ตอนที่ 2
กล้าหาญ
‘ไง’
‘ไงพ่อง อย่ามาเดินใกล้กู’
‘ทำไมอ่ะ’
‘มึงหล่อเกินไป’
‘เฮ้ย ดีใจนะเนี่ย’
‘รู้แล้วก็ไปไกลๆ’
‘ไล่จังเลย’
‘...’
‘เลี้ยงนมเปรี้ยวหน่อยดิ’
‘ไม่’
‘รสผลไม้รวมอร่อยดี’
‘ไปซื้อเอง’
‘ไม่เอา กูอยากให้มึงซื้อให้ นะๆๆ’
‘เป็นเหี้ยไรของมึงเนี่ย เป็นบ้าเหรอ’
‘ถ้าทำอะไรให้มึง มึงถึงจะให้นมเปรี้ยวใช่ป่ะ’
‘งั้นมั้ง’
‘ถ้างั้นมึงก็อย่าเอาไปให้คนอื่นนะ ให้แต่กูคนเดียวเท่านั้น’
‘มึงจะทำอะไรให้กูบ้างไม่ทราบ’
‘ก็แค่บอกมาอ่ะ’
‘กูจะเอารถ’
‘เอาคันไหนล่ะ กูเกิ้ลมาให้ดูดิ๊’
‘มึงบ้าหรือเปล่าเนี่ย คิดว่ารวยแล้วจะหว่านเงินไปทั่วได้หรือไงวะ’
‘รู้ได้ไงว่ากูรวย’
‘...’
‘ฮั่นแน่ ไปกูเกิ้ลนามสกุลกูมาใช่ป่ะ’
‘...’
‘วันหลังอยากรู้ก็มาถามเลย ไม่ต้องกูเกิ้ลหรอก’
‘หุบปากไปเลย’
‘ตกลงกูจะได้แดกนมเปรี้ยวจากมึงมั้ยเนี่ย’
‘ก็ตามมาดิ!’
‘...’
‘อย่าให้ใครเห็นนะ’
‘ดีแฮะ เหมือนกูเป็นชู้มึงเลย’
‘สัดเอ๊ย ชู้พ่องดิ’
‘แต่ไม่อยากเป็นชู้อ่ะ อยากเป็นผัว’
‘มึงตายยยยยยยยย!’
‘โอ๊ย! ขาก็สั้นๆ ทำไมเตะเจ็บนักวะ!’
กว่าจะได้กลับมานั่งๆ นอนๆ โง่ๆ อยู่บนห้องก็เรียกได้ว่าเกือบห้าทุ่มเข้าให้แล้ว
วันนี้ผมเหนื่อยมากเป็นพิเศษ อาจเป็นเพราะผมกลับมาเจอคนที่ผมฝังใจหลังจากที่ไม่ได้เจอกันมานาน
“เฮ้อออออออ” เสียงถอนหายใจของผมทำเอาใครบางคนถึงกับใครสะดุ้ง
เดี๋ยวก่อนนะ...ทำไมห้องกูถึงมีคนอื่นอยู่ด้วย หรือว่า...
“ประชุมด่วน” ไอ้เหี้ยเซียนผู้นำทีม แม่งเดินเข้ามานั่งบนเตียงผมก่อนเพื่อน ที่ตามหลังมันมานั่นก็คือตงกับหมูหัน
“เดี๋ยวดิ พวกมึงไม่รีบไปนอนเหรอ พรุ่งนี้ต้องตื่นตีสี่นะ” พรุ่งนี้มีกิจกรรมทำบุญไหว้สิ่งศักดิ์สิทธิ์ของคณะครับ คณะอื่นก็แล้วแต่จะจัดกิจกรรมไป อาทิตย์นี้เป็นการรับน้องคณะ ส่วนอาทิตย์หน้าเป็นการรับน้องมหา’ลัย
“เรื่องเสือกสำคัญกว่า” ตงตอบแทนทุกคน แม้มันจะหาวหวอดๆ แต่มันก็นั่งบนเตียงผมพร้อมทำหน้าจริงจังอยู่ดี
“ประชุมเรื่องเหี้ยอะไรกัน”
“โอ้โห ยังจะถามอีกนะ” หมูหันส่ายหน้าอย่างระอา
“ตกลงมันเรื่องอะไร”
“เรื่องผัวเด็กมึงไงเล่า” เซียนทำท่าจะเคาะหัวผม แต่ผมเอาหมอนข้างมาตีมันซะก่อน
“ผัวเด็กอะไรของมึง” แทนที่จะพากันไปอาบน้ำนอน ทำไมพวกมึงถึงได้แห่กันมาหากูแบบนี้หา “ตกลงจะทำยังไงกันดี”
เอ่อ...แท้จริงแล้วผมก็อยากให้เพื่อนช่วยผมอยู่ดีนั่นแหละ ลำพังผมคงเอาตัวเองไม่รอด
“หมูหัน ลองเสิร์ชชื่อไอจีของ...”
“ทำเรียบร้อย” หมูหันตอบผมทันควัน “โดนนายท่านบล็อก เสียดายเลย อดส่องคนหล่อ”
“เนี่ย มันน่าสงสัยตรงนี้” เซียนแตะคางครุ่นคิด “มันบล็อกเพื่อนมึงทุกช่องทางใช่ป่ะ กู ไอ้ตง และก็เพื่อนสมัยมัธยมคนอื่นๆ ของมึงก็โดนบล็อก แต่ถ้ามันไม่สนใจมึงเลย ทำไมมันถึงได้รู้ว่าหมูหันเป็นเพื่อนใหม่มึงวะ”
“นั่นดิ มันจะบล็อกไอจีเชี่ยหมูหันทำไม” ตงเสริม
ไอ้เหี้ย...ประเด็นนี้น่าสนใจว่ะ
“การบล็อกอะไรนี่เป็นวิธีที่ดูเด็กฉิบหาย แต่กูว่ามันแยบยล” เซียนยังคงใช้ความคิดต่อไป “มันไม่ยอมให้มึงรู้ความเคลื่อนไหวอะไรของมันเลย แต่กลับรู้ทุกความเคลื่อนไหวของมึง...”
“โรคจิตป่ะวะ” หมูหันร้อง
ทุกคนส่งสายตาปรามไปที่หมูหัน
“นายท่านอ่ะมันเป็นคนฉลาด กูว่ามันต้องมีแผน”
ผมเองก็อยากจะเชื่อไอ้เหี้ยเซียนอยู่นะ แต่การที่มันแสดงออกฉิบหายว่าเกลียดผม มันจะไปมีแผนห่าอะไรได้ แม่งคงมีแต่แผนมีลูกมีเมียหนีผมน่ะสิ
“กูง่วงแล้ว ไว้ค่อยคุยกันได้ป่ะ” ตอนแรกอยากรู้ ตอนนี้ไม่อยากรู้แล้วครับ...ผมกลัวคุยไปคุยมาแม่งจะกลายเป็นผมที่ปวดใจซะเอง ที่ผ่านมาผมพยายามเก็บความเจ็บปวดของผมเอาไว้ลึกที่สุดแล้ว แต่วันนี้ทุกอย่างกลับระเบิดแล้วก็ต้องเริ่มใหม่หมด เพียงเพราะเห็นหน้านายท่านอีกครั้ง
ชีวิตผมแม่งดีเหลือเกินนนนน
“กูนึกออกแล้ว” หมูหันร้อง มันรีบลุกจากนั้นก็วิ่งไปที่หน้าประตูห้อง
“ไอ้หมูหัน มึงจะทำอะไร!” กับไอ้เหี้ยนี่ต้องคุมเยอะๆ ครับ มันเป็นคนที่ไม่ค่อยเหมือนใครเลย
“ขอความช่วยเหลือไง”
“จากใคร”
“คนที่อยู่ตรงข้ามห้องมึงอ่ะ ชื่ออะไรนะ”
“เชน” ผมพูดชื่อไอ้เชน วิศวฯ ปีสองให้เพื่อนเป็นคำตอบ
“อ๋อ ไอ้นั่นนั่นแหละ”
หมูหันไปยืนเคาะประตูอยู่นานสองนาน ในที่สุดไอ้เชนก็โผล่หัวเข้ามาในห้องผมแบบงงๆ มึงก็เสือกตามเชี่ยหมูหันมาเนอะไอ้ห่า
“มีอะไรกัน” มันเป็นเพื่อนห่างๆ ของผมที่เจอกันตามร้านเหล้าและก็ตามสนามบอลครับ
“ยืมโทรศัพท์หน่อย” หมูหันแบมือ
แม้ว่าเชนมันจะงง แต่มันก็ยอมเชี่ยหมูหันโดยดีด้วยการส่งโทรศัพท์มาให้
“รหัสอะไร”
“หนึ่งสองสามสามสองหนึ่ง” แม่งก็เสือกบอกไปอีก มึงเป็นคนยังไงเนี่ยเชน
“ขอเข้าไอจีนะ” มันจิ้มอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะทำหน้าผิดหวัง “นายท่านตั้งไพรเวตว่ะ”
มันก็ควรจะเป็นอย่างนั้นป่ะวะ
“คนฟอลโลว์สามแสนห้า มันจะตั้งไพรเวตทำซากม้งอะไรของมันวะเนี่ย”
นี่มึงอินกว่ากูอีกนะหมูหัน
“เอาคืนไป ขอบใจมากนะเว้ย เดี๋ยวกูเลี้ยงเหล้า” หมูหันตบบ่าของเชนแปะๆ
ไม่มีใครงงมากกว่าไอ้เชนอีกแล้วในตอนนี้...
“พวกมึงตลกดี” มันหัวเราะเบาๆ อย่างไม่ถือสา ทำท่าจะกลับห้องของตัวเอง
“เดี๋ยว!” เซียนร้องห้าม
“มีไรเหรอ”
“จะว่าไรมั้ยถ้ากูอยากให้มึงเซลฟี่กับไอ้กล้าสักหน่อย”
อ้าว...ทำไมต้องเป็นกู ไม่เข้าใจ
“ทำไมอ่ะ”
“มันอยากมีรูปคู่กับมึง”
เชนมันฉลาดมากพอที่จะไม่เชื่อ “คนดังอย่างมันจะอยากมีรูปคู่กับกูทำไม”
เดี๋ยวก่อน...กูดังเหรอ กูเนี่ยนะ สมัยก่อนอาจจะดังในทางลบๆ แต่สมัยนี้ให้ตายยังไงก็ไม่ใช่
“แต่กูก็ไม่ได้ว่าอะไรนะ” เชี่ยเชนมึงพ่อพระเกินไปแล้ว เขาว่าอะไรก็เล่นไปตามเขาหมด มันใช่ป่ะเนี่ยยย
“เยี่ยม” เซียนดึงตัวไอ้ตงให้ลุกขึ้นจากเตียง “เอาเลย กูยกเพื่อนกูให้มึงจัดการได้ตามสบาย”
นี่กูเพื่อนมึงไงเซียน! ผมอ้าปากพะงาบๆ แต่เชนมันก็ทิ้งตัวลงบนเตียงผมแล้ว
“มึงเอาจริงดิ” ผมถามเพื่อนวิศวะ
“มึงจะถ่ายป่ะล่ะ” มันส่งยิ้มให้ผม
“กูต้องถ่ายทำไมวะ” ก่อนถ่ายผมขอถามไอ้เซียนสักนิดหน่อยเถอะ
“กูอยากโพสต์ลงไอจี” แทนที่เซียนมันจะตอบ แต่เชนกลับตอบแทนมัน
“มึงน่ะเหรอ”
“เออ เรียกไลค์สักหน่อย”
รูปกูจะไปเรียกไลค์อะไรให้มึงได้...แต่ถ้ามึงต้องการแบบนั้นก็แล้วแต่ละกัน ผมเอียงใบหน้าไปใกล้ไอ้เชน รอจนกว่ามันจะกดแชะ
เห็นมันไม่กดสักทีผมก็เลยหันไปมองหน้ามัน ตอนนั้นมันหันหน้ามามองพอดี จากนั้นมันก็กดแชะทันที
“ไอ้เหี้ย เอาใหม่!” มันต้องได้รูปมองตากันแหงๆ
“เอารูปนี้แหละ” เชนยิ้มก่อนจะลุกขึ้น
“เชี่ยเซียน ช่วยด้วย” ผมพยายามวิงวอน
“กูทำอะไรไม่ได้” เพื่อนแม่งก็รักผมเหลือเกิน
“เฮ้ยยยยย”
“เข้าไอจีกูรอเลยไอ้กล้า ฮ่าๆๆ” หนุ่มจากวิศวฯ หัวเราะชอบใจ
“บ้าป่ะวะ!” ผมโวยวายเสียงดังลั่น ท่ามกลางเสียงหัวเราะของเพื่อนๆ ในห้องทุกคน
สรุปคือพวกมันแกล้งผม ไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งสิ้น ให้ตายเถอะ ไม่น่าหลวมตัวเชื่อไอ้เซียนเลยจริงๆ
“มันจะลงไอจีจริงๆ ป่ะ” ผมถามไอ้หมูหัน “ถ้าคนอื่นเข้าใจผิดคิดว่ากูกับมันเป็นเกย์ล่ะ...”
“มึงกลับลำเรือไม่ทันแล้วล่ะ” หมูหันตบบ่าผม “ในเมื่อมึงชอบนายท่าน ยังไงมึงก็เป็นเกย์”
ผมถอนหายใจหลังจากที่ได้ยิน ณ วินาทีนี้ผมคงไม่กล้าใช้คำว่า ‘ไม่ได้’ กับความรักของผมอีกแล้วล่ะ
ว่าแต่ตอนนี้ไอ้นายท่านอันเดอร์สกอร์แอลเคเอชมันจะทำอะไรอยู่นะ...
04.42 น. ณ โรงอาหารกลาง
ง่วงสัดๆ ง่วงเหี้ยๆ ง่วงแบบไม่รู้จะใช้คำไหนมาบรรยาย
ผมถึงกับนอนลงบนเก้าอี้ยาวติดโต๊ะอาหารทั้งๆ ที่รู้ว่ามันไม่ค่อยสะอาด มันง่วงมากจริงๆ แต่ก็ต้องตื่นเพราะต้องมาทำหน้าที่ของพี่ปีสอง อีกประมาณสิบกว่านาทีก็จะถึงเวลาที่ควีนออฟอีโคโนมิกนัด แม้ว่าจะเหลือเวลาเท่านั้นผมกลับใช้มันมานอน แทนที่จะเอาเวลาไปกินข้าว
เพื่อนผมคนอื่นไม่มีใครง่วงจัดแบบผมสักคน พวกมันทำหน้าง่วงเหงาหาวนอนแต่ก็ยังนั่งกินข้าวอยู่ใกล้ๆ ผม
“ได้อะไรบ้างมั้ย” ผมได้ยินเสียงตงกระซิบ
“กูจะไปรู้ได้ไงเล่า” เซียนเอ่ย “แต่อย่างน้อยก็น่าจะสร้างคลื่นเล็กๆ ใต้น้ำได้”
“...”
“แต่ก่อนเชี่ยนายท่านชอบไอ้กล้าจะตาย มันต้องรู้สึกอะไรบ้างดิ”
กูได้ยินชื่อกูกับคู่กรณีกูนะเว้ย...ผมสะลึมสะลือเกินกว่าจะลุกขึ้นมาถามโน่นถามนี่ถามนั่นได้ จึงได้แต่นอนหลับตาต่อไป จนกระทั่งได้ยินเสียงคนขยับอยู่เหนือศีรษะของผม
ผมเอาแขนตัวเองที่ปิดตาออก พอเห็นว่าเป็นไอ้เชนผมก็เอาแขนกลับมาไว้ที่เดิม
“มันไปอดหลับอดนอนที่ไหนมา” เชนหัวเราะกับเพื่อนๆ ของผม
“สงสัยตื่นเต้นเพราะได้ลงไอจีมึง” เซียนกล่าว
เฮ้ย ผมคิดว่าผมนอนต่อไม่ได้แล้วล่ะ ตัวของผมเด้งขึ้นมาจากเก้าอี้ยาวพร้อมมองจ้องเขม็งไปที่ไอ้เชน
“มึงลงรูปนั้นจริงดิ”
“ฮ่าๆๆ ใช่”
“ไอ้สาดดดด เดี๋ยวแฟนคลับมึงก็เข้าใจผิดหมด” ไอ้เหี้ยนี่เป็นคิวต์บอยติดอันดับต้นๆ ของมหา’ลัยครับ จะไม่ให้ผมกังวลเรื่องสวัสดิภาพของมันได้ยังไง “ถ้ามีคนหาว่ามึงเป็นเกย์ เรตติ้งมึงตกแย่เลย”
“ก็ไม่นะ” เชนตักข้าวเข้าปากอย่างง่ายๆ “ยอดฟอลเพิ่มตั้งเยอะ เพราะมีคนแคปไปลงทวิตเตอร์อ่ะ”
“หา”
“มันจะกลายเป็นรูปในตำนานของกูกับมึง” เด็กวิศวะเพียงหนึ่งเดียวบนโต๊ะส่งยิ้มมาให้ผม “อีกไม่นานมึงกับกูคงมีแฟนคลับอ่ะ”
“มึงบ้าป่ะเนี่ย!” ผมร้องจนลืมง่วง
“สาด จริงจังทำไม กูล้อเล่น”
ผมอ่ะไม่เท่าไหร่ แต่มันเนี่ยดิจะเสียหาย ผมไม่ใช่คนที่น่าจับจิ้นด้วยเท่าไหร่หรอกนะ สมัยก่อนเรื่องแย่ๆ ผมมีเยอะจะตาย ที่แน่ๆ ก็คือเรื่องเคยยกพวกไปตีคนอื่นนั่นแหละ
มือของผมรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเช็ก รูปในไอจีของไอ้เชนคือรูปคู่มันกับผมจริงๆ ด้วย บรรยากาศและองค์ประกอบในรูปที่ผมกับมันมองหน้ากันเรียกได้ว่าชวนคิดไปไกลถึงโลกหน้า งงฉิบหายว่ามันจะเอาลงให้กลายเป็นกระแสทำไมก็ไม่รู้
ผมเหนื่อยใจกับเพื่อนแต่ละคนจริงๆ
จัดการแก้แค้นด้วยการอัดไอจีสตอรี่โดยหันกล้องไปที่หน้าของไอ้เชนจากนั้นก็ชูนิ้วกลางใส่แม่ง ในคลิปมันเอาแต่หัวเราะร่วน ผมก็เลยพิมพ์แคปชั่นเพิ่มเติมลงไปว่า ‘ควายยยยย’
หลังจากนั้นประมาณสิบนาที เสียนของไอ้เซียนกับไอ้ตงก็ดังขึ้น
“เฮ้ยๆ นิเทศฯ มาว่ะ”
“ไหน”
ผมหันขวับไปตามเสียงตื่นเต้นของนั้น สาวๆ คณะนิเทศกำลังเดินเรียงรายเข้ามาทานอาหารด้วยใบหน้าง่วงๆ แต่โคตรน่ามองผมพูดเลย เราสี่คนมองสาวๆ กลุ่มนั้นตาละห้อย จนกระทั่งมีคนกลุ่มใหม่เดินเข้ามา ทีนี้ไม่ใช่แค่กลุ่มผมที่สนใจแล้วครับ
คนทั้งโรงอาหารเลยที่ให้ความสนใจ
คุณชายทายาทค่ายละครทั้งสามกำลังจะแดกข้าวในโรงอาหารครับพี่น้อง
วันนี้ไอ้นายท่านใส่กางเกงยีนกับเสื้อยืดสีขาวเหมือนเด็กปีหนึ่งในคณะมันทั้งหมด สงสัยนิเทศฯ ก็คงมีกิจกรรมเหมือนที่เสดสาดมีนี่แหละ
รู้สึกอยากไปดู...แต่ความเป็นสวัสฯ ของเสดสาดมันค้ำคอ
แค่เสื้อยืดโง่ๆ กับกางเกงยีนสีดำโง่ๆ ทำให้คนๆ หนึ่งดูดีได้ขนาดนี้เชียวเหรอวะ
ไอ้ทิมอันเดอร์สกอร์จีวายใช้ศอกกระทุ้งสีข้างให้นายท่านหันมาหาผม ผมรีบก้มหน้างุดตามประสาคนป๊อดและคนมีความผิด ไม่รู้อีกแล้วว่าตอนนี้ทายาทค่ายละครทั้งหลายมันจะขยับตัวแบบไหนหรือพูดคุยอะไรกัน
“ไม่มีเหี้ยไรเปลี่ยนเลย” เซียนถึงกับทุบโต๊ะ “ทำใจเหอะกล้า นายท่านคงลืมมึงแล้วจริงๆ นั่นแหละ”
“หา”
“ขนาดสร้างคู่จิ้นให้มึงมันยังนิ่งและก็ไม่สนใจขนาดนี้ กูไม่รู้จะช่วยมึงยังไงแล้ว”
พูดอีกกูก็ปวดใจอีก...เชนที่นั่งอยู่ข้างๆ ดูดน้ำในแก้ว จากนั้นก็เลิกคิ้วถามผม
“ไอ้นายท่านนี่คือใครวะ”
“ลูกเจ้าของค่ายเอสเอ็นไง”
“ไม่ใช่ ที่กูถามก็คือมันเป็นใครสำหรับมึง”
“ก็...”
“พี่กล้าหาญบอย!” ไอ้ทิมร้องเรียกผมก่อนที่ผมจะตอบ ผมหันกลับไปมองก่อนจะสะดุ้งโหยง คนที่นั่งมองผมอยู่อีกฝั่งก็คือไอ้นายท่านกับไอ้ทิม ส่วนคนที่นั่งหลังติดกับผมก็คือนุก
พวกมึงซื้อข้าวกันไวจังวะ...
“มาครับ ผมจะเลี้ยงข้าวเพื่อตอบแทนข้าวของพี่เมื่อวาน” ทิมกวักมือเรียกผมยิกๆ
สายตาของผมเหลือบไปมองไอ้นายท่าน เจ้าที่มองแรงขนาดนั้นกูจะไปกล้านั่งกับมึงได้ไงวะ
“ไม่เป็นไรๆ กูแดกแล้ว” ถอยอีกแล้วผม ไอ้เหี้ยเอ๊ย กลัวสายตาพิฆาตของแม่งมากอ่ะ ผมมีความเกรงใจมันเพราะผมเคยทำมัน Sad หนักมาก่อน
“มันยังไม่ได้แดก” หมูหันเคี้ยวไปด้วยพูดไปด้วย ผมถลึงตามองเพื่อนคนซื่ออย่างเอาเรื่อง แต่คิดว่ามันจะสนใจผมมั้ยล่ะครับ มันก็แดกข้าวของมันต่อไปน่ะสิ
“จะเอาอะไร เดี๋ยวผมไปซื้อมาให้” นุกอาสา
“คือ...”
“กูไปซื้อมาให้เอง” ยังไม่ทันที่ผมจะได้ตอบ ไอ้นายท่านก็พูดแล้วก็ลุกขึ้นไปแล้ว ผมมองตามมันอย่างงงๆ เพื่อนผมกับเพื่อนมันเองก็เหมือนกัน มีคนมายืนงงในที่เดียวกันกับผมเยอะเลย
“ไปนะ” เชนเอ่ย “คณะกูก็เริ่มแต่เช้าเหมือนกัน”
“โอเค” ผมบอก “ถ้าทำเรตติ้งมึงตกกูก็ขอโทษนะ”
“หึ กูยอมว่ะ” มันลูบหัวผมก่อนจาก ไอ้เหี้ย ผมกูเสียทรงหมด
“พวกูไปก่อนนะ” ไอ้เซียนพูดบ้าง “ถ้าจะทำอะไรก็ให้รีบทำ โอกาสมีเยอะที่ไหนกัน”
แม่งลูบหัวผมซ้ำกันกับไอ้เชนเฉย จากนั้นผมก็ต้องรองรับมือของไอ้ตงกับไอ้หมูหันแบบเรียงตามลำดับ สรุปก็คือผมของผมเสียทรงอย่างช่วยไม่ได้
“ฝากเพื่อนกูด้วย” เซียนบอกทิมกับนุก
“ครับ พี่เทพเซียนเอ็กซ์เอ็กซ์” ทิมโบกมือ
เพื่อนผมทำหน้าเหวอ ส่วนผมได้แต่ทำสีหน้าบอกมันว่าเดี๋ยวมึงก็คงชินกับไอ้สัดทิม...
ผมไม่ค่อยแน่ใจกับสิ่งที่ผมทำในตอนนี้ เพื่อนผมทุกคนเริ่มไปยังจุดรวมตัวของคณะเสดสาดกันแล้วยกเว้นผมซึ่งกำลังถูกห้อมล้อมไปด้วยอนาคตของวงการบันเทิง
คนพวกนี้แม่งเป็นจุดสนใจฉิบหาย นี่ผมคิดถูกคิดผิดเนี่ยที่มานั่งตรงนี้
“เออนี่พี่กล้าหาญบอย” ทิมยื่นหน้าเข้ามาใกล้ผม ขนาดมันนั่งอยู่อีกฝั่งมันยังยื่นมาถึงฝั่งของผมกับนุกได้ “คนเมื่อกี้คือแฟนของพี่เหรอครับ”
“คนไหน”
นุกหัวเราะ ขณะที่ไอ้ทิมยิ้ม “คนที่นั่งอยู่ข้างๆ พี่ ลูบหัวพี่คนแรก”
“อ๋อ ไอ้เชนน่ะเหรอ เปล่าหรอก มันอยู่ห้องฝั่งตรงข้ามกูอ่ะ”
“ห้อง ฝั่ง ตรง ข้าม” ทิมสบตากับนุก คำที่มันพูดแต่ละคำดูชัดเจนจนบาดจิต “เอาแล้วไง”
“เอาแล้ววววววว” นุกเอ่ยเสริม
“เอาอะไรวะ”
“ตอนนี้พี่โสดป่ะ” ลูกค่ายพีวายเจถามต่อ
“โสด”
“ชัวร์นะ”
“ชัวร์”
“อืมมมม” ทิมกับนุกสบตากันอีกรอบ เดี๋ยว มึงรู้อะไรก็ให้กูรู้ด้วยดิ
เคร้ง จานข้าวถูกวางลงตรงหน้าผม คนที่นำมาวางก็คือไอ้นายท่านที่เพิ่งอาสาไปซื้อข้าวมาให้ผมเมื่อตะกี้ ข้าวในจานทำเอาผมอึ้ง มันคือข้าวราดเมนูสารพัดไข่ที่ผมเคยชอบทานเป็นอาหารเช้าเมื่อสมัยมัธยม ตอนนี้ก็ยังชอบอยู่...
มันยังจำได้ว่ะเฮ้ยยยยย
แบบนี้แปลว่าความหวังยังมีเสมอถูกต้องมั้ยครับ...
“ไอริโทรตามแล้ว รีบแดกกันเถอะ”
มันทิ้งตัวนั่งลงฝั่งตรงข้าม จากนั้นก็จ้วงข้าวมันไก่ของมันเข้าปากโดยไม่ยอมมองหรือพูดอะไรกับผมอีก
“พี่กล้าไม่แดก เอ๊ย ไม่กินไข่ขาวเหรอ” นุกท้วง
ผมพยักหน้า ผมชอบไข่ก็จริงแต่ผมชอบแค่ไข่แดง
“เดี๋ยวผม...” นุกทำท่าจะจิ้มไข่ขาวในจานผม แต่มือของไอ้นายท่านดันเร็วกว่า มันจิ้มไข่ขาวในจานผมไปใส่จานมันจนหมด
มันทำเหมือนตอนอยู่มัธยมเลยว่ะ...
‘ไม่กินไข่ขาวเหรอ’
‘อืม’
‘ทำไมอ่ะ’
‘ถ้ากูแดกไข่ขาวจะมีเรื่องให้มึงถามป่ะ’
‘เฮ้ย ตอบแบบนี้แปลว่าอยากคุยกับกูงั้นสิ’
‘...’
‘อย่าน่ารักให้มันมากได้ป่ะ’
‘ (กระแอม) พี่สาวกูไม่มีใครกินไข่แดงเลยสักคน กูเลยต้องกินไข่แดงคนเดียว กินจนชิน ชินจนไม่กินไข่ขาวอ่ะ’
‘อืม’
‘...’
‘แล้วตอนที่ไม่ได้อยู่กับพี่สาว ใครกินไข่ขาวให้มึงล่ะ’
‘บางครั้งไอ้เซียนก็เอาไปแดก บางครั้งก็ไอ้ตง’
‘ต่อไปให้กูเป็นคนแดกไข่ขาวให้มึงทุกครั้งได้ป่ะ’
‘มึงมีปัญญาตามมากินข้าวกับกูทุกมื้อหรือไง’
‘ปัญญาอ่ะมี แต่สิ่งแวดล้อมแม่งไม่เอื้อสักอย่าง’
‘...’
‘มึงอยู่มอหก กูอยู่มอห้า’
‘...’
‘มึงชอบอยู่กับเพื่อน กูเข้าถึงมึงไม่ค่อยได้’
‘...’
‘ตอนเย็นมึงกับกูก็ต้องแยกกันไปเรียนพิเศษอีก’
‘พอแล้ว ไอ้เหี้ย’
‘กูรุกหนักไปเหรอ นี่ถือว่าน้อยมากเลยนะ ไม่เห็นจะก้าวหน้าเลย’
‘แดกไปเงียบๆ เถอะน่า’
‘เฮ้ย ขอบคุณนะ ตักมาให้ซะเยอะเลย’
‘บอกแล้วว่าไม่ชอบไข่ขาว’
‘มึงยอมให้กูกินไข่ขาวให้แล้วใช่ป่ะ’
‘กูยังไม่พูดแบบนั้นเลย!’
“เชี่ยท่าน มึงไม่ขอพี่เขาก่อนล่ะ” นุกโวยวาย ไม่รู้เสียดายหรือต้องการให้เพื่อนมีมารยาทกันแน่
“ระดับนี้ไม่ต้องขออนุญาตแล้ว” นายท่านกินไข่ขาวของผมอย่างรวดเร็ว มือที่จับช้อนส้อมของผมสั่น ยิ่งนึกถึงความทรงจำในอดีตผมก็ยิ่งสั่น สายตาของผมเผลออดมองไปที่ใบหน้าของคนที่มีความทรงจำร่วมกันไม่ได้
มันจำอะไรได้หลายๆ อย่างเลยทีเดียว
จำจนผมปรารถนาในใจว่าไม่อยากให้มันลืมเลยสักอย่างเดียว
“สรุปก็คือคนนั้นไม่ใช่แฟนพี่เขานะสัดท่าน” นุกพูด ก่อนจะอ้าปากค้าง ทำท่าเหมือนเพิ่งหลุดปากอะไรออกมา “Loving can hurt loving can hurt sometimes...”
แม่งเปลี่ยนโหมดมาร้องเพลงเฉย
ผมทันเห็นสายตาของนายท่านที่ถลึงตามองเพื่อน สมัยก่อนเวลาเพื่อนมันพูดจาหลุดๆ ต่อหน้าผมมันก็จะทำสีหน้าประมาณนี้แหละ
“หึ” ผมหลุดขำออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่
“แม่งเอ๊ย” นายท่านลุกขึ้นเดินหนีอย่างอารมณ์เสีย
“ตายห่า ไอ้เหี้ยนุกนิกอันเดอร์สกอร์พีวายเจ!” ทิมใกล้จะโบกหัวนุกอยู่รอมร่อ “แบบนี้กูกับมึงก็ต้องรองรับอารมณ์ของมันไปทั้งวัน”
“ฮือออ กูยั้งปากตัวเองไม่ทัน” เห็นนุกทีไรแล้วผมนึกถึงไอ้หมูหันฉิบหาย แม่งเป็นผู้ชายที่น่ารักตะมุตะมิอีกทั้งยังเด็กน้อยมาก “พี่กล้าช่วยลืมสิ่งที่ผมพูดไปเมื่อตะกี้ได้มั้ยครับ”
ผมยิ้มเบาๆ แหม่...จริงๆ อยากยิ้มหนักมากกว่านี้แต่ก็เกรงใจไอ้นุกมัน กลัวมันเครียดตายห่าไปซะก่อน
“โอเค กูจะลืมให้ก็ได้”
“ขอบคุณครับ”
ผมกำลังจะหันไปมองตามหลังไอ้นายท่าน แต่มันดันเดินกลับมาให้ผมเห็นเอง มันทำหน้าหงุดหงิดในตัวเองเหมือนคนใกล้จะบ้า
ปึง กล่องนมเปรี้ยวรสผลไม้รวมถูกวางไว้ตรงหน้าผมอย่างแรงจนผมตกใจ
แท้จริงแล้วมันไม่ได้ลืมผมอย่างที่ผมกำลังกลัว...
ตอนที่ผมแยกกับไอ้เด็กสามคนนั้นผมต้องเดินไปที่จุดนัดพบคณะเสดสาดคนเดียวอย่างเปล่าเปลี่ยวหัวใจ
“มึงจะเดินอ้อมกลับหลังมาทำไมเนี่ยไอ้ท่าน”
“เชี่ยนุก มึงทำผิดมา มึงไม่ต้องมาพูด”
“ขอโทษได้มั้ยอ่ะ พี่เขาดูซื่อๆ พี่เขาไม่ค่อยรู้อะไรหรอกน่า”
“ก็จริงของมึง”
“กูเข้าใจแล้วว่ามึงอ้อมทำไม”
“...”
“มึงอยากเดินมองพี่กล้าอยู่ข้างหลังใช่มะ”
TBC*รักมากมันยากแยก...
มีใครชอบทานไข่แดงเหมือนคนเขียนมั้ยเอ่ย? 
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
