ตอนที่151 พิเศษ ตาร์กะข้าว<3>
และแล้ววันนี้ผมก็ถึงสิงค์โปรจนได้ พอมาถึงเตรียมของจัดของเสร็จ ลินก็โทรตามให้ลงไปล๊อบบี้เพราะว่ามีคนทางบริษัทของที่นี่มารับ ผมเคยมาแล้วหนึ่งครั้ง คนที่ดูแลอยู่ที่นี่ชื่อพี่ยศ เป็นคนนิสัยดีมากๆ อัธยาศัยดี พูดเพราะมาก จนผมเกรงๆนิดนึง แต่พอพี่แกพูดเล่นด้วยก็เลยคุยได้ด้วยหลายๆเรื่อง พี่ยศเพิ่งอายุแค่สามสิบกว่าๆเอง แต่จบปริญญาเอกแล้ว อีกอย่าง มีลูกมีเมียแล้วด้วย แต่หน้าตานี่ยังเด็กได้อีกครับ เด็กได้อีก ฮ่าๆๆ ดูอบอุ่นมากๆ
“หวัดดีครับพี่.”ผมยกมือไหว้พี่ยศ หลังจากที่ลงมาที่ล๊อบบี้
“เป็นไงเรา ยังหล่อเหมือนเดิม.”พี่ยศทักแล้วตบบ่าผมเบาๆ
“งานเยอะมากอะครับ.นี่ยังคิดเลยว่าโทรมไปรึเปล่า.”ผมบอก
“ไม่หรอก.ดีแล้ว.อย่าเดินใกล้พี่มากละ.เดี๋ยวสาวไม่มองพี่..ฮ่าๆๆ.”พี่แกก็แซวไปของแกเรื่อยเปื่อยเลยครับ จนไปดูงานกัน เสร็จก็เย็นๆพอดี โทรหาไอ้ตัวแสบที่บ้านหน่อยดีกว่า
“ฮัลโหล.บ้านน้องเพลงฮะ”ไอ้บ้า ใครสั่งใครสอนให้มึงพูดว่าบ้านมึง. นี่มันบ้านกรู ไอ้ลูกเวร
“บ้านใครนะครับ.”ผมแกล้งทำเสียง
“บ้านน้องเพลงไงฮะ.บอกไปแล้ว.หูไม่ดีหรอฮะ.”ดูมันครับ นี่ถ้ากรูไม่ใช่พ่อมึงเนี้ย โดนด่าไปแล้วไอ้เพลง
“ไอ้เด็กเวร.”ผมด่ามัน
“พ่อออ...”นั้นครับ ตะโกนใส่หูกรูเต็มๆ
“เออ.จะตะโกนทำไมเนี้ย.แสบแก้วหู.”เสียงเด็กตะโกนนะครับ แหลมจะตาย
“แล้วนี่กินข้าวรึยัง.”ผมถาม
“ยังเลยอะ.อาตาร์จะพาออกไปกินข้างนอกกับแฟนอาตาร์.”มันทำเสียงตื่นเต้นด้วยครับ
“อะไรนะ..”ผมถามกลับโดยไว
“ไปกินข้าวกับแฟนอาตาร์.”มันพูดย้ำ แฟนอาตาร์ก็พ่อมึงเนี้ย ไอ้ลูกเวร
“มันอยู่ไหน.”ผมถามเสียงแข็ง
“พ่อทำไมต้องทำเสียงดุด้วยอะ.”มันทำเสียงงอนอีกครับ
“พ่อถามว่าไอ้ตาร์อยู่ไหน.”ผมถามอีกครั้ง
“อาตาร์อยู่ห้องรับแขกกับพี่สาวคนสวย.”เออ มึงไม่ต้องย้ำ ไอ้เด็กเปรต
“ชื่ออะไร.”ผมถาม
“ชื่อพี่ต่ายฮะ.”มันตอบเสียงตื่นเต้น มึงจะตื่นเต้นเพื่อนี่กรูมาไม่ถึงวัน พาใครมาบ้านวะ ไอ้เหี้ยตาร์
“แค่นี้นะ.”ผมบอกมัน อารมณ์เสียสุดตีน
“เดี๋ยวฮะ.พ่อกินข้าวรึยังอะ.”มันรีบถาม
“กินแล้วครับ.”ที่จริงยังไม่ได้กินหรอกครับ
“หรอฮะ.น้องเพลงคิดถึงพ่อนะ.”มันบอก
“ครับ พ่อก็คิดถึง.”ระงับสติอารมณ์หน่อย อย่าไปลงกับเด็ก
“ตั้งใจเรียนละ.แค่นี้นะอย่าดื้อด้วยเข้าใจมั้ยครับ.”ผมบอก
“ครับ..”แล้วผมก็วางไป กดโทรศัพท์เข้ามือถือไอ้ตาร์ทันที
“ครับ.”มันรับ
“ทำไรอยู่.”ผมถาม
“คุยกับเพื่อนอยู่.”มันตอบติดขัดนิดหน่อยถึงปานกลาง
“กับใคร.ชื่ออะไร.”ผมถามเสียงแข็งกลับ
“แปบนะครับ.”ไอ้ตาร์ไม่รู้มันบอกผมหรือว่าใครครับ แล้วประมาณสามนาทีมันก็พูดขึ้น
“ถึงแล้วหรอครับ.”กรูถึงตั้งนานแล้วเฟ้ย
“เออ.”ผมตอบห้วนๆ
“กินข้าวรึยังครับเนี้ย.”มันถาม
“ยัง.กรูถามว่ามึงอยู่กับใคร.”ผมถามมัน
“อ่อ..”มีการทำเสียงแบบนึกได้
“น้องต่าย.พนักงานใหม่นะครับ.พอดีว่าน้องเค้าไม่ค่อยรู้งานเลยต้องสอนหน่อย.งานใหม่ต้องทำร่วมกันนะครับ.”มันพูด
“บอกกรูสักคำก็ไม่มี.นึกจะพาใครเข้าบ้านก็เข้า.”ผมพูด
“ขอโทษครับ.งานเพิ่งมาวันนี้เอง.จะรีบเคลียร์ก่อนล่วงหน้า.เพราะวันจันทร์ก็ต้องลาไปงานไอ้ตัวเล็กอีก.”มันพูดบอก
“เออ.ช่างแม่งเหอะ..แต่อย่าให้รู้แล้วกันว่ามีมากกว่านั้น.แดกเสร็จก็กลับบ้านเลยละ.”ผมบอกมัน
“ครับๆ..หึหึ.”มันหัวเราะ
“หัวเราะหาแป๊ะมึงไง.กรูไม่ได้หึงโว้ย.แต่กรูไม่ชอบ.”ผมบอก แล้ววางโทรศัพท์ใส่แม่งเลย
อาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็ลงไปกินอาหารเย็นกับลิน เลขานะครับ กับพี่ยศ แล้วก็แฟนพี่ยศ พี่ยศย้ายมาอยู่ที่ประเทศสิงค์โปร และลูกๆก็อยู่ที่นี่ด้วยนะครับ
เมื่ออะไรหลายๆอย่างเริ่มเคลียร์ ผมทำงานเสร็จ ก็ไปเดินซื้อของ ให้ไอ้ตัวแสบที่บ้าน กับไอ้ตาร์ หลังจากวันที่ว่าไอ้ตาร์ไปวันนั้น ก็ไม่มีอะไรครับ โทรไปปกติ บางทีไอ้ตัวแสบมันก็บอกให้ไอ้ตาร์กดโทรมาหาผมซะงั้น วันพบผู้ปกครอง ไอ้ตาร์ถ่ายทั้งรูปทั้งวีดีโอไว้เลยครับ มันอวดใหญ่ว่าผมกลับมาเมื่อไหร่จะเอาให้ดู
เมื่อดูงานเสร็จ เขียนแผนงานเสนอท่านประธานเสร็จ ก็เดินทางกลับเยือนประเทศเรารักรออยู่ทันที
“พ่ออออ..”เออ กรูรู้แล้วว่ามึงมารับกรู มันรีบวิ่งมากอดขาผม ผมอุ้มมันขึ้น มันหอมแก้มผมทันที
“ดีใจอย่างกับกรูไปมาเป็นปี.”ผมบ่นกับไอ้ตาร์ ไอ้ตาร์มันเข็นรถให้ผมต่อ
“พ่อซื้อของเล่นมาให้เพลงป่ะอะ.”ประโยคแรกที่ทักกรู
“ซื้อ..แต่งไม่ได้ของเล่นของอาทิตย์นี้นะเพราะพ่อถือว่าซื้อมาให้แล้ว.”ผมบอก มันยิ้มร่าเริงทันที ก่อนที่ไอ้ตาร์จะพาไปนั่งกินที่ร้านอาหาร แล้วก็กลับบ้าน ผมจัดของ ก็มีไอ้เพลงนั้นแหละครับ ที่ช่วยรื้อของ
“เพลงดึกแล้ว.ไปนอนได้แล้ว”ผมบอก
“เดี๋ยวก่อนฮะ.เพลงอยากอยู่กับพ่ออะ.”มันบอก
“ไม่ได้ครับ.พรุ่งนี้เพลงมีเรียนนะครับ.เดี๋ยวพ่อไปส่งแล้วกัน.พรุ่งนี้พ่อเข้าสายได้.”ผมบอก
“ฮะ.พรุ่งนี้พ่อลงไปส่งเพลงด้วยนะ.”มันเดินเข้ามากอดผมที่นั่งพับผ้าอยู่
“อืมๆ.ไปนอนไป..”ผมบอก แล้วพยักหน้าให้ไอ้ตาร์ ประมาณว่าเวรมึงแล้วแหละวันนี้ ไอ้ตาร์มันก็จูงมือไอ้เพลงไป
ตื้ดๆ ๆ ๆ ๆ
“เออ.”ผมรับโทรศัพท์ ไอ้เหี้ยแสบนะครับ
“กลับมาแล้วหรอวะ.”มันถาม
“ถ้าไม่กลับแล้วกรูจะรับโทรศัพท์ได้มั้ยวะ.”ผมย้อน
“เออ.กรูจะส่งข่าวสักหน่อย.กวนส้นตีนกรูอีก.”มันย้อนกลับ
“ข่าวไรมึงวะ”
“เปล่าหรอก.แค่จะมาบอกว่า.เมื่อวานกรูเห็นเฮียนั่งกินข้าวกับสาวสวยโคตรที่ร้าน.........................วะ”ไอ้แสบมันพูด ผมเงียบ
“เฮ้ย...เงียบไรวะ”ไอ้แสบมันถาม
“กี่โมง.”ผมถามกลับ เสียงเริ่มเปลี่ยนไอ้แสบคงรู้
“ใจเย็นมึงใจเย็น..คงแค่เพื่อนแหละ..กินข้าวเฉยๆ.”ไอ้แสบรีบบอก
“กี่โมง..”ผมถามย้ำ พาไปร้านอาหารที่ผมกับไอ้ตาร์ไปประจำด้วยครับ แล้วมันก็เคยบอกผมว่า ร้านนี้ถ้าไม่ใช่คนสำคัญ ก็จะไม่พามาหรอก และตอนนั้นก็มีแค่ผม มันบอกมีแค่ข้าวคนเดียวที่พี่จะมาร้านนี้ด้วย ไอ้ตอแหล
“ก็ประมาณสองทุ่ม..พอดีกรูไปสั่งอาหารไว้ให้ไอ้ปานอะ..กลับมาเจอพอดี แต่ไม่กล้าเข้าไปทักวะ.กลัวเฮียทำตัวไม่ถูก”มันพูด
“เออ.แค่นี้ใช่มั้ย.”
“เฮ้ย.โทรมาบอกนี่แค่ให้ระวัง ไม่ได้ให้ไปทะเลาะกันนะมึง.”มันพูด
“เออ..ขอบใจ.”ผมบอกมัน แล้วกดวางทันที ยอมรับครับ กรูเป็นคนขี้หึงมาก แต่จะเก็บอาการได้ตลอดแหละครับ อีกอย่างผมนะก็อย่างที่เห็น ไว้ใจมันมาก เพราะว่าผมเคยเจ้าชู้ แต่พอมีไอ้ตาร์มันก็เริ่มหายไปเอง ส่วนไอ้ตาร์มันก็เคยเจ้าชู้เช่นกัน แต่ว่าตั้งแต่คบกับผม มันไม่เคยนอกลู่นอกทางเลย ผมเลยต้องระงับสติอารมณ์ไว้ก่อนนะครับ
ตื้ดๆ ๆ ๆ
ผมหันไปเหลือบมองโทรศัพท์ไอ้ตาร์ที่อยู่บนเตียง ผมลุกขึ้นไปดู
“น้องต่าย” แต่ก็ต้องกลับมานั่งเหมือนเดิม เพราะว่าไม่รู้ว่าจะรับดีรึเปล่า ยังไม่อยากคิดมาก เพราะไม่อยากคิดไกล
จนเสียงโทรศัพท์ดับไป
ตื้ดๆ ๆ ๆ ๆ
ผมลุกไปดูอีกครั้ง
“น้องต่าย” ตอนนี้ไอ้ตาร์มันคงนอนอ่านนิทานให้ไอ้เพลงฟังอยู่ ผมตัดสินใจหยิบมันขึ้นมาแล้วกดรับ
“ครับ.”
“ฮัลโหล.เออ.พี่ตาร์อยู่รึเปล่าค่ะ.”เสียงเล็กๆแบบผู้หญิง กรอกสายมา
“อยู่ครับ.แต่ว่าอยู่อีกห้องจะให้ตามรึเปล่าละครับ.”ผมถาม พยายามทำเสียงให้เรียบที่สุด
“อ่อ.ไม่เป็นไรค่ะ.เดี๋ยวฝากบอกพี่ตาร์ด้วยนะค่ะ.ว่าต่ายโทรมา.”
“ครับ.”ผมพูดบอก แล้วกดวางทันที ก่อนที่จะเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำ ออกมาอีกที ก็เจอไอ้ตาร์มันนั่งเล่นเอมอยู่หน้าคอมแล้วครับ
“เมื่อกี้คนชื่อต่ายโทรมา.”ผมพูด บอกแล้วเดินไปที่โต๊ะเครื่องแป้ง
“นานยังครับ.”มันหันมาถาม
“สักพัก.ก่อนกรูอาบน้ำ.”ผมพูด
“อ่อครับ.”ไอ้ตาร์มันรับรู้แล้วหันไปเล่นคอมต่อ ผมทิ้งตัวลงนอนด้วยความเหนื่อย ในหัวก็คิดเรื่องไอ้ตาร์นิดๆ เป็นไปไม่ได้หรอกครับ คู่รักกันอยู่กันนานขนาดนี้จะไม่คิด ถึงจะไว้ใจกันขนาดไหนแล้ว ลึกๆมันก็ต้องคิด หลายๆประเด็น เบื่อรึเปล่า หมดรักรึยัง มีคนอื่นที่ดีกว่ามั้ย มันเริ่มเข้ามาในหัวผม ผมรู้ตัวแล้วครับว่าฟุ้งซ่าน เลยหยิบไอพอตเสียบหูแม่งเลย แล้วก็หลับไปในที่สุด
ตื่นมาอีกที ไอ้ตัวแสบมันมาปลุกผมแหละครับ เขย่าตัวอย่างกับแผ่นดินไหว
“เออๆ..รู้แล้วตื่นแล้ว.”ผมบอกมัน ผมหันเห็นไอ้เพลง อาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อยแล้วครับ
“รีบตื่นทำไม”ผมถามมัน เมื่อหันไปเห็นนาฬิกา เพิ่งหกโมงเองครับ แต่ว่ามันแต่งตัวเสร็จแล้ว
“ก็วันนี้พ่อต้องไปส่งเพลง.รีบตื่นสิฮะเดี๋ยวไม่ทัน”มันพูด ผมก็ไม่ค่อยเดินลงไปส่งมันถึงห้องเท่าไหร่หรอกนะครับ
“อืมๆ..ลุกแล้วๆ..”ผมบอกมัน แล้วลุกขึ้น
“ไอ้ตาร์ละ”ผมถาม
“ทำกับข้าวอยู่ข้างล่างอะ.พ่อรีบลุกดิ.เดี๋ยวสาย.”มันยังไม่วายทำปากจู๋ใส่ผม
“คราบๆ..ตกลงนี่มึงลูกกรูหรือพ่อกรูวะ.”ผมตบหัวมันเบาๆ ไอ้เพลงลูบหัวตัวเองแล้วยิ้ม
“ไปรอพ่อข้างล่างไป.อาบน้ำเสร็จเดี๋ยวลงไป”ผมบอก
“ฮะ.”แล้วมันก็วิ่งจู๊ดลงไปครับ
ผมอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ ก็ลงมากินข้าวข้างล่าง วันนี้มีข้าวผัด กับไข่ดาว น่องไก่ทอด คนละสามน่อง
ไอ้ตาร์เห็นผมเดินลงมา มันก็ยิ้มแปลกๆ ผมก็ยิ้มกลับให้มันแปลกๆด้วยเหมือนกัน ก็มึงยิ้มแปลกๆมาก่อนเองนี่หว่า
“วันนี้ข้าวไปรับเพลงได้รึเปล่าครับ.”ไอ้ตาร์มันถามขึ้นระหว่างอาหารมื้อเช้า
“ทำไม.”ผมถามกลับแต่ว่าตาจับจ้องอยู่ที่จานข้าว
“พี่มีธุระกับลูกค้าตอนเย็นนี้นะ.”มันพูด
“อืม..”ผมตอบไปงั้นๆ
“เย้ๆ..พ่อไปรับ.”ไอ้นี่ก็ดีใจไม่ได้ดูสถานการณ์เลยครับว่าตึงเครียด
และแล้วอาหารเช้าก็หมดไปผมไปส่งไอ้เพลงที่โรงเรียน มันก็ลากผมลงจากรถจนได้ครับ
“ว๊ายย..”จะตกใจทำไมครับครู
“คุณพ่อน้องเพลง.”ครับ กรูพ่อไอ้เพลง รู้แล้วครับ
“ทำไมมาส่งน้องเพลงได้ละค่ะวันนี้”ครูสาว ยิ้มถามผม
“เจ้าตัวดีลากมานะครับ.”ผมยิ้มตอบ
“น้องเพลงเป็นไงบ้างครับ.”ผมถาม
“ดีค่ะ.เป็นเด็กดีเลยค่ะไม่ต้องห่วงนะค่ะ..”คุณครูตอบ ไอ้เพลงมันเงยหน้ายิ้มบานเฉ่งให้ผม
“รู้แล้วๆ.”ผมบอกมัน
“งั้นพ่อไปก่อนนะ..เป็นเด็กดีด้วย..เดี๋ยวเย็นนี้พ่อจะมารับแล้วกัน.รอในห้องกับครูนี่แหละ”ผมบอก แล้วนั่งยองๆลง
“ฮะ..”มันตอบ แล้วหอมแก้มผมสองข้าง ก่อนที่ผมจะหอมกลับ ก่อนที่ผมจะยกมือบ้ายบายให้ ไอ้เพลงมันก็เดินเข้าห้องไป ผมเดินกลับมาที่รถ แล้วกดโทรหาไอ้ป๊อด
“ว่าไงวะ.กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่.”เออสรุปพวกมึงรู้กันหมดเลยป่ะว่ากรูไปสิงค์โปร
“เมื่อวาน.”ผมบอก
“มีไรวะโทรหากรูได้.”มันถาม
“ไอ้ตาร์มีคนอื่นนอกจากกรูรึเปล่า.”ผมตรงเข้าประเด็น
“เฮ้ยยย..ว่าไปนั้น.เฮียเนี้ยนะ”มันรีบพูด
“ชื่อต่าย.พนักนักงานใหม่ในออฟฟิตมีรึเปล่า.”ผมถามมันเสียงเรียบ ไอ้ป๊อดเงียบไปสักพัก
“มี..”มันพูดค่อยๆ
“เฮ้ย..ไม่หรอกมั้ง..”มันรีบพูดตัด
“ข้าวกลางวันมันไปแดกกับใคร”
“เออคือ.เดี๋ยวนี้ก็กับต่าย.”
“ตั้งแต่เมื่อไหร่”ผมถามกลับ นี่ตกลงกรูไม่รู้ความเป็นไปของมึงเลยใช่มั้ยไอ้เหี้ยตาร์
“ก็เกือบเดือนแล้ว..ต่ายเพิ่งเข้ามาทำงานนะ.กรูคิดว่าไม่น่าจะมีอะไรนี่หว่า.มึงสงสัยอะไรวะ.กรูคิดว่ารุ่นพี่แนะนำงานรุ่นน้องธรรมดาเลยไม่ได้โทรหามึง”มันรีบพูดแก้ตัว ไม่รู้แก้ตัวให้ไอ้ตาร์หรือว่ามันเอง
“..อืม..แค่นี้แหละที่อยากรู้.”ผมบอก
“มีอะไรรึเปล่าวะ.เสียงมึงไม่ดีวะ.กรูไม่ชอบ.”ดูมันครับ
“เปล่าหรอก..”ผมพูด น้ำตาเริ่มคลอ แล้วกดวางเลย กลัวมันถามอีกแล้วจะร้องไห้ ผมนั่งอยู่ในรถนานแค่ไหนไม่รู้ แต่นั่งอีกที ก็เก้าโมงครึ่งไปแล้วครับ ดีไม่ขาดอากาศหายใจตาย เปิดแอร์ไว้นะ กร๊าก
..........................
“บอสค่ะ.”ลินเดินเข้ามา
“ครับ.”ผมก้มหน้าก้มตาทำงานแล้วตอบรับ
“บ่ายสองท่านประธานเรียกประชุมใหญ่..แล้วก็หมดแล้วนะค่ะ..พรุ่งนี้ลูกค้าของบริษัท......................ที่เราร่วมหุ้นด้วย.ขอพบบอสตอนสิบโมงเช้า..แล้วก็เซนต์เอกสารนิดหน่อยค่ะ.”ลินแจงรายการให้ผม
“ไม่มีงานแล้วหรอ.”ผมถาม
“ไม่แล้วค่ะ.”ลินยิ้ม
“งั้นพรุ่งนี้เอาโปรเจคหน้ามาให้ผมดูเลยแล้วกัน..เบื่อ..”ผมบอกไปเซ็ง ลินหน้าเสียทันที
“เออ.ค่ะ..”
“ขอกาแฟผมอีกแก้วด้วย.”ผมบอก
“ค่ะ.”แล้วลินก็เดินออกไปอย่างงงๆ แหละครับ
.......................เที่ยง.......................
“ไอ้ตาร์ละ.”ผมถามไอ้ป๊อด
“ออกไปกินข้าว..”มันพูด แล้วเงียบ เหมือนกลัวว่าผมจะถามต่อ
“กับใคร.”เสียงเด็ดขาด
“ต่าย.”ตอบแผ่วเบามากๆ
“อืม..แค่นี้นะ.”ผมบอกมัน แล้ววางไป
ตู๊ด ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ
นานรับมากๆ
“ครับ.”มันกดรับ เสียงมันจะฟังออกแหละครับ ว่าผิดปกติรึเปล่า ถ้าไม่อคติจนเกินไป
“อยู่ไหน.”ผมพยายามทำเสียงให้เรียบที่สุด
“ร้าน.....................นะครับ.ออกมากินข้าวกลางวันกับ.ลูกค้า.”มันพูด
“ลูกค้า..”ผมเน้นคำเหมือนเป็นคำถามซะมากกว่า
“ครับ..”มันตอบ
“มีอะไรรึเปล่าครับ.”มันถามกลับมา
“ไม่อะ.........................ตาร์....”ผมหายใจเข้าลึกๆ ก่อนที่จะพูดออกไป
“ครับ...”
“.อย่าแม้แต่จะคิดที่จะโกหกกรู..เพราะถ้ามึงโกหกเมื่อไหร่.กรูจะไม่มีความไว้ใจให้มึงอีก.”ผมพูด แล้วกดวางทันที น้ำตาเสือกไหลซะงั้น ไอ้สัดเอ้ย ร้องหาเหี้ยไรวะ
“เออ.ขอโทษค่ะ.ที่ลินไม่ได้เคาะประตูก่อน.”ลินเดินเข้ามา จะเคาะได้ยังไง ถือถาดสองมือขนาดนั้น ผมรีบเช็ดน้ำตา
“ไม่เป็นไรครับ.”ผมยิ้มให้ฝืนๆ
“ขอโทษนะค่ะบอสถ้าลินจะเสียมารยาท..”ลินพูดแบบกลัวๆ
“บอสมีปัญหาอะไรรึเปล่าค่ะ..”ลินถาม ผมยิ้มให้
“นิดหน่อยครับ.ร้องไห้ให้เห็นขนาดนี้.จะแก้ตัวก็ไม่ได้สินะครับ.”ผมยิ้มตอบ
“แต่ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกครับ.เรื่องไร้สาระนะ.”ผมตอบไป
“ความรักรึเปล่าค่ะ.”ลินถาม
“....................”ผมเงียบไม่ตอบ ได้แต่สบตากับลิน
“อย่าคิดว่าความรักเป็นเรื่องไร้สาระเลยค่ะ.คนที่รักนั้นคือเราตัดสินใจเลือกเค้าแล้ว.ฟังเหตุผลเค้าหน่อยเป็นไงค่ะบอส.”ลินพูด มึงเป็นหมอดูมาก่อนป่าววะลิน
“ขอตัวนะค่ะ.มีอะไรเรียกลินได้เลยค่ะ.ขอโทษที่เสียมารยาทนะค่ะบอส.แต่ลินเป็นห่วง”ลินพูด
“ไม่เป็นไรครับ.ขอบคุณมากครับ.”ผมตอบ แล้วลินก็เดินออกไป ผมยกกาแฟขึ้นจิบ ไอ้ตาร์โทรเข้ามา ผมกดปิดก่อน เพราะพูดตอนนี้ คงไม่รู้เรื่องแน่ๆ
“รับหน่อยนะครับ”มันส่งข้อความมา แล้วกดโทรไม่ยั้ง ผมก็ยังไม่รับ แล้วเก็บโทรศัพท์ไว้ในลิ้นชัก ออกไปดูงานที่โรงงาน ก็ทิ้งโทรศัพท์ไว้แบบนั้นแหละครับ
จนเย็น ก็ขับรถไปรับไอ้เพลง
...
มาต่อ
กร๊ากก
งงเลยไง
คนอ่านงง
กิ้วๆ
ชีวิตผลิกผัน
ฮ่าๆ
เล่นอะไรไม่รู้ :jul1:จะโดนตืบรึเปล่าวะกรู
เอิ้กกกกก
หัวข้อ: [นิยาย]สุดท้ายกรูก็รักมึงจนได้..ไอ้โรคจิต (ไม่อนุญาตให้นำนิยายไปโพสเวปอื่นค่ะ) (อ่าน 2648151 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก