ตอนที่ 14 : อีกนิด“พี่พฤกษ์”
“ไง” พฤกษ์ทักสั้นๆ เมื่อหันไปเห็นว่าใครที่เดินเข้ามาในห้องพักผ่อน
“จะดื่มกาแฟอีกแล้วเหรอครับ ดื่มติดๆ กันแบบนี้มันไม่ดีต่อสุขภาพ” กวีนิ่วหน้าไม่ชอบใจ นี่ยังไม่ถึงเที่ยงทำไมถึงมาชงกาแฟ
“ง่วงน่ะ ไม่กินพี่ทำงานต่อไม่ไหว”
“งานไม่ด่วนไม่ใช่เหรอครับ อย่าเพิ่งฝืนดีกว่า”
“พี่อยากทำให้เสร็จ ว่าแต่...” พฤกษ์หันกลับไปมองกวีอีกครั้ง มือใช้ช้อนคนกาแฟในแก้วไปด้วย “ทำไมเรารู้ว่าวันนี้พี่ดื่มมาแล้ว พี่ว่าพี่ไมได้ถือแก้วกาแฟเข้ามานะ แล้วเช้านี้ก็ยังไม่ได้ชงที่ออฟฟิศด้วย”
กวีเผลอเม้มปากเข้าหากัน ทำไมเขาจะไม่รู้ในเมื่อพฤกษ์ชงกาแฟดื่มก่อนออกมาทำงานทุกวัน
“รู้สิครับ พี่พฤกษ์เคยพูดไว้นานแล้วว่าดื่มกาแฟก่อนเข้ามา” กวีใจตุ่มๆ ต่อมๆ ได้แต่หวังว่าพฤกษ์จะเคยพูดเอาไว้จริงๆ
“อืม พี่ก็ลืมไป เก่งนะยังจำได้”
“โธ่เรื่องของพี่พฤกษ์ทำไมผมจะจำไมได้” กวีหัวเราะแห้งๆ แอบโล่งใจที่เอาตัวรอดได้
“แต่เราเพิ่งเข้ามาทำงาน” กวีตาโตเป็นไข่ห่าน โธ่เพิ่งโล่งใจไปเมื่อกี้ยังไม่พ้นอีกหรือนี่ เขาลืมว่าตนเองเพิ่งเข้ามาฝึกงานช่วงปิดเทอมได้ไม่ถึงเดือน ก่อนหน้านี้เขาโผล่หน้ามาบ่อยเพราะแอบชอบกวี แต่ไม่เคยทำงานเป็นจริงเป็นจังหรืออยู่บริษัททั้งวัน
“ก็..ก็..พี่พฤกษ์พูดตอนผมอยู่พอดี”
“พี่ไม่ได้ว่าอะไร แค่นี้ต้องตกใจด้วย” พฤกษ์หัวเราะขำสีหน้าของกวี ทำเหมือนเด็กโดนคุณครูดุ ทั้งทีเขาก็พูดไปอย่างนั้นเอง
“ใครครับ! ใครตกใจ ผมเปล่าสักหน่อย” คนตกใจเหงื่อตก หน้าตาออกอาการอย่างเห็นได้ชัด
“ไม่ตกใจก็ไม่ตกใจ แล้วเข้ามาทำอะไร เอาแต่ยืนเฉย”
“อ๋อ ผมจะเข้ามาชงกาแฟเหมือนกัน”
“เอาสิ” พฤกษ์ขยับตัวหลบออกจากหน้าเครื่องชงกาแฟ
“ผมขอแก้วที่พี่พฤกษ์ชงไม่ได้เหรอ”
“เราไม่ดื่มแบบพี่มั้ง พี่ไม่ใส่นม ทานกาแฟดำ”
“ดื่มได้ ผมขอ นะๆ” น้ำเสียงคนพูดอ้อนเต็มกำลัง ทั้งสีหน้าและดวงตาจนพฤกษ์ใจอ่อน
“เอาสิ” พฤกษ์ยื่นแก้วให้กวี คิดว่าเดี๋ยวเขาค่อยทำใหม่อีกแก้ว ไม่ได้ลำบากอะไร
“อ๊ะๆ ห้ามครับ” พฤกษ์ชะงักเมื่อคนได้กาแฟไปแล้วร้องห้าม เมื่อเห็นเขาเดินไปหยิบแก้วใบใหม่
“หือ?”
“ห้ามทำแก้วใหม่ครับ”
“ตัวยุ่ง ตกลงไม่ได้อยากดื่มใช่ไหม”
“อย่าดุผมสิ” กวีหน้าจ๋อย “ผมเป็นห่วงพี่พฤกษ์ ไม่ได้อยากจะเกเรหรือเอาแต่ใจสักหน่อย” พฤกษ์เห็นหน้าจ๋อยๆ บวกกับน้ำเสียงหงอยๆ ของเด็กดื้อแล้วได้แต่ถอนใจ
“ถ้าอย่างนั้นก็..” พฤกษ์คว้าแก้วคืนมาจากมือของกวี เจ้าตัวดีสะทุ้งเบาๆ คงไม่คิดว่าเขาจะเอาคืนไป
“พี่พฤกษ์อะ”
พฤกษ์ยกกาแฟขึ้นดื่ม ก่อนจับแก้วยัดคืนใส่มือคนที่ยืนอยู่ “เอาไป พี่ดื่มแค่นี้คงไม่เป็นไรมั้ง”
“อื้อ” กวีพยักหน้า เขินจนหน้าแดง
“เป็นอะไร” พฤกษ์หัวเราะขำท่าทางกระมิดกระเมี้ยน จู่ๆ กวีก็หน้าแดงขึ้นมาแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย เขาไม่เห็นสาเหตุว่ามีอะไรให้อายหรือเขินได้
“ก็...” คนพูดออกอาการเขินขึ้นไปอีก
“ก็อะไรของเรา”
“แบบนี้มันก็จูบกันทางอ้อมน่ะสิ”
หึๆ คิดได้ จะเขินทำไม ไม่เห็นมันจะมีความหมายอะไร” กวีหน้ามุ่ย เมื่อเจอคำพูดพังทุกความโรแมนติกของเขา
“ท่อนไม้ หุ่นยนต์” เสียงบ่นพึมพำมาจากคนที่ถือแก้วกาแฟจรดริมฝีปาก แต่ยังไม่ยอมดื่ม
“ว่าพี่เหรอ”
“เปล่าผม พูดของผมลอยๆ” หน้าดื้อๆ เชิดขึ้นสูง ออกอาการเด็กขี้งอน
“ก็แล้วไป ดื่มแล้วก็รีบไปทำงาน”
“รู้หรอก” เสียงสะบัดๆ ทำให้พฤกษ์นึกขำ เขาส่ายหัวเบาๆ ราวกับกำลังหน่ายใจ ชายหนุ่มเดินไปที่ประตู ก่อนหันกลับไปมองคนทำคอแข็ง “แค่นี้จะเขินทำไม จูบกันจริงๆ ก็เคยมาแล้ว”
กวีเผยอปากน้อยๆ มองหน้าพฤกษ์ตาโต พะ..พูดอะไรนะ เมื่อกี้พฤกษ์พูดอะไร
“พี่พฤกษ์” เขาได้แต่เรียกตามหลัง เมื่อคนพูดหัวเราะหึๆ เดินผ่านประตูออกไป
เมื่อกี้พฤกษ์พูดถึงจูบของพวกเขาใช่ไหม พูดด้วยเสียงหัวเราะ พฤกษ์ไม่ได้โกรธเขาที่ทำตัวไม่เหมาะสม โอ๊ย! กวีหัวใจเต้นแรง เสียดายที่คิดช้าไป เมื่อกี้น่าจะกระโดดล็อคคอแล้วจูบอีกสักที ไหนๆ ก็ไม่โกรธแล้ว
กวียกแก้วกาแฟขึ้นดื่ม เขาละเลียดดื่มมันช้าๆ ไม่เป็นไร จูบทางอ้อมไปก่อนก็ได้ แบบไหนเขาก็มีความสุขทั้งนั้น
✪✥✤✣✦✧✣✤✥✪
“วันเกิดวีปีนี้พวกเราซื้อของขวัญด้วยกันไหม จะได้ซื้อชิ้นใหญ่ๆ ไปเลย” เตชิตปรึกษาเพื่อนร่วมโต๊ะอาหาร ถือโอกาสที่วันนี้กรรวีออกไปพบลูกค้าข้างนอก มีเพียง เขา พฤกษ์ นุ่น และกวีเท่านั้นที่ออกมาทานข้าวกลางวันด้วยกัน
“ผมซื้อให้พี่วีแล้ว” กวีรีบออกตัว เพราะเขาเพิ่งซื้อเตรียมไว้ไม่กี่วันก่อน
“พี่ไมได้ถามเรา เป็นน้องชายให้แยกคนเดียวดีแล้ว พี่หมายถึงพี่พฤกษ์กับนุ่น หารกันไหมครับ”
“พี่ซื้อแล้วเหมือนกัน”
“พี่พฤกษ์ซื้อแล้วเหรอ ทำไมไวจัง เสียดาย”
“อืม พี่ไปส่งกวีเลือกก็เลยซื้อมา”
“เอ๋? ไปด้วยกันด้วยเหรอครับ” เตชิตพูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น นี่มันนิมิตหมายที่ดีมาก
“อืม” พฤกษ์ไม่พูดไม่อธิบายว่าทำไมเขาถึงไปกับกวีได้ เพราะถือว่าไม่ใช่เรื่องที่ต้องมานั่งพูด
“อย่างนั้นพี่พฤกษ์ก็ซื้อให้กวีแล้วสิคะ แหมๆ ” นุ่นมองกวีด้วยสายตาล้อเลียน น่าตีจริงๆ ทีเรื่องดีๆ แบบนี้ปิดเงียบ
“เปล่า” พฤกษ์ส่ายหน้า มองนุ่นด้วยสายตาเป็นคำถามว่าทำไมถึงต้องซื้อ
“อ้าว” คราวนี้คนถามเหวอเสียเอง นุ่นหันไปมองหน้ากวีก่อนหันกลับมามองพฤกษ์ “ก็วันเกิดกวีห่างกับวีแค่อาทิตย์เดียวเองนี่ค่ะ นุ่นก็เลยนึกว่าสงสัยให้น้องเลือกของขวัญเองไปแล้ว”
“วันเกิดเราเหรอ” พฤกษ์หันไปมองกวีด้วยสีหน้าแปลกใจ
“โอ๊ยพี่พฤกษ์ ปีที่แล้วเจ้านายยังจัดเลี้ยงวันเกิดให้พร้อมกันสองคนอยู่เลย” นุ่นโวยวายแทนเด็กน้อยหน้าเศร้าของเธอ พี่พฤกษ์นี่จริงๆ จะทื่อไปไหน แค่นี้ทำไมถึงจำไม่ได้
“กวี” พฤกษ์พยายามสบตากับอีกฝ่าย กวียิ้มอ่อนก่อนโบกมือสองข้างไปมา
“ไม่เป็นไรๆ ผมชินแล้ว ถ้าอยากให้รู้วันนั้นผมต้องทวงพี่พฤกษ์แล้วสิ”
“แต่เราน่าจะบอกพี่”
“โห พี่พฤกษ์เรื่องแบบนี้ใครเขาบอกกันบ้าง เป็นนุ่นงอนตายเลย”
“ผู้ชายก็แบบนี้ พี่พฤกษ์ผมเข้าใจพี่” งานนี้เตชิตเข้าข้างพฤกษ์ เพราะนิสัยอีกฝ่ายไม่ใช่คนสนใจเรื่องวันสำคัญสักเท่าไหร่ วันเกิดตัวเองถ้าน้องๆ ไม่บังคับไปเลี้ยง พฤกษ์คงไม่ทำอะไรเลย
“จ้า ผู้ชายก็แบบนี้แหละ คนบางคนถึงหาแฟนไม่ได้”
“เดี๋ยวทำไมมาทางนี้ พี่จำได้นะเว้ยไม่อย่างนั้นจะมาชวนหารกันซื้อของขวัญเหรอ”
“ก็เห็นพูดเข้าข้างกันดี”
ในขณะที่อีกสองคนในโต๊ะต่อล้อต่อเถียงกันอยู่ พฤกษ์พยายามสบตากับกวี แต่เด็กดื้อกลับเอาแต่ก้มหน้าก้มตาทานข้าว คล้ายต้องการหลบสายตาของเขา ถึงจะบอกว่าไม่เป็นไรแต่ก็คงเสียใจและผิดหวังที่เขาจำไม่ได้อยู่ใช่ไหม ทำไมถึงไม่พูดอะไรออกมา พฤกษ์รู้สึกร้อนรนแม้อีกฝ่ายจะเงียบและไม่คิดจะต่อว่าต่อขานเขาเลยก็ตาม
✪✥✤✣✦✧✣✤✥✪
“กวี”
“ครับ” กวีเงยหน้าขึ้นมอง ถึงเห็นว่าพฤกษ์เดินมาหยุดที่โต๊ะทำงานของเขา
“เย็นนี้ไปไหนหรือเปล่า”
“เปล่าครับ เอ๊ย ไปครับ” เกือบไปแล้ว เขาเกือบพลาดลืมว่าต้องรีบกลับบ้านก่อนพฤกษ์
“งั้นเหรอ”
“พี่พฤกษ์มีอะไรหรือเปล่า ต้องไปทำงานหรือต้องให้ผมทำอะไรไหม” มีเพียงไม่กี่เหตุผลที่พฤกษ์จะถามเขาแบบนี้
“เปล่า ไม่มีอะไร” พฤกษ์เคาะนิ้วกับโต๊ะของกวีเบาๆ สีหน้าครุ่นคิด
“พี่ไปทำงานดีกว่า”
“ครับ” กวีมองหน้าอีกฝ่ายงงๆ อะไรของเขา มาแล้วก็ไป ยังไม่รู้เลยว่ามีธุระอะไรหรือเปล่า
“กวี”
“ครับ?” กวีเงยหน้าขึ้นอีกครั้งด้วยความแปลกใจ เขานึกว่าพฤกษ์ไปแล้ว
“พี่เป็นคนไม่ค่อยให้ความสำคัญกับวันต่างๆ”
“ผมรู้”
“วันเกิดตัวเองบางทีทำงานยุ่งๆ ยังเกือบลืม”
“อันนี้ผมก็รู้ ปีก่อนพี่เตต้องเป็นคนลากพี่ออกจากโต๊ะ”
“อืม” กวีรอให้อีกฝ่ายพูด แต่พฤกษ์กลับยืนนิ่ง
“มีอะไรหรือเปล่า อย่าบอกว่าพี่พฤกษ์กลัวผมงอน” ดวงตาของกวีเป็นประกาย โอ๊ย แค่นี้เขาก็มีความสุขแล้ว แค่พฤกษ์สนใจความรู้สึกของเขาก็พอ
“แล้วตกลงเรางอนพี่หรือเปล่า”
“โธ่ ไม่งอนเลย เอ๊ะ! หรือว่าผมควรจะแกล้งงอนดีเผื่อพี่พฤกษ์จะง้อผม” กวีทำสายตาเจ้าเล่ห์ ก่อนหัวเราะออกมาดังๆ
“โหยพี่พฤกษ์ ไม่ต้องทำหน้าแบบนั้นก็ได้ ผมรู้หรอกน่าว่าไม่มีทาง”
“พี่ไม่เอาไหนขนาดนั้นเลยเหรอ”
“เอ๋?” กวีตกใจ เพราะน้ำเสียงของพฤกษ์จริงจัง “เปล่านะครับ เปล่า พี่พฤกษ์อย่าคิดมาก พี่นุ่นแกอยากช่วยผมเท่านั้นเอง ก็พี่พฤกษ์เป็นของพี่พฤกษ์แบบนี้อยู่แ้ว ถ้าจำของทุกคนได้หมดแต่ลืมของผมคนเดียวสิว่าไปอย่าง แบบนั้นผมถึงจะงอน”
“เปล่า พี่ไม่ได้พูดถึงเรื่องนั้น”
“อ้าว!”
“พี่หมายถึง พี่ไม่เอาไหนขนาดมายืนง้อเราอยู่ตรงนี้เรายังไม่รู้ตัวเลยเหรอ”
!!!
“ถึงพี่จะจำวันเกิดตัวเองไม่ค่อยได้ แต่พี่จำได้ว่าปีก่อนเราทำเค็กมาให้”
“พี่พฤกษ์” กวีอยู่ในโหมดซึ้ง งื้อ พฤกษ์จำความพยายามของเขาได้
“พี่จำได้ด้วยว่ารสชาติมันห่วยแค่ไหน”
“พี่พฤกษ์!” เสียงคนอุทานเปลี่ยนคีย์ทันที จะพูดดีจนจบก็ไม่ได้ “พี่พฤกษ์เป็นโรคจิตหรือเปล่าเนี่ย”
“อะไร”
“ชอบหักมุมทุกที ให้ผมปลื้มบ้างไม่ได้หรือไง”
“หึๆ ก็มันไม่อร่อยจริงๆ” พฤกษ์หัวเราะขำท่าทางหัวฟัดหัวเหวี่ยงของเด็กเอาแต่ใจ “คนที่ไปกินข้าวด้วยกันยังกินกันคนละแค่สองสามคำ เพราะเนื้อเค้กข้างในมันยังไม่สุกดี ที่พยายามกินกันก็เพราะไม่อยากให้เราเสียใจ”
“พอเลยครับ ไม่ต้องพูดแล้ว พี่พฤกษ์จะไปทำงานก็ไปเลย ผมไม่อยากรู้แล้วว่ามาทำไม” กวีหน้ามุ่ย จากไม่งอนเขากำลังจะงอนจริงๆ แล้ว
“แต่พี่เอากลับไปใส่ตู้เย็นที่บ้าน”
“อะ..อะไรนะครับ!”
“พี่เอากลับบ้านและกินจนหมด” พฤกษ์ยิ้มอ่อนโยนให้กวี เขาวางมือลงบนศีรษะของเด็กขี้น้อยใจ โยกไปมาเบาๆ “พี่ไม่ใช่คนที่ให้ความสำคัญกับวันต่างๆ แต่ความใส่ใจที่เรามีให้พี่ไม่เคยลืม อย่าน้อยใจไปเลย”
“พี่พฤกษ์” กวีเรียกพฤกษ์เสียงแผ่ว ความรู้สึกเต็มตื้นขึ้นมาในหัวใจ
“ทำงานเถอะ วันไหนว่างนัดมา พี่จะพาไปซื้อของขวัญวันเกิด”
“อื้อ”
“เด็กดี” กวียิ้มกว้าง ปราบปลื้มกับคำว่าเด็กดี เขามองตามหลังพฤกษ์ด้วยสายตาเป็นประกาย พฤกษ์ไม่เคยพูดกับเขาด้วยโทนเสียงนี้มาก่อน รวมทั้งสายตาที่มองมา เขาเข้าข้างตัวเองได้ใช่ไหม ว่าท่าทางของพฤกษ์ที่มีต่อเขาเปลี่ยนไปมาก
อีกนิด พยายามอีกนิดกวี
✪✣✤✥✦✧✣✤TBC✥✦✧✣✤✥✦✧✪
** ตอนต่อไปสปอยว่าเตรียมน้ำตาลขึ้นกันได้เลยค่า ^^
** ตอนนี้ สนพ.รักคุณ เปิดแบบสอบถามสำรวจความต้องการสั่งซื้อหนังสือ คนนี้ของเหมียวนะคะ ที่ link นี้ค่ะ >>
สำรวจความต้องการสั่งซื้อหนังสือ คนนี้ของเหมียวปล.ยังไม่ได้เปิดจองนะคะ แค่สำรวจรายชื่อค่า
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หัวข้อ: ❤ This man is mine ❤ คนนี้ของเหมียว [End] 05/12/17 ✿ P:35 (อ่าน 233953 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก