ตอนที่ 17: เด็กดื้อ“อยากไปไหน” พฤกษ์จัดการสตาร์ทรถ เมื่อเสร็จธุระกับลูกค้าเรียบร้อยแล้ว
“แล้วแต่พี่พฤกษ์เลย” กวีดึงสายเข็มขัดมาคาดให้เรียบร้อย ตอบคำถามด้วยน้ำเสียงร่าเริง
“แล้วแต่พี่ได้ยังไงวันนี้วันเกิดเราไม่ใช่เหรอ ไม่อยากฉลองหรือไง”
“พี่พฤกษ์จำได้ด้วยเหรอ!” กวีมองพฤกษ์ตาโต
“เกินไป เราเพิ่งจัดเลี้ยงที่บริษัท พี่จำไม่ได้ก็แย่แล้ว”
“เหอะ ท่อนไม้ยังโรแมนติกกว่าพี่พฤกษ์อีก” พฤกษ์เหลือบสายตามองเด็กเอาแต่ใจ เขาลอบยิ้มไม่ให้อีกฝ่ายเห็น
“ตกลงไม่เลือกใช่ไหม”
“อืม” คนงอนยังคงงอนเขาไม่เลิก
“ถ้าอย่างนั้นก็ไปหาอะไรกินก่อนกลับ”
“ก็ได้ครับ ผมชักหิวแล้ว” พอพูดถึงอาหารคนงอนอารมณ์ดีขึ้นทันที
“หึๆ” พฤกษ์หมุนพวงมาลัยออกจากรั้วบ้านของลูกค้า เลี้ยวซ้ายมุ่งตรงสู่ถนนใหญ่
“พี่พฤกษ์” กวีหันไปมองพฤกษ์เต็มตัวก่อนชะโงกเข้าไปใกล้ “ที่พูดตอนมาถึง...”
“เดี๋ยว นี่เรากะจะซักพี่ตั้งแต่ตอนนี้เลยเหรอ ไม่คิดจะกินข้าวกินปลาก่อนหรือไง ไหนว่าหิว”
“ไม่เอา” กวีหน้ามุ่ยอีกรอบ “ไม่ใช่เพิ่งรอสักหน่อย ผมรอมาตั้งสองชั่วโมงกว่าแล้ว อยากรู้ใจจะขาด”
“หึๆ อีกนานไหมกว่าจะขาดพี่จะได้รอ”
“พี่พฤกษ์” กวีโวยวายลั่นรถ แกล้งเขาอยู่ได้ “เหอะคนแก่อะไรเล่นตัว เดี๋ยวเด็กก็เบื่อซะเลย”
“พูดอะไร” สายตาดุๆ หันมามองเขา
“โหต้องผมดุด้วย แค่พูดว่าแก่แค่เนี่ย ไม่เรียกก็ได้”
“อยากเรียกก็เรียกไป พี่แก่กว่าเราเกือบเจ็ดแปดปี”
“อ้าว” มาแบบนี้กวีทำได้แค่งง อะไรของคนแก่หนอ
“จะเรียกอะไรก็เรียกไป แต่ที่พูดเมื่อกี้ห้ามพูดอีก” น้ำเสียงคนพูดเรียบนิ่ง แต่หัวใจคนฟังกลับกระเด้งกระดอนไม่เป็นจังหวะ มันหมายความอย่างที่เขาเข้าใจใช่ไหม
“ห้าม.หะ..ห้ามเหรอ” กวีพูดตะกุกตะกักจนนึกอยากตีปากตัวเอง มันจะติดอ่างทำไมกัน
“หึๆ จะพูดอะไรก็พูด”
“อื้อพูดแล้ว ก็มันเขินนี่” หน้าของเขาร้อนผ่าวไปหมด กวีอยากหยุดยิ้มแต่มันหยุดไม่ได้
“เขินอะไรของเรา”
“พี่พฤกษ์ชอบผมจริงเหรอ”
“เดี๋ยวนะ! พฤกษ์หัวเราะอยู่ในลำคอ “มาคำถามนี้ได้ยังไง”
“ไม่รู้ล่ะผมขี้เกียจอ้อมค้อมแล้ว” กวีทำสีหน้าดื้อดึง เขามีเวลาน้อยต้องใช้สอยประหยัด
“พี่พูดตอนไหนว่าพี่ชอบเรา”
“พูดเมื่อกี้ไงกับตอนมาถึงด้วย พี่พฤกษ์บอกว่าพี่พฤกษ์ไม่เหมือนเดิมแล้ว ผมจำได้ขึ้นใจ ได้ยินเต็มสองหู” จะมาเบี้ยวกันง่ายๆ เขาไม่ยอมหรอกนะ
“ก็ใช่ แต่พี่หมายถึงพี่ไม่รำคาญเราเหมือนเดิมแล้ว”
“อ้าวว” กวีรู้สึกถึงหน้าที่กำลังแตกเป็นชิ้นๆ ร่วงลงสู่พื้น
“หึๆ” พฤกษ์หัวเราะออกมาเพราะกลั้นไม่อยู่จริงๆ เมื่อเห็นสีหน้าเหวอของเด็กดื้อ เขาละมือข้างหนึ่งจากพวงมาลัยรถ วางลงบนศีรษะเล็กของอีกฝ่าย
“ค่อยเป็นค่อยไปเถอะ”
“พี่พฤกษ์~” หัวใจของกวีกลับมาพองโตอีกครั้ง
“ตกลงไหม” น้ำเสียงของพฤกษ์อ่อนโยนและอบอุ่น พอๆ กับสายตาที่มองมา
“อื้อ” กวีดีใจจนน้ำตารื้น
“พูดไม่เพราะ”
“ครับ ตกลงครับ ตกลงอยู่แล้ว ตกลงแน่นอน ตกลง ตกลง”
“ฮ่าๆ” พฤกษ์เสียดายที่ขับรถอยู่ จึงได้เห็นสีหน้าของเด็กดื้อเพียงครู่เดียว เป็นสีหน้าของคนกำลังดีใจ ที่ทั้งยิ้มและพร้อมจะร้องไห้ในคราวเดียวกัน เด็กหนอเด็ก เด็กดื้อของเขา
✪✥✤✣✦✧✣✤✥✪
“อยากทานอะไร” พฤกษ์พลิกเมนูในมือไปมา เขาพากวีมานั่งร้านอาหารริมแม่น้ำนครชัยศรี ลมพัดอ่อนๆ อากาศกำลังเย็นสบาย
“พี่พฤกษ์สั่งเลย ผมไม่หิว”
“ไหนเมื่อกี้เราบอกพี่ว่าหิว” พฤกษ์เงยหน้าจากเมนูขึ้นมามองคนกลับคำพูด
“ไม่หิวแล้ว อิ่ม”
“อิ่มอะไร”
“อิ่มอกอิ่มใจ” สีหน้าของกวีทำให้พฤกษ์ยิ้มขำ ก็ยังเอาทุกทางเหมือนเดิมสิน่า
“อย่าอิ่มจนเป็นลมไปล่ะ พี่ขี้เกียจพาไปโรงพยาบาลเพราะใครบางคนหิวจนหน้ามืด”
“โอ๊ยไม่มีทาง”
“เอาจริงๆ สิ พี่จะได้เรียกพนักงานมารับรายการอาหาร”
“ผมก็พูดจริงๆ มันดีใจจนกินอะไรไม่ลง” สีหน้ากวีเป็นอย่างที่เจ้าตัวพูด พฤกษ์มองรอยยิ้มกว้างนั้นแล้วอดยิ้มตามไม่ได้ เพียงแต่รอยยิ้มของเขาอ่อนโยน
“ดีใจมากขนาดนั้นเลยเหรอ”
“อื้อ” กวีพยักหน้าแรงๆ ดีใจจนอยากตะโกนให้ทุกคนในโลกรับรู้ว่าพฤกษ์เปิดใจให้เขาแล้ว
“ขอบคุณนะครับ”
“ขอบคุณพี่ทำไม”
“ก็ที่พี่พฤกษ์เปิดใจให้ผม”
“เรานี่มัน..” พฤกษ์ส่ายหัว น้ำเสียงระอาแต่ดวงตาไม่ใช่ “พูดซะพี่เหมือนเป็นผู้หญิง”
“อ้าวเหรอครับ” กวีหน้าเหวอ เขาก็ลืมคิดไป “ขอโทษ ผมไม่รู้”
“ฮ่าๆ “ จะไม่ให้พฤกษ์หัวเราะได้อย่างไรในเมื่อคนพูดหน้าจ๋อยคอตก ดูจ๋องไปถนัดตา
“ดีจัง” กวีมองเขาด้วยดวงตาเป็นประกาย สีหน้าบอกให้รู้ว่าเจ้าตัวรู้สึกดีจริงๆ
“ดีที่พี่ตกลง?”
“เปล่า ดีที่พี่พฤกษ์หัวเราะ ผมดีใจที่ผมทำให้พี่พฤกษ์หัวเราะได้”
“....” พฤกษ์มองรอยยิ้มจริงใจของกวี ไม่อยากเชื่อว่าเด็กคนนี้จะมั่นคงกับความรักที่มีให้เขามากถึงเพียงนี้
“กวี”
“ครับ”
“ทำไมถึงแน่ใจนักว่าเป็นพี่”
“โอ๊ยคำตอบง่ายมาก”
“ทำไมเหรอ”
“เพราะผมรักอยู่แค่คนเดียว ถ้าไม่ใช่พี่พฤกษ์จะเป็นใครล่ะครับ” รอยยิ้มของกวีทำให้หัวใจของพฤกษ์อุ่น คำตอบเรียบง่ายแต่กลับทำให้เขาพูดไม่ออก
“พี่พฤกษ์?” พฤกษ์รีบกระแอมออกมาเพราะเขาเผลอเข้าสู่ภวังค์จนกวีแปลกใจ
“ขอบใจ”
“ครับ” กวียิ้มทั้งปากและตา “สั่งอาหารเถอะเย็นแล้ว ต้องขับรถกลับอีกไกล”
“อืม” พฤกษ์รีบละสายตาจากดวงหน้าที่สะกดเขาไว้ลงมองเมนูที่กางอยู่ ดูเหมือนว่าเขากำลังหลงเสน่ห์ของกวีมากขึ้นทุกที
✪✥✤✣✦✧✣✤✥✪
“ว่าไงวี” พฤกษ์กดรับสายเมื่อกรรวีโทรเข้ามา หลังจากเขาขับรถออกจากร้านอาหารได้ไม่นาน
(พี่พฤกษ์ พวกผมจะไปนั่งดื่มกัน พี่ถึงไหนแล้ว)
“กำลังขับกลับ เพิ่งทานข้าวเสร็จ”
(ตามมาด้วย นายเตบอกถ้าพี่พฤกษ์ไม่มาจะนอนรอที่ร้านเหล้าไม่ยอมกลับ)
“หึๆ เดี๋ยวใกล้ถึงพี่โทรหาอีกที”
“ได้ครับ แต่ห้ามเบี้ยว พวกผมจะดื่มรอ”
“อืม” กวีมองพฤกษ์ตัดสาย เขาลุ้นจนตัวโก่งว่าพฤกษ์จะยอมไปไหม ก่อนออกมากวีแอบโทรหาพี่ชายให้ช่วยชวนพฤกษ์ไปต่อ เขาจะได้มีเวลาขอตัวกลับบ้านพฤกษ์ก่อน
“ไปไหม” พฤกษ์เปิดเสียงออกลำโพงอยู่แล้วจึงไม่ต้องเล่าซ้ำ
“ไปครับ ถือว่าฉลองวันเกิดซ้ำ” เขายกเรื่องวันเกิดขึ้นมาพูดเพื่อเป็นการบังคับกลายๆ ให้พฤกษ์ไป
“อืม งั้นก็ไปเดี๋ยวใกล้ถึงเราโทรบอกวีด้วย จะได้ถามว่าไปที่ไหนกัน”
“ครับ”
✪✥✤✣✦✧✣✤✥✪
“เดี๋ยว อย่าเพิ่งลง”
กวีชะงักมือที่เตรียมจะเปิดประตูรถ หันไปมองคนเรียก พฤกษ์ถอดเข็มขัดนิรภัยออกแล้ว นั่งหันหน้ามาทางเขา
“สุขสันต์วันเกิด” กวีมองสิ่งที่พฤกษ์หยิบออกมาจากถุง ที่เพิ่งเอี้ยวตัวไปหยิบมาจากเบาะหลัง เขาเห็นถุงนี้ตั้งแต่ขึ้นรถแต่ไม่ได้ใส่ใจว่าข้างในคืออะไร
“ขอบคุณครับ” กวีเอื้อมมือไปรับ มันเป็นกล่องขนาดฝ่ามือ ผูกด้วยเชือกป่านเส้นเล็ก
“อะไรครับ”
“ใครเขาถาม อยากรู้ก็เปิดดูเอง”
“ก็ผมตื่นเต้นนี่นา มันไม่ทันใจ”
“ยังจะบ่น อยากรู้ก็รีบแกะ”
“ครับ” กวีดึงเชือกที่ผูกเป็นโบว์เล็กๆ ออก แกะกระดาษสีน้ำตาลที่ห่ออยู่ ถึงเห็นว่าข้างในคือกล่องสร้อยข้อมือผู้ชาย
“จำได้ว่าวันที่ไปซื้อของขวัญให้วี เราไปยืนมอง”
“อื้อ” กวีดีใจจนพูดไม่ออก สร้อยเส้นนี้ราคาไม่ได้แพงมากมายอะไร แต่สิ่งที่เขาดีใจที่สุดคือพฤกษ์จำได้ว่าเขาอยากได้มัน
“มาพี่ใส่ให้” พฤกษ์ดึงกล่องไปจากมือของกวี วางไว้บนตัก หยิบสร้อยออกมาก่อนเอื้อมมือไปดึงแขนเข้ามาใกล้
“เรียบร้อย” พฤกษ์ยกข้อมือของกวีพลิกไปมาเพื่อดู ไอร้อนจากฝ่ามืออีกฝ่ายทำให้กวีใจเต้นแรง
“ชอบไหม”
“ชอบที่สุด” กวีพยักหน้าแรงๆ พี่พฤกษ์ใจร้าย วันนี้ทำเขาน้ำตาคลอทั้งวัน
“ขอบคุณครับ ผมชอบมากๆ ดีใจมากๆ แต่ผมเกรงใจ ที่จริงไม่เห็นต้องให้เลย ผมบอกแล้วว่าผมได้ของขวัญที่ดีที่สุดจากพี่พฤกษ์แล้ว”
“นั่นไม่ใช่ของขวัญ”
“พี่พฤกษ์” กวีเรียกพฤกษ์เสียงแผ่ว อดน้อยใจไม่ได้ ดูเถอะหักมุมเขาจนได้ มีแค่เขาเท่านั้นหรือที่เห็นว่ามันพิเศษและมีความหมายมาก
“อื้อ!” ริมฝีปากที่จู่โจมเข้าหา ทำให้กวีลืมความน้อยใจเมื่อครู่ไปสิ้น ความหวานที่ได้รับกำลังทำให้เขาละลาย
“จูบไม่ใช่ของขวัญ แต่มันเป็นการแสดงความรู้สึก” ริมฝีปากหนากระซิบแผ่วเบาชิดริมฝีปากเขา ก่อนจะปิดทับลงมาอีกครั้ง
กวีกำลังสำลักความหวาน มันทำให้เขาแทบขาดใจ สมองขาดโพลนไปหมด มีเพียงหัวใจเท่านั้นที่เต้นแรงจนเขารู้สึก
กวีเผลอปากตามเมื่อพฤกษ์ถอนริมฝีปากออกช้าๆ ดวงตาสองคู่สบกันนิ่ง ก่อนพฤกษ์จะไล้นิ้วลงมาที่ริมฝีปากของเขาแทน
“สุขสันต์วันเกิดเด็กดื้อของพี่”
ของพี่! ของพี่!! กวีนั่งตะลึง ไม่รู้เลยว่าพฤกษ์ยกมือขึ้นจับหัวเขาโยกเบาๆ พร้อมเสียงหัวเราะที่ขำเขาเต็มประดา ก่อนเจ้าตัวจะเปิดประตูรถลงไป
เดี๋ยวสิ! โธ่ ไม่ให้เวลาเขาตะลึงเลย ยังไม่ได้พูดอะไรสักนิด กวีค้อนลมค้อนแล้งเมื่อสติกลับเข้าร่าง เขารีบเปิดประตูรถลงไปบ้าง พฤกษ์ยืนยิ้มรอเขาอยู่
“นึกว่าจะไม่ลงมา พี่กะจะไม่รอแล้ว”
“ขำ แกล้งผมได้สนุกใหญ่ ลงสิครับ ทำไมจะไม่ลง”
“หึๆ เข้าไปข้างในกันเถอะ” มือที่แตะลงมาบนแผ่นหลังเพื่อดันให้ออกเดิน เป็นเรื่องธรรมดาที่พิเศษมากสำหรับกวี เขายิ้มกว้าง รู้สึกว่าบรรยากาศรอบตัววันนี้มันดีไปหมด
อย่างน้อย...ตอนนี้พี่พฤกษ์ก็โรแมนติกกว่าท่อนไม้เยอะล่ะน่า ><
✪✣✤✥✦✧✣✤TBC✥✦✧✣✤✥✦✧✪
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หัวข้อ: ❤ This man is mine ❤ คนนี้ของเหมียว [End] 05/12/17 ✿ P:35 (อ่าน 237347 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก