ตอนที่145 พิเศษ เป้กะเข็ม<4>
“ให้ส่งตรงไหนวะ.”ไอ้เข็มถามไอ้ฟิกที่นั่งอยู่หลังรถ
“ป้ายหน้าก็ได้ครับ.”มันพูด
“พูดเพราะก็เป็นนิมึง”ไอ้เข็มแดกดัน
ผมขับรถไปจนเกือบถึงป้ายรถเมล์ ก็จอดให้ไอ้ฟิกมันลง
“มีเงินเปล่าวะ”ผมหันไปถาม มันพยักหน้า
“อะ...เออ..ขอบคุณครับ.”มันตะกุกตะกักตอบ ผมหันไปเหลือมองไอ้เข็ม มันยิ้ม อย่างกับคนมีความสุขมากแหละครับ ที่ทำให้ไอ้ฟิกหงอยเป็นหมาเชื่องๆได้แล้ว เลว
“ติดใจก็โทรมานะมึง..080 .......................”มันบอกเบอร์โทรมัน แล้วก็ขำคนเดียว ผมนั่งยิ้ม ไอ้ฟิกรีบลงจากรถ แล้ววิ่งไปรอที่ป้ายรถเมล์
“มึงไปแกล้งมัน”
“ก็มึงดูมันดิ.”มันย้อนอีกครับ
“ไปไหนกันดี.”ผมจับมือมันมาเข้าเกียร์
“กลับบ้านดิวะ.”
“เดี๋ยวเช้าๆไปดูหนังกันป่ะ”ผมถาม
“..ก็ได้.แต่กรูเลือกนะ.”อีกแระครับ
“เออ.คราวที่แล้วมึงก็เลือกคราวนี้ให้กรูเลือกบ้างดิวะ”ผมพูด
“โห ไรวะ.”
“เดี๋ยวกลับไปอาบน้ำ แล้วก็นอนต่อก่อนแล้วกัน.แม่ง ง่วงอีกแล้ววะ”ผมบอก
“เออ..”ผมหันไปดูนาฬิกา เกือบเช้าแล้วครับ
ผมขับรถกลับมาบ้าน เพื่อเตรียมตัวนอนก่อนดีกว่าครับ
“โหหห...มาฟ้าแจ้งเลยนะมาม่าซัง”ไอ้แฟงแซว ไอ้นี่มันเด็กขยันนะครับ ตื่นเช้าตลอดเลยครับ
“แดกตีนกรูก่อนมั้ยไอ้เหี้ยแฟง.กรูบอกแล้วว่าอย่าเรียกแบบนั้น”ไอ้เข็มชักฉุน ตอนปกติไอ้แฟงจะเรียกว่าม๊านะครับ เหมือนกับแม่ เพราะมันนับถือผมเหมือนพ่อ พอมันรู้ว่าผมสองคนเป็นอะไรกัน มันก็เลยตั้งให้แบบนี้ แต่ว่าไอ้แฟงมันแกล้งไอ้เข็มนะครับ มาม่าซัง ไอ้เข็มได้ยินก็ยั้วตลอดแหละครับ
“แล้วนี่ไอ้ฝิ่นกลับมารึยัง”ผมถาม
“ยังเลยอะป๋า..กินอะไรเปล่า แฟงจะออกไปตลาด”ไอ้แฟงถาม
“ปาท่องโก๋ให้กรูยี่สิบน้ำเต้าหู้ด้วย”ไอ้เข็มสั่งแล้วเดินไปเลยครับ
“กรูไม่เอาอะ.เข้ามาก็ไม่ต้องกดกริ่งรวมญาติละมึง.กรูขอเตือนเดี๋ยวหน้ามึงจะมีรุมตีน”ผมบอกมัน
ไอ้แฟงยิ้มแหยๆ ก่อนที่จะเดินไปครับ
ผมเดินตามไอ้เข็มขึ้นไปบนห้อง มันถอดเสื้อผ้าได้ เหลือแต่บ๊อกเซอร์ก็ล้มตัวลงนอนทันที ผมจะเหลือหรอครับ ตามไปติดๆ
....................
ตื่นมาอีกที เก้าโมงครึ่ง ไอ้เข็มไม่อยู่ข้างๆแล้วครับ ผมลุกไปล้างหน้าแปรงฟันแล้วเดินลงมาข้างล่าง เห็นไอ้เข็มนั่งกินปาท่องโก๋อยู่
“ตื่นนานแล้วหรอวะ”
“อืม.สักพัก..จะดูการ์ตูน”มันบอก อืม มันติดการ์ตูนเสาร์อาทิตย์นะครับ
ผมเดินเข้าไปในครัว หาของทำอาหารเช้า อยากกินข้าวชิบเลยครับ หิวข้าวมากๆ เคยป่ะครับ ความรู้สึก ขอให้เป็นข้าว เม็ดข้าวอะ
หยิบของออกมา ผัดพริกแกงหมู ไข่ตุ๋นกุ้ง กับผัดวุ้นเส้นดีกว่า และแล้วก็ลงมือทำ อาหารสำหรับสองคน ผ่านไปเกือบชั่วโมงประมาณสี่สิบนาทีเสร็จ กว่าจะเตรียมของอีกครับ ไอ้ที่นั่งดูการ์ตูนอยู่นี่ทำไม่เป็นอย่าไปพึ่งมันเลยครับ
“กินข้าว.”ผมตะโกนบอก ไม่ถึงห้านาทีก็วิ่งปรู๊ดมาถึงโต๊ะอาหาร
“หอมฉุ๋ยยย...”มันทำเสียงแล้วสูดกลิ่นเข้าเต็มปอด
“ตักข้าวให้ผัวหน่อยสิ.”ผมนั่งลงบนเก้าอี้ แล้วเอาหม้อที่ใส่ข้าวยื่นให้มัน มันมองหน้า
แล้วมันก็ตักจานมันก่อน แล้วก็ตักใส่จานผม
“น่ารักจังเลย.”ผมยิ้มให้ แล้วโน้มตัวเองเข้าไปจุ๊บที่ปากมัน ไอ้เข็มหันหน้าหนีไม่ทัน เพราะว่าผมจับหน้ามันไว้เต็มสองมือ
“โห..สวีทหวานแหวว..”มาอีกแล้วครับ ไอ้แฟงนี่มันตัวมารจริงๆ
“กินข้าวมามึง”ไอ้เข็มเรียก
“ไม่เอาอะม๊า..แฟงมีนี่..”มันยื่นถุงให้ดู ขนมหวานเต็มเลยครับ กับข้าวเหนียวหมูปิ้ง
“มานั่งนี่ดิวะ.”ไอ้เข็มเรียก
“ไม่เอาอะม๊า.ขอดูการ์ตูนหน่อย.”แล้วไอ้แฟงก็นั่งลงตรงโซฟา หยิบข้าวเหนียวหมูปิ้งออกมากิน
ขอเล่าประวัติไอ้แฟงหน่อยแล้วกันครับ
วันหนึ่งผมเดินไปหาร้านอาหาร ที่รายการโทรทัศน์แนะนำให้กิน แล้วไอ้เข็มมันอยากกินมากนะครับ บวกกับผมด้วย ที่อยากกินเช่นกัน เดินไปหาไม่เจอสักที หลงแล้วหลงอีก ที่จอดรถก็ไม่มี ก็เลยลงเดิน ด้วยอาการอยากกินสุดๆ ดีวันนั้นแดดไม่ร้อนมาก มันร่มๆหน่อย ไม่งั้นผมกับไอ้เข็มคงตายเป็นคนเผาไปแล้วละครับ
“ข้าวมันไก่.โต๊ะสามสอง ไม่หนัง..”
“ขาหมูสาม.หมูกรอบสองโต๊ะ สี่...” ผมเดินผ่านร้านข้าวมันไก่ แล้วเหลือบไปดู ไอ้เด็กนี่หน้าตาดีนี่หว่า อะไรที่สะดุดตาที่สุดนะหรอครับ หน้าตามันนั้นแหละครับ น่ารักเลยทีเดียว ขาว ตาโต จมูกจิ้มลิ้มมาก ตัวสูงประมาณ ร้อยหกสิบเจ็ด หกสิบแปดได้ ตัวผอมๆ ถ้าได้กอดคงน่าฟัดน่าดูวะ แต่งตัว ไม่ได้เหมาะกับหน้าตาน่ารักๆเลยครับ กางเกงยีนส์ขาดๆ รองเท้าผ้าใบเก่าๆ เสื้อสีซีดๆ
“มีไรวะ”
“มึงดูดิ..น่ารักเนอะ”ผมพูดไม่คิด
เพี้ยย เข้าให้ที่กระบานเต็มๆ
“เค้าแค่ชมอะตัวเอง..”ผมลูบหัวปอยๆ
“ชมก็ไม่ได้.”มันทำหน้ายักใส่
“หน้าตาดีนี่หว่า.ทำไมมาเป็นเด็กเสริฟแบบนี้วะ”ไอ้เข็มมันพูด
“มึงไม่ชมเลยเนอะ”
“กรูชมได้”นั้นครับ เมียกรู เอาแต่ใจมากๆ
ผมกับไอ้เข็มยืนดูอยู่อย่างนั้น เพราะว่าผมนะ ไม่ยอมไป ไม่รู้เป็นอะไร เคยรึเปล่าครับ มันเหมือนถูกชะตา บางอย่าง เหมือนกับมันทำให้เราต้องหยุด แล้วดูเค้าคนนั้น ว่าทำอะไรนะ น่าสนใจวะ อะไรประมาณนี้
ไอ้แฟงเป็นเด็กที่ขยันมากเลยครับ มันเดินไปโต๊ะนู้ โต๊ะนี้ไวมาก อย่างกับลิง แถมยิ้มแย้มตลอดเวลา ร้านนี้ถือว่าขายดีเลยทีเดียวครับ พนักงานเสริฟก็สามสี่คน เพราะร้านนี้ขายดีมาก คนทำนี่มีแค่สองคนเองครับ
“มึงจะดูมันอีกนานมั้ย”ไอ้เข็มพูด แล้วเดินมาพร้อมกับถุงซาลาเปา ที่มันซื้อจากร้านข้าวมันไก่นั้นแหละครับ
“มึงว่ามั้ย..มันน่าสนใจ”ผมพูดกับไอ้เข็มเหมือนบอกกับตัวเอง
“พี่คนนั้นสั่งรึยังครับ..”มันหันมาเห็นผมกับไอ้เข็มหน้าร้าน ที่ยืนอยู่ มันคงไม่คิดว่ากรูดูมึงอยู่นั้นแหละ
“อ่อ.ซื้อซาลาเปานะ.”ไอ้เข็มบอก พร้อมกับยกถุงซาลาเปาให้ดู
“ครับ.”มันตอบแล้วยิ้มก่อนที่จะยกจานไปเสริฟทีเดียวสี่จาน อย่างคล่องแคล่ว
ผมกับไอ้เข็มเดินหาร้านอาหารไปเรื่อยๆ จนเกือบบ่ายสาม นี่นะครับ เก็บท้องไม่กินข้าวกลางวันเพื่ออีร้านนี้เลยครับ สุดท้ายหาเจอจนได้ครับ
“น้องครับ.ร้านหายากมาก..วันหลังช่วยติดป้ายใหญ่ๆหน่อยได้มั้ยครับ.พี่แทบเอาแว่นขยายมาส่องแล้ว”ผมพูดด้วยอาการหิวสุดตีน
“ขอโทษทีครับ..ทางเราจะปรับปรุง”นี่แหละครับ การที่เราเป็นเจ้าของร้าน รู้ดีครับว่า มันจะมีปัญหาอย่างนี้ เรามาเป็นลูกค้าร้านอื่น ยังไปกวนส้นตีนเค้าเลยไงครับ
“บลา ๆๆๆ ๆ”แล้วก็สั่งอาหารมาเต็มโต๊ะ เจ็ดอย่าง หมดนะครับ ไม่ใช่ไม่หมด นั่งกันนี่แบบ พิงเก้าอี้เลยครับ อิ่มมาก
“ก็ดี.”ไอ้เข็มพูด
“อืม..ไม่แพงด้วย.”ผมบอก พร้อมกับเรียกพนักงานให้คิดเงิน นั่งกันนานพอสมควรแหละครับ กินไปคุยไปเรื่อยๆ ไม่ได้ไปทำอะไร วันนี้วันหยุด
ผมกับไอ้เข็มเดินออกมา พร้อมกับดูของร้านนั้นร้านนี้ไปเรื่อย ตามข้างทาง
แพล้งงงงงง
ผมกับไอ้เข็มหันไปตามเสียงด้วยความตกใจ
“จับมันให้ได้นะมึง..”เสียงนักเลงที่ไหนวะ ผมรีบเดินออกจากร้าน ชะโงกหน้าไปดู
“โอ้โห..หนึ่ง สอง สาม สี่ ห้า หก เจ็ด แปด เก้า...สิบแปดตีน ใครโดนวะ”ผมนับพวกมันที่วิ่งตามใครไปก็ไม่รู้ครับ ฝุ่นตลบอบอวลไปหมด
“มีไรกันวะ”ไอ้เข็มเดินมา
“เก้าคนสิบแปดตีน.ไม่รู้แม่งไล่จะกระทืบใคร”ผมบอก
“เออ.ช่างแม่งเหอะ..กลับกัน.เหนื่อยแล้ววะ”ไอ้เข็มบ่น ผมเช็ดเหงื่อให้มันแล้วจับผมมันให้ปัดไป ผมหน้ามันค่อนข้างยาวแล้วนะครับ
“เอาผ้าเช็ดหน้าสิ..มือสกปรก”นั่นครับ เมียกรู ห่วงหน้าอีก ผมเลยต้องเอาผ้าเช็ดหน้าผม เช็ดหน้าให้มัน
“พอใจยังครับที่รัก.”ผมยิ้มให้
“คราบบ..”มันตอบรับอย่างกับเด็ก ให้มันเล่นแบบนี้บ้างเหอะครับ ปกติไม่ค่อยเล่นหรอก แล้วยิ่งแดดร้อนๆแบบนี้นะ ไม่กัดผมก็ดีนักหนาแล้วครับ
ผมกับไอ้เข็มเดินไปตามซอย
ตุบ ตุบ ตุบ
เสียงใครวิ่งมาจากด้านหลังวะ เร็วมากเลยครับ ผมเลยต้องหันไปด้วยความตกใจ และกังวนหลังตัวเองว่าจะเจอลูกหลง
“ไอ้เหี้ยแฟง....กรูบอกให้หยุด.”เสียงหนึ่งดังมา เฮ้ย อ่าว
“เฮ้ย..ไอ้เด็กข้าวมันไก่นี่หว่า”ไอ้เข็มมันพูด แล้วก็
ฟิ้ววววว
ลมพัดตลบอบอวนครับ
ผมรีบจับแขนไอ้เข็มแล้ววิ่งตามไป ว่าเกิดอะไรขึ้น ไม่รู้สิครับ มันเสือกอยากรู้ขึ้นมาเชียวครับ ผมกับไอ้เข็มวิ่งตามจนทัน แล้วก็ไปเห็นพวกมันอยู่ในซอยตัน ผมกับไอ้เข็มยืนหลบ แอบมองพวกมันอยู่
ไอ้แฟง หนึ่ง พวกนั้นเก้า ยืนล้อมรอบเลยครับ ไอ้พวกนั้นเหมือนนักเลงหัวไม้ ตามข้างถนน หรือไม่ก็เด็กเสี่ยเลี้ยงแถวนี้แหละครับ พวกวัยรุ่น แต่ดูแล้วน่าจะพวกคุมถิ่นมากกว่า
“เอาเงินมา”ไอ้นักเลงท่าจะเป็นหัวหน้าพูดขึ้น
“กรูให้พวกมึงไปแล้ว.ไอ้เหี้ย”โห แน่โว้ย ตะคอกกลับด้วย
“หึ...แล้วไง กรูก็แดกไปหมดแล้วเหมือนกัน..”อ่าว เลวนี่มึง
“กรูบอกให้เอาเงินมา เฮียควายเค้าให้กรูมาทวง หรือมึงจะไม่ให้”ไอ้นั้นเดินไปบีบแก้มไอ้เด็กนี่ ผมเห็นมันยืนกำหมัดแน่นเลยครับ
“ถุย...”ได้ยินเสียงแค่นั้นครับ ไม่รู้ว่ามีน้ำลายรึเปล่า
เพี้ยยยย
แต่นี่ดังมาก และผลคือ ไอ้เด็กนั้นนอนกับพื้นทันที
“ไอ้เลว ไอ้ชาติหมา.ไอ้สัด..มึงเอาเงินกรูไปหมดแล้ว.กรูจะไปเอาที่ไหน”มันด่าเหมือนคนบ้าหมดทางต่อสู้ แต่ขอให้กรูได้ด่าเหอะอะไรประมาณนี้ มันจ้องตาไอ้นักเลงนั้นไม่กระพริบ ผมถึงกับยืนด้วยความอึ้ง เด็กตัวแค่นั้น ไอ้พวกนักเลงตัวใหญ่กว่ามันตั้งเยอะ มันไม่กลัวที่จะไม่ด่า แม่ง แน่วะ
“มึงก็ต้องหามาอีก..เพราะยังไงเฮียเค้าก็คิดว่ามึงยังไม่ได้คืนเงินกรูอยู่แล้ว.หึ.เสียใจด้วยนะมึง.ที่ไว้ใจคนอย่างกรู”ไอ้นี่มันพูด พร้อมกับเอาเท้าเขี่ยน อกไอ้เด็กนั้น ไอ้เด็กนั้นนอนกึ่งนั่งกึ่งนอนนิ่ง แต่ตาเหมือนกับฆ่าไอ้นั้นไปแล้วครึ่งตัว
“กรูไม่หา...กรูจะไปบอกเฮียว่าเงินที่กรูยืมไปกรูคืนไปหมดแล้ว”มันตะคอกกลับ
“หึ..มึงนึกว่าเฮียเค้าจะเชื่อมึงรึไง.ไม่งั้นเค้าไม่ให้พวกกรูมากระทืบมึงหรอก.ไอ้ควาย”ไอ้นักเลงหัวโจกด่ากลับ
“..เฮ้ย เอาไงดีวะ.”ไอ้เข็มถาม หน้ามันสงสารไอ้เด็กนั้นมากเลยอะครับ ไอ้นี่มันปากดีนะครับ แต่ขี้สงสารจะตาย
“ดูก่อนแล้วกัน..กรูอยากรู้เหมือนกันว่ามันจะทำยังไง”ผมบอกไอ้เข็ม แล้วดูสถานการณ์ข้างหน้าต่อ
“..ไง..กรูให้เวลาอีกสามวัน.ถ้ากรูไม่ได้เงินอีกหมื่นจากมึง..กรูเอามึงตายแน่..หึ..ถ้าไม่มีจริงๆก็ขอพี่กระหรี่ของมึงสิ..เผื่อมันจะส่งกระแสจิตมาให้บ้าง..ฮ่าๆๆ...”อะไรวะ ไอ้เหี้ยนี่แม่ง จังไรสัดอะ
“มองหน้ากรูทำไม..แค้นหรอมึง.ช่วยไม่ได้ พวกมึงโง่เอง..”ไอ้นี่มันพูดอย่างได้เชิง ยืนกร่าง ไอ้เด็กนั้น กำหมัดแน่น พร้อมกับสายตาที่ดุดัน กับความแค้นกับคำพูดเมื่อกี้
“..ผลัก...”
“เฮ้ย..พี่ชัย.”ผมเห็นกับตา ไอ้เด็กนั้น ลุกขึ้นเร็วมากเลยครับ สวนเข้าที่หน้าไอ้นักเลงนั้นอย่างจัง คว้ำไปเลยครับ ไอ้นักเลงนั้นนอนแล้วจับปากตัวเอง พร้อมกับลูกน้องมันที่รีบเข้าไปช่วย
“ไอ้เหี้ยชัย.ไอ้หน้าตัวเมีย....คนอย่างมึง.มันเดนนรก อย่าอยู่เลยมึง.”มันพูดคำนั้นจบ ไอ้พวกนั้นไม่ทันตั้งตัว ไอ้เด็กนั้น หยิบไม้ เออ ไม้มันใหญ่มากเลยนะครับ แต่แรงมันผมนับถือจริงๆ ฟาดลงเข้าที่เบ้าตาไอ้คนชื่อชัยอย่างจัง หน้าทิ่มไปเลยครับ พวกลูกน้องมันจะเข้ามาซ้ำ ไอ้เด็กนั้น สู้คนจริงวะ จะเรียกว่าสู้เพื่อชีวิตดีกว่า มันกวาดไม้มั่วไปหมด นักเลงบางคน โดนไม้ แล้วล้มลงไป
แต่ไม่นาน มันก็ป้องกันตัวเองไม่ได้ เมื่อเจอรุมเข้าหลายคน มันโดนชกเข้าที่ท้องจนร่วง แล้วโดนรุมกระทืบ ยำตีน
“....ทำไรวะเข็ม..”ผมเห็นไอ้เข็มเดินไปเดินมา อย่างกังวล
“คิดอยู่ว่าเอาไง”มันพูด
“เอางี้นะมึง..เดี๋ยววิ่งเข้าไปเร็วๆเลย แล้วถีบแม่งดะหมด..เสร็จแล้วคว้าไอ้นั่นมาได้..วิ่งเลยนะมึง..มึงไปเอาตัวมันมา เดี๋ยวกรูกันให้”ผมบอก
“เออได้..”ไอ้เข็มพยักหน้า ผมสองคนตั้งหลักกันซะไกลเลยครับ
“หนึ่ง..สอง ............สาม...”ผมนับ เมื่อสาม วิ่งกันเป็นโค้งหักซอก ถ้าใครมาเห็นผมก็คงหาว่าบ้าไปแล้ว ผมวิ่งเข้าไปเห็นเหล็กตัด กรูเอาละวะ ตายเป็นตาย กรูไม่ได้ตายด้วยนี่หว่า ผมฟาดเข้าที่ใครไม่รู้ เรียงตัวเลยครับ
มันล้มลงกันเป็นแถว แล้วก็ตะรุมบอลกันกับไอ้คนที่ยังไหว ผมหันไปเห็น ไอ้นั้นนอนจมกองเลือดเลยครับ คือหน้าช้ำ ปากแตก คิ้วแตก เนื้อตัวมอมแมม แต่ยังมีสายตาแค้นอาฆาต และมองพวกผมสองคนอย่างสงสัย ผมซัดอยู่กับใครไม่รู้สองสามคน ไอ้เข็มก็อีกสองคน
“ไปก่อนนะมึง”ไอ้เข็มตะโกน แล้วอุ้ม ต้องใช้คำว่าอุ้มครับ อุ้มไอ้เด็กนั้นไปเลยครับ
“ย๊ากกกก..”กรูขอเพิ่มพลังหน่อย ไม้แม่ง ไอ้ตอนที่เรียนกระบี่กระบองป้องกันตัวมาตอนม.ปลายกรูได้ใช้แล้ว ไอ้ห่า ทั้งถีบทั้งฟาด หาหลักได้ โกยสิครับ จะอยู่ให้มันรุมกระทืบรึไงครับ มีตั้งเก้าคน
ในมือผมก็ยังถือเหล็กไปด้วยแหละครับ จนเห็นหลังไอ้เข็มไวๆ ผมรีบวิ่งข้ามถนนไป แล้ววิ่งไปหาไอ้เข็ม
หอบถี่ยิบเลยครับ ไม่ไหว เหนื่อยมากๆ ขาอ่อนเลย
“ไหวมั้ยมึง.”ไอ้เข็มถามผม
“ไหว.”ผมบอก ปากแตกด้วย เชี้ยมาก ใครต่อยกรูวะ
“แล้วมึงไหวรึเปล่า.”ไอ้เข็มมันถาม ไอ้เด็กนั้นพยักหน้า ทั้งๆที่อีกลูกตาจะปิดอยู่แล้วครับ เพราะว่ามันบวมมากเลยครับ
“ทนหน่อยนะมึง.เดี๋ยวไปส่งโรงบาล”ไอ้เข็มบอก พวกผมรีบวิ่งกันไปที่รถ และรถจอดอยู่ไกลมาก เห็นแท๊กซี่ก็เรียกๆไปก่อนแล้วกันครับ
แล้วผมก็รีบพามันไปส่งโรงพยาบาล พยาบาลก็ถามว่าเป็นอะไรมา เลยบอกไปตามความจริงว่า ไปเจอเด็กมันโดนนักเลงเจ้าถิ่นกระทืบ พยาบาลก็เข้าใจ อืม ออไปครับ
พอทำอะไรเสร็จสรรม หมอก็ให้มันนอนโรงพยาบาลหนึ่งคืนนะครับ
“ขอบคุณนะครับที่ช่วยผม”มันยกมือไหว้ทั้งๆที่โดนพันแผลไว้แหละครับ
“ไม่เป็นไร.มึงนี่เปรี้ยวดีวะกรูชอบ”ผมบอก มันยิ้มน้อยๆ เพราะว่าปากมันบวม
“แล้วนี่จะให้กรูโทรหาพ่อแม่มึงรึเปล่า เค้าคงเป็นห่วงแล้ว”ผมพูด สีหน้ายิ้มเมื่อกี้หายไปทันที
“มีอะไรรึเปล่าวะ.”ผมรีบถาม
“ผมไม่มีพ่อแม่หรอกครับพี่.”มันตอบ เอาซวยแล้วไงกรู งานเข้า
“แล้วมึงจะให้พวกกรูทำยังไงมีญาติรึเปล่า”ผมถาม มันส่ายหัว
“ไม่เป็นไรหรอกครับ.ผมขอโทษด้วยที่รบกวนพวกพี่..เออเดี๋ยวผมออกจากโรงพยาบาลเมื่อไหร่ ผมจะรีบหาไปใช้คืนให้นะครับ”มันพูดเสียงเบามากเลยครับ เพราะว่าปากมันขยับไม่ค่อยได้
“ไม่เป็นไรหรอกมึง.เอาให้หายก่อนแล้วกัน.ค่อยว่ากันอีกที.เรื่องไอ้พวกเหี้ยนั้นด้วยมึงไปทำกับมันไว้ซะขนาดนั้น.พวกกรูก็ทำมึงคิดว่ามันจะไม่กลับมากระทืบมึงรึไง”ไอ้เข็มเตือน มันเงียบไป
“แล้วชื่ออะไรละ.”ผมถาม
“แฟงครับ.”มันตอบ
“กรูเข็ม..แล้วนี่ก็เป้..”ไอ้เข็มมันแนะนำ
“มันเป็นเมียกรูเองแหละ”ผมพูด แล้วชี้ไปที่ไอ้เข็ม ไอ้แฟงมองผลัดไปมา
“เรื่องจริง..เดี๋ยวไงพวกกรูมาเฝ้า..เย็นๆหน่อยไม่ต้องห่วงอะไรทั้งนั้น.นอนซะ”ผมบอก แล้วเดินออกไป มันยกมือไหว้อีกครั้ง แบบทุลักทุเล
“สงสารมันวะ”ไอ้เข็มพูดน้ำเสียงคงสงสารจริงๆ
“ทำไงได้วะ.ชีวิตคน กรรมลิขิต”ผมบอก อยู่ในโรงบาล ซึ่งผมเกลียดเป็นที่สุด การจากลา การสูญเสีย การเจ็บป่วย แต่ใครจะหนีพ้นกัน ชีวิตแบบนี้ แค่รอวันตาย
“มึง..กลับไปร้านข้าวมันไก่ก่อนแล้วกัน.”ไอ้เข็มบอก
“ทำไมวะ.”
“ไปถามเรื่องไอ้แฟงมัน”ไอ้เข็มมันพูด เอาแล้วไง ต่อมสงสารเมียกรูออก ผมก็เลยต้องขับรถไปที่ร้านข้าวมันไก่อีกรอบ
..........................
“พี่มันตายไปแล้ว..พี่มันชื่อฟอย. เป็นเอดส์ตาย”เจ้าของร้าน เจ๊ร้านข้าวมันไก่พูดบอก แกใจดีมากเลยครับ ผมถามอะไรแกก็ตอบหมด ตอนนี้ร้านปิดแล้ว
“เออ..แล้วทำไมเป็นเอดส์ละครับ”.ไอ้เข็มรีบถาม
“ก็ไอ้ฟอยนะ.มันเลี้ยงไอ้แฟงคนเดียว.อยากให้ไอ้แฟงได้ดี.พ่อแม่มันทิ้งมันไปตั้งแต่ไอ้ฟอยมันดูแลตัวเองได้ แม่มีผัวใหม่ พ่อมีเมียใหม่..ก็อยู่กันสองคนพี่น้อง มันสองคนรักกันมาก..”เจ๊แกเล่า
“แต่มีอยู่วัน ไอ้แฟงต้องเอาเงินไปจ่ายค่าเรียนหนังสือ ..สักประมาณม.ต้นได้.มันไม่มีเงินเลยมั้ง..ตอนนั้นนะเจ๊ไม่รู้จักมันหรอก.เรื่องที่เล่าให้ฟังเนี้ย.ไอ้เด็กในร้านเล่าให้ฟังอีกที...เห็นว่าไอ้ฟอย มันไปยืมเงินเฮียควาย ร้านค้าข้าวเนี้ย..โรงสีใหญ่ๆเลี้ยวเข้าไปก็เจอแล้ว..แต่ว่าไปเจอไอ้ชัย.นักเลงคุมที่แถวนี้เค้า ลูกน้องเฮียควาย .. ก็พาไอ้ฟอยไปหาเฮียควาย”เจ๊แกเล่า ผมสองคนนั่งฟังอย่างใจจดใจจ่อ ชีวิตอย่างกับละคร
“พอได้เงินมา .. ไอ้เหี้ยชัย”เจ๊แกเริ่มเปลี่ยนสรรพนาม
“..มันก็ลากนังฟอยนะ.ไปข่มขืน...แล้วก็เอาเงินไปด้วย..ตอนนั้นเงินประมาณสี่ห้าพันได้.. ไอ้ฟอยไม่ได้เล่าให้ไอ้เจ้าแฟงมันฟังหรอก..แต่ว่ามันกลับไปขายตัวเพื่อเอาเงินให้น้องที่มันรัก..มันอยากให้น้องมันเรียนให้จบ... จนไอ้แฟงจบม.ต้น..ไอ้ฟอยก็รู้ว่าตัวเองเป็นเอดส์..”เจ๊แกเล่า กรูเอ้ย ดีนะกรูเกิดเป็นไอ้เป้ มีเงินใช้ ไม่ยากลำบากเหมือนมัน ถ้าชีวิตกรูเป็นแบบนี้ ไม่ต้องไปชาย ค วย เลยหรอไงวะ
“แล้วยังไงต่อละครับ.”.ผมรีบถาม
“ไอ้แฟงมันรู้เรื่อง .มันก็หยุดเรียน หางานทำรักษาพี่มันอยู่ระยะนึง. จนพี่มันป่วยหนัก มันเลยกลับไปยืมเงินเฮียควายเค้าแหละ... แต่แล้วพี่มันก็ตาย ..เงินที่เอาไปใช้คืนนะ เจ๊ออกให้มันด้วยครึ่งนึง..อีกครึ่งมันหาเองหมด..สงสัยจะโดนไอ้ชัยหักหลังให้อีก เจ๊ก็เพิ่งรู้นี่แหละ มันไม่เห็นเล่าอะไรให้เจ๊ฟังเลย”เจ๊แกบ่น แล้วหน้าเครียดตามๆกัน
“.แล้วมันก็อยู่คนเดียวหรอครับ.”ผมถาม
“อืม..มันก็อยู่คนเดียว ..หางานทำ..เพื่อจะเอาเงินไปเรียนต่อ แต่ก็ยังไม่ได้เรียนหรอก เพราะทำงานทั้งวันทั้งคืน..เจ๊ก็เห็นใจนะ แต่ก็ช่วยอะไรไม่ได้มาก เพราะภาระเจ๊ก็มีเยอะ.”เจ๊แกพูด ผมก็เข้าใจนะครับ ปัญหาใคร ก็ปัญหามัน
“ไม่คิดว่าไอ้ชัยมันจะเลวแบบนี้...จังไรจริงๆ แต่ก็ทำอะไรมันไม่ได้..ไม่รู้เฮียควายเค้าจะรู้รึเปล่าว่าลูกน้องเลว..เอาเงินไปกินเอง”เจ๊แกพูด
“คงไม่รู้หรอกครับ.ไม่งั้นมันก็คงไม่พูดแบบนั้น”ผมบอก เพราะว่าผมเล่าเรื่องให้เจ๊ฟังหมดแล้วนะครับ
ผมลาเจ๊กลับมาที่รถกับไอ้เข็ม ด้วยอารมณ์หดหู่สุดๆ
“เดี๋ยวกรูมา.”ไอ้เข็มอยู่ดีๆมันก็พูดขึ้น
“ไปไหนวะ.”
“รออยู่นี่แหละ.”มันพูดจบแล้วมันก็หายไปเลยครับ มันหายไปประมาณยี่สิบนาที่ได้
“ขับไปหาร้านไอ้เฮียควายดิ.”ไอ้เข็มมันพูด ผมหันไปมองในมือ เงินเป็นปึกเลยครับ
“มึงจะเอาไปให้มันหรอ”ผมถาม
“อืม.กรูจะทำมากกว่านั้นด้วย”เอาแล้วไง บ้าเลือดได้อีก เมียกรู ผมขับไม่นานก็ถึงโรงสีข้าวของไอ้เฮียควาย
พอเดินลงไป ก็เห็นเด็กคนนึงวิ่งมา
“มาหาเฮียควาย”ผมบอก มันพยักหน้า แล้วทำหน้าให้ผมเดินตามเข้าไป ผมเดินตามเข้าไป กรูไม่กลัวเฟ้ย กรูมีตะกั่วเหน็บหลังมาวะคราวนี้
“ดีครับเฮีย.”ผมกับไอ้เข็มยกมือไหว้
“เออดีๆ.”แกก็ดูใจดีๆนี่หว่า
“ผมเอาเงินมาใช้คืน.”ไอ้เข็มมันพูด
“แล้วลื้อติดหนีอั้วด้วยหรอวะ”เฮียแกพูด
“เปล่าหรอก.ผมใช้คืนแทนไอ้แฟงมัน”ไอ้เข็มพูด และตอนนี้เหมือนกรูเป็นกาดให้เมียกรูเลยวะ ยืนคุมหลัง พร้อมปืน กาดไม่มีผิดเพี้ยน
“อ่อ...”เฮียแกทำหน้านึกได้
ไอ้เข็มหยิบเงินหนึ่งปึกให้เฮียควาย
“นับด้วยเฮีย.”มันสั่ง เฮียแกก็นับจริงๆครับ
“แล้วช่วยเอาลูกน้องเฮียมาหาผมหน่อยได้มั้ย.”ไอ้เข็มพูด
“ลื้ออยากเจอใครละ”เฮียแกพูดด้วยสีหน้ายิ้มๆ เพราะได้เงินแล้ว
“ไอ้ชัย..............”สิ้นเสียงหนักแน่นของเมียกรู เฮือก ไม่ตายก็เลี้ยงไม่โตแหละไอ้ชัย
...
มาต่อแล้ว
เสร็จเมื่อกี้ ฮิ้วๆๆ มีความสุข
แต่เซ็งๆ
กร๊ากก
รักคนอ่านทุกคน
นิๆ เม้นกันเยอะๆหน่อยได้มั้ย
:angry2:คนเขียนก็ขยันเขียน :-[คนอ่านไม่ขยันเม้นเลย
เชอะ
เดี๋ยวเบบี้งอนนะ
กร๊ากกก
กล้าเล่น
หัวข้อ: [นิยาย]สุดท้ายกรูก็รักมึงจนได้..ไอ้โรคจิต (ไม่อนุญาตให้นำนิยายไปโพสเวปอื่นค่ะ) (อ่าน 2647742 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก