^
^
อะฮึกๆ ไม่กดดันเลย อะฮึกๆ 
แต่ก็ขอบคุณที่รักซันมาร์ชครับ 
(เหมือนชื่อผลิตภัณฑ์อะไรสักอย่าง "ซันมาร์ช") 
***
Round 17...ผมสะดุ้งตัวตื่นขึ้นมาอีกทีเพราะกวาดแขนออกไปข้างๆ แล้วไม่เจอกับร่างที่นอนกอดเมื่อคืน...มองซ้ายขวาก็ไม่เจอ เดินเข้าไปหาในห้องน้ำ ห้องครัว ห้องนั่งเล่น...กลับเห็นแต่เพียงความว่างเปล่า ผมหัวหมุนติ้ว ความทรงจำเมื่อคืนมันไหลย้อนกลับมาเป็นฉากๆ เหมือนเครื่องเล่นหนัง
เมื่อคืน...มันไม่ใช่ความฝันแน่นอน แล้วเจ้าตัวหายไปไหน?...ผมพยายามใช้สมองมึนๆ ของคนเพิ่งตื่นคิดวนไปมา เคยเป็นมั้ยครับ จิตใจมันว้าวุ่นพิลึกจนลำดับไม่ได้ว่าควรทำอะไรก่อนเป็นอันดับแรก พอดีกับที่เหลือบไปเห็นโทรศัพท์วางอยู่บนโต๊ะจึงนึกขึ้นได้ หยิบขึ้นมาเตรียมกดเบอร์โทรออก แต่แล้วก็ตัดสินใจวางลงทั้งๆ ที่หน้าจอยังค้างเติ่งอยู่ที่ชื่อนั้น....ไม่เอาดีกว่า
ผมทิ้งตัวลงนอนที่เดิม กลิ่นหอมอ่อนๆ ของอีกฝ่ายยังคงติดอยู่ประปรายตามผ้าปู ผ้าห่มและหมอน ผมย้ายตัวจากหมอนตัวเองไปที่หมอนอีกใบข้างๆ ก้มหน้าลงสูดกลิ่นจางนั่นเข้าเต็มปอดแล้วยิ้มอยู่คนเดียว
“ท่าทางจะบ้าไปแล้วว่ะกู” นอนหัวเราะกับอาการบ้าของตัวเอง เหมือนวัยรุ่นเพิ่งเริ่มมีความรักทั้งๆ ที่อายุอานามก็เรียกได้ว่าเลยช่วงนั้นมาแล้ว (แต่ไม่มากนะเฟ้ย)...ผมหลับตาลงดึงผ้าห่มนุ่มขึ้นมากอด แล้วจินตนาการถึงร่างอุ่นที่เพิ่งได้มาไว้ในอ้อมแขนหมาดๆ แล้วก็อดชื่นใจไม่ได้ นอนกลิ้งไปมาอยู่อย่างนั้นจนได้ยินเสียงครืดๆ บนโต๊ะ หันไปดูจึงรู้ว่าเป็นเสียงมือถือสั่น
“ครับ” ผมกดรับโทรศัพท์โดยที่ไม่ได้มองหน้าจอว่าเป็นเบอร์ใคร
“ซัน พามาร์ชมาส่งที่โรงแรมทีเถอะ แก้วรับมือกับทางนี้ไม่ไหวแล้ว”
“เอ๋..?” ผมดีดตัวขึ้นจากที่นอน งุนงงกับคำพูดของอีกฝ่ายในสาย
“มาร์ชตื่นรึยัง ขอแก้วคุยกับมาร์ชหน่อยได้มั้ย”
“แก้ว..หมายความว่าไง ตอนนี้แก้วอยู่ที่ไหน” ผมกรอกเสียงลงไปถามอย่างร้อนรน มันชักยังไงๆ อยู่นะเนี่ย
“อยู่ที่บ้านใหญ่...เอ่อ บ้านของมาร์ชน่ะ”
“แล้วเกิดเรื่องอะไรขึ้น” ผมลุกขึ้นควานหาเสื้อกับกางเกงในตู้
“….ก็คล้ายๆ กับเมื่อวานนั่นแหล่ะ ขอแก้วคุยกับมาร์ชหน่อยสิ”
“มีอะไร” ผมถามเสียงแข็งเพราะแก้วทำท่าอึกอักเหมือนไม่อยากจะเล่า พร้อมกับหันมาเปิดลำโพงมือถือ แต่งตัว วิ่งไปเข้าห้องน้ำแล้วเดินออกมา ปากก็คาบแปรงสีฟันไปด้วย
“ซันก็พอรู้แบ็คกราวด์ครอบครัวมาร์ชแล้วใช่มั้ยล่ะ ที่แก้วเล่าให้ฟังคราวก่อนนู้น...”
“อือหึ” ผมตอบสั้นๆ
“แล้วแม่ของมาร์ช คนที่เจอที่โรงพยาบาลนั่นแหล่ะ... ท่านเป็นโรคเส้นเลือดในสมองแตก นอนรักษาตัวมาได้เกือบ 2 เดือนแล้ว และตอนนี้สิ่งที่ช่วยยื้อชีวิตอยู่ก็มีเพียงเครื่องช่วยหายใจเท่านั้น...เฮ้อออ ถ้าจะพูดให้ถูกก็คือสมองตายไปแล้ว แต่หัวใจยังถูกกระตุ้นให้ทำงานอยู่เท่านั้นเอง” เสียงแก้วสะดุดบ้างเล็กน้อยเมื่อพูดประโยคสุดท้าย เจือความเศร้าสลดอย่างชัดเจน
ข้อมูลถูกต้องจริงๆ ด้วย...ผมคิดในใจ เพราะเท่าที่อ่านดูในใบประวัติของไอ้มาร์ช เรื่องราวพวกนี้ก็ถูกระบุไว้แล้วทั้งสิ้น แต่ผมก็ต้องทำเป็นเออออตกใจราวกับเพิ่งรู้ข่าวใหม่นี้...แต่สิ่งที่ผมอยากรู้ไม่ใช่ข้อมูลตื้นๆ ประวัติความเป็นมาและเบื้องลึกเบื้องหลังของครอบครัวนี้มันดูแปลกๆ อยู่...
“ตอนนี้อาการของคุณแม่แย่มากๆ...แล้ว...ทุกคนกำลังตัดสินใจว่าจะถอดเครื่องช่วยหายใจออกดีหรือไม่ ทุกคนเห็นด้วยเพราะไม่อยากจะทรมานคุณป้ามากไปกว่านี้แล้ว....ซัน มันสุดๆ จริงๆนะ ขนาดแก้วไม่ได้เป็นคนในครอบครัวเค้า เห็นสภาพคุณป้าแล้วแก้วยังอดใจหายไม่ได้ ไม่น่าเชื่อว่าเรื่องมันจะเลวร้ายขนาดนี้... ที่มาร์ชกลับมาจากอเมริกาก็เพราะเรื่องนี้นี่แหล่ะ ทุกคนพยายามจะกล่อมมาร์ชมากมายหลายวิธี แต่ยังไง...เจ้าตัวก็ไม่ยอม ดื้อรั้นไม่ฟังเหตุผล...ทำตัวเหมือนเด็กใจแตก เมื่อก่อนเค้าไม่ใช่คนแบบนี้นะ”
ผมเริ่มจะเห็นเค้ารางเรื่องทั้งหมดแล้วว่าเป็นยังไง...
“เออ แล้วสรุปแก้วไม่รู้เหรอว่าตอนนี้มาร์ชอยู่ที่ไหน” ผมเปลี่ยนเรื่องถามเมื่อนึกขึ้นมาได้
“ก็ไม่รู้น่ะสิถึงโทรมาถามซัน ....แต่ถามแบบนี้...มาร์ชไม่ได้อยู่กับซันเหรอ”
“...ไม่อยู่แล้ว” ผมยืนนิ่ง มือกุมขมับ
“หา หมายความว่าไงไม่อยู่แล้ว”
“เมื่อเช้าตื่นมาก็ไม่อยู่แล้ว”
“ตายละ แล้วนี่หายหัวไปไหนของเค้านะ”
แก้วถอนหายใจเฮือกใหญ่ออกมา ผมเองก็พลอยใจหายด้วย ไอ้เราก็นึกว่ากลับไปโรงแรมเรียบร้อยแล้วซะอีก แต่แก้วบอกว่าคุณอาไปตามที่โรงแรมแล้วก็ไม่เจอใคร ห้องถูกปลดล็อกเปิดแง้มเอาไว้ สภาพในห้องก็ไม่ค่อยสู้ดีนัก...ตอนแรกทุกคนก็ไม่ได้ตกใจอะไร เพราะมาร์ชเองก็ไม่ใช่คนเจ้าระเบียบ จัดห้องเรียบร้อยอะไรอยู่แล้ว แม่บ้านอาจจะยังไม่ได้มาทำความสะอาดก็เป็นได้ แต่เรื่องที่ประตูห้องเปิดทิ้งไว้นี่สิ...ปกติมาร์ชไม่ใช่คนประมาทแบบนี้ เพราะเค้าเป็นคนหวงของ หวงพื้นที่ อาณาเขตตัวเองมาก ที่ส่วนตัวของเขา คนอื่นไม่สามารถที่จะเข้าไปใกล้ได้เลย...ห้องที่ปกติจะต้องล็อกเอาไว้อย่างแน่นหนากลับถูกเปิดทิ้งไว้โดยที่เจ้าของหายไป
“แล้วตอนนี้มาร์ชอยู่ที่ไหน” ผม พยายามทำน้ำเสียงให้เป็นปกติ
“ไม่รู้...ไม่มีใครรู้ ทุกคนตามหากันให้ควัก..ทุกที่ที่มาร์ชน่าจะไป แต่ก็ไม่มีใครเจอ”
“ปัดโธ่เว้ย!” ผมเตะเก้าอี้ตัวเล็กจนมันกลิ้งไปชนกับตู้เสื้อผ้าดังโครม...
“ซัน! ซัน...เป็นอะไร เสียงอะไร??”
“ไม่มีอะไร ...ให้ตายเถอะ! แก้ว...เดี๋ยวเราออกตามหามาร์ชเอง มีอะไรค่อยโทรบอกนะ”
ผมกดวางสายโดยไม่รอฟังคำทักท้วง กดเบอร์ที่ตอนแรกไม่ตัดสินใจโทรแล้วกดโทรออก...ไม่มีสัญญาณจากเลขหมายที่ท่านเรียก.. ไม่รอช้า ผมเดินไปคว้ากุญแจรถแล้ววิ่งออกมานอกห้อง...ใจตอนนี้มันรุ่มร้อนไปหมด เกิดอะไรขึ้นกับไอ้มาร์ช?? ผมผลุนผลันเข้าไปในรถ เสียบกุญแจบิดสตาร์ทรถ เมื่อรถติดแล้ว...ก็เริ่มมานั่งครุ่นคิดว่าจะอย่างไหนก่อนเป็นอันดับแรก
ยิ่งคิด...ความทรงจำเมื่อคืนและเรื่องก่อนหน้านี้ก็ประเดประดังเข้ามา...ทำให้ฉุกคิดถึงเรื่องเซ็กซ์เมื่อคืน มัวแต่หลงระเริงไปกับร่างกายยั่วยวนนั่นจนลืมหาเหตุผลว่าทำไมมันถึงทำแบบนั้น เกิดอะไรขึ้นก่อนหน้าที่มันจะมาหาผม ถ้าทุกอย่างเรียบร้อยดีมันคงไม่เข้ามาทำเรื่องไม่คิดหน้าคิดหลังแบบนี้แน่นอน...โธ่เอ้ยยย! ไอ้บ้าซันเอ้ยยย ทำไมไม่รู้จักคิดให้มันมากกว่านี้ฟะ!
ผมกำมือทุบลงกับพวงมาลัยรถแล้วก้มหน้าซบลงอย่างหมดแรง หลังจากเอาหัวโขกพวงมาลัยรถเล่น 2-3 ทีก็เงยหน้าขึ้นพร้อมรอยแดงๆ บนหน้าผาก เริ่มจากตรงไหนดีวะ...ผมขับรถออกไปเรื่อยๆ เลาะวนหาตามคลับต่างๆ ที่คิดว่าไอ้มาร์ชน่าจะไป พร้อมกับโทรหาเพื่อนวงในให้คอยจับตามองตามสถานที่เหล่านั้นให้ด้วย
ผมขับรถวนไปมาแทบจะทั่วกรุงเทพ แถมยังกดโทรศัพท์มือแทบหงิก แต่ก็ไร้วี่แววว่าไอ้ตัวแสบจะไปกบดานอยู่แถวไหน...จนตะวันคล้อยส่องแสงสีส้มระเรื่อ ผมจอดรถที่ข้างสะพานยาวข้ามแม่น้ำ ก้าวลงมาจากรถแล้วยืนเอามือล้วงกระเป๋ากางเกงตัวเอง...จ้องมองดูพระอาทิตย์ที่กำลังจะลับขอบฟ้า
“หึหึ พระอาทิตย์งั้นเหรอ....” นึกยิ้มขันกับคำพูดตัวเองเมื่อวาน กับไอ้เรื่องแค่นี้ยังทำไม่ได้ ริอาจจะไปเป็นพระอาทิตย์...ไอ้โง่ซันเอ้ยยย
ท้องผมร้องจ้อกๆ ประท้วงเพราะทั้งวันยังไม่ได้แตะอะไรเลยสักนิด แต่ตอนนี้ไม่ว่าจะมีอาหารหรูหราอร่อยห้าดาวมาวางอยู่ตรงหน้า ก็ยัดไม่ลง ....กระจิตกระใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว...
แต่แล้วผมก็ตื่นจากภวังค์เมื่อรู้สึกถึงแรงสั่นจากกระเป๋าเสื้อตัวเอง ผมรีบหยิบมือถือขึ้นมาดู...เป็นเมสเสจจากเบอร์ไม่คุ้นเคย...
ส่งมาสั้นๆ ว่า
“DAN” ผมยืนมองอยู่นาน ในใจตอนแรกคิดว่าต้องส่งมาผิดชัวร์ๆ...กำลังจะกดลบทิ้ง แต่ก็ต้องค้างไว้ที่ปุ่ม Delete this msg, Yes?... แล้วก็หันไปกด No แทน...
แดนงั้นเหรอ เหมือนมีอะไรสักอย่างมาสะกิดสมองให้แล่น เอาวะ เสี่ยงดวงดู… ผมกดมือถือโทรหาแก้วอีกครั้ง
“ซันเจอมาร์ชแล้วเหรอ” นี่เป็นคำถามแรกทันทีที่เธอรับโทรศัพท์ผม
“...ยัง”
“เฮ้อออ” เธอถอนหายใจบ่งบอกความผิดหวังเสียงดัง
“แต่เรามีเรื่องจะถามแก้ว...”
“เรื่องจะถามแก้ว?”
“ใช่....เรื่องของคนที่ชื่อแดน”
“แดน...พี่แดนน่ะเหรอ ทำไมล่ะ” แก้วถามด้วยน้ำเสียงงุนงง นี่แสดงว่าแก้วก็ต้องรู้จักกับผู้ชายคนนี้ชัวร์ๆ
“พอดีเราเจอกับเค้าที่โรงพยาบาลวันนั้น...ได้คุยกันนิดหน่อย แล้วพอดี...พี่..แดนเค้าลืมของไว้ เราเลยจะเอาไปคืนให้ เราเลยอยากถามที่อยู่พี่แดนจากแก้วน่ะ”
ผมคิดเรื่องโกหกอย่างแนบเนียนจนแก้วเชื่อสนิทใจ และให้ที่อยู่ของไอ้พี่แดนมา...ผมจดลงในใบขนาดเล็ก แล้วยกขึ้นมาดูหลังจากที่วางโทรศัพท์ไปแล้ว
“มาหาใครคะ” สาวใช้วัยกระเตาะนุ่งผ้าถุงเดินออกมาหาผม ทำหน้านิ่วคิ้วขมวดด้วยความหวาดระแวง
“คุณแดนอยู่รึเปล่าครับ” ผมยิ้มตอบให้จนเธออายหน้าเขินแดง
“คุณแดนไม่อยู่ค่ะ...ปกติไม่ค่อยมาหลังใหญ่เท่าไหร่ มักจะไปอยู่หลังเล็กมากกว่า” เธอตอบกลับมาอ้อมแอ้ม
“เหรอครับ...แล้วหลังเล็กนี่อยู่ที่ไหนครับ”
“เอ่อ...คุณเป็นเพื่อนคุณแดนเหรอคะ” เธอเงยหน้าขึ้นมามองหน้าแบบงงๆ แต่ก็ต้องก้มหน้าหลบสายตากรุ้มกริ่มของผมลงตามเดิม
“ครับ พอดีว่าผมเพิ่งกลับมาไทย แล้วไม่ค่อยคุ้นทางที่นี่เท่าไหร่ แล้วก็ไม่เคยมาบ้านไอ้แดนมันด้วย...ยังไงผมรบกวนน้องช่วยบอกทางไปบ้านไอ้แดนให้พี่หน่อยนะครับ”
ผมใช้สรรพนามเรียกเธออย่างสนิทสนมจนตายใจ บอกที่อยู่บ้านเล็กของไอ้แดนมาอย่างละเอียดยิบชนิดที่ผมแทบหลับตาเดินไปได้... ผมขอบคุณเธออีกครั้ง พร้อมกับหยอดว่าไอ้แดนนี่เข้าใจเลือกแม่บ้าน นอกจากจะหน้าตาน่ารักแล้วนิสัยยังน่าเอ็นดูอีกด้วย คุณเธอยืนบิดยืนม้วนผ้าถุงอยู่แบบนั้นจนมันแทบขาด...
ไม่นานผมก็ขับรถมาจอดที่หน้า “บ้านเล็ก” ที่ดูตรงไหนก็ไม่เล็กของไอ้พี่แดนมันครับ .....ออดดด....ไม่มีเสียงตอบรับ ผมกดออดอีกที แต่ก็ยังเงียบ ไม่อยู่งั้นเหรอ...แต่รถก็ยังจอดอยู่แหะ... ผมยืนรอสักพักเกือบ 15 นาที ก็มีชายแก่ท่าทีเหมือนคนสวนเดินรับวุ่นออกมารับ หน้าตาเลิ่กลั่ก ผมถามไปว่าคุณแดนอยู่มั้ย คุณตาคนนั้นก็เดินหลังโก่งกลับเข้าไปในบ้านอีก 15 นาที โธ่เว้ยยย จะให้แขกรอนานขนาดไหนวะ กูไม่ได้มีเวลาทั้งวันนะสาดเอ้ย
“มีธุระอะไรครับ” ไอ้พี่แดนเดินออกมาในชุดอยู่บ้านสบายๆ หน้าตานิ่ง
“เอ่อ...มาร์ชอยู่กับคุณรึเปล่า” ผมยืนเกาะรั้วลวดลายดอกไม้สีทอง
“ผมรู้จักคุณด้วยเหรอ” มันเลิกคิ้วถามกวนๆ จนผมหงุดหงิด
“เราเจอกันที่โรงพยาบาล..”
“อ้อออ นึกออกละ เพื่อนมาร์ช” มันเน้นคำว่า “เพื่อน” เป็นพิเศษเหมือนจงใจตอกย้ำกัน
“ใช่ มาร์ชอยู่มั้ยครับ”
“มาร์ชเค้าก็อยู่บ้านเค้าสิ จะมาอยู่กับผมได้ไง” มันยิ้มยวน
“เค้าไม่อยู่ทั้งบ้านทั้งโรงแรม...ผมคิดว่าคุณน่าจะพอรู้บ้างว่ามาร์ชอยู่ที่ไหน..”
“ผมจะไปรู้ได้ยังไง”
“ขอร้องล่ะ...” ใจเย็นๆ ไอ้ซัน ใจเย็นๆ ท่องไว้
“หึ..” มันเสหน้ามองไปทางอื่น หัวเราะในลำคอน้ำเสียงฟังดูสมเพชคนอย่างผมเต็มที
“ให้ผมเจอมาร์ชหน่อย ขอร้องล่ะ...”
“อะไรทำให้คุณแน่ใจขนาดนั้นว่า...ผมรู้มาร์ชอยู่ที่ไหน”
“ไม่รู้ ตอนนี้ผมไม่แน่ใจสักอย่าง แต่อย่างน้อยถ้าคุณรู้อะไรเกี่ยวกับมาร์ช บอกผมหน่อยเถอะ ผมต้องเจอเค้าจริงๆ”
“กลับบ้านไปเถอะ”
ไอ้พี่แดนส่งผมด้วยประโยคสุดท้ายแล้วหันหน้าเดินกลับเข้าไปในตัวบ้านอย่างไม่ใยดี ผมตัวแทบทรุด ให้ตายสิวะ...คนตระกูลนี้มันอะไรกันนักหนา ยิ่งเห็นหน้าตาไม่รู้ร้อนรู้หนาวของไอ้นั่นแล้วยิ่งหมั่นไส้
“มาร์ช!” ผมตัดสินใจตะโกนเสียงดังผ่านรั้วเข้าไปในตัวบ้าน
“มาร์ช! ได้ยินมั้ย มาร์ช!” ผมเขย่าลูกกรง ตะโกนเรียกชื่ออีกฝ่ายราบกับคนบ้า
“เฮ้ย! มึงจะมาตะโกนหาพระแสงอะไร!” ไอ้พี่แดนเดินหันกลับมาด่าผม พร้อมกับคนงานผู้ชายอีก 2-3 คน ที่ทำหน้าตาตกใจว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ตัวผมไม่ได้สนใจอะไรทั้งสิ้น ยังคงร้องเรียกอีกฝ่ายข้ามหัวพวกมัน
“ถ้ามึงยังตะโกนอีก กูจะเรียกตำรวจ!” มันขู่...ผมเงียบไปพักหนึ่ง แล้วจึงตะโกนเรียกต่อ ไอ้พี่แดนหัวฟัดหัวเหวี่ยงโมโหสบถไปมา แล้วยกเท้าขึ้นถีบลูกกรงประตูดังปังเพื่อให้ผมหยุด
“เออ! มึงตะโกนได้ตะโกนไป!” มันเดินเข้าบ้านพร้อมกับหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาโทร คาดว่าน่าจะกดเรียกตำรวจอย่างมันว่า แต่ผมก็ไม่ท้อ ยังคงตะโกนเรียกอยู่สักพัก แต่ก็เงียบได้เสียงตอบรับ ยกเว้นแต่มีสาวใช้กับคนงานเดินออกมาดู ยืนซุบซิบนินทาว่าเกิดอะไรขึ้นเท่านั้น จนในใจคิดว่า....ไม่ได้ผลแน่ๆ มาร์ชไม่ได้อยู่ที่นี่...
โธ่เว้ย…มึงอยู่ที่ไหนวะไอ้ตัวแสบ...ผมทรุดตัวลงนั่งกับพื้นพิงกระปูรั้วเหล็ก มือข้างนึงกุมขมับ
มาร์ช...
“มาทำไม”
ผมหันควับไปตามเสียงทุ้มนุ่มคุ้นหูนั่น..คนที่ผมคิดถึงตั้งแต่เช้ากำลังยืนเกาะรั้ว สายตามองต่ำลงมาที่ผมซึ่งนั่งหันหลังอยู่ ผมรีบยืนขึ้น ...หันหน้าไปหา ทำไมหน้ากูตึงๆ วะ...นี่กูยิ้มอยู่เหรอ...
“มาร์ช...”
“เออ กูยังจำชื่อกูได้ ไม่ต้องย้ำมาก...เล่นเรียกซะขนาดนั้น” มันหันหน้าหนี ทำหน้ามุ่ย
“หายไปไหนมา ทำไมเมื่อเช้าออกไปไม่ยอมบอก”
“...แล้วทำไมต้องบอก” ผมจุกกับคำตอบของมัน..ก็จริง ทำไมต้องบอก ในเมื่อมัน..
“ทุกคนเป็นห่วงนะ รู้ตัวบ้างมั้ย”
“แล้วไง”
“...กูก็ด้วย” ผมยกมือขึ้น สอดนิ้วเข้าไปประสานนิ้วมันที่เกาะลูกกรงรั้วอยู่ มันทำท่าจะหดมือกลับแต่ผมดึงเอาไว้แน่น
“เสือกเอง ช่วยไม่ได้” ถ้าเป็นเมื่อก่อนผมคงเลือดโมโหพุ่งปรี๊ด กระโดดข้ามรั้วไปตั๊นหน้ามันแล้ว แต่ตอนนี้...อะไรก็ได้ จะปากหมา ปากร้ายเท่าไหร่ก็รับได้
“หึหึหึ”
“ยิ้มอะไร โรคจิตรึไงชอบโดนด่า” ผมเพิ่งรู้ตัวว่ายิ้มหน้าบ้านเป็นจานกระด้งอยู่ ทำไมถึงรู้น่ะเหรอครับ ก็ไอ้หน้าเจ้ากรรมมันตึงอีกแล้วน่ะสิ
“ยอมให้คนเดียวเท่านั้นแหล่ะ”
“สมองกลับรึไงมึงน่ะ กลับบ้านไปเลยไป ไปไกลๆ ตีนกู” มันทำหน้ากวนๆ ...หน้าตาแบบที่ผมคิดถึง
“กลับด้วยกันนะ”ไอ้หน้าหล่อของผมเงยหน้าขึ้นมามองหลังจากที่ก้มหน้าก้มตาจ้องรองเท้าตัวเองมานาน...ผมสังเกตหน้าตามันแสดงหลากหลายอารมณ์มากจนตามไม่ทัน ตอนแรกขมวดคิ้วทำหน้างงงวย ต่อมาก็กัดปากเม้มแน่น ถอนหายใจ แล้วเสมองไปทางอื่น ค่อยกลับมามองหน้าผม พยายามดึงมือออกอีกครั้ง...
จังหวะที่มือมันหลุดออกไป ผมก็สอดแขนตัวเองผ่านรูใหญ่ของรั้ว ไปคว้าหมับเข้าที่มือมัน...จากที่สัมผัสกันแค่ปลายนิ้ว ตอนนี้มือเราสองคนประสานกันแน่น ไอ้มาร์ชดูตกใจเล็กน้อย มันสะบัดออก...
“เรื่องเมื่อคืนกูไม่ได้โกหก กูไม่ได้พูดไปตามอารมณ์...กูพร้อมที่จะช่วยมึง กูพูดจริงๆ...มาร์ช...
ไปด้วยกันนะ...”
มันนิ่งไปพัก แล้วสะบัดมือผมออกจนหลุด เราสองคนมองตากัน... แล้วมันจึงค่อยๆ หันหลังกลับ ก้าวเดินห่างออกไป
***TBC
ตอนแรกกะจะตัดแค่ "มาทำไม" แล้วก็จบเพราะมันเริ่มยาว...แต่เดี๋ยวหาว่าค้างอีก เฮ้อออ คนเขียนเครียด
เขียนเครียดๆ แล้วเครียดดดด จะพยายามรีบเขียนให้มันผ่านไปเร็วๆ จะได้หนุงหนิงหนึ่งนึ้งกะเค้าซักที กร๊ากก
ดังนั้นจะพยายามมาลงให้เร็วๆ ถี่ๆ ครับ เพราะคนเขียนอาจต้องห่างหายไปพักนึง (ยังไม่แน่ใจนะ)
รักกกกทุกคนนน 
หัวข้อ: {นิยาย} ...เสร็จกูแน่ ไอ้หน้าหล่อ!!... (อ่าน 2644388 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก