บทที่ 11
“ หมาอะไรเอ่ยโดนเมียทิ้ง ”
“ ก็หมาเมืองน่ะสิวะ ฮาๆๆๆ ”
เคร้ง!
“ สัส! ”
“ เอาน่าเพื่อนรักก็แค่เมียไปเข้าค่ายเองอย่าหงอยเลยเดี๋ยวตอนเย็นกูพาไปตื้ด ” เจมส์ว่าพร้อมกับเดินเข้ามาโอบบ่าของเพื่อนตัวสูงที่ทำหน้าไม่รับแขกตั้งแต่เดินเข้าคณะมาเรียนยันเรียนเสร็จ
“ แม่งทำอะไรอยู่วะโทรไปก็ไม่รับสาย ” เมืองบ่นพึมพำใส่โทรศัพท์ของตนเองหลังจากที่คนปลายสายที่เขามาส่งขึ้นรถทัวร์ที่หน้าคณะตั้งแต่ตีห้าไม่ยอมรับสายสักที
การไปของตาวครั้งนี้มันทำให้เขาหงุดหงิด เขามารู้ว่าจะต้องไม่เจอหน้าตาวตั้งหนึ่งอาทิตย์เมื่อสองวันที่แล้ว ตาวเป็นคนเปิดประเด็นบอกกับเขาเองหลังจากทานข้าวเย็นด้วยกันเสร็จคนตัวเล็กให้เหตุผลง่ายๆแสนเบสิกว่าลืมเมื่อเขาซักถามว่าทำไมพึ่งมาบอกมันน่าฟาดให้ก้นลายชะมัดแต่ก็ทำไม่ลงเมื่อคนตัวเล็กหลังจากที่บอกเสร็จก็ช้อนตาขึ้นมองเขาอย่างกล้าๆกลัวๆว่าตนเองจะถูกดุ เขาได้แต่ถอนหายใจแล้วบอกว่าจะไปส่งขึ้นรถอย่างจำใจ แถมยังโดนภาคพูดย้ำเยาะเย้ยทุกครั้งที่เจอหน้าอีก
มันน่าจับกรอกกาแฟให้ตาค้างเหมือนวันนั้นอีกชะมัด...
เมื่อเช้าก่อนที่ตาวจะเดินขึ้นรถทัวร์คันใหญ่ประจำคณะทันตแพทย์คนตัวเล็กยกมือนุ่มๆขึ้นลูบแก้มของเขาแล้วพูดว่า ‘ แค่อาทิตย์เดียวเอง ยิ้มให้ผมหน่อยเร็ว ’ แล้วคนอย่างไอ้เมืองจะไปทำอะไรได้นอกจากยิ้มประหนึ่งว่าแม่ถูกหวยสามสิบล้านให้คนตัวเล็กทั้งๆที่ในใจอยากโวยวายแทบตายว่าไม่อยากให้ตาวไป
“ เออได้ข่าวว่าไปค่ายรวมหมอด้วยนี่หว่า หมอคน หมอหมา หมอฟัน หมอยา โห แหล่งพบรักของชาวหมอชัดๆ ” ฟาร์ว่าขึ้นพร้อมกับแกะถุงเลย์ที่วางอยู่บนโต๊ะ
“ สัสฟาร์ มึงนี่นะ ” เจมส์ชี้หน้าเพื่อนเมื่อมองตาแล้วรู้ว่าฟาร์กำลังเล่นเกมส์ประสาทกับเมือง
“ ตาวไม่ใช่คนแบบนั้นหรอกมึง ขนาดมึงหล่อแทบตายกว่าตาวจะยอมคุยดีๆด้วยยังตั้งนานเลย ” เสือว่า
“ ก็ไม่แน่นะโว้ย มึงไม่เคยได้ยินคำว่า รักแท้ แพ้ใกล้ชิดเหรอวะ ”
ปึก!
“ กูจะไปหาตาว ” เมืองทุบโต๊ะพร้อมกับลุกขึ้นยืน
“ มึงจะบ้าเหรอ ใจเย็นก่อนพวกเหี้ยนี่แค่พูดเล่น ” เจมส์ว่าพร้อมกับดึงแขนเพื่อนเอาไว้ เพื่อนเขาเป็นคนใจร้อนข้อนี้ทุกคนต่างรู้ดี
“ เออกูพูดเล่น มึงจะไปหาเขาได้ไงเขาไปกับคณะ ไปทำงาน ” ฟาร์ว่าเสริม
“ แม่งเอ้ย ” เมืองสบถอย่างหัวเสียก่อนจะยกโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดอีกครั้ง
Rrrrrr Rrrrrr Rrrrr
[ ไม่ว่าง แค่นี้นะ ]
“ สัสภาคอย่าพึ่งวาง ”
[ เชี่ยเมืองกูจะทำงาน ]
“ ตาวไปไหน ” เมืองถามเข้าประเด็น ทำเอาเพื่อนรอบข้างยืนงงเป็นไก่ตาแตกว่าเมืองถามคำถามนี้ทำไม ก็ในเมื่อรู้ๆกันอยู่ว่าตาวไปค่าย
[ กูจะรู้ไหมล่ะ นั่นเมียมึงนะไม่ใช่เมียกูอยากรู้ก็ไปถามกันเองสิโว้ยอย่ามายุ่งกับกู คราวก่อนที่พวกมึงชงกาแฟให้กูแดกจนตาแข็งกูยังไม่คิดบัญชีเลยนะไอ้พวกคู่นรก ]
“ ตาวไปค่าย ”
[ เอ้า ก็รู้คำตอบนี่ แล้วถามกูหาพ่อมึงเหรอ! ] ภาคว่าพร้อมกับบ่นพึมพำเหมือนพึ่งคิดได้ว่าพ่อของเมืองก็พ่อภาคเหมือนกัน
“ เออกูรู้ แต่ว่ามันที่ไหนล่ะมึงตอบมา ”
[ กูไม่รู้โว้ย กูไม่ได้ไปกับเขา ]
“ มึงต้องรู้! ”
[ กูไม่รู้ ]
“ สัสภาค ”
[ อย่ามาทำเสียงกดดันกู กูพี่มึงนะ ]
“ ทำไมมึงไม่รู้ก็มึง.... ”
[ เมืองมึงหยุดงอแง หยุดโวยวายแล้วตั้งสติ เขาไปค่ายนั่นหมายความว่าไปค่ายกับคณะกูเดาถูกไหม ]
“ อืม ” เมืองตอบรับผู้เป็นพี่ชาย
[ นั่นแสดงว่าเขาไปทำงาน ไปเพราะการเรียนของเขาถูกไหม ]
“ อืม ”
[ ก็ใช่ไง แล้วมึงจะมาโวยวายหาส้นตีนอะไรมึงอยากกลายเป็นคนงี่เง่าให้เขาเสียการเรียน ตามไปหาเขาเพราะความใจร้อนห่าเหวอะไรของมึงให้เขาอายเพื่อนเหรอ ]
“……. ”
[ เมืองตอบกู ] ภาคพูดเสียงจริงจังเมื่อน้องชายของเขาเงียบ
“ ไม่ ” เมืองตอบพร้อมกับกลืนน้ำลายเหนียวๆลงคอ “ กูแค่.....คิดถึงตาว ”
[ อดทน มึงต้องเข้าใจว่าอาชีพพวกนี้มันก็เป็นแบบนี้ ถ้าคิดจะรักคนในอาชีพนี้แล้วมึงก็ต้องเข้าใจและอดทน เข้าใจที่กูพูดไหม ]
“ อืม ”
[ ดีมากงั้นก็แค่นี้นะกูจะทำงาน แล้วก็ตอนเย็นไปนอนบ้านด้วยคุณยายบ่นคิดถึง ]
“ เออ เกลียดมึงนะไอ้พี่เหี้ย ”
[ เกลียดมึงเหมือนกันไอ้น้องชั่ว ]
******************************************
“ ตาวนี่โทรศัพท์ตาวป่ะ ” เพื่อนร่วมคณะเดินเข้ามาพร้อมกับร้องถามตาวที่กำลังง่วนอยู่กับการแต่งบอร์ดเพื่อให้ความรู้กับชาวบ้านเล็กๆน้อยๆในวันพรุ่งนี้
“ อ่าวไปอยู่กับมะนาวได้ไง ”
“ เราเจอมันวางอยู่โต๊ะม้าหินอ่อนข้างนอกอ่ะ จำได้ว่าเคยเห็นตาวใช้เคสแบบนี้เลยมาถามคราวหน้าก็อย่าเอาวางไว้มั่วแบบนี้อีกนะถ้าพวกที่จ้องจะขโมยเจอล่ะแย่เลย ”
“ แหะๆ พอดีเรายุ่งๆอ่ะเลยหลงๆลืมๆไงก็ขอบคุณนะ ” ตาวว่าพร้อมกับยื่นมือออกไปรับโทรศัพท์
“ ไม่เป็นไรจร้า ” มะนาวยิ้มรับ “ อ๋อแล้วก็อย่าลืมรับสาย
ผัวมึงอ่ะ ด้วยนะเห็นขึ้นไม่ได้รับตั้งหลายสายแหนะ ” มะนาวยิ้มขำ
“ วอท เดอะ
ผัวมึงอ่ะ คะอิตาว ” บอยที่นั่งตัดกระดาษอยู่ข้างๆเงยหน้าขึ้นมาถามทันทีที่มะนาวพูดจบ
“ ไม่มีอะไร ” ตาวว่าพร้อมกับกดปลดล็อคมือถือดู เดาได้ไม่ยากเลยว่าผัวมึงอ่ะที่ว่านั้นเป็นใคร ไม่รู้ว่าเมืองแอบมาเมมชื่อของตัวเองเป็นแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่มันน่าด่าให้หลาบจำชะมัด
“ ค่ะ! ” บอยกระแทกเสียงพร้อมกับเปะปากแบบพี่กิ๊กสุวัจนีใส่บอกเป็นนัยว่า
กูไม่เชื่อตืด
เสียงแจ้งเตือนเฟสบุ๊คดังขึ้นทันทีที่ตาวกดเปิดเน็ตมือถือ นิ้วเรียวสวยกดเข้าแอปพิเคชั่นรูปตัวเอฟสีฟ้าก่อนจะกดดูการแจ้งเตือน พร้อมกับกลั้นยิ้มจนบอยและพอใจต้องสะกิดกันมอง
Nakara Akkaradecha อัพเดตสถานะเมื่อ 1 ชั่วโมงที่แล้ว
คิดถึง D-1 With
Taw Thaikhunถูกใจ 12,787 แสดงความคิดเห็น 787
Taw Thaikhun คิดถึงเหมือนกันครับ
เช่อบี๋ เม้นๆเด่วทักกลับ เบะปากมองบนค่ะ!
พอใจไง จะใครล่ะ ห่างกันยังไม่ถึง 24 ชม. เลยป่ะ
มะนาว หวานไหม อาจารย์คะๆ ขอ นศ.ทพ. รายงานเคสหน่อยค่ะ มีผู้ป่วยชายไทย ทราบชื่อ ผัวมึงอ่ะ เขาบอก
คิดถึง นศ.ทพ. นี่ต้องรับเคสต่อไหมคะ
Mark Moon หมอครับๆมาค่ายครั้งนี้มากะเทาะฟันนะครับไม่ใช่กะเทาะใจ
Bowwie นศ.ทพ. อะไรเอ่ย ขิงแฟน
มะนาว หวานไหม ก็ นศ.ทพ. ไตรคุณ ไงจ๊ะ
Mark Moon ฮี้ววววว
“ แหนะ จะไปไหน ” พอใจพูดดักขึ้นเมื่อเห็นตาวลุกขึ้นยืน
“ จะไปเข้าห้องน้ำ ” ตาวตอบ
“ ไปโทรหาแฟนก็บอกว่าไปโทรหาแฟนอย่าเอาห้องน้ำมาอ้าง ” มาร์คที่นั่งทาสีอยู่ข้างๆพอใจเอ่ยแซวขึ้นบ้าง
“ ก็... ”
“ ก็? ” เพื่อนๆที่นั่งล้อมวงตัดกระดาษกันอยู่ทวนคำถามของตาวขึ้นมาพร้อมกันด้วยสายตาล้อเลียนอย่างรอคอยคำตอบที่ตาวจะหามาแก้ตัว
“ อืม ก็ได้ เราจะไปโทรหาคุณเมือง ไปนะ ” ว่าพร้อมกับรีบวิ่งออกจากห้องเพราะรู้แน่ว่าหากยังยืนอยู่ต่อได้โดนแซวจนทำอะไรไม่ถูกแน่ๆ นี่ขนาดว่ารีบวิ่งออกมาตาวยังได้ยินเสียว ฮี้ว เสียงหัวเราะ โห่แซวอย่างชอบใจเลย
******************************************
Rrrrrrr Rrrrrrr Rrrrrrr
“ เชี่ย !!! ” เสียงอุทานที่ดังขึ้นทำเอาภาคที่กำลังกระดกเมล็ดทานตะวันใส่ปากแทบสำลักหันไปมองผู้เป็นน้องชายที่เมื่อคู่ยังนั่งกอดหมอนอิงหน้าเหมือนคนซังกะตายอยู่เลยด้วยความงงใจ
“ เป็นไรเว็บพอนโดนแบนอีกแล้วรึไง ” ภาคเอ่ยถามผู้เป็นน้อง
“ ตาวตาวโทรมา ” เมืองฉีกยิ้มกว้างพร้อมกับโชว์หน้าจอโทรศัพท์ที่ขึ้นชื่อว่า หนึ่งเดียวในใจเมือง ให้ภาคดูอย่างตื่นเต้น ภาคได้แต่เบะปากมองบนส่ายหัวอย่างเอือมระอาให้กับผู้เป็นน้องชาย นี่มันคิดว่าแฟนมันเป็นกาแฟเบอร์ดี้ รึไง ตั้งชื่อโคตรลิเก
“ ก็กดรับดิสัส มึงจะรอให้ลูกมึงบวชนาคก่อนรึไง ”
“ ไม่เอาดิภาค โสดแล้วอย่าพาลดิ ” เมืองว่าเยาะเย้ย
“ ค_ย กูไปละเชิญมึงตามสบาย ”
“ ไม่ได้มึงต้องอยู่กับกู คุณยายสั่งห้ามไม่ให้มึงไปไหน มึงไม่ได้ฟังเหรอ ” ว่าพร้อมกับเอนตัวลงนอนราบกับโซฟาตัวยาวแถมยังเอาเท้าพาดไว้บนตักของผู้เป็นพี่ชายก่อนจะกดรับโทรศัพท์อย่างอารมณ์ดี “ ครับตาว ”
[ คุณเมืองทำอะไรอยู่ครับผมรบกวนรึเปล่ายุ่งอยู่เหรอทำไมถึงรับสายช้าล่ะ ]
“ เปล่าๆไม่ยุ่งเลย เมื่อกี้กูคุยกับไอ้ภาคเลยรับช้า ”
[ อ่าวอยู่กับคุณภาคเหรอครับ ]
“ ใช่ดิ วันนี้มานอนบ้านคุณยายเนี่ยเลิกเรียนแล้วก็รีบกลับบ้านเลย ” เมืองว่า
[ เรียนเป็นไงบ้างครับเหนื่อยไหม ]
“ เหนื่อยดิ เนี่ยเหนื่อยจะตายแล้วก่อนกลับก็ไปคุยโปรเจคกับอาจารย์โดนสั่งแก้ตั้งเยอะ ไม่มีกำลังใจทำเลย ”ภาคหันหน้าไปมองผู้เป็นน้องชายก็ได้แต่ทำปากแบบไม่มีเสียงให้น้องชายอ่านว่า
ตอแหล [ อดทนนะครับเดี๋ยวก็จบแล้วเนอะ ]
“ ถ้ามึงอยู่ด้วยก็คงจะดี กลับมาเลยไม่ได้เหรอ ” เมืองว่าพร้อมกับทำน้ำเสียงออดอ้อนราวกลับเด็กน้อยจนภาคแทบจะไม่เชื่อหู ร้อยวันพันปีเมืองเคยใช้เสียงสองแบบนี้กับใครที่ไหนล่ะนอกจากกับคุณแม่ และคุณยาย
[ ได้ไงกันผมมาออกค่ายกับคณะนะกลับไม่ได้หรอก อีก 4 วันเอง คุณเมืองอย่างอแงสิ ] ตาวว่าอย่างใจเย็นเพราะจากที่ได้เรียนรู้มาหากตาวยิ่งแข็งกลับเหมืองจะยิ่งร้อน คนอย่างเมืองต้องเอาความเย็นเข้าสู้
“ ก็แค่กับมึงแหละตาว ”
“ แค่ก แค่ก เมล็ดทานตะวันเจ้านี้แม่งเลี่ยนจังโว้ยยยยย ” ภาคว่าขึ้นอย่างทนไม่ไหว จนเมืองต้องเอาเท้าที่วางพาดตักพี่ชายเตะหน้าตักพร้อมกับทำนิ้วให้เบาเสียงลงอย่ารบกวน
[ คุณภาคคงรำคาญแล้วงั้นแค่นี้ก่อนนะครับผมต้องไปช่วยเพื่อนทำงานต่อแล้ว ]
“ ช่างไอ้ภาคมันดิ ตาวอย่าพึ่งไป ”
[ ผมออกมานานแล้วเกรงใจเพื่อน คุณภาคก็อยู่บ้านทานข้าวกับคุณยาย อาบน้ำแล้วก็เข้านอนเร็วๆนะครับ ]
“ ตาว ”
[ ครับ? ]
“ คือ กู..... ”
[…….. ]
“ กู..... ”
[ ครับ คุณเมืองมีอะไรรึเปล่าผมต้องวางแล้วนะ ]
“
คิดถึง ” เมืองว่าเสียงแผ่วพร้อมกับลุกขึ้นนั่งเอาหมอนอิงฟาดไหล่ผู้เป็นพี่อย่างเขินจัด ภาคจ้องมองน้องชายอย่างทึ่งๆ
คนแบบไอ้เมืองเนี่ยนะเขิน แม่ง ล้อมผ้าแล้วขายบัตรให้คนมาดู คงจะรวยน่าดู ภาคคิด
[ อืม ]
“ อืม คือ? ” ว่าพร้อมกับกอดหมอนอิงไว้แนบอกรอลุ้นคำตอบราวกลับหนุ่มน้อยวัยหัดรัก
[
คิดถึงเหมือนกัน ]
***********************************
ขอโทษที่หายไปนาน มีเรื่องให้ต้องทำมากมายหลายอย่างในช่วงที่หายไป แต่เรื่องนี้ลงจนจบแน่นอนค่ะ เป็นกำลังใจให้กันด้วยเด้อ ฮาๆๆๆ รักทุกคน รักพี่ภาค รักพี่เมือง อยากได้ อุ๊บซ์!!!!!
แล้วเรื่องเสื้อกราวน์ที่มีคนถาม ที่น้องตาวใส่ออกมาข้างนอกได้เป็น กราวน์แบบสั้นแขนสั้นนะคะ หรือเอาง่ายๆก็ที่คล้ายๆช๊อปแต่สีขาวค่ะ ไม่ใช่กราวน์ยาวที่ใช้ในห้องแลปอันนั้นใส่ออกมาข้างนอกไม่ได้เดี๋ยวมีเชื้อโรคเกาะใส่กราวน์เยอะ
ปล. พูดถึงนิยายได้ใน #วิศวกาม เด้อออออออออออ
หัวข้อ: ❤ วิ ศ ว ก า ม ! ❤ >Up บทที่13 (หน้าที่27) 30/01/62 (อ่าน 159533 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก