หงส์ซาน #23 ช่วยเหลือ
ไม่รู้ว่าผมม่อยหลับไปนานเท่าไหร่ รู้ตัวอีกทีเพราะประตูห้องเปิดออก มีผู้ชายสองคนเดินหน้าทมึนเข้ามา คนหนึ่งกระชากดึงสก็อตเทปชิ้นใหญ่ปิดมารอบปาก อีกคนแก้มัดที่ขา หลังจากนั้นมันก็คลุมหัวผมด้วยถุงผ้าขนาดใหญ่ หิ้วปีกผมคนละข้างลากให้เดินตาม ผมมองไม่เห็นอะไรแล้วนอกจากแสงวับแวมแถวๆ ปากถุง
ผมเคยอ่านเจอ เราสามารถใช้ลิ้นดันสก็อตเทปออกได้ ผมลองทำดู
ถุย!
ใครบอกว่าเอาออกได้วะ!
ถ้าแปะสั้นๆ แบบในหนังก็น่าจะเอาออกได้ง่ายๆ อยู่หรอก แต่นี่มันแปะมาซะยาว อย่าว่าแต่ใช้ลิ้นดันออกเลย จะขยับปากยังลำบาก
ผมร้องอู้อี้ในลำคอ พวกมันลากกระทั่งพาผมมาหยุดอยู่ยังที่หนึ่ง ผมไม่รู้ว่าที่ไหน เพราะยังมองไม่เห็น
“หงส์!” ได้ยินเสียงเรียกจากใครสักคน ถ้าจำไม่ผิดนั่นมันเสียงของไอ้บ๊วยนี่
“อาเอีย”
ผมร้องอู้อี้ผ่านสก็อตเทปและผ้าคลุม
“ปล่อยเมียกับเพื่อนฉันไป คนที่นายต้องการตัวไม่ใช่พวกเขาแต่เป็นฉัน”
ไม่นะ!!
ผมใจหายวูบ นี่บ๊วยมันยอมเอาตัวมาแลกกับผมจริงๆ เหรอ
“อ่าอะเอีย” (แปลนะครับ สำหรับคนที่อ่านเสียงอู้อี้ของผมไม่ออก ‘อย่านะเฮีย') แล้วก็พยายามดิ้นรนเพื่อให้หลุดหวังวิ่งไปหาต้นเสียง
“หงส์ อย่าขัดขืน เดี๋ยวเจ็บตัว”
บ๊วยมันตะโกนสั่ง ผมเบรกกึก
เดี๋ยวนะ เมื่อกี้บ๊วยมันบอกว่าให้ปล่อยเมียมันกับเพื่อน งั้นพี่หมอก็ต้องอยู่แถวๆ นี้น่ะสิ
“อี่อ๋อ”
(แปลอีกทีนะครับ ‘พี่หมอ’) ผมหันรีหันขวางเพื่อมองหาพี่หมอ แต่ไม่มีเสียงตอบรับ
“สิ่งที่พวกแกต้องการอยู่ตรงนี้ และตัวฉัน”
“ไอ่อะ!!”
ผมตะโกนเรียก
ได้ยินเสียงหัวเราะหึๆ
“ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้ว เดี๋ยวจะให้เห็นหน้ากันเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะไม่ได้เจอหน้ากันอีกตลอดชีวิต”
แล้วอยู่ๆ ผ้าที่คลุมหัวผมอยู่ก็หลุดออกไป ผมหลับตาเพราะความสว่างแบบไม่ได้ตั้งตัว มองไปตรงหน้า เห็นไอ้บ๊วยมันยืนอยู่ ถัดไปเป็นสมุนของมันบางส่วน
“อาเฮีย!!”
ผมจะถลาเข้าไปหา แต่ถูกยึดจับแน่น
“อย่าดิ้นหงส์ซาน เดี๋ยวเจ็บตัว”
มันบอกผมเรียบๆ ผมมองไปรอบๆ จนมาสะดุดยังคนที่ถูกคลุมหัวไว้เหมือนกัน มันถลกผ้าคลุมออก คนที่อยู่ภายในคือพี่หมอครับ สภาพไม่ต่างกับผมเลย หัวยุ่งหัวฟูไปหมด
“อี่อ๋อ” ผมเรียก พี่หมอมองตาผม ไม่พูดอะไร ท่าทางดูสุขุมสุดๆ พอๆ กับไอ้บ๊วยมันตอนนี้แหละ คงมีผมคนเดียวที่กำลังร้อนเป็นไฟ
“ยื่นหมูยื่นแมว” บ๊วยมันพูดกับคนที่น่าจะเป็นนายใหญ่ของแบล็คดราก้อน
ผมรีบส่ายหัวครางห้ามในลำคออู้อี้
“หึ ได้สิ” แล้วคนของมันก็ผลักผมกับพี่หมอไปทางนู้น สวนทางกับไอ้บ๊วยที่เดินเข้ามาแทนที่ ผมล้มลงกับพื้นทันทีพอๆ กับพี่หมอ
คนของไอ้บ๊วยรีบวิ่งเข้ามาช่วยกันแก้มัด ผมรีบดึงสก็อตเทปออกเมื่อมือเป็นอิสระ
“อาเฮีย!!”
บ๊วยมันถูกรวบจับไพล่หลัง ผมถลาจะเข้าไปหา แต่ถูกพี่หมอยึดจับไว้
“ใจเย็นหงส์ซาน”
“เย็นได้ไง อาเฮียถูกจับ”
ผมไม่ฟังใครทั้งนั้น ถลาจะเข้าไปหาอีกรอบ แต่ถูกยึดจับแน่น
“หงส์ซาน!!”
บ๊วยมันตะโกนเรียกผมเสียงดัง ผมชะงักกึกมอง
“อย่าเข้ามา อยู่กับไอ้หมอไป”
“แหมๆ ๆ อย่ามาสวีทหวานแหววกันตรงนี้สิ เพราะถึงยังไง พวกแกก็ต้องไปลงนรกขุมเดียวกันอยู่ดี”
ไอ้แก่หัวดำ(สงสัยเพราะย้อม) ยกมือให้สัญญาณ หลังจากนั้นไม่กี่วิก็มีผู้ชายสวมชุดโทนดำวิ่งเข้ามาโอบล้อมเต็มไปหมดพร้อมปืนในมือคนละกระบอก ผมรีบไถลตัวเข้าหาพี่หมอทันทีด้วยความตระหนก
“พวกแกเล่นไม่ซื่อ ไม่ทำตามกติกา”
ไอ้บ๊วยมันกัดกรามพูด
ไอ้แก่นั่นหัวเราะหึๆ พยักหน้า คนของมันผลักไอ้บ๊วยกลับมาทางผมตามเดิม
“อั๊วชอบเวลาเห็นคนโดนบดขยี้” มันพูดเหี้ยมๆ
พวกเราถูกล้อมจนต้องหันหลังชนกัน ผมเข้าประชิดบ๊วยมันที มันกอดผมไว้แน่น ได้ยินเสียงพี่หมอกระซิบ
“ไม่น่าจะไหวว่ะพวก เก่งขนาดไหน ไม่เกินนาที พวกเราจะกลายเป็นโดนัท มีรูกันทุกคน”
“ถ้าฉันมีรูจริงๆ ยังไงก็ฝากอุดรูให้ด้วย ทุกคนหมอบ!!” สิ้นเสียงไอ้บ๊วย มันก็จับผมนอนคว่ำกับพื้นทันที ตามมาติดๆ ด้วยเสียงปืนดั่งสนั่น มาจากทิศไหนกันบ้างก็ไม่รู้ ผมไม่กล้าขยับเลยแม้แต่เซ็นต์เดียว เหนือผมขึ้นไปคือไอ้บ๊วยที่คร่อมทับลงมาทั้งร่าง
หลังจากนั้นมันก็ฉุดผมให้ลุกขึ้น ลากออกไปจากจุดนั้น ผมตาโต มองอดีตมนุษย์ที่นอนเกลื่อนเลือดแดงฉาน เสียงปืนยังดังไม่หยุด มันลากผมไปหลบอยู่ข้างกำแพง ชักปืนออกมายิงเหมือนกัน
“พี่หมอล่ะ”
ผมรีบถามหา แต่บ๊วยมันไม่ตอบ กดหัวผมแนบอก ผมรีบเอามืออุดหูเพราะเสียงปืนที่ดังใกล้ๆ จนหูแทบแตก ผมถูกพาลากออกไปจากจุดเดิม วิ่งซิกแซกหลบลูกปืน
เสียงปืนยังดังตามมาไม่หยุด บางนัดเหมือนเฉียดเราไปแค่ฝ่ามือ วิ่งไปสักพักก็เห็นวิกเซอร์กับเอ็ดเวิร์ดวิ่งเข้ามาประกบ
“เจ้านาย!”
วิกเซอร์เรียก ผมถึงเห็นว่าแขนข้างที่มันพยายามใช้ฉุดผมมีเลือดออก
“เฮีย! เฮียถูกยิง”
ไม่มีใครสนใจความตระหนกของผม บ๊วยมันกดหัวผมอีกรอบ กราดยิงคู่ต่อสู้
“เอ็ดเวิร์ดพาเจ้านายไปทางนู้น”
วิกเซอร์บอก มันถือปืนไว้ทั้งสองมือ ยิงกราดออกไปเมื่อเจอศัตรู ผมเหงื่อแตกพลั่ก หวาดกลัวลูกปืนด้วย ตกใจเรื่องที่บ๊วยมันถูกยิงด้วย
พวกเราถูกพาวิ่งออกไปหลบยังมุมหนึ่งของซอกตึกพร้อมเอ็ดเวิร์ด สักพักวิกเซอร์ก็วิ่งเข้ามาหา เหน็บปืนเข้าซองด้านในของเสื้อแจ็กเก็ต ล้วงหยิบบางสิ่งออกมาแทน มันเป็นซองพลาสติกครับ แบบมีซิปล็อก วิกเซอร์ดึงซองสีเทาๆ ออกมา มีตัวหนังสือเขียนไว้ แต่ผมอ่านไม่ทันว่ามันคืออะไร ฉีกด้วยปาก ถลกเสื้อบ๊วยตรงหัวไหล่ลงจนเห็นต้นแขนและรอยแผลได้ชัดๆ เลือดยังไหลไม่หยุด ขืนไหลมากไปกว่านี้มีหวังเลือดออกหมดตัวตายแน่ๆ
“แสบหน่อยนะครับ”
วิกเซอร์บอก บ๊วยพยักหน้า มันราดผงนั้นลงบนแผล บ๊วยกัดกรามแน่น ผมนั่งร้อนรนอย่างไม่รู้ว่าจะช่วยเหลืออะไรยังไงดี พอเรียบร้อยวิกเซอร์ก็ดึงเสื้อขึ้นมาใส่ให้ตามเดิมโดยไม่แตะต้องอะไรแผลนั้นอีก ให้เดาน่าจะเป็นผงเพื่อหยุดการไหลของเลือด
“พวกลอร่ากำลังมาช่วย เจ้านายอยู่ตรงนี้ก่อน ผมจะออกไปดูสถานการณ์สักครู่ เอ็ดเวิร์ดนายอยู่นี่นะ”
“เดี๋ยววิกเซอร์ อย่าออกไป อันตราย!!”
ผมตะโกนเรียกได้เท่านั้น เอ็ดเวิร์ดขยับเข้ามาดูแลต่อ ผมก้มมองตาม ตอนนี้มันห่วงหน้าพะวงหลัง ห่วงบ๊วยก็ห่วง ห่วงทุกคนก็ห่วง
“นี่มันเกิดอะไรขึ้นเอ็ดเวิร์ด”
ผมถามคนของมัน
“ผมไม่อยู่ในฐานะที่จะเล่าได้”
ได้ยินเสียงปืนดังอยู่ใกล้ๆ เอ็ดเวิร์ดขยับปืน
“คุณหงส์อยู่นี่นะครับ ผมจะออกไปดูลาดเลา”
“เดี๋ยวเอ็ดเวิร์ด!”
ผมร้องเรียกตามหลัง
คราวนี้ภายในตรอกมืดจึงเหลือแค่ผมกับบ๊วยมันสองคน สภาพของมันตอนนี้เหมือนคนโดนยา ปากซีด แต่เลือดหยุดไหลแล้ว
“เป็นไงบ้างเฮีย เจ็บมากไหม”ผมถามด้วยความเป็นห่วง มันมองหน้าผม เกลี่ยเส้นผมให้แผ่วเบา
“หงส์บาดเจ็บตรงไหนไหม”
ผมส่ายหัวร่อน
“ไม่เลย แต่เฮียเจ็บ พี่หมอก็ไม่รู้อยู่ไหน”
มันดึงผมเข้าไปกอดแน่น ถ้าเป็นแต่ก่อนผมคงดิ้นหนี แต่ตอนนี้ผมเหลือมันแค่คนเดียวแล้ว
“เฮียอย่าตายนะ”
ผมบอกเสียงเครือ กลัวมันตายจริงๆ ครับ ให้ผมหย่ากับมันดีกว่าเป็นม่ายเพราะผัวตายแบบนี้
“เฮียไม่ตายง่ายๆ หรอก เฮียอยากอยู่กับหงส์ไปนานๆ”
“สัญญาแล้วนะ”
“สัญญา” มันกระชับกอดผมแน่นขึ้น “แล้วหงส์ล่ะ อยากอยู่กับเฮียไหม หรืออยากให้เฮียตายมากกว่า”
ผมส่ายหัวกับอกมัน
“ไม่อยากให้ตาย ไม่เห็นแก่อั๊วก็ให้เห็นแก่ป๊าม้าที่เลี้ยงเฮียมา ท่านคงเสียใจ”
“เฮียอยากให้หงส์ต้องการเฮีย ถ้าหงส์ไม่ต้องการ เฮียขอตายดีกว่า”
“บอกแล้วไงว่าอย่าตาย ห้ามตายเด็ดขาด”
“งั้นหงส์ต้องอยู่กับเฮียนะ เลิกคิดที่จะหย่ากับเฮียด้วย”
ผมพยักหน้ารัวๆ ตอนนี้ขอรักษาชีวิตมันไว้ก่อน มันกระชับกอดผมแน่นขึ้น ผมก็โอบกอดมันไว้ เสียงปืนทิ้งระยะห่างลงเรื่อยๆ กระทั่งวิกเซอร์กับเอ็ดเวิร์ดวิ่งกลับเข้ามาใหม่
“เจ้านายเป็นยังไงบ้าง”
“ฉันโอเค เห็นหมอไหม”
“ไม่เห็นเลยครับ ซันไรส์อาจช่วยลากไปที่อื่นแล้ว”
ผมตาโต
“ซันไรส์ยังไม่ตายเหรอ”
“ยังครับ”
ผมยิ้มด้วยความดีใจ แต่ก็ยังใจหายเพราะตอนนี้ยังไม่ได้ข่าวของคนทั้งคู่
“สถานการณ์ตกเป็นของเราแล้วครับ ลอร่ามาถึงแล้ว”
ลอร่า?
“เชิญครับ เรารีบออกไปจากที่นี่เถอะ ที่เหลือให้ลอร่าจัดการ”
บ๊วยมันพยักหน้า เอ็ดเวิร์ดรีบเข้ามาพยุงตัวบ๊วยขึ้น โดยมีผมคอยพยุงอีกด้าน วิกเซอร์ทำหน้าที่คุ้มกัน
“เจ็บไหม”
ผมถามด้วยความเป็นห่วง มันยิ้ม หอมแก้มผมเบาๆ
“ชื่นใจ”
“ไอ้บ้า กำลังหน้าสิ่วหน้าขวาน”
มันหัวเราะ ร้องโอ๊ยเบาๆ เมื่อเอ็ดเวิร์ดพาเดินเร็วขึ้น สักพักเราก็หลบออกมานอกตัวตึก มีรถวิ่งเข้ามาจอดตรงหน้า วิกเซอร์รีบวิ่งไปเปิดประตู เอ็ดเวิร์ดพยุงบ๊วยเข้าไปนั่ง ผมตามเข้าไปติดๆ เอ็ดเวิร์ดวิ่งอ้อมไปขึ้นอีกด้าน วิกเซอร์นั่งหน้าคู่คนขับ แล้วรถของเราก็เคลื่อนที่ทันที วิกเซอร์วอล์รายงานว่าเจ้านายปลอดภัยแล้ว กำลังจะพาไปหาหมอ ถูกยิงอาการไม่สาหัสที่แขน
ผมมองบ๊วย
หน้าซีดขนาดนี้ยังบอกว่าอาการไม่สาหัสอีกเหรอ
ผมนั่งประคองมันอยู่ไม่ห่าง
“คุณหงส์ครับ”
ผมหันไปมองคนเรียก เอ็ดเวิร์ดยื่นเสื้อแจ็กเก็ตของตัวเองมาให้ ตอนแรกงงว่าเอ็ดเวิร์ดให้ทำไม แต่พอรายนั้นพยักหน้ามาทางหน้าอกผมก็พอเข้าใจ เพราะเสื้อผมถูกไอ้หื่นนั่นมันกรีดจนเห็นพุง ผมบอกขอบใจ รับมาสวมทันทีรูดซิปจนถึงอก เสื้อมันตัวเบ้อเร่อเลย
ผมหันไปดูอาการไอ้บ๊วยต่อ
มันไม่ได้พาไปโรงพยาบาล แต่พาไปยังคลินิกเล็กๆ แห่งหนึ่ง ลักษณะเหมือนบ้านมากกว่า คนดูแลเป็นคุณลุงแก่ๆ แต่หน้าตาดีคนหนึ่ง แกวิ่งออกมารับ บ๊วยถูกพาขึ้นรถเข็น แล้วหลังจากนั้น เอ็ดเวิร์ดก็กันผมออกมาทำให้ไม่เห็นการรักษาแล้ว
“ทำไมไม่พาไปโรงพยาบาล”
“ยุ่งยากเปล่าๆ ครับ ที่นี่รักษาดีกว่าโรงพยาบาลอีก”
“ดูไม่ออกเลยว่าเป็นคลินิก คิดว่าเป็นบ้านคนซะอีก”
“ก็บ้านนั่นแหละครับ เป็นคลินิกเพื่อการกุศล เปิดรักษาฟรีทุกวันเสาร์อาทิตย์ ท่านรอช่วยเหลือตลอดเวลาอยู่แล้ว”
“เขาเป็นใคร”
ผมรีบถาม เดินไปดูป้ายชื่อคุณหมอ
“คุณพ่อของคุณหมอกันต์ไงครับ”
ผมตาโต
“จริงเหรอ”
“ครับ”
“หน้าไม่เห็นเหมือนกันเลย”
“คุณหมอหน้าไม่เหมือนทั้งพ่อทั้งแม่นั่นแหละครับ ไปเหมือนคุณทวดสมัยหนุ่มๆ”
ผมพยักหน้าหงึกๆ
รอกันไม่นานก็เห็นบ๊วยมันเดินออกมา สีหน้าดีขึ้นแล้ว
“เดินไหวเหรอเฮีย ทำไมไม่แอดมิท”
มันยิ้ม
“เฮียเดินไหว นี่ลุงหมอกริน พ่อของหมอกันต์”
ผมยกมือไหว้ คุณลุงยิ้ม ยิ่งมองยิ่งรู้สึกว่าไม่มีส่วนไหนคล้ายพี่หมอเลย
“แปลกใจที่พ่อลูกหน้าไม่เหมือนกันเหรอ”
ผมยิ้มแหะ แต่ที่เหมือนกันคงเป็นความฉลาดนี่แหละ
“เขาเหมือนคุณทวดน่ะ หล่อเกินหน้าเกินตาพ่อ”
ผมหัวเราะ รีบหันไปทางบ๊วยกับวิกเซอร์
“แล้วได้ข่าวพี่หมอรึยัง”
“ปลอดภัยแล้วครับ ซันไรส์ช่วยออกมาได้แล้ว”
ผมถอนหายใจโล่งอก
“แล้วพวกมันล่ะ”
“เกลี้ยง”
“หมายถึง...?” ผมถามงงๆ
“ไม่เหลือซากแม้แต่คนเดียว”
ผมตาโต
ลุงหมอหัวเราะหึๆ ถามสั้นๆ
“ลอร่าจัดการให้ใช่ไหม”
“ครับ”
วิกเซอร์ตอบรับเรียบๆ
“ถ้าลอร่าออกโรงเอง คิดว่าคงไม่เหลือแม้แต่เศษเนื้อ ปลาในทะเลคงอิ่มกันพิลึก”
ผมกลืนน้ำลายคงคอดังอึก
“เธอเป็นใครเหรอ”
ผมหันไปถามไอ้บ๊วยเบาๆ มันมองหน้าผมแต่ไม่ตอบอะไร
อะไรวะ ตอบหน่อยก็ไม่ได้
บ๊วยยืนคุยกับลุงหมออยู่พักใหญ่ก็ขอตัวกลับ “เฮีย อั๊วเป็นห่วงพี่หมอ ได้ข่าวพี่หมออีกหรือเปล่า”
“จีพีเอสแจ้งไว้ล่าสุดคุณหมอกลับถึงบ้านแล้วครับ เดี๋ยวผมจะลองโทรหาอีกที”
แล้ววิกเซอร์ก็จัดการโทรออก ไม่ได้โทรเข้าเครื่องของพี่หมอหรอกเพราะโดนพวกมันยึดไปตั้งแต่โดนจับตัวแล้ว(ของผมด้วย) แต่โทรเข้าเครื่องของซันไรส์ รายนั้นรับสายรายงานกลับว่าพี่หมอปลอดภัยดี ตอนนี้กลับถึงบ้านแล้วเรียบร้อย
ผมถอนหายใจอย่างโล่งอก หันกลับมามองสามีตัวเอง
“เล่าให้ฟังได้ไหม มันเกิดอะไรขึ้น”
บ๊วยมันมองตาผม ถอนหายใจเบาๆ
“ไว้กลับถึงบ้านแล้วเฮียจะเล่าให้ฟัง”
ผมพยักหน้า ใช้เวลาไม่นานพวกเราก็พากันกลับถึงบ้าน บ๊วยมันดูเพลียๆ ทุกคนในบ้านพากันเข้ามาสอบถามด้วยความเป็นห่วง ม้าบอกให้มันรีบขึ้นไปอาบน้ำพักผ่อน จะต้มยาจีนตามมาให้ทีหลัง สั่งให้ผมคอยอยู่ดูแลปรนนิบัติ
พอขึ้นห้องได้ ผมรีบถอดแจ็กเก็ตของเอ็ดเวิร์ดออกเพราะมันค่อนข้างตัวใหญ่รุ่มร่าม เห็นบ๊วยมันกำลังพยายามปลดกระดุมเสื้อด้วยมือเดียว มันคงทำไม่ถนัด ผมเดินเข้าไปหามันทันที
“เดี๋ยวอั๊วช่วย”
มันหยุดมือลงกึก ยอมยืนนิ่งให้ผมทำดีๆ ผมค่อยๆ เลาะกระดุมเสื้อมันออกทีละเม็ดจนครบ ปลดเสื้อออกจากแขนมันทีละข้าง ตอนนี้บนต้นแขนข้างขวามีผ้าขาวพันไว้จนรอบ มีเลือดซึมออกมานิดๆ (หรือจริงๆ แล้วเป็นยาแดง?) โดนยิงข้างที่ถนัดด้วยสิ ทำอะไรเองคงไม่สะดวกเท่าไหร่
มันยิ้ม
“ยิ้มอะไร”
“ถ้าเจ็บตัวแล้วหงส์ดูแลเฮียดีแบบนี้ เฮียอยากบาดเจ็บทุกวันเลย”
“บ้า”
ผมอ้อมแอ้มด่า พอถอดเสื้อได้ผมก็ชะงัก กำลังคิดอยู่ว่าจะปลดท่อนล่างให้ด้วยดีไหม
แต่ขนาดเสื้อยังทุลักทุเล ด้านล่างก็คงไม่แพ้กัน ผมจัดการหลับหูหลับตาถอดเข็มขัดกับกางเกง แถมชั้นในให้ด้วยอีกต่างหาก รีบพันผ้าเช็ดตัวให้กันบางสิ่งโผล่
“ให้เช็ดตัวไหม อาบน้ำคงลำบาก”
“ถ้าหงส์อาบให้คงไม่ลำบาก คลุกฝุ่นกันตั้งเยอะ เฮียอยากล้างตัว”
“เช็ดตัวก็สะอาดเหมือนกัน”
“ทำเพื่อเฮียหน่อย นะ”
ผมหน้าร้อนผ่าว ไม่กลัวโดนมันทำอะไรหรอกครับ เดี้ยงขนาดนี้ ทำได้ก็บุญแล้ว แต่ผมไม่อยากสัมผัสผิวเนื้อมันเกินความจำเป็นต่างหาก
ผมไม่ตอบรับด้วยคำพูด เดินไปหยิบพลาสติกกันน้ำมาใส่แขนให้มัน จับต้นแขนพามันจะเดินเข้าห้องน้ำ แต่มันไม่ขยับ
“หงส์ไม่ถอดเสื้อผ้าออกล่ะ”
“อาบให้เฮียก่อน อั๊วอาบทีหลังได้”
“ถอดก่อน เดี๋ยวเสื้อผ้าเปียกหมด”
“ยังไงเสื้อตัวนี้ก็ต้องทิ้ง กางเกงต้องซัก เปียกช่างมันเถอะ”
“หงส์” มันสั่งเสียงเข้ม ผมมองมันตาขวาง แต่ก็ยอมเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวมาพันเอว ถอดเสื้อทิ้งลงถังขยะ ถอดกางเกงทิ้งลงตะกร้าซัก
โธ่ เสื้อตัวโปรดผมด้วย
“จะปิดเฮียทำไม”
มันถามเมื่อผมถอดออกจนครบ
“อั๊วไม่ได้หน้าด้านแบบเฮียนี่”
ผมไม่ต่อความยาวสาวความยืด รีบพามันเดินเข้าห้องน้ำไป มันเดินไปหยุดอยู่ใต้ฝักบัว ผมเปิดน้ำให้ น้ำพากันไหลรินลงมารดตั้งแต่หัวจรดเท้า มันใช้มือข้างที่ไม่เจ็บลูบน้ำออกจากหน้า ยิ้ม แล้วก้มหัวให้ มันคงไม่ได้กำลังทำความเคารพผมอยู่หรอก คงบอกกลายๆ ให้ผมสระผมให้มากกว่า ผมหันไปหยิบแชมพูของมันเปิดเทใส่มือ แล้วนำไปใส่หัวมัน ขยี้ๆ พอเรียบร้อย มันก็ยกหน้าขึ้นไปล้างน้ำด้วยตัวเอง ใช้มือข้างเดียวเสยเพื่อไล่ฟองแชมพูทิ้ง
ขนาดตัวเยินยังหล่อเลยคนเรา
ตัวผมเริ่มเปียกเพราะน้ำที่กระเซ็นมาถูก ผมหันไปหยิบสบู่มาถูตัวให้ โดยเริ่มจากด้านหลังก่อน
ทำแต่งานเอาเวลาที่ไหนไปออกกำลังกายวะ กล้ามแน่นเชียว
“ขนาดป๊า อั๊วยังไม่เคยทำแบบนี้ให้เลยนะ”
ผมพูดกับมันทางด้านหลัง
“ปลื้มใจจัง เฮียเสี่ยงชีวิตไปช่วยหงส์เชียวนะ”
ผมแก้มร้อนผ่าว เพราะงี้ไงถึงได้ยอมดูแลให้ขนาดนี้ ไม่งั้นไม่ยอมหรอก
ผมไม่ได้ตอบด้วยคำพูด เม้มปากตอบด้วยการกระทำแทน พอด้านหลังเรียบร้อยก็หันไปด้านหน้าต่อ ผมพยายามไม่มองต่ำลงไปด้านล่างที่บางส่วนกำลังหลับใหลอยู่ เสถามเรื่องอื่นไปหาเรื่องเบี่ยงเบนความกระดากตอนนี้
“เล่าให้ฟังได้รึยังว่าเกิดอะไรขึ้น”
“อาบน้ำก่อนสิ นี่ไม่ใช่เวลาเหมาะในการเล่านะ”
ผมย่นจมูกใส่ พอเรียบร้อยตั้งแต่หัวจรดมันก็เดินกลับไปยืนใต้ฝักบัวเพื่อล้างน้ำตัวด้วยตัวเอง ผมเก็บสบู่เข้าที่
“ดีนะที่เคยเห็นเขาอาบน้ำให้หมามาก่อน ถึงได้จำๆ มาอาบให้เฮียได้”
มันมะเหงกผมเบาๆ ที พอตัวสะอาด ผมก็หยิบผ้าเช็ดตัวมาเช็ดให้ หยิบชุดคลุมมาใส่ให้ พามันเดินออกจากห้องน้ำ หยิบชุดนอนมาบริการสวมใส่ให้อีกต่างหาก
ดูแลกันแบบครบเซตจริงๆ
ผมพามันขึ้นเตียง แล้วกลับเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำต่อ ใช้เวลาไม่นานหรอกครับ ออกไปก็เห็นมันหลับไปแล้ว คงหลับด้วยฤทธิ์ยา ผมรีบแต่งตัว พอเรียบร้อยก็ได้ยินเสียงเคาะห้อง ผมรีบเดินไปดู ป๊าม้ากับบรรดาญาติพี่น้องมันพากันเดินเข้ามา
“หลับแล้วเหรอ”
“ครับ ไม่รู้ว่าเพลียหรือว่าโดนฉีดยามาก่อนหน้าแล้วยาเพิ่งออกฤทธิ์”
“งั้นถ้าอีตื่นให้ลงไปบอกม้านะ ม้าจะอุ่นยาให้ใหม่”
ผมพยักหน้า
ทุกคนอยู่ดูอาการของมันนิดหน่อยก็พากันออกไปหมด
ผมพาตัวเองขึ้นไปนอนข้างๆ
วันนี้เป็นวันที่ผมเกือบจะไม่มีโอกาสได้กอดมันแล้ว ผมขยับไปสวมกอดมันเบาๆ มันกอดกลับ ผมเงยหน้ามองด้วยความแปลกใจ
“อ้าว คิดว่าหลับไปแล้ว ตื่นอยู่หรอกเหรอ”
“ไม่ได้หลับสักหน่อย”
“อ้าว แล้วเมื่อกี้”
“แกล้งนอนเฉยๆ เฮียไม่อยากกินยาจีน อีกอย่าง ไม่อยากให้ใครอยู่รบกวนนาน เวลานี้เฮียอยากอยู่กับหงส์นานๆ มากกว่า”
“ทุเรศว่ะ ทำตัวเป็นเด็กไปได้”
“เฮียแค่อยากอยู่กับหงส์นานๆ เท่านั้น”
พูดจบมันก็จับผมขึ้นไปนอนบนตัวด้วยแขนข้างที่ไม่บาดเจ็บ
“ระวังสิ ตัวเองบาดเจ็บอยู่นะ”
“งั้นหงส์ก็ต้องดูแลเฮียสิ เฮียขยับไม่ถนัด”
“จะให้ทำอะไร”
เพราะไม่รู้ว่ามันต้องการให้ผมดูแลยังไง
มันคลี่ยิ้ม เลื่อนมือข้างที่ไม่เจ็บมากดผมเบาๆ จนต้นขาผมสัมผัสเข้ากับอะไรบางอย่างที่กำลังตื่นตัวเต็มที่พร้อมใช้งาน
ผมตาโต
“บ้าไปแล้วเฮีย!!!”
“หงส์สัญญาแล้วนะว่าจะดูแลเฮีย”
“ไม่ใช่แบบนี้”
“หงส์ เฮียบาดเจ็บอยู่ เฮียทนไม่ไหว หงส์ต้องช่วยเฮียนะ”
มันร้องขอด้วยท่าทีอ้อนๆ
ผมแก้มร้อนผ่าว
แล้วผมควรจะทำยังไงดี
ยืนยันแบบกระต่ายขาเดียวว่าไม่ทำ หรือว่าทำตามที่มันต้องการ เพราะวันนี้มันก็อุตส่าห์เสี่ยงชีวิตไปช่วยผมไว้
ผมจ้องหน้ามัน
ก่อนตัดสินใจ….
++++++++++++++++++++++++++++++++++
ตัดสินใจทำอาร๊ายยย??
(อัพสั้นเนอะ /วิ่งหนีบาทาคนอ่าน)
ข่าวสารและนิยายเรื่องอื่นๆ:
https://goo.gl/WbWxt8
หัวข้อ: หงส์ซาน #27 The End (ตอนจบ) [P.18][12-8-2017] (อ่าน 219882 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก