หัวข้อ: [จบแล้ว]เมื่อผมถูกส่งไปขัดดอก YAOI ประกาศ (26/05/61)#หน้า14

[WwW]

 

[yowyow]

 

[areenart1984]

    คนแก่กอดด้วยคนดิ

[Laliat]

 

[WwW]

​

ตอนที่ 18

ความจริงที่ถูกปิดบัง (1)

 

“ไทม์…”

เสียงทุ้มดังขึ้น  ผมละสายตาจากอาหารเช้าที่กำลังทำไปมองต้นเสียง  คุณจักรวาลที่เพิ่งตื่นนอนเดินเข้ามาหา

“นายเป็นคนทำแผลให้ฉันเหรอ”

ชูมือทั้งสองข้างที่พันแผลไว้เรียบร้อยให้ดู  เมื่อคืนหลังจากที่เขาระบายทุกอย่างออกมาทั้งน้ำตาก็ผล็อยหลับไปทั้งอย่างนั้น  ผมต้องใช้เวลาพอสมควรกว่าจะแบกคนตัวโตเท่าตึกอย่างเขาขึ้นไปนอนบนเตียงได้

“ใช่ครับ  เมื่อคืนหลังจากที่คุณหลับไปผมก็ลองหาพวกกล่องยาสามัญประจำบ้านดู  โชคดีที่มีทุกอย่างครบ  ผมเลยเอาไปทำแผลให้น่ะครับ”

“ขอบใจนะ”

ผมยิ้มรับแล้วลงมือทำอาหารต่อ  ไม่รู้ว่าเขาจำเรื่องเมื่อคืนได้บ้างหรือเปล่า  ท่าทางที่เหมือนคนจิตหลุดไปชั่วขณะแบบนั้น  เขาอาจจะจำไม่ได้ก็ได้

“จริงสิ”

“ฮะ!  ครับๆ”

เพราะจู่ๆเขาก็โพล่งขึ้นมาอีกรอบ  ผมเลยเผลอขานรับเสียงดังด้วยตกใจ  จะทำเสร็จไหมนะ  ไอ้มื้อเช้าเนี่ย!

“เรื่องเมื่อคืน…นายไม่เป็นไรนะ”

“ครับ?”

“ถึงฉันจะจำได้ไม่หมด  แต่ว่า…ดูเหมือนฉันจะกอดนายแรงมาก  เจ็บหรือเปล่า”

“อ๋อ  เรื่องนั้นไม่เป็นไรหรอกครับ  สบายมาก”

ที่ไหนกันล่ะ!

หลังจากทำแผลให้เขาเสร็จ  ผมก็เอายาทาแก้ปวดเมื่อยมานวดตัวต่อ  ตอนนี้หลังผมระบมไปหมดเลย  ไม่รู้ว่าถูกกอดหรือโดนงูเหลือมรัดกันแน่

“งั้นเหรอ  นายรีบไปอาบน้ำเถอะ  เราจะกลับกันแล้ว”

“เอ๊ะ  แต่มื้อเช้า…”

“ทิ้งไปเลย  ฉันไม่หิว  อีกอย่าง…ต้องรีบกลับไปจัดการเรื่องงานศพของมารีอาด้วย  ตอนนี้ไม่มีใครติดต่อคุณป้าได้สักคน  อวกาศเลยโทรตามฉันให้กลับไปช่วยจัดการ”

“อ๋อ  ได้ครับ  คุณจักรวาลไปอาบก่อนเลย  ผมขอเคลียร์ตรงนี้ก่อน”

ร่างสูงพยักหน้ารับก่อนจะเดินกลับเข้าไปในห้อง  อาจารย์มารีอาตาย  ส่วนผอ.ก็มาหายตัวไปอีก?  เรื่องมันชักจะไม่ชอบมาพากลแล้วสิ

 

เกือบสองชั่วโมงในการเดินทางกว่าผมและคุณจักรวาลจะมาถึงคฤหาสน์  บรรดาคนรับใช้ต่างรีบออกมาต้อนรับเจ้านาย  พวกบอดี้การ์ดก็ยังคงทำหน้าที่ประจำจุดต่างๆเหมือนเคย  คุณจักรวาลเดินตรงไปที่ห้องรับแขกของบ้านโดยมีผมวิ่งตามเหมือนหมาเดินตามเจ้าของไม่มีผิด

“อวกาศ”

“พี่!”

คุณอวกาศร้องเรียก  ข้างๆเขามีไอ้เฟี้ยวที่นั่งหมดอาลัยตายอยาก  สภาพไม่ต่างจากคุณจักรวาลเมื่อคืนสักเท่าไหร่  ดวงตาบวมแดงเพราะผ่านการร้องไห้มาอย่างหนัก

“คุณป้าติดต่อมาหรือยัง”

“ยังเลยครับ  เฟี้ยวเองก็ติดต่อแม่ตัวเองไม่ได้  ครั้งสุดท้ายที่เจอเห็นบอกราวๆอาทิตย์ก่อน”

“ฉันจะส่งคนออกตามหาเอง  แล้ว…เรื่องงานศพของมารีอาล่ะ”

“ผมตั้งใจจะเป็นเจ้าภาพเองครับ  เพียงแต่ตอนนี้ทางตำรวจยังไม่ให้เอาร่างของมาเรียมาทำพิธีเพราะต้องรอตรวจสอบสาเหตุการตายและทำการชันสูตรอีกครั้ง  แต่เบื้องต้นสาเหตุมาจากการขาดอากาศหายใจแน่นอน”

“เข้าใจแล้ว  งั้นรอฉันที่นี่  ฉันจะไปสั่งพวกลูกน้องให้ออกตามหาคุณป้า”

แล้วก็เดินออกจากห้องไปอย่างรีบร้อน  ถ้าเป็นทุกที  ไอ้เฟี้ยวคงลุกขึ้นมาอาละวาดเป็นหมาบ้าใส่คุณจักรวาลไปแล้ว  ไม่นั่งเงียบแบบนี้หรอก

“ไอ้เฟี้ยว”

ผมเดินไปนั่งลงข้างๆมัน  สงสารเพื่อนก็สงสาร  แต่จนปัญญาไม่รู้จะช่วยยังไงเหมือนกัน  เรื่องเลวร้ายที่เกิดขึ้นมันรวดเร็วราวกับพายุถล่มใส่โดยที่ไม่มีใครตั้งรับมันทันเลย

“มันไม่ใช่ความฝันว่ะ”

“…”

“ทุกอย่างที่เกิดขึ้น  ไม่ใช่ความฝัน  ทั้งที่กูภาวนาให้มันเป็นแค่ฝันร้ายเท่านั้น!”

คิดไม่ถึงเลยว่านอกจากจะได้เห็นน้ำตาเจ้าพ่ออย่างคุณจักรวาลแล้ว  ยังจะได้มาเห็นน้ำตาของอันธพาลบ้าระห่ำอย่างไอ้เฟี้ยวอีกคน

“กู…”

“…”

“ไม่มีอะไรจะพูดเลย   ไม่รู้ว่าต้องปลอบยังไงดี   กู…”

หมับ…

“อยู่นิ่งๆแล้วกัน”

มันพึมพำแค่นั้นหลังจากดึงผมเข้าไปกอดแล้วก็เงียบเสียงไป  ผมเลยทำได้แค่อยู่นิ่งๆตามที่มันสั่ง  ความจริงยังปวดหลังอยู่นะ  แต่ถ้าสะบัดตัวออกตอนนี้ไอ้เฟี้ยวคงเสียใจยิ่งกว่าเดิม

เอาวะ  ทนๆไปก่อน  มันคงไม่ระบมไปมากกว่านี้แล้วล่ะ

 

เนิ่นนานเหลือเกินที่ผมนั่งนิ่งให้ไอ้เฟี้ยวก่อนโดยมีคุณอวกาศนั่งมองอยู่ตลอดเวลา  สีหน้าของเขาที่มองมาเหมือนกำลังครุ่นคิดอะไรอยู่ในใจ  ถ้าอาจารย์มารีมารู้ว่ามีคนที่รักและเสียใจกับการจากไปของอาจารย์มากขนาดนี้  ผมคิดว่าเธอต้องดีใจแน่ๆ

“พี่  มาแล้วเหรอ”

พลั่ก!

พอได้ยินว่าคุณจักรวาลมาแล้ว  ผมก็เผลอผลักไอ้เฟี้ยวออกอัตโนมัติ  จนฝ่ายที่ถูกผลักส่งสายตางุนงงมาให้

กะ…กูขอโทษ  มือมันไปเอง…

คุณจักรวาลเปรยตามองมาทางผมแต่ไม่ได้พูดอะไร  เขาเดินไปนั่งที่โซฟาฝั่งตรงข้าม  บรรยากาศรอบตัวตอนนี้ราวกับกำลังจะประชุมใหญ่อะไรสักอย่าง…

“คนของฉันกำลังออกกระจายกันตามหาคุณป้าอยู่ อีกไม่นานคงได้เรื่อง”

“โล่งอกไปหนึ่งเรื่องแล้วสินะ”

“มีเรื่องอื่นอีกงั้นเหรอ?”

นั่นสิ  ยังมีเรื่องวุ่นวายเรื่องอื่นอีกเรอะ!

“ความจริง  ก่อนที่มาเรียจะตาย…เธอโทรนัดให้ผมออกไปหา  พวกเราได้เจอกันก่อน”

“อะไรนะ!!!”

ไอ้เฟี้ยวตะโกนขึ้นเสียงดัง  มันแทบจะพุ่งหลาวเข้าไปหาคุณอวกาศด้วยความเร็วแสง

“แกเจอพี่สาวฉันก่อนหน้าที่เธอจะผูกคอตายงั้นเหรอ  แล้วทำไมแกถึงไม่ห้ามเธอ  ทำไมแกถึงดูไม่ออกว่าเธอมีเรื่องทุกข์ใจอะไร!!”

“ไอ้เฟี้ยว  ใจเย็นสิเว้ย!”

โฉบเข้าไปล็อกคอมันกลับมานั่งที่เดิม  ตอนอาจารย์มารีอายังมีชิวิตอยู่ก็กัดกันแทบตายอยู่แล้ว  นี่มาเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นอีก…

วายวอดแน่ๆ

“ดูออกสิ!  มาเรียร้องไห้แทบจะขาดใจขนาดนั้นทำไมฉันจะดูไม่ออกเล่า!”

“ร้องไห้?  มารีอาร้องไห้ทำไม”

คุณจักรวาลเป็นฝ่ายถามบ้าง  ผมต้องเอาขาพาดทับหน้าตักไอ้เฟี้ยวเอาไว้อีกทีเพื่อกักขังมันไว้ไม่ให้ลุกไปอาละวาดใส่คุณอวกาศอีก

“ผมก็ไม่เข้าใจหรอก  เธอเอาแต่ร้องไห้แล้วก็บอกให้ผมดูแลเฟี้ยว  อย่าให้เฟี้ยวมาเกี่ยวกับเรื่องนี้  แล้วก็…”

คนพูดชะงักไป  เขาเปรยตามองมาทางผมแวบหนึ่งก่อนจะหันกลับไป

“แล้วก็อะไร?”

“เปล่าๆ  ไม่มีอะไรครับ  หลังจากนั้นมาเรียเอาแต่ร้องไห้  พร่ำบอกขอโทษ  บอกว่าช่วยผมได้เท่านี้เพราะรักเขามากจนหักหลังไม่ได้อะไรสักอย่าง  เธอร้องไห้พูดไปผมเลยจับใจความไม่ค่อยได้น่ะ  ไม่รู้ด้วยว่าเธอหมายถึงใคร  หรือว่าเรื่องอะไร”

“รักเหรอ  พี่รักใคร?”

ไอ้เฟี้ยวทวนคำอย่างสงสัย  แต่ละคนมีเครื่องหมายคำถามแปะอยู่บนใบหน้าตัวเท่าบ้าน

“และที่สำคัญอีกอย่าง…”

เว้นช่องไฟอีกแล้ว!

ผมล่ะอยากจะวิ่งเข้าไปทุบกบาลเขาจริงๆเลย  ทำไมต้องพูดไปเว้นไปให้คนอื่นเขาอยากรู้ด้วยวะเนี่ย!

“ก่อนที่ผมจะบอกว่ามาเรียพูดอะไรอีก  พี่จักรวาล…บอกความจริงมาดีกว่าว่ามันเกิดอะไรขึ้น  ผมมั่นใจว่าพี่ต้องรู้แน่ๆว่าสิ่งที่มาเรียบอกผมไว้มันคืออะไร”

สายตาทั้งสามคู่เบนไปทางคุณจักรวาลแทน  เขาไม่มีปฏิกิริยาร้อนรนหรือกระวนกระวายอะไรเลย  กลับมานิ่งสนิทเป็นน้ำแข็งขั้วโลกเหมือนเดิมแล้วเหรอ

“ฉันจะจัดการทุกอย่างเอง  นายบอกสิ่งที่มารีอาบอกนายมาให้หมดแล้วอยู่เฉยๆซะ”

“ไม่”

“อวกาศ!”

“พี่ปิดบังความจริงมามากเกินไปแล้ว  เรื่องนี้มันไม่ได้มีแค่พี่เป็นตัวละครหลักอีกต่อไปตั้งแต่วินาทีแรกที่มาเรียตาย  ผม…”

“ฉันด้วย!  ถึงพี่จะสั่งเสียไว้ว่าให้กันฉันออกไปก็เถอะ  แต่ถ้ามันเกี่ยวข้องกับการตายของพี่  ต่อให้เอานรกมาฉุด   ก็หยุดฉันไม่ได้”

ไอ้เฟี้ยวแทรกขึ้น

“ก็…ตามนั้น”

คุณอวกาศปิดท้าย  ดูเหมือนทุกคนจะเกี่ยวข้องหมดเลยนะ  แล้วผมล่ะ…

มานั่งทำอะไรตรงนี้  เฮ้อ!

“เลือกเอาแล้วกันว่าพี่จะบอกความจริงทั้งหมดแล้วให้พวกผมร่วมด้วย  หรือเลือกที่เก็บงำเอาไว้ตามเดิม  ถ้าเป็นอย่างนั้น  ผมจะจัดการเรื่องนี้…คนเดียว”

“อย่านะ!  นายทำแบบนั้นไม่ได้”

“ทำไม”

“มันอันตราย”

“ก็ดี  ยิ่งอันตรายยิ่งดี  ผมจะได้รู้สักทีว่าที่ผ่านมาพี่ต้องเจอกับอะไรบ้าง  ในขณะที่ให้ผมใช้ชีวิตอยู่ในโลกสวยงามที่พี่สร้างให้  แต่พี่กลับต้องเผชิญเรื่องที่อันตรายอยู่ในโลกความจริง  ผมไม่ใช่เด็กแล้วนะ  ผมโตแล้ว  โตพอที่จะเข้าใจเรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้น”

“ใช่  และฉันก็มั่นใจว่า…จะต้องเกี่ยวข้องกับการที่จู่ๆแกก็ถอนหมั้นพี่ใช่ไหม”

ความอึดอัดกระจายไปทั่วทั้งห้อง  งานเข้าคุณจักรวาลแบบเต็มสตรีม  ความกดดันพุ่งเป้าไปที่เขา

“หือ?”

ผมขมวดคิ้วมุ่นมองคุณอวกาศที่ลอบมองมาทางผมอยู่เรื่อย  แต่พอผมหันไปเห็นเขาก็จะกลบเกลื่อนทำเป็นมองคุณจักรวาลเหมือนเดิม

อะไรของเขากันนะ?

“ว่าไงครับ  จะบอกหรือไม่บอก”

“…”

“…”

“…”

“…”

“ตกลง”

“เยส!”

“แต่มีข้อแม้”

“ว่ามาเลยครับ”

“ห้ามทำอะไรโดยพลการเด็ดขาด  ไม่ว่าจะเจอเบาะแสหรืออะไรไม่ชอบมาพากลก็ตาม  ต้องมาบอกฉันก่อนเท่านั้น  ขอแค่นี้  จะให้สัญญาได้ไหม”

คุณอวกาศหันมาสบตากับไอ้เฟี้ยวราวกับกำลังปรึกษากันผ่านทางสายตา  สนิทกันถึงขั้นมองตาก็รู้ใจเลยสินะคู่นี้

“ได้  พวกเราสัญญา”

“ห้ามผิดสัญญาเด็ดขาด นายด้วย…ไทม์”

“เอ๊ะ?  ผมด้วยเหรอครับ”

“…”

ไม่ตอบคำถาม  หากแต่เขาเอาแต่จ้องผมนิ่ง  สรุปเรื่องพวกนี้มันเกี่ยวอะไรกับกูล่ะเนี่ย  เหมือนว่าผมจะไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องอะไรกับพวกเขาเลยนะ  แล้วทำไม…

ไม่เข้าใจวุ้ย!

“กะ…ก็ได้ครับ  ผมสัญญา”

“พอใจแล้วนะพี่  ถ้างั้นก็บอกความจริงมาได้แล้ว”

“คนรักที่มารีอาพูดถึงน่ะ  คือกวินทร์”

“อะไรนะ!!!”

คุณอวกาศโพล่งออกไปเสียงดัง  ขณะที่คนข้างตัวทำสีหน้าครุ่นคิดอยู่พักหนึ่งก่อนจะอ้าปากหวอเหมือนนึกอะไรออก

“เดี๋ยวนะ  กวินทร์ที่ว่าเนี่ย  ใช่ลูกพี่ลูกน้องของพวกแกที่เมื่อก่อนเคยมาที่นี่เหมือนกันหรือเปล่า”

“ใช่  มันนั่นแหละ”

“พี่หมายความว่ายังไง  มาเรียกับพี่กวินทร์เนี่ยนะ  ได้ไงอ่ะ?”

มีแต่ผมสินะที่ไม่รู้ว่ากวินทร์ที่พวกเขาพูดถึงคือใคร?

 

 

บับเบิ้ลบิวชวนคุย :

มาอัพแล้วจ้า  ในที่สุดท่านจักรวาลก็ยอมเปิดปากออกมาบ้างแล้ว  งานนี้จะยอมบอกทุกอย่างแบบหมดเปลือกหรือเปล่าน้า  ติดตามกันต่อตอนหน้าค่ะ  มาม่ากำลังจะหมดแล้ว  ต่อไปพวกเขาจะเริ่มค้นหาความจริงเรื่องอะไรกันบ้าง  มาเอาใจช่วยหนุ่มๆกันด้วยเน้ออออ >___<

[Laliat]

 

[fc_fic]

 

[Leenboy]

ค้างคาอ่ะ

[Jibbubu]

 

[WwW]

 

[่jum]

 

[little_munoi]

แล้วไงต่อเนี่ย
เรื่องซับซ้อนมาก

[areenart1984]

หลายปมเหลือเกิน 

[WwW]

​

ตอนที่ 19

ความจริงที่ถูกปิดบัง (2)

 

“ฉันถอนหมั้นกับมารีอาเพราะเรื่องนี้  คนที่เธอรักและแอบคบมาตั้งแต่สมัยเรียนมหา’ลัยก็คือไอ้กวินทร์”

“เพราะพี่นอกใจสินะ  แล้วมันเกี่ยวอะไรกับเรื่องนี้ด้วยล่ะ”

“เข้าใจผิดแล้ว  จะเรียกว่าการนอกใจไม่ได้   เพราะฉันกับมารีอาไม่เคยรักกัน  การหมั้นหมายนั้นเกิดขึ้นเพราะธุรกิจล้วนๆ”

“ถ้าอย่างนั้นทำไม…!”

“เพราะฉันไม่ไว้ใจ”

“ไม่ไว้ใจ?  หมายถึงมาเรียเหรอ?”

“อืม  หลังจากที่รู้เรื่องที่มารีอาแอบคบกับไอ้กวินทร์อยู่  ฉันก็ส่งคนไปสืบเรื่องความสัมพันธ์ของสองคนนี้จนรู้ความจริงว่าพวกเขาแอบคบกันมานานและมารีอาก็รักหมอนั่นมาก  เพื่อเป็นการป้องกันและตัดไฟตั้งแต่ต้นลม  ฉันเลยต้องถอนหมั้นเธอ  ไม่ให้เธอมีสิทธิ์หรือข้องเกี่ยวอะไรกับที่นี่อีก”

เดี๋ยวก่อนนะ  ผมงงไปหมดแล้ว  เรื่องมันคงไม่ใช่แค่อาจารย์มารีอาไปรักกับญาติของพวกเขาแทนแน่ๆ

“ป้องกันอะไร  ทำไมพูดเหมือนพี่ฉันเป็นตัวอันตราย”

“นั่นก็เพราะ…ไอ้กวินทร์คือคนที่จ้องเล่นงานฉันและอวกาศ  มันกับพ่อของมันต้องการที่จะฮุบเอาบริษัทและทุกๆอย่างไปเป็นของตัวเอง  เหมือนเมื่อสิบแปดปีก่อนที่พวกมันวางแผนกำจัดพวกเราทิ้ง  โชคดีที่รอดมาได้  และสิบแปดปีต่อมา  พวกมันก็คิดจะกำจัดพวกเราอีกครั้ง”

“อะไรนะ…”

“หอกข้างแคร่ของมันตอนนี้ก็คือนาย  เพราะนายจะต้องขึ้นเป็นประธานคนต่อไป  มันคิดหาทางเล่นงานนายอยู่ตลอดเวลาเพราะตามพินัยกรรม  นายจะได้รับทุกอย่างครึ่งหนึ่งจากทรัพย์สมบัติทั้งหมดของคุณพ่อเมื่ออายุครบยี่หกปี”

“ยี่สิบหก…ก็อีกแค่สองเดือนน่ะสิ  แล้วทำไมเป้าหมายของมันถึงพุ่งเป้ามาแค่ที่ผมคนเดียว?  อีกครึ่งหนึ่งที่เหลือคุณพ่อยกให้พี่ใช่ไหมล่ะ”

คุณจักรวาลเงียบไป  ตามหลักแล้วคนเป็นพี่ชายจะต้องสืบทอดตำแหน่งที่สูงที่สุดไม่ใช่เหรอ  แล้วไหงตระกูลนี้ถึงโยนมาให้ลูกชายคนเล็กแทนฟะ?

“เอาเป็นว่านายตกอยู่ในอันตรายตลอดเวลา  ฉันในตอนนี้อยู่ในฐานะผู้จัดการมรดกทุกอย่างแทนจนกว่าจะถึงวันที่นายจะได้รับทุกอย่างตามที่พินัยกรรมกำหนด  เพราะแบบนี้…ก่อนที่จะถึงวันนั้น  ฉันจะต้องเปิดโปงไอ้กวินทร์กับพ่อของมัน  แล้วก็จับพวกมันส่งเข้าคุกให้ได้เสียก่อน  เพราะถ้านายอายุครบยี่สิบหกเต็มเมื่อไหร่  ฉันจะไม่มีสิทธิ์ในบริษัทอีก  และมันจะทำให้ฉันทำงานยากขึ้น”

“เดี๋ยวนะพี่  หมายความว่ายังไงที่ว่าพี่ไม่มีสิทธิ์  พี่เป็นพี่ชายผมนะ  เป็นลูกคนโตของพ่อ!”

“นายไม่ต้องสงสัยมากนักจะได้ไหม  รู้แค่ว่าไอ้กวินทร์ไม่ใช่คนดี  คุณพ่อบอกให้ฉันระวังมันสองคนพ่อลูกมาตลอด  แต่จนแล้วจนรอดก็หาหลักฐานมาเอาพวกมันเข้าคุกไม่ได้สักที  ที่ทำได้ก็มีแค่ระวังตัวเอง  และคอยดูแลปกป้องทุกอย่างที่ควรจะเป็นของนายเอาไว้ให้ได้  แต่ว่า…พอฉันรู้ความจริงเรื่องของมารีอา  ไม่ว่าเธอจะรู้เห็นความชั่วที่มันก่อหรือไม่  ฉันก็จำเป็นต้องป้องกันเอาไว้ก่อน  เพราะถ้าเธอยังเข้าออกบ้านนี้ได้ในฐานะคู่หมั้นของฉัน  ฉันกลัวว่าเรื่องที่อยู่ของนายจะถูกเปิดเผย”

“ที่อยู่?  พี่หมายถึงอะไร”

“เฟี้ยว  มารีอาบอกนายหรือเปล่าว่าอวกาศไปเรียนต่อที่ไหน”

“อือ  บอกว่าไปอเมริกา”

“ฮะ?  ใช่ที่ไหนกันล่ะ  ฉันไม่ได้ไปอเมริกาสักหน่อย”

คุณอวกาศแย้งทันที

เข้าใจล่ะ  ประเทศที่คุณจักรวาลส่งคุณอวกาศไปเรียนต่อจริงๆแล้วไม่ใช่อเมริกาแต่เป็นที่อื่นอย่างนั้นสินะ  หลังจากนั้นพอคุณอวกาศไปแล้วเขก็หลอกทุกคนว่าคุณอวกาศไปอเมริกา  เพื่อให้พวกของคนที่ชื่อกวินทร์เข้าใจแบบนั้น  และพวกมันอาจจะส่งคนไปตามหาคุณอวกาศตามแผนลวงที่คุณจักรวาลวางไว้ด้วยก็ได้

“อย่างนี้นี่เอง  พอแกรู้ว่าพี่แอบคบกับหมอนั่นก็เลยตัดสินใจถอนหมั้นเพื่อป้องกันความลับทุกอย่างรวมถึงซ่อนที่อยู่ของหมอนี่ไม่ให้ใครรู้”

“อืม  แต่ฉันก็เพิ่งมารู้ตัวว่าฉันทำพลาดไปก็ตอนที่ได้เห็นร่างไร้วิญญาณของมารีอา  ฉันทิฐิและกังวลเกินไปจนลืมคิดไปว่าคนอย่างเธอ…จะไม่มีวันทำร้ายอวกาศและฉันแน่นอน…”

แสดงว่าที่เขาพูดออกมาเมื่อคืนคงจะหมายถึงเรื่องนี้สินะ  เพราะเป็นห่วงคุณอวกาศมากไปจนทำให้ความไว้ใจที่เคยมีให้อาจารย์มารีอาสั่นคลอน  ความสัมพันธ์ดีๆที่เคยมีต่อกันจึงเริ่มเปลี่ยนไป

“งั้นที่พี่ไม่ยอมบอกเหตุผลกับพวกเราว่าเพราะอะไรถึงถอนหมั้นก็เพราะ…ไม่อยากให้รู้เรื่องที่มาเรียไปคบกับคนที่พยายามคิดฆ่าพวกเราใช่ไหม”

“ใช่  รวมถึงตัวมารีอาเองก็ด้วย  ฉันไม่เคยบอกเธอว่าฉันรู้เรื่องนี้  ถ้าฉันไม่เอาแต่หมกมุ่นอยู่กับการหาหลักฐานมาจัดการพวกมัน  ฉันก็คงจะมองเห็นเนื้อแท้ของมารีอามากกว่านี้  และคงจะปกป้องเธอไว้ได้ทัน  มารีอาน่ะ…ตายเพราะฉัน  เพราะฉันทอดทิ้งเธอ  รู้ทั้งรู้ว่าไอ้กวินทร์มันเลวร้ายขนาดไหน  แต่ฉันยัง…ฉันเป็นคนปล่อยมือมารีอา  เป็นคนผลักดันเธอเข้าไปสู่ความตาย”

“แล้วตกลง…มันมาเกี่ยวกับการตายของพี่ได้ยังไง  ทำไมพี่ต้องมาร้องไห้กับหมอนี่แล้วก็บอกขอโทษด้วย  พี่ไปทำอะไรมา?”

ไอ้เฟี้ยวจี้ถามต่อ  ถึงตรงนี้คุณจักรวาลหันไปทางคุณอวกาศที่หน้าถอดสีไปเมื่อรู้ความจริง

“ตานายแล้วล่ะ  ฉันก็อยากรู้เหมือนกันว่ามันเรื่องอะไรกันแน่”

“พี่เล่าจบแล้วเหรอ?”

“อืม”

“แน่ใจนะว่าเรื่องที่ปิดบังผมไว้มีแค่นี้”

พี่น้องจ้องตากันไม่ลดละ  จะว่าไปผมยังมีเรื่องสงสัยอยู่นะ  นั่นก็คือเหตุผลที่ทำไมคุณจักรวาลต้องยอมทำทุกอย่างเพื่อคุณอวกาศขนาดนี้  ยอมทำทั้งที่ไม่มีอะไรเป็นของตัวเองเลย  เขาไม่พูดถึงมรดกในส่วนที่เขาควรจะได้ในฐานะลูกชายคนโตเสียด้วยซ้ำ  มันหมายถึงเขาไม่ได้อะไรเลยหรือเปล่า?  นี่แหละที่อยากรู้  แต่ถ้าถามเดี๋ยวจะโดนหาว่าเสือกเรื่องครอบครัวคนอื่นอีก

ท่องไว้นะไอ้ไทม์  มึงมาเพื่อขัดดอกเฉยๆ!

“แน่ใจ”

“โอเค   งั้นผมจะเล่าเรื่องที่มาเรียมาบอกกับผมเลยแล้วกัน  ไม่สิ  เรียกว่าเล่าคงไม่ได้  ต้องบอกว่าเธอทิ้งปริศนาบางอย่างไว้ให้มากกว่า”

“ปริศนาเหรอ?”

ไอ้เฟี้ยวทวนคำ  คุณอวกาศเลยหันหน้ามาหามันแทน

“ใช่  เธอบอกว่า…ให้ไปที่…ความทรงจำของพวกเราทั้งสี่คน  ให้ไปที่นั่นแล้วหามันให้เจอ  เธอบอกเธอช่วยได้แค่นี้  จากนั้นฉันก็สลบไปเลยเพราะมารีอาวางยาฉันในน้ำฝรั่งที่เธอให้ฉันดื่ม”

มะ…มีวางยาด้วยเรอะ!

อาจารย์มารีอาเป็นสายลับปลอมตัวมาหรือเปล่าเนี่ย  ทำไมต้องทำอะไรลึกลับซับซ้อนซ่อนเงื่อนแบบนี้ด้วย

“สถานที่แห่งความทรงจำของพวกเราทั้งสี่คนงั้นเหรอ…”

ไอ้เฟี้ยวลูบคางอย่างใช้ความคิด

“ถ้าไปที่นั่นแล้วเราจะเจออะไร”

“ผมก็ไม่รู้  แต่เธอบอกให้ไป  บางทีถ้าเราหาที่นั่นเจอได้  เราก็อาจจะได้คำตอบ”

“ปัญหาก็คือ…ไอ้สถานที่ที่ว่ามันคือที่ไหนเนี่ยสิ”

ไอ้เฟี้ยวแทรกเข้ามาอีก  ผมได้แต่นั่งเงียบเพราะช่วยคิดไปก็เท่านั้น  ไม่ได้รู้เลยว่าพวกเขามีความทรงจำเรื่องอะไรกันบ้าง

ความจริงกูควรแยกตัวกลับห้องไปนอนมากกว่าสินะ

“ไม่แน่นะ  มารีอาอาจจะเพิ่งมารู้ถึงความชั่วของไอ้กวินทร์  ก็เลยมาเพื่อขอโทษ… ไม่สิ  ทำไมยัยนั่นต้องขอโทษด้วย  ในเมื่อยัยนั่นไม่ได้ทำอะไร…”

คุณจักรวาลพูดค้างไว้  เขา  คุณอวกาศและไอ้เฟี้ยวต่างมองหน้ากันไปมาก่อนจะเอ่ยประโยคถัดไปขึ้นมาพร้อมกันด้วยเสียงเบามากๆ…

“หรือจะทำไปแล้ว”

อาจเป็นไปได้  การที่อาจารย์มาร้องไห้และพูดขอโทษก่อนจะทิ้งปริศนาเรื่องที่ซ่อนของบางสิ่งเอาไว้แบบนี้  คงคิดเป็นอย่างอื่นไม่ได้

“ไม่แน่นะ  พี่อาจจะเผลอทำอะไรลงไปแล้วมารู้ทีหลังว่าสิ่งที่ทำนั้นไปเอื้อประโยชน์ให้ไอ้กวินทร์และกำลังจะทำให้พวกแกสองคนต้องเดือดร้อน  ก็เลยรู้สึกผิดมากๆ  บวกกับไม่ว่ายังไงก็รักไอ้เวรนั่นจนหักหลังบอกความจริงทุกอย่างกับพวกแกไม่ลง   เลยใช้วิธีเอาอะไรบางอย่างที่อาจจะเป็นประโยชน์ต่อพวกแกไปเก็บไว้ที่อื่น  และทำได้แค่มาบอกใบ้สถานที่นั้นเพื่อให้พวกแกค้นหาให้เจอ  ถ้าเจอ…ไอ้กวินทร์ก็จบ  แต่ถ้าหาไม่เจอ…”

“อยู่ที่โชคของพวกเราเท่านั้น”

คุณอวกาศพึมพำหน้าเครียด

“แต่ไหนแต่ไรพี่เป็นคนใจอ่อนอยู่แล้ว  เธอบูชาเรื่องความรักแล้วก็วาดฝันเรื่องพวกนี้ไว้ตั้งแต่เป็นเด็ก  ไอ้นิทานปรัมปราพวกนั้นทำให้พี่มองไม่เห็นโลกความเป็นจริง  พอรู้ความจริงทุกอย่างก็เลยช็อกและเสียใจมาก  แต่ความรักที่เธอบูชามาตลอดก็ไม่ได้หมดไป  สุดท้าย…พี่เลยตัดสินใจชดใช้ความผิดด้วยวิธีนี้  ฉันไม่เคยคิดว่าพี่จะอ่อนแอและลุกขึ้นสู้ไม่เป็น  ไม่สิ  ฉันผิดเองที่คำนวณจิตใจของพี่สาวตัวเองพลาดไป  ยัยนั่นไม่ได้เข้มแข็งเลยสักนิด  อ่อนแอจนปล่อยให้คลาดสายตาไม่ได้เหมือนเดิม”

“มึงคิดแบบนั้นเหรอ”

หลังจากที่นั่งเงียบเป็นตัวประกอบฉากคอยบรรยายอย่างเดียวอยู่นานผมก็ตัดสินใจพูดออกไปบ้าง  ไม่รู้หรอกนะว่าก่อนที่อาจารย์จะตัดสินใจฆ่าตัวตาย  เธอคิดเหมือนอย่างที่ผมคิดในตอนนี้หรือเปล่า  แต่สิ่งหนึ่งที่ผมมั่นใจมากๆเลยก็คือ…

เธอรักพวกเขามาก  เหมือนที่พวกเขารักเธอ

“สำหรับกูนะ  กูคิดว่าอาจารย์มารีอาเป็นผู้หญิงที่เข้มแข็งที่สุดเลยล่ะ  และกูจะไม่มีวันเชื่อว่าอาจารย์ฆ่าตัวตายจนกว่าเรื่องทุกอย่างจะจบลง  คนที่อ่อนโยนใจดีอย่างอาจารย์เนี่ยนะจะฆ่าตัวตาย  แค่คิดกูก็ทำใจเชื่อไม่ลงแล้ว  แล้วมึงล่ะ  มึงเป็นน้องชายเธอ  คุณจักรวาล  คุณอวกาศเองก็เป็นเพื่อนสมัยเด็กของเธอ  ไม่มีใครจะรู้จักอาจารย์มารีอาดีเท่าพวกคุณสามคนอีกแล้ว  เชื่อมั่นในตัวเธอกันหน่อยสิ  เธอรักพวกคุณมากแค่ไหน  คงจะรู้ดีอยู่แก่ใจกันนะ”

คำพูดของผมทำให้ทั้งสามคนเงียบไป

ยิ่งนึกถึงรอยยิ้มที่อ่อนโยนของอาจารย์  ผมก็ยิ่งไม่อยากเชื่อว่าคนอย่างเธอจะฆ่าตัวตาย  การที่เธอทำให้เรื่องมันยุ่งยากด้วยการบอกใบ้ที่ซ่อนของบางอย่างให้แทนที่จะบอกสถานที่ไปเลยตรงๆมันต้องมีเหตุผล  เพราะว่าเธอ…

อ่อนโยนและใจดีกว่าใคร

เธอรักคุณกวินทร์  และก็รักเพื่อนสมัยเด็กของเธอด้วย  อาจารย์มารีอาต้องคิดทำอะไรบางอย่างแน่ๆ  แต่ว่าบางที…

มันอาจจะไม่ได้เป็นไปตามที่เธอหวัง  ทุกอย่างถึงได้จบลงแบบนี้

“มึงพูดถูก  พี่น่ะ…แค่มดยังไม่กล้าเหยียบ  ยุงก็ยังไม่กล้าตบ  แล้วพี่จะมาฆ่าตัวตายได้ยังไง”

“นั่นสิ  มาเรียที่เคยโดนผู้หญิงในห้องแกล้งตอนเรียนมัธยม  แต่พอจับได้ว่าใครทำเธอกลับออกมาขอโอกาสให้ผู้หญิงพวกนั้นได้เริ่มต้นใหม่  ไม่มีทางที่เธอจะแก้ไขปัญหาด้วยวิธีนี้แน่ๆ”

“งั้นเราต้องหาให้เจอ  อะไรบางอย่างที่มารีอาซ่อนมันเอาไว้ในสถานที่แห่งความทรงจำของพวกเราทั้งสี่คน”

สิ้นคำพูดของคุณจักรวาล  ทั้งสามคนก็ยกมือขึ้นกุมขมับอีกครั้ง

“นั่นแหละปัญหา  สถานที่แห่งความทรงจำ  มันคือที่ไหนกันนะ?”

ท่าทางไอ้เฟี้ยวจะเครียดเอามากๆเลย  ผมไม่เคยเห็นมันทำสีหน้าจริงจังแบบนี้มาก่อนเลย  ปกติเห็นแต่ทำหน้าอันธพาลหาเรื่องชาวบ้านไปทั่ว

“ลองนึกดูสิครับ  ว่ามีที่ไหนที่พวกคุณสี่คนเคยไปด้วยกันตอนเด็กๆบ้างหรือเปล่า  แบบ…ที่ที่ไปเที่ยวเล่นด้วยกันบ่อยๆ  หรือว่า…ที่ที่เคยมีเหตุการณ์ดีๆร่วมกัน”

ผมเสนอความคิดบ้าง  ขืนให้พวกเขาคิดกันเองคงได้แต่นั่งกุมขมับกันทั้งวันชัวร์ๆ

“จริงด้วย  สมแล้วที่เป็นนักเรียนทุนไอ้ไทม์  มึงแม่งหัวดีฉิบหาย”

“นั่นชมใช่ไหม”

“แต่ถ้าพูดถึงที่แบบนั้นล่ะก็…มันเยอะมากเลยไม่ใช่เหรอ”

คุณอวกาศมองหน้าไอ้เฟี้ยวสลับกับคุณจักรวาลราวกับต้องการถามความเห็น

“ถึงจะเยอะแค่ไหนเราก็ต้องไปมันทุกที่  เดี๋ยวฉันจะไปนั่งลิสต์สถานที่ที่พวกเราเคยไปด้วยกันเมื่อตอนเด็กๆทั้งหมดมา  แล้วเราจะแบ่งกันไปตามที่นั้นๆ”

“แบ่งยังไงล่ะครับ”

“นาย…ไปกับเฟี้ยว”

“เฮ้ย!  ทำไมฉันต้องไปกับมันวะ!”

“เพราะนายกับฉันเลือดร้อนพอกัน  ขืนไปด้วยคงตีกันตายก่อนหาสถานที่นั้นเจอแน่”

เออ  อันนี้เห็นด้วยล้านเปอร์เซ็นต์เลย

“งั้นฉันไปกับไอ้ไทม์ก็ได้  แล้วพวกแกก็ไปกันสองคน”

“ไม่ได้”

“ทำไมวะ”

“หมอนั่นเป็นหมาน้อยของฉัน”

มาอีกแล้ว  บรรยากาศมาคุสุดจะอันตราย

ไอ้เฟี้ยวถลึงตาใส่คุณจักรวาลจนแทบจะพุ่งเข้าไปขย้ำคนตรงหน้าอยู่รอมร่อ

“โอเคๆ  เอาตามนี้ก็ได้  นายไปกับฉันนั่นแหละ”

“แต่…!”

“ถ้าอยากจะแก้แค้นให้มาเรีย  ก็ต้องเชื่อฉัน”

ไอ้เฟี้ยวอ้าปากค้าง  มันลังเลว่าจะเถียงต่อไปดีหรือไม่  แต่สุดท้ายก็ยอมหุบปากลงด้วยท่าทางหงุดหงิด

โอ้มายก็อด  เป็นครั้งแรกที่เห็นไอ้เวรนี่เถียงแพ้!  ปรบมือรัวๆให้คุณอวกาศ

“อีกอย่าง  จนกว่าเรื่องทั้งหมดจะจบลง  นายต้องย้ายเข้ามาอยู่ที่นี่นะ”

“เรื่องอะไรวะ!”

“เพราะพวกเรายังไม่รู้ว่ามาเรียฆ่าตัวตายหรือถูกฆ่าปิดปาก  นายที่เป็นน้องชายของยัยนั่นย่อมถูกหมายหัวไปด้วยแน่ๆ  ถ้าหากสิ่งที่มาเรียซ่อนไว้เป็นเหมือนกระสุนเงินทำลายไอ้กวินทร์จริงๆ แล้วเราก็ยังไม่รู้ว่าพวกมันรู้ถึงเรื่องนี้หรือเปล่า  ถ้าหากมันรู้  ความเป็นไปได้อย่างแรกที่พวกจะทำก็คือ…ไปหานาย”

“อวกาศพูดถูก  พวกมันอาจจะคิดว่ามารีอาเอาอะไรมาฝากไว้กับนาย  ถ้าเป็นแบบนั้นก็เท่ากับว่านายตกอยู่ในอันตราย  อยู่ที่นี่จะปลอดภัยที่สุด”

สาบานทีว่าผมเป็นตัวละครในนิยายรัก  ไปๆมาๆนี่มันนิยายสืบสวนแอคชั่นชัดๆเลยนะเฟ้ยยยย!

“ถ้างั้นก็ตามนี้  วันนี้ดึกมากแล้ว  ผมว่าพวกเราแยกย้ายกันดีกว่าครับ  พรุ่งนี้ค่อยมาประชุมเร่องนี้กันใหม่”

หมับ!

“จับแขนกูทำไม!”

คนข้างตัวผมสะดุ้งโหยงพลางโพล่ถามเสียงดังลั่นเมื่อถูกคุณอวกาศตรงเข้ามาคว้าแขน  คู่นี้เองก็ทะเลาะกันใช่ย่อยเหมือนกันนะเนี่ย

“พาไปนอนไง”

“ที่ไหน!”

“แน่นอนว่า…ห้องฉันเอง”

ตอบด้วยใบหน้ายิ้มแป้นที่ดูแล้วกวนเบื้องล่างสุดๆ

“กูไม่ไป!”

“คงจะไม่ได้หรอก   เพราะมาเรียบอกให้ฉันคอยปกป้องนาย  ฉะนั้น…ฉันก็จะขอปกป้องดูแลนายอย่างใกล้ชิดตามคำสั่งที่ได้รับมา”

“แต่กูไม่…!  อ๊าก!  ปล่อยนะเว้ยไอ้อวกาศ  ไอ้เหี้ย!  กูบอกให้ปล่อย!”

ไอ้เฟี้ยวยื้อเอาไว้สุดแรงจนร่างกายร่วงลงไปกองกับพื้น  แต่ถึงอย่างนั้นคุณอวกาศก็ยังไม่ยอมปล่อยแขนมันและลากมันไปทั้งๆอย่างนั้น  เสียงโวยวายของไอ้เฟี้ยวเริ่มทิ้งห่างไปเรื่อยๆ…

ชะ…โชคดีนะมึง  อย่าฆ่ากันตายคาห้องล่ะ  เฮ้อ!!!

 

 

บับเบิ้ลบิวชวนคุย :

มาอัพแล้วจ้า  ในที่สุดท่านจักรวาลก็ยอมเปิดปากบอกอะไรออกมาบ้างเนอะ  แต่ดูเหมือนจะยังมีความลับเหลืออยู่แฮะ  ไม่ใช่แค่ท่านจักรวาลเท่านั้น  แต่ยังมีอวกาศอีกคน  แล้วสถานที่แห่งความทรงจำที่ว่านั่นคือที่ไหนกันแน่  พวกเขาจะรวมตัวกันเป็นทีมเวิร์กที่ดีได้หรือเปล่า?  ทีมน้องไทม์กับท่านอวกาศน่ะยังไม่ค่อยน่าห่วงเท่าไหร่  แต่อวกาศกับเฟี้ยวเนี่ยสิ  ไปที่ไหนฉิบหายที่นั่นแน่นอน 5555+  ยิ่งไปกว่านั้น พวกเขาจะสามารถสืบเรื่องราวการตายของมารีอาได้สำเร็จมั้ยนะ?  เธอฆ่าตัวตายจริงๆ  หรือเป็นการฆ่าปิดปาก?  มาเอาใจช่วยพวกเขาต่อไปด้วยนะคะ

[Jibbubu]

ให้ทายจักรวาลเป็นลูกบุญธรรมแน่เลย อวกาศ เอ๊ะ!! ยังไง ๆ อยู่นะอย่าบอกว่ารักเฟี้ยวนะ

[♥►MAGNOLIA◄♥]

อือ......จักรวาลพูดเรื่องกระสุนเงิน
ให้ความรู้สึกว่ากวินทร์เป็นมนุษย์หมาป่า ไม่ก็แวมไพร์ผีดูดเลือดไปเลย

หักมุมจริงๆ ที่ว่ามารีอารักกับกวินทร์
ชื่อกวินทร์โผล่ปุ๊บรับบทเด่นเลยแฮะ

ให้สงสัยอวกาศ แอบชำเลืองมาที่ไทม์เป็นระยะ นั่นหมายความว่าไง
ไทม์ มีส่วนในเรื่องนี้ด้วยรึ
หรืออวกาศ แอบชอบเฟี้ยวอยู่ 
ส่วนเฟี้ยว แอบชอบไทม์ 

จักรวาล ไทม์ 
       
 

[Leenboy]

 

[WwW]

 

[rogerr]

  ปมเยอะมาก ไทม์มีความสัมพันธ์ อะไรกับครอบครัวจักรวาลกันแน่

[yowyow]

 

[JokerGirl]

ลุ้นระทึก ค่อยๆคลายปมไปเรื่อยๆ

[areenart1984]

แยกกันไปสืบเป็นคู่ จะได้เรื่องหรือป่าวหว่า 

[JustWait]

 

[fc_fic]

 

[little_munoi]

ชอบอวกาศกับเฟี้ยวมาก

[WwW]

​

ตอนที่ 20

รอยแผลเป็น

 

Special Part

“ก็บอกว่าไม่นอนกับมึงไงเล่า  ปล่อยกูนะไอ้อุกบาต!”

“อวกาศเฟ้ย  นี่ยังไม่เลิกเรียกฉันแบบนี้อีกเรอะเจ้าเด็กบ้า”

ฉึก!

“อ๊ากกกก  อย่าดึงผมสิวะ  เจ็บนะเว้ยไอ้อุกบาต!  ไอ้เศษดาวเคราะห์!  ไอ้…!”

ปัง!

เพราะมัวแต่สรรหาคำมาด่ามันเลยไม่ได้มองเลยว่าถูกลากเข้ามาในห้องเป็นที่เรียบร้อย  ทุกอย่างในห้องยังคล้ายๆแบบเดิม  เปลี่ยนก็แค่บางอย่างที่ต้องให้ดูเป็นผู้ใหญ่ขึ้นตามอายุ  ภาพความทรงจำในอดีตฉายทับซ้อนขึ้นมาภายในห้อง

 

‘ไชโย  อาบน้ำกัน  ไชโย!’

‘ชอบอาบน้ำขนาดนั้นเลยเหรอเรา  หืม?’

‘ชอบฮะ  โดยเฉพาะอาบกับอวกาศ  ผมชอบมากเลย’

‘ถ้างั้นนายก็ต้องเชียร์ฉันเรื่องมาเรียเข้าใจหรือเปล่า’

‘มะ…ไม่มีทาง!  มารีอาต้องเป็นเจ้าสาวของผมคนเดียว’

‘ว่าไงนะ เจ้าเด็กบ้า  พี่น้องกันแต่งงานกันไม่ได้รู้ไว้ซะด้วย!’

‘อ๊ะ!  อย่ามาเล่นหัวนะ  ไอ้ผู้ใหญ่นิสัยไม่ดี!’

‘เด็กแก่แดด  นี่แน่ะๆๆๆ’

‘อ๊าก  อย่านะๆ  อย่าจักจี้เซ่   อ๊าก  ฮ่าๆๆๆ’

 

ความทรงจำในวันวานไหลย้อนมาเป็นเดจาวู   จะ…จะว่าไป…เคยเกิดเรื่องแบบนั้นเหมือนกันนี่นา  เพราะเจ้าบ้านั่นชอบพี่  พวกเราก็เลยเถียงกันเป็นประจำ  และยิ่งมันรู้ว่าผมเป็นพวกบ้าจี้  พอเถียงไม่ชนะก็ชอบจักจี้ผมเป็นการแก้แค้นแทน  แน่นอนว่าผมที่ตอนนั้นอายุแค่สิบขวบไม่มีทางสู้มันที่อายุสิบแปดได้เลย

“แปลกนะ  ตอนกลับมาแรกๆ  ฉันไม่เคยเห็นความทรงจำอะไรในห้องนี้เลย  แต่พอนายเข้ามาด้วย  เรื่องราวมากมายผุดขึ้นมาเป็นดอกเห็ดเลย”

“ใครจะไปสนใจเรื่องพวกนั้นกัน  ฉันจำไม่ได้หรอก”

ผมเงยหน้ามองมันที่ยืนมองไปยังจุดที่พวกเราเคยทะเลาะกันตรงทางเข้าห้องน้ำ  ท่าทางมันจะกำลังเห็นเร่องเดียวกับผมแฮะ

“ดีจริงๆเลยนะ  ช่วงเวลานั้น”

“บัดซบมากกว่า”

“นี่นาย…อย่ามาขัดกันจะได้ไหม”

เบ้ปากใส่มัน  ผมไม่อยากจะนึกถึงเรื่องราวในอดีตอีกแล้ว  ทั้งหมดก็แค่เรื่องที่เคยผ่านมา  และมันก็จะผ่านไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ให้ตายสิ  ไม่อยากจะนอนร่วมกับไอ้บ้านี่เลย  ผมอยากจะนอนห้องเดียวกับไอ้ไทม์มากกว่า  จะดีแค่ไหนกันถ้าคืนนี้ได้นอนกอดร่างกายเล็กๆนั่น  แต่ความฝันทั้งหมดเป็นอันต้องดับวูบลงเพราะไอ้ควายถึกข้างตัวผมนี่แหละ!

คิดแล้วเกลียดมันจริงๆ!

“ขอโทษนะ”

ไอ้อวกาศเอ่ยเสียงเบา  มันทิ้งตัวนั่งลงข้างผม  แผ่นหลังพิงราบไปกับประตูห้องด้วยท่าทางอ่อนแรง

“ห้องนี้น่ะ  ไม่ได้มีแค่เรื่องราวของฉันกับนาย  แต่มันยังมีเรื่องราวของมาเรียอยู่ด้วย  ฉันต้องบ้าตายแน่ๆถ้าเข้ามาในห้องที่เต็มไปด้วยยัยนั่นคนเดียว”

“แก…”

“อย่างน้อยก็แค่คืนนี้  คืนนี้คืนเดียวก็ได้  อยู่กับฉันนะ”

ผมเบิกตากว้างมองไอ้อวกาศที่หันมาพูดประโยคนั้นด้วยน้ำเสียงและใบหน้าแสนเศร้า  แววตาละห้อยเหมือนลูกหมากลัวจะโดนทิ้งมันหมายความว่ายังไงฟะ!

“ได้ไหม?”

“เฮ้ยๆๆ  ไม่ต้องยื่นหน้ามาใกล้กูขนาดนี้ได้  พูดตรงนั้นก็ได้ยินเฟ้ย!”

ผลักหน้ามันให้ออกห่างด้วยขยะแขยงจนขนลุกเกรียว  ถ้าไอ้บ้านี่เป็นไอ้ไทม์ก็คงดี ผมคงไม่รอช้าที่จะอุ้มมันขึ้นเตียงแล้วจับฟัดไปมาตามใจชอบ

อ๊ากกกกกก

คิดถึงหน้าหมอนั่นแล้วหัวใจเต้นแรงชะมัด  ผมเป็นอะไรไปเนี่ย  ทำไมไม่ว่าไอ้ไทม์จะทำอะไร  ในสายตาต้องมองเห็นเป็นเรื่องน่ารักไปเสียหมด  เมื่อก่อนไม่เห็นจะเคยเป็นแบบนี้เลย!

ไม่สิ…

เคยเป็นอยู่ช่วงหนึ่งตอนที่เราแอบรักพี่ก่อนจะยอมตัดใจนี่หว่า

ดะ…เดี๋ยวก่อนนะ   แอบรัก…ความรู้สึก…  ยะ…อย่าบอกนะว่าเรา…!

“ฉิบหายล่ะ  ไม่มีทาง”

ผมทึ้งหัวตัวเอง  อยากจะบ้าตายสุดๆ  ไอ้ไทม์เนี่ยนะ…  กับไอ้ไทม์เนี่ยนะ!!!  ผู้ชายกับผู้ชายมันจะไปให้กำเนิดอะไรออกมาได้ล่ะฟะ

อยากจะร้องไห้จริงๆ

“พึมพำอะไรตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว”

“นี่…”

“ว่า?”

“มึง…เคยมีแฟนเป็นผู้ชายหรือเปล่า”

“หา?”

“ตอบมาเหอะน่า!”

“จะไปเคยได้ไงเล่า  ฉันไม่ได้มีรสนิยมแบบนั้นสักหน่อย”

มันรีบออกตัวปฏิเสธทันควัน  นั่นสิ  ไอ้อวกาศพูดถูก  ทั้งผมและมันต่างก็ไม่ไดมีใครมีรสนิยมชอบผู้ชายด้วยกัน  แล้วทำไม… ทำไม…

 

‘ฮะๆๆ ฮ่าๆๆๆ’

 

“อ๊ากกกกก  อย่ามาหลอกหลอนกันนะเฟ้ยยย!”

ผมร้องตะโกนลั่น  ในหัวมันมโนภาพอะไรออกมาก็ไม่รู้  เป็นภาพไอ้ไทม์ในชุดคลุมอาบน้ำสุดเซ็กซี่กำลังหัวเราะระรี้ระริกอย่างเชิญชวน

จึกๆ

“เป็นไรอ่ะ”

คนข้างตัวจิ้มจึกๆเข้าที่ไหล่ผม  สีหน้าที่มองมากังวลอย่างเห็นได้ชัด  มาคิดๆดูแล้ว  เพราะมัวแต่เสียใจเรื่องการตายของพี่ก็เลยลืมไปเลยว่าก่อนหน้านี้ผมเพิ่งจะ…

จูบไอ้ไทม์ไป

จะ…จูบทำเหี้ยอะไรวะนั่น!  ตัวผมเองยังไม่รู้ตัวเลย  มารู้ตัวอีกทีก็…ดึงคนตัวเล็กตรงหน้าเข้ามาจูบเสียแล้ว

ไม่นะ  มันเกิดอะไรขึ้นกับผมกันแน่!!!

“สวรรค์คงลงโทษอันธพาลอย่างกูแล้วสินะ”

“เดี๋ยวนะ  นายพูดอะไร  ฉันไม่เข้าใจ”

“แล้วฉันจะเอาหน้าที่ไหนไปเจอบรรพบุรุษตอนตายล่ะ  พวกท่านคงไม่ให้อภัยในการกระทำอันโง่เขลาครั้งนี้ของฉันแน่ๆ”

หมับ!

“สติ!  ตั้งสติก่อนนะเฟี้ยว  ฉันรู้ว่านายเสียใจเรื่องมาเรียมาก  แต่นายจะปล่อยให้ความเสียใจพวกนั้นมาครอบงำจิตใจไม่ได้  ดึงสติกลับมาเดี๋ยวนี้!”

“อภัยให้กับตัวตนของผมด้วยนะพี่”

“เฟี้ยว!  ใจเย็นๆนะ  มองหน้าฉัน  นี่ฉันเองอวกาศ  พี่ชายข้างบ้านสุดหล่อที่นายชื่นชมไง!”

“ฉัน…ฉัน…”

“เฟี้ยว!”

“โธ่เว้ย!  เลิกเขย่าสักทีได้ไหมวะ  สมองกูจะไหลออกมาทางรูจมูกแล้วเนี่ย”

ผมสะบัดมือไอ้อวกาศที่โวยวายอย่างรำคาญ  ขอกูคิดอะไรคนเดียวหน่อยไม่ได้หรือไง  เท่าที่อยู่ในหัวตอนนี้ก็จะบ้าตายแล้วโว้ย!

“ลองตะคอกได้ล้านเดซิเบลขนาดนี้คงไม่เป็นอะไรแล้วสินะ”

“แหงล่ะ  กูแค่คิดอะไรนิดหน่อยเฉยๆ”

“ถ้างั้นเราไปอาบน้ำกันดีกว่า  จะได้รีบนอน  ยังมีเรื่องที่ต้องจัดการอีกเยอะ”

“หือ  เรา?  อาบน้ำ?  หมายความว่าไง”

ผมเขยิบตัวถอยห่างจากไอ้คนหัวขาวที่เริ่มแสยะยิ้มอย่างมีเลศนัยออกมา  จำได้ว่าตอนเด็กๆเคยมีครั้งหนึ่งที่มันแกล้งเอากางเกงในผมไปสวมหัวตุ๊กตาหมีของพี่แล้วหลอกให้ผมถ่ายรูปคู่ตุ๊กตาตัวนั้นก่อนจะเอาไปพี่ดู  ตอนนั้นผมไม่ได้สังเกตว่าบนหัวตุ๊กตามีกางเกงในผมอยู่  พอพี่กับไอ้จักรวาลเห็นก็เลยพากันหัวเราะยกใหญ่…

เป็นความอับอายที่ไม่เคยลืม

“ก็หมายความว่าเราสองคนจะอาบน้ำด้วยกันไง  ไหนๆก็ไม่ได้อาบด้วยกันมาตั้งหลายปีละ  ฉันอยากจะรู้เหมือนกันว่าเฟี้ยวน้อยจะโตขึ้นแค่ไหนแล้ว”

สายตาวิปริตเลื่อนมาที่เป้าผมก่อนจะแลบลิ้นเลียริมฝีปากของตัวเองอย่างน่าสยดสยอง  ผมรีบกุมเป้าเอาไว้ด้วยสองมือก่อนจะยกขาขึ้นเตรียมถีบมันเต็มที่

“มีต้องเลยนะ  มึงอยากอาบก็ไปอาบ  เพรากูจะอาบคนเดียว!”

“ไม่เอาน่า  เอาเฟี้ยวน้อยกับอวกาศน้อยมาทักทายกันหน่อยสิ  พวกมันไมได้เจอกันมานานแล้วนะ  ทีตอนเด็กๆยังเล่นกันประจำเลย”

“ฝันไปเหอะมึง!  เด็กก็ส่วนเด็กสิเฟ้ย  ตอนนี้โตเท่าควายแล้ว  จะมาทำแบบเดิมได้ยังไง”

“แต่ฉันอยากเห็นเฟี้ยวน้อยของนายนี่นา”

ยัง  มึงยังไม่เลิกจ้องเป้ากูอีกเรอะ!

ผมรีบลุกขึ้นเพราะไม่อยากอยู่ใกล้ในรัศมีที่มันสามารถเอื้อมมือมาหาได้อีกต่อไป  จากนี้มันคือลิสต์บุคคลอันตรายที่ไม่ควรเข้าใกล้อันดับหนึ่งของผม!

หมับ!

“อย่านี้สิ  ยังคุยกันไม่จบเลยนะ”

“อย่ามาจับ  เหวอออ!”

“เฮ้ยยย!”

ทั้งผมและไอ้อวกาศต่างร้องเสียงหลงด้วยกันทั้งคู่  เมื่อจังหวะที่ผมหันกลับมาเพื่อปัดมือมันออกนั้นดันเสียหลักขาพันกันจนแรงโน้มถ่วงส่งผลให้ล้มลงไปข้างหน้าทับเข้ากับร่างของไอ้อวกาศเต็มๆ!

“!!!”

ดวงตาของผมเบิกกว้างจนแทบจะถลนออกมา  อย่า….!  อย่าเพิ่งคิดว่าปากของพวกเราประกบกันเหมือนในละคร มันไม่ใช่แบบนั้น  เพราะมัน…

หนักกว่านั้น!

“ไหนบอกไม่อยากดูอวกาศน้อยของฉันไง  แต่กลับจู่โจมเองแบบนี้เลยเนี่ยนะ  เร่าร้อนไม่เบาเลยนี่นา”

เสียงกวนประสาทดังขึ้นจนเส้นเลือดในสมองผมเต้นตุบๆแทบจะระเบิด

ตรงหน้าผมตอนนี้คือเป้า… ย้ำนะว่าเป้า!  ของไอ้อวกาศที่หงายหลังไปกับพื้น   มันใช้แขนข้างหนึ่งเท้ากับพื้นเพื่อเอนตัวขึ้นมาดูผมที่ล้มลงแล้วใบหน้าฝังเข้ากับเป้าของมันแบบพอดิบพอดี…

“อย่างน้อยก็ขออาบน้ำทำให้อวกาศน้อยให้หอมๆหน่อยเถอะ  วันนี้วุ่นวายมาทั้งวัน  มันน่าจะมีกลิ่นหน่อยๆแล้วล่ะ”

“พูดบ้าอะไรวะไอ้เวรเอ๊ย!”

พลั่ก! โป้ก!

“โอ๊ย!”

ร่างสูงที่ถูกผมลุกขึ้นมาเต็มแรงหงายหลังหัวโขกกับกำแพงเสียงดังสนั่น  ด้วยความตกใจ  ผมรีบพุ่งเข้ามามันด้วยความเป็นห่วงทันที

ทำไม…ต้องเป็นห่วงเรื่องหัวมันขนาดนี้ด้วยนะ  เมื่อกี้ตอนที่มันร้องโอ๊ยแล้วเอามือกำหัว  หัวใจผมตกวูบไปที่ตาตุ่มเลยล่ะ  ถ้าจำไม่ผิด  รู้สึกเหมือนไอ้จักรวาลจะเคยพูดอะไรบางอย่างไว้กับผม  อะไรกันนะ…

คิดให้ออกสิวะ  คิดให้ออก!

“เจ็บจัง…”

ตอนนั้น…ใช่ตอนที่เล่นปีนต้นไม้กับไอ้อวกาศแต่มันพลาดจนตกลงมาหรือเปล่า  ใช่แล้ว…  ตอนนั้นมันหัวไปฟาดกับพื้นถึงจะไม่แรงมากแต่ไอ้จักรวาลก็ดุเสียจนมันซึมไปหลายวัน

 

‘เฟี้ยว  จำไว้นะ  อย่าชวนอวกาศเล่นอะไรที่อันตรายอีก  โดยเฉพาะที่หัวของเขา  นายต้องระวังอย่าให้หัวเขาไปกระแทกหรือกระทบกระเทือนเด็ดขาด  เข้าใจไหม?’

 

นึกออกแล้ว!  หลังจากทีไอ้จักรวาลบอกกับผมแบบนั้น  ผมก็ไม่กล้าชวนไอ้อวกาศเล่นอะไรที่อันตรายอีกเลย  พวกเราแทบจะเล่นพ่อแม่ลูกกับพี่อยู่แต่ในบ้านเสียด้วยซ้ำ  ตั้งแต่นั้นหัวของไอ้อวกาศก็เป็นสิ่งที่ผมพยายามหลีกเลี่ยงมากที่สุดจนกลายเป็นความระแวงไปเลย

“อ่า…ปวดหัวแฮะ”

การระลึกความหลังจบลงแค่นั้น  ผมรีบฉุดตัวมันให้มานอนลงที่ตักก่อนจะตีแก้มมันเบาๆเพื่อเรียกสติ

“เฮ้!  ยังได้ยินเสียงฉันไหม  เฮ้!”

“บ้าน่า   ไม่ได้เป็นอะไรหรอก  แค่ปวดหัวน่ะ”

“กระแรกแรงมากหรือเปล่า  ไปหาหมอไหม  เดี๋ยวฉันไปตามไอ้จักรวาลให้”

“ไม่ต้องหรอก  แค่นี้ก็วุ่นวายพอแล้ว  เดี๋ยวสักพักก็หายเองแหละ”

“แน่ใจนะ”

“อื้ม  อย่าห่วงไปเลย  ฉันอึดอยู่แล้ว”

“ยังจะมาเล่นอีกเหรอมึง”

ผมง้างมือกะจะมะเหงกใส่หน้าผากมันเสียหน่อย  แต่ก็หยุดตัวเองไวได้ทัน ขืนซ้ำไปอีกทีมันอาจจะไปเฝ้ายมบาลก็ได้

“เจ็บตรงไหน  ขอกูดูหน่อย”

“ข้างหลัง”

มันชี้ไปที่ด้านหลังศีรษะของตัวเอง  ดวงตาที่ปิดสนิทคู่นั้นดูราวกับคนนอนหลับที่กำลังเจอฝันร้ายยังไงก็ไม่รู้

ทำไมต้องหลับตาปี๋ขนาดนั้นด้วยวะ  เจ็บมากเลยหรือไง?

“ขอกูดูหน่อย”

ผมบอกพร้อมกับพยายามพลิกตัวมันโดยลืมไปเสียสนิทว่าถ้าจะดูหัวด้านหลังของมันโดยที่มันนอนอยู่บนตักของผมนั้น  สภาพของพวกเราจะต้องออกมาเป็นแบบนี้…

ไอ้อวกาศพลิกตัวเป็นนอนคว่ำลงบนตักของผมแทน  ใบหน้าของมันซุกลงตรงช่องว่างของขาพอดิบพอดี!

คะ….ใครมาเห็นเข้าตอนนี้เข้าใจผิดตายห่าเลย!

เอาวะ  ยังไงคนที่ทำให้มันเจ็บก็คือผม  ถ้าหัวไม่บวมปูดหรือว่ามีเลือดออกก็คงไม่เป็นไร  อ๊ะ.. แต่ถ้ามีเลือดคั่งหรือว่าช้ำในล่ะ?

“หือ?”

ผมหรี่ตามองสิ่งที่เห็นหลังจากที่แหวกเส้นผมด้านหลังของคนที่นอนอยู่ออกดูเพื่อจะหาร่องรอยของการบุบสลาย  แต่สิ่งที่เจอกลับสร้างความแปลกใจให้ผมมากกว่านั้น

“มีอะไรเหรอ  อย่าบอกนะว่าหัวฉันแตก”

“เปล่าๆ  แต่ว่า…”

“อะไรเหรอ”

“แก…เคยประสบอุบัติเหตุ  หรือว่าเป็นโรคร้ายอะไรจรต้องพาตัดมาก่อนหรือเปล่า”

“…”

“ว่าไงวะ”

“บ้าสิ  จะไปเคยได้ยังไง  คนอย่างฉันหล่อและแข็งแรงมาตั้งแต่เด็ก  ไม่เคยมีเรื่องแบบนั้นหรอก”

ไอ้อวกาศตอบน้ำเสียงปกเหมือนทุกที  แปลว่าไม่ได้โกหก  แล้วถ้างั้น…

ผมแหวกเส้นผมของมันออกดูอีกรอบ  สายตาจับจ้องไปที่เนินเนื้อนูนที่แปลกไปจากส่วนอื่นๆ  ไม่ผิดแน่ๆ  มันคือรอบแผลเป็น…

รอยแผลเป็นจากการผ่าตัด!

Special  Part  End.

 

 

บับเบิ้ลบิวชวนคุย :

มาอัพแล้วจ้า  สำหรับใครที่จิ้นและเชียร์คู่นี้คิดว่าคงจะยากสักหน่อย  เพราะท่าทางเฟี้ยวจะตกหลุมเสน่ห์น้องไทม์เข้าไปแบบไม่รู้ตัวซะแล้ว 55555+  ขณะที่อวกาศก็ยังคงกวนๆต่อไป  ไม่รู้ว่าไม่ได้คิดอะไรกับเฟี้ยวจริงๆหรือเป็นพวกทึ่มและซื่อบื้อไม่รู้ใจตัวเองแบบเฟี้ยวกันแน่เนอะ =..=  ตอนนี้เซอร์วิสแฟนๆคู่นี้เต็มๆ  ตอนหน้าพบกับหมาน้อยและจักรวาลจ้า

#เมื่อผมถูกส่งไปขัดดอก  ติดแฮชแท็กนี้มาพูดคุยกันในทวิตเตอร์ได้น้า

[JokerGirl]

อวกาศเคยผ่าตัดสมองมาก่อนหรา เป็นอะไรอ่ะ

[fc_fic]

 

[WwW]

 

[♥►MAGNOLIA◄♥]

เฟี้ยว มีรอยเฆี่ยนตีที่หลัง
อวกาศ มีรอยผ่าตัดที่สมองด้านหลัง
มันยังไงกัน