ผมเดินตามหลงมาในชุดลำลองของเขาที่ผมสวนใส่ได้เกือบจะพอดี เขายิ้มแย้มทักทายพ่อแม่ของเขาตามปกติ ส่วนผมหลังจากไหว้สวัสดีน้ารุ่งแล้วก็มากล่าวสวัสดีกับลุงธี ที่ผมรู้สึกเกร็งกับสายตาดุๆ ของเขาทุกที เขาเป็นคนเหมือนไม่พอใจอะไรอยู่ตลอดเวลา ผิดกับน้ารุ่งที่จะสีหน้าเปื้อนยิ้มตลอดทั้งวัน ถ้าเปรียบน้ารุ่งเป็นดวงตะวัน ลุงธีก็น่าจะเป็นเมฆฝนครึ้มๆ ที่มีฟ้าแล่บตลอดเวลา
“สวัสดีครับ ลุงธี” ผมรู้สึกถึงความสั่นของเสียงตัวเอง
“อืม... สวัสดี.... เป็นไง? ไม่เจอกันนานเลยนะ”
ลุงธีละสายตาจากหนังสือพิมพ์ที่ตนอ่านอยู่และมองผมจากหางตาวูบหนึ่งก่อนพูดทักทายตอบมา
“คะ...ครับ สบายดีครับ ลุงละครับ?”
“ก็สบายดีไม่ป่วยไม่ไข้ เมื่อคืนนอนสบายไหม? ไอ้เจ้าหลงมันกวนหรือเปล่า?”
“ไม่ครับ ผมเองก็หลับสนิทเพราะเหนื่อยด้วยล่ะครับเลยนอนสบายดี”
“ห้องไอ้หลงมันรกจะตาย ห้องว่างๆ ก็มีในบ้านทำไมน้ารุ่งแกไม่จัดให้ไปนอนก็ไม่รู้?”
ลุงธีเงยหน้าขึ้นมาจากหน้าหนังสือพิมพ์อีกครั้ง คราวนี้เหล่มองไปทางน้ารุ่งเป็นเชิงตั้งคำถาม
“คุณคะ ห้องนั้นฝุ่นเยอะจะตายเตรียมห้องไม่ทันหรอก!”
แม่พูดขึ้นขณะเตรียมจัดกับข้าวบนโต๊ะอาหาร
“แล้วให้ผู้ชายตัวใหญ่ๆสองคนนอนเบียดกันบนเตียง มันจะไปนอนสบายได้ยังไง?”
ลุงธีพูดขณะหันหน้ากลับไปจดจ่ออยู่กับตัวหนังสือบนหน้ากระดาษอีกครั้ง
“ผมโอเค ผมนอนเบียดได้สบายดี”
หลงพูดแทรกขึ้นมาพร้อมขำไปด้วย ทำให้ผมแอบตาเขียวใส่เขาไปยกหนึ่ง และผมไม่ลืมหันไปดูปฏิกิริยาของผู้ที่ผมยำเกรงที่สุดในบ้านอย่างลุงธีที่นิ่งเฉย ซึ่งผมเดาว่าน่าจะไม่ได้ยินหรือไม่ใส่ใจกับคำพูดของไอ้เด็กไม่รู้กาละเทศะอย่างหลง แต่ก็ทำให้ผมรู้สึกโล่งอก ในขณะที่น้ารุ่งก็แอบตีต้นแขนของหลงดัง ‘พั่บ’ ผมล่ะอยากเดินไปเขกหัวอีกสักรอบ
“คุณคะเสร็จแล้ว ไปกันเถอะคะ”
น้ารุ่งพูดขึ้นหลังจากเดินไปล้างมือมาเรียบร้อยแล้ว
“อืม..โอเค”
“อ้าว! แม่จะไปไหน? ไม่กินข้าวด้วยกัน?”
หลงพูดขี้นมาขณะนั่งประจำเก้าอี้ประจำตัว
“พ่อกับแม่กินกันแล้วจ๊ะ ก็เล่นตื่นกันเสียเกือบบ่าย น่าจะรู้ว่าพ่อเขาต้องกินข้าวตรงเวลา ใครจะไปรอจ๊ะ”
น้ารุ่งพูดจบก็ใช้มือตบหน้าผากหลงเบาๆ
“ขอโทษครับ..” ผมรีบขอโทษน้ารุ่งโดยอัตโนมัติ
“เอิร์ธน่ะ.. ไม่เป็นไรหรอกลูก แต่ไอ้ลูกน้าเนี่ย มันขี้เกียจไม่รีบตื่นขึ้นมาทำอย่างอื่นบ้างเอาแต่นอน!”
“แม่ก็... ปิดเทอมแล้วขอขี้เกียจบ้างดิครับ”
ผมโอดครวญ
“ก็ตื่นมาช่วยแม่แกทำงานบ้านบ้างไง สันหลังยาวจนถึงเพดานแล้ว!!”
ลุงธีเสริมขึ้นมาด้วยน้ำเสียงที่ทำเอาผมสั่นไปหมด
“ครับป๊า.....”
หลงดูจะหมดคำพูดกับการโต้กลับของลุงธีร์
“กินข้าวกันไปเลยนะ น้ากับลุงธีขอไปทำธุระข้างนอกสักหน่อย แล้ว น้าวานเป็นธุระดูเรื่องเกรดของไอ้ลูกไม่เอาไหนให้น้าหน่อยนะ ลงโทษให้หนักเลยหากเกรดมันไม่ได้เรื่อง?”
น้ารุ่งพูดด้วยท่าทางอมยิ้มเหมือนเคย ส่วนหลงก็ทำท่าไม่พอใจเล็กน้อยกับประโยคของแม่ตัวเอง
“อ้าว!! เกรดออกแล้วเหรอ??”
ผมหันไปทางไอ้ลิงทโมนที่อยู่อีกฝาก
“ยังไม่เป็นทางการ ผมไปถามคะแนนดิบจากอาจารย์มา แล้วก็ให้ไอ้ชัยมันคำนวนให้ก็น่าจะไม่ห่างจากนี้”
หลงพูดพลางลุกออกจากเก้าอย่างเกียจคร้านไปหยิบกระดาษขนาดเอสี่พับครึ่งจากน้ารุ่งมายื่นให้ผมแบบส่งๆ
”น้าไปก่อนนะ แล้วก็หลง... กินเสร็จก็เก็บโต๊ะให้เรียบร้อยด้วยนะ!”
“คร้าบ.......” หลงลากเสียงตอบยาวขณะที่มองกับข้าวหลากหลายบนโต๊ะ
“ไม่เป็นไรครับน้ารุ่ง เดี๋ยวผมจัดการเอง” ผมส่งเสียงให้น่ารุ่งที่กำลังเดินพ้นประตูบ้านไป
“ให้ไอ้หลงมันทำน่ะแหละ เอิร์ธเป็นแขกไม่ต้องไปทำให้มันหรอก!” ลุงธีเสริมขึ้นมาในขณะที่ตัวพ้นประตูไประยะหนึ่งแล้ว พลังเสียงของคนบ้านนี้สุดยอดทุกคน พอได้ยินแบบนั้นผมก็หันไปยิ้มให้ไอ้ตัวดีที่ทำหน้าบอกบุญไม่รับอยู่ฝั่งตรงข้าม
“อืม..... ไม่เลวนี่ เกรดถือว่าอยู่นเกณฑ์ดีนะ คะแนนก็ดีขึ้นเยอะเลย” ผมคลี่กระดาษเอสี่ที่พับอยู่ในมือออกมาและพิจารณาคะแนนแต่ละวิชาในหน้ากระดาษ
“ก็คนพยายามแทบตาย.... แต่ดันไปเจอเรื่องแบบนั้นที่บ้านพี่ เล่นเอาผมประสาทกินไปเลย” หลงพูดด้วยสีหน้าบึงตึงกับส่งสายตาที่เสียดแทงมาทางผม ผมรู้สึกเจ็บแปล๊บขึ้นมาจุดหนึ่งที่กลางอก ดูจากสีหน้าและน้ำเสียง เหตุการณ์นี้คงทำเขาเสียใจไม่น้อย
“โอ๋ๆ เอาน่าเดี๋ยวพี่ให้รางวัลแห่งความพยายามนะ จะพาไปเที่ยวปิดเทอมเอาไหม?”
“โอเค!! ค่อยรู้สึกดีขึ้นมาหน่อย ว่าแต่จะไปไหนดีนะ”
“แล้วแต่เลย หลงคิดเลยเดี๋ยวพี่พาไป”
“งั้นขอคิดดูก่อนนะ... แต่ก่อนอื่น.....”
หลงเหล่มองมาทางผมด้วยสายที่หิวโหย
“อะไร? ไม่ต้องเลย รู้นะคิดอะไร?”
“อะไรพี่? ผมแค่อยากได้มัดจำแค่นั้นเอง! นะ.. ผมขอวันนี้ก่อนนะพี่นะ? ผมคิดถึงพี่จะแย่ ตั้งหลายวันเราไม่เจอกันเลย แค่เมื่อเช้าผมยังไม่หายคิดถึงเลย!”
หลงพูดไปพลาง ยื่นมือมาจับที่มือผม และยื่นหน้าหล่อๆ ของเขาเข้ามาใกล้ผมเสียจนผมสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นๆของเขา
โอย... ไอ้เด็กบ้า อย่าทำตัวน่ารักได้ไหม? หัวใจผมมันอ่อนแอกับการออดอ้อนแบบนี้
“กลับไปนั่งกินข้าวดีๆเลย!!”
ผมทำเสียงแข็งใส่
“โหย....พี่เอิร์ธน่ะ!”
“กินข้าวให้เสร็จก่อนค่อยว่ากันโอเคนะ ตอนนี้พี่หิว เวลาท้องหิวมันไม่คิดเรื่องอื่นเข้าใจป่ะ?”
“โอเคครับ!!”
หลงยิ้มร่าและกลับไปนั่งประจำที่พร้อมตักข้าวเข้าปากอย่างสบายใจ
...............
งานเยอะ แต่ยังปั่นต้นฉบับอย่าขมักเขม้น
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
