ตอนที่ 3 : หวัดลงใจ “ไม่สบายหรือเปล่า” พฤกษ์เดินผ่านโต๊ะทำงานของกวี เขาว่าจะไม่ทักแต่เห็นอาการเหมือนคนเป็นไข้ของอีกฝ่ายแล้วอดถามไม่ได้ เพราะเจ้าตัวดูไม่ใส่ใจกับมันสักนิด
“มีไข้นิดหน่อย” กวีตอบด้วยเสียงแหบ
“เมื่อวานก็เห็นดีๆ อยู่”
“ผมตากฝนวันก่อน เห็นเมื่อวานไม่มีอาการเลยนึกว่าไม่เป็นไร” เขาเองก็ลืมเสียสนิทว่าร่างของแมวนั้นอ่อนแอกว่า เขาจะทึกทักว่าเขาสามารถทนฝนเหมือนเวลาอยู่ในร่างคนไม่ได้ แม้สัตวแพทย์จะฉีดยาให้ก็ไม่ได้ทำให้หายในทันที
“อย่าลืมกินยา”
“ครับ” พฤกษ์มองใบหน้าดีใจของกวีแล้วได้แต่ถอนใจ เพราะแบบนี้เขาถึงไม่อยากทัก ไม่อยากทำเหมือนให้ความหวังอีกฝ่าย
“เต”
“ครับพี่พฤกษ์” เตชิตเงยหน้าขึ้นจากงานเมื่อได้ยินเสียงเรียก พฤกษ์กำลังเดินตรงมาที่โต๊ะทำงานของเขา
“พี่ฝากเอานี่ไปให้กวีหน่อย ไม่ต้องบอกว่าเป็นพี่” นี่ของพฤกษ์คือยาพาราที่ถูกตัดแบ่งออกมาสองเม็ด กับหยอดวิตามินซี
“กวีไม่สบายเหรอพี่” เตชิตไม่ทันสังเกต เขาเจอหน้ากวีแล้วแต่ยังไม่ได้คุยกัน
“อืม”
“พี่พฤกษ์เอาไปให้เองดีกว่าน้องมันจะได้ดีใจ” เตชิตอยู่ฝั่งกวี เขาเชียร์น้องเล็กเสมออยากให้สมหวัง อะไรช่วยได้ก็อยากช่วย
“เพราะแบบนั้นไงพี่ถึงไม่อยากเอาไปให้ ฝากเราจัดการที”
“อ้าว” เตชิตมองตามหลังพฤกษ์ที่เดินกลับไปนั่งที่โต๊ะ ยกมือขึ้นเกาศีรษะเหมือนคนคิดไม่ตก สายตาตกลงมองยาที่วางอยู่บนโต๊ะ
“ก็ได้ครับ ผมจัดการให้” เตชิตลุกขึ้นยืน หยิบยาขึ้นมาถือก่อนเดินไปหากวีที่โต๊ะ
“กินยาซะ” เตชิตยื่นยาให้กับกวี เขานั่งลงบนขอบโต๊ะเพื่อคุยกับรุ่นน้อง
“โหพี่เต มีพร้อมเลยเหรอ”
“อืม”
“ขอบคุณครับ มีพี่ดีมันก็ดีแบบนี้” กวีแกะยาพาราออก หยิบแก้วน้ำที่วางอยู่บนโต๊ะขึ้นดื่มก่อนกลืนยาลงไป
“ละลายวิตามินซีกินด้วย” เตชิตสำทับเมื่อเห็นกวีทำท่าจะเก็บลงลิ้นชัก
“พี่เตซื้อเก็บไว้ด้วยเหรอ เคยเห็นแต่พี่พฤกษ์ดื่ม” กวีง่วนกับการเทน้ำเพิ่มจากขวดลงในแก้ว เขาหย่อนเม็ดวิตามินซีลงไป รอให้มันละลาย
“แล้วมันใช่ของพี่ซะทีไหน”
“อ้าว” กวีเงยหน้าขึ้นมองรุ่นพี่ “อย่าบอกว่าพี่เตไปขโมยของพี่พฤกษ์มาให้ผม”
“เปล่า”
“ขอมาเหรอ”
“ก็เปล่าอีก” เตชิตกอดอกทำหน้าอมภูมิ “กินๆ ไปเถอะถามมากจริง”
“ก็คนมันอยากรู้” กวีพึมพำเบาๆ ก่อนยกแก้วที่มีน้ำสีส้มอยู่ข้างในขึ้นดื่ม
“ดื่มให้หมดเดี๋ยวก็หาย ได้ยาดีขนาดนี้” เตชิตยักคิ้ว ยิ้มแบบคนที่กำความลับสำคัญเอาไว้
“พี่เตมีอะไรหรือเปล่า ทำท่าทางแปลกๆ ” กวีไม่ใช่คนโง่ เห็นสีหน้าของเตชิตก็รู้แล้วว่าเจ้าตัวต้องมีอะไรสักอย่าง
“พี่ก็อยากบอกเรานะ แต่โดนห้ามมาจะทำยังไงได้ รับปากแล้วก็ต้องไม่พูด” เตชิตยิ้มกว้าง เห็นคิ้วของกวีขมวดเข้าหาก่อนก่อนคิ้วนั้นจะเลิกขึ้นสูง
“พี่เต..พี่เต...” กวีละล่ำละลัก “หรือว่าพี่พฤกษ์ให้เอามาให้ผม จริงเหรอ จริงหรือเปล่า” ท่าทางตื่นเต้นดีอกดีใจของกวีทำให้เตชิตอดเอ็นดูไม่ได้ เขายกมือขึ้นจับหัวเล็กๆ โยกไปมา
“มันต้องดีใจขนาดนั้นเลยเหรอ”
“อืม..อืม” กวีพยักหน้า “ดีใจสิ มากด้วย”
“บอกก่อนว่าพี่ไม่ได้พูดอะไรนะ”
“รู้แล้ว แต่พี่เตน่าจะบอกเร็วกว่านี้ผมจะได้เก็บไว้เป็นที่ระลึก ถ้ารู้น่ะจะไม่กินเลย เก็บไว้บูชา”
“อ้าว ไอ้เด็กนี่เพิ่งบอกไปหยกๆ ว่าพี่ไมได้พูด”
“ฮ่าๆ “ กวีหัวเราะออกมาเมื่อนึกได้ “โทษๆ ผมดีใจจนลืมตัว”
“กินเข้าไปน่ะดีแล้ว คนที่เขาเป็นห่วงจะได้สบายใจ” เตชิตยีผมกวีสองสามทีก่อนเอามือลง
“พี่ไปทำงานก่อน งานจะท่วมหัวตายอยู่แล้ว” เตชิตเลื่อนตัวลงจากโต๊ะ แต่ถูกมือของกวีคว้าแขนเอาไว้ไม่ให้ไป
“งานเยอะเหรอพี่เต”
“ทำไม เราจะช่วยพี่หรือไง”
“เปล่าๆ “ กวีรีบปฏิเสธ “ทำไมพี่เตไม่ขอให้พี่พฤกษ์ช่วยล่ะ รายนั้นเก่ง ทำงานเร็วแถมงานออกมาดีมาก รับรองว่าเสร็จทัน”
“พูดจาทับถมพี่มันเข้าไป รู้น่าว่าพี่สู้พี่พฤกษ์ของเราไม่ได้” เตชิตแซวขำๆ ในสายตาของกวีไม่มีใครสู้พฤกษ์ได้อยู่แล้ว
“ไม่ใช่! ไม่ได้หมายถึงอย่างนั้น” กวีจึงรีบปฏิเสธ “ก็แค่ไม่อยากให้พี่เตเหนื่อยไงเลยช่วยคิด”
“มันต้องมีอะไรแอบแฝงชัวร์ เห็นแต่เคยบ่นว่าพี่พฤกษ์ทำงานหนัก หาว่าพี่ไม่ค่อยช่วย แล้วนี่อะไรอยู่ๆ จะมาของานพี่ไปให้พี่พฤกษ์ทำ ไม่น่าไว้ใจ”
“ไม่มีอะไร พี่เตไปทำงานเถอะ ยิ่งพูดงานยิ่งไม่เสร็จ” กวีลุกขึ้นยืน หลุนหลังเตชิตให้ออกเดิน
“ไล่เลยนะ หมดประโยชน์แล้วก็งี้” เตชิตบ่นพึมพำ แต่ยอมเดินตามแรงผลักของน้อง
“แล้วนี่เราจะไปไหน ไม่ต้องอ้างว่าจะไปส่งพี่ที่โต๊ะนะ รู้ทันหรอกว่าจะไปหาพี่พฤกษ์”
“เปล่า ผมจะไปหาพี่วีต่างหาก ไปล่ะ” กวีปล่อยมือจากหลังของเตชิต เดินแยกไปยังห้องทำงานของกรวีแทน
“พี่วียุ่งอยู่หรือเปล่า” ใบหน้าที่โผล่พ้นประตูเข้ามาทำให้กรรวีต้องวางปากกาลง ดูก็รู้ว่าเขาคงไม่ได้ทำงานไปอีกพักใหญ่
“จะเอาอะไรว่ามา”
“โห พูดงี้กับน้องได้ไง” กวีเดินไปนั่งที่หน้าโต๊ะทำงานของพี่ชาย ยื่นหน้าไปหาพร้อมกับรอยยิ้มออดอ้อน
“แล้วพี่พูดผิดไหม ดูหน้าก็รู้”
“พี่วี วันนี้งานยุ่งหรือเปล่า”
“ยุ่ง”
“ไหนๆ มีอะไรบ้าง”
“คำว่าพี่ยุ่งมันไม่เข้าหัวเลยใช่ไหม” กรรวีจับศีรษะของน้องชายที่ยื่นเข้ามาใกล้โยกเบาๆ
“ใจร้าย” กวีสะบัดหัวออกจนสำเร็จ เขายกมือขึ้นจับผมตัวเองให้เข้าที่ “น้องไม่ได้กวนจะมาช่วยแบ่งเบา ไหนมีอะไรที่ทำไม่ทันมั้งส่งมา เดี๋ยวน้องหาคนช่วย”
“จะหาเรื่องปวดหัวอะไรให้พี่พฤกษ์อีก” กรรวีพูดอย่างรู้ทัน อย่างน้องชายเขาจะมีเรื่องอะไรถ้าไม่ใช่เรื่องที่เกี่ยวกับพฤกษ์
“เกี่ยวอะไรกับพี่พฤกษ์ น้องหวังดี”
“ถ้าหวังดีก็กลับไปทำงาน พักนี้พ่อยิ่งอารมณ์ไม่ดีเรื่องเราอยู่ ไม่ยอมกลับบ้านกลับช่อง”
“แต่น้องขอแล้วสามเดือน วันนั้นพ่อบ่นๆ แต่ก็ยอม”
“ยอมไมได้แปลว่าไม่เป็นห่วง เพราะพ่อเป็นห่วงเราพักนี้เลยไม่ค่อยมีสมาธิทำงาน”
“อืม เดี๋ยวน้องเข้าไปง้อ” กรรวีเชื่อว่าน้องชายจะง้อสำเร็จ พ่อของเขาแพ้ลูกอ้อนของลูกคนเล็ก กอดนิดทำเสียงอ้อนๆ หน่อยก็ดุไม่ลงแล้ว
“ว่าแต่ตกลงพี่วีมีอะไรให้ช่วยหรือเปล่า”
“มี”
“ว่ามาเลย” กวีตาสว่างวาบ ในที่สุดก็หางานให้พี่พฤกษ์ทำสำเร็จ
“ออกไปซนข้างนอก พี่จะทำงาน”
“เหอะ” กวีลุกขึ้นยืน เห็นแบบนี้ก็รู้แล้วตื้อไปก็เท่านั้นไม่มีทางสำเร็จ “วันหลังอย่ามาง้อน้องให้ช่วยแล้วกัน”
“หึๆ”
ดูเหมือนวิธีแกล้งงอนจะไม่ช่วยอะไรเขาเลย ไม่เป็นไรเวลายังพอมี เขาต้องหาอะไรให้พี่พฤกษ์ทำได้สักอย่างสิน่า
✪✥✤✣✦✧✣✤✥✪
“พี่พฤกษ์ คุณพ่อให้ไปถ่ายรูปบ้านของคุณทวีปที่จะรีโนเวทใหม่ทั้งหลัง” กวีใจเต้นตุ่มๆ ต่อมๆ กลัวจะถูกจับได้ บิดาใช้ให้เขาไปทำหลังจากเขาง้อท่านสำเร็จ บ้านหลังนี้เป็นของลูกค้ารายใหญ่ซึ่งพฤกษ์ได้รับมอบหมายให้เป็นคนออกแบบ บิดาต้องการให้ถ่ายรูปเก็บไว้เพื่อทำเป็นผลงานของบริษัท แสดงให้เห็นภาพก่อนการปรับปรุงและหลังปรับปรุงเรียบร้อย
“โทรไปนัดคุณทวีปหรือยัง”
“โทรแล้ว คุณทวีปบอกให้เข้าไปได้เย็นนี้” มือของกวีเย็นเฉียบ สิ่งศักดิ์สิทธิ์ช่วยลูกช้างด้วย ขอให้สำเร็จด้วยเถอะ
“เย็น? กี่โมง”
“สี่โมงเย็น” ที่จริงกวีเป็นคนระบุเวลาไปเอง บ้านหนังนี้เป็นบ้านพักตากอากาศ ตั้งอยู่ริมแม่น้ำนครชัยศรี มีเพียงแม่บ้านเป็นผู้ดูแล จึงไม่เป็นการรบกวนเวลาเจ้าของ
“ขอเลื่อนขึ้นมาสักสองชั่วโมงได้ไหมตอนเย็นพี่มีธุระ”
“คุณทวีปเข้าประชุมไปแล้ว”
“อย่างนั้นเหรอ” พฤกษ์หยุดคิดอยู่ชั่วครู่ก่อนพยักหน้า “งั้นก็ตามนั้น”
“ผมไปด้วยนะ คุณพ่อบอกให้ไป”
“อืม” พฤกษ์พยักหน้ารับรู้ เขาไม่ได้คิดอะไรมาก เพราะโปรเจ็คนี้เขาเป็นผู้รับผิดชอบอยู่แล้ว
“พี่พฤกษ์จะออกกี่โมง”
“สักบ่ายสองก็แล้วกัน”
“โอเคครับเดี๋ยวผมเดินมาหา” กวีรีบหันหลังเดินกลับไปที่โต๊ะ รอดแล้ว หลังจากนี้ก็ได้แต่ภาวนาว่าอย่าให้ความแตกก่อนถึงเวลาเดินทางเลย
✪✥✤✣✦✧✣✤✥✪
“ครับฤดี” กวีปรายตามอง พฤกษ์กดรับสายผ่านบลูทูธขณะขับรถ
“ใช่ครับ ผมโทรไปจะขอเลื่อนนัดเย็นนี้ พอดีผมออกมาทำงานที่นครปฐม”
“เอางั้นหรือครับ แต่ผมว่ามันจะดึก” กวีหูผึ่ง อยากรู้วาฤดีมาศพูดอะไร
“ผมกลัวฤดีหิว เปลี่ยนเป็นวันอื่นไหม....ตามใจฤดีครับ.. ผมคิดว่าเลทประมาณสามชั่วโมง ถ้าหิวก็หาอะไรรองท้องไปก่อนเลย” กวีรู้แล้วว่าทั้งสองคนคุยเรื่องอะไรกัน ใจของเขาห่อเหี่ยว ที่พยายามทำแทบตายสุดท้ายก็แค่เลื่อนเวลาเจอกัน รู้ทั้งรู้ว่ามันไม่มีประโยชน์อะไรก็ยังพยายาม
“โอเคครับ..แล้วเจอกันครับ” พฤกษ์กดวางสาย เขาขับรถไปเรื่อยๆ แปลกใจที่คนนั่งข้างๆ เงียบผิดปกติ ทั้งที่ก่อนหน้าเขาจะรับสายยังเจื้อยแจ้วแบบเสียงแหบๆ เตือนให้หยุดพูดก็ไม่ฟัง
“ปวดหัวเหรอ” พฤกษ์เดาจากการที่ร่างเล็กเอนศีรษะพิงกับกระจก หลับตานิ่ง
“เปล่าครับ” กวีดึงตัวขึ้นมานั่งตัวตรงเหมือนเดิม ฝืนยิ้มให้พฤกษ์ หรือไข้ของเขาอาจจะกลับมาจริงๆ เพียงแต่มันคือไข้ใจเสียมากกว่า
“จะนอนไปก่อนก็ได้นะ ถึงแล้วพี่ปลุก”
“ไม่ดีกว่าครับ ผมไม่ได้เป็นอะไร” กวีเสียดายทุกวินาทีที่ได้อยู่กับพฤกษ์ อย่างน้อยช่วงเวลานี้ก็เป็นของเขา เขาอยากใช้มันให้คุ้มค่า
“พี่พฤกษ์”
“หือ?”
“ผมชอบพี่”
“....”
“จริงๆ นะ”
“พี่รู้” กวีนั่งนิ่งจู่ๆ เขาก็ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรต่อดี มันรู้สึกตื้อขึ้นมา ได้แต่ละสายตาจากใบหน้าคมสัน หันไปมองวิวสองข้างทางแทน
“ขอบใจ”
“ครับ” กวีกลับมายิ้มได้ คำเพียงสั้นๆ แต่กลับทำให้อาการตื้อเมื่อสักครู่หายวับ ไม่อยากเชื่อว่าคนเพียงคนเดียวมีอิทธิพลกับเขามากถึงเพียงนี้
“เดี๋ยวเสร็จแล้วพี่จะแวะหาอะไรให้ทานจะได้กินยา กว่าจะกลับถึงกรุงเทพคงค่ำ”
“แต่พี่พฤกษ์มีนัดไม่ใช่เหรอครับ”
“อืม พี่เผื่อเวลาไว้แล้ว ทานสักครึ่งชั่วโมงน่าจะทัน”
“ทันครับ” กวีส่งยิ้มกว้าง อย่างน้อยวันนี้พฤกษ์ก็ไม่ลืมที่จะคิดเผื่อเขา “ถึงกรุงเทพฯ แล้ว เดี๋ยวผมลงกลางทางก็ได้ พี่พฤกษ์จะได้ไปทัน” กวีเปลี่ยนใจเลิกขัดขวาง ความใจดีของพฤกษ์มีผลกับจิตใจของเขามาก
“ไม่เป็นไร บ้านเรากับพี่ไปทางเดียวกันอยู่แล้ว”
“พี่พฤกษ์จะกลับบ้านก่อนเหรอ” กวีแปลกใจ
“อืม พี่ต้องกลับไปให้ยากับแมวก่อน แล้วค่อยขึ้นทางด่วนไป”
“แมว?”
“ใช่ พี่เก็บแมวส้มมาเลี้ยง มันไม่สบายเหมือนเรานี่แหละ” รอยยิ้มอ่อนโยนของพฤกษ์เมื่อพูดถึงเหมียวส้มทำเอาหัวใจของกวีพองโต สมควรแล้วที่เขาจะหลงรักผู้ชายคนนี้
“น่ารักไหม”
“มาก”
“ยิ้มอะไร” พฤกษ์เหลือบตาไปมองเมื่อเห็นกวียิ้มไม่หุบ สีหน้าดีขึ้นกว่าเมื่อครู่ราวกับหน้ามือเป็นหลังมือ
“เปล่า” กวีหัวเราะออกมาเบาๆ ดวงตาของเขาบ่งบอกถึงความสุขแบบปิดไม่มิด วันนี้มันก็ไม่ได้แย่อย่างที่คิด “แค่คิดว่าพี่พฤกษ์เหมาะกับแมว”
“พี่เหรอ” พฤกษ์กระหวัดคิดไปถึงเหมียวส้ม ไม่รู้ป่านนี้อาการจะเป็นอย่างไรบ้าง
“ใช่”
“อาจจะจริง ตั้งแต่เหมียวมาอยู่ด้วยพี่ว่าบ้านไม่เหงาดี”
“พี่พฤกษ์ชอบที่เหมียวมาอยู่ด้วยเหรอ”
“อืม”
กวีก้มหน้าลงซ่อนรอยยิ้ม เขากลัวพฤกษ์จะเห็นว่าเขาดีใจแค่ไหน ตอนนี้ได้แค่นี้เขาก็พอใจแล้ว กำลังใจของกวีกลับมาเต็มเปี่ยม ได้ยินไหมเพราะเขาพี่พฤกษ์ถึงไม่เหงา
✪✥✤✣✦✧✣✤✥✪
“เมี้ยว” เหมียวส้มเข้ามาคลอเคลียทันทีที่เขากลับถึงบ้าน พฤกษ์อุ้มขึ้นมากอด ลูบมือลงบนขนนุ่ม
“มารอตรงนี้เลยเหรอ” เขาเพิ่งกลับมาจากทานข้าวกับฤดีมาศ กว่าจะไปส่งหญิงสาวที่บ้านกว่าจะกลับมาถึงเวลาก็ปาเข้าไปเกือบห้าทุ่ม
“ดีใจมากหรือไงเรา”
“เมี้ยว” เหมียวส้มเลียลิ้นเล็กๆ บนมือของเขาก่อนช้อนสายตาขึ้นมอง
“ขึ้นไปข้างบนกัน” พฤกษ์เดินขึ้นบันได เปิดประตูห้องนอนก่อนวางเหมียวส้มลงบนเตียง
“รอตรงนี้” เหมียวส้มเหมือนรู้ มันไม่ขยับไปไหนเลย หมอบตัวลองนอน สายตามองตามเขาตลอดเวลา พฤกษ์ถอดเสื้อเชิ้ตออก หันไปเจ้าเหมียวยังมองเขาอยู่แต่คล้ายกับชำเลืองมองเสียมากกว่า แต่เมื่อเขาปลดเกระดุมกางเกงและรูดซิปลง เจ้าเหมียวกลับมุดตัวเข้าไปใต้ผ้าห่ม สักพักก็แอบโผล่หน้าออกมามองแล้วก็ผลุบกลับเข้าไปใหม่ จนชายหนุ่มหัวเราะออกมา
“ดีนะว่าตัวผู้” พฤกษ์พูดขำๆ กับตัวเอง ไม่ได้ใส่ใจ คิดว่าเหมียวส้มคงเล่นซนตามประสา หารู้ไหมว่าร่างเล็กๆ ที่ซ่อนอยู่ใต้ผ้าห่ม กำลังใจเต้นแรงแค่ไหน พี่พฤกษ์ใส่กางเกงในตัวเดียว หัวใจของกวีทำงานอย่างหนัก ในที่สุดเขาก็ได้เห็น
✪✣✤✥✦✧✣✤TBC✥✦✧✣✤✥✦✧✪
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
