ตอนที่ 2 : ผู้ชายชอบคนอ่อนแอ“รู้เขาหลอกแต่เต็มใจให้หลอก” เสียงร้องเพลงหงุงหงิงของคนโปรด ทำให้ไทยส่ายหน้าอดถามตามประสาคนปากไวไม่ได้
“ใครหลอกมึง”
“มึงเป็นปลาทองเหรอก็ต้องพี่รหัสสิ กูก็มีของกูคนเดียว”
“พี่เขาไปหลอกมึงตั้งแต่เมื่อไหร่ไอ้คนโปรด”
“ก็ตั้งแต่วันแรกที่กูเห็นหน้า หลอกให้กูตกหลุมรัก” คนโปรดทำหน้าเขินอาย
“ถุย”
“โสโครก” คนโปรดค้อนขวับ มาถุยความรักของเราได้ยังไง
“แล้วเพลงมึงนี่ทันสมัยมากกก ร้องทีรู้หมดว่ามึงตกยุค”
“มึงด่าแม่กูเหรอ คุณนายร้องอยู่ทุกวัน กูจะไปฟ้องแม่ตัดคะแนนพิศวาสมึง”
“พอๆ เลิกทะเลาะกันได้แล้ว” ตะวันเอ่ยปากห้ามก่อนที่จะกลายเป็นสงครามน้ำลาย “แล้วคนโปรดอารมณ์ดีอะไรมา”
คนโปรดยิ้มหวานให้เพื่อน รอเวลานี้มานานแล้ว แหมะ นึกว่าจะไม่มีใครถาม
“พี่รหัสรับแอดกู”
“แอดแล้วบล็อกหรือเปล่า”
“ไทย!” ตะวันเป็นคนปรามเพื่อนเสียเอง
“สม” คนโปรดแลบลิ้นปลิ้นตาใส่เพื่อน ต้องโดนพี่ใหญ่ของกลุ่มดุซะบ้าง
“ได้คุยกันไหม” ตะวันมองเพื่อนด้วยรอยยิ้ม พลอยดีใจไปกับคนโปรดด้วย
“ได้อยู่แล้ว” เขากอดอกทำหน้าภาคภูมิใจ
“จะเล่าก็เล่ามาท่ามากเหลือเกิน” คนโปรดยื่นเท้าไปสะกิดไทยใต้โต๊ะ แอบทำไม่ให้ตะวันเห็น สองคนเตะกันไปมา พอตะวันก้มลงมองต่างพากันหยุด ทำหน้าไม่รู้ไม่รู้กันทั้งคู่ ไม่อย่างนั้นจะโดนได้
“กูส่งไปหาบอกให้รับกูหน่อย รอไม่นาน..” คนโปรดกั๊กเอาไว้ ชั่วโมงหนึ่งไม่นานหรอกน่า “พี่รหัสก็รับแอดกู” คนโปรดหยุดพูดเพื่อหายใจก่อนเล่าต่อ
“ทีนี้กูก็ส่งกลับไปว่าทำอะไรอยู่ครับ กินข้าวหรือยัง ง่วงไหม พี่รหัสก็ตอบกลับกูมาว่า..”
“เสือก” ไทยตอบให้ด้วยความมั่นใจ
“บ้านมึงสิ” คนโปรดค้อนตาคว่ำ ขัดจังหวะจริง “พี่รหัสก็ตอบกูมาว่านอนอยู่ กูเลยบอกกู๊ดซะไนท์ เป็นไงเห็นความคืบหน้าของกูไหม วันเดียวกูก็ได้คุยแล้ว” ไทยถึงกับพูดไม่ออก อีกอย่างเขาเจอสายตาดุๆ ของตะวันที่มองมาเหมือนรู้ทันด้วย ไทยจึงยอมเงียบเสีย
“ก็ยังดีนะก้าวหน้าไปตั้งเยอะ” ตะวันให้กำลังใจเพื่อน
“แน่นอน แต่กูจะไม่หยุดแค่นี้หรอก”
“กูแม่งสงสารพี่รหัสเลย” ไทยส่ายหน้า
“ขั้นต่อไปคือ..” คนโปรดไม่สนใจไทยยังคงพยายามเล่ากึ่งบังคับให้เพื่อนฟัง “ผู้ชายชอบคนอ่อนแอ”
“หะ!” ไทยเบิกตากว้าง เอากับคนโปรดสิ
“มึงได้ยินแล้วกูรู้ ผู้ชายชอบคนอ่อนแอเพราะจะทำให้รู้สึกอยากปกป้อง”
“ตามสบาย” ไทยไม่ยอมถามว่าเพื่อนคิดจะทำอะไร เขาคิดว่าไม่รู้น่าจะดีกว่า
“มันจะดีเหรอคนโปรด” ตะวันมีสีหน้าลังเล เขายังไม่รู้หรอกว่าเพื่อนจะทำอะไรแต่เท่าที่ฟังคิดว่าเขาควรถาม
“ดีสิ เชื่อกู” ตะวันหัวเราะเสียงแห้ง เห็นสีหน้ามุ่งมั่นของคนโปรดแล้วขัดไม่ลง อ่อนแอก็อ่อนแอ ก็ได้แต่หวังว่าพี่รหัสจะชอบคนอ่อนแอจริง
✪✣✤✥✦✣✤✥✦✧✪
โครม!! รหัสยืนนิ่ง ถอนใจออกมายาวๆ เมื่อจู่ๆ ก็ถูกคนพุ่งเข้ามาชน และคนที่ว่าคือเจ้าเด็กเพี้ยนที่ชื่อคนโปรด
“โอ๊ยยย” เสียงร้องโอดโอยดังขึ้น รหัสถอนใจอีกครั้งก่อนถาม
“ร้องทำไม”
“ผมโดนพี่ชน เจ็บ” คนโปรดทำเสียงอ่อย มือจับที่ขาข้างซ้ายของตัวเอง
“เอาดีๆ ฉันชนนายหรือนายวิ่งมาชนฉัน นี่ยังไม่ได้เดินไปไหนเลย
“ผมคิดอะไรเพลินๆ ไม่เห็นว่าพี่ยืนอยู่ ขอโทษครับ” คนโปรดเสียงอ่อย แหมะกะจังหวะผิดไปนิดเดียว ไม่เห็นว่าอีกฝ่ายหยุดเดิน กะจะให้พี่รหัสเป็นคนผิดเสียหน่อยเสียเส้นเลยเรา
“ไม่เป็นไร” รหัสกำลังคิดจะเดินหนีแต่เห็นอีกฝ่ายไม่ยอมลุกขึ้นเสียที จึงชะงักฝีเท้าไว้
“จะนั่งอีกนานไหม”
“ก็ผมเจ็บ” รหัสใช้สายตาสำรวจ ชนก็ไม่ได้แรงอะไรมันจะเจ็บขนาดนั้นเลยเหรอวะ
“ลุกขึ้น” รหัสตัดสินใจยื่นมือไปดึงแขนของเด็กประหลาดให้ลุกขึ้น เจ้าตัวลุกขึ้นมาได้นิดเดียวก็กลับไปนั่งอย่างเก่า
“เจ็บ” เสียงออดๆ ไม่เข้ากับหน้าตา แม้ว่าจะพยายามทำหน้าเศร้าแค่ไหนก็ตาม
“เจ็บตรงไหน” เสียงของรหัสอ่อนลง
“ตรงนี้” คนโปรดชี้ที่ขา ใส่กางเกงนักศึกษาเสียอย่างไม่มีทางเห็นว่าเขามีแผลไหม สำออยได้
“ข้างขวา”
“ครับ” เสียงต้องอ่อนเข้าไว้ หน้าตาต้องให้ดูหน้าสงสัย ท่าทางต้องเหมือนไม่มีแรง คนโปรดคิดสูตรมาเสร็จสรรพ ดีใจที่ตัวเองไม่ลืม ทำได้ครบทุกอย่าง
“แต่เมื่อกี้นายกุมข้างซ้าย”
“อุ้ย” คนโปรดสะดุ้งโหยง ก่อนรีบกลบเกลื่อน “มันเจ็บสองข้าง แต่ข้างนี้เจ็บมากกว่าครับ”
“กางเกงก็ไมขาด ไม่น่าจะเป็นแผลถลอกนะ”
“ขามันพลิก” อย่าๆ คิดว่าเขาจะคิดไม่ทัน คนโปรดซะอย่าง
“ตกลงลุกไม่ไหว”
“อื้อ” คนโปรดพยักหน้าน้อยๆ หวังว่าเดี๋ยวอีกคนคงอุ้ม ให้ขี้หลัง หรือประคองก็ยังดี
รหัสใช้สายตาพิจารณาอีกคน ไอ้ท่าทางแบบนี้เขาชักไม่แน่ใจว่าเจ้าเด็กเพี้ยนเจ็บจริงหรือเปล่า หรือแค่คิดจะแกล้งเขา
“งั้นขยับไปนั่งตรงโน้น อย่าขวางทางคนอื่น” คนโปรดตาค้างอ้าปากหวอเมื่ออีกฝ่ายชี้มือไปริมทางเดิน จนรหัสหลุดหัวเราะออกมาก่อนจะกลับมาทำหน้าเข้มเหมือนเดิม
“เอาไง จะเดินไปด้วยกันหาโต๊ะนั่งแล้วเดี๋ยวฉันดูแผลให้ หรือถ้าเดินไม่ไหวก็จะไปนั่งตรงโน้นจะได้ไม่เกะกะคนอื่น”
“เดินไปด้วยกัน” คนโปรดลุกพรวด ฮือ พี่รหัสจะดูแผลให้เขา มือจับขา ปากเป่าให้เบาๆ สวรรค์ละโว้ยคนโปรด
“งั้นก็มา” รหัสออกเดินนำช้าๆ คนโปรดรีบเดินตาม แต่จู่ๆ อีกฝ่ายก็หยุดเดินจนเขาชนเข้ากับแผ่นหลังกว้าง
“โอ๊ะ” คนโปรดอุทานออกมาเบาๆ รหัสหมุนตัวกลับมามองเขา
“ก็เดินได้นี่คงไม่ต้องดูแล้วมั้ง ต่อไปก็อย่าซุ่มซ่ามให้มันมาก เดินมองทางเหมือนคนอื่นบ้าง” ร่างสูงพูดจบก็เดินจากไป คนโปรดได้แต่อ้าปากค้างมองตาม อะไรวะหลอกตูนี่หว่า
“รู้เขาหลอกก็เต็มใจให้หลอก” คนโปรดร้องเพลงออกมาเบาๆ สงสัยเพลงนี้จะเหมาะกับเขาจริงๆ
✪✣✤✥✦✣✤✥✦✧✪
“ไม่ได้ผล” เห็นหน้าเพื่อนไทยก็พอเดาได้ ดีที่ไม่ตามไปดูตามที่คนต้นเรื่องชวน
“ไม่เชิง” คนโปรดขอพูดให้ดูดีขึ้นนิด
“แปลว่าใช่” ไทยไม่ฟังคำแถของเพื่อนให้เสียเวลา
“ไม่เชิงจริงๆ คือกูได้รู้แล้วไงว่าพี่รหัสไม่ชอบคนอ่อนแอ กูก็เคยคิดได้ว่าพี่รหัสต้องชอบพวกสมบุกสมบันไปไหนไปกันแน่ๆ
“แล้ว?”
“ตะวันมึงช่วยกูคิดหาวิธีแสดงควาถึกของกูให้พี่รหัสได้รู้ซึ้งหน่อยสิ มีออกค่ายไหม”
“....”
“ไม่มีใครมีความเห็นเลยเหรอ” คนโปรดมองหน้าเพื่อนสลับกันไปมา
“คือ กูว่ามึงอยู่เฉยๆ ดีกว่ามั้ง” ไทยพูดได้แค่นั้น
“เราว่าพี่รหัสอาจชอบคนธรรมดาๆ ก็ได้นะ”
“ตะวันมันหมายถึงคนปกติน่ะ” ไทยช่วยแปลให้
“เฮ้ย เราไม่ได้พูดแบบนั้น”
“แล้วกูไม่ปกติเหรอวะ” คนโปรดชี้นิ้วเข้าหาตัวเอง
“ใช่” “นิดหนึ่ง” สองคำตอบแต่ความหมายเดียว ทำเอาคนโปรดกระพริบตาปริบๆ มองหน้าเพื่อน ก่อนยิ้มออกมา
“กูก็ว่างั้น” ไม่เป็นไรเขายังเหลืออีกหลายวิธี คงพอมีสักทางที่จะทำให้พี่รหัสที่เขาหลงรักหันมาชอบคนไม่ปกติแบบเขาได้ ความพยายามอยู่ที่ไหนพี่รหัสอยู่ที่นั่น เขาไม่มีทางถอดใจ
✪✣✤✥✦TBC✤✥✦✧✪
**อัปเดท
หนังสือกามเทพคูณสองพรุ่งนี้เปิดพรีวันสุดท้ายนะคะ เผื่อใครอยากได้น้องแฝดกลับไปกอดที่บ้าน ดูรายละเอียดที่เพจของสนพ. ได้เลยค่ะ >>
Marinebooks Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
