หัวข้อ: +++++++++ดวงใจรักขสะ+++++++++ แจ้งข่าวหน้า๘

[ชมพูพาล]

ดีใจมาอัพต่อ รอๆ ตอนต่อไปค่ะ

[natsikijang]

ชอบพารัมกับสหัส    พลิกโผสุดๆ  สงสารพารัมต้องเจอแต่เรื่องร้ายๆ แต่ชื่นชมที่ยังปรับตัวเร็วและอยากให้สหัสใจอ่อนเร็วๆ  พารัมจะดีจะร้ายก็รู้จักแล้วก็แสดงออกอย่างจริงใจว่าชอบสหัสมาตั้งสามปี    อยากให้ธีรันออกมาบ้าง คิดถึงเจ้าเด็กน้อยเจ้าของดวงใจวิรัลและเธราจัง   อยากเห็นฉากราซีนเล่นกับหลานค่ะ ราซีนกวนๆดี

[nevergoodbye]

อ่านดวงใจบรรณาการ จนมาถึงเรื่องนี้รวดเดียวเลยค่ะ
แฟนตาซีมากๆ มีเรื่องให้คาดไม่ถึงตลอด

แต่อยากให้คนเขียนเว้นบรรทัดให้ห่างกว่าค่ะ (เคาะ 2 ครั้ง) แบบนี้มันติดกันเกินไป อ่านไม่ค่อยสบายตาค่ะ
บางพารากราฟก็ยาวมากติดกันเป็นพรืด (อ่านในมือถือ) ถ้าสามารถตัดมาขึ้นย่อหน้าใหม่จะดีมากเลยค่ะ

ปูเสื่อรอว่าสหัสจะตกหลุมยักษ์ตอนไหน 

[primprie]

๕๐%หลัง
                พารัมที่ถูกปิดตาเดินตามสหัสไปอย่างว่าง่ายแม้เขาจะมองไม่เห็นแต่ประสาทสัมผัสที่ดูจะแม่นยำเกินกว่าคนทั่วไปนั้นทำให้เขาไม่ลำบากมากนัก
                “รอข้าตรงนี้นะ” สหัสหันไปบอกพารัมก่อนหันไปมองคนที่เดินตามมาเงียบๆอย่างกังวลใจไม่น้อย รูปร่างบอบบางผิวที่เนียนราวไม่เคยต้องแดดลมนั้น แม้จะอยู่ในเสื้อผ้าของชาวบ้านทั่วไปแต่ก็สะดุดตาไม่น้อย สหัสตัดสินใจปิดตาสองสีของพารัมไว้เพราะไม่ว่าอย่างไรเสียพารัมในร่างมนุษย์นั้นไม่มีไอของยักษ์แม้แต่นิด จึงไม่ยากหากจะโกหกว่าเป็นมนุษย์ธรรมดาถ้าไม่มีใครเห็นดวงตาสีประหลาดนั่น
                อมนุษย์ทุกตนสามารถกลายร่างให้เป็นมนุษย์ได้ แต่สิ่งหนึ่งที่ไม่สามรถปกปิดได้คือกลิ่นไอแห่งเผ่าพันธุ์ อมนุษย์จะมีกลิ่นไอที่แผ่ออกมาราวประกาศศักดาแห่งเชื้อชาติตน แต่ทุกตนมักจะพรางให้กลิ่นไอของตนนั้นเบาบางที่สุดเมื่ออยู่ในเมืองมนุษย์เสมอเพื่อจะจะพรางตัวได้ง่ายหากเกิดการล่าขึ้นเพราะไม่ว่าอย่างไรเสีย มนุษย์ในสายตาของพวกอมนุษย์ก็ไว้ใจไม่เคยได้ แม้แต่สหัสเองก็เคยคิดอย่างนั้นก่อนจะได้มาเจอกับท่านเธรา
                พารัมพยักหน้ารับก่อนนั่งลงในร้านอาหารข้างทางที่สหัสพามา เสียงของสหัสที่สั่งขนมและน้ำชามาให้ทำเอาพารัมอมยิ้ม เพราะอย่างน้อยสหัสก็จำไดว่าเขาชอบกินอะไร
                กลิ่นและเสียงฝีเท้าของสหัสห่างออกไปเรื่อยๆ เมื่อผ่านไปสักพักอาหารที่ถูกนำมาวางตรงหน้าของพารัม
                “เจ้าตาบอดรึ” เสียงใสๆของหญิงสาวที่ฟังแล้วอายุคงเพิ่งพ้นวัยเด็กมาไม่นานถามขึ้นมาอย่างสงสัย พารัมพยักหน้าก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบอาหาร แต่แล้วก็มีมือบางๆมาคว้าที่ข้อมือเขาก่อนจะพาไปหยิบอาหารในจานอย่างหวังดี
                “ของกินอยู่ตรงนี้นะ แล้วนี่ชา” หญิงสาวนำมือของพารัมไปแตะที่จานและเลื่อนไปแตะแก้วชา
                “ขอบใจนะ” พารัมกล่าวขอบคุณเบาๆ ก่อนเสียงฝีเท้าของหญิงสาวจะห่างออกไป มือเรียวหยิบอาหารเข้าปากช้าๆรสชาติแสนธรรมดานั้นแทบจะทำเอาพารัมเบ้ปาก เขานึกถึงฝีมือท่านเจเนสเสียจริงพารัมคิดก่อนฝืนกินเข้าไปจนหมดเพราะเสียดายค่าอาหารที่สหัสจ่ายไป
                พารัมนั่งกินขนมปังที่แสนจะฝืดคอพลางยกชาจิบไปเรื่อยๆ หูก็ฟังคนรอบตัวคุยกันไปมาอันรานั้นอยู่ติดกับเมืองอมนุษย์มีเพียงแค่ป่าศักสิทธิ์กั้นแถมยังเป็นช่วงที่แคบที่สุดของผืนป่าศักสิทธิ์เสียด้วย อันราจึงเต็มไปด้วยอมนุษย์มากมายพารัมรู้สึกถึงกลิ่นไอของอมนุษย์ต่างๆหลากหลายรอบตัว แต่ดูเหมือนจะไม่มีใครสนใจเขาเท่าไหร่นักยกเว้นเจ้าของกลิ่นไอเจ้าปัญหาที่ใกล้เข้ามา ไมนา สินะ
                “ร้านเต็ม ข้านั่งด้วยนะหนุ่มน้อย” คำถามที่ดูเหมือนจะไม่รอคำตอบ เมื่อพารัมรู้สึกว่าเก้าอี้ตรงข้ามตนนั้นถูกจับจองโดยเจ้าของเสียงแทบจะทันที
                พารัมกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก เมื่อรู้สึกถึงการจับจ้องที่ดูจะไม่เป็นมิตร ไม่รู้สิแม้จะไม่เห็นแต่พารัมก็รับรู้ถึงความไม่ปลอดภัยของคนตรงหน้า
                “รอใครอยู่เหรอ” เสียงทุ้มถามมาอีกครั้งพร้อมกับหันไปตะโกนสั่งของกินกับคนขาย
                พารัมเลือกที่จะนิ่งเงียบไม่ตอบคำถาม ร่างบอบบางขยับเกร็งอย่างระวังเต็มที่ภาวนาในใจให้สหัสกลับมาโดยเร็ว
                “ข้าถามไม่คิดว่าจะตอบข้าหน่อยรึไง” เสียงทุ้มถามมาอีกครั้งคราวนี้มีเจืออารมณ์คุกคามมาด้วย บ่งบอกว่าเจ้าตัวคงไม่พอใจเท่าไหร่นักที่พารัมไม่ยอมตอบ
                “อย่ายุ่งกับเขา” เสียงใสๆของหญิงสาวที่พารัมจำได้ว่าเป็นคนเดียวกับที่พูดกับเขา หญิงสาวคงเป็นเด็กทำงานอยู่ที่ร้านนี้
                “อย่ายุ่งนังอัปลักษณ์” เสียงเจ้าไมนาตะหวาดก้อง แม้จะมองไม่เห็นแต่พารัมก็รับรู้ได้ทันทีว่าเสียงอันดังของเจ้าไมนานั้นสร้างความอับอายให้สาวน้อยที่ใจดีมาช่วยเขาขนาดไหน
                “ข้ารอคนรักอยู่” พารัมเลือกตอบออกไปสั้นๆ
                “แล้วคนรักเจ้าไปไหนถึงปล่อยให้เจ้านั่งอยู่คนเดียวแบบนี้ล่ะ หืม”
                “เขาไปพบเพื่อน เอาข้าไปด้วยจะเสียเวลาเลยให้รอที่นี่ ก็อย่างที่ท่านเห็นข้าตาบอด” พารัมตอบ
                “แล้วเจ้ามาจากไหน เพิ่งมาอันราสินะข้าถึงไม่คุ้นหน้าเลย มีอะไรให้ข้าช่วยบอกข้าได้เลยนะในอันราไม่มีอะไรที่ข้าไม่รู้”
                 “ท่านจะเปลี่ยนโต๊ะหรือไม่” น้ำเสียงที่แทรกมาของหญิงสาวเจือความเป็นห่วงไม่น้อย
                “ข้าบอกว่าอย่ายุ่งนังอัปลักษณ์”
                “ข้าคิดว่าท่านควรให้เกียรติหญิงสาวมากกว่านี้ นางแค่เป็นห่วงข้าเท่านั้น” พารัมเริ่มไม่พอใจมากขึ้นเมื่อเจ้าไมนาตรงหน้ายังคงหยาบคาย
                “ท่านไปนั่งโต๊ะตรงโน้นเถอะ” หญิงสาวพูดพลางเข้าไปจับแขนพารัมให้ลุกขึ้น
                พารัมขยับตัวลุกตามพลางชะงักเบาๆเมื่อหญิงสาวกระซิบบางอย่างให้พารัมฟัง “เจ้าไมนาตนนี้มันชอบหนุ่มรูปงามเยี่ยงท่าน ระวังตัวด้วยเหมือนมันจะสนใจท่านไม่น้อยเชียว”
                หากยังไม่ทันจะได้ตอบหรือขยับลุกยืนได้เต็มที่พารัมก็รู้สึกว่าหญิงสาวที่จับแขนเขาอยู่ถูกผลักอย่างแรงจนทำเอาพารัมล้มลงไปด้วยพร้อมเสียงตวาดลั่นของไมนาเจ้าปัญหา
                “ชอบสาระแนนักนังโซลา”
                “ออกไปจากร้านของข้าเลย อย่าคิดว่าข้าจะกลัวเจ้านะเจ้าพวกอมนุษย์ ถือว่ามีราชาหนุนหลังเลยวางอำนาจไปทั่ว ข้าเกิดที่นี่เป็นคนอันราแต่กำเนิดไม่กลัวเจ้าพวกอมนุษย์พลัดถิ่นอย่างเจ้าหรอก” เสียงของหญิงสาวที่พารัมได้ยินว่าชื่อโซลาเถียงอย่างไม่เกรงกลัว
                พารัมยันตัวลุกขึ้นก่อนพยายามพาตัวเองเข้าไปใกล้หญิงสาว เมื่อจับต้นแขนหญิงสาวได้เขาก็ดันเอาหญิงสาวไปไว้ด้านหลัง
                “ข้าจะนั่งร่วมโต๊ะกับท่านไม่ไปไหน อย่าโกรธไปเลยอุตส่าห์ได้มาพบกันทั้งทีถือว่าชะตาลิขิตจะโมโหให้อารมณ์เสียไปทำไมกันเล่า” เมื่อพอจะรู้แล้วว่าคนตรงหน้ามีรสนิยมเป็นเด็กหนุ่มและดูเหมือนว่าจะสนใจตนพารัมจึงเลือกใช้สิ่งที่ถนัด มารยา
                “หึ...มันต้องอย่างนี้สิ เอ้านั่งๆ โซลาไปหาของกินมาเอาของที่ดีที่สุดในร้านที่เจ้าจะหาได้มาเลยข้าเลี้ยงหนุ่มน้อยนี่เอง”
                “แต่...” โซลาอ้าปากจะเถียงแต่พารัมจับแขนหญิงสาวพลางบีบเบาๆ ราวกับห้ามปราม
                “ทำตามที่เขาบอกเถอะ ข้าดูแลตัวเองได้ ขอบใจมาก” พารัมหันไปบอกหญิงสาว ก่อนนั่งลงเมื่อโซลาพาเขามานั่งตรงที่เดิม ก่อนที่หญิงสาวจะปลีกตัวออกไป
                “ยังไม่ตอบข้าเลยว่าเจ้าชื่ออะไร”
                “แล้วชื่อของท่านเล่า” พารัมถามกลับแทนที่จะตอบ
                “ข้าชื่อตันลา ที่อันราไม่มีใครไม่รู้จักข้าหากเจ้าต้องการอะไรบอกข้าได้เลย” เสียงบอกเล่านั้นช่างฟังดูโอ้อวด พารัมพยักหน้ารับรู้พยายามยิ้มรับอย่างกระอักกระอ่วนเขาไม่อยากมีปัญหาและไม่อยากให้ใครมาเดือนร้อนเพราะเขาด้วย ถ้าเขาโวยวายหรือหลอกไอหมอนี่ไปจัดการในที่ลับตาคนก็คงไม่ยากแต่เท่าที่ฟัง หมอนี่คงมีพวกพ้องไม่น้อยถ้ามันหายไปหรือเกิดอะไรขึ้นกับมันเรื่องคนไม่จบง่ายๆแน่ คิดได้ดังนั้นพารัมจึงเลือกทนนั่งให้เจ้าไมนา แทะโลม ต่อไปอย่างอดทนและภาวนาให้สหัสกลับมาเสียที

   “เจ้ามาจากไหนชื่ออะไรยังไม่ตอบข้าเลย” ตันลาเอ่ยถามพลางขยับเก้าอี้เข้ามาใกล้พารัมมากขึ้น
                “ข้าอาศัยแถบหมู่บ้านบันกุ เมื่อไม่นานมนี้หมู่บ้านข้าถูกพวกคนร้ายเข้าปล้นและเผาจนแทบไม่เหลือซากข้ากับคนรักจำต้องระหกระเหินมาขอความช่วยเหลือจากเพื่อนที่นี่” พารัมบอก
   “บันกุ หมู่บ้านที่อยู่ชายป่าติดกับเมืองแห่งเวทย์น่ะรึ” ตันลาพูดพลางมองคนตรงหน้าหัวจรดเท้า ผิวที่เนียนราวไม่เคยต้องแสงแดดนั้นช่างห่างกับคำว่าชาวป่าอยู่มาก ไหนจะใบหน้าที่ดูหมดจดแม้จะมีผ้าคาดตาปิดบังอยู่แต่ก็ไม่ได้ลดความน่ามองลงสักแม้แต่น้อย
   “เจ้าดูไม่เหมือนชาวป่าแม้แต่นิด ดูมือสวยๆนี่สิไม่มีรอยด้านเลยแม้แต่นิด” ตันลาพูดพลางแตะมือของตนลงบนหลังมือของพารัมพลางเกลี่ยไปมาเบาๆ
   พารัมกัดฟันแน่นความโมโหเริ่มเข้าครอบงำแม้เจ้าตัวจะพยายามสะกดกลั้นเอาไว้
   “ลมอะไรวะ เมื้อกี้ยังไม่เห็นมีเค้าว่าจะมี” ตันลาพูดอย่างไม่สบอารมณ์เมื่ออยู่ดีๆสายลมรอบตัวเขาก็พัดแรงราวเป็นการตักเตือนว่าไม่นานพายุจะมา
   “อย่าแตะต้องตัวข้า” พารัมพูดรอไรฟันก่อนจะดึงมือตัวเองออกมา
   “จะหวงตัวอะไรขนาดนั้น เจ้าเป็นชายโดนนิดโดนหน่อยจะเป็นไรไป ไหนดูสิใบหน้าหมดจดยิ่งกว่าหญิงแบบนี้มันไม่น่าแปลกไปหน่อยรึ” ตันลาพูดพลางหัวเราะในลำคอก่อนใช้นิ้วแตะที่แก้มของพารัมพลางลาดไล้มายังริมฝีปาก แต่แล้วเขาก็ต้องร้องออกมาสุดเสียงเมื่อพารัมที่ไม่มีท่าทีขัดขืนมาตลอดกลับอ้าปากแล้วกัดลงไปที่นิ้วเขาเต็มแรง
   “ฮ๊ากกก ปล่อยย” ตันลาร้องลั่นพยายามดึงมือออกมาจากปากพารัม แต่ดูเหมือนว่าคนที่กัดจะไม่ยอมปล่อยง่ายๆ เขขาจึงตบลงไปยังใบหน้าของพารัมเต็มแรง ร่างบอบบางเซถลาล้มลงไปพร้อมกับนิ้วชี้ของตัลลาที่ติดไปด้วย
   สายลมรอบตัวเริ่มพัดแรงขึ้นเรื่องสายลมที่หมุนวนรอบตัวพารัมและตันลาราวกางกั้นทั้งสองออกจากคนภายนอก มีเพียงแค่สองชีวิตที่อยู่ท่ามกลางพายุที่หมุนวน
   “แก...แกเป็นใคร” ตัลลาละลั่มละลักเมื่อเห็นภาพตรงหน้าเต็มตา เลือดในร่างกายเย็นเชียบราวถูกแช่แข็ง เมื่อร่างบอบางของชายตาบอดเมื่อครู่ลุกขึ้นเดินตรงมายังเขาราวมองเห็นสายลมที่พันหมุนรุนแรงจนกระชากเสื้อผ้าของคนตรงหน้าขาดวิ่น สายลมที่รุนแรงราวเป็นกำแพงกางกั้นเขาจากคนข้างนอก เมื่อคิดว่าต้องเผชิญหน้ากับชายตาบอดตรงหน้าสองต่อสองสัญชาตญาณบางอย่างก็เตือนเขาว่า อันตราย
   “แก้รู้ไหมว่าข้าเป็นใคร แกจะไม่มีชีวิตออกไปจากอันราถ้า...” คำพูดถูกกลืนหายเข้าไปในลำคอเมื่อตันลาเห็นใบหน้าของชายตาบอดชัดเจน ริมฝีปากบางได้รูปที่เปรอะเปื้อนไปด้วยเลือดนั้นมันจะไม่ชวนสยดสยองเลยถ้าสิ่งที่กำลังเคี้ยวอยู่ในปากราวขนมหวานและกลืนลงคอไปอย่าง่ายดายนั้นไม่ใช่ นิ้วของเขา
   “ข้าไม่รู้ว่าท่านเป็นใคร และท่านอยากรู้รึไม่ว่า ข้า...” นิ้วเรียวชี้ไปที่อกตัวเองก่อนหัวเราะเสียงหัวเราะที่ฟังดูเยือกเย็นราวฆาตกร “เป็นใคร” สิ้นคำร่างบอบบางก็พุ่งตรงมายังตันลาด้วยความรวดเร็ว มือเรียวกำคอเสื้อเขาก่อนกระชากเข้ามาใกล้ใบหน้าที่เคนเคยคิดว่าน่ารักยื่นมาจนแทบจะติดกับใบหน้าของเขา และสิ่งที่ทำให้ตันลาตกตะลึงจนทำอะไรไม่ถูกก็คือ ดวงตาสีแดงราวถ่านคุไฟที่โผล่พ้นผ้าพันดวงตาที่หลุดรุ่ยเพราะแรงลม
   “ข้า...เป็นยักษ์น่ะ” ใบหน้าหมดจดที่เปรอะไปด้วยเลือดยื่นเข้ามากระซิบใกล้ใบหูของเขาด้วยน้ำเสียงที่เหมือนเด็กกำลังเล่นสนุก
   “พารัม” เสียงทุ้มตะโกนก้องเรียกความสนใจของพารัมได้ทันทีมือบางปล่อยจากคอเสื้อของตันลาพร้อมกับรีบยกขึ้นผูกผ้าพันดวงตาให้เรียบร้อยเท่าที่ทำได้
   สายลมแรงของพายุค่อยๆจางหายไปอย่างรวดเร็วพร้อมผู้คนมากมายที่ออกมาจากหลังจากหาที่หลบพายุกันอย่างฉุกละหุก ข้าวของในร้านอาหารพังไปหลายอย่างแต่มันก็น้อยมากเมื่อเทียบกับความรุนแรงของพายุเมื่อครู่ ราวกับสายลมที่รุนแรงนั้นเลือกที่จะไม่ทำร้ายใครเลยไม่ว่าผู้คนและสิ่งของ
                “พารัมเจ้าทำอะไร” สหัสถามก่อนมองสภาพหลังพายุเข้าอย่างเหนื่อยใจ คลาดสายตาไปเพียงครู่พารัมก็แผลงฤทธิ์อีกแล้ว
   “เขา...เขาทำร้ายข้า” พารัมบอกเสียงเครือก่อนชี้ไปที่ตัลลาที่ยังลงนั่งอยู่บนพื้นสายที่มองมายังพารัมดูหวาดกลัวไร้สติ เหมือนเพิ่งเจอสิ่งที่น่าสยอดสยองมาหมาดๆ
   “เกิดอะไรขึ้น” โซลาที่เห็นร้านของตนพังไปต่อหน้าต่อตาถามอย่างไม่เข้าใจ ภาพของชายหนุ่มตาบอดดูน่าสงสารเสื้อผ้าขาดวิ่นผมเผ้ายุ่งเหยิง
   “ท่านตันลาจะลวนลามข้าแต่ข้าไม่ยอม ดีนะมีพายุเข้ามาขัดจังหวะเสียก่อนไม่อย่างนั้นข้าคงป่นปี้” เสียงสะอื้นนั้นดูน่าสงสารไม่น้อยหากมองจากคนภายนอก แต่ไม่ใช่กับสหัส ดวงตาสีเทามองไปยังไมนาที่ยังคงนั่งนิ่งเหมือนโดนสะกดก่อนเหลือบมองไปยังนิ้วชี้ที่ขาดวิ่นราวโดนกัดขาด ก่อนจะหันมาทางพารัมที่ใบหน้าเต็มไปด้วยเลือด
   “เลือดมาจากไหน”
   “ท่านตันลาตบข้า ดูสิ” พูดพร้อมหันแก้มที่ขึ้นรอยช้ำชัดเจน “สงสัยจะปากแตกเลือดเต็มเลย”
   สหัสถอนหายใจกับการเถียงข้างๆคูๆของพารัม สิงร์ราหนุ่มจึงเลือกที่จะหันไปคุยกับโซลาแทน
   “ร้านท่านพังเสียหายมากพอดู ข้าคิดว่าเงินจำนวนนี้คงช่วยชดใช้ได้” สหัสบอกเสียงเรียบพร้อมส่งถุงเงินให้โซลา
   “ท่านไม่ต้องรับผิดชอบหรอ ไม่ใช่ความผิดของท่านเสียหน่อยใครจะบังคับพายุได้กัน” โซลาบอก
   “เอาเถอะถือว่าข้าช่วย เจ้ามีน้ำใจช่วยข้ามากมายตอนโดนเจ้านั่นรังแก” พารัมชิงพูดขึ้นเมื่อรู้อยู่เต็มอกว่าเพราะอะไร
   “ข้าขอบใจมาก” โซลารับเงินไปก่อนกล่าวของคุณ
   “ส่วนเจ้าอย่ามายุ่งกับข้าอีกนะ อย่าถือว่ามีพวกพ้อง บ้านอยู่ใกล้วังหลวงแล้วจะรังแกใครไปทั่ว คนรักข้าน่ะไม่ยอมง่ายๆแน่ พารัมบอกก่อนหันไปพยักเพยิดกับสหัส
   ร่างสุงใหญ่ของสหัสเดินไปใกล้ไมนาที่มีท่าทีหวาดกลัวก่อนจะนั่งลงใกล้ๆมือหนาจับมือข้างที่นิ้วขาดออกไปขึ้นมามอง “ข้าไม่รู้ว่าเจ้าเห็นอะไร แต่ข้าเชื่อว่าเจ้าคงเป็นฝ่ายหาเรื่องก่อน เก็บทุกอย่างที่เห็นให้เป็นความลับ ถ้าเรื่องนี้แพร่งพรายออกไปเจ้าจะไม่โดนกินแค่นิ้ว เจ้าไมนา” พูดจบสหัสก็ลุกขึ้นเดินมาทางพารัมที่กำลังพยายามขยับเสื้อที่ขาดวิ่นของตนให้เข้าที่แต่ก็แทบไม่ช่วยอะไรเมื่อมันถูกสายลมกระชากจนขาดจนแทบเป็นเศษผ้า
“มานี่” สหัสดึงร่างของพารัมมาใกล้ก่อนจะถอดสื้อของตนมาสวมให้คนตรงหน้าก่อนจะก้มลงไปกระซิบเสียง
ต่ำราวคาดโทษ “เตรียมคำตอบที่ดีไว้ให้ข้าด้วยพารัม” ก่อนจะจับจูงคนตัวเล็กที่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่และพยายามจะเอื้อมมือมาลูบตัวเขาให้ออกเดินตามมา
                พารัมก้าวขาตามสหัสอย่างว่าง่ายตามเคยริฝีปากบางแย้มยิ้มเมื่อได้กลิ่นของสหัสที่ติดมากับเสื้อที่เจ้าตัวถอดมาสวมให้เขา นึกแล้วก็เสียดายที่ตอนนี้เขาถูกปิดตาอยู่อดเห็นแผ่นอกแกร่งที่ไม่มีโอกาสได้เห็นบ่อยนักเมื่อแกล้งเอื้อมมือออกไปหวังจะสัมผัสก็เหมือนเจ้าตัวจะรู้ทันเมื่อสหัสชิงจับมือเขาเสียก่อนพลางออกแรงจูงให้เดินตาม


 
มาครบแล้วค่าาา ช่วงนี้อัพช้ามากๆหลังจากนนี้จะพยายามมาให้สม่ำเสมอเหมือนเดิมน้า
ฝาก #ยักษ์อ่อย ด้วยค่าา ติดแฮชแท๊กคุยกันในทวิตได้น้า
ขอบคุณค่าา

[natsikijang]

พารัม ฉลาดเอาตัวรอด เมื่อไรสหัสจะใจอ่อนเสียทีน้า

[MyLavenderLand]

แหมมมมม แท๊กนี้ #ยักษ์อ่อย มันใช่จริงๆเชียว 5555  อีกอย่าง แนะนำว่า สหัสควรพกยาแก้ปวดเอาไว้ตลอดทริปนี้นะ พารัมนางคงป่วนได้อีกง่ะ // มาอัพเร็วๆหน่อยยยย เก๊ากิ๊ดตึ๋งงงงง

[mild-dy]

 

[mystery Y]

รอตอนต่อไป~

[Poseidon]

ัััััััุุุุัุัััุฉลาดมากพารัม

[pui]

 

[ดาวโจร500]

อร้ายยยย ขอความคืบหน้า5555

[dekying kukkig]

จากสหัสจะกลายเป็นสาหัส หรือเปล่านี่ สู้ต่อไปนะแลดูหนทางยังอีกยาวววเลยยอยักษ์เรา   

[JokerGirl]

สมน้ำหน้าพวกชีกอ โดนกินแค่นิ้วยังน้อยไป

[•♀NoM!_KunG♀•]

รีบมาๆ

[korner]

ตามมาจากวิรัลลืมเมีย ลุ้นอยู่ว่าจะเป็นคู่ไหน หวยออกตรงสหัสพารัม คิคิ สหัสน่าจะปวดหัวแย่เจอพารัมยักษ์น้อยไปอีก พารัมขยันอ่อยแบบนี้สหัสใจอ่อนเร็วๆนะ ชอบเห็นคนรักกัน
มาอัพบ่อยๆนะคะ รออยู่ค่าาาา

[hereg407]

ง้ออววว รีบมาต่อนะคร้าาา 

[ChabaSri]

รอ รอ รอ

[primprie]

ตอนที่๘ ๕๐%


ตอนที่๘
   ภายในที่พักริมลำธารนั้นช่างคุ้นตา สหัสถอนหายใจเมื่อที่พักที่ธันจัดให้เป็นที่เดียวกับที่เขาเคยมาพักกับท่านเธรา เหตุการณ์มากมายที่เกิดขึ้นสหัสยังคงจำได้ดีทำเอาเขาไม่อยากจะพักที่นี่สักเท่าไหร่แต่จะให้ทำอย่างไรได้ในเมื่อคนที่จัดหาให้ยืนยันว่ามันคือที่ที่ปลอดภัยที่สุด

   พารัมพาตัวเองไปล้างคราบเลือดที่ลำธารจนสะอาดดี ก่อนจะลุกขึ้นมายังที่พักมือเรียวหยิบเอาเสื้อผ้ามาสวมใส่ก่อนจะเอาผ้ามาพันรอบดวงตาและนั่งนิ่งๆ เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าของสหัสที่เดินตามเข้ามา

   สหัสมองพารัมที่เอาผ้าผูกดวงตามพลางนั่งอย่างเรียบร้อยก่อนถอนหายใจอย่างเบื่อหน่าย นี่เขาจะต้องมาดูแลยักษ์ที่แสนเอาแต่ใจอีกนานแค่ไหนกัน

   “คุยกันก่อนพารัม” สหัสพูดก่อนเอื้อมมือไปดึงเอาผ้าพันตาของพารัมออก ดวงตาสองสีสบกลับมาเพียงครู่ก่อนเบนหน้าออกไปทางหน้าต่าง ใบหน้าน่ารักมีแววเอาแต่ใจ

   “ข้าถูกหาเรื่องก่อน”

   “เจ้าเลยกัดนิ้วเจ้าไมนานั่น”

   “ไม่ใช่...ข้ากินเลยต่างหาก” พารัมหันมาบอกอย่างถือดี

   สหัสส่ายหน้าก่อนถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย

   “อย่ามาถอนหายใจใส่ข้านะ”  พารัมพูดเสียงดังใบหน้าน่ารักงอง้ำ เขารู้เต็มอกว่าตัวเองผิดแต่อย่ามาทำท่าเบื่อหน่ายเขานะ อย่ามาหันหน้าหนีแบบนี้เขาใจไม่ดี

   สหัสมองหน้าพารัมที่มีท่าทีไม่พอใจนิ่งๆ

   “จะว่าอะไรก็ว่ามาเลย อย่ามาทำเป็นมองหน้าข้าแบบนั้น” พารัมแหวขึ้นมาอีกครั้ง

   “ข้าไม่ต้องพูดเจ้าก็รู้ตัว ว่าตัวเองผิดอะไร” สหัสบอกนิ่งๆ

   “มันหาเรื่องข้าก่อน”

   “เจ้าเลยแผลงฤทธิ์กลางเมืองอันราเลยใช่ไหม กลัวคนไม่รู้สินะว่าเป็นยักษ์”

   “แต่...”

   “ต่อให้ถูกทำมากกกว่านี้เจ้าก็ต้องอดทนพารัม ตอนนี้พวกอมนุษย์จ้องจะฆ่าเจ้ากันทั้งนั้น พายุเมื่อครู่เหมือนประกาศบอกอมนุษย์ทุกตนที่อันราว่าเจ้ามาถึงแล้ว การพาเจ้าข้าวไปเมืองอมนุษย์จะยากขึ้นไปอีก นี่ยังดีว่าเจ้ายังไม่มีไอยักษ์แผ่ออกมาไม่อย่างนั้นข้าก็จนใจว่าจะพาเจ้าไปเมืองอมนุษย์ได้ยังไงกัน” สหัสบอกก่อนถอนหายใจอีกครั้ง “ข้าบอกเจ้าไว้เลยนะพารัมถ้าเจ้าแผลงฤทธิ์อีกครั้งข้าจะไปทันทีต่อให้ต้องขัดคำสังท่านเธราก็เถอะ”

   “เอ้าๆ จะดุเด็กมันอะไรขนาดนั้นพ่อสหัส แม่ทัพใหญ่แห่งอมนุษย์” เสียงทักทีเล่นทีจริงของผู้มาเยือนทำเอาพารัมกับสหัสต้องหันไปมอง ธันที่ยืนพิงขอบประตูอยู่มีท่าทีสบายๆ

   “ข้าเอาของกินมาให้ อาจจะอร่อยสู้นิ้วเจ้าไมนานั่นไม่ได้นะ เอ่อ...เจ้าชื่อพารัมสินะ” ธันหันไปคุยกับพารัมก่อนจะเดินผ่านสหัสเอาของกินไปวางไว้ในบ้านอย่างง่ายๆ

   “เจ้านี่เก่งนะพารัม มาถึงวันแรกก็เลือกอาหารเป็นไมนาตัวโปรดของเจ้าเมืองซะด้วย” ธันบอกก่อนใบหน้าสบายๆจะเจือด้วยแววเคร่งเครียดเมื่อเอ่ยถึงไมนาตนนั้น

   “คนโปรด” สหัสถามย้ำเมื่อธันเริ่มพูดจาแปลกๆ

   “ราชาองค์ก่อนของอันราเพิ่งตายไป น่าแปลกไม่น้อยที่ก่อนตายกษัติย์แห่งอันรากลับเปลี่ยนรัชทายาทจากพระโอรสองค์โต เป็นโอรสองค์ที่ห้าที่เกิดจากอมนุษย์” สิ้นคำของของธันทำเอาทั้งพารัมและสหัสที่เป็นอมนุษย์แปลกใจไม่น้อย

   “ไม่น่าจะเป็นไปได้ แล้วพวกขุนนางยอมกันเหรอ พวกลูกครึ่งไม่น่าจะเป็นที่ยอมรับสักเท่าไหร่แม้จะเป็นอันราก็เถอะ” เป็นพารัมที่โพล่งออกมาใบหน้าน่ารักมีแววครุ่นคิด

   “พวกขุนนางเก่าๆที่มีอำนาจต่อรองโดนสัตย์ป่าจู่โจมกลางป่าขณะล่าสัตย์ตายทั้งหมดก่อนที่ราชาจะสิ้นใจตายหลังจากป่วยมานานเพียงสามวัน” ธันบอกเรื่อยๆ

   “แปลก” สหัสพูดออกมาหลังจากนิ่งฟังมาสักพัก

   “แน่นอน แปลก ข้าแจ้งข่าวไปที่นันทาแล้ว ก็คงต้องเฝ้าระวังกันไปเงียบๆก่อนเพราะอันราเองก็ยังมีไมตรีที่ดีต่อนันทา เรื่องภายในแบบนี้บางทีเราก็ยุ่งมากไม่ได้”

   พารัมพยักหน้ารับรู้ ก่อนจะเหมือนคิดอะไรขึ้นได้ “เจ้าตันลานั่นดูจะใหญ่โต เป็นที่โปรดปรานของราชิสินะ ทำไมดูก็เป็นไมนาธรรมดาแท้ๆ”

   “ข้าได้ข่าวมาว่าในวังหลวงของอันรา มักจะมีงานรื่นเริงทุกๆสัปดาห์ และคนที่เป็นตัวตั้งตัวตีจัดงานในวังแต่ละครั้งก็คือเจ้าตันลานั่นล่ะ”

   “คนในวังเยอะแยะทำไมถึงต้องให้ไมนาเป็นจัดล่ะ” สหัสถาม

   ธันส่ายหัวก่อนจะลุกขึ้น “ข้ากลับก่อนแล้วกัน มีอะไรไปแจ้งข้าได้ ส่วนเรื่องวันที่จะพาพารัมข้ามไปฝั่งอมนุษย์ข้าจะแจ้งรายละเอียดอีกที และพารัมถ้าให้ดีข้าว่าเจ้าอย่าเพิ่งออกไปไหนอยู่แต่ที่นี่ไปก่อน เพราะตอนนี้พวกชาวบ้านกำลังพูดถึงหนุ่มน้อยตาบอดกับสิงห์ราที่เป็นคนรักกันระงมเชียว ข้าคิดว่าคงไม่ดีนักจะออกไปเดินไปไหนมาไหนเรื่อยเปื่อย” พูดจบธันก็ออกไปทันที


   “เอาเถอะอย่าทำแบ[นี้อีกแล้วกัน” สหัสบอกอย่างเบื่อหน่ายก่อนเดินออกไปข้างนอกทิ้งให้พารัมนั่งอยู่คนเดียว ทันทีที่ลับร่างของสหัสใบหน้าที่เคยเชิดขึ้นราวถือดีก็หงอยราวเด็กถูกดุ พารัมรู้อยู่เต็มอกว่าตัวเองผิดแต่จะให้เขามาทำหน้าสำนึกผิดเขาไม่มีทางทำเด็ดขาด เจ้าไมนานั่นต่างหากที่ต้องสำนึกที่มาหาเรื่องเขาก่อน

   สหัสพาตัวเองมาที่ริมลำธารก่อนสายลมหนาวอ้อยอิ่งจะพัดวนไปมาทั่งบริเวณ ดวงตาสีเทาหันไปมองที่พักที่มีตัวปัญหาอยู่ในนั้นทันที สายลมแปลกๆที่พัดผ่านมาไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเกิดจากใคร ร่างสูงใหญ่นั่งลงง่ายๆที่ก้อนหินขนาดใหญ่ริมลำธาร   เขาเลิกคิดจะกลับเมืองอมนุษย์มานานแล้วตั้งแต่เขาตัดสินใจอยู่ช่วยท่านเธรา เขาในตอนนี้กับสหัสที่เป็นแม่ทัพแห่งเมืองอมนุษย์นั้นแตกต่างกันเกินไป เขาก้าวออกมาจากพาณาจนไม่รู้ว่าหากกกลับไปเขาจะกลายเป็นคนแปลกหน้ารึเปล่า

   แต่แล้วความคิดต่างๆของสหัสก็ต้องสะดุดลงเมื่อสัญชาตญาณของเขาบ่งบอกว่าตอนนี้ที่นี่ไม่ได้มีแค่เขาและพารัม และแทบจะทันทีที่สายลมรอบตัวเขาโหมพัดพร้อมกับร่างของพารัมที่มายืนอยู่ข้างๆเขาราวกับรับรู้ถึงแขกไม่ได้รับเชิญเช่นกัน

   ลำธารเล็กๆที่เคยนิ่งสงบกลับมีฟองอากาศผุดขึ้นมาเรื่อยๆจากหนึ่งเป็นสอง สาม สี่  เพิ่มขึ้นจนในน้ำนั้นเต็มไปด้วยฟองอากาศ พร้อมกับสิ่งมีชีวิตบางอย่างมีแหวกว่ายไปมาใต้สายน้ำนั้น

   “พรายสินะ” สหัสบอกเสียงต่ำพร้อมกับกลายร่างเป็นสิงห์ราทันที “เจ้าอยู่เฉยพารัม บอกลมของเจ้าให้สงบด้วย” สหัสหันไปบอกพารัมที่ยืนอยู่ข้างๆ และทันทีที่สิ้นคำสายลมที่เริ่มพัดแรงก็ค่อยๆเบาบางลงแม้จะไม่นิ่งสนิท บ่งบอกว่าพารัมเองก็กำลังควบคุมอารมณ์ของตนอยู่

   สิ่งที่แหวกว่ายอยู่ใต้น้ำค่อยๆโผล่พ้นผื่นน้ำขึ้นมาช้าๆ และทันทีที่พารัมเห็นสิ่งตรงหน้าชัดๆก็อดอุทานออกมาไม่ได้
   “เด็ก...เหรอ” ร่างที่โผล่พ้นน้ำและกำลังเดินเข้ามาหาพารัมและสหัสอย่างช้าๆนั่นคือร่างของเด็กชายวัยไม่เกินสิบขวบ ใบหน้าน่ารักของเด็กชายประกอบไปด้วยดวงตาสีฟ้าใสผมสีทองหยักศกดูพลิ้วใหว ปากบางเฉียบสีอ่อนและพวกแก้มสีระเรื่อนั้นดูน่ารัก

   “หยุดอยู่ตรงนั้นเจ้าพรายชั้นต่ำ” สหัสบอกก่อนประเมิณคนตรงหน้าทันที พวกพรายนั้นจะมีร่างมนุษย์เป็นเด็ก มันจะปรากฏร่างของผู้ใหญ่ต่อเมื่อเลือกคู่แล้วท่านั้นเพราะฉะนั้นเจ้าพรายตรงหน้าก็คงไม่ใช่เด็กจริงๆ ตามรูปลักษณ์ภายนอกแน่

   เด็กชายหยุดตามคำบอกของสหัสหากดวงตาสีฟ้าใสกลับจ้องไปที่พารัมไม่วางตา

   “ข้ามาพบท่านพารัม” เสียงใสๆของเด็กชายเอ่ยขึ้น
   “เจ้ามีอะไรกับข้า” พารัมถามออกไป หน้าตาน่ารักน่าเอ็นดูของเด็กชายทำเอาพารัมใจเย็นลงไม่น้อย
   “ข้าจะมาติดตามท่านเพื่อนำท่านไปยังถ้ำอสูรในเมืองอมนุษย์”  คำบอกเล่าของเด็กชายทำเอาสหัสกับพารัมต้องหันมองหน้ากัน

   “เจ้าใช่ไหมที่ดึงข้าลงใต้น้ำ” พารัมถามเมื่อนึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกลางป่า

   “ข้าขอโทษที่ทำให้ท่านพารัมตกใจ หากไม่ทำเช่นนั้นท่านคงจำเหตุการณ์อะไรไม่ได้สักที”

   “หมายความว่ายังไง”

   “ท่านพารัมถูกมนต์ของชาวเวทย์ชั้นสูง สะกดร่างจริงเอาไว้ จึงจำเรื่องราวต่างๆก่อนถูกสะกดไม่ได้หากไม่เกิดเหตุการณ์ที่กระตุ้นจิตใต้สำนึกของท่านอย่างรุนแรง”

   “อย่างจมน้ำใกล้ตายอ่ะนะ” พารัมสวนขึ้นมาทันที

   “เหตุการณ์ที่มีผลกับชีวิตท่าน จะทำให้ท่านจดจำเรื่องเมื่อก่อนถูกสะกดได้”

   “แล้วเจ้าเป็นใคร ทำไมถึงต้องมานำทางพารัมไปยังถ้ำอสูร แล้วข้าจะไว้ใจเจ้าได้ยังไง” สหัสถาม

   “เราพวกเป็นพรายแสนจะต้อยต่ำ ในดินแดนที่พวกท่านผลัดกันยึดครองพวกเราไม่เคยหายไปไหน พวกเราเฝ้ามองและรับรู้ทุกความเป็นไปในพาณา เราจึงเลือกที่จะซื่อสัตย์และจงรักภักดีแก่ผู้นำที่ไม่เคยทิ้งเราไว้ข้างหลัง หลังจากเปลี่ยนการปกครอง เมื่อยักษ์แทบจะสิ้นศูนย์พวกเราก็รอเวลานี้มาตลอดเวลาที่เผ่าพันธุ์ยักษ์จะกลับมาครองบัลลังค์แห่งพาณาอีกครั้ง พวกยักษ์ไม่เคยหลงลืมพรายอย่างพวกเรา พวกเราก็จะตอบแทนด้วยการดูแลทายาทคนสุดท้ายของเผ่าพันยักษ์ด้วยชีวิต นามของข้าคือ เทม ตัวแทนแห่งพรายทั้งหลายข้าจะนำท่านไปยังถ้ำอสูร จะคอยหนุนนำให้ท่านขึ้นครองบัลลังค์แห่งพาณา แม้ต้องแลกด้วยชีวิตของข้าก็ตาม”

   คำพูดยืดยาวนั้นฟังดูคล้ายคำสัตย์สาบาน แม้จะเพิ่งพบกันครั้งแรกแต่พารัมกลับรับรู้ได้ว่าทุกสิ่งที่พรายตรงหน้าพูดคือเรื่องจริง
   “พรายอย่างเจ้าจะทำอะไรได้” สหัสเอ่ยขึ้นเขาไม่ค่อยพอใจในคำพูดของพรายตรงหน้านัก ประโยคยืดยาวที่เหมือนต่อว่าเผ่าพันธุ์สิงห์ราของตนว่าละทิ้งชาวอมนุษย์ด้วยกัน ไม่สนใจใยดีเผ่าพันธุ์ที่ต่ำต้อยทั้งที่เป็นหน้าที่ของชนชั้นปกครองที่ต้องดูแลอมนุษย์ทุกตนให้เท่าเทียมกัน

   ดวงตาสีฟ้าใสหันมามองสิงห์ราตรงหน้าก่อนแย้มยิ้มจนแก้มแดงๆนั้นยุ้ยขึ้นมาอย่างน่าเอ็นดู

   “ไม่มีเผ่าพันธุ์ใดที่รู้จักสถานที่ต่างๆในพาณาดีเท่ากับพวกเราอีกแล้ว ไม่มีที่ใดในเมืองแห่งอมนุษย์ที่พวกพรายไม่รู้จัก ท่านน่าจะรู้เรื่องนี้ดี ท่านสหัสแม่ทัพใหญ่แห่งพาณา ” เทมพูดออกมาช้าๆดวงตาที่สวยงามนั้นไม่มีแววแห่งความเป็นมิตรสักนิดเมื่อมองมายังสหัส

 
มาก่อนครึ่งนึงนะคะ
ฝาก #ยักษ์อ่อย #ดวงใจรักขสะ  ด้วยค่าา
ใครเล่นทวิตเตอร์ ติดแท๊ก #ยักษ์อ่อย คุยกันได้นะคะ
ขอบคุณค่า

[ChabaSri]

ก็ว่ากันไป ตัวละรใหม่มาอีกแล้ว

ปล.คำผิดยังเยอะอยู่นะคะ ชื่อตัวละครยังผิดเลย พารัมเป็นเธราก็มี

[JokerGirl]

รอการเดินทางของพารัมและรอให้สหัสรักพารัมต่อไป

[B52]

มีพันธมิตรมาเพิ่ม

[•♀NoM!_KunG♀•]

หืมมม!! รีบมาอีกนะ

[korner]

มีตัวละครใหม่เพิ้มมาด้วยดูเป็นมิตรกัยสหัสดีนะ 5555

[Poseidon]

มีตัวช่วยเพิ่มมา งานจะได้สะดวกขึ้น

[lolata]

ทำไมอยู่ดีๆก็อยากให้สหัสเป็นรับนะ
อยากเห็นยักน้อยกดสิงรา

[MYYAOI]

พารัมมาแล้ว พี่สหัสอย่าใจร้ายนักเลสงสารพารัมนะ  รอต่อไปนะค่ะไรท์ สู้ๆสู้ๆค่ะ

[my.atty]

สนุกๆตื่นเต้นๆ เราชอบเรื่องของเธรามากกกกก  มันแฟนตาซีที่น่าตื่นเต้น  เรื่องนี้ก้ไม่พลาดจ้าา มาต่อเร็วๆนะคะ

[primprie]

ตอนที่๘ ๑๐๐%

        “อะไรน่ะ” พารัมเอ่ยถามเมื่อเห็นว่าเทมที่เพิ่งกลับมาจากตลาดยื่นของบางอย่างมาให้

   “สร้อยข้อมือ ข้าเห็นว่าน่ารักดีเลยซื้อมาฝาก” เทมบอกก่อนยิ้มน่ารักส่งมา
 
   พารัมรับของฝากมาดูอย่างถูกใจก่อนเอ่ยปากขอบอกขอบใจเทมเสียหลายคำ ก่อนจะเอาสร้อยมาเทียบที่ข้อมือของตนแล้วก็ต้องถอนหายใจเมื่อสร้อยข้อมือสำหรับสตรียังไงก็เล็กเกินไปสำหรับเขาถึงแม้ตอนนี้เขาจะมีรูปร่างบอบบางกว่าชายทั่วไปก็เถอะ

   “ใส่ไม่ได้ล่ะ” พารัมบอกก่อนลูบสร้อยเส้นนั้นไปมา “เทมเอามือเจ้ามานี่มา” พารัมบอกก่อนจะจับเอามือของเทมมาพร้อมกับสวมสร้อยเส้นนั้นลงไป “ใส่แทนข้าหน่อยนะ จะทิ้งก็เสียดายเจ้าอุตส่าห์ซื้อมาให้”


       ดวงตาสีเทามองภาพตรงหน้าก่อนถอนหายใจอย่างกังวลไม่น้อย เขายังไม่ไว้ใจเจ้าพรายนั่นเท่าไหร่ หากดูท่าทางของพารัมนั้นคงไม่คิดเช่นเขา คนที่เอาแต่ใจและถูกตามใจมาแต่ไหนแต่ไรอย่างพารัมพอมีคนมาคอยตามใจจึงสร้างความสนิทสนมได้ไม่ยากนัก และเจ้าพรายในร่างของเด็กน้อยที่ไร้พิษสงนั่นช่างเรียกความเอ็นดูจากพารัมได้ไม่น้อยทีเดียว สหัสคิดอย่างหนักใจ แต่เขาเองก็พอรู้มาบ้างว่าในสมัยที่เมืองพาณาปกครองโดยพวกยักษ์นั้น พรายพวกนี้ได้รับความว้างใจให้เป็นผู้นำทางของราชาเสมอ หากเมื่อเผ่าพันธุ์อื่นขึ้นครองบัลลังค์ของพาณาพวกพรายกลับถูกละเลย และค่อยๆห่างหายไปจากวังหลวงในที่สุด เพราะฉะนั้นสิ่งที่ เทมกล่าวออกมาในวันที่เขาปรากฏตัวนั้นก็ไม่ได้มากเกินความเป็นจริงเลยสักนิด

   “ที่อันรานี่ครึ้กครื้นดีนะท่านพารัม ข้าเห็นว่ามีร้านค้าขายมากมายทีเดียว อย่างร้านที่ขายสร้อยนี่ก็มีเครื่องประดับสวยๆเยอะไปหมดเห็นว่าเป็นพ่อค้ามาจากต่างเมือง” เทมชวนคุยเมื่อเห็นท่าทีเสียดายที่ใสสร้อยของมือไม่ได้ของพารัม

   คำพูดเรื่อยเปื่อยของเทมแต่ดูเหมือนจะไปสะกิดใจพารัมไม่น้อย ดวงตาสองสีวาววับราวกับเด็กอยากได้ของเล่น “เหรอเทม มีของขายเยอะเลยเหรอ” พารัมถามเมื่อตอนที่อยู่ที่ตลาดตนก็ต้องเอาผ้าปิดตาไว้บ้านเมืองอันราเป็นอย่างไรได้เห็นเสียที่ไหนกัน

        ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

   “พี่สหัสจะไปไหน” พารัมเอ่ยทักทันทีที่ร่างสูงใหญ่ทำท่าจะออกไปข้างนอก

   “ข้าจะไปหาธัน ต้องคุยเรื่องพาเจ้าข้ามไปพาณา” สหัสตอบก่อนเหลือบมองเทม เด็กน้อยน่ารักที่มีแววตาไม่เป็นมิตรทุกครั้งเวลามองมาที่เขา “ดูแลตัวเองด้วยตอนนี้ยังไว้ใจใครไม่ได้ทั้งนั้น” สหัสหันไปบอกพารัม

   “ข้าไปด้วยได้ไหม” ดูเหมือนพารัมจะไม่ฟังคำเตือนสักเท่าไร เมื่อเจ้าของดวงตาสองสีพาตัวเองมาเกาะแขนสหัสไว้ทันที
 
   “ไม่ได้ อันตราย” สหัสตอบอย่างไม่ลังเลมือหนาแกะมือบอบางที่เกาะแขนเขาออกอย่างไม่ใยดี

   “แต่ข้าไปกับพี่ จะอันตรายได้ยังไงกัน ตั้งแต่มาที่นี่ข้ายังไม่ได้ออกไปดูบ้านเมืองอันราเลย” พารัมบอกเสียงอ่อนท่าทางเหมือนเด็กน้อยกำลังงอแงมือเรียวยกขึ้นเกาะแขนสหัสอีกครั้งราววอนขอ หากในสายตาสหัสมันช่างน่าเบื่อหน่าย

   “พารัมเจ้าคงลืมไปว่าเราไม่ได้มาท่องเที่ยว เลิกเอาแต่ใจอ้อนขออะไรที่มันไร้สาระได้แล้ว สำนึกตัวเองไว้บ้างว่าตอนนี้ตัวเองเป็นอะไร นอกจากจะต้องระวังว่าจะมีใครหมายเอาชีวิตเจ้าข้ายังต้องคอยดูไม่ให้เจ้าไปเผลอกินใครอีกด้วย และมันก็เป็นหน้าที่ที่ข้าไม่ได้ต้องการทำเจ้าเองก็รู้ดี ถ้าไม่ใช่เพราะท่านเธราหลงเชื่อมารยาของเจ้าจนออกคำสั่งให้ข้าพาเจ้าไปพาณา เชื่อเถอะว่าต่อให้เอาพวกไมนามาลากข้าก็ไม่มา”  สหัสบอกอย่างโมโหและเหนื่อยหน่ายกับนิสัยเอาแต่ใจของพารัม ใบหน้าได้รูปของสหัสส่ายไปมาราวเหลือทนพร้อมกับถอนหายใจ ท่าทางเบื่อหน่ายที่ทำร้ายจิตใจคนมองได้ไม่น้อย

   พารัมปล่อยแขนสหัสอย่างช้าๆ ดวงตาสองสีหลุบต่ำราวสะกดอารมณ์ขาเรียวก้าวถอยออกมาจากร่างสูงสองสามก้าวก่อนจะเงยหน้ามองคนที่เพิ่งพูดจาทำร้ายจิตใจตัวเองไปหมาดๆ ดวงตาสีเทาสวยที่สบมานั้นไม่แสดงความรู้สึกใดนอกจากความเบื่อหน่ายเช่นเดียวกับคำพูดของเจ้าตัว พารัมรู้ดีว่าสหัสไม่เคยรักตนแต่ทุกครั้งที่ได้รับรู้ว่าคนตรงหน้ารู้สึกอย่างไรกับตัวเองพารัมก็อดเจ็บเสียดในอกไม่ได้ สายลมเย็นเฉียบราวกับฤดูหนาวนั้นพัดผ่านมาวูบใหญ่และหายไปในทันทีพอๆกับแววตาเจ็บปวดของพารัมที่จางหายไปพร้อมกับอาการเชิดหน้าของคนดื้อดึง พร้อมกับสะบัดตัวเดินกลับเข้าที่พักทันที


   --------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

   มือเรียวลูบไปมาบนผ้าผืนสวยในมืออย่างช้าๆ ริมฝีปากบางยิ้มเบาๆราวพอใจ “เนื้อดีเชียว” พารัมพูดออกมาอย่างถูกใจ
“ผ้าสีฟ้าอ่อนชายผ้าขลิบทอง สวยทีเดียวท่านพารัม” เทมอธิบายเมื่อคนตรงหน้าไม่สามารถมองเห็นผ้าในมือตนเองได้ ดวงตาสีฟ้าใสมองไปรอบตัวอย่างระวังเมื่อถูกพารัมบังคับให้พามาที่ตลาด ทันทีที่สหัสออกไปคุยธุระเพื่อวางแผนพาท่านพารัมไปยังพาณา

   “กลับกันเถอะเดี๋ยวถูกท่านสหัสว่าเอา” เทมบอกพารัมเบาๆ และทันทีที่คนถูกปิดตาได้ยินชื่อใครบางคนใบหน้าน่ารักก็เชิดขึ้นปากบางเม้มแน่นราวกับต่อต้านทันที

   “อ้าวท่านเป็นอย่างไรบ้าง” เสียงใสๆของหญิงสาวเอ่ยทักขึ้นพารัมจำเสียงนี้ได้แทบจะทันที

   “โซลา”

   ----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
-----------------------
   เทมมองหญิงสาวตรงหน้านิ่งๆ ท่าทางกระฉับกระเฉงนั้นดูสดใสพอๆกับน้ำเสียงเจื้อยแจ้วที่ชวนท่านพารัมคุย หากสิ่งที่สะดุดตาก็คือใบหน้าซีกหนึ่งของหญิงสาวเป็นแผลเป็นขนาดใหญ่จนแทบจะกินพื้นที่ครึ่งหนึ่งของใบหน้าทีเดียว

   “เจ้าทำร้านอาหารนี่คนเดียวเหรอโซลา”  พารัมเอ่ยถามออกไป นึกถูกใจโซลาไม่น้อยหญิงสาวช่างคุยสดใสและมีน้ำใจกับเขาเสมอ

   “ใช่ ข้าทำร้านต่อจากพ่อน่ะ” โซลาบอกก่อนเลื่อนขนมและน้ำชาไปตรงหน้าพารัม เธอเห็นชายหนุ่มตาบอดตรงหน้ายังคงปลอดภัยดีก็อดโล่งใจไม่ได้ วันนี้เมื่อมีโอกาสได้พบกันอีกคนที่เต็มไปด้วยไมตรีจิตอย่างโซลาจึงอดที่จะชวนมานั่งที่ร้านของตนไม่ได้

   “ส่วนนี่ของเจ้า ขนมของอันราอร่อยขึ้นชื่อเป็นที่โปรดปรานของท่านเธราพระสนมเอกแห่งนันทานครเชียวนะ” โซลาบอกกับเทมก่อนเลื่อนขนมไปไว้ตรงหน้าเด็กชายอย่างเอ็นดูเมื่อพารัมแนะนำว่าเทมนั้นเป็นน้องชายของตน

   “แล้วสิงห์ราคนรักของเจ้าล่ะ ทำไมถึงปล่อยให้เจ้าออกมาเดินตลาดกับเด็กแค่สองคน เพิ่งมีเรื่องกับไอ้ตันลาไปแท้ๆ แต่จะว่าไปตั้งแต่วันนั้นข้าก็ไม่เห็นเจ้าตันลานั่นอีกเลยนะ วันนั้นเจอพายุเข้าไปไม่รู้ไปโดนอะไรนิ้วถึงขั้นขาด เลยไม่เสนอหน้าออกมาวางอำนาจตั้งหลายวันแล้ว ดีสมน้ำหน้า” โซลาพูดไปเรื่อยตอนนี้ที่ร้านยังไม่มีลกค้าคนอื่น เธอจึงนั่งคุยกับชายหนุ่มตรงหน้าอย่างออกรส

   “เจ้าไมนาตนนั้น...เอ่อ....ตันลาน่ะข้าพอรู้มาว่าเป็นคนโปรดของราชาแห่งอันรางั้นรึ ทำไมกันล่ะถึงเมืองอันราจะเป็นเมืองที่ติดกับเมืองอมนุษย์แต่ก็ไม่น่าจะปล่อยให้อมนุษย์เข้านอกออกในวังหลวงได้นะ” พารัมเอ่ยถาม

   “ข้าเองก็ไม่รู้จะพูดอย่างไร อันราตอนนี้ช่างผิดแปลกไม่ใช่เมืองที่เต็มไปด้วยความหลากหลาย สนุกสนานเหมือนเดิมแล้วล่ะตอนนี้คนที่สิทธิ์ในบัลลังค์แห่งอันราเป็นลูกครึ่ง ฉะนั้นพวกอมนุษย์เลยดูจะได้รับความไว้วางใจจากว่าที่ราชาของเราเสียเหลือเกิน” โซลาบอกน้ำเสียงดูนิ่งงันหากแฝงด้วยความกังวลไม่น้อย “อันราที่ครึกครื้นไม่ปลอดภัยสำหรับทุกคนอีกแล้ว”   

   ------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

   ท้องฟ้าสีแดงก่ำของยามตะวันชิงพลบนั้นดูน่ากลัว หากคงไม่ร้อนรุ่มเท่าความรู้สึกเจ้าของดวงตาสีเทาตอนนี้ 
ร่างสูงใหญ่ของสหัสแทบจะมุ่งหน้ากลับมายังที่พักทันทีที่คุยธุระกับธันเรียบร้อย ดวงตาสีเทาเหลือบมองสิ่งของในมือตนก่อนจะรีบเร่งฝีเท้าให้มากขึ้นเพื่อกลับไปพบกับเจ้าของดวงตาสองสีที่แสนเอาแต่ใจ เขายังคงจำแววตาตัดพ้อของพารัมได้ดีแม้มันจะฉายออกมาเพียงครู่ ความรู้สึกผิดลึกๆทำให้สหัสแวะหาซื้อของบางอย่างที่เขาเองก็ไม่เคยคิดว่าคนอย่างเขาจะแวะหาซื้อเครื่องประดับมาให้ผู้ชายด้วยกันแบบนี้ มือหนายกกำไลหินสีแปลกตาขึ้นมาดูริมฝีปากบางได้รูปแย้มยิ้มเบาๆเขารู้ดีว่าพารัมคิดอย่างไรกับตน รู้ว่าพารัมจะดีใจขนาดไหนหากได้รับของฝากชิ้นนี้ อย่างน้อยเขาจะได้รู้สึกผิดน้อยลงสักนิดกับการพูดจาทำร้ายจิตใจคนตัวเล็กอย่างไม่ตั้งใจไปเมื่อตอนกลางวัน หากเมื่อกลับมายังที่พักความรู้สึกผิดก็กลับกลายเป็นคุกกรุ่นทันทีที่เขาไม่พบแม้แต่เงาของพารัม สหัสกัดฟันแน่นอย่างพยายามสงบสติอารมณ์ของตนอย่างเต็มที่  เขาไม่น่านึกใจอ่อนกับตัวปัญหาอย่างพารัมจริงๆ

 
มาครบแล้วค่าา ฝาก #ยักษ์อ่อย #ดวงใจรักขสะ ด้วยค่าา
   

[ดาวโจร500]

คิดถึง

[B52]

เปลี่ยนคนก่อพายุบ้างแล้วคราวนี้