ตอนที่ 2 : รักอาการพันแข้งพันขาเกิดขึ้นทันทีที่พฤกษ์เปิดประตูเข้าบ้าน เขานั่งลงลูบศีรษะเล็กที่ถูไปมากับขากางเกง เจ้าเหมียวดูดีใจที่เขากลับมามากจนเขารับรู้ได้
“เหงาเหรอ”
“เมี้ยว”
“ยังไม่มีใครโทรมาตามหาเราเลย เงียบกริบ” พฤกษ์หมายถึงการตามหาเจ้าของที่เขาฝากเรื่องไว้ พฤกษ์รออยู่ทั้งวันแต่ก็ยังไร้วี่แววการติดต่อกลับ
“อยากไปอยู่บ้านที่มีแมวตัวอื่นไหม” พฤกษ์นึกไปถึงบ้านเพื่อนที่เลี้ยงสัตว์ น่าจะพอฝากฝังกันได้ เขาอยากเลี้ยงมันเอาไว้แต่เพราะต้องไปทำงานทุกวัน เห็นแบบนี้ก็นึกสงสาร กลัวจะเหงา
“เมี้ยว” เจ้าแมวสีส้มผงะ ก่อนจะขดตัวเป็นก้อนกลมขาสี่ข้างเกี่ยวข้อมือเขาไว้แน่น
“อะไร” พฤกษ์หัวเราะออกมาเบาๆ อาการเกาะหนึบของเจ้าเหมียวทำให้เขาขำ พฤกษ์ลองสะบัดมือออกเบาๆ แต่เจ้าเหมียวยังยึดแขนของเขาเอาไว้แน่น
“ไม่อยากไปเหรอ”
“เมี้ยว” ศีรษะเล็กๆ ผงกขึ้นมองเขา ไม่รู้พฤกษ์คิดไปเองหรือเปล่าแต่สายตาเหมียวส้มดูเว้าวอน คล้ายกลัวเขาจะทิ้ง จนพฤกษ์ต้องอุ้มมันขึ้นมากอด เขากดจมูกลงไปบนขนนุ่ม เจ้าเหมียวมีกลิ่นหอมอ่อนๆ เนื้อตัวสะอาดสะอ้าน
“ฟัดเลยดีไหม” พฤกษ์แกล้งขยี้จมูกลงไป เจ้าเหมียวดิ้นน้อยๆ แต่ไม่ได้พยายามหนี ดูเหมือนมันจะพออกพอใจเสียด้วยซ้ำ
“ขี้อ้อนจริงๆ “ พฤกษ์หอมซ้ำที่หน้าผาก ก่อนวางเจ้าเหมียวลง เขาเดินไปดูอาหารกับกระบะทรายที่วางไว้ พฤกษ์ใช้ที่ตักเขี่ยดู ทุกอย่างดูปกติเหมือนใหม่ เขาขมวดคิ้วน้อยๆ เริ่มกังวลว่าหรือมันจะปล่อยเรี่ยราดไปทั่วบ้าน
ชายหนุ่มลุกขึ้นยืน เขาเดินสำรวจไปทั่วบ้าน เข้าไปดูในครัว ห้องน้ำชั้นล่าง บนโซฟาและพรม ไม่มีร่องรอยแม้แต่น้อย เอ หรือมันเครียดเพราะแปลกที่ถึงไม่ยอมถ่ายออกมา เขาหันไปมองเจ้าแมวส้มที่ยืนนิ่งอยู่ไม่ไกล เอาน่าวันเดียวคงยังไม่เป็นไร น่าจะปกติ
ในขณะที่พฤกษ์สำรวจไปรอบๆ นั้น เขาไม่รู้เลยว่าเจ้าเหมียวส้มที่ทำเป็นนั่งนิ่งใจเต้นแรงแค่ไหน กวีนึกอยากตบกระโหลกตัวเอง เขาไม่ได้ทิ้งร่องรอยการอาศัยอยู่ในบ้านไว้เลยแม้แต่น้อย ถ้าจะมีคงมีแต่ร่องรอยของคน ทั้งของกินบางชิ้นที่ถูกขโมยจากในตู้เย็น ทั้งห้องน้ำที่มีการใช้แล้วไม่ได้เช็ดน้ำให้แห้ง ได้แต่หวังว่าป่านนี้คงแห้งสนิทดีแล้ว
“รอเดี๋ยวนะเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วจะหาอะไรให้กิน”
“เมี้ยว” กวีโล่งอกเมื่อสังเกตว่าพฤกษ์ดูเหมือนจะตัดใจจากเรื่องที่สงสัยได้แล้ว เขาหมอบนิ่งรอให้อีกฝ่ายขึ้นไปชั้นบน ในหัวเริ่มคิดว่ามีอะไรบ้างที่เขาต้องทำเพื่อความสมจริงสมจังที่สุด สงสัยเขาจะประมาทและคิดน้อยเกินไป
✪✥✤✣✦✧✣✤✥✪
“หิวไหม” พฤกษ์เดินลงบันไดมายังชั้นล่าง เจ้าเหมียวส้มยังหมอบรอเขาอยู่ที่เดิม สายตาที่จ้องมองมาพฤกษ์บอกไม่ถูกว่าควรเรียกอย่างไร แมวมันตกตะลึงได้ไหมเขาไม่แน่ใจ
กวีมองชายหนุ่มร่างสูง เขาไม่เคยเห็นพฤกษ์ในมุมนี้มาก่อน เมื่อวานชายหนุ่มเปลี่ยนจากชุดทำงานเป็นชุดนอนเลย หากแต่วันนี้เจ้าตัวลงมาในชุดเสื้อยืดสบายๆ กับกางเกงยีนส์ขาสามส่วน ผมเปียกน้ำจากการล้างหน้า ทำให้เส้นผมด้านหน้าปรกลงมาบนหน้าผาก เหมือนหนุ่มน้อยวัยมหา’ลัย กวีให้คะแนนความหล่อเต็มสิบ แม้ปกติเขาจะให้สิบอยู่แล้วก็ตาม
“เดี๋ยวเปลี่ยนให้ใหม่” พฤกษ์พูดไปเรื่อยๆ เขาเทอาหารที่ค้างอยู่ในชามกันมดทิ้ง ก่อนเทอาหารใหม่จากถุงลงไปแทน
“เมี้ยว” เสียงร้องคราวนี้ไม่มีความออดอ้อน พฤกษ์หัวเราะตัวเองออกมา สงสัยเขาจะจินตนาการมากไป จู่ๆ ก็คิดว่าเจ้าเหมียวทำท่าเหมือนกำลังขัดใจเขาอยู่
“ชอบกินไม่ใช่เหรอ เห็นวีบอกว่าตอนเข้ามาหมดชามต้องเทให้ใหม่”
ไอ้พี่วี!! เหมียวส้มร้องลั่นอยู่ในใจ ให้ไปบอกว่าแมวไม่ยอมกินอาหาร หวังว่าเย็นนี้จะได้กินอกไก่เหมือนเดิม แล้วทำไมหักหลังน้องแบบนี้
“ทานได้แล้ว” เพราะมือใหญ่ที่ลูบลงมาบนหัว ทำให้เหมียวส้มถอนใจออกมาเบาๆ ยอมเดินไปหยุดอยู่หน้าชามอาหาร เงยหน้ามองพฤกษ์อีกครั้งก่อนกลั้นใจก้มลงกิน มันไม่อร่อยเลยสักนิด เขาเป็นแมวที่ไม่เคยกินอาหารแมว นี่ถ้าไม่รักร้อยไม่กินพันไม่กิน ให้ตายเถอะ
กวีทำท่ากินไปเรื่อยๆ เขาพยายามกลืนเข้าไปให้น้อยที่สุด ใช้ลำตัวบังเสียชายหนุ่มจะได้ไม่เห็นว่าเขาแสร้งทำอยู่
“ทำไมกินน้อย” สีหน้ากังวลของพฤกษ์ที่ลงทุนนั่งลงข้างๆ แถมก้มลงมาเสียใกล้ ทำให้กวีต้องทานเข้าไปมากกว่าที่คิด ในใจหมายมั่นจะจัดการพี่ชายตัวดี พรุ่งนี้เถอะเจอกันแน่ไอ้พี่วีตัวแสบ
“อิ่มแล้วใช่ไหม” มือใหญ่ช้อนเข้าใต้ร่างของเขาอุ้มขึ้น กวีชอบที่สุดเวลาพฤกษ์สัมผัส เขารับรู้ได้ถึงความอ่อนโยนของอีกฝ่าย พฤกษ์เป็นคนแบบนี้กวีถึงหลงรัก ก่อนที่เขาจะประกาศความรู้สึกออกไปเขาเหมือนน้องเล็กของพฤกษ์ เจ้าตัวเอ็นดูเขามาก แตะเพราะเขาผลีผลามเมื่อรักแล้วก็อยากบอก จึงทำให้อีกฝ่ายถอยตัวออกห่าง ไม่ถึงกับเย็นชาแต่ห่างเหินอย่างรู้สึกได้ เขารู้ว่าพฤกษ์ไม่ได้รังเกียจเพียงแค่เลือกที่จะแสดงออกกับเขาให้ชัดเจนว่าไม่ได้คิดอะไร พฤกษ์เป็นคนอย่างนั้น ตรงไปตรงมา เมื่อไม่รักก็จะไม่ให้ความหวังและไม่ทำอะไรให้เขามีหวัง กวีเผลอทำหน้าเศร้า เพราะแบบนี้ไงเขาถึงต้องทุ่มสุดตัว
“ซึมๆ ไม่สบายหรือเปล่า” ชายหนุ่มวางเขาลงบนโซฟาด้วยความทะนุถนอม ร่างสูงนั่งลงกับพื้น แตะมือไปทั่วตัวเขา
“หรือเพราะตากฝนเมื่อวาน” สีหน้าของพฤกษ์เป็นกังวล “แย่จริง ไอ้เราก็ดูไม่เป็นเสียด้วย” พฤกษ์ตัดสินใจหยิบโทรศัพท์ออกมา โทรหาเพื่อนผู้เป็นกูรูเรื่องการเลี้ยงแมว
“ฉัตรถามอะไรหน่อยสิ แมวเป็นไข้อาการเป็นยังไงวะ”
“อืม..ใช่..ดูซึมๆ กินอาหารน้อย ไม่ถ่าย...เหรอ เดี๋ยวพาไปเลย”
พาไปเลย!! พาไปไหน!! เหมียวส้มลุกขึ้นยืน บางอย่างจากสิ่งที่พฤกษ์พูดบอกเขาว่าเขากำลังจะได้ไปหาสัตวแพทย์ ไม่มีทางเสียหรอก
“ไปไหน!” พฤกษ์มองตามด้วยความตกใจ เมื่อเหมียวส้มกระโดดพรวดลงจากโซฟา วิ่งหายลับขึ้นบันไดไป “ขอบใจนะฉัตร แค่นี้ก่อนเดี๋ยวค่อยคุยกัน” พฤกษ์รีบวางสาย เขาเดินตามขึ้นไปแต่ไร้ร่องรอยของเหมียวส้ม
“อยู่ไหน” ชายหนุ่มมองไปรอบๆ ประตูห้องทำงานยังปิดสนิท แต่ประตูห้องนอนถูกเปิดออก พฤกษ์ขมวดคิ้ว เขามั่นใจว่าเขาปิดประตูแล้วหรือว่าไม่สนิท
“เหมียว” พฤกษ์ก้าวเข้าไปในห้องนอน เรียกเหมียวส้มเบาๆ แต่ทั้งห้องเงียบกริบไม่มีเสียงตอบรับ
“เหมียว” เขาเรียกดังขึ้นอีกนิด ก้มลงมองใต้เตียง ว่างเปล่า มองขึ้นไปบนตู้บนชั้นต่างๆ ก็ไร้วี่แวว พฤกษ์ตัดสินใจเปิดประตูห้องน้ำเข้าไปก็ยังไม่พบ เหลือเพียงห้องเสื้อผ้าที่เขากั้นด้วยกระจกเพื่อแยกเป็นสัดส่วนและกันฝุ่น เมื่อสังเกตดีๆ จึงเห็นว่าบานเลื่อนปิดไม่สนิทนัก
“เหมียว”
“....”
“เหมียว” พฤกษ์มองไปตามชั้นต่างๆ ครั้งแรกเขาไม่เจอจึงคิดจะออกไปตามหาข้างนอกอีกครั้ง แต่บางอย่างขยับอยู่ในกองเสื้อ เมื่อเพ่งสายตามองดีๆ จึงเห็นว่าระหว่างเสื้อยืดของเขามีบางอย่างซ่อนอยู่
“เจ้าเหมียว” พฤกษ์ยิ้มกว้างออกมา น้ำเสียงเต็มไปด้วยความเอ็นดู เมื่อเหมียวส้มโผล่ศีรษะออกมาจากกองเสื้อ
“แง้ว” เสียงร้องต่างออกไปจากเดิมเล็กน้อย พฤกษ์เดินเข้าไปหยุดใกล้ๆ เจ้าเหมียวผลุบหัวกลับเข้าไป ดันกองเสื้อเอียงจนหล่นลงมา
“มาทำอะไรตรงนี้” พฤกษ์เอื้อมมือไปหาแต่โดนอุ้งมือเล็กๆ ตบไล่ โชคดีที่เจ้าเหมียวไม่กางเล็บออก
“เกเรใหญ่” พฤกษ์ยังยิ้มขำเมื่อเห็นตากลมโตจ้องเขาเขม็ง วูบหนึ่งพฤกษ์อดคิดถึงสายตาของใครบางคนที่ชอบมองเขาแบบนี้ไม่ได้ มองตรงๆ โดยไม่เคยหลบสายตา
“มาเถอะไปหาหมอกัน”
“เมี้ยว” สองขาตบมือเขาให้วุ่น ร่างฟูแน่นถอยจนสุดมุมตู้พฤกษ์จึงคว้าขึ้นมาได้ แต่เจ้าเหมียวส้มยังไม่สิ้นฤทธิ์แค่นั้น มันพยายามป่ายปืนขึ้นมาบนตัวเขา สองเท้าหน้าเหยียบอยู่บนไหล่ พยายามตะกายหนี ดีที่เขาจับลำตัวไว้ทัน
ชายหนุ่มนึกแปลกใจ จู่ๆ พฤติกรรมของเหมียวส้มก็เปลี่ยนไป ราวกับรู้ว่าเขาจะพาไปหาหมอ ซึ่งไม่น่าเป็นไปได้มันจะฟังภาษาคนออกได้อย่างไร หรือเพราะท่าทางของเขา มันอาจจะรู้ว่าเขาจะพาออกไป
“ไม่ไปแล้ว” พฤกษ์ลองแกล้งพูด เขาไม่คิดว่าเหมียวส้มจะฟังออกแต่ก็ลองพูดออกไปอย่างนั้น
“เมี้ยว” เหมียวส้มเหลียวคอมามองหน้าเขา หยุดอาการดิ้นรน คล้ายกำลังชั่งใจอยู่
“ไปนั่งเล่นกัน” เขาจัดการดึงเหมียวลงจากไหล่ โอบตัวเอาไว้โดยแอบกดสี่ขาไม่ให้ขยับได้
“เมี้ยว” เหมียวส้มครางเบาๆ ซุกหน้าลงกับอกของเขา ถูไถหน้าไปมาอย่างพออกพอใจ พฤกษ์เดินออกมาจากห้องแต่งตัวใช้มือข้างหนึ่งคว้ากุญแจรถกับกระเป๋าเงินที่วางอยู่บนโต๊ะในห้องนอนยัดใส่กระเป๋ากางเกง
“เมี้ยว!!” เหมียวส้มดิ้นทันที พฤกษ์กดมือไว้ไม่ยอมปล่อย แม้จะแปลกใจกับปฏิกิริยาแสนรู้ของมัน แต่เพราะต้องออกแรงจับไว้ไม่ให้หลุดมือ เขาจึงคิดแค่ว่าเจ้าเหมียวตัวนี้ฉลาดดี ไม่ได้สนใจอะไรมากไปกว่านั้น
✪✥✤✣✦✧✣✤✥✪
“ยังงอนอยู่เหรอ” พฤกษ์เพิ่งอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ ตั้งแต่กลับมาจากคลินิกสัตว์ เจ้าเหมียวไม่ยอมมองหน้าเขาเลย กอดก็ดิ้นหนี ลูบหัวก็สะบัด ขาหน้าตบไล่เขาเป็นพัลวัน จนมานอนสิ้นฤทธิ์อยู่บนเตียง ยังไม่วายขดตัวเป็นก้อนกลมไม่ยอมสนใจเขา
“ฉีดยานิดเดียว โกรธขนาดนั้นเลยเหรอเรา” หมอบอกเขาว่าเหมียวมีไข้เล็กน้อยจึงจัดการฉีดยาให้และจ่ายยามาให้ทาน
“เหมียว” พฤกษ์เรียกซ้ำเมื่อเจ้าแมวเหมียวไม่ยอมคืนดีง่ายๆ เขาจัดการพาดผ้าเช็ดตัวไว้กับไม้แขวน ก่อนทิ้งตัวลงนอนข้างๆ เหมียวส้มขยับตัวออกห่างเล็กน้อยด้วยท่าทางไว้ตัว พฤกษ์เห็นแบบนั้นจึงหัวเราะออกมา
“หึๆ” ขวับ! ใบหน้าเกือบกลมหันมาจ้องเขาก่อนสะบัดไปมองทางอื่น
“เกิดมาก็เพิ่งเคยเห็นแมวงอน” ชายหนุ่มยังหัวเราะอย่างอารมณ์ดี เขาใช้แรงที่มากกว่าดึงเหมียวเข้ามานอนกอด มันทั้งเตะทั้งตบ ดีที่ไม่เคยกางเล็บออกเขาจึงไม่เจ็บแม้แต่น้อย
“เราไม่สบายก็ต้องไปหาหมอ คนไม่สบายก็ต้องไปเหมือนกัน” เหมียวส้มยังดิ้นจนหมุนตัวหันหน้าออกจากอกเขาได้สำเร็จ ท่าทางงอนตุ๊บป่อง
“เป็นแมวขี้ใจน้อยเหรอเรา หัวก็ไม่ล้านนี่” พฤกษ์กดริมฝีปากลงบนศีรษะเล็กๆ ของเหมียวส้ม ความนุ่มและกลิ่นหอมอ่อนๆ ทำให้อดฟัดไม่ได้ เหมียวส้มดิ้นขลุกขลักแต่สุดท้ายกลับหมุนตัวกลับมานอนซุกอกเขา
“เมี้ยว” เสียงร้องเบาๆ บอกว่าเจ้าแมวเหมียวอารมณ์ดีขึ้นบ้างแล้ว
“หึๆ ชอบให้ฟัดก็ไม่บอก” พฤกษ์ลูบมือไปตามขนนุ่ม หวังจะกล่อมให้เหมียวส้มอารมณ์ดียิ่งขึ้น ซึ่งดูเหมือนว่ามันจะได้ผล เหมียวส้มเหยียดตัวออกด้วยท่าทางสบายอารมณ์
“ชอบให้นวดซะด้วย” พฤกษ์วนนิ้วเป็นวงกลม เจ้าเหมียวทำเสียงคล้ายเครื่องยนต์เบาๆ ดูมันพออกพอใจกับบริการของเขา
“หายโกรธแล้วนะ”
“เมี้ยว” เสียงตอบรับอย่างรู้ความ พฤกษ์กำลังเพลินกับการคุย แต่เสียงโทรศัพท์ดังขัดขึ้นเสียก่อน เขาลุกขึ้นนั่งเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์ที่วางไว้บนโต๊ะข้างเตียงมาดูชื่อ ยิ้มน้อยๆ ก่อนกดรับ มือหนึ่งลูบขนนุ่มบริการเจ้าเหมียวเอาแต่ใจไปด้วย
“ครับฤดี” ฤดีมาศคือเจ้าของหมายเลขที่โทรเข้ามา หญิงสาวเป็นเลขาของลูกค้าที่เขาออกแบบออฟฟิศให้ หลังจบงานฤดีมาศยังสานความสัมพันธ์กับเขา พฤกษ์ยังตอบไม่ได้ว่าเขาชอบฤดีมาศหรือไม่ แต่ก็พึงใจหญิงสาวในระดับหนึ่ง
“พรุ่งนี้เหรอครับ..ได้ครับผมว่าง..ผมไปรับฤดีที่บริษัท...ฤดีอยากทานอะไรเลือกเลย...”
กวีนอนฟังนิ่ง นี่คืออีกเหตุผลหนึ่งที่เขาต้องลุกขึ้นมาทุ่มสุดตัว ฤดีมาศ ผู้หญิงคนนี้ครบครันทั้งรูปร่างหน้าตา การศึกษาและหน้าที่การงาน เขากลัว กลัวว่าเขาจะช้าเกินไป
“เมี้ยว”
พฤกษ์ก้มลงมองเหมียวส้ม มันนอนขดเป็นวงกลม ดูเหมือนอ่อนระโหยโรยแรง หมอบอกเขาว่าเจ้าตัวเล็กอาจมีอาการซึมได้ เห็นแบบนี้แล้วยิ่งสงสาร
“เมี้ยว” เสียงร้องเบาลงจนเกือบไม่ได้ยิน ตาที่มองมาดูเศร้าสร้อย
“ขอโทษครับฤดี ผมต้องวางแล้ว พอดีผมยุ่งอยู่นิดหน่อย เอาไว้พรุ่งนี้เจอกันครับ”
“เปล่าครับ ผมอยู่บ้าน...โอเคครับ” พฤกษ์รีบวางสาย เขาเอนตัวลงนอนพิงหมอน อุ้มเจ้าเหมียวขึ้นมาวางบนตัว ลูบมือบนขนนุ่มไปมาช้าๆ กวีซบหน้านอนนิ่งอยู่บนอกผู้ชายที่เขาหลงรัก อยากบอกเหลือเกินว่าไม่ไปได้ไหม อย่าไปหาคนอื่นเลยเขาเสียใจ
“เมี้ยว”
“ทนนิดเดี๋ยวก็หาย” น้ำเสียงของพฤกษ์อ่อนโยน กวีอยากเก็บน้ำเสียงนี้เอาไว้คนเดียวไม่อยากแบ่งให้ใคร เขาจะไม่ยอมแพ้ฤดีมาศ เพราะเขามั่นใจว่าความรักของเขาที่ให้มีพฤกษ์นั้นไม่น้อยหน้ากว่าใคร ทุกคนพูดว่าเดี๋ยวเขาก็เบื่อ เดี๋ยวเขาก็ไปสนใจคนใหม่ เขายังเด็ก แม้แต่พฤกษ์เองก็คิดแบบนั้น มีแค่เขาเท่านั้นที่รู้ว่าไม่มีทาง เขารู้ใจของตัวเองดี
“เมี้ยว” นี่เป็นครั้งแรกที่กวีบอกรักพฤกษ์ออกไป แม้อีกฝ่ายจะไม่เข้าใจก็ตาม เขารักพฤกษ์และรักมากขึ้นทุกวัน
✪✣✤✥✦✧✣✤TBC✥✦✧✣✤✥✦✧✪
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
