หัวข้อ: No limit...แรงรัก|กระแทก♥|ลึก - [อัพ**No Limit MiNi Lover สปอย *{11.08.18}

[Yoghurt]

.

.

.

“คุณหนู คุณท่านเรียกครับ”

​

ร่างเล็กของเด็กในวัยห้าขวบเงยหน้าขึ้นมาจากสมุดวาดเขียน มือเล็กที่กำดินสอสีไว้แน่น ริมฝีปากเล็กๆเม้มเข้าหากันนิดๆ

​

“รบไม่ไปไม่ได้รึไงคุณพ่อบ้าน”

​

“ไม่ได้หรอกครับคุณหนู”

​

“แต่รบยังยังต้องคัดกอไก่ถึงฮอนกฮูกอีก แล้วแบบนี้ก็จะจะไม่ได้เล่นกับน้องรุก ไม่ได้เล่นกับเฮียๆด้วยนะ”  เม้มปากเอียงคอก่อนจะถอนหายใจออกมาอีกครั้งเมื่อคุณพ่อบ้านส่ายหน้าปฏิเสธมาให้

​

“ทำไมล่ะครับ”

​

“เถอะนะครับคุณหนู ถ้าคุณพ่อรอนานจะถูกดุเอานะ”

​

“ดื้อได้ไหม รบไม่อยากจะไปเลย”

​

“ไม่ได้ครับ”

​

“เฮ้อ แย่จัง”

​

ขาสั้นๆที่ก้าวเดินตามคุณพ่อบ้านที่เลี้ยงมาตั้งแต่เจ้าตัวย้ายเข้ามาอยู่ในบ้านหลังนี้ ตรงหน้าของแก้วตาเดียงสาที่กำลังมองเห็น คือบานประตูไม่สลักลวดลายวิจิตรที่เด็กห้าขวบมองไม่รู้ว่ามันคือตัวอะไร  ใจดวงเล็กเต้นไม่เป็นระส่ำ กำลังจะได้ไปเจอพ่อ ทั้งดีใจ แต่ก็ไม่อยากเจอ...

​



‘แอ๊ด’

​



“มาได้สักที”

​

“ป๊ะป๊า”

​

“ฉันเห็นผลสอบแล้ว แย่จนไม่อยากจะอ่าน ทำไมแกถึงไม่ฉลาดเหมือนพี่น้องคนอื่นบ้างนะให้ตายเถอะ”

​

“ผะ...ผม”

​

“หัดทำตัวให้ดีให้สมกับเป็นลูกชายฉันบ้าง โดยเฉพาะแก ยิ่งต้องทำตัวให้ดีๆจำเอาไว้นะนักรบ อย่าทำให้ฉันผิดหวังในตัวแก”

​



.

.

.

​



“แกว่าอะไรนะ แกมีแฟนเป็นผู้ชาย!”

​

“ใช่ ผมมีแฟนเป็นผู้ชาย ชื่อข้าวฟ่าง...”

​

ร่างสูงในวัย17ปี กอดอกยกยิ้มมุมปาก ไม่ได้สนใจว่าคนเป็นพ่อจะโกรธเกรี้ยวแค่ไหนที่ตนเองพูดออกมาแบบนั้น…แน่นอนว่านักรบไม่คิดจะใส่ใจ ในเมื่อผู้ชายคนที่ว่า เค้าไม่เคยคิดจะสนสักนิด ถึงจะหน้าตาน่ารักแค่ไหน แต่คนแบบเค้าก็ไม่ได้สนใจผู้ชาย...แถมยังเป็นผู้ชายที่เป็นแฟนน้องชายตัวเองแบบไอ้ฟ่างนี่อีก

​

“แกจะบ้ารึไง วิปริต!”

​

“วิปริตอะไรกันป๊า มันคือความรัก”  ว่าออกไปแบบนั้นพร้อมยักไหล่ขำๆ

​

“หุบปากของแกเดี๋ยวนี้! ฉันถามหน่อยว่าแกจะทำหน้ายังไงตอนที่คนอื่นพูดถึงแก ว่าแกเป็นไอ้ลูกเมียน้อยที่ชอบผู้ชายด้วยกัน หัดมีสมองคิดซะบ้างสิ!...แค่เป็นลูกเมียน้อยแกยังไม่พอใจใช่ไหมถึงอยากจะพ่วงตำแหน่งวิปริตต่อท้ายไปอีกน่ะห๊ะ!”

​

“จำใส่สมองของแกไว้ เมียแกจะเป็นผู้ชายไม่ได้! อย่าให้ฉันรู้เชียว ฉันไม่เอาไว้แน่!”

​

วิปริต

เมียแกจะเป็นผู้ชายไม่ได้!

อย่าให้ฉันรู้เชียว ฉันไม่เอาไว้แน่!

​

“มะ...ไม่ ป๊าอย่า...อย่าทำฝา ไม่!”



ใบหน้าหล่อที่มีเหงื่อชื้นผุดขึ้นทั่วใบหน้า แม้ยามหลับตาก็ยังคงทรมาร ร่างสูงที่นอนกระสับกระส่ายไปมาอยู่บนเตียงกว้าง คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันแน่น ลมหายใจที่หอบถี่ขึ้นเรื่อยๆ ทรมารแต่เจ้าตัวกลับยังไม่ยอมตื่น ฝันร้ายที่ตามหลอนมาหลายปี  มือแกร่งที่ยกขึ้นไขว่คว้าไปในอากาศ โหยหาใครสักคนที่จะฉุดให้ตื่นจากฝันนี้ เป็นความรู้สึกที่ทรมารดำดิ่งลงไปในน้ำลึกที่เย็นเฉียบ ความฝันที่เปรียบเหมือนกระแสน้ำเย็นที่โอบรอบตัว ทั้งหนาวเหน็บ ทั้งกัดกร่อนหัวใจให้เจ็บปวด ยิ่งดำลึกลงไปยิ่งหายใจไม่ออก พยายามชูมือขึ้นไปให้สูง ขอเพียงใครสักคนที่ช่วย แค่ช่วยดึงขึ้นไป ก่อนที่ลมหายใจจะหมด ......



“นักรบ ตื่น!!”

​

“เฮือก แฮ่กๆ”



ร่างสูงที่ผวาสะดุ้งลืมตาตื่นขึ้นมาพร้อมกับหอบเหนื่อย ความรู้สึกเหมือนคนที่กำลังจะจมน้ำตาย ข้อมือแกร่งที่ยกขึ้นเสยผมที่ชื้นเหงื่อให้ออกจากใบหน้า ก่อนความรู้สึกปวดหัวมึนงงจะแล่นเข้ามาแทนที่จนต้องเบ้หน้า



“ปวดหัวรึไง”  เสียงเข้มของคนข้างเตียงทำให้นักรบต้องหันไปมองอีกครั้ง



“เฮียทัพ”



ทัพหน้าที่นั่งไขว่ห้างกอดอกอยู่ข้างเตียงมองหน้าน้องชายนิ่งๆ ก่อนจะส่ายหน้าหน่อยๆ



“สภาพมึงนี่เหมือนหมาไม่มีผิด”



“หึ” 



นักรบที่ไม่ตอบอะไรออกไป แค่แค่นเสียงหัวเราะหน่ายๆส่งไปให้แค่นั้น  ตอนนี้ยังรู้สึกมึนๆงงๆในหัวอยู่เลย  ความทรงจำสุดท้าย จำได้ว่าเห็นหน้าป๊ากับแม่ใหญ่ แล้วสุดท้ายก็มืดไปหมด  ไม่รู้ทำไมถึงมานอนบนเตียงได้



“มึงกับเด็กนั่นเป็นอะไรกัน”   ทัพหน้าที่ถามออกมาแบบไม่มีปี่มีขลุ่ยทำเอานักรบต้องขมวดคิ้วมอง



“เด็กไหน?”



“เด็กที่ใส่ชุดนอนกล้วยมาบ้านเราวันนั้น”



“ก็เป็น....”



“ก่อนมึงจะตอบคิดให้มันดีๆนะ ถ้ามึงคิดว่ากูเป็นคนอื่นก็โกหกกูมา” 



คนเป็นพี่พูดพร้อมจ้องหน้าน้องนิ่งๆ ดวงตาคมติดจะเย็นชาของทัพหน้าจ้องมองแววตาสับสนของคนเป็นน้องก่อนจะยกยิ้มมุมปากเมื่อเห็นน้องชายยกมือขึ้นกุมขมับอย่างคิดไม่ตก



“เป็นเมีย”



“หึ แล้วทำไมวันนั้นมึงบอกว่าแค่รุ่นน้อง พูดแบบนั้นเค้าไม่เสียใจมากรึไง?”



“.....อืม...คงเสียใจมาก มากจนมันทนไม่ไหวอีกแล้ว...”



“หึ แล้วที่สภาพมึงกลายเป็นกล้วยถูกแดดแบบนี้ก็เพราะว่าเด็กนั่นงั้นสิ”



“อืม”



“หึ กูถามหน่อย ทำไมวันนั้นมึงไม่อธิบายอะไร ปากมึงอมKไรอยู่”  คนเป็นพี่เลิกคิ้วมอง มือแกร่งก็ยกบุหรี่ขึ้นมาจุด ปลายเท้าแกร่งที่กระดิกดิ๊กๆไปมาเพื่อรอเวลาให้คนเป็นน้องยอมพูด



“ไม่ได้อมK แต่กูพูดไม่ได้ไงเฮีย”



“ทำไม”



“เหอะ เฮียก็รู้ว่าทำไม”



“นี่มึงยังไม่เลิกคิดอะไรแบบนี้อีกรึไง”



“จะให้กูเลิกคิดอะไรวะเฮีย มึงไม่เป็นกู มึงไม่เข้าใจหรอก!”



ร่างสูงที่สะบัดหน้าปรายตาไปจ้องหน้าพี่ชายเขม็ง  ฝ่ามือแกร่งที่กำเข้าหากันจนแน่น  พยายามสกัดกั้นอารมณ์ข่มใจกัดฟันจนสั้นกรามขึ้นชัด กลัว กลัวจะลุกขึ้นไปใช้กำลังกับพี่ชาย ... ความรู้สึกของเขาจะมีใครที่มันเข้าใจบ้าง  เรื่องปกติของคนทั่วไปที่เห็นได้บ่อยๆก็คือ เพราะมันไม่ใช่เรื่องของตัวเอง ทุกอย่างมันเลยดูง่าย แค่บอกว่าทำไมไม่ทำแบบนั้นทำไมไม่ทำแบบนี้ ถ้าทำแบบนั้นถ้าทำแบบนี้ก็แก้ได้แล้ว คนอื่นๆก็ดีแต่พูด ... ก็อยากจะลองถามดู อยากจะลองถามดูสักครั้งว่ามึงเป็นกูหรอ มึงรู้รึไงว่ามันรู้สึกยังไง กูเจ็บเท่าไหร่ มึงไม่รู้หรอกว่ากูต้องทรมารแค่ไหน!



“ใช่ กูไม่เข้าใจ”



“............”



“ใครจะไปเข้าใจมึง ในเมื่อไม่มีใครเคยเจอแบบมึงนี่ ... แต่ไอ้รบ สิ่งหนึ่งที่มึงต้องรู้ มึงจะพูดไม่ได้หรอกว่าเรื่องที่มึงเจอมันเจ็บที่สุด มึงพูดแบบนั้นไม่ได้ เพราะความเจ็บมันวัดกันไม่ได้ ทุกคนก็มีเรื่องที่เจ็บ เรื่องฝังใจ เรื่องทุกข์ใจด้วยกันทั้งนั้น มึงคิดว่าในบ้านนี้มึงเจ็บอยู่คนเดียวงั้นหรอ หึ...มึงคิดว่ากูที่เป็นพี่จะไม่เจ็บกว่ามึงรึไง มึงคิดว่ากูเป็นลูกแม่ใหญ่แล้วจะสบายกว่ามึงหรอ ตลกไอ้สัด ... ทุกคนมันก็มีปัญหาทั้งนั้น แต่มันอยู่ที่มึงว่าเลือกจะจมอยู่กับมันหรือแก้ไข”



“กูต้องแก้อะไร กูไม่มีอะไรจะแก้แล้ว ทางแก้ของกูคือกูต้องรับผิดชอบหลิน แต่งงานกับมันเพราะพ่อมันเป็นนักการเมืองใหญ่ จะได้เปิดทางให้ป๊าทำธุรกิจได้ง่ายไง  นั่นไงทางแก้ที่ดี นั่นไงคือทางที่ป๊าปูไว้”





‘ฟู้วว~~’





ควันบุหรี่สีเทาๆลอยฟุ้งออกมาจากปากของทัพหน้า  ดวงตาคมมองหน้าน้องชายแบบไม่รู้สึกอะไรก่อนจะเปิดปากพูดต่อ



“มึงอยากเลือกวิธีแก้แบบนี้?”



“เหอะ กูคงอยากหรอก กูไม่ได้รักหลิน ทำไมกูต้องมารับผิดชอบผู้หญิงที่เอากับใครก็ได้แบบนั้นวะเฮีย ทำไมกูจะไม่รู้ว่าที่มันกลับมายุ่งกับกูก็เพราะแค่ไม่อยากเสียหน้าที่พอโดนกูบอกเลิก หลังจากนั้นกูดันมาคบกับผู้ชาย หลินมันนิสัยแบบนั้นอยู่แล้วกูรู้ดี ลูกคุณหนูที่จะไม่ยอมเสียหน้า แต่แล้วไงวะ คืนนั้นกูไม่ได้ปล้ำมันเลยเว่ย กูเมาของกูอยู่ในห้องนั้นอยู่ก่อนแล้ว อยู่ๆมันก็เข้ามาแก้ผ้าแล้วขึ้นคล่อมกูเลย ถามหน่อยว่าเป็นผู้ชายไม่ใช่ก่อนหินก็ต้องขึ้นไหมวะ เมาก็เมา งงก็งง แรงก็น้อย กูไม่เข้าใจจริงๆว่าทำไมกูถึงไม่มีแรงได้ขนาดนั้น แถมยังมีอารมณ์ง่ายขนาดนั้น จริงๆมันยังไม่ทันได้ทำไรกูมากกว่าคล่อมแล้วสีไข่กู โว้ย ยิ่งคิดกูยิ่งเครียด”



“เครียดอะไรของมึง”



“กูยังจำสายตาไอ้ฝามันได้อยู่เลย”



“ฝา?”



“เมียกู ไอ้ตัวที่ใส่ชุดกล้วยมาน่ะ”  หันไปมองแรงใส่พี่ชาย ที่ดูจะงงๆว่าฝาคือใคร



“อ่อ ชื่อฝา...แปลกดี”



“แปลกแล้วทำไมวะ กูก็ว่าชื่อมันน่ารักดี แต่นั่นแหล่ะ...กูยังจำสายตาที่มันมองกูได้อยู่เลยเฮีย มันยิ่งกว่าเจ็บ ยิ่งกว่าผิดหวัง มันที่เชื่อใจกูมาตลอด ทำไมกูจะไม่รู้ กูรู้แม่งหมดแหล่ะ รู้แม้กระทั่งว่ามันมาแอบอ่านไลน์ แอบฟังเวลากูคุยโทรศัพท์ ไอ้ฝาน่ะมันเอ๋อจะตาย เฮียรู้ป๊ะ เวลามันมาแอบฟังกูคุยโทรศัพท์ มันก็มาแอบอยู่หลังผ้าม่าน มันคงลืมมั้งว่าเช้าขนาดนั้นกูจะไม่เห็นหรอว่ามันมีเงาๆยืนอยู่หลังกระจก แต่มันก็ไม่เคยถามนะ มันก็ทำเป็นไม่รู้ พยายามเชื่อใจกู กูรู้นะเฮียรู้หมดแหล่ะ แต่ที่กูไม่บอกเพราะกูคิดว่าอีกนิดนึงเรื่องก็จะจบแล้ว พอจบงานเลี้ยงทุกอย่างก็จะจบ เดี๋ยวหลินมันก็กลับไปญี่ปุ่น เรื่องก็จบ กูกับฝาก็อยู่ด้วยกันเหมือนเดิม”



“แต่มันก็ไม่จบสินะ”



“เออ! ไม่จบแถมป๊ายังเสือกเข้ามาด้วยอีก ทุกอย่างแม่งพังไปหมด ยิ่งตอนที่ป๊าถามว่าฝามันเป็นใครกูรู้สึกเหมือนฟ้าถล่มใส่กู  กูกลัว กูกลัวว่าป๊าจะทำให้ฝาหายไปแบบที่ทำกับข้าวฟ่างถ้ากูบอกว่ามันเป็นแฟน”



“ข้าวฟ่าง?”



“เมียเก่าไอ้รุกไงวะ ที่มาหลอกคบเพราะอยากได้เงินไง”



“อ่อ กูจำได้ละ ข้าวฟ่างที่หน้าคล้ายๆเลิฟ คนที่ทำให้มึงกับไอ้รุกทะเลาะกันชาติเศษ”



“เออ! นั่นแหล่ะ...กูอยากปกป้องมัน กูอยากปกป้องไอ้ฝาให้ไกลจากมือป๊าที่สุดกูเลยต้องพูดแบบนั้น แต่พอกูอยากจะอธิบายอะไรมันก็ไม่ทัน วันที่มันบอกเลิกกู กูพูดไม่ออกสักคำเลยเฮียมึงรู้ป๊ะ แค่มันร้องไห้ใจกูก็เจ็บแล้ว และทุกคำที่มันพูด กูรู้สึกเหมือนกูโดนหมัดที่มองไม่เห็นซัดเข้าหน้า จุกจนง้างปากไม่ได้ พอกูอยากจะคว้า....มันก็หายไปจากสายตากูแล้ว”



“ทำไมมึงไม่บอกป๊าไปตรงๆวะ ไอ้รุกก็มีเมียเป็นผู้ชาย”



“แต่สำหรับกูมันไม่ได้”



“มึงก็ลูก...”



“ลูกที่เค้าไม่รักไง”



“สัด พอๆเลิกพูดเรื่องนี้กูเสียอารมณ์...แล้วมึงจะเอายังไงต่อ นอนแบบนี้กูบอกเลยว่ามึงได้เสียเมียแน่ๆ”



“กูไม่ยอม!”



“แล้วมึงจะทำยังไง”



“ยังไม่รู้”



“กูถีบนะ”



“เฮีย กูไม่รู้ แต่กูไม่อยากเสียมัน แค่ห้าวันที่ผ่านมากูเห็นไอ้เหี้ยหมอเมืองหลวงเกาหลีใต้นั่นมาวอแวมันกูก็ไม่ไหวแล้ว...แต่กูไม่มีสิทธิ์”



“ปกติมึงไม่เป็นคนแบบนี้นี่...มึงไม่แคร์ความรู้สึกใครที่ไม่สำคัญกับมึงนะ”



“กูจำตัวเองคนที่ก่อนจะเจอไอ้ฝาไม่ได้แล้วว่ะ...จำไม่ได้เลยว่ากูเคยใช้ชีวิตมายังไง”



“รักมากสินะ”



“มาก มันคือคนแรกที่ยื่นมือมาหากู มันเป็นคนแรกที่ให้หัวใจจริงๆกับกู”



“แล้วจะยอมแพ้แบบนี้รึไง ทำตัวให้สมกับชื่อหน่อย”



“นักรบ”



“เออ”



“....กูต้องรบหรอวะเฮีย”



“ไปตายไปไอ้สัด! รำคาญ!!”  ทัพหน้าลุกพรวดขึ้นจากโซฟา ร่างสูงที่ขมวดคิ้วเล็กน้อยทำหน้าหงุดหงิดใส่แบบไม่พอใจ สีหน้าที่เปลี่ยนไปของพี่ชายทำให้นักรบหลุดยิ้มออกมาขำๆ ... นี่อาจจะเป็นรอยยิ้มแรกตั้งแต่ที่เสียฝาไป



“กวนตีน”



“ขอโทษครับบบบบ”



“เออ กูไปล่ะ”  ว่าแบบนั้นพร้อมหยิบเสื้อสูธที่ถอดทิ้งอยู่แถวนั้นมาพากบ่าแล้วเดินออกไป ก้าวไปไม่กี่ก้าวร่างสูงก็หยุดเดินก่อนจะหันมาหานักรบอีกครั้ง



“คนไม่ได้พูด มันหมายถึงว่าเค้าไม่รู้สึกหรอ แค่เพราะเค้าไม่ได้พูดก่อน เค้าเลยผิดหรอ แค่ไม่ได้บอกใครก็ไม่ได้หมายความว่าความรู้สึกของเรามันไร้ค่านะ ... ความรู้สึกของมึงมันไม่เคยไร้ค่า แล้วมึงก็เป็นน้องกู น้องที่กูภูมิใจ จำเอาไว้”



ทัพหน้าที่ว่าออกมาแบบนั้นพร้อมยกยิ้ม แววตาที่ปกติไม่แสดงความรู้สึกอะไร ตอนนี้กลับแสดงออกถึงความห่วงใยที่มีให้



“เฮีย...”



“ว่า?”



“วันนี้ทำไมมึงพูดเยอะ”



“สัด!”



“ฮ่าๆๆ”



“เดี๋ยวเฮีย”



“ไรอีกไอ้เหี้ย”  ทัพหน้าที่อารมณ์เสีย ต้องหยุดเดินแล้วหันมามองน้องอีกรอบ



“ขอบคุณนะเฮีย”



“อืม”   



ตอบรับในลำคอแค่นั้นก็หันหลังเดินออกไปจากห้อง ทิ้งไว้ให้นักรบได้คิดอยู่คนเดียว ... คล้อยหลังเสียงปิดประตู จอมก็วิ่งเข้ามาหาพี่ชายคนโตของบ้านด้วยรอยยิ้มกว้างๆทันที



“เฮียทัพคร๊าบบบบ”



“ยังไง”



“นี่ๆ ชัดแจ๋วเลย”



“ทำดี”  ทัพหน้าก้มลงมองคลิปแอบถ่ายในมือถือของน้องชายอย่างพอใจ ฝ่ามือหนายกขึ้นลูบหัวน้องชายอย่างเอ็นดู



“งั้นจอมส่งให้พี่เลิฟเลยนะๆ”



“อืม”



“คึๆ จอมชอบพี่ฝานะ ตัวจริงๆจืดๆ แต่ตาสวย สะกดเลยล่ะ แล้วก็น่ารัก”



“อวยจังนะเรา”



“จอมชอบบบบ แต่เมียเฮียจอมก็ชอบนะครีบ”



“อืมๆ ไปจัดการเถอะ”



“หวังว่าพี่ฝาจะเข้าใจอะไรมากขึ้นนะ เนอะเฮียเนอะ”



“ก็หวังแบบนั้น แต่มากกว่าหลักฐานนี่ ก็อยู่ที่ไอ้รบด้วย ไม่มีใครช่วยมันได้หรอก นอกจากตัวมันเอง”

--------------TBC---------------

สวัสดีจ้าาาาแคทมาแล้วววว...ก่อนอื่นขอแถลงสำหรับรีดเดอร์บางท่านที่อาจจะไม่เห็นในเพจ จริงๆแคทไม่ได้ไปไหนค่ะ แต่แคทอาหารเป็นพิษ พึ่งรู้ว่าอาหารเป็นพิษร้ายแรงขนาดนี้ ไม่คิดเลยว่าจะไข้ขึ้นจนเกือบถึง40ได้ด้วย น่ากลัวมากค่ะทั้งอ้วกทั้งถ่ายและปวดท้องแบบหนักมาก แถมหนาวสั่น โอ้ย ทรมารมาก คนอ่านของแคททุกคนจะท่านอะไรดูดีๆนะคะในฤดูนี้(บอกมึงเลยจ้า อย่าพึ่งไปห่วงคนอื่นเค้า)

ส่วนสำหรับตอนนี้ ... พูดตรงๆเลยว่าตั้งแต่เขียนนิยายมา แคทไม่เคยเครียดเท่านี้มาก่อนเลย เป็นตอนที่แคทเครียดมากๆ ไม่รู้ว่าคนอ่าน ถ้าได้อ่านแล้วจะรู้สึกยังไง จะเข้าใจไหม แต่สำหรับแคทเนอะ เพราะแคทเป็นคนเขียน สำหรับแคท แคทสงสารตัวละครที่ชื่อนักรบมาก สงสารพี่แกมาตลอด...นักรบไม่ใช่คนเก่งค่ะ ไม่ใช่คนกล้าเสี่ยงแบบภาพลักษณ์ที่เห็น จริงๆเค้าเป็นแค่ผู้ชายคนนึงที่มีแผลและขี้ขลาดเพราะกลัวจะพลาด แต่เพราะแบบนั้นเลยยิ่งทำให้พลาด

เอาล่ะ ไม่อยากจะพูดอะไรมาก อิอิ แคทแค่หวังว่า ทุกคนจะชอบนิยายเรื่องนี้ไม่มากก็น้อย เป็นความตั้งใจของแคทตั้งแต่เริ่มเขียนมาเสมอ หวังว่านิยายเรื่องนี้จะทำให้ยิ้มได้ ร้องไห้ได้ หัวเราะได้ และให้ข้อคิดสักเสี้ยวนึงก็ยังดีนะ

เอาล่ะ...อ่านแล้ว มาเม้นน้าาาาาาา

แคทตกใจเอามือทาบอกมา2ตอนแล้ว มีคนอ่านเรื่องนี้เยอะขนาดนี้เลยหรอวะ ดีใจว่ะเห้ยๆๆๆ

ขอบคุณมากๆนะคะ ขอบคุณคนอ่านที่เข้าไปให้กำลังใจในเพจด้วยน้าาา รักเด้อ อิอิ

ปล. นิยายเรื่องนี้จะเปิดพรีในเดือนนี้น้าาา (ของแถมพิเศษพรึบพรับๆ >////<) เดี๋ยววันไหนจะไปหย่อนโปสการ์ดไว้ให้แอ๊วกันในเพจนะคะ (จะมีคนซื้อไหม กลัวเว้ยยยยยย)

เอ้าล่ะ ไปจริงๆล่ะ .... รักคนอ่านเสมอนะคะ .จูบเหม่งทุกคน    #Nolimitแรงรัก 

[sarang]

จากที่ไม่เคยเม้นท์ (ซอรี่นะจ๊ะ) แต่ตอนนี้ต้องเม้นท์ อ่านตอนนี้แล้วเหมือนถูกตบหน้า สงสารเฮียเหลืองมันวะ เด็ก5ขวบมันจะไปรู้เรื่องไรวะ ชีวิตตอนนั้นเราควรจะได้เล่นให้สนุกอยู่กับพ่อแม่มีความสุขดิ เอาจริงๆเรื่องครอบครัวมันเป็นเรื่องที่ฝังใจนะ อันนี้คิดว่าใช่มันจริง สงสารอ่ะ ถึงก่อนหน้านี้ที่อ่านๆจะคิดว่าเป็นสันดานของเฮียมันล้วนๆก็เถอะ ไม่คิดว่าเฮียมันมีปมฝังใจอะไน
อยากให้น้องฝาเห็นคลิปเร็วๆแล้วอ่ะ ขอความสุขให้รบฝาด้วย สงสารทั้งคู่เลยทีนี้
รอๆ มาต่อๆค่ะ

[HISY]

แงงง้ สงสารอิพี่เหลือง ร้องไห้เลยอ่ะ
พี่ฝาเห็นคลิปแล้วคืนดีน้า สงสารอิเฮียมัน

[gackmanas]

  อยากอ่านต่อแล้ววววว...
พี่ฝาคนคูล จะยังไง...

[TachibanaRain]

ก่อนอื่นขอโบกคุณพ่อก่อนค่ะ พูดมาได้ยังไงว่าเป็นลูกเมียน้อยแล้วจะยังทำตัววิปริตอีก นี่หรือคือคำพูดของคนเป็นพ่อ ไม่แปลกใจเลยที่เฮียรบจะโหยหาความรักขนาดนี้และตัดการกัยรวาทรู้สึกรักไม่ค่อยจะเป็น ส่วนนึงเพราะควาทฝังใจแต่เด็ก อีกส่วนก็คือความกลัว เฮียรบอาจจะผิดจริงๆที่ไม่ชัดเจนไม่อธิบายอะไรให้ฝาเข้าใจตั้งแต่ต้น แต่พ่อเฮียรบก็ผิดที่ลำเอียงเช่นกัน สงสารเฮียรบนะเนี่ย มาค่ะเฮียรบเราจะกอดปลอบเฮียเอง

[เอมมี่]

สะใจตอนเฮียรบเถียงป๊ามาก เพิ่งรู้ว่าป๊าเป็นคนบ้าไม่มีความคิด
ตัวเองมักง่ายเป็นคนผิดยังย้ำว่าลูกเป็นลูกเมียน้อย
ซ้ำสองมาตรฐาน รุกมีเมียเป็นผู้ชายได้ แต่รบมีไม่ได้ เฮ้อ .. มีพ่อแบบนี้ลูกถึงมีปมด้อยไง

[diltosscap]

ถึงตอนนี้สงสารนักรบมาก เด็ก 5 ขวบยังไม่เข้าป1 เลยกำลังต้องการความรัก ความอบอุ่นจากพ่อแม่ ไม้ได้ต้องการเงินทองมากมาย ขอให้พี่รบสู้สู้นะ

[Fasai25448]

อ่านตอนนี้จบเข้าใจนักรบมากๆเลยละ แง้งงงยังไงก็ขอให้น้องฝาเข้าใจและง้อน้องให้สำเร็จเด้ออออ สนุกๆรออ่านตอนต่อไปครับโผมมมมมทท

[Kelvin Degree]

ในที่สุดก็รู้ความจริงซะที,,,

[LadySaiKim]

ก่อนหน้าเกลียดอิพี่รบ พอตอนนี้สงสารนาง อ่านไปร้องไห้ไป ความไบโพล่าร์ไปอีกกก

[memozy]

รอติดตามตอนต่อไป
 

[mild-dy]

 

[eyeikbum]

อ่านตอนนี้เเล้วสงสารพี่รบเลยย
น้ำตาไหลตาม
 

[klaew]

พออ่านๆ ไปไม่รู้ทำไมถึงนึกถึงพี่วุติแห่งเรื่องบุพเพวายร้ายเลย(ใครไม่รู้จักก็ตามไปอ่านเอานะ)
คือมันใช่มากกกกก หล่อโคตร รวยมากกก
แต่ขาดความรัก รักไม่เป็น ไม่เข้าใจว่าจะรักษามันเอาไว้ได้ยังไง
เพราะไม่เคยมี ไม่เคยได้ครอบครอง เลยไม่รู้วิธีรักษา
เอาใจช่วยพ่อพระเอกปากหนัก ขี้หวง
รีบกลับไปทวงคืนได้แล้วก่อนที่จะมีใครมาสอยไป

ขอบคุณมากค่ะที่เอานิยายดีๆ มาลงที่นี่
เป็นกำลังใจให้นะคะ

[Yoghurt]

​

บทที่32

“มึง....พอเห็นแบบนี้แล้วมึงคิดไงวะ”  ผมที่เงยหน้าขึ้นมาจากหน้าจอมือถือ หันไปมองหน้าไอ้หมอก มันที่ยังมองมือถือทำหน้าอึ้งๆอยู่แบบนั้น ก่อนที่มันจะหันไปถามไอ้เซียร์ต่อ



“แล้วนี่มึงร้องไห้ทำไมวะ”



“กูเสียใจ กูแบบว่ารู้สึกผิดนิดๆ”



“แบบมึงไม่น่าจะนิด น่าจะรู้สึกผิดมากๆหน่อย...ด่าเค้าซะเยอะ”  ไอ้ธารที่ว่าออกมาแบบนั้น ก่อนมันจะยกมือไปผลักหัวไอ้เซียร์แรงๆทีนึง



“ก็ตอนนั้นมันโมโห ก็มาทำเพื่อนกูเสียใจอ่ะ”



“จริงๆตอนนั้นกูแอบคิดในใจว่าไอ้เซียร์เป็นเมียพี่รบรึไง เล่นใหญ่เล่นโต”



“ลุกออกไปตบกับกูข้างนอกไหมคะอิหมอก”



“ฮ่าๆ ล้อเล่นขำๆสะเก็ดดาวครับ”



“ฆวยค่ะ”



“ผู้หญิงเชี่ยไรพูดจาแบบนี้วะมึง”  ไอ้หมอกมันบ่นใส่ แต่แน่นอนว่าไอ้เซียร์แค่ยักไหล่ใส่แบบไม่แคร์ แต่มันก็หันมาหาผมอีกครั้ง



“แล้วยังไง จริงๆพี่เค้าก็น่าสงสารนะ กูไม่เคยรู้เลยว่าพี่รบเค้าเอ่อ...แม่เค้า...เอ่อ”



“อืม มันเคยเล่าให้กูฟังบ้าง แต่ก็ไม่ทั้งหมด ไม่รู้ว่าลึกๆแล้วมันเก็บอะไรไว้ขนาดนี้” 



ผมตอบออกไปแบบนั้น  พอคิดมาถึงตรงนี้ก็รู้สึกหนักๆที่ใจแปลกๆ  มันที่เคยขอผมว่าอย่าทิ้งมันไป ผมที่เคยบอกมันไว้ว่าจะไม่ทิ้งมัน แต่สุดท้ายผมก็เป็นคนนึงที่เลือกจะทิ้งมันไว้ตรงนั้นแล้วเดินจากมา



“แล้วคลิปนี้เลิฟแฟนเฮียรุกส่งมาให้มึงหรอ”



“อืม ส่งมาตอนพวกเราเรียนอยู่อ่ะ”



“มึงเห็นแบบนี้แล้ว...มึงจะทำยังไงต่อวะ ให้อภัยพี่มันไหม”  ไอ้หมอกที่ถามออกมาแบบนั้น  หน้าตาที่เหมือนอยากรู้คำตอบของมันมากๆก็ทำให้อดสงสัยไม่ได้ว่ามันอยากรู้ว่าผมจะทำยังไงต่อไป หรือจริงๆมันอยากได้คำตอบ ที่จะตอบเรื่องของตัวเองกันแน่



“ไม่รู้สิ”   



ผมบอกออกไปแบบนั้น พวกเพื่อนๆที่ก็พากันทำหน้าสงสัยแต่มันคงไม่อยากที่จะถามต่อ แต่ไม่ถามต่อก็ดีแล้ว เพราะผมเองก็ไม่รู้ว่าจะเอายังไงดี  ถามว่าใจผมยังรักพี่มันเหมือนเดิมไหม แน่นอนว่ารักสิ แต่ถามว่ายังกลัวอยู่ไหม แน่นอนว่ายังรู้สึกกลัว ผมยังไม่ลืม ความรู้สึกของคนที่ต้องกลายเป็นคนอื่น ผมยังไม่ลืมความไม่ชัดเจนของมันในตอนนั้น ถึงพี่มันจะมีเหตุผลมากแค่ไหน แต่แผลที่เคยเจ็บ ยังไงเราก็ยังจำได้ว่าตอนที่เจ็บมันรู้สึกยังไง



“ถ้าพี่มันมาง้อ?”



“ก็รอให้มาง้อกูก่อนละกัน จะอาทิตย์นึงละ กูยังไม่เห็นแม้แต่เงามัน”



“จริงๆก็คือรอเค้ามาง้อสินะ”



“พูดมากปากเหม็นไอ้หมอก อย่าว่าแต่กูเลย เรื่องมึงเหอะคือไร สรุปยังไงกับพี่เทียนวะ” 



ผมที่โพร่งถามมันออกไปแบบนั้น  คือกูอยากหลุดประเด็นของตัวเองก่อนในตอนนี้  แอบเหล่สายตาไปมองไอ้ธารหน่อยๆ แต่มันก็แค่นั่งฟังนิ่งๆ กูรู้สึกแปลกๆแหะ



“เทียน เทียนทำไมวะ”



“แหมมมมมม หยั่มมาค่ะอิหมอก กั๊กอยู่ได้ ปากอมอะไรไว้ไหนพูด สรุปมึงกับพี่เทียนนี่คืออะไร ผัวก็ผัว อย่ามาลีลาว่าเกลียดกัน”



“ไอ้เซียร์มึงนี่”



“เอ้า ก็จริงอ่ะ เดี๋ยวนี้มึงเงียบๆด้วย จริงๆกูคันปากอยากถามมานานแล้ว แต่มึงอ่ะเงียบแล้วก็ชิ่งหายๆ ไม่อยู่ให้ก็ถามเลย กูเป็นห่วงมึงนะเว้ย”



“พวกมึงมาซักอะไรกูกันวะ เมื่อกี้ยังเป็นเรื่องของไอ้ฝาอยู่เลยนะ”



“ก็ไอ้ฝามันยังไม่รู้ว่าจะทำยังไงกับอิพี่นักรบดีไง กูเลยต้องมาใส่ใจเรื่องมึงก่อน”



“อย่าเรียกว่าใส่ใจ ให้เรียกว่าเสือก”  ไอ้ธารว่าแบบนั้น มันมองเซียร์นิ่งๆ ก่อนจะยกโทรศัพท์ขึ้นมากดๆจิ้มๆ



“ไม่กัดกูสักวันจะตายหรอ แล้วมึงอีกตัวอิธาร เดี๋ยวนี้ติดโทรศัพท์จังนะ ไม่ทราบว่าในนั้นมีอะไรดีหรอคะ”



“เสือกเรื่องไอ้ฝาไอ้หมอกไม่พอ ยังจะลามมาเสือกเรื่องกูอีกนะ”



“เอ๊ะ อินี่”



“พอ เสือกเรื่องของไอ้ฝาไอ้หมอกไปเหอะ อย่ามายุ่งกับกู”



“อย่าให้กูรู้ละกัน ชิ”  ไอ้ธารที่ยักไหล่ใส่แบบไม่สนใจ  ไอ้เซียร์เลยพุ่งเป้าหมายกลับมาที่ไอ้หมอกมันอีกครั้งแทน  แอบเห็นไอ้หมอกกลืนน้ำลายด้วยครับ สงสารนะ แต่ก็อยากรู้



“วันนั้นที่กูไปหามึงที่ห้องน่ะ สรุปพี่เทียนไปทำไม ยังไงกันวะ”



“มึงไปหากันตอนไหน ไปทำไม แล้วพี่เทียนไปอยู่กับไอ้หมอกได้ยังไง อะไรกันทำไมกูไม่รู้!”



“มึงจะรู้ทุกเรื่องไม่ได้ไงเซียร์ มันจะดูเสือกมาก”



“อิธาร ไม่อยากเสือกก็หุบรูตูดไปค่ะ...สรุปยังไง มึงจะบอกไหม” 



ไอ้เซียร์ที่กอดอกมองตาขวางใส่แบบกดดัน ไอ้หมอกที่ทำอึกอักๆ ก่อนจะถอนหายใจหนักๆออกมาเฮือกใหญ่ ดูๆไปก็น่าสงสารมัน แต่ถามว่าพี่ฝาอยากรู้ไหม ก็อยากครับ



“เอาล่ะๆ เลิกจ้องกดดันกูกันสักที วันนั้นมันมาหากูที่ห้องเพราะมีเรื่องน่ะ”



“กูรู้ว่าต้องมีเรื่อง แต่มันเรื่องอะไร อะ กูถามแบบนี้ มึงได้กันยัง”



“ไอ้เซียร์” กูนี่หันไปปรามแทบไม่ทัน ไอ้หมอกที่กลืนน้ำลายลงคอแบบฝืดๆ เห็นมันแอบเหล่มองไอ้ธารหน่อยๆ เอ๊ะ หือๆๆ...



“พวกมึง กูมีธุระว่ะ กูขอตัวก่อนนะ”  ในช่วงบรรยากาศที่กำลังอึดอัดไอ้ธารก็โพร่งออกมาแบบนั้น มันที่รวบหนังสือสมุดแล้วลุกออกจากโต๊ะแล้วเดินออกไปแบบนั้น ไอ้หมอกก็ถอนหายใจออกมาแบบโล่งหน่อยๆ หื้ม...อะไรซิ



“อะ อิธารไปละ เล่าได้ค่ะดอกหมอก”



“แล้วทำไมวะ มีไอ้ธารมึงเล่าไม่ได้หรอ?”



“โอ๊ยยย อิฝา กูเหนื่อยใจกับมึงมากค่ะ รู้หีบรู้ตู้อะไรบ้าง อะ...ไม่รู้ก็หุบปาก และอีหมอก มึงเล่าจ๊ะ กูรอใส่ใจนานละนะมึง”



แหวใส่กูแบบไม่เปิดช่องว่างให้ได้แทรก โหดร้ายกับกูที่สุดในเรื่องก็มึงนี่ล่ะ



“คือกูกับไอ้เทียน...จริงๆแล้ว เคยเป็นแฟนเก่ากัน”



“เหยดดดดดแหม่ ยังไง!”



“ก็เคยคบกันตอนม.ปลาย”



“แล้วทำไมอิธารมันไม่รู้หรอ ไม่เห็นมันจะเคยพูดอะไร ยังไงๆ”



“กูกับไอ้ธารไม่ได้สนิทกันขนาดนี้เว่ยตอนม.ปลาย ไม่แปลกหรอกที่มันจะไม่รู้ แต่กูคบกับไอ้เทียนก็ไม่โจ่งแจ้งมากนักหรอก เทียนมันดัง ส่วนกูมันแค่เด็กแว่นอ่ะ ก็นั่นแหล่ะ สุดท้ายก็เลิกกัน”



“เลิกทำไม แล้วยังไง”



“ก็เลิกกัน...แบบไม่ดีเท่าไหร่”



ไอ้หมอกที่พูดออกมาแบบนั้น  สายตาของมันที่ดูเหม่อออกไปที่ไหนสักที่  คงเป็นที่ๆมันเคยมีพี่เทียนคนที่ดีกับมันอยู่ในนั้นล่ะมั้ง ....

.

.

.

[เทียนหมอก]

“ฟิว”



“^0^”



ไอ้เทียนที่เรียกชื่อนั่นออกมาจากปาก มันที่เบิกตากว้างๆมองไปที่ข้างหลังของผม พอหันไปก็ใช่เลย...คนที่ผมไม่เคยลืม เพื่อน ที่ไม่รู้ว่าจะเรียกว่าเพื่อนได้อีกไหม ... มันที่ยังน่ารักเหมือนเดิม ตัวเล็กๆและมีรอยยิ้มกว้างๆแต้มอยู่บนหน้า ยิ่งทำให้ดูสว่างสดใสเข้าไปอีก แตกต่างจากเมื่อก่อนมากหน่อยก็คือการแต่งตัวของมัน คนที่ดูเหมือนเรียบร้อยในอดีต กลับไปแมวยั่วสวาทในชุดกางเกงยีนส์ขาดเข่าที่แนบไปกับตัว และเสื้อเชิ้ตสีขาวที่บางจนกูมองเห็นหัวนม



“พี่เทียน พี่เทียนจริงๆด้วยไม่เจอกันนานเลย คิดถึงจัง แล้วก็หมอก ...มึงเปลี่ยนไปเยอะเลยนะ^0^” 



มันที่เดินเข้ามาหาพร้อมรอยยิ้มแบบที่มันชอบมี  ส่งยิ้มมาให้ผม และหันไปยิ้มหวานให้ไอ้เทียน  ส้นตีน นี่มึงนัดกันหรอ



“กูไม่ได้นัดมานะ”  เหมือนมันมีจิตสัมผัสว่ากูคิดอะไรอยู่  มันที่รีบหันมาบอก พร้อมโบกมือไปมาแบบปฏิเสธ



“ฮ่าๆ พี่เทียนไม่ได้นัดกูมาหรอกหมอก บังเอิญน่ะ” 



ว่าแบบนั้นพร้อมขยิบตา  ผมไม่ได้ตอบอะไรออกไป แต่กระชากแขนตัวเองที่ไอ้เทียนดึงไว้ออก บังเอิญพ่อบังเอิญแม่มึงสิ



“จริงๆนะหมอก กูไม่ได้ติดต่อฟิวมันนานแล้ว”



“บอกกูทำเหี้ยไรล่ะ เรื่องของพวกมึงสองตัว ถอยกูจะกลับ!”



“อ้าว ทำไมรีบกลับล่ะ”  ไอ้ฟิวที่ถามออกมาแบบนั้น หน้ายิ้มๆของมันทำเอาผมกำมือแน่น มันเดินเข้ามาใกล้ก่อนจะยกมือขึ้นกอดแขนไอ้เทียนไว้



“ถ้าหมอกรีบ พี่เทียนก็อย่ายื้อเลย ไหนๆนานๆจะเจอกันสักที มาดื่มกับฟิวนะ”



“เห้ย เดี๋ยวหมอก”  ไอ้เทียนที่หันมามองหน้าผมแล้วดึงมือผมไว้ เมื่อมันเห็นว่าผมกำลังจะเดินออกมา



“จะห้ามทำไมล่ะพี่เทียน เมื่อก่อนพี่ไม่เห็นแคร์นี่” 



ได้ยินเสียงหัวเราะหน่อยๆออกมาจากปากของไอ้ฟิว รู้สึกอยากจะอ้วก แล้วต้องอ้วกใส่หน้ามันด้วย ตีนกูรู้สึกอยากจะกระตุกไปกระแทกหน้าแม่ง  หน้าตาก็ดีแต่สันดารหยาบ



“ปล่อยกู!” 



ตะคอกใส่ไอ้เทียน แล้วดึงตัวเองออกมาจากมือมัน  ขยะแขยงมันทั้งคู่ แค่เห็นไอ้ฟิวก็รู้สึกอยากจะอ้วก ยิ่งมันที่เกาะแขนไอ้สัดเทียนอยู่แบบนั้น ความทรงจำเก่าๆมันยิ่งไหลเข้ามาในหัว แค่คิดก็อยากจะอ้วก ขยะแขยงพวกมันทั้งคู่ ไอ้พวกส้นตีน



“เดี๋ยวหมอก รอกูก่อน!”  เสียงไอ้เทียนที่ดังตามมาพร้อมกับมือของมันที่ดึงตัวผมไว้ทั้งตัว  กระชากแขนให้หันกลับไปหามัน



“ปล่อยกูไอ้หน้าเหี้ย อย่ามาจับตัวกู!”     



ผมที่ตะคอกใส่มันแบบนั้น ก่อนจะดันอกมันให้ถอยไปไกลตัว มันที่ไม่ทันตั้งตัวก็เซถอยหลังไปชนกับใครอีกคนที่เดินตามออกมาถึงลานจอดรถ มือเรียวของอีกคนที่โอบประคองตัวไอ้เทียนไว้จากด้านหลัง ความรู้สึกเหมือนภาพเก่าๆที่แว๊บเข้ามาในหัว ภาพต่างๆยังชัดเจนเหมือนกับเรื่องที่ผ่านมา3ปีมันพึ่งเกิดขึ้นเมื่อวาน



“พี่เทียนเป็นอะไรรึเปล่า”  เสียงของไอ้ฟิวที่ดังมาเข้าหูของผม ไม่ต่างจากครั้งนั้นเลย ไม่ต่างสักนิดเดียว



“พวกเหี้ย”



“มึงว่าใครหมอก”



“ถ้ามึงไม่โง่ก็น่าจะรู้ว่ากูไม่ได้ด่าหมูหมา”



“ไม่เจอกันนานมึงปากดีขึ้นนะคุณหนูหมอก ทำไมวะ มึงยังโกรธกูอยู่อีกหรอ ยังไม่ลืมเรื่องนั้นไปอีกรึไง”  ผมที่กำหมัดแน่นตอนที่มันพูดประโยคนั้น  ไอ้เทียนที่ผลักไอ้ฟิวไปไกลๆในตอนที่มันพูดออกมา



“เลิกพูดสักทีไอ้ฟิว”



“ทำไมจะพูดไม่ได้อ่ะ ก็เรื่องจริง”



“พอ!”  ไอ้เทียนที่หันไปมองหน้ามันแล้วตะคอกบอกมันแบบนั้น มันที่ดูไม่สบอารมณ์ แต่คงไม่เท่ากูตอนนี้ แค่หลับตาก็นึกถึงแล้ว แค่คิดถึงกูก็ตัวสั่น



“ใช่กูไม่ลืม”



“...........”





“ใครจะไปลืมคนสันดานเหี้ยแบบมึงได้ไอ้ฟิว”



“แหม คนเหี้ยแบบกูครั้งนึงก็เคยเป็นเพื่อนมึงไม่ใช่รึไง”



“กูไม่นับคนเหี้ยแบบมึงเป็นเพื่อนกูหรอกไอ้สัด! ไม่จำเป็นต้องมีเพื่อนสันดานแบบมึงกูก็อยู่ได้ เพื่อนที่แทงข้างหลังกู แอบไปมีอะไรกับแฟนกูหน้าตาระรื่นมันต้องเหี้ยแค่ไหน ส่วนมึงสัดเทียน มึงก็เหี้ยพอกันไอ้สัดมักมาก พวกมึงสองตัวมันเหี้ยพอกันนั่นแหล่ะ ไอ้พวกระยำ!”



“ปากเก่งขึ้นจังนะไอ้หมอก มึงดีแต่โทษกู มึงไม่หัดโทษตัวเองบ้างล่ะ ดีแต่หยิ่งเป็นคุณหนูใสๆแต่จืดชืดใครเค้าอยากจะเอา แล้วมาโทษกูว่าเป็นเพื่อนเหี้ย แล้วเพื่อนดีๆแบบมึงเคยรู้อะไรบ้างไหมว่ากูรักกูชอบใครอยู่ กูชอบพี่เทียนมาก่อนมึงตั้งนาน แล้วทำไมมึงต้องได้เขาไป! เพื่อนดีๆแบบมึงเคยใส่ใจบ้างไหมล่ะ!!” 



มันที่เดินออกมายื่นอยู่ข้างหน้าไอ้เทียน สายตาที่มองดูผมตั้งแต่หัวจรดเท้า มันที่กำมือแน่นๆและจ้องผมอยู่แบบนั้น  สายตาสั่นๆที่จ้องมองผมแบบโกรธๆ ผมที่มองตอบมันก่อนจะยกยิ้มมุมปาก ก่อนจะเดินเข้าไปใกล้และฟาดมือแรงๆลงบนหน้ามันแบบไม่ยั้ง





‘เพี้ยะ’





คนแบบมันที่ตัวเล็กกว่าผม เซลงไปทรุดอยู่บนพื้น มันที่ตั้งท่าจะลุกขึ้นมาตอบโต้ แต่ไอ้เทียนรีบวิ่งมากันมันไว้ มันที่ยืนอยู่ตรงหน้าผม แบบต้องการปกป้อง แต่ผมก็ดันมันออกไปให้พ้นทาง



“หยุด!” 



ผมที่ว่าออกไปแบบนั้นพร้อมชี้หน้ามันนิ่งๆ อีกฝ่ายที่ทำหน้าแบบไม่ยอมก็หยุดชะงักในตอนนั้น



“กูถามจริงเหอะฟิว จริงๆแล้วมึงหน้าด้านตั้งแต่เกิดหรอวะ หรือตอนมึงเกิดมาที่บ้านไม่กอดมึงเลยโตมาเป็นคนแบบนี้ “



“ไอ้หมอก! อย่ามาลามปามครอบครัวกูนะ”



“หึ กูพูดแทงใจดำรึไง ... มึงเอาแต่โทษว่าเป็นความผิดของกูที่ไม่รู้ว่าเพื่อนแบบมึงแอบรักไอ้เทียนมาก่อน กูไม่ใส่ใจมึงงั้นสิ มันเป็นความผิดของกูงั้นสิ งั้นกูถามมึงบ้าง ตอนไอ้เทียนมาจีบกู ปากมึงอมKไอ้เทียนอยู่หรอมึงถึงไม่พูดออกมา ทำไมไม่พูดกับกู เพื่อนกับผู้ชายคนนึง มึงคิดว่ากูจะไม่เลือกเพื่อนหรอวะ ไม่กล้าบอกกูแต่กล้าไปเอากันลับหลังกูมันต้องชาติชั่วเบอร์ไหนกูถามหน่อย แล้วยังมีหน้ามาอ้างว่าเพราะกูไม่สนใจไม่รู้อีก ขอร้องอย่าเอาความเหี้ยของมึงโยนมาให้กู ถ้ามึงจะเหี้ย ก็ไปเหี้ยกันสองคน ... ต่อจากนี้เจอกูอย่าเข้ามาทักกูขยะแขยงหน้า กูจะลืมไปเลยว่ากูเคยมีคนแบบมึงเป็นเพื่อน คนที่ไม่จริงใจกับใครแบบมึง ชาตินี้ทั้งชาติมึงก็จะไม่เจอหรอก สิ่งที่มึงตามหา สิ่งที่มึงเรียกว่าความรักในแบบที่มึงอยากได้ คนแบบมึงที่ขโมยเอาไป มึงไม่มีวันเจอหรอก”



“มึง....”



ผมที่หันหลังให้มันตอนที่เห็นน้ำตามันไหล ไม่รู้สึกผิดสักนิดที่กำมือไว้แล้วตบเข้าไปที่หน้ามัน มันเจ็บไม่ได้เท่าที่ผมเจ็บ ผมยังจำเสียงมันร้องเรียกชื่อไอ้เทียนได้ติดหู คนแบบนี้หรอวะที่เรียกตัวเองว่าเพื่อน ถ้ามีเพื่อนแบบนี้...กูไม่มีดีกว่า

​

...

-TBC-

มาจ๊ะ...เห็นคนอ่านไม่ค่อยชอบคู่เทียนหมอก แต่ของมันต้องมีนะคุณ ตอนหน้าแคทจะจัดรบฝามาเนอะ

แคทชอบน้องหมอกนะ จากเด็กที่ไม่เข้มแข็งเลย ยังมาโดนเพื่อนหักหลังอีก น้องหมอกผ่านมาจนกลายมาเป็นน้องหมอกตอนนี้ได้ แคทว่าคนแบบนี้เก่ง

ฝากน้องหน่อย ไม่ชอบเราก็จะฝาก ...

และขอโทษที่ตอนนี้มาช้า ขอบอกตรงๆว่าแคทเหนื่อยจากตอนที่แล้วมากๆๆๆๆเลยค่ะ ตั้งแต่เขียนนิยายมา

ตอนที่แล้วของพี่รบกับคุณพ่อ เรื่องครอบครัวมันเป็นอะไรที่หนักมากสำหรับแคท เขียนยากมากกกกกกก

แต่ดีใจที่คนอ่าน อ่านออกมาแล้วเข้าใจ อ่านออกมาแล้วอินกัน ดีใจมากๆ ขอบคุณมากๆเลยนะคะ

มาอ่านเถอะน้าาา มาเม้นท์น้าาาา 

[klaew]

เจ็บแล้วจำเป็นเรื่องที่ดี
แต่ต้องใจแข็งให้มาก อดีตคืออดีตนะ
ถ้ารักกันก็มองปัจจุบันดีกว่า
พยายามไปด้วยกัน
ส่วนตัวชอบเซียร์มากมีความเป็นคุณแม่
จัดคู่ให้นางหน่อยสิคุณแคทสงสารไม่มีคู่อยู่คนเดียว น้องธารก็หนีไปเต๊าะเด็กแล้ว

[mild-dy]

 

[HISY]

เห้อออ ความรักก็เป็นเช่นนี่แล

[gackmanas]

หู้ยยยย... น้องหมอก.. แซ่บอ่ะ.. 

[เอมมี่]

เจ็บแล้วต้องจำ อย่าให้ประวัติศาสตร์ซ้ำรอยนะหมอก

[่jum]

 

[LadySaiKim]

 

[imac]

หมอกแร๊งงงง...

[Kelvin Degree]

น่าติดจามมากครับผม,,,

[วายซ่า]

อิพี่เทียนน่าจะบอกปัดตรงๆ กับกิ้กเก่าไปนะ เพราะตอนตามตื้อหมอกก็ออกจะทำตัวแรงขนาดนั้น   

[zuu_zaa]

เกลียดแทงข้างหลังเพื่อน อิจฉาไง๊!!!!   ตอน33 หายนะคะ

[Yoghurt]

​

บทที่33

[เทียนหมอก]

“หมอก ไอ้หมอกเดี๋ยว!”



ผมที่ตะโกนเรียกมันไว้ ตั้งท่าจะวิ่งตามมันไป แต่อีกฝ่ายก็โบกแท็กซี่แล้วกระโดดขึ้นรถไปแบบนั้น ได้แต่กำมือเข้าหากันแน่นๆ กูไม่เคยทันมันเลย ไม่ว่าเมื่อไหร่ กูก็ไม่เคยทัน



“สะใจมึงรึยังวะ”



ผมที่หันไปพูดกับอีกคน มันที่ยังนั่งสะอื้นอยู่ที่พื้น คนที่ผมคุ้นหน้าคุ้นตามันดีไม่ต่างจากไอ้หมอกหรอก  มันที่ตัวเล็กๆน่ารัก แต่ผมไม่เคยคิดจะรักมัน ไม่ว่าจะวันนั้นหรือวันนี้ มันยังเหมือนเดิม แทบจะไม่แตกต่าง ถ้าหมายถึงภายนอกน่ะนะ แต่ถ้าถามถึงนิสัย มันคงเปลี่ยนไปไกลมากเลย



“ทำไมต้องจองล้างจองผลาญกูนักวะ”



“ฮึก ก็ฟิวรักพี่ ทำไมไม่เข้าใจบ้างวะ”



“แล้วทำไมมึงไม่เข้าใจบ้างวะ ว่ากูไม่เคยรักมึงเลยไอ้ฟิว!” 



ตาใสของมันที่มีน้ำตาเอ่อขึ้นมาอีกครั้งก่อนมันจะไหลลงอาบหน้า ผมคิดว่าลึกๆมันก็คงเสียใจที่ต้องตัดเพื่อนกับไอ้หมอก แต่สิ่งที่มันทำให้ผมกับหมอกผิดใจกันถึงตอนนี้ ผมไม่คิดจะสงสาร



เงียบกันไปพักใหญ่ มันที่ไม่ทำอะไรนอกจากนั่งร้องไห้อยู่ตรงนั้น และกูก็ไม่มีอะไรจะพูดกับมันอีกแล้ว เลยเลือกจะเดินหนี กลับแม่ง อยู่ไปก็ไม่ได้ประโยชน์



“เห้ย ไอ้เทียน...ไอ้เทียนใช่ไหมวะ มึงอย่าพึ่งไป” 



เสียงเรียกที่ทำให้ผมต้องหยุดเดินแล้วหันกลับไปมอง ผู้ชายร่างสูงที่สูงพอๆกับผม รูปร่างพอๆกับผม เมื่อก่อนมันคล้ายกับผมมากๆ แต่ตอนนี้มันเปลี่ยนไปเยอะเลย มันที่อยู่ในชุดเสื้อเชิ๊ดลายกราฟฟิคเท่ๆกับกางเกงยีนส์ แปลกตาไปมาก อาจเพราะไม่ได้เจอมันมา3ปี



“ไอ้วาฬ?”



“สัด! คิดถึงเหี้ยยยยยย เอ๊ะ...เห้ย แล้วนี่มันตัวอะไร....”



ไอ้วาฬ เพื่อนสนิทสมัยม.ปลายของผม มันยังคงเส้นคงวาในเรื่องหน้าตาหล่อและร่าเริงมากไป มันที่พอรู้ว่าเป็นผมก็รีบวิ่งยิ้มร่าเข้ามาหา อ้าแขนสองมือเตรียมโผกอดแบบไม่อายหนังหน้าหล่อๆของตัวเอง แต่ก่อนที่มันจะถึงตัวผมก็ต้องชะงักขา เพราะมันดันเห็นใครบางคนที่ยังนั่งสะอื้นอยู่ที่พื้นถนนเข้าซะก่อน



 “ไอ้ฟิว?...เห้ย นี่ยังไง มึงกับไอ้เด็กนี่มันยังไง ยังไม่จบอีกหรอวะ...” 



ไอ้วาฬที่มองหน้าผมสลับไปมากับคนบนพื้น ไอ้ฟิวที่เงยหน้าขึ้นมาเห็นไอ้วาฬก็ชะงักไปไม่ต่างกัน



“ปากหมา ไม่ใช่ไม่จบ กูไม่เคยเริ่ม”



“เอ้า ไม่อ่อนโยนกับคนหล่อแบบกูเลย นี่เพื่อนสนิทมึงนะ แล้วนี่อะไรยังไงกันวะ กูงงนะเนี่ย แต่คิดถึงมึงชิพหาย ส่วนน้อง กูไม่คิดถึงมึงเลยว่ะ แล้วว่าแต่มึงจะนั่งอยู่ตรงนี้อีกนานไหมวะ”



มันที่หันมาพูดกับผมยิ้มๆ ก่อนจะหันไปมองไอ้ฟิวที่ยังนั่งที่พื้นแบบดุๆ



“มึงกลับมาจากออสเมื่อไหร่วะ”



“กูพึ่งกลับมาอาทิตย์ก่อนเว่ย ตั้งแต่จบม.6กูพึ่งได้กลับไทยมึงคิดดูดิ คิดถึงเมืองไทยสัดๆ คิดถึงขาวๆกูเบื่อแบบตาน้ำข้าวสัดๆ...ว่าทำไมมึงทำหน้าเครียดจังวะ มีเรื่องไรรึเปล่า”



“มี กูมีเยอะเลย”  ผมที่พูดออกไปแบบนั้น ปรายตามองไอ้ฟิวหน่อยๆ ไอ้วาฬที่มองตาม มันยกยิ้มก่อนจะเดินมากอดคอผม



“เข้าไปคุยกันหน่อยไหมวะ เหมือนมึงมีเรื่องให้กูช่วย”



“กูรีบ แต่ว่าขอเบอร์กับไลน์มึงหน่อย แค่ย้ายตามพ่อไปเป็นท่านทูตที่ออสทำไมมึงต้องเปลี่ยนเบอร์ด้วยไอ้สัด”



“ก็กูโง่ไงวะ เลยไม่รู้ว่าใช้เบอร์เดิมยังไง กูเลยถอดซิมไปใช้เบอร์ของที่นู่นหมด เอามือถือมึงมา”  มันที่ว่าแบบนั้นแล้วหยิบมือถือผมไปจิ้มๆกดๆไม่นานก็ส่งคืน



“กูมีเรื่องต้องให้มึงมาสะสางเยอะเลย”



“อย่าบอกว่าเรื่องตอนนั้นยังไม่จบ”



“มึงคิดว่าไงล่ะ”



“แสบนักนะไอ้ฟิว”  มันที่หันไปว่าไอ้ฟิวที่ตอนนี้ยกมือเช็ดน้ำตาและลุกขึ้นมายืนแล้ว ไอ้ฟิวไม่ได้มองไอ้วาฬตอบ มันแค่หันมามองหน้าผมแบบตัดพ้อ มันไม่ได้พูดอะไรออกมาอีก แค่เดินหนีไปดื้อๆ



“กูไปก่อน แล้วกูจะติดต่อไปหา”



“เออได้ ว่าแต่มึงรีบไปไหน”



“ไปหาหมอก”



“น้องหมอก...ไหนว่าเรื่องยังไม่จบ ก็แสดงว่าหมอกยังไม่รู้”



“เออ ไม่จบไม่รู้และไม่ฟังกูด้วย พูดแล้วก็โมโห จริงๆก็ความผิดมึงด้วยไอ้สัดวาฬ...แต่อีกอย่าง กูก็ผิดเหมือนกัน”



“อะจ๊ะๆ ขอโทษไอ้สัด กูกลับมาไทยคราวนี้อยู่นานนะ กูจะเคลียร์ให้เรียบร้อย”



“ดี! กูไปก่อน แล้วอย่าบังอาจไม่รับโทรศัพท์กู”



“ครับเพื่อนครับ...”



“เออ ไปล่ะ”



“นี่ไอ้เทียน”



“ว่า?...”



“กูขอโทษจริงๆนะเว่ย”



“ช่างเหอะ ไหนๆมันก็ผ่านมา3ปีละ อีกอย่าง ตอนนี้มึงก็กลับมาแล้วไง ก็มาแก้ให้กูได้แล้วไอ้สัด กูไม่อยากเสียหมอกไปอีก”



“เคคร๊าบบบบ...แหม พูดจาน่าอัดเสียงไปให้น้องหมอกฟัง”



“ไม่ต้องอัดหรอก เดี๋ยวกูไปบอกมันเอง”



โบกมือลาไอ้วาฬที่ยังยืนมองผมอยู่ที่หน้าผับ มันที่ยกยิ้มให้ผม เห็นมันหันหลังกลับ แต่ดันไม่เดินกลับเข้าไปในผับ แต่เรื่องของมัน ผมที่ขับรถตรงกลับมาที่คอนโดของไอ้หมอก ผมรู้จักนิสัยมันดี มันที่ดูแข็งๆ แต่เวลาเสียใจมันจะเลือกนอนนิ่งๆซุกตัวอยู่ในผ้าห่ม ผมมั่นใจว่ามันต้องอยู่ที่คอนโด

.

.

.

‘ตึงๆๆ’



‘แอ๊ด’



0.0



- -



“ไอ้สัดเทียน!”



“เดี๋ยวหมอก!”



ผมที่รีบยกมือกันประตูที่กำลังจะปิดลงด้วยฝีมือของเจ้าของห้อง ไอ้หมอกที่เปิดประตูออกมาแล้วเห็นเป็นหน้าผม มันเบิกตาค้างแล้วตั้งท่าจะปิดประตูให้กระแทกหน้ากันไปข้าง  ดีนะกูไหวตัวทัน ดันประตูมันได้ก่อน และแรงมันกับแรงผม ก็ไม่ต้องเดาเลยว่าใครจะชนะ



“เข้ามาในห้องกูทำไม! ออกไปไอ้สัด!!”   มันที่มองผมด้วยสายตาเกรี้ยวกราด แถมชี้หน้าด่ากูไปอีก



“กูอยากคุยด้วย คุยกันดีๆไม่ได้หรอวะหมอก”



“ทำไมกูต้องคุยกับคนเหี้ยๆแบบมึงวะ...เห็นกูเป็นตัวตลกหรอ ซ้ำซากมากไอ้เหี้ย!”



“กูไม่เคยเห็นมึงเป็นตัวตลกเลยนะเว่ย”



“อ๋อหรอไอ้สัด หรอ...ไม่เคยเลยสินะ อย่ามาพูดให้กูขำได้ไหมวะ”  มันที่แค่นยิ้มออกมา รอยยิ้มที่บิดเบี้ยวของมัน คงไม่เท่ากับใจของมันที่กำลังรู้สึกแย่ ผมที่เดินเข้าไปหา แต่มันกลับเบี่ยงตัวหลบ



“อย่ามาแตะต้องตัวกู กูขยะแขยง แค่เห็นหน้ามึงพร้อมๆกับไอ้ฟิววันนี้กูก็จะอ้วกอยู่แล้ว!”



“กูไม่ได้นัดมันมานะ”



“ช่างพ่อช่างแม่เรื่องของมึงกูไม่สนใจ! ตอนนี้มึงกลับไปเลยไอ้เชี่ย!” 



ไอ้หมอกที่เดินไปถึงประตู พร้อมๆกับผมแต่คงช้ากว่ามันเยอะ มันที่เปิดประตูออกแล้วชี้ให้ผมออกไปจากห้องของมัน แต่ก่อนที่จะมีใครได้พูดอะไรต่อ ทั้งผมและมันก็ต้องเบิกตากว้างๆให้กับใครอีกคน



“ไอ้...ฝา” ไอ้หมอกที่เบิกตากว้างๆ ก่อนจะเรียกชื่อของเพื่อนมันเบาๆ สายตาหลุกหลิกของมันที่คงกำลังคิดว่าจะแก้ตัวยังไงกับการมาปรากฏตัวของผมที่กำลังอยู่ในห้องของมัน



“เอ่อ...กู”



“คือมันไม่มี....”



“คือพี่มีเรื่องจะเคลียร์กับหมอกน่ะฝา”  ผมที่หันไปบอกน้องมัน แล้วรีบจับมือของไอ้หมอกไว้แน่น มันที่หันมามองแรงใส่



“ปล่อยกูไอ้สัด!กลับไป!”



“ไม่! กูต้องคุยกับมึงก่อน”



“กูบอกให้กลับไป! ไอ้ฝามึงเข้ามา”



“คือเอ่อ....”



“ฝา พี่ขอโทษทีนะ พี่มีเรื่องต้องเคลียร์กับหมอก”   



ผมรีบพูดแทรกขึ้นมาอีกครั้ง ก่อนจะตรงเข้าไปรวบตัวไอ้หมอกให้มาอยู่ในอ้อมกอดจากด้านหลังของมัน มันที่ดิ้นไปมาแล้วพยายามดึงหัวผม  น้องฝาที่ตอนนี้ได้แต่ทำหน้าเหรอหรา คงกำลังคิดว่าควรทำยังไงกับเหตุการณ์นี้ดี



“อ่อ...เอ่อ...ครับ”



“ขอบใจนะ”  ผมไม่อยากรอให้เข้าใจผิดไปมากกว่านี้อีกแล้ว เลยต้องเสียมารยาทกับฝาไป ก็หวังว่าน้องจะเข้าใจ...



 

‘ปัง’





“ไอ้สัดเทียน!! ปล่อยกูไอ้เหี้ยนี่!!!”  ตัดสินใจแบกมันพาดบ่า อีกฝ่ายที่ฤทธิ์เยอะมันยังเอากำปั้นทุบหลังผมอักๆไม่หยุด กูจะตายก็ตอนนี้แหล่ะ





‘ผลึบ’





“ไอ้สัดเทียน มึงมันเหี้ย!!”



ไอ้หมอกที่ด่าผมออกมาแบบไม่หายใจ พร้อมมันที่เขวี้ยงหมอนมาใส่หน้าผมเต็มๆแบบปัดไม่ทัน พอวางมันลงเตียงยังไม่ทันจะได้ยืนดีๆ หมอนหลายใบก็เขวี้ยงมาแบบไม่ยั้ง



“มึงฟังกูอธิบายบ้างไม่ได้หรอ”



“มันไม่ช้าไปหรอวะที่มึงจะอธิบาย มันช้าไปหรือเปล่าไอ้สัด!!” 



ไอ้หมอกที่ตะคอกออกมาแบบสุดจะทน  ผมที่ยืนค้างอยู่แบบนั้น ไม่ใช่เพราะคำด่าของมัน แต่เพราะน้ำตาของมันต่างหาก  มันที่ร้องไห้อยู่ตรงหน้าผมตอนนี้ มือของมันทำกำแน่นอยู่ที่ผ้าปูเตียง ก้มหน้าลงจนผมยาวประบ่าของมันปิดหน้าปิดตาไปหมด แต่ไหล่บางๆของมันกลับสั่นแบบที่มันเองก็คงห้ามไม่อยู่  เสียงสะอื้นของมันที่คงพยายามจะกลั้นแต่ก็ทำไม่ได้ ดังมาจนผมได้ยิน



“หมอก”  ทรุดตัวลงนั่งตรงหน้าของมัน อีกคนก็ยิ่งสะอื้น



“มึง อึก...ฮึก มึงกลับมาทำไมวะเทียน กลับมายุ่งกับกูอีกทำไมวะ อยากได้อะไรจากกู ฮึก”



“หมอก กูขอโทษ” ผมที่ว่าแบบนั้นแล้วรวบตัวมันเข้ามากอดไว้ มันที่ยิ่งสะอื้นแล้วพยายามผลักผมออกไป แต่แบบนั้นก็ยิ่งกอดมันให้แน่นขึ้นไปอีก



“เก็บคำขอโทษมึงไป ฮึก...แล้วปล่อยกูไป อึก กูทำไม่ได้ กูลืมไม่ได้เทียน ฮึก...แค่กูหลับตากูก็นึกถึงตอนนั้น ฮึก ฮื่อ แค่กูนึกถึงกูก็จะอ้วก กูเกลียดมึง กูเกลียดทั้งเกลียดทั้งขยะแขยง ฮึก เกลียดทั้งมึงเกลียดทั้งไอ้ฟิว ฮึก ทำไม ทำไมพวกมึงถึงกล้าทำแบบนั้นกับกู ฮึก ฮื่อ”



“หมอก กูไม่ได้ทำ เชื่อกูเถอะ กูไม่ได้ทำจริงๆ”

​



.

.

.







“โอ้วมายก็อตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตตต”  ผมสะดุ้งนิดๆที่ไอ้เซียร์ตะโกนออกมาแบบนั้นตอนที่ไอ้หมอกเล่าจบ  หันไปมองมันที่ก็ยังทำท่าเอามือปิดปากแถมทำตาโตไปอีก



“เรื่องมึงพีคมากอิหมอก โอ้ยหมอกลูกแม่ มานี่มาให้แม่กอดปลอบ”  ไอ้เซียร์ที่ว่าแบบนั้นแล้วโผลไปดึงไอ้หมอกมากอดไว้  โชคดีล่ะมึง กูรอดแล้ว



“ทำไมวะ ทำไมเพื่อนกูถึงมีแต่คนช้ำรัก ไอ้สัดเอ๊ย ทั้งไอ้ฝา มึง ไอ้ธาร โอ้วมายก็อตตตต”



“หือ...ไอ้ธารด้วยหรอ?”  ผมที่หันไปถาม อย่าว่าพี่ฝาเสือกนะ พี่แค่อยากใส่ใจ



“เสือกอิน้องฝา ไม่ต้องยุ่ง! ว่าแต่มึงสะอื้นใส่อกพี่เทียนแล้วยังไงต่อ หลังจากพี่มันพูดแบบนั้นแล้วยังไงต่อ”  เสือกกว่ากูก็มึงอ่ะเซียร์



“ไม่รู้ดิ”



“ทำไมมึงไม่รู้อิหมอก มึงต้องรู้สิ”



“ก็กูไม่รู้ กูเผลอหลับไปเลย เวลากูร้องไห้หนักๆกูชอบหลับ”



“โอ๊ยยยย อิเชี่ย เบื่อมาก เบื่อมากมาย แล้วพอมึงตื่นขึ้นมาล่ะ”



“มันก็หายไปจากห้องกูแล้ว”



“เอ้า...อิดอกผัวมึงเป็นผีถูกมะ อะไร....แล้วหลังจากวันนั้นมาจนถึงตอนนี้มึงเจอพี่มันยัง”



“ยัง”



“มึงหลบหน้าพี่มันหรอวะ”  ผมถามออกไปแบบนั้น ไอ้หมอกที่เสหน้าไปทางอื่น  เป็นอันเข้าใจ  ผมที่หันไปพยักหน้ากับไอ้เซียร์ รู้เลยว่ามันต้องหนี เป็นคนที่ชอบหนีมากกว่าจะสู้แบบเผชิญหน้า  จริงๆก็คงเป็นการป้องกันตัวเองอย่างนึงของมันล่ะมั้ง ไม่เจอก็ไม่เจ็บ ... แต่เรื่องบางเรื่อง ไม่เจอกันก็ใช่ว่าจะไม่เจ็บ ...



เหมือนผมไง ที่ถึงแม้จะไม่เจอไอ้พี่รบ แต่ผมเองก็ยังเจ็บ

.

.

.

                ไม่รู้ว่ากี่วันผ่านไปแล้ว ผมยังทำตัวไร้แก่นสารอยู่แบบนี้  ไปเรียนบ้างไม่ไปเรียนบ้าง กินเหล้า และกลับมานอนตายที่บ้าน  บ้านที่ผมไม่เคยอยากมาอยู่ แต่เพราะว่าผมไม่มีที่ไปอีกแล้ว เลยต้องมา .... ปกติผมชอบอยู่คอนโด แต่ตอนนี้กลับไปอยู่ไม่ได้  ทุกที่มีแต่ไอ้ฝาเต็มไปหมด ไม่ว่าจะเดินไปตรงไหน นั่งตรงไหน ทั้งภาพและกลิ่นของมันก็ลอยฟุ้งเต็มไปหมด ผมอยู่ไม่ได้ เลยต้องมาอยู่ที่นี่ ... บ้าน ที่ไม่เคยเป็นบ้านสำหรับผมเลย



“รบลูก ทำอะไรอยู่”



“สวัสดีครับแม่ใหญ่”  ผู้หญิงในชุดผ้าไหมประดับลวดลายขริบทองเล็กๆยิ่งทำให้ดูสง่า ผมหันไปยิ้มและยกมือไหว้ให้เธอหน่อยๆ  เธอเดินมานั่งลงข้างๆผม ผมที่ตอนนี้นั่งอยู่ข้างสระว่ายน้ำของบ้าน



“กินสาคูไส้หมูหน่อยไหมลูก แม่พึ่งทำเสร็จ”  แม่ใหญ่ว่าแบบนั้นพร้อมวางจานลงข้างๆผม  เธอยิ้มให้ เป็นรอยยิ้มที่ผมเห็นมาตั้งแต่5ขวบ รอยยิ้มแบบนี้มีมาให้ผมเสมอ



“ทำไมมองแม่แบบนั้นล่ะลูก”



“แม่ใหญ่ไม่เกลียดผมบ้างหรอครับ” 



ผมที่พูดออกไปแบบนั้น จากรอยยิ้มที่ค่อยๆแปรเปลี่ยนเป็นตกใจ ก่อนที่จะมาหยุดที่รอยขมวดตรงหัวคิ้ว แม่ใหญ่ที่ถอนหายใจหนักๆ ก่อนจะหันหน้าไปมองที่สระว่ายน้ำ ไม่ต่างจากผมที่มองมันอยู่ก่อนแล้ว



“ทำไมแม่ใหญ่ต้องดีกับผมมากๆแบบนี้ล่ะครับ ผมเป็นลูกเมียน้อยนะ ผมเป็นลูกของผู้หญิงคนอื่นที่เข้ามาเบียดตัวเองอยู่ในบ้านในครอบครัวของแม่ใหญ่นะ”



“นักรบ...”



“ผมขอโทษนะครับแม่ใหญ่”



“พอได้แล้วลูก”   เธอที่ว่าแบบนั้นก่อนจะดึงผมไปกอดแน่นๆ  ผมที่น้ำตาไหลลงมาแบบที่ไม่รู้ว่าทำไมต้องร้องไห้ ไม่รู้ว่าทำไมต้องพูดขอโทษ รู้แค่ว่ามีความรู้สึกแย่ๆอยู่เต็มไปหมด



“รบอย่าพูดแบบนี้ แม่ใหญ่ไม่เคยเกลียดรบเลยนะ รบก็คือลูกของแม่นะ”



“แต่มันไม่ใช่ ... ไม่ใช่เลยนะครับ ขนาดป๊า...เค้ายังไม่อยากมีผมเลย”  แม่ใหญ่ที่ผละตัวออกมามองหน้าผม เธอที่ยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาให้  แล้วส่ายหน้า



“ป๊าเค้ารักรบนะลูก”



“ไม่จริง...ผมคือคนที่เค้าไม่อยากให้เกิด”



“นักรบ การกระทำในอดีตเป็นเรื่องของผู้ใหญ่ เรื่องบางเรื่องรบอาจจะไม่รู้ รบอาจจะไม่เข้าใจ แต่เชื่อแม่ใหญ่เถอะนะ ป๊าเค้ารักรบ รักมากๆ แม่ไม่อยากให้รบคิดว่ารบไม่มีใคร รบมีป๊า รบมีครอบครัว ที่นี่ทุกคนคือครัวครัวของรบนะลูก” ผมที่ก้มหน้าลงต่ำ ไม่กล้าจะสบตากับคนตรงหน้าด้วยซ้ำ เธอที่แค่ลูบหัวผมเบาๆอย่างปลอบโยน เวลาเดินไปช้าๆ ไม่รู้ว่านานแค่ไหนที่ไม่มีใครพูดอะไรออกมา



“คุณ ออกไปก่อน”  เสียงที่พูดขึ้นมา ผมจำได้ดีว่าเป็นเสียงของใคร ไม่ต้องมองก็รู้  แม่ใหญ่ที่ลุกออกไปจากตรงนั้น  ได้ยินเสียงของคนมาใหม่ที่ทรุดตัวลงนั่งข้างๆ ก่อนที่กลิ่นเชอร์รี่ที่ผมเคยได้กลิ่นมาตั้งแต่เด็กๆจะลอยมาเตะจมูก



“ร้องไห้?...ฉันสอนแกมาเท่าไหร่ว่าลูกผู้ชายไม่ควรร้องไห้ง่ายๆ มันอ่อนแอ”



เหอะ... ผมที่เบือนหน้าหนี แล้วจะลุกออกจากที่นี่ แต่ก็ต้องนั่งอยู่ต่อ เมื่อคนเป็นพ่อเลือกที่จะพูดต่อ



“เกลียดฉันมากหรอ?”



“หรือว่าแกรักฉันมาก?”  ผมที่ขมวดคิ้วหันไปมองคนเป็นพ่อ ...ป๊าที่ตอนนี้นั่งไขว่ห้างยกไปป์ขึ้นสูบพร้อมกระดิกเท้าไปมา  ท่าทางที่เฮียทับได้มาจากป๊าเต็มๆ



“ทำไมไม่ตอบ เขินอาย?”



“ป๊าอย่ามากวนได้ไหม ถ้าไม่มีอะไรผมขอตัว”



“เดี๋ยวก่อน ฉันยังพูดไม่จบ”



“งั้นป๊าก็พูดมา”  หันไปมองป๊าที่ยกยิ้มมุมปาก ก่อนจะพ่นควันกลิ่นเชอรี่ออกมา ผมได้แต่ถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่ายกับภาพตรงหน้า



“ฉันรักแก”



“ห๊ะ!”  ผมที่หันไปเบิกตากว้างๆใส่ แต่ป๊าก็ทำแค่กระดิกเท้าดิ๊กๆและยักคิ้วจึกๆมาให้



“อะไรของป๊าวะ”



“ไม่อะไร ฉันก็แค่เขินหน่อยๆ”



“เห้ยป๊า เป็นไร....”



“ฉันคงเลี้ยงแกมาแย่มากเลยล่ะสิ”  ชายสูงวัยที่หันมาจ้องลูกชายตัวเองนิ่งๆ มองเข้าไปในดวงตาของลูกชายที่ได้มาจากตัวเค้าเอง หน้าตาเหมือนเค้ามากที่สุดก็คือนักรบ



“ฉันรู้ตัวว่าฉันคงเป็นพ่อที่แย่ในสายตาแกมาก ทั้งเข้มงวด กดดัน ลำเอียง ไม่เคยรับฟังแกเลยล่ะสิ .... ถ้าฉันบอกว่าฉันรักแกตอนนี้แกจะเชื่อรึเปล่า....”  นักรบที่มองมาที่คนเป็นพ่อด้วยสายตาสั่นๆ  มือแกร่งที่กำเข้าหาตัวเองแน่นๆจนเจ็บไปหมด



“ที่ฉันเข้มงวดกับแกมากกว่าไอ้ทัพไอ้รุกหรือจอม ไม่ใช่ว่าฉันไม่รักแกนะ ถ้าพูดแบบนี้แกจะเชื่อไหม ... แต่ฉันแค่ไม่อยากให้ใครต้องมาดูถูกแก ไม่อยากให้ใครต้องมาว่าแกว่าเป็นลูกเมียน้อย เป็นลูกเมียน้อยแล้วยังไม่ได้เรื่อง ฉันไม่อยากให้แกต้องเจอแบบนั้น ฉันพยายามปลูกฝังแกให้แก่เก่ง ให้แกอยู่เหนือทุกคน เพราะถ้าแกเป็นคนที่เก่งที่สุด เข้มแข็งที่สุด ไม่ว่าคำพูดอะไรของใครมันก็จะทำอะไรแกไม่ได้”



“ใครบอกป๊าวะ ว่าผมเก่งที่สุด ผมเข้มแข็งที่สุด ใครมันบอกป๊าแบบนั้นวะ!”



“ไม่มี ฉันคิดเอง...”



“งั้นป๊าก็รู้ไว้ว่าป๊าน่ะคิดผิด ผมไม่เก่งไม่เข้มแข็งแบบที่ป๊าต้องการหรอก ผมมันก็เป็นแค่ผม เป็นแค่นักรบ เป็นแค่ไอ้นักรบ!”



“อืม...แกคิดแบบนั้นหรอ”



“เออ ผมคิดแบบนี้! ผมเป็นแค่คนๆนึงเว่ยป๊า เป็นแค่ลูกคนนึง...”



“นั่นสิ...แกเป็นลูกคนนึงของฉันไง แล้วทำไมฉันถึงจะไม่รักแกล่ะ”



“ก็ผมเป...”



“ถึงแกจะไม่ได้เกิดมาจากเมียแต่ง แต่ฉันก็รักแกไม่ต่างจากที่รักไอ้ทัพไอ้รุกหรือจอมหรอก”  ป๊าที่พูดแบบนั้น แล้วหันหน้าไปมองที่สระว่ายน้ำ สายตาของป๊าที่ไม่ได้แสดงท่าทีให้เข้าใจว่ากำลังคิดอะไร



“เรื่องของฉันกับแม่แก ก็คือเรื่องของฉันกับแม่ของแก มันอาจไม่มีใครเข้าใจ มันอาจไม่ถูกมองว่าถูกหรือดี ไม่ว่าใครจะตัดสินยังไง ก็ไม่มีใครรู้ดีเท่าฉันกับแม่แกหรอกนักรบ อย่าโทษว่าแม่แกทิ้งแกไปเลย คนเรามันก็มีทางเลือกเดินไม่เหมือนกัน และไม่ว่าจะยังไง ก็อยากให้แกรู้ไว้ ว่าถึงแม้ฉันจะเลี้ยงแกมาไม่ดีนัก เป็นพ่อของแกที่ไม่ดีเท่าไหร่ แต่ไม่มีวันไหนที่ฉันจะไม่หวังดีกับแก ไม่มีวันไหนที่ฉันไม่รักแกนะนักรบ”



“ป๊า...”



ผมที่ถูกป๊าดึงเข้าไปกอด ... รู้สึกเหมือนตัวเองหดเล็กลงไปเหลือความสูงแค่ไม่กี่เซน  กลายเป็นเด็กตัวเล็กๆที่อยู่ในชุดนักเรียนอนุบาล .... ผมที่เคยคิดว่าตัวเองโตมากพอ สุดท้ายตอนนี้ ผมก็เป็นแค่เด็กชายนักรบ ที่ไม่ว่าเมื่อไหร่ ก็ต้องการแค่อ้อมกอดของพ่อ ต้องการแค่นี้เสมอ



“ป๊ารักแก ไม่น้อยไปกว่าที่รักใคร จำไว้นะ”



“ป๊า...ฮึก”



“พูดแบบนี้แล้วแกเชื่อไหม แกให้อภัยพ่อคนนี้ได้รึเปล่าที่ทำให้แกรู้สึกแย่มานานเหลือเกิน”  ป๊าที่ถามออกมาแบบนั้น ผมเองก็ทำได้เพียงแค่พยักหน้า ก่อนที่จะผละออกมาจากอ้อมกอดของพ่อ  ป๊าที่มองหน้าผมนิ่งๆ



“บางทีแกก็เหมือนฉันเกินไปนะ”



“........”



“ฉันบอกว่ารักแก ทำไมแกถึงเชื่อ”



“ก็...ก็ผมรักป๊า”  บอกออกไปแบบนั้นก็อดที่จะยกมือขึ้นเกาหัวไม่ได้  มาทำแบบนี้ในอายุเท่านี้ มันใช่หรอวะ ป๊าที่มองมาก่อนจะยกยิ้มขำแล้วถามออกมาจนทำให้ผมต้องขมวดคิ้ว



“หึ นั่นสิ...แล้วทำไมแกถึงไม่กล้ากลับไปหาเด็กนั่น”



“เด็กนั่น?....”



“เด็กคนนั้น เด็กคนที่แกมาขอฉันว่าอย่ายุ่งได้ไหม ขอได้ไหมแค่อยากเดียว เด็กคนนั้น....”



“จะกลับไปยังไง เค้าคงเลิกรักผมไปแล้วล่ะ....”



“ทำตัวให้สมกับที่ฉันสอนมาหน่อยสิ ชื่อของแกน่ะมันนักรบนะ แกออกรบสักครั้งหรือยังล่ะ?”



“...........”



“ที่ฉันถามว่าทำไมแกถึงเชื่อว่าฉันรักแก แล้วแกตอบมาว่าเพราะแกก็รักฉันเหมือนกันใช่ไหม...”  ผมพยักหน้าในจังหวะที่ป๊ายกยิ้มมุมปาก



“แล้วคนที่รักกันทั้งคู่ ทำไมจะต้องเลิกรักกันล่ะ ลองพยายามดูรึยังไอ้ลูกชาย”



“ป๊า...ป๊ารับได้หรอที่ผมจะมีเมียเป็นผู้ชาย”



“ไอ้รุกก็มีเมียเป็นผู้ชาย”



“แต่...”



“ทำไมฉันต้องมาพรากสิ่งที่แกรักที่สุดไปล่ะ แกรักอะไร แกรักใคร ฉันก็รักทั้งนั้นแหล่ะ...และอีกอย่าง ฉันเช็คประวัติเด็กนั่นแล้ว ฉันให้ผ่าน”  ป๊าพูดแบบนั้น เป็นครั้งแรกในรอบกี่ปีไม่รู้ ที่ผมยิ้มให้ป๊า เป็นยิ้มกว้างๆที่รู้สึกมีความสุขที่สุด



“แล้ว เรื่องของหลิน...”



“โอ๊ยยยย เฮีย อย่าเรื่องเยอะเดะ ปล่อยให้มันจบๆไปเถอะเรื่องของยัยหลอนอะไรนั่นน่ะ เนอะๆป๊าเนอะ”



“เค้าชื่อหลินเจ้าตัวแสบ”



“เหมือนๆกันแหล่ะน่าป๊า คิกๆ”



ผมที่หันไปตามเสียงของน้องจอมที่พุ่งเข้ามาพร้อมกอดป๊าไว้แน่นๆ  ก่อนจะหันไปมองตรงประตูด้านหลังตรงทางเชื่อมมาสระว่ายน้ำ เห็นแม่ใหญ่เฮียทัพและไอ้รุกยืนอยู่ตรงนั้น ทุกคนที่กำลังยิ้มมาให้ผม  ฝ่ามือหยาบของป๊าที่วางลงมาที่หัวของผม



“ถ้ารักเค้า ก็ไปตามเค้ากลับมาซะ”



“....ครับ...ครับป๊า”



หรือว่า....กูจะถึงเวลาที่ต้องออกรบวะ





...

             



ผมที่พึ่งแยกออกมาจากไอ้เซียร์และไอ้หมอกเมื่อกี้ สองคนนั้นบอกว่าจะไปกินข้าวที่ห้าง จริงๆมันสองคนชวนแล้ว แต่พี่ฝาค่อนข้างที่จะกรอบมากในช่วงนี้ พี่ว่าพี่ต้องพัก และที่สำคัญ อารมณ์ตอนนี้ พี่ฝาคิดว่าพี่ฝาไม่คูลพอที่จะไปเดินชิลๆใช้เงินเล่นที่ห้าง พี่เลยนั่งBTSมาลงที่พระโขนง แล้วเดินมึนๆมาที่หอ เหมือนนานมากแล้วที่ไม่ได้กลับมาที่ห้องตัวเอง รู้สึกหวิวๆแปลกๆ ไม่ชินเอาซะเลย เฮ้อ .... พี่ฝาว่าแบบนี้ก็ไม่ค่อยจะคูลเท่าไหร่ 



เดินเข้าไปในตึก แต่กลับต้องหยุดชะงัก เมื่อรถตรงหน้ามันสะดุดตามากเหลือเกิน อาจจะไม่ใช่แค่รถที่สะดุดตา จริงๆอาจลามไปถึงคนที่เป็นเจ้าของรถด้วยล่ะมั้ง  ความรู้สึกเหมือนวนลูป เหมือนครั้งนึงผมเคยเห็นแบบนี้  ขายาวๆที่ก้าวลงมาจากรถ ร่างสูงที่อยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตสีเหลืองมัสตาร์ดกับกางเกงยีนส์ขาเดฟสีดำ   ขายาวๆที่ค่อยๆก้าวเข้ามาใกล้ๆผม ดวงตาคมที่จ้องตรงมาที่ผม สายตาที่ไม่ว่าเมื่อไหร่ผมก็ไหวหวั่น คนตรงหน้าที่หยุดยืนนิ่งๆตรงหน้าของผมก่อนจะยกยิ้มมุมปาก  ความรู้สึกเย็นๆจนเสียวสันหลังวาบแบบที่ไม่รู้สึกมานานแล้ว



“ไง ไอ้น้องจืด”



“...อะ...ห๊ะ!”



“พี่กลับมาแล้ว”



“มาทำเหี้ยไร เราเลิกกันแล้ว”



“เลิกแล้วไง จีบใหม่ก็ได้ป๊ะ”



“ห๊ะ...”



“หึ จีบนะรู้ยัง”



“จีบไรของมึง ไม่รู้เว่ย”



“เอ้า มึงไม่รู้หรอ...ไม่เป็นไร ขอนอนด้วยหน่อยดิ วันนี้ง่วง”



“ห๊ะ!...เชี่ยไรของมึงไอ้พี่!!”



ได้แต่อ้าปากมองคนตรงหน้าที่อยู่ๆก็อ้าปากหาวทำตาปรือๆ ก่อนจะกลับหลังหันแล้วเดินเข้าไปในตึก นำกูไปอีก เดี๋ยว! มึงจะไปไหนนนนนน

.........................................................

มาแล้วจ้าาาาา มาปูเรื่องเทียนหมอกเดี๋ยวจะได้รู้ความจริงกันนะเออ ส่วนพี่รบ พี่ก็เคลียร์กับที่บ้านไป ในจุดๆนี้ คิดว่า ไม่มีที่ไหนที่จะอบอุ่นเท่าบ้านเรา ถึงแม้ว่าแต่ละครอบครัวจะมีวิธีการเลี้ยงดูที่ไม่เหมือนกัน พ่อแม่แต่ละคนก็มีนิสัยไม่เหมือนกัน แคทคิดว่า แม้แต่พ่อแม่ลูกก็ต้องปรับตัวลดและผ่อนปรนให้กัน ไม่ต่างจากความสัมพันธ์ของแฟนเลยค่ะ ... ให้อภัยคุณป๊าเถอะค่ะ ถึงป๊าจะปากแย่(แบบเฮียรบ) กวนประสาทนิ่งๆและเด็ดขาด(แบบเฮียทัพ) โหดและชอบกดดันชาวบ้าน(แบบเฮียรุก) แต่จริงๆป๊าแกก็น่ารักนิดนึง(แบบน้องจอม) นะคะ แกก็รักลูก แต่เป็นผู้ชายแข็งๆมีมาดปากหนัก เลยเป็นแบบนั้น

ส่วนตอนนี้และตอนหน้าๆ เตรียมตัวพบกับการกลับมาของ พี่กล้วยสายอ่อยนะเออออ

นักรบ ถึงเวลาต้องรบนะเออ งุงิๆ

มาอ่านกันเถอะ... แอบรอเธอเม้นท์นะจ๊ะ แต่เธอไม่อ่านบ้างเลย แง่วๆ

[Yoghurt]

เกลียดแทงข้างหลังเพื่อน อิจฉาไง๊!!!!   ตอน33 หายนะคะ

มาแล้วนะคะ มันลงได้แล้วค่าา ขอโทษจริงๆนะคะ อยู่ๆก็หายไป แต่ตอนนี้มาแล้วน้าาา

[klaew]

เรื่องวุ่นๆ ที่แสนจะน่ารักกำลังจะวนลูปมาอีกครั้ง

[diltosscap]

นักรบคนกวนกลับมาแล้ว ชอบบรรยากาศตอนต้นเรื่องมากๆ พี่รบคนขี้เก็ก ตอนนี้เป็นพี่รบกล้าพูดกล้าทำเท่ค่ะ เป็นกำลังใจให้พี่รบนะ