ตอนที่ 27.1 : ก็คนมันขี้หึงองศานิ่วหน้าเมื่อเดินออกจากมุมเครื่องดื่มและแอลกอฮอล์ในซุปเปอร์มาเก็ตของห้างพร้อมปราณ กลับต้องเจอเข้ากับชายหนุ่มสองคนยืนคุยอยู่กับกระต่ายอ้วนและยูด้วยท่าทางสนิทสนม ยูยิ้มออกมาน้อยๆ ในขณะที่กระต่ายอ้วนของเขาหัวเราะชอบใจ
องศาหันไปสบตากับปราณ ดวงตาของอีกฝ่ายไม่ต่างจากเขา พายุกำลังตั้งเค้าลูกใหญ่
“ยู” ปราณเรียกด้วยเสียงเรียบ สายตาประสานเข้ากับชายหนุ่มที่ยืนอยู่ใกล้ๆ
“เสร็จแล้วเหรอครับ” ยูมองถุงในมือของปราณ พวกเขาแยกกับกลุ่มใหญ่ รับหน้าที่ซื้อเครื่องดื่มก่อนไปรวมตัวกันที่ร้าน เนื่องจากเป็นร้านของรุ่นพี่ที่สนิทกันจึงอนุญาตให้นำไปเองได้
“อืม”
“เดี๋ยวแนะนำก่อน องศานี่พี่ปิ๊กกับพี่นัทเป็นรุ่นพี่ที่คณะผม” ปัตย์แนะนำสองฝ่ายให้รู้จักกัน องศานึกออกแล้วว่าเขาคุ้นหน้าผู้ชายคนนี้จากที่ไหน คนที่ให้ชอคโกแล็ตกระต่ายอ้วนที่โรงอาหารนั่นเอง
“ปราณเคยเจอกันแล้ว แล้วนี่องศาอยู่คณะวิศวะเหมือนปราณปีสอง” องศาเหลือบสายตาไปมอง แนะนำเขาโดยไม่มีคำบรรยายสถานะต่อท้าย กระต่ายอ้วนชักจะเอาใหญ่แล้ว
“สวัสดีครับ” ปราณค้อมศีรษะให้เช่นเดียวกับองศา แม้จะไม่ชอบใจเท่าไหร่แต่เรื่องมารยาทพวกเขาไม่เคยลืม
“พอดีพี่ปิ๊กกับพี่นัทกำลังจะไปหาอะไรกิน รู้ว่าผมจะไปร้านพี่ชาติเลยอยากลองตามไปชิม” ปัตย์เจื้อยแจ้วบอกองศา ไม่ได้รู้สึกถึงความผิดปกติทางสีหน้าของอีกฝ่าย มีเพียงยูที่เริ่มเอะใจขึ้นมาบ้าง
“เห็นปัตย์บอกว่าอาหารอร่อย เป็นร้านของรุ่นพี่ปราณใช่ไหม ขอตามไปชิมด้วยคนนะ” ปิ๊กยิ้มให้กับน้องของเพื่อน ปราณหันไปมองพี่ชายตัวดีก่อนพยักหน้ายิ้มๆ โดยไม่พูดอะไรออกมา
“อร่อยครับ ผมไลน์บอกให้ฟ้าใสจองโต๊ะให้พี่ปิ๊กกับพี่นัทแล้ว ไปถึงมีที่นั่งแน่นอน”
“ไปกันเลยไหมครับ” ยูแตะมือลงบนแขนของปราณ เห็นควรว่าต้องรีบแยกสองกลุ่มออกจากกัน
“ไปสิ” ร่างสูงคว้ามือของเขาไปจับไว้โดยไม่สนใจสายตาของใคร ปัตย์มองตาโตกับความใจกล้าของน้องชาย ส่วนยูแม้จะอายแค่ไหนก็ไม่ได้สะบัดมือออก เขาคิดว่ามันดีกับอารมณ์ของปราณตอนนี้มากกว่า ซึ่งดูเหมือนว่ายูจะคิดถูก ปราณกลับมาเป็นปกติไม่เย็นชาเหมือนเมื่อครู่
“พี่นัทจอดรถชั้นไหนครับ ให้พวกผมขับวนไปหาไหมจะได้ขับตามกันไป”
“ปัตย์ไปรถพี่ดีกว่าจะได้ช่วยบอกทาง”
“ก็ได้ครับ” ปัตย์รับคำรุ่นพี่ คิดแต่ว่าก็ดีเหมือนกันเผื่อหลงจะได้ไม่ต้องโทรตามกัน “งั้นเราย้ายไปนั่งรถพี่นัทนะปราณ”
“เอางั้นเหรอ” ปราณสบตากับพี่ชายแต่ดูเหมือนพี่ชายตัวกลมของเขาจะซื่อเกินกว่าจะรับสารใดๆ จากเขาได้
“อืม สะดวกดี องศาเดี๋ยวเจอกัน”
“ไปด้วย”
“หะ!” ปัตย์มองหน้า เขาเห็นว่าองศาไม่สนิทกับรุ่นพี่จึงไม่ชวน เพราะไม่อยากให้อึดอัดกลายเป็นว่าเจ้าตัวกลับพูดขึ้นมาเอง
“บอกว่าไปด้วย ได้ใช่ไหมครับ” ดวงตาสีเข้มสบตากับเจ้าของรถ นัทพยักหน้ารับให้รู้ว่าไม่มีปัญหาอะไร
“งั้นก็แยกย้าย เดี๋ยวไปเจอกันที่ร้าน” ปราณบอกพี่ชาย เห็นทีว่างานนี้เขาคงต้องเข้าข้างองศา ช่างไม่รู้อะไรกับเขาบ้างเลยปัตย์เอ๊ย
✪✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✪
“ยิ้มอะไรครับ” ยูถามเมื่อจู่ๆ หน้าขรึมก็ยิ้มออกมา
“คิดว่าดีเหมือนกันที่ปัตย์กับองศาไปกับคันโน้น”
“ไม่เห็นดีเลยครับ ผมเป็นห่วงพี่ปัตย์องศาท่าทางจะหงุดหงิด” ยูมัวแต่ห่วงรุ่นพี่จนลืมคิดถึงบางเรื่องไป
“ดีสิ พี่จะได้มีเวลาคุยกับยูส่วนตัว” ปราณสตาร์ทรถแล้วแต่ยังไม่ยอมขับออกจากลานจอดรถ เข้าโน้มตัวไปหาเด็กแอบแสบที่แกล้งเขาเอาไว้
“ในโรงหนังทำอะไรกับพี่ไว้”
“ผมเปล่าทำอะไรนี่ครับ”
“แน่ใจนะ” ปราณหรี่ตา ยกยิ้มเจ้าเล่ห์ขึ้นที่มุมปาก
“ผมก็แค่ตอบคำถามพี่ปราณ ไหนว่าอยากได้คำตอบไงครับ”
“ก็ใช่ แต่สารภาพมาซะดีๆ ว่าเราตั้งใจบอกพี่ตอนนั้นเพราะรู้ว่าพี่จะทำอะไรเราไม่ได้ใช่ไหม”
“ไม่ใช่ครับ ผมบอกเพราะอยากบอก พี่ปราณเป็นสุภาพบุรุษอยู่แล้วไม่ว่าที่ไหนก็ไม่ทำอะไรผมหรอก” ปราณยิ้มกว้าง ชอบในความฉลาดของอีกฝ่าย เข้าใจคิดนะตีกันเขาเพราะรู้ว่าตอนนี้อยู่กันแค่สองคน
“เผอิญพี่ไม่ใช่ซะด้วย พี่เคยบอกยูแล้วว่าพี่ไม่ใช่คนดี” ปราณขยับตัวเข้าไปใกล้อีกนิด ยื่นใบหน้าเข้าไปพูดเฉียดแก้มใส ได้กลิ่มหอมจางๆ เข้าจมูก
“แต่ผมเชื่อว่าพี่ปราณเป็นครับ” มือเย็นยื่นมาแตะเข้าที่แก้มเขา รอยยิ้มอ่อนโยน สายตาที่มองมาเชื่อมั่น ปราณถอนใจออกมาเบาๆ องศาก็มีปัญหาอย่างหนึ่งเขาก็มีปัญหาอย่างหนึ่ง คนหนึ่งซื่อสดใสอีกคนดันฉลาดพูดจนอยากให้โง่กับเขาบ้าง ปราณถอยตัวกลับมานั่งทีคนขับ ยอมแพ้แต่โดยดี พูดแบบนี้ใครจะกล้ารังแก
“ไปกันเถอะ” ปราณหมุนพวงมาลัยขับออกจากช่องจอด ยูยิ้มกว้างเมื่ออีกฝ่ายเลือกที่จะไม่ทำลายความเชื่อใจของเขา ปราณไม่มีโอกาสได้รู้ว่าคนฉลาดของเขาลอบถอนใจออกมาเบาๆ ใบหน้าแดงเรื่อ อีกนิดเดียวจมูกของปราณก็จะโดนแก้มของเขาอยู่แล้ว ใครว่ายูไม่รู้สึก หัวใจของเขาทำงานหนักมาก ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปหัวใจเขาคงล้มเหลวเข้าสักวัน
✪✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✪
“ปัตย์ไปร้านนี้บ่อยเหรอ” นัทชวนรุ่นน้องคุยระหว่างเดินทาง
“ครับ เจ้าของร้านสนิทกับองศา”
“วันหลังอยากกินของอร่อยพี่จะโทรหาปัตย์” ปิ๊กหันไปยิ้มให้รุ่นน้องตัวกลม “ท่าทางจะเป็นกูรูนะเรา”
“ฮ่าๆ ไม่เท่าไหร่หรอกครับพี่”
“ว่าแต่เดี๋ยวนี้ปัตย์สนิทกับยูเหรอ” ปิ๊กเข้าเรื่องที่เขาสนใจ
“ครับ”
“ถ้าอย่างนั้นมึงต้องเอาใจปัตย์ให้มากๆ” นัทแซวเพื่อนตามองตรงไปยังถนนเบื้องหน้า จึงไม่เห็นสายตาเย็นชาที่มองมาจากทางด้านหลัง
“กูก็ว่าอย่างนั้น”
“พี่นัทพูดแปลกๆ พูดเหมือนพี่ปิ๊กชอบยูอย่างนั้นแหละครับ” กระต่ายอ้วนหันซ้ายหันขวามองสลับระหว่างที่นั่งคนขับกับที่นั่งด้านข้าง องศาอยากจะจับกระต่ายอ้วนเข้ากรงให้รู้แล้วรู้รอดไป
“พี่ไม่ได้รับนะ” ปิ๊กพูดด้วยน้ำเสียงกวนๆ
“แต่มึงก็ไม่ได้ปฏิเสธใช่ไหม” นัทหัวเราะแซ็วเพื่อนอย่างรู้ทัน
“แต่.แต่...” ปัตย์ตาโต แต่โดนองศาจับไหล่เอาไว้ น้ำหนักที่ทิ้งลงมาทำให้ต้องหันไปมอง องศาส่ายหน้าน้อยๆ เป็นเชิงห้าม ปัตย์เข้าใจความหมายแต่ไม่เข้าใจว่าทำไม แต่เมื่อองศาห้ามเขาจึงไม่พูดออกมา
“ทำมาเป็นแซ็วกู อย่าให้กูต้องเผา”
“กูมีอะไรให้เผาไหนมึงว่ามาสิ” นัทยังพูดปนหัวเราะ มั่นใจว่าตัวเองไม่มีอะไรให้เพื่อนเอามานินทาได้
“ปัตย์” ปิ๊กหันหน้ากลับไปหารุ่นน้องที่นั่งอยู่เบาะหลัง
“ครับ”
“รู้ไหมว่าไอ้นัทมันชอบมาชมให้พี่ฟังบ่อยๆ ว่าปัตย์น่ารักอย่างโน้นน่ารักอย่างนี้”
“เฮ้ย ก็น้องมันน่ารักกูก็ต้องชม” นัทหัวเราะครื้นเครง ไม่ได้ใส่ใจเพราะเขาไม่ได้คิดอะไรกับปัตย์อยู่แล้ว
“แต่มึงชมทุกวัน”
“เอ้า ก็น้องมันน่ารักทุกวัน” นัทรู้ว่าเพื่อนพูดเกินความจริงเพื่อจะใส่ไฟเขา แต่นัทก็ไหลไปตามน้ำเพราะรู้ว่าเพื่อนพูดเอาขำมากกว่า
“เชื่อพี่ อย่าไปไว้ใจมัน”
“พี่นัทไมได้คิดอะไรกับผมหรอก” ปัตย์รีบปฏิเสธ เหลือบสายตาไปมองคนนั่งข้างๆ กลัวว่าจะเข้าใจผิด
“จริง” นัทพยักหน้า มองปัตย์ผ่านกระจกหลังแต่กลับเจอเข้ากับสายตาเข้มขององศา
“ลูกเล่นมันเยอะมันก็ต้องพูดแบบนี้ พี่จะบอกให้ที่ไอ้นัทมันตามไปกินที่ร้านเพราะจะตามปัตย์ไป”
“มึงจะตามยูไปก็บอกไม่ต้องมาโยนให้กู”
“ไม่ได้นะครับ” ปัตย์ร้องเสียงหลง
“อะไรไม่ได้”
“คือ..” ปัตย์ลืมไปเลยว่าองศาห้ามไว้ ถ้าอย่างนั้นเอาไว้ก่อนเขาอยากรู้เหตุผลว่าองศาห้ามทำไม แล้วค่อยบอกรุ่นพี่ก็คงยังไม่สาย
“ไม่มีอะไรครับผมคิดอะไรของผมเพลินๆ เลยเผลอพูดออกมา”
“หึๆ เหมือนตอนอุทานใช่ไหม พี่โคตรชอบเลย” นัทนึกถึงภาพปัตย์สะดุ้งและอุทานคำแปลกๆ ออกมาแล้วอดหัวเราะเสียงดังไม่ได้ “น่ารักดี”
เขาไม่รู้ว่าคำพูดที่ออกมาเพราะความเอ็นดูรุ่นน้อง ทำให้ใครบางคนกัดกรามแน่น องศามองออกไปนอกหน้าต่าง เขาไม่อยากทำตัวไร้มารยาทให้กระต่ายอ้วนเสียหน้า แต่เห็นทีว่าเขาคงจะปล่อยไปแบบนี้ไม่ได้
“องศา เป็นอะไร” เสียงกระซิบเบาๆ ใบหน้ากลมมองมาด้วยสายตาห่วงใย เขาค่อยๆ คลายสีหน้าออก มองกระต่ายอ้วนก่อนส่ายหน้าปฏิเสธ
“ไม่มีอะไร”
“หิวเหรอ”
“หึๆ” องศาหัวเราะออกมาเบาๆ กระต่ายอ้วนของเขาทำให้ยิ้มได้เสมอ เฮ้อ จะซื่อไปไหนนะอ้วน ไม่รู้เหรอว่าคนขึ้หึงอย่างเขากำลังจะบ้าตายอยู่แล้ว
✪✣✤✥✦✧✣✤TBC✥✦✧✣✤✥✦✧✪
ครึ่งนึงก่อนน้า มาให้หายคิดถึง พรุ่งนี้มาลงครึ่งหลังให้ค่ะ ^^
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หัวข้อ: ✿ Apple of my eye ♥ สุดที่รักของผม [ตอนที่ 30 ] 02/09/17 ✿ P.62 (อ่าน 459072 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก