หัวข้อ: [จบแล้ว]Your Stranger รัก||ไม่||ลืม ตอนพิเศษ คห.1998 P.67 (13/3/63)

[naplatoo]

เริ่มต้นได้โอเคเลยค่ะท่านรองประธาน   

[manami_01]

โอ๊ยยยย รู้สึกอึดอัด ตกลงคู่นี้จะยังไง อยากรู้ทำไมถึงเลิก ใช่เรื่องผลตรวจอะไรนั้นหรือเปล่า?

หรือเพราะวินตัดสินใจมาเป็นบอดี้การ์ดให้หมอก เมฆเข้าใจผิดคิดว่าหมอกนอกใจเลยทะเลาะกัน?

แล้วหมอกก็ได้รับรู้ว่าตัวเองเป็นทายาทแก๊งมาเฟียเลยเริ่มห่างจากหมอกเพราะกลัวเป็นอันตรายด้วย?

คำถามมามายยยยยยยยโอ๊ยปวดหัวสุด ๆ 

[♥►MAGNOLIA◄♥]

เมฆ ทำดี  ทั้งง้อ ทั้งเอาใจ   

ที่ไหนๆก็มีพวกปากหอย ปากปู ปากหมา
เอาซะให้เข็ด หลาบจำเลย ครั้งนี้ขอโทษ
คาดโทษไปเลย ถ้ามีพฤติกรรมแบบนี้อีกทำบันทึก
อีกครั้ง ไล่ออก กร๊ากกกกก
       
 

[ก้อนขี้เกียจ]

คือเมฆจำทุกอย่างได้แล้วจริงๆหรือแค่เอาความทรงจำที่ผุดขึ้นมาปะติดปะต่อกัน

[Snowermyhae]

จีบใหม่เลยค่ะคุณเมฆ 

[่jum]

NOW เริ่มมีมดมาเดินแล้ว 

[JokerGirl]

เริ่มต้นจีบใหม่นะพี่เมฆ พยายามหน่อยรอพี่หมอกใจอ่อน

[zakimi]

สิบ สิบไปเลยจ้า

[Yunatsu]

โอ้ยย เมฆฆฆฆ จำได้ซะทีเซ่ๆๆๆๆๆ
 

[pannuna]

ชอบบบบน่ารักกกกก เมฆน่ารักมากกกก รู้สึกว่าตอนโตเมฆจะแพรวพราวขึ้นเยอะเลยนะ ตั้งแต่ความจำเสื่อม

[TanyaPuech]

ตามอ่านจนทันท คืออดีตรักกันมากกก จนไม่น่าเลิกกัน

แปลว่าเหตุผลที่เลิกคงแรงพอตัว คงเกี่ยวกับอดีตของหมอก

คิดว่าสองคนนี้คงมาจากตระกูลคู่แข่งกัน

[Ryoooo]

โถ่ พ่อคุณเมฆเอ่ย
มีบทซะที สงสารดีมั้ยนะ แต่ดีแล้วละ
เริ่มจีบใหม่เลยเร็วๆ

[WilpeR]

ง้อกันน่ารักมากเลย

[•♀NoM!_KunG♀•]

โอ้ยยย น่ารักน้ำตาจะไหล ในอดีตที่โหดร้าย มันก้อยังคงมีสิ่งที่สวยงาม

[fay 13]

 

[lek2512]

ง้อเนี่ยท่านประธานจะง้อจนลูกชายเข้าใจพ่อผิดหรือเปล่าเนี่ย 55555 สงสารแต่ขวัญข้าวที่ต้องมารับกรรมไปเต็มๆ

[wildride]

นี่แอบคิดไปไกลถึงขนาดที่ว่า  -เมฆา-

... จะพยายามทำให้(กลับมา)รักกัน(อีก)

....... แล้วพอฟื้นความจำ ก็จะมาขอเลิก (เหมือนครั้งที่แล้ว?)

แบบนี้มันดูใจร้ายไปนะสำหรับ  –หมอก-

[kong6336]

หวานกว่านี้มีอีกม๊ายยยยยยย

[twinmonkey0311]

 

[ต้นไม้ใบหญ้า]

ทำไมเราคิดเหมือนกัน 555


นี่แอบคิดไปไกลถึงขนาดที่ว่า  -เมฆา-

... จะพยายามทำให้(กลับมา)รักกัน(อีก)

....... แล้วพอฟื้นความจำ ก็จะมาขอเลิก (เหมือนครั้งที่แล้ว?)

แบบนี้มันดูใจร้ายไปนะสำหรับ  –หมอก-

[littlepig]

“คุณเชษฐ์อยู่ไหน?! พาฉันไปหาเขาเดี๋ยวนี้!!!”




“ขอโทษครับ..ท่านประธานยังไม่มา แล้วท่านก็สั่งไว้ว่าวันไม่ให้ใครเข้าพบ”





ยังไม่ทันจะได้เริ่มทำงานเป็นกิจลักษณะ เสียงโหวกเหวกโวยวายข้างนอกก็ทำให้มธุวันที่หย่อนก้นนั่งได้ไม่ทันเก้าอี้จะอุ่นดีต้องลุกออกไปดูอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ เพราะบทสนทนานั้นมันช่างคุ้นเคยเสียงเหลือเกิน





“หึ เนี่ยเหรอ เลขาที่เขาร่ำลือกันว่าเป็นเมียตัวจริงของคุณเชษฐ์ ไหนว่าน่ากลัวนักหนา มีน้ำยาแค่นี้รึไง”





ภาพที่เห็นตอนที่เดินออกมาคือเลขารุ่นน้องตัวน้อยกำลังโดนหญิงสาวในชุดรัดรูปและรองเท้าส้นสูงแหลมปรี๊ด
‘กระทืบ’อย่างไร้ความปราณี ขวัญข้าวที่ไร้ทางสู้ทำได้เพียงยกมือขึ้นปกป้องอวัยวะสำคัญ มธุวันโมโหจนเลือดขึ้นหน้า ร่างโปร่งกดปุ่มฉุกเฉินเรียกพนักงานรักษาความปลอดภัย ก่อนจะรีบเข้าไปแยกคนทั้งงสองออกจากกัน





"มานี่! หน็อย...คิดจะเก็บคุณเชษฐ์ไว้กินคนเดียวใช่มั้ยล่ะ คิดว่าทำตัวใสซื่อสตรอเบอร์รี่แบบนี้แล้วฉันจะหลงกลเหรอ ฉันได้ยินเรื่องของแกมาหมดแล้วมารยาแค่นี้หลอกฉันไม่ได้หรอก"






มธุวันไม่เคยทำแบบนี้กับผู้หญิง แต่ร่างโปร่คว้าเอาส่วนที่คว้าง่ายที่สุดของหญิงสาวนั้นคือเส้นผมยาวสลวยแล้วดึงกระชากมาด้านหลัง สาวซ่าส์ที่ทั้งตบทั้งต่อย ใช้ส้นสูงกระทืบร่างที่บอบช้ำของขวัญข้าวอย่างเมามันส์กรีดร้องโหยหวนทั้งที่มธุวันรู้ว่าเขาไม่ได้ดึงแรงขนาดนั้นด้วยซ้ำ






"ผมไม่รู้หรอกนะ ว่าคุณได้ยินอะไรมาบ้าง...แต่ผมไม่ทำร้ายผู้หญิง"





มธุวันที่ดันร่างของหญิงสาวกระแทกกับประตูห้องของธีรเชษฐ์แล้วกดเธอไว้อย่างนั้น




"กรี้ด แกเป็นใคร ปล่อยฉันนะ ช่วยด้วย!!!"





หญิงสาวร้องโวยวาย





"ก็อยากฉะกับเมียตัวจริงของคุณเชษฐ์ไม่ใช่เหรอครับ...ผมอยู่นี่แล้วไง..."





มธุวันเอ่ยเสียงเรียบ หญิงสาวเบิกตากว้าง ออกแรงดิ้นมากกว่าเดิม แต่แขนเรียวของมธุวันแข็งแรงกว่าที่เห็น ร่างโปร่งยังคงกดร่างของหญิงสาวติดประตูไว้ แต่ไม่ได้ทำอะไรมากกว่านั้น





"มาก็ดี ผมก็ติดต่อของเล่นของคุณเชษฐ์คนอื่นมาวันนี้เหมือนกัน รู้สึกวันนี้จะไม่ใช่คิวคุณตรวจ แต่ไหนๆก็มาแล้ว ไปกับเราเลยแล้วกัน"




มธุวันเอ่ยด้วยน้ำเสียงชวนคุย มองหญิงสาวที่หยุดดิ้นแล้วถามเขาอย่างไม่เข้าใจ





อยากให้เขาเป็นเมียคุณเชษฐ์มากใช่มั้ย?




"ตรวจ...ตรวจอะไร?"





"ก็คุณเชษฐ์เขาเลือดบวก แถมไม่เคยกินยา ถึงใส่ถุงยางก็ยังมีโอกาสบ้าง ผมอุตส่าห์ทำตัวเป็นเมียหลวงที่ดี พาทุกคนไปตรวจฟรีๆ อย่าปฎิเสธน้ำใจกันหน่อยเลยน่า..."




มธุวันอธิบายด้วยน้ำเสียงใจเย็น เหมือนกำลังอธิบายเรื่องยากๆให้เด็กอนุบาลฟัง




"มะ..ไม่จริง ไม่จริ๊ง กรี๊ดดดด!!!!"





หญิงสาวกรีดร้องอย่างบ้าคลั่ง จังหวะเดียวกับที่พนักงานรักษาความปลอดภัยหลายคนวิ่งเข้ามาจับตัวหญิงสาวไว้แล้วลากตัวออกไป ร่างโปร่งหันกลับมาสนใจเลขารุ่นน้องที่นอนหมดสภาพอยู่บนพื้น หากไม่กังวลว่าจะต้องอธิบายกับตำรวจมากกว่าที่จำเป็นมธุวันนึกอยากจะฝากแผลให้หญิงสาวให้สมกับที่ทำกับคนไร้ทางสู้อย่างขวัญข้าวด้วยซ้ำ





“ขวัญ!!!”




ก่อนที่เขาจะได้ก้มลงดูอาการ จอมทัพที่เพิ่งตามเสียงเอะอะโวยวายมารีบถลามาดูเลขาของตนด้วยสีหน้าซีดเผือด ดูจากสีหน้าของจอมทัพ มธุวันคิดว่าอีกฝ่ายดูจะเจ็บปวดมากกว่าคนที่โดนทำร้ายจริงๆด้วยซ้ำ




"คุณพาขวัญข้าวไปโรงพยาบาลก่อน ผมจะลงไปคุยกับตำรวจ" มธุวันเอ่ยขึ้น ถึงแม้เขาจะไม่ใช่คนที่แสดงความรู้สึกเก่ง แต่เขาก็เอ็นดูขวัญข้าวเหมือนน้องชายแท้ๆ เขาเป็นห่วงร่างเล็ก แต่เขาจำเป็นต้องไปโรงพักเพื่อแจ้งความและให้การกับตำรวจ เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องเล็กๆที่จะปล่อยผ่านไปได้เหมือนครั้งอื่นๆ "ถ่ายรูปบาดแผลไว้ด้วยนะ"




"ขวัญ เจ็บมั้ย เจ็บมากรึเปล่า ขวัญ..."




แต่จอมทัพไม่ได้ฟังคำพูดของมธุวันซักนิด เอาแต่พึมพำถามร่างเล็กซ้ำไปซ้ำมาด้วยสีหน้าเป็นกังวล เห็นแบบนี้ความสงสัยทั้งหมดที่เขาคิดว่าจอมทัพแค่ชอบขวัญข้าวแบบไม่จริงจังอะไรก็หายไปหมด




"คุณมธุวันครับ.."




ขวัญข้าวเรียกเลขารุ่นพี่เสียงเบา นิ่วหน้าด้วยความเจ็บจากบาดแผลที่มุมปาก เจ้าของชื่อหันกลับมาพร้อมเลิกคิ้วสูง




"เอ่อ...พูดแบบนั้นไปจะดีเหรอครับ ท่านประธานกับคุณจะเสียหาย..."






"ช่างเขาสิ" มธุวันตอบอย่างไม่แยแส"ผู้ชายนิสัยเสียที่ปล่อยให้เลขาของตัวเองต้องมาเจออะไรแบบนี้ ไม่ได้มีชื่อเสียงอะไรให้รักษามากหรอก”




แค่เลขาคนเดียวยังไม่ีปัญญาดูแล คนพรรค์นั้นน่ะ จะเป็นยังไงเขาก็ไม่สนสักนิด!




ถึงแม้จะคิดอย่างนั้นแต่มธุวันรู้ดีว่าถึงผู้หญิงคนนั้นจะพูดอะไรไปก็ไม่สามารถทำให้ชื่อเสียของธีรเชษฐ์ในเรื่องแบบนี้แย่ลงไปกว่าที่เป็นอยู่ได้




"หมอก..."




คนที่พวกเขากำลังพูดถึงก้าวออกมาจากลิฟต์พอดีราวกับรู้คิว มองดูสภาพเหตุการณ์ตรงหน้าอย่างสับสนว่าเกิดอะไรขึ้น




‘ทำเป็นเหมือนไม่เคยมีเรื่องแบบนี้ เชอะ!’




มธุวันที่งอนอีกฝ่ายเป็นทุนเดิมเบือนหน้าหนีแล้วเดินตามยามที่กำลังลากหญิงสาวออกไป ถึงยังไงเขาก็ต้องไปให้ปากคำก่อน เขาไม่ได้จะหลบหน้าอะไรธีรเชษฐ์ เพราะเขาไม่-ใช่-คน-ผิด!เสียหน่อย






กว่าจะจัดการเรื่องทั้งหมดเสร็จก็ใกล้เวลาพักกลางวันเข้าไปทุกที มธุวันคิดว่าเมฆาคงใกล้จะออกมาจากห้องประชุมแล้วจึงตัดสินใจกลับเข้าไปในออฟฟิศเพื่อที่จะได้เริ่มทำงานเสียที




“คุณมธุวันครับ เซ็นรับให้หน่อยครับ”





พนักงานส่งพัสดุของบริษัทเรียกเขาไว้พร้อมกับส่งช่อดอกไม้ช่อยักษ์ให้เขาอุ้ม มธุวันที่ไม่ทันตั้งตัวรับมาอย่างงุนงง
ของใครอีกล่ะเนี่ย? เปลืองทรัพยากรโลกจริงๆ




เมื่อมองดูใกล้ๆมธุวันถึงได้ถึงพบว่าช่อขนาดใหญ่นั้นบรรจุด้วยขนมหลากหลายรส ทั้งช็อกโกแลต กล่องคุ้กกี้ และอมยิ้มหลากสี แถมแต่ละยี่ห้อยังเป็นขนมที่มธุวันมีติดลิ้นชักไว้ตลอดเวลาอีกด้วย




“ส่งผิดรึเปล่า”





“เปล่าครับ ของคุณแน่ๆ” ชายหนุ่มยิ้ม ร่างโปร่งหยิบการ์ดที่เสียบใว้บนช่อขนมขึ้นอ่าน ลายมือคุ้นตาของเจ้านายที่เขากำลังงอนอยู่เขียนอย่างบรรจงที่สุดที่เขาเคยเห็น




‘Forgive me?’




“เอาไปกินเถอะ ผมไม่เอา”




ร่างโปร่งยัดช่อขนมกลับเข้าไปในอ้อมแขนของพนักงานหนุ่มแล้วก้าวหนีอย่างหงุดหงิด คิดว่าเขาเป็นเด็กน้อยรึไงถึงได้เอาขนมมาล่อแล้วจะยอมตามไปง่ายๆน่ะ!




มธุวันเปิดประตูของห้องประจกที่ปิดไฟสนิท แถมยังรูดผ้าม่านลงมาปิดจนมองไม่เห็นอะไรข้างใน ซึ่งร่างโปร่งก็ไม่ได้แปลกใจเท่าไหร่ เพราะหากเมฆายังไม่กลับจากการประชุมก็ไม่น่าแปลกใจเท่าไหร่นัก
พรึ่บ!





แต่เมื่อเขาเดินเข้าไป ไฟในห้องก็ติดขึ้นเองโดยที่เขาไม่ได้ทำอะไร มธุวันหันไปทางสวิตช์ไฟ ตัวต้นเหตุยืนยิ้มให้เขาอย่างไม่สำนึกผิดที่ทำให้ร่างโปร่งตกใจ ก่อนที่มธุวันจะได้ทำอะไรธีรเชษฐ์ก็ขยับไปล็อกห้องแล้วยืนขวางประตูไว้อย่างรวดเร็ว





“เล่นอะไรของคุณน่ะ?”




มธุวันหรี่ตาลงอย่างไม่พอใจ




“ฉันมาง้อ”




ธีรเชษฐ์ตอบทื่อๆ ไม่ได้มีลูกไม้แพรวพราวอะไรอย่างที่ร่างโปร่งคิดไว้ ท่าทีของชายหนุ่มซ้อนทับกับลูกชายคนโตเวลารู้ตัวว่าทำผิด แต่มธุวันไม่คิดจะยกโทษให้อีกฝ่ายแค่เพราะอย่างนั้น เพราะคนตรงหน้าทำให้เขาต้องเปลืองเนื้อเปลืองตัวโดนเมฆาทำอะไรต่อมิอะไรตั้งเยอะ เมื่อลงกับคนลูกไม่ได้ ความโกรธทั้งหมดจึงมาตกกับคนพ่อไปโดยปริยาย





“หมอก ดูนั่นสิ”





ถึงแม้จะยังงอนอยู่ แต่มธุวันก็เงยหน้าขึ้นมองเพดานตามที่อีกฝ่ายชี้ ดาวกระดาษที่ร้อยติดกับเส้นเชือกประดับอยู่ทั่วเพดานห้องทำให้ดวงตาเรียวสวยเบิกกว้างอย่างอดทึ่งไม่ได้




“จำได้มั้ยที่เธอตั้งใจว่าจะกลับไปดูดาวกับน้องชายวันส่งท้ายปี แล้วต้องอยู่ช่วยฉันทำงานจนสุดท้ายก็ไม่ได้กลับ”





ร่างสูงถาม มธุวันเม้มปาก จากที่ตั้งใจว่าจะงอนอีกฝ่ายอีกซักพัก แต่มาไม้นี้คนปากร้ายใจดีแบบมธุวันก็อดใจอ่อนลงเล็กน้อยไม่ได้





“ขนมส้องรอยหกสิบสี่แท่งในช่อดอกไม้นั่น คือจำนวนมื้ออาหารที่เธอต้องพลาดเพราะทำงานให้ฉัน”




ให้ตายเถอะ...ผู้ชายคนนี้เก่งชะมัด




แม้จะหงุดหงิดตัวเองที่ไม่หนักแน่นพอจะโกรธอีกฝ่ายได้นานจริงๆสักครั้ง




“หมอก จำได้มั้ยที่เธอเคยบอกฉันว่าอยากลาพักร้อนไปญี่ปุ่น”





แต่คำพูดที่ทำให้มธุวันหันขวับกลับมาได้จริงๆคือประโยคนั้นต่างหาก




ถึงแม้จะไม่ได้กระโตกกระตากอะไร แต่มธุวันในตอนนี้แทบจะคว้าคออีกฝ่ายมาเขย่าแรงๆแล้วถามความหมายของคำพูดเมื่อกี้




“ทีแรกกะว่าจะเซอร์ไพร์ส แต่ก็นะ..”




ร่างสูงไหวไหล่แล้วยืนแฟ้มเอกสารให้กับเลขาคนงามที่ยังเต๊ะท่าโกรธเขาอยู่ทั้งที่ดวงตาพราวระยับจนแทบจะส่องแสงได้
อยู่แล้ว




“การประชุมจัดแค่สองวัน อีกสามวันที่เหลือฉันอนุญาตให้อยู่ที่นั่นได้เป็นกรณีพิเศษ”




หากไม่งอนอยู่ มธุวันจะกระโดดกอดอีกฝ่ายให้สมกับของขวัญชิ้นใหญ่ที่ได้รับ แต่ในความเป็นจริงร่างโปร่งเพียงแค่รับแฟ้มงานนั้นมาด้วยสีหน้าที่พยายามปั้นให้ดูเฉยชาอย่างยากลำบากที่สุดในชีวิตการทำงาน




“ทำอะไรกันน่ะ!”




เสียงของเมฆาที่ไขกุญแจเข้ามาร้องขึ้น ทำลายบรรยากาศที่ธีรเชษฐ์อุตส่าห์สรรค์สร้างอย่างยากลำบากลงไปทันตา ถึงแม้จะไม่สบอารมณ์ แต่ประธานหนุ่มก็ไม่ได้พูดอะไร ด้วยรู้ว่าปลาตัวใหญ่ติดเบ็ดแล้ว





“ว่าไงครับ...ยกโทษให้ผู้ชายเฮงซวยคนนี้ได้รึยัง?” รอยยิ้มละลายใจที่ไม่เคยใช้ได้ผลกับร่างโปร่งถูกงัดออกมาใช้เผื่อฟลุ๊ค มธุวันเชิดหน้าขึ้นเล็กน้อย




“ผมอยากได้เงินเดือนเพิ่ม”




“ครับ”





“โบนัส”



“ได้”



“สวัสดิการเพิ่ม”





“เอาไปเลย”




“วันหยุดเพิ่มด้วย”




“ดีลครับ”





นี่น่าจะเป็นการเจรจาธุรกิจที่พังพินาศที่สุดของธีรเชษฐ์ แต่ชายหนุ่มกลับมีรอยยิ้มกว้างประดับบนใบหน้า มธุวันที่รู้ตัวว่าเป็นผู้แพ้ที่แท้จริงสะบัดหน้าหนีเจ้านายของตน




“วันนี้ตอนบ่ายผมต้องออกไปผมลูกค้ากับคุณเมฆา จะกลับไปที่โต๊ะพรุ่งนี้”




“ฉันจะให้คนมาย้ายของให้”




ธีรเชษฐ์ตอบทันที มธุวันที่ไม่มีอะไรจะพูดคว้าแก้วกาแฟบนโต๊ะเพื่อไปชงกาแฟอีกรอบแก้เก้อ ไม่อยากอยู่ให้สายตารู้ทันของธีรเชษฐ์มองผ่านเขาได้อย่างทะลุปรุโปร่ง




“พ่อครับ ผมถามจริงๆเถอะ”




ธีรเชษฐ์หันมาตามเสียงเรียกของลูกชายคนโต




“อะไร?”




“พ่อ…คิดอะไรกับเลขาตัวเองรึเปล่า?”




เมฆาไม่คิดว่าจะมีเจ้านายคนไหนในโลกที่ยอมทำขนาดนี้ทั้งที่แค่ออกคำสั่งมธุวันก็จำเป็นต้องย้ายกลับไปถึงแม้จะชอบหรือไม่ก็ตาม




“พ่อรักหมอก”




ธีรเชษฐ์ตอบโดยไม่ต้องคิด แต่ก่อนที่จะโดนลูกชายตั๊นหน้า ประธานบริษัทรีบพูดต่อแก้ไขความเข้าใจเสียงกลั้วหัวเราะ





“พ่อรักหมอก....แค่ไม่รู้ว่าพ่อรักหมอกเหมือนลูกแท้ๆ หรือรักเขาเหมือนแม่แท้ๆของพ่อกันแน่”




การได้ยินผู้ชายวัยสี่สิบสองปีบอกว่ารักชายหนุ่มวัยยี่สิบสี่ปีเหมือนแม่แท้ๆของตัวเองเป็นอะไรที่ค่อนข้างน่าประหลาดใจสำหรับคนทั่วไป แต่เมฆากลับเข้าใจสิ่งที่บิดาพูดทุกอย่าง





“ถ้าอยากได้หมอกเป็นเมีย พ่อก็ไม่ได้จะห้ามอะไรแก” จู่ๆธีรเชษฐ์ก็พูดขึ้น เอาจริงๆเขาจะสนับสุนด้วยซ้ำ “แต่ถ้าอยากได้เป็นเลขา แกเจอกับพ่อแน่”




“พูดเองนะครับ”




เมฆายิ้มอย่างพอใจกับคำตอบที่ได้ยิน




ที่เหลือ ก็ขึ้นอยู่กับความสามารถของเขาล้วนๆเลยสินะ




------------

[weedear]

ชอบตอนี้ๆๆๆๆ เเล้วอยาดดอ่านต่ออออ

[lek2512]

เอิ่ม ไอ้ที่เมฆบอกว่าพูดเองนะครับหมายถึงเรื่องไหนที่พ่อบอกให้เอาเป็นเมียหรือเรื่องที่มาเป็นเลขา 5555

[ก้อนขี้เกียจ]

อยากจะอยู่บนเรือผี ถถถถถถ คุณเชษษษษษ ทำเรือล่มด้วยคำว่ารักเหมือนแม่ 555555

[sirin_chadada]

คุณเชษฐ์กับหมอกนี่เป็นอะไรที่น่าจิ้นมาก ฮา

[WilpeR]

ท่านประธานง้อเลขาน่ารักมาก แต่ที่พูดทิ้งท้ายเนี่ยคือสนับสนุนลูกมากเลยนะ

[Ouizzz]

เมฆสู้ๆๆๆ

[JustWait]

เขาง้อกันน่ารักจังค่ะะ

[A_Narciso]

คุณพ่อน่าร๊ากกก... มีการเปิดทางให้ลูกด้วยยยย

[จุ๊บจิ๊บจ๊ะจ๋า]

โอ้ยยยยยยย เค้าง้อกันแบบนี้ก็ได้เหรอคะ คุณเมฆอย่ายอมๆๆๆๆ
ญี่ปุ่นไปกับคุณเมฆไหมน้ออออ