<<ลมหายใจแห่งผืนทราย>>
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

ผู้เขียน หัวข้อ: <<ลมหายใจแห่งผืนทราย>>  (อ่าน 162926 ครั้ง)

ออฟไลน์ malula

  • เป็ดApollo
  • *
  • กระทู้: 7208
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +622/-7
คาลีลพ่นลมหายใจออกมาอย่างไม่สบอารมณ์เมื่อยังไม่เห็นคาลีล//////วิกเตอร์
หน้าสิ่วหน้าขวานทั้งสองทีมเลย เอาใจช่วยทุกคน

ออฟไลน์ ChabaSri

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 602
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +24/-0
ปวดใจแปลบๆพิกล

ออฟไลน์ kakilover

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 79
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +8/-0
หวังว่ามาม่าคงชามไม่ใหญ่นะ  :ling3: :ling3: :ling3: รอตอนต่อไปคับ :mew2:

ออฟไลน์ fay 13

  • เป็ดAthena
  • *
  • กระทู้: 5635
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +286/-44

ออฟไลน์ PrimYJ

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3473
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +19/-3
คาลีลกับวิคเตอร์ก็แอบหวานกันนะ

ออฟไลน์ lizzii

  • เป็ดAthena
  • *
  • กระทู้: 6283
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +271/-2
ตอนนี้หน่วงมากกก
หวังว่าทุกอย่างจะผ่านไปด้วยดี

ออฟไลน์ JUST_M

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 495
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +6/-0
ลุ้นทุกตอน

รอตอนต่อไปจ้า


 :mew1: :mew1:

ออฟไลน์ HISY

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 3645
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +61/-3
แหมม วิกเตอร์

ออฟไลน์ Violasheep

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 194
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +84/-0
ราชาตัวร้ายนี่ก็ร้ายจริงๆ ลุ้นไปอีก

ออฟไลน์ labelle

  • เป็ดAres
  • *
  • กระทู้: 2664
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +81/-0
เพื่ออำนาจแล้ว คนเราทำได้ทุกอย่างจริง ๆ

วิกเตอร์หลงรักคาลีลแล้วใช่ไหม แล้วยังอ้างได้ด้วย คาลีลถึงยอม ขอให้ปลอดภัยนะ

สงสารกวินท์ ยังไม่ทันได้หวานชื่น ก็ต้องมาเจอความทุกข์ที่ยังไม่รู้ข้างหน้า

ขอให้ชารุกข์ปลอดภัยนะ มาตามหาฮาบีบีไว ๆ ค่ะ

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

ประกาศที่สำคัญ


ตั้งบอร์ดเรื่องสั้น ขึ้นมาใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดนี้ ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.msg2894432#msg2894432



รวบรวมปรับปรุงกฏของเล้าและการลงนิยาย กรุณาเข้ามาอ่านก่อนลงนิยายนะครับ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



สิ่งที่ "นักเขียน" ควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0






ออฟไลน์ КίmY

  • BJYX♥
  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1714
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +35/-3
โอ้ยยย สงครามมันเกิดขึ้นแล้ววว   :katai1:

ออฟไลน์ Belove

  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1230
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +703/-2
    • ฺBelove


                                                                    ลมหายใจแห่งผืนทราย

                                                                              บทที่ 20



                         มิสเตอร์สมิธและรำไพพรรณบิดามารดาของกวินท์ยังคงพักอยู่ในบ้านพักในเขตของสถานทูต ทั้งคู่แปลกใจเมื่อเห็น

วิกเตอร์ดึงแขนชายหนุ่มที่จำได้ว่าเป็นเลขานุการของกษัตริย์ราชิดเข้ามาในห้องรับแขก เมื่อกล่าวทักทายกันแล้วทุกคนจึงได้นั่งสนทนา

กัน

                 วิกเตอร์เล่าให้ผู้อาวุโสฟังเรื่องที่กษัตริย์รีฮานสั่งโจมตีทั้งประชาชนฝ่ายต่อต้านและกองกำลังของโจรแห่งดาฟาร์ซึ่งคาดไว้

ว่ากวินท์ถูกควบคุมตัวอยู่ที่นั่น วิกเตอร์เว้นเรื่องที่คาลีลมีสายสัมพันธ์กับโจรเหล่านั้นไว้เพราะเขารู้ว่านั่นเป็นความลับสุดยอดของคาลีล


                     “ไหนว่าจะทำทุกอย่างให้กวินท์ปลอดภัย แล้วนี่อะไร”


                     สมิธกรุ่นโกรธอย่างเห็นได้ชัด โดยปกติเขาจะเป็นคนใจเย็น แต่เพราะเป็นห่วงบุตรชายทำให้เขาหลุดอารมณ์ออกมาให้

เห็น


                   “สั่งโจมตีเช่นนี้ หากเกิดลูกหลงใส่กวินท์หรือไม่พวกโจรพวกนั้นจะใช้กวินท์เป็นเครื่องมือเรียกร้องในสิ่งที่พวกเขา

ต้องการล่ะ”


                     คนเป็นบิดาห่วงจนสีหน้ามีแต่รอยยับย่น ตอนนั้นเองที่คาลีลได้พูดออกไป


                     “กองโจรแห่งดาฟาร์จะไม่ทำเช่นนั้นหรอกครับมิสเตอร์แอนเดอร์สัน พวกเขามีเกียรติมากพอที่จะไม่ใช้ใครเป็นเครื่องมือ

แลกเปลี่ยนความต้องการของพวกเขา”


                      “คุณพูดราวกับว่ารู้จักโจรพวกนั้นเป็นอย่างดี”


                      สมิธกังขา คาลีลอึกอักครู่หนึ่งก่อนจะตอบออกไป


                      “ผมเพียงแต่มั่นใจว่าจุดประสงค์ของพวกเขาคืออะไรครับ”


                       “วันนี้คาลีลไปเสียงเข้าไปเตือนกษัตริย์ของเขาในเรื่องที่เกิดขึ้น ผลคือเขาถูกไล่ออกและกักบริเวณครับ”


                        วิกเตอร์บอกเล่าให้ผู้สูงอายุได้รับฟัง


                      “ผมคิดว่าตอนนี้คาลีลกำลังเป็นที่จับตามองและอาจเป็นอันตรายได้ จึงอยากจะให้เขาหลบอยู่กับผมสักพัก”


                      คาลีลส่ายหน้าอย่างไม่เห็นด้วย


                   “ผมไม่เห็นด้วย หากผมหลบอยู่ที่นี่อาจจะทำให้ความสัมพันธ์ของทั้งสองประเทศขัดแย้งกันมากขึ้นไปอีก ซึ่งเป็นสิ่งที่ผม

ไม่ต้องการให้เป็นเช่นนั้น”


                   “แต่ผมเห็นด้วยกับวิกเตอร์ อย่างน้อยก็ขอให้เหตุการณ์รุนแรงผ่านไปเสียก่อน อยู่เสียที่นี่เถอะ เพื่อความปลอดภัยของ

คุณ”


                  วิกเตอร์คลี่ยิ้มอย่างสมใจที่สมิธเห็นด้วยกับเขา คาลีลได้แต่ถอนหายใจเมื่อคำค้านของเขาไม่เป็นผล







                    สมเด็จพระราชาธิบดีราชิด ทัชฮดิน บิลซาฟาร์ อัลฟาดี ทอดพระเนตรรายงานข่าวสถานการณ์เร่งด่วนด้วยสีพระพักตร์

เฉยชา แม้จะได้รับรายงานว่ามีผู้เสียชีวิตจากการประท้วงจนได้รับการทักท้วงจากนานาชาติ แต่พระองค์ก็ไม่มีพระดำรัสให้หยุดการใช้

กระสุนจริงกับผู้ชุมนุม ทรงละสายพระเนตรเมื่อได้ยินเสียงจากโทรศัพท์ส่วนพระองค์ และเมื่อได้เห็นว่าเป็นเบอร์ของผู้ใด พระหทัยก็เต้น

แรงด้วยความเจ็บปวด


                       “รำไพพรรณ”


                         นามของหญิงไทยที่ประทับอยู่ในความทรงจำตั้งแต่ยังทรงอยู่ในวัยหนุ่ม นับตั้งแต่ได้รู้จักหญิงสาวที่สวยและฉลาด

คนนี้พระองค์ก็มิเคยรู้สึกล้ำลึกเช่นนี้กับสตรีใดอีกเลย เพียงแต่ว่าผู้หญิงที่ทำให้ทรงหวั่นไหวผู้นี้กลับไม่เลือกพระองค์เป็นคู่ชีวิต


                    “ผมไม่นึกว่าคุณจะจำเบอร์โทรศัพท์ของผมได้ เพราะคุณไม่เคยโทรหาผมมายี่สิบกว่าปีแล้ว”


                    เมื่อได้สนทนาเป็นการส่วนพระองค์ คำศัพท์ที่ใช้จึงกลับกลายเป็นเหมือนสมัยอดีตที่ผ่านมา เสียงของรำไพพรรณยังคง

หวานใส แม้ว่าเวลาจะผ่านมาเนิ่นนานแล้วก็ตาม


                   “ในฐานะเพื่อน ฉันยังคงระลึกถึงคุณเสมอค่ะราชิด”


                   รำไพพรรณตอบกลับมาด้วยคำสนทนาเช่นอดีตไม่ต่างกัน


                 “คุณต่างหาก ที่อาจไม่เคยคิดถึงเพื่อนอย่างฉัน”


                  “อะไรทำให้คุณคิดอย่างนั้นเพนนี”


                  ทรงเรียกชื่อของรำไพพรรณด้วยชื่อเล่น สุรเสียงฟังคล้ายเจ็บช้ำระคนเยาะหยัน


                     “เพราะฉันได้ข่าวว่าคุณสั่งให้โจมตีกองโจรกลุ่มนั้น ซึ่งอาจจะทำให้ลูกชายของฉันที่ถูกลักพาไปได้รับอันตรายไปด้วย

หากคุณคิดถึงฉันก็คงไม่ทำอะไรให้คนที่ฉันรักต้องเจ็บปวดหรอกค่ะ”


                  “แล้วคุณไม่คิดบ้างหรือ ว่าเป็นเพราะคุณที่เคยสร้างความเจ็บปวดให้กับผมมาก่อน จึงมีวันนี้เกิดขึ้น”


                  รำไพพรรณเงียบไปพักใหญ่กว่าจะส่งเสียงมาให้พระองค์ได้ฟังอีกครั้ง เสียงนั้นเจือเสียงสะอื้นแผ่วเบา


                   “ฉันคิดว่าฉันรู้จักคุณดีนะคะราชิด และยิ่งวันนี้ฉันก็ยิ่งมั่นใจว่าฉันมองคนไม่ผิด ราชิดคะ ฉันขอพูดกับคุณเป็นครั้งสุดท้าย

ฉันคิดว่าฉันตัดสินใจถูกต้องแล้วที่เลือกสมิธเป็นคู่ครอง”


                     เสียงโทรศัพท์ถูกตัดไปแล้ว สมเด็จพระราชาธิบดีราชิดกลับทรงเจ็บปวดและคับแค้นพระทัยยิ่งกว่าเดิมกับคำตัดรอนซ้ำ

รอยเดิมของรำไพพรรณผู้เป็นมารดาของนักข่าวจากต่างประเทศคนนั้น ทรงต่อสายโทรศัพท์ไปหาบุคคลหนึ่งด้วยเบอร์ที่เป็นความลับ

รออย่างหงุดหงิดพักใหญ่กว่าปลายทางจะรับสาย


                     “ฉันให้เวลาแกสองวัน ไอ้ชารุกข์กับคนที่อยู่รอบตัวมันจะต้องตายทุกคนยกเว้นให้แค่ครอบครัวของแก แต่ถ้าแกทำไม่

สำเร็จ ครอบครัวของแกจะต้องตายเป็นครอบครัวแรก จำใส่หัวไว้”







                      กองคาราวานเบดูอินรอนแรมห่างจากหมู่บ้านยาคีนมาได้ไกลหนึ่งวันกับหนึ่งคืน จนกระทั่งถึงเขตภูเขาหินที่เป็นเหมือง

แร่ร้างจึงได้หยุดขบวนและพักแรมกันที่จุดนี้ กวินท์เพิ่งรับรู้ถึงความลำบากในการเดินทางหลบซ่อนของสตรี ผู้สูงอายุและเด็กเล็ก โดยมี

บุรุษที่ติดตามรักษาความปลอดภัยมาด้วยเพียงไม่กี่คน หนึ่งในนั้นคือยาก็อบที่ได้รับคำสั่งโดยตรงจากชารุกข์

                     ทุกคนเหนื่อยยากลำบาก อาหารและน้ำถูกแจกจ่ายอย่างประหยัด เนื้อตัวของกวินท์เต็มไปด้วยหยาดเหงื่อและฝุ่นทราย

คละคลุ้งจนเหนียวหนับ หัวใจของเขาเต็มไปด้วยความวิตกกังวลกับความปลอดภัยของชารุกข์ที่บัดนี้เขายังไม่ได้รับรู้เลยแม้แต่น้อยว่า

เป็นเช่นใดบ้าง ไม่ต่างอะไรกับรีฮานผู้เป็นบิดาของชารุกข์ที่สีหน้าไม่คลายจากความเคร่งเครียด ชายสูงวัยเงียบขรึมจนไม่มีใครกล้าเข้า

หน้า


                       “ทำไมเราต้องมาอยู่ในสภาพนี้ด้วยนะ”


                      เสียงดังขึ้นจากความเหลืออดของซาดิยะ หญิงสาวที่เป็นญาติของชารุกข์


                        “ดูสิ อยู่ดีไม่ว่าดีต้องมาลำบากนอนกลางดินกินกลางทรายคอยหลบลูกกระสุน ไอ้เหตุการณ์ร้าย ๆ มันเกิดขึ้นก็นับตั้ง

แต่เชคฮชารุกข์พาคุณมานั่นแหละกวินท์”


                     กวินท์สะดุ้งสุดตัวเมื่อซาดิยะโยนความผิดมาให้เขา ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นและได้แต่เม้มริมฝีปากเมื่อซาดิยะชี้หน้าด่าทอ


                    “ถ้าไม่ใช่เพราะไปชิงตัวคุณมาจากพวกนั้นเหรอถึงได้เกิดเรื่องพวกนี้ขึ้นมา คุณนี่มันตัวซวยสำหรับพวกเราแท้ ๆ”


                      “หยุดนะ ซาดิยะ”


                     คนที่ห้ามปรามซาดิยะได้ในตอนนี้ก็คงมีแต่ยาก็อบที่เป็นคู่หมั้นคู่หมายเท่านั้น เขาตรงเข้ามาขวางทางระหว่างซาดิยะกับ

กวินท์ไว้


                   “อย่าพาลกล่าวหาใครเช่นนี้อีก เรื่องนี้กวินท์ไม่ได้เป็นสาเหตุ เธอก็รู้ว่าถึงไม่มีกวินท์เหตุการณ์เหล่านี้ก็ต้องเกิดขึ้นไม่วัน

ใดก็วันหนึ่ง และพวกเราก็เตรียมพร้อมกับการต่อสู้ครั้งนี้อยู่แล้ว กลับไปตั้งกระโจมแล้วพักผ่อนได้แล้วซาดิยะ พรุ่งนี้เช้าเราจะต้องเดิน

ทางกันอีกไกล”


                       ยาก็อบส่งเสียงเด็ดขาดกว่าทุกครั้งจนซาดิยะได้แต่อ้ำอึ้ง หญิงสาวมองกวินท์อย่างเกลียดชังก่อนจะสะบัดหน้าหมุนตัว

กลับไป ยาก็อบหันมาสบตากวินท์อย่างละอายแก่ใจกับการกระทำของหญิงสาว


                      “ผมขอโทษแทนซาดิยะนะครับกวินท์ ความเป็นเด็กและเอาแต่ใจทำให้เธอพูดจาไม่ยั้งคิด”


                     “ช่างเถอะครับยาก็อบ ผมเข้าใจ ซาดิยะคงเหนื่อยมาก”


                      กวินท์ได้แต่ทรุดนั่งบนก้อนหินเล็ก ๆ ก้อนหนึ่งและกอดตัวเองไว้ เขาเกลียดความรู้สึกอ้างว้างขาดที่พึ่งอย่างในตอนนี้

เหลือเกิน ชายหนุ่มเหลียวมองไปรอบ ๆ ในเวลาโพล้เพล้แสงอาทิตย์ใกล้อัสดง ชาวบ้านกว่าสามสิบชีวิตกำลังหุงหาอาหารประทังชีพ

ด้วยความอ่อนระโหย ใบหน้าของแต่ละคนเต็มไปด้วยความอ่อนล้าหวาดระแวง ทุกคนคงอยากให้เหตุการณ์รุนแรงเจ็บลงโดยเร็ว





มีต่ออีกนิด....



« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 19-09-2017 22:19:57 โดย Belove »

ออฟไลน์ Belove

  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1230
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +703/-2
    • ฺBelove


ต่อกันตรงนี้...



                 ชารุกข์ ตอนนี้คุณทำอะไรอยู่ คุณจะปลอดภัยหรือเปล่า


               กวินท์รำพันอยู่ในหัวใจกับการจากกันโดยไม่ทันตั้งตัว  เขายังไม่อยากเข้านอนในกระโจมตอนนี้ ถึงจะนอนก็นอนไม่หลับ

เพราะหัวใจคิดถึงคนที่ครอบครองเป็นเจ้าของมันอยู่

                  ทิ้งกายลงไปกับผืนทรายที่รายล้อมแล้วมองไปบนท้องฟ้า ดวงจันทร์ข้างขึ้นทอประกายจรัสอยู่บนท้องฟ้าสีดำแต่งแต้ม

ด้วยประกายระยิบระยับจากดวงดาว กวินท์เหม่อมองจ้องแสงจันทร์นวลจนต้องกะพริบตาเมื่อเห็นอะไรบางอย่างบินฉวัดเฉวียนตัดกับ

แสงจันทร์ เขาเพ่งตามองมันก่อนจะเบิกตากว้าง

                   อับบาส เจ้านกเหยี่ยวของชารุกข์


                   ในเมื่อสัตว์เลี้ยงอยู่ที่นี่แล้วเจ้าของมันเล่าอยู่ที่ใด


                   กวินท์ลุกขึ้นนั่ง เขาเหลียวมองโดยรอบพบเห็นแต่ความเงียบสงัดเพราะทุกคนกำลังพักผ่อนอยู่ในกระโจม เหลือเวรยาม

ไม่กี่คนที่นั่งเฝ้าอยู่รอบกองไฟห่างไกลออกไป กวินท์ลุกขึ้นยืนและสืบเท้าไปยังด้านหลังเหมืองแร่ เขาก้าวเดินไปในความมืดโดยมี

แสงจันทร์และอับบาสเหยี่ยวแสนรู้เป็นเข็มทิศนำทาง ไม่นานนักกวินท์ก็เห็นม้าตัวใหญ่คุ้นตายืนนิ่งรออยู่


                    “บาฮา”


                  กวินท์ก้าวไปหามันอย่างดีใจ ยกมือลูบไล้สัมผัสด้วยความคิดถึง เขาตัดสินใจกระโดดขึ้นหลังบาฮาและปล่อยให้มันควบ

เหยาะ ๆ พาเขาห่างจากเหมืองแร่ร้างไปอีกพักหนึ่ง กวินท์เพิ่งจะมีรอยยิ้มเมื่อมองเห็นว่าใครกำลังยืนรอเขาอยู่ใต้เนินหินกลางทะเล

ทรายอันกว้างใหญ่นี้


                  “ชารุกข์!”


                   กระโจนลงจากหลังบาฮา กวินท์ก้าวเข้าไปหาและโผเข้ากอดร่างแกร่งนั้นไว้ วงแขนอบอุ่นโอบรัดตอบกลับอย่างโหยหา

ชารุกข์แนบใบหน้าลงไปกับกระหม่อมของกวินท์


                 “คิดถึงเหลือเกินครับกวินท์”


                     ห่างกันเพียงแค่หนึ่งวันกับหนึ่งคืน หากแต่มันคล้ายกับยาวนานนับปี กวินท์เงยหน้าขึ้นมองชารุกข์ด้วยขอบตาร้อนผ่าว

คนที่ต้องแบกรับภาระมากมายฝืนยิ้มให้เขา กวินท์ยกมือลูบคางสากที่เริ่มมีหนวดเคราขึ้นหนาตา


                   “คุณเป็นยังไงบ้าง บาดเจ็บตรงไหนหรือเปล่า พวกทหารโจมตีคุณหนักไหม”


                  ยิงคำถามรัวเร็วเพราะความห่วงใย ชารุกข์ถอนหายใจเขาดึงร่างกวินท์ให้ทรุดตัวลงนั่งหลังโขดหินใหญ่เพื่อใช้เป็นที่กำบัง

สายตา ชารุกข์โอบกอดกวินท์ไว้ก่อนจะกล่าวตอบ


                 “ทหารของราชิดเริ่มบุกพวกเราหนักขึ้น พวกผมแบ่งกำลังต้านพวกนั้นไว้และใช้วิธีซุ่มโจมตีแบบกองโจร ก็ได้ผลในระดับ

หนึ่ง แต่ก็ยังแปลกใจว่าพวกมันรู้ได้อย่างไรว่าผมกับพ่อซ่อนตัวอยู่ที่หมู่บ้านยาคีน”


                  กรามของชารุกข์บดจนเห็นเป็นสัน เขาสงสัยว่าอาจมีเกลือเป็นหนอนแต่เขายังไม่มีหลักฐานที่จะปรักปรำใคร


                  “ในเมืองก็มีการปะทะกันอย่างรุนแรง ผมคิดว่าการต่อสู้กันจนแตกหักน่าจะเกิดขึ้นในเร็ววันนี้”


                  “โอ ชารุกข์ คุณต้องระวังตัว”


                  กวินท์มองเขาด้วยสายตาเป็นกังวล ชารุกข์ยิ้มปลอบโยนพลางยกมือสากลูบแก้มเนียนเบา ๆ


                  “อย่าเป็นห่วงผมเลย ผมเอาตัวรอดได้ ห่วงก็แต่คุณที่ไม่เคยพบกับเหตุการณ์อย่างนี้ ผมเป็นห่วงจนต้องให้อับบาสตามหา

คุณและลอบมาหาเช่นนี้ฮาบิบี”


                ประสานสายตาซึ่งกันด้วยสายใยแห่งรัก กวินท์เป็นฝ่ายโน้มคอชารุกข์ลงมาแล้วประกบริมฝีปากเข้าใส่ ชารุกข์ไม่รั้งรอที่จะ

ตักตวงความหวานด้วยความโหยหา เขาเม้มกลีบปากนุ่มก่อนจะสอดลิ้นร้อนเข้าไปเก็บเกี่ยวอยู่ในโพรงปากหวาน ท่อนแขนที่โอบรัดยิ่ง

กระชับแรงจนเนื้อตัวเบียดรัด


                 “ฮาบิบี”


                  เสียงทุ้มหนักหวานแว่วใกล้หูของกวินท์ ชารุกข์พลิกร่างนุ่มให้ทอดกายอยู่บนผืนทรายหลังโขดหิน เสียงสายลมยามราตรี

หวีดหวิวคล้ายขับกล่อมแทนเสียงดนตรีแสนไพเราะ มือร้อนสากขยับวางแนบเนื้อนุ่มลากไล้แสดงความเป็นเจ้าของก่อนจะค่อย ๆ ดึง

เสื้อแขนยาวของกวินท์ออกจนพ้นศีรษะ


                  “อา ชารุกข์”


                  กวินท์สะท้านเมื่อชารุกข์สัมผัสเขาไปทั่วทั้งตัว ลมหนาวกรูเข้ามาอาบไล้แต่กวินท์ไม่หนาวสักนิดเมื่อชารุกข์ทอดกายอุ่น

ลงมา รู้สึกตัวอีกครั้งเมื่อมีเพียงเนื้อแนบเนื้ออยู่ใต้ท้องฟ้าและมีเพียงดวงจันทราเป็นพยานแห่งรัก


                  “ผมรักคุณด้วยหัวใจ ด้วยวิญญาณ ด้วยทุกสิ่งที่ผมมี”


                      ชารุกข์บอกรักด้วยวาจาและการกระทำ เขาขยับท่อนขาของกวินท์ให้เปิดทางก่อนจะประสานกายเข้าไปอย่างนุ่มนวล

กวินท์พริ้มตาตอบรับให้ชารุกข์ได้เชยชมร่างกายของเขาอย่างเต็มใจที่สุด ดวงตาทั้งคู่สบประสานเมื่อต่างก็ช่วยเหลือให้อีกฝ่ายไปถึง

ปลายทาง


                 “ชารุกข์ครับ ผมรักคุณ”


                  กวินท์เองก็ไม่ต่างกัน แม้ตอนนี้มีเพียงผืนทรายที่ปกคลุมอยู่เหนือพื้นดินแข็งกระด้างต่างเตียงนอน และมีเพียงโขดหิน

ใหญ่เป็นฉากกางกั้นลมหนาว แต่ช่างเป็นสัมพันธ์แห่งรักที่อบอวลไปด้วยความสุขสมจนต้องพร่ำรำพันออกมาแข่งกับเสียงสายลมใน

ยามราตรี ร่างกายอุ่นร้อนเบียดรัดเข้าหาพลางหอบหายใจถี่เมื่อมองเห็นจุดหมายอยู่รำไร


                “โอ ชารุกข์ ผมไม่ไหวแล้ว”


                  ร่างนุ่มสั่นสะท้าน กล้ามเนื้อบีบรัดไปพร้อมกับเงยหน้าส่งเสียงกระเส่าหวานฉ่ำ ชารุกข์มองใบหน้าคมยามหอบหายใจถี่ยิบ

ด้วยความยินดี เขาขยับกายเร็วขึ้น แรงขึ้นเพื่อส่งให้กวินท์ได้ถึงฝั่งฝัน ช่องทางร้อนตอบรับเปียกชื้นตามจังหวะชีพจร กวินท์ผวาเบียด

กายเข้าหาทันที


                   “ฮาบิบี ขอให้ผมตามคุณไปนะครับ”


                    ชารุกข์กดย้ำเอวของกวินท์ไว้ เขาโถมกายโถมแรงแห่งรัก ช่องทางนั้นหวานฉ่ำยามที่เขาเดินทางเคียงคู่กับกวินท์ราวกับ

ที่แห่งนี้คือสรวงสวรรค์หาใช่ทะเลทรายเวิ้งว้าง ชารุกข์จุมพิตที่กลีบปากแทนคำขอบคุณแด่กวินท์ ก่อนที่เขาจึงค่อยๆ ถอนกายออกช้า ๆ

และบรรจงสวมเสื้อผ้าคืนให้กวินท์อย่างนุ่มนวล


                     “ผมต้องไปแล้ว”


                    กวินท์ใจหาย ลมหายใจของเขาติดขัดทันที ดวงตาของกวินท์เบิกกว้างเมื่อรับรู้ว่าเขากับชารุกข์จะต้องห่างกันอีกครั้ง

และไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะได้พบหน้ากันอีก


                “คุณต้องระวังตัวนะครับชารุกข์ อย่าลืมว่าผมรอคุณอยู่”


                มือเรียวที่วางอยู่บนไหล่กว้างบีบกระชับอย่างลืมตัว ชารุกข์คลี่ยิ้มให้คนรักพร้อมกับยกปลายนิ้วแตะไล้ไปตามกรอบหน้า


                 “ผมสัญญาครับฮาบิบี ผมจะมีชีวิตอยู่เพื่อคุณ”


                 ชารุกข์ประคองกวินท์จากพื้นทราย เขาจูงมือกวินท์มาจนถึงจุดที่บาฮายืนสงบรออยู่ ชารุกข์ส่งร่างกวินท์ให้ขึ้นไปนั่งบนหลัง

บาฮา


               “บาฮาจะไปส่งคุณที่เดิม และอับบาสจะนำทางคุณจนถึงกระโจม”


                หัวหน้ากองโจรแห่งดาฟาร์ดึงมือเรียวมากดจูบที่หลังมือ


                 “รอผมนะกวินท์ ผมจะรีบจบเรื่องทุกอย่างโดยเร็วที่สุด และเมื่อถึงวันนั้น เราจะได้มีชีวิตอยู่ด้วยกัน”


                    ชารุกข์ปล่อยมือนุ่ม เขาตบมือลงบนลำตัวของบาฮาเบา ๆ ม้าคู่ใจขยับก้าวพากวินท์ห่างออกไปเรื่อยๆ กวินท์หันมามอง

ร่างสูงในความมืดจนลับตา เขากลั้นสะอื้นทำใจให้ยอมรับเมื่อชารุกข์ต้องทำทุกอย่างเพื่อหน้าที่ของเขา


                      มีเพียงดวงจันทร์เท่านั้นที่เป็นเพื่อนเมื่อกวินท์ต้องกลับไปที่เหมืองแร่ร้างอย่างเดียวดาย




                                                                          TBC



                                นิยายเรื่องนี้เดินทางใกล้จะถึงตอนจบเต็มที เป็นนิยายที่บีเลิฟตั้งใจมาก
                  อยากให้คนอ่านทั้งขาประจำและขาจร ช่วยคอมเมนต์เป็นแรงใจให้บีเลิฟด้วยนะคะ ^^

                                            :impress: :impress: :impress: :impress: :impress:







« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 19-09-2017 22:34:44 โดย Belove »

ออฟไลน์ route rover

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2423
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +221/-7
ใกล้จบแล้วหรอ ฮรืออ บีบใจมาก นี่ค้องมีเกลือเป็นหนอนแน่ๆ  ใครกันนะ :mew4:

ออฟไลน์ bun

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2364
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +260/-5
ขอให้ชารุกส์ทำหน้าที่สำเร็จเร็วๆ นะ

ออฟไลน์ sirin_chadada

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4102
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +114/-8
ให้กำลังใจคนเขียนค่ะ
ไม่ได้อ่านหลายตอน ไว้จะกลับมาอ่านนะคะ

ออฟไลน์ k2blove

  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1868
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +41/-3
ขอให้ผ่านไปด้วยดีนะ เป็นห่วงจังทั้งชารุกและกวิน
ว่าแต่ใครเป็นไส้ศึกนะ หวังว่าคงไม่ใช่คาลีล
 :z3:

ออฟไลน์ cavalli

  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 5358
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +195/-19

ออฟไลน์ Duangjai

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 655
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +19/-1
รักของราชิด ยิ่งรักก้อยิ่งแค้น
รักของซารุกข์ เสียสละเพื่อชาติและแผ่นดิน
รักของกวินท์ ยังไงก้อสมหวังนะค้าาาา.
555.  แล้วอย่าลืมต่อด้วยคู่รองนะ

 :katai2-1:  :katai2-1:  :katai2-1:  :katai2-1:   :katai2-1:

...

ออฟไลน์ ChabaSri

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 602
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +24/-0
อ่า...ยังกะฉากในฟ้่าจรดทรายดีต่อใจจริงๆ

คนเขียนสู้ๆ

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE






ออฟไลน์ lizzii

  • เป็ดAthena
  • *
  • กระทู้: 6283
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +271/-2
ท่านซารุกขาาาา หน้าสิ่วหน้าขวานขนาดนี้ยังมีเวลามาเอ้าท์ดอร์นะคะ 55555

ออฟไลน์ twinmonkey0311

  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 5480
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +110/-9
ขอเดาว่าพ่อแม่ของซาดิยะเป็นสายให้กับกษัตริย์แล้วกัน อาจจะเพราะชารุกข์ไม่เอาซาดิยะเป็นคู่หมั้นล่ะมั้งนะ

ออฟไลน์ ซีเนียร์

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 767
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +11/-0

ออฟไลน์ MayA@TK

  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 4982
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +51/-7

ออฟไลน์ fahsai

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 815
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +56/-2
ขอให้ปลอดภัย ขอให้ได้อยู่ด้วกันนะ ฮืออ

ออฟไลน์ mystery Y

  • เป็ดApollo
  • *
  • กระทู้: 7677
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +585/-12
ใกล้จบแล้วเหรอ?

ออฟไลน์ HISY

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 3645
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +61/-3
โอ้วว ยังมีฉากดีต่อใจในสถานการณ์ที่ย่ำแย่เยี่ยงนี้

ออฟไลน์ 2pmui

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1509
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +66/-6
หวั่ยยๆๆ หวานปนขม
มาเพื่อบอกรัก ชาร์ทพลังสินะคะชารุกข์
พลังชีวิตเต็มแล้วก็ต้องกลับไปสู้ค่าคุณพระเอก เมียรออยู่

ออฟไลน์ เป็ดอนุบาล

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1404
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +25/-2
      ขอให้ทุกความรักสมหวังและขอให้คนทรยศเจอจุดจบที่เลวร้าย
รักเรื่องมากไม่อยากให้รีบๆจบ :hao5: :hao5: :mew1: :mew1:

ออฟไลน์ PrimYJ

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3473
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +19/-3
ขอให้ชารุกข์ทำสำเร็จนะ

 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด