หัวข้อ: *-*-*-*-*-*-INTERNAL LOVE-*-*-*-*-*-* #แฟนหมอแมน (Mpreg)เปิดพรี 2/12/61 p86

[mild-dy]

 

[boboaje]

เจมส์มาแล้ว มีหน้าแดงด้วย พ่อเพลิงรมย์​เสียแน่ๆ

[cavalli]

 

[buathongfin]

ตอนนี้ระแวงทั้งนังแพศยาตุ๊กตายาง กับนังกี้มาก ดีออกขอให้มันตบกันแล้วแมนรอด เชื่อว่าตุ๊กตายางต้องไปหาเรื่องกี้แน่นวลลลเพราะดูจากการชะม้อยชะม้ายชายตาใส่พี่เพลิงแล้ว อ่อยอยู่ได้ ออแรดนี่พุ่งออกมาจนฉันสัมผัสได้ แล้วไหนจะไอ้เจมส์ อดีตของจารย์หมอ ทั้งผี ตัวละครไม่เครียดหรอก คนอ่านนี่เครียด โอ๊ยยยยย ลุ้นทุกตอนขอให้เด็กกับแมนปลอดภัย

[angel_Z4]

ความวุ่นวายจงบังเกิด!

[lolata]

กำลังจะรักกัน ก็มีมารมาขวาง

[Yara]

เอาแล้วหมอเพลิง ศัตรูหัวใจตัวเป้งมาแล้ว 5555

[areenart1984]

หลิน....  ตัวเองว่างป่ะ ช่วยไปเยี่ยมตุ๊กตาหน่อยซิ รำคาญนางมาก ๆ ฝากด้วยล่ะ 

[Yarkrak]

ตุ๊กตาน้อย ๆ หน่อยนะ

คนเขียน เขียนเสร็จวันไหนก็อัพเลยใช่ไหม
ที่ถามนี่จะได้เข้ามาอ่านได้ถูกวัน อิอิ

[Leenboy]

ตุ๊กตาอยากมีบ้างหรอ555

[t2007]

ปลื้มปริ่มหมอเพลิงหิวหมอแมน

[แม้วธวัลหทัย]

คูมพ่อวววววววว
งื้อออออออ

ทำไงดี ถ้าเรื่องแตกจะทำยังไงนะ
คูมพ่อวจะคุมสถานการณ์ยังไง
แล้วคูมแม่จะรับไหวมั้ย?

งื้อออออ
ถ้าคลอดแล้วจะมีน้องอีกมั้ย 5555555

[EoBen]

ต้องมีคนหึงแน่นอน

[่jum]

 

[PrimYJ]

จะมีคนหึงรึเปล่านะ

[mystery Y]

รอตอนต่อไป~

[mooping-7]

ออเจ้ายังไม่มารือๆๆ

[minenat]

ชะนีชอบหาเรื่อง

[wan]

ปัญหาตามมาไม่รู้จบจริง ๆ 
+1 ให้เป็นกำลังใจครับ 

[็Hollyk]

Internal Love

ตอนที่ 18

We spend too much time looking for the right person to love.



 

 

 

 

 

            เพลิงกัลป์มองรูมเมทตัวเองที่เดินกลับไปกลับมาภายในห้องอย่างแปลกใจแกมสงสัย  นึกอยากรู้ขึ้นมาเต็มแก่ว่า ‘เพื่อน’ ที่มาหากะทันหันแบบไม่บอกกล่าวก่อนนั้นคือใคร  ‘สำคัญ’ กับเมืองแมนมากแค่ไหน

            ถ้าเดาไม่ผิดล่ะก็...คงจะเป็น คนที่ชื่อ...เจมส์อะไรนั่น

            “โทรมาแล้ว”  เสียงโทรศัพท์ของเมืองแมนดังขึ้น  เจ้าตัวรีบคว้าขึ้นมากดรับ  “อยู่ไหนแล้ว  มาถูกหรือเปล่า  ให้ไปรับข้างหน้ามั้ย....โอเค  เข้ามาเลย  ตึกในสุด  บอกยามข้างหน้าว่ามาหาหมอแมน  กูบอกยามไว้แล้ว”  เมืองแมนพูดแล้ววางสาย  ลุกขึ้นเดินอีกรอบ

            “แค่เพื่อนมาหา  จะอะไรกันนักหนา”  คนที่นั่งเงียบอยู่นานปรารภลอยๆ  ชักหมั่นไส้ความตื่นเต้นจนออกนอกหน้าของอีกฝ่าย  “กูไปนอนก่อนนะ  ง่วง”  เขาพูด  ลุกขึ้นบิดขี้เกียจ

            “เดี๋ยวสิ  ไม่รอเจอเพื่อนกูก่อนหรอ”  เมืองแมนหันมาถาม

            “ทำไมกูต้องอยากเจอด้วย”  หางเสียงของเพลิงกัลป์ตวัดขึ้นโดยไม่รู้ตัว  ชายหนุ่มเดินหายเข้าไปในห้องนอน  ปิดประตูดังปัง

            เมืองแมนเม้มปากนิดๆ  หันมาสนใจเสียงรถยนต์ที่ได้ยินแว่วๆแทน  เสียงล้อบดกับถนนโรยหินใกล้เข้ามาทุกทีจนกระทั่งรถจอดสนิทอยู่หน้าแฟลต  นายแพทย์หนุ่มเปิดประตูออกจากห้อง  เดินออกไปหา

            ร่างสูงตรงของเพื่อนสนิททั้งสองคนเห็นชัดกลางแสงไฟฟ้าหน้าแฟลต  ทั้งคู่กำลังถกเถียงกันอยู่พอดีว่าแมนพักอยู่ตึกนี้หรือว่าตึกข้างๆกันแน่

            “เงียบเหมือนป่าช้า... กูว่าตึกโน้น  พนันกันมั้ยไอ้เจมส์  มันบอกตึกในสุดก็ต้องตรงโน้นสิวะ”

            “ตึกนี้ล่ะ  มึงเห็นรถมันจอดอยู่โน่นมั้ยครับคุณป๊อก”

            “เลิกเถียงกันได้แล้ว  ตึกนี้แหละ”  เมืองแมนโผล่พรวดข้างหลังเพื่อน  ทั้งสองคนสะดุ้ง

            “ไอ้แมน! ...โอ๊ย  โคตรคิดถึงมึงเลย”  เจมส์ทำท่าจะคว้าตัวเขาเข้าไปกอดแต่เมืองแมนยันอกไว้ทันพลางหัวเราะ  ขณะที่ป๊อกยกมือขึ้นยีหัวเขาแรงๆ  “เพื่อนฝูงนัดกันก็ไม่ยอมไป  มัวแต่หาเงินอยู่ล่ะสิมึง ฮึ...หรือว่มาติดสาวที่นี่อยู่หรือเปล่า”

            “ปล่อยกูก่อน”  เมืองแมนพูดปัดมือป๊อกออก  “กูติดเวรโว้ย  เวรเยอะแยะไปหมด  บ้านยังไม่ได้กลับเลย  แล้วพวกมึงนึกยังไงมาหากูที่นี่”  เขาเดินนำเพื่อนเข้าไปในแฟลต  “ตกใจมากเลย  ไม่นึกว่าพวกมึงจะมา”

            “ดีใจใช่มั้ยล่ะ”  เจมส์ถาม  “นัดรวมตัวกันทั้งทีไม่มีมึงได้ไง  กูกับไอ้ป๊อกยังลาต่อได้อีกสามวันก็เลยตกลงมา  กะจะมาเที่ยวด้วย  ไอ้ตั้มกับเพชรมาไม่ได้  ติดเวรพรุ่งนี้ทั้งคู่  ไม่งั้นมันมาแล้ว  เรื่องเที่ยวขอให้บอก....  ว่าแต่โรงพยาบาลมึงนี่ดีเนอะ   ให้นอนกันคนล่ะห้องเลยเหรอ”

            “เปล่า  กูอยู่กับรูมเมทอีกคน”  เมืองแมนตอบ  ถอดรองเท้าเอาไว้หน้าห้อง   “เข้ามาก่อน  ห้องรกหน่อยนะ  ไม่ค่อยได้จัดหรอก”

            “กูอยู่หอกับมึงมาหกปี  ชินกับคำว่า ‘รก’ ของมึงแล้วไอ้แมน  รกของมึงคือสะอาดมากของกู”  เจมส์พูดแกมหัวเราะ  เดินตามเพื่อนเข้าไปในห้องพัก  “กว้างดีนี่  เป็นสัดส่วนดี  แล้วเมทมึงอยู่ไหน  หรือว่าไม่อยู่”

            “นอนไปแล้วมั้ง”  เมืองแมนตอบสั้นแล้วเปลี่ยนเรื่อง  “กินอะไรกันมั้ย”

            “มีอะไรให้กินบ้างล่ะ  ตอนแรกว่าจะชวนมึงไปแดกข้างนอกแต่ที่นี่มืดเร็วมาก  ยังไม่ทันสองทุ่มเลยร้านปิดหมดแล้ว  พวกกูยังไม่รู้ทางเลยต้องกินบะหมี่เกี๊ยวหน้าโรงแรมไปแก้ขัด”  ป๊อกพึมพำ  เปิดตู้เย็นของเพื่อนออกสำรวจแล้วอุทานออกมา  “โอ้โฮ  นี่พวกมึงกินอาหารคลีนกันหรือเนี่ย  มีแต่ผักผลไม้”

            “อ๋อ...เอ่อ   เพื่อนกูมันรักสุขภาพน่ะช่วงนี้”  แมนตอบเก้อๆ  ลืมเรื่องของในตู้เย็นไปเสียสนิท  “นมพวกนั้นก็ของมัน”  เขารีบเสริมเมื่อเจมส์หยิบกล่องนมแอนมัมขึ้นมาดู

            “เพื่อนมึงดื่มแอนมัมเลยหรอ  ชักอยากเห็นหน้าแล้วสิ  ...ไอ้แมน  เพื่อนมึงนี่ผู้หญิงหรือผู้ชายวะ”  เจมส์หรี่ตา

            “ผู้ชายสิ  เขาห้ามหญิงชายนอนห้องเดียวกันโว้ย”  เมืองแมนตอบ  หยิบกล่องนมคืนมาจากเพื่อน  วางเอาไว้ที่เดิม  “มึงจะกินสมูทตี้มั้ยล่ะ  กูฝึกทำอยู่ อร่อยดีเหมือนกัน”

            “มึงเนี่ยนะฝึกทำสมูทตี้?”  เพื่อนทั้งสองคนอุทานออกมาพร้อมกัน  มองหน้าเขาแบบอัศจรรย์ใจ

            “เออ...ทำไมล่ะ  อร่อยดีออก  แต่ก่อนกูชอบกินโยเกิร์ตพวกมึงยังว่าแปลกเลย  จำได้มั้ย”     

            “จริงแฮะ...มึงชอบแนวนี้อยู่แล้วนี่หว่า  ถึงไม่อ้วนสักที”  เจมส์พยักหน้าหงึกหงัก  “แต่กูว่าเที่ยวนี้มึงอ้วนขึ้นนิดนึงนะแมน  อาหารที่นี่อร่อยล่ะสิ”

            “อืม..อาหารอร่อย  ไว้เดียวจะพาไปตระเวนกิน”  เมืองแมนรีบคล้อยตาม  “กูอ้วนขึ้นเกือบสามโลแน่ะ  เลยต้องมากินผักกินหญ้าลดความอ้วนนี่ไง”  เพื่อนพยักหน้ากับเหตุผลที่เข้าท่า  หลังจากนั้นก็ไม่มีใครตั้งข้อสงสัยอะไรขึ้นมาอีกเลย

            พวกเขาย้ายเข้าไปนั่งคุยกันในห้องนอนของเมืองแมน  เสียงพูดคุยและเสียงหัวเราะดังแว่วๆเข้ามาในห้องข้างๆชั่วกำแพงกั้น  ทำเอาคนที่ฝืนนอนหลับตาอยู่นั้นต้องพลิกตัวไปมาอย่างรำคาญใจ

            ...จะคุยอะไรกันนักกันหนา  คนจะหลับจะนอน...

            อดทนนับหนึ่งถึงร้อยอยู่ในใจ  เสียงหัวเราะของเมืองแมนที่เขาไม่ค่อยจะได้ยินบ่อยนักก็แว่วมาอีก  เพลิงกัลป์ผุดลุกขึ้นมานั่งเสยผมอย่างหงุดหงิด

            ชายหนุ่มออกมาจากห้อง  เดินไปเคาะประตูห้องข้างๆหลายที  เสียงพูดคุยด้านในเงียบไปก่อนที่เจ้าของห้องจะเดินมาเปิดประตู  ใบหน้าเล็กๆนั้นยังมีรอยยิ้มแต้มอยู่

            “เสียงดังไปถึงห้อง  นอนไม่หลับ”  เขาพูดเสียงห้วนแล้วก็อ่อนลงเช่นเดียวกับรอยยิ้มบนใบหน้าของรูมเมท

            “ขอโทษ  เดี๋ยวจะคุยเบาๆ”

            “รูมเมทมึงหรอแมน  เข้ามาดิ  พวกกูเป็นเพื่อนไอ้แมน”  ผู้ชายอีกคนที่เพลิงกัลป์ไม่เคยเห็นหน้ามาก่อนลุกขึ้นมายืนซ้อนข้างหลังรูมเมทของเขา  รูปร่างสูงตรงได้สัดส่วนกับใบหน้าหล่อเหลาคมคายสะดุดตาเขาตั้งแต่แรก  “มึงชื่ออะไร  กูชื่อเจมส์นะ”

            ..นี่สินะ...เจมส์

            “กูชื่อเพลิง”

            “อ้าว  มึงเป็นรูมเมทกับแมนเหรอ  ไม่เห็นมันบอก”  ป๊อกลุกขึ้นมาร่วมวงคุยที่หน้าประตูห้องบ้าง  เพื่อนคนนี้เพลิงเคยเจอแล้วตอนที่ไปอบรมข้าราชการที่ดี   ป๊อกหันไปมองหน้าแมน

            “ก็ไม่ได้สำคัญอะไร  กูต้องบอกด้วยเหรอ”  แมนตอบกลับไป  “มึงไปนอนเถอะ  เดี๋ยวพวกกูจะลดเสียงลง”

            “หรือว่าคืนนี้มึงไปค้างกับพวกกูที่โรงแรม  ดีมั้ยแมน  ได้ไม่รบกวนรูมเมทมึงด้วย”  เจมส์พูดขึ้นบ้าง  “พรุ่งนี้กูมาส่งที่โรงพยาบาลตอนเช้า  โรงแรมอยู่ใกล้ๆนี่เอง”

            ข้อเสนอของเพื่อนทำให้เมืองแมนอึ้งไป  เหลือบมองหน้าเพลิงกัลป์นิดหนึ่ง  เห็นคิ้วเข้มขมวดแล้วก็คลายออก

            “ก็ดีนะ  กูจะได้นอนสักที  เหนื่อยจะตายอยู่แล้ว”  เพลิงกัลป์ตอบ  ยักไหล่แล้วหมุนตัวกลับเข้าไปในห้องนอนของตัวเองโดยไม่พูดอะไรอีก

            “โอเค  งั้นมึงก็เอาชุดนอนมาไอ้แมน  เดี๋ยวพวกกูแวะเซเว่นซื้อของหมักของดองกันหน่อย”  ป๊อกพูดพลางหัวเราะคิกๆ  “เร็วสิครับเพื่อน  เพื่อนอยากกินเบียร์เย็นๆให้ชื่นใจแล้ว”

            เมืองแมนกัดริมฝีปากด้านในเอาไว้แน่น  บอกไม่ถูกเหมือนกันว่าความรู้สักของตัวเองในตอนนี้คืออะไรกันแน่  รู้แต่ว่าเขาพยักหน้ารับข้อเสนอของเพื่อนโดยไม่ต้องคิดซ้ำ  ไม่คำนึงด้วยว่าอีกหนึ่งชีวิตในท้องของเขาจะต้องการการพักผ่อนหรือเปล่า

            เสียงพูดคุยและเสียงฝีเท้าเงียบไปแล้ว  คนที่นอนหลับตานิ่งอยู่บนเตียงก็กลับลืมตาโพลง  หัวใจเต้นแรงอยู่ในอกด้วยความรู้สึกที่แยกไม่ออกระหว่างโกรธ...กับน้อยใจ

            โกรธน่ะโกรธแน่  เมืองแมนรู้ตัวอยู่แล้วว่าท้องแต่กลับไม่ดูแลตัวเองเอาเสียเลย  ยังมีหน้าออกไปกับเพื่อนได้อีกแทนที่จะนอนหลับพักผ่อนที่นี่  แค่เห็นเพื่อนมาก็ลืมหมดว่าหน้าที่ของตัวเองต้องทำอะไรบ้าง  คิดแต่ความสนุกส่วนตน  ไม่สนใจลูกในท้อง...บ้าฉิบ  นี่ถ้าลูกของเขาเป็นอะไรขึ้นมานะ

            ...ก็ไม่ได้สำคัญอะไร  กูต้องบอกด้วยเหรอ...เสียงของอีกฝ่ายดังขึ้นในความคิดราวกับมีใครมากรอเทปซ้ำ  ...ไม่ได้สำคัญ  ....ไม่ได้สำคัญอะไร

            เป็นพ่อของลูก  ยังไม่สำคัญพออีกเหรอ...

            หรือว่าเป็นเขาเองที่สำคัญตัวผิดไป

            เป็นแค่ ‘คนอื่น’  ไม่ได้สำคัญอะไรเท่ากับ ‘เจมส์’  คนนั้น

            จู่ๆความคิดบางอย่างก็ผุดพรายขึ้นมาคล้ายกับตะกอนที่นอนก้นแก้วถูกมือดีกวนขึ้นจนลอยสู่ผิวน้ำ  ชายหนุ่มออกจะตกใจกับความคิดนี้พอสมควร...ไม่น่าจะใช่

            เขาก็แค่หงุดหงิดที่อีกฝ่ายไม่ดูแลตัวเอง   และก็ไม่ชอบมาดของเพื่อนแมนก็เท่านั้น  ทำวางท่าราวกับเป็นเจ้าเข้าเจ้าของเมืองแมน  แค่เพื่อนมาหาทำไมต้องไปนอนคุยกันที่โรงแรมด้วย  คุยกันที่นี่ก็ไม่ได้

            หงุดหงิด

            หงุดหงิดโว้ย!!

            ชายหนุ่มก่นด่าตัวเองอยู่ในใจตอนที่ลุกขึ้นมาจากเตียง  เอื้อมมือคว้ากุญแจรถแล้วก้าวออกจากห้อง

            มึงบ้าไปแล้ว....ไอ้เพลิง

            ต้องบ้าแน่ๆ

            ...................................................................................

            เมืองแมนยกมือขึ้นปิดปากหาว  เหลือบตามองนาฬิกาเห็นเกือบห้าทุ่มแล้ว  เพื่อนอีกสองคนยังไม่มีทีท่าจะง่วงนอนตาม  ทั้งคู่กำลังนั่งดูบอลพร้อมกับซดเบียร์กระป๋องและกับแกล้มที่ไปแวะซื้อมาอย่างเมามัน

            “อีกนิดๆ  เข้ามั้ยๆ  ไม่เข้า โธ่เว้ย..”  เจมส์สบถอย่างหัวเสียเพราะทีมโปรดแพ้ราบคาบ  “เพราะมึงมาเชียร์เลยไอ้ป๊อก  มึงเชียร์ทีไรแพ้ทุกที”

            “อ้าวไอ้นี่ยังไง  มาโทษกันซะงั้น...ไอ้แมนตาจะปิดแล้วน่ะ  เรานอนกันดีมั้ย”  ป๊อกหันไปเห็นเพื่อนนั่งหาวตาเยิ้มก็หัวเราะ  “เบียร์ก็ไม่กิน  ทำไมง่วงเร็วจัง”

            “เด็กอนามัยเหมือนเดิม”  เจมส์พูด  ยกมือขึ้นลูบศีรษะทุยที่ปกคลุมด้วยเส้นผมนิ่มสลวย  เมืองแมนเอียงศีรษะหลบ  วูบหนึ่งที่เขาอดนึกถึงมือใหญ่ๆสากๆของใครบางคนขึ้นมาไม่ได้

            “งั้นพอแค่นี้ดีกว่า  แล้วเราจะนอนกันยังไงดีวะ  สามคนสองเตียง  ลืมคิดเรื่องนี้ไปเลย”  ป๊อกถามขึ้น  หันไปมองเตียงเดี่ยวสองเตียงที่ตั้งอยู่ในห้องพักของโรงแรม  “เอางี้  เจมส์มึงตัวใหญ่นอนเตียงนี้คนเดียว  ส่วนไอ้แมนมานอนกับกู”

            “มึงนอนดิ้นจะตายป๊อก  ตื่นขึ้นมาไอ้แมนมีหวังลงไปนอนที่พื้น  ...แมนมึงนอนเตียงกับกูเนี่ยล่ะ  ไม่ตกหรอก”

            “ก็แย่ล่ะไอ้เจมส์  ตัวใหญ่ยังกับวัวกับควาย  เอางี้กูนึกออกล่ะ  เดี๋ยวกูไปขอเตียงเสริมเค้า ดีมั้ย”  ป๊อกเสนอไอเดีย 

            ยังไม่ทันลงความเห็นกัน  เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นหน้าห้อง   ป๊อกเป็นคนเดินไปดู  ชายหนุ่มส่องช่องตาแมวมองออกไปข้างนอก พอเห็นคนเคาะก็หันมาบอกเพื่อนอย่างงงๆ

            “ไอ้แมน  รูมเมทมึงมาว่ะ”

            เหมือนหัวใจเต้นผิดจังหวะไปวูบหนึ่ง  เมืองแมนทำหน้านิ่งเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น  เดินไปเปิดประตูห้องเสียเอง  ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ยืนกอดอกรออยู่แล้วหน้าห้องพัก  ใบหน้าคมเข้มนั้นมึนตึงคล้ายไม่สบอารมณ์อย่างแรง

            “มีอะไรหรือเปล่ามึง”  ป๊อกเป็นคนทำลายความเงียบลง

            “กูมารับแมน”  ฝ่ายนั้นตอบกลับมาห้วนจัด  “กลับได้แล้ว”

            “แมนจะค้างกับพวกกูที่นี่  มึงกลับไปเหอะ”  เจมส์เป็นฝ่ายพูดขึ้นมาบ้าง  ยกมือขึ้นพาดไหล่เพื่อนรัก  “เดี๋ยวตอนเช้าพวกกูไปส่งมันเอง  ไม่ต้องห่วง”

            “กูไม่ได้ห่วง  ...แต่มึงต้องกลับเมืองแมน”   เพลิงกัลป์พูดเสียงต่ำ

            ป๊อกขมวดคิ้ว  มองหน้าเพื่อนๆเหรอหรา  เริ่มงงกับพฤติกรรมประหลาดๆของคนตรงหน้า  ขณะที่เพื่อนของเขายืนหน้าซีดแล้วกลับแดงจัด

            “ก็เพื่อนกูไม่ได้อยากกลับ  ทำไมมึงต้องมาบังคับด้วยวะ”  เจมส์พูดเสียงดังขึ้น  เขาเริ่มหงุดหงิดแกมรำคาญรูมเมทของเมืองแมนเต็มที  “โตๆกันแล้ว  อะไรนักหนา  มึงเป็นพ่อมันหรือไง”

            เพลิงกัลป์ขยับจะตอบ  ทว่าพอสบตากลมโตที่มองมาเขม็งก็เปลี่ยนใจ

            “พวกมึงนอนกันไม่พอหรอก  กูรู้เพราะกูเคยมาพักที่นี่  กูเลยจะพาเพื่อนกูกลับ  ก็แค่นั้นเอง...”  ชายหนุ่มพูดเรียบๆ  “ได้นอนกันสบายๆ  ไม่ดีหรือไง”

            “แมน...เอาไง  จะนอนที่นี่หรือจะกลับ”  เจมส์หันไปถาม 

            ดวงตาสามคู่ที่จ้องมองมาที่เขาทำให้เมืองแมนอึดอัด  โดยเฉพาะกับดวงตาคมเข้มคู่นั้นที่มองมาอย่างรอคอยคำตอบ

            “กูกลับดีกว่า  มึงได้นอนกันสบายๆ”  เมืองแมนตอบออกมาในที่สุด

            แววยินดีฉายชัดในดวงตาของรูมเมทที่ยืนจังก้าอยู่  เมืองแมนขอตัวกลับไปเข้าไปหยิบกระเป๋าในห้อง   ทิ้งให้เพื่อนที่เหลือยืนเผชิญหน้ากัน

            “ไม่ยักรู้ว่ามึงอยู่ห้องเดียวกันแมน”  ป๊อกเปรยขึ้น  ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าหมอนี่ไม่ชอบขี้หน้าเขาเอาเสียเลย

            “จริงๆมันนอนกับกูได้สบายอยู่แล้ว  นอนด้วยกันมาตั้งหลายปี”   เจมส์พูดขึ้นบ้าง

            “จะนอนเบียดกันทำไมในเมื่อมีที่พักอยู่แล้ว”  เพลิงกัลป์นับหนึ่งถึงสิบในใจแล้วพูดออกมาเรียบๆ

            “นั่นสินะ....ไว้พรุ่งนี้กูไปเปิดห้องสามคนดีกว่า  มึงจะได้ไม่ต้องถ่อมารับเพื่อนดึกๆดื่นๆแบบนี้ไง  เสียเวลานอนหมด  จริงๆแล้วเพื่อนกู...กูดูแลเองได้”  หางเสียงของเพื่อนสนิทเมืองแมนทำให้คนฟังร้อนวาบไปทั้งตัว

            ขยับจะตอบออกไปบ้าง   ต้นเรื่องก็เดินมาถึงประตูพอดี

            เมืองแมนมองเหลือบมองคนตัวสูงอย่างกังวล  ตั้งแต่กลับออกมาจากโรงแรม  เพลิงกัลป์ไม่พูดอะไรออกมาเลยสักคำเดียว  เขาทำเหมือนเพ่งสมาธิอยู่กับการขับรถมากทั้งๆที่ถนนโล่งว่างแทบไม่มีรถสักคัน

            จนกระทั่งกลับมาถึงแฟลต   อีกฝ่ายก็ดับเครื่อง  เดินกลับเข้าไปในห้องแบบไม่พูดไม่จา

            เมืองแมนเอื้อมมือไปดึงชายเสื้อยืดของอีกฝ่ายเอาไว้ก่อนที่ร่างสูงใหญ่จะเข้าไปในห้องนอน  ฝ่ายนั้นหันกลับมา  เลิกคิ้วมองเขาแทนคำถาม

            “เอ่อ...คือ”  กลายเป็นเขาเองที่กลับนึกคำพูดไม่ออก

            “ดึกแล้ว  เข้าไปนอนเถอะ  ไว้ค่อยคุยกัน”  เสียงห้าวตอบกลับมา

            “ทำไมถึงไปรับล่ะ”  คำพูดหลุดออกมาจากปากของเมืองแมนจนได้....คำถามที่เขาครุ่นคิดมาตลอดทาง

            “ทำไมถึงไปกับเขาล่ะ”   อีกฝ่ายย้อนถามกลับมา

            “ก็เพื่อนอุตส่าห์มาหา”  เสียงของเมืองแมนอ่อนลง  “จะปฏิเสธได้ยังไง”

            “แล้วไม่รู้ตัวหรือไงว่ากำลังท้องอยู่  หรือว่าไม่สนใจ...ไม่ได้สำคัญอะไร”  เสียงของเพลิงกัลป์แหบลง

            “ไม่ใช่อย่างนั้น...แล้วทำไมไม่ห้ามไว้ล่ะตอนแรก”

            “ทำไมต้องห้าม?  ของแบบนี้มันต้องรู้ตัวเองไม่ใช่หรือไง”   ชายหนุ่มพูด  มองไปทางอื่นที่ไม่ใช่ใบหน้าเล็กรูปหัวใจของคนตรงหน้า  “ถึงห้ามไปก็ไม่มีประโยชน์อยู่ดีในเมื่อมึงจะไป  กูห้ามมึงก็ไม่ฟังหรอก”

            เมืองแมนอึ้ง

            “ไปนอนได้แล้ว  จะเที่ยงคืนแล้วยังไม่นอนอีก  อย่าลืมกินยาล่ะ”  พูดจบอีกคนก็เดินเข้าห้องนอนไปทันที

            เมืองแมนมองประตูบานนั้นราวกับจะเพ่งให้เห็นคนที่อยู่ข้างใน  ถ้าอีกฝ่ายพูดจาโผงผางห้าวห้วนเหมือนเดิมเสียยังดีกว่า  เขาคงจะไม่แปลกใจอะไรเลย  ก็เหมือนกับตอนที่เพลิงกัลป์พูดกับเต้ยเวลาไม่พอใจ

            แต่นี่อีกฝ่ายกลับพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเรื่อยเดาอารมณ์ไม่ออก  พอๆกับนัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มเกือบดำที่นิ่งสนิทเหมือนน้ำในบ่อลึกจนมองไม่เห็นก้นบ่อ

            เพลิงกัลป์เป็นอะไรกันแน่

[็Hollyk]

            เมืองแมนคงไม่รู้ว่าคนที่ฝืนนอนหลับตาอยู่บนเตียงภายในห้องก็กำลังถามตัวเองอยู่ด้วยคำถามเดียวกัน....นี่เขาเป็นอะไรกันแน่....ความรู้สึกร้อนรุ่มในอกนี้คืออะไร

            รู้สึกแน่นในอกตอนที่เมืองแมนบอกว่าจะออกไปกับเพื่อน  ปวดมวนท้องเวลาได้ยินเสียงหัวเราะของฝ่ายนั้น  เจ็บลึกๆตอนที่อีกฝ่ายบอกว่าเขา...ไม่ได้สำคัญพอที่จะเล่าให้เพื่อนของตนฟัง   ทนไม่ได้ที่จะปล่อยให้เมืองแมนนอนที่อื่นที่ไม่ใช่ห้องนอนข้างๆ

            โมโหที่ฝ่ายนั้นไม่รู้จักดูแลตัวเองและลูกในท้อง

            ใช่แล้ว...มันคือความโมโห  เลยทำให้เขาอยากจะกระโจนเข้าไปจับตัวเมืองแมนแยกออกห่างจากไอ้เพื่อนตัวสูงนั่น  อยากปัดมือมันทิ้งจากไหล่บอบบาง  อยากควักลูกตามันออกมาเวลาหันไปมองหน้าเมืองแมนแล้วยิ้มให้...

            ชายหนุ่มถอนหายใจเฮือก   พิศดูลายของผ้าม่านในเงามืดสลัว

            หลายปีที่ผ่านมา  ผ่านความรู้สึกรักๆเลิกๆมาก็หลายครั้ง  ไม่เคยมีครั้งไหนจีรัง  ทุกคนที่เข้ามาแค่ผ่านมาและก็ผ่านไป  ไม่มีความหวงแหน  ไม่มีความรู้สึกลึกล้ำฝังใจใดๆทั้งสิ้น

            แต่ก็ใช่ว่าเขาจะไม่รู้จักความรู้สึกนี้

            คล้ายกับเด็กที่หวงของเล่น  หากแต่รุนแรงและลึกซึ้งมากกว่านั้น  เขาไม่เคยสังเกตมาก่อน  อาจเป็นเพราะก่อนหน้านี้มีแค่เต้ยที่ทำให้รู้สึกหงุดหงิดรำคาญใจ

            เขาบอกตัวเองว่าเขาไม่ชอบเต้ยเพราะความเลวที่เคยทำกับเพื่อนของเขาเอาไว้  ทว่าในใจลึกๆก็รู้อยู่ดีว่า...ไม่ใช่เพราะเหตุผลนั้น

            อาจมีความจริงบางอย่างที่เขายังไม่กล้ายอมรับมัน

            ชายหนุ่มนอนไม่หลับจนถึงเช้า  เขาลุกเข้าห้องน้ำอย่างสะโหลสะเหล   ใบหน้าหมองคล้ำแบบคนพักผ่อนไม่เพียงพอสะท้อนอยู่ในกระจก

            “โทรมชะมัด”  ไม่เหลือออร่าเดือนคณะแพทย์มอดังเอาเสียเลย

            อาบน้ำเสร็จก็เดินไปเคาะประตูเรียกรูมเมท  ได้ยินเสียงอืออาพร้อมกับร่างเล็กหัวยุ่งเหยิงเปิดประตูห้องออกมา   เมืองแมนมองหน้าเพื่อนงงๆ

            “เมื่อคืนไม่ได้นอนหรือไง”

            “นอนไม่หลับ”   เพลิงกัลป์ตอบสั้นๆ  เดินผ่านเข้าไปในห้องของตัวเองเพื่อแต่งตัว   “อีกสิบนาทีจะสายแล้ว  รีบเข้า”

            “เที่ยงนี้กูไปกินกับเพื่อนนะ...ตอนเย็นด้วย”  เมืองแมนพูดเสียงเบา

            “อืม...แล้วแต่”  อีกฝ่ายตอบกลับมา  ไม่ได้หันมามองด้วยซ้ำ

            ตลอดทั้งวันนั้นเมืองแมนไม่ได้ติดต่อหรือพบหน้าเพลิงกัลป์เลย  เขาทำงานบนวอร์ดเสร็จก็พาเพื่อนซี้ไปกินอาหารกลางวันที่ร้านอาหารเจ้าดังของจังหวัด  กลับมาทำงานต่อจนถึงเย็น  เจมส์กับป๊อกก็มารออยู่ก่อนแล้วที่หน้าโรงพยาบาล

            “เมื่อบ่ายกูกับเจมส์ไปเที่ยวน้ำตกมา  สวยมาก  ทำไมจังหวัดมึงที่เที่ยวเยอะจังวะ   อยากขึ้นเขาไปดูทะเลหมอกด้วย”

            “ต้องไปค้างสักคืน  ดูพระอาทิตย์ตกดินกับพระอาทิตย์ขึ้น  สวยอย่าบอกใคร  กูเคยไปครั้งนึงยังประทับใจอยู่เลย”

            “แน่ะ  ไปกับใครน่ะมึง  ทำไมต้องทำหน้าเคลิ้มด้วย”  ป๊อกขัดคอ

            “ก็มันสวยมากไง”  เมืองแมนรีบพูดต่อ  “แต่พวกมึงจะกลับพรุ่งนี้ใช่มั้ย  คงไม่ทันหรอก”

            “ไว้คราวหน้า  เดี๋ยวพวกกูมาอีก”  เจมส์พูด  “แล้วเย็นนี้จะไปกินอะไรกันดี....ไม่ชวนรูมเมทมึงไปด้วยกันล่ะ”

            “มันยังทำงานไม่เสร็จมั้ง”  เมืองแมนตอบกลับ  ก่อนลงมาจากวอร์ดได้ยินเสียงคุณพยาบาลพูดกันแว่วๆว่าวันนี้หมอเพลิงอารมณ์ไม่ดี  ไม่ควรไปยุ่งด้วยมาก  “เราไปกันเองเถอะ”

            “อ้าว  ...นั่นไง รูมเมทมึงน่ะ  พูดถึงก็เดินมาเลย  ตายยากจัง  มากับใครวะ โคตรน่ารัก”   ป๊อกพูด  มองออกไปยังที่จอดรถเห็นร่างสูงใหญ่ของเพลิงกัลป์กำลังเดินคู่มากับหญิงสาวหน้าตาน่ารักที่เมืองแมนรู้จัก  “แฟนมันเหรอ”

            “ไม่รู้สิ..คงงั้นมั้ง”  เมืองแมนพึมพำ  มองอีกฝ่ายเปิดประตูรถให้ฝ่ายหญิงเข้าไปนั่ง  ท่าทางเหมือนจะไปไหนกันสักแห่ง  “เป็นเจ้าของร้านอาหารที่ตอนแรกกูว่าจะพาไปกินนี่ล่ะ”

            “อ้าวเหรอ  แบบนี้ก็ได้ส่วนลดสิ”  เพื่อนพูดอย่างดีใจ

            “กูว่าวันนี้เราไปหาที่ฟังเพลงกันดีกว่า   กูอยากเจอของดีของเด็ดเมืองนี้ด้วย”  เจมส์พูดขึ้นยิ้มๆ  หลิ่วตามองเป็นเชิงรู้กัน  “ได้ข่าวว่าที่นี่สาวเด็ดดวงกันทั้งนั้นไม่ใช่หรือไง  พักนี้เมื่อยๆเสียด้วย”

            “อ้อ”   ป๊อกลากเสียง  “แหม  ตั้งแต่เลิกกับน้ำนี่ได้ทีเอาใหญ่เลยนะ”

            สีหน้าเจมส์เปลี่ยนไปนิดหนึ่งก่อนจะกลับมาเป็นปกติ

            “รู้งี้กูเลิกไปนานแล้ว” 

            “ก็ได้  แต่กูไม่ดื่มนะ”  เมืองแมนออกตัว  “ช่วงนี้กูถือศีล  เวรจะได้ไม่เยิน”  เขาอ้างตามที่เคยได้ยินเพลิงกัลป์พูดเอาไว้

            เมืองแมนพาเพื่อนทั้งสองคนมาร้านอาหารกึ่งผับที่ขึ้นชื่อที่สุดในจังหวัด  มีคนมองหน้าเขายิ้มๆตอนที่เดินเข้าไปในร้านเพราะจำได้ว่าเป็นหมอประจำโรงพยาบาลจังหวัด  ชายหนุ่มตีหน้าเฉยเลือกโต๊ะที่เป็นส่วนตัวมากที่สุด

            ผู้หญิงในร้านต่างพากันลอบชำเลืองมายังชายหนุ่มทั้งสามเป็นระยะ  บางคนที่กล้าหน่อยก็ขยิบตาให้บ้าง  ยกแก้วส่งจูบมาให้บ้าง  เจมส์กับป๊อกผลัดกันรับไมตรีสารจากหญิงสาวเหล่านั้นอย่างสนุกสนาน

            “ผมดำชุดแดงทางซ้าย  เซ็กซี่ฉิบหายเลย  กูไม่ไหวแล้วไอ้เจมส์”  ป๊อกกระซิบ  ยกแก้วเครื่องดื่มขึ้นจิบ  “ยิ้มให้กูอีกแล้ว”

            “อืม...สวย  ลุยเลยมึง”  เจมส์กระซิบตอบ

            ป๊อกลุกขึ้นเดินดุ่มๆไปหาสาวชุดแดงคนนั้น  เจมส์หัวเราะเบาๆ  เปลี่ยนสายตามามองเพื่อนสนิทที่นั่งจิบน้ำแตงโมปั่นอยู่ข้างๆบ้าง

            “ทำงานที่นี่มีความสุขมั้ยแมน”

            ดวงตากลมโตเหลือบขึ้นมองเขา

            “ก็ดีนะ  เพื่อนร่วมงานก็ดี  คนไข้ก็น่ารักใช้ได้”

            “กูย้ายมาอยู่ที่นี่ด้วยดีมั้ย”  จู่ๆเจมส์ก็พูดขึ้น  “กูไม่อยากอยู่ใต้แล้วแมน  มัน...ทรมาน”  เพื่อนของเขาพูดเสียงแผ่วลึก

            “ถ้ามึงจะย้ายเพราะไม่ชอบโรงพยาบาลมึงก็ย้าย  แต่ถ้าจะย้ายเพราะหนีหัวใจตัวเองหรืออะไรทำนองนั้น  อย่าย้ายเลยดีกว่า  มึงหนีไม่พ้นหรอก"

            เจมส์หัวเราะออกมาอีก

            “สมเป็นเพื่อนรักของกูจริงๆ  มึงดูออกเหรอ”

            “ใครๆก็ดูออกทั้งนั้นว่ามึงอกหัก”  เมืองแมนพูด  หยุดไปครู่หนึ่ง  “ถ้ามึงยัง...รัก...น้ำอยู่  ทำไมไม่กลับไปขอคืนดีล่ะ”

            “น้ำมีคนใหม่แล้ว”  คำตอบของเจมส์เป็นสิ่งที่เขาคาดไม่ถึงมาก่อน  เมืองแมนหันไปมองหน้าเพื่อน   เห็นใบหน้าคมคายซ่อนอยู่ในเงามืด  “เป็นสตาฟที่โรงพยาบาลกูเอง  รู้จักกันไม่เท่าไหร่น้ำก็เปลี่ยนไปมาก   กูทนไม่ไหวก็เลยบอกเลิก”

            “อ้าว...ทำไมถอดใจซะล่ะ”

            “กูจะเอาอะไรไปสู้กับเค้าล่ะแมน  ผู้ชายคนนั้นแม่ง...หล่อกว่ากู  รวยกว่ากู  เรียนจบคาดิโอมา  จะให้กูเอาอะไรไปสู้”

            “แต่มึงรู้จักกับน้ำมาตั้งเท่าไหร่  คบกันมากี่ปี   ทำไมมาถอดใจกะอีแค่คนที่เพิ่งเจอกันไม่ถึงสามเดือน”  เมืองแมนเริ่มโกรธ  “กูไม่เข้าใจเลยเจมส์”

            “มึงต้องไปเห็น  มึงไม่ได้อยู่ในสถานะแบบกูไม่เข้าใจหรอก  มันไม่มีทางสู้เลยแมน  อาจารย์เขาพร้อมกว่าจริงๆ เค้าดูแลน้ำได้ดีกว่ากู”   ชายหนุ่มเทเหล้าที่เหลือเข้าปาก  “เวลามันไม่สำคัญหรอกแมน  มึงจำไม่ได้เหรอที่กูเคยบอกสมัยที่เจอน้ำแรกๆตอนปีหนึ่งว่ากูจะจีบคนนี้  กูเห็นหน้าน้ำแค่แวบเดียวเองตอนที่รับน้องกัน  แต่กูก็ตกหลุมรักเขาไปแล้ว  เวลามันไม่เกี่ยว จะสามวันสามเดือนหรือสามปี  ความรู้สึกมันใช่เวลาไม่ถึงเสี้ยววินาทีด้วยซ้ำ”

            “แปลว่าน้ำก็รักตอบเค้างั้นเหรอ”

            “กูคิดว่าอย่างนั้น  น้ำไม่ได้พูดกับกูตรงๆหรอก  กูรู้ว่าเขาก็กลัวกูเสียใจ   แต่กูก็ดูออกอยู่ดี ...คนมันไม่มีใจแล้วยังไงก็ดูออก”

            “งั้นก็จบ  มึงจะมาคร่ำครวญอะไรอีก”  เมืองแมนพูดช้าๆอย่างใช้ความคิด  จริงๆแล้วเขาควรจะดีใจไม่ใช่หรือที่ได้ยินว่าน้ำมีคนอื่นไปแล้ว  เท่ากับเพื่อนของเขาต้องผิดหวังโดยสมบูรณ์  ช่วงเวลานี้ควรจะเป็นโอกาสที่จะ....

            “กูไม่ได้คร่ำครวญ  แต่แบบ...แม่งทำใจไม่ได้ว่ะ  กูรักของกูมาตั้งนาน...”

            คำว่า รัก  ที่เคยเสียดแทงใจทุกครั้งที่ได้ยินเพื่อนสนิทของตนปรับทุกข์เรื่องความรักของตัวเองนั้นกลับไม่ทำให้เมืองแมนรู้สึกเจ็บปลาบเหมือนเคย  ชายหนุ่มรับฟังเพื่อนระบายความในใจออกมาเงียบๆโดยไม่ขัด  เจมส์พูดไปสักพักก็เริ่มร้องไห้ออกมา  ไม่รู้เป็นเพราะกรึ่มได้ที่ด้วยหรือเปล่า

            “กูพยายามแล้วนะมึง  ฮึก...กูปรับตัวทุกอย่าง  ยอมตามไปฟิกวอร์ดถึงที่นู่น  ฮึก  ทะเลาะกับพ่อแม่ตัวเอง  มึงก็รู้ว่าพ่อแม่กูไม่อยากให้ไปใต้   แต่กูก็ค้านหัวชนฝาว่าจะไป  แล้วเป็นไงล่ะ  ฮือ  เค้าทิ้งกูซะงั้นไอ้แมน  ฮือ”  ชายหนุ่มยกมือขึ้นทุบที่หน้าอกตัวเอง  “มันเจ็บมาก   กูเหมือนไม่มีทางสู้เลยแมน  ฮือ  มึงเข้าใจมั้ย”

            “เข้าใจๆ”  เมืองแมนพยักหน้ารับ  เขาเริ่มมองหาบริกรมาเพื่อเรียกเก็บเงินจะได้กลับกันเสียที  เจมส์ชักจะเมาใหญ่แล้ว  “มึงนั่งดีๆก่อน  ไม่ต้องพิงมา”

            “มึงเข้าใจกูใช่มั้ยเพื่อน”  เจมส์ไม่ฟังแถมยังดึงตัวเขาเข้าไปกอดเอาไว้ทั้งตัว  ซบใบหน้าลงกับไหล่ของเขา

            เมืองแมนพยายามดันตัวออก  ลมหายใจผสมกลิ่นเหล้าทำให้เขาเริ่มเวียนหัว  เจมส์เมาเกินกว่าจะพูดกันรู้เรื่องแล้ว  มือไม้ก็เริ่มป่ายปาดไปทั่วพอๆกับใบหน้าเปื้อนน้ำตาที่ถูอยู่ที่ซอกคอของเขา

            “ไอ้เจมส์  ใจเย็นก่อน  นี่กูเพื่อนมึงนะ  ไม่ใช่น้ำ”  แมนพูด  ผลักหน้าของเพื่อนให้ออกห่างไป

            ด้วยขนาดตัวต่อให้ตื่นดีเขาก็สู้เจมส์ไม่ได้อยู่แล้ว  พอมาเจอตอนมันเมาอีกยิ่งเป็นไปไม่ได้เลยที่จะต้านแรงไหว  เจมส์ร้องไห้พลางพูดพึมพำไม่หยุดปาก

            เพลิงกัลป์ชะงักค้างตั้งแต่ก้าวผ่านวงดนตรีสดเข้าไปในโซนที่จัดไว้เป็นส่วนตัวนั้น   ภาพตรงหน้าที่เห็นทำให้เขารู้สึกเหมือนมีลมพัดวูบจากเส้นผมจรดปลายเท้า  แล้วก็ตีกลับขึ้นมาบนใบหน้าใหม่จนร้อนวาบไปทั้งตัว

            คำพูดหรืออะไรก็ตามที่คิดมาตลอดทางหายวับในบัดดล  รู้สึกตัวอีกที  เขาก็พบว่าตัวเองกำลังยืนคร่อมอยู่บนตัวเพื่อนสนิทของเมืองแมน

            มือกำแน่นทั้งสองข้าง

            ...

           

           มาต่อแล้วจ้าา  หายหน้าหายตา แหะๆ   

เอาละเหวย  เอาละวา  เปิดมวยไทไฟท์กันซะหน่อย55555 

อยู่ในปาร์ตี้ฮอตยังกับไฟเออกันเลยทีเดียว

เจอกันตอนหน้า

ใครอ่านเรื่องนี้ #แฟนหมอแมน นะคะ

ขอบคุณที่เม้นท์โหวตเป็นกำลังใจ เย่

[absolutepoison]

หมอเพลิง อาการแบบนี้ทั้งหึงทั้งหวงบวกห่วงด้วย ยอมรับเร็วๆ ว่ารักหมอแมนไปแล้ว

[mild-dy]

 

[Leenboy]

พี่เพลิงหึงแล้วจ้า~

[areenart1984]

หมอเพลิงหึงโหดไปไหมเนี่ย 

[Duangjai]

..

น่านนนน. ขนาดนี้แล้ว เพลิงยังไม่รู้อีกหรือว่าทั้งรักทั้งหวงแทนอ่ะ

...

          

.

[แม้วธวัลหทัย]

ยอม รับ ใจ ตัว เอง สัก ที เถอะ!!!!!!!!!!
ทั้งคูมพ่อวทั้งคูมแม่เลย!!!!!
งื้อออออ

หน่วงที่ใจอะไรเบอร์นี้!!!!

[B52]

  ผีเข้าผีออกนะเพลิง

[wikawee]

ค้าง ค้างตลอดเลยยยยย ฮือออออ 

[kingkongkaew]

ตื่นมากลางดึกแล้วก็เช็คนิยาย ไม่ผิดหวังที่เห็นเรื่องนี้อัพตอนใหม่ แต่ตัดจบได้ทรมานใจมากค่ะ 

เพลิงกัลป์กับแมนรู้สึกจะมีความผูกพันทางใจกันมากขึ้นแต่ต่างก็ไม่ยอมรับความรู้สึกเท่าไหร่ เจมส์มาครั้งนี้เหมือนจะช่วยกระตุ้นเพลิงกัลป์ให้รู้ตัวเร็วขึ้น ต้องลุ้นตอนหน้าว่าเมืองแมนจะโกรธมั้ยที่เพลิงกัลป์เข้ามาจู่โจมเจมส์แบบไม่ทันตั้งตัว