หัวข้อ: *-*-*-*-*-*-INTERNAL LOVE-*-*-*-*-*-* #แฟนหมอแมน (Mpreg)เปิดพรี 2/12/61 p86

[unicorncolour]

ตัดฉับ...ค้าง 

[♥►MAGNOLIA◄♥]

หมอคริส เกี่ยวข้องกับลิน นศพ.พี่สาวกี้ แน่เลย   

เพลิง แมน ผลัดกันหึง 
       
 

[angel_Z4]

น่าตีให้ตายจริงๆนะคุณเพลิง ทำคนท้องคิดมากอีกแล้ว

[jeje.minburi]

ค้างเลย  มาต่อเร็วๆน้า

[Rhythm]

อาจารย์คริสรู้จักคุณผีสาวแน่ๆ ถ้าจำไม่ผิดตอนแรกๆ พี่คริสก็เหมือนจะพูดอะไรสักอย่าง แต่ก็ถูกขัดจังหวะไปก่อน 

แล้วทำไมแมนกลับมาแพ้ท้องหนักช่วงนี้ล่ะ เหมือนจะมีเรื่องน่าห่วงอีกหลายอย่าง ตอนไปทำบุญพระท่านก็เตือนอยู่
ความหึงหวงกันระหว่างเพลิงกับแมน ช่วงนี้มาเยอะ *น่ารัก*    แต่ก็ยังไม่รู้ตัวกันอยู่ดี 

พิศดูหญิงสาวคู่รำของฝ่ายนั้นก็เห็นว่าขาวๆตัวเล็กน่ารักดีอยู่  คงเป็นสเป็คของฝ่ายนั้นอยู่แล้ว  ...

ถ้าบวกกับความใบหน้าอ่อนใส นี่มันก็ตรงกับเมืองแมนชัดๆ 


ช่วงนี้มาอัพถี่ ดีต่อใจจริงๆ ขอบคุณมากนะคะ รอติดตามต่อไปจ้า

[monoo]

 

[aurusma]

เดาว่าพี่คริสเป็นแฟนเก่า ลินอ่ะ

[mild-dy]

 

[k2blove]

ใกล้ความจริงแล้วใช่ไหม อยากรู้อีกแล้วนะ
ว่าแต่ทั้งคู่เริ่มปรับตัวเข้าหากันแบบไม่รู้สึกตัวนะ
ขอให้ดีๆ กันน้าาา

[cavalli]

 

[boboaje]

ลุ๊นนนนนนน กว่าเดิมอีกค่า รอตอนต่อไปค่ะ​

[30267]

อื้อหือออ ขนลุกเบา ๆ หูฟังของลิน / ใกล้ความจริงเข้าไปทุกที รอเลยยย

[Tinton]

จะมาไหมน่ะ จะมาไหมนะ ปูเสื่อรอครับ

[pamazier24]

มาเร็วๆน่า รออยู่

[buathongfin]

กระโดดตบอิกี้ คือระเขามาเดทกันอย่ามาเจ๋อ ชะมดชะม้อยอ่อยให้ท่าอยู่นั่นแหละ หัวร้อนกับความสุภาพบุรุษหมอเพลิง ชะนีไม่ได้อ่อนขนาดนั้นนะจ้ะ ฮือออ นางต้องเคยท้องแล้วแท้งแน่ กรีดร้องงง

[mamacub]

 

[็Hollyk]

Internal Love

ตอนที่ 14

I hate myself for still waiting for you.

 

 

 

 

 

 

            “มีอะไรหรือเปล่าครับ  อาจารย์”

            เพลิงกัลป์ทักเมื่อเห็นอีกฝ่ายยืนนิ่งอยู่หน้าห้องน้ำ  ก้มลงมองสเตโตสโคปในมือราวกับไม่เคยเห็น  อาจารย์คริสสะดุ้งเล็กน้อย  เงยหน้าขึ้นมองเขา

            “ได้สเต็ทอันนี้มาจากไหนน่ะ”

            “เมืองแมนหยิบติดมาจากวอร์ดศัลย์น่ะครับ”  เขาตอบ  “ทำไมหรือครับ  ของอาจารย์เหรอ”

            คนฟังเหมือนจะปฏิเสธตอนแรก แต่แล้วก็กลับพยักหน้ารับอย่างสงบ

            “ใช่  ของพี่เอง  ตั้งนานแล้ว....ไม่รู้ทำไมยังอยู่อีก”

            “อ้าวหรอครับ”  เพลิงกัลป์มองสเต็ทสีชมพูแล้วมองหน้าชายหนุ่มที่บอกว่าเป็นเจ้าของมันอีกรอบ  “สีสวยดีนะครับ”

            “อ้อ...ใช่”  อาจารย์คริสนาฬิกาข้อมือดูเวลา  “พี่ว่าพี่รีบกลับก่อนดีกว่า  พอดีว่าจะมีเคสรีเฟอร์มาน่ะ  ไว้เดี๋ยวจะมาเยี่ยมใหม่นะ  มีอะไรโทรหาได้เลยนะเมืองแมน”  ประโยคหลังคนพูดชะโงกเข้าไปบอกคนป่วยที่นอนอยู่ในห้อง  คุณหมอหนุ่มพร้อมกับนางพยาบาลกลับออกจากห้องไปอย่างรวดเร็วจนเพลิงกัลป์แปลกใจ

            “เมื่อกี้ยังบอกปวดฉี่อยู่เลย  อะไรของจารย์”

            เขากลับเข้าไปในห้องของเมืองแมน  เห็นเจ้าของห้องนอนลืมตามองเขาอยู่ก่อนแล้ว

            “อาจารย์กลับไปแล้วหรอ”

            “อืม...รู้มั้ยว่าสเต็ทที่หยิบติดมือมาน่ะ  เป็นของอาจารย์คริสด้วยล่ะ”  เขาเล่าให้เมืองแมนฟังพลางทรุดตัวลงนั่งที่พื้นข้างเตียง

            “อาจารย์ชอบสีชมพูเหรอ”  เมืองแมนตั้งข้อสังเกตเหมือนกับเขา

            “นั่นสิ  แปลกดีนะ  อาจจะแฟนแกเลือกให้มั้ง”  เพลิงกัลป์ออกความเห็นแล้วก็ไม่ได้สนใจอะไรอีก  เขาขมวดคิ้วจ้องหน้าคนที่ยังลืมตาใส  “เอ้า...นอนสิครับ   หายเวียนหัวแล้วหรือไง”

            “กำลังจะนอนนี่ไง”  อีกฝ่ายพูดงึมงำแล้วพลิกตัวหันหลังให้เขา

            เพลิงกัลป์นั่งเป็นเพื่อนอยู่พักหนึ่งจนอีกฝ่ายหลับสนิทไปแล้ว  เขาถึงได้กลับออกมาจัดการธุระส่วนตัวบ้าง  หอบแฟ้มออกมานั่งทำงานที่โต๊ะกลางห้องเพลินๆจนเวลาล่วงไปเกือบตีหนึ่ง   ถึงได้วางปากกาแล้วลุกขึ้นบิดตัวอย่างเมื่อยขบ

            เดินไปเปิดตู้เย็นหาอะไรรองท้องก่อนนอน   เห็นกระเพาะปลาแช่ค้างอยู่ก็นึกสงสัยว่าคนในห้องจะรู้สึกหิวบ้างหรือยัง   ชายหนุ่มเดินไปหยุดหน้าห้องรูมเมท  แอบเปิดประตูห้องแง้มดูข้างใน

            คนบนเตียงยังนอนหลับสนิท   น้ำเกลือที่ต่อสายอยู่ที่หลังมือใกล้หมดขวดแล้ว  เพลิงกัลป์เลยจัดการต่อเปลี่ยนขวดให้เสียใหม่   กำลังจะกลับออกไปจากห้อง  เสียงโทรศัพท์มือถือเครื่องใหม่ของเมืองแมนก็ดังขึ้น

            เขาเดินไปหยิบโทรศัพท์ที่วางอยู่บนโต๊ะทำงานขึ้นมาดู

            ‘เจมส์’

            คิ้วเข้มขมวดเหลือบมองคนหลับแวบหนึ่ง   เห็นยังไม่มีทีท่าว่าจะตื่นขึ้นมาก็เลยกดตัดสายทิ้ง

            ปลายสายโทรกลับมาใหม่อีกรอบ

            “อะไรของมันวะ  เรื่องด่วนอะไรนักหนา”  เพลิงกัลป์เริ่มหงุดหงิด  เขาปิดเสียงโทรศัพท์แล้วถือมันเดินออกมาจากห้องของรูมเมท   ชื่อบนหน้าจอยังเป็นคนเดิม...คนเดียวกับที่เมืองแมนบอกว่าเป็นเพื่อนสนิท

            ชายหนุ่มกดรับ

            “ไอ้แมน....แมน   มึงอยู่ไหนวะ   กูอยากเจอมึงมาก”  เสียงอ้อแอ้ดังมากระทบหูทันที  บอกได้เลยว่าฝั่งนั้นคงเมามาก  “มึง...ฮึก  แมน  กูไม่รู้จะทำไงแล้วมึง...”

            “...................”  เพลิงกัลป์เงียบ

            “กูพยายามเต็มที่แล้วนะ  กูตามเขามาถึงนี่  ยอมหมด  กูยอมหมดเลยแมน  มึงก็รู้.....ว่ากูทุ่มเทให้เค้ามากแค่ไหน   ทำไม  ฮึก  เค้าทำแบบนี้กับกูวะ”

            เค้าไหน....คนฟังคิดในใจ

            “น้ำแม่ง  ไอ้แมน  ...กูเลิกกับน้ำแล้ว  น้ำบอกเลิกกูเมื่อเย็นนี้เองแมน   กูอยากเจอ  ฮึก อ..อยากเจอมึงมากอ่ะ”  ลิ้นคนพูดเริ่มพันกันฟังไม่ค่อยรู้เรื่อง  ฝ่ายนั้นพูดมาอีกหลายประโยค  ได้ใจความบ้างไม่ได้ใจความบ้าง

            สรุปคือคนชื่อเจมส์อะไรนี่เพิ่งโดนแฟนชื่อน้ำบอกเลิกถูกมั้ย  แล้วก็เฮิร์ทมากเลยโทรหาเพื่อนสนิทอย่างเมืองแมนสินะ....เพลิงกัลป์คิดในใจ  เขากรอกเสียงลงไปในโทรศัพท์

            “เมืองแมนนอนหลับไปแล้ว  มีอะไรไว้ค่อยโทรมาใหม่นะ”

            “เห้ย  อ่าว...แล้ว  นั่นคราย”

            ชายหนุ่มกดวางแล้วเปิดโหมดเครื่องบินไว้  เขาเพ่งพินิจดูภาพหน้าจอของเมืองแมนที่เป็นรูปคู่ที่เขาตั้งให้วันนั้นแล้วยิ้มออกมา  ...คงเปลี่ยนกลับไม่เป็นล่ะสิท่า

ชายหนุ่มวางโทรศัพท์เอาไว้ที่เดิมในห้องของเมืองแมน  ฝ่ายนั้นยังนอนหลับสนิท  เห็นเหงื่อเม็ดเล็กผุดซึมเต็มสองขมับและปลายจมูกโด่งนั้น  เพลิงกัลป์เลยปรับแอร์ลดอุณหภูมิลงให้อีกนิด

            คืนนั้นเขากลับมานอนที่ห้องของตัวเอง  หลับฝันอะไรวกไปวนมาตลอดทั้งคืน  เป็นความฝันที่มีทั้งชื่อของเจมส์  น้ำ  และเมืองแมน

            ..........................................................

            “พี่กุลทำอะไรอยู่ครับ   มีอะไรให้ผมช่วยหรือเปล่า”

            เมืองแมนถามยิ้มๆ  มองหน้ามันด้วยเหงื่อของหญิงสาวที่เป็นผู้ดูแลเหล่าแพทย์ใช้ทุนทั้งหลาย  ท่าทางพี่กุลดูวุ่นวาย  หยิบโน่นหยิบนี่ไม่หยุดตั้งแต่เขาเดินขึ้นมาที่ห้องธุรการแล้ว

            “พี่กำลังหาของให้หมอคริสน่ะค่ะ  แกมาถามหาหลายทีแล้วยังไม่ได้หาให้แกสักที   แล้วคุณหมอมีอะไรให้พี่ช่วยหรือเปล่า  หายไปหลายวันเชียว  สบายดีแล้วเหรอคะ”

            “ดีขึ้นแล้วครับ  ผมเอาใบลามาส่ง”

            “อ๋อ  วางเอาไว้บนโต๊ะพี่กุลได้เลยค่ะ  เดี๋ยวพี่จัดการให้”  เธอพูด  ดูเหมือนเธอจะหาของที่ต้องการเจอในที่สุด  มันเป็นพวงกุญแจเล็กๆ  “...กุญแจห้องเก็บของน่ะค่ะ”  เธอตอบคำถามในสายตาของเขา   “วันนั้นเห็นคุณหมอเพลิงมาถามว่ามีร้านไหนขายหิ้งพระ  พี่ว่าจะลงไปดูของเดิมในห้องเก็บของให้อยู่พอดี   คุณหมอแมนมาดูด้วยกันเลยมั้ยคะ  อยู่ห้องเดียวกันใช่ไหม”

            “ได้ครับ”

            ได้ยินรูมเมทพูดอยู่เหมือนกันว่าอยากตั้งหิ้งพระในห้อง  แต่ก็ไม่มีเวลาแวะไปร้านเฟอร์นิเจอร์สักที

            เมืองแมนเดินตามพี่กุลไปยังข้างหลังโรงพยาบาลที่เป็นอาคารเก่ามีไว้ซักล้าง  ชั้นล่างสุดมีห้องๆหนึ่งคล้องกุญแจเอาไว้   พี่กุลไขกุญแจเปิดเข้าไป  ข้างในฝุ่นเยอะมากจนเมืองแมนจามออกมาทันที

            “ระวังหน่อยนะคะ  พี่ก็ไม่ได้แวะเข้ามานานแล้ว  ฝุ่นเยอะหน่อย  เอ...เปิดไฟตรงไหนนะ  ตรงนี้เอง”  แสงไฟส่องสว่างทั่วห้อง   เมืองแมนเห็นเครื่องเรือนตั้งแต่ตู้  โต๊ะ  เตียง  โซฟา ราวตากผ้า ฯลฯ วางซ้อนอยู่ในห้องแน่นไปหมด  ส่วนใหญ่สภาพค่อนข้างดี  ติดที่ฝุ่นจับหนาไปหน่อย

          “หมอลองเดินดูนะคะ  พี่กุลเคยเห็นหิ้งพระวางอยู่แถวๆนั้นเหมือนกัน  เดี๋ยวพี่กุลจะเข้าไปดูข้างในซอกนู้น”

            “พี่กุลหาอะไรครับ  เผื่อผมเห็น”

            “พี่หาโต๊ะค่ะ  เห็นหมอคริสบอกว่าเป็นโต๊ะอ่านหนังสือ   แกทิ้งไว้ที่นี่ตอนที่ไปเรียนต่อ”  เธอพูดพลางก้มๆเงยๆหาของที่ว่า   “พี่ว่ามันน่าจะเก่ามากแล้วล่ะ  ทำไมหมอคริสแกไม่ซื้อใหม่ไปเลยเนอะ”

            “อาจจะเป็นโต๊ะตัวโปรดมั้งครับ”  เมืองแมนออกความเห็น  เขามองหาหิ้งพระจากกองไม้ที่เดิมน่าจะเคยเป็นเก้าอี้เลคเชอร์มาก่อน   ข้างกันนั้นเป็นตั้งหนังสือเก่าๆวางกองสูง  ชายหนุ่มอ่านหน้าปกอย่างสนใจ  “โห  มีtextbookเพียบเลย  ใครเก็บไว้หรอครับ”

            “อาจารย์เก่าๆทั้งหลายนั่นแหละค่ะ  เดี๋ยวนี้เกษียณกันไปหมดแล้ว”

            “น่าจะเอาไปไว้ที่ห้องสมุดนะครับ  ไว้แบบนี้เดี๋ยวปลวกกินหมด”  เมืองแมนพูด  หยิบหนังสือบางเล่มมาเปิดดู  “หนังสือดีๆทั้งนั้นเลย   ..นี่ผมยืมไปอ่านได้มั้ยครับเนี่ย”

            “ได้เลยค่ะ  อยากอ่านเล่มไหนก็หยิบไปได้เลย”

            เมืองแมนเลิกล้มความคิดจะมองหาหิ้งพระ  หันมาสนใจหนังสือหลากหลายรูปแบบแทนตามประสาคนชอบอ่านหนังสือ  ชายหนุ่มเลือกเล่มที่น่าสนใจมาได้หลายเล่ม  เขาก้มๆเงยๆไปตามกองหนังสือที่วางเรียงอยู่บนโซฟาบ้าง  ตามพื้นบ้าง 

            “อันนี้รูปอะไรน่ะครับ ...โห  รูปตั้งแต่สมัยตั้งโรงพยาบาลหรือเปล่าครับเนี่ย  เก่าจัง”  พี่กุลเดินมาชะโงกดูอัลบั้มรูปถ่ายสีในมือของเมืองแมนอย่างสนใจ

            “ไม่เก่าขนาดนั้นหรอกค่ะ  แหม..นี่น่าจะตั้งแต่สมัยผอ.คนที่แล้วนะ  ไม่สิ  ต้องคนก่อนตะหาก  นี่ดูสิคะ  ให้ทายว่าคนนี้ใคร”  เธอชี้ไปที่รูปผู้ชายร่างสูงผอมคนหนึ่งในรูปที่ยืนอยู่หน้าตึกผู้ป่วย   “หมอคริสไงคะ  สมัยมาเป็นอินเทิร์นหนึ่งที่นี่”

            “จริงหรอครับ”  เมืองแมนอุทาน  ...คนในภาพดูผอมแห้ง หน้าตาคงแก่เรียน สวมแว่นสายตาหนาๆเอาไว้บนดั้ง ไม่เหมือนผู้ชายร่างสูงใหญ่ดูมีเสน่ห์ที่เขาได้เจอเลยสักนิด  ยกเว้นเค้าหน้าที่ยังเหมือนเดิมเท่านั้น  “พี่คริสหล่อขึ้นมากเลย”

            “ใช่ค่ะ  นี่คุณหมอดูคนนี้สิ  ให้ทายว่าใคร”

            “อาจารย์คมศักดิ์”  เมืองแมนทายได้ทันที  “อาจารย์หน้าเหมือนเดิมเปี๊ยบ  แทบไม่แก่ลงเลย”

            “ถูกต้องค่ะ  อุ้ย...อันนี้พี่เอง”  พี่กุลชี้ไปที่หญิงสาวร่างเล็กที่ยืนยิ้มอยู่ข้างหน้า

            “พี่กุลก็แทบไม่เปลี่ยนเลยนะครับ    น่ารักเหมือนเดิม”  เมืองแมนพูดยิ้มๆ  คนฟังยิ้มกว้างฟาดมือเข้าที่แขนของเขาทีนึงแก้เขิน

            “คุณหมอล่ะก็ปากหวาน   หมอผู้ชายรุ่นนี้ปากหวานกันทุกคน  โดยเฉพาะหมอเพลิงเพื่อนคุณหมอนั่นแหละตัวดี  ทำเอาลูกน้องพี่กุลเคลิ้มกันหมด   ...พูดถึงหมอเพลิงแล้วนึกถึงหมอปราการ  สมัยก่อนก็ฮอตมากเหมือนรูมเมทหมอนี่แหละ”

            “หมอปราการ?”

            “หมอปราการ  แกชื่อเล่นหมอบอลค่ะ  รูปหล่อคารมคมคาย  นี่แกก็จะกลับมาแล้วนะคะ  แกไปเรียนออโถ(ศัลยกรรมกระดูก) มา  นี่ไงคนนี้ค่ะ”   เธอชี้ให้ดูในรูป

            หมอปราการเป็นผู้ชายตัวสูงหุ่นดีชนิดที่เห็นจากรูปเก่าๆซีดๆ ก็ยังรู้ว่าหน้าตาดี   เขายืนกอดอกอยู่ข้างๆหมอคริส  ถัดไปเป็นผู้หญิงอีกห้าคน

            “หมอรุ่นนั้นมีแค่เจ็ดคนเองหรอครับ”

            “ไหนคะ  พี่กุลขอนึกก่อนนะ...ไปเรียนต่อ เป็นใหญ่เป็นโตกันหมดแล้ว   หมอบอล  หมอคริส  หมอเปีย  หมอไก่   คนนี้..อ๋อ  หมอจิ้บ  หมอติ๋ว  หมอหมู...อืม...”  เธอขมวดคิ้ว  “มีแปดคนนะคะ  อีกคนนึงไม่ได้อยู่ในรูป”

            “อ้าว  ทำไมล่ะครับ”

            “นี่เป็นรูปที่ถ่ายเอาไว้เป็นที่ระลึกตอนที่คุณหมอใช้ทุนที่นี่ครบแล้วน่ะค่ะ”  กุลวรางค์พูดช้าๆ  “รุ่นนี้มีคุณหมอที่ฝึกไม่จบหนึ่งท่าน  พอดีว่าเกิดเรื่องขึ้นเสียก่อน  ...เรื่องนานมากแล้วนะเนี่ย  พูดขึ้นมาแล้วพี่กุลก็เพิ่งนึกขึ้นได้”

          “เกิดเรื่องอะไรหรอครับพี่กุล”

            “เกิดอุบัติเหตุขึ้นน่ะค่ะ  คุณหมอท่านนั้นเลยเสียชีวิต”

            คล้ายลมพัดมาวูบหนึ่ง  เมืองแมนขนลุกขึ้นทั้งตัว  ทั้งๆที่ภายในห้องไม่มีลมเลยสักนิด

            “อุบัติเหตุหรอครับ”

            “ใช่ค่ะ  แต่พี่กุลไม่ทราบรายละเอียดมากหรอกนะ  เพราะเกิดเรื่องตอนที่พี่กุลลาพักร้อนพอดี  พอกลับมาถึงได้รู้เรื่อง  น่าเศร้าใจมากนะคะ  สงสารคุณหมอเพิ่งเรียนจบ”

            “คุณหมอคนนั้น...เป็นผู้หญิงหรือผู้ชายครับ”  ชายหนุ่มถามเสียงเบาแทบจะเป็นกระซิบ

            “ผู้หญิงค่ะ  หน้าตาน่ารักด้วย  นิสัยก็ดี  เค้าว่าคนดีๆมักอายุสั้น  ไม่รู้จริงมั้ยนะคะ”  เธอตอบ  “หมอคริสแกเสียใจใหญ่เลย  กว่าจะกลับมาทำงานได้ก็เป็นเดือนๆ”

            “อาจารย์คริสน่ะหรอครับ”

            “ใช่ค่ะ  เธอเป็นแฟนกัน...ก็ยังไม่ถึงขึ้นประกาศว่าเป็นแฟนหรอกนะคะ  สมัยนั้นจะทำอะไรก็ต้องระวัง  แต่คนเขาก็รู้ๆกันว่าทั้งสองท่านคบหาดูใจกันอยู่”

            “อาจารย์เลยเป็นโสดมาถึงทุกวันนี้หรอครับ”

            “อันนี้พี่ก็ไม่ทราบเหมือนกันนะคะ  พี่ก็ไม่อยากไปถามแกหรอก   สงสารแก”

            “แฟนอาจารย์ชื่ออะไรหรอครับ”

            “ชื่อหลินค่ะ  หมอหลิน   พี่จำชื่อจริงไม่ได้  จำได้แต่ชื่อเล่น  ไว้เจอรูปจะชี้ให้ดูนะคะ  ตัวบางๆขาวๆ”   หญิงสาวพูด  “นั่นไง...โต๊ะตัวนั้นแน่เลย  พี่กุลว่าแล้วว่าจะต้องอยู่ในห้องนี้”  จู่ๆเธอก็ชี้ไปทางข้างหลังจนเมืองแมนสะดุ้ง

            ชายหนุ่มขอตัวแยกออกมาจากห้องเก็บของนั้น  ปล่อยให้พี่กุลกับคนงานจัดการยกโต๊ะกันโหวกเหวก  เขากลับมาที่วอร์ด  นั่งทำงานคนเดียวเงียบๆ  ครุ่นคิดถึงเรื่องที่เพิ่งได้ยินมา

            “แมน  เป็นไงบ้าง  ดีขึ้นแล้วเหรอ  หายไปหลายวันเลย”   เสียงใสๆดังขึ้น  เมืองแมนเงยหน้ามอง  เห็นร่างบอบบางของตุ๊กตายืนอยู่   “ว่าจะไปเยี่ยมอยู่  แต่ดัน...ยุ่งๆ”

            “ดีขึ้นแล้วล่ะ”  เมืองแมนตอบสั้นๆ

            “เพลิงอยู่มั้ย”  ถ้าซื้อหวยเขาก็คงถูกรางวัล  ชายหนุ่มสายหน้าแทนคำปฏิเสธ

            “ดีล่ะ....แล้วแมนทำงานเสร็จหรือยัง  เรามีเรื่องอยากคุยด้วยหน่อยน่ะ”  เธอพูด  “ไม่ได้เป็นเรื่องคอขาดบาดตายอะไรหรอก  ถ้าแมนยังทำงานไม่เสร็จก็ไม่เป็นไรนะ  เรารอได้”  หญิงสาวนั่งลงบนเก้าอี้ตรงหน้า  ราวกับต้องการจะ ‘เฝ้า’ ไม่ให้เขาหนีไปไหน

            “มีเรื่องอะไรหรือเปล่า  พูดมาเลยก็ได้นะ”  เมืองแมนถามเนิบๆ

            “อยากไปหาที่คุยน่ะ  ตรงนี้มันชุลมุนเสียงดังไปหน่อย”  ...ก็ถูกของเธอ  จะให้นั่งคุยในวอร์ดก็คงจะใช่ที่  ชายหนุ่มก้มหน้าก้มตาทำงานเอกสารต่อเงียบๆ  ในหัวก็ครุ่นคิดไปด้วยว่าอีกฝ่ายจะมาคุยกับเขาด้วยเรื่องอะไร...เห็นทีคงจะไม่พ้นเรื่องของรูมเมทเจ้าปัญหาของเขาเป็นแน่

            “เสร็จแล้วล่ะ”  เขาลุกขึ้นจากโต๊ะ  “ตุ๊กตาจะคุยที่ไหน”

            “ไปร้านกาแฟหน้าโรงพยาบาลก็ได้”

            พวกเขาเดินคู่กันไปจนถึงร้านกาแฟที่ตกแต่งเอาไว้สวยงามน่านั่ง  หญิงสาวเลือกโต๊ะที่อยู่ลึกสุดเป็นส่วนตัว  หลังจากที่สั่งกาแฟเสร็จ

            “แมนไม่เอากาแฟหน่อยเหรอ  เราเลี้ยงเอง  ขนมก็ได้”

            “ไม่เป็นไร  เราเพิ่งทานมา”  เขาปฏิเสธอย่างสงบ  ตรงข้ามกับข้างในใจที่เริ่มร้อนรุ่มด้วยความกังวล

            “งั้นเข้าเรื่องเลยนะ  แมนคงรู้แล้วว่าเพลิงขอเลิกกับเราเมื่ออาทิตย์ก่อน”  หญิงสาวพูดด้วยน้ำเสียงเจ็บปวด

            “ก็พอได้ยินมาบ้าง”

            “ในฐานะที่แมนเป็นรูมเมทของเพลิง แล้วก็สนิทกับเพลิงมากที่สุด  แมนบอกเรามาตามตรงได้มั้ยว่าเพลิงมีคนใหม่ใช่หรือเปล่า”

            ....ตอนนี้เขาคงถูกล็อตเตอรีรางวัลที่หนึ่งแล้วมั้ง..ชายหนุ่มคิดอยู่ในใจ  ตอบกลับไปฝืดๆ

            “เราไม่ค่อยรู้หรอก  เพลิงไม่ได้เล่าอะไรให้ฟัง”

            “แมนอย่าปิดเราเลย  เราดูออก  เพลิงมีคนใหม่แน่ๆ  เราคิดว่าเรารู้ด้วยว่าใคร”  เสียงของตุ๊กตาเย็นเยียบพอๆกับสายตาที่มองมา  เมืองแมนเม้มปาก

            “เราไม่รู้  ทำไมเธอไม่ไปถามเพลิงเอาเอง  จะมาถามเราทำไม”

            “แมนรู้เห็นเป็นใจกับผู้หญิงคนนั้นด้วยใช่มั้ยล่ะ  เพลิงถึงได้กล้าเอาผู้หญิงคนนั้นมาไว้ในห้อง”

            “อะไรนะ?”  เมืองแมนอุทาน

            “อย่าคิดว่าเราไม่รู้นะ  เราเห็นมากับตาว่ามีผู้หญิงอยู่ในห้องของเพลิง  เคยได้ยินเสียงออกมาด้วยซ้ำ”   ตุ๊กตาพูดอย่างเผ็ดร้อน  น้ำตาเริ่มปริ่มขอบตาคู่สวย  “เพลิงถึงไม่เคยยอมให้เราเข้าไปในห้องเลย  เพราะเขามีใครอีกคนที่นั่น”

            “ผู้หญิงที่ไหน  ไม่มี”  เมืองแมนปฏิเสธ  เริ่มรู้สึกร้อนๆหนาวๆเหมือนจะจับไข้

            “มีสิ  ไม่ต้องปิดบังหรอก  เธอเป็นคนเดียวกับเจ้าของร้านสเต็กนั่นใช่มั้ยล่ะ  ที่ชื่อกี้อะไรนั่น”   หญิงสาวพูดเสียงเครือ  “แค่เห็นสายตาของเพลิง  ตุ๊กตาก็รู้แล้ว”

            “ห้องเราไม่เคยมีผู้หญิงเข้ามานะตุ๊กตา”

            “ถ้างั้นก็เป็นเพราะว่าแมนไม่อยู่ในห้องน่ะสิถึงได้ไม่รู้”

            “แล้วผู้หญิงคนนั้นหน้าตาเป็นยังไง  เธอเห็นว่าเป็นคุณกี้หรือไง”

            “ไม่  เราไม่ได้เห็นหน้า  เห็นแค่เงาที่ม่าน  แต่ก็ดูอยู่แล้วว่าเป็นเงาของผู้หญิง  เสียงที่ได้ยินก็เสียงผู้หญิง  ไม่ใช่เสียงของแมนหรือเพลิง”

            “เธอเห็นล่าสุดเมื่อไหร่”

            “เมื่อวาน”

            คำตอบของหญิงสาวทำเอาเมืองแมนชักนั่งไม่ติด   เหลือบดูนาฬิกาก็เกือบห้าโมงเย็นแล้ว  ป่านนี้รูมเมทของเขาคงกำลังกลับไปที่แฟลตแน่ๆ

            “เราขอตัวก่อนนะ”

            “เดี๋ยวสิแมน  เรายังคุยกันไม่จบเลย”

            “เราไม่รู้เรื่องผู้หญิงอะไรที่เธอพูดมา  ตุ๊กตา....ถ้าอยากรู้ก็ให้ไปถามเพลิงเอาเองจะดีกว่า”   ชายหนุ่มตัดบทแล้วผลุนผลันเดินออกมาจากร้านกาแฟแห่งนั้น   เขาชนเข้ากับร่างของใครอีกคนที่เดินเลี้ยวมุมออกมาพอดี

[็Hollyk]

 




     



            “อ้าว  เดินระวังหน่อยสิ....เดี๋ยวจะกระเทือนหมดนะ”  อาจารย์คมศักดิ์พูดขึ้นยิ้มๆ  เหลือบมองหน้าท้องของเขาราวกับมองเห็นภายใน....เป็นสายตาที่เมืองแมนไม่ชอบเลยสักนิด  “รีบไปไหนเหรอเธอ”

            “ผมมีธุระด่วนครับ  ขอตัวก่อนนะครับ”  เขายกมือไหว้แล้วเดินเลี่ยงออกมา  ไม่รู้ทำไมทุกครั้งที่สบตาอาจารย์เขาถึงรู้สึกไม่สบายใจเอาเสียเลย

            เมืองแมนยกโทรศัพท์ขึ้นกดโทรหาเพลิงกัลป์  ฝ่ายนั้นกดรับเร็วมากจนน่าแปลกใจ

            “กำลังจะโทรหาพอดีเลย  เลิกงานแล้วใช่มั้ย”  เสียงห้าวๆดังขึ้นปลายสาย  “หิวหรือยัง”

            “เดี๋ยวก่อน  นี่อยู่ที่ไหน”  เมืองแมนชิงถามก่อน

            “กำลังจะกลับแฟลต  ใกล้ถึงล่ะ  จะให้ไปรับหรอ”

            “อย่าเพิ่งกลับแฟลตนะ”  เมืองแมนรีบห้าม   เล่าเรื่องที่ตุ๊กตาพูดว่าเห็นผู้หญิงในห้องเร็วปรื๋อ  “....กูว่ามันแปลกๆ  น่ากลัว  ผู้หญิงที่ตุ๊กตาเห็นคงจะไม่ใช่คนแน่ๆ”

            “คิดมากไปได้  อย่าไปฟังตุ๊กตาเลย  รายนั้นก็พูดไปเรื่อย  เราอยู่กันมาตั้งหลายวันไม่เห็นเจอ  ได้ของดีจากหลวงพ่อมาแล้วด้วยจะกลัวอะไร”  เสียงปลายสายไม่มีความกังวลใดๆ

            “แต่ว่า...เราอาจจะไม่เห็น  แต่มันยังมีอยู่ไง”  เมืองแมนยังกลัวอยู่   ขาก็ก้าวไปด้วย หูก็แนบโทรศัพท์  “มึงไม่กลัวเลยหรอ”

            “ไม่กลัว”

            “งั้นกูจะเล่าอีกเรื่องให้มึงฟัง  กูเพิ่งรู้มาสดๆร้อนๆเมื่อบ่ายนี่เอง”  เขาเล่าเรื่องอาจารย์คริสกับแฟนของเค้าที่ชื่อว่าหลินให้เพลิงกัลป์ฟัง  “เป็นไงล่ะ  คิดว่าไง  กูว่าอาจจะเป็นผีผู้หญิงที่แฟลตก็ได้”

            “ฮ่าๆ”  คราวนี้เพลิงกัลป์หัวเราะดังลั่น   “มึงเต็มพาร์ทเชื่อมโยงแน่ๆแมน  โยงอะไรขนาดนั้น  แค่พี่กุลบอกว่าเค้าตายเพราะอุบัติเหตุเนี่ยนะ  ไม่เห็นเกี่ยวอะไรกับแฟลตเลย  ถ้าตายในแฟลตก็ว่าไปอย่าง...”

            “จริงสิ/จริงด้วย”  ทั้งคู่อุทานออกมา

            “เดี๋ยวกูจะกลับไปถามพี่กุลดู”  เมืองแมนพูด

            “ป่านนี้พี่กุลกลับบ้านไปนอนตีพุงแล้ว   มันเลิกเวลางานไปนานแล้วนะแมน”  เพลิงกัลป์พูด  “กูว่ามันก็เป็นแค่สมมติฐานเอง  ไม่น่าเกี่ยวกันหรอก   ไม่งั้นไว้ลองถามพี่คริสดูก็ได้ว่าผีแฟนแกยังสิงอยู่ที่แฟลตหรือเปล่า”

            “พูดอะไรแบบนั้น”  เมืองแมนเสียงเข้ม  “ถ้าเป็นเรื่องจริงขึ้นมา พี่คริสคงเสียใจมาก”

            “กูก็พูดไปงั้นแหละ   มึงจะถึงหรือยังเนี่ย  หิวจนแสบไส้ไปหมดแล้ว”

            “ถึงแล้วเนี่ย”  เมืองแมนหยุดข้างหลังร่างสูงใหญ่ที่ยืนเท้าเอวพิงเสาอยู่  เขาใช้นิ้วสะกิดเข้าที่หลังของฝ่ายนั้นอย่างแรงจนเพลิงกัลป์สะดุ้ง  หันขวับมา

            “มาสักที  กลัวผีจนผมตั้งเลยเหรอ”  คนพูดใช้มือลูบที่เส้นผมของเขา  เมืองแมนเอียงหัวหลบ

            “อย่าจับหัว  พูดกี่รอบแล้วไม่จำ”

            “งั้นจับตรงไหนได้”  ฝ่ายนั้นถามกลับมา   มันเป็นคำถามธรรมดาแต่กลับรู้สึกไม่ธรรมดาสำหรับคนฟัง  คงเป็นเพราะแววบางอย่างในดวงตาคมเข้มที่มองมาที่เขาตลอดเวลาด้วยมั้ง

            ...มองอะไรนักหนา  หรือมีขี้ตาติดตาวะ...เมืองแมนยกมือขึ้นขยี้ตาพร้อมกับตอบเสียงห้วน

            “ตรงไหนก็ห้ามจับ”

            “ขี้หวงจังนะ  หวงไว้ให้ใครหรอ”

            “ให้ใครมันก็เรื่องของกู”

            “ให้เจมส์หรือเปล่า  หรือว่าให้เต้ย”  คนพูดพูดออกไปแล้วก็อยากกัดลิ้นตัวเอง  ...จะพูดทำไมวะเพลิงกัลป์  ไร้สาระชะมัด....

            “ไม่ใช่มึงแล้วกันครับคุณเพลิงกัลป์”

            “แล้วโทรกลับไปหาเจมส์สุดที่รักของมึงหรือยัง”

            “ยังไม่ว่างโทร”  เมืองแมนตอบ

            “อ้อ”  เพลิงกัลป์อุทาน  รู้สึกกระปรี้กระเปร่าขึ้นมาชอบกล  “หิวแล้วกินอะไรกันดี”  ประโยคหลังเสียงของเขาหายไปในลำคอเพราะสายตามองเห็นรถหลายคันที่จอดอยู่หน้าแฟลต

            เมืองแมนไม่ทันสังเกตเห็นท่าทางของเพื่อน

            “ใครมาน่ะ  รถเพียบเลย  จอดติดเครื่องซะด้วย”   เขาบ่น  “ควันรถมันเข้าห้องหมด  ไม่รู้ใคร....เป็นอะไร  ไปไหนน่ะ”

            เมืองแมนงงเพราะจู่ๆรูมเมทก็หมุนตัวเดินกลับเอาดื้อๆ  แถมยังลากข้อมือของเขาให้เดินมาด้วย

            “รีบๆเดินเถอะน่ะ”   เพลิงกัลป์พูด

            “อะไรของมึง  กูจะกลับไปเปลี่ยนชุด”  เมืองแมนชักโมโห  “เดินหนีอะไร  คนพวกนั้นใคร”

            ‘คนพวกนั้น’  ออกมายืนอยู่เบื้องหลังพลางกวักมือเรียกชื่อเพลิงกัลป์เสียงดัง   เมืองแมนหันไปมองแล้วรั้งมือรูมเมทเอาไว้

            “พวกเค้าเรียกมึงนะ  เดินมานู่นแล้วด้วย”

            เพลิงกัลป์ถอนหายใจเฮือก  มองซ้ายขวาก็ไม่มีที่ให้หลบแล้ว  ชายหนุ่มเลยจำใจต้องเดินกลับไปที่แฟลตโดยมีเมืองแมนเดินตามกลับไปด้วย

            “สวัสดีครับ”   คุณหมอหนุ่มยกมือขึ้นไหว้บรรดาสาวเล็กสาวใหญ่ที่ยืนล้อมอยู่เกือบสิบคน  พอมายืนใกล้ๆแล้วค่อนไปทางสาวใหญ่เกือบเก้าสิบเปอร์เซ็นต์  ยกเว้นสาวน้อยร่างระหงที่สะดุดตาเมืองแมนตั้งแต่แรกเห็น

            “หมอเพลิง  เมื่อกี้จะเดินไปไหนกันจ้ะ  ป้าเรียกกันคอแหบคอแห้ง  หรือว่ามีงานด่วนต้องไปทำหรอ”  ผู้หญิงวัยกลางคนแต่งกายสวยงามเหมือนพวกคุณหญิงคุณนายที่เมืองแมนเคยเห็นในละครพูดขึ้น  ลูบหน้าลูบหลังเพลิงกัลป์ด้วยท่าทางเอ็นดูเต็มที่

            “มีธุระนิดหน่อยครับ  ป้าเจนมายังไงครับเนี่ย  มาเที่ยวเหรอ”

            “มาทำบุญเก้าวัดน่ะ  แล้วก็แวะดูดวงนิดหน่อยกับพระอาจารย์....ทริปบุญตามประสาคนแก่น่ะ  จำได้ว่าเรามาทำงานที่นี่  ป้าก็เลยแวะ  คิดถึงหลานรักด้วย”  เธอหันมาทางเมืองแมน  “นี่คงเป็นเพื่อนหมอด้วยกัน  สวัสดีจ้ะ  ชื่ออะไรจ้ะคุณหมอ  หน้าตาน่าเอ็นดูเชียว”

            “ชื่อเมืองแมนครับ”  ชายหนุ่มตอบ

            “เพื่อนผมเอง”   เพลิงกัลป์พูดเรียบๆ

            “ยินดีที่ได้รู้จักจ้ะ”  เธอพูดแค่นั้นแล้วก็ไม่ได้หันมาสนใจอะไรเมืองแมนอีก   “เพลินลูก  มาไหว้พี่เขาหน่อย   ไม่เจอกันหลายปี ยังจำได้หรือเปล่า”

            สาวน้อยร่างบางหน้าตาสวยสะดุดตาคนนั้นยกมือไหว้เพลิงกัลป์ยิ้มๆ  เห็นฟันสีขาวเหมือนไข่มุกเรียงในกลีบปากอิ่มสีแดงสด  รอยยิ้มของเธอสวยสดใสจนแม้แต่เมืองแมนยังอดมองซ้ำไม่ได้ 

            “น้องเพลินเหรอเนี่ย  ไม่เจอกันนาน  สวยขึ้นมากเลยครับ”   เขาได้ยินเสียงห้าวๆนั้นพูดขึ้น

            “พี่เพลิงก็สูงขึ้นมากๆๆเลยค่ะ”  สาวน้อยตอบ

            “ไปทานข้าวด้วยกันดีกว่า   มีร้านอะไรอร่อยๆแนะนำป้าๆบ้างลูก  นานๆจะลงมาจากเชียงใหม่เสียที   นี่ได้ติดต่อพ่อเลี้ยงบ้างหรือเปล่า  เห็นบ่นคิดถึงอยู่   ลูกชายคนเดียวหายจ้อยไม่กลับบ้านเลย”   ป้าเจนพูดอีกหลายคำเป็นภาษาคำเมือง  จากนั้นก็หันมาชวนเมืองแมนไปทานข้าวด้วยกันเหมือนนึกขึ้นได้

            เมืองแมนปฏิเสธตามมารยาท   เขาหันไปมองเพลิงกัลป์ก็เห็นอีกฝ่ายกำลังพูดคุยกับสาวสวยอย่างสนุกสนาน  ได้ยินเสียงหัวเราะใสๆจากเธอเป็นระยะก็เลยไม่อยากขัดจังหวะ

            ชายหนุ่มกลับเข้าไปในห้องพักเงียบๆ

            มองไปรอบห้องที่ว่างเปล่าแล้วเดินไปหยิบขวดน้ำมนต์มาใส่กระเป๋าเสื้อเอาไว้  คิดในใจว่าถ้าผีโผล่มาตอนนี้ก็คงต้องลองน้ำมนต์กันสักตั้ง

เมืองแมนเปิดดูของกินในตู้เย็นเห็นยังเหลือผลไม้สดแช่อยู่กับผัก  ก็เลยทำสลัดกินเองแบบง่ายๆ  ความรู้สึกอยากอาหารลดลงคงเป็นเพราะอาการแพ้ท้องยังไม่หายดี   เต้ยโทรมาชวนเขาออกไปหาอะไรทานแต่เขาก็ปฏิเสธไป

            เมืองแมนใช้เวลาไปกับการซักผ้า  แฟลตของเขามีแม่บ้านรับซักรีด ทำความสะอาดให้ก็จริง  แต่ว่าพวกชั้นในเมืองแมนก็ซักเองอยู่ดี

            ชายหนุ่มนั่งบนเก้าอี้พลาสติกเตี้ยๆในห้องน้ำ  ก้มๆเงยๆซักผ้าอยู่พักใหญ่จนเสร็จก็ลุกขึ้น  ตอนนั้นเองที่ชายหนุ่มรู้สึกปวดหน่วงๆที่ท้องน้อยเหมือนมีอะไรบีบตัว

            เขาผ่อนลมหายใจยาว  อาการปวดหน่วงยังมีอยู่เล็กน้อยกระทั่งหายไปเอง  เขาเลยยกกะละมังผ้าไปตากที่ระเบียงนอกห้อง

            เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น  เขาหยิบขึ้นมาดู  เห็นชื่อของเพื่อนสนิทโชว์หราอยู่ที่หน้าจอ...เมืองแมนอยากจะกดตัดสายทิ้ง  ทว่าสุดท้ายเขาก็กดรับ

            “ฮัลโหล”

            “แมน  รับสายกูซักที  หาตัวยากจังนะ  งานยุ่งหรอมึง  กูโทรไปตั้งหลายครั้งไม่เคยติดเลย”  เสียงของเพื่อนดังอยู่ข้างหู  ใกล้จนเหมือนพูดกันต่อหน้า

            “งานยุ่งๆหน่อย  มีอะไรหรือเปล่า”

            “อาทิตย์หน้ามึงลงมากทม.มั้ย  นัดรวมกลุ่มเราไง  ไอ้ป๊อกก็มานะ  มึงห้ามปฏิเสธ  พวกกูอยากเจอมาก”  เพื่อนลากเสียง

            “กูยุ่งๆอยู่ช่วงนี้  ติดเวรด้วย”

            “หาแลกเลย  ไม่ก็ขายซะ  มึงเห็นงานสำคัญกว่าเพื่อนเหรอแมน”

            “ไม่ใช่อย่างนั้น  แต่ช่วงนี้กูไม่ค่อยสบายเลยใช้วันลาไปหมดแล้ว  ขืนลาอีกคงได้วนวอร์ดใหม่แน่”  เมืองแมนพุด  โน้มตัวลงเท้าราวระเบียง  ทอดสายตามองต้นปีบต้นใหญ่ที่ใบพัดปลิวไปตามแรงลมด้านนอก

            “อ้าว  ไม่สบายเป็นอะไร  ไม่เห็นบอก”

            “เวียนหัวนิดหน่อย  พักผ่อนน้อยน่ะ”  เขาเลี่ยงไป

            “งานที่นั่นหนักมากเลยเหรอแมน”   เสียงของเจมส์แฝงความเป็นห่วงที่เขารู้ได้ชัดเจน  “ดูแลตัวเองด้วยนะเว้ย  กูเป็นห่วง”

            “มึงก็เหมือนกันนั่นแหละ”

            “กูพอทำใจได้บ้างแล้ว”

            “หืม?”  เมืองแมนขมวดคิ้ว  “เรื่องอะไร”

            “ก็เรื่องน้ำนั่นแหละ  ติดตรงที่ยังต้องทำงานที่เดียวกันอยู่  เห็นหน้ากันทุกวัน  ไม่รู้จะทำยังไง”  ฝ่ายนั้นถอนหายใจยาว   “มึงมีวิธีมั้ยวะแมน  กูอยากหายอกหักเร็วๆ”

            เป็นเมืองแมนที่ถอนหายใจบ้าง

            “เวลาเท่านั้นที่จะช่วยรักษา  มึงไม่เคยได้ยินเหรอเจมส์”  ...เวลาและความห่างไกล...ที่เขาจงใจให้เกิดขึ้น

            “กูย้ายไปอยู่จังหวัดมึงตอนนี้ทันมั้ยวะ”  คำพูดของเพื่อนทำให้เมืองแมนใจกระตุกไปวูบ  ...ทั้งที่รู้ว่าอีกฝ่ายพูดเล่นเท่านั้น 

            “ย้ายได้ที่ไหนเล่า”   ไม่งั้นเขาคงย้ายกลับบ้านไปแล้ว  ไม่ต้องมาทนอยู่ที่แฟลตเจอทั้งผีทั้งคนแบบนี้หรอก  เมืองแมนคิดอยู่ในใจ  เหลือบมองนาฬิกาเห็นเกือบสามทุ่มแล้ว  ยังไม่มีวี่แววว่าคนที่ออกไปกินข้าวกับญาติผู้ใหญ่จะกลับมา   “อดทนไปก่อน”  เขาบอกเพื่อนรวมถึงบอกตัวเองไปพร้อมๆกันด้วย

            “เราต้องทนไปถึงเมื่อไหร่วะ  กูอยากเอาเงินจ่ายใช้ทุนให้มันจบๆไปซักที  แค่ไม่กี่แสนหาแปบเดียวก็ได้แล้ว  ไม่ต้องมาทนอีกตั้งสองสามปี”

            “...................”  เมืองแมนไม่รู้จะพูดอะไร เพราะเขาก็เห็นด้วยอยู่เหมือนกัน   ติดตรงที่ครอบครัวของเขาไม่ได้มีเงินขนาดนั้น  ถ้าใช้เงินจ่าย...สถานะการเงินที่บ้านก็คงจะตึงเขม็ง  ต่อให้เขาวิ่งทำงานเอกชนได้  มันก็น่าจะเหนื่อยเอาเรื่อง

            แถมตอนนี้เขายังมี ‘บ่วง’ มาผูกคออีก

ชายหนุ่มลูบหน้าท้องของตัวเองอย่างเผลอตัว   ถ้าเขาลาออก...ด้วยสุขภาพสามวันดีสี่วันอ้วกแบบนี้จะสามารถทำงานหาเงินได้พอหรือ  ยิ่งถ้าท้องโตขึ้นเรื่อยๆอีกล่ะ  คงไม่มีทางแบกหน้าออกจากบ้านไปทำงานได้แน่...แล้วถ้าคลอดออกมา  การเลี้ยงเด็กอีกคนก็ต้องใช้เงิน

นึกแวบไปถึงคนที่บอกเขาเป็นมั่นเป็นเหมาะว่าอยากได้เด็กคนนี้นักหนา  เมืองแมนยิ้มมุมปาก...เขาไม่เคยเชื่อที่อีกฝ่ายพูดเลย  เพลิงกัลป์ในสายตาของเขาไม่ใช่คนที่จะสามารถทนเลี้ยงดูสิ่งมีชีวิตอะไรได้  เขาไม่ใช่คนที่มีความอดทนขนาดนั้น

แค่คบกับผู้หญิง  เปลี่ยนหน้าทุกอาทิตย์ก็ตอกย้ำความขี้เบื่อของผู้ชายคนนั้นได้แล้ว   คนแบบนั้นไม่ใช่คนที่จะอยู่กับบ้านช่วยกันเลี้ยงลูกอย่างที่เจ้าตัวบอกแน่  ฝ่ายนั้นก็แค่พูดออกมาเพื่อจุดประสงค์เฉพาะหน้า  เพื่อไม่ให้เขากำจัดเด็กออกเท่านั้น   ถ้าจะเรียกว่าเห่อลูก  ก็เป็นแค่ความเห่อชั่วขณะ

ถึงเวลาคนที่เลี้ยงจริงๆก็คงไม่แคล้วต้องเป็นเขา....คนเดียว

            “เปลี่ยนเรื่อง  คุยเรื่องอื่นดีกว่า”   เจมส์เป็นฝ่ายพูดขึ้น  “สรุปอาทิตย์หน้ามึงมานะ  ไม่มีแต่...นึกซะว่าเห็นแก่เพื่อน”

            “กูไม่รับปาก  ขอดูเวรก่อน  ไม่อยากมีปัญหา”

            “โธ่ แมน  มาเหอะ  กูโคตรคิดถึงมึงเลย  อยากเจอมากๆ  หรือว่ากูไปหามึงที่นู่นเลยดีมั้ย”

            “มาได้ก็มา  ไว้ไปเจอกันตอนรับปริญญาก็ได้  อีกสองเดือนเอง”

            “มันนานไป”  เพื่อนโอดครวญมาอีกหลายคำกว่าจะวางสายไป

            เมืองแมนกลับเข้าไปในห้อง  ชายหนุ่มเข้าห้องน้ำเพราะรู้สึกปวดท้องตุ่ยๆเหมือนจะท้องเสีย  สงสัยว่ามื้อเย็นจะทำพิษกันหรือเปล่า

            สิ่งที่ติดมากับกระดาษทิชชูกลับทำให้ชายหนุ่มมือเย็นเฉียบ  เลือดสีแดงสดมาพร้อมกับอาการปวดหน่วงเพิ่มขึ้นจนทั่วเชิงกราน  ชายหนุ่มรีบออกมาจากห้องน้ำเพื่อหยิบโทรศัพท์

            เขากดโทรหาเพลิงกัลป์เป็นคนแรก   รอสายอยู่นานฝ่ายนั้นไม่รับ  กดโทรซ้ำอีกสองครั้งก็ไม่มีคนรับ

            เมืองแมนเลยกดโทรหาอาจารย์คริสแทน  รอจนอาจารย์รับสาย

            “..เดี๋ยวก่อน  ใจเย็นๆนะแมน  เล่าช้าๆ  ยังไงนะ  เลือดออกเหรอ  มีตัวหลุดออกมาหรือเปล่า”

            “ผม...ผมไม่เห็นตัวครับ  เห็นแต่เลือดแดงเต็มชักโครกเลย”    เมืองแมนพูด   เอามือกดท้องเอาไว้  “ทำยังไงดีครับอาจารย์”  เขานิ่วหน้า   รู้สึกว่าเลือดออกมาอีกจนกางเกงเปียก

            “มาที่วอร์ดเลย  มาไหวมั้ย  เพลิงอยู่หรือเปล่า”

            “เพลิงไม่อยู่ครับ  ผมปวดท้องครับพี่”   เมืองแมนรู้ดีพอๆกับที่อีกฝ่ายรู้ว่าถ้าขืนเขาเรียกคนอื่นมาตอนนี้  ความคงแตกแน่

            “งั้นอยู่ที่นั่นแหละ  เดี๋ยวพี่ไปรับ”  อาจารย์คริสตัดสินใจ

            ...............................................................................................

           

            มาต่อแล้วจร้า

            เอาแหล่วๆๆ  เลือดออกต้องมา  ปวดท้องต้องมี   ท้องมันไม่ใช่เรื่องง่ายหรอกนะเออ

            เจอกันตอนหน้า  #แฟนหมอแมน นะคะ



           

[NuNam]

ถ้าพ่อของลูกมันจะห่วย เป็นแม่เลี้ยงเดี่ยวก็ได้นะคุณหมอแมน 

[คุณจัตวา]

คุณหมอ     สู้ๆนะต้องผ่านไปได้แน่ๆ

[mamacub]

หมอเพลิงอยู่ไหนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
มาดูเมีย ดูลูกดิ

[พัดลม]

 

[donutnoi]

เพลิงไปไหนนี่ 

[k2blove]

สงสารแมน ไหนจะท้อง ไหนจะแฟนเก่า อีก
สู้ๆ นะหมอแมน
 

[ciaiwpot]

สรุปคือเพลิงดีหรือไม่ดี
เมียไม่ไปกินข้าวก็ไม่สนใจงี้
เหนื่อยแล้วอะแมน
เอาไงดี
แมนทำผิดอะไร
ทำไมชีวิตมันลำบากอย่างนี้
 

[pamazier24]

ไม่ชอบหมอเพลิงละ ไอ้คนบ้า ไอ้คนผีทะเล เมียท้องยังไปกินข้าวกับสาวอื่นอีก

[iceman555]

ไหนบอกจะดูแลแมนไง. ดีแต่ปากจรืงๆ

[Chompoo reangkarn]

สงสารแมนอาการแบบนี้คงไม่แท้งนะ
ผู้หญิงก็เสี่ยงตกเลือดแล้วนี่แมนเป็นผู้ชายยิ่งเสียงหนักกว่าอีก

[naruxiah]

ค้างงง หมอเพลิงไปไหน ไหนบอกจะดูแลเมียไง เมียตกเลือดโทรไปก็ไม่รับ ดูสิดู

[ซีเนียร์]