Chapter 51 : เรื่องของหัวใจเวลาผ่านล่วงเลยไปจนถึงคืนวันศุกร์ ตามกำหนดการแล้วรวินท์ควรจะกลับมาถึงหอพักแพทย์ของเขาในตอนเย็น ทว่ามีเหตุฉุกเฉินนิดหน่อย รถที่ใช้เคลื่อนย้ายทันตแพทย์ออกมาจากบ้านพักในหมู่บ้านเกิดติดหล่มระหว่างทาง กว่าจะเอารถออกจากหล่มได้ก็ค่ำมืด แต่ความซวยยังไม่หยุดแค่นั้น รถที่มารับพวกเขาไปส่งกลับโรงพยาบาลดันเสียระหว่างทางอีก เวลานั้นก็เกือบจะเที่ยงคืนแล้ว เหล่าทันตแพทย์ผู้น่าสงสารจึงตกลงกันว่าจะไปค้างคืนที่โรงแรมกัน แล้วค่อยกลับในตอนเช้าของวันใหม่ ทว่าทันตแพทย์บางคนมีครอบครัวขับรถมารับ จากเก้าคนเหลือติดค้างอยู่สี่คนเท่านั้น แน่นอนว่ารวินท์ก็เป็นหนึ่งในสี่คนด้วย
เมื่อออกห่างจากภูเขาสูง สัญญาณโทรศัพท์ก็กลับมาชัดเจนอีกครั้ง รวินท์จึงเห็นได้ว่ามีสายเรียกเข้ามากมาย จากทั้งภูพิงค์ เตชิตและพี่สิงหา ได้เห็นว่าเด็กหนุ่มพยายามติดต่อมาก็พอทำให้หัวใจชุ่มชื่นขึ้นบ้าง เขารีบโทรกลับไปหาอีกฝ่ายทันที
พอเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น หัวใจก็เต้นแรงจนเหมือนจะระเบิดอยู่ในอก กะอีแค่โทรศัพท์หาแค่นี้เนี่ย
หากไม่มีคนรับสาย รวินท์จึงพยายามโทรใหม่อีกหลายครั้ง ยิ่งมากครั้งเข้าก็ยิ่งใจแป้ว จนกระทั่งถึงห้องพักในโรงแรมแล้วอีกฝ่ายก็ยังไม่รับสาย
เป็นไงล่ะ คนที่ปากดีบอกให้ห่างกันสักพัก นี่ห่างกันมาแค่ห้าวันตัวเขาก็จะตายซะให้ได้ ขนาดว่ามีงานยุ่งตลอดเวลาและเหนื่อยจนไม่มีเวลาให้คิดฟุ้งซ่านมากนักนะ แล้วถ้าเกิดภูพิงค์บ้าจี้ทำตามที่เขาพูดขึ้นมาจริงๆ เขาจะทำยังไงดีวะเนี่ย
รวินท์ทอดถอนใจ เขารักภูพิงค์ก็ย่อมอยากจะอยู่ใกล้ชิดกันเป็นธรรมดา แต่ถ้ามันทำให้อีกฝ่ายอึดอัด เขาจะยอมอดทนต่อไปก็ได้ จะรอจนกว่าเด็กหนุ่มจะพร้อม จะไม่งี่เง่าอีกแล้ว
ทันตแพทย์หนุ่มกดเปิดเฟซบุ๊กขึ้นมาเพื่อดูข่าวคราวของภูพิงค์ในช่วงสัปดาห์ที่ผ่านมา ทำให้ได้เห็นแบบเสื้อที่ทางสโมฯ คัดเลือกไว้ประกวดรอบสุดท้าย มีแท็กบอกวันประกาศผลและวันนัดถ่ายรูป พร้อมข้อความบอกว่าให้เด็กหนุ่มรีบแจ้งเขาด้วย
หรือว่านี่คือเหตุผลที่ภูพิงค์โทรศัพท์หาเขากันวะ
รวินท์ลดโทรศัพท์ในมือลง ความเหงา ความวิตกกังวล รวมไปถึงบทสนทนาที่ได้ยินภูพิงค์คุยกับแซนดี้ในงานแต่งงานของขวัญข้าวรุมประทังเข้ามาในความคิด ทำให้เขาฟุ้งซ่าน คิดมาก ยิ่งคิดหัวใจก็ยิ่งปวดแปลบ
ลึกลงไปก็ชักจะกลัวอยู่เหมือนกัน ว่าความรักในครั้งนี้ไม่ใช่เรื่องจริง แต่เป็นการโปรโมตเพื่อคณะของเด็กหนุ่มเท่านั้น
“สัส คิดมากไปมั้ยกู ใครมันจะลงทุนขนาดนั้น” ทันตแพทย์หนุ่มหัวเราะเจื่อนๆ พร้อมกับยกมือที่เย็นเฉียบขึ้นทุบศีรษะตนเอง
พิงค์ไม่จำเป็นต้องทำดีกับเขามากมาย เพื่อใช้งานเขาหรอก
แต่ตอนที่เขาขอให้เด็กหนุ่มไปช่วยงานแต่งงานของขวัญข้าว...
“ไม่ต้องเกรงใจหรอก ยังไงคณะผมก็ต้องใช้งานพี่อีกหลายงานแน่ ถือว่าก็ช่วยๆ กันไป”รวินท์ส่ายหน้าแรงๆ “ไม่หรอก นั่นพิงค์หมายถึงคนอื่นเว้ย”
“กูไม่อยากทำให้พี่วินเสียใจ แต่กูยังรับไม่ได้ ยังทำใจไม่ได้ว่ะอีแซนดี้”
“กูว่ามันไม่แฟร์กับพี่วิน ถ้ากูจะเอาแต่ได้แบบนี้”มือที่ทุบศีรษะอยู่เปลี่ยนมาเป็นกุมใบหน้าไว้ นัยน์ตาของเขาร้อนผ่าว
“กรรมยังตามสนองกูไม่หมดอีกเหรอวะ” เขาพูดเสียงสะอื้นกับตัวเอง
รวินท์นอนนิ่งอยู่ภายในห้องพักที่มีตัวเขาเพียงลำพัง เขาหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาดูเวลา จะโทรศัพท์หาเตชิตก็เห็นว่าเที่ยงคืนกว่าแล้ว อีกฝ่ายอยู่โรงพยาบาล คงไม่ดีนักหากจะโทรไปตอนนี้
ทว่าจู่ๆ เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น จากคนที่เพิ่งจะนึกถึง เขารีบกดรับสาย “ไอ้เต้! ทำไมมึงยังไม่นอน!”
“นอนห่าไร กำลังขับรถไปรับมึงนี่”
ทันตแพทย์หนุ่มอ้าปากค้าง “เดี๋ยวๆ มึงอยู่ไหนเนี่ย”
“เกือบถึงโรงแรมมึงแล้ว”
“มึงมาได้ไงวะ ออกจากโรงบาลแล้วเหรอ แล้วนี่มึงรู้ได้ไงว่ากูอยู่ไหน!”
“เซอร์ไพรส์อะดิ กูมาถึงลำพูนเมื่อเช้า ซื้อชีสเค้กจากพารากอนมาให้มึงด้วย นี่รอมึงกลับมาทั้งวันจนตะไคร่แทบขึ้นแล้ว จนเมื่อตอนเย็นมีแจ้งเข้ามาที่โรงบาล บอกว่ารถที่พามึงออกมาจากหมู่บ้านติดหล่ม แล้วตอนค่ำก็มีมาอีกรอบว่ารถที่จะพามึงกลับโรงบาลเสียอีก มึงนี่แม่งซวยฉิบหาย เห็นเขาว่าหมอคนอื่นๆ มีคนมารับกลับ กูก็กลัวว่ามึงจะนอนร้องไห้หงิงๆ เลยถ่อออกมารับมึงนี่ไง”
“ไอ้เต้... ขอบใจ กูจ่ายค่าโรงแรมไปแล้วตั้งสี่ร้อย มึงทำไมไม่บอกให้เร็วกว่านี้” รวินท์พูดเสียงเศร้า
“โห ก็กูเพิ่งรู้ข่าวจากพี่สิงหา แล้วนี่โรงแรมของมึงต้องจิ้งหรีดขนาดไหนวะ คืนละสี่ร้อย ระวังผีด้วยมึง”
“สัส รีบมาเร็วๆ เลย” รวินท์สูดน้ำมูกฟืด พลางขมวดคิ้ว น้ำตาพาลจะไหล ทำไมช่วงนี้บ่อน้ำตาเขาตื้นจังวะ
“เก็บของลงมารอข้างล่างเลยมึง อีกประมาณสิบนาที”
พอวางสายไป ทันตแพทย์หนุ่มก็ลุกขึ้นเก็บข้าวของ มีเรี่ยวมีแรงขึ้นมาทันใด เขาถือกระเป๋าเป้ลงไปรอชั้นล่าง ฝากคนนั่งเฝ้าเคาทน์เตอร์โรงแรมให้บอกกับคนอื่นๆ ว่าเขามีคนมารับกลับไปก่อนแล้ว จากนั้นก็ก็นั่งรออยู่บนเก้าอี้พลาสติกของโรงแรม ไม่นานรถคันคุ้นตาก็เคลื่อนเข้ามา
รวินท์ยิ้มกว้าง เขาลุกขึ้นวิ่งเข้าไปหาคนที่ขับมาทันที
“ไอ้เหี้ยเต้!”
เตชิตก้าวลงมาจากรถ เขาอ้าแขนกว้าง “ไอ้เหี้ยวิน!” ก่อนอีกฝ่ายจะวิ่งเข้ามาหาแล้วโถมตัวเข้ากอดเต็มแรง “เฮ้ยๆ เบาๆ ก็ได้ เดี๋ยวกูต้องกลับไปนอนโรงบาลอีกรอบหรอก”
“สัส คิดถึง”
“ชื่นใจฉิบหายเลยมึง” เตชิตหัวเราะ เขาโอบกอด พร้อมกับลูบหลังให้อย่างอ่อนโยน “โทรมไปเลยนะมึงอะ เหนื่อยอะดิ”
“เหนื่อยแทบขาดใจ” รวินท์ผละออก จากนั้นจึงยกมือขึ้นจับหน้าเพื่อนรักพลิกซ้ายขวา เมื่อเห็นว่าไม่มีร่องรอยบอบช้ำใดๆ บนใบหน้าของเตชิตอีกแล้วก็โล่งใจ “ส่วนมึงก็หล่อมาเชียวนะ กะข่มกูอ่อ”
“กูหล่อเป็นปกติอยู่แล้วปะวะ มึงเสือกเพิ่งเห็นเอง” เตชิตเขกศีรษะเพื่อนรักเบาๆ “ปะ ขึ้นรถกลับกัน”
“มึงขับไหวมั้ย ให้กูขับเปล่า”
“อย่าเลย กูนอนสะสมมาพอแล้ว ให้มึงขับเดี๋ยวไปออกพม่า”
“กูไม่ได้โง่ขนาดนั้นมั้ย” รวินท์เดินไปขึ้นนั่งตรงที่นั่งข้างคนขับ
รถยนต์ฮอนด้า CR-V เคลื่อนออกจากโรงแรมไปช้าๆ เข้าสู่ถนนใหญ่ที่มืดสนิททั้งสองข้างทาง
เสียงท้องร้องของรวินท์ดังแว่ว เป็นผลให้คนที่ขับรถอยู่หลุดหัวเราะ “ได้แดกมื้อเย็นรึเปล่าวะ”
“แดกข้าวเหนียวกับอะไรก็ไม่รู้ไปนิดหน่อย แม่งไม่อร่อยเลย แต่มีร้านเดียวที่ขาย”
“แล้วไปออกหน่วยเป็นไงบ้าง”
“เหนื่อยว่ะ ที่โรงบาลเราว่าคนไข้เยอะแล้ว มาเจอที่มารอออกหน่วย ที่โรงบาลน้อยไปเลย กูก้มหน้าทำฟันอย่างเดียว ก้มตอนเช้า เงยตอนมืดเลยแม่ง”
“ขนาดนั้นเลย”
“เดี๋ยวมึงไปบ้างแล้วจะรู้”
เตชิตเอื้อมมือไปขยี้ศีรษะเพื่อนรัก “แล้วอยากแดกไร”
“ตอนนี้มีให้กูเลือกด้วยเหรอ”
“เดี๋ยวถ้าเจอร้านอาหารจะได้แวะ”
“เออ แวะเลย ร้านไหนก็ได้ กูหิวมาก”
ขับรถต่อไปสักพักก็ถึงอำเภอใหญ่หน่อย แล้วก็ไปเจอร้านข้าวต้มสามสี่ร้านในละแวกเดียวกัน สองหนุ่มจึงหยุดรถลงไปหาข้าวต้มกินกัน
ร้านที่สองหนุ่มทันตแพทย์เลือกเข้าไปไม่มีคนเยอะนัก เพราะร้านไม่ไกลออกไปมีสาวๆ นุ่งน้อยห่มน้อยคอยให้บริการ คนจึงแห่ไปกัน ส่วนร้านที่พวกเขาเลือก มีลุงกับป้าแล้วก็เด็กเสิร์ฟผู้ชายอีกสองคนเท่านั้น
พอนั่งลงสองหนุ่มก็สั่งอาหารยาวเหยียด ชนิดลุงกับป้าได้ยินแล้วหน้าบานเลยทีเดียว
“ดื่มอะไรดีครับพี่” เด็กเสิร์ฟถาม
“มีเบียร์มั้ย”
“เฮ้ย ไอ้วิน ออกจากดอยมาก็จะหาเรื่องเมาเลยเหรอวะ”
“เดี๋ยวนะพี่” เด็กเสิร์ฟวิ่งไปถามลุงกับป้า สักพักก็วิ่งกลับมา “พี่อยากดื่มยี่ห้อไหน เดี๋ยวผมไปซื้อให้”
รวินท์ขมวดคิ้ว “น้องจะไปซื้อที่ไหนตอนนี้”
“ไปขอซื้อจากร้านตรงนู้นครับ ปกติที่ร้านไม่มีเหล้าเบียร์หรอกพี่ แต่ผมไปขอซื้อให้ได้”
ทันตแพทย์หนุ่มยิ้มบาง เขาหยิบเงินส่งให้ “ขอบใจ มีเบียร์อะไรก็เอามาละกัน ซื้อมาสักโหลเลย ไม่ต้องทอน”
“ขอบคุณครับ” เด็กเสิร์ฟยิ้มกว้าง เขารับเงินมาแล้วรีบขี่จักรยานออกไป
“เปรี้ยวปากมาจากไหนวะมึง กูแดกด้วยนิดเดียวนะ กูต้องขับรถนะเว้ย”
“รู้แล้ว กูก็แค่อยากดื่มนิดหน่อย พอให้อารมณ์ดีน่ะ” รวินท์เท้าแขนลงกับโต๊ะ
“นิดหน่อยพ่องส์ สั่งทีเป็นโหล เดี๋ยวก็เมาเป็นหมาหรอก”
“เมาก็ดีเหมือนกัน”
เตชิตหันไปมองเพื่อนรัก พลางถอนหายใจยาว “ไม่กลัวกูปล้ำเอารึไง”
“ไม่กลัว ถ้ามึงอยากทำก็ตามใจ”
“สัส เดี๋ยวกูทำจริงหรอก” ไม่พูดเปล่าแต่ตบบ้องหูรวินท์ไปหนึ่งทีด้วย
“กูก็ไม่ได้ว่าไร”
“มึงพูดเองนะ แล้วอย่ามาเสียใจทีหลัง” เตชิตพูดเสียงดุ
รวินท์ก้มหน้าลง หากก็ไม่ได้พูดอะไรอีก
สักพักเด็กเสิร์ฟอีกคนในร้านก็ยกอาหารมาจัดวางบนโต๊ะ ตามมาด้วยเด็กเสิร์ฟคนแรกซึ่งขนเบียร์มาเรียงและช่วยเสิร์ฟให้
สองหนุ่มนั่งกินไปดื่มไปเงียบๆ จนเริ่มอิ่มท้อง แต่เบียร์หมดไปสี่ขวดแล้ว เตชิตดื่มไปครึ่งขวด ส่วนที่เหลือรวินท์เหมาเรียบ
เตชิตชำเลืองมองเพื่อนรักอยู่หลายครั้ง ก่อนจะเอื้อมมือไปดึงแก้วเบียร์ออกจากมือเพื่อน “ถามจริง มีปัญหาอะไรกับไอ้พิงค์”
รวินท์ยิ้มบาง เขาเอื้อมมือไปประกบแก้มอีกฝ่าย “ไอ้เต้ กูเข้าใจแล้ว การหลงรักอยู่คนเดียว แม่งโคตรทรมาน”
“มึงไปหลงรักใครคนเดียว ฝันอยู่เรอะ แล้วไอ้พิงค์ไปไหนเนี่ย”
“กูแม่งไม่มีดวงเรื่องความรัก รักใครก็โดนเท”
“ก็เลยจะมาเอากู เพราะกูรักมึงว่างั้น”
“อย่างน้อยมึงก็ไม่ทิ้งกู ไม่รังเกียจกู” รวินท์สะอื้น
“มึงเมาแล้วไอ้สัส” เตชิตส่ายหน้ารัว
“ถ้าหน้าตากูเหมือนปลาทูชนเขื่อน มึงจะยังรักกูมั้ยไอ้เต้”
“รักสิวะ ขนาดมึงทำตัวเหี้ยๆ มาตั้งหลายปี กูยังรักมึงได้เลย”
รวินท์ฟุบหน้าลงกับโต๊ะ หัวไหล่สั่นไหวน้อยๆ
“ไอ้วิน จะแดกหรือจะดราม่า เลือกเอาสักอย่าง”
“กูขอโทษ ไอ้เต้ กูขอโทษ” รวินท์พูดเสียงสั่น ตามมาด้วยเสียงสะอื้นไห้อีกระลอก
เตชิตถอนหายใจเฮือกใหญ่ เขาไม่รู้ว่าควรจะเจ็บปวดหรือจะเห็นใจเพื่อนรักก่อนดี อาการดูจะหนักหน่วง แต่ก็ไม่รู้ว่ามีปัญหาอะไรกันกับไอ้เด็กพิงค์นั่น ดูจากการตัดพ้อก็คงคิดว่าเด็กมันไม่รักล่ะมั้ง
ถุ้ย! ถ้าไม่รักมันจะประสาทแดกเหมือนมึงแบบนี้เหรอ เขาคิดไปพลางเอื้อมมือไปขยี้เส้นผมคนที่คร่ำครวญจนหลับไป
เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้น แต่เจ้าของโทรศัพท์ยังคงฟุบหน้านิ่ง เตชิตจึงหยิบขึ้นมาดูแทน
เป็นอย่างที่เขาคาด ภูพิงค์โทรมา
ทันตแพทย์หนุ่มลังเล ปล่อยให้โทรศัพท์ดังอยู่สักพักจนเงียบไป เขารอให้ดังขึ้นและเงียบไปอีกสองสามครั้ง จึงค่อยกดรับสาย
“พี่วิน! ผมขอโทษครับ ผมไปช่วยทำซุ้มให้พี่บัณฑิต เพิ่งเสร็จงานเนี่ย! ตอนนี้พี่อยู่ไหน!”
“อ้อ งั้นเหรอ”
คนต้นสายหยุดกึก “ไอ้พี่เต้”
“เรียกให้ดีๆ หน่อยเว้ย”
“พี่วินไปไหน”
“ไม่ต้องมาทำเสียงดุ ไอ้วินหลับอยู่ข้างผมนี่”
“......”
“อยากได้มันคืนมั้ย”
“พี่วินอยู่ไหน”
“ร้านข้าวต้มแม่อุ้ย ถนนxx อำเภอxx ผมให้เวลาคุณชั่วโมงเดียวนะ ถ้ามาไม่ทัน ผมจะหิ้วมันเข้าโรงแรม มันอนุญาตแล้วด้วย” พอพูดจบก็กดวางสาย แล้วปิดโทรศัพท์ไป
เตชิตยกมือขึ้นกุมขมับ “กูนี่ก็บ้าเหมือนกัน รอมาตั้งนาน พอมีโอกาสแล้วก็ไม่คว้าไว้ ทั้งบ้าทั้งโง่เลยแม่ง”
ภูพิงค์ยังอยู่ที่มหาวิทยาลัย เขาวิ่งไปที่รถทันทีที่อีกฝ่ายวางสายไป เมื่อเพื่อนทั้งสามเห็นเข้าก็รีบวิ่งตามกันไปเป็นพรวน
“ไอ้พิงค์ มึงจะรีบไปไหนวะ! มีอะไรคุยกันก่อน!” เพื่อนๆ คว้าแขนเขาไว้ ทว่าโดนสะบัดออกอย่างแรง
“ไอ้พี่เต้อยู่กับพี่วิน กูต้องรีบไปเอาแฟนกูคืน!”
“เฮ้ย! งั้นไปเลย! รีบไป!”
พอภูพิงค์ขึ้นนั่งบนรถ อีกสามหนุ่มก็กระโจนตามขึ้นมานั่งด้วยกัน เด็กหนุ่มจึงหันไปถาม “พวกมึงจะตามมาทำไมเนี่ย!”
“รีบออกรถสิมึง! เดี๋ยวไม่ทันนะไอ้เหี้ย!”
เด็กหนุ่มขับรถออกไปอย่างร้อนรน หลังจากขับไปได้สักพัก ขิงก็พูดขึ้น
“แล้วมึงจะไปตามพี่หมอที่ไหนวะ”
“เออ! ร้านข้าวต้มแม่อุ้ย ถนนxx อำเภอxx พวกมึงหาที!”
“โอเค” สามหนุ่มสุมหัวกันเปิดกูเกิลแม็ปเพื่อหาร้านข้าวต้มที่ว่าให้ “เจอแล้วมึง ขับตรงไปก่อน เข้าเขตลำพูน ผ่านแยกสามแยกแล้วค่อยเลี้ยวขวา เฮ้ย ไอ้พิงค์ อย่าขับเร็วมาก เดี๋ยวเจอด่าน”
ภูพิงค์กำพวงมาลัยรถแน่น “ชั่วโมงนึงจะถึงมั้ย”
“ตามกูเกิลแม็ปชั่วโมงสิบห้านาที ใจเย็นมึง”
“ไม่ได้ กูต้องไปถึงในหนึ่งชั่วโมง ไอ้พี่เต้ให้เวลาแค่นี้” เด็กหนุ่มเหยียบคันเร่งให้เร็วขึ้น โชคดีที่ในตอนกลางดึกถนนโล่ง ไม่นานรถของเด็กหนุ่มก็เคลื่อนเข้าสู่เขตจังหวัดลำพูน
เขาขับไปมองเวลาไป เร่งความเร็วขึ้นเรื่อยๆ จนเพื่อนๆ หันมองหน้ากันอย่างหวาดๆ
“สัสพิงค์! มันอันตรายเว้ย เดี๋ยวตำรวจตามมามึงไม่ได้ไปตามแฟนมึงคืนแน่ๆ”
“เหลืออีกสิบห้านาที จะถึงยังวะ”
“ใกล้แล้วมึง ช้าลงหน่อย เดี๋ยวเลยร้าน”
แต่เด็กหนุ่มไม่ลดความเร็วลง กลับเร่งให้เร็วขึ้นอีก
“สัสพิ้งงงค์~”
“เฮ้ย! นั่นไงร้าน”
ในที่สุดภูพิงค์ก็ขับรถเลยไปจริงๆ จะกลับรถก็ต้องไปวนอีกไกล เขาจึงรีบเบี่ยงรถเข้าจอดข้างทาง กระโดดลงจากรถแล้ววิ่งกลับไปที่ร้าน “ฝากรถด้วย!”
“เฮ้ย! มึงจะไม่ดับเครื่องก่อนเร้อ~” ลำบากเพื่อนพ้องต้องจัดการดับเครื่องและล็อกรถให้ ก่อนจะวิ่งตามหลังเจ้าของรถไป
เมื่อวิ่งไปถึงหน้าร้าน เด็กหนุ่มก็หยุดหอบแฮก กำลังจะเข้าไปในร้าน ทว่าเพื่อนรักตะโกนไล่หลังมาแว่วๆ
“ไอ้พิงค์ ไม่ใช่ร้านนี้! ไปอีกร้าน!”
ภูพิงค์เงยหน้าขึ้นดูป้ายร้าน นี่เขาขับเลยมาตั้งไกลเลยเหรอวะ แม่ง! จากนั้นจึงออกวิ่งต่อ
เขาไปถึงร้านที่หมายด้วยสภาพหัวฟูเหงื่อโซมกาย พอเข้าไปในร้านก็กวาดสายตามองไปรอบๆ ภายในร้านมีคนนั่งอยู่สองโต๊ะ แต่ทั้งสองโต๊ะนั้นไม่ใช่พี่เต้กับพี่วิน
เด็กหนุ่มหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดโทรไปหารวินท์ แต่อีกฝ่ายไม่เปิดมือถือ เขาจึงโทรไปหาเตชิตแทน ทว่าก็ได้ผลเหมือนกัน หัวใจเขาร่วงไปอยู่ใต้ฝ่าเท้าแล้ว
“พี่ๆ มาหาพี่ผู้ชายหน้าตาดีๆ สองคนรึเปล่า”
ภูพิงค์หันขวับ “ใช่! น้องรู้มั้ยเขาไปไหน!”
“อยู่หลังร้าน พี่เขาเมา ป้าเลยให้นอนพัก”
“หลังร้านเหรอ ขอบใจมากน้อง” เด็กหนุ่มวิ่งเข้าไปหลังร้านเองโดยไม่ต้องรอให้เชิญ พอเดินเข้าประตูไปก็พบเตชิตนั่งอยู่บนพื้น เอนหลังพิงเสาร้าน ส่วนรวินท์นอนหนุนตักอยู่
“มาช้านะ” เตชิตทัก ก่อนจะหันไปดูเวลา “ช้าไปตั้งสิบนาที ไม่ได้เรื่องเลยว่ะ”
ภูพิงค์หอบแฮก เขาถลาเข้าไปหาคนรักของตน “พี่วิน ทำไมเมาอีกแล้ว โอ๊ย! พี่เต้!”
เตชิตตบศีรษะเด็กหนุ่มไปหนึ่งป้าบ “แค่นี้ยังน้อยไป จริงๆ อยากกระทืบคุณด้วย แต่เห็นว่าครั้งที่แล้วคุณก็จะกระทืบผม เจ๊ากันไปละกัน”
อีกสามหนุ่มถลาตามเข้ามายืนหอบฮั่กๆ อยู่ด้านหลัง
“มีอะไรรึเปล่าคะ” ป้าชะโงกหน้าเข้ามาถาม
เตชิตโบกมือไปมา “ไม่มีอะไรครับ เดี๋ยวพวกผมจะไปแล้วล่ะครับ ขอรบกวนอีกแป๊บเดียว” จากนั้นจึงหันไปทางเด็กหนุ่ม แล้วกระชากคอเสื้ออีกฝ่ายเข้าหาตัว “คุณถามว่าทำไมไอ้วินมันเมาอีกแล้ว แปลว่าคุณก็รู้ว่ามันมีเรื่องไม่สบายใจ คุณทำให้มันเมามายครวญครางขนาดนี้ ไม่ได้รู้ตัวเลยรึไง ไหนสัญญาว่าจะไม่ทำให้เพื่อนผมเสียใจไงวะ ได้เด็กเวร”
สองหนุ่มประสานสายตากันนิ่ง
“ผมทำให้พี่วินเสียใจ...”
“เออสิวะ คิดว่ามันเป็นแบบนี้เพราะคนอื่นได้อีกเรอะ!”
“....”
“ถ้ารักมันจริง ก็แสดงให้มันเห็น ทำให้มันรู้ด้วยโว้ย!”
“ผมขอโทษ” ภูพิงค์ยกมือไหว้ “ผมมันโง่งี่เง่า ทำให้พี่วินต้องเป็นแบบนี้ แต่ผมสัญญา ผมจะระวังไม่ให้เกิดเรื่องแบบนี้อีก ขอบคุณมากครับพี่”
“คุณไม่มีคราวหน้าแล้วนะเว้ย”
“ครับ”
เตชิตเบือนหน้าไปอีกทาง “รีบพามันไปซะ แล้วก็คุยกันให้เข้าใจ”
ภูพิงค์ค่อยๆ ประคองคนที่นอนหลับไม่รู้เรื่องขึ้นมาอย่างอ่อนโยนที่สุด ก่อนจะอุ้มขึ้นแนบกาย “พี่เต้ ผมเข้าใจพี่วินแล้ว ว่าทำไมพี่ถึงเป็นเพื่อนที่พี่วินรักที่สุด”
“เออ ผมก็เป็นได้แค่เพื่อนนี่ละ” เตชิตถอนหายใจ “แล้วมายังไงวะเนี่ย”
“ผมขับรถมา แต่ขับรถเลยไปไกลเลยต้องจอดรถทิ้งไว้แล้ววิ่งกลับมา”
เตชิตหยิบกุญแจรถโยนให้เด็กหนุ่ม “เอ้า รถผมจอดอยู่ด้านหลัง เอารถผมไปละกัน เดี๋ยวผมเดินไปเอารถคุณเอง”
“ไม่เป็นไร...”
“ไปเหอะไอ้พิงค์ เดี๋ยวพวกกูเอารถมึงกลับให้”
ภูพิงค์สบสายตากับเพื่อนๆ “ถ้างั้น... ฝากพี่เต้ด้วยนะพวกมึง”
“เออ ไปเคลียร์กับพี่วินให้เรียบร้อย”
“ขอบใจเว้ย”
เด็กหนุ่มอุ้มคนรักของตนเดินไปที่รถของเตชิต โดยมีซันเดินตามไปเพื่อช่วยเปิดรถให้ เขาวางรวินท์ลงบนเบาะนั่งอย่างระมัดระวังพร้อมรัดเข็มขัดให้ เมื่อตัวเองขึ้นไปนั่ง ปรับเบาะเรียบร้อย เขาจึงหันไปขอบใจเพื่อนอีกครั้ง
“มึงจะพาพี่หมอไปไหนวะ”
“กลับหอพี่เขาไง เดี๋ยวมึงไปส่งพี่เต้ด้วยนะเว้ย”
“เออน่า พวกกูไม่ทิ้งเขาหรอก เดี๋ยวจะเลี้ยงข้าวต้มปลอบใจพี่เต้ก่อน”
ภูพิงค์ยิ้มบาง “ขอบใจพวกมึงมากนะ”
ซันตบไหล่เพื่อนรักเบาๆ “อย่าลืมเรื่องเสื้อคณะด้วยสัส”
“ไอ้เหี้ย แดกข้าวต้มเผื่อกูด้วย เออ อย่าลืมเมสเสจไปบอกอีแซนดี้ ป่านนี้มันด่าพ่องแล้ว” เด็กหนุ่มหัวเราะ ก่อนจะขับรถออกไปช้าๆ
พอซันเดินกลับเข้าไปในร้านก็เห็นว่าทุกคนย้ายออกมานั่งข้างนอกกันแล้ว เตชิตก็นั่งอยู่กับทุกคนด้วย พวกเขากำลังสั่งอาหารกันชนิดที่เด็กเสิร์ฟจดมือเป็นระวิง
เด็กเสิร์ฟยิ้มร่าเข้าไปหาเตชิต “ยังมีเบียร์เหลืออีกนะครับพี่ ดื่มต่อเลยเนาะ”
“เอามาเลยน้อง” เจ้าของชื่อเรียกหันไปหาทุกคนในโต๊ะ “พวกคุณใครจะขับรถอดนะ”
ทุกคนที่โต๊ะพร้อมใจกันชี้ไปที่ซัน “ไอ้ซันขับ มึงมาช้า”
“สัส!” เด็กหนุ่มหัวเราะพลางส่ายหน้ารัว ก่อนจะนั่งลงร่วมวงกับทุกคน
เมื่อเด็กเสิร์ฟรินเบียร์ให้แล้ว พวกเขาก็ยกแก้วเบียร์ขึ้น ยกเว้นซันที่ยกแก้วน้ำอัดลมแทน “ดื่มให้พี่เต้คนดีหน่อยเว้ย ยินดีต้อนรับกลับเมืองเหนือนะพี่”
“ขอบใจๆ เต็มที่เลยน้องๆ มื้อนี้พี่เลี้ยงเอง”
“โห พวกผมสิต้องเลี้ยงพี่”
“ครั้งที่แล้วยังไม่ได้ขอบใจพวกคุณเลย ครั้งนี้อีก ขอบใจทุกคนมากนะ”
“ไอ้พิงค์เป็นเพื่อนพวกผม พี่วินเป็นแฟนไอ้พิงค์ก็เหมือนเป็นเพื่อนพวกผมด้วย พี่เต้ก็เพื่อนแฟนของเพื่อนพวกผม ก็เหมือนเพื่อนพวกผมด้วย”
“เวร ไม่ต้องพูดให้สับสนมากก็ได้ คนยิ่งเฮิร์ตๆ อยู่เว้ย”
“พี่เต้ไม่ต้องห่วง ไม่ต้องเศร้า ระดับลีดมหาลัยอย่างพี่ ต้องหาแฟนได้หล่อเลิศกว่าพี่วินแน่นอน พวกผมมั่นใจ”
“แต่ใครก็ไม่เหมือนไอ้วินหรอก” เตชิตพูดเสียงเศร้า
สามหนุ่มผลัดกันตบไหล่ทันตแพทย์หนุ่มเพื่อปลอบโยน “ไม่มีใครเหมือนไอ้สัสพิงค์เหมือนกันพี่ ปล่อยคนแปลกไปได้กันเองน่ะดีแล้ว มาๆ ดื่มๆ”
เตชิตหัวเราะเจื่อนๆ เจ็บในอก แต่ก็ยังดีที่มีเพื่อน เมื่อเขายกแก้วเบียร์ขึ้นกระดก พวกเด็กหนุ่มก็ส่งเสียงเชียร์ให้ดื่มจนหมดแก้ว พอกึ่มๆ สี่หนุ่มก็พูดคุยแลกเปลี่ยนประสบการณ์กันอย่างถึงพริกถึงขิง ส่งเสียงหัวเราะดังไปทั้งร้าน กินกันจนอาหารหมดร้าน เพราะแต่เดิมก็ทางร้านก็ไม่ได้เตรียมไว้มาก สุดท้ายแล้วเจ้าของร้านก็ต้องปิดร้านให้ลูกค้าพิเศษทั้งสี่คน
ภูพิงค์ขับรถไปไม่เร็วนัก เปิดแอร์เบาๆ เพราะกลัวพี่วินของเขาจะหนาว ขับๆ รถไปก็เอื้อมมือไปดึงมืออีกฝ่ายมาวางไว้บนตักตน
ฝ่ายรวินท์นั้นเมาหลับไม่รู้เรื่องเพราะดื่มไปไม่ยั้ง เมื่อกลับมาถึงหอพักแล้ว เด็กหนุ่มก็รื้อหากุญแจห้องของอีกฝ่ายจากในเป้ จากนั้นก็อุ้มขึ้นห้องพัก พาไปวางลงบนเตียงในห้องนอนของทันตแพทย์หนุ่ม เสร็จแล้วก็เดินเข้าห้องน้ำไปเอาผ้าชุบน้ำบิดหมาดมาเช็ดตามกรอบหน้าให้
เด็กหนุ่มทอดถอนใจ เสียใจที่เป็นต้นเหตุให้ทันตแพทย์หนุ่มเมาถึงสองครั้งแล้ว ชนะพี่ขวัญข้าวไปใสๆ เขาควรภูมิใจใช่ไหมวะเนี่ย
“ผมขอโทษที่งี่เง่า” ภูพิงค์ก้มลงจูบริมฝีปากตรงหน้า เขาเอนตัวลงนอนข้างกัน แล้วกอดทันตแพทย์หนุ่มไว้ในอ้อมแขน
*TBC*พระรองแย่งซีนไปเต็มๆ หมอเต้น่ารักขนาดเน้ รักหมอเต้กันเยอะๆ นะพี่วิน น้องพิงค์และทุกๆ คนนนน 55555
ต่อจากนี้สองหนุ่มพระนายของเราก็ต้องไปเคลียร์กันเองล่ะนะ จะเคลียร์กันยังไง ตัวตัวเสื้อผ้าไม่เกี่ยวมั้ย ก็รอตอนหน้านะก๊ะ
ปล. ตอนนี้พี่วินกับพี่เต้ก็พิสูจน์ความจริงใจของกันและกันไปแล้ว เป็นเพื่อนรักกัน ไว้ใจกันตลอดไปน้าาา~
ขอบคุณคนอ่านทุกคนค่า 
หัวข้อ: ภูสอยเดือน [Chapter 58 : ชื่นมื่นกันทั่วหน้า][END] (อ่าน 613994 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก