ตอนที่ 28 : บ้าน“ไปไหนดี” ปราณหันไปมองคนคนนั่งเคียงข้าง หลังจากสตาร์ทรถเรียบร้อยแล้ว
“กลับบ้านสิครับ” ยูพูดปนหัวเราะน้อยๆ ขำที่อีกฝ่ายทำเหมือนไม่รู้ ในเวลาดึกดื่นแบบนี้เขาจะไปไหนได้
“พี่สงสัยมานานแล้วทำไมยูเรียกคอนโดว่าบ้าน หรือติดปาก”
“เปล่าครับ” ยูยิ้มอ่อนๆ ออกมา แต่ปราณมองว่ามันแฝงรอยเหนื่อยล้าแบบที่ไม่เคยเห็นมาก่อน
“แล้วทำไมถึงเรียก”
“ที่ไหนอยู่แล้วสบายใจผมก็เรียกมันว่าบ้านครับ บ้านจริงๆ เสียอีกอาจเรียกว่าบ้านไม่ได้”
“ยู” จากคิดที่จะออกรถปราณเปลี่ยนเป็นเกียร์ว่าง ดึงมือของคนตัวเล็กว่ามากุมไว้ มองด้วยสายตาเป็นห่วง “เล่าให้พี่ฟังได้ไหมทำไมยูถึงพูดแบบนั้น”
“ไม่มีอะไรครับ ผมสบายดี” ยูยังคงมียิ้มน้อยๆ บนใบหน้าเหมือนทุกครั้ง
“เล่าเถอะพี่อยากฟัง”
“ไม่มีอะไรหรอกครับ ก็แค่..” ยูเผลอถอนใจออกมาเบาๆ ก่อนเล่าต่อ
“พ่อกับแม่ผมเลิกกันตั้งแต่ตอนผมอยู่มัธยมต้น ต่างฝ่ายต่างแต่งงานมีครอบครัวใหม่ทั้งคู่ ภรรยาพ่อผมไม่อยากยุ่งกับครอบครัวเก่าของสามีเท่าไหร่ ส่วนแม่ผมแต่งงานแล้วต้องย้ายเข้าไปอยู่บ้านสามีใหม่ซึ่งเป็นครอบครัวใหญ่ อยู่กับพ่อแม่ปู่ย่าเลยไม่สะดวกจะพาผมไปด้วย ทางออกที่ดีที่สุดก็เลยซื้อคอนโดให้ผมอยู่ ตอนยังอยู่มัธยมพ่อผมจ้างแม่บ้านมาอยู่เป็นเพื่อนคอยดูแลแทน แต่พอเข้ามหาลัยผมก็ขออยู่คนเดียว”
“ยู”
“ไม่เป็นไรจริงๆ ครับพี่ปราณ อย่าทำหน้าแบบนั้น ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง พ่อแม่ก็ยังรักผมดีไม่ได้ทิ้งไปไหน แวะมาหามาดูแลบ่อยๆ”
“เหงาไหม” ยูคิดว่าเขาเข้มแข็งมาโดยตลอด แต่พอได้ยินเสียงอ่อนโยนถามด้วยความเป็นห่วงของปราณ จู่ๆ เขาก็น้ำตาคลอขึ้นมา จนต้องรีบยกมือขึ้นปาดมันทิ้ง
“นิดหน่อยครับแต่สบายมาก”
ปราณมองรอยยิ้มของยูแล้วยิ่งเป็นห่วง ตัวเขาเกิดมาในครอบครัวอบอุ่น พี่น้องรักกันมาก ยิ่งพ่อแม่ยิ่งไม่ต้องพูดถึง เขาไม่เคยขาดความอบอุ่น ไม่เคยว้าเหว่หรือรู้สึกไร้ที่พึง ในที่สุดปราณก็เข้าใจว่าทำไมยูถึงดูเป็นผู้ใหญ่เกินตัว ทั้งความคิดความอ่านและการแสดงออก ที่สำคัญเขารู้แล้วว่าทำไมยูถึงเป็นคนเงียบๆ
“พี่ไปคอนโดยูได้ไหม”
“ได้สิครับ ก็พี่ปราณจะไปส่งผมอยู่แล้ว”
“พี่ไม่ได้หมายถึงแบบนั้น” ยูหน้าแดงเรื่อเมื่อเข้าใจความหมาย “เมื่อกี้ปัตย์เพิ่งมาขอไปค้างคอนโดขององศา พี่กลับบ้านไปก็ไม่มีใครอยู่ บ้านว่างๆ มันเหงา”
“แต่มันดึกแล้ว” ใครว่าเขาเขินไม่เป็น ยูเริ่มรู้สึกว่ามือไม้ของเขาอยู่ผิดที่ผิดทางไปหมด แค่วางข้างหนึ่งบนตักตัวเอง อีกข้างปราณกุมไว้ยังรู้สึกว่ามันเกะกะ
“ไม่เห็นเป็นไร พี่ไม่ได้คิดจะอยู่ดึกอยู่แล้ว”
“เอ๋?” คราวนี้ยูยอมรับว่าเขาตามปราณไม่ทัน หรือเมื่อกี้เขาตีความหมายผิดปราณอาจหมายถึงไปส่งเฉยๆ หรือแค่ขอขึ้นไปส่งที่ห้องแล้วกลับ
“เพราะพี่จะกลับเช้าแทน” ยูเผยอปากออกน้อยๆ ตาเบิกกว้าง แก้มค่อยๆ ขึ้นสีแดงเรื่อ สบตากับดวงตาแพรวพราวเจ้าเล่ห์ของปราณ
“เดี๋ยวครับ ผม..ผมยังไม่ได้อนุญาตเลย” ยูรีบร้องบอก เมื่อปราณหันกลับไปขับรถเคลื่อนออกจากลานจอด โดยไม่รอคำตอบจากเขา
“หรือยูจะใจร้ายปล่อยให้พี่นอนในรถก็ตามใจเพราะพี่ไม่กลับแน่” เจอมุกนี้เข้าไปยูถึงกับพูดไม่ออก ต้องตั้งสติให้หัวใจที่เต้นรัวช้าลงเสียก่อน จึงต่อปากต่อคำกับคนดื้อดึงได้
“ถึงผมไม่ให้ขึ้น พี่ปราณก็ไม่นอนในรถหรอกครับผมรู้”
“รู้ไม่จริง”
“ผมมั่นใจ”
“งั้นยูจะลองไหม อยากรู้ก็ปฏิเสธพี่สิ” เจอน้ำเสียงทุ้มลึกกับดวงตาเหมือนท้องฟ้ายามค่ำคืนที่ยากจะคาดเดาของปราณเข้าไปยูจึงได้แต่นั่งเงียบ ปล่อยให้อีกฝ่ายรู้คำตอบของเขาด้วยตัวเอง เจอแบบนี้ใครจะปฏิเสธลง
✪✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✪
“เรียบร้อยสมเป็นยู” ปราณมองไปรอบๆ ห้อง คอนโดของยูขนาดกลาง ถือว่าพอเหมาะกับการพักอาศัยอยู่คนเดียว มีห้องรับแขกเล็กๆ แยกกับห้องนอน และมีครัวอยู่ถัดออกไปด้านหลัง
“ผมอยู่คนเดียวนี่ครับไม่มีใครช่วยทำรก” ยูวางกระเป๋าลงบนโซฟา เดินไปเปิดตู้เย็นหยิบขวดน้ำออกมารินใส่แก้วให้ปราณ
“ถึงพี่อยู่ก็ไม่รกขึ้น” คำพูดของปราณกินความหมายกว้างจนยูเลือกที่จะทำเป็นไม่ได้ยินเสีย
“นั่งก่อนครับ” ยูเดินนำไปที่โซฟา เขามีโซฟาตัวยาวเพียงตัวเดียวเพื่อไม่ให้เกะกะพื้นที่จนเกินไป
“พี่ไม่นอนตรงนี้แน่ๆ” ปราณพูดอย่างรู้ทัน เลือกทิ้งตัวนั่งเบียดกับเจ้าของห้อง
“ผมก็ไม่ได้ให้พี่ปราณนอนตรงนี้ครับ พี่ปราณตัวสูงนอนไม่ได้แน่ เดี๋ยวผมนอนเอง”
“คิดอะไรอยู่กลัวพี่ปล้ำเหรอ” คำถามแบบตรงไปตรงมากับรอยยิ้มพรายทำให้ยูขำมากกว่า ยิ่งอีกฝ่ายกล้าพูดเล่นแบบนี้เขายิ่งกังวลน้อยลง
“แล้วจะปล้ำหรือเปล่าครับ”
“ไม่หรอกแค่อยากนอนกอด ได้ไหม” ยูนิ่งคิด ก่อนพยักหน้าน้อยๆ ข้างในบอกเขาว่าเขาเชื่อใจปราณได้
“ที่นี่ดีนะใกล้มหาลัยดี ทุกวันนี้พี่ขับไปกลับบ้าน บางคืนเสร็จงานดึกเผลอหลับในก็มี ตอนเช้าบางทีก็ตื่นไม่ค่อยไหว”
“ที่พูดนี่จะให้ผมชวนใช่ไหมครับ”
“เปล่า ไม่ต้องชวนพี่เชิญตัวเองเรียบร้อยแล้ว บอกให้รู้ไว้ยูจะได้ไม่ตกใจถ้าคราวหน้าพี่เอากระเป๋าเสื้อผ้ามาด้วย”
“อย่าเลยครับ” เสียงคนห้ามและสีหน้าจริงจังจนปราณนิ่งไปครู่ใหญ่
“ทำไม”
“ถ้าพี่ปราณมาพี่ปัตย์จะอยู่กับใคร บ้านหลังใหญ่อยู่คนเดียวไม่ดีหรอกครับอันตราย”
“บ้านพี่มีแม่บ้าน แล้วก็ไม่ต้องห่วงกลัวปัตย์จะเหงาแม่พี่ขึ้นมาทุกเดือน หรือถ้ายังห่วงแค่บอกองศารายนั้นคงรีบไปแทบไม่ทัน” ปราณหัวเราะออกมา เรื่องของปัตย์เขารู้ตั้งแต่วันแรกจากท่าทางตื่นตูมปนกับเขินอาย ยิ่งปัตย์อยากซ่อนแค่ไหนก็ยิ่งเห็นชัดแค่นั้น นั่นล่ะพี่ชายเขา แต่ปราณไม่ได้พูดอะไร เขาถือว่ามันเป็นชีวิตของพี่ชาย เมื่อไม่ได้ห้ามให้ชอบตั้งแต่แรกมาห้ามตอนนี้ก็คงประหลาดเกินไป “อีกอย่างพี่ไม่ได้มารบกวนทุกวัน สบายใจได้”
“ผมไม่ได้ว่าอะไร” ยูหลุดปากเพราะกลัวว่าปราณจะเข้าใจผิดคิดว่าเขาไม่อยากให้มา แต่พอเห็นสายตาแพรวพราวของอีกฝ่ายก็รู้ว่าไม่น่าพูดเลย
“อยากให้พี่มาใช่ไหม”
“ผมไม่ได้พูดอะไรนะครับ”
“ไม่ได้พูดก็ไม่ได้พูด เรื่องคิดเข้าข้างตัวเองพี่ถนัดอยู่แล้ว” ปราณเลื่อนขาลง เอนหลังพิงศีรษะไปกับพนักโซฟา เอียงหน้ามองคนที่นั่งอยู่ใกล้
“ดึกแล้วพี่ปราณอาบน้ำก่อนดีกว่า แต่เสื้อผ้า..” ยูไล่สายตามอง “ไม่น่าจะใส่ของผมได้ เอาไงดี ”
“ไม่ต้องห่วง พี่นอนถอดเสื้อผ้าได้”
“ไม่ได้ครับ!” ยูตกใจจนรักษาอาการไม่อยู่ คิดภาพปราณนอนแก้ผ้าบนเตียงของเขา ให้ทำไม่ได้เด็ดขาด
“หึหึ แล้วยูมีให้พี่ใส่เหรอ”
“เดี๋ยวผมขอดูก่อนครับ อาจจะมีตัวใหญ่หน่อยที่พอใส่ได้” ยูรีบกุลีกุจอเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าในห้องนอน เขาค้นจนได้กางเกงผ้านิ่มเอวยางยืดมาหนึ่งตัว เขาซื้อมาแต่ไม่เคยใส่เพราะมันหลวมไป ส่วนเสื้อตัวใหญ่ที่สุดที่เขามีปราณน่าจะใส่พอดีเกินไป ช่างมันอย่างน้อยใส่กางเกงก็ยังดี ยูตัดสินใจในที่สุด
“นี่ครับ” ยูยื่นผ้าเช็ดตัวผืนใหม่กับกางเกงนอนส่งให้ปราณ
“อาบด้วยกันไหม” ปราณลุกขึ้นยืน บิดขี้เกียจไล่ความเมื่อยล้า
“พี่ปราณอาบก่อนเลยครับเดี๋ยวผมค่อยอาบ”
“หึ” ปราณหัวเราะอย่างรู้ทัน เขาลดมือลงปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตที่สวมอยู่ คนหน้าสวยหน้าแดงเรื่อรีบเบนสายตาหนี ปราณถอดออกช้าๆ ไม่เร่งรีบ พาดเสื้อลงบนโซฟา ก่อนตามด้วยเข็มขัด
“กางเกงไปถอดในห้องน้ำก็ได้ครับ” ยูรีบชิงบอกเมื่อเห็นอีกฝ่ายยังไม่ยอมหยุดถอด
“พรุ่งนี้พี่ต้องใส่กลับไม่อยากให้มันเปียก
“ไม่เปียกครับห้องน้ำผมแยกโซนเปียกโซนแห้งอยู่แล้ว”
“ตรงนี้ดีกว่า” ปราณแกล้งปลดกระดุมกางเกงออก จับซิปรูดลงช้าๆ คนที่เคยสุขุมนิ่งถึงกับสะดุ้งโหยง หน้าแดงเรื่อ
“หึๆ ตกลงในห้องน้ำก็ในห้องน้ำ” ปราณยื่นมือไปหยิบข้าวของในมือยู ตั้งใจจับให้โดนมืออีกฝ่าย อาการสะดุ้งน้อยๆ ทำให้เขาต้องซ่อนยิ้ม เดินผิวปากหวือเข้าห้องน้ำ
ยูทิ้งตัวลงนั่งเหมือนคนหมดแรง พ่นลมหายใจออกมาเบาๆ เพื่อคลายความรู้สึกภายใน ร่างกายของปราณกำยำล่ำสัน กล้ามเนื้อเป็นลอน ความรู้สึกร้อนก่อตัวขึ้นภายในตัวเขา โชคดีที่ที่ปราณไม่ทันสังเกตเห็น
✪✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✪
“จะเดินไปเดินมาอีกนานไหม” ปราณหัวเราะคนที่ไม่ยอมขึ้นเตียงเสียที ทำเหมือนมีธุระวุ่นวาย ทั้งที่เขาไม่เห็นว่าเจ้าตัวจะทำอะไรเป็นชิ้นเป็นอัน
“มาเถอะพี่สัญญาว่าจะไม่กัด”
“ผมยังทำอะไรไม่เสร็จเลยครับ”
“ยูเดินทั้งคืนไม่ได้หรอกเชื่อพี่ อีกอย่างพี่ไม่มีทางหลับก่อนยูขึ้นเตียงมาแน่ๆ ดังนั้นอย่าซื้อเวลาเลย” บางทียูก็เริ่มคิดว่าปราณกับองศาคล้ายกันมากโดยเฉพาะวิธีการพูด ทำให้เขาต้องยอมแพ้ เดินไปปิดสวิตช์ไฟและยอมขึ้นเตียงนอนแต่โดยดี
“วันนี้ทำอะไรกับพี่ไว้” เสีงกระซิบรุกราน ยูตกอยู่ในอ้อมแขนของปราณทันที คล้ายอีกฝ่ายรอเวลานี้อยู่แล้ว
“อะไรครับ”
“ในโรงหนัง”
“นี่ยังไม่หายเจ็บใจเรื่องนี้อีกเหรอครับ” เขาหัวเราะออกมาเบาๆ เมื่ออีกฝ่ายยังผูกใจเจ็บอย่างเห็นได้ชัด
“รับแล้วใช่ไหมว่าแกล้งพี่” ปราณแกล้งรัดแขนให้แน่นขึ้น ใช้จมูกซุกลงไปบนแก้มหอม
“อื้อ” ยูพยายามดันอกปราณออกแต่ไม่สำเร็จ คนตัวโตสูดดมกลิ่นหอมจนพอใจ ใบหน้าคมสันถอยห่างจากใบหน้าเล็กเพื่อสบตาแต่ยังคลอเคลียอยู่ไม่ห่าง
“บอกพี่อีกครั้งสิ”
“ผมพูดไปแล้ว”
“ตอบผิด” คราวนี้ริมฝีปากบางถูกรุกราน จูบแรกของเขากับปราณเต็มไปด้วยความหอมหวาน ริมฝีปากถูกดูดดื่มซ้ำๆ ราวกับเท่าไหร่ก็ไม่เพียงพอ
“พูด..ผมพูดแล้วครับ” ปราณถอนปากออกด้วยความเสียดาย สายตาจับจ้องดวงตาที่ไหวระริกของยู
“พี่รอฟังอยู่”
“ผมชอบพี่ปราณครับ” เสียงเบาราวกับไม่ผ่านลำคอออกมา ทำให้ปราณส่ายหน้า
“ไม่ได้ยิน” คนทำไม่ถูกใจถูกคนร้ายกาจทำโทษครั้งใหญ่ ริมฝีปากหนาบดเบียด เรียกร้อง รุกรานจนยูหายใจแทบไม่ทัน
“พี่ให้โอกาสอีกครั้ง ไม่อย่างนั้น..” คำขู่ชิดริมฝีปากบวกกับเสียงแหบพร่าทำให้ยูละล่ำละลักพูดเสียงดัง
“ผม..ผมชอบ..พี่..ปราณครับ”
“ยังไม่ครบ” ยูเริ่มอ่อนใจ ดูเหมือนร่างสูงจะหาเรื่องจูบเขาเสียมากกว่า วนเวียนจูบซ้ำๆ ไม่ห่าง
“ผมพูดไปหมดแล้ว” คนพูดเสียงท้อใจ คิดไม่ออกแล้วว่าตัวเองลืมอะไรอีก
“ยังขาดอีกประโยค”
“ผมนึกออกแล้ว” ยูรีบแตะมือลงไปบนริมฝีปากของปราณก่อนจะโดนรังแกไปมากกว่านี้
“ว่ามา” สายตาของปราณทำให้เขาสั่นสะท้าน รู้สึกเหมือนอีกฝ่ายกำลังกลืนกินเขาเข้าไป
“เป็น..เป็นแฟนกันนะครับ”
“ตกลง” ยูเตรียมกลั้นหายใจ แต่สัมผัสที่ได้รับกับแผ่วเบาราวกับปุยนุ่น ทั้งอบอุ่นและอ่อนโยน
“พี่ปราณ”
“ต่อไปยูมีพี่อยู่เคียงข้างเสมอ ไม่ว่ามีอะไร เรื่องดีใจ เสียใจ ไม่สบายใจ หรืออยากฉลองกับใครสักคนขอให้ยูบอกพี่ เราจะรับรู้ทุกความรู้สึกไปด้วยกัน”
“ขอบคุณครับ” สายตาของปราณทำให้ยูอบอุ่นหัวใจ เขาเจอบ้านของเขาแล้ว บ้านที่แข็งแรง มั่นคงและพร้อมจะให้เขาได้พักพิง
“พี่รักยู” ปราณแตะริมฝีปากลงไปอีกครั้ง เพื่อประทับคำพูดของเขาดั่งคำสัญญา ร่างในอ้อมกอดของเขาอ่อนระทวย ปราณเลือกที่จะจูบซ้ำลงไปอีกครั้ง ก่อนเลื่อนตัวลงนอนราบ ดึงคนตัวเล็กกว่าเข้ามานอนในอ้อมแขน
“ง่วงแล้วใช่ไหม”
“ครับ” แปลกที่ยูรู้สึกง่วงงัน คล้ายเขากำลังผ่อนคลาย รู้สึกปลอดภัยในอ้อมกอดของปราณ
“นอนเถอะ” ปราณกอดคนในอ้อมแขนให้แน่นขึ้น เขาไม่คิดจะผิดสัญญาแม้ว่าจะทำได้ เขารู้เรื่องครอบครัวของยูไม่มากไปกว่าที่อีกฝ่ายเล่า แต่มันทำให้เขารู้ว่ายูผ่านครอบครัวที่แตกสลายมา ความเชื่อใจในความรักแทบไม่มีเหลือ เหมือนแก้วเนื้อบางที่พร้อมจะตกแตก เขาอยากให้ยูรู้สึกมั่นคงและปลอดภัย อยากให้รู้ว่ายูเชื่อใจเขาได้เสมอ
“ฝันดีครับ” ปราณจรดริมฝีปากลงบนศีรษะเล็ก ก่อนหลับตาลงช้าๆ คนในอ้อมแขนขดตัวซุกเข้าหา ความรักไม่ใช่เรื่องของความต้องการเสมอไป วันนี้เขาได้เรียนรู้แล้ว
เขารักยูและอยากเป็นบ้านให้คนในอ้อมแขนตลอดไป
✪✣✤✥✦✧✣✤TBC✥✦✧✣✤✥✦✧✪
อีกสองตอนสุดท้าย ต่ายอ้วนเหมาหมดนะคะ ^^
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หัวข้อ: ✿ Apple of my eye ♥ สุดที่รักของผม [ตอนที่ 30 ] 02/09/17 ✿ P.62 (อ่าน 459083 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก