บัลลังก์ปักษา
ตอนที่ 2
ห้อง 204
ผมบอกตามตรงว่าผมอึดอัดฉิบหาย เหตุผมที่รู้สึกแบบนั้นไม่ใช่เพราะอาสาที่ผมไม่ค่อยชอบขี้หน้าแล้วล่ะครับ แต่เป็นเพราะสายตาของไอ้เตกับไอ้ไมล์นั่นต่างหาก ไม่รู้ว่าพวกแม่งจะเขม่นผมไปถึงไหน
“กูลงไปข้างล่างนะ” อาสาลุกขึ้นจากเตียงตัวเอง ไม่ได้รอให้ใครอนุญาต จากนั้นมันก็เดินออกไปเลย สงสัยคงรู้สึกกระอักกระอ่วนแปลกๆ ล่ะมั้ง
ในห้องจึงเหลือแต่ผม ไอ้เต และก็ไอ้ไมล์ ผมถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะหันมาสบตากับอีกสองคนที่จ้องมองมาพอดี
“พวกมึงชอบไอ้อาสามันใช่ป่ะ”
สิ้นเสียงของผม พวกมันก็เปลี่ยนสีหน้าเป็นตื่นตกใจทันที
“ไม่ใช่”
“ไม่ได้ชอบ”
ใครจะไปเชื่อวะ หรือว่าที่ผ่านมาแม่งเนียนจนไม่มีใครสังเกตอะไรเลย
“ให้กูเดานะ อาสามันไม่รู้เรื่องนี้” ผมคิดว่าถ้ามันรู้เข้าล่ะก็มันคงย้ายห้องไปนอนที่อื่นแล้วล่ะ เพราะนี่มันเพื่อนร่วมห้องชอบมันเหมือนกันทั้งสองคนเลยนะครับ เป็นผมนี่อึดอัดใจตายห่า
“สัด มึงรู้ได้ไงวะ” ท่าทางของไมล์ดูผ่อนคลายมากขึ้น “ก่อนหน้าที่จะรู้จากปากของไอ้เต กูไม่เคยดูมันออกเลย”
“กูก็ดูไอ้ไมล์ไม่ออก”
“พวกมึงเล่นมองเหมือนกูจะคาบอาสามันไปแดกขนาดนั้น กูมองกูก็รู้ดิ” ผมพูดตามสิ่งที่ผมรู้สึก
“มันชัดขนาดนั้นเลยเหรอวะ” เตชักหวาดระแวง หันไปมองไอ้ไมล์ “สัดไมล์ มึงนั่นแหละผิด มึงแสดงออกมากเกินไป”
“มึงต่างหาก มึงก็ผิดเหอะ”
แม่งก็เหมือนกันทั้งคู่ป่ะวะ
“แล้วมึงจะคาบไปแดกป่ะ” เตยิงคำถามใส่ผมต่อ
“บ้าเหรอ กูไม่ได้ชอบมัน และก็ไม่ได้คิดที่จะชอบด้วย เรื่องนี้พวกมึงสบายใจได้” ผู้ชายทุกคนบนโลกจะมาชอบไอ้อาสาหมดได้ไง เป็นไปไม่ได้หรอก
แปลกแต่จริงครับ เตกับไมล์เปลี่ยนสายตาที่มองผมจากเขม่นกลายเป็นเริ่มเป็นมิตรมากขึ้น ผมไม่เข้าใจว่าทำไมคำพูดที่สุดแสนจะธรรมดาของผมถึงได้สามารถเปลี่ยนสายตาของคนสองคนจากหลังตีนเป็นหน้ามือได้
ในเมื่อความรู้สึกของพวกมึงมากมายขนาดนี้ จะปิดบังทำซากมะเขืออะไร ทำไมไม่บอกไปเลยล่ะวะ ไอ้พวกบ้าเอ๊ย
“พวกมึงอดทนเก็บความรู้สึกไหวได้ยังไง” ผมมองมันสองคนสลับกัน หลังจากที่ได้ยินทั้งคู่ถอนหายใจเฮือกใหญ่
“เหตผุลข้อที่หนึ่ง กูเป็นเพื่อนกับไอ้อาสาตั้งแต่มัธยม” คำพูดนี้เป็นของไอ้เต
เหยดเข้ แค่ข้อแรกก็เด็ดแล้ว
“เหตุผลข้อที่สอง กูเป็นเพื่อนร่วมคณะของอาสาตั้งแต่ปีหนึ่ง” คำพูดของไอ้ไมล์ก็ตามมาติดๆ
แม่เจ้า นี่ก็ใช่ย่อย
“เหตุผลข้อที่สาม พวกกูเป็นเพื่อนร่วมห้องของมัน”
ผมค่อยๆ อ้าปากค้างกว้างมากขึ้นเรื่อยๆ
“เหตุผลข้อที่สี่ พวกกูชอบมันเหมือนกัน”
“เหตุผลข้อที่ห้า ขืนบอกไปอาสามันได้กัดลิ้นตัวเองตายห่า ที่มอนี้มันไม่มีเพื่อนเลยนอกจากกูกับไอ้ไมล์”
“เหตุผลข้อที่หก ถ้าเพื่อนร่วมห้องและก็เพื่อนของมึงมาชอบมึง ทุกอย่างแม่งต้องเปลี่ยนไปแน่ๆ”
ไอ้เหี้ย กูอึ้งมากกกกกกกกกกก
ผมตอบอะไรไม่ได้นอกจากนิ่งจริงๆ ครับ ไอ้สองคนนี้มันต้องจริงจังกับอาสามากแน่ๆ เพราะสามารถคิดเหตุและผลได้ละเอียดชัดเจนขนาดนี้มันต้องแคร์อาสามากชัวร์ๆ มันสองคนมีความรักก็จริง แต่สิ่งที่พวกมันหวงแหนมากกว่าการเนหน้าจีบเพื่อนก็คือมิตรภาพ
อาจเป็นเพราะพวกมันกลัวที่จะเสียอาสาไป กลัวจะเสียไปตลอดกาล ความสัมพันธ์ของแต่ละคนกับอาสาไม่มีใครธรรมดาเลยครับ อย่างที่พวกมันบอก ถ้าขืนพวกมันบอกชอบไอ้อาสา ทุกอย่างจะต้องเปลี่ยนไปแน่ พวกมันเป็นเพื่อนอาสาอีกทั้งยังเป็นเพื่อนร่วมห้อง บอกไปก็มีแต่พัง และดีไม่ดีอาจจะต้องมาเขม่นกันเองเพราะชอบคนเดียวกัน
โอ้โห อาสา มึงคือนางฟ้าที่อาจกลายเป็นจุดเริ่มต้นของความฉิบหายจริงๆ นะนี่
เอ่อ ผมแซวเล่นนะ...เท่าที่ฟังๆ ดู ตอนนี้คนที่น่าสงสารที่สุดก็คือไอ้อาสาครับ ถ้ามันรู้ความจริงขึ้นมาล่ะก็ มันจะรู้สึกยังไงที่ทั้งเพื่อนเก่าสมัยมัธยมกับเพื่อนใหม่ที่คณะมันมาชอบมัน แค่คิดก็ปวดหัวแทน
“เอาเป็นว่าพวกกูขอโทษละกันที่เข้าใจมึงผิด” เตเปลี่ยนน้ำเสียงตอนที่พูดกับผมแล้ว
“ก็มึงเล่นหล่อซะขนาดนี้” ไมล์เสริม “ถ้ามึงชอบอาสา กูว่าร้อยทั้งร้อยยังไงมันก็เลือกมึง”
กูควรจะดีใจดีมั้ย “สบายใจได้ กูมาที่นี่เพื่อมาเรียน กูไม่คิดอะไรกับอาสามันแน่นอน”
เตกับไมล์มีสีหน้าโล่งใจมากยิ่งขึ้น
“อย่างน้อยตอนนี้มึงก็ช่วยเก็บความลับของพวกกูไปก่อนก็แล้วกัน” เตพูดเบาๆ
“เรื่องของพวกมึง กูไม่ยุ่งอยู่แล้ว”
ขอให้อนาคตมันมีเรื่องวุ่นวายน้อยที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ก็แล้วกัน เพราะถ้าเกิดมีอะไรเปลี่ยนแปลงขึ้นมาล่ะก็...เรื่องราวต่างๆ มากมายคงตามมาเป็นพรวน ผมเป็นหนึ่งในคนที่อยู่ห้องนี้ ยังไงผมก็ต้องมีส่วนรับรู้หรือมีส่วนเอี่ยวไม่มากก็น้อย
กูขอเน้นย้ำอีกครั้งหนึ่งเลยว่ากูเข้ามอนี้เพื่อมาเรียนจริงๆ นะ ได้โปรดอย่าสร้างความวุ่นวายอะไรเลย กูกราบโดยเฉพาะไอ้คนที่...
“กลับมาแล้ว” อาสาเปิดประตูเข้ามา ราวกับว่ามันรู้คิวตัวเองว่าผมกำลังนึกถึงมันอยู่ มันมองดูบรรยากาศในห้องด้วยดวงตากลมๆ ของมัน “เกิดอะไรขึ้นป่ะวะ”
“ไม่มีอะไร”
“ไม่มี”
“ไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย”
ผู้ชายสามคนพากันแกล้งทำเป็นยุ่งอยู่กับอย่างอื่น อาสาแม่งก็บื้อ คิดว่าทุกอย่างปกติ จึงไม่ได้ติดใจสงสัยอะไร
ผมสวดมนต์ภาวนาในใจ ขอให้การอยู่หอของผมผ่านไปได้ด้วยดี รูมเมตของผมทุกคนก็ดูนิสัยง่ายๆ แม้จะกวนตีนไปสักนิด (กูพูดถึงมึงไอ้อาสา) แต่ก็น่าจะเป็นเพื่อนที่ดีตลอดชีวิตการเรียนของผมได้
ถ้าไม่ติดอยู่ที่ว่าสองในสามคนมันแห่ไปแอบชอบเพื่อนตัวเองกันล่ะก็...ทุกอย่างก็คงจะดีกว่านี้เยอะเลย
ตอนบ่าย
เมื่อไอ้เตกับไอ้ไมล์คิดกับผมในแง่ที่ดีมากขึ้น พวกมันก็เลยเสนอตัวจะพาผมไปเยี่ยมชมมอ ไอ้อาสาที่กระตือรือร้นอยู่แล้วก็ยกมือบอกว่าจะไปด้วย เมื่อได้เห็นท่าทางของมัน ผมก็เริ่มเข้าใจนิดๆ แล้วว่าทำไมเพื่อนมันแท้ๆ ถึงได้หลงเสน่ห์มันเข้า
แม่ง...ผู้ชายน่าฟัดมีอยู่จริงบนโลกใบนี้
“กูชอบที่สุดเลยตอนที่ได้เห็นหน้าเด็กใหม่หลังจากเห็นมอพวกเรา” อาสาพูดยิ้มๆ “ยิ่งหน้าของไอ้นี่กูยิ่งอยากเห็น”
มันยังไม่ค่อยชอบขี้หน้าผมเท่าไหร่ ผมก็เหมือนกับมันนั่นแหละ ถึงผมจะชมมันว่าน่ารักนู่นนี่ แต่ผมก็ไม่ได้อยากที่จะอยู่ใกล้ๆ มันเท่าไหร่หรอกนะ เหมือนผมชมพี่อั้ม พัชราภาอ่ะ ผมชอบ ผมปลื้ม แต่ผมก็ไม่คิดจะจีบพี่เขานะ (เพราะจีบไปก็คงแดกแห้ว)
“จะมีอะไรให้กูแปลกใจมากไปกว่าเรื่องหออีกล่ะ” แบ่งส่วนกันอย่างกับกริฟฟินดอร์ ฮัฟเฟิลพัฟ และก็โน่นนี่นั่นขนาดนี้ คงไม่มีอะไรที่น่าตกตะลึงมากไปกว่าเรื่องนี้อีกมั้ง
“มันมีอะไรมากกว่านั้นเว้ย” เตเอ่ย “เย็นนี้จะพาไปสำรวจร้านเหล้าที่พวกกูชอบไปแดก”
กูมาถึงวันแรกก็จับกูทำบาปเลยนะ
“ถือเป็นการรับน้องใหม่” ไมล์พูดบ้าง
“ใครเลี้ยง” อาสามองเพื่อนไปมาสลับกัน
“ออกเงินช่วยกันดิวะ”
สาด พูดแบบนี้ก็นึกว่าไอ้สัดเตจะโชว์ป๋า ผมอดส่ายหน้าขำๆ ไม่ได้ พวกเราเดินลงมาจากหอสามเป็นที่เรียบร้อย พวกเด็กปีหนึ่งที่เข้ามาใหม่เริ่มบางตาลง หอพักดูเป็นหอพักมากยิ่งขึ้นนั่นก็คือต่างคนต่างอยู่ ทุกคนใช้ชีวิตอยู่ภายในหอของตัวเอง
แต่ว่าคำนี้ใช้กับพวกหอสองไม่ได้ครับ
พวกมันกำลังเดินสวนมาและมากันกลุ่มใหญ่เบ้อเร่อ ขนาดตัวพวกมันแต่ละคนคงไม่ต้องให้ผมอธิบายว่าแม่งใหญ่บิ๊กไซส์จัมโบ้ขนาดไหน ไอ้เตกับไอ้ไมล์หุบปากฉับทั้งๆ ที่ก่อนหน้านี้กำลังโม้กันอย่างออกรสแท้ๆ ดูก็รู้ว่าจู่ๆ บรรยากาศก็ตึงเครียด
คนที่ผิดปกติมากที่สุดเห็นจะเป็นไอ้อาสาครับ มันเดินก้มหน้าก้มตาอยู่หลังเพื่อน ผมเป็นคนที่อยู่ใกล้มันที่สุดก็เลยเห็นชัด
“อาสา ของขาวของพี่ เมื่อคืนหลับสบายดีมั้ยจ๊ะ”
“พี่เห็นน้องออกมาตากผ้าด้วย”
“ตะล๊ากกกก”
“วันนี้แม่งก็ยังน่ารักเหมือนเดิมว่ะ”
“ไปไหนเหรอ ให้พี่ไปเป็นเพื่อนมั้ย”
“อย่าไปกับพวกนั้นเลย ไปกับพวกพี่เถอะ”
โอ้โห พวกมึงแซวกันอย่างไม่แคร์โลกใบนี้เลยนี่หว่า นอกจากพูดเสียงดังกันมากจนคนอยู่หอหกตรงสุดนู่นยังได้ยินแล้ว ยังไม่มีความเกรงใจไอ้อาสาหรือแม้กระทั่งเพื่อนมันอย่างพวกผมทั้งสิ้น
ผมชักสีหน้า แม้จะไม่ค่อยเกี่ยวกับผมโดยตรงแต่รู้สึกว่าที่พวกมันทำแบบนี้คือการข้ามหน้าข้ามตาอย่างแรง ผมหันหลังกลับ กำลังจะปรับความเข้าใจกับพวกแม่ง แต่มีมือหนึ่งมายึดแขนผมเอาไว้
เจ้าของมือนั้นก็คืออาสานั่นเอง
“เดินต่อไป อย่าไปสนใจ”
“หา คืออะไรวะ ยอมพวกแม่งทำไม” ผมงงมาก
“เชื่อกู รีบเดินไป”
ผมไม่เข้าใจเลยว่ะ แต่ถึงอย่างนั้นผมก็เดินตามหลังคนอื่นๆ จนกระทั่งหลุดออกมาจากโซนหอพัก อาสาดูมีสีหน้าโล่งใจมากขึ้น ขณะที่อีกสองคนสีหน้าดูไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่
“เล่ามา” ผมพูดอย่างเอาเรื่อง
“อาสามันโดนแบบนั้นประจำ” ไมล์ตอบผม “โดนแม้กระทั่งตอนที่มันอยู่กับพี่อ้าย”
“อ้าว แล้วพี่อ้ายไม่ทำอะไรเลยเหรอวะ” ผมร้อง “พวกนั้นพูดเหมือนใครๆ ก็ต้องยอมหรือเกรงใจพวกมัน กูคนหนึ่งแหละที่ไม่ยอม”
“เชี่ยทนาย มึงต้องเข้าใจด้วยว่าถ้าคนในหอคนหนึ่งมีเรื่อง แม่งก็จะมีเรื่องกันหมด”
ผมชะงัก กำลังจะเถียงแต่รู้ว่าไม่มีอะไรมาเถียงได้
“มันเป็นเรื่องของการให้เกียรติและก็ศักดิ์ศรี” เตเสริม
“ให้เกียรติบ้าไรวะ มีการส่องตอนที่เชี่ยอาสาตากผ้าด้วยเนี่ยนะ อย่างงี้ตอนมันฉี่ ตอนมันอาบน้ำ พวกมันก็จะดูเหมือนกันใช่ป่ะ”
ทั้งสองคนยกเว้นอาสาดูอึ้งกับคำพูดผมมาก จากนั้นพวกแม่งก็พากันหัวเราะ
“ไอ้นี่มันเลือดหอสามแท้เลยนี่หว่า” เตหัวเราะ
ผมสะอึกเล็กน้อย “อะไรของมึง”
“ใครๆ ในหอสามหวงเชี่ยอาสากันทั้งนั้น เป็นกันหมดทุกคน ตั้งแต่รุ่นพี่ยันรุ่นน้อง”
“ตลกแล้ว” ผมไม่ได้หวงสักหน่อย ผมก็แค่ไม่ยอมใครง่ายๆ ก็เท่านั้น มันเป็นเรื่องของศักดิ์ศรีลูกผู้ชายไงไอ้สาด “ไอ้เหี้ยนี่มีอะไรให้น่าหวงตรงไหน”
อาสาทำหน้าไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่ใส่ผม แต่ก็ไม่ได้ติดใจอะไรมากมาย
“เพราะแม่งโดนพวกหออื่นชอบมาแซวนี่ไง คนในหอก็เลยหวง”
“มันเป็นเหมือนสมบัติล้ำค่า”
“ประมาณว่าคนของหอข้า พวกมึงห้ามแตะ”
“พอเห็นอะไรแบบนี้บ่อยๆ เข้า ความหวงแม่งก็ฝังเข้าไปในเลือดเนื้อเอง”
“เดี๋ยว” ผมเอ่ยแทรก “ถ้าพวกมึงหวงแม่งจริง แล้วพวกมึงปล่อยให้พวกหอสองแซวมันตามอำเภอใจได้ไง”
ไอ้เตกับไอ้ไมล์ทำหน้าสลด ส่วนไอ้อาสาหันไปเดินเขี่ยดินทางอื่นแล้ว ท่าทางเหมือนไม่ค่อยอยากฟังเพื่อนพูดถึงเรื่องนี้เท่าไหร่
“อย่างที่บอก คนในหอมีเรื่องหนึ่งคนต่อไปก็จะมีเรื่องกันหมดทั้งหอ”
“ถ้าอยากอยู่อย่างสงบสุข ยังไงก็ต้องห้ามมีเรื่อง ไม่ว่ากับหอไหนทั้งสิ้น”
“มึงเพิ่งมาใหม่ อาจจะยังงง และก็ไม่ผูกพันกับคนในหอสามเท่าไหร่”
“แต่ถ้ามึงเกิดมาเพื่ออยู่หอสามจริงๆ สักวันมึงก็ต้องเข้าใจ”
ผมถอนหายใจ สัมผัสถึงความแปลกใหม่เรื่องที่เท่าไหร่ไม่รู้ของมหา’ลัยแห่งนี้ สายตาของผมมองไปยังอาสาที่น่าจะเป็นตัวแปรสำคัญหากหอสามกับหอสองจะมีเรื่องกันเข้าสักวัน เข้าใจถึงสาเหตุที่มันไม่ค่อยอยากฟังแล้ว
ตัวมันเองก็คงไม่ชอบที่จะต้องมาเป็นแบบนี้เหมือนกัน
ตลอดการทัวร์มหา’ลัยใหม่ผมไม่รู้สึกว้าวเท่าไหร่ ที่นี่มันก็เหมือนมหา’ลัยทั่วไป เพียงแต่ว่าอยู่ในพื้นที่ที่ค่อนข้างกว้างขวางและแต่ละคณะตั้งอยู่ไกลห่างกัน ความจำเป็นอันดับแรกสำหรับการมาเรียนที่นี่ก็คือรถ ผมจับคางตัวเองอย่างครุ่นคิด คงจะต้องโทรบอกแม่ให้ส่งรถมาให้ผมใช้แล้ว
ฉะนั้นเรื่องแปลกประหลาดทั้งหมดของมอนี้ผมยกให้ความเฉพาะตัวของหอชายและก็ขอยกให้...
ไอ้อาสาครับ
เพราะตลอดทั้งบ่ายที่ผมอยู่กับมัน มันเห็นได้อย่างชัดเจนเลยว่าอาสามันฮอตกับเพศผู้เหมือนกันขนาดไหน
“อาสามาว่ะ”
“ไหนๆๆ”
ผมได้ยินอะไรทำนองนี้มาตลอดทั้งวัน เวลาเพื่อนถูกมองเราจะเป็นคนที่รู้เห็นมากกว่าตัวเพื่อนเองครับ ผมนี่เห็นจนเริ่มชิน จากที่ชินก็เริ่มรู้สึกว่ามันเยอะเกินไปหรือเปล่าวะ (นี่พวกมึงที่มองๆ อยู่เนี่ยยังชอบผู้หญิงกันอยู่ป่ะ) เอาเป็นว่าผมเข้าใจพวกมัน ตอนที่ผมเจออาสาครั้งแรกผมยังมองมันตาค้างเลย แต่ถึงจะเป็นอย่างนั้น ผมก็ยังคงมองว่ามันคือนางฟ้าแห่งความฉิบหายอยู่ดี
แค่วันแรกที่อยู่กับมึงเสน่ห์มึงก็สำแดงเดชออกมาอย่างเหลือร้าย กูไม่อยากจะจินตนาการถึงวันต่อๆ ไปที่อยู่กับมึงเลย
โทรศัพท์ของอาสาดังขึ้น มันหันมาพูดกับเพื่อนอย่างตกใจเล็กน้อย “พี่อ้ายโทรมาว่ะ” ประธานหอสามคงสนิทกับลูกหอไปทั่วสินะ
“ต้องตามหาไอ้สัดทนายแน่เลย”
“ไม่ต้องรับๆ”
ผมมองไอ้เตกับไอ้ไมล์ที่มีสีหน้าแตกตื่น ส่งสายตามคำถามไปให้อาสา มันก็เลยตอบให้ “ก็วันแรกจะมีประชุมพวกเด็กใหม่ปีหนึ่งที่ส่วนกลางอ่ะ มีทำความรู้จัก แจกของ บอกกฎกันนิดๆหน่อยๆ”
“กฎไม่มีเหี้ยอะไรเลย แค่อย่าไปกวนตีนหออื่น” ไอ้ไมล์พูด
“ส่วนของก็พวกผ้าเช็ดหนู สบู่ ยาสีฟัน ของๆ สปอนเซอร์มหา’ลัย” ไอ้เตเสริม
“สปอนเซอร์ของหอสามด้วย”
“มีบางคนถูกจับเซ็นสัญญาเป็นพรีเซนเตอร์สินค้าอ่ะ”
ฟังดูน่าเบื่อเป็นบ้า ผมแสดงออกทางสีหน้าทันที ไอ้เตกับไอ้ไมล์ยิ้มกริ่ม
“มันไม่อยากประชุมแล้ว เห็นมั้ย”
“ไปแดกเหล้ากันดีกว่า”
ที่แท้พวกแม่งก็อยากแดกเหล้ากับผมนี่เอง ผมหัวเราะเล็กน้อยอย่างถูกใจ เพราะผมจำได้ดีทีเดียวว่าไอ้พวกหอสามที่อยู่ปีหนึ่งด้วยกันมันทำกับผมยังไง
พวกมันเทผม ตอนจับกลุ่ม 4 คนเพื่อเลือกห้องไง
ไอ้พวกบ้า...กูแค้นฉิบหาย อย่าให้กูเจอพวกมึงตามทางเดินนะ
วันนี้ผมขอเลือกไปดื่มเหล้ากับเพื่อนร่วมห้องก็แล้วกัน
ร้านเหล้าน้อย
ร้านบ้าอะไรวะชื่อร้านเหล้าน้อย ชื่อร้านไม่เป็นมงคลฉิบ ให้เหล้าน้อยแล้วใครจะกล้าเข้าร้านวะ ผมคิดเล่นๆ ในใจ แต่แล้วก็อึ้งตอนที่พวกเพื่อนร่วมห้องสามคนมันยกมือไหว้พี่น้อย ซึ่งเป็นเจ้าของร้านเหล้าแห่งนี้ อายุอานามพี่มันก็คงจะประมาณ 35 ท่าทางเซอร์ๆ ไปทางสายเพื่อชีวิต แต่เพลงในร้านดันเป็นเพลงตลาดทั่วไป แม่งสวนทางกันโคตรๆ
“โต๊ะประจำใช่ป่ะ”
“ครับพี่น้อย ขอบคุณมากครับ”
ดูก็รู้ว่าสัดเตกับสัดไมล์มาบ่อย คนที่มาไม่บ่อยก็คือไอ้อาสา ท่าทางของมันดูตื่นไปหมด มันอยากมากับเพื่อนก็จริง แต่คงไม่ชอบเวลาที่คนหลายคนมองมาที่มัน ผมเองยังรู้สึกได้เลยว่าคนมองมันเยอะเกินไป
“เชี่ย พวกหอสองอยู่มุมนั้นว่ะ”
ไอ้ไมล์ทำหน้าหงุดหงิด พวกหอสองมองมาที่พวกเราและก็มองแบบอยากแดกเชี่ยอาสาอย่างโคตรเปิดเผย ความอัศจรรย์มันอยู่ตรงที่ว่าไม่ใช่กลุ่มที่พวกผมเจอเมื่อตอนบ่าย
สัดอาสา มึงนี่แม่งโคตรฮอต
“ไม่ได้แดกนานแล้ว” อาสานั่งก่อนมองผม “มึงอยากแดกอะไรมึงสั่งเลย พวกกูเลี้ยงเอง”
“จ่ายไหวเหรอ”
“ไหวดิถ้าหารกัน”
มีคนเลี้ยงทั้งที มีหรือที่ผมจะไม่ฉวยโอกาสนี้เอาไว้ ผมสั่งอาหารไปพร้อมๆ กับสั่งเหล้ากับมิกซ์ชุดใหญ่ หลังจากที่สิ่งเหล่านั้นมาเสิร์ฟ ผมกับคนอื่นๆ ก็คุยกันเพื่อทำความรู้จักกันมากยิ่งขึ้น
คนแรกก็คือไอ้เต เจ้าของใบหน้าที่ทำหน้านิ่งทีไรต้องรู้สึกได้ความเย็นชา มันเป็นเพื่อนกับอาสามาตั้งแต่เรียนมอปลาย เป็นเพื่อนในกลุ่มเดียวกัน ไม่ได้สนิทกันในแบบของคู่หู แต่มาเริ่มสนิทกันในช่วงที่เข้ามาเรียนมอนี้เหมือนกัน เตมันเรียนเอกภาษาอังกฤษ ดูไม่ค่อยเข้ากับบุคลิกมันเท่าไหร่นัก แต่มันเป็นคนชอบภาษาอังกฤษมากก็เลยเลือกที่จะเรียนเอกนี้ สถานะของมันตอนนี้คือโสดมาตั้งแต่อยู่ม.5 และตอนนี้ก็ยังไม่มีแฟนครับ
จะมีได้ไงล่ะ ก็ในเมื่อคนที่มันแอบชอบนั่งอยู่ข้างๆ ผมนี่
คนที่สองคือไอ้ไมล์ ผู้ที่มีรอยยิ้มอบอุ่นก็จริงแต่เวลาโหดแม่งก็โหดเหลือหลาย มันเป็นเพื่อนร่วมคณะกับอาสา รู้จักกันตอนเรียนมหา’ลัยและสนิทกันเพราะอยู่นอนห้องเดียวกัน (อาสาบอกว่าโชคชะตานำพาให้มันมาอยู่ด้วยกัน เรื่องหอสามอาสาแม่งอ้างโชคชะตาตลอด อันนี้เพื่อนบอก) ไอ้เตเล่าว่าที่คณะไอ้ไมล์มันฮอตมากชนิดที่ว่าสาวๆ เคยมีเรื่องกันเพราะแย่งมัน มันรำคาญก็เลยบอกคนอื่นไปว่ามันเป็นเกย์ ทั้งๆ ที่มันก็ได้หมดไม่ว่าจะเป็นหญิงหรือชาย แต่นับจากวันที่มันพูดแบบนั้น ก็ไม่มีผู้หญิงคนไหนกล้าเข้าใกล้มันอีกต่อไป มันบอกว่าชอบชีวิตช่วงนี้มากเพราะรู้สึกเป็นอิสระดี
แถมมันยังชอบเพื่อนร่วมห้องคนที่นั่งอยู่ข้างๆ ผมในตอนนี้
และคนสุดท้ายคือไอ้อาสา ตัวพีคของโลกใบนี้ #ประชด ผู้ซึ่งเป็นนางฟ้าแห่งหอพักชาย มันเรียนคณะบัญชีปีสองเหมือนกันกับไอ้ไมล์ ไม่ค่อยมีใครเล่าเรื่องอะไรของมันให้ผมฟังมากนัก ผมจึงได้แต่ลอบสังเกตเอา อาสามันไม่ค่อยชอบผมแต่ก็ไม่ได้รังเกียจผม เหมือนมันเอ็นจอยได้หมด ยิ่งจะได้อยู่ในห้องเดียวกันมันก็ยิ่งบอกว่าต้องปรับตัวเข้าหา (แน่นอนครับว่ามันต้องพูดถีงเรื่องโชคชะตา) ผมเองก็ต้องทำแบบมัน มันไม่ใช่คนนิสัยเลวร้าย เพียงแต่ที่ผมตั้งแง่กับมันอาจเป็นเพราะผมกลัวความวุ่นวายจะบังเกิดเพราะคนอย่างมันเป็นต้นเหตุ
จากการอยู่กับมันมาทั้งวัน ผมรู้เลยว่ายังไงซะชีวิตตลอดสี่ปีของผมคงไม่มีวันได้สงบสุขแน่ๆ ถ้ามีเพื่อนร่วมห้องที่โซแดมฮอตขนาดนี้
สำหรับอาสาแล้วมองเผินๆ มันเหมือนผู้ชายหน้าหวานและเหมือนเป็นเกย์ แต่เมื่อได้สัมผัสใกล้ๆ นิสัยมันก็เหมือนผู้ชายทั่วไป เพียงแต่หน้าตาของมันเป็นที่ดึงดูดคนอื่นก็เท่านั้น
ดึงดูดเพศผู้ด้วยกันเนี่ย
“มึงสนิทกับเตหรือไมล์มากกว่ากันวะ” ผมดื่มไปถามไป อาสาหัวเราะ มองดูเพื่อนมันสลับกัน
“ก็สนิทหมดอ่ะ”
มันรู้จักตอบแฮะ ถ้าตอบใครคนใดคนหนึ่งต้องมีใครสักคนในนี้เก็บเอาไปคิดมากแน่
“ในเมื่อมึงฮอตขนาดนี้ ทำไมมึงยังไม่มีแฟน”
“สาด ถามเรื่องนี้มึงเอามีดมาแทงคอกูเลยดีกว่า”
กูถามอะไรผิดวะ เตกับไมล์ลอบหัวเราะนิดหน่อย ขณะที่มองไอ้อาสาผู้ที่เริ่มดื่มหนักมากขึ้น เฮ้ย นี่ผมไปสะกิดต่อมดราม่าอะไรของมันเข้าหรือเปล่าวะ
“มันเพิ่งนกมา” เตเล่า
“จากใคร”
“ผู้หญิงที่เรียนวิศวะ”
ผมแทบจะพ่นเหล้าออกมาใส่หน้าไอ้เตเลยทีเดียว ฮอตในหมู่เพศผู้ขนาดนี้แต่ชอบผู้หญิง
เชี่ยอาสา มึงเลือกเป้าหมายผิดแล้วโว้ย!
“เสียใจว่ะ” อาสาถึงกับซึมไปเลย “กูคุยกับเขามาตั้งสองเดือน จู่ๆ เขาก็เทกูเฉย”
“...”
“เขาบอกเขาอึดอัด เพราะกูสวยกว่าเขา”
แบบนี้ก็มีเหรอวะ เอาเป็นว่าเรื่องประหลาดของมอนี้ผมยกให้ไอ้อาสาชนะเลิศไปเลยครับ
เอาถ้วยรางวัลไปเลย ไม่มีใครแปลกเท่ามึงอีกแล้ว
“กูแม่งโคตรไม่เข้าใจ” มันดื่มหนักขึ้น ไอ้เตกับไอ้ไมล์ได้แต่มองตามอย่างปลงๆ อีกสาเหตุหนึ่งที่พวกมันไม่บอกชอบเพื่อนตัวเอง ก็คงเป็นเพราะเหตุนี้สินะ
นางฟ้าแม่งชอบผู้หญิงว่ะครับ
“ความรักก็งี้ อย่าคิดมากเลย” ผมไม่อยากให้มันจมกับเรื่องที่มันเจ็บปวด
“แล้วมึงล่ะ โสดป่ะวะ” อาสาถามผมบ้าง
“โสด” ผมตอบ
“ไม่น่าเชื่อ”
“กูพูดจริงๆ”
“เลิกกันเพราะอะไร”
“มันหมดรักไปเอง”
“มึงน่ะเหรอ”
“ไม่ เขาต่างหาก” ผมเลิกกับแฟนเป็นเวลา 6 เดือนแล้ว ความเจ็บปวดมันมลายหายไปหมดสิ้นแล้วครับ ผมไม่ค่อยอยากกล่าวถึงเท่าไหร่ แต่ถ้าเพื่อนใหม่มันถามผมก็ยินดีที่จะเล่าให้พวกแม่งฟัง
“แด่ความนก” เชี่ยเตชูแก้วขึ้น
“แด่ความเศร้า” ไอ้ไมล์ชูแก้วบ้าง
“ไอ้สองตัวนี้ทำเหมือนพวกมันเศร้าเหมือนพวกเราเนอะ” อาสายกแก้วขึ้นมาชนแล้วหัวเราะเบาๆ แต่ผมนี่แหละที่หัวเราะในใจดังกว่ามัน ถึงจะเป็นการหัวเราะแบบแห้งๆ ก็เถอะ
มึงมันไม่รู้อะไรซะแล้ว
ตอนที่มึงเศร้าบางทีเพื่อนมึงทั้งสองคนอาจจะเศร้าหนักกว่ามึงหลายเท่าก็เป็นได้
[ มีต่อนะคะ ]
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
