Chapter 47 : ลงอ่างสองหนุ่มนั่งเอนหลังพิงพนักเก้าอี้นอนตัวยาวบนระเบียง ทอดสายตามองท้องฟ้ายามเย็นและภูเขาสีเขียวขจีซึ่งเริ่มมีหมอกบางๆ ปกคลุม
“ถ้าพี่วินง่วง นอนก่อนก็ได้นะ เดี๋ยวผมโทรไปขอเลื่อนมื้อเย็นให้”
รวินท์ส่ายหน้า “ไม่ล่ะ ได้ห้องวิวสวยๆ ทั้งที ต้องดูให้คุ้ม”
“งั้น... จะออกไปเดินเล่นในโรงแรมกันมั้ย”
“ไม่อะ ขี้เกียจ”
“อยากอยู่กับผมสองคนก็บอก”
“แหงล่ะ ไม่งั้นไม่พาผ่านเขาวงกตมาซ่อนซะไกลขนาดนี้”
ภูพิงค์หัวเราะ “มันก็ไม่ได้ถึงขนาดนั้นป่ะวะพี่ ห้องส่วนตัวมากๆ ก็แบบนี้” เขาชี้ไปยังเทือกเขาที่ปลายฟ้า “พระอาทิตย์กำลังตกแล้ว”
พวกเขานิ่งเงียบ มองดวงอาทิตย์คล้อยต่ำลงไปเรื่อยๆ จนจรดยอดเขา
“โรแมนติกโคตร ภูเขา หมอก พระอาทิตย์ตกดิน โรงแรมนี้ดีกว่าที่คิดไว้เยอะเลยแฮะ” ทันตแพทย์หนุ่มลุกขึ้น แล้วเดินไปเกาะราวระเบียง “แต่จะว่าไป ผมว่าหมอกเริ่มหนาขึ้นเรื่อยๆ แล้วนะเนี่ย”
ภูพิงค์ลุกเดินไปยืนข้างกัน เขาเท้าแขนลงบนราวระเบียงพลางหันหน้าเข้าหาทันตแพทย์หนุ่ม แสงสีส้มแดงของดวงอาทิตย์ฉาบเส้นผมอีกฝ่ายให้เป็นประกายสีอ่อน จากตรงที่เขายืนอยู่นี่ มองเห็นขนตายาวเป็นแผง จมูกโด่งรั้น ริมฝีปากสีแดงดูนุ่มนิ่มเหมือนเยลลี อะไรๆ ก็ดูเข้ากันดีไปเสียหมด พี่วินนี่แม่งโคตรทั้งหล่อทั้ง... “สวย”
รวินท์หันมาทางคนพูด “หมอกอะเหรอ”
“อะ เออ... อากาศดี บรรยากาศก็ดีไง”
รวินท์เอื้อมมือไปแตะแก้มเด็กหนุ่ม “ดีจังที่คุณชอบ คราวหน้าผมจะเตรียมตัวให้ดีกว่านี้นะ”
“ไม่ต้องเลย คราวหน้าผมเป็นคนจัดการ”
“เออๆ คราวต่อไปก็ได้” ทันตแพทย์หนุ่มยิ้ม เขาหันกลับไปมองทิวทัศน์เบื้องหน้า สักพักจึงเอ่ยขึ้น “เออ พิงค์ วันเสาร์ที่สองของเดือนหน้า...”
เสียงกดกริ่งจากด้านหน้าห้องดังขึ้น สองหนุ่มจึงหันขวับไปทางต้นเสียง “สงสัยมื้อเย็นมาละ”
“เดี๋ยวผมจัดการให้เอง” เด็กหนุ่มลุกไปเปิดประตู ก่อนพนักงานจะเข็นรถเข็นเข้ามาข้างใน เขาพูดคุยกับพนักงานนิดหน่อย ก่อนจะเดินออกมาถามอีกฝ่าย “พี่วิน เขาถามว่าจะให้เตรียมน้ำในอ่างให้เลยมั้ยอะ เอาไงดี”
รวินท์ทำหน้างงๆ “เออ ก็...ได้แหละ”
“งั้นเข้ามากินข้าวกัน”
พวกเขาเดินมึนไปนั่งลงที่โต๊ะอาหาร พนักงานจัดเรียงจานชามให้อย่างสวยงามและว่องไว มีดอกไม้และจุดเทียนประดับให้เสร็จ โรแมนติกโคตรๆ เสร็จแล้วก็ยืนเฝ้าอยู่ที่ข้างโต๊ะ คอยบริการต่อ
สองหนุ่มลงมือกินมื้อเย็นกันแบบหวาดๆ “พี่วินระวังไฟลนคาง”
“ห่างตั้งโยชน์จะลนได้ไงวะ”
“อาหารก็อร่อยดีเหมือนกันนะพี่ แต่แบบ...” ภูพิงค์พูดพร้อมกับชำเลืองมองพนักงานที่ยืนยิ้มแป้นอยู่ใกล้ๆ
รวินท์ตอบเสียงเบา “อือ ทนๆ เอาหน่อยละกัน”
พวกเขาก้มหน้าก้มตากินไปเรื่อยๆ จนกระทั่งเปลี่ยนไปกินของหวานได้สักพักก็มีเสียงโทรศัพท์มือถือของรวินท์ดังขึ้นแทรก เขารีบหยิบขึ้นมาดู ยิ้มและกดรับสาย “ว่าไงครับ”
“สวัสดีวันสิ้นปีค่า”
“ครับๆ แฮปปี้นิวเยียร์ล่วงหน้าด้วยเลยนะครับ”
เสียงอ่อนเสียงหวานนั่นเรียกให้ภูพิงค์เงยหน้าขึ้นพรวด สีหน้าและสายตาของคนที่นั่งตรงข้ามกันดูอ่อนโยนจนผิดปกติ ที่สำคัญ นอกจากพี่เต้กับที่บ้านแล้วพี่วินก็ไม่รับสายใครสักเท่าไหร่ แต่ดูจากท่าทางแล้ว ไม่น่าจะใช่ทั้งสองกรณี
“วินทำอะไรอยู่ ยุ่งอยู่รึเปล่า ขอคุยด้วยสักห้านาทีได้มั้ยคะ”
“ได้ หกนาทีก็ได้ เป็นไงบ้างล่ะ เตรียมงานแต่งไปถึงไหนละ”
“ยังไม่ถึงไหนเลย ขวัญไม่ค่อยมีเวลาว่างเลยค่ะ~” หญิงสาวที่ปลายสายโอดครวญ “คือ... ก็เพราะเรื่องนี้แหละ ขวัญอยากรบกวนวินกับเต้หน่อยได้มั้ย มาเป็นเพื่อนเจ้าบ่าวกับเพื่อนเจ้าสาวให้หน่อยสิ มาให้ใช้แรงงานทีนะคะ”
“เดี๋ยวๆ ให้ผมกับไอ้เต้เนี่ยนะ! แล้วใครจะเป็นเพื่อนเจ้าสาว”
“ก็วินไง”
“ไม่เอา! ให้เป็นเพื่อนเจ้าบ่าวนี่ผมพอไหวนะ แต่เพื่อนเจ้าสาวไม่เอาเด็ดขาด!” รวินต์ตอบเสียงแข็ง “ที่สำคัญ ไอ้เต้มันไม่น่าหายทันนะ”
“อ้าว ไหนเต้บอกไม่ได้เจ็บอะไรมาก เดี๋ยวต้องโทรไปต่อว่าให้หนัก โธ่! ขวัญยิ่งขาดแรงงานอยู่!”
รวินท์ถอนหายใจ “อีกเกือบสองอาทิตย์... ก็ยังพอมีเวลา...” เขาหันไปสบสายตากับคนที่จ้องมาทางตนเขม็ง “อ้อ... ขวัญอยากได้แรงงานสักกี่คน”
ภูพิงค์คิ้วกระตุก เขาก็เดาอยู่แล้วว่าน่าจะเป็นโทรศัพท์จากขวัญข้าว นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้เห็นพี่วินคุยกับเธอต่อหน้าจังๆ และเขาก็เพิ่งเคยเห็นสีหน้าอ่อนโยนของพี่วินแบบนี้ ขวัญข้าวเป็นผู้หญิงคนเดียวที่รั้งหัวใจพี่วินไว้ได้ถึงห้าปี ดูจากสีหน้าพี่วินตอนนี้แล้ว... ก็คงรักมากจริง
คนอ่อนวัยกว่ารู้สึกฝืดคอ กลืนอะไรไม่ลงขึ้นมาทันใด หัวใจเจ็บแบบแปลบๆ ชอบกล เขาวางส้อมของหวานลง กินอะไรไม่ลงอีกแล้ว
“กี่คนก็ได้ ยิ่งเยอะยิ่งดี วินมีคนรู้จักเหรอ”
“อือ ยังไม่รู้ว่าพวกเขาจะโอเคมั้ยนะ แต่รวมผมด้วยเป็นหกคน ไหวมั้ย”
“จริงเหรอ! ถ้าได้จริงๆ เดี๋ยวขวัญส่งรถตู้ไปรับเลย!”
“แล้วจะให้ช่วยอะไรบ้างล่ะ”
“คืองานขวัญจัดแค่เล็กๆ มีชาวบ้านมาทำอาหารให้ โต๊ะเก้าอี้ก็ขอยืมโรงบาลเอา แต่ยังหาคนช่วยดูแลความเรียบร้อยในงานไม่ได้เลย”
“เดี๋ยวผมถามเขาก่อนนะ” รวินท์ลดโทรศัพท์ในมือลง “พิงค์ วันเสาร์ที่สองของเดือนหน้าน่ะ มีงานแต่งงานขวัญข้าวเพื่อนผมที่เชียงราย ขอแรงไปช่วยงานหน่อยได้มั้ย เดี๋ยวเพื่อนผมจะส่งรถมารับ”
ภูพิงค์ผงะไปเล็กน้อย จะขอให้แฟนใหม่ไปช่วยงานแต่งงานแฟนเก่าเนี่ยนะ อะเมสซิ่งจริงๆ ไอ้พี่วิน!
“อยากให้เพื่อนๆ พิงค์ไปช่วยด้วย... นะ”
“เอ่อ...” โห อย่างกับเขาจะปฏิเสธได้ลงคอ เด็กหนุ่มถอนหายใจหนักๆ แต่ถ้าให้พี่วินไปคนเดียว เขาก็คงไม่ชอบอยู่ดี เพราะงั้น... “ผมอะไปได้ แต่คนอื่นคงต้องรอถามดูก่อน” จากนั้นจึงเบือนหน้าหนีไปอีกทาง
ทันตแพทย์หนุ่มชะงัก ดูจากสีหน้าของภูพิงค์ก็รู้ล่ะว่าอีกฝ่ายไม่ค่อยพอใจสักเท่าไหร่ สงสัยเขาจะทำอะไรผิดซะแล้วสิ เขารีบยกโทรศัพท์ขึ้นมาบอกลาคนที่ปลายสาย “เดี๋ยวขอถามทุกคนก่อน แล้วจะรีบโทรไปบอกนะ”
ถึงจะวางสายไปแล้ว หากบรรยากาศภายในห้องก็ยังคงขมุกมัว พวกของหวานที่วางตรงหน้าพาลจืดชืดไปถนัดตา
เมื่อสองหนุ่มนั่งนิ่ง พนักงานโรงแรมจึงเข้ามาถามและขอเก็บจานที่กินเสร็จจากบนโต๊ะ พอเก็บเสร็จก็อธิบายวิธีการใช้อ่างจากุซซีต่อ แล้วก็ทยอยเดินกันออกจากห้องไป
หลังจากบานประตูปิดลงสนิท ภายในห้องเหลือสองหนุ่มอยู่ด้วยกันตามลำพัง พวกเขาก็ยังคงเงียบกันต่อไปอีกชั่วครู่
รวินท์เอื้อมมือไปแตะหลังมือเด็กหนุ่มเบาๆ “พิงค์ โกรธเหรอวะ”
“ดูไม่ออกรึไง”
“ผมขอโทษ”
“พี่รู้รึเปล่าว่าผมโกรธอะไร”
ทันตแพทย์หนุ่มอ้ำอึ้ง “....”
ภูพิงค์ยังคงไม่ยอมหันกลับมาสบสายตาด้วย “ผมรู้ว่าพี่ขวัญข้าวเป็นทั้งแฟนเก่าที่พี่รักมาก แล้วก็เป็นเพื่อนพี่ และสำหรับพี่เพื่อนก็สำคัญเสมอนั่นล่ะ ไม่ว่าจะเป็นพี่เต้ หรือพี่ขวัญข้าว”
“ก็พวกเขาเป็นเพื่อนคนสำคัญจริงๆ นี่หว่า” ทันตแพทย์หนุ่มตอบเสียงอ่อย ยังไม่เข้าใจว่าอีกฝ่ายโมโหอะไร
“แล้วผมล่ะ ความรู้สึกผมสำคัญบ้างมั้ยสำหรับพี่” ภูพิงค์ลุกขึ้นพรวด เขาหัวร้อน ไม่ไหวแล้ว ควันจะออกหู เด็กหนุ่มสาวเท้าเดินไปที่ประตูห้อง
รวินท์รีบลุกตาม เขาวิ่งไปคว้าแขนอีกฝ่ายไว้ “เฮ้ย พิงค์ เป็นอะไรอะ คุยกันดีๆ ดิ”
“ผมขอไปเดินเล่นแป๊บ เดี๋ยวมา”
“ไม่เอา” ทันตแพทย์หนุ่มดึงคนอ่อนวัยกว่าเข้ามากอด “อย่าทำแบบนี้ดิ คุณไม่พอใจอะไรก็บอกกันตรงๆ คุณก็รู้ว่าผมไม่...”
“เออ พี่ไม่ค่อยสนใจใส่ใจอะไรรอบๆ ตัว ผมรู้ดี ผมคงอยู่ใกล้ชิดพี่มากไป พี่ถึงมองไม่เห็น แบบพี่เต้ไง”
หัวใจของรวินท์กระตุกวูบ “โกรธเรื่องขวัญข้าวเหรอ ผมกับขวัญเป็นเพื่อนกัน นี่งานแต่งงานเพื่อนผมนะ ไม่ใช่ว่าเขาโสดสักหน่อย ไม่เห็นต้องหึงเลย”
ภูพิงค์ถอนหายใจหนักๆ “เพื่อนคนนึงเป็นคนที่พี่รัก เพื่อนอีกคนก็รักพี่ ผมคงต้องเป็นคนที่มีความอดทนสูงมากเลยเนอะ”
รวินท์หน้าเสีย กระชับอ้อมแขนแน่นขึ้นไปอีก เขาคงคิดน้อยไปจริงๆ “ผมขอโทษ ผมควรใส่ใจกับความรู้สึกคุณให้มากกว่านี้”
ถ้าใส่ใจจริง อย่างแรกที่พี่ควรทำคือแก้ตัวว่าพี่ไม่ได้รักพี่ขวัญข้าวแล้วโว้ย!
เด็กหนุ่มหงุดหงิด หากก็ทำอะไรไม่ได้เพราะรวินท์กอดเขาอยู่ จะผลักออกก็ไม่กล้า เขาเบือนหน้าหนีแล้วยกมือขึ้นกุมใบหน้าไว้ “โธ่เว้ย!”
ทันตแพทย์หนุ่มทำอะไรไม่ถูก ไม่รู้ว่าควรจะง้อคนอ่อนวัยกว่าอย่างไร “พิงค์ ไม่ต้องไปงานขวัญก็ได้ ผมขอโทษ”
ภูพิงค์ส่ายหน้าไปมา จนแล้วจนรอดพี่วินก็ยังไม่เข้าใจเขาอยู่ดี เขาจับหัวไหล่อีกฝ่ายไว้แล้วผลักตัวเองออกห่าง ทว่าพอสบสายตากับแววตาที่สั่นไหว หัวใจก็อ่อนยวบไปอีก
คนที่รักก็คือคนที่แพ้จริงๆ นั่นล่ะ
รวินท์ขยุ้มเสื้อของเด็กหนุ่มไว้แน่น “หายโกรธกันนะ”
เด็กหนุ่มพูดไม่ออก “.....”
“เวลาที่เราไม่ได้อยู่ด้วยกัน ในใจผมนึกถึงคุณตลอดเวลา อยากทำอะไรที่คุณชอบ อยากทำให้คุณมีความสุข แต่ผมคงยังพยายามไม่พอ เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่ผมอยากเอาใจใครสักคน ถ้าผมพลาดตรงไหนไป คุณก็บอกผมสิ สอนผม เหมือนที่เมื่อก่อนเคยสอนผมไง”
ภูพิงค์ยิ้มบาง “เรื่องบางเรื่อง ผมคงสอนไม่ได้ เพราะผมคงห้ามใจพี่ไม่ได้หรอก”
“ห้ามใจ?” รวินท์ขมวดคิ้ว
เพราะเป็นการกระทำที่ทำลงไปโดยไม่รู้ตัวนี่ล่ะ มันฉายชัดถึงความรู้สึกที่แท้จริงในหัวใจ ทำให้เขาเจ็บปวดมากที่สุด
“ช่างเถอะพี่”
“ไม่! ผมไม่อยากให้คุณแคลงใจในตัวผม ความรู้สึกของผม มันยังไม่ชัดเจนพอสำหรับคุณเหรอ ผมรักคุณนะพิงค์”
พอได้ยินคำว่ารัก ใจก็อ่อนปวกเปียกเลยกู
ภูพิงค์อยากจะร้องไห้ให้ความอ่อนแอของตัวเอง เขาเกลียดตัวเองแบบนี้ชะมัด
ทันตแพทย์หนุ่มค่อยๆ กระตุกแขนคนอ่อนวัยกว่าเข้ามาสวมกอดอีกครั้ง คราวนี้ตัวภูพิงค์ไม่เกร็งเหมือนทีแรก ทำให้เขาเบาใจไปได้นิดหน่อย “ผมรักคุณ เพราะงั้น...ไม่พอใจอะไร บอกกันนะ”
เด็กหนุ่มยกแขนขึ้นกอดตอบ ซบใบหน้าลงบนหัวไหล่อีกฝ่ายพลางถอนหายใจหนักๆ “ผมก็รักพี่”
เมื่อภูพิงค์กอดตอบ รวินท์ก็ผ่อนลมหายใจออกมาอย่างโล่งใจ อย่างน้อยเขาก็ทำให้เด็กหนุ่มหายหงุดหงิดไปได้บ้าง “บอกผมสิ ไม่พอใจอะไร”
“พี่ยังรักพี่ขวัญข้าว”
รวินท์ผละออกทันควัน “คุณจะบ้าเรอะวะ!” หากพอเห็นสีหน้าของเด็กหนุ่มก็ชะงัก เขาขมวดคิ้วครุ่นคิด เพราะเขาชวนพิงค์ไปงานแต่งงานของเธองั้นเหรอถึงทำให้อีกฝ่ายคิดแบบนั้น อาจจะใช่ แต่น่าจะมีอย่างอื่นอีก เพราะพิงค์ยกเรื่องเตชิตกับขวัญข้าวมาพูดถึงด้วย “ผมเคยรักขวัญ แต่ตอนนี้ผมรักเขาแบบเพื่อนเท่านั้น มันเป็นความผูกพันที่เรามีให้กัน เหมือนอย่างไอ้เต้ไง”
“ผมถามหน่อยเถอะ ถ้าผมยังคุยดีกับแฟนเก่า พี่จะสบายใจได้ร้อยเปอร์เซ็นต์มั้ย พี่จะไม่รู้สึกอะไรเวลาที่เห็นผมยิ้มหวาน คุยโทรศัพท์เสียงอ่อนเสียงหวานกับแฟนเก่าผมในตอนที่เรามาเดตกันในวันพิเศษเลยเหรอ”
ทันตแพทย์นิ่งอึ้ง พอลองมองกลับกันแล้ว ถ้าเป็นตัวเขา เขาก็คงหึง ก็คงไม่ชอบเหมือนกัน เขาทำลงไปโดยไม่นึกถึงความรู้สึกของเด็กหนุ่มเลยจริงๆ
“แล้วถ้าสมมติว่า อีแซนดี้มันชอบผม เราอยู่บ้านเช่าเดียวกัน พบหน้ากันทุกวัน ผมให้ความสำคัญกับมันเสมอ แบบนี้พี่จะสบายใจได้มั้ย” ภูพิงค์เบือนหน้าไปอีกทาง “ผมไม่ได้หมายความว่าไม่อยากให้พี่ทำดีกับเพื่อนของพี่ แต่อยากให้พี่เข้าใจความรู้สึกของผมบ้าง ก็เท่านั้น”
“เพราะผมมันไม่น่าไว้ใจเลยด้วยใช่มั้ย” รวินท์พูดเสียงเศร้า “ถ้าผมต้องอดทนคบกับคนที่นิสัยแย่ๆ ขี้อ่อย ใจง่าย ผมเองก็คงกลุ้มใจตลอดเหมือนกัน”
“ที่พูดแบบนี้เพราะอยากให้ผมเลิกรักพี่ใช่มั้ย”
หัวใจของทันตแพทย์หนุ่มเจ็บเสียด เขาจ้องใบหน้าที่เบือนหนีไปอีกทางเขม็ง นัยน์ตาร้อนผ่าว ก่อนน้ำตาจะรื้นขึ้นมาเอ่อคลอ
เมื่อรวินท์เงียบไป ภูพิงค์จึงค่อยๆ หันกลับมา พอเห็นตาแดงๆ ของอีกฝ่ายเท่านั้น หัวใจก็เจ็บราวกับมีมือที่มองไม่เห็นเข้ามาขย้ำ เขาดึงแขนทันตแพทย์หนุ่มเข้าหาตัว แล้วยกแขนขึ้นโอบกอด “ช่างเถอะ ผมขอโทษ”
รวินท์ส่ายหน้ารัว “ไม่ต้องขอโทษ ผมสิต้องขอโทษคุณ”
“ผมควรจะเชื่อใจพี่ให้มากกว่านี้”
“ผมเข้าใจ ถ้าผมเป็นคุณ มันก็คงยากที่จะเชื่อใจคนอย่างผม”
“ก็จริงนั่นแหละ” ภูพิงค์พ่นลมหายใจออกมาหนักๆ “แต่ผมก็อยากจะเสี่ยงดู เพราะผมคงเลิกรักพี่ไม่ได้หรอก”
ทันตแพทย์หนุ่มกอดคนอ่อนวัยกว่าแน่น คำพูดของอีกฝ่ายมีผลต่อหัวใจเขามากมาย ทำให้มันเต้นรัวแรงอยู่ในอก “ขอบใจ”
เด็กหนุ่มยิ้มบาง ในยามที่อยู่ในอ้อมแขนของกันและกันแบบนี้ เขารู้สึกได้ถึงจังหวะการเต้นของหัวใจอีกฝ่าย เขาเคลื่อนมือขึ้นไปลูบศีรษะทันตแพทย์หนุ่มอย่างอ่อนโยน “ที่สำคัญยังเหลือฟันคุดอีกตั้งสามซี่ จะไปหาหมออื่นก็ใจไม่ด้านพอ”
รวินท์หลุดหัวเราะออกมาเบาๆ “งั้นไม่ผ่าให้แล้วเว้ย เก็บไว้ให้เน่าในปากนั่นล่ะ”
ภูพิงค์คลายอ้อมแขนออกหลังจากกอดทันตแพทย์หนุ่มไว้พักใหญ่ จากนั้นจึงยกมือขึ้นลูบแก้มอีกฝ่าย “ผมว่าเราไปอาบน้ำกันดีกว่า เหม็นจะตาย หมักหมมมาตั้งแต่เมื่อวาน พี่ก็ทนกอดผมได้เนอะ”
“เหม็นก็รักมั้ยล่ะ”
“ปากดีอีกละ” เด็กหนุ่มคว้ามืออีกฝ่ายให้เดินตามมา ก่อนจะหยิบผ้าเช็ดตัวมาส่งให้ “เอ้า เอาผ้าพันไว้แล้วเข้าไปอาบนะ จะได้ไม่โป๊รู้ปะ”
“พันยังไง ผมกลัวหลุดอะ”
ภูพิงค์คลี่ผ้าออก เอาพันเอวอีกฝ่ายแล้วขมวดปมให้ “แบบนี้ไง”
“แล้วผมจะถอดเสื้อผ้ายังไงดี คุณช่วยหน่อยสิ”
คนอ่อนวัยกว่าชะงัก จะว่าไปพี่วินก็พูดทำนองนี้หลายครั้ง หรือนี่คือการอ่อยแบบเนียนๆ อย่างที่ไอ้พี่เต้ว่า เขาขมวดคิ้ว หากมือไปไวกว่าความคิด
รวินท์ยิ้มมุมปากเมื่อเห็นเด็กหนุ่มปลดกระดุมเสื้อให้ตน
ภูพิงค์พยายามทำหน้านิ่ง แต่พอเห็นเกียร์สีทองที่ตนใส่ให้อีกฝ่ายก็หลุดยิ้มออกมาเล็กน้อย มันดูเข้ากับผิวขาวๆ เนียนๆ ของพี่วินมากจริงๆ คนอะไร อกก็ขาว หน้าท้องก็ขาว...ลงล่างไปก็ขาว แล้วหัวใจของเด็กหนุ่มก็เต้นแรงราวกับกลองใหญ่ที่ถูกตีรัว
สัส...ใจเต้นกับหุ่นผู้ชายก็ได้ด้วยกู
เสื้อเชิ้ตของทันตแพทย์หนุ่มร่วงลงไปกองที่พื้นเรียบร้อยแล้ว เด็กหนุ่มจึงเคลื่อนสายตาลงมาที่ใต้ปมผ้าเช็ดตัว ครั้นจะมองท่อนบนที่ไม่ใส่อะไรก็เสือกใจป๊อดอีก ไม่รู้ควรจะเอาสายตากับมือไปจดจ่ออยู่ตรงไหน
ไม่ไหวแล้วโว้ย จมูกร้อน!
“ข้างล่างถอดเองนะ” ภูพิงค์พูดพร้อมกับหันไปคว้าผ้าเช็ดตัวอีกผืน พอเดินไปถึงอ่างน้ำก็ยืนตะลึงอยู่ที่ข้างอ่างชั่วครู่
ห้องนี่แม่งสมชื่อฮันนีมูนสวีตจริงๆ โว้ย! มีจุดเทียนอโรม่ากับวางดอกไม้ประดับให้เสร็จ!
เด็กหนุ่มเอาผ้าเช็ดตัวพันรอบสะโพก ถอดเสื้อผ้าออกอย่างไว แล้วรีบกระโจนลงอ่างมุดลงในน้ำเพื่อทำใจทันที
รวินท์ชำเลืองมองเด็กหนุ่มเป็นระยะ ตอนแรกกะว่าจะค่อยๆ ถอดแบบอ้อยอิ่งรอให้อีกฝ่ายหันมามอง แต่พอเห็นเด็กหนุ่มมุดหายลงไปในอ่างอาบน้ำ เขาจึงได้แต่ถอนหายใจ ถอดกางเกงออกแล้วไปอาบน้ำบ้าง
ทว่าขณะที่ทันตแพทย์หนุ่มกำลังสระผม เขาคิดไปคิดมา... ไหนๆ ทางโรงแรมก็เตรียมอ่างไว้ให้ มาห้องฮันนีมูนสวีตทั้งที เขาจะมายืนอาบอยู่คนเดียวทำไมวะ ยังไงก็มีผ้าเช็ดตัวบังอยู่แล้วนี่หว่า
รวินท์เอื้อมมือไปปิดน้ำ ก้าวออกมาทั้งผ้าเช็ดตัวที่เปียกโชกจนลู่ไปตามส่วนโค้งของสะโพก จากนั้นก็ก้าวฉับๆ ไปยังอ่างจากุซซีซึ่งอยู่ไม่ไกลออกไป
พอเด็กหนุ่มได้ยินเสียงฝีเท้าก็หันขวับ สายตาไล่มองจากปลายเท้า ท่อนขาที่มีหยดน้ำกลิ้งลงมาตามแนวยาว ผ้าเช็ดตัวเปียกแนบกับสะโพกจนเห็นรูปทรงของส่วนที่อยู่ตรงกลางร่าง ท่อนบนที่มีหยดน้ำเกาะ ขึ้นไปหยุดอยู่ที่ติ่งไตเล็กสีชมพู หัวใจร่วงไปอยู่ใต้อ่างแล้วตอนนี้ “พี่วินจะทำอะไร”
“อาบด้วย”
“หะ...ฮะ!?”
“ไหนๆ ก็มีอ่างใหญ่ขนาดนี้แล้ว อาบด้วยกันดีกว่า” คนตอบหย่อนตัวลงไปในอ่าง แล้วนั่งลงข้างๆ คนที่นั่งอยู่ก่อน “อือ สบายดีจัง กลิ่นกุหลาบก็หอมดีเนอะ”
ใบหน้าของเด็กหนุ่มเปลี่ยนเป็นสีแดงแข่งกับสีของกลีบกุหลาบที่ประดับอยู่ข้างอ่าง เขารู้สึกร้อนไปหมด ไม่อยากจะมองพี่วินนักหรอก แต่เคลื่อนสายตาไปทางอื่นไม่ได้เลยโว้ย ดีนะที่กระแสน้ำวนในอ่างบังๆ ช่วงล่างไว้บ้าง ไม่อย่างนั้นเขาคงหัวใจวายตาย
“นึกถึงตอนไปน้ำตกเลยนะ” รวินท์เอนหลังพิงขอบอ่าง
นั่นสินะ ตอนนั้นทั้งกอดทั้งฟัดพี่วินในน้ำ แต่ทำไมไม่เขินจะตายเหมือนตอนนี้วะเนี่ย! ภูพิงค์บ่นอยู่ในใจ ก่อนจะสะดุ้งเฮือก เมื่อท่อนแขนของพวกเขาสัมผัสกัน
“อย่าแกล้งผมอีกนะ สำลักน้ำในอ่างตายมันไม่เท่อะ”
โอ้โห... น่ารัก น่ารัก น่ารักฉิบหาย ไอ้พี่วินจะรู้ตัวบ้างมั้ยเนี่ย
รวินท์ยิ้มมุมปาก ยิ่งพอเห็นเด็กหนุ่มหน้าแดงเป็นลูกตำลึงก็ยิ่งอยากแกล้ง เขาเอื้อมมือไปแตะหน้าท้องเป็นลอนของคนที่นั่งอยู่ข้างกัน “แข็งโป๊กเลย เอาเวลาที่ไหนไปออกกำลังนักวะเนี่ย”
“ช่วงนี้ก็ไม่ได้...ออกเท่าไหร่...หรอก” ภูพิงค์หายใจติดๆ ขัดๆ
ทันตแพทย์หนุ่มจับมือคนอ่อนวัยกว่ามาสัมผัสหน้าท้องตัวเองบ้าง “แล้วของผมล่ะ เป็นไง”
เด็กหนุ่มกลืนน้ำลายอึกใหญ่ลงคอ “เอ้อ... ดี... ดีแล้ว”
“เอาไว้ผมจะออกกำลังบ้างนะ จะได้มีกล้ามแบบคุณบ้าง”
“ไม่ต้อง...หรอก”
“หือ? ทำไมอะ”
“ก็...แบบก็ดีแล้วไง”
รวินท์ขยับเข้าไปกระซิบชิดใบหูซึ่งเปลี่ยนเป็นสีแดงเหมือนใบหน้าแล้วตอนนี้ “ชอบแบบนี้เหรอ”
เด็กหนุ่มรู้สึกเหมือนเลือดกำเดาจะพุ่งออกมาอยู่รอมร่อ เขาพยักหน้าหงึกหงัก “อือ”
“พิงค์แม่งน่ารัก”
“....” ใครน่ารักกันแน่วะที่น่ารัก แต่ที่แน่ๆ หัวใจเขาจะวายแล้วโว้ย
“จูบหน่อยได้ป่ะ” ไม่พูดเปล่า แต่ทันตแพทย์หนุ่มเคลื่อนใบหน้าเข้าไปแนบจูบตรงมุมปากของคนที่นั่งข้างกันอย่างแผ่วเบา ก่อนจะค่อยๆ เคลื่อนไปแต้มจูบบนเรียวปาก บดเบียดริมฝีปากเข้าหาเด็กหนุ่มอย่างเชื่องช้า แล้วหนักหน่วงขึ้นทีละน้อย
เส้นความอดทนของภูพิงค์ขาดผึง เด็กหนุ่มโอบเอวอีกฝ่ายแล้วดึงเข้ามาแนบชิด เขาสอดลิ้นเข้าไปเกี่ยวกอดในโพรงปากอุ่น พลางกดเคล้นฝ่ามือไปบนแผ่นหลัง
เมื่อผิวกายเสียดสีกันก็ทำให้ร่างกายร้อนรุ่มขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้ ริมฝีปากของทั้งสองคนกระชับเข้าหากันครั้งแล้วครั้งเล่า เมื่อละเรียวปากออกจากกันพวกเขาต่างก็หอบหายใจกระเส่า สายตาทั้งสองคู่ประสานกัน
รวินท์เคลื่อนมือลงไปสัมผัสส่วนไวสัมผัสกลางร่างของเด็กหนุ่ม ทว่าคนอ่อนวัยกว่าคว้ามือเขาไว้
“พี่วิน อย่าจับ”
“ทำไม”
“ถ้าจับตอนนี้ ผม... อะ! พี่วิน!”
รวินท์บิดข้อมือออก เขาสอดมือเข้าไปข้างในผ้าเช็ดตัว ไปเกาะกุมส่วนที่พองโตอยู่ก่อนแล้ว หากสัมผัสของเขาทำให้มันขยายขนาดขึ้นอีก
ภูพิงค์กัดกรามแน่น “ฮื่อ...”
ทันตแพทย์หนุ่มขยับมือช้าๆ พลางยิ้มอย่างพอใจกับท่าทีตอบสนองของคนอ่อนวัยกว่า จากนั้นจึงค่อยๆ ขยับขึ้นไปนั่งคร่อมเด็กหนุ่มไว้ “พิงค์ ทำให้ผมด้วยดิ”
“ฮะ!?”
รวินท์จับมือเด็กหนุ่มมาวางเหนือผ้าเช็ดตัวตรงส่วนกลางร่างตน เขากัดริมฝีปากแล้วส่งเสียงครางออกมาเบาๆ “อืม...”
ภูพิงค์เบิกตากว้าง สีหน้าของอีกฝ่ายฉายแววปรารถนาชัดเจน ทำให้เลือดในกายเขาพลุ่งพล่าน เขารู้สึกเหมือนสติล่องลอยออกไปแล้ว เด็กหนุ่มสอดมือเข้าไปข้างในผ้าเช็ดตัว กุมส่วนที่แข็งขึงไว้ในฝ่ามือแล้วขยับขึ้นลง
เสียงหอบกระเส่าดังแว่ว สลับกับเสียงกระเพื่อมของน้ำ ริมฝีปากของพวกเขาไม่ยอมแยกออกห่าง ขณะที่ใช้มือปรนเปรอความสุขให้แก่กัน
รวินท์กัดกรามแน่น เขาซบใบหน้าลงตรงซอกคอเด็กหนุ่มแล้วหอบหายใจหนักๆ ฝ่ามือที่กอบกุมส่วนร้อนของอีกฝ่ายไว้กระชับแน่น “ไม่ไหวแล้วอะพิงค์ เร็วหน่อย”
ภูพิงค์เร่งจังหวะขยับมือให้เร็วขึ้น พร้อมกับขบจูบไปตามลำคอและหัวไหล่ของทันตแพทย์หนุ่มเพื่อระบายอารมณ์ เขาไม่เคยนึกเลยว่าการใช้มือจะทำให้รู้สึกดีถึงขนาดนี้ เมื่ออารมณ์พุ่งสูงขึ้นเรื่อยๆ เด็กหนุ่มจึงกัดฟันกรอด
หลังจากพวกเขาข้ามผ่านจุดสูงสุดของอารมณ์ไปด้วยกัน รวินท์ก็ทรุดตัวลงแนบชิดคนอ่อนวัยกว่า ทั้งสองหอบหายใจแรงๆ ต่างคนต่างนิ่งค้างอยู่ในอ้อมแขนของกันและกัน
*TBC*ให้ฟินนิดนุงก่อนน้าา ฮี่ๆ
ตอนนี้ไม่เข้าใจกันนิดหน่อย ถึงพี่วินจะบื้อเรื่องความสัมพันธ์ไปสักนิด แต่พี่ก็พยายามปรับตัวและใส่ใจมากขึ้นแล้ว น้องพิงค์สอนพี่เขาดีๆ ผลัดกันสอนคนละเรื่องก็ได้ 5555555
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามอ่านค่ะ คืนนี้นอนหลับฝันดีน้าาา 
ปล. อย่าเพิ่งคิดมากว่าพี่วินจะได้เมียเด็กหรือเปงเมียเด็กเลยนะคะ ถึงเวลาเขาก็ตกลงกันได้เองล่ะน่าาา อิอิอิ
หัวข้อ: ภูสอยเดือน [Chapter 58 : ชื่นมื่นกันทั่วหน้า][END] (อ่าน 613328 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก