มันส่งมาอีกสั้นๆ ค่ะ วันนี้ มันบอกว่ายังอายไม่หายเลย เล่าแล้วคิดไปถึงตอนนั้น โหยไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ไหน ฮ่าๆๆๆ
*************
เสียงนาฬิกาปลุกดังติ๊ดๆๆๆ ผมลืมตาตื่นมา พร้อมๆ กับคนในอ้อมกอดขยับตัว
สิ่งที่รู้สึกตอนแรกคือ ปวดแขนมาก เพราะป่านมันนอนทับไว้ทั้งคืน
แต่อีกความรู้สึกที่ตามมาคือ ผมกับมัน ก้าวหน้าไปอีกขั้นแล้ว
ผมชะโงกหัวขึ้นดูหน้ามันที่กำลังหลับซุกอยู่กับตัวผม ผมยุ่งๆ กับแก้มเนียนๆ ผมบอกหรือยังครับว่านอกจากไอ้ป่านจะตาโดแล้ว ขนตามันยังยาวอีกตะหาก
ผมมองหน้ามันตอนหลับ แขนมันก็ยังกอดตัวผมไว้เหมือนกัน
แต่ไม่มีเวลาอ้อยอิ่งนานครับ วันนี้เราต้องรีบไปวัด
ป่าน ป่าน ผมเรียก
หืออ มันครางงัวเงีย ก่อนจะซุกหน้ากับอกผมอีก
เช้าแล้ว ตื่นเหอะ เดี๋ยวไปวัดสาย ผมบอกมัน
คำว่าไปวัด คงไปสะกิดให้มันนึกออกว่าเราต้องไปทำอะไรวันนี้ มันเลยลืมตาแล้วยันตัวลุกขึ้นมาจากอกผม
แต่มันก็หน้าแดงอีก เพราะมันก็เพิ่งนึกได้ว่า เรานอนไม่ใส่อะไรกันเลยเมื่อคืน แล้วแน่นอนครับ เช้าๆ อะไรๆ มันก็ตื่นกันทั้งนั้นแหล่ะ
ถ้าไม่ติดว่าต้องไปวัดนะ ผมคงฟัดมันต่อจากเมื่อคืนตอนนั้นแหล่ะ
ป่านอาบน้ำก่อนนะ มันก้มหน้าก้มตาพูดพลางชะโงกตัวไปหยิบกางเกงนอนที่ผมโยนทิ้งไว้ข้างเตียงมาใส่ ก่อนจะเดินงุดๆ เข้าห้องน้ำไป เหลือผมนอนอยู่บนเตียงคนเดียว
หนนี้มันหายไปไม่นานครับ เพราะเวลาเราจำกัด มันเดินออกมา ผมก็ลุกขึ้นจะเข้าห้องน้ำต่อ
แน่นอนครับ โป๊อยู่ ผ้าขนหนูก็อยู่ที่ราวริมห้อง
ไอ้ป่านมันเห็นผมลุกจากเตียงทั้งๆ แบบนั้น มันก็หันหน้าหนี แก้มแดงอีกแล้ว (เง้อออออออออ) ผมก็เลยรีบๆ เดินไปคว้าผ้าขนหนู เข้าห้องน้ำไป เดี๋ยวเป็นเรื่องกันพอดี ถ้าช้าอยู่
และทันทีที่ผมเดินไปที่อ่างล้างหน้า แปรงสีฟันของผมครับ ไอ้ป่านมันวางไว้ให้พร้อมบีบยาสีฟันไว้ด้วย แฟนกรู น่ารักไปไหมเนี่ย รู้สึกเหมือนข้าวใหม่ปลามันจริงๆ เลยวุ้ย
ผมฮัมเพลงไป ทำกิจวัตรประจำวันไป ก่อนจะออกมา ไอ้ป่านมันแต่งตัวเสร็จแล้วมั้งครับ เพราะผมได้ยินเสียงมันทำอะไรกรุ๊กกริ๊กอยู่ข้างนอก ผมเลยรีบแต่งตัว เพราะเดี๋ยวจะช้า และพอออกไปที่ห้องข้างนอก ไอ้ป่านมันวางโอวัลตินไว้ให้ผมแก้วนึง (ผมเป็นคนไม่กินกาแฟครับ ไม่ถูกกัน กินแล้วง่วงทุกที)
ผมเดินไปหามันที่กำลังล้างแก้วอยู่ กอดเอวมันแล้วก็หอมแก้มมันไปที
ขอบคุณนะป่าน
อะไรอ่ะ
ก็แปรงสีฟัน กับ โอวัลตินนี่ไง
มันยิ้ม แล้วก็บอกให้ผมรีบไปกิน เดี๋ยวจะสาย
และไม่นานเราก็ออกจากคอนโดไปที่วัดครับ และเป็นสองคนแรกที่ไปถึง แม่มันกำลังตามมา เห็นมันโทรหาตอนผมขับรถอยู่ (อ้อ รถคันที่ผมขับเป็นของผมนะครับ รถไอ้ป่าน มันจอดไว้บ้านบ้าง คอนโดบ้างแล้วแต่ )
ผมกับป่านเลยเดินขึ้นไปที่เมรุก่อน เจ้าหน้าที่ของทางวัด เขาก็เตรียมไว้แล้ว มีรูปพ่อป่าน ที่วางหน้าศพมาตลอดงาน แล้วบนโต๊ะข้างหน้า ที่มีถาดปูผ้าขาวรองไว้
กระดูกของพ่อป่านครับ
ผมรับธูปจากเจ้าหน้าที่มาส่งให้ป่าน แล้วตัวผมเอง ก่อนจะไหว้พ่อมัน พึมพำในใจทวนสัญญาที่ผมให้กับพ่อมันไป ส่วนป่าน มันก็พนมมืออยู่นาน ผมว่ามันก็คงมีเรื่องอยากจะบอกพ่อมันหลายอย่าง
และไม่นาน แม่กับน้องแล้วก็ญาติๆ ของป่านก็มากัน ช่วงนั้นผมถอยไปยืนห่างๆ หน่อย เพราะเขาก็เข้าไปไหว้ ไปพรมน้ำอบ อะไรต่อมิอะไรตามกรรมวิธี ก่อนที่แม่ป่านจะแบ่งกระดูกพ่อมาใส่โถเบญจรงค์เล็กๆ บางส่วน แล้วที่เหลือก็ห่อผ้าขาว ใส่โถใหญ่ทาสีทองที่ทางวัดเตรียมไว้
ไอ้ป่านถือรูปพ่อมัน เดินลงมาจากเมรุ ตามันแดงๆ แต่ไม่ได้ร้องไห้ ผมเดินตามไปข้างๆ มัน แม่มันบอกว่าให้ผมขับตามรถตู้มา ส่วนป่านให้ถือรูปพ่อไว้ แล้วน้องสาวของป่านก็ขอตามมานั่งรถผมด้วย
แล้วเราก็ออกรถกันครับ ไปที่สัตหีบ ที่ฐานทัพเรือเขามีบริการลอยอังคาร ที่ปากอ่าวไทย (ตากับยายของผมที่เสียก็ไปลอยที่นั่นเหมือนกันครับ)
ผมขับรถตามรถตู้ไปเรื่อยๆ จนกระทังถึงที่หมาย
ระหว่างทาง เราก็ไม่ได้คุยอะไรกันมากครับ มีน้องสาวป่านคอยโทรถามเป็นระยะ ถ้ารถมันคลาดกัน (แต่ปกติผมขับเร็วนะ มาขับตามรถตู้แบบนี้ แอบเนือยเล็กน้อย ฮ่าๆ)
ไปถึงทางเจ้าหน้าที่ของกองทัพเรือ ก็มารับ และพาเราไปลงเรือตรวจการณ์ครับ
ผมหันไปถามป่านว่า เมาเรือหรือเปล่า มันก็ส่ายหน้า ส่วนผม ไม่เคยเมารถ เมาเรือ เมาเครื่องบิน มีแต่เมาเหล้า กับ ตอนนี้คงเมารักไอ้ป่านน่ะครับ เลยสบายอยู่แล้ว (แหว่ะ)
เรือตรวจการณ์ นำเราออกไปที่ปากอ่าว จนถึงจุดที่ทำพิธีครับ เจ้าหน้าที่จากกองทัพเรือมีสวดอะไรสักอย่าง ที่ประมาณ ขออนุญาตเจ้าที่เจ้าทาง และขอฝากพ่อของป่านไว้ในอ้อมกอดของท้องทะเล บลาๆๆๆ
แล้วพิธีก็เริ่มครับ
ป่านกับแม่และน้องมัน ค่อยๆ อุ้มโถใหญ่ที่ใส่กระดูกพ่อมันมา แล้วค่อยๆ ปล่อยลงไปที่ผิวน้ำ คนอื่นๆ ลอยดอกไม้ พวงมาลัยอะไรตามไป
ป่านมันมองโถกระดูกของพ่อมันค่อยๆ จมลงช้าๆ น้ำตามันไหลออกมา
ตอนนั้นผมทำได้แค่ เอื้อมมือไปแตะมือมันเบาๆ มันหันมามองผม แล้วก็หันกลับไปมองท้องทะเลที่โถกระดูกของพ่อมันจมหายไป เหลือแต่ดอกไม้ที่ลอยอยู่
เรือวนรอบอีกครั้ง ก่อนจะกลับฝั่งครับ
แม่มันบอกหลังจากเราออกมาจากฐานทัพเรือ ว่าจะแวะกินข้าว ซื้อของอะไรกันไป ป่านมันก็เลยบอกว่าเดี๋ยวมันกับผมกินข้าวกับพวกแม่ๆ ญาติๆ แล้ว จะขอกลับก่อน เพราะป่านมันขาดเรียนมาหลายวันช่วงมีงานพ่อมัน มันจะไปตามเลคเชอร์จากเพื่อน
แม่มันก็พยักหน้า
ดังนั้นพอทานข้าวกันเสร็จ ผมกับป่านก็แยกตัวกลับมากันก่อนครับ
ตอนที่นั่งรถกลับมาด้วยกัน ป่านมันก็เงียบๆ
ผมเลยเอามือซ้ายไปจับมือมัน
โอเคไหม ผมถาม
อื้ม ก็คิดถึงพ่อนิดหน่อย เดี๋ยวก็ดีขึ้น มันตอบ
แล้วป่านจะไปเอาเลคเชอร์เพื่อนที่ไหนล่ะ ผมถามต่ออีก
ไม่ได้จะเอาหรอก
อ้าว
ป่านขี้เกียจรอพวกแม่ๆ ป้าๆ เขาซื้อของกันน่ะ คงไปชอปปิ้งหอมกระเทียม กะปิ น้ำปลา แหงๆ มันว่า
งั้น ป่านจะไปไหนล่ะ
ไม่รู้สิ เอจะไปไหนไหมอ่ะ มันย้อนถามผม
ไม่อ่ะ กลับคอนโดไหม อยากกลับไปนอนต่อ ผมพูดยิ้มๆ
บ้า มันพึมพำ แล้วก็พูดต่อ
แต่ก็ไปเหอะ ป่านก็ยังง่วงอยู่เลย มันพูดแล้วชำเลืองมองผม แถมแก้มแดงอีกต่างหากครับ
ผมขับรถแทบจะเหาะเลยครับ
อยากกลับไปนอนต่อนี่นา
************************
หัวข้อ: เรื่อง ของ .... เรา .... (เรื่องราวของเอกับป่าน) At Last P.467/ ส่งข่าวค่ะ (อ่าน 2043090 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก