หัวข้อ: ผู้มาเยือนยามวิกาล

[kongkilmania]

น้องตั้มจ๋า...    งานสำเร็จลุล่วงไปด้วยดีแล้วเนาะ
เพราะฉะนั้น หุๆๆ ก็มาพบแฟนๆได้เหมือนเดิมแล้วจิ
พาพี่ต้นกะน้องน้ำมาด้วยนะจ๊ะ
มาแบบยาวๆ ถี่ๆ ด้วยนะเคอะ   

[icezygang]

คิดถึงน้ำจัง

แล้วพี่ต้นไม่สบายหรอเนี่ย
 






ps.หนาวแล้วคุณบุหรงรักษาสุขภาพนะคะ

[YMP]

รออยู่นะ












รอตอนต่อไปน่ะ อิอิ
 

[MonsterP]

รอ ค้าบ รอ   

[โพ่มือคลี่]

ยังเฝ้าติดตามอยู่นะท่านบุหรง

[kongkilmania]

เอาดอกไม้  มาให้กำลังใจน้องตั้ม


ปล. วันนี้ดูหนังเรื่อง the other Boleyn girl แล้วนึกถึงที่น้องตั้มบอก
พระเอก หรือนาง(นาย)เอกไม่จำเป็นต้องเป็นตัวเอกเสมอไป
เพราะหนังที่ดูเนี่ย  บทของแอน โบลีน เด่นกว่าแมรี่น้องสาวซะอีก
แต่ชื่อเรื่องนี่  หมายถึงแมรี่ชัดๆ

[thaitanoi]

   ขอบคุณนะครับคุณบุหรง  แต่บทต่อไปขอให้ต้นได้พูดบ้างนะครับ

[โพ่มือคลี่]

แวะมาเยี่ยมอีกทีนึง

[บุหรง]

ตอนที่ ๖๔

   ติ๊กมองดูชายหนุ่มที่นอนอยู่บนเตียง อย่างไม่ค่อยเชื่อในสายตาของตนเอง ชายหนุ่มคนนี้น่ะหรือที่ฆ่าตัวตาย แล้วต้องกลายเป็นเจ้าชายนิทรามานานถึง ๒ ปี มองดูไกลๆเทียบกับน้ำหยดที่เดินเข้าไปนั่งลงบนขอบเตียงแล้ว ชายหนุ่มคนนี้หากยืนขึ้นคงสูงกว่าน้ำหยดเกือบช่วงศรีษะ ไหล่ที่กว้างนั้นทำให้คิดว่า ยามที่คนคนนี้ยังแข็งแรงอยู่ คงมีเรือนร่างที่ใหญ่โตน่าดูทีเดียว ติ๊กเดินเข้าไปใกล้ เริ่มสังเกตดูเครื่องหน้าบนใบหน้ารูปไข่ กับผมสั้นเกรียนเหมือนคนโกนหัวแล้วผมเพิ่งจะเริ่มยาว ริมฝีปากบางเป็นรูปกระจับ ดูซีดเซียวแตกระแหง จมูกโด่งเป็นสัน แก้มซูบตอบ คิ้วดกหนา ดวงตากลมโตแต่ไม่สดใสเท่าที่ควรเป็น แววตาเท่านั้นที่บ่งบอกได้ถึงความรัก และซาบซึ้งที่มีต่อเพื่อนของเขา
   ... ตอนยังดีๆอยู่คงหล่อน่าดู ...
   นั่นเป็นความคิดของติ๊ก เมื่อได้พิจารณาดูต้นไม้อย่างเต็มตา
   “พี่ต้นครับ นี่ติ๊ก ... เพื่อนรัก เพื่อนคนสำคัญที่สุดของน้ำหยดที่เคยเล่าให้พี่ฟังไง” วันนั้นน้ำหยดบอกกับต้นไม้แบบนั้นแล้วหันมายิ้มกว้างให้กับเขา
   ... เพื่อนรัก เพื่อนคนสำคัญที่สุดของน้ำหยด ...
   คำนี้เองเหมือนเป็นกุญแจปลดพันธนาการที่ผูกมัดหัวใจของเขาอยู่ ความสุขจากการที่เคยทำอะไรให้กับน้ำหยด ยังไม่เท่ากับความสุขเมื่อตอนที่ได้ยินคำพูดนี้
   เกือบสองชั่วโมงที่เขาได้เห็นน้ำหยดดูแลต้นไม้ น้ำหยดไม่ได้อยู่นิ่งเลย ปากก็ชวนเขาคุยบ้าง หันไปพูดกับต้นไม้บ้าง ในขณะที่มือจับส่วนแขนหรือมือของต้นไม้ ให้ขยับไปมาอยู่เรื่อยๆ บางทีก็เลื่อนตัวไปขยับส่วนขาหรือเท้า ให้มีการเคลื่อนไหวของกล้ามเนื้อ ไม่ให้อยู่นิ่ง
   “แขนขาพี่ต้นยังไม่ค่อยมีแรง ต้องไปทำกายภาพบำบัดที่โรงพยาบาล เวลาอยู่บ้านพวกเราก็ต้องช่วยกันแบบนี้แหละ” น้ำหยดบอกเขาภายหลัง
   ต้นไม้ไม่ค่อยพูด เพราะร่างกายยังไม่ฟื้นฟู เสียงที่เปล่งออกมาเป็นคำๆอย่างลำบากจึงแหบแห้ง บางคราวแทบจะจับใจความไม่ได้เลยว่าพูดอะไรบ้าง แต่เขาก็เห็นน้ำหยดตั้งอกตั้งใจฟัง ทุกครั้งที่มีเสียงเปล่งออกมาจากปากของต้นไม้
   “เหนื่อยมั๊ยวะ” ติ๊กถามเมื่อตอนที่น้ำหยดเดินมาส่งเขาที่รถในวันนั้น
   “บางทีนะ” น้ำหยดตอบยิ้มๆ “ก็แค่เพลียๆแหละ เพราะบางคืนเรานอนไม่คอยได้นอน ถึงจะมีพยาบาลคอยดูแลก็เถอะ แต่พี่เค้าก็อยากให้เราอยู่ใกล้ๆ”
   “เอาวะ เดี๋ยวพี่เค้าหายดีแล้วคงตอบแทนนายเต็มที่แน่” ติ๊กทำสีหน้าล้อเลียน น้ำหยดคิดอยู่นานถึงได้เข้าใจความหมายที่ติ๊กพูด
   “นายนี่นะ วกเข้าเรื่องนี้ทุกที ตั้งแต่...” น้ำหยดหยุดพูด รอยยิ้มค้างอยู่บนใบหน้า แล้วเปลี่ยนเป็นเศร้าลง
   “คิดถึงหมูเหรอ” ติ๊กถามด้วยความเป็นห่วง
   “อื้อ” น้ำหยดมีสีหน้ากังวล “พอคิดถึงเรื่องของพี่ต้น เราก็อดเป็นห่วงหมูไม่ได้ หวังว่าเค้าคงไม่ทำอะไรบุ่มบ่ามลงไป”
   “เฮ๊อะ! อย่างนายหมูนั่นน่ะเหรอ นายไม่ต้องเป็นห่วงหรอก หมูมันไม่ใช่คนที่ฝังใจหรือทุ่มเทให้กับสิ่งที่เรียกว่า ‘ความรัก’ หรอก” ติ๊กทำหน้าดูถูกคนที่พูดถึง

   นั่นเป็นคำพูดประโยคสุดท้ายของวันนั้น ก่อนที่เขาจะกลับออกมาจากบ้านของต้นไม้ แต่วันนี้นี่เอง ทำให้เขาสงสัยว่า อะไรกันแน่ที่ทำให้หมูมาหาเขาถึงวิทยาเขตเล็กๆที่เขาศึกษาอยู่
   หรือว่า ... หมูจะรักน้ำหยดจริงๆ

.................................................................

..................................

   กลีบดอกที่ร่วงหล่นจากกิ่งก้าน ทำให้พื้นหญ้าใต้ต้นชมพูพันทิพย์ ราวกับปูไว้ด้วยพรมสีชมพูอมม่วง เหมือนนาฬิกาบอกเวลาตามธรรมชาติ ที่บอกให้รู้ว่าฤดูร้อนได้มาถึงแล้ว และบอกให้นักศึกษารู้ว่าการสอบปลายเทอมในภาคเรียนที่สอง ได้ใกล้เข้ามาแล้ว
หมูนั่งอยู่ใต้ต้นชมพูพันทิพย์ริมบึงใหญ่ บางทีก็หยิบก้อนดินโยนลงไป แล้วมองดูวงคลื่นที่กระจายตัวออกเป็นวงซ้อนกัน อันเนื่องมาจากแรงกระทบของก้อนดิน ไม่ได้สนใจแม้แต่รถจักรยานคันหนึ่ง ที่มาจอดอยู่ข้างๆรถจักรยานของเขา เจ้าของจักรยานคันนั้นก็เดินมานั่งลงข้างๆหมู
   “อยู่นี่จริงๆด้วย” ต้อยทักเบาๆ แต่หมูไม่ตอบ ได้แต่มองผิวน้ำอย่างเงียบๆ
“กูว่าเค้าไว้ซะขนาดนั้น เค้าคงไม่ยกโทษให้กู” หมูพูดขึ้นมาหลังจากที่เงียบไปนาน
“ไหนมึงบอกกูว่าพี่เค้าโทรหามึงไง แล้วเค้ายังส่งข้อความอวยพรปีใหม่ให้มึงด้วยไม่ใช่เหรอไง” ต้อยพูดพลางหันไปมองหน้าหมู จากที่เห็นเสี้ยวหน้าทางด้านข้าง มันดูเศร้าสร้อยเหลือเกิน “กูว่าพี่เค้าไม่ได้โกรธอะไรมึงหรอก”
“มึงคิดอย่างงั้นเหรอวะ” หมูหันมามองหน้าเพื่อน
“กูว่านะ” ต้อยทำท่าคิด “ตอนนี่พี่เค้าคงไม่สะดวกอะไรสักอย่างแหละ พอเค้าว่างเดี๋ยวเค้าก็ติดต่อมึงแหละ”
“ขอบใจหว่ะที่ช่วยปลอบ” หมูหันหน้ากลับไปมองผิวน้ำที่กระเพื่อมน้อยๆในบึงใหญ่
“ตอนที่พี่เค้าคบกับมึง มึงเองก็ดีกับเค้าไม่น้อย ยังไงมันก็ต้องมีความผูกพันกันอยู่บ้างแหละ มึงคิดดูสิวะ ขนาดเพื่อนๆที่คณะเค้าอย่างพี่นุช พี่เก๋ สนิทกับพี่น้ำเค้าขนาดนั้น เค้ายังไม่ติดต่อด้วยเลย แปลว่าเค้าต้องยุ่งอยู่กับอะไรสักอย่างแน่ๆหว่ะ” ต้อยพยายามพูดปลอบใจเพื่อน
หมูฟังแล้วก็คิดตามไปด้วย

... นั่นสินะ ขนาดเพื่อนๆยังไม่ไดรับการติดต่อให้ได้รู้ข่าวคราวเลยแม้แต่น้อย น้ำหยดคงจะยุ่งอยู่กับเรื่องอะไรสักอย่าง จนไม่มีเวลา ไม่อย่างนั้นจะต้องถึงกับดรอปการเรียนเอาไว้เชียวหรือ แต่สิ่งนั้นคืออะไรล่ะ มันเกี่ยวข้องกับคนที่ชื่อต้นไม้ด้วยหรือเปล่า ...

[sun]

^
^

จิ้มก่อนอ่าน คิคิ

*เพิ่มเติม*

พี่ต้นไม้ได้พยาบาลดีขนาดนี้
คงหายวันหายคืนเป็นแน่แท้ คึคึ

รับรอง ไม่เสียชื่อพยาบาลน้ำหยด ชิมิ

หวังพอเรื่องราว คลี่คลาย หมูคงจะยอมรับสภาพตัวเองได้เนอะ
แต่ทางที่ดี ...หาคู่ให้นายหมู ซะเลย เอิ้กๆ ...รู้สึกว่า ติ๊ก ว่างอยู่นะ อิอิ

[Poes]

รอวันพี่ต้นพูด และทำอะไรๆได้ 

หรือว่าจะให้หมูคู่กะติ๊กดี 

ชิส์จิ้มไม่ทัน 

[Ferfa]

^
^

จิ้มทั้งสองคนให้ทะลุ ถึงคุณบุหรงเลย 

[THIP]

พระเอกสุดอาภัพ 

[blackie]

สงสารติ๊ก สงสารหมูอะครับ
 

[zandwizz]

เห็นด้วยกับรีบน เอิ๊กกกกก

[MonsterP]

แง้ๆๆๆ มาจิ้มช้า อีกแร้วววว

[wiintz_]

เห็นด้วยครับ


จับติ๊ก คู่หมู ซะเลย


แต่ใครจะเป็นรุก ใครจะเป็นรับล่ะ


 

[marchmenlo]

รอวันพี่ต้นพูด และทำอะไรๆได้ 

หรือว่าจะให้หมูคู่กะติ๊กดี 

ชิส์จิ้มไม่ทัน 

เห็นด้วย หมูคู่กะติ๊ก แต่ จะให้ใครเป็นปั๋วใครเป็นเมียดีอ่ะ 


ชริ!!~ จิ้มไม่ทันเหมือนกัน

[maabbdo]

เฮ้อ  พี่ต้นก็ยังคงไม่มีบทต่อไป

อยากให้พี่ต้อนหายเร็วๆจัง

 

[Shumi]

หมูกับติ๊ก 

หมูกับต้อย 

[StillLoveThem]

ติ๊กน่ารักดี ยอมรับในจุดยืนที่น้ำหยดหยิบยื่นให้
เป็นเพื่อนกันก็ดี แต่ต้องตัดให้ขาดนะติ๊ก
ถ้าตัดไม่ขาดมันจะเป็นแผลเรื้อรังแล้วก็....เจ็บ...
ตอนนี้หมูก็คงเจ็บอยู่ น้ำหยดยังไม่มาเคียร์ให้มันชัดเจน
เพียงแค่น้ำหยดคิดไปเองว่าเวลาจะทำให้หมู..ลืม..
..แต่ บางที่เวลามันก็ช่วยหมูให้ลืมและตัดใจไม่ได้
เรื่องนี้หลายคนเลยที่เป็นแผลเรื้อรังอยู่ ต้อยก็อีกคนนึงแหละ
นายเอก เจ้าเสน่ห์จริงๆๆ

[patee]

รอวันที่พี่ต้นไม้หายป่วย

 

[wan]

เวลาเท่านั้น จะเป็นเครื่องตัดสิน

ขอบคุณ และเป็นกำลังใจให้นะครับ ตั้ม 

[||WiTHOuT_YoU||]

อยากมีคนดูแลแบบนี้บ้างอ่า แต่ไม่ขอเป็นแบบพี่ต้นนะ แบบนั้นไม่ไหวจริงๆ แต่ทุกอย่างเริ่มกลับมาดีแล้วนะเนี่ย
 

[YMP]

พระเอกเรื่องนี้บทน้อยสม่ำเสมอ 

[cartoons]

 

[pongsj]

เมื่อไหร่พี่ต้น จะมีบทเยอะๆล่ะเนี่ยยยยยยยยยยยยยยย ตอนเป็นผียังบทเยอะกว่านี้เลย 555

[luna]

มาต่อแล้ว แต่ทำไมรู้สึกได้อ่านนิดเดียว สงสัยเพราะรอนานเกินไปแน่ๆ

พี่ต้นน่าสงสารถึงจะฟื้นมาแล้ว แต่กว่าจะหายกลับเป็นปกติได้คงใช้เวลานาน   

น้องน้ำดีเลิศประเสิรฐศรีจริงๆ คอยดูแลพี่ต้นตลอดเวลา ทำให้คิดถึงหนังเรื่อง Happy Birthday ที่กำลังจะเข้าโรงเร็วๆนี้ 

ตอนหน้าขอให้มาไวๆด้วยนะคะ 

[krappom]

เมื่อไรพี่ต้นจะหายหว่า
 

[GAZESL]

เมื่อไหร่พี่ต้นจะหายอ่า 

ให้เวลาน้ำหยดหน่อยนะหมู

เดี๋ยวน้ำก็กลับมา แล้วก็ให้เวลาตัวเองทำใจด้วยละ

สั้นอ่ะค่ะ ขออีกๆ