เช้าวันรุ่งขึ้น ผมไปโรงเรียนแต่เช้า ไม่ใช่ว่าจะไปแก้แค้นหรอกนะครับ แต่ไม่อยากไปเบียดคนบนรถต่างหาก ส่วนเรื่องแก้แค้นนี้ต้องขอข้ามไปก่อน เพราะยังคิดไม่ออกอะ หุหุ เอาไว้ให้คิดออกก่อนแล้วจะหนาว ตอนนี้ปล่อยให้มันลอยนวลไปก่อน
เอาอีกแล้ว สงสัยชลอยว่าเราจะเป็นเนื้อคู่ เพราะว่าผมเห็นพี่โมบายกับพี่อะไรน้า นึก นึก นึก อ้อ พี่หญิงนั่นเอง อีกคนถือกล้อง อีกคนถือไมค์ วิ่งไปสัมภาษณ์คนโน้น คนนี้ทีอย่างสนุกสนาน ด้วยความกล้าหาญที่ผมมี...น้อยมาก จึงค่อย ๆ เดินตัวลีบ ๆ พยายามทำตัวเป็นก้อนหิน กระดึบ กระดึบ กระดึบ เลี่ยงกล้องไป ไม่ให้สองคนนั่นเห็น
“เฮ้ย เจ้าหนูสโนไวท์” น่าน กรูว่าแล้ว เกือบจะพ้นแล้วกรู ผมหันไป ก็เห็นทั้งไอ้พี่โมบาย พร้อมกับพี่หญิง วิ่งมาทางผม ด้วยความฉลาดอย่างผม จึงวิ่งหนีอย่างรวดเร็ว ท่ามกลางเสียงหัวเราะอีกสองกระบุงจากคนรอบ ๆ ข้าง
“เฮ้ย ไอ้มะขาม หนีใครมาวะ ดูดิ หางตกเลยเมิง”
“เออ บะ บะ บรู้วววววว์ เฮ้ย ไอ้บร้า กรูไม่ใช่หมานะเมิง”
“ก็จะมีใครซะอีกหระ ถ้าไม่ใช่กล้องของพี่โมบาย ไอดอลของเมิงนั่นแหละ
“55555555 โอ้ย กรูจะบ้าตาย นี่เมิงกลัวขนาดนี้เลยหรอวะ”
“กรูไม่ได้กลัวเว้ย แต่กรู เออ กรู...”
“เขิน”
“ใช่ เอ้ย ไอ้บร้า กรูจะมาเขินเรื่องอะไร กรูก็แค่...ไม่อยากจะดังแค่นั้นเองเว้ย”
“โอ้ๆๆๆ กรูเชื่อเมิงก็ได้”
“อ๊อดดดดดดดดด”
“ปะ เสียงอ๊อดดังแล้ว ไปเข้าแถวกันดีกว่า พ่อคนดัง”
ป๊าบ
“เดี๋ยวเหอะเมิง มาล้อเลียนกรู”
และหลังจากเปิดเทอมได้สองวัน ไม่รู้ว่าอาจารย์ไปฟิตมาจากไหน ทั้งสอน ทั้งให้การบ้านเป็นว่าเล่น สงสัยว่าจะแข่งกันทำยอดสะสม เห็นการบ้านแล้วจะบร้าตาย และถ้าหวังว่าจะพึ่งไอ้ลิงนะหรอ เป็นอันต้องผ่าน เพราะว่าขานั้นนะหรอ จะช่วยตัวเองยังไม่รอดเลย เนี่ย งานกลุ่มก็จะมาเกาะกรูอีก ยังมีหน้ามาบอกอีกว่า เพื่อนก็ต้องช่วยเพื่อนดิว้า
นอกจากจะมีการบ้านเยอะแยะแล้ว ไอ้กระผมนี่ ยังกลายเป็นคนดังในโรงเรียนโดยไม่รู้ตัว เดินไปทางไหนก็มีแต่เรียกหาผม แต่จะปลื้มดีไหมเนี่ย เพราะดันมาเรียกเราว่า “พ่อหนูสโนไวท์” โดนเรียกบ่อย ๆ แบบนี้แทบจะร้องไห้ได้เหมือนกันนะเนี่ย
พอตกตอนเย็น มาอีกแล้วไอ้รายการสะเก็ดโรงเรียนบ้า ๆ นั่งนึก ๆ ดูแล้ววันนี้ตรูไม่ได้ทำอะไรเปิ่น ๆ นิหว่า เลยไม่กลัว แต่ว่าผมคิดผิดถนัดเลยครับ
เพราะภาพแรกที่ประเดิมในรายการเลย ก็คือภาพของผมที่กำลังย่องๆๆ เพื่อหนีกล้อง พอถูกเรียกเอาไว้ก็หันมามองกล้องเลิกลั่ก พร้อมกับวิ่งจู๊ดหนีหายเข้าอาคารเรียนไป แหมๆๆ เรียกเสียงหัวเราะได้อีกสามกระบุงโกย แต่ตอนนี้ผมขำไม่ออกแล้วครับ รู้สึกว่ามันจะมากไปนิดนึง คว้ากระเป๋าได้ก็วิ่งจ้ำอ้าวเดินไปยังห้องกิจกรรมของชมรมวิทยุโทรทัศน์ที่ผมมันสิงอยู่
“เฮ้ย ไอ้มะขาม เมิงจะไปไหนวะ” ไอ้ลิงเห็นผมวิ่งออกมา ก็จะวิ่งตามออกมาด้วย
“เมิงไม่ต้องตามมา เรื่องของกรู” เสียงห้ามของผมทำให้ไอ้ลิงเบรกตัวโก่ง เกาหัวด้วยความงงกับอารมณ์แปรปรวนของผม ท่าทางมันจะยังไม่เคยเห็นผมโกรธ
พอถึงห้องกิจกรรมชมรมวิทยุโทรทัศน์แล้ว เห็นป้ายชื่อ เพื่อดูให้ชัด ๆ และแน่ใจว่ามาไม่ผิดห้องแน่ พอรู้ว่าชัวร์ ก็สูดลมหายใจเข้าเต็มปอด ผลักประตูผลั่วเข้าไป
นั่นไง ตัวการ นั่งเขียนอะไรอยู่ก็ไม่รู้ เครียดเชียวนะเมิง
“เอ้า เข้ามาได้ยังไงเนี่ย” เสียงประตูทำให้ไอ้ตัวการเงยหน้าขึ้นมามองหน้าผม
“อ้อ นึกว่าใคร ที่แท้ก็น้องที่พี่แบกมานี่เอง เอ้ น้องอะไรน๊า น้อง น้อง อ้อ น้องหนูสโนไวท์” ท่าทางนึกชื่อของมันกวนตรีนผมมากๆๆๆ และท่าทางมันจะขำมาก เห็นหัวเราะไม่อยูด ไม่รู้ว่าน้ามันชื่อสโนไวท์หรือไง
“ขำมากไหม” ตอนนี้ผมโมโหมากๆๆ ที่มันเห็นเรื่องน่าอายของผมเป็นเรื่องตลก แหมไอ้เจ้าน้ำตาไม่รักดีก็เริ่มจะไหลออกมาอีกแล้ว อย่าเพิ่งลูก อย่าเพิงไหลออกมา
น้ำเสียงที่จริงจังที่สุดที่ผมเคยทำมา คงจะทำให้มันสะอึกและสำนึกได้บ้าง เพราะว่าตอนนี้หน้าของมันเจื่อนลงทันที ไม่มีรอยยิ้มปรากฏออกมาเหมือนเมื้อกี้เลย
“ผมถามว่ามี่ขำมากไหม ตลกมากใช่ไหมที่เห็นคนอื่นถูกหัวเราะเยาะ” ผมระเบิดอารมณ์ออกมาเต็มที่ โดยลืมไปว่ามันเป็นรุ่นพี่นิหว่า
“เฮ้ย ใจเย็นๆๆดี”
“ไม่ยงไม่เย็นมันแล้ว พี่ทำได้ไงอะ พี่เห็นผมเป็นตัวตลกหรือไง พี่มีความสุขใช่ไหมที่เห็นคนอื่นหัวเราะเยาะผม” ผมพูดไป มือก็ปาดน้ำหูน้ำตาไปด้วย ทั้งน้ำตา ทั้งขี้มูก ไหลรวมกันหมดแล้ว ผมทรุดตัวลงนั่งร้องไห้อย่างไม่อายใคร เพราะไม่มีใครให้อาย หุหุ
“เฮ้ย พี่ไม่ได้คิดอย่างนั้นนะ พี่ก็แค่เห็นว่าเรานะ...เออ...น่าแกล้งอะ เอ้ยไม่ใช่ น่ารักดี ก็เท่านั้น พี่ไม่นึกว่าจะทำให้น้องสโนไวท์ เอ้ยไม่ใช่น้องชื่ออะไรนะ”
“ธนา ชื่อเล่นชื่อมะขาม แต่เรียกมะขามก็ได้ คนอื่น ๆ เขาก็เรียกกัน” น่าน ยังไปบอกชื่อมันอีก
“เออๆๆ พี่ไม่นึกว่าจะทำให้มะขามโกรธขนาดนี้” ไอ้พี่โมบายพ่อเทวดา ของผมค่อย ๆ เดินเข้ามานั่งกอดปลอบผมอยู่ข้าง ๆ ๆ
“แล้วตอนนี้พี่จะทำยังไงหละ ใครๆๆเขาก็เรียกผมว่าน้องสโนไวท์หมดทั้งโรงเรียนแล้ว” ผมเริ่มง้องแง้ง เพราะผมก็ไม่อยากให้ใครเรียกผมว่าสโนไทว์ มันเท่ห์ซะที่ไหนละคร้าบบบ
“อยากพิสูจน์ตัวเองให้คนอื่นเลิกเรียกนายว่าสโนไวท์ไหมหละ” เอ๊ะ เสียงนี้ไม่คุ้นนิหว่า ไม่ใช่เสียงของไอ้พี่โมบายด้วย ผมกับพี่โมบายมองหน้ากัน พร้อมกับหันไปที่ต้นเสียง โอ้แม่เจ้า หากไอ้พี่โมบายเป็นเทวดา ผู้หญิงคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าประตูตอนนี้ก็คงเป็นนางฟ้า ถ้าผมชอบผู้หญิงละก้อ ป่านนี้จีบไปแร้วววว
“เอ้า นึกว่าใคร หญิงมาตั้งแต่เมื่อไหร่” ไอ้พี่โมบายรีบลุกขึ้นยืน พร้อมกับเดินไปหาพี่หญิงทันที
“ก็มานานแล้วหละ เห็นอะไรต่อมิอะไรหมดแล้ว” พี่หญิงตอบไอ้พี่โมบาย แต่สายตามองมาทางผมอย่างไม่ลดละ ทำเอาผมต้องรีบหลบสายตาทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ ชิส์ กรูไม่ผิดนิหว่า
“ว่าไงหละเรา อยากพิสูจน์ตัวเองไหม” พี่หญิงตอนนี้ค่อย ๆ เดินกอดอกมาทางผม น่ากลัวมั่กๆๆ
“แล้วหญิงจะทำให้น้องสโนไวท์ เอ้ย น้องมะขามทำยังไงหละ” ไอ้พี่โมบายรีบเปลี่ยนชื่อผมทันทีเมื่อเห็นสายตาอัมหิตจากผม
“ง่ายมากๆๆ ก็แค่ เป็นสมาชิกในชมรมนี้ แล้วก็ทำงานด้วยกัน”
“เฮ้ย” ผมกับไอ้พี่โมบายร้องออกมาพร้อมกัน
“ผมไม่กล้าหรอกครับ จะให้ผมออกไปยืนพูดหน้าทีวียังงั้นอะนะ ทำไม่ได้หรอก”
“น่านอะดิหญิง น้องมะขามเขาขี้อายจะตาย เขาจะทำได้หรอ” ไอ้พี่โมบายรีบพูดช่วยผม แต่มันเหมือนหลอกด่ากรูนิหว่า
“งั้นก็ตามใจ ถ้าอยากให้คนอื่น ๆ เรียกว่าน้องสโนไวท์ต่อไปก็ตามใจ” ทำไมเมิงต้องขู่กรูด้วยเนี่ย ชาติที่แล้วกรูไปทำเวรทำกรรมอะไรกับไอ้พวกพี่พวกนี้มาว้า คิดๆๆๆๆๆๆ เอาไงดีว้า เอาไงดีว้า
“ตกลงครับ ผมจะทำงานกับพวกพี่” เอาละสิกรู งานเข้าไอ้มะขามแล้ววว
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
