[จบแล้ว]Your Stranger รัก||ไม่||ลืม ตอนพิเศษ คห.1998 P.67 (13/3/63)
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

ผู้เขียน หัวข้อ: [จบแล้ว]Your Stranger รัก||ไม่||ลืม ตอนพิเศษ คห.1998 P.67 (13/3/63)  (อ่าน 554349 ครั้ง)

ออฟไลน์ littlepig

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 429
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +413/-5


แต่เขาควรจะทำยังไงดีล่ะ...




“อะไรของมึงวะนัท หน้าบูดอย่างกับตูดหมา”




ญาวิกาแซว ส่วนณัฐภาสที่ปกติก็ไม่ใช่คนร่าเริงลั้ลลาสนุกสนานอะไรอยู่แล้ววันนี้ยิ่งหนักเข้าใหญ่ นอนฟุบกับโต๊ะหินอ่อนด้วยสีหน้าอิดโรยเหมือนคนไม่ได้นอนมาหลายวัน แผ่รังสีไม่เป็นมิตรไปไกลจนคนผ่านไปมาเดินเลี่ยงโต๊ะของพวกเขาด้วยกลัวจะโดนเด็กหนุ่มขย้ำ




“โอเครึเปล่านัท ให้เราไปซื้ออะไรให้มั้ย?”




มธุวันเสนออย่างเป็นห่วง ณัฐภาสส่ายหน้าอย่างหมดแรง




“แหมๆ ข้าวใหม่ปลามันก็งี้แหละ วันๆคงไม่ลุกจากเตียงเลยอ่ะดิ”



มธุวันไม่เคยชินกับคำพูดที่ออกมาจากปากเด็กสาวร่างเล็กผูกแกละคนนี้เสียที ส่วนณัฐภาสนั้นก็ทำได้แค่คำรามในลำคอแต่ตัดสินใจว่าการไล่กระทืบผู้หญิงไม่คุ้มกับพลังงานสำรองที่ร่อยหรอของตนในตอนนี้



“ไม่ลุกเชี่ยไรล่ะ ตั้งแต่ประตูห้อง โต๊ะกินข้าว เคาท์เตอร์ครัว กระจกห้องน้ำ อ่างอาบน้ำ กว่ากูจะคลานขึ้นเตียงได้ไส้ในแทบปลิ้น นี่ขนาดบอกว่าพรุ่งนี้มีเรียนยังจะต่ออีก กูจะบ้าตาย”




ร่างโปร่งโอดครวญจากความระบมไปทั้งตัว ถึงแม้เชฟโตมรจะให้คนรักทานยาแล้ว แต่ความบอบช้ำที่เกิดขึ้นไม่อาจรักษาได้อย่างรวดเร็ว




ญาวิกาหัวเราะกับความเจ็บใจของเพื่อนเสียงใส แต่มธุวันเพียงแค่ตบไหล่อดีตรูมเมทของตนอย่างปลอบใจ ถึงแม้ในใจจะเต็มไปด้วยความอิจฉาริษยาก็ตาม




ทีคนอยากได้กลับไม่ได้...เฮ้อ



“ละ…แล้วนัทไปทำยังไงให้เขา....”




มธุวันตะกุกตะกัก ไม่รู้จะปั้นแต่งคำพูดออกมาอย่างไรให้ดูไม่น่าอาย คราวนี้สายตาของคู่หันกลับมาจ้องมองเขาอย่างงุนงง ญาวิกาหรี่ตาลงอย่างจับผิดเช่นเดียวกับณัฐภาสที่ผงกศีรษะขึ้นมา




“ก็…ก็ถ้านัทรู้ว่านัททำอะไร ถ้านัทไม่ทำแบบนั้น เขาจะได้ไม่..เอ่อ...ไม่ทำให้นัทเหนื่อยไง”




ร่างโปร่งยิ้มกลบเกลื่อนความประหม่า ถึงแม้จะยังมีสีหน้าไม่เชื่อแต่ณัฐภาสก็ไม่ได้ซักถามอะไร ครุ่นคิดตามคำพูดของเพื่อน ก่อนจะส่ายหน้า



“ไม่รู้ว่ะ ก็ทำตัวปกติ ไอ้พี่ใหญ่มันหื่นเองต่างหาก เมื่อวานขนาดก้มหยิบผ้ามาตากมันยังบอกว่ากูให้ท่า กินอะไรก็บอกว่ายั่ว ขนาดซื้อของคนขายถามว่าใส่ถุงมั้ยกูบอกไม่ใส่ยังโดน แม่ง....”




ณัฐภาสฟุบกลับลงไปบนโต๊ะอย่างเหนื่อยล้า ปฎิเสธจะคิดว่าตัวเองเป็นฝ่ายผิดที่ทำให้คนรักทนไม่ไหวอย่างที่โดนกล่าวหา ไม่ได้สังเกตถึงฟันเฟืองที่ขยับทำงานเป็นระบบภายในสมองของมธุวันเลยแม้แต่น้อย









แค่ลองดู คงไม่มีอะไรเสียหายหรอกมั้ง



“หมอก เมฆกลับมาแล้ว ซื้อข้าวเย็นมา....”




เสียงทุ้มของเจ้าของห้องที่หอบข้าวของพะรุงพะรังเข้ามาในห้องเงียบลงเมื่อเห็นร่างของคนรักในชุดเสื้อยืดคอกว้างเนื้อผ้าบางเบาที่เจ้าตัวชอบนักหนากับกางเกงบอกเซอร์ขาสั้นเผยต้นขาขาวเนียนให้ใจเต้นตึกตักเล่นๆ มธุวันฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดีขณะก้มลงหยิบผ้าในตะกร้า จังหวะก้มรั้งให้กางเกงขาสั้นตัวเล็กแนบชิดกล้ามเนื้อกลมกลึงที่เมฆาไม่เคยแตะต้อง และเสื้อที่ตลบขึ้นเผยแผ่นหลังขาวเนียนวับๆแวมๆพอให้ใจยุกยิกไม่เป็นสุข




เมฆารีบหุบปากที่อ้าค้างของตัวเอง ก่อนจะวางข้าวของลงบนโต๊ะแล้วเดินออกไปที่ระเบียงห้องเพื่อช่วยงานคนรัก



“หมอก ไม่ต้องซักให้เมฆก็ได้ เมฆทำเองได้”




“แต่หมอกอยากทำให้เมฆนี่”




ร่างโปร่งแย้ง ก้มลงหยิบเสื้อขึ้นมาสะบัดตาก ผิวนวลเนียนระยะประชิดยิ่งทำให้้เมฆารู้สึกใจหวิวมากกว่าปกติ แต่ร่างสูงพยายามกลบเกลื่อนความรู้สึกนั้นด้วยการก้มหยิบผ้าในตะกร้าช่วยอีกฝ่าย



“เมฆ…”




เสียงหวานเอื้อนเอ่ยชื่อของเขาเป็นเหมือนเสียงขับขานของบทเพลงจากสรวงสวรรค์สำหรับเมฆาเสมอ เขาชอบได้ยินมธุวันเรียกชื่อของเขา ชอบเห็นริมฝีปากเรียวสวยขยับยามที่เรียกชื่อของเขา เขาชอบเห็นดวงตาสีเทาสลับสีที่เปลี่ยนไปทุกครั้งที่กระทบแสงจ้องตรงมาที่เขาเวลาที่เรียกชื่อ




มธุวันรู้เรื่องนี้ดี เสียงที่เรียกชื่อของเมฆาถึงได้อ่อนหวานเป็นพิเศษ




“มีอะไรเหรอ?”




“เมฆเหนื่อยมั้ย เรียนเสร็จก็ต้องเข้าบริษัทไปช่วยงานพ่อ แล้วกลับมายังต้องมาช่วยหมอกทำงานบ้านอีก”




มธุวันถามด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง มือก็ขยับทำงานไปด้วย ช่วงนี้เมฆาเริ่มเข้าบริษัทที่ธีรเชษฐ์ผู้เป็นบิดาเป็นประธาน และกำลังศึกษาดูงานควบคู่ไปกับการเรียนเพื่อเตรียมพร้อมสำหรับตำแหน่งที่จะได้รับในภายภาคหน้า




ความจริงเมฆาก็รู้สึกเพลียอยู่บ้าง แต่เขาอยากใช้เวลาว่างทั้งหมดที่มีกับคนตรงหน้า คนที่เขาไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่ความชอบแปรเปลี่ยนเป็นความรักหมดหัวใจ และความมั่นใจว่าอยากใช้ชีวิตกับคนตรงหน้าไปจนหมดลมหายใจสุดท้าย ทั้งที่เขาเพิ่งคบกับอีกฝ่ายได้เพียงหนึ่งปี




“เห็นหน้าหมอกก็หายเหนื่อยแล้ว”




ร่างสูงป้อนคำหวานหน้าตาย คนฟังยิ้มเขินรับคำชมนั้น ก่อนจะขยับเข้าใกล้คนรักอีกนิด




“ถ้าเมฆอยากให้หมอกช่วยอะไร...บอกหมอกได้นะ”




ใบหน้าเรียวที่อยู่ใกล้กว่าปกติทำให้เมฆารู้สึกว่าคำพูดของมธุวันมันฟังดูเชิญชวนอย่างไรบอกไม่ถูก



คิดไปเองละมั้ง?




“ถ้าเมฆขอ หมอกทำให้ได้‘ทุกอย่าง’เลย”




ร่างโปร่งยิ้ม ก่อนจะก้มลงหยิบตะกร้าผ้าที่ว่างเปล่าเดินกลับเข้าไปในห้อง ทิ้งให้ร่างสูงมองตามอย่างไม่มั่นใจว่าสิ่งที่ตนเห็นเมื่อครู่เป็นการบอกใบ้อะไรบางอย่าง หรือเป็นเพราะเขาหื่นไปเองกันแน่






“เมฆ หมอกตั้งโต๊ะแล้วนะ”




มธุวันร้องบอกคนที่เข้าห้องน้ำอยู่ขณะที่ตนแกะถุงข้าวแกงที่เมฆาซื้อมาฝาก มธุวันเป็นคนไม่เลือกกิน และมีของโปรดมากมายจนนับไม่หวาดไม่ไหว แต่เมฆาก็ยังอุตส่าห์ดั้นด้นเสาะหากับข้าวที่คิดว่าเขาจะชอบที่สุดมาให้เสมอ และไม่เคยลืมของหวานที่คนประหลาดอย่างมธุวันชอบกินสลับกับของคาว บางทีร่างโปร่งก็สงสัยว่าอีกฝ่ายต้องเก็บรายละเอียดขนาดไหนถึงได้จำเรื่องเกี่ยวกับเขาได้มากมายขนาดนี้



“หมอก เอ่อ..หยิบกางเกงส่งเข้ามาให้เมฆหน่อยได้มั้ย”



“ฮึ?”



เสียงอ่อยๆผิดวิสัยของคนที่อยู่ในห้องน้ำทำให้มธุวันผละจากโต๊ะทานข้าวไปหาอีกฝ่ายอย่างสงสัย




“เมฆ เป็นอะไรรึเปล่า?”




“ซิปแตก..”




“….”




มธุวันเม้มปากกลั้นหัวเราะ นานๆทีหนุ่มมั่นอย่างคุณชายเมฆาจะมีเรื่องให้อาบกับเขาที ร่างโปร่งก็ไม่อยากให้คนรักรู้สึกเสียเซลฟ์ไปมากกว่าที่เป็นอยู่ตอนนี้




แต่ว่า...โชคเข้าข้างเขาจริงๆแฮะวันนี้




“ไหน ออกมาให้หมอกดูหน่อย”




“….” ไม่มีสัญญาณตอบรับจากคนในห้อง




“เผื่อหมอกซ่อมได้ ลองออกมาให้หมอกดูหน่อย ไม่ต้องอายหรอก”




มธุวันเกลี้ยกล่อม แต่อีกฝ่ายยังคงไม่ยอมออกมาจากในห้อง และนั่นทำให้ร่างโปร่งนึกได้ว่าเขาเคยเมฆาเปลือยอกท่อนบนเท่านั้น ดูท่าคนแถวนี้จะขี้อายกว่าที่เขาคิด



“เมฆ ถ้าไม่ออกมาหมอกจะโกรธแล้วนะ”



เมื่อไม้อ่อนไม่ได้ผล มธุวันจึงทำเสียงแข็งเรียกอีกฝ่ายออกมา ซึ่งได้ผล คนในห้องน้ำยอมเดินออกมาแต่โดยดี เสื้อนักศึกษาถูกดึงออกมาปิดซิปกางเกงที่แตกไว้ มธุวันเดินตรงเข้าไปหาอีกฝ่าย ได้แต่หวังว่าตะวเองจะไม่นึกเสียใจกับการ
ตัดสินใจนี้



“หมอก....เฮ้ย!”



เมฆาร้องขึ้นอย่างตกใจเมื่อจู่ๆคนรักก็ทรุดตัวลงคุกเข่าบนพื้นตรงหน้าเขาแล้วเิดชายเสื้อของร่างสูงขึ้นเพื่อสำรวจความเสียหาย แม้จะรู้สึกอายแค่ไหนแต่มธุวันก็พยายามบังคับตัวเองให้ตีสีหน้านิ่งไว้เพื่อไม่ให้อีกฝ่ายจับได้ถึงจุดประสงค์แอบแฝงของตน




“นิ่งๆสิเมฆ อย่ายุกยิก”




ร่างโปร่งดุ จับๆดึงๆซิปกางเกงอีกฝ่ายให้เข้าที่




“เอ่อ เมฆไปเปลี่ยนกางเกงดีมั้ย...จะได้ทำง่ายๆ”




ร่างสูงเสนอ รู้สึกอึดอัดกับความใกล้ชิดของคนรักกับส่วนที่เริ่มต้องการความสนใจขึ้นมาของเขาในตอนนี้




“ไม่ต้องหรอก มันแค่ขัด รูดขึ้นๆลงๆก็หายแล้ว”





“มะ…ไม่ต้องรูดก็ได้หมอก”




เมฆากลืนน้ำลายเอ่ยเสียงสั่น แต่มธุวันไม่ได้ฟังที่คนรักพูดซักนิด




“เรียบร้อย”




ร่างโปร่งลุกขึ้นเมื่อซ่อมซิปของเมฆาเสร็จ ทว่าก่อนที่จะได้ทำอะไรต่อเมฆาก็ผลุบหายเข้าไปในห้องน้ำเสียอย่างนั้น




“เมฆ เป็นอะไรอีกล่ะ ให้หมอกช่วยมั้ย?”




ถึงแม้จะรู้ดีว่าอีกฝ่ายเป็นอะไร แต่มธุวันก็ยังเคาะประตูถามด้วยน้ำเสียงใสซื่อ



“มะ…ไม่มีอะไร ไม่ต้องช่วยหรอก”




เสียงสั่นๆของร่างสูงดังลอดออกมาจากห้องน้ำ




แต่หมอกอยากช่วย ให้หมอกช่วยเถอะ ก่อนที่หมอกจะลงแดงฉุดเมฆขึ้นเตียง




เสียงกรีดร้องของมธุวันดังอยู่ในหัว แต่ในความเป็นจริงนั้น ร่างโปร่งเพียงแต่เอนศรีษะซบกับประตู ได้ยินเพียงเสียงลมหายใจหนักของร่างสูงแว่วออกมา แล้วพึมพำเสียงอ่อยอย่างไม่รู้ว่าทำไมอีกฝ่ายถึงไม่เข้าใจว่าเขาให้ท่าจนไม่มีท่าเหลือจะให้แล้ว




“เมฆ เราเป็นแฟนกันไม่ใช่เหรอ...”




ประตูห้องน้ำเปิดออก คนที่เอนพิงประตูอยู่เสียหลักล้มลงในอ้อมแขนของร่างสูงที่รับไว้ทันอย่างพอดิบพอดี เมฆารวบกอดร่างของอีกฝ่ายไว้แน่น ราวกับจะส่งความรู้สึกทั้งหมดที่มีผ่านอ้อมกอดนั้นให้ร่างโปร่ง มธุวันที่ตั้งตัวไม่ทันกอดตอบอย่างงุนงง




“หมอก...”



“…?”



เจ้าของชื่อเงยหน้าขึ้นมองคนเรียก



“จูบได้มั้ย”



“เอ๊ะ?”



มธุวันมีสีหน้าไม่เข้าใจ ในเมื่อปกติเมฆาไม่เคยคิดจะขอเขาเลย บางทีหอมจนแก้มช้ำ จุ๊บจนปากบวมจนมธุวันบ่นยังไม่ยอมหยุด ทำไมจู่ๆถึงได้มาขออนุญาตกันแบบนี้




มีอะไรรึเปล่านะ?



“ถามอะไรแบบนั้นเมฆ ได้สิ”



ร่างโปร่งยิ้มให้อย่างต้องการให้อีกฝ่ายมั่นใจว่าเขาไม่ถือสา มธุวันรู้สึกว่าใบหน้าของเมฆาดูเคร่งเครียดกว่าปกติตอนที่ใบหน้าคมโน้มลงมาทาบทับริมฝีปากลงบนกลีบปากนุ่ม มธุวันหลับตาลงรับสัมผัสอย่างเต็มใจ ก่อนจะขมวดคิ้วเมื่อรู้สึกถึงลิ้นร้อนที่แตะริมฝีปากของเขาอย่างขออนุญาต แต่ก็เผยอริมฝีปากแต่โดยดีแม้จะรู้สึกประหม่าเล็กน้อย ลิ้นร้อนสำรวจโพรงปากของร่างโปร่งอย่างเนิบช้า ก่อนที่จะเริ่มทวีความรุนแรงขึ้นเรื่อยๆเช่นเดียวกับมือที่บีบต้นแขนของเขาอยู่ในตอนนี้ มธุวันรู้สึกเริ่มขาดอากาศหายใจ พยายามดันร่างของเมฆาออกแต่คนที่กำลังมัวเมากับริมฝีปากหวานไม่ได้รับบรู้ถึงแรงผลัก มิหนำซ้ำยังบดขยี้ริมฝีปากของเขาแรงขึ้นจนมธุวันรับรู้ถึงรสชาติของเลือดและความเจ็บแปลบที่ริมฝีปาก




“เจ็บ!”




เมฆาผละออกจากคนรักทันทีที่ได้ยิน ดวงตาสีควันบุหรี่เบิกกว้างเมื่อเห็นรอยเลือดที่ริมฝากคู่สวยซึ่งบัดนี้บวมเจ่อจากความรุนแรงเมื่อครู่




“เมฆ…”




“คืนนี้เมฆไม่กลับนะ”



ร่างสูงเอ่ยเสียงเบา คว้ากุญแจรถที่วางอยู่บนเคาท์เตอร์ข้างกายแล้วหมุนตัวก้าวออกจากห้องโดยไม่สนใจเสียงร้องเรียกของมธุวันที่วิ่งตามหลังออกมา แต่กว่าร่างโปร่งจะตามมาทันถึงลานจอดรถของคอนโด รถสปอร์ตคันโปรดของร่างสูงก็หายไปเสียแล้ว มธุวันแม้มริมฝีปากที่ยังมีเลือดซึมของตัวเองอย่างเป็นกังวล




นี่เขา...ทำอะไรผิดไปงั้นเหรอ?






-------------

มาล้าวววววว แอมโซซอรี่ เรื่องนี้เขียนยากที่สุดในทุกเรื่องเลย เลยช้า ฮือออออ :hao5: :hao5:
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 27-08-2017 14:05:27 โดย littlepig »

ออฟไลน์ ก้อนขี้เกียจ

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 580
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +15/-1
อดีตกับปัจจุบันต่างกันลิบลับเลยคุณหมอกกกกกกก

ออฟไลน์ ่jum

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 3704
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +53/-4

ออฟไลน์ B52

  • เป็ดZeus
  • *
  • กระทู้: 13215
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +420/-26
เมื่อไรจะเห็นผล

ออฟไลน์ snowboxs

  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 5445
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +124/-7
ชักจะสงสารหมอกแล้วซิ อ่อยขนาดนี้ เมฆยังไม่ขย้ำอีก

ออฟไลน์ NuNam

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1225
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +15/-3
สั้นไป๊ !!  :serius2:

ออฟไลน์ manami_01

  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 980
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +72/-1
เฮ้ยยย เมื่อไรเมฆจะจำได้สักทีสงสารหมอกอ่ะ

เดี๋ยวก็เชียร์คนอื่นเลยนิ ชิชิชิ

ออฟไลน์ ต้นไม้ใบหญ้า

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 58
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +15/-0
หรือเมฆที่ยังไม่ทำเพราะกลัวหมอกเจ็บ? โถถถถถ  o18

ออฟไลน์ namngern

  • Flowers need to bloom
  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1848
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +200/-2
เมฆคงรักหมอกมากๆอะ อดทนสุดๆ
นี่คงเห็นหมอกบอกเจ็บเลยรีบหยุด
สงสารก็แต่น้องหมอกผู้หื่นหลบใน555
เอาจริงๆเราว่าเรื่องนี้มันคุยกันได้อะ
จับเข่าคุยเลยหมอก ความต้องการจะได้ไม่สวนทางกัน
อายหน่อยแต่ก็สุขทั้งคู่นะ 5555555
ถ้าปล่อยให้เป็นแบบนี้นานๆ
เดี๋ยวเรื่องจะบานปลายไปใหญ่

ออฟไลน์ WilpeR

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1555
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +45/-2
เมฆต้องมีความลับอะไรแน่เลย พอหมอกพูว่าเจ็บก็ออกไปข้างนอกอ่ะ กลัวทำหมอกเจ็บมากเลยหรอ

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

ประกาศที่สำคัญ


ตั้งบอร์ดเรื่องสั้น ขึ้นมาใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดนี้ ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.msg2894432#msg2894432



รวบรวมปรับปรุงกฏของเล้าและการลงนิยาย กรุณาเข้ามาอ่านก่อนลงนิยายนะครับ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



สิ่งที่ "นักเขียน" ควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0






ออฟไลน์ เป็ดอนุบาล

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1404
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +25/-2

ออฟไลน์ threetanz

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 766
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +41/-1
เมฆเป็นอะไรอะะะะะะะ

ออฟไลน์ ♥►MAGNOLIA◄♥

  • เป็ดApollo
  • *
  • กระทู้: 7515
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +193/-11
เมฆ หื่น แต่ไม่กล้า  o22
ถถถถถถ.....เห็นใจหมอกเลย  :mew2:
อุตส่าห์ยั่ว เมฆหนีหน้าซะนี่  :katai1:

ออฟไลน์ weedear

  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 1139
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +10/-4
รีบมาต่ออีกน้าาาาาา

ออฟไลน์ naplatoo

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 249
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +20/-2
หมอกตอนอดีตมีความน่ารักมากกกก 555555 สงสารหมอกคนหื่นจริงๆ อยากให้สมหวัง
เมฆนี่ต้องถึงขั้นหนีออกจากห้องเลยเหรอ เกินไป๊555555

ออฟไลน์ •♀NoM!_KunG♀•

  • *,*โสดสนิทศิษย์พยักหน้า*,*
  • เป็ดApollo
  • *
  • กระทู้: 7524
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +181/-8
สับสนกันหมด

ออฟไลน์ CLShunny

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 260
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +4/-1
หมอกของเราลูก เราทำถูกแต่เมฆกลัวหนูเจ็บไงจ๊ะ 555555 วงวาาคนเกียมัวเนาะ ก้ไม่อยากทำเนะ วงวานนนคุณเมฆจริงๆ5555

ออฟไลน์ Ouizzz

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 640
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +36/-1

ออฟไลน์ JustWait

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3348
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +80/-4

ออฟไลน์ Shonteen

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 500
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +10/-2
อ่อยแค่ไหน ถ้าทำไม่เป็นก็ อาการนี้แหละ เมฆคนอ่อน

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE






ออฟไลน์ fay 13

  • เป็ดAthena
  • *
  • กระทู้: 5635
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +286/-44

ออฟไลน์ fuku

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4479
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +462/-20
เอ็งเป็นซาดิสติกเหรอ

ออฟไลน์ obofe

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 23
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +0/-0
ไม่รู้มีใครเป็นแบบเราไหม  คือบทอดิต  เราแทบไม่อ่านเลย  พอไม่อ่านบนย้อนอดีต  มันให้ความรู้สึกตื่นเต้นดี  เวลาอ่านบทปัจจุบัน  มีความรู้สึกแบบลึกลับนิดๆ  ชวนลุ้นหน่อยๆ ว่าอะไร จะเป็น Trigger ความทรางจำได้

ออฟไลน์ Ryoooo

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3146
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +288/-2
ขออีกนิดได้มั้ยยยยย ยังไม่อิ่มเลยยยย
เมฆกับหมอกต้องคุยกันแล้วละ

ออฟไลน์ twinmonkey0311

  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 5480
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +110/-9

ออฟไลน์ malula

  • เป็ดApollo
  • *
  • กระทู้: 7209
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +622/-7
หมอกในอดีตนี่แอบตลกนิดหน่อยนะ

ออฟไลน์ JokerGirl

  • ∀Σ❤∀ΔΣ Forever^^
  • เป็ดAres
  • *
  • กระทู้: 2921
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +128/-3
หมอกอยากได้ อยากโดน5555

ออฟไลน์ Minty

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 743
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +10/-0
เมฆจำศีลอยู่หรอ หมอกอ่อยขนาดนี้ละนะ  :katai1:

ออฟไลน์ ตั้งโอ๋

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 183
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +27/-0

ออฟไลน์ littlepig

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 429
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +413/-5
Chapter 13: [Now] ผู้ชายเฮงซวย




ว่ากันว่าบางครั้ง โอกาสจะมาหาคนที่ไม่เสาะหามันเอง



“ฉันบอกให้เลื่อนนัดลูกค้าไปไง!”




“ท่านประธานพูดเหมือนมันทำได้ง่ายๆอย่างนั้นแหละครับ!”




“ถ้าฉันจ้างเลขามาทำงานง่ายๆฉันจ้างเด็กประถมมาทำก็ได้!”





เสียงตะโกนดังกึกก้องของบิดาและเลขาคนสนิทที่ดังลั่นออกมาจากห้องที่ควรจะเก็บเสียงได้ระดับหนึ่งทำให้เมฆาที่กำลังจะเดินเข้าห้องทำงานของตัวเองและพนักงานที่อยู่แถวนั้นเงี่ยหูฟังอย่างสนใจ ตอนนี้คนที่อยู่ใกล้ชิดติดขอบสถานการณ์ที่สุดคือพนักงานแผนกการตลาดที่ชื่อเขารู้สึกว่าจะชื่อภรัณยูที่ยืนกอดแฟ้มหน้าซีดอยู่หน้าห้องทำงานของธีรเชษฐ์อย่างละล้าละลังไม่รู้ว่าควรจะเคาะประตูดีหรือไม่




“เอาแล้วๆ ผัวเมียทะเลาะกันแล้ว”




เมฆาตวัดสายตาเย็นเยียบมองพนักงานปากมากที่ซุบซิบนินทาเจ้านายอย่างไม่ได้สนใจมองเลยว่าลูกชายของเขายืนอยู่ไม่ไกล หญิงสาวทั้งสองสะดุ้งแล้วเดินหนีไป ส่วนเมฆาก็หันกลับมาสนใจสถานการณ์ตรงหน้าต่อ




มธุวันเปิดประตูออกมาด้วยแรงที่ไม่เบานัก เรียกได้ว่าหากประตูเปิดออกมาทางภรัณยู หน้าของร่างโปร่งอาจจะยุบไปครึงนึงแล้วก็ได้




เมฆาไม่รู้ว่ามธุวันคุยอะไรกับภรัณยูก่อนจะจ้ำอ้าวไปที่ลิฟต์โดยมีบิดาของเขาเดินตามออกมาพร้อมเอกสารกองโต ธีรเชษฐ์พูดอะไรบางอย่างกับภรัณยูพร้อมยัดเยียดแฟ้มเอกสารปึกใหญ่นั้นให้กับร่างโปร่งอย่างเร่งรีบ กว่าจะสั่งงานเสร็จมธุวันก็ขึ้นลิฟต์ไปแล้ว




เมฆาไม่มั่นใจว่าทำไม แต่เขามีลางสังหรณ์บางอย่างว่าอีกฝ่ายจะอยู่ที่ไหน ร่างสูงไม่รอให้ตัวเองนึกสงสัยสัญชาตญาณเหมือนที่ผ่านมา รีบไปที่ลิฟต์อีกตัวเพื่อไปดักหน้ารอมธุวันในที่ที่เขาคิดว่าอีกฝ่ายจะไป









อะไรกันนักกันหนา! เขาก็เป็นคนเหมือนกันนะ! บอกให้เลื่อนลูกค้ารายใหญ่ของบริษัทที่มาจากต่างปนะเทศภายในสิบนาที จะบ้ารึไง!!!




แม้ภายนอกมธุวันจะดูเย็นและสงบลงจากที่ตะโกนแข่งกับเจ้านายที่แม้จะเคยทะเลาะกันบ้างแต่ก็ไม่รุนแรงเท่าครั้งนี้ แต่จริงๆภายในร่างโปร่งยังคงขุ่นเคืองที่จู่ๆก็โดนสั่งให้ทำอะไรไม่เป็นเรื่อง ทั้งที่ปกติไม่ว่าธีรเชษฐ์จะเหลวไหลแค่ไหนก็ไม่เคยทำให้งานสำคัญต้องเสียแท้ๆ





คนที่ร่างสูงจะต้องรีบไปหาจะเป็นนางแบบอกสะบึมระดับไหนกันนะ




ทั้งที่ก่อนหน้านี้ก็เห็นแค่คุณวรินทร์ที่มาบ่อยๆแท้ แถมยังรู้ดีว่าควรมาตอนไหนไม่ให้กวนงานของประธานหนุ่ม มธุวันยังนึกดีใจอยู่เลยว่างานของตัวเองคงจะง่ายขึ้นเยอะหากธีรเชษฐ์คิดจะลงหลักปักฐานกับนายแบบหนุ่มจริง




แต่จริงๆมธุวันก็มีส่วนผิดอยู่บ้างที่ไประเบิดใส่ตอนที่ธีรเชษฐ์กำลังเดือด แต่เขาเองก็สะสมความเครียดและความกังวลจากทั้งเรื่องงานและเรื่องของเมฆาไว้มากพออยู่แล้ว...




ไม่! ยังไงคุณเชษฐ์ก็ผิด!





ร่างโปร่งนั่งลงที่โต๊ะประจำมุมในสุดของร้านกาแฟไอกรุ่น ร้านเล็กๆในซอยข้างบริษัทซึ่งเป็นสถานที่ที่มธุวันชอบมาสิงสถิตเวลามารอเมฆาที่ต้องเข้ามาดูงานในบริษัท ร้านนี้ค่อนข้างอยู่ลึกเข้ามาในซอยที่ค่อนข้างแคบ ทำให้ไม่ค่อยมีคนมานั่ง ส่วนใหญ่พนักงานที่รู้จักร้านจะมาสั่งน้ำกับขนมแล้วหิ้วกลับไปทานที่ออฟฟิศ ซึ่งเหมาะกับเวลาที่เขาอยากอยู่เงียบๆแบบนี้





เสียงถาดพลาสติกวางกระทบกับโต๊ะเรียกให้คนที่เพิ่งนั่งลงเงยหน้าขึ้นมองสิ่งที่วางอยู่บนโต๊ะ ลมหายใจของร่างโปร่งกระตุกเล็กน้อยเมื่อเห็นน้ำเขียวโซดากับบลูเบอร์รี่ชีสเค้กหน้าตาน่าทานวางอยู่ในถาดนั้น




“ทำไม? ไม่ชอบเหรอ?”




คนที่ถือวิสาสะซื้อขนมมาให้เลขาของบิดาที่นั่งหน้านิ่วคิ้วขมวดอยู่คนเดียวถาม เมฆาลงมาด้วยลิฟต์ขนของทางด้านหลังและออกมาทางประตูหลังของบริษัท ซึ่งมีทางเชื่อมเล็กๆที่จะสามารถทำให้เขามาถึงร้านนี้ได้เร็วกว่าทางปกติ ถึงแม้จะไม่มั่นใจว่ารู้ได้อย่างไร แต่เมฆาก็ดีใจที่เขาเชื่อสัญชาตญาณของตัวเอง




“ให้ผม?”




มธุวันถามเสียงเคลือบแคงใจ หรี่ตาลงอย่างจับผิดกับความใจดีผิดปกติของคนตรงหน้า




“กินของหวานซะบ้างจะได้หายดุ”




เมฆาถือวิสาสะนั่งลงโดยไม่รอให้อีกฝ่ายอนุญาต มธุวันตั้งท่าจะท้วง แต่เปลี่ยนใจด้วยรู้นิสัยอีกฝ่ายดีว่าเถียงมีแต่จะทำให้ชายหนุ่มดื้อจะอยู่ต่อมากขึ้น




“ตกลงชอบมั้ย?”




เมฆาเลื่อนถาดขนมให้ร่างโปร่งในชุดสูท มธุวันเม้มปาก ไม่รู้ทำไม แต่ตอนนี้เขารู้สึกไม่อยากปฎิเสธอีกฝ่ายเท่าไหร่



“ก็…ทานได้ครับ ของฟรี”



เมฆาลอบยิ้มกับคำตอบงึมงำผิดวิสัยคนพูดจาฉะฉานนั้น ร่างสูงไม่มีความรู้สึกผิดสักนิดที่เลือกฉวยโอกาสในเวลาที่มธุวันมีเรื่องเครียดเรื่องอื่นในหัว




“พ่อฉันเป็นคนใจร้อน”




เมฆก็ใจร้อนพอกันนั่นแหละ




มธุวันเผลอคิดขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว ก่อนจะรีบไล่ความคิดนั้นออกจากหัวก่อนจะได้แสดงสีหน้าอะไร




“ผมชินแล้วครับ”



“เหรอ? จากที่เห็นเมื่อกี้ไม่ใช่อย่างที่พูดนี่?”




ร่างสูงเอ่ยดักคอ ประโยคนั้นทำให้มธุวันไม่รู้จะพูดอะไรตอบโต้ ก้มลงดูดน้ำเขียวโซดาอึกใหญ่เพื่อตัดบทสนทนา




“นี่ มาทำกับฉันก่อนมั้ย?”




แค่ก!




มธุวันรู้สึกว่าตัวเองโชคดีมากที่น้ำหวานไม่พุ่งออกมาจากรูจมูก




“ครับ?”



“งานน่ะ ย้ายมาห้องฉันมั้ย กลับไปก็ทะเลาะกันอีก”




เมฆาขยายความ มธุวันลอบถอนหายใจอย่างโล่งอกแล้วส่ายหน้า




“ไม่เป็นไรครับ ผมจัดการได้”




“ฉันไม่ได้บอกให้นายมาเป็นเลขา แค่ย้ายมาห้องทำงานฉัน” เมฆาว่า “ถ้าบรรยากาศในการทำงานไม่ดี คนรอบข้างก็อึดอัด จับนายแยกกับพ่อซักสองสามวัน คนอื่นจะได้ไม่ต้องมาพลอยเสียงานเสียการเพราะมัวแต่ยุ่งเรื่องไม่เป็นเรื่อง”




น้ำเสียงของเมฆาฟังดูเหมือนคนที่ตัดสินใจแล้ว และสีหน้าแบบนั้นไม่เคยเป็นเรื่องดีสำหรับมธุวันตั้งแต่สมัยที่คบกัน เขาไม่คิดว่ามันจะช่วยอะไรสถานการณ์ของเขาในตอนนี้




“นี่คุณคงไม่ได้ให้คนย้ายของจากโต๊ะผมไปแล้วหรอกนะครับ?”




“หึ แสนรู้”




คำชมที่ฟังดูไม่เหมือนคำชมซักนิดไม่ได้ทำให้มธุวันรู้สึกดีที่ทายถูก ร่างโปร่งเอนตัวพิงกับพนักที่นั่งอย่างอ่อนเพลีย รู้สึกเหนื่อยเกินกว่าจะต่อกรกับเรื่องนี้ในตอนนี้





หากมองในแง่ดี เขาจะได้สังเกตการณ์ด้วยว่าเมฆาได้ความทรงจำอะไรกลับมาอย่างที่เขากลัวหรือไม่




แล้วถ้าเป็นอย่างนั้น เขาควรจะรู้สึกอย่างไรที่อีกฝ่ายแกล้งทำเป็นว่าพวกเขาไม่เคยรู้จักกัน




‘ลืมไปซะ’




ถ้าเขาสามารถเดินออกไปถนนใหญ่ให้รถบรรทุกชน แล้วสามารถลืมทุกสิ่งทุกอย่างระหว่างเขากับเมฆาได้ มธุวันคงกระโจนตััดหน้ารถไปตั้งแต่เมื่อสี่ปีก่อนแล้ว




มือเรียวยกขึ้นมาบริเวณลำคออย่างลืมตัว ก่อนจะแสร้งทำเป็นจัดเนคไทค์เมื่อนึกขึ้นได้ว่าตัวเองไม่ได้อยู่คนเดียว




อันตราย...



“วันนี้ฉันให้นายกลับไปพักผ่อนหนึ่งวัน พรุ่งนี้ค่อยมาทำงาน”



เมฆาเอ่ยขึ้นก่อนจะลุกขึ้นจากที่นั่ง มธุวันขมวดคิ้ว



“แต่ว่า...”




“ฉันไม่ได้ขอ”



เมฆาเอ่ยเสียงเฉียบขาด ดวงตาสีควันบุหรี่ตวัดจ้องเขาอย่างไม่ยอมรับคำปฎิเสธ มธุวันที่ไม่อยากต่อล้อต่อเถียงกับอีกฝ่ายจึงได้แต่พยักหน้าอย่างจำยอม เมื่อเห็นท่าทียอมแพ้ของอีกฝ่าย เมฆาจึงมีท่าทีอารมณ์ดีขึ้นเล็กน้อย ร่างสูงเดินออกจากร้านไปทั้งอย่างนั้น มธุวันมองตามชายหนุ่มที่บทจะมาก็มาบทจะไปก็ไปอย่างเพลียจิตใจอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ร่างโปร่งหยิบโทรศัพของตนขึ้นมา แล้วก็โทรออกหาที่พึ่งทางจิตใจเพียงหนึ่งเดียวของเขาในเวลาแบบนี้




“ดิน? ไม่อะไร พี่แค่คิดถึงน่ะ สะดวกคุยมั้ย?”









แดนดิน น้องชายของเขาเรียนจบปริญญาตรีคณะมนุษยศาสตร์สาขาจิตวิทยาและครุศาสตร์ควบสองใบจากมหาวิทยาลัยใกล้บ้านของเขาที่ต่างจังหวัด ปัจจุบันร่างสูงย้ายมาอยู่ที่ห้องเช่าใกล้ๆโรงเรียนที่ตัวเองสอนอยู่ซึ่งอยู่ในจังหวัดเดียวกับบริษัทของเขา มธุวันจึงมักจะรู้สึกผิดเสมอที่ไม่ค่อยได้เจอกับน้องชายบ่อยเท่าที่ควร ปกติแดนดินมักจะไม่ถือสาเพราะตัวเองก็มีงานรัดตัวเช่นกัน แต่วันนี้หลังจากได้ยินเสียงของเขา แดนดินก็ยืนยันเสียงหนักแน่นว่าให้เขาออกมาทานข้าวด้วย




กว่าจะรู้ตัวมธุวันก็มาอยู่ที่หน้ากระจกในชุดไปรเวทกางเกงยีนส์สบายๆที่เขาไม่ได้ใส่มานาน ร่างโปร่งชอบเสื้อคอกว้าง ดังนั้นส่วนใหญ่ถ้าไม่ใช่เสื้อเชิ้ตคอปกเขาก็จะมีแค่เสื้อคอกว้างทั้งนั้น โดยเฉพาะเสื้อสีเฉดเดียวกับดวงตาของเขาตัวนี้ที่เป็นเสื้อตัวโปรดของเขาซึ่งเมฆาซื้อให้สมัยยังคบกัน



ที่คอของเขามีสร้อยทองคำขาวเส้นเล็กละเอียดที่มีจี้เป็นเงินแท้รูปก้อนเมฆประดับด้วยเพชรเม็ดเล็กหนึ่งเม็ดที่ปลายก้อนเมฆนั้น เช่นเดียวกับเสื้อของเขา เมฆาให้เครื่องประดับชิ้นนี้เป็นของขวัญกับเขา ซึ่งมธุวันไม่เคยถอดห่างกายนอกจากเวลาอาบน้ำ แต่เขารู้ว่าน้อยคนนักจะรับรู้ถึงการมีอยู่ของสร้อยเส้นนี้ เพราะร่างโปร่งมักจะใส่มันไว้ไต้เสื้อทำงาน แนบสร้อยเย็นเฉียบติดกับผิวกายของเขาเพื่อเป็นเครื่องยืนยันว่ามันยังไม่หายไปไหน




มธุวันรู้ว่าการเก็บของพวกนี้ไว้ยิ่งทำให้เขาปล่อยมือจากอดีตได้ยากขึ้น แต่จนถึงตอนนี้ มธุวันก็ยังไม่รู้ว่าเขาอยากจะปล่อยมือจากมันจริงๆรึเปล่า




มธุวันรู้สึกเหมือนกับว่าเขาเป็นคนเดียวที่รู้ว่าเมฆคนเก่าตายไปแล้ว และหากเขายอมปล่อยมือจากความทรงจำนั้นจริงๆ ตัวตนของเมฆคนเก่าที่เขาเคยรู้จัก จะหายไปจากโลกนี้โดยสมบูรณ์แบบ




ทั้งที่อีกฝ่ายบอกให้ลืมแท้ๆ




ก๊อกๆ





“พี่หมอก”





เสียงของน้องชายต่างสายเลือดดังขึ้นจากหน้าประตู มธุวันผละจากหน้ากระจกไปเปิดประตูให้แดนดิน ร่างสูงอยู่ในชุดสูทสีน้ำเงินเข้มปักตราสัญลักษณ์โรงเรียนที่ตนทำงานอยู่บนกระเป๋าอกเสื้อ ท่าทางเหมือนเพิ่งกลับมาจากที่ทำงาน




“อ้าว วันนี้ไม่ได้หยุดหรอกเหรอ?”




วันนี้เป็นวันหยุดของโรงเรียน เขาจึงประหลาดใจเล็กน้อยที่เห็นน้องชายในสภาพนี้ แดนดินทำงานนี้ควบคู่ไปกับการเรียนต่อปริญญาโทเพื่อส่งเสียตัวเองและมารดา ทั้งที่มธุวันยืนกรานจะจ่ายให้ทุกอย่าง แต่อีกฝ่ายกลับบอกว่าอยากทำงานนี้เพราะชอบการเป็นครู คนเป็นพี่จึงได้แต่ปล่อยให้น้องชายทำสิ่งที่ตนชอบต่อไป





“พอดีผมมีนัดกับแม่ของเด็กในชั้นก่อนหน้านี้น่ะครับ”




ร่างสูงตอบ จังหวะเดียวกับที่ประตูของห้องข้างๆเปิดออก เพื่อนข้างห้องที่มธุวันไม่ค่อยเห็นอยู่ติดห้องเดินออกมา ใบหน้าของนาวินทร์ก้มติดกับโทรศัพท์จนไม่ได้มองทาง จึงชนเข้ากับแดนดินที่ยืนอยู่เต็มๆ ตามสัญชาติญาณ แดนดินรีบเอื้อมมือไปจับแขนอีกฝ่ายไว้ไม่ให้ล้มลงไป ส่วนคนที่ชนอีกฝ่ายจนเซไปด้านหลังก็รีบคว้าข้อมือของแดนดินไว้




"เป็นอะไรมั้ยครับ?"




"โอ๊ะ ขอโทษครับ ผมมัวแต่คุยงาน เลยไม่ได้ดูทาง"




นาวินทร์รีบขอโทษขอโพย แต่กลับไม่ยอมขยับออกห่างจากร่างสูงเสียที




"ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมยืนขวางทางคุณเอง"แดนดินตอบอย่างไม่ถือสา



"ผมนาวินทร์ครับ"




"แดนดินครับ ยินดีที่ได้รู้จัก"




"อะแฮ่ม!"




มธุวันกระแอมกระไอเมื่อรู้สึกว่าสองคนนี้ชักจะค้างอยู่ในท่านั้นนานเกินความจำเป็น นาวินทร์ผละจากแดนดินอย่างรู้งาน ทักทายเพื่อนเก่าที่ถึงแม้จะอยู่ห้องติดกันแต่ก็ไม่ได้เจอกันสักเท่าไหร่




"โย่ว ว่าไงหมอก โทษทีๆ เคลิ้มไปหน่อย แฟนหล่อนะเนี่ย"




ร่างสูงแซวเพื่อน มธุวันกอดอกกลอกตาอย่างเบื่อหน่ายกับคำทักที่เขาได้ยินบ่อยๆเวลาอยู่กับแดนดิน





"เอ่อ ผมเป็นน้องชายน่ะครับ"




แดนดินแก้ข่าวแทนพี่ชาย นาวินทร์มีสีหน้าประหลาดใจ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร มธุวันคิดว่าอีกฝ่ายคงนึกขึ้นได้ว่าเขาเป็นเด็ก
กำพร้าจึงไม่กล้าเอ่ยปมนั้นขึ้นมา




"โห หมอกมีน้องชายหล่อๆแบบนี้ก็ไม่บอกเพื่อนฝูงนะ"




นาวินทร์กอดคอร่างโปร่งอย่างสนิทสนม




"ก็กลัวเสือโหยแถวนี้มาขย้ำลงท้องไปตอนเราเผลอน่ะสิ"




มธุวันหลอกด่า ความเจ้าชู้ชอบเล่นหูเล่นตาของนาวินทร์ไม่ใช่เรื่องที่ชายหนุ่มปิดบัง จำได้ว่าบางครั้งที่มธุวันไปเที่ยวกับร่างสูงและเมฆา เขาเคยเห็นอีกฝ่ายนัวเนียกับผู้ชายและผู้หญิงอีกคนพร้อมๆกันในผับด้วยซ้ำ ถึงแม้แสงจะสลัวแนั่นก็ยังทำให้มธุวันรู้สึกขนลุกไม่หาย




ถึงอีกฝ่ายจะเป็นเพื่อนที่ดี แต่เขาก็ไม่อยากให้น้องชายของเขาเสียคนเพราะคนอย่างนาวินทร์หรอกนะ




"โธ่หมอก อย่าพูดตัดเครดิตกันซึ่งๆหน้าแบบนี้สิ"




นาวินทร์โอดครวญ แต่ยังไม่วายขยิบตาข้างหนึ่งให้ร่างสูงในชุดสูท แดนดินที่เผลอไล่สายตามองตามรอยสักเต็มแขนของร่างสูงสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อถูกจับได้




"แต่อยากเห็นทุกลายก็มาหาพี่ที่ห้องได้ตลอดนะ พี่จะถอดให้ดูชัดๆเลย"




"มะ...ไม่เป็นไรครับ"




แดนดินหน้าแดง ความจริงแล้วร่างสูงเป็นคนขี้อายกว่าพี่ชายเสียอีก มธุวันถอนหายใจแล้วหันไปหาคนที่ยังกล้าเล่นหูเล่นตากับน้องเขาหลังจากโดนเตือนทางอ้อมไป



"คุยงานอยู่ไม่ใช่เหรอ?"




"เอ้อ จริงด้วย งั้นไว้เจอกันนะ น้องดินด้วยนะครับ"ร่างสูงเรียกชื่อคนที่ยังหน้าขึ้นสีเล็กน้อยอย่างสนิทสนม "วันไหนมาหาหมอกแล้วเขายังไม่กลับก็มารอห้องพี่ได้นะ"




"ไปล่อเหยื่อที่อื่นเลยวิน ไปกันเลยมั้ยดิน?"มธุวันหันไปหาน้อง




"เอ่อ ผมขอเข้าห้องน้ำแป๊บนะครับ จะทิ้งสูทไว้นี่ด้วย"




แดนดินว่า เมื่อพี่ชายพยักหน้าอนุญาตร่างสูงก็เดินเข้าไปในห้องของพี่ชาย ทิ้งให้เพื่อนข้างห้องยืนอยู่กันสองคน





"วิน ถือว่าเราขอนะ น้องเราเป็นเด็กหัวอ่อน เขาไม่เข้าใจหรอกนะว่าวินไม่ได้จริงจัง"





มธุวันเอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจัง เขาอยากตัดไฟเสียตั้งแต่ต้นลม ไม่อยากให้น้องชายต้องมาเสียใจเพราะเพื่อนของเขา




"ครับๆ ไม่ต้องห่วง ฉันก็แค่หยอดไปตามประสานั่นแหละ" นาวินทร์ไหวไหล่อย่างไม่ใส่ใจ "น้องชายนายก็เหมือนน้องชายฉันนั่นแหละน่า"





"ให้มันจริงเถอะ"มธุวันบ่นพึมพำ




"ไปกันเถอะครับพี่หมอก แล้วเจอกันนะครับพี่วิน"









เมื่อแดนดินกลับออกมา สองพี่น้องก็ออกไปจากห้องเพื่อไปทานอาหารกลางวันอย่างที่ตั้งใจไว้ นาวินทร์มองตามคนทั้งคู่ไปจนลับสายตา ก่อนจะเดินกลับเข้าไปในห้องของตน




"วิน...ลดอุณหภูมิแอร์ให้หน่อยสิ พี่ร้อน"





เสียงหวานหยดดังขึ้นอย่างงัวเงียทันทีที่เขาเปิดประตูกลับเข้ามาทั้งที่ภายในห้องเย็นเฉียบจนแทบจะเป็นห้องดับจิตอยู่แล้ว เจ้าของเสียงนอนเกลือกกลิ้งไปมาบนเตียงใหญ่ของนาวินทร์ ร่างเปลือยเปล่าขาวนวลเนียนไปทุกสัดส่วนถูกเส้นผมยาวสยายระสะโพกสีดำสนิทปกคลุมแผ่นหลัง ผ้าห่มที่เจ้าของห้องห่มให้ก่อนหลับถูกร่นไปกองอยู่ที่ข้อเท้า นาวินทร์ถอนหายใจ แต่ก็เดินไปหยิบรีโมทแอร์มากดลดอุณภูมิให้




"ใส่เสื้อผ้าซักชิ้นไม่ได้รึไงครับพี่ริน ผมยังไม่อยากเป็นตากุ้งยิงนะ"




"อะไรกัน รู้มั้ยว่าคนเขาจ่ายเงินกันหลายสิบล้านแค่ให้พี่ถอดเสื้อให้เลยนะ ฮึ? เจ้าเด็กไม่รู้จักของดี"




ดวงตาสีม่วงสดปรือขึ้นเล็กน้อย ร่างสูงโปร่งชันตัวขึ้นนั่งบนเตียงพร้อมกับบิดขี้เกียจด้วยท่วงท่าที่งดงามประหนึ่งกำลังอยู่หน้ากล้องถ่ายแบบ





"ก็คนพวกนั้นไม่ได้เห็นพี่โป๊มาตั้งแต่เกิดแบบผมนี่ แค่นี้ผมก็มีภาพติดตาจนจะเป็นแผลใจอยู่แล้วนะ"




นาวินทร์โวยวาย ขนาดเขาที่ยางอายหายากยิ่งกว่าอะไรยังไม่สามารถมองเรือนร่างเปลือยเปล่าของพี่ชายตรงๆได้เลย





"แหม ทีกับเด็กคนเมื่อกี้ยังมองตามตาเป็นมันเลยนะ" คนเป็นพี่แซวยิ้มๆ "อย่าคิดนะว่าพี่ไม่เห็นตอนวินมองตามเขาน้ำลายยืดน่ะ"




"ฮะ? พี่เห็น....เอ้อ..."




ร่างสูงหุบปากฉับแทบจะในทันทีเมื่อนึกขึ้นได้ว่าตัวเองเป็นคนติดกล้องวงจรปิดขนาดเล็กนั้นไว้หน้าห้องของมธุวันเอง





"อย่าลืมล่ะว่าหน้าที่ของตัวเองคืออะไร"





เสียงของวรินทร์จริงจังขึ้นมาทันที นาวินทร์พยักหน้า ทรุดตัวลงนั่งที่ปลายเตียง ตามองจอมอนิเตอร์หลายจอที่แสดงทั้งหน้าโต๊ะทำงานของมธุวัน ภายในห้องทำงานของธีรเชษฐ์ ภายในห้องนอนของมธุวัน รถของมธุวัน แม้กระทั่งภายในห้องของเมฆาที่คนของเขาเพิ่งแฝงตัวเข้าไปติดหลังจากได้ยินเรื่องที่เมฆาสั่งให้ย้ายข้าวของของมธุวันมาไว้ในห้องของเขา




"แล้วของคนน้องเมื่อกี้ติดเครื่องส่งสัญญานณไว้ที่ไหนล่ะ?"วรินทร์ถาม





"นาฬิกาข้อมือครับ ถ้ามีโอกาสจะหาที่ที่ปลอดภัยกว่านี้"




นาวินทร์รายงาน




"ดี ทำตามแผนไปก่อนจนกว่าจะมีคำสั่งเปลี่ยนแปลง"




"พี่ครับ แล้วเรื่องที่สายรายงานมา..."




"ทารินกำลังสืบให้"




คนเป็นพี่ตอบก่อนที่น้องชายจะเอ่ยจบประโยค




"ทาริน? งานแบบนี้ใช้งานนิกิต้าไม่เหมาะกว่าเหรอครับ?"




นาวินทร์ถามอย่างสงสัย คนที่มีทักษะการสืบข้อมูลที่สุดในทีมของพวกเขาคือนิกิต้า โดยเฉพาะการล้วงข้อมูลที่ต้องใช้กำลัง




"หึ งานอันตรายแบบนี้ถ้าบอสกล้าเอานิกกี้ที่รักไปเสี่ยงตาย นายน้อยของเรารู้เข้าคงได้บ้านแตกกันไปข้างแน่"วรินทร์หาวหวอด "ไปหยิบครีมมาสก์หน้ามาให้หน่อยสิ พรุ่งนี้พี่มีถ่ายแบบที่ฮ่องกงตอนเช้า ต้องขึ้นเครื่องคืนนี้"




"ฮ่องกงอีกแล้ว? เดี๋ยวนี้พี่ไม่ถ่ายแบบที่นั่นบ่อยนะครับ"




นาวินทร์ทักหลังจากหยิบครีมมาสก์หน้าในตู้เย็นกลับมา พี่ชายในวัยยี่สิบเก้าปีที่หน้าเด็กกว่าเขาจนน่าหมั่นไส้ขยับหนุนศีรษะบนตักของน้องชายที่นั่งลงมา หลับตาพริ้มปล่อยให้นาวินทร์ละเลงครีมเย็นหนืดสีเขียวอ่อนลงบนใบหน้าของตน




"อือ...เขาจองคิวติดๆกันพอดีน่ะ"




ชายหนุ่มพึมพำไม่ให้ปากขยับมากนัก




"เหรอครับ ไม่ใช่ว่าไปถูกใจมาเฟียหน้าหยกที่ไหนเข้าหรอกนะครับ?"




ร่างสูงเอ่ยอย่างจับผิด




"หึ..."คนเป็นพี่หัวเราะในลำคอ "...เป็นห่วงพี่รึไง?"




"ผมไม่อยากให้พี่ตาย..."




เสียงทุ้มเอ่ยเรียบๆ แต่แฝงไปด้วยความกังวลจากก้นบึ้งของหัวใจ




...ผมไม่อยากฆ่าพี่





คำพูดที่ไม่ได้เอื้อนเอ่ยถูกส่งไปถึงอีกฝ่ายได้ผ่านทางความรู้สึก




"ไม่ต้องห่วง..." เสียงหวานเอ่ยอย่างหนักแน่น รอยยิ้มจางปรากฎบนริมฝีปากเรียว "ก็พี่สัญญากับบอสแล้วนี่นา"




'จนถึงลมหายใจสุดท้าย...





จนกว่าความตายจะพรากผมไปจากคุณ...'



----------


รันเลขตอนผิดอีกแล้ว เพิ่งสังเกต ฮืออออออ
ขอโทษนะคะ เบลอมากจริงๆ แต่ที่เช็คดูคร่าวๆเราลงตอนครบแล้วแหละ แต่เขียนเลขตอนผิดเฉยๆ :hao5: :hao5: :hao5: :hao5:


 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด