หัวข้อ: เรื่อง ของ .... เรา .... (เรื่องราวของเอกับป่าน) At Last P.467/ ส่งข่าวค่ะ

[sooyuu]

อ๊ายยยยย น้ำเมาทำให้คนเปลี่ยนนิสัย
รู้ตัวแต่ว่าไม่มีสติยับยั้งได้ อั๊ยยยย
สงสารป่านอ่า พี่เองก็ เค้าจะมาขอโทษแล้ว ฮือออออ
ไงเมาแล้วเป็นแบบนี้ไปได้ ใจร้ายๆๆๆๆๆ ทำป่านน้อยได้ลง

[EDICIUS]

>>> โอย... พี่เอ พี่ป่าน คุณนาเมฮ์... รู้มั้ยตอนที่เห็นว่าอัพเรื่องแล้วเนี่ยดีใจมาก

แต่พออ่านหัวเรื่องปุ๊บ... Rape แบบ... อึ้ง!... แล้วก็เอาเม้าท์ชี้ค้างไว้อย่างนั้น ไม่ยอมกดเข้าไปอ่าน

ซักพักถึงรู้สึกตัวว่าใจเต้นแรงมากเลยอ่ะ กลัว...


ในที่สุดก็กดเข้ามาอ่าน...



ค่อยโล่งใจหน่อย อย่างน้อยๆ ก็ไม่ได้เป็นอย่างที่กลัว



>>> พี่รักกัน มันก็ต้องมีบ้าง ทะเลาะกัน ผิดใจกัน รุนแรงใส่กัน

คู่พี่น่ะดีแล้วนา บางคู่ข่วนกันทุกวัน(อืม... "ข่วน") ต่อยกันเว้นอาทิตย์ด้วยซ้ำ

คนเราเมา อะไรที่ไม่อยากให้เกิดก็เกิดทั้งนั้น

ดีที่พวกพี่ๆผ่านมันมาได้ เพราะ... "รัก" 




.

[nana]

พี่เอบทโหดน่ากลัวมาก

[The Lover]

อืม อึ้งครับ

อารมณ์แท้ๆ เลยครับ

[menano]

 

เหอเหอ

อารมณ์โกรธ + แอลกอฮอล์

อย่าว่าแหละเนอะ

 

[qq_car]

 

โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ

[Haney]

อ่านถึงตอนต่อย ยังหัวเราะอยู่เลย เหอๆ เพราะเพิ่งโดนมา 



แต่พออ่านตอนท้ายแล้ว...   

[CMYK]

เอ่อ ไม่เข้าใจ กะลังโกรธอยู่ ไหงมีอารมณ์แบบนั้นได้
ออ..เข้าใจล่ะ แบบว่ามีอารมณ์

[อิง]

มุมมืดของคุณเอ น่ากลัว  

แอลกอฮอล์ไม่เคยส่งผลดีกับใครเลยจริง ๆ  

[boboaje]

  ..... เฮ้ออออออ มนุษย์ก็ยังคงเป็นมนุษย์อยู่ดี  ....... ตกใจเหมือนกันค่ะไม่คิดว่าพี่เอจะกล้า  แต่ก็นะชื่อตอนก็ บ่งซะ ......


...... พี่ป่านน่าสงสารจัง อ่ะ  รวดร้าวววววววว เลย เรื่องใหญ่ก่าคุณแม่ไม่ปลื้มอีก ..

[phung]

แค่เห็นชื่อตอนก้อตกใจแล้ววววววววว

ดูเป็นชื่อตอนที่ไม่เข้ากะเรื่องนี้เอาซะเลย


อ่านไป รูสึก วูบๆๆ จึ้กๆ ตลอดเวลา


รีบเอาตอนต่อไปมาลงนะ เดี๋ยวเค้าตายยย

[bixzz]

ขอบคุณคุณนาเมฮ์และคุณเอที่มาลงเรื่องต่อนะครับ
ทีแรกเห็นชื่อตอนก็ยังงงงงอยู่...
แต่พออ่านแล้วก็  อ่ะนะ
ก็เข้าใจนะครับ คนเรามันจะมีอารมณ์ด้านเดียวได้ยังไง
แต่ก็คิดว่าหลังจากคืนนั้นแล้ว คงไม่มีเหตุการณ์แบบนั้นอีกนะครับ
จะรออ่านต่อนะครับว่าหลังเกิดเรื่องแล้วเคลียร์กันยังไงต่อไป เป็นกำลังใจให้ครับ

[potery]

          

[[N]€ẃÿ{k}uñĢ]

เหล้าทำให้สติของคนเราเลือนหายไป ชั่วเวลาหนึ่ง

[ken_krub]

เป็นกำลังใจให้ครับ

[Otaku]

พี่เอน่ากลัวมากมาย

แอบสงสารพี่ป่าน

[nam-nueng]

เอ โหดอ่ะ




แต่เค้าให้อภัย 

[patee]

  ทำไปได้นะเอ

[platong]

  แล้วไงต่ออ่าค้า

แบบว่าคนเรามันก็มีบ้างแหละ จะให้ใจเย็นมีเหตุผลไปทุกเรื่องก็ไม่ได้หรอก มันก็ต้องมีบางช่วงที่ปี๊ดบ้างอะไรบ้าง

เข้าใจๆค่ะ  แต่อยากรู้ว่าดีกันยังไงอ่ะ แหะๆ

[SunLoveMoon]

งี๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
สงสารป่านอ่ะ
เอ อ่ะ
ถอนหายใจ 19 ที
แต่
มันก็ผ่านมาแล้วเนอะ
รักกัน รักกัน รักกัน 

[Millet]

ว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

ตอนนี้ไม่มีอะไรจะมอบให้พี่เอ

 

[white coat]

ยังไงก็ยังให้อภัย คุณเอ เสมอ

 และ ยัง แอบ  คุณป่านเสมอ

 มาต่อนะครับ กำลังค้าง   

 ยิ่งค้างยิ่งโวยวาย วันนี้หาเรื่องวีนคนข้างๆดีกว่า

[cassper_W]

โหหหห  จบค้างงงคา


คามันอยู่ในใจเลยยยอ่ะ

และคงจะค้างต่อไปจนกว่าจอนใหม่จะมา   

[โจ๊กกุ้ง]

 :sad5:คุงเอน่ากลัว  สงสารคุณป่าน

[GajonG]

เห็นชื่อตอนแร้ว โอะ ไม่รู้สึกไร (เพราะโง่อิ๊ง:m23:)

แต่พออ่านไปแร้ว  ช็อคนิดๆ ก็เข้าใจว่าพี่เอคงกะลังโมโหอยู่
แต่สงสารพี่ป่าน คงตกใจน่าดู    (อ๊ากกกกก)

ดีกัน ดีกัน นะ

[sakiko]

ไม่ว่า พี่เอ หลอก นะ

เพราะคนเราบางที ก็ต้อง

มียั้ง อารมณ์ ตัวเองไม่อยู่ เหมือน กัน

แต่ อย่า มีบ่อยละกัลเนอะ   



แล้ว เรื่อง เป็น ไงต่อ หละเนี่ย 

ค้างๆๆๆๆๆๆๆ  มากมาย อ่ะ พี่   

[sakiko]

ไม่ว่า พี่เอ หลอก นะ

เพราะคนเราบางที ก็ต้อง

มียั้ง อารมณ์ ตัวเองไม่อยู่ เหมือน กัน

แต่ อย่า มีบ่อยละกัลเนอะ   



แล้ว เรื่อง เป็น ไงต่อ หละเนี่ย 

ค้างๆๆๆๆๆๆๆ  มากมาย อ่ะ พี่   

^
^
^
^

ลืม บอก ชื่อ เรื่อง พี่ น่า กลัว มาเรย อ่ะ

Rape  ฟังแล้วน่ากลัว หง่ะ 

[Namehoto]

มาต่อกันค่ะ

**********************************



จริงๆ คืนนั้นผมก็ไม่ได้เมามากมายอะไร จะว่าทำไปเพราะไม่มีสติก็ไม่เชิงนะครับ แต่เรียกว่า การยั้งคิด มันน้อยกว่าปกติมากกว่า
 
พออะไรๆ มันผ่านไปแล้ว ผมก็ถอนตัวจากตัวมัน คือมันก็กองอยู่กับพื้นหน้าประตูน่ะแหล่ะครับ แล้วที่ตามมาคือเลือดครับ เพราะผมไม่ยั้ง เจลก็ไม่ได้ใช้ แล้วมันก็ไม่พร้อมด้วย ไอ้ป่านมันเลยเลือดออก
 
ตัวมันน่ะ นอนหลับตานิ่งๆ ไม่ร้องไห้ แต่มันก็ไม่พูดอะไร
 
ตอนนั้นผมก็รู้สึกว่าตัวเองทำเกินไปแล้่วล่ะครับ
 
ผมลุกขึ้ัน ก้มลงไปดึงมัน มันก็ไม่ขัดขืนอะไร ยืนตามแรงดึงผม คือเหมือนมันปล่อยตัวตามแรงผมทุกอย่าง
 
แต่มันไม่มองหน้าผมนะครับ มันหลับตาอยู่แบบนั้น
 
เลือดมันก็ซึมๆ ผมก็เลยอุ้มมันจะไปล้างตัว มันก็ปล่อยให้ผมอุ้ม แต่ไม่ยกมือมากอดคอผมเหมือนทุกครั้ง ผมพามันไปในห้องนอน วางมันลงบนเตียง แล้วก็เดินเข้าห้องน้ำไปหาผ้าชุบน้ำอุ่นๆ มาเช็ดตัวให้มัน
 
มันก็นอนเฉย ให้ผมจับพลิกไปมา ผมก็ค่อยๆ ทำให้มันล่ะครับ คือก็เสียใจนะ ตัวมันมีแต่รอย ช้ำบ้าง แดงบ้าง (ไม่ได้ตบตีอะไรมันนะครับ แต่รอยจูบนี่แหล่ะ บางที่ผมก็กัดมันไปบ้าง มันเลยเป็นรอย)
 
พอจะเช็ดไปตรงก้นมัน แค่ผ้าแตะไป ไอ้ป่านมันสะดุ้ง คงแสบน่ะครับ เพราะมันก็ฉีกเป็นรอยอยู่หน่อย เลือดยังซึมๆ ผมเลยรีบเช็ดตัวให้มัน แล้วไปหาพวกสำลี มากดห้ามเลือด
 
จะเอายามาทา ก็ไม่กล้า
 
ตลอดเวลา ไอ้ป่านไม่พูดอะไรครับ มันพลิกตัวคว่ำหน้า หลับตาแนบกับหมอน ปล่อยให้ผมง่วนอยู่กับแผลมัน จนเลือดหยุด ผมก็ไม่แน่ใจว่าจะใช้ยาอะไร ทิงเจอร์ไม่ได้แน่ เบตาดีนก็กลัวมันจะแสบ ครีมทาแผลสดจะเวิร์กไหมก็ไม่รู้ เลยแค่ทำความสะอาดไว้ก่อน
 
ผมห่มผ้าให้มัน ก่อนจะเดินกลับไปเก็บของที่กระจัดกระจายอยู่หน้าประตู เสื้อมันกระดุมขาด เพราะตอนนั้นผมกระชากออกจากตัวมัน มีรอยเลือดหยดอยู่บนพื้นด้วย ก็ตรงที่ผมทำมันน่ะแหล่ะครับ
 
ผมไปเอาที่ถูพื้นมาถูเช็ดหยดเลือด ก่อนจะเก็บของเดินกลับเข้าไปในห้องอีกที ไอ้ป่านยังนอนเงียบอยู่ แต่ผมรู้ว่ามันยังไม่หลับ เพราะถ้ามันหลับ ต้องมีเสียงหายใจฟี้ ฟี้ เบาๆ ของมัน แต่นี่ไม่มี
 
ผมอาบน้ำ ตอนนั้นสติกลับมาหมดแล้วครับ ร่างกายได้ปลดปล่อย แต่ใจหนักอึ้่งเลย



 
ใช่ครับ ผมรู้ตัวว่าทำเลวไปมาก มากจนผมเองไม่กล้าขอให้ป่านยกโทษให้่เลยด้วยซ้ำ



 
ผมออกมาจากห้องน้ำ ไอ้ป่านยังนอนเงียบอยู่ ผมเดินไปที่เตียง ขึ้นไปกึ่งนั่งกึ่งนอนข้างๆ มัน ไอ้ป่านยังนอนคว่ำหลับตานิ่งอยู่แบบนั้น หลัง ไหล่ ที่พ้นผ้าห่มออกมามีแต่รอยที่ผมทำไว้ ผมรู้มันก็คงเจ็บมาก แต่ป่านไม่พูดอะไรสักคำ  (ส่วนผม ที่มันต่อย ก็เขียวล่ะครับ ปากแตกหน่อยด้วย)
 
ผมเอื้อมมือไปแตะไหล่มัน ตัวมันดูเกร็งๆ ขึ้นมา
 
ตอนนั้นแทบน้ำตาไหล
 
กรูทำอะไรลงไปกันเนี่ย
 
ผมก้มหน้าไปจูบที่หลังมัน ไอ้ป่านนอนนิ่ง ผมลูบหลังมันเบาๆ ก่อนจะเถิบตัวเองเข้าไปใกล้มัน แล้ววางแขนกอดมันไว้
 
ไอ้ป่านไม่ถึงขนาดขืนตัว แต่มันนอนนิ่งมาก ไม่หนี ไม่สะบัด แต่ก็ไม่ขยับมาหาผม
 
มันทำตัวเหมือนตุ๊กตาที่ผมจับวางไปทางไหน ก็อยู่อย่างนั้น




 
ป่าน เอขอโทษ
 
และเป็นผมที่ทนไม่ได้ พูดออกมาก่อน ผมซบหน้าอยู่กับหลังมัน บอกมัน
 
ไอ้ป่านยัีงนอนนิ่ง
 
เอขอโทษ ขอโทษ ผมบอกมันแล้วก็จูบหลังมันไปด้วย
 
 
ไอ้่ป่านมันเงียบมากครับ
 
 
 
 
 
นาน จนมันพูดออกมา
 
 
 
 
 
ได้ไปพอหรือยัง ถ้ายัง ก็ทำจนกว่าจะพอใจสิ
 
 
 
 
 
ปวดหนึบยิ่งกว่าโดนมันต่อยอีกครับ


ผมพูดอะไรไม่ออก และไม่รู้ว่าจะอธิบายยังไง จริงอยู่ผมโกรธมัน น้อยใจมัน แต่สิ่งที่มันทำ ก็ไม่ได้ร้ายแรงจนผมต้องทำร้ายมันแบบนี้ และผมไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรที่จะชดใช้ ชดเชยให้มันได้

ถึงผมจะรักมันมากแค่ไหน หรือมันจะรักผมแค่ไหน แต่เรื่องที่ผมทำ มันก็ทำให้เกิดรอยร้าวระหว่างเราไปแล้ว

เพราะตอนนี้ผมทำร้ายคนที่ผมสัญญาว่าจะดูแลให้ดีที่สุดไปแล้ว

สิ่งที่ผมทำได้คือ สร้างความเชื่อมั่นให้มันอีกหน

ผมกอดมันไว้อย่างนั้น

แล้วบอกมันว่า



ป่านครับ เอจะไม่ขอให้ป่านยกโทษให้เอหรอกนะ เอรู้ว่าเอผิด ผิดมาก ที่ทำเรื่องบ้าๆ นี่ลงไป แต่มันจะไม่มีวันเกิดขึ้นอีก ป่านอาจจะไม่เชื่อเอ หรือเกลียดเอ เอก็ยอมทั้งนั้น

มันไม่พูดอะไร ผมก็ไม่กล้าพูดอะไรต่อ ได้แต่กอดมันไว้อย่างนั้น มันเองคงเพลียด้วย เลยหลับไป

แต่มันหลับไม่สนิทนะครับ ผมรู้สึกได้ คือไม่ได้ขนาดละเมอดิ้น หรือเพ้ออะไร แต่บางทีมันก็เกร็งตัวเวลาผมกอดมัน หรือไม่ก็ขมวดคิ้ว กัดฟัน (ซึ่งปกติมันไม่เคยทำ)

ผมนอนไม่หลับทั้งคืน และเช้ามาไอ้ป่านก็ไข้ขึ้น ผมโทรไปบอกเลขามันว่ามันไม่สบายคงไม่เข้าบริษัท ส่วนผมก็ลางานอยู่กับมัน

ผมโทรหาเพื่อนเท่าที่พอจะรู้จักหมอสักคนถามหายา เพราะจะพาไปโรงพยาบาล ไอ้ป่านมันก็ไม่ยอมไปแน่ๆ พอได้ยาพวกแก้ไข้แก้อักเสบ ผมก็รีบออกไปหาซื้อ

ไอ้ป่านยังหลับอยู่ตอนผมกลับมา ผมทำอาหารเช้าแล้วไปปลุกมัน

ตอนผมแตะตัวแล้วไอ้ป่านมันลืมตามาเห็นผม

มันขืนตัวนิดนึง ผมเห็นแววตามันดูกลัวๆ ผม

บอกตรงๆ ใจหายนะครับ ผมทำให้มันมีความทรงจำที่ไม่ดีเกี่ยวกับตัวผมไปแล้ว

แต่ผมก็บอกมันเสียงอ่อนๆ ว่า ให้มันตื่นมากินข้าวแล้วจะได้กินยา มันก็ลุกขึ้นมา รับชามข้าวต้มไป ตอนแรกผมจะป้อนมัน แต่ก็ไม่กล้านะครับ ผมวางยาให้มันกินหลังอาหาร มันก็กิน

แล้วผมก็บอกมันว่าจะเช็ดตัวให้ จะได้ทายาด้วยเพราะผมออกไปซื้อมาแล้ว ไอ้ป่านมันก็ไม่พูดอะไร เอนตัวลงนอนแล้วก็ปล่อยให้ผมเช็ดตัวให้มัน

มาเห็นมันตอนเช้า รอยยิ่งชัด เพราะมันสว่าง ไอ้ป่านมันนอนเหมือนตุ๊กตา หลับตานิ่งๆ ไม่หือไม่อืออะไร

ผมเช็ดตัวให้มัน แล้วก็ทนไม่ไหว

น้ำตาร่วงลงมาบนตัวมันน่ะแหล่ะ

ผมก็พยายามกลั้นนะครับ แต่สภาพมันที่ผมเห็น มันยิ่งทำให้ผมรู้สึกว่า ผมมันเลวจริงๆ ที่ทำลงไปขนาดนั้น ผมปาดน้ำตาแล้วก็เช็ดตัวให้มันต่อ ตอนนั้นไม่กล้ามองหน้ามันเลย

ผมร้องไห้ไป เช็ดตัวให้มันไป สักพักผมก็ได้ยินเสียงสะอื้น ตอนแรกนึกว่าเป็นเสียงตัวเอง แต่มันไม่ใช่ครับ

ไอ้ป่านมันพลิกตัวหนีผม แล้วมันก็ร้องไห้ออกมา ตัวมันสั่นไปทั้งตัว ผมทิ้งผ้าในมือ ไปกอดมัน ไอ้ป่านมันขืนตัวหนีผม แต่ผมก็ไม่ยอมปล่อย

ขอโทษ ป่าน เอขอโทษ ผมบอกมันซ้ำๆ แบบนั้น

ไอ้ป่านร้องไห้จนตัวโยน ผมกอดมันไว้แน่น

มันร้องๆๆๆ แล้วก็พูดออกมา

เอทำป่านได้ยังไง ป่านเจ็บเอรู้ไหม เอทำป่านได้ยังไง

ผมแทบบ้า ยิ่งได้ยินมันพูดแบบนั้น ได้แต่บอกมันซ้ำๆ ว่าขอโทษ ขอโทษ

มันหันหลังให้ผม ขดตัวอยู่ใต้ผ้าห่มที่มันกอดไว้แน่น ผมกอดมันอยู่นอกผ้าห่มอีกที ไอ้ป่านร้องไห้อยู่นาน ผมเองก็ร้องครับ

จนสักพัก มันก็สงบลง แต่ยังสะอื้นอยู่

ผมยังกอดมันไว้แบบนั้นอีกพักนึง ไอ้ป่านมันนอนเงียบ สะอื้นเป็นพักๆ ผมเห็นมันลืมตามองไปอีกทาง ผมคลายอ้อมแขนที่กอดมันไว้ ลุกจากเตียง อ้อมไปคุกเข่าอยู่ตรงข้างเตียงด้านที่มันนอน

เราสบตากัน ไอ้ป่านตาแดงช้ำ น้ำตายังไหลอยู่

ผมยื่นมือไป ไอ้ป่านเอนหน้าจะหนี แต่ผมก็ไล้นิ้วเช็ดน้ำตาให้มันเสียก่อน

เอไม่ขอให้ป่านยกโทษให้เอนะ เอทำผิด เอทำเลวมาก แต่เอขอโอกาสแก้ตัวได้ไหม ผมบอกมัน

ไอ้ป่านหลบตาผม มันไม่ตอบ

ป่านยังไม่ต้องตอบเอหรอก ผมไม่เร่งรัดอะไรมันอีกครับ แต่ก็นั่งคุกเข่าอยู่แบบนั้น

ไอ้ป่านหลับตา มันถอนหายใจ

ป่านอยากอยู่คนเดียว ป่านจะนอน มันพูด

ผมเลยลุกขึ้น ดึงผ้าห่ม ห่มให้มัน ส่วนตัวเองก็เดินออกไปนอกห้อง ก็ไม่ไปไหนไกลหรอกครับ นั่งอยู่ห้องข้างนอกน่ะแหล่ะ

ไอ้ป่านมันหลับไปอีกครับ คงเพราะยาด้วย มันดูสงบลงกว่าเมื่อคืน ผมเองก็เดินไปดูเป็นระยะๆ

ตอนนั้นบอกตรงๆ ไม่รู้จะทำยังไงเลยครับ

ใจนึงอยากโทรไปหาคุณยาย แต่ก็กลัวนะครับ เพราะผมก็ทำหลานชายท่านไว้เยอะ จะโทรไปหาพวกไอ้บี ผมก็กลัวป่านมันจะคิดว่าเอาเรื่องเลวๆ ไปเล่าให้คนอื่นฟัง ผมก็เลยได้แต่เครียดอยู่คนเดียว (ซึ่งก็สมควรแล้วล่ะ) แล้วก็เตรียมอะไรไว้ให้มันกินตอนตื่น

ก็ต้มซุปนั่นแหล่ะครับ

วันนั้นเหมือนเวลามันเดินช้ามาก ผมผลุดลุกผลุดนั่ง คอยเดินเข้าไปแอบดูมันในห้อง แต่ไอ้ป่านก็หลับเงียบ ไอ้ผมตอนนั้นจะถามว่าเพลียไหม ก็เป็นนะครับ แต่ความกังวล ความรู้สึกผิดทำให้ผมไม่หลับเลย

จนเย็นน่ะแหล่ะครับ ผมถึงได้ยินเสียงก๊อกแก๊กดังจากในห้อง ผมเลยรีบเดินไปดู ไอ้ป่านกำลังลุกขึ้นนั่ง มันคงเจ็บนะครับ ผมเห็นหน้ามันเบ้ๆ แต่พอมันหันมาเห็นผม มันก็เมินหน้าไปอีกทาง

จะเข้าห้องน้ำไหม ผมถามมัน ไอ้ป่านมันก็ไม่ตอบอะไร แต่พอผมจะเข้าไปประคอง มันก็ขืนตัวนิดหน่อย แต่ก็ปล่อยให้ผมประคองมันไป

แต่พอถึงห้องน้ำ มันก็พูดสั้นๆ แค่จะเข้าไปคนเดียว

ผมก็เลยรออยู่หน้าห้องน้ำ

ไอ้ป่านหายเงียบไปพักใหญ่ จนผมเริ่มกังวล แต่ก่อนที่ผมจะเคาะประตูมันก็เปิดออกมาแล้ว ผมก็ประคองมันเดินกลับมาที่เตียงแล้วก็ถามมันว่าจะกินข้าวเย็นเลยไหม จะได้กินยา มันก็ไม่ได้ปฏิเสธอะไร

ผมก็เอาซุปที่ทำให้มาให้มัน มันก็กินแบบไม่พูดไม่จาอะไร พออิ่มผมก็ส่งยาให้ มันก็รับไปกิน ผมยกถาดอาหารออกไปเก็บ กลับมาอีกทีเห็นมันนั่งเอนๆ อยู่

เดี๋ยวเช็ดตัวอีกทีนะป่าน แล้วจะได้ทายา

มันก็ไม่ขัดอะไร ผมก็เลยเช็ดตัวให้มัน แต่ตอนจะทายา ไอ้ป่านมันดูเกร็งๆ ตัวขึ้นมาเหมือนกัน ผมก็เลยรีบทายาแล้วก็ค่อยๆ ประคองให้มันนอน ห่มผ้าให้ แล้วผมก็เดินอ้อมไปอีกด้าน

หยิบหมอนของตัวเองออกมา

ป่านนอนนะ มีอะไรหรือจะเอาอะไรเรียกเอ เอจะไปนอนข้างนอก แต่จะเปิดประตูไว้ มีอะไรเรียกได้นะ

มันไม่ว่าอะไร แต่หันมามองผมเหมือนจะถามว่าทำไม

เอจะนอนข้างนอก จนกว่าป่านจะไว้ใจเออีกหน ว่าเอจะไม่ทำอะไรบ้าๆ เลวๆ แบบนั้นอีก

ผมบอกมันแล้วก็หอบหมอนออกมา

ไอ้ป่านก็ไม่พูดอะไรครับ มันก็นอนหลับตา




คืนนั้น ผมกลับมานอนที่โซฟาข้างนอก เหมือนตอนเราย้ายมาอยู่ด้วยกันใหม่ๆ

จริงๆ ถ้ามันจะให้ผมนับหนึ่งใหม่ผมก็ยอมนะ ขอแค่มันให้โอกาสผมอีกครั้งเท่านั้นก็พอ


*******************************




หมดแล้วค่ะ  
 

[XwoB]

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด



หมดกัน

หัวหิน


มาอ่าน ตอนนี้








555








แต่มันก้อแค่อดีต เนอะ พี่เอเนอะ

[patee]

 เป็นความทรงจำที่ลืมไม่ลงใช่ป่าวคุณเอ