ตอนที่ 20 : ขอโทษ พฤกษ์เลือกที่จะไม่พูดอะไร เขายังทำตัวเป็นปกติทุกอย่าง ต่างกันแค่ท่าทางยุ่งกับงานที่กันไม่ให้ใครเข้ามารบกวน
“เตพี่ออกไปหาลูกค้านะ”
“ครับ แล้วพี่พฤกษ์จะกลับเข้ามาอีกหรือเปล่า” พฤกษ์หยุดคิดก่อนตอบคำถามที่ต่างไปจากความเป็นจริง
“กลับ”
“โอเคครับ”
พฤกษ์ขับรถมุ่งตรงกลับบ้าน เขาออกมาก่อนเวลาเลิกงานเกือบชั่วโมงครึ่ง ไม่แน่ใจในสิ่งที่ตัวเองทำลงไป แต่หวังว่าเขาจะได้รับคำตอบ
✪✥✤✣✦✧✣✤✥✪
ชายหนุ่มเดินเข้าไปในบ้าน เขาไม่แน่ใจว่าวันนี้กวีจะมาหรือไม่ แต่พฤกษ์อยากเห็นด้วยตาของตัวเอง จึงตัดสินใจมารอ
“เหมียว” พฤกษ์ขมวดคิ้ว เมื่อไม่เห็นแม้แต่เงาของเหมียวส้ม เมื่อครู่เขาคิดว่าเขากลับมาก่อนเวลาเหมียวส้มจึงไม่ได้รออยู่ข้างล่าง อาจจะอยู่ในห้องนอน แต่เมื่อขึ้นมาดูกลับไม่พบ
“ไปไหน” พฤกษ์ขมวดคิ้ว เขาเดินหาในห้องน้ำ ห้องเก็บเสื้อผ้า เมื่อไม่พบจึงเดินออกไปดูด้านนอก พฤกษ์เปิดเข้าไปดูเกือบทุกห้องแม้จะรู้ว่าไม่มีทางเป็นไปได้ นอกจากห้องนอนที่เขาแง้มประตูไว้ให้เหมียวส้มขึ้นมานอนเล่นแล้ว ห้องอื่นเขาปิดประตูไว้ทั้งหมด
“เหมียว” พฤกษ์ตะโกนเรียกเสียงดัง ใจของเขาเริ่มกังวล ยิ่งไม่มีเสียงตอบรับพฤกษ์ก็ยิ่งใจเสีย เขาวิ่งลงไปชั้นล่างหาทุกซอกทุกมุมให้แน่ใจ ก่อนกลับขึ้นไปหาชั้นบนอีกครั้ง วนเวียนอยู่แบบนั้นสองสามรอบ จนแน่ใจว่าไม่มีเหมียวส้มอยู่ในบ้าน
พฤกษ์รีบล็อคประตูก่อนเดินไปดูในซอยเดียวกัน ไม่มีวี่แววของเหมียวส้ม เขาตัดสินใจเดินไปยังซอยถัดไป เรียกชื่อเหมียวไปเรื่อยๆ จนถึงบ้านหลังสุดท้ายก็ยังไร้เงา พฤกษ์ยกข้อมือขึ้นดูนาฬิกา เรื่องของกวีคงต้องเอาไว้ก่อน เขาอยากรู้มาก ใจมันร้อนเป็นไฟ แต่ตอนนี้เขาต้องหาเหมียวส้มให้เจอ
พฤกษ์กลับไปเอารถที่บ้าน เขาขับช้าๆ ใช้สายตามองหาไปเรื่อยๆ จากซอยหนึ่งไปซอยหนึ่งจนครบทั้งหมู่บ้านถึงตอนนี้ใจของเขาเริ่มคิดในแง่ร้าย หรือเขาจะไม่ได้เจอเหมียวส้มอีก มันหลงไปที่ไหน แล้วจะอยู่ยังไง จะได้กินอะไรหรือเปล่า จะนอนที่ไหน จะมีใครใจดีรับไปเลี้ยงไหม พฤกษ์คิดไปสารพัด
เมื่อแน่ใจว่าหาจนทั่วแล้ว พฤกษ์ตัดสินใจขับรถออกไปนอกหมู่บ้าน เขาขับไปตามถนน คอยสอดส่องมองข้างทาง เลี้ยวเข้าซอยเล็กซอยน้อยจนมาไกลมาก น่าจะไกลเกินกว่าที่เหมียวส้มจะมาถึงพฤกษ์จึงขับกลับ
ชายหนุ่มแวะที่ป้อมยามทางเข้าหมู่บ้าน ขอให้ยามวิทยุแจ้งคนอื่นๆ ให้ช่วยมองหา พร้อมกับให้เบอร์โทรศัพท์ไว้หากมีใครเจอจะได้ติดต่อเขาได้
พฤกษ์ตัดสินใจกลับไปที่บ้าน หนทางเดียวตอนนี้คือพิมพ์ภาพเหมียวออกมาติดประกาศ กับโพสต์ข้อความและรูปลงเพจคนรักแมวให้ช่วยตามหา
พฤกษ์จอดรถไว้หน้าบ้าน ทุกอย่างเหมือนตอนที่เขาออกไป ไร้แววของเหมียวส้มมารออยู่เหมือนคืนนั้น
“เมี้ยว” พฤกษ์ยืนนิ่ง ทันทีที่เปิดประตูบ้านเข้าไป เหมียวส้มเข้ามาคลอเคลียเขาเหมือนก่อนหน้านี้เขาเข้าใจผิดไปเอง
“เมี้ยวว” มันร้องซ้ำเมื่อเขาไม่ยอมอุ้มขึ้นกอด พฤกษ์ได้แต่มองนิ่งในหัวของเขาเต็มไปด้วยคำถามมากมาย เป็นไปไม่ได้ พฤกษ์มั่นใจเพราะเขาตามหาแทบพลิกแผ่นดิน ประตูหน้าต่างถูกปิดแน่นหนา ไม่มีรอยแตกหรือช่องให้เหมียวเข้าหรือออกได้แน่
“เมี้ยว” เหมียวส้มเลิกพันแข้งพันขาเขา มันเงยหน้าขึ้นมองคล้ายกับสงสัยว่าเขาเป็นอะไร พฤกษ์ก้มลงช้อนตัวมันขึ้นมาอุ้ม ใจหนึ่งเขาโล่งอกที่มันปลอดภัย แต่อีกใจพฤกษ์กังขาจนไม่อาจทำตัวเหมือนเดิมได้
“วันนี้ฉันเหนื่อย ปวดหัว อย่าเพิ่งกวน” พฤกษ์จรดริมฝีปากลงบนหัวของเหมียวส้ม มันร้องเหมียวตอบรับเบาๆ เขาวางมันลงบนพื้น
สายตาของพฤกษ์มองเลยเหมียวส้มไป เขาสะดุดอีกครั้ง คิ้วขมวดเข้าหากัน เมื่อครู่ตอนเขากลับมาอาหารยังอยู่เต็มชาม กระบะทรายสะอาด พฤกษ์ถึงคิดว่าเหมียวส้มออกไปไกลแล้วเพราะน่าจะหลุดหายไปตั้งแต่ช่วงเช้าถึงยังไม่ได้กินอะไร แต่ตอนนี้ทุกอย่างแตกต่างกันโดยสิ้นเชิง อาหารเหลืออยู่นับเม็ดได้ กระบะทรายดูยุ่งเหยิง
ชายหนุ่มหันกลับไปมองแมวสีส้มที่นอนหมอบมองเขานิ่ง บอกว่าอย่ารบกวนมันก็ไม่รบกวนเขา มีแมวตัวไหนฉลาดขนาดนี้บ้าง ยิ่งคิดเขายิ่งไม่เข้าใจ
พฤกษ์กินยาแก้ปวดและเข้านอนแต่หัววัน เขาไม่อยากให้เหมียวส้มรับรู้ถึงความผิดปกติมากนัก ชายหนุ่มปิดไฟและหลับตาลง เหมียวส้มตามขึ้นมานอนซุกเขาเช่นทุกคืน พฤกษ์หลับตาสนิทแต่ในหัวของเขากำลังสับสนและเต็มไปด้วยเรื่องให้ขบคิด มันเกิดอะไรขึ้น !!
✪✥✤✣✦✧✣✤✥✪
พฤกษ์กลับบ้านเร็วอีกครั้ง เขาตั้งกล้องที่มีอยู่วางในจุดที่มองไม่เห็น หันหน้าไปทางประตูบ้าน ในเมื่อเขาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นทั้งเรื่องกวีและเรื่องเหมียวส้ม จึงมีวิธีนี้เท่านั้นที่เขาจะได้รู้
เมื่อทุกอย่างเรียบร้อยชายหนุ่มกลับไปที่บริษัท ทำตัวเหมือนปกติทุกวัน เขายังคุยกับกวีแม้สีหน้าจะไร้รอยยิ้ม รอจนกระทั่งได้เวลาเลิกงาน กวียังกลับเร็วเหมือนปกติ พฤกษ์รอจนเวลาผ่านไปเกือบครึ่งชั่วโมงเขาจึงตามไป
บ้านยังเป็นเหมือนเดิมทุกวัน ไม่มีร่องรอยของคนเข้ามาอาศัย พฤกษ์ทักทายเหมียวส้มตามสมควรก่อนอุ้มมันขึ้นไปบนห้องนอน เขาเล่นกับมันสักพัก ก่อนออกมาจากห้องไม่ลืมปิดประตูเอาไว้เพื่อไม่ให้ตามมาได้
เขาดึงเมมโมรี่การ์ดออกจากตัวกล้อง กลับขึ้นไปยังห้องทำงาน เปิดโน้ตบุ๊คและสิ่งที่พฤกษ์ไม่อยากเชื่อสายตาก็ปรากฎขึ้นตรงหน้า
เขาเล่นซ้ำไปซ้ำมา หัวใจเต้นแรง ร่างกายเย็นเฉียบ สิ่งที่เขาเห็นมันเกินกว่าการคาดเดาใดๆ กวีคือเหมียวส้ม
พฤกษ์นั่งนิ่งอยู่นาน เขาเปิดโน้ตบุ๊คทิ้งไว้อย่างนั้น ก่อนเดินกลับไปยังห้องนอน
ชายหนุ่มหยิบกุญแจรถ กระเป๋าสตางค์ โทรศัพท์มือถือ เหมียวส้ม..ไม่ใช่สิ.. กวีลุกขึ้นยืนบนเตียง ร้องเบาๆ เพื่อทักทายเขา พฤกษ์ได้แต่มองนิ่ง ก่อนเดินออกไปเงียบๆ โดยไม่พูดอะไร
✪✥✤✣✦✧✣✤✥✪
กวีเดินวนไปวนมาอยู่ในบ้าน เขาเป็นห่วงพฤกษ์มาก ดึกป่านนี้ทำไมถึงยังไม่กลับบ้าน กวีตัดสินใจเปลี่ยนร่างกลับเป็นคน เขาหยิบมือถือที่ซ่อนไว้เปิดเครื่องและโทรหาพฤกษ์
กวีรอจนสายตัด แปลก พฤกษ์ไม่เคยไม่รับสาย เว้นแต่ติดประชุมหรือในระหว่างทำงาน กวีกดกลับไปอีกครั้ง คราวนี้สายถูกกดรับ แต่เขาไม่ได้ยินเสียงของพฤกษ์
“ฮัลโหล”
“...” กวีลดโทรศัพท์ลงดู สายไม่ได้ขาด
“พี่พฤกษ์”
“มีอะไร”
“พี่พฤกษ์อยู่ไหนครับ”
“บ้าน”
กวีชะงัก “บ้าน? บ้านพี่พฤกษ์หรือครับ”
“ใช่บ้านพี่สิ ทำไม? เราไม่เชื่อเหรอ หรือเราเห็นว่าพี่ไม่อยู่บ้าน”
“เปล่าครับ เปล่า” กวีอึกอัก เกิดอะไรขึ้นทำไมพฤกษ์ถึงพูดกับเขาแปลกๆ
“กวีโทรมามีอะไรไหม”
“เอ่อ ผม..ผม..กวีพูดไม่ออก เขาสับสนไม่เข้าใจพฤกษ์แม้แต่น้อย “ผมแค่คิดถึงครับเลยโทรมาหา”
“อืม”
“พี่พฤกษ์เป็นอะไรหรือเปล่าครับ”
“เป็นคนโง่”
“อะไรนะครับ”
“ไม่มีอะไร กวีมีอะไรหรือเปล่าถ้าไม่มีพี่ขอวางก่อน” ใจของเขาร่วงหล่นสู่พื้น ทำไมพฤกษ์ถึงพูดจาห่างเหินนัก บางอย่างในความรู้สึกบอกกวีว่าพฤกษ์เปลี่ยนไป
“ไม่มีครับ”
“อืม”
ไม่มีแม้แต่คำบอกลา มีเพียงความเงียบที่บอกกวีว่าพฤกษ์ได้วางสายไปแล้ว
หนุ่มน้อยเดินวนเวียนไปทั่วบ้าน เขาไม่เข้าใจว่ามันเกิดอะไรขึ้น ทุกอย่างกำลังไปได้ดีและดีขึ้นเรื่อยๆ กวีหยุดเท้าที่หน้าห้องทำงานของพฤกษ์ เขาไม่เคยเข้าไปยุ่มย่ามในห้องนี้ มีเพียงครั้งเดียวตอนที่เขามาอาศัยด้วยใหม่ๆ เพื่อแอบดูว่าห้องทำงานพฤกษ์เป็นอย่างไรเท่านั้น
กวีตัดสินใจเปิดประตูห้องเข้าไป เขากดเปิดสวิตท์ไฟที่อยู่บนผนัง มองไปรอบๆ ห้อง ด้วยความคิดถึงเจ้าของ
!!!
กวีชะงักเท้า ใจหายวาบ เนื้อตัวเย็นเฉียบ เมื่อเห็นโน้ตบุ๊คสีดำสนิทตั้งอยู่บนโต๊ะ เครื่องที่พฤกษ์ใช้ทำงานทุกวัน ทำไมมันถึงมาอยู่ที่นี่ได้! พฤกษ์ไม่ได้ถือเข้าบ้านมาไม่ใช่เหรอ เขามั่นใจ
เร็วเท่าความคิด กวีรีบเดินไปทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้ ขยับเม้าส์ไร้สายที่วางอยู่เพื่อให้เครื่องติด เขาเห็นไฟกระพริบจึงรู้ว่าพฤกษ์ไม่ได้ปิดมัน
ใจของกวีเต้นโครมคราม เมื่อเห็นโปรแกรมเล่นวีดีโอแสดงอยู่บนหน้าจอ เขากดเพื่อให้มันเริ่มทำงานด้วยมืออันสั่นเทา
หัวใจของเขาราวกับแตกเป็นชิ้นๆ ภาพเคลื่อนไหวตรงหน้ายังคงเล่นต่อไป กวีทิ้งตัวลงกับพนักราวกับไร้เรี่ยวแรง
พฤกษ์รู้ รู้แล้วว่าเขาคือเหมียวส้ม
กวีปล่อยให้เวลาเดินผ่านไป ไม่หิว ไม่อยากทำอะไร เขานั่งจมอยู่แบบนั้นทั้งคืน ไม่มีวี่แววว่าพฤกษ์จะกลับมา
✪✥✤✣✦✧✣✤✥✪
“ผมออกมาแล้วครับ พี่พฤกษ์จะได้กลับบ้าน ผมรักพี่พฤกษ์นะ ขอโทษ”
กวีได้แต่หวังว่าพฤกษ์จะเปิดอ่าน เขาหันกลับไปมองบ้านที่เคยอาศัย บ้านของผู้ชายที่เขารัก คงไม่มีโอกาสอีกแล้ว
✪✣✤✥✦✧✣✤TBC✥✦✧✣✤✥✦✧✪
**สปอย..
ไม่ม่าๆ มีแค่นี้แหละ ><
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หัวข้อ: ❤ This man is mine ❤ คนนี้ของเหมียว [End] 05/12/17 ✿ P:35 (อ่าน 237109 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก