หัวข้อ: ปรัชญาช่างกล ฯ ภาค ต้นสน - ภาคี

[korn_ken]

สวัสดีค่ะ   ลุงสิงห์

คือว่ามาอ่านนานแล้ว ชอบมากเลย
แต่ยังไม่ได้มาทักทาย
วันนี้เลยมาทักทาย  +1 ให้กับที่ขยันลงเรื่อง

จะรออ่านนะค่ะ

[singsayam]

สวัสดีค่ะ   ลุงสิงห์

คือว่ามาอ่านนานแล้ว ชอบมากเลย
แต่ยังไม่ได้มาทักทาย
วันนี้เลยมาทักทาย  +1 ให้กับที่ขยันลงเรื่อง

จะรออ่านนะค่ะ

+1 ให้ลุงมา

ลุงก็ +1 กลับไปให้หลานแล้วนะครับ

[anna1234]

มาจิ้มลุงสิงห์ อิอิ

[kit]

ต๊าย อันนี้ ตอนต้นเรื่องนี่คะ คุณลุง


ขอบคุณนะคะ คุณลุง sing

[wan]

 

  ลุงสิงห์ครับ คนเมมน้อย ลุงเลยเบลอหรือครับ เอาตอนใหม่มาลงดีกว่าครับ  ก่อน :เตะ1:

[juuuno99]

  ตอนนี้มันเคยลงแล้วอ่ะลุง

[singsayam]

"อืออออออออ...." ต้นสนพลิกร่างขยับตัวตื่นขึ้นในช่วงสายของอีกวัน
แล้วก็พบกับท่อนแขนที่พาดทับลำตัว
มิน่าล่ะ ทำไมมันรู้สึกหนัก ๆ จัง อึดอัดจะตาย ตอนแรกนึกว่าถูกผีอำซะอีก ที่แท้ก็แขนของคนที่นอนกอดเขาเอาไว้นี่เอง

"เฮ้ย...ตื่นเว้ย..." ทั้งที่รู้สึกว่าร่างกายมันร้าวไปหมด สะโพกก็เจ็บจนขยับตัวไม่ได้ เพราะไอ้ผู้ชายไม่ช่างพูดที่นอนข้าง ๆ เนี่ยแหละ

ไอ้บ้าภาคีเมื่อคืนจู่ ๆ ก็บังคับให้เรียกว่าพี่คี พี่คี
พูดแล้วแทนที่จะหยุด เลยเป็นการไปกระตุ้นเร่งเร้าไปกันใหญ่ ทำให้ไม่ได้หลับไม่ได้นอน

แล้วดูสิ
ข้อมือ....เป็นรอยฟันของใครวะเนี่ย ไอ้บ้าภาคีกัดลงมาได้ ไม่นับรอยที่ทำไว้ตามตัวนะเนี่ย
แทบจะไม่มีตรงไหนไม่มีรอยเลย
แล้วแบบนี้จะทำยังไงล่ะเนี่ย จะไปทำงานได้ยังไง คอเป็นรอยแบบนี้ เมื่อคืนมันเป็นครั้งที่สองนะเว้ยที่มีอะไรกันน่ะ
แต่ภาคีบอกจะสั่งผัดกระเพราจานที่สอง
แล้วพอยอมแล้วเป็นไงล่ะ จานสาม จานสี่ จานที่ห้า

โอยยยยยยยยยยยย ใครไม่ตายก็บ้าแล้วแบบนี้

"อืออออออออ จานต่อไปเลยนะ" ท่อนแขนหนัก ๆ กอดรัดร่างโปร่งบางที่นอนอยู่ข้าง ๆ หลังจากรู้สึกตัวจากการถูกกรอกหูด้วยคำพูดที่ว่า

.................เฮ้ย...ตื่นเว้ย.............

ต้นสนนี่ยังไง เมื่อคืนยังเรียกพี่คีครับ พี่คีครับอยู่เลย แล้วตอนเช้า เรียกเขาว่า......เฮ้ย......อีกแล้ว

"ตื่นเว้ย...ไม่ไปเรียนหรือไงวะ..." ทั้งที่ร่างกายก็ระบมไปหมดทั้งตัว แต่เมื่อหันไปเห็นนาฬิกา บอกเวลา เกือบเที่ยง ต้นสนก็ต้องลากคนตัวสูงกว่าให้ตื่นขึ้น

"วันนี้วันเสาร์....อืออออ นอนต่อนะ..." ภาคีปรือตาตื่นขึ้นและกดให้คนตัวเล็กกว่านอนลงตามเดิม

ต้นสนอึดเกินไปแล้ว
ครั้งแรกที่โรงเก็บอุปกรณ์ก็ไม่ร้องสักแอะ แถมโดนลากให้เดินตาม ก็เดินตามออกมาได้ ไม่มีร้องไห้งอแงให้รำคาญใจ

ครั้งนี้ก็เหมือนกัน ทั้งที่เมื่อคืนโดนไปไม่ต่ำกว่า 5 ครั้ง
ก็ยังมีแรงลุกขึ้นมาลากเขาให้ตื่นนอนเพื่อไปเรียนได้
อย่างนี้คงต้องต่อแล้วมั้ง

"อ้าว...ผัดกระเพรายังไม่หมดจานนี่น่ะ...เสียดายของ...ต้องกินต่อให้หมดกินไม่หมดต้นสนจะบอกว่ากินเหลือเดี๋ยวโดนบ่น"
ภาคีพูดเสียงเบาทั้งที่ยังหลับตา
แล้วก็กดร่างโปร่งบางให้นอนลงเบื้องล่าง

ขึ้นทาบทับอีกครั้ง
"โว้ยยยยยยยยยยยยยยย จะตายอยู่แล้วนะเว้ยย....กินอะไรนักหนาวะ.." ร่างโปร่งบางดิ้นรนไปมา

แล้วหน้าขาก็ไปประทะเข้ากับบางสิ่ง ที่มากระทบ ภายใต้โปงผ้าห่ม ไอ้นั่นน่ะมัน....มัน...ไม่ต้องสงสัยเลยว่าอะไร

เฮ้ยยยยยยยย จริงดิ อีกแล้ว อีกแล้ว ตายแน่ ๆ แล้ววันนี้

แม้จะพยายามแล้ว

แต่เมื่อร่างสูงที่ทาบทับเริ่มปรือตาขึ้น ยิ่มยั่วท้าทาย
ก็ทำให้ต้นสนต้องรีบหลบสายตา หน้าร้อนวูบขึ้นมา

เมื่อคืนมันมืดมองไม่ค่อยเห็น แต่ตอนนี้มันสว่างจ้า อะไรอะไรก็เลยเห็นชัดเจนไปหมด

และก็ได้เห็นว่า หน้าผากทางด้านซ้ายที่มีผมปรกอยู่ของภาคีมีไฝเม็ดเล็ก ๆ ด้วย
มองได้เห็นในระยะ หน้าผากประชิดแบบนี้

แต่มันอายนะเว้ย เล่นจ้องเอาจ้องเอาแบบนี้

[singsayam]

ใบหน้า เนียนขาวของร่างเบื้องล่าง ที่ไม่ยอมสบตาด้วย เอาแต่หลบตาไปทางอื่นทำให้ภาคีต้องแกล้งด้วยการฝังจมูกลงไปที่ข้างแก้มฝั่ง ที่หันหนี
พอต้นสนหันกลับมาก็สบตากับเขา
แล้วเจ้าตัวก็หันหนีอีก

ภาคีก็ฝังจมูกลงที่ข้างแก้มด้านที่คนตัวเล็กนอนหน้าแดงหันหนีนั้นอีก
วน ๆ เวียน ๆ อยู่อย่างนั้นเป็นนานจนต้นสนทนไม่ไหว

"โว้ยยยยยยยยยย จะหอมอีกนานมั้ยวะเนี่ย หนวดทิ่มหมดแล้ว...มันเจ็บนะเว้ย..." คนที่แสนจะขี้อายที่ชื่อต้นสนนี่ก็แปลก
อายแทบตายแต่ชอบพูดประชดประชันนอกเรื่องไปเรื่อย

แล้วคนที่ทาบทับอยู่ด้านบนมีหรือจะไม่รู้

ยิ่งประชดยิ่งอยากแกล้ง ผิวแก้มขาว ๆ แดงเรื่อเพราะความเขินอาย
ไม่นับรอยจ้ำ ๆ ตามคอ
ไล่ไปที่หน้าอก ต้นแขน หน้าท้อง แผ่นหลัง
ข้อมือ

ก็หมดทั้งตัวนั่นแหละ
ชนิดที่ว่า ช่วงนี้ห้ามถอดเสื้อต่อหน้าใคร ไม่งั้นรู้แน่ ว่าไปทำอะไรมา

"รำคาญโว้ยลุกไปซะทีสิวะ...." ต้นสนพยายามที่จะดิ้นรนแต่ยิ่งดิ้นหน้าก็ยิ่งแดง

ยิ่งหน้าแดงก็ยิ่งอยากจะดิ้น ก็ไอ้อะไร อะไร ของคนเบื้องบน มันชักจะยังไง ยังไง อีกแล้วน่ะสิ
"พี่คี......." ภาคีกระซิบเบา ๆ ที่ข้างหูคนที่ดิ้นรนอยู่

และกระซิบซ้ำ ๆ อีกหลายคำ

"พี่คี....พี่คี....พี่คี...พี่คี...." ยิ่งบอกให้เรียกคนตัวเล็กกว่ายิ่งไม่เรียก เม้มปากแน่น แล้วก็เบือนหน้าหนีซะอย่างนั้น

จนเมื่อริมฝีปากของร่างสูงแตะประทับที่ริมฝีปากของคนที่เม้มปากไว้
ประคองใบหน้าเนียนขาวให้รับจุมพิตที่มอบให้
และพยายามสอดแทรกปลายลิ้นเข้าหา ไม่นานก็เปิดทางเข้าไปสัมผัสปลายลิ้นเล็ก ๆ ร้อนรุ่ม ตวัดเกี่ยวรัดพัวพันกันไว้ได้

"อือออออออออ ฮะ..อืออออ" เสียงหวานใสครางเครือ ความรู้สึกเริ่มเตลิดเปิดเปิงอีกครั้ง

และร่างสูงก็แกล้งผละริมฝีปากออก

ส่งยิ้มเจ้าเล่ห์ให้กับคนที่นอนตาปรืออยู่
อารมณ์ความรู้สึกถูกปลุกได้ง่ายชะมัด เจ้าต้นสน

"พี่คี...ครับ...." ภาคีพูดซ้ำอีกครั้ง หยอกเย้า กลั่นแกล้งร่างบาง ที่ร่างสูงสัมผัสได้
ว่าเริ่มมีความรู้สึกบางอย่างเกิดขึ้นมาอีกครั้งแน่นนอนล่ะจะไม่รู้ได้ยังไง
ในเมื่อเขาสัมผัสได้จากปฏิกิริยาของร่างกายของร่างเบื้องล่าง ที่เริ่มแข็งขืนขึ้นมา

"อือออออออ พี่....พี่คี....พี่คีครับ..." แม้ไม่อยากพูด ไม่อยากเรียก แต่ก็เรียกไปแล้ว
มือเล็ก ๆ ปิดที่ปากของตัวเอง
และเบือนหน้าหนีไปอีกทาง

อายแสนอาย แต่ก็ไม่อยากให้ใครได้เห็น

"ครับ....ต้นสน...." ร่างสูงขานรับ ฝังปลายจมูกเข้าที่ซอกคอของร่างโปร่งบางอีกครั้ง

ไอ้สนเอ้ย ไอ้สน ไม่น่าเลยว่ะ ไม่น่าเลย
อยู่ดี ๆ ก็ดีอยู่แล้ว
เช้านี้กี่รอบวะเนี่ย กว่าจะได้ลุกไปหาข้าวกิน
โอยยยยยยยยยยยยยยย ตาย ตาย ไม่รอดแน่

งานนี้ไม่รอดอีกแล้วววววววววววววว โอยยยยยยยยยย อยากจะบ้าตาย

ต้นสนได้แต่รำพึงรำพันกับตัวเอง ไม่ได้เอ่ยอะไรออกมา
จะให้เอ่ยไอ้ยังไง ในเมื่อริมฝีปากถูกครอบครองอยู่

แล้วร่างกายก็ถูกแตะต้องสัมผัสจากฝ่ามือร้อนรุ่มของร่างสูงที่เริ่มต้นปลุกเร้าอารมณ์ความรู้สึกให้ตื่นขึ้น
ต้อนรับการ.......กิน........อีกครั้ง

กว่าจะรู้ว่าทำผิดไป.....ก็ปาเข้าไปบ่ายกว่า ๆ แล้วล่ะ
ดีใจด้วยต้นสน
ท่าทางนายจะปรุงกระเพราปลาหมึกอร่อยมาก คนกินก็เลยติดอกติดใจ ไม่ยอมเลิกกินซะที

*****************************

[singsayam]

ร่างบางหน้าแดงซ่านเมื่อลุกขึ้นจากเตียงแล้วเหมือนขามันอ่อนแรงจนยืนไม่ขึ้น
ต้องทิ้งตัวลงนั่งอีกครั้ง

นั่นเลยทำให้คนตัวสูงกว่าต้องลุกขึ้นคว้าเอวบางเอาไว้
และหัวเราะเสียงเบา อย่างชอบอกชอบใจ

อื้อออออออออ ต้นสนเนี่ย ..... ไหนล่ะที่ทำเหมือนอึดนักหนา
แค่ไม่กี่สิบรอบเอง....ถึงกับยืนไม่ขึ้นเลยเหรอเนี่ย

“ฮื่ออออ” เสียงใสคำรามในลำคออย่างขัดใจ ผลักให้คนที่กอดเอวไว้ออกห่าง
ขืนอยู่ใกล้อีก เสร็จแน่ ปาเข้าไปบ่ายกว่าแล้ว
ยังไม่มีปัญญาลุกจากเตียงได้เลย หลับ ๆ ตื่น ๆ แล้วก็เอาอีกแล้ว
แล้วก็เข้าสู่อีหรอบเดิม ทำท่าจะเคลิ้มหลับได้หน่อย ก็...เหมือนเดิม

ใจคอมันจะให้ช้ำในตายไปเลยว่างั้นเถอะ

“นอนเนี่ยแหละ” ร่างสูงลุกพรวดพราดขึ้น
หยิบผ้าขนหนูที่ปลายเตียงมาพันไว้ลวก ๆ
ก่อนจะเดินออกจากห้องอย่างรวดเร็ว ทิ้งให้คนตัวเล็กนอนมอง ตาขวางแต่แก้มแดงเรื่อ
ไอ้ภาคี
มันจะเป็นยอดคนเกินไป เล่นกับเขาแบบไม่มีพัก แต่ยังวิ่งได้สบาย ๆ
นอนกอดกันอยู่อย่างนั้น คนตัวสูงนั่นก็ไม่พูดสักคำ ลูบอย่างเดียวเลย มือ ไหล่ หลัง แขน ข้อมือ
ต้นขา ลูบมันเข้าไป กะจะลูบให้มันทะลุไปถึงเนื้อเลยว่างั้นเถอะ

ต้นสนคิดอย่างหมั่นไส้ อายก็อายอยู่หรอก แต่โดนทำไปขนาดนั้น หมดแล้ว เรื่องอาย
เพราะยิ่งเขาทำหน้าแดง ๆ กัดปากแน่น แบบว่าอายสุด ๆ ภาคีจะไม่เลิกเลย
ยิ่งอาย ยิ่งทำ ดีจริง ๆ เล้ย พ่อคุณ

ร่างบางทอดกายลงนอนหวังจะได้พัก แค่งีบหลับสักนิดก็ยังดี แต่พอจะเคลิ้ม ๆ หน่อย
ก็เห็นว่าใครชะโงกหน้าเข้ามาหา

เลยต้องรีบลุกขึ้นนั่งอย่างเชื่องช้า ด้วยความอ่อนเพลีย
“อือ....” ร่างสูงนั่งลงข้าง ๆ พร้อมกับยกชามโจ๊กที่อุ่นร้อน ๆ
ยกป้อนให้กับคนที่ดูเหมือนหมดเรี่ยวหมดแรงนั้น

“เฮ้ย...ไม่ได้เป็นง่อย..” มือเล็ก ๆ ทำท่าจะหยิบช้อนมาตักใส่ปากเอง
แต่ก็พบกับสายตาดุ ๆ ที่ส่งมา
เลยต้องจำใจรับการปรนนิบัตินั้นแต่โดยดี

ร่างสูงเป่าให้ความร้อนนั้นจางหายไป
และส่งป้อนเข้าปากคนที่กลายเป็นมากกว่าคนรักของเขา
ที่ยอมอ้าปากรับมากินไว้อย่างง่าย ๆ

“ไม่กินมั่งเหรอ...” พอต้นสนพูดอย่างนั้น ภาคีก็ตักโจ๊กในชามที่เขาป้อนให้กับต้นสน
มาใส่ปากตัวเอง และส่งสายตาหวานซึ้งไปถึงคนตรงหน้า จนร่างบางต้องรีบหลบสายตาคม ๆ ที่ทอดมองมา

“อื้อ...” ช้อนที่ตักโจ๊กส่งป้อนเข้าปากต้นสนอีกรอบ แล้วก็สลับเข้าปากคนที่ป้อนด้วย

เออ อยากจะบ้าดีจริง ๆ ทำเหมือนแม่ป้อนข้าวเด็ก แม่กินคำลูกกินคำ ดีเหลือเกินนะแบบนี้เนี่ย
สลับกันกินอยู่แบบนั้นแหละ จนกระทั่งหมดชาม

และ......เมื่อชามโจ๊กถูกวางบนหัวเตียง ไม่ถึง ห้านาที

ร่างสูงก็ลุกขึ้นยืน เอื้อมมือเข้ามาใกล้ ๆ กับร่างบาง

“เฮ้ยยยยยยยยยยยพอแล้วววววววว ไม่เอาแล้ววววววว”

มือเล็ก ๆ รีบกั้นตัวเองออกห่างจากร่างที่แกล้งทำท่าจะเอื้อมมือเข้าหา
หลับตาแน่น
แล้วก็ค่อย ๆ ลืมตาขึ้นอย่างช้า ๆ
และก็เห็นว่าคนเจ้าเล่ห์นั่นยืนอมยิ้ม มองมาอย่างนึกสนุก

ภาคี.....
ไอ้บ้าภาคี
มันแกล้งนี่หว่า หน้าแตกเลยแบบนี้ หน้าแตกไม่มีชิ้นดีแล้ว

คนที่ทำท่าจะเอื้อมมือเข้ามาหา เปลี่ยนทิศทางเป็นโต๊ะลิ้นชักเล็ก ๆ ที่หัวเตียงแทน
แล้วก็นั่งลงบนเตียง ค้นหากล่องอะไรเล็ก ๆ ที่แอบอยู่พักใหญ่
ก่อนจะนำมาเปิดออก
หันหน้าไปหาคนที่นอนหันหลังให้ด้วยอาการแง่งอน
เออ
แกล้งได้แกล้งไป อย่ามาคุยด้วยแล้วกัน โกรธเว้ย โกรธ

“ต้นสน...” ร่างสูงโน้มหน้าเข้าหาคนตัวเล็กร่างบาง ที่นอนหันหลังให้
แตะมือเข้ากับไหล่บางที่มีแต่ร่องรอยแดงช้ำชัดเจน
และร่างนั้นก็ทำเป็นนิ่งเฉย
ดีนะ
นาน ๆ ทีงอนมั่งก็ดีนะเนี่ย
หน้างอหงิกแบบนี้ ก็น่ารักไปอีกแบบเหมือนกัน

[nanalonely]

กรี๊ดลุงสิงห์ลงหลายตอนจัง

เด๋วแนนไปอ่านก่อนนะ




อ่านแล้วหวานอ่ะ

จะน่ารักกันไปถึงหนายยย

มดจะขึ้นจอไหมเนี่ย

+1ให้ลุงสิงห์เลย

[kit]

ว้าย ไม่สร้อยก็แหวน อิอิ


ขอบคุณนะคะ คุณลุง sing

[juuuno99]

น่ารักจริงๆ ภาคีกะต้นสน เนียะ

[→Yakuza★]

จะน่ารักไปถึงไหน   

[เมฆาสีน้ำเงิน]

โหยลุง...

ได้ใจวัยรุ่นมากมายเลยอ่า

นายสองคนนี้ก็...ได้...ดีกันจริง ๆๆ

ฮ่า ๆๆๆๆ

หนุกหนาน หนุกหนาน

[k_aluvis]

  หวานได้จัยยยยย อิอิ  แถมเสียเลือดไปอีกหลายยย

[phak]

สมชื่อลุงสิงห์จิงๆๆๆ

[singsayam]

สายสร้อยทองเส้นเล็ก ๆ มีพระเลี่ยมทององค์ขนาดไม่ใหญ่นักเข้ากันกับขนาดของสร้อย
ถูกคล้องเข้าที่ลำคอเนียนขาว และกลัดตะขอให้อย่างบรรจงด้วยฝีมือของร่างสูงเบื้องหลัง

ใบหน้าสวยหวานรีบหันกลับไปมองทันที
และก้มมองที่คอของตัวเอง
ก่อนจะเอ่ยถาม

“อะไร...” ร่างเล็กขมวดคิ้วมุ่น และก้มมองที่คอของตัวเอง แตะปลายนิ้วเข้าที่สายสร้อยเส้นนั้น

“ให้...” คำพูดสั้นกระชับเข้าใจง่ายนั้นยิ่งทำให้มือเล็ก ๆ ต้องรีบแกะสร้อยออกทันที

“เฮ้ยยยย ถอดออกทำไม...” ภาคีรีบยั้งมือเล็ก ๆ นั้นไว้ และดึงคนตัวเล็กกว่ามากอดเอาไว้แนบอก

“ไม่ได้ให้เพราะคิดอย่างอื่น....ให้พระไว้คุ้มครองต้นสนของพี่...ทำไว้ให้นานแล้วแต่ไม่กล้าจะให้
กลัวสนจะคิดเป็นอื่น....อย่าถอดออกนะสน...ใส่ติดตัวไว้..พี่ให้แหวนไม่ได้...แต่พี่ให้สร้อยได้สนเข้าใจพี่มั้ย”

คำพูดยืดยาวที่อธิบายอย่างร้อนรนนั้น ทำให้ร่างบางแหงนใบหน้าขึ้นมอง
ภาคีไม่ได้จะดูถูกเขาด้วยการให้ของเล็ก ๆ น้อย ๆ แบบนี้
แต่เขาก็กลัวจะโดนดูถูก....ว่ามีแต่รับอย่างเดียว ไม่เคยให้เลยสักครั้ง
แต่คำพูดจริงจัง และการที่คนอย่างภาคีต้องมานั่งอธิบายให้เขาฟังเสียยืดยาวแบบนี้
ก็ยิ่งทำให้ร่างบางรู้สึกตื้นตันใจ จนพาลจะน้ำตาไหลเอาได้ง่าย ๆ
“สนเป็นของพี่คนเดียวนะ....เข้าใจใช่มั้ย”

สายสร้อยที่ให้ มันก็ไม่ต่างอะไรจากแหวนที่ใช้หมั้น
ร่างบางเข้าใจ เข้าใจดีทีเดียวล่ะ เข้าใจจนแทบจะกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่แล้ว

“อื้อ...” ฝ่ามือแกร่งยื่นสายสร้อยเส้นเล็กที่มีรูปแบบเหมือนกันให้กับร่างในอ้อมแขน
และต้นสนก็รู้หน้าที่ของตัวเอง มือเล็ก ๆ บรรจง สวมใส่ที่ลำคอแกร่งของร่างสูงตรงหน้า
เอื้อมมือกลัดตะขอให้เสร็จสรรพเรียบร้อย

และดวงตาคมที่ทอดมองใบหน้าของคนรักก็มีแววพราวระยับ
หลังจากก้มมองที่ลำคอของตนเอง
และมองที่คอของร่างบางตรงหน้า
เหมือนกันเลยนะ .......
ร่างสูงยิ้มกว้าง จ้องมองใบหน้าน่ารักที่ก้มหลบสายตาคม ๆ ที่ทอดมอง
กดปลายนิ้วของตัวเองเข้าหากันไปมาอย่างนึกเขิน

“คนนี้ใคร....” ปลายนิ้วแกร่งชี้เข้าหาที่ตัวเอง และเอ่ยถามกับร่างบางที่นั่งก้มหน้าเอียงอาย

“พี่.....พี่...พี่คี..” คำตอบตะกุกตะกักจากเสียงหวานใสนั้น ทำให้ร่างสูงยิ้มกว้างอย่างถูกใจ

ก่อนจะชี้นิ้วเข้าหาร่างบางและเอ่ยถาม

“นี่ล่ะ...” คำถามง่าย ๆ แต่ทำให้ร่างบางยิ่งอายหนัก ภาคีจะให้เขาเรียกแทนชื่อตัวเอง เวลาคุยกัน
มัน มันตลกจะตายแบบนั้นน่ะ ....... แค่นี้ก็อายจะแย่แล้ว ยังจะให้แทนชื่อตัวเวลาพูดกับภาคีอีก

“นี่....คนนี้ใครนะ” คำถามซ้ำ ๆ แกล้งล้อเลียน พร้อมกับร่างที่ยิ้มกริ่ม ทำให้ร่างบางต้องพูดออกมา

“สน...โอ้ยยยยยย พอแล้วจะนอนแล้ว...ถามคำถามอะไรบ้า ๆ”
ร่างบางรีบผลุนผลันหันหน้าหนีร่างสูง
ล้มตัวลงนอนหันหลังให้และรีบดึงผ้าห่มมาคลุมตัวเอาไว้

“ใครน๊า....คนนี้เป็นใครน๊า...ไม่เห็นรู้จักเลย....บอกอีกครั้งสิ...ใครกันน๊า”

ภาคีกอดรัดร่างบางที่เอาแต่หันหน้าหนีด้วยความอาย
แกล้งถามซ้ำอยู่อย่างนั้น หัวเราะดังลั่นอย่างดีใจ ที่ได้หยอกล้อกับคนรักของเขาได้
และแกล้งดึงให้คนรักที่เอาแต่หันหน้าหนี มาเผชิญหน้าให้ได้
เมื่อเจ้าตัวแข็งขืนด้วยการพยายามหันหน้าหนีไม่ยอมเผชิญหน้าด้วย
ผิวแก้มขาวเนียน แดงเรื่อ ลามไปถึงคอ ถึงหู ใบหน้าร้อนผ่าวชาวาบ
ดิ้นรนหนีการกอดรัดของร่างสูง

“พี่คีปล่อยยยยยย ปล่อยสนน๊า...พี่คี...ปล่อยสนเดี๋ยวนี้เลย..โอ้ยยยยย”
ร่างบางหัวเราะสียงดังลั่น เมื่อถูกจี้เข้าที่เอวให้หัวเราะไปด้วย
ยิ่งหนียิ่งโดนแกล้ง ..... หัวเราะจนเหนื่อยแล้ว
ภาคีมันขี้แกล้งอย่างนี้นี่เอง หัวเราะจนจะทนไม่ไหวแล้ว โอยยยยยยยยยย

ร่างที่เคยดิ้นรนหันหนี ค่อยหยุดการดิ้นรน ยอมนิ่งสงบลง
และก็ได้สบกับดวงตาคมที่ทอดมองมาอย่างรักใคร่
ซุกซบร่างกายให้ร่างสูงได้กอดรัดตามใจ

“พี่เป็นของสนนะ.....” น้ำเสียงทุ้มนุ่มเอ่ยบอกกับร่างในอ้อมแขน
ที่กอดตอบรับอ้อมแขนของเขาซุกซบใบหน้าเข้าหาไออุ่นที่มอบให้

“สนก็เป็นของพี่คี..เหมือนกัน” เสียงใสบอกรับเสียงแผ่วเบา

ร่างสองร่าง ยิ้มรับคำพูดของอีกคนพร้อมกัน
แม้ไม่มีคำพูดบอกรักสักคำ
แต่หัวใจก็สัมผัสได้
ว่ามีความรู้สึกให้กันมากมายขนาดไหน
ทั้งความรัก ความห่วงใยที่จะมอบให้กัน
ความห่วงหา ความเอื้ออาทรที่ต่างฝ่ายต่างมอบให้
จะคงอยู่อย่างนี้ตลอดไป
นานเท่านาน

**************************

(End)

[k_aluvis]

  ซึ้งอ่าาาู ^_^   

ปล+1 ให้เรยยจ้าาา

[nanalonely]

น่ารักมากมาย 

ขอบคุณลุงสิงห์ค้าบบบ

ที่เอาเรื่องสนุกๆมาให้อ่าน

ว่าแต่เรื่องนี้จบแล้ว

แนนจะได้อ่านวาทินต่อใช่มั๊ยค่ะ

อยากบวกให้ลุงสิงห์อีก แต่กดไม่ได้แล้วอ่ะ

แนนเพิ่งกดให้ลุงสิงห์ไป

เดี๋ยวพรุ่งนี้แนนมากดให้น๊า

[juuuno99]

น่ารัก   บวก 1 ให้เลย น่ารักจริงๆๆๆๆๆ

[mantdash]

อ่าวจบแล้วหรอครับ เร็วจังเลยอิอิ

ขอบคุณมากครับที่นำเรื่องดีๆมาให้อ่าน 

[korn_ken]

 

    ชอบมากเลยค่ะลุงสิงห์

จะมีตอนพิเศษไหมค่ะ  ลุงสิงขยันจริงๆ +1 เอาไปเลย



 

[kit]

129 + 1 = 130

ขอบคุณนะคะ คุณลุง sing

[TARO]

 

น่าร้ากกกกกกกก

ชอบจังเลยค้าบ

ปล. บวกหนึ่งให้ค้าบลุงสิงห์

 

[The Lover]

+1 ให้ลุงเลยครับ

เรื่องนี้ชอบจัง หวานๆ มันๆ แมนๆ

ขอบคุณนะคับ แล้วจะติดตามเรื่องอื่นๆๆๆๆ ของลุง ต่อไป

[i_o]

ชอบจังเลยค้าบ

[singsayam]

เรื่องนี้ไม่มีตอนพิเศษอ่ะครับเท่าที่ลุง

แต่ถ้าใครมีก็ช่วยเอามาลงให้หน่อยนะครับ




*******************************

หลังจากนี้จะเป็นเวลาของนิยายดองเอาไว้ของลุง

คือ  "หัวใจเร้นรัก" ศิลา - วาทิน แล้วนะครับหลานๆ

[wan]

    ในที่สุดก็ลงเอยกันด้วยดี

กลับไปเรื่องที่ดองไว้ แล้วลงหลาย ๆ ตอนนะครับ ลุง 

[Mp_qM]

ประทับใจ แต่ครั้งหนึ่งสิบกว่ารอบเนี่ยไม่ไหวนะ

[benxine]

เห็นด้วย มาต่อซะที

ศิลา  วาทิน เนี้ย

ซิน รออ่านจะตายแล้วววว