หัวข้อ: ♿เข็นรักขึ้นภูเขาᄿ ถ้าผมปล้ำคนพิการจะบาปไหม? - นิยายวายละมุน :)

[HuskyLover]

EP23 (Part 1)
แฟนผมเป็นคนใจกว้าง

<<<ATOM>>>

เช้าวันใหม่วันนี้อาจเป็นเพียงเช้าธรรมดาอีกวัน ตื่นมาแล้วก็ต้องรีบทำธุระส่วนตัวและออกไปเรียน วันนี้มีเรียนตั้งแต่เก้าโมงเช้า วิชาประวัติศาสตร์ศิลป์นั่นแหละ ที่จริงก็ไม่ยากหรอก แต่ต้องจำเยอะ จดเยอะ เป็นวิชาที่อาจจะสอบตกได้ถ้าไม่เข้าเรียนด้วยตัวเอง

เมื่อตื่นลืมตาขึ้นมา ผมก็รู้ทันทีว่านี่ไม่ใช่เช้าธรรมดาๆ อีกต่อไปแล้ว เพราะผมไม่ได้นอนอยู่บนเตียงคนเดียว มีคนตัวขาวๆ เปลือยท่อนบนนอนอยู่ข้างๆ ด้วย เขาหลับตาพริ้มซุกตัวคู้นอนอยู่ในผ้าห่มหนานุ่มสบาย เมื่อสังเกตดีๆ จะรู้สึกได้ว่าเขากำลังยิ้ม ว่ากันว่าคนที่นอนยิ้มคือคนที่มีความสุข แต่จะสุขเพราะอะไรนั้น คงมีแต่เราสองคนที่รู้

ผู้ชายที่นอนอยู่ข้างๆ ผมตอนนี้เปลี่ยนสถานะจากเพื่อนมาเป็นแฟนผมแล้ว ไม่น่าเชื่อว่าเวลาเพียงเดือนเศษๆ ที่เรารู้จักกัน ผมจะรู้สึกกับเขาได้มากขนาดนี้ แรกๆ ผมก็เคยสงสัยความรู้สึกของตัวเองบ้าง เพราะไม่แน่ใจว่าใช่ความรักหรือเปล่า แต่ยิ่งอยู่ใกล้ ผมก็ยิ่งรู้สึกดี ก็เลยไม่อยากจะสงสัย ปล่อยให้หัวใจพาไปหาคำตอบโดยไม่ต้านทาน ก็ตามประสาคนรุ่นใหม่นั่นแหละ เราชอบที่จะเรียนรู้สิ่งใหม่ๆ มากกว่าจะปิดกั้นตัวเอง แม้ว่าจะแปลกไปหน่อย แต่ก็ทำให้ผมได้รับในสิ่งที่น้อยคนจะได้

ผมเคยมีความรักมาบ้างแล้ว จึงเข้าใจได้ไม่ยากว่าความรู้สึกของผมที่มีให้กับคนที่นอนข้างๆ คือความรัก ถึงเขาจะเป็นผู้ชาย แถมยังมีร่างกายต่างจากคนอื่น แต่เขาก็มีเสน่ห์บางอย่างที่ดึงดูดหัวใจผม นอกจากนิสัยใจคอแล้ว ผู้ชายที่ใช้รถเข็นคนนี้ก็ยังมีแรงดึงดูดทางเพศกับผมอย่างประหลาด ไม่ว่าจะเป็นหน้าตา ผิวพรรณและกิริยาท่าทาง ผมแทบจะอดใจไม่ไหวทุกครั้งที่อยู่ใกล้ชิดกัน

เขาเป็นคนหน้าตาน่ารักน่าเอ็นดู ขนาดถูกชวนไปประกวดคิวท์บอยนี่คงไม่ใช่น่ารักธรรมดาแน่ๆ ใครเห็นก็มักจะสะดุดตาที่หน้าตาของเขานี่แหละ แต่พอรู้ว่าเขาใช้รถเข็น หลายคนก็มักล่าถอยไป น่าเสียดายที่คนพวกนั้นไม่ลองเปิดใจดูบ้าง บางทีอาจจะได้เจออะไรดีๆ เหมือนผมก็ได้

ผมคิดว่าผมไม่บ้านะที่คิดจะมีแฟนเพศเดียวกัน แถมยังเป็นคนพิการอีก ก็แค่ทำตามที่หัวใจบอกเท่านั้น จะบ้าก็บ้าสิวะ!

คิดไปก็น่าแปลก อวัยวะต่างๆ เราสั่งตามใจของเราได้ แขนขาของเรา เราจะสั่งให้เดินไปตรงไหน ให้หยิบจับอะไร เราสั่งได้หมด แต่หัวใจซึ่งอยู่กับตัวเราแท้ๆ กลับเป็นอย่างเดียวที่เราสั่งไม่ได้ โดยเฉพาะเรื่องความรัก มันทำตามอำเภอใจของมันเท่านั้น ในโลกนี้ไม่มีอำเภอใจอยู่ในแผนที่ซะด้วยสิ ใช้กูเกิ้ลค้นหาให้ตายก็ไม่มีทางพบ มันจึงเป็นอำเภอลึกลับมาตลอดวิวัฒนาการของมนุษย์ นายอำเภอที่ออกคำสั่งก็ไม่รู้อยู่ไหน คงจะเป็นเขานี่แหละที่กำหนดให้ผมรักคนคนนี้

ผมว่าผมโชคดีนะ เพราะผมคงจะเป็นเพียงหนึ่งในไม่กี่คนบนโลกนี้ที่ได้รักคนอย่างกัปตัน หวังว่านายอำเภอคนนั้นจะไม่พรากรักนี้ของผมไป

เช้านี้ผมจะปลุกคนพิเศษของผมให้ตื่นขึ้นรับวันใหม่ด้วยวิธีพิเศษ ว่าแล้วผมก็เลื่อนใบหน้าเข้าไปหา จ้องมองคนนอนหลับใหลด้วยรอยยิ้มละไม จากนั้นก็จุมพิตเบาๆ บนริมฝีปากแดงเรื่อ ปากแดงๆ ของมันนี่แหละที่จะทำให้ผมคลั่งแทบทุกครั้ง

เมื่อคืนกว่าจะได้นอนผมก็จูบมันไปตั้งหลายรอบ แม้ยังไม่ได้ล่วงรุกล้ำเตลิดลึก แต่เราก็ยังมีวิธีมากมายที่จะสร้างความสุขทางกายให้แก่กัน แค่มีมือขาวๆ มาช่วยแทนมือผม แถมยังมีปากแดงๆ และ “นมชมพู” มาเพิ่มสัมผัสซาบซ่านดูดดื่ม แค่นี้ผมก็เสร็จสมถึงสวรรค์ไปหลายชั้น เพียงแต่มันยังไม่ถึงชั้นที่เจ็ดเท่านั้นเอง

"กัปตัน ตื่นได้แล้ว" ผมส่งเสียงเรียกเบาๆ เมื่อถอนปากออก

กัปตันค่อยๆ ลืมตาตื่นขึ้น ผมรีบฉีกยิ้มรอไว้ จากนี้ไปเขาจะเห็นรอยยิ้มนี้ทุกครั้งเวลาตื่นนอน เมื่อสมองเริ่มทำงานจนรู้ว่าอะไรเป็นอะไร กัปตันก็ค่อยๆ ฉีกยิ้มส่งคืนผมบ้าง แม้จะยิ้มให้กันบ่อยๆ แต่ผมว่ารอยยิ้มของเราตอนนี้พิเศษกว่าทุกครั้ง เพราะเป็นยิ้มของเช้าวันแรกที่เราตื่นขึ้นมาเป็นแฟนกัน

"กี่โมงแล้ว" กัปตันถามด้วยเสียงงัวเงีย

"เจ็ดโมงเช้า วันนี้มีเรียนเก้าโมงนะ" ผมรีบเตือนก่อนที่เจ้าตัวจะหลับตานอนเหมือนเดิม

"เออ จริงด้วยว่ะ" กัปตันทำหน้าเซ็งๆ ก่อนจะเปลี่ยนมาถาม "จะกินอะไรไหม เดี๋ยวกูทำให้"

"กินมึงได้เปล่า อยากกินมึงที่สุดเลย" ผมเย้าและยิ้มทะเล้น จากนั้นก็ซุกหน้าลงตรงหัวไหล่ของกัปตัน สูดดมกลิ่นกายหอมๆ บนผิวขาวเนียนจนติดจมูก "แฟนกูนี่ตัวโคตรหอมเลย ผิวก็โคตรขาว ถ้าวันไหนได้กินนะมึง กูจะกินทั้งวันทั้งคืนไม่ให้เห็นเดือนเห็นตะวันเลย"

"ไม่ใช่เนื้อหมูนะเว้ย"

"ไม่ได้กินให้อิ่มเว้ย กินให้เสียว"

"หื่นแต่เช้าเลยนะมึง" กัปตันว่าพลางผลักหัวผมออกเบาๆ

ผมสอดมือกอดกัปตัน จากนั้นก็หมุนพลิกตัวเขาให้ขึ้นมานอนบนตัวผม ใบหน้าเราจ้องห่างกันแค่ลมหายใจกั้น น้ำหนักตัวของกัปตันที่ทิ้งลงมาบนตัวผมทำให้ร่างเราแนบชิดกัน กลิ่นกายหอมๆ กรุ่นอวลเต็มนาสิกประสาทจนใจผมแทบเตลิด จึงต้องหาทางออกด้วยการเลื่อนมือลูบไล้ลงไปตามแผ่นหลัง ก่อนหยุดที่ก้อนกลมสองก้อนซึ่งซ่อนตัวอยู่ในกางเกงในดีจีสีขาวเนื้อนุ่ม ผมกดส่วนนั้นลงเพื่อให้ส่วนล่างของเราสัมผัสกันแนบแน่นยิ่งขึ้น

"มึงไม่อยากกินกูเหรอ กูแซ่บนะเว้ย" ผมถามยั่ว

กัปตันไม่ตอบด้วยคำพูด เขาเอาปากงับปลายจมูกผมเบาๆ ผมว่ามันโคตรยั่วและเซ็กซี่เลย เท่านั้นยังไม่พอ กัปตันยังพูดยั่วผมอีก

"ถ้ามึงไม่นึกถึงหน้าแม่กูซะก่อน ป่านนี้กูคงได้กินของแซ่บๆ ไปแล้ว"

ได้ยินอย่างนี้ผมก็ถึงกับซี๊ดปาก "อีกซักน้ำก่อนไปเรียนไหม"

"ไม่เอาแล้ว เดี๋ยวไม่มีแรงไปเรียน"

"เดี๋ยวกูเข็นให้"

"เดี๋ยวมึงขาอ่อน ยกกูขึ้นตึกเรียนไม่ไหว"

"เพื่อนก็มีตั้งเยอะแยะ นะๆ ๆ " ผมแกล้งอ้อน

"ไม่เอาเว้ย กูหมดไปเยอะแล้วเมื่อคืน" กัปตันบ่ายเบี่ยง

"ขนาดยังไม่ใช่ของจริง มึงยังหมดเยอะขนาดนี้เลย ถ้าเจอของจริงขึ้นมา กูว่ามึงตัวซีดแน่ๆ " ผมยังไม่หยุดแหย่เล่น

"ก็รีบเอาชนะใจแม่กูให้ได้เร็วๆ ละกัน"

"อยากกินของแซ่บจะแย่แล้วล่ะซี้" ผมทำเสียงล้อเลียน

"เออ กูก็อยากรู้ว่าจะแซ่บจริงเหมือนที่โม้หรือเปล่า"

"โอเค งั้นกูจะรีบพิสูจน์เลย"

"มึงมีวิธีแล้วเหรอ" กัปตันมุ่นคิ้ว

"มีสิวะ เห็นกูอย่างนี้ กูก็รู้นะเว้ยว่าถ้ากูจะรักมึงน่ะ รักธรรมดาๆ ไม่ได้หรอก มันต้องพิเศษกว่าคนอื่นๆ กูคิดไว้ตั้งนานแล้วเว้ย"

"กูจะลอยแล้ว"

"ไม่ลอยหรอก กูกอดมึงไว้อยู่ไม่เห็นเหรอ"

"กอดบ้าอะไรของมึงวะ มืออยู่ต่ำขนาดนั้น" กัปตันแสร้งว่าเขินๆ

"เออน่า กอดตรงไหนก็เหมือนกันแหละ มึงก็ชอบไม่ใช่เหรอ ไม่เห็นบ่นสักคำ"

กัปตันไม่โต้ตอบ ใบหน้าเปี่ยมสุขยิ้มละไม แค่ดูผมก็รู้ว่าเขามีความสุข นี่แหละคือสิ่งที่ผมอยากเห็น

"กูจะทำให้มึงมีความสุขนะกัปตัน" ผมบอกเบาๆ สีหน้าและแววตาที่ผมแสดงออกไปก็น่าจะสอดรับกับสิ่งที่ผมพูดเป็นอย่างดี "มึงรู้ใช่ไหมว่าผู้ชายส่วนมากมีสาวๆ ในฝันกันทั้งนั้นแหละ มึงก็มี กูก็มี" ผมพูดเกริ่นให้อยากรู้ จากนั้นก็พูดต่อ

"สาวในฝันของกูน่ะ…ไม่มีภาพคนแบบมึงเลยนะเว้ย ใครๆ ก็อยากได้สาวสวยเอ็กซ์เซ็กซี่มาเป็นแฟนทั้งนั้น แต่พอกูเจอมึง ภาพคนในฝันของกูก็เปลี่ยนไป กูก็บอกมึงไม่ได้นะเว้ยว่าทำไมกูถึงรู้สึกกับมึงแบบนี้ รู้สึกมากจนยอมให้มึงเข้ามาแทนที่สาวในฝันของกูเลย แถมยังดีกว่าที่กูเคยอยากได้ซะอีก"

"จะให้กูซึ้งแต่เช้าเลยเหรอวะ" กัปตันสัพยอก

"เออ กูอยากให้มึงตื่นมาเจอเรื่องดีๆ ทุกวัน มึงจะได้มีความสุขตั้งแต่ลืมตาตื่นเลยไง ไม่ดีเหรอ"

"ก็ดี" กัปตันยิ้ม สักพักก็ทำหน้าเศร้าๆ "กูไม่ได้ฝันไปใช่ไหมวะ"

ผมยื่นปากไปแตะกับริมฝีปากของกัปตันเบาๆ ประหนึ่งจะปลอบใจในความน้อยอกน้อยใจนั้น "กูไม่ปล่อยให้มึงมีความสุขแค่ในความฝันหรอกเว้ย เพราะความฝันมันสู้ความจริงไม่ได้ กูอยากให้มึงมีความสุขมากกว่าความฝันตั้งแต่วินาทีแรกที่มึงลืมตาตื่นเลย"

"ซึ้งว่ะ" กัปตันทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ แต่แล้วก็ยิ้ม "ขอบคุณนะอะตอม กูก็จะพยายามทำให้มึงมีความสุขเท่าที่กูจะทำให้มึงได้ กูจะทำให้ดีที่สุดนะเว้ย"

ผมพยักหน้ารับรู้ ก่อนจุมพิตริมฝีปากของกัปตันเบาๆ อีกรอบ เช้านี้ของผมพิเศษจริงๆ ผมคงจะจดจำเช้าวันแรกที่เราตกลงเป็นแฟนกันไปอีกนาน

อ้อยอิ่งบนเตียงนอนพอสมควรก็ถึงเวลาต้องไปทำหน้าที่นักเรียนที่ดีเสียที กัปตันลงจากเตียงไปชงโปรตีนและอาหารเสริมให้ผมกินเหมือนเดิม ผมก็ว่าดีเหมือนกัน เพราะถ้าวันไหนรีบ เราก็ไม่ต้องเสียเวลาทำอาหารหรือออกไปหาซื้ออะไรกิน ที่สำคัญไม่ต้องอดมื้อเช้าด้วย

ขณะนั่งกินบนโต๊ะอาหาร เราสองคนก็คุยสัพเพเหระไปเรื่อย ช่วงหนึ่งกัปตันก็ชวนผมคุยเรื่องอาชีพที่น่าสนใจอาชีพหนึ่ง

"เมื่อวานกูคุยกับป๊า ป๊าเขาฝากกูมาถามมึงว่ามึงสนใจขับอูเบอร์ไหม ที่บ้านกูมีรถไม่ได้ใช้อยู่คันหนึ่ง สภาพยังดีอยู่นะเว้ย ถ้ามึงสนใจ ป๊ากูจะให้มึงเอารถคันนี้ไปขับอูเบอร์ มึงจะได้มีรายได้เพิ่มอีกทางไง มึงอยากลองดูไหม"

ผมได้ยินเรื่องนี้มาสักพักแล้ว นักศึกษาบางคนก็ขับอูเบอร์เป็นอาชีพเสริม ผมก็เคยคิดอยากทำเหมือนกัน แต่ติดตรงไม่มีรถนี่แหละ พอได้ยินแบบนี้ผมก็เลยตาโต

"สนใจดิวะ"

"งั้นเย็นนี้ไปบ้านกูนะ จะได้ไปคุยกับป๊ากู"

"เออๆ " ผมรับคำอย่างกระตือรือร้น

"ป๊ากูเขาบอกว่า…ถ่ายแบบคงไม่ได้ถ่ายทุกวัน แต่ถ้ามึงขับอูเบอร์ มึงกำหนดได้นะเว้ยว่ามึงจะไปทำวันไหน วันไหนอยากมีรายได้ มึงก็ไปขับ ได้เงินมาใช้ทันที ไม่ต้องให้ใครมาจ้าง"

"ก็จริงของป๊ามึงแหละ" ผมพยักหน้าช้าๆ เห็นด้วย

"แล้วมึงจะไหวหรือเปล่าวะ ทั้งเรียน ทั้งถ่ายแบบ แล้วก็ต้องมาขับอูเบอร์อีก" กัปตันเป็นห่วง

"ไหวดิวะ ก็ดีนะเว้ย ช่วงนี้งานถ่ายแบบก็ไม่ค่อยเยอะว่ะ เด็กใหม่เข้ามาเยอะเลย พวกนิตยสารออนไลน์ก็เยอะขึ้น คู่แข่งโคตรเยอะเลย กูก็กำลังมองหาอาชีพเสริมอยู่เหมือนกัน"

"ก็ลองดู ถ้าวันไหนไม่ไหวก็พัก"

ผมพยักหน้าและยิ้มด้วยความรู้สึกขอบคุณ จังหวะนั้นโทรศัพท์ผมก็ดังเตือนว่ามีคนส่งข้อความมาหา ผมจึงคว้าโทรศัพท์ที่วางใกล้ๆ มาเปิดอ่านข้อความในเมสเซนเจอร์ อ่านจบก็หน้านิ่วคิ้วขมวด

"มึงดูดิ แม่งตามตื๊อกูไม่เลิกเลยว่ะ" ผมบ่นพลางส่งโทรศัพท์มือถือของตัวเองให้กัปตันดู

กัปตันทำท่าลังเล เพราะโดยปกติเขาจะไม่มายุ่งกับความเป็นส่วนตัวในโทรศัพท์ของผม แต่เมื่อผมไม่หดมือกลับ เขาก็คงเข้าใจว่าผมยืนยันที่จะให้ดู กัปตันจึงรับไปอ่าน

"เสี่ยคนนั้นน่ะเหรอ" กัปตันถามเมื่ออ่านจบแล้ว

"เออ กูอุตส่าห์บอกพี่แอร์ไปแล้วว่าไม่ไป ก็นึกว่าจะเลิกตื๊อ แม่งยังไม่เลิกอีก"

"เขากล้าเสนอเงินให้มึงเป็นแสนเลยเหรอวะ โคตรใจป้ำ แสดงว่าอยากได้จริงๆ "

"กี่แสนก็ไม่ไปเว้ย กูไม่ใช่เด็กขาย ให้ด้วยความพอใจเท่านั้นเว้ย" ผมยิ้มทะเล้นตรงประโยคท้าย ก่อนพูดสืบไป "ต่อไป…มือถือกู ถ้ามึงอยากจะดู กูให้มึงดูได้นะเว้ย"

"ไม่เอา เรื่องส่วนตัวของมึง กูไม่ยุ่งหรอก" กัปตันปฏิเสธ ผมก็รู้อยู่แล้วว่ามันต้องปฏิเสธ

"ไม่อยากดูก็ไม่เป็นไร กูแค่บอกมึงไว้ ตอนกูคบกับอั้มน่ะ กูก็ให้เขาดูมือถือกูนะเว้ย กูก็เลยตั้งเป็นนโยบายส่วนตัวว่า…ถ้ามีแฟน กูจะยอมให้เขาดูมือถือกูถ้าเขาต้องการ" ผมอธิบายที่มาที่ไป กัปตันถึงกับขำ

"ถึงขนาดเป็นนโยบายส่วนตัวเลยเหรอวะ"

"เออ แต่มึงไม่จำเป็นต้องใช้นโยบายเหมือนกูก็ได้นะเว้ย" ผมยกแก้วโปรตีนขึ้นดื่มจนเกลี้ยงและวางแก้วลง พลันก็ต้องแปลกใจเมื่อกัปตันยื่นมือถือของเขามาให้ผมบ้าง

"กูขี้เกียจคิดเอง ขอลอกนโยบายมึงมาลองใช้ละกันนะ เผื่อจะเวิร์ค"

ผมมุ่นคิ้วและหรี่ตามอง สีหน้าบ่งบอกความไม่แน่ใจ "แน่ใจนะเว้ย แล้วมึงจะให้กูดูอะไร"

"เปิดไว้ให้แล้ว อ่านดิ" กัปตันบอกยิ้มๆ

ผมจึงถือวิสาสะรับมือถือของกัปตันมาดู อ่านไปได้หน่อยผมก็ส่ายหัวไปมา

"ไม่ใช่เล่นเลยนะมึง ถึงว่าล่ะ เห็นชอบเล่นมือถือดึกๆ ดื่นๆ คุยกับสาวๆ นี่เอง มีนัดเจอกันด้วย"

"เขาชวนกูคุยเว้ย ตั้งแต่ประกวดคิวท์บอย ก็มีสาวๆ มาคุยกับกูเยอะเลยว่ะ" กัปตันทำท่าภูมิใจ

"แหม คิวท์บอยเสน่ห์แรง" ผมทำเสียงล้อเลียนพลางส่งมือถือคืนให้กัปตัน

"ว่าแต่กู ของมึงก็มีไม่ใช่เหรอ เมื่อกี้กูเห็นเต็มเลย"

"เออ ปกติมันก็เยอะอย่างนี้แหละ กูเป็นนายแบบนี่หว่า แต่ถ้ามึงอ่านดู มึงก็จะเห็นเองแหละว่ากูแค่คุยเล่นๆ ไม่ได้คิดอะไร"

กัปตันพยักหน้าเป็นเชิงเห็นด้วย "เออ กูเป็นผู้ชาย กูรู้ว่าแบบไหนคุยเล่น แบบไหนคุยล่อ"

"เข้าใจเล่นคำนะมึง" ผมขำเบาๆ ก่อนถามด้วยความอยากรู้ "เออ…แล้วมึงจะไปเจอเขาจริงๆ เหรอวะ"

"เจอแล้ว อยู่ในมหาลัยนี่แหละ คุยเล่นเฉยๆ กูรู้ไงว่าเดี๋ยวมีคนหึง ดูท่าจะหึงโหดซะด้วย" กัปตันยิ้มย่องอย่างภูมิใจ

"กูไม่ใช่นางอิจฉาหนังไทยนะเว้ย ตบคนไม่เป็น แต่ถ้ามาชอบแฟนกู กูก็แค่จะบอกตรงๆ ให้เขาเลิกหวัง เพราะตัวจริงของมึง…อยู่นี่เว้ย"

"กูว่าเขาช็อกแน่ๆ เลยว่ะ" กัปตันสัพยอก เราสองคนหัวเราะพร้อมกันอย่างมีความสุข

ยังพอมีเวลาอีกเล็กน้อย เราสองคนจึงพอมีเวลาคุยกันโดยไม่ต้องรีบมาก โชคดีที่คอนโดเราอยู่ใกล้มหาลัย ขับรถไม่ถึงสิบนาทีก็ถึงแล้ว ผมก็ว่าดีเหมือนกัน เพราะเราจะได้ไม่ต้องรีบมากเวลามีเรียนตอนเช้า

"เออ วันนี้ไอ้อินมันจะมาเรียนนะเว้ย"

อยู่ๆ กัปตันก็พูดถึงเพื่อนอีกคนหนึ่งขึ้นมา ตั้งแต่รู้ข่าวว่าโดนมอเตอร์ไซค์ชนแขนหัก ผมก็ยังไม่เคยโผล่หน้าไปเยี่ยมเลย แทบไม่เคยถามถึงเลยด้วยซ้ำ

"แล้วไงวะ" น้ำเสียงของผมเย็นชาขึ้นมาทันที

กัปตันทำท่าครุ่นคิด เหมือนกำลังชั่งใจว่าควรพูดดีหรือไม่ แต่ผมก็รู้ว่าเขาน่าจะคิดไว้บ้างแล้ว ไม่นานเขาก็ตัดสินใจพูด

"มึงให้อภัยมันได้ไหมวะ ตอนนี้…ใครๆ ก็ซ้ำเติมมัน กูกลัวมันจะไม่ไหวว่ะ สงสารมัน ดูๆ ไปมันก็ไม่ใช่คนเลวร้ายนะเว้ย แต่…ถ้าไม่ได้ก็ไม่เป็นไร กูเข้าใจ" กัปตันทิ้งท้ายโดยเผื่อทางเลือกไว้ให้ผม ทำให้ผมไม่รู้สึกกดดันมากเกินไป

"ยังไม่รับปากนะเว้ย ถ้ามันทำตัวดีๆ น่าให้อภัย กูก็จะให้อภัย แต่ถ้ายังทำตัวเหมือนเดิม กูก็จะไม่ให้อภัยมันหรอก"

TBC

[ommanymontra]

 


 

[MayA@TK]

 

[fc_fic]

 

[♥►MAGNOLIA◄♥]

อะตอม กัปตัน 

[fay 13]

 

[kunt]

โดนกัดกันไม่ปล่อยเลยเด็กปีหนึ่งมอนี้ คงต้องมีพิธีล่อตัวกัดมาสังเวยแล้วมั้ง

[HuskyLover]

EP23 (Part 2)
แฟนผมเป็นคนใจกว้าง

<<<ATOM>>>

จะว่าไปผมก็ค่อนข้างห่างเหินกับเพื่อนๆ พอสมควรตั้งแต่เข้ามาเรียน ส่วนหนึ่งเป็นเพราะผมต้องทำงานไปด้วยและเรียนไปด้วย บางครั้งก็ไม่ได้เข้าเรียน บางวันเลิกเสร็จก็จะออกไปทำงานเลย ไม่ค่อยได้ออกไปกินเที่ยวกับเพื่อนๆ เท่าไหร่ มีแต่กัปตันนี่แหละที่มีเวลาให้กับเพื่อนๆ มากกว่าผมหน่อย เขาก็เลยสนิทกับเพื่อนๆ มากกว่าผม รู้ความเคลื่อนไหวของเพื่อนแต่ละคนดีกว่า

ถึงอย่างนั้น บรรยากาศที่โรงอาหารเที่ยงวันนี้ก็ดูคึกคักสดใส ได้กินข้าวกับเพื่อนๆ หลายคนแบบนี้ผมก็ว่าอบอุ่นดี คงเป็นเพราะนานๆ ครั้งผมจะได้นั่งกินข้าวกับเพื่อนโดยไม่ต้องรีบไปไหน แถมยังมีเรื่องความสัมพันธ์ใหม่มาให้พวกมันแซวเล่นอีก ก็เลยยิ่งสนุกกันใหญ่ พวกมันแซวผมกับกัปตันตั้งแต่เช้า ตอนแรกผมก็เกร็งๆ ว่าพวกมันจะรับได้หรือเปล่า แต่จนถึงตอนนี้...โซฟาร์โซกู้ด

อีกเรื่องที่ฮ็อตสุดๆ ยิ่งกว่าเรื่องผมกับกัปตันเป็นแฟนกันก็คือเรื่องงานประกวดคิวท์บอยเมื่อคืนนี้ เพื่อนๆ เล่าให้ฟังว่างานค่อนข้างกร่อย แถมยังมีดราม่าด้วยเมื่อมีคิวท์บอยคนหนึ่งไม่ขอรับรางวัล จะใครเสียอีก ปาร์ตี้นั่นไง ตอนพิธีกรประกาศชื่อ เขาออกมารับรางวัลก็จริง แต่แล้วก็พูดออกไมค์สั้นๆ ว่า

"รางวัลนี้มันควรจะเป็นของเพื่อนผม เพราะฉะนั้น ผมขอไม่รับรางวัลนี้นะครับ"

จากนั้นเขาก็ถอดสายสะพายส่งคืนให้กับผู้มอบ แล้วก็รีบเดินหลบไปหลังเวทีท่ามกลางเสียงฮือฮาของคนดู ทำเอาคนมอบรางวัลถึงกับหน้าเสีย พิธีกรต้องรีบเปลี่ยนเรื่องเพื่อแก้ไขสถานการณ์แทบไม่ทัน จึงกลายเป็นว่าปีนี้มีคิวท์บอยที่ได้รางวัลแค่สี่คนเท่านั้น ปกติทุกปีจะมีห้าคน

ดูๆ แล้วเรื่องนี้คงไม่จบง่ายๆ เพราะคลิปที่กัปตันถูกพี่สาด่าถูกเผยแพร่ออกสื่อหลักไปหลายช่อง แถมยังไปไกลถึงต่างประเทศเพราะมีคนทำซับภาษาอังกฤษใส่ในคลิปให้ด้วย เมื่อเช้านี้ก็มีนักข่าวหลายสำนักเข้ามาตามหาอธิการบดีและนิสิตที่อยู่ในคลิป แต่ไม่มีใครกล้าให้สัมภาษณ์ นักข่าวจึงถามเหตุการณ์และความรู้สึกของนิสิตทั่วไปแทน

เมื่อสื่อสนใจแบบนี้ ก็เท่ากับมหาลัยถูกกดดันให้ต้องหาทางออกที่เหมาะสมโดยเร็วที่สุด เพราะถ้าไม่ทำอะไรสักอย่าง คนก็จะยิ่งเอาไปพูดในทางไม่ดีมากขึ้น

บ่ายนี้ กัปตัน ผม ปาร์ตี้ พี่สาและพี่ปริมต้องเข้าประชุมร่วมกับคณะกรรมการสอบสวน ใครๆ ก็เดากันว่าพี่สาน่าจะโดนโทษหนักสุด อาจถึงขั้นต้องพักการเรียนก็ได้ ปาร์ตี้อาจจะโดนทำทัณฑ์บน ส่วนคนที่เหลือน่าจะแค่ว่ากล่าวตักเตือน

ผมว่าจะถือโอกาสนี้เสนอให้ทางมหาลัยจัดสรรงบประมาณมาปรับปรุงฟาซิลิตี้ด้วย เพราะมีสื่อบางสำนักเขียนข่าวในทำนองว่าฟาซิลิตี้สำหรับคนพิการในมหาลัยนี้แย่มาก ทั้งๆ ที่เป็นมหาวิทยาลัยอันดับหนึ่ง เพราะฉะนั้น การปรับปรุงฟาซิลิตี้ให้เข้าถึงได้น่าจะเป็นคำตอบที่ดีมากกว่าแค่ลงโทษคนทำผิดอย่างเดียว

"นั่นอินนี่" น้ำหวานพูดขึ้นขณะที่เรากำลังกินข้าวและคุยกัน เธอมองไปที่โต๊ะตัวหนึ่งซึ่งอยู่ไม่ไกลออกไปเท่าไหร่

ผมและเพื่อนๆ คนอื่นๆ หันไปมองตามด้วยแววตาสงสัย ปรับโฟกัสสายตาไม่นานก็เจอคนที่น้ำหวานบอก อินมีผ้าสามเหลี่ยมคล้องแขนข้างซ้ายที่หักไว้ ส่วนมือข้างขวาถือจานข้าว ทำท่าเหมือนเดินหาที่นั่ง สุดท้ายก็เลือกไปนั่งคนเดียวเงียบๆ

"ทำไมไปนั่งกินข้าวคนเดียววะ" แบงค์มุ่นคิ้ว

"มึงอยากไปนั่งกับมันหรือไง เดี๋ยวก็ได้กลายเป็นคู่ขาเอาท์ดอร์กับมันหรอก มึงอยากเอาท์ดอร์หรือไง" กวินล้อ

"ไอ้เหี้ย อยากพ่อมึงดิ" แบงค์หัวเราะสนุก

คำพูดของเพื่อนทำให้ผมรู้สึกสะดุดใจไม่น้อย เรื่องของอินน่าจะรู้กันแพร่หลายแล้ว แต่ก็รู้กันแค่ในหมู่นิสิตบางคนและบางคณะ ถึงอย่างนั้นผมก็เดาได้ไม่ยากว่าไม่นานเรื่องนี้น่าจะถึงหูผู้ใหญ่จนได้ คราวนี้คงจะมีเรื่องฉาวให้สื่อเอาไปเล่นอีกระลอก

"สงสารมันเนอะ ไม่มีใครคุยกับมันเลย" น้ำหวานพูดเปรยๆ

"มึงก็ไปนั่งกับมันดิ" กวินบอกพลางบุ้ยหน้าไปทางอิน

"ไม่เอาเว้ย" น้ำหวานรีบปฏิเสธ

ผมเห็นอินวางจานข้าวลง จากนั้นก็เดินไปหยิบช้อน ด้วยความที่มือใช้ได้ข้างเดียวจึงต้องหยิบมาทีละอย่าง

"ไปช่วยมันหน่อยดิ" กัปตันหันมาบอกผม

"เฮ้ย เอาจริงเหรอ" ผมทำหน้าไม่แน่ใจ

"เออ ช่วยมันหน่อย เชื่อกูดิ" กัปตันยืนยัน

แฟนผมช่างเป็นคนใจกว้างซะจริงๆ แม้กระทั่งคนที่เคยทำเขาเจ็บเขาก็ยังให้อภัยได้ แต่คงไม่ใช่สำหรับผมหรอก แต่ถึงอย่างนั้น ผมก็อยากลองทำตามที่กัปตันบอกดูบ้าง แค่ช่วยเฉยๆ คงไม่มีปัญหาอะไร คิดแล้วผมก็ลุกขึ้นและเดินไปหาอิน

"จะเอาน้ำอะไร เดี๋ยวกูเอามาให้"

เสียงพูดของผมทำให้อินหยุดชะงัก เมื่อเห็นว่าเป็นผม มันก็ทำหน้าเหมือนไม่อยากเชื่อสายตา

"ไม่เป็นไร เดี๋ยวกูไปเอาเอง" อินปฏิเสธพลางวางช้อนส้อมที่ถือมาลงบนจานข้าว มันไม่ค่อยกล้าสบตาผมมากนัก ที่จริงผมกับมันก็มองหน้ากันไม่สนิทมาระยะหนึ่งแล้ว

"ก็บอกว่าจะไปเอาให้ไง พูดไม่รู้เรื่องหรือไงวะ" ผมทำเสียงดุ

อินทำหน้าเหวอเล็กน้อย ปกติคนจะช่วยเหลือกันคงไม่พูดจาหรือทำเสียงแบบนี้ แต่ผมก็ยังไม่สนิทใจพอที่จะพูดด้วยเสียงปกติธรรมดา แค่นี้ก็ถือว่ามากเกินไปด้วยซ้ำ

"น้ำเปล่า" อินตอบสั้นๆ

"ก็แค่นี้"

ผมบอกแล้วก็เดินออกไป เป้าหมายอยู่ที่ร้านขายน้ำและเครื่องดื่ม ใช้เวลาไม่นานนักก็ได้น้ำหนึ่งขวดเย็นๆ ติดมือมาด้วย จากนั้นผมก็เดินเอามาส่งให้อินที่โต๊ะ

"ขอบใจนะเว้ย" อินพูดเบาๆ พลางรับขวดน้ำไปวาง สายตายังคงดูหวาดระแวงกับการกระทำแปลกๆ ของผมอยู่

"ไม่เป็นไร"

"เท่าไหร่" อินเงยหน้ามาถาม คราวนี้มันกล้าสบตากับผมตรงๆ ซะด้วย

"ไม่ต้องหรอก ซื้อให้" ผมตอบห้วนๆ เมื่อไม่มีอะไรจะพูดกับมันอีกแล้ว ผมก็ทำท่าจะเดินหนี

จังหวะนั้นอินก็รีบพูดขึ้น "ที่ผ่านมากูขอโทษนะเว้ย"

สองเท้าผมหยุดกึกกับที่ ก่อนจะค่อยๆ หันกลับไปมองอินอีกครั้ง มันทำหน้าตาน่าสงสารมากทีเดียว แต่ผมก็ไม่รู้ว่าจะสงสารมันดีหรือเปล่า คิดถึงเรื่องที่มันหลอกพาผมไปนอนที่ห้องทีไรยังแค้นไม่หาย แทนที่ผู้ชายคนแรกของผมจะเป็นกัปตัน ก็ดันเป็นไอ้อินซะงั้น

"กูก็แค่...อยากขอโทษมึงแค่นั้นแหละ มึงไม่จำเป็นต้องให้อภัยกูหรอก" อินพูดต่อหลังจากที่ต่างคนต่างเงียบไปสักพัก

บางอย่างบอกผมว่าคงถึงเวลาต้องตัดสินใจซะที ผมมีอยู่สามทางเลือก อย่างแรก ยังไม่ต้องให้อภัยมัน อย่างที่สอง ให้อภัยแต่ไม่ยุ่งเกี่ยวกันอีก และอย่างที่สาม ให้อภัยโดยมีเงื่อนไขบางอย่าง ถ้าเลือกอย่างที่หนึ่งหรือสอง ผมกับมันก็จะต่างคนต่างอยู่ แต่ถ้าเลือกอย่างที่สาม ผมอาจจะผิดหวังกับมันอีกครั้งถ้าอินทำตัวไม่ดีเหมือนเดิม แต่ถ้ามันทำตัวดี ผมก็จะได้เพื่อนดีๆ เพิ่มมาอีกคน

ทั้งสามทางเลือกดูจะตัดสินใจยากไม่น้อย ผมก็เลยเลิกคิดเองและถามมันไปตรงๆ เลยดีกว่า

"มึงอยากให้กูอภัยให้มึงไหม"

อินขมวดคิ้วเข้ม ดวงตาฉายแววแปลกใจ มันคงสงสัยว่าผมจะมาไม้ไหน แต่คงเป็นเพราะผมกล้าถาม มันก็เลยกล้าตอบ

"อยาก"

ผมเอามือสอดกระเป๋ากางเกงสองข้าง มองหน้าอินอย่างใช้ความคิด ถ้ามันตอบมาแบบนี้ ก็น่าจะพอมีเหตุผลให้ผมเลือกข้อที่สามอยู่บ้าง

เอาวะ ไม่ลองก็ไม่รู้!

ให้โอกาสมันอีกสักครั้งละกัน ครั้งเดียวเท่านั้น ถ้ามันยังทำตัวไม่ดีเหมือนเดิม ผมก็แค่เลิกคบมันอย่างเด็ดขาดเท่านั้นเอง ไม่เห็นจะต้องกังวลเลย

"งั้น...มึงต้องช่วยกูอย่างหนึ่ง" ผมตัดสินใจยื่นเงื่อนไข

"อะไร"

"ตอนนี้...กูกำลังจะตั้งชมรมยูดี...ยูนิเวอร์ซัลดีไซน์ กูกำลังหาเงินหนึ่งล้านเข้ากองทุน จะเอามาทำทางลาดที่คณะแล้วก็หอสมุดกลาง ต่อไปถ้ามีคนแบบกัปตันมาเรียน เขาจะได้มาเรียนได้ ไม่ต้องคอยให้คนมาช่วยยกขึ้นยกลง" ผมให้ข้อมูลเบื้องต้นก่อน

"แล้วมึงจะให้กูทำอะไร" อินอยากรู้

"ก็...มาอยู่ชมรมยูดีกับพวกกู แล้วก็ช่วยพวกกูหาเงิน ถ้ามึงหาเงินเข้าชมรมได้สักหนึ่งแสน ที่ผ่านมาทั้งหมด...ก็ถือว่าหายกัน ตกลงไหม"

"ได้" อินรับคำทันทีโดยไม่ลังเล เล่นเอาผมแปลกใจไม่น้อย

"แน่ใจนะเว้ย" ผมถามย้ำ

"แน่ใจ" อินยืนยันเสียงหนักแน่น

ผมเกือบจะยิ้มแล้ว แต่ก็ยังไม่สนิทใจมากพอ ก็เลยไม่ฝืนทำดีกว่า กระนั้นท่าทีขึงขังของผมก็ค่อยๆ ผ่อนคลายลง ผมมองไปที่จานข้าวและขวดน้ำบนโต๊ะของอิน คิดไม่นานก็เดินไปหยิบขึ้นมาถือไว้

"มึงจะมานั่งกินข้าวคนเดียวทำไมวะ เพื่อนก็มี ไปนั่งนู่น" ผมพยักพเยิดไปทางที่กัปตันและเพื่อนๆ นั่งอยู่ เห็นกัปตันมองมาและยิ้มให้ผมด้วยสายตาชื่นชมด้วย เขาคงรู้ว่าผมกำลังทำอะไร ผมจึงยิ้มตอบอย่างเขินๆ

อินทำหน้าเหมือนไม่อยากเชื่ออีกแล้ว แต่ลึกๆ ผมก็รู้ว่ามันดีใจ การมานั่งกินข้าวคนเดียวในขณะที่มีเพื่อนๆ รายล้อมคงไม่ใช่เรื่องสนุก ธรรมชาติของสัตว์สังคมต้องการเพื่อน ทุกคนต้องการเป็นส่วนหนึ่งของกลุ่ม เพราะกลุ่มทำให้เรามีตัวตนและมีคุณค่า การอยู่ตัวคนเดียวเราจะไม่เป็นประโยชน์กับใคร สุดท้ายชีวิตก็จะไม่มีความสุข

ผมถือจานข้าวและขวดน้ำเดินนำอินไปก่อน แม้จะไม่ได้หันกลับไปดู ผมก็รู้ว่าอินเดินตามหลังผมมา เมื่อมาถึงโต๊ะที่เพื่อนๆ นั่งอยู่ ผมก็สั่งให้พวกมันแบ่งที่ให้คนมาใหม่

"ไอ้แบงค์ ไอ้กวิน เขยิบที่ด้วย"

เพื่อนสองคนมองผมด้วยสายตาแปลกๆ กระนั้นพวกมันก็ยอมเขยิบและเชื้อเชิญผู้มาใหม่ให้นั่งลงข้างๆ ผมวางจานข้าวและขวดน้ำของอินลงบนโต๊ะ จากนั้นก็กลับไปนั่งที่ของตัวเองข้างๆ กัปตัน ส่วนอินก็นั่งลงตรงที่ที่เพื่อนเว้นว่างไว้ให้ สีหน้าแววตาของมันยังดูไม่สนิทใจดีนัก แต่อินก็ยิ้มน้อยๆ และทำหน้าซึ้งๆ

"ขอบใจพวกมึงมากนะเว้ย" อินเอ่ยคำขอบคุณเบาๆ ดูเหมือนจะมีน้ำตาซึมๆ ออกมาที่ขอบตาด้วย

คำขอบคุณทำให้บรรยากาศกระอักกระอ่วนใจเปลี่ยนไปบ้าง คงเป็นเพราะอินไม่เคยทำสีหน้าและแววตาแบบนี้กับเพื่อนๆ คนไหน การที่มันแสดงอาการสยบยอมคงแปลได้ว่ามันคงคิดอะไรได้บ้างแล้ว เหตุการณ์ที่ผ่านมาคงช่วยสอนและปรับมุมมองความคิดให้มันไม่มากก็น้อย

"เออ คิดอะไรมากวะ เพื่อนกันทั้งนั้น แต่ว่ามึง...ห้ามแกล้งกัปตันอีกนะเว้ย" กวินเป็นคนทำลายความเงียบของเพื่อนๆ ที่ยังคงวางหน้าไม่ค่อยสนิท มันชี้หน้าคาดโทษอินไปด้วย

"กูเลิกแกล้งตั้งนานแล้ว" อินรีบบอก

ก็จริงอย่างที่มันพูดนั่นแหละ หลังๆ มานี้อินไม่มารังควานกัปตันแล้ว ดูเหมือนมันจะสงบเสงี่ยมเจียมตัวขึ้นมาหน่อยตั้งแต่ข่าว "เอาท์ดอร์" ของมันเริ่มแพร่สะพัด

"ส่วนเรื่องนั้นน่ะ มึงก็ทนๆ เอาหน่อยละกัน เดี๋ยวมันก็เงียบเองแหละ แต่มึงอย่าไปทำอีกละกัน" กวินเตือนเพื่อนต่อ

"เออ กูเลิกทำแล้วเว้ย ทวิตเตอร์กูก็ปิดไปแล้ว" อินหันไปมองเพื่อนรอบๆ โต๊ะ เมื่อเห็นสีหน้าที่ไม่แสดงอาการรังเกียจใดๆ ท่าทางเกร็งๆ ของมันจึงลดลงไปมาก

"แดกข้าว เดี๋ยวไอ้สองคนนี้มันต้องรีบไปให้ปากคำแล้ว" น้ำหวานตัดบท การกินข้าวน่าจะช่วยให้บรรยากาศดีขึ้นกว่าคุยเรื่องที่น่ากระอักกระอ่วนใจแบบนี้

"ให้ปากคำเรื่องอะไรวะ" อินทำหน้างงๆ

"อ้าว มึงไม่รู้ข่าวอะไรเลยเหรอวะ" น้ำหวานทำหน้างง

"กูไม่กล้าเข้าโลกโซเชี่ยลเว้ยตอนนี้" อินยอมรับตรงๆ มันคงกลัวคนขุดคุ้ยเรื่องของมันนั่นแหละ

"งั้นมึงดูนี่" น้ำหวานควักโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋าเป้ ค้นหาไม่นานก็ส่งคลิปนั้นให้อินดู

อินรับโทรศัพท์จากเพื่อนมาและดูจนจบ จากนั้นก็หันมามองกัปตันด้วยแววตาเห็นใจ

"แรงว่ะ"

"แหม ทำยังกะมึงไม่เคยพูดแบบนี้ พอๆ กันนั่นแหละ" น้ำหวานอดแขวะไม่ได้ กระนั้นก็ขำไปด้วย

อินยิ้มเจื่อนๆ กัปตันจึงต้องออกโรงปราม

"พอแล้วน้ำหวาน"

"จ้า คุณพ่อพระ ใจดีจริงๆ นะพ่อคู้นนนน" น้ำหวานทำเสียงล้อเลียน พาให้เพื่อนๆ ขำไปด้วย

อินส่งโทรศัพท์คืนให้เพื่อน ตอนแรกน้ำหวานว่าจะเก็บเข้ากระเป๋าไปเลย แต่ไหนๆ หยิบมาแล้วก็เลยขอเช็คความเคลื่อนไหวในโลกโซเชี่ยลซะหน่อย ดูไปไม่กี่วินาที น้ำหวานก็ทำท่าตกใจ

"เฮ้ยพวกมึงดูนี่!"

น้ำหวานหันหน้าจอมือถือให้เพื่อนๆ ดูจนรอบโต๊ะ ทุกคนต่างจ้องมองด้วยความสนใจ แต่เพื่อความแน่ใจจึงหยิบมือถือของตัวเองขึ้นมาดูให้ชัดๆ เมื่อเข้าไปในเฟสของมหาลัยแล้ว ทุกคนก็เห็นภาพนั้นชัดเจน

ไม่ไมีใครรู้ว่าคนโพสต์เป็นใคร แต่เข้าใจว่าเจ้าตัวคงสร้างบัญชีหลอกขึ้นมาเพื่อการนี้โดยเฉพาะ

"ใครมันทำวะ" อินถามด้วยสีหน้าเป็นกังวล มันไม่ได้หยิบมือถือขึ้นมาดูด้วยหรอก แต่ก็จำภาพในหน้าจอที่น้ำหวานให้ดูเมื่อกี้ได้ดี

ผมเองก็เป็นกังวลพอๆ กัน ไม่คิดว่าสุดท้ายตัวเองก็จะโดนเรื่องนี้จนได้ ภาพที่ทุกคนกำลังดูและเป็นกังวลอยู่นั้นเป็นภาพของผมกับอิน ภาพของผมเป็นภาพจากงานถ่ายแบบ ภาพนั้นผมถอดหมด แต่มีภาพสิ่งของมัวๆ บังเฉพาะส่วนนั้นไว้ ดีหน่อยที่มีแถบสีดำคาดตา ถ้าไม่เคยเห็นงานของผมมาก่อนก็คงไม่รู้ว่าเป็นใคร

ส่วนภาพของอินเป็นภาพจากทวิตเตอร์ที่ถูกปิดไปแล้ว ในภาพนั้นอินใส่แค่กางเกงกีฬาขาสั้น แต่น่าจะดึงขอบกางเกงด้านหน้าลงและเผยให้เห็นสิ่งที่แข็งตัวข้างใน คนเอาภาพมาปล่อยทำให้ส่วนนั้นเบลอๆ และเอาแถบสีดำคาดตาของอินไว้เหมือนกัน

ทั้งสองภาพของเราถูกนำมารวมเป็นภาพเดียวกันเอาไว้ มีข้อความสั้นๆ เขียนไว้ด้วยว่า

"หนุ่มถาปัดปีหนึ่งอวดหุ่นแซ่บไม่แคร์สื่อ อยากรู้ว่าใครก็ไปตามสืบกันเอาเองนะจ๊ะ"

TBC

// ถ้าใครอ่านแล้วรู้สึกว่าน่าเบื่อ หรือมีอะไรแนะนำก็บอกกันได้นะครับ คือผมก็ตั้งใจเขียนนะ แต่หลังๆ นี้งานเยอะ ไม่ค่อยมีเวลาไปอ่านนิยายคนอื่นเลย ก็เลยอาจจะทำให้ติดกับดักตัวเอง ใครที่อ่านนิยายเยอะๆ ถ้ามีเวลาก็ช่วยแนะนำหน่อยนะครับ มีอะไรก็บอกกันได้ครับ

[JokerGirl]

คนที่ชอบเอาเรื่องของคนอื่นเค้ามาแฉเนี้ยโรคจิตใช่ป่ะ

[HuskyLover]

EP24 (2/3)
รุมเร้า

::: INN :::

กัปตันและอะตอมโดนเรียกตัวไปประชุมแล้ว น้ำหวาน แบงค์และกวินยังคงนั่งกินข้าวอยู่เป็นเพื่อนผมต่อ เรายังมีเวลาอีกเล็กน้อยก่อนเข้าคลาสเรียนช่วงบ่าย ก็เลยใช้เวลาที่เหลือนั่งคุยกันว่าใครเป็นโพสต์ภาพนั้นลงในเพจของมหาลัย

"แสดงว่าคนที่โพสต์ต้องไม่ชอบมึงกับอะตอมอย่างมากๆ แน่ๆ เลยว่ะ" น้ำหวานเน้นเสียงตรงคำว่า "มากๆ"

"แต่กูกับอะตอมเพิ่งมาเรียนนะเว้ย จะมีคนไม่ชอบกูขนาดนั้นเลยเหรอวะ หรือว่า..." ผมอดนึกถึงปาร์ตี้ไม่ได้ แม้กัปตันจะบอกผมว่าเขาคุยกับปาร์ตี้ให้แล้ว แต่ถ้าไม่ใช่ปาร์ตี้ ผมก็นึกไม่ออกว่าจะมีใครในมหาลัยที่ไม่ชอบผมมากขนาดนี้

"หรือว่าอะไรวะ" แบงค์สงสัย

"เปล่า" ผมรีบปฏิเสธ แต่แววตาก็ยังครุ่นคิดไม่เลิก

"กูอยากไม่จะสงสัยว่าเป็นพวกพี่สาอีกนะเว้ย แต่อะตอมมันก็ไม่เคยมีเรื่องกับใครนอกจากมึงกับพี่สา" กวินบุ้ยหน้ามาทางผมตอนพูดคำว่า "มึง" ไปด้วย

"เฮ้ย พี่สาเนี่ยนะ แค่นี้เขาก็อ่วมแล้ว ยังจะทำอีกเหรอวะ" แบงค์ทำหน้าไม่เชื่อ

"ก็ไม่แน่นะเว้ย กูว่าพี่เขาน่าจะรู้ตัวแล้วล่ะว่าจะถูกพักการเรียน แต่ไหนๆ ก็โดนลงโทษไปแล้ว ก็เอาคืนมันซะเลย ถ้ากูไม่ได้ พวกมึงก็ต้องไม่ได้เหมือนกัน ไม่เคยได้ยินเหรอ" กวินอธิบาย

"แต่กูไม่ได้มีเรื่องกับพี่สานะเว้ย" ผมรีบแย้ง

"เขาอาจจะแค้นทั้งคณะก็ได้ มึงก็เป็นตัวแถมไง"

คำตอบของกวินทำเอาทุกคนคิดตามไปด้วย จะว่าไปมันก็พอมีเค้าเป็นไปได้อยู่บ้าง แต่ก็ยังไม่มีใครกล้าฟันธงหรอก

"เฮ้ย! แย่แล้ว! มีคนโพสต์รูปถ่ายแบบของอะตอมลงไปแล้วว่ะ ไม่ปิดหน้าด้วย" น้ำหวานละสายตาจากหน้าจอมือถือด้วยสีหน้าเครียดๆ ก่อนยกหันให้เพื่อนๆ ดูรอบโต๊ะ

แบบนี้ก็แปลว่าทุกคนรู้กันหมดแล้วว่าผู้ชายคนแรกในรูปคืออะตอม เขาถ่ายแบบเยอะขนาดนั้นคงมีคนเห็นและจำได้เป็นธรรมดา เหลือแต่ผมนี่แหละที่ยังไม่มีใครดูออก ปกติผมจะไม่โชว์หน้าตาอยู่แล้ว ภาพไหนที่เห็นหน้าตาผมก็จะทำเบลอไว้ จึงน่าจะเดายากที่สุดว่าเป็นใคร ยกเว้นคนที่รู้แล้วเท่านั้น

"แม่งเอ๊ย! แล้วจะทำไงดีวะเนี่ย อะตอมมันจะโดนไล่ออกหรือเปล่าวะ" แบงค์หน้าเครียด ที่จริงก็เครียดกันทุกคน

"ถ้าโดนไล่ออกจริงก็แย่เลยนะเว้ย แต่แม่งกูว่ามันโคตรไม่ยุติธรรมเลยว่ะ ถ้าอะตอมโดนไล่ออก พวกเราต้องไปประท้วงนะเว้ย มึงคิดดูดิ กว่ามันจะหาเงินมาเรียนหนังสือที่นี่ได้ก็โคตรลำบากแล้ว ทำไมจะต้องตัดสินคนแค่เรื่องแค่นี้ด้วยวะ กูก็ไม่เห็นมันจะเสื่อมเสียอะไรตรงไหนเลย มันไม่ได้ไปฆ่าใคร ไม่ได้ค้ายา หรือไม่ได้ทำให้ใครตายซะหน่อย สมัยนี้เขาก็ถ่ายกันโครมๆ" กวินบ่นและถือโอกาสก่อหวอดเล็กๆ ไปด้วย

"เออๆ พวกกูไปด้วย"

ผมกับเพื่อนๆ ที่เหลือรีบเสนอตัวไปช่วยประท้วงทันที ถ้าเพื่อนๆ และรุ่นพี่รู้เรื่องนี้ ผมว่าทุกคนยินดีไปช่วยอยู่แล้ว แต่คงไม่ใช่สำหรับผม เรื่องที่ผมทำ คงไม่มีใครช่วยประท้วงให้หรอก เพราะผมไม่ได้ทำเพราะความจำเป็นเหมือนอะตอม แต่ทำเพราะความคึกคะนองต่างหาก มีแต่คนจะด่าสิไม่ว่า

"แต่เรื่องของมึงน่ะ ถ้าเขารู้ขึ้นมา กูว่า..." แม้น้ำหวานจะพูดไม่จบ ผมก็รู้ว่าหมายถึงอะไร

"เออ กูรู้" ผมบอกเพื่อนสั้นๆ และก้มหน้าเหมือนคอตก

อยู่ๆ ผมก็นึกถึงสองคนที่รักผมมากที่สุดขึ้นมา เมื่อก่อนผมไม่เคยห่วงความรู้สึกของป๊ากับม๊าเลย ออกแนวเอาแต่ใจเพราะเป็นลูกคนสุดท้องด้วยซ้ำ แต่ถึงจะเกเรมาบ้างแต่ก็ไม่เคยมีเรื่องร้ายแรงขนาดนี้ นึกไม่ออกเลยว่าบุพการีทั้งสองคนของผมจะเสียใจมากแค่ไหน ถ้าโดนญาติที่ไม่ชอบกันทับถมด้วยก็จะยิ่งไปกันใหญ่

"กินเสร็จแล้วใช่ไหม เดี๋ยวกูจะได้เก็บจานให้" กวินถือโอกาสตัดบท ช่วยทำลายบรรยากาศที่อึมครึมได้อย่างดี

ผมเงยหน้าขึ้นมองเพื่อน จากนั้นก็พยักหน้า แต่ไม่ทันที่กวินจะช่วย เสียงใครบางคนก็ดังขัดจังหวะขึ้นซะก่อน

"ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวพี่จัดการคนนี้ให้เอง"

พวกเราทั้งสี่คนหันไปมองตามเสียงทุ้มๆ ที่ไม่ได้รับเชิญพร้อมกันทันที

"พี่โดม" พวกเราเรียกชื่อนั้นพร้อมกัน

ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าพี่โดมจะมาหาผม ไม่ว่าจะมาหาเพื่อมาซ้ำเติมหรืออะไรก็ตามแต่ แค่นี้ผมก็ดีใจแล้ว แต่ครั้นจะยิ้มให้และแสดงท่าทางดีใจก็ไม่กล้าเท่าไหร่

"ถ้าใครรีบก็ไปก่อนได้นะ เดี๋ยวพี่พาอินไปส่งที่คลาสเอง" พี่โดมบอกพลางเดินมาหยิบจานและขวดน้ำของผมขึ้นมาถือในมือ จากนั้นก็เดินดุ่มๆ ออกไป

"เอ่อ...งั้น...พวกกูไปก่อนนะเว้ย" น้ำหวานยิ้มแปลกๆ

"เออ เดี๋ยวเจอกัน" ผมตอบตกลงโดยไม่คิดจะหน่วงเหนี่ยวแม้แต่น้อย

เพื่อนสามคนทำหน้ายิ้มๆ จากนั้นก็รีบลุกขึ้นและเดินจากไปอย่างลุกลี้ลุกลน ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร แต่ก็ดีเหมือนกัน เพราะตอนนี้ผมอยากคุยกับพี่โดมแค่สองคน ไม่ได้เจอกันหลายวันแล้ว บอกตรงๆ ว่าผมก็คิดถึงพี่เขาไม่น้อย

หลังช่วยเก็บจานและทิ้งขวดน้ำให้ พี่โดมก็เดินกลับมาที่โต๊ะผม จะว่าไปผมก็รู้สึกประหม่ามากทีเดียว ที่จริงหลายๆ ความรู้สึกก็ระคนกันไปหมด

"เรื่องเยอะนะเราน่ะ"

มาถึงพี่โดมก็พูดแบบนี้ เล่นเอาผมใจเสียไปเลย

"ครับ" ผมรับคำสั้นๆ เหมือนไม่รู้จะพูดอะไร

"จะคุยตรงนี้เหรอ" พี่โดมถามพลางมองไปรอบๆ

ผมค่อยๆ ลุกขึ้นยืนและมองหน้าพี่โดมอย่างกล้าๆ กลัวๆ

"ตามมา"

บอกสั้นๆ แค่นั้น ร่างสูงปราดเปรียวก็เดินนำออกไปก่อน ผมรีบเดินตามไปทันที แต่ก็ยังเดินได้ไม่เร็วนัก เพราะยังมีอาการเจ็บๆ ที่ต้นขาอยู่บ้าง

"พี่โดมเดินช้าๆ หน่อยครับ ผมตามไม่ทัน" ผมร้องบอก

พี่โดมหยุดชะงักและหันมามอง ก่อนเปลี่ยนเป็นเดินช้าๆ ตามที่ผมขอ จนกระทั่งผมเดินตามทัน

ไม่กี่นาทีเราก็ปลีกตัวออกมาจากสังคมโลกที่วุ่นวายมาอยู่ในมุมสงบๆ แห่งหนึ่ง พี่โดมหยุดยืนหันหลังให้ รอให้ผมเดินเข้าไปหา ผมก็ไม่รอช้าที่จะทำอย่างนั้น ไม่นานสองขาก็มาหยุดอยู่ห่างพี่โดมเพียงหนึ่งช่วงก้าว สองตาหยุดอยู่ที่ไหล่กว้างและท้ายทอยที่น่ามองอย่างประหลาด สักพักก็เอ่ยปากพูด

"พี่โดม...พี่โดมอยากด่าผมไหม ต่อยผมก็ได้ เตะผมก็ได้ จะลงโทษผมยังไงก็ได้ ผมยอมทุกอย่างเลยพี่ ขอแค่ให้พี่โดมยกโทษให้ผม"

ไม่รู้ว่าผมดราม่ามากไปหรือเปล่า พี่โดมถึงกับหันขวับมามอง สีหน้าดูเหมือนจะไม่พอใจนัก หรือไม่งั้นผมก็คงคิดไปเอง

"ยังไม่ต้องมาห่วงเรื่องนั้นหรอก เอาตัวเองให้รอดซะก่อนเถอะ"

น้ำเสียงคล้ายตำหนิทำเอาผมหน้าเจื่อนไปเล็กน้อย แสดงว่าพี่โดมคงรู้เรื่องโพสต์นั่นแล้ว

"พี่โดมเป็นห่วงผมเหรอ" ผมตัดสินใจถามไปตรงๆ

ใบหน้าคมแสดงความเข้มขรึมผ่านแววตา พลันก็เบือนหน้าไปอีกทาง

"แล้วมึงคิดว่าที่กูมาหามึงเนี่ย กูมาหาเพราะอะไร คนอย่างมึงมีอะไรให้กูต้องมาหาเหรอ"

น้ำเสียงนั้นแฝงไปด้วยความรู้สึกหลายอย่าง ทั้งประชด ทั้งเย้ยหยัน ทั้งสมเพช และอาจจะมีความรู้สึกอีกอย่างที่ผมไม่ค่อยเข้าใจนัก

"ไม่รู้ครับ" ผมบอกเสียงเศร้า

พี่โดมแวบหันกลับมามอง ก่อนจะเบือนหน้าไปอีกและเอามือล้วงกระเป๋า

"คนอย่างมึงน่ะ ไม่มีอะไรดีเลยนะเว้ย ไม่มีเลยสักอย่าง"

พี่โดมพูดเหมือนกำลังด่าผม ที่จริงผมก็ใจเสียไปบ้างแล้ว แต่ทำไมผมถึงรู้สึกว่ามีบางอย่างซ่อนอยู่ในคำด่านั้นก็ไม่รู้ ผมก็เลยไม่รู้สึกกลัวเท่าไหร่

"ทำตัวเหี้ยๆ ไร้สาระ นิสัยก็เหี้ย ปากก็เหี้ย แถมยังมาแกล้งน้องกูอีก คนอย่างมึงมีค่าอะไรให้กูต้องมาหามึงวะ!"

พี่โดมหันมาตาขวางใส่ผม สายตาดุจ้องมาจนผมต้องหลบตา บอกตรงๆ ว่าผมไม่เข้าใจเลยว่าพี่โดมเป็นอะไร หรือพยายามจะสื่ออะไรกันแน่

"ถามแล้วทำไมไม่ตอบ!" พี่โดมถามเสียงดุเมื่อเห็นผมเงียบ

ผมเงยหน้ามองอย่างกล้าๆ กลัวๆ ในใจรู้สึกสับสนไปหมด "พี่โดมจะให้ผมตอบอะไรล่ะครับ ที่พี่พูดมาเมื่อกี้ ผมก็ไม่มีอะไรจะเถียง"

"ใครบอกว่ากูจะให้มึงเถียง" พี่โดมสวนมาทันควัน ยิ่งทำให้ผมงงหนัก

พี่โดมยกสองมือมาจับไหล่สองข้างผมไว้ จ้องหน้าผมเขม็ง ส่วนผมจะสบตาตรงๆ ก็ยังไม่กล้า จึงได้แต่เอียงหน้าหลบเล็กน้อย

"ฟังคำถามดีๆ นะเว้ย ไม่ต้องเถียงกู แต่ที่กูอยากรู้ก็คือ...กูอยากรู้ว่าคนอย่างมึงมีค่าอะไรให้กูต้องมาหาวะ! มึงตอบกูได้ไหม!" พี่โดมคาดคั้น บีบไหล่ผมแน่จนผมรู้สึกเจ็บ ไม่รู้ว่าพี่เขาลืมไปหรือว่าแขนอีกข้างของผมยังเจ็บอยู่

"ผมไม่รู้ ผมจะรู้ได้ไงว่าพี่มาหาผมทำไม" ผมเสียงดังใส่คืนบ้าง อีกอย่างก็ชักจะโมโหเหมือนกันที่อีกฝ่ายไม่สื่อสารให้ผมเข้าใจ

น่าแปลก...สีหน้าของพี่โดมดูไม่เหมือนกำลังโกรธผมเลย ตกลงพี่เขามาหาผมทำไมกันแน่ จะมาด่าผมหรือเปล่า แต่ท่าทางก็ไม่เหมือนด่าเลย ไม่รู้ว่าต้องการอะไร

"เด็กแก่แดดอย่างมึงเนี่ย ยังไม่รู้อีกเหรอ"

"พี่โดมพูดอะไรน่ะครับ ผมไม่เข้าใจ"

พี่โดมเงียบ สองมือเริ่มผ่อนน้ำหนักบีบจับลง ไม่นานก็ปล่อยมือลงจากหัวไหล่ของผม ทุกอย่างที่เกิดขึ้นตอนนี้ ไม่มีอะไรสักอย่างที่ผมจะตีความให้เข้าใจได้เลยแม้แต่อย่างเดียว

"ถ้ามึงไม่รู้ กูก็คงไม่มีอะไรจะคุยกับมึงละ"

พูดจบพี่โดมก็ทำท่าจะเดินหนีไป สัญชาตญาณบอกผมว่าผมต้องทำอะไรสักอย่างให้เร็วที่สุด ไม่งั้นผมอาจจะสูญเสียคนสำคัญคนนี้ไปตลอดชีวิต

ยังไม่ทันที่สมองผมจะสั่งการด้วยซ้ำ หรือไม่ก็อาจจะสั่งไปแล้วแต่ผมไม่ทันรู้ตัว ผมโผเข้ากอดพี่โดมไว้แน่นจนสุดแขน แม้จะเป็นแขนข้างเดียวที่แทบจะรั้งใครไว้ไม่ได้ก็เถอะ อย่างน้อยก็ดีกว่าปล่อยให้พี่โดมเดินจากผมไปโดยที่ผมไม่ได้พยายามทำอะไรเลย

เมื่อได้ซุกตัวในอกอุ่นๆ น้ำตาผมก็ไหลโดยไม่รู้ตัว แม้ว่าตอนนี้เพื่อนจะให้อภัยและเห็นใจผม แต่ก็ยังไม่ใช่สิ่งที่ผมโหยหา หรือไม่ก็คงเป็นคนละอย่างกัน เพราะชีวิตของคนเราต้องการสิ่งเติมเต็มหลายอย่าง ครอบครัว เพื่อน สังคมและใครสักคนที่ฟ้าอยากให้มาเจอกัน

เราเงียบกันอีกแล้ว ผมไม่มีอะไรจะพูด พี่โดมก็ไม่พูดแม้แต่คำเดียว แต่สิ่งที่ทำให้ผมเริ่มสัมผัสบางอย่างได้ก็คือ พี่โดมกอดผมตอบ แม้จะเบาบาง แต่ผมก็รู้สึกว่ามันมีความหมายสำคัญ อย่างน้อยก็สำคัญที่สุดในเวลานี้

สักพักผมก็เริ่มคิดเอะใจ

นั่นสินะ!

คนอย่างผมไม่มีค่าอะไรเลย ไม่เห็นจำเป็นที่พี่โดมต้องมาหาด้วยซ้ำ แต่เมื่อพี่โดมมาหาผมแล้วในเวลานี้และตอนนี้ ผมก็ขอเดาเอาเองว่า...

คนอย่างผมคงมีค่าสำหรับพี่โดมอยู่บ้าง!


::: CAPTAIN :::

ในที่สุดการประชุมที่น่าปวดหัวก็จบลงเสียที สรุปว่าโดยส่วนใหญ่แล้วบทลงโทษก็เป็นไปตามที่เราคาดเดากันไว้ก่อนหน้านี้ พี่สาโดนพักการเรียนหนึ่งภาค ปาร์ตี้โดนภาคทัณฑ์ ที่เหลือๆ ก็โดนว่ากล่าวตักเตือนกันไปตามระเบียบ

ถ้าแม่ผมพอใจกับบทลงโทษของมหาลัย เรื่องก็น่าจะจบแค่นี้ ผมก็หวังว่าแม่จะไม่ทำให้เรื่องยุ่งยากมากขึ้นไปอีก เพราะผมอยากให้เรื่องนี้จบๆ ไปเสียที

"ขอบใจมากนะเว้ยปาร์ตี้" ผมไม่ลืมบอกเพื่อนต่างคณะที่กำลังจะแยกย้ายกันไปคนละทาง

ปาร์ตี้หยุดและหันมายิ้มให้ ก่อนพูดตลกๆ กึ่งประชด "ไม่เป็นไรเว้ย กูชอบเสือกเรื่องของคนอื่นอยู่แล้ว"

"ขอโทษด้วยนะเว้ยที่มึงต้องมาเดือดร้อนไปด้วย" ผมอดรู้สึกเห็นใจไม่ได้จริงๆ

"คิดมากน่ะมึง เฮ้ยอะตอม พรุ่งนี้มึงอย่าลืมเอาใบสมัครมาให้กูด้วยนะเว้ย" ปาร์ตี้หันไปเตือนคนที่ยืนข้างหลังผม ใบสมัครเมื่อกี้เขาคงหมายถึงใบสมัครเข้าชมรมยูดีนั่นเอง

"เออ อย่าลืมชวนคนอื่นๆ มาสมัครด้วยนะเว้ย รับไม่จำกัด" อะตอมยิ้มดีใจ

"เออ เจอกันพรุ่งนี้เว้ย" ปาร์ตี้บอกแล้วก็เดินจากไป

พี่สาเดินออกมาจากห้องประชุมพอดี สีหน้าดูเศร้าและค่อนข้างเครียด ตอนอยู่ในห้องประชุมก็ร้องไห้ด้วย พอเห็นพวกเราแล้วพี่สาก็เดินหนีไปเฉยๆ โดยไม่พูดอะไร มีแต่พี่ปริมกับอั้มเท่านั้นที่เดินมาคุยด้วย

"พี่ขอโทษแทนสาด้วยนะกัปตัน"

"ไม่เป็นไรครับพี่" ผมยิ้มให้พี่ปริมบางๆ แต่ก็ดูจริงใจ

"คืออย่างงี้" พี่ปริมทำท่าเหมือนอยากบอกอะไรบางอย่างกับผม เธอทำท่าครุ่นคิดสักพักจึงเอ่ยปากเล่า "สาน่ะ...เขามีพ่อเป็นคนพิการ พิการจากอุบัติเหตุน่ะ แต่เขาไม่ค่อยชอบพ่อเขาหรอก เพราะว่าพ่อเขาเจ้าชู้ แล้วที่พ่อเขาพิการก็เพราะพาเมียน้อยไปเที่ยวหรืออะไรนี่แหละ แล้วก็เกิดอุบัติเหตุ เมียน้อยตาย แต่พ่อเขาเป็นอัมพาต เดินไม่ได้ ต้องใช้รถเข็น ตอนนี้ไม่ได้ทำงาน ลูกเมียดูแล สาเขาก็เลยรู้สึกว่าพ่อเป็นภาระ ก็เลยทำให้เขามีทัศนคติไม่ค่อยดีกับคนพิการเท่าไหร่"

เมื่อฟังมาถึงตรงนี้ พวกเราก็ถึงบางอ้อกัน จะว่าไปก็น่าเห็นใจพี่สาไม่น้อย แต่ผมก็คงช่วยอะไรไม่ได้นอกจากทำได้เพียงเห็นใจ เพราะคณะกรรมการก็ตัดสินไปแล้ว

"หวังว่ากัปตันคงจะเข้าใจพี่เขานะ" พี่ปริมทิ้งท้าย

"ครับพี่ ผมเข้าใจครับ" ผมยิ้มยืนยัน

พี่ปริมยิ้มบางๆ ให้ผม ดูเหมือนจะรู้สึกโล่งใจที่รู้ว่าผมไม่ถือสาเพื่อนของเขา

"พี่ไปแล้วนะ" พี่ปริมลาแล้วก็เดินจากไปพร้อมกับอั้มซึ่งเพียงแต่ยิ้มๆ ให้พวกเรา

เมื่อคนอื่นๆ ไปหมด ตอนนี้ก็เหลือผมกับอะตอมสองคนเท่านั้น เสร็จจากนี้ผมจะพาอะตอมกับอินไปที่บ้าน พี่โดมเสนอไอเดียว่าให้สองคนนี้เล่าเรื่องทั้งหมดให้ป๊าผมฟัง ป๊าผมน่าจะมีทางออกที่ดีให้ เพราะเด็กๆ อย่างพวกเราประสบการณ์ยังไม่มากพอ ใช้ประสบการณ์ผู้ใหญ่น่าจะดีกว่าเอาหัวไปโขกเหลี่ยมเสาด้วยตัวเอง

ยังไม่ทันที่ผมกับอะตอมจะได้ไปไหน อยู่ๆ ก็มีสาวคนหนึ่งโผล่มาตรงหน้า เธอมาพร้อมกับดอกไม้ช่อหนึ่งในมือสีขาวล้วน เมื่อเห็นปั๊บผมก็จำได้ สาวที่ผมเคยคุยด้วยในเฟสบุ๊คนั่นแหละ เธอเคยตามมาเจอผมที่คณะด้วยเมื่อไม่นานนี้

"อ้าวกรีน มาหาใครเหรอ" ผมร้องทักพลางยิ้มให้ คนยืนข้างหลังผมทำหน้าแปลกใจเล็กน้อย

"มาหากัปตันนั่นแหละ สู้ๆ นะ กรีนเป็นกำลังใจให้" พูดจบกรีนก็ยื่นดอกไม้ช่อนั้นมาให้ผม

ผมยังไม่รับทันที ทั้งประหลาดใจและแปลกใจไปพร้อมๆ กัน "โห ขอบใจนะกรีน จริงๆ ไม่ต้องขนาดนี้ก็ได้"

ถึงปากจะบอกอย่างนั้น แต่ผมก็ต้องรับไว้อย่างเกรงใจ ในช่อดอกไม้มีการ์ดด้วย ผมหยิบขึ้นมาอ่านเพราะรู้สึกว่ากรีนอยากให้อ่าน มีข้อความสั้นๆ ธรรมดาๆ เขียนด้วยลายมือไว้ว่า

"สู้ๆ นะกัปตัน เป็นกำลังใจให้เสมอนะ กรีน "

อ่านจบผมก็เงยหน้ายิ้มให้กรีนอีกรอบ

"กรีนให้เพื่อนดูคลิปแล้ว ทุกคนเห็นใจกัปตันทั้งนั้นแหละ พี่คนนั้นแย่มาก สมควรแล้วล่ะที่โดนทำโทษ ว่าแต่...พี่เขาโดนหนักขนาดไหนเหรอ" กรีนอยากรู้

"โดนพักการเรียนหนึ่งเทอมน่ะ"

"สมน้ำหน้า ดีแล้วที่โดนแบบนี้ คนแบบนี้ไม่น่ามาเรียนที่นี่เลย"

ผมไม่ต่อปากต่อคำด้วย ชักเริ่มรู้สึกว่าทำตัวไม่ถูก ผมไม่อยากเดาเลยว่าเพื่อนผู้หญิงต่างคณะคนนี้คิดอะไรกับผมหรือเปล่า เท่าที่คุยกันมา ผมรู้สึกได้ว่าเธอแสดงท่าทีสนใจผม แต่ค่าที่เคยอกหักเพราะเรื่องนี้ตอนมอปลาย ผมก็เลยไม่กล้าคิดว่าจะมีผู้หญิงที่ไหนมาชอบผมอีก

"แล้วนี่...จะไปไหนกันเหรอ" กรีนถามหลังจากที่อยู่ๆ เราก็เงียบกันไปสักพัก

"อ๋อ กำลังจะกลับบ้านพอดีเลย"

"อ๋อ...อืม...แล้ว...พรุ่งนี้ตอนเย็น กัปตันไปไหนหรือเปล่า" กรีนถามด้วยท่าทางแปลกๆ ที่ผมยังเดาไม่ออก

"พรุ่งนี้เหรอ" ผมทำท่าครุ่นคิด คนข้างหลังแอบเอามือสะกิดไหล่ผม ผมจึงแวบหันไปมองและถามเบาๆ "อะไร"

อะตอมไม่พูดอะไร ผมก็เลยต้องหันไปตอบคำถามเมื่อสักครู่นี้ของกรีน "ไม่ได้ไปไหนหรอก กรีนมีอะไรให้ช่วยหรือเปล่า"

กรีนส่ายหน้า "ไม่มี พอดีว่า...กรีนว่างน่ะ ก็เลยว่าจะ..."

"จะอะไร" ผมถามอย่างพาซื่อ คนข้างหลังก็สะกิดอีกแล้ว แต่คราวนี้ผมไม่หันไปมอง

"อ๋อ เอ่อ...พอดี...กรีนชวนเพื่อนไปกินข้าวด้วยที่พารากอน กัปตัน...ว่างไปกินด้วยกันไหม" ในที่สุดกรีนก็เฉลยซะที

ผมหันกลับไปมองอะตอมคล้ายกับจะถามความเห็น แต่อะตอมกลับนิ่งเฉย

"เพื่อนของกรีนน่ะ...อยากคุยกับกัปตันไง เขาชื่นชมกัปตันมากเลยนะ แล้วก็อยากเจอกัปตันมากด้วย ไปเจอเพื่อนกรีนหน่อยไหม" กรีนพยายามโน้มน้าว

ผมหันกลับไปมองอะตอมอีก แต่ก็เหมือนเดิม อะตอมไม่ยอมให้ความเห็นอะไรเลย ท่าจะพึ่งไม่ได้ซะแล้ว

"อ๋อ...ก็ได้นะ" ผมรับปากไปเพราะนึกไม่ออกว่าจะปฏิเสธยังไง เล่นชวนแบบนี้ก็คงจะปฏิเสธยากหน่อย

กรีนยิ้มแป้นขึ้นมาทันที ดูท่าทางตื่นเต้นด้วย "งั้น...กรีนจะบอกเพื่อนตามนี้เลยนะ"

ผมพยักหน้า "อืม"

"เย้ เพื่อนกรีนต้องดีใจมากแน่ๆ เลย" กรีนบอกพลางพิมพ์อะไรบางอย่างลงไปในมือถือ สงสัยจะไลน์ไปบอกเพื่อน เมื่อพิมพ์เสร็จกรีนก็ถาม "กัปตันจะกลับแล้วใช่ไหม"

ผมพยักหน้า

"นี่เพื่อนเหรอ" กรีนถามถึงอีกคนข้างหลังและทำหน้าสงสัย

"อืม" ผมตอบสั้นๆ อาจจะด้วยความลืมตัว หรือเพราะคิดไปว่าไม่จำเป็นต้องบอกให้กรีนรู้ตอนนี้ก็ได้

"ทำไมหน้าคุ้นๆ" กรีนทำท่านึก ไม่นานก็นึกออก "อ๋อ ชื่ออะตอมใช่ไหม ที่เป็นนายแบบ ตอนนี้มีคนเอารูปมาลงเต็มเพจมหาลัยเลยไม่ใช่เหรอ"

ผมกับอะตอมหน้าเสียด้วยกันทั้งคู่ ตอนอยู่ในห้องประชุม เราไม่รู้เลยว่าโลกข้างนอกเป็นยังไงบ้าง ไม่คิดว่าแค่ไม่กี่ชั่วโมงจะมีคนรู้แล้วว่าหนึ่งคนในโพสต์นั้นเป็นใคร แต่ก็คงไม่ใช่เรื่องแปลกหรอก เพราะงานของอะตอมน่าจะผ่านตาหลายคนมาบ้าง

"โห...แต่ว่า...ถ่ายแรงเหมือนกันนะ ถ้าทางมหาลัยรู้เข้า เขาจะโอเคหรือเปล่า" กรีนสงสัย

เราสองคนพากันเงียบ อาจจะเป็นเพราะกังวลนั่นแหละ แต่ความเงียบก็ดีตรงที่ทำให้คนเกรงใจ ตอนนี้กรีนคงรู้ตัวแล้วว่าเราควรจะร่ำลากันซะที

"งั้น...กรีนขอตัวก่อนนะ ที่บ้านมารับแล้ว เจอกันพรุ่งนี้นะกัปตัน อย่าลืมนัดล่ะ" กรีนกำชับก่อนร่ำลาไป

"โอเค ไม่ลืมหรอก" ผมยกมือทำท่าโอเคไปด้วย

พอกรีนไปแล้ว ผมก็หันไปคุยกับอะตอมด้วยสีหน้ากังวลทันที "เขารู้กันหมดแล้วนะเว้ยว่าเป็นมึง"

อะตอมยังคงไม่พูด ท่าทางมันดูแปลกไปจนผมรู้สึกได้ ผมจึงแกล้งว่ามัน

"เฮ้ย ทำไมเมื่อกี้มึงไม่ช่วยกูหน่อยวะ เห็นไหม...กูเลยต้องตอบตกลงเขาไปเลย"

"เขาชอบมึง มึงดูไม่ออกเหรอ" คราวนี้อะตอมยอมเปิดปากพูด แต่น้ำเสียงฟังดูเหมือนไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่

"ไม่รู้เว้ย กูไม่กล้าคิดหรอกว่าเขาจะชอบกู เคยเจ็บมาแล้วนี่หว่า" ผมทำหน้าเศร้าเล็กน้อย

คราวนี้อะตอมจึงยิ้มและทำท่าเห็นใจ "มีกูทั้งคน กูไม่ให้ใครมาทำมึงเจ็บหรอก ไปเหอะ เดี๋ยวป๊ามึงรอ ไอ้อินมันไลน์มาตามแล้ว"

หยอดแล้วก็รีบตัดบทไปทันที แต่ผมก็เห็นด้วย ขืนคุยพิรี้พิไรก็จะไม่ได้ไปไหนกันพอดี

... ... ...

เมื่อมาถึงบ้าน ป๊าก็กลับมาพอดีตามที่ผมกะเวลาเอาไว้ ส่วนแม่ยังอยู่ที่โรงงาน น่าจะกลับเกือบๆ สองทุ่ม ซึ่งก็เป็นเรื่องปกติที่แม่กับป๊ามักจะกลับบ้านเวลานี้อยู่แล้ว ยกเว้นว่าผมจะมาบ้าน

เมื่อพร้อมแล้ว อะตอมกับอินก็เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้ป๊าผมฟัง แรกๆ ก็กล้าๆ กลัวๆ แต่พอเห็นว่าป๊าผมตั้งใจฟังและไม่ตัดสิน ทั้งสองคนจึงสามารถเล่าได้อย่างสบายใจมากขึ้น ผมกับพี่โดมนั่งฟังไปด้วย บางคราวก็แอบสังเกตท่าทีของป๊า เพราะลึกๆ ก็อดกลัวไม่ได้ว่าป๊าอาจจะไม่เข้าใจ แต่เมื่อฟังจนจบ ป๊าผมก็ไม่แสดงท่าทีอย่างที่ผมกังวลให้เห็นเลย

ป๊าถามอะตอมหลายคำถาม อย่างเช่น ทำไมถึงเลือกถ่ายแบบ ทำไมไม่ทำอาชีพอื่น ไม่ถ่ายแบบได้ไหม ไม่ถ่ายแบบแนวนี้ได้ไหม งานที่ทำอยู่ตอนนี้เป็นอนาคตหรือเป็นแค่สะพานเชื่อมไปหาอนาคตที่ดีกว่า ทำไมเลือกมาเรียนที่นี่ อยากได้อะไรจากการเรียนที่นี่ อะตอมเชื่อว่าสิ่งที่ทำทั้งหมดเกิดจากความตั้งใจดีของตัวเองหรือเปล่า และอีกหลายๆ คำถามที่ช่วยให้อะตอมเข้าใจสิ่งที่ตัวเองทำได้ชัดเจนมากขึ้น เมื่อรู้จักตัวเองดีแล้ว อะตอมก็จะตอบคำถามได้อย่างมั่นใจ ป๊าให้กำลังใจอะตอมว่าไม่มีใครกล้าตัดสินอะตอมไม่ดีหรอกหากได้รู้เหตุผลเบื้องหลังเหล่านี้

ส่วนอิน ป๊าบอกเพียงว่าหากถูกจับได้อินก็ควรยอมรับผิดไปตามตรง เพราะเรื่องนี้เป็นเพียงความคึกคะนองตามประสาวัยเท่านั้น ที่สำคัญอินก็เลิกแล้ว แสดงว่าคิดเป็นระดับหนึ่ง แต่แค่เลิกทำอย่างเดียวไม่พอ ในระหว่างนี้อินต้องสร้างภาพใหม่ด้านบวกให้ตัวเองให้เร็วที่สุด ทำกิจกรรมช่วยสังคมเยอะๆ แม้สิ่งที่ผิดไปแล้วลบล้างไม่ได้ แต่ต้องทำให้คนเชื่อว่าอินเป็นคนดีได้ หนักก็จะเป็นเบาในที่สุด

เมื่อเริ่มเห็นทางสว่าง ทั้งสองคนก็ดูสบายใจขึ้นมาก เหลือก็เพียงแค่รอวันที่ "ของจริง" จะเกิดขึ้นเท่านั้น แต่ถ้าทำได้อย่างที่ป๊าผมสอน ผมก็เชื่อว่าทั้งสองคนจะผ่านพ้นเรื่องหนักๆ นี้ไปได้แน่นอน ถึงอย่างนั้นก็คงไม่ได้หมายความว่าจะไม่ได้รับโทษหรือบทเรียนอะไรเลย

ระหว่างรอแม่กลับบ้านมากินข้าวเย็นด้วยกัน ป๊าก็พาอะตอมไปดูรถคันที่จะให้ยืมไปใช้ขับอูเบอร์ น่าแปลกที่ไม่ชวนพวกเราอีกสามคนไปด้วยเลย พวกเราจึงนั่งคุยกันอยู่ข้างในไปเรื่อยเปื่อย กินของว่างรองท้องที่แม่บ้านทำมาให้กินไปพลางๆ

ไม่รู้สิ ผมรู้สึกว่าป๊าผมอยากคุยอะไรบางอย่างที่สำคัญกับอะตอม แต่จะเป็นเรื่องอะไรก็สุดจะคาดเดา

TBC

ถ้ายังมีคนอ่านอยู่ ผมก็จะลงจนจบนะครับ จนกว่าจะไม่มีคอมเมนต์หรือจำนวนเป็ดเป็น 0

นานแล้วที่ผมฝันอยากจะมีความรักที่อบอุ่นกับใครสักคนบ้าง แต่ก็ยังไม่เคยได้สัมผัสเลยตลอดยี่สิบกว่าฝนที่ผ่านมา ฝนตอนเด็กๆ ไม่หนาวเท่าไรหรอก แต่ฝนตอนโตทั้งหนาวและเหงาจนแทบทนไม่ไหว แต่ทุกครั้งที่เจอคนถูกใจ เขาก็มีแฟนกันหมด หรือไม่ก็ไม่ได้ชอบแบบผม ผู้ชายคนนี้คงเป็นเพียงอีกหนึ่งคนที่ผ่านมาแล้วผ่านไป ได้ชอบแค่ไม่กี่วินาทีก็ต้องหยุดใจไว้​

รักหลากฤดู - The Seasons Short Stories

[fc_fic]

 
รออ่านตอนต่อไป

[MayA@TK]

 

[oki]

ฝากฝังให้ดูแลกัปตันป่าวว ดีใจที่พ่อแม่เข้าใจในงานของอะตอมนะ จริงๆมันก็เป็นงานสุจริตอ่ะ

ติดตามต่อไปจ้า

[wutwit]

รอๆๆๆๆๆ อยากรู้บทสรุประหว่างอะตอมกับกัปตันหวังว่าไม่มีดราม่านะ ....

[Numai]

มารอทุกวันเลย ชอบๆๆๆ

 

[ommanymontra]

  เขียนได้น่าติดตามมากครับ 


 

[B52]

พ่อเขาคงจะรู้ถึงความสัมพันธ์ของทั้งคู่นะ

[lune]

ติดตามอยู่นะคะ
 

[seaz]

หวังว่าทุกๆ อย่างจะผ่านไปได้ด้วยดีทั้งคู่นะครับ

[♥►MAGNOLIA◄♥]

พี่โดม เข้าใจกับอิน ก็ดีต่ออินมาก  เพราะอิน โหยหาความรัก
แต่อินก็ต้องปรับเปลี่ยนตัวเองให้สมกับที่พี่เขากลับมาหา

กรีน จะเข้ามาป่วนหรือเปล่า
กัปตัน ก็คิดช้านะ ยังไม่คุ้นเคยกันเลย  ก็รับปากไปกินข้าวกันเขาแล้ว
แล้วว่าอะตอมไม่ช่วย
อะตอมก็สะกิดถึงสองครั้งอะตอมยังซื่อคิดไม่ออก  ไม่สะกิดสิ ถึงไม่ช่วย
แล้วยังบอกอะตอมเป็นเพื่อน ไม่เปิดเผยความสัมพันธ์ก็ถูก แต่อะตอมน้อยใจคิดมากแน่เลย

พ่อกัปตัน คงพาอะตอมไปพูดเรื่องความสัมพันธ์ของทั้งคู่สินะ
       
 

[fay 13]

 

[NuNam]

รออ่านต่อจร้า

[ohm]

ขอบคุณที่มาต่อคร้าบ

รออ่านตอนต่อไปนะ ^^

[HuskyLover]

EP24 (3/3)
รุมเร้า

::: ATOM :::

"หายโกรธกันแล้วเหรอ"

"ก็ประมาณนั้น แต่ก็ยังไม่หายสนิทหรอกครับ"

"หมายความว่าไง"

"ผมต้องหาเงินเข้าชมรมให้มันได้หนึ่งแสนก่อน มันถึงจะยกโทษให้ผม" คนตอบขำเบาๆ

"หนึ่งแสนเลยเหรอ" คนถามทำหน้าทึ่ง "งั้นเดี๋ยวพี่ช่วยหา พี่เคยทำกิจกรรมหาทุนสองสามครั้งแล้ว ถ้าเจอคนใจดีๆ นะ เผลอๆ ใช้เวลาไม่กี่วันเอง แต่ต้องทำแคมเปญให้ดีๆ คนถึงจะอยากสนับสนุน"

"จริงเหรอครับพี่โดม พี่โดมจะช่วยผมจริงๆ เหรอ"

น้ำเสียงและท่าทางลิงโลดของอินทำเอาคนนั่งหน้าสองคนสงสัย ดูมันจะร่าเริงเป็นพิเศษตั้งแต่พี่โดมยอมคุยด้วย ที่จริงอาจไม่ใช่ความสงสัยหรอก น่าจะเป็นการยืนยันสิ่งที่ผมกับกัปตันสงสัยมากกว่า

"ไม่ต้องช่วยมันหรอกพี่ ให้อินหาเอง ไม่งั้นผมไม่ยกโทษให้หรอก" ผมหันไปพูดหยอกเล่น

"อะไรวะมึง ให้กูมีตัวช่วยหน่อยไม่ได้หรือไงวะ" อินโอดครวญไม่จริงจังนัก พวกเราสามคนที่เหลือพากันหัวเราะชอบใจ

"เออ...งั้นพี่ไม่ช่วยดีกว่า" พี่โดมเข้าข้างผมทันที

"อ้าว ไหงเป็นงั้นล่ะพี่ คนชอบกันทำไมไม่ช่วยกันล่ะคร้าบบบ" อินทำเสียงทะเล้น

"ใครชอบมึง มโนแล้ว" พี่โดมบอกปัดเป็นพัลวัน ผมได้ยินเสียงคล้ายคนโดนตบหัวด้วย พอหันไปดูก็เห็นอินเอามือลูบหัวตัวเองและทำหน้าเหยเก

"เจ็บนะ คนยังป่วยอยู่ แทนที่จะช่วยดูแล มาตบหัวอีก"

"เอาอีกสักทีไหม" พี่โดมทำท่ายกมือขึ้นอีกครั้ง อินรีบเอามือข้างที่เหลือป้องไว้

"พูดความจริงก็ไม่ได้ จะอายทำไมล่ะพี่ สองคนข้างหน้าเขารู้กันหมดแล้ว"

"นี่แน่ะ รู้เหี้ยอะไรของมึง" พี่โดมอดตบหัวอีกฝ่ายเบาๆ ไม่ได้ คงเขินอย่างที่อินว่าก็เลยต้องหาอะไรทำ

"พูดไม่เพราะอีกแล้วนะครับ" อินแสร้งตำหนิ

"ถีบตกรถดีไม่ไหมเนี่ย" พี่โดมยกขาขึ้นทำท่าเตรียมจะถีบค้างไว้ อินผงะหนีทันที ไม่รู้ว่ากลัวจริงหรือกลัวเล่นๆ

"พี่โดมจะถีบเพราะร้องนักหรือเปล่าครับ" กัปตันเน้นเสียงตรงคำว่า "ร้องนัก" เพื่อให้พี่ชายสงสัย ถ้ารู้จักผวนคำก็คงเข้าใจได้ไม่ยาก

พี่โดมทำหน้างงๆ คล้ายกับพยายามประมวลผลคำพูดของน้องชายอย่างหนัก บางทีอาจจะผวนคำจาก "ร้องนัก" เป็น "นักร้อง" ก็ได้ ก็เลยงงว่าทำไมต้องถีบเพราะเป็นนักร้องด้วย

"ร้องนักก็...รักน้องไงพี่" ผมเฉลยให้เมื่อเห็นพี่โดมยังคงนึกไม่ออกซะที พวกเราสามคนพากันหัวเราะชอบใจลั่นรถ ส่วนพี่โดมหน้าออกเหวอๆ

"โห...ไม่ช่วยพี่เลยนะกัปตัน เล่นพี่แบบนี้เลยเหรอ" พี่โดมบ่นอุบเพราะเสียรู้ แต่สีหน้าก็ยิ้มๆ ไม่มีความขุ่นเคืองแม้แต่น้อย

บรรยากาศในตอนนี้คงพอจะบอกได้แล้วว่าความสัมพันธ์ของพวกเราจะไปทางไหน แม้จะเคยทำไม่ดีต่อกันมาก่อน แต่ไม่นานก็มีเหตุให้พวกเราเข้าใจกันและเห็นใจกันจนได้ บางทีพวกเราทั้งหมดที่มาพบกันครั้งนี้ อาจจะมาพบกันเพื่อทำเรื่องบางอย่างที่สำคัญร่วมกันก็ได้

สารถีจำเป็นของผมขับรถต่อไป ที่หมายแรกคือส่งอินที่บ้าน ตามด้วยพี่โดม ก่อนมาถึงที่หมายสุดท้ายที่คอนโดของเรา

หลังจากนั้นเราสองคนก็คงจะได้นอนหลับพักผ่อน เก็บแรงใจและกายไว้เผชิญกับสิ่งที่ไม่คาดฝัน ซึ่งน่าจะเกิดขึ้นในเร็ววันนี้ แม้จะน่าหวั่นใจ แต่เมื่อได้โค้ชชีวิตที่ดีอย่างป๊าของกัปตัน ความกลัวก็ลดน้อยลงไปบ้าง

... ... ...

"ผมไม่รู้จะพูดยังไงกับพวกคุณแล้ว ตอนนี้มหาลัยของเรามีเรื่องไม่เว้นแต่ละวัน ทำไมพวกคุณถึงได้ขยันทำแต่เรื่องแย่ๆ พวกนี้อยู่เรื่อย เฮ้อ" ท่านรองอธิการถอนหายใจอย่างหนักใจ ก่อนทิ้งตัวเอนบนพนักเก้าอี้ สีหน้าดูไม่สบอารมณ์นัก จะเรียกว่าบึ้งเลยก็ได้

เมื่อไม่กี่วันนี้ มหาลัยเพิ่งจะตั้งคณะกรรมการสอบสวนเรื่องของกัปตันไป ผ่านไปไม่กี่วันก็ต้องมาสอบสวนเพื่อนของกัปตันอีกคน ไม่รู้ว่าพรุ่งนี้จะมีอะไรอีกหรือเปล่า เพราะยังมีนักศึกษาลึกลับอีกหนึ่งคนที่ยังสืบไม่ได้ว่าเป็นใคร ถ้ารู้แล้วก็คงจะฉาวอีกรอบ

"ตอนนี้ข่าวมันออกไปทั่วแล้ว คุณรู้ไหมว่ามันส่งผลกระทบต่อชื่อเสียงของมหาวิทยาลัยมากแค่ไหน กฎระเบียบมันก็มีอยู่ ทำไมไม่รู้จักเคารพกฎกติกา แล้วอย่างนี้พวกคุณจะเป็นนิสิตที่มีคุณภาพได้ยังไง ที่สำคัญ ชื่อเสียงเราป่นปี้แบบนี้ ใครเขาจะอยากมาเรียนที่นี่ ผมอยู่ที่นี่มาเป็นสิบๆ ปี ไม่เคยเจอเรื่องแบบที่พวกคุณทำเลย เอ้า มีอะไรจะอธิบายก็ว่ามา" ท่านรองอธิการทำท่าคล้ายรำคาญ ยิ่งทำให้บรรยากาศในห้องประชุมเครียดไปกันใหญ่

ที่จริงตอนที่เกิดเรื่องของกัปตัน ท่านรองอธิการยังดูไม่เครียดเท่านี้ แต่พอเกิดเรื่องใหม่ซ้ำ แถมยังจะมีอีกเรื่องตามมาในไม่ช้าอีก ความอดทนที่จะรักษากิริยามารยาทจึงลดลงไป

ผมยังไม่พูดทันที เพราะต้องรวบรวมสมาธิและความกล้าหาญของตัวเองด้วย ป๊าของกัปตันแนะนำผมว่าไม่ควรพูดตอนที่รู้สึกกดดัน แต่ควรพูดหลังจากที่เห็นท่าทีผ่อนคลายของคู่สนทนาแล้ว แม้จะเพียงนิดเดียวก็สร้างความมั่นใจให้คนพูดได้ เมื่อท่านรองอธิการมีสีหน้าอ่อนลงเล็กน้อย ผมจึงเริ่มพูดตามที่ป๊าของกัปตันแนะนำเอาไว้

"ถ้าผมไม่ถ่ายแบบ ผมจะเอาอะไรกินล่ะครับ ผมจะเอาเงินที่ไหนมาเรียน ครอบครัวผมไม่ได้ร่ำรวย ผมต้องทำงานส่งตัวเองเรียนตั้งแต่มอสี่ ผมก็ไม่ได้อยากทำแบบนี้หรอก แต่เพื่อความอยู่รอดผมก็ต้องทำ อาชีพมันมีเยอะก็จริงนะครับ แต่ผมก็อายุแค่นี้เอง จะให้ผมไปทำอาชีพอะไรล่ะครับที่ผมจะมีเงินมากพอที่จะเลี้ยงพ่อ เลี้ยงตัวเอง แล้วก็ส่งตัวเองมาเรียนที่นี่ได้ ใช่ครับ...ผมเลือกวิธีหาเงินไม่ได้ แต่ที่ผมเลือกมาเรียนที่นี่ มันก็แปลว่าผมก็อยากมีชีวิตที่ดีกว่านี้ไม่ใช่เหรอครับ ถ้าไม่ใช่เพราะผมใฝ่ดี ถ้าไม่ใช่เพราะผมอยากมีอนาคตที่ดีกว่านี้ ผมก็คงไม่ดิ้นรนมาเรียนที่นี่หรอก เพราะผมรู้ว่าที่นี่มีโอกาสให้ผม ที่นี่จะเปลี่ยนชีวิตผมได้ ที่ผมพยายามทำทุกอย่างจนได้มาเรียนที่นี่ ก็เพราะผมอยากได้โอกาสดีๆ เหมือนที่คนอื่นเขาได้ครับ ให้โอกาสดีๆ แบบนี้กับเด็กที่สู้ชีวิตอย่างผมบ้างไม่ได้เหรอครับ หรือว่าจะมีให้แต่ลูกคนรวยอย่างเดียว"

ดูเหมือนคณะกรรมการจะอึ้งกันไปทั้งห้อง ความเงียบแล่นเข้าครอบคลุมพื้นที่ว่างของเสียงในทันที ได้ยินก็แต่เสียงแอร์ครางหึ่งเบาๆ เท่านั้น เมื่อผมหันไปมองรอบๆ โต๊ะ ผมก็เห็นบางคนมีแววตาสลดวูบ บางคนก็แสดงความเห็นใจ

"ผมไม่ได้มีเจตนาที่จะทำให้ที่นี่เสื่อมเสียเพราะการถ่ายแบบของผมเลยนะครับ เพราะมันเป็นอาชีพส่วนตัวที่ผมเลือกเอง ไม่เกี่ยวอะไรกับมหาลัย ถึงจะดูไม่ดีในสายตาคนอื่น แต่มันก็เป็นอาชีพสุจริต ผมทำเพราะผมแค่อยากหาเงินมาเรียนหนังสือ ไม่ได้ทำเพราะอยากให้ใครเสียชื่อเสียง เป้าหมายชีวิตของผมไม่ใช่แค่นี้นะครับ วันนี้ผมจน ผมมีทางเลือกไม่เยอะเหมือนนิสิตคนอื่นๆ แต่วันหนึ่งที่ผมเรียนจบ ผมก็จะมีโอกาสดีๆ มีทางเลือกดีๆ เหมือนที่คนอื่นมี นี่คือเป้าหมายจริงๆ ของผมครับ"

ทั้งห้องยังคงเงียบอย่างเดิมเมื่อผมพูดจบ คณะกรรมการนั่งมองหน้ากันไปมาแต่ไม่มีใครพูดอะไร หนึ่งในนั้นมีอาจารย์ที่ปรึกษาของผมด้วย เหตุผลของผมคงทำให้แต่ละคนลำบากใจพอดูว่าจะลงโทษผมยังไง ตามระเบียบแล้ว ถ้าทำให้มหาลัยเสียชื่อเสียง โทษอาจจะถึงขั้นพักการเรียนหรือจะให้ออกก็ได้

เมื่อไม่มีใครพูด ผมจึงพูดต่อซะเอง "เอาเป็นว่าผมยินดีจะให้ลงโทษผมยังไงก็ได้นะครับ แต่ถ้าจะขอไม่ให้ผมทำอาชีพนี้อีก ผมคงรับปากได้ยาก ครั้งหนึ่งผมเคยหิว ไม่มีเงินกินข้าว มันทรมานมากนะครับ ถ้าไม่ทำอะไรสักอย่างผมก็จะอดตาย แต่อาชีพที่หลายคนดูถูกว่าไม่ดีกลับทำให้ผมมีข้าวกิน ผมกับพ่อไม่อดตายเพราะอาชีพนี้ ผมมาเรียนที่นี่ได้ก็เพราะอาชีพนี้ แล้วที่สำคัญ...ผมก็คงต้องทำอาชีพนี้ต่อไปจนกว่าจะเรียนจบและมีงานทำ แต่ถ้าอาชีพของผมทำให้มหาลัยเสียชื่อเสียง จะเอาอนาคตของผมคืนไป...ผมก็คงทำอะไรไม่ได้หรอกครับ"

"คงไม่ถึงขนาดนั้นหรอกอะตอม" อาจารย์ต่อโพล่งขึ้นมาเป็นคนแรก สายตาทุกคู่เปลี่ยนจากจ้องผมไปจ้องอาจารย์ต่อแทน นี่คือจังหวะเวลาที่ดีที่สุดที่อาจารย์ต่อจะขยายความ

"ท่านรองครับ ผมไม่รู้ว่าใครจะคิดยังไงนะครับ แต่สำหรับผม...โลกมันเปลี่ยนไปแล้ว ในยุคของพวกเรา เราโตมากับความเชื่อว่าการเต้นกินรำกินเป็นเรื่องน่าอาย แต่ทุกวันนี้...คนเต้นกินรำกินมีชื่อเสียง มีเงิน มีคนยอมรับ มันไม่ใช่อาชีพที่น่ารังเกียจอีกต่อไปแล้วครับ เพราะมันสร้างความบันเทิงให้คน คนสมัยนี้ทำงานหนัก เครียด เขาต้องการความบันเทิง ก็ต้องมีอาชีพเต้นกินรำกินให้คนหายเครียด มันเป็นอาชีพที่ทำประโยชน์ให้สังคม มหาลัยเรายังสอนเรื่องพวกนี้เลยไม่ใช่เหรอครับ" อาจารย์ต่อหยุดพักเพื่อดูการตอบรับ จากนั้นก็พูดต่อ

"เด็กสมัยนี้เขาเปิดเผยตัวตนมากกว่าพวกเรา เขาเป็นตัวของตัวเองมากกว่า งานถ่ายแบบพวกนี้เกิดขึ้นจากความต้องการของมนุษย์เราๆ ไม่ใช่เหรอครับ พวกเราอยากดูของพวกนี้ แต่เราต้องเก็บกดไว้ในยุคของพวกเรา ถ้ามองกันอีกด้านหนึ่ง...ผมว่ามันก็เป็นเรื่องความเท่าเทียมทางเพศด้วยครับ สมัยก่อนหนังสือแบบนี้มีแต่ผู้หญิงถ่าย เพราะผู้ชายอยากดู ผู้ชายดูไม่แปลก ไม่ผิด ไม่น่าอาย แต่ยุคนี้ผู้หญิงเขาก็อยากดูผู้ชายบ้าง เพราะเขาไม่จำเป็นต้องเก็บกดความรู้สึกของตัวเองเหมือนผู้หญิงยุคเรา หรือแม้กระทั่งกลุ่ม LGBT เขาก็อยากดูภาพพวกนี้ มันก็เกิดเป็นธุรกิจ แต่ถ้ามองลึกๆ มันก็เป็นธุรกิจที่ดีนะครับ เพราะมันทำให้เพศต่างๆ เท่าเทียมกัน ไม่เหมือนยุคของพวกเราที่มีแต่ผู้ชายแท้ๆ เท่านั้นที่ทำแบบนี้ได้ ซึ่งถือเป็นการกดขี่เพศหญิงหรือเพศอื่นๆ ทางหนึ่ง ทุกวันนี้...ความคิดพวกนี้มันใช้กับสังคมปัจจุบันไ่ม่ได้แล้วครับ"

เสียงฮือฮาของคนในห้องประชุมดังขึ้น ผมไม่ค่อยได้คุยกับอาจารย์ที่ปรึกษาของตัวเองนักหรอก เพราะเรียนเสร็จก็มักไปทำงานอื่น วันนี้ได้ฟังแกพูดยาวๆ เป็นครั้งแรก ไม่คิดว่าอาจารย์ต่อจะมีความคิดแตกต่างสุดขั้วขนาดนี้ ใครฟังแกพูดคงต้องอึ้งไปตามๆ กัน

"ทำไมเราไม่ใช้โอกาสนี้ชี้แจงกับสังคมไปล่ะครับว่ามหาลัยของเราให้ความเคารพในอาชีพของนักศึกษา เคารพในความหลากหลายทางเพศ เคารพในการเปลี่ยนแปลงของยุคสมัย เราต้องสอนให้นิสิตของเราใช้ชีวิตในยุคของเขาได้ครับ ผมว่าตรงนี้ต่างหากเป็นจุดขายสำคัญ" อาจารย์เว้นจังหวะ ดูเหมือนคนที่นั่งฟังเริ่มส่งสัญญาณคล้อยตามมากขึ้น

"อาจารย์อย่างพวกเรา ตอนกลางวันก็สอนหนังสือเหมือนอาจารย์ทั่วไป แต่ตกเย็นอาจารย์หลายคนก็เข้าผับ กินเหล้า เที่ยวเตร่ นอกเวลามหาลัยแล้วทุกคนก็มีชีวิตส่วนตัวของตัวเอง จะทำอะไรก็ได้ ขอแค่มาทำงานตามที่ตกลงให้ได้ก็พอแล้ว เราเคารพชีวิตส่วนตัวของอาจารย์ได้ก็ต้องเคารพชีวิตส่วนตัวของนิสิตได้ไม่ใช่เหรอครับ เขาจะทำอะไรนอกเวลาเรียนก็เรื่องของเขา ขอแค่ให้เขามาเรียน ตั้งใจเรียนและสอบผ่าน แค่ทำหน้าที่นิสิตให้ครบถ้วนก็พอแล้ว เอาตรงๆ นะครับ ถ้าอาจารย์มหาลัยจะไปถ่ายแบบอย่างนั้นบ้าง สำหรับผม...ผมไม่มีปัญหา ผมก็ไม่อยากอ้างแต่ต่างประเทศหรอกนะครับ แต่ไม่นานนี้มีข่าวอาจารย์สอนคณิตไปถ่ายแบบเซ็กซี่ ก็ไม่เห็นเขาเป็นอะไรกัน เขาก็ยังสอนได้เหมือนเดิม ผมว่าเราต้องหลุดออกจากกรอบคิดเดิมๆ บ้าง นี่ต่างหากที่จะทำให้เราเป็นมหาลัยชั้นนำ"

ประโยคท้ายเรียกเสียงฮือฮายิ่งกว่าเดิม ผมเองยังไม่กล้าคิดอย่างที่อาจารย์ต่อคิดเลย สมแล้วที่เขาว่าเด็กและอาจารย์คณะนี้ติสต์แตกกันแทบทุกคน

"เอาอย่างนี้ไหมครับ ผมเสนอว่า...เราจัดงานแถลงข่าว แล้วก็ยืนยันจุดยืนของเรา บอกสังคมไปเลยว่าเราเคารพสิทธิในร่างกายของนิสิต เราเคารพสิทธิของเพศวิถีที่เท่าเทียม เราเคารพการตัดสินใจ เคารพอาชีพและความเป็นส่วนตัวของนิสิตและอาจารย์ทุกคน สังคมสมัยใหม่เราต้องเคารพเรื่องพวกนี้ครับ เราแค่อยู่ร่วมกันด้วยกฎกติกาบนพื้นฐานที่จะไม่ทำให้ใครเดือดร้อนก็เพียงพอแล้ว เรื่องนี้เป็นเรื่องใหม่ เราต้องให้ความรู้แก่สังคมเรื่องสิทธิในร่างกายของเราครับ สังคมควรจะเลิกตัดสินคนว่าดีหรือไม่ดีเพียงเพราะเขาถ่ายแบบเซ็กซี่หรือโป๊เปลือยได้แล้ว อ้อ ให้อะตอมเขาแถลงข่าวด้วยก็น่าจะดีครับ ให้นักข่าวได้ฟังเขาพูดเองเลย เราไม่ต้องพูดแทนเขา ไม่ทราบว่าท่านรองคิดเห็นยังไงครับ"

อาจารย์ต่อโยนคำถามกลับไปที่ท่านรองอธิการในตอนท้าย ผมสังเกตเห็นว่าสีหน้าของท่านดูผ่อนคลายมากขึ้น ส่วนคนอื่นๆ ก็มีอาการคล้ายๆ กัน ที่คนเขาพูดกันว่าที่นี่เป็นแหล่งรวมของคนคุณภาพ ผมก็เริ่มเห็นภาพนั้นบ้างแล้ว เพราะทุกคนรับฟังและเข้าใจเหตุผลของอาจารย์ต่อ แต่ถ้าอาจารย์ไปพูดเรื่องนี้ที่อื่นคงไม่เป็นแบบนี้

ท่านรองอธิการถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะพูด "ผมคิดว่าวันนี้เราพักเรื่องหาบทลงโทษไว้ก่อนละกันนะครับ ยังไงผมจะขอหารือกับท่านอธิการอีกสักรอบ ผมคิดว่าเรื่องนี้เราคงตัดสินใจกันเองไม่ได้ สื่อก็เพ่งเล็งเราด้วย ถ้าผลีผลามทำอะไรไปอาจเป็นผลเสียมากว่าผลดี ทุกท่านเห็นว่ายังไงครับ"

ไม่มีใครคัดค้านท่านรองอธิการแม้แต่คนเดียว แปลว่าเรื่องของผมจะยังไม่จบภายในวันนี้ แต่ความไม่แน่นอนก็ยังรออยู่ข้างหน้า เพราะเรื่องนี้เป็นเรื่องใหญ่พอสมควร เผลอๆ อาจจะต้องถึงมือคณะกรรมการที่สูงกว่านี้ก็ได้

ก่อนออกจากห้อง ผมรีบเดินไปยกมือไหว้ขอบคุณอาจารย์ต่อ อาจารย์ตบไหล่ผมเบาๆ เป็นเชิงให้กำลังใจ ช่วยให้ผมมีกำลังใจมากขึ้นทีเดียว

เมื่อลงมาจากห้องประชุม ผมก็พบว่ามีเพื่อนๆ ที่คณะมายืนให้กำลังใจหลายคน รุ่นพี่บางคนก็มาด้วย เพื่อนต่างคณะอย่างอั้ม ปาร์ตี้และคอปเตอร์ก็มา ทุกคนคงอยากรู้ว่าผลการประชุมเต็มแก่ ถ้าหากผมถูกไล่ออก คนที่มาก็พร้อมจะก่อหวอดประท้วงทันที

แน่นอนว่าคนที่ผมเห็นก่อนใครก็คือกัปตัน ที่จริงก็มองหาง่ายกว่าคนทั่วไปด้วยซ้ำเพราะเขาใช้วีลแชร์ เรายิ้มให้กันทันทีที่สายตาเราเจอกัน ยิ้มของเขาช่างดีต่อใจของผมจริงๆ แต่พอนึกได้ว่าเขามีนัดกับกรีนเย็นนี้อีกแล้ว

ผมกลับรู้สึกว่ารอยยิ้มของกัปตันเหมือนมีหนามเล็กๆ แทงใจส่งมาด้วย

TBC

ถ้ายังมีคนอ่านอยู่ ผมก็จะลงจนจบนะครับ จนกว่าจะไม่มีคอมเมนต์หรือจำนวนเป็ดเป็น 0

[fc_fic]

 

[wutwit]

รออ่านจนบทสรุปสุดท้ายโน่นแหละคับ จะเกิดอะไรกับกัปตันอีกมั้ย!!!! รออออออ

[ommanymontra]

 

[♥►MAGNOLIA◄♥]

อ.ต่อ มีแนวคิดที่ทันสมัย เข้าใจโลกปัจจุบันมาก
เข้าใจนักศึกษา เพศที่มากกว่าสองเพศ รวมทั้งความต้องการของคน
สังคมโดยทั่วไปควรมีคนที่มีทัศนคติที่ยืดหยุ่น
ไม่ใช่สุดโต่ง หัวเก่า หัวโบราณ มองโลกด้านเดียว

กัปตัน ยังไม่รู้ตัวว่าทำให้อะตอมน้อยใจ
รู้สึกว่ามีแต่อะตอม ที่กลัวว่าไปการพูด การกระทำของตัวเอง
ไปกระทบอารมณ์ ความคิดของกัปตันฝ่ายเดียว
       
 

[fay 13]

จะรออ่านนะคะ

[Numai]

อยากให้อะตอมมีความนุขสักที

เหนื่อยยากลำบากเหลือเกิน