที่นั่น แต่หนนี้ผมคงนอนคนเดียว



ผมอาบน้ำ แล้วก็นอนคิดอะไรไปเรื่อยๆ ตามที่คุณยายพูดให้ฟัง ได้ระบายได้ร้องไห้ออกมา ก็ทำให้รู้สึกโล่งขึ้น ผมก็เลยคิดว่าผมจะลองไปหาไอ้ป่านมันอีกหน จะขอคุยกับมัน


ผมนอนคิดโน่นคิดนี่สักพัก ได้ยินเสียงรถ

แต่ไม่ทันจะอะไร ก็ได้ยินเสียงเคาะเบาๆ

ครับ ผมเดินไปเปิด เป็นคุณยายครับ

คุณยายมีอะไรครับ ใครมาหรือครับ

ป่านมาน่ะลูก เดี๋ยวก็คุยกันนะ ยายยังไม่ได้บอกหรอกว่าเอมา แต่รู้ว่าป่านจะมาตั้งแต่กลางวันแล้ว เจ้าตัวโทรมาบอก เออยู่ในห้องเงียบๆ ก็แล้วกัน คุณยายบอกแค่นั้นแล้วปิดประตู


ปล่อยให้ผมนั่งอึ้งอยู่แบบนั้น


แล้วผมจะพูดกับมันยังไงดี



****************************************


อีกตอน จบเรื่องราวคราวนี้แน่ๆ ครับ คืนนี้ขอแค่นี้ก่อนนะครับ


****************************************

[white coat]

^
^
^
^
จิ้มก่อนอ่าน 

[nana]

โชคดีจริงๆที่มีคุณยายอยู่เคียงข้าง

[Millet]

ไม่ทันหน้า 100 ชริส์ๆๆๆ

 



กอดคุณยายย   

[poom]

 ..ชะตาฟ้าลิขิตไว้จิงๆ...คนสองคนจำใจจ้องเดินให้เป็นเส้นขนาน ยังไงก้อโค้งเข้าหากันจนได้อยู่ดีเพราะ...พรหมลิขิต...ขีดเส้นทางให้ก้าวเดิน

[EDICIUS]

>>> ใจจะขาดดดดดดดดดด อยากรู้ว่าพี่เอกับพี่ป่านจะคุยกันยังไง ได้เสียน้ำตากันอีกแน่ๆเลย 


>>> คุณยายสุดยอด น่าเคารพรักมาก ทั้งเข้าใจ ทั้งให้คำแนะนำ คุณยายของพี่ป่านน่ารักมากๆ 



.