TWINS บทที่ 18 ฝาแฝดและเพื่อนของเซนเซย์ วันนี้การเรียนทุกอย่างจบลงแล้ว วันนี้เป็นคิวของผม ที่จะต้องไปช่วยงานเซนเซย์ ผมมายืนอยู่ที่หน้าห้องของเซนเซย์ พลางสูดหายใจเข้าออกช้าๆ เหมือนทุกทีเพื่อสงบสติอารมณ์ วันนี้ผมต้องถามเรื่องของธัชให้ได้ ว่าเซนเซย์กำลังคิดอะไรอยู่กันแน่ ผมอยากช่วยน้อง ผมไม่อยากให้น้องเสียใจ
' ก็อกๆ '
ผมเคาะประตูตามมารยาท และเปิดประตูเข้าไปช้าๆ
" อ้าว มีแขกก็ไม่บอกนะเคียว งั้นไม่อยู่กวนดีกว่า " ผมมองผู้ชายคนหนึ่ง สูง ผิวขาว สวมแว่น และดูท่าทางเป็นมิตร กำลังยืนขึ้นและทำท่าเหมือนกำลังจะกลับ
" ไม่เป็นไร ไม่ใช่แขกหรอก " เซนเซย์พูดเสียงเย็นพลางปรายตามองผมแบบกวนประสาท
" เด็กคนนี้เหรอ ที่นายบอกว่าป่วย " ผมยืนงงเพราะผมไม่เข้าใจว่าเขาพูดอะไรกัน
" ไม่ใช่ "
" ฮ่ะๆ นั่นสินะ " หนุ่มแว่นนั่นหันมายิ้มให้ผม เป็นคนที่หน้าตาคุ้นมากๆ เหมือนเคยเห็นที่ไหนสักแห่งเร็วๆ นี้
" พี่ชื่อเชน เป็นเพื่อนของเคียวนี่ล่ะ น้องชายพี่ก็เรียนที่นี่ด้วยนะ ฮ่ะๆ " พอได้ยินแบบนั้นก็แทบไม่ต้องเดาเลยทีเดียว ทั้งหน้าตาและการพูดคือถอดแบบกันมาเป๊ะ
" พี่ชายของพี่โชนเหรอครับ " ผมถามออกไปด้วยความมั่นใจ
" ฮ่าๆ ใช่แล้ว เรานี่หน้าตาน่ารักจริงๆ ด้วย น้องพี่เห็นคงหลงตายชัก แต่ตอนนี้คงไม่ใช่แค่น้องพี่แล้วมั้ง " พี่แว่นนั่นหันไปหาเซนเซย์แบบมีเลศนัย แต่เซนเซย์กลับส่งสายตาเย็นชากลับมาเช่นเดิม
" หยุดล้อเล่นได้แล้วน่า " เซนเซย์พูดกับพี่แว่นนั่นด้วยสีหน้าเอือมระอา
" แหม ก็ไม่เคยเห็นเคียวเซนเซย์สนใจใครขนาดนี้นี่นา ฮ่าๆ เราธิชใช่ไหม อย่าไปกลัวเคียวนักเลย หมอนี่ปากหนักไปงั้นเอง " พี่เชนเดินมาหาผมและกระซิบกระซาบใส่หูผม แต่พูดเสียงดังซะงั้น ทำเอาเซนเซย์หน้าบูดไปเลย
' ก็อกๆ '
วันนี้มันอะไรกันนะวุ่นวายเหลือเกิน
" เอ่อ ธิชหรือธัช อยู่ด้วยเหรอเนี่ย " พี่โชนโผล่เข้ามาหลังจากที่เคาะประตู มากับใครไม่รู้แต่ที่รู้ๆ คือหล่อโครตๆ ผมมองเพื่อนพี่โชนแบบเผลอใจเต้นเลยทีเดียว หน้าคุ้นๆ เหมือนเคยเห็นในทีวีเลยล่ะ
" พริ้น รอข้างนอกก็ได้ ข้างในคนเยอะ " เพื่อนพี่โชนแค่ทำหน้าเซ็งๆ และเดินถอยหลังออกไปจากประตู
" อ่ะ เอาไป แล้วทีหลังไม่ต้องเรียกผมมานี่อีกนะ " ผมมองพี่โชนที่ยื่นกุญแจอะไรสักอย่างให้พี่เชนด้วยใบหน้าบูดบึ้ง
" ทำนิสัยแบบนี้ได้ไงโชน เคียวเป็นเพื่อนพี่นะ " ผมเห็นพี่โชนเหลือบมองเซนเซย์ด้วยสายตาเกรี้ยวกราด ก่อนจะเดินมาหาผมและเปลี่ยนสีหน้าเป็นยิ้มแย้ม
" ผมธิชครับ " ผมยิ้มให้พี่โชน
" คิดถึงจัง ว่างๆ โทรหาพี่บ้างสิ " ไอ้บ้านี่พูดอะไรต่อหน้าคนเยอะแยะฟะ ผมเหลือบมองเซนเซย์ที่หันหน้าไปอีกทาง และหัวเราะ เหอะ แบบอยากสำรอก ผมยิ้มแหยๆ ให้พี่โชน คือเอ็งนี่มันชอบเปิดเผยเกินไปแล้ว หึ่ยย
" พี่ไปก่อนนะ อยู่นี่แล้วหายใจไม่สะดวก " พี่โชนอยู่ดีๆ ก็เปลี่ยนสีหน้าอีกแล้ว พูดเสียงเย็นพลางเหลือบไปมองเซนเซย์ และเดินออกไปจากห้อง แถมปิดประตูเสียงดังเชียว เขามีความแค้นอะไรกันนะ
" ขอโทษแทนน้องด้วยนะเคียว สันดานแก้ไม่หายจริงๆ " พี่เชนพูดพลางถอนหายใจ
" ธิชก็ระวังไว้นะ น้องพี่มันไว้ใจไม่ได้หรอก " น้องพี่หรือเพื่อนพี่กันแน่ที่ไว้ใจไม่ได้ เชอะ
" เรากับโชนเป็นอะไรกันเหรอ ขอโทษนะแต่ธิชชอบผู้ชายด้วยหรือเปล่า " เป็นคำถามที่ผมรู้สึกแปลกๆ ที่จะพูดออกไป ผมนั้นไม่ชอบผู้ชายแน่นอน แต่ผมก็มีอารมณ์กับร่างกายของผู้ชาย มันเริ่มทำให้ผมสับสนเหมือนกัน หรือจะเป็นแค่กับธัชนะ ผมไม่รู้เลย เพราะผมไม่เคยทำกับคนอื่น
" ผมกับพี่โชนเป็นแค่รุ่นพี่รุ่นน้องกันครับ พี่โชนช่วยผมหลายอย่าง แล้วผมก็ไม่ชอบผู้ชายด้วย " คำว่าไม่ชอบ ผมสาดใส่หน้าเซนเซย์แบบไม่ปิดบัง
" ฮ่ะๆ โอเค งั้นพี่ไปดีกว่า นัดคนไข้ไว้ด้วย " คนไข้งั้นเหรอ
" ไปก่อนนะเคียว ธิชแล้วค่อยเจอกันนะ " พี่เชนขยิบตาให้ผมและออกจากห้องไป ผมค่อยๆ เดินเข้ามาหาเซนเซย์ช้าๆ รอคอยให้เซนเซย์บอกให้นั่งลง
" ยืนทำอะไร " หนอย มันเอาอีกแล้ว ผมที่ได้ยินแบบนั้น เลยนั่งลงแบบทิ้งตัวที่เก้าอี้
" เซนเซย์เมื่อวานคุยอะไรกับธัชเหรอ " ผมไม่กลัวหรอก ผมอยากรู้
" ไม่ใช่เรื่องที่ต้องตอบ " เหอะ พูดดีๆ จะตายไหมนะ
" ถ้าจะหลอกน้องผม ขอบอกไว้เลยนะว่าอย่า ทำตัวให้สมกับที่เป็นอาจารย์ ทำตัวให้น่าเคารพหน่อยครับ " ผมว่าผมพูดแรงเหมือนกันนะ แต่กับหมอนี่ถ้าไม่พูดตรงๆ คงไม่ได้เรื่อง
" เธอนี่มัน เธอคิดว่าเธอทำหน้าที่พี่ชายที่แสนดีอยู่เหรอ เธอกำลังทำอะไร ไม่รู้ตัวเลยสินะ เธอนี่มันโง่สิ้นดี " เซนเซย์มองผมด้วยสายตาเย็นชา นายมันจะรู้อะไร ว่าพวกเราเป็นยังไง ผมชักสีหน้าเดือดสุดๆ โง่งั้นเหรอ ผมกำมือแน่นอยากต่อยไอ้บ้านี่ชะมัด
" เรื่องน้องเธอ ฉันจะจัดการเอง " จัดการงั้นเหรอ เรื่องอะไรล่ะ
" ชอบธัชหรือเปล่า แล้วพวกผู้หญิงพวกนั้นล่ะ " ผมยังคงตั้งคำถามแบบหาเรื่องสุดๆ
" ออกไปซะ วันนี้ไม่มีอะไรหรอกกลับไปได้ "
ผมเดินออกมาจากห้องเซนเซย์ด้วยความเกรี้ยวกราดเสมอ เหมือนทุกๆ ครั้ง ผมทำอะไรผิดนักหรือไง ทำไมหมอนี่ถึงเกลียดผมนัก แต่มีอีกอย่างหนึ่งที่ผมจะทำ ก็คือต่อไปนี้ผมจะไม่ให้ธัชมาที่นี่อีก ผมไม่ไว้ใจ เหมือนกับหมอนั่นกำลังวางแผนทำอะไรสักอย่างกับธัช ผมจะไม่ยอมให้หมอนั่นได้ดั่งใจไปหมดทุกอย่างหรอก
" พี่กลับมาแล้วนะ ธัช " ผมที่กลับมาที่คอนโดนั้น ก็เดินมองหาน้องซึ่งปกติจะขานรับผมแท้ๆ แปลกแฮะ หรือจะหลับ ผมเดินช้าๆ ไปที่ห้องของธัช แต่เตียงนอนกลับว่างเปล่า
" พี่หาผมอยู่เหรอ " อยู่ดีๆ ธัชก็จับไหล่ผมเอาไว้ ผมตกใจสะดุ้งสุดตัวเลยทีเดียว
" ธัช ทำแบบนี้อีกแล้วนะ ตกใจหมด " ผมถอนใจด้วยความโล่งอก
" พี่กลัวผมเหรอ " ผมมองหน้าน้องที่ตอนนี้ทำหน้าเศร้าเหลือเกิน
" พูดอะไรน่ะ พี่ไม่ได้กลัว พี่แค่ตกใจ " ผมพูดพลางจับแก้มธัชไว้
" มีอะไรหรือเปล่า เป็นอะไรบอกพี่นะ " ธัชส่ายหน้าช้าๆ
" พี่นั่นแหละ มีอะไรหรือเปล่าครับ สีหน้าไม่ดีเลย " ธัชจับแก้มผมไว้เช่นกัน กลายเป็นว่าตอนนี้พวกเรามองหน้ากันไปมาซะงั้น แล้วทำไมผมจะต้องหลบตาด้วยฟะ
หลังจากนั้นพวกเราก็กินข้าวกัน ผมและธัชช่วยกันเก็บกวาดห้อง และนั่งเล่นกันในห้องนั่งเล่นเหมือนเช่นเคย
" วันนี้อยากนอนกับพี่หรือเปล่า " ธัชหันมามองผมด้วยสีหน้าแปลกใจ
" อย่าดีกว่าครับ " ผมไม่ได้จะผิดคำพูดหรืออะไรแบบนั้นนะ ผมแค่รู้สึกอยากนอนกอดน้องเท่านั้นเอง ผมรู้สึกเหมือนพวกเราห่างเหินกันมากขึ้น ซึ่งผมไม่ชอบแบบนี้เลย
" งั้นเหรอ ถ้างั้นก็ " พอผมพูดจบ ผมก็คว้าตัวน้องเข้ามาและกอดไว้แน่น แถมหอมแก้มน้องอีกฟอดใหญ่ด้วยความหมั่นเขี้ยว
" ไม่ได้นอนกอดก็กอดตรงนี้เลยก็ได้ "
" อะไรของพี่เนี่ย " ธัชดิ้นไปมา แต่ยิ่งขัดขืนผมยิ่งชอบแฮะ ฮ่ะๆ
" พรุ่งนี้พี่จะไปหาเซนเซย์แทนธัชนะ " ผมกอดน้องและพูดเบาๆ ซึ่งเมื่อธัชได้ยินดังนั้น ก็ผละออกจากอ้อมแขนของผมและมองหน้าผมด้วยสีหน้างงงวย
" ทำไมละครับ มีอะไรหรือเปล่า " ดูธัชอยากไปที่นั่นมากเลยแฮะ แบบนี้ยิ่งไม่ควรให้ไป เหอะ
" อยากไปหาเซนเซย์ขนาดนั้นเลยเหรอ " ผมมองหน้าน้องพลางหรี่ตาลง
" ไม่ถึงขนาดนั้นครับหรอกครับ แต่แค่สงสัยว่าทำไมพี่ถึงอยากไป "
" อยากไปเหรอ ห่างไกลกับคำนั้นสุดๆ พี่แค่สงสัยว่าเซนเซย์กำลังทำอะไรธัชกันแน่ "
" เซนเซย์ไม่ได้ทำอะไรธัชจริงๆ นะ เค้าดูแลธัชดีจะตาย " ดูแลเหรอ เรื่องอะไรกัน
" พี่ไม่สบายใจ ให้พี่ลองไปดูเองเถอะนะ " ผมทำสีหน้าอ้อนวอนธัช ซึ่งธัชก็นิ่งไปสักพัก และพยักหน้าให้ผม
" งั้นก็ได้ครับ แล้วแต่พี่เถอะ " ธัชส่งยิ้มและเขยิบเข้ามากอดผมไว้ และสักพักก็เผลอหลับไป
ผมมองหน้าน้องและคิดเรื่องที่ท็อปพูด และเรื่องมีดนั่น ธัชกำลังคิดอะไรอยู่กันนะ ผมทำอะไร ผิดพลาดไปหรือเปล่า
แล้วผมจะช่วยธัชได้ยังไงกันนะ
*********************************************************************
**พริ้นเป็นหนึ่งในตัวละครจากเรื่อง "คนของความทรงจำ" นะคะ ทั้งสองเรื่องคือจักรวาลเดียวกันค่ะ**
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
