บัลลังก์ปักษา
ตอนที่ 5
เมื่อคืนผมนอนไม่หลับเลย
อาสาไม่ได้กลับห้อง ไอ้เตเข้าไปอาบน้ำก่อนเพื่อนอย่างเงียบๆ ผมมองดูสภาพไอ้ไมล์ที่นอนอยู่บนเตียงชั้นล่างอีกฝั่งอย่างกังวลใจ ไม่นานนักมันก็ขยับตัวตื่นเพราะเสียงนาฬิกาปลุก
“ปวดหัวสัด” ไมล์ทำหน้าเหยเก สภาพแย่มากถึงมากที่สุด “ทำไมกูมาอยู่ตรงนี้ได้วะ ใครแบกกูกลับมา”
ผมไม่รู้ว่าควรจะตอบมันดีหรือเปล่า “ไปเรียนไหวมั้ย เมื่อคืนมึงเมาอย่างกับหมาเลยว่ะ”
“ก็คงต้องไหว ถ้ากูไม่ไปแล้วอาสาจะมีเพื่อนเรียนได้ไง”
“สัดไมล์” ไอ้เตที่เพิ่งออกมาจากห้องน้ำ มีน้ำหยดติ๋งๆ ที่ลำตัวและก็กำลังสวมผ้าขนหนูตัวเดียว ใบหน้ามันเครียดมากถึงมากที่สุด “เมื่อคืนมึงสารภาพรักกับอาสา”
ไมล์ลุกขึ้นนั่งทันที “อะไรนะ”
“มึงบอกชอบมันตอนมึงเมา”
“เหี้ยยยยยยยยยยยยยยยย”
ไมล์อ้าปากค้างพร้อมกับทำตาถลน
“พวกมึงพูดจริงเหรอ ไม่ได้โกหกกูใช่มั้ย!”
เตส่ายหน้า ส่วนผมทำหน้าสลด
“ทำไมไม่มีใครปิดปากกูเอาไว้ล่ะ” ไมล์โอดครวญ สีหน้ามันรับไม่ได้กับสิ่งที่เพิ่งได้ยิน
“กูทำแล้วแต่มึงปัดออก” ผมตอบ
“เฮ้ย เหี้ยแล้ว เหี้ยแล้ว เหี้ยแล้วจริงๆ!” ไมล์กังวลใจอย่างแรง สติสตังค์หลุดไปไกลและยังคงทึ้งหัวตัวเองอย่างต่อเนื่อง “แล้วตอนนี้มันอยู่ไหนอ่ะ”
“ยังไม่กลับห้องตั้งแต่เมื่อคืน”
“มันจะไปนอนกับใครได้วะ” ไมล์ถามเต
“มันไปนอนส่วนกลางมั้ง”
เตมีสีหน้ากังวลพอๆ กับไมล์ ผมถอนหายใจ เมื่อคืนผมทำดีที่สุดแล้วจริงๆ นะครับ แต่ผลมันก็ออกมาเป็นแบบนี้ ผมไม่สามารถยั้งปากไอ้ไมล์ไว้ได้ทันจริงๆ
“จิตใต้สำนึกมึงคงไม่อยากเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับอีกแล้ว” ผมปลอบ “ไม่ช้าก็เร็ว ยังไงวันนี้แม่งก็ต้องมาถึง”
“อย่างน้อยกูก็ควรได้เตรียมตัวเตรียมใจป่ะ”
เสียงประตูดังขึ้น คนที่เดินเข้ามาก็คืออาสา มันทำหน้านิ่งเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัว จากนั้นก็เข้าไปในห้องน้ำ
“โอย ฆ่ากูเถอะ” ไมล์ทิ้งตัวลงนอน เอามือปิดใบหน้าของตัวเองอย่างจนตรอก “เห็นมันมั้ย มันไม่มองหน้าใครเลย”
บรรยากาศเปลี่ยนไปและไม่มีใครสามารถดึงบรรยากาศเดิมๆ กลับมาได้แล้วครับ
“เชี่ยเต ต่อยหน้ากูที แรงๆ เลย”
“สาด บ้าไปแล้วเหรอ”
“เร็วเลย เดี๋ยวนี้ กูสมควรโดนแล้ว”
สภาพไมล์แย่จนไอ้เตหันมากระซิบกับผม “มึงไปอยู่กับอาสา กูจะอยู่กับไอ้เหี้ยไมล์เอง”
“แต่...” ผมพยายามพูด
“อาสามันก็มีแต่พวกกู”
“แล้วมึงล่ะ มึงไหวป่ะ” อย่าลืมนะครับว่าเตมันก็ชอบอาสาอยู่ ผมไม่รู้เลยว่าก้นบึ้งจิตใจของมันกำลังรู้สึกยังไง
“ยังไงตอนนี้ก็ต้องดูไอ้เชี่ยไมล์ก่อน”
“เออ เอางั้นเหรอ”
“ช่วยอยู่กับมัน ในวันที่พวกกูไม่ได้อยู่กับมันหน่อยเหอะ” เตตบไหล่ผม
ผมอ้าปากพะงาบๆ เตรียมจะพูด แต่ไอ้เตก็หันไปสนใจไอ้ไมล์ต่อเป็นที่เรียบร้อย (ผ้าขนหนูมึงจะหลุดตูดอยู่แล้วสัด) ผมมองไปที่ประตูห้องน้ำ คนที่อาบน้ำอยู่คงไม่ได้ขยับตัวอะไรเลย เพราะเสียงน้ำจากฝักบัวดูเรียบนิ่งเอามากๆ
ถึงไอ้เตมันไม่ได้ขอ ผมก็คงต้องไปดูอาสามันอยู่ดี
มันคงกำลังทั้งทุกข์ใจและก็ช็อกมากจนปรับตัวไม่ทัน
คณะบัญชี
ผมกับเพื่อนปีหนึ่งกำลังนั่งเล่นอยู่ใต้ตึกเพื่อที่จะรอเรียนตอนบ่ายอีกทีหนึ่ง พวกมันกำลังคุยเรื่องปกิณกะกัน ขณะที่ผมนั้นกลับเงียบเพราะเครียดเรื่องเพื่อนร่วมห้องของผมอยู่
“เมื่อคืนพี่อาสานอนอยู่ส่วนกลางคนเดียว” ไอ้โอ๊คหันมาจิกสายตาใส่ผม “มึงทำแบบนี้กับดาวหอปีนี้ได้ไง มึงยังเป็นคนอยู่มั้ย!”
ผมปล่อยให้เพื่อนมันเขย่าตัวผมได้ตามสบาย ก่อนจะชะงักค้างเมื่อได้สติ “อะไรนะ ใครคือดาวหอ”
“พี่อาสาไง พี่อ้ายติดประกาศบอกเมื่อเช้า”
ผมหัวเราะในลำคอ อย่างน้อยคนที่ผมโหวตให้ก็ได้เป็น มันปลื้มใจอยู่หน่อยๆ นะครับ
“มันยังไม่รู้ตัวว่ะ” เพื่อนคนอื่นพูดเสียงขำๆ ใส่
“รู้ตัวอะไร” ผมถาม
“มึงเป็นเดือนหอปีนี้ไอ้สาดดดดด”
“หา กูเหรอ” ผมมองดูเพื่อนหลายคนสลับไปมา
“เออ มึงนั่นแหละ”
“ใครจะหล่อเกินมึง”
“ไอ้เตก็ไอ้เตเถอะ”
“กูโหวตให้มึงนะ”
ผมไม่รู้ว่าผมควรดีใจหรือเปล่า จริงๆ แล้วผมเฉยๆ มากกว่า ผมจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าเป็นเดือนหอมันดียังไง เพราะงั้นผมจึงไม่ได้ใส่ใจมาก
ระหว่างที่ผมกำลังหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเล่นนั่นเอง ไอ้โอ๊คก็กระทุ้งสีข้างผม
“พี่อาสามา” อาสากำลังเดินออกมาจากตึกเรียนโดยที่ไม่มีใครอยู่ข้างๆ แม่งล่อเสือล่อตะเข้ฉิบ
“เดี๋ยวกูมานะ” ผมพูดกับเพื่อนก่อนจะเดินไปหาอาสาทันที
“ทำไมอยู่คนเดียวล่ะวันนี้”
“เพื่อนไปไหนซะแล้วล่ะ”
“กลับกับพี่มั้ยน้อง”
มันอยู่ใต้ถุนตึกได้ไม่เท่าไหร่ มันก็โดนพวกคณะบัญชีจากหอสองแซวซะแล้ว ผมรีบเข้าไปหามัน ถลึงตาใส่ไอ้คนพวกนั้นอย่างไม่ได้ควบคุมตัวเอง ผมพาตัวอาสามาคุยเงียบๆ กันสองคน
“ทนาย” อาสาเรียกชื่อผมด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “ไม่มีเรียนเหรอ”
“อีก 20 นาที” ผมมองดูสภาพมัน “มึงโอเคป่ะเนี่ย”
“ไม่เลยว่ะ”
“...”
“กูไม่เคยนั่งเรียนแยกกับไอ้ไมล์เลย แต่ครั้งนี้ต้องแยกกับมันจริงๆ” ท่าทางของอาสาเหนื่อยมาก “กูเหี้ยมากมั้ย”
“ไม่หรอก ตอนบ่ายมึงมีเรียนเปล่า”
อาสาส่ายหน้า
“แล้วมึงจะไปไหน”
“ไม่รู้ว่ะ ที่ไหนสักที่มั้ง”
ผมอยากไปเป็นเพื่อนมันใจจะขาด แต่ในอีก 20 นาทีผมต้องขึ้นไปเรียนแล้ว
“ที่ไหนสักที่ที่มึงว่า คือห้องเรียนของกูได้ป่ะวะ”
“มึงว่าไงนะ” อาสาถึงกับทำหน้างง
“ไปเรียนกับกู”
“บ้าเหรอ”
“กูปล่อยให้มึงละสายตาไปไม่ได้อีกแล้ว อย่างน้อยก็ในตอนนี้ เพราะมึงดูแย่มากจริงๆ”
“กูจะไปเข้าชั้นเรียนของปีหนึ่งเพื่ออะไร”
“เพื่อให้กูดูแลไง” สภาพนี้แม่งไม่ควรอยู่คนเดียวเป็นอย่างยิ่ง
“มึงมันบ้า” อาสาทำหน้าระอาใส่ผม
“ตอนนี้มึงมีใครให้อยู่ด้วยงั้นเหรอ” ผมยิงคำถามใส่ “ตอนนี้มึงมีแค่กูนะ และกูก็ไม่อยากมองไม่เห็นมึง”
อาสามองผมอย่างไม่ค่อยแน่ใจเท่าไหร่นัก “มึงอย่าบังคับกูเลยว่ะ”
“บังคับแล้วได้ผลมั้ย”
“ไม่” มันทำหน้าเหมือนผมถามทำด๋อยอะไรอีก
“งั้นก็จะบังคับ”
“ไอ้เหี้ย”
“ตามกูมานี่ เร็ว”
“ในห้องเรียนมันน่าเบื่อโว้ยยยย”
“เดี๋ยวซื้อขนมให้แดก” ผมลากอาสาไปหาผองเพื่อนปีหนึ่งที่มองผมอย่างอึ้งๆ อาสารับไหว้เพื่อนผมก่อนจะมองผมอย่างไม่ค่อยสบอารมณ์เท่าไหร่ ผมบอกเพื่อนว่าจะไปหาซื้อขนมกินก่อนขึ้นเรียน พวกมันฝากผมซื้อใหญ่ ผมก็เลยลากอาสาไปหอบขนมเป็นเพื่อนผมด้วย
“กูต้องบริการพวกปีหนึ่งไปอีกกกก” อาสาแกล้งบ่น
“ดีไง จะได้มีอะไรทำ”
“จริงๆ แล้วกู...”
“มึงไม่ต้องพูด” ผมเอ่ย “มึงอยู่กับกูตอนนี้ ดีกว่าอยู่คนเดียวเยอะ”
“กูอยากอยู่กับหมาตัวนั้นมากกว่ามึงอีก” มันชี้นิ้วไปที่หมาอ้วน หมาที่แดกไม่เลือกซึ่งกำลังนอนแอ้งแม้งอยู่หน้าร้านขายขนม
“กวนตีน” ผมอดด่ามันไม่ได้ “อยากแดกไรเลือกเลย”
“สาด เป็นป๋าทนายเหรอวันนี้”
“ป๋าไรล่ะ มึงต้องจ่ายเอง”
“ไอ้เหี้ย”
ผมล้อเล่นน่ะ...ขนมทั้งหมดนั่นผมเป็นคนจ่ายให้มัน ยอมเป็นป๋าทนายสักวัน
ห้องเรียนปีหนึ่ง
“สำหรับธุรกิจนั้น แบ่งออกได้เป็นหลายประเภท มีพ่อแม่ของนักศึกษาคนไหนในนี้เป็นนักธุรกิจมั้ยครับ”
ผมยกมือตอบอาจารย์ จากนั้นก็เอามือลง อาจารย์โฟ่เรื่องบทเรียนเรื่องธุรกิจต่อไป หางตาของผมมองไปเห็นไอ้อาสาพอดี มันกำลังนั่งฟุบเก้าอี้บนพื้นใกล้ๆ กับขาของผมอยู่ครับ
ทุกคนไม่ได้อ่านผิด มันกำลังนั่งฟุบเก้าอี้อยู่จริงๆ เมื่อเห็นว่าอาจารย์ที่มาสอนวิชาบัญชีเบื้องต้นของผม เป็นคนเดียวกันกับที่สอนมันเมื่อเช้า มันก็เลยไม่อยากให้อาจารย์มาเห็น มันใช้โต๊ะที่เป็นโต๊ะยาวๆ เป็นที่กำบัง จากนั้นก็นั่งลงบนพื้น และก็ฟุบกับเก้าอี้แทน ท่าทางตลกฉิบหาย
มันไม่ได้แสดงท่าทีเบื่อหน่ายอะไร แต่มันดูเศร้ามากกว่า คงจะกำลังคิดเรื่องไอ้ไมล์และก็เรื่องกอเตยวนไปวนมา ผมรู้สึกดีที่พามันมาอยู่ในสายตา ถึงแม้ว่ามองภายนอกจะดูน่าสมเพชไปสักนิด แต่ผมไม่ได้ทิ้งขว้างไอ้คนที่นั่งอยู่ข้างๆ ขาผมตอนนี้นะครับ
ผมคอยให้อาหารมันอยู่เรื่อยๆ
ไอ้โอ๊คมันชอบป๊อกกี้มาก มันดันมีรสนิยมเดียวกันกับไอ้อาสา ผมยื่นป๊อกกี้ให้ไอ้โอ๊ค สลับกับยื่นให้ไอ้คนที่นั่งบนพื้น พอหมดผมก็เปิดกล่องใหม่ ไอ้โอ๊คบอกไม่เอาอีกแล้ว แต่อาสาแม่งยังอยากแดกต่อ ไม่ยอมที่จะหยุด
มันคงจะเบื่อที่ไม่มีอะไรทำ ก็เลือกที่จะแดกแทนการนั่งอยู่เฉยๆ นั่นเอง
ผมลอบสังเกตมันเป็นระยะๆ เห็นมันกินขนมก็จริง แต่ก็มีบ่อยครั้งที่มันเอาแต่ถอนหายใจ ผมแอบเห็นมันกดเข้าไปส่องดูไอจี หรี่ตามองดูแป๊บเดียวก็รู้ว่าเป็นไอจีของกอเตย
เมื่อคืนที่ไอ้ไมล์ปูดเรื่องความรู้สึกของตัวเอง มันยังได้ปูดเรื่องของกอเตยออกมาด้วยครับ
“ยืมเครื่องคิดเลขหน่อย” ผมทำมึนแย่งโทรศัพท์ในมือมัน
“เชี่ย เรียนบัญชียังไงไม่มีเครื่องคิดเลข”
“ลืมหยิบออกมา”
“โทรศัพท์มึงล่ะ”
“กูอยากคิดเลขในโทรศัพท์มึง”
อาสาชกหน้าแข้งผม ผมทำหน้าเบ้เล็กน้อยก่อนจะล็อคจอโทรศัพท์ของมันแล้ววางเอาไว้บนโต๊ะ ไม่ได้คิดเลขจริงๆ อย่างที่บอกอาสาเอาไว้ ยิ่งผมทำแบบนั้น มันก็ยิ่งหยิกขาผมจนมันต้องเป็นรอยแหงๆ
ผมนั่งบิดตัวไปมา ถ้าอาจารย์ที่อยู่ข้างล่างมองเห็นท่าทางของผมล่ะก็...คงจะสงสัยแน่ๆ ว่าผมเป็นอะไร เป็นสังคังแบบกะทันหันหรือเปล่า
อาสาถึงกับเซ็งที่ไม่มีโทรศัพท์ บทเรียนในห้องเรียนของผมก็สุดแสนที่จะน่าเบื่อ ผมรู้สึกอยากหาอะไรทำจนกระทั่งมองเห็นว่าที่ๆ อาสาอยู่ตอนนี้แม่งโคตรเป็นอิสระจากสายตาอาจารย์
ผมมองอาจารย์ ก่อนที่จะทำเป็นปากกาหล่น ผมก้มลงไปเก็บหลังจากนั้นก็ไถลตัวลงมานั่งกับอาสา
“สาด ไปนั่งเรียน” ไอ้คนที่นั่งอยู่ก่อนเอ่ยปากไล่ผม
“เบื่อ อยากนอน” ผมแกล้งเอนตัวไปพิงมัน มันดันตัวผมออก “เห็นมึงนั่งเฉยๆ แล้วอิจฉา”
“เข้าเรียนแถมยังลากกูมาเรียนด้วยแบบนี้ ถ้ามึงจะไม่เรียนทำไมมึงไม่โดดไปเลยวะ”
“โดดแล้วรู้สึกผิดอ่ะ”
“เกรงใจกูบ้าง”
“เกรงใจมึงทำไม”
“อ้าวไอ้เหี้ยนี่”
“เพราะเกรงใจนี่ไงถึงได้ลงมานั่งเป็นเพื่อน”
“มึงขี้เกียจเรียนต่างหาก”
“อากาศข้างล่างนี่เป็นอย่างงี้นี่เอง” ผมมองไปรอบๆ “เห็นแต่โต๊ะ ดีๆๆ โลเกชันเหมาะกับการนอน”
“มึงจะนอนจริงๆ เหรอ” อาสามองผมอย่างไม่อยากจะเชื่อ
ผมหัวเราะ “เปล่า มาอยู่เป็นเพื่อนมึง”
“ไปนั่งเรียน”
“โผล่หัวขึ้นไปไม่ได้แล้ว เดี๋ยวอาจารย์เห็น”
“แม่งเอ๊ยยยย นี่มึงเป็นคนแบบนี้นี่เองเหรอ”
“คนยังไง”
“ดื้อ”
“ใช่ นั่นกูเลยล่ะ”
อาสาทำท่ากำหมัด อยากที่จะชกผมแต่ก็ไม่ชก ผมส่ายหน้าใส่มันก่อนจะหยิบโทรศัพท์มาเล่น มันสะกิดให้ผมเอาโทรศัพท์มาคืนมัน เพื่อที่มันจะได้เล่นบ้าง ไอ้โอ๊คที่สังเกตเห็นท่าทางของอาสากำลังจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นให้ แต่ผมถลึงตาใส่มัน ไอ้โอ๊คจึงอยู่เฉยๆ
“อะไร” อาสาโวย
“เอามาเล่นเดี๋ยวมึงก็ส่อง”
“กูแค่...”
“กูเห็นทุกอย่าง”
“ขี้เสือกจริง”
“ไม่ได้เสือก มันเข้ามาในตาเอง”
“ทนาย”
“ว่าไง”
“วันนั้นก่อนที่เราจะไปพาตัวไอ้ไมล์กลับมา มึงจะพูดเรื่องเตยกับกูใช่มั้ย”
ผมชะงัก แสร้งทำเป็นมองโทรศัพท์ต่อ
“มึงรู้เรื่องเตยมานานแล้วงั้นสิ”
ผมจะตอบมันว่าไงดี
“บางอย่างก็จริงอย่างที่มึงพูดว่ะ” อาสากระซิบ
“อะไรวะ”
“ถ้าคนมันใช่จริงๆ กูก็ไม่ควรลังเล”
“...”
“แต่นี่กูลังเลหนักมาก แถมพักหลังๆ กูยังไม่ค่อยมีความสุขอีก” มันถอนหายใจ “เตยอาจจะไม่ใช่สำหรับกูจริงๆ ก็ได้”
ผมแอบมองมันอย่างเห็นใจ แต่พอมันมองมา ผมเปลี่ยนสายตาเป็นนิ่งเฉยแทน แม่งเป็นเพื่อนที่ผมชอบแกล้ง รู้สึกว่าแกล้งมันแล้วสนุกดี ชอบตอนที่มันทำหน้าบูดเวลาด่าผมน่ะครับ ผมรู้สึกว่าแม่งเป็นหน้าตาที่น่ารักโคตรๆ
ผมเพิ่งรู้ตัวเลยว่าผมชอบทำตัวเองโดนไอ้อาสาด่าก็ตอนนี้
“และก็มีเรื่องไอ้ไมล์อีก” อาสาห่อเหี่ยว “กูไม่เคยรู้เลย ไม่เคยจริงๆ”
“มันคงไม่ได้อยากให้มึงรู้”
“ขนาดมึงมาทีหลังยังรู้เลย” อีกฝ่ายแค่นหัวเราะ
“มันบอกกูตั้งแต่วันแรกที่เจอกัน”
“เฮ้ย” อาสาถึงกับหันมามองตาค้าง
“เอ่อ...กูว่ากูไม่ควรพูดเรื่องนี้ว่ะ”
“สาด มึงพูดมาซะขนาดนี้แล้ว”
“จู่ๆ ก็รู้สึกง่วงขึ้นมาซะเฉยๆ” ผมแกล้งหาว
“ทนาย” อาสากล่าวเสียงเขียว
“โว้ย” ผมขยับตัวไปมาอย่างขัดใจ “มันเขม่นกู มันคิดว่ากูจะชอบมึงก็เลยเคลียร์ เป็นเรื่องที่ผู้ชายเขาคุยกัน มึงอย่าสนใจเลย”
“กูไม่ใช่ผู้ชายเหรอ” อาสาทำหน้างง
“มึงไม่ใช่”
“ฟาย!” มันร้องลั่นจนผมต้องเอามือตะครุบปากมัน “มึงตาย!”
“ไว้มึงค่อยฆ่ากูทีหลัง โอ้ย!” ผมโดนอาสาตีหัวเบาๆ จนผมต้องปล่อยมัน “กูจะบอกว่ามึงไม่ใช่ผู้ชาย แต่มึงเป็นนางฟ้า”
โป๊ก! ผมโดนตีหัวอีกรอบ
“กูไม่ใช่นางฟ้า”
“สรุปมึงอยากเป็นอะไร” ผมคลำหัวป้อย
“อะไรก็ได้ที่เท่ๆ หน่อย แบบพี่สงคราม”
ผมแกล้งมองมันตั้งแต่หัวจรดเท้า “กูให้โอกาสมึงคิดใหม่”
“กวนตีนเอ๊ย!” มันทำท่าจะตีหัวผมอีกรอบ ผมคว้ามือมันไว้แล้วจ้องหน้าขู่
“ตีมากูตีกลับนะ”
“ไอ้...”
ผมกับมันเถียงกันไปจนหมดคาบ...ไม่รู้ตัวว่าภาพนั้นอยู่ในสายตาของเพื่อนปีหนึ่งหอสามของผมทุกคน
“เดือนหอกับดาวหอเราว่ะ” โอ๊คกระซิบกับเพื่อน “มีได้เสีย ได้เสียกันแน่นอน”
ตอนเย็นหลังเลิกเรียน
ผมส่องกระจกบนรถตัวเองพลางบ่น “ตีหัวกูจนแดงไปหมด แม่กูยังไม่ทำกับกูขนาดนี้เลยเหอะ”
“สมน้ำหน้าไอ้สาด ความหล่อจะได้ลดลงมาบ้าง” อาสาที่นั่งอยู่ข้างๆ มองผมอย่างสะใจ
“มึงด่าหรือมึงชมกูเนี่ย ทำไมกูรู้สึกปลื้ม”
“เฮ้ย กูด่ามึงสิ”
ผมหัวเราะในลำคอ ระหว่างมีเสียงเตือนในโทรศัพท์ดังขึ้น เป็นข้อความที่มาจากไลน์ของไอ้เต
TAECHIT : อย่าเพิ่งพาอาสากลับหอ “ใครทักมาวะ ทำไมมึงช็อกขนาดนั้น” อาสาถาม
“เพื่อน” ผมตอบส่งๆ “จู่ๆ ก็อยากไปห้างในเมืองว่ะ ยังไม่เคยไปเลย”
“ไปทำไม ไปตอนนี้รถเยอะมากนะ”
“เผื่อมึงอยากไปช้อปปิ้ง”
“มึงอยากไปเองหรือเปล่า”
“จะไปมั้ย”
“ไป!” อาสาตอบเสียงดังลั่น มันทำให้ผมหัวเราะอีกครั้งก่อนที่ผมจะออกรถไป ระหว่างนั้นมีรถยนต์คันหนึ่งแล่นมาจอดหน้ารถผม ผมเบรกดังเอี๊ยดจนหน้าอาสาแทบทิ่มไปโดนคอนโซลรถ
ใครแม่งขับรถได้กวนประสาทขนาดนี้ ผมรีบปลดเข็มขัด เตรียมจะเข้าไปไฟต์ แต่เมื่อเห็นร่างสวยๆ ในชุดเสื้อช็อปของกอเตย การกระทำของผมก็หยุดไปทันที
เธอก้าวฉับๆ มาที่ฝั่งที่นั่งของอาสา จากนั้นก็เคาะกระจก
“เปิดมั้ย” ผมถามอาสา
มันเป็นคนเปิดเอง กอเตยงอตัวลงมาเพื่อที่จะมองให้เห็นใบหน้าของอาสา
“ทำไมไม่รับโทรศัพท์เตยเลย”
“เตยจอดรถขวางทางอยู่นะ”
“อาสาอย่ามาเปลี่ยนเรื่อง”
“เมื่อเช้าเตยอยู่กับใคร” ผมไม่เคยเห็นอาสาทำหน้านิ่งขณะที่พูดแบบนี้มาก่อน
กอเตยชะงัก ใบหน้าเริ่มซีด “อะไรนะ”
“เราเพิ่งเห็นทุกอย่าง เราก็เลยไม่รับสายเตย เตยเข้าใจเรานะ”
“อาสา”
“เราสองคนคงต้องเลิกคุยกันจริงๆ แล้วล่ะ”
มันทำให้ผู้หญิงเขาต้องเลิกเกาะรถผม ผมกดปิดกระจก มองหน้าเพื่อนด้วยสายตาอึ้งๆ กอเตยนิ่งอยู่นานมากจนเธอตัดสินใจที่จะกลับไปขึ้นรถของตัวเองและก็ขับหนีไป
“มึงเห็น?” ผมรำพึง
“ใช่ แต่เช้าเลย”
“...”
“เตยอยู่กับเด็กหอสี่”
“วันนี้มึงต้องเจอกับอะไรบ้างเนี่ย” ผมเกาหัวแกรกๆ รู้สึกสงสารคนที่นั่งอยู่ข้างๆ จับใจ แต่แสดงออกได้แค่นั้น
มันยักไหล่ เหมือนต้องการเก็บความเจ็บปวดนี้เอาไว้คนเดียว ไม่อยากพูดถึงมาก “อย่างน้อยก็มีเรื่องดีเรื่องหนึ่งคือกูได้ตีหัวมึง”
“สาดดดด” ผมขยี้ผมมันเบาๆ
“มึงช่วยพากูไปที่ไหนสักที่ตอนนี้ ได้ป่ะ”
“ที่ไหนล่ะ” ไม่กล้าพาแม่งไปห้างแล้วล่ะ
“ที่ไหนสักที่ก็ได้ที่มึงพากูไป”
“...”
“แล้วกูจะขอบใจมึงมากๆ เลย”
ผมมองมันอย่างสลดใจ ก่อนที่จะตัดสินใจออกรถไปข้างหน้า ผมไม่รู้หรอกว่าที่ๆ มันจะสบายใจขึ้นได้คือที่ไหน ผมทำได้แค่พามันไปอย่างที่มันต้องการ
และก็ดูมันอยู่ข้างๆ เพื่อให้แน่ใจว่ามันไม่เป็นอะไร
TBC*นี่แหละข้อเสียของคนมีเสน่ห์มากเกินไป
แต่ข้อดีคือมีคนหล่อมาอยู่เคียงข้าง #มองแรงไปที่นายเอก
บางตอนสั้น บางตอนยาว คนเขียนเองก็งงเหมือนกันค่ะ 
หัวข้อ: ... สิ บ ส อ ง เ ศ ร้ า ... l (I) บัลลังก์ปักษา l up : 19/08/17 [END] (อ่าน 488383 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก