หัวข้อ: *-*-*-*-*-*-INTERNAL LOVE-*-*-*-*-*-* #แฟนหมอแมน (Mpreg)เปิดพรี 2/12/61 p86

[cavalli]

 


ตาหนู ยังอยู่

[buathongfin]

ดีใจจนตัวสั่นไปหมด ดีใจกับพ่อแม่ด้วยย

[alt1991]

  ลุ้นตั้งนาน โล่งใจไปเปราะหนึ่งแล้ว 

[angel_Z4]

ฮือ น้องกลับมาแล้ว ดีใจๆ

[a_tapha]

ฮืออออออ เค้าดีใจกับหมอเพลิงหมอแมนอ่ะ 

[non23]

จะเก็บไว้เป็นนิยายในดวงใจอีก1เรื่อง ชอบมาก

[panpang]

อ่านวนไปค่ะ งื้ออออออออ

[SuPeRDonGDanG]

พึ่งเข้ามาอ่านนิยายเรื่องนี้ อ่านรวดเดียวเลยวางไม่ลงจริงๆ (อันที่จริงพึ่งเคยอ่านนิยายที่ไรต์เขียนด้วย)
ตอนแรกอ่านไปก็สงสัยไป นี่นิยายรักหรือนิยายผีกันแน่
อ่านไปก็กลัวไป ระแวงไปหมดกลัวผีโผล่มาอยู่ข้างๆ
สุดท้ายก็จะแฮปปั้เอนดิ้งเน้อ
เหลืออีก 1 เรื่อง คือพาแมนไปเปิดตัวกับครอบครัวที่เชียงใหม่
และตั้งหน้า ตั้งตารอเจอหน้าสุดหล่อของพ่อเพลิงแม่แมนนะคะ
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ เรื่องนี้
เด๋วจะตามไปอ่านทุกๆเรื่องที่ไรต์แต่งเลยค่ะ
 

[Yarkrak]

ขอบคุณหมอหลินที่ปล่อยน้องให้ได้กลับมาเป็นลูกของแม่แมนกะพ่อเพลิงอีกครั้ง
บุญครั้งนี้ขอให้หมอหลินได้ไปเกิดใหม่พบเจอแต่คนดี ๆ เถิด
ส่วนยัยตุ๊กตาขอให้อย่าได้มีความสุขเจอแต่คนร้าย ๆ ตลอดชาตินี้เถิด
 

[kaokorn]

 

[Loverouter]

อ่านรวดเดียวเลยค่ะ สนุกมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ หลานป้ากลับมาแล้วววว เกียมซื้อกำไลทองรับขวัญ

[lemonphug]

 

[Elf_Carat]

  ฟื้นเพราะอยากกินหอยทอดเหรอเมืองแมน 

[DARALIS]

รวดเดียวจนเช้าาา 
อ่านแล้วหยุดไม่ได้ค่ะชอบภาษากับการบรรยายที่เห็นภาพอ่านไปลุ้นไปว่าตอนต่อไปจะเป็นไงต่อ

รอฟ้าหลังพายุนะคะ ขอให้เพลิงแมนและหลานป้ามีความสุขซะที

[minibusez]

  ซึ้งเบอร์เจ็ด ฮรือออ น้ำตาไหลพรากๆ เลย ยิ่งตอนก่อนที่เมืองแมนฟื้นที่เพลิงกัลป์ต้องทำใจปล่อย ไหนจะตอนจูบที่มืออีก แงงง ปาดน้ำตาแปป

[LifePo-YuGu]

โอ๊ยยยย ลุ้นมากกก
มีความสุข อยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตาสักทีน้า อย่าให้มีเรื่องร้ายๆอีกเลย
ทั้งตัวเล็ก แม่แมน พ่อเพลิง 

[mystery Y]

ดีใจ น้ำตาไหลเลย

[EoBen]

โอ๊ยโล่งอก ทุกอย่างแฮปปี้แล้ว

แมนเอ้ยย ขวัญเอ้ยขวัญมานะแมนนะ

[mild-dy]

ดีใจด้วยนะเพลิงแมน
 

[FonJuz]

ไม่ค่อยได้เข้ามาอ่านนิยายเลยช่วงนี้
แต่บังเอิญเห็นชื่อเรื่องสะดุดตา เลยเข้ามาอ่าน
คือหยุดอ่านไม่ได้เลย ฉากหลอนๆ กลัวก็กลัว
แถมอ่านตอนกลางคืนอีก อ่านเพลินจนเข้าวันใหม่
ฉากเรียกน้ำตานี่น้ำตามาตลอด 555
ชอบเรื่องนี้มากๆ ปกติ ไม่อ่านแนว Mpreg
แต่ชอบตัวละครมาก ประทับใจ
ตอนที่ลุ้นว่าน้องจะกลับมาไหม เสียน้ำตาเป็นลิตร
รอตอนต่อไปนะคะ เป็นกำลังใจให้คนแต่งค่ะ
สู้ๆนะคะ 

[AeAng11]

ฮืออออดีใจหลานกลับมาแล้ว

[Jibbubu]

ดีใจจังหลานกลับมาแล้ว

[่jum]

  โล่งอกหลานกลับมาแล้ว 

[AmPnie]

ฮือออออ ดีใจ

[greenapple]

 

ลุ้นแทบแย่
ดีใจที่สุด
ในที่สุดปลอดภัยทั้งแม่ลูก
ดีใจกับหมอเพลิงด้วย
แต่.เอ๊ะ ทำไมเรารู้สึกรักหลานตัวเล็กจัง
รู้สึกเอ็นดูตั้งแต่ยังอยู่ในท้องแม่
หนูต้องเป็นที่รักของทุกคนแน่ๆ
อยากรู้จัง..
คุณปู่คุณย่าจะว่างัยเน้อ
รอๆๆๆๆๆค่ะ

 

[Jiraapp]

ทำไมเขียนดีขนาดนี้ ฉากที่เพลิงกับแมนรู้ว่าเสียน้องไปเราร้องไห้เลย  เป็น Mpreg ที่ชอบมาก ๆ

[kungverrycool]

 :katai2-1:ลุ้นๆๆ รอตอนต่อไปจร้า

[mooping-7]

อยากอ่านต่อๆๆๆจังเลยยยยยยย ขอหวานๆมั่งน้า แต่อย่าเพิ่งจบนะ

[poochai]

อยากให้คนแต่งมาต่อทุกวัน

[็Hollyk]

Internal Love

ตอนที่ 32

I am right beside you, More than just a partner or a lover.

I’m your friend.

 



 

 

 

 

            “แมน  ดูซิใครมา”

            เสียงของเพลิงกัลป์นำหน้ามาก่อนเจ้าตัวจะโผล่เข้ามาในห้องพักผู้ป่วยพิเศษเสียอีก  เมืองแมนรีบหันไปมองพอเห็นหน้าคนที่เดินตามหลังคนรักเข้ามาในห้องก็อุทานออกมาอย่างดีใจ

            “คุณแม่!!”  เสียงของเขายังแหบอยู่เนื่องจากเพิ่งถอดท่อช่วยหายใจได้ไม่ถึงสองวันดี  คนป่วยอ้าแขนข้างที่ไม่เจ็บออกกว้างรอจนมารดาเดินเข้ามาถึงเตียงก็คว้ากอดทั้งตัว  “แมนคิดถึงแม่มาก”  พูดแล้วขอบตาก็ร้อนผ่าว  น้ำตาไหลออกมาเพราะความดีใจ  นึกว่าชาตินี้จะไม่ได้เห็นหน้าแม่เสียแล้ว

            “แม่ก็ดีใจลูก  ตอนรู้ข่าวแม่ตกใจแทบแย่”  มารดาพูดเบาๆ  ลูบมือไปตามหลังไหล่ของลูกชาย  แค่เห็นลูกผอมซูบลงไปมากก็ใจหายแล้ว  “เพลิงเขาโทรไปบอกแม่  ตอนนั้นยัยเมย์ก็ติดสอบอยู่เลยยังมาไม่ได้  แม่เป็นห่วงหนูใจแทบขาด  สวดมนต์ทุกวันขออย่าให้ลูกแม่เป็นอะไร  เมื่อวานยัยเมย์สอบเสร็จก็รีบขึ้นรถทัวร์มาเลย”

            “แมนก็กลัว...กลัวแทบแย่ว่าจะไม่ได้เจอแม่อีก”  เมืองแมนสะอื้น  เช็ดน้ำตากับชายเสื้อของมารดา

            คุณจุไรหัวเราะออกมาเบาๆกับอากัปกิริยาเหมือนเด็กนั้น   ลูบเส้นผมนิ่มลื่นของบุตรชายแทนการปลอบขวัญ  ก้มลงไปหอมแก้มทั้งซ้ายขวาให้คลายความคิดถึงเป็นห่วง  ต่อให้บุตรชายจะโตขึ้นมาหน้าที่การงานอย่างไร  สำหรับเธอแล้วเขาก็ยังเป็นเด็กเล็กๆอยู่นั่นเอง

            “ไม่เอา  ไม่ร้องแล้วลูก  พอแล้ว...ดูซิเสื้อแม่เปียกน้ำมูกน้ำตาหนูหมดแล้ว”  เธอพูด  เช็ดน้ำตาให้ลูก  “แล้วหลานของแม่....ยังแข็งแรงอยู่มั้ยจ้ะ”   เธอถามถึงสิ่งที่กังวลมาตั้งแต่รู้ข่าวว่าเมืองแมนป่วยเข้าโรงพยาบาล  ทอดสายตามองหน้าท้องกลมนูนของอีกฝ่าย

            เมืองแมนยิ้มออกมา  คว้ามือของมารดาไปวางบนหน้าท้องของตัวเอง

            “ยังอยู่ดีครับแม่  ดิ้นเก่งมากด้วย”  เขาตกลงกับเพลิงกัลป์แล้วว่าจะไม่เล่าเรื่องน่ากลัวอะไรก่อนหน้านี้ให้มารดาฟัง  ปล่อยให้มันจบกลายเป็นอดีตไปเสีย  ส่วนเรื่องการป่วยของเขาก็เล่าแต่เพียงว่าป่วยเป็นปอดอักเสบแล้วก็ลื่นล้มแขนหักเท่านั้น

            “ค่อยยังชั่วหน่อย  แม่ล่ะเป็นห่วง”

            “เป็นห่วงหลานหรือลูกมากกว่าครับ”  เมืองแมนถามยิ้มๆ

            “ก็ทั้งคู่นั่นแหละ  เดี๋ยวนี้มีหลานก็ต้องห่วงหลานด้วย”  เธอพูด  ทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้ที่เพลิงกัลป์ยกมาให้  “เอ้า  แล้วเราจะไปไหนล่ะจ้ะ  ตาเพลิง”

            “ผมจะไปดูเคสข้างนอกก่อนครับ”  เพลิงกัลป์ตอบกลับมา  สบตาเมืองแมนนิดหนึ่งแล้วก็ออกไปจากห้องเพื่อเปิดโอกาสให้แม่ลูกอยู่ด้วยกันตามลำพัง

            “แล้วเมย์ล่ะครับ  ไปไหนเสียแล้ว”   เขาถามหาน้องสาว

            “ไปทานข้าวจ้ะ  เดี๋ยวก็คงมา”  แม่ของเขาตอบ

            “แล้วแม่ทานหรือยัง”

            “เดี๋ยวแม่หาเอาแถวนี้ก็ได้  ไม่หิวเท่าไหร่”  คุณจุไรตอบ  ความจริงแล้วเธอยังไม่ได้กินอะไรเลยมาตั้งแต่เมื่อวานเย็น  เพราะความเป็นห่วงคนตรงหน้าเลยพาลกินอะไรไม่ลง  “แมนอยากกินอะไรหรือเปล่าลูก  แม่จะไปหามาให้”

            “ไม่เป็นไรครับแม่  เพลิงเขาเตรียมให้แล้วครับ”  เมืองแมนตอบ  ตาเป็นประกายเวลาที่เอ่ยชื่อถึงอีกคนหนึ่ง  “ตอนกลางคืนเขาก็มานอนเฝ้า”  ท่าทางปลาบปลื้มในตัวคนรักของลูกทำเอาคุณจุไรลอบถอนหายใจยาว  เมืองแมนไม่เคยมีแฟนมาก่อน  พอจะมีเข้าก็กระโดดข้ามขั้นไปมีลูกเลย  เธอก็เลยอดกังวลไม่ได้  โชคดีที่คนรักของลูกก็ดูมีความรับผิดชอบดีใช้ได้  ไม่อย่างนั้นเธอคงอกแตกตายแน่ถ้ารู้ว่าลูกเสียใจ

            “แล้วต่อจากนี้แมนจะทำยังไงต่อ  คงทำงานไม่ไหวแล้วล่ะมั้ง  ท้องก็โตขึ้นทุกวันๆ  ไหนจะมาป่วยอีก”  เธอถามขึ้น  แม้จะพอเดาคำตอบได้ลางๆก็ตาม

            “แมนคง...อาจจะต้องลาออกน่ะครับ”  เมืองแมนตอบ  เห็นสีหน้าของมารดาเคร่งเครียดก็รีบเสริม  “เรื่องเงินที่ต้องใช้ทุนเขา  แม่ไม่ต้องห่วงนะ  แมนพอหาได้”

            “แม่ไม่ได้ห่วงเรื่องเงิน  แม่ห่วงแมนต่างหาก  เพลิงเขาเคยบอกว่าจะพาแมนไปอยู่บ้านเขาที่เชียงใหม่  แล้วแมนว่าอย่างไร  จะไปกับเขาหรือ”  ลูกชายก้มหน้าลง  “แม่รู้ว่าเพลิงเขารักแมนมาก  อันนี้แม่ไม่เถียงนะ  แต่ว่าพ่อแม่คนที่บ้านเขาน่ะ  เรายังไม่รู้จัก  ยังไม่เคยเจอหน้าเลย  จู่ๆจะไปอยู่บ้านเขามันจะไม่เป็นอะไรเหรอลูก  แม่เป็นห่วง....กลัวหนูไปอยู่นู่นแล้วไม่มีความสุข”

            “แมนก็คิดเรื่องนี้อยู่เหมือนกันครับ”   

            “เชียงใหม่ไม่ใช่ใกล้ๆนะลูก  ถึงจะมีสนามบินแล้วก็เถอะ  แต่เกิดอะไรขึ้นมาแม่จะช่วยแมนยังไงล่ะไปอยู่นั่นคนเดียว  ลองคิดดูดีๆก่อนนะลูกนะ”  เธอลูบศีรษะของลูก  ...ถ้ายังไงกลับบ้านเราก่อนก็ได้นะ....คนเป็นแม่คิดในใจแต่ไม่ได้พูดออกไปเพราะกลัวว่าจะไปกดดันลูกเข้า

            เปลี่ยนเรื่องคุยเป็นเรื่องสัพเพเหระแทนไม่อยากให้คนป่วยคิดมาก  เมืองแมนนั่งคุยกับแม่เป็นชั่วโมงๆให้สมกับความคิดถึง  บางเรื่องก็เป็นเรื่องเก่าเล่าใหม่ที่เคยฟังมาเป็นสิบๆครั้งแล้ว แต่ก่อนหน้านี้กลับไม่เคยรู้สึก ‘อิน’ เท่าครั้งนี้

            “ตอนแม่ท้องแมนตลกจะตายไป  พ่อแมนน่ะเขาเป็นคนแพ้ท้องแทน  ได้กลิ่นอะไรก็อ้วกหมด  แต่แม่ดันหิวอยากกินโน่นอยากกินนี่ทั้งวัน  น้ำหนักขึ้นหลายกิโล  มีอยู่วันนึงแม่นอนไม่หลับตั้งแต่สองทุ่มเพราะอยากกินกล้วยบวชชีมากๆ  อยากกินจนแค่คิดก็น้ำลายไหล  แต่ก็เกรงใจพ่อเขาเลยไม่กล้าปลุก”

            “แล้วแม่ทำไงล่ะครับ”  เมืองแมนถามต่ออย่างสนใจ  เพราะเขาก็ชอบเกิดอาการอยากกินอะไรขึ้นมาบ่อยๆ  ร้อนถึงเพลิงกัลป์ต้องไปหามาให้อยู่เรื่อย  ล่าสุดก็คือหอยทอดที่อีกฝ่ายซื้อมาให้  แต่เขากลับเสียใจมากที่มันไม่ใช่หอยทอดกระทะร้อน   เป็นแค่หอยทอดในกล่องโฟม  เรื่องนี้ทำเอาเมืองแมนร้องไห้  งอนอีกฝ่ายไปวันนึงเต็มๆทั้งที่รู้ว่ามันไม่มีเหตุผลก็เถอะ

            อารมณ์มันพาไปจริงๆ   ก็ทำไมไม่ซื้อกระทะร้อนๆมาด้วยล่ะ  อยากกินที่มันร้อนๆควันขึ้นฉุยๆไม่เข้าใจหรือไง...

            “แม่ทนนอนจนถึงตีสอง  ไม่ไหวแล้ว  อยากกินมากเลยปลุกพ่อเขา  แม่อยากกินจนร้องไห้แน่ะ”  เธอเล่าแล้วก็หัวเราะ  “พ่อก็งัวเงียๆ ตอนแรกจะไม่ไป  แต่พอเห็นแม่ร้องไห้เลยออกไปหามาให้ กลับมาตอนเกือบเช้า  ได้กล้วยบวชชีมาถุงนึง  แม่โกรธแทบแย่”

            “อ้าว  ทำไมล่ะครับ”  แมนงง  “ก็ได้กล้วยบวชชีมาแล้วนี่”

            “ถุงเดียวมันพอที่ไหนล่ะ  ตอนนั้นอารมณ์คนท้องด้วยเลยยิ่งโกรธ  แม่ก็อธิบายไม่ถูกเหมือนกัน  เลยโวยวายใหญ่เลย”  แม่ดูมีความสุขยามที่ได้รำลึกความหลัง  “พ่อเขาก็ทำอะไรไม่ถูก  ก็เลยไปแกะกล้วยบวชชีใส่ชาม  ปรากฏว่าพอได้กลิ่นแล้วเขาแพ้ล่ะมั้ง  ก็เลยวิ่งเข้าไปอ้วกในห้องน้ำ  แม่เห็นเขาอ้วกจนหน้าเซียวก็เลยหายโกรธ”

            “โธ่....สงสารพ่อจัง”   เมืองแมนหัวเราะออกมา   นึกเทียบอาการของแม่กับของตัวเองแล้วก็ค่อยเบาใจว่าเขาไม่ได้เป็นคนเดียว

            “นั่นสิ  มานึกตอนนี้ก็สงสารเขานะ  อุตส่าห์ไปยืนรอที่แผงแม่ค้าเป็นชั่วโมงกว่าเขาจะเอาของมาขาย  ถึงได้ซื้อมาให้แม่กินนั่นแหละ”  คุณจุไรยกมือขึ้นปาดน้ำตาที่หางตานิดหนึ่ง  “พูดแล้วก็คิดถึง  ไม่รู้ป่านนี้จะเป็นยังไงบ้าง  นี่ถ้ารู้ว่าจะมีหลานก็คงดีใจใหญ่”

            “พ่อคงดูพวกเราอยู่ข้างบนนั้นแล้วล่ะครับ”  เมืองแมนพูดเบาๆ  เสียงเคาะประตูหน้าห้องดังขึ้น  เมืองแมนหันไปดู  น้องสาวโผล่หน้าเข้ามาส่งยิ้มกว้าง

            “พี่แมน...ดีใจจังค่ะ”

            นั่งคุยกันไปเรื่อยๆจนเพลิงกัลป์กลับเข้ามาร่วมวงด้วย  เมืองแมนผล็อยหลับไปตอนบ่าย  ทุกคนเลยกลับออกมาเพื่อให้คนป่วยได้พัก  ชายหนุ่มขับรถมาส่งมารดากับน้องสาวของคนรักที่โรงแรมในเมือง

            “เดี๋ยวตอนเย็นผมมารับนะครับคุณอา  จะได้ไปทานข้าวกัน”

            “ตามสบายเถอะจ้ะ  ต้องกลับไปทำงานต่อหรือเปล่า”

            เพลิงกัลป์พยักหน้ารับ  คนสูงวัยกว่าเลยไม่ได้พูดอะไรต่อ  ชายหนุ่มขับรถกลับมาที่โรงพยาบาลด้วยความกังวลลึกๆในใจ  เขาพอจะเดาออกว่าแม่ของเมืองแมนต้องการจะพูดเรื่องอะไรกับเขา

            ติดตรงที่เขาเองก็ยังคิดไม่ตกเหมือนกันว่าจะเอาอย่างไรดี

            เจออาจารย์คริสที่หน้าห้องพักของเมืองแมน  อาจารย์ยิ้มโบกมือทักทายเขาก็จริงแต่เพลิงกัลป์อดคิดไม่ได้ว่าสีหน้าของอาจารย์ดูไม่สดชื่นเอาเสียเลย  โดยเฉพาะดวงตาเรียวยาวแฝงแววเศร้าคู่นั้น

            “สวัสดีครับอาจารย์”

            “เพลิงกัลป์มาพอดี  พี่ว่าจะไปคุยด้วยอยู่เชียว  พอจะมีเวลาว่างมั้ย  ที่วอร์ดยุ่งหรือเปล่า”

            “ได้ครับ  คุยตรงไหนดีครับ”  เพลิงกัลป์เดินตามหลังอาจารย์หนุ่มไปยังห้องพักแพทย์ที่อยู่ไม่ใกล้ไม่ไกล  เขาลองเดาอยู่ในใจเล่นๆว่าอาจารย์จะพูดเรื่องอะไร

            “พี่จะพูดเรื่องเมืองแมนนั่นแหละ  ตอนนั้นอาการของแมนก็ดีขึ้นมากแล้วนะ  ไม่เกินสามวันน่าจะออกจากโรงพยาบาลได้  แล้วทีนี้จะเอาอย่างไรต่อ  คงไม่ได้ให้แมนกลับมาทำงานหรอกนะใช่มั้ย...คนท้องทำงานได้ก็จริงแต่ว่างานแพทย์มันหนัก ไหนจะต้องอยู่เวรอีก  ขนาดคนแข็งแรงยังป่วยได้เลย  แล้วนี่คนท้องทำไม่ไหวแน่นอน”

            “ผมก็คิดว่าอย่างนั้นครับ  เรื่องแมนเคยไปคุยกับผอ.แล้วว่าจะลาออกครับ”

            “อืม เสียดายหน่อย  แต่ก็คงต้องอย่างนั้น”  อาจารย์คริสเห็นด้วย  “แล้วจะยังไงต่อ  ให้แมนอยู่ที่แฟลตแบบนี้ต่อไปหรือ  เมื่อเช้าพี่เห็นแม่เขามาด้วยนี่ ใช่ไหม”

            “ใช่ครับ  บ้านของแมนอยู่กรุงเทพฯ”

            “งั้นก็ดีเหมือนกันนะ  เคสของเมืองแมนเป็น rare case ควรจะอยู่ในความดูแลของ specialist ยิ่งถ้าเป็นในกรุงเทพฯก็ยิ่งดีเลย  มีโรงเรียนแพทย์  อย่างน้อยเครื่องไม้เครื่องมือของเขาก็จะต้องดีกว่าต่างจังหวัดแน่ๆ  เมืองแมนไปอยู่ในกรุงเทพฯก็น่าจะดีเหมือนกัน”

            “แต่ว่าผม...”  เพลิงกัลป์อึกอัก  ไม่ใช่ว่าเขาจะไม่ได้คิดเรื่องนี้  เขาคิดกลับไปกลับมาอยู่หลายรอบแล้วก็ยังหาทางออกไม่ได้   “คือบ้านผมอยู่เชียงใหม่  ผมก็อยากให้เค้าไปอยู่ที่บ้านผม”

            “พี่ขอพูดในฐานะที่พี่เห็นพวกเธอเป็นเหมือนน้องชายนะ   เธอจะให้เมืองแมนไปอยู่ที่บ้านในฐานะอะไรเพลิง  ถ้าเป็นฐานะแม่ของลูกล่ะก็  เธอต้องไปเคลียร์กับทางบ้านของเธอให้เรียบร้อยก่อนนะ  ถึงจะพาแมนไปได้  พี่พูดตามตรงว่าพี่เป็นห่วงแมนมาก”

            “ผมก็เป็นห่วงเค้าครับ”  เพลิงกัลป์สารภาพ  “จริงๆแล้วผมก็ยังกลุ้มใจเรื่องที่บ้านอยู่เลย  พ่อกับแม่ผมเขาหาลูกสะใภ้เตรียมเอาไว้แล้ว  แต่ผมบ่ายเบี่ยงขอเรียนจบเฉพาะทางก่อนค่อยแต่ง”

            อาจารย์คริสถอนหายใจเฮือก

            “งั้นเธอก็ต้องคุยกับที่บ้านก่อน  ส่วนเรื่องเมืองแมนเดี๋ยวพี่คิดก่อนนะ  ถ้าสุดท้ายพวกเธอจะไปเชียงใหม่จริงๆพี่ก็พอมีทางอยู่  ที่เชียงใหม่มีหมอสูติเก่งๆอยู่คนหนึ่ง  เป็นรุ่นพี่ของพี่เอง  ถ้าจะไปจริงๆพี่จะติดต่อให้”

            “ขอบคุณมากครับอาจารย์”  เพลิงกัลป์ยกมือไหว้  “ผมจะจัดการเรื่องนี้ให้เร็วที่สุด”

            ชายหนุ่มกลับออกมาจากห้องพักด้วยหัวใจที่หนักอึ้ง  เรื่องทางบ้านเขาคงไม่เรียบร้อยง่ายๆแน่  แค่เขาดื้อมาเรียนหมอ  ไม่ได้รับช่วงกิจการของพ่อแม่ก็สร้างความขุ่นเคืองให้ไม่น้อยแล้ว  ไหนจะยังเรื่องที่เขาเจ้าชู้ควงคนนู้นคนนี้ไปทั่วเชียงใหม่อีก

            แค่คิดก็ปวดหัวตุบๆ

            ยกมือขึ้นเคาะประตูห้องพักของเมืองแมนแล้วเปิดเข้าไปข้างใน  คนป่วยกำลังนอนดูโทรทัศน์ตาแป๋วอยู่  เมืองแมนยิ้มกว้างเมื่อเห็นเขา  ทำให้อะไรหนักๆในใจค่อยคลายลงไปได้นิดหนึ่ง

            “ดูอะไรอยู่  เมื่อเย็นกินข้าวหมดไหม”

            “หมดสิ  ระดับนี้แล้ว”  เจ้าตัวตอบ  ขยับตัวเปลี่ยนท่าเป็นลุกขึ้นนั่งแทน  เขาเข้าไปช่วยสอดหมอนพิงหลังให้  “นั่งดูการ์ตูนอยู่  เพลินดีเหมือนกัน   ...แล้วกินอะไรมาหรือยัง”

            “ยังเลย  อยากกินสตรอเบอร์รี่”   เขาพูด  จับตามองที่ริมฝีปากสีแดงสดนั้น

            “ก็ไปซื้อกินสิ”  อีกฝ่ายพาซื่อ  ตอบกลับมา

            เพลิงกัลป์ถือว่าเป็นคำอนุญาต  ชายหนุ่มก้มลงไป ‘กิน’ สตรอเบอร์รี่แดงฉ่ำผลนั้นทันที  รสหวานอมเปรี้ยวที่ได้รับทำให้อดใจไม่ไหวต้องชิมต่ออีกหลายครั้งจนเจ้าของร้องประท้วง

            “ฮื้อ  ...พอแล้ว  เดี๋ยวใครมาเห็นเข้า”  คนพูดหน้าแดงจัดแทบจะรู้สึกถึงไอร้อนที่ระเหยออกมาจากสองข้ามแก้มได้เลยทีเดียว  เมืองแมนดันอกกว้างนั้นเอาไว้ไม่ให้เข้ามาใกล้มากกว่านั้น

            “ยังไม่อิ่มเลย”  พูดจบก็ทำท่าจะก้มลงมาหาอีก  คนป่วยเลยหันหน้าหนีด้วยการซุกหน้าเข้ากับไหล่หนานั่นแหละ

            “พอแล้ว.....นี่  มีอะไรจะบอก”

            “อยากกินอะไรอีก  ไม่เอาหอยทอดแล้วนะ”  เขารีบดักคอ  “คราวที่แล้วกว่าจะได้กระทะร้อนมามือแทบพอง”  คนฟังหัวเราะคิก  ส่ายหน้าไปมา

            “ไม่ใช่หอยทอดแล้ว”

            “งั้นอะไร”  เพลิงกัลป์ชักจะเสียวหน่อยๆ  แต่ละเมนูที่อีกคนอยากกินชักจะเริ่มพิสดารขึ้นทุกที  ล่าสุดก็อยากกินปลากระเบนเพราะนอนดูสารคดีสัตว์โลกในทีวีทั้งวันเนี่ยแหละ  แล้วเขาจะไปให้ไอ้ปลากระเบนอะไรนี่มาจากไหนเล่า  พอหามาไม่ได้ก็งอแงอีก

            “อยากกินยำหอยแครง”

            คนฟังแทบจะถอนหายใจด้วยความโล่งอกแต่แล้วก็ขมวดคิ้ว

            “เดี๋ยวท้องเสียหรอก  ไม่เอา  เอาอย่างอื่น”

            “ให้เขาลวกแบบสุกๆมาก็ได้  นะๆอยากกิน”  เมืองแมนพูดเสียงอ่อนแถมยังเงยหน้าขึ้นมองเขาด้วยแววตาที่เจ้าตัวคงรู้แล้วว่าเขาแพ้ทาง  ...แสบนักนะ

            “ขอดูก่อน  ถ้าเจอจะซื้อมาให้”  เขาพูดแบบไม่รับปาก  อีกฝ่ายอมยิ้มแก้มตุ่ยเห็นแล้วมันน่านัก....ชายหนุ่มก้มลงไปหอมแก้มข้างนั้นแรงๆอย่างหมั่นเขี้ยว

            อีกฝ่ายนอกจากไม่หลบแล้วยังเอียงแก้มอีกข้างให้อีกด้วย

            “เดี๋ยวไม่สมมาตร”

            นี่คงอยากกินยำหอยแครงมากแน่ๆ ถึงได้ยอมให้เขาหอมโดยดีแบบนี้  เพลิงกัลป์คิดในใจ ...อยากฟัดร่างเล็กๆนุ่มนิ่มนี่เต็มแก่แต่ก็ต้องอดใจเอาไว้ทุกครั้งเพราะยังติดสายน้ำเกลือระโยงรยางค์อยู่  แถมกลัวว่าจะกระทบกระเทือนตัวเล็กในครรภ์เข้า

            “เดี๋ยวรับแม่ไปกินข้าวเย็นก่อนแล้วจะพามาส่งนะเย็นนี้  อย่าเพิ่งนอนหลับล่ะ”  เขากระซิบ  อีกฝ่ายพยักหน้า

            กว่าเพลิงกัลป์จะผละออกมาจากห้องพักได้ก็เกือบชั่วโมง  เขาไม่ลืมสั่งเอาไว้ว่าห้ามดูช่องสัตว์โลกน่ารักเด็ดขาด เกรงว่าคนท้องจะอยากกินเมนูอะไรประหลาดๆเข้าอีก

            แวะมารับมารดาของเมืองแมนกับน้องสาวไปทานข้าวก่อนจะพามาส่งที่โรงพยาบาลอีกรอบ  ปล่อยให้ครอบครัวได้อยู่ด้วยกัน  เพลิงกัลป์ก็ไปอยู่เวรต่อคืนนี้

            เพื่อนๆเริ่มรู้แล้วว่าเมืองแมนจะลาออก  ก็เลยจัดตารางเวรกันใหม่ตัดชื่อของเมืองแมนออกไป  ส่วนของเพลิงกัลป์เองเขาก็ขออยู่เวรถึงสิ้นเดือนนี้

            ชายหนุ่มกลับไปที่แฟลตแพทย์เพื่ออาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า  นับตั้งแต่คืนนั้นเขาก็ไม่เคยเห็นหรือได้ยินเสียงหมอหลินอีกเลย  คงเป็นจริงตามที่อาจารย์คมศักดิ์บอกว่าเธอได้ไปสู่ภพภูมิอื่นแล้ว  ส่วนจะเป็นนรกหรือสวรรค์นั้นเขาไม่ได้นำมาใส่ใจอีก  แค่เธอคืนลูกให้แก่เขา  เพลิงก็ถือว่าอโหสิแก่กันไปแล้ว

            อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าจนเสร็จ  ชายหนุ่มกลับออกมาจากห้อง  เขาเห็นเงาวอบแวบแถวหน้าบันไดแฟลตเลยแอบดูทางหน้าต่างก่อน  ภาพผู้ชายคนหนึ่งพยุงหญิงสาวที่ท่าทางเมามากเดินขึ้นบันไดแฟลตมาอย่างทุลักทุเล  แสงไฟหน้าแฟลตจับที่ใบหน้าของฝ่ายชายแวบหนึ่ง  ....เต้ย

            หึ...คงไปหิ้วผู้หญิงที่ไหนสักคนมาสินะ  นึกว่าเลือกแต่ผู้ชายอย่างเดียว  ไม่นึกว่ามันจะได้ทั้งหมดแบบนี้..

            คิดแค่นั้นแล้วก็ไม่ได้สนใจอะไรอีก  ชายหนุ่มรอให้สองคนนั้นพ้นขึ้นบันไดไปก่อนถึงได้ออกมาจากห้อง  เขาลืมเรื่องนั้นไปเสียสนิท  แวะออกไปสั่งยำหอยแครงที่ตลาดให้มาส่งพรุ่งนี้ก่อนจะใช้เวลากับการทำงานเต็มที่  ลงเวรมาด้วยความสะโหลสะเหลตอนเช้าตรู่  แวะมาหาเมืองแมนที่ห้องพักก่อนจะไปอาบน้ำเพื่อมาราวน์วอร์ดเช้าต่อ

            “ไม่ได้นอนอีกแล้วล่ะสิ”  เมืองแมนทักทันทีที่เห็นหน้า  วันนี้เจ้าตัวเริ่มแข็งแรงพอจะลุกเดินรอบห้องได้แล้ว  “มานี่มา”  ร่างเล็กกวักมือเรียก

            เขาเดินเข้าไปหา  ตกใจนิดหนึ่งที่จู่ๆอีกฝ่ายก็เขย่งขึ้นมาจูบแก้มเขาเบาๆ แล้วยิ้มให้จนตาหยี  ใบหน้ารูปหัวใจขึ้นสีแดงก่ำ  น่ารักจนอดใจไม่ไหวต้องรวบตัวเข้ามากอดแน่นๆ

            “เดี๋ยวนี้พัฒนานะ”  เขากระซิบกับใบหูข้างนั้น

            “ก็เห็นเหนื่อยๆ เลยอยากเติมพลังไง”  เมืองแมนตอบกลับมาอู้อี้เพราะโดนรัดแน่นกับอกกว้าง  “ปล่อยได้แล้ว  หายใจไม่ออก”  เพลิงกัลป์ยอมคลายวงแขนออกนิดหนึ่ง  คล้องเอวนั้นเอาไว้แนบชิด  แกล้งใช้ปลายคางที่สากด้วยไรหนวดถูขมับอีกคนให้จักจี้เล่น

            “เมื่อคืนเวรเหนื่อยมากเลย”  เขาพึมพำ  “เดินไม่หยุดทั้งคืน”

            “โอ๋นะ  หายเหนื่อยเพี้ยงๆ”  คนพูดเงยหน้าขึ้นพ่นลมปูดๆในปลายคางเขียวครึ้มนั้น  เพลิงกัลป์ขมวดคิ้ว  ก้มลงถาม

            “ไม่ได้ใช่ยาสีฟัน...ใช่มั้ย”  เขาถามขึงขัง  เอ่ยชื่อยาสีฟันยี่ห้อหนึ่งที่มีสรรพคุณลดกลิ่นปากตอนเช้า

            “ปากเหม็นเหรอ”  เมืองแมนตกใจ

            “อืม...”  คนพูดซ่อนยิ้ม  เห็นอีกฝ่ายอ้าปากทดสอบกลิ่นก็ก้มลงไปช่วยทดสอบกลิ่นด้วยเสียเลย  “เดี๋ยวดมอีกทีซิ”  เขาสอดลิ้นเข้าไปเกี่ยวกระหวัดกับปลายลิ้นของอีกฝ่าย  สำรวจไปตามไรฟันและกระพุ้งแก้มอย่างเพลิดเพลิน   ดูดเอารสหวานๆที่ปลายลิ้นนั้นออกมาจนเมืองแมนเริ่มทุบเข้าที่อกนั่นแหละถึงได้ปล่อย   “หอมชื่นใจ”  เขาพูด

            “แกล้งกันนี่”  เมืองแมนดันตัวออก  คราบน้ำใสๆเปื้อนมุมปาก  เจ้าตัวเช็ดเข้ากับเสื้อกาวน์ของเขาหน้าตาเฉย  “อยากทำเปื้อนดีนัก”

            “น้ำลายของมึงไม่น่ารังเกียจหรอก”  เพลิงกัลป์พูดตรงๆ  “ขนาดตอนมึงถอดท่อช่วยหายใจออกมาใหม่ๆ  อาเจียนออกมากูยังโกยด้วยมือเปล่าได้เลย  แค่นี้สบายมาก  อึของมึงกูก็เช็ดมาแล้ว...ตอนที่มึงไม่รู้สึกตัวนั่นแหละ” 

            เมืองแมนหน้าแดง  บอกไม่ถูกว่าความรู้สึกข้างในนี้มันคืออะไร  รู้แต่ว่าเขาดีใจเหลือเกินที่ยังมีโอกาสอยู่ต่อเพื่อได้เห็นหน้าคนๆนี้  ยกมือขึ้นแนบใบหน้าโทรมคล้ำเพราะไม่ได้นอนนั้นอย่างเบามือ  เห็นความเหนื่อยล้าแฝงอยู่ทุกริ้วรอยบนใบหน้าก็รู้สึกสงสารเป็นกำลัง

            “ขอบคุณมากนะ...สำหรับทั้งหมดที่ทำให้”  เขาพูด  สบตาสีน้ำตาเข้มจัดคู่นั้นนิ่งนาน  เห็นเงาของตัวเองสะท้อนกลับมา   หัวใจเต้นแรงเป็นจังหวะหนักแน่น  ความจริงที่เขาอยากบอกตั้งแต่วันแรกที่ฟื้นแล้ว  ความรู้สึกในใจที่นึกเสียดายว่าไม่เคยได้พูดออกไปเลย...

            “กูรักมึงนะ”

            เมืองแมนอ้าปากค้าง  คนพูดประโยคนั้นดันไม่ใช่เขา  กลับเป็นคนตัวสูงแทน  แย่งพูดกันดื้อๆแบบนี้ทำเอาคนป่วยหน้าง้ำ  ย่นหน้าใส่คนที่เปล่งเสียงหัวเราะดังลั่นห้องเพราะเดาใจอีกฝ่ายสำเร็จ

            “ฮ่าๆ  โธ่  ขอโทษๆ  ไม่เอาไม่งอนสิ  ไม่ได้ตั้งใจเลย”  เพลิงกัลป์เหนี่ยวเอวของอีกฝ่ายเอาไว้ไม่ให้ผละหนีไปไหน  “ก็เห็นมองหน้าก็เลยอ่านสายตาดู  ได้แบบนั้นจริงๆนี่  ไม่เอา ไม่ทำจมูกบานสิ”  ชายหนุ่มพูดแกมหัวเราะ  “ขอโทษๆ  เอ้า  พูดใหม่ไหม  พูดใหม่อีกทีนะ”

            “ไม่พูดแล้ว  จะไปไหนก็ไปเลย”  เมืองแมนสะบัดเสียง

            “ไม่โกรธสิ  ขอโทษแล้วไง  พูดหน่อยนะ  อยากฟัง”

            “ไม่พูดแล้ว”  เมืองแมนยืนยัน  หมดอารมณ์จะพูดด้วยแล้ว  เบื่อจริงๆคนอะไร  ทีตัวเองจะซึ้งเขายังไม่เคยขัดคอเลย  ทีเขามั่งทำไมต้องทำให้มันล่มด้วยเนี่ย  หงุดหงิดจริงๆ

            เพลิงกัลป์หัวเราะจนเหนื่อย  ยิ่งเห็นคนป่วยงอนเขาก็ยิ่งกลับมีความสุข  ถ้อยคำที่เมืองแมนไม่ได้บอกแต่กลับแสดงออกมาผ่านแววตาโดยไม่ปิดบังนั้นทำให้หัวใจของเขาพองฟูเสียยิ่งกว่าลูกโป่งอีก  พิศดูร่างผอมที่มีหน้าท้องกลมๆนั่งหน้าหงิกอยู่บนเตียงมีผ้าห่มคลุมขึ้นมาถึงคอแล้วก็ยิ่งเอ็นดู

            “ถ้าไม่หายโกรธ  อดกินนะยำหอยแครง”  เขาพูด

            ได้ผล  เพราะอีกคนหันหน้ามาทันที  ดูเหมือนจะลืมเรื่องที่โกรธกันไปสนิท

            “ซื้อมาแล้วเหรอ”

            “หายโกรธยังล่ะ”

            “เห็นแก่ลูกอยากกินหอยแครงหรอกนะ”  เมืองแมนพูด

            “ลูกหรือแม่  เอาดีๆ”

            “เอ๊ะ!”  คนท้องเริ่มขมวดคิ้วอีกรอบ  เพลิงกัลป์เลยยอมไม่ไปแหย่อะไรอีก  เขากลับออกมาจ่ายเงินให้แม่ค้าในตลาดที่เอาของที่สั่งไว้เมื่อคืนมาให้  แถมด้วยยำไข่ปลาหมึกที่เขาอยากกินเองอีกถุง

            ได้กินพอหายอยากแล้วเมืองแมนก็อารมณ์ดีขึ้นอย่างรวดเร็ว  คนท้องกินไปเพียงสองสามคำที่เหลือก็ตกเป็นของคนเป็นพ่อล้วนๆ  เพลิงกัลป์ซัดเรียบภายในไม่กี่นาทีก่อนจะกลับมาอาบน้ำที่แฟลต

            กำลังแต่งตัวอยู่อย่างอารมณ์ดี  เสียงโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้น  ชายหนุ่มชะโงกไปดูที่หน้าจอ  พอเห็นชื่อคนโทรมาความกังวลก็พุ่งขึ้นทันที

            “ครับพ่อ”