ตอนที่142 พิเศษ เป้กะเข็ม<1>
“I'm a little used to calling outside your name
I wont see you tonight so I can keep from going insane
But I don't know enough, I get some kinda lazy day
Hey yeah
I've been fabulous through to fight my town a name
I'll be stooped tomorrow if I don't leave as them both the same
But I dont know enough, I get some kinda lazy day
Hey yeah
Cause it's hard for me to lose
In my life I've found only time will tell
And I will figure out that we can baby
We can do a one night stand, yeah
And it's hard for me to lose in my life
I've found outside your skin right near the fire
That we can baby
We can change and feel alright”
ผมเดินออกเหลือบมาดูหน้าร้าน แล้วก็มองไอ้คนคิดเงินตรงเคาร์เตอร์อย่างใจจดใจจ่อ
แล้วก็ต้องกลับเข้าไปปฏิบัติหน้าที่ของตัวเอง
“I'm a little used to wandering outside the rain
You can leave me tomorrow if it suits you just the same
But I don't know enough, I need someone who leaves the day
Hey yeah
Cause it's hard for me to lose
In my life I've found only time will tell
And I will figure out that we can baby
We can do a one night stand, yeah”
“ป๋า ..เร็วหน่อย..ได้ออร์เดอร์ใหม่แล้ว.” ผมรีบเดินเข้าไปในครัว แล้วก็รับรายการอาหารจาก ไอ้แฟง ผู้ช่วยผมเองแหละครับ
“And it's hard for me to lose in my life
I've found outside your skin right near the fire
That we can baby
We can change and feel alright”
ผมฮึมฮัมเพลงตามเพลงที่เปิดทั้งในครัวแล้วก็นอกร้าน ที่ผมเป็นคนอยากได้เองแหละครับ มีเพลงตอนทำอาหาร
“แหม..อารมณ์ดีจังเลยนะ..แค่ม๊า มาเฝ้าร้านแค่เนี้ย.”ไอ้แฟงแซว
“หุบปากเลยไอ้ห่า..”ผมหันไปว่ามันน้อยๆ แต่ก็ต้องยิ้มออกมา
ผมเป้เองครับ จำกันได้มั้ยเอ่ย หลังจากหลายปีที่ได้ใช้ชีวิตร่วมทุกข์ร่วมสุขกับไอ้เข็มมา หลังจากที่ผมเรียนจบจากโรงเรียนอาหารที่ไทย ผมก็ไปเรียนต่อที่สวิสเซอร์แลนด์ โดยลากไอ้เข็มไปด้วยกันนั้นแหละครับ เรียนอีกสองปี ค้นหาเมนู แล้วก็พัฒนาฝีมือตัวเองอยู่หนึ่งปี ผมกลับมาเป็นเชฟ อยู่ที่โรงแรมชื่อดัง เงินที่ได้ค่อนข้างดี แต่สิ่งที่ผมใฝ่ฝันนั้นก็คือการมีร้านอาหารเป็นของตัวเอง เป็นอะไรที่สุดในชีวิตของผมแล้วละครับ ผมเคยวาดภาพไว้หลายๆอย่าง ในหัวสมองแล้วตอนนี้มันก็เป็นจริง สามปีในการเป็นเชฟที่โรงแรม มันสอนอะไรหลายๆอย่าง หลายอย่างจริงๆแหละครับ ผมตั้งตัวได้ ครึ่งหนึ่งจากเงินพ่อแม่ ผมได้สละสิทธิ์จากมรดกก็คือบริษัทของพ่อ ผมไม่เหมาะพอที่จะไปบริหารได้หรอกครับ เลยยกให้ไอ้แป้งน้องสาวของผมไป บ้านที่อยู่ที่นั้น พ่อได้ยกให้ผม พร้อมกับที่ดินที่แบ่งเท่าๆกัน พ่อบอกว่า พ่อก็ไม่ได้เสียใจหรอกครับ ที่ผมมุ่งมาด้านนี้ แต่แค่หวังอยากให้ลูกชายเป็นคนบริหาร ไม่คิดว่าคนที่เหมาะนั้นจะเป็นลูกสาวตัวเอง ไอ้แป้งทำงานได้ดีในตอนนี้ มันเก่งในทุกๆเรื่อง มันก็ยังไม่วาย บอกให้ผมไปบริหารต่อ ผมรู้แหละครับว่ามันพูดเล่น ไอ้แป้งซื้อบ้านอีกหลัง ทั้งๆที่ผมเป็นคนบอกว่าไม่ต้องซื้อ มันบอกซื้อไว้ก็ไม่ได้เสียหาย เพื่อมีลูกมีผัวมันจะได้ย้ายออก ผมไม่ชอบเท่าไหร่ ถึงมันจะมีลูกมีผัวยังไง น้องมันก็ยังเป็นน้องผม อยากให้อยู่ด้วยกัน ดูแลพ่อแม่ ผมก็บอกมันอย่างนั้น มันก็เลยอยู่บ้านหลังเดิมต่อ อยู่ดูแลพ่อกับแม่ ทั้งๆที่ซื้ออีบ้านหลังนั้นไว้ทิ้งร้างแหละมั้งครับ
เงินกับการลงทุนร้านนี้ไม่ใช่เรื่องง่ายๆ กว่าจะมีร้านมาจนถึงทุกวันนี้ ผมลงทุนและก็ลองผิดลองถูกมาเยอะ การได้หาประสบการณ์ที่ต่างประเทศทำให้ผมค้นพบตัวเองได้ในหลายๆด้าน และเจอความแปลกใหม่ในทุกๆมุมโลก และผมอยากทำอะไรที่เป็นตัวของตัวเองมากที่สุด
ร้านนี้จะไม่ได้เกิดขึ้นเลย ถ้าไอ้พวกเพื่อนเวรไม่ได้เข้ามาช่วย ผมคงคิดคนเดียวไม่ได้ การกรอกแบบสอบถามต่างๆ หลายๆครั้งพวกมันต้องหาเวลาว่างที่แทบไม่มีมานั่งคุยกับพวกผม แสดงความคิดเห็นตามความถนัดของตัวเอง ร้านนี้ได้พี่ตาร์กับไอ้ป๊อดช่วยออกแบบ และเป็นคนทำทุกอย่าง ตามแบบที่ผมอยากได้ ไอ้ข้าว กับไอ้เข็ม มันช่วยดูเรื่องหลายเรื่องให้ผม ไอ้แมนนะหรอครับ สร้างสรรค์สิ่งดีๆก็เป็นนะ มันคิดแหวกแนวสุดๆ แบบที่ผมคิด ผมก็ไม่ได้คิดจะทำจริงจัง เพราะว่าคิดว่ามันแปลกมากเกินไปมั้ย จะมีคนมากินรึเปล่า หลายๆอย่าง มันทำจนลงตัว และเกิดเป็นร้านนี้ของผมขึ้นมา
“My Sweetheart” ชื่อร้านที่ผมตั้งขึ้น อย่างไม่มีสาเหตุ ตอนนั้นนั่งอยู่ที่สวนทิวลิบที่นอร์เวย์ อยู่ดีๆผมก็พูดขึ้นมา
“เข็ม..”
“หืมมม..”
“กรูจะตั้งชื่อร้านว่าMy Sweetheartนะ”ผมบอกมัน ไอ้เข็มก้มหน้าไม่ยอมเงยขึ้นมาเลยครับ เออวะ กรูทำให้มึงเขินได้อีกแล้วหรอ กับอีแค่ชื่อร้าน
“ชื่อเน่าเหี้ย.”ไอ้เข็มย้อน
“ก็ร้านนี้กรูก็รักอะ..แล้วคนที่กรูรักก็อยู่กับกรูตลอดเวลา..จะไม่ให้กรูตั้งชื่อว่า......”ผมยังไม่ทันพูดจบ ไอ้เข็มก็รีบสวน
“พอเหอะ...ห่านี่”แล้วมันก็ลุกขึ้นยืน พร้อมกับกล้องคู่กายของมันไปครับ ผมได้แต่ยิ้มแล้วเดินตาม
ร้านเปิดมาได้สองปีแล้ว คนก็แก่ไปตามการเวลา กร๊าก ร้านนี้ก็คืออะไรที่ผมต้องการให้ร้านอื่นๆเป็นแต่มันเป็นไม่ได้นั้นแหละครับ อาหารที่ผมได้เล่าเรียนมา และอาหารที่ได้ค้นพบด้วยตัวเอง อะไรที่ทำได้ไม่ดีพอ ผมจะไม่นำลงเมนูเด็ดขาด และอะไรที่ผมร่ำเรียนมาไม่ได้ดีละก็ ผมก็จะไม่มีทางนำลงเมนูอีกเช่นกัน การเดินทางไปแต่ละประเทศของผม และการไปทันศึกษาเรียนอาหารตามที่มหาวิทยาลัยได้จัดโปรแกรม ได้รู้อะไรจากเพื่อนต่างชาติมากมายเลยครับ รู้ว่าอะไรดี อะไรทำยังไงอร่อย ชั้นคิดว่าอันนี้อร่อยนะ แต่ชั้นไม่นะ ชั้นชอบอันนี้มากกว่านะ อะไรที่แตกต่างความคิด ชอบแตกต่างรสชาติ ผมได้จดทุกรายละเอียด เพื่อร้านๆนี้ของผม รายการอาหารที่ผมนำเสนอกับลูกค้า ผมได้แยกของประเทศไว้ให้เห็นเป็นช๊อตๆไปเลยครับ ไม่ใช่นึกจะเอาอะไรที่ทำเป็นมาใส่ แต่ว่าอาหารนั้นๆ ผมต้องถูกฝึกแล้วก็เรียนมาอย่างดีแล้ว และอยากให้ลูกค้าติดใจอาหารในแบบของผม ที่ผมทำด้วย ไม่ใช่นึกอยากมากิน อันนี้อร่อย อันนี้ไม่ชอบ ผมอยากให้ ลูกค้ามาแบบ อันนี้กรูก็อยากกินวะ อันนี้กรูก็อยากด้วย แบบนี้มากกว่า
และทุกๆครั้งที่ผมทำอาหารออกมา หรือการลองผิดลองถูกคิดค้นอาหารในสไตน์ของตัวเองนั้น ผมก็ให้ไอ้ที่รักผมมันชิมตลอดแหละครับ พร้อมกับหนังสืออีกเล่มประจำกายผม แต่เป็นลายมือไอ้เข็มทั้งผม
“อันนี้หวานไป ลดน้ำตาลหน่อยก็น่าจะดี คาราเมลทำไมรสมันแปลกๆวะ กรูว่ามึงลองทำใหม่ดิ”
นี่ก็เป็นตัวอย่างในการเขียนบางครั้งของมัน ผมจะเอามาอ่านตลอด และก็คิดใหม่ตลอด ทำจนมันดี เสียดายของเหมือนกันแหละครับ แต่ถ้าไม่ได้ดี ผมจะไม่ทำ
หลายๆครั้งโดนตำหนิ ผมจะเครียดไปเลยครับ ไม่ได้เครียดเรื่องโดนตำหนินะครับ เครียดที่ว่า ทำยังไงดีวะ ถึงไม่ให้เค้าตำหนิ เค้าชอบรสไหนกัน แล้วต้องทำรสชาติไหน มันถึงจะออกมาอร่อยถูกปาก บางทีแม่งเห็นผมหงอกตัวเองเลยครับ เครียดสัดอะ
ร้านนี้กว่าจะหาทำเลดีๆได้ยากมาก เพราะอะไรนะหรอครับ เพราะว่าผมเรื่องมากไงครับ ผมอยากได้ทำเลในเมืองมากๆหน่อย ชาวต่างชาติเยอะหน่อย แล้วผมต้องการพื้นที่กว้างๆด้วย กว้างพอสำหรับบ้านผม และมันก็หาได้จริงๆ ถ้าไม่ได้พี่ตาร์ คงไม่ได้บ้านหนึ่งหลังในกรุงเทพนี้หรอกครับ พื้นที่กว้างๆ พอที่จะทำให้หน้าร้านของผมเห็นเด่นชัด ร้านถูกจัดมาแบบสไตน์เป็นกันเอง แต่ดูครันทรี ตามสไตน์เพลงที่ผมชอบ คลาสสิก ลึกลับ แต่ก็ดูหรูหรา น่านั่ง เป็นกันเองพอสมควร ทางหลังร้าน เดินเข้าไปเป็นบ้านพักพนักงานที่ผมสร้างไว้อย่างนั้นแหละครับ ห้องเล็กๆสี่ห้อง พร้อมกับห้องครัว ห้องซักผ้ารีดผ้าที่อยู่ด้วยกัน เดินลึกเข้าไปตามถนนหญ้า ต้นไม้ที่ถูกปลูกไว้มากมาย เพราะไอ้เข็มมันชอบ
“กรูอยากได้บ้านที่อยู่ในเมือง เพราะกรูชอบอยู่ในเมือง กรูชอบเดินห้าง แต่บ้าน กรูอยากได้ธรรมชาติ เพราะบ้านต้องเป็นที่พักผ่อนสำหรับกรู”นั้นคือความคิดของไอ้เข็มที่ผมต้องยอมรับว่าผมก็ต้องการแบบนั้นเหมือนกันครับ
บ้านแค่สองห้องนอน หนึ่งห้องนั่งเล่น หนึ่งห้องรับแขก หนึ่งห้องครัว กับสระว่ายน้ำเล็กๆ ห้องทำงานของไอ้เข็มอีกห้อง บ้านหลังนี้ผมเป็นคนจ่ายเองทั้งหมด เพราะว่าอะไรหรอครับ ก็ผมฝันอยากได้บ้านของผมไงครับ ส่วนไอ้เข็มนะหรอครับ
“กรูไม่จ่าย..บ้านเป็นบ้านของเมิง..เดี๋ยวเผื่อเลิกกันขึ้นมาเป็นปัญหาแบ่งสมบัติกันอีก..”ดูมันพูดครับ
“กรูจะได้ไม่ต้องผูกมัด พอมึงเบื่อกรูเมื่อไหร่ ไล่กรูออกจากบ้าน..กรูจะได้ออกเลย.ไม่ต้องจ้างทนายฟ้องมึง.”ดูมันครับ ผมละเชื่อความคิดมันเลย ผมรู้ว่ายังไงมันก็พูดประชดแหละครับ ผมเอาใครมาบ้านได้ที่ไหน มันด่าดะหมดอะ ส่วนมากนั่งนอกบ้านที่เป็นสวนนั่งเล่นตลอด ฮ่าๆ ตกลงนี่บ้านใครวะ
ร้านของผมเกือบล้มไม่เป็นท่าไปสองรอบ รอบแรกไม่มีคนมาเลยครับ ก็เพิ่งเปิดใหม่ๆนิ ผมก็เลยลงโปรชัวร์แล้วเอาไปไว้ในสถานที่ท่องเที่ยวต่างๆให้ช่วยโฆษณาให้หน่อย แล้วมันก็ดีขึ้นมาครั้งหนึ่ง แต่แล้วมันก็เกือบล่มอีกรอบ ผมก็เลยนัดกันปรึกษาเลยว่าเอาไงดีวะ กรูกลัวร้านเจ้ง
“มึงมีเมียไว้ทำไมวะ.”ไอ้ข้าวพูด ผมหันไปมองหน้ามัน
“เหี้ยไรวะ..”ผมทำหน้างงๆ ตอนนี้ผมนั่งอยู่กับไอ้ข้าวสองคนที่สวนหน้าบ้าน ส่วนพวกตัวเหี้ย นั่งกินข้าวอยู่ข้างในครับ แต่ผมกินไม่ลงจริงๆครับ
“ก็นี่ไง .. มึงก็ให้ไอ้เข็มโฆษณาไปดิวะ..ทำเรื่องเลย.ซื้อโฆษณาเท่าไหร่ยอมลงทุนแรกๆหน่อยช่างหัวแม่งปะไร..แล้วก็ทำโปรชัวร์..อย่าไปแจกสุ่มสี่สุ่มห้า..เลือกสถานที่หน่อย..วันดีคืนดีหาจังหวะเหมาะเดินเข้าไปหาหัวทองแม่งเลย..แนะนำไปเรื่อยเปื่อยว่าร้านเป็นยังไง..ทำเท่าที่ทำได้ ทำให้แม่งสุดไปเลย..ไม่ได้กรูให้กลับมาเหยียบหน้าเลย.”ไอ้ข้าวพูดจบ เดินจากกรูไป เหมือนจะให้กรูใช้ความคิดกับประโยคที่มันพูดเมื่อกี้
เอาวะ เป็นไงเป็นกันครับ ลองอีกสักตั้งเป็นไง พ่อผมกว่าจะได้บริษัทนี้มามันก็ไม่ใช่ง่ายๆ ก่อนลงทุน พ่อผมเตือนก่อนแล้วว่า ถ้าล้มก็ให้ลุก จะได้ประสบความสำเร็จนะลูก ผมฮึดสู้อีกรอบ แล้วเดินเข้าไปกินข้าวกับพวกมันเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น การปรับเปลี่ยนร้านใหม่ ไม่ใช่รูปแบบร้าน แต่ลักษณะการขาย ที่ผมต้องยอมลงทุนสูงสุดตีน
พนักงานต้อนรับ ที่ต้องเป็นภาษาอังกฤษ ไม่ได้ๆ มาจากไหนหรอกครับ นักเรียนไอ้เข็มนั้นแหละ
พนักงานเสริฟ ที่ก็ต้องพูดภาษาอังกฤษ ได้พอสมควร ก็ไอ้เข็มหาอีกนั้นแหละครับ
ผู้ช่วยกุ๊ก อีกสี่คน แล้วก็ไอ้ฝิ่น เพื่อนผมเองครับ มันเป็นคนรัสเซีย ที่เรียนด้วยกันตอนอยู่สวิส มันอยากได้ชื่อไทย มันชื่อซาฟิน แม่งเรียกยากชิบหาย เปลี่ยนชื่อให้มันไปเลยครับ และมันก็ชอบด้วย ตอนผมบอกความหมายว่าอะไร ไอ้นี่เพลยบอยหน้าดูครับ แต่ว่าคบได้ จริงใจ และจริงจังกับงานมาก ที่จริงผมเกรงใจมันเหมือนกันแหละครับ ให้มันมาทำงานร้านผม แต่มันเลือกเอง ถ้ามันไปทำงานที่โรงแรมหรูๆ ก็สามารถทำได้ครับ แต่มันบอกว่าไม่เอา กรูอยากอยู่กับมึง สนุกดี มันก็บอกว่าชอบประเทศไทย ถ้าตั้งหลักปักฐานได้อาจจะไม่กลับประเทศตัวเองเลยครับ ขอตายที่นี่ ตอนนั้นผมขนลุกไปเลย ไม่คิดเลยว่า จะมีชาวต่างชาติอยากมาตายประเทศเรา ทั้งๆที่ในอกผมตลอดเวลาที่อยู่ต่างประเทศ กรูจะกลับไปตายที่ไทย ไม่ว่ายังไง บ้านเราก็คือบ้านเรา ประเทศไทยสบายที่สุดแล้วละครับ เออถ้า ไม่มีเรื่องการเมืองมาให้ปวดกระบานนะ
เงินเดือนที่ไม่ได้เยอะมากเท่ากับโรงแรม เพราะผมให้ไม่ไหวจริงๆ มันก็ไม่ได้คิดอะไรเลยครับ มันบอก มึงให้กรูแค่นี้กรูก็อยู่ใช้ไม่หมดแล้ว ก็มันอยู่บ้านผมนะสิครับ ห้องที่ผมทำไว้ให้พนักงานในร้านนั้นแหละ ถ้าใครขัดสนก็มาอยู่ ไอ้ห่านี่บอกให้ไปอยู่บ้านเดียวกับผมมันไม่ไปครับ มันบอกว่าเดี๋ยวทะเลาะกับไอ้เข็ม ไม่อยากเป็นก้างขวางคอด้วยกัน ดูมัน กวนส้นตีนอะ
ในบ้านมีไอ้แฟง เด็กที่ผมไปเก็บมานั้นแหละครับ เดี๋ยวได้จังหวะจะเล่าให้ฟัง ส่วนน้องผึ้งฝ่ายบัญชี ที่แม่ผมฝากฝังมา ให้อยู่กับผม ผึ้งมาอยู่กับผมและแม่ ผมให้แม่ผึ้งเป็นแม่บ้านคอยทำความสะอาดบ้านผมกับที่ร้าน ส่วนผึ้งให้ทำงานบัญชีเพราะว่าผึ้งจบอาชีวะมา แล้วก็ไม่มีงานทำ ส่วนแม่ผึ้งเป็นพนักงานทำความสะอาดในบริษัทแม่ผม แม่ผมสงสารนะครับเลยส่งมาทางผมแทน ผึ้งกับแม่เลยได้อยู่ด้วยกัน ตอนแรกผมก็ไม่รู้จะไว้ใจผึ้งดีรึเปล่าหรอกครับ แต่ว่าก็บอกล่วงหน้าแล้วว่า ถ้าคิดโกงพี่ พี่ไม่เลี้ยงไว้ และไม่มีการให้โอกาสเด็ดขาด มีอะไรให้บอกตรงๆ ขัดสนก็ให้บอก และตั้งแต่นั้นมาสองปี ผึ้งก็ไม่เคยที่จะโกงเงินผมเลยครับ หรือโกงแล้วกรูไม่รู้หว่า ฮ่าๆ
ส่วนที่รักของผม ไอ้เข็ม มันสบายสุดตีน ขอบอกว่าสุดตีนครับ ผมนี่ลำบากกว่ามันอีก ลองเอาเปรียบเทียบดูแล้วกันครับ ผมทำงาน ถ้าวันจันทร์ถึงศุกร์นี่ ตั้งแต่สิบเอ็ดโมงเช้าถึง สี่ทุ่ม ส่วนวันอาทิตย์ ตั้งแต่เก้าโมงเช้า ถึงห้าทุ่มครึ่งแล้วลองไปเปรียบเทียบกับไอ้แฟนผมดูครับ
ตอนแรกมันนะหรอครับ ตอนแรกมันทำงานเป็นนักเขียนอยู่คอลั่มเล็กๆใช่ป่ะครับ แล้วมันก็ไปเรียนปริญญาโทต่อ พอกลับมาเท่านั้นเองครับ
เอาเข้มากอะครับ มันได้ทำงานเป็นอาจารย์สอนอยู่สถาบันสอนภาษาชื่อดัง เงินดี ทำงานไม่กี่ชั่วโมง ตอนแรกมันทำงาน ตอนสี่โมงเย็น ถึง สองทุ่ม ก็กลับบ้านแล้ว ไม่มีอะไรนอกจากนั้น งานอีกอย่างก็คือ การรับแปล บทความ นิยาย หนังสือต่างประเทศของบริษทหนังสือแห่งหนึ่ง ซึ่งถ้ามันรับหนึ่งงาน ก็ได้ค่าแปลไปเป็นก้อน โดยไม่ต้องเข้าไปทำงาน ไม่ต้องไปนั่งประจำเก้าอี้ มันก็นั่งๆนอนๆอยู่บ้าน ทำอะไรที่มันชอบ แล้วก็เอางานไปส่งเหมือนเด็กทำงานส่งอาจารย์ แล้วเงินก็เข้าบัญชี ไอ้เปรต สบายแท้เลยครับ
แล้วมันก็ไม่พอใจกับงานอาจารย์ เพราะด้วยที่ว่าปากหมา หรืออะไรก็ไม่รู้ครับ มันคงเบื่อด้วยแหละครับ แล้วมันนี่เค็มสุดตีนอะ คุณคิดดู มันอยู่บ้านผม ไม่ต้องเสียเงินจ่ายค่าคอนโด แค่น้ำค่าไฟ หารกับผม ซึ่งตอนแรกผมจะออก แต่มันบอกไม่ได้อยู่ด้วยกัน เออมึงยังคิดได้ ฮ่าๆๆ แล้วนะครับ ข้าวเช้าผมก็หาให้ ไปประเคนถึงที่ ข้าวกลางวันบางทีก็ออกไปกินข้างนอกแล้วแต่อารมณ์มัน บางทีก็กินที่ร้าน ข้าวเย็น ก็สั่งมา ฟรีตลอดงาน คือมันจะแดกห่าอะไร ร้านกรูมีหมดอะครับ มึงบอกมาเหอะ มึงอยากแดกอาหารชาติไหนละครับที่รัก กรูก็ต้องทำให้มัน
พอเงินเดือนออก เอาแล้วครับ ตามสไตน์มัน ช๊อปปิ้ง ซื้อเสื้อผ้า รองเท้า กางเกง มันก็ซื้อให้ผมด้วยนะครับ ซื้อให้ตลอดแหละ แต่มันก็เก็บเงินไว้ด้วย ประมาณว่าเดือนนี้กรูซื้อเท่าไหร่ดี อะไรประมาณนี้ เค็มแดกเมียกรูไปแล้วครับ
พอมันเก็บเงินได้ก้อนหนึ่ง พอสมควร มันก็ลาออกจากการเป็นอาจารย์สอนภาษา แล้วก็ไปสมัครคลื่นวิทยุ ที่มันก็เล่าเรียนมา มันบอกไอ้ที่ลองอยู่เนี้ย กรูชอบทุกอย่างเลย กรูเลยอยากทำให้หมด อย่างที่กรูตั้งใจไว้
และ ณ ปัจจุบันนี้ มันก็ทำงานเป็นดีเจ คลื่นวิทยุ จันทร์ พุธ ตอน สิบเอ็ดโมง ถึงบ่ายโมง
ศุกร์ กับอาทิตย์ สามทุ่ม ถึง ห้าทุ่ม เวลากลับมาดึกๆทีไร กรูไม่ได้จ้ำจี้ทุกที เพราะมันบอกว่ามันเหนื่อยครับ
ส่วนงานที่มันรักมาตลอดแล้วก็ทิ้งไม่ได้ก็งานแปล นวนิยายของมันนั้นแหละครับ กับงานเขียนคอลั่มเล็กๆเกี่ยวกับภาษาที่มันชอบเหลือเกิน แต่มันก็เป็นสิ่งที่มันชอบแล้วสบายใจที่จะทำก็ดีไปครับ ถ้าร้านนี้เจ้งกรูก็เกาะเมียกินได้อะ กร๊ากก
ถ้าวันไหนว่าง ไอ้เข็มมันจะเข้ามาดูบัญชีในร้านตลอดเลยครับ ร้านผมเปิดวัน อาทิตย์ถึงวันศุกร์ หยุดวันเสาร์ กรูผ่าเหล่า แม่ง ร้านอาหารก็ไม่รู้เป็นอะไรครับ ชอบเปิดวันจันทร์ถึงเสาร์แล้วอาทิตย์หยุด ชิหาย กรูอยากกินวันอาทิตย์ทุกทีอะ ผมเลยเลือกเปิดวันอาทิตย์แม่งเลยครับ
พนักงานในร้านค่อนข้างเยอะเพราะว่าส่วนมากเป็นนักศึกษาหางานทำ เหมือนสถานสงเคราะห์ไปแล้วครับร้านผม อย่างพนักงานต้อนรับเอาแม่งสามคน เหมือนเป็นประชาสัมพันธ์ไปด้วยในตัวเพราะว่าน้องผึ้งเค้าไม่ได้เก่งภาษา ก็รับโทรศัพท์ไม่ได้ เลยให้ลูกศิษย์ไอ้เข็มนั้นแหละครับ มีอยู่คนหนึ่ง น้องฝัน เก่งอังกฤษเหี้ยๆอะ ยอมรับเลยครับ แต่ว่าบ้านไม่มีเงิน ก็เลยมาทำงานร้านผม แล้วก็อยากเรียนภาษากับไอ้เข็มด้วย ไอ้เข็มก็ยอมแบบไม่คิดเงิน ส่วนพนักงานคนอื่นๆก็ไม่มีอะไรมาก ผู้ช่วยกุ๊ก สี่คน ผลัดเปลี่ยนเวียนกะกันไปครับ ไอ้แฟง เด็กเวร เดี๋ยวค่อยเล่าแล้วกันครับ วีรกรรมมันโดนใจผม เลยเอามันมาเลี้ยงซะ แล้วก็เลี้ยงได้ดีซะด้วยครับ คนที่คนในร้านกลัวมากที่สุดก็จะหนีไปไม่พ้นที่รักผมนั่งเองครับตะวาดมาที เงียบกันทั้งร้าน เหมือนเป็นร้านมันเองเลยครับ ก็คิดดูผมเจ้าของร้านยังเถียงมันไม่ได้เลย มีอยู่วันนึงครับ
“วันนี้ลูกค้าบอกว่า..พนักงานเป็นอะไร ทำหน้าเหมือนมาขอกิน..”ตอนนี้เรียกประชุมหลังจากที่ร้านปิดนะครับ
“ใคร..”มันถามเสียงนิ่ง
ทั้งหมดเงียบกริบเลยครับ ตอนนี้ห้องประชุมเล็กของทางร้านที่จัดไว้ จะประชุมทุกอาทิตย์ คือการประเมินผลของร้านตลอด ร่วมเรื่องการปรับปรุงด้วย
“พี่ถามว่าใคร..”มันย้ำเสียงอีก ไม่ให้พวกมันกลัวได้ไงละครับ ถึงเวลาปกติไอ้เข็มมันจะตลกเฮฮา แต่ตอนเอาจริง มันเคยด่าเสียหมากับไอ้น้องพนักงานคนเก่ามาแล้ว ฮากันไม่ออกเลยครับ
“พี่จะถามอีกครั้งว่าใคร..ไม่งั้น..กรูจะไล่ออกแม่งให้หมดนี่แหละ.”นั้นเลยครับ อภิสิทธิ์พิเศษ เมียกรู ผมยืนมองไอ้เข็มอยู่ข้างๆ
“ผะ..ผมเองครับ..”เมื่อพวกมันมองหน้ากันสักพัก ไอ้จ๊อบก็ยกมือขึ้น
“กรูจะบอกไว้ตรงนี้ว่า..จะมีเรื่องหรือปัญหาอะไรก็แล้วแต่.แต่อย่าเอาเข้ามาปนกับงาน..งานก็งาน เรื่องปัญหาส่วนตัวก็ปัญหาส่วนตัว.แต่ถ้ามีปัญหากับงาน ก็ให้มาบอกตรงๆ.. ไม่ใช่ไปลงที่ลูกค้า....”ไอ้เข็มมันเท้าแขนกับโต๊ะแล้วพูด
“..พี่เคยบอกว่าลูกค้าไม่ใช่พระเจ้า..แต่ลูกค้าก็คือเพื่อน ญาติพี่น้อง..นั้นคืองานบริการ เราต้องมีใจรักที่จะทำ ถึงมันจะมีปัญหา ลูกค้ากวนส้นตีนยังไง..เราก็ต้องยอมรับให้ได้..ยิ้มรับกับทุกอย่าง..บางอย่างคนเราพี่รู้ว่ามันมีขีดจำกัด..แต่บางครั้ง.เราต้องระงับอารมณ์แล้วรู้ว่ากำลังทำอะไรอยู่..ถ้าไม่ได้รักไม่ได้ชอบ.ไม่รู้สึกอยากทำแล้วฝืนให้บอกกันตรงๆ..บอกแล้วว่าร้านนี้ต้องการความเป็นเพื่อนมากกว่าเจ้านายกับลูกน้อง.ดังนั้นทำอะไรก็ขอให้ทำอย่างมีความสุขด้วย...พี่พูดแค่นี้คงเข้าใจกันนะ..กลับบ้านกันได้แล้ว..แต่ว่าจ๊อบอยู่คุยกับพี่ก่อน.”ไอ้เข็มบอกทุกคน พวกนั้นลุกอย่างหวาดๆ ไอ้จ๊อบหันมามองหน้าผมแบบขอความช่วยเหลือ
“มีปัญหาอะไรว่ามา...”ไอ้เข็มนั่งลง มาดมันอย่างกับนักเลง นี่เมียกรูเรอะ ไม่แปลกครับ ผมยกหน้าที่นี่รองจากผม คือในใบสัญญาทั้งหมดผมเป็นเจ้าของก็จริง แต่ยกให้มันเป็นผู้จัดการร้าน และดูแลร้านแทนผมทั้งหมด ในหน้าที่ผมจะเป็นแค่พ่อครัวธรรมดาเท่านั้น
และหลังจากนั้นก็อยู่มาด้วยดีตลอด พนักงานเปลี่ยนไปแค่สองคนเพราะว่าเรียนจบแล้วต้องไปทำงานที่อื่น และอีกคนกลับบ้านเกิด ส่วนเด็กใหม่ก็เข้ากันได้ดี ถูกไอ้เข็มอบรมอย่างดี กับภาษา และงานที่ต้องพัฒนาบุคลิกภาพเสมอ
ผมไม่ต้องการให้ร้านผมที่ดูดีแต่ภายนอก แต่ภายในใจ พนักงานเหมือนบางโรงแรมที่เข้าไปแล้วรู้สึกแย่ มีอยู่ครั้งตอนผมไปต่างประเทศ พนักงานอีกร้านเห็นเพื่อนผมแต่งตัวแย่สุดๆ แต่ขอบอกมันมีเงินสุดๆเหมือนกัน และพนักงานต้อนรับเหมือนไม่เต็มใจ และใช้สายตาแบบว่ามึงมีเงินมากินร้านกรูหรอ นั้งคือสิ่งที่มีบางคนอาจจะเป็น แต่บางคนอาจไม่เป็น เพราะถูกเลี้ยงดูมาต่างกัน ดังนั้นพนักงานในร้าน ผมก็อยากให้นิสัยคล้ายๆกัน จะได้ทำงานร่วมกันได้
ร้านมาได้ดี กับกำไรที่ได้ดีมาตลอด ส่วนมากเป็นชาวต่างชาติ เมนูที่ผมแยกเป็นสัดส่วนให้เค้าอ่านแล้วรู้ว่าอะไรควรเป็นอะไร ภาพเห็นชัดเจนไม่ใช้เห็นชื่อแล้วต้องมานั่งจิตนาการเอาเอง ผมเคยไปนั่งร้านอาหารเกาหลีที่อังกฤษ เออ มันเอาภาพมาทุกอย่างเลยครับ แต่บางร้าน ให้กรูจิตนาการเอาเอง อ่าวเหี้ย แล้วกรูจะรู้มั้ยว่ามันน่ากินไม่น่ากิน พร้อมกับราคาที่ถูกต้องแม่นยำ จะไม่ผิดเพี้ยนไปเด็ดขาด อันนี้เป็นแค่ขั้นพื้นฐานที่เรียกลูกค้าสำหรับร้านผมนะครับ
“ที่รัก...”เมื่อเมนูสองเมนูเสร็จไป ก็แว๊บไปหาไอ้เข็มหน้าร้าน
“โผล่ออกมาทำไม.เห็นมั้ยว่าลูกค้าเยอะ..”มันหันมาดุ
“โหไรอะ..เค้าอุตส่าห์คิดถึงอะ.”ผมพูดน้องผึ้งหันมายิ้มให้ผม
“พี่เข็มค่ะ..ลูกค้าโต๊ะห้าบอกว่าเป็นเพื่อนพี่มาหาอะค่ะ.”น้องพนักงาน ไอ้น้องหญิงเดินมาหาไอ้เข็ม
“ใครอะครับ.”ไอ้เข็มถามและไอ้ผมนี่สอดรู้สุดๆครับ ใครวะ
“ไม่รู้อะค่ะ..ผู้ชาย.หล่อโคตรอะพี่..”ไอ้น้องหญิงทำตาวาว
“จริงหรอ..”ดูครับสมทบดีจริงๆไอ้ผึ้ง
“..ไอ้เข็ม..”อันนี้เริ่มขึ้นเสียงนิดหน่อย
“เพื่อนกรู..”มันพูดแล้วเดินไปเลยครับไม่ได้สนใจกรูเลย คือตรงเคาท์เตอร์เนี้ย มันไม่สามารถเห็นนอกร้านได้นะครับ เพราะร้านผมจัดเป็นโซนๆ โซนทางเข้าร้านเนี้ย รับแขกเลยครับ โล่งๆ เป็นที่นั่งรอด้วย ด้านซ้ายเป็นทางเข้าห้องไวน์ ก็ซื้อมาจากไอ้แมนแหละครับ ไม่ได้หายไปไหนเลยครับ ด้านขวาเข้าไปเป็นห้องพักพนักงานแล้วก็ห้องกินข้าว ตรงหน้านี้เคาร์เตอร์เช็กบิล กับประชาสัมพันธ์ต่างๆ ส่วนเดินหันหลังเข้าไปในหลืบในซอก ก็ห้องครัวแหละครับ
“เดี๋ยวหญิง..”ผมรีบเรียกหญิงไว้
“ค่ะโอเนอร์..”มันเรียกผมแบบนี้เพราะว่ามันบ้าหนังสือญี่ปุ่นนะครับ แล้วมันก็ค่อนข้างเก่งภาษา เรียกกรูพี่เป้ก็ได้กรูไม่ได้ว่าไรเมิงเลย
“เออ..พี่ว่าอย่าเรียกอย่างนั้นเลย ฟังแล้วขัดหูวะ.”ผมพูด พาเอาพวกสองสาวยิ้ม
“หล่อมากเลยหรอ..”กรูยอมรับ กรูขี้หึง
“ค่ะ.เหมือน....เฮ้ย... ใช่แล้ว ดีเจป้อง..”ไอ้หญิงทำหน้านึกได้
“ว้ายยยย..จริงอะ..”และแล้วก็รวมพนักงานสาว
“ใช่จริงๆด้วย..”ไอ้น้องออย พนักงานต้อนรับอีกคน วิ่งไปดู แล้ววิ่งกรี๊ด กลับมา
“เฮ้ยยยย..”ผมตะคอกเบาๆ
“ไปทำงาน.”ผมเริ่มทำหน้าดุ ไม่ใช่โมโหที่มันไม่ทำงานกัน แต่โมโห ที่เมียไปนั่งกับชายอื่นตะหากเล่า
“อ่าว.ป๋า เป็นไรมาละเนี้ย.หน้ายู่เป็นตูดหมาบูด๊อกเลย”.ไอ้เหี้ยแฟงหน้าตาหน้ารัก ซะเปล่า ปากมันหมาจริงๆครับ
“เสือกละมึง.เอาออร์เดอร์มา..เซ็ง.โว้ย..”ผมตะโกนดังลั่นห้องครัว
“what wrong with you guy?”ไอ้เหี้ยฝิ่นถามขำๆ แล้วทำเอาผมไม่สบอารมณ์ตั้งแต่อยู่เมืองนอกแล้ว ผมเกลียดประโยคนี้มากที่สุด ถามเหี้ยไรนักหนา ไม่ได้ไม่ดี ก็ วอท ลอง วิท ยู เบื่อ เซ็ง ไอ้ฝิ่นนี่พูดภาษาไทยได้บ้างแล้วนะครับ แต่เขียนไม่ได้ แต่ฟังค่อนข้างออกหมดแล้วด้วย เก่งสาดอะ
ผมผัดๆ ทอดๆ แบบอารมณ์เสียสุดตีน
“โห ป๋า.. ม๊าบอกว่าอย่าเอาเรื่องส่วนตัวมาปนกับเรื่องงานนะป๋า.”ไอ้แฟงทำหน้าล้อเลียนใส่ผม
“เดี๋ยวกรูจะเอาเรื่องส่วนตัวกรูลงตีนกรูแล้วไปแปะบนหน้ามึงนี่แหละไอ้แฟง.ไปเตรียมของเลย”ผมหันไปว๊ากมัน
“คราบบบบ...”มันรับคำแล้วก็เดินฮำเพลงแบบล้อผมต่อไป กวนตีน ไอ้เด็กเวร
...
วันนี้มาต่อให้แล้วนะ เพราะว่าอารมณ์ดี อ่านหนังสือเสร็จ ก็มาพิมพ์อย่างเร่งด่วนแล้วลงให้เลย เค้าน่ารักป่ะละ
พรุ่งนี้เค้าไปสอบละ อย่างลืมอวยพรให้เค้านะ :call:คนอ่านที่รักทุกคน
ขอให้ตั้งใจทำงาน ตั้งใจเรียน ใครสอบก็ขอให้ทำได้กันทั่วหน้านะค่ะ
รักคนอ่านทุกคนเลยค่ะ จุ๊บๆ
จุ๊บๆพี่ไต๋คุง
รักที่สุดดดดด
จุ๊บๆ :impress2:พี่พาก์ทที่รัก
ตบจูบ
:-[พี่มิ้นกรูหายปายหนายยยยย
หัวข้อ: [นิยาย]สุดท้ายกรูก็รักมึงจนได้..ไอ้โรคจิต (ไม่อนุญาตให้นำนิยายไปโพสเวปอื่นค่ะ) (อ่าน 2644954 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก