หัวข้อ: +++++++++ดวงใจรักขสะ+++++++++ แจ้งข่าวหน้า๘

[primprie]

ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0

ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่

1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน  เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ   เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด   คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง   จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต  และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ   

เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า  อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต   จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น   ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย  ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ  เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้  ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ

5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้  มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute  ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ

8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).

9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ

10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป  โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com  ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย  เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป

11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว

บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป

12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด

13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ

14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน  ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ

15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด  ควรจะให้เครดิตกับ... 
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ  ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ  พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง 
  (กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น  หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail  ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail

16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข

17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน  ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง  นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี  ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข  ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้

18.ใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที  ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน   เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ

นิยายเรื่องนี้จะมีการรีไรท์นะคะ

เริ่มรีไรท์ 20/10/64

[/b][/color]

+++++++++ดวงใจรักขสะ+++++++++

PrimPrie

++contact me++

Facebook

https://www.facebook.com/Myprimprie

Twitter-PrimPrie

ดวงใจที่ไม่เคยได้ครอบครองสิ่งใด  แสนเย่อหยิ่ง และถือดี
ดวงใจที่ถูกเก็บซ่อนไว้ยังร่างที่ไม่ใช่ของตน
ดวงใจที่รุนแรงราวพายุ แต่ไร้ตัวตน
ดวงใจรักขสะ

***นิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องที่สองในชุด ดวงใจ นะคะใครยังไม่เคยอ่านเรื่องแรก ตามไปที่ ดวงใจบรรณาการได้เลยค่า

http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55138.0

แม้จะเป็นเรื่องที่สองแต่สามารถอ่านแยกกันได้เลยค่ะ แต่เพื่อความสนุกเต็มร้อยพิมแนะนำให้อ่านให้ครบน้า
ฝากเรื่อง ดวงใจรักขสะ ด้วยค่า
ขอบคุณค่ะ

รักขสะเป็นยักษ์ชนิดหนึ่งแต่ดวงใจรักขสะไม่ได้อิงกับตำนานใดๆทั้งสิ้นนะคะ
#นิยายเรื่องนี้เป็นแฟนตาซีอะไรก็เกิดขึ้นด้ายยยย

Twitter ติด #ยักษ์อ่อย  ไว้คุยกันค่าา

[/color][/size]

[primprie]

ช่างร้ายเหลือใจหนอใจยักษ์
ใครเขาก็ทักว่ายักษ์ร้าย
จะมีใครได้รู้ถึงข้างใน
ว่าหัวใจของยักษ์ก็รักเป็น
แผ่นหลังกว้างข้างหน้าที่คว้าไขว่
ยากสุดใจให้เธอหันกลับมาเห็น
อยากให้รู้ว่ายักษ์ก็รักเป็น
หวังเพียงเธอได้เห็นถึงดวงใจ

Intro...
   พาณา เมืองหลวงของเหล่าอมนุษย์ เมืองที่แสนยิ่งใหญ่ เผ่าพันธ์ใดที่ครองบัลลังก์แห่งพาณานั้นจะได้รับการยกย่องให้อยู่เหนือเหล่าอมนุษย์เผ่าพันธุ์อื่น ๆ หากไม่ใช่ทุกเผ่าพันธุ์จะสามารถขึ้นไปอยู่บนจุดสูงสุดนั้นได้ มีเพียงผู้ที่แข็งแกร่งเท่านั้นที่มีสิทธิ์ ทุกร้อยปีจะมีการผลัดเปลี่ยนหมุนเวียนกันขึ้นครองบัลลังก์ของพาณา ทุกร้อยปีอมุษย์ทุกตนจะมารวมกันตัวแทนของเผ่าพันธุ์ที่แข็งแกร่งที่สุดเท่านั้นถึงจะได้บัลลังก์ไป และสามเผ่าพันธุ์ผู้ยิ่งใหญ่ที่มักสับเปลี่ยนหมุนเวียนกันขึ้นครองบัลลังก์ก็คือ สิงห์รา มังกร และ ยักษ์ 
   แต่มีไม่มากนักที่ยักษ์จะออกมาแย่งชิงบัลลังก์ เผ่าพันธุ์ที่แสนยิ่งใหญ่จิตวิญญาณที่ก่อเกิดจากธาตุทั้งสี่ สิ่งมีชีวิตที่กลืนกินทุกสรรพชีวิต  ใหญ่โตหากโดดเดี่ยวเสมออาจจะเป็นเพราะกำลังที่มากมายเกินจะต่อกร หรือแม้กระทั้งความสามารถที่กลืนกินทุกสิ่งได้นั้นช่างน่าขนลุก  แม้กระทั่งอมนุษย์ด้วยกันเองก็ยังยำเกรง  หากเผ่าพันธุ์ใดได้ขึ้นครองบัลลังก์สิ่งแรกที่จะทำก็คือการ ล่ายักษ์ จนถึงตอนนี้ก็เป็นเวลาไม่น้อยกว่าห้าร้อยกว่าปีแล้วที่เผ่าพันธุ์ที่แสนยิ่งใหญ่นั้นแทบจะหาบสาบสูญไปจากเมืองอมนุษย์
   มังกรเผ่าที่แข็งแกร่งด้วยรูปลักษณ์และสัญชาตญาณ  เผ่าพันธุ์ผู้เป็นเจ้าของไฟนรกที่แผดเผาทุกสิ่ง หนักแน่นมั่นคงและยึดถือคำสัตย์ราวชีวิต หากรักความถูกต้องและมีจิตใจที่น่านับถือ
   สิงห์ราที่เต็มเปี่ยมไปด้วยรูปโฉมที่สะกดตา ความว่องไว และมีสัญชาตญาณการต่อสู่ที่เต็มเปี่ยม สิงห์ราเต็มไปด้วยความเย่อหยิ่งในเผ่าพันธุ์ของตน แม้จะใจร้อนแต่สิงห์รานั้นรักพวกพ้องและแสนสื่อสัตย์
   ไม่มีเผ่าพันธุ์ใดได้ครอบครองตลอดไปเป็นกฎของอมนุษย์   พาณาที่อยู่ในการปกครองของสิงห์ราตอนนี้ใกล้ครบกำหนดร้อยปีเต็มที เมืองอมนุษย์เต็มไปด้วยการตื่นตัวทุกเผ่าพันธุ์เริ่มเคลื่อนไหว... อย่างเงียบๆ
   -----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
   ---------------------------------------------------------------------
   ร่างบอบบางในชุดงดงามนั้นนั่งนิ่ง ใบหน้าน่ารักมีแววตระหนกตกใจ มือเรียวกอดร่างเล็กๆของตนเองไว้แน่นริมฝีปากบางสั่นระริกพอๆกับสายตาที่สั่นไหวอย่างไม่เข้าใจในสิ่งที่เกิดขึ้น
   “อะไร...กัน”  เสียงหวานเอ่ยออกมาราวพูดกับตัวเองเมื่อภาพตรงหน้านั้นดูเละเทะราวมีพายุลูกใหญ่พัดผ่าน ทั้งที่ก่อนจะงีบหลับไปทุกอย่างยังคงปกติแท้ๆ ต้นไม้ขนาดใหญ่ล้มระเนระนาดบางต้นฉีกขาดราวถูกดึงทึ้ง  แม้จะไม่เข้าใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นนักหากร่างบอบบางก็ลุกขึ้นก่อนสำรวจตัวเองอย่างถี่ถ้วน ไม่เป็นอะไร!! ทุกอย่างปรกติไม่มีแม้แต่รอยขีดข่วนทั้งที่รอบตัวนั้นเต็มไปด้วยซากต้นไม้ใบหญ้าที่ถูกถอนรั้งขึ้นมาบนดินราวโดนพายุถล่มแล้วคนที่นอนกลางพายุทำไมถึงไร้รอยใดๆเล่า  นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่...

 
มาแปะ intro ไว้ก่อน แล้วจะรีบเอาตอนแรกมาลงน้าาา
ฝาก #ดวงใจรักขสะ  ด้วยค่าาาา

[askmes]

เย้มาแล้วววว รอติดตามม

[Al2iskiren]

ปูเสื่อรอค่า

[mochimanja2]

รอเลยจ้า

[pearlypear]

 

[primprie]

รีไรท์20/10/64

ตอนที่๑

                 เสียงร้องไห้ของหญิงสาวดังสะท้อนไปมาในความรู้สึก มันแสนเศร้าจนคนฟังแทบจะร้องไห้ตามเสียงสะอึกสะอื้นราวขาดใจนั้น เธอจำได้ดี พารัมสะดุ้งสุดตัวก่อนลุกขึ้นมานั่ง เหงื่อชื้นๆออกมาจนเต็มฝ่ามือ

                “ฝันแบบนี้อีกแล้ว” พารัมพูดเบาๆ ก่อนมองไปที่บนเตียงท่านเจเนสท่านป้าของราชาแห่งนันทานครที่เธอมาอาศัยอยู่นานนับปียังคงหลับสนิท  พารัมค่อยๆยันตัวลุกขึ้นให้เบาที่สุดก่อนพาตัวเองออกมายังทางเดินที่ทอดยาว ตำหนักของท่านเจเนสนั้นใหญ่โต มีนางกำนัลมากมายเพราะเป็นที่ฝึกงานและกิริยามารยาทของเหล่านางกำนัลด้วย พารัมเองหลังจากที่ได้รับการช่วยเหลือมาจากการถูกปองร้ายจากปีศาจ เธอก็อาศัยอยู่ที่นันทานครนี้มาเกือบสี่ปีแล้ว พ่อของเธอได้เอ่ยปากฝากฝังเธอกับพระสนมเธราแห่งนันทานคร ให้เธอได้อยู่ฝึกกิริยามารยาทในวังดีกว่าไปเป็นชาวป่าชาวเขาเหมือนพ่อกับแม่ แม้พารัมจะไม่ค่อยเห็นด้วยนักแต่การที่เธออยู่ที่วังหลวงแห่งนันทานี้ก็ช่วยให้เธอได้เรียนหนังสืออ่านออกเขียนได้ พระสนมเธราก็สอนวิชายาสมุนไพรให้ พารัมหมายมั่นปั้นมืออย่างแน่วแน่ ว่าหากเธออายุครบสิบแปดปี เธอจะกลับไปบันกุหมู่บ้านของเธอ และนำเอาวิชาความรู้ทั้งหมดที่มีไปช่วยเหลือชาวบ้านให้มีชีวิตที่ดีขึ้น

                พารัมก้าวเดินไปเรื่อยๆพร้อมกับความคิดต่างๆนาๆ จนภาพของตำหนักท้ายบึงปรากฏตรงหน้า ใบหน้าน่ารักจึงแย้มยิ้มออกมา ตำหนักท้ายบึงตอนนี้ไม่มีใครอยู่แล้ว พระสนมเธราที่เคยอาศัยอยู่ที่นี่ก็ย้ายไปอยู่กับองค์ราชาที่ตำหนักหยาดหมอก พารัมได้ยินมาว่าอีกไม่นานก็จะมีพิธีแต่งตั้งองค์ราชินีแห่งนันทานครเสียทีหลังจากพระสนมได้ให้กำเนิดบุตรจนตอนนี้องค์รัชทายาทมีอายุสามขวบปีแล้ว

                ร่างบอบบางในชุดนอนรัดกุมนั่งลงที่บันไดของตำหนักท้ายบึงพลางเอนหลังพิงเสาอย่างง่ายๆ  พารัมมองขึ้นไปบนฟ้าก็พบว่าคืนนี้มีแสงจันทร์เสี้ยวส่องลงมาเพียงน้อยนิด อีกไม่กี่ราตรีก็จะถึงคืนจันทร์ดับ อีกไม่เท่าไหร่เธอก็จะอายุครบสิบแปดปี เธอจะ เป็นผู้ใหญ่เต็มตัว พารัมจะมีสิทธิตัดสินชีวิตตัวเอง เธอจะกลับบ้านไปหาพ่อหาแม่ ไปยังที่ที่เป็นของเธอ เปลือกตาบางปิดลงอย่างเหนื่อยล้า พารัมไม่เข้าใจว่าความรู้สึกคุกกรุ่นที่อยู่ข้างในมันคืออะไร เธอที่ตอนนี้เหมือนไม่ใช่เธอ ตลอดเวลากว่าสี่ปีที่อยู่ที่นันทานครพารัมเติบโตและเรียนรู้อะไรมากมาย พี่เธราของเธอกำลังจะขึ้นเป็นราชินีคู่บัลลังก์ขององค์วิรัล พี่ชายที่แสนดีกำลังห่างเธอออกไป  ไม่มีพี่เธราของเธออีกแล้ว

                “มาทำอะไรตรงนี้” เสียงดุๆนั้นคุ้นหู พารัมนึกยิ้มอยู่ในใจก่อนลืมตามองคนตรงหน้าเต็มๆตา ใบหน้างดงามนั้นพารัมจำได้ดี ดวงตาสีเทาที่มีแววถือดีนั้นสวยงามจับตา ผมสีเทาที่เมื่อแรกพบยาวสยายหากตอนนี้กลับถูกตัดสั้นดูสมชาย ใบหน้าที่เคยงดงามเมื่อครั้งก่อน เมื่อเวลาผ่านไป คนตรงหน้ากลับดูสง่างามจับตา

                “พี่สหัส”  พารัมเอ่ยเรียกเจ้าของดวงตาสีเทาสวย ก่อนส่งยิ้มไปให้พารัมพยายามเอียงคอให้ดูน่าเอ็นดู แบบที่เคยทำแล้วได้ผลกับทุกคน หากไม่ใช่คนตรงหน้า

                “จะออกมาทำไมตอนนี้ ว่างนักรึไงพารัม” สหัสยังคงดุ เขาออกมาเดินเล่นยามดึกสงัด เพราะบางสิ่งบางอย่างที่กำลังก่อเกิดในฝั่งเมืองอมนุษย์นั้นก่อกวนสัญชาตญาณเขาไม่น้อย เขาเดินมาเรื่อยๆในใจหวังว่าจะมานอนที่ตำหนักท้ายบึงเสียหน่อย หากทันทีที่เขามาถึง ก็พบกับ พารัมมานั่งอยู่ก่อนแล้ว

                “ดึกๆคนโสดใครๆเขาก็ ว่างทั้งนั้นแหละ” พารัมจีบปากจีบคอตอบ ใบหน้าน่ารักเชิดขึ้นอย่างถือดีไม่สนใจหน้าตาโมโหของสหัสสักนิด

                “เป็นหญิงทำไมชอบพูดจาแบบนี้นักพารัม” สหัสดุเข้าให้อีกรอบ พารัมนั้นยียวนดื้อดึงและขึ้นชื่อเรื่องโมโหร้าย หากเวลาอารมณ์ดีก็ฉลาดน่ารักช่างฉอเลาะ จนท่านเจเนสนั้นสุดแสนจะเอ็นดูจนเรียกได้ว่าเป็นคนโปรดเลยก็ว่าได้ ไม่มีใครในวังที่พารัมเกรงกลัวจริงจัง จากเด็กสาวที่เขาคุ้นตาตอนนี้พารัมเติบโตจนเป็นหญิงสาวอย่างสมบูรณ์แล้ว ใบหน้าน่ารักนั้นสะอาดสะอ้านจับตา จนเป็นที่เลื่องลือถึงความน่ารักของเจ้าตัวไปทั่ว นี่เขาก็ได้ยินมาว่ามีขุนนางบางคนถึงขนาดทูลขอ พารัมกับองค์วิรัลให้ไปเป็นอนุ เลยทีเดียว แต่ดูเหมือนคนตรงหน้าจะมีทั้งท่านเจเนส และพระสนมเธราคอยกางปีกปกป้องอยู่ จึงยังไม่มีกล้าทำอะไรมาก

                “เอ้า...ก็ข้าว่างจริงๆนี่นา หรือจะต้องเป็นชายเท่านั้นถึงจะบอกว่าตัวเอง ว่าง ได้” พูดจบพารัมก็หัวเราะคิกคัก เมื่อเห็นสหัสโมโหจนหันหลังเดินกลับไป  เธอมองตามแผ่นหลังกว้างของสหัสไปจนลับสายตา หัวใจดวงน้อยเต้นตึกตักใบหน้าและรูปร่างที่สง่างามนั้นเห็นเพียงแค่เงาพารัมก็จำได้ พารัมยังจำได้ถึงครั้งแรกที่พบกันแววตาสีเทาที่ฉายออกมาเพียงครู่ก็สามารถสะกดเธอได้อยู่หมัด  และหลังจากนั้นพารัมเองก็ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่สายตาของเธอมักจะไปหยุดอยู่ที่เจ้าของเส้นผมสีเงินแสนสวยนั่น ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่สหัสเข้ามาเป็นเหตุผลหนึ่งในการอยู่ที่วังหลวงแห่งนี้ของเธอ

                พารัมนั่งลงที่เดิมอีกครั้ง พลางชันเข่าขึ้นมากอดไว้เธอซบหน้าลงไปก่อนแย้มยิ้มเบาๆเมื่อรู้สึกว่ามีใครบางคนเดินกลับมา

                “กลับไปที่ของเจ้าซะพารัม” สหัสเอ่ยออกมาอย่างโมโหตัวเอง เขาตั้งใจจะกลับไปนอนยังห้องของตนทันทีที่พารัมพูดจา ยียวนกวนประสาท หากเขาก็อดห่วงไม่ได้แม้ที่นี่จะเป็นวังหลวงแต่ไม่ว่าอย่างไรเสียคนตรงหน้าก็เป็นเพียงหญิงสาวตัวเล็กๆ

                “ห่วงข้าเหรอ” พารัมถามก่อนรีบลุกขึ้นเมื่อสหัสทำท่าจะเดินกลับไปอีกครั้ง “ไปส่งหน่อยสิ” เธอรีบบอกก่อนที่สหัสจะจากไปจริงๆ และทันทีที่ร่างสูงใหญ่นั้นหยุดรอ พารัมก็เร่งฝีเท้าตามทันที พารัมรู้สหัสนั้นไม่ใจดำพอจะทิ้งให้เธอกลับเองคนเดียวหรอก พี่สหัสน่ะใจดีจะตาย

                -----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

                “พารัม พารัม พารัม!!” เสียงเรียกขานที่ดังกว่าปกติทำเอาเจ้าของชื่อสะดุ้งเฮือก แก้วในมือหล่นตุ้บลงบนตัก

“ดีที่ไม่แตก ใจหายหมด” พารัมอุทานก่อนหยิบแก้วใบสวยขึ้นมาดู

                “เหม่ออะไรนักหนา” เจเนสเอ่ยติงคนตรงหน้า เธอสังเกตมาสักพักแล้ว พารัมที่เคยสดใสร่าเริง หมู่นี้เริ่มเหม่อลอยจนเธอเองเป็นห่วง

                “ไม่มีอะไรเพคะ ท่านป้า” พารัมบอกเสียงอ่อยก่อนฉีกยิ้มเอาใจ หน้าตาน่ารักนั้นน่าเอ็นดูจนเจเนสอดหัวเราะในท่าทีประจบประแจงของคนตรงหน้าไม่ได้

                “หมู่นี้เอาแต่เหม่อ มีอะไรบอกข้าได้นะพารัมมีใครมากวนใจอีกรึเปล่า” เจเนสเอ่ยอย่างหวังดี พารัมนั้นยิ่งโตความน่ารักน่าเอ็นดูยิ่งเป็นที่กล่าวขวัญ ยิ่งฝีมือการบ้านการเรือนไม่พร่อง อ่านเขียนก็ฉลาดหลักแหลม เป็นที่ต้องตาต้องใจของเหล่าบรรดาข้าราชการในวังไม่น้อย นี่ถ้าพระสนมเธราไม่เอ่ยคำขาดว่าให้พารัมเลือกออกเรือนกับคนที่พารัมรักเท่านั้น คงวุ่นวายกว่านี้แน่ๆ

                “ไม่มีอะไรเพคะ” พารัมย้ำคำตอบเดิมก่อนคลานเข่าเข้าไปรินน้ำชาให้เจเนสอย่างเอาใจ  มือเรียวนวดขาให้อย่างรู้หน้าที่

                “วันนี้ที่ตลาดจะมีขบวนเกวียนจากบันกุมา หม่อมฉันขออนุญาตออกไปซื้อไปดูของได้ไหมกระหม่อม ฤดูนี้น้ำผึ้งป่าหวานนัก ข้าอยากได้เอามาทำขนมให้พระสนมเธรา” พารัมเอ่ยขออนุญาตก่อนเงยหน้าทำตาแป๋วใส่อย่างออดอ้อน

                “ไม่ต้องมาอ้อน จะออกไปก็ไปเถอะ เอาทหารไปด้วยล่ะอย่าไปคนเดียวคราวที่แล้วก็ไปก่อเรื่องจนข้าสะสางแทบไม่ไหว” เจเนสเอ่ยเตือน พารัมแม้จะเป็นเพียงหญิงสาวร่างบอบบางหากเวลาโมโหก็อารมณ์ร้อนอาละวาดไม่สนใครทั้งนั้น  ออกไปตลาดเมื่อครั้งก่อนก็ไปออกงิ้วตีหัวลูกชายของขุนนางเข้า กว่าจะเจรจากันได้ก็เรื่องมากไม่น้อย

                พารัมพยักหน้ารับ ก่อนแนบแก้มลงไปที่ตักของเจเนส “ท่านป้าใจดีกับหม่อมฉันจริงๆเพคะ”

                “ไม่ต้องมาอ้อนข้าเจ้าตัวแสบ ไป...ไปเตรียมตัวเรียกทหารตามไปถือของด้วย แวะถามห้องเครื่องด้วยนะว่าขาดเหลืออะไรรึเปล่าแล้วก็รีบกลับก่อนฟ้ามืดล่ะ” สิ้นคำสั่งพารัมก็ลุกขึ้นทำความเคารพเจเนส และพาตัวเองออกไปทันที

                ///////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

                ตลาดนอกวังครึ้กครื้นไปด้วยผู้คน พารัมพาทหารมาด้วยสองคนพร้อมกับชวน เนล นางกำนัลที่อายุไล่เลี่ยกันมาด้วย เนลนั้นมีแม่เป็นนางกำนัลก่อนที่แม่จะแต่งงานกับพ่อที่เป็นทหารและออกไปใช้ชีวิตข้างนอกวัง เมื่อมีเนลพ่อกับแม่เลยส่งเธอมาฝึกเป็นนางกำนัลกับท่านเจเนส เนลนั้นใจเย็นและอารมณ์ดี พารัมชอบเนลเพราะเนลมักตามใจพารัมเสมอราวกับพี่สาวต่างสายเลือด

                “ข้าอยากไปดูสร้อยสักหน่อย” เนลบอกกับพารัมก่อนชี้ไปที่ขบวนเกวียนของพ่อค้าต่างเมืองที่มีสร้อยลูดปัดและเครื่องประดับแปลกตามาขายเต็มไปหมด

                “พวกเจ้าตามพารัมไปเถอะ ข้าไปครู่เดียว” เนลบอกกับทหารที่ตามมา ก่อนปลีกตัวออกไป

                พารัมมองร่างบอบบางของเนลที่เดินตรงไปยังเกวียนที่ขายเครื่องประดับ ก่อนหันกลังเดินไปยังเกวียนของหมู่บ้านบันกุ

                “อ้าวพารัม” ทันทีที่พารัมเดินเข้าไป ชายชราชาวบันกุที่นำของมาขายก็เอ่ยทักทาย อย่างสนิทสนม

“มาอยู่วังหลวงผิวพรรณงามอย่างทองเนื้อดีแบบนี้เองสินะ” เสียงของหญิงสาวชาวบ้านอีกคนทักขึ้น “นี่ไม่คิดจะกลับไปบันกุแล้วสิ ทิ้งพ่อทิ้งแม่มาสบายแบบนี้แล้ว”

“นี่ อารา” พารัมเรียกชื่อหญิงสาวชาวบ้านที่เอ่ยคำเคืองหู มือเรียวจับแก้มของคนตรงหน้าก่อนเอียงหน้าดูไปมา “ผิวข้างาม เพราะข้างามหน้าข้าสวยเพราะข้าสวย อย่างเจ้าต่อให้ไปชุบตัวที่เมืองแห่งเวท เจ้าก็คงไม่ดีกว่านี้เท่าไหร่หรอก เจ้าไม่รู้เหรอ จิตใจต่ำพาคำพูดต่ำคำพูดต่ำพาหน้าตาไม่น่าดูน่ะ หืม”

“นี่เจ้า!!” อาราขึ้นเสียง

“พอเถอะๆๆ อาราเข้าไปข้างหลังๆไป” ชายชราเอ่ยขัดก่อนออกปากไล่ลูกสาวของตนเข้าไปด้านหลัง พารัมแสยะยิ้มอย่างผู้ชนะเมื่ออาราหันมามองอย่างขุ่นเคือง

“ข้าอยากได้น้ำผึ้งป่าน่ะ” พารัมบอกก่อนหยิบผลไม่อีกสองสามอย่างมาดู พารัมถามไถ่สารทุกข์สุขดิบกับชายชราอยู่อีกเป็นครู่ ก่อนนำเอาสมุนไพรที่เตรียมมามอบให้

“หน้าฝนเด็กๆจะมีไข้กันเยอะ เอายานี่ไปเตรียมไว้นะบอกพ่อกับแม่ด้วยข้าคิดถึง” คำฝากฝังช่างเรียบง่ายพารัมคิดถึงพ่อกับแม่จริงๆ

พารัมเดินออกมาจากเกวียนของหมู่บ้านบันกุเมื่อได้ของที่ต้องการครบ ก่อนจะสอดส่ายสายตามองหาเนล “ทำไมเลือกสร้อยนานนักนะ” เสียงใส่บ่นกับตนเองอย่างหงุดหงิด ขาเรียวก้าวไปยังเกวียนที่ขายเครื่องประดับทันที

“รับอะไรดีขอรับ” เสียงเอ่ยต้อนรับของพ่อค้านั้นฟังดูธรรมดา พารัมปรายตามองไปยังพ่อค้าอย่างถือตัวท่าทางกระลิ้มกระเหรี่ยนั้นน่าขนลุก พารัมไม่ชอบท่าทางแบบนี้เห็นทีไรอยากจะฉีกให้ขาดสองท่อน

“เห็นหญิงสาวตัวเล็กๆขนาดนี้ไหม” พารัมทำมือกับขนาดความสูงของเนล “นุ่งห่มแบบข้าเป็นนางกำนัลวังหลวงเหมือนกัน”

“นายหญิงขอรับ ข้าขายเครื่องประดับหญิงสาวแวะเวียนมาเกวียนข้ามากหน้าหลายตานักข้าจำไม่ได้หรอกนายหญิง” คำปฎิเสธนั้นน่าโมโหจนพารัมเม้มปาก มือเรียวกำเข้าเข้าหากันแน่น

“แล้วผู้หญิงน่ะเป็นนางกำนัลทุกคนรึไง อย่าต่อคำข้าให้มากนักไม่อย่างนั้นข้าจะสั่งให้ทหารฟันหัวเจ้าให้แบะเป็นลูกแตงโม” พารัมพยายามเอ่ยออกไปนิ่งๆทั้งที่เริ่มโมโห ใบหน้าน่ารักขมวดมุ่น

“นี่ท่านถือว่าเป็นคนของวังหลวงและจะขู่ชาวบ้านตาดำๆแบบข้า....”

“ทหาร!!”

“ข้าๆ...บอกแล้วๆนายหญิง” พ่อค้าละล่ำละลักตอบเมื่อเห็นว่าพารัมเอาจริง

“ว่าไง”

“นายหญิงที่นุ่งห่มเหมือนท่าน มาซื้อเครื่องประดับข้าแล้วเดินเลยไปดูผ้าแพรทางโน้นน่ะท่าน” เขาบอกพร้อมชี้ไปที่เกวียนขายผ้าที่ตั้งออกห่างไปจากกลุ่มคนพอดูหากบรรดาสีสันที่สวยงามของบรรดาผ้าแพรพรรณนั้น กลับสะดุดตาไม่น้อย

พารัมก้าวขาออกไปทันทีผ้าแพรพรรณสวยงามแปลกตา ทันทีที่ไปถึงก็มองหาเพื่อนในใจนึกเป็นห่วงไม่น้อย  แต่ก็ไม่มีแม้แต่เงาของเนล ที่น่าสงสัยกว่านั้นคือเกวียนเล่มนี้ไม่มีคนขายทั้งที่มีของเต็มเล่มเกวียน หายไปไหนกันนะทั้งเนลและคนขายผ้า พารัมคิดก่อนหันไปสั่งทหาร

“เจ้าเข้าไปแจ้งข่าวในวังให้เอาคนออกมาช่วยตามหาเนล ส่วนเจ้าไปตามทางนั้น” พารัมหันไปสั่งทหารที่ติดตามมาทันทีใบหน้าน่ารักมีแววกังวล “ไปสิ” พารัมสั่งย้ำเมื่อทหารมีท่าทีพะวักพะวง “ข้าดูแลตัวเองได้”

ทหารนายหนึ่งกลับเข้าไปในวังเพื่อตามคนออกมาช่วยตามคำสั่งของพารัม อีกคนออกไปตามหาเนลในตลาด ส่วนพารัมนั้นออกตามหาเนลอีกแรง ร่างบอบบางหาทั่วบริเวณรอบๆเกวียนขายผ้าอย่างละเอียดแต่กลับไม่พบร่อยรอยอะไร ขาเรียวก้าวออกไปเรื่อยๆ มองหาเนลพร้อมทั้งเอ่ยเรียกชื่ออย่างไม่ย่อท้อบางอย่างกำลังพร่ำบอกพารัมว่า นี่ไม่ใช่เหตุการณ์ธรรมดา ยิ่งตามหาพารัมก็ยิ่งรู้สึกว่ายิ่งห่างออกไปจากผู้คน

“กรี๊ดดดด” เสียงร้องของผู้หญิงแว่วมาตามสายลม พารัมตามเสียงไปทันทีนิสัยแบบนี้เธอเองก็ไม่รู้ว่าทำไมถึงแก้ไม่หาย นิสัยบ้าดีเดือดแบบนี้มันอันตรายขนาดไหนเธอรู้ดี แต่จะให้เธอวิ่งกลับไปตามทหารมาช่วย แล้วถ้าเธอมาช้าไปล่ะจะทำยังไงเธอจะไม่ยอมให้เนลเป็นอะไรแน่ไปแน่ๆ พารัมเม้มปากแน่นก่อนวิ่งออกไปยังเสียงทันที







“อะไรนะเนลหายไป พารัมออกไปตามหางั้นรึ” เสียงของเจเนสสั่นเบาๆอย่างกังวล ใบหน้าที่สวยงามแม้จะผ่านวัยที่ล่วงเลยมาพอสมควรนั้นส่อแวววิตก ตอนนี้องค์วิรัลกับเธรากำลังตระเตรียมพิธีแต่งตั้งราชินี เธอจะไปกวนด้วยเรื่องของพารัมก็ใช่ที่ คุชก็ออกไปประจำยังหัวเมือง โชบุกับชุนเองก็อยู่นอกวังหลวงดูแลทหารหน่วยพิเศษ เจเนสอยากจะใช้ทหารวังหลวงออกไปช่วยพารัมตามหาเนลหากเธอรู้ดีคนทีไว้ใจได้และพารัมพอจะฟังบ้างมีไม่กี่คน

“ไปแจ้งสหัส ให้ช่วยออกตามหาเนลกับพารัมให้ข้าที” เจเนสเอ่ยอย่างกังวล สหัสไม่รับคำสั่งของใครเธอรู้ดี แต่เธอก็หวังว่าสหัสจะพอมีน้ำใจช่วยเหลือกันบ้าง อย่างน้อยสหัสเองก็รู้จักพารัมดี

                --------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

สหัสเดินนำกลุ่มทหารเข้ามาในตลาดโดยไม่สนใจสายตาตกใจของบรรดาพ่อค้าแม้ค้าหรือชาวบ้านแม้แต่น้อย ใบหน้าสง่างามนั้นกวาดมองหาตัวปัญหาอย่างลวกๆ

“กระจายกำลังตามหาให้ทั่ว” สหัสเอ่ยสั่งเขาไม่สนใจว่าจะสร้างความแตกตื่นให้ชาวบ้านมากเท่าไหร่ การที่เขาออกมาช่วยตามหาทั้งที่ไม่ใช่คำสั่งของท่านเธรานั้นก็มากพอแล้ว  สหัสที่เคยบอบบางและงดงามตอนนี้เขากลายเป็นสิงห์ราโตเต็มวัย ร่างสูงใหญ่น่าเกรงขามหากงดงามราวรูปปั้นผมสีเงินนั้นสะท้อนแสงยามเย็นอย่างจับตา หากแววตาสีเทาที่แสนเฉยชานั้นกลับดูน่ากลัวไม่น้อย

“ช่วยด้วยมีคนตาย เลือด...มีแต่เลือดเต็มไปหมดเลย” เสียงโวยวายของชาวบ้านดังมาเข้าหู สหัสพาตัวเองไปยังสถานที่เกิดเรื่องทันที ร่างสูงใหญ่หากว่องไวเกินมนุษย์ สหัสจึงไปถึงก่อนที่เหล่าทหารจะตามไปทันภาพตรงหน้าทำเอาเลือดสิงห์ราในร่างเย็นเฉียบ

ร่างของอมนุษย์เผ่าพันธุ์ไมนาไม่ต่ำกว่าห้าตน บ้างถูกถลกหนัง หักขา หรือกระชากคอจนขาด หากเขาไม่สังเกตเห็นเขาอันใหญ่ที่มีลายเฉพาะตนของไมนาและขนที่มันเงานั้นเขาคงไม่รู้ว่าเป็นตัวอะไร พื้นเต็มไปด้วยเลือดส่งกลิ่นคาวคลุ้ง หากสิ่งที่สร้างความแปลกใจให้สหัสก็คือ ร่างของพารัมที่นั่งคุดคู้ตัวสั่นเทาอยู่ท่ามกลางซากศพของไมนาร่างกายใบหน้าแขนขาของพารัมเต็มไปด้วยเลือดเสื้อผ้าขาดวิ่นจนแทบไม่เหลือชิ้นดี

สหัสเดินเข้าไปใกล้เขาถอดเสื้อคลุมของตนออกก่อนคลุมลงไปยังร่างเกือบเปลือยเปล่าของพารัม แต่ทันทีที่ผ้าแตะลงไปบนร่างบอบบาง พารัมก็สะดุ้งสุดตัวก่อนโผเข้ามาทำร้ายสหัสทันที

“อ๊ากกก”

“หยุดๆ พารัมข้าเอง” สหัสจับไหล่พารัมดันออก เหมือนเสียงของเขาจะเรียกสติพารัมได้เล็กน้อยร่างเล็กหยุดนิ่งปล่อยให้สหัสเอาเสื้อมาคลุมตัวเองไว้หากอาการสั่นเทายังคงมีเหลือยู่

“เกิดอะไรขึ้นพารัม” สหัสถามอย่างเป็นห่วง ใบหน้าน่ารักเต็มไปด้วยเลือดดวงตาสีดำสนิทเลื่อนลอยราวคนไร้สติ พารัมส่ายหน้าเบาๆ มือเรียวกำบางอย่างเอาไว้แน่นก่อนค่อยๆยกขึ้นมาแบออกให้สหัสดู

สหัสมองสิ่งที่อยู่ในมือของพารัมนิ่ง มือหนาหยิบเอาสิ่งนั้นโยนทิ้งไปก่อนรั้งร่างของพารัมที่ดูจะยังไม่ค่อยมีสติเข้ามาใกล้ๆ “เกิดอะไรขึ้น พารัม” สหัสก้มลงไปมองหน้าพารัมชัดๆ พลางถามย้ำอย่างต้องการคำตอบ

“ข้า...ข้า” พารัมพยายามจะพูดอะไรบางอย่าง หากสิ่งที่ออกมากลับเป็นเสียงสะอื้นน้ำตาใสๆไหลออกมาจากดวงตาคู่นั้นช้าๆ “ข้าไม่รู้พี่สหัส” ใบหน้าเล็กส่ายไปมามือเรียวยกขึ้นกำชายเสื้อของสหัสไว้แน่นก่อนซบหน้าลงไปอย่างสุดทน

สหัสยืนนิ่งๆ ให้พารัมร้องไห้เสียให้พอ ทหารตามมาทันแล้วและกำลังจัดการทุกอย่างให้เป็นไปตามขั้นตอน ดวงตาสีเทาทอดมองไปยังสิ่งที่เขาเพิ่งหยิบจากมือพารัมและโยนทิ้งไป ของบางอย่างที่ไม่น่าอยู่ในมือของหญิงสาวได้ ดวงตาของพวกไมนา มันยังอุ่นๆ เหมือนเพิ่งถูกควักออกมาสดๆเลยทีเดียว...

[sirin_chadada]

เรื่องนี้สหัสเป็นตัวเอกสินะคะ แล้วจะได้คู่กับใครนี่
เปิดเรื่องมาก็เป็นแนวลึกลับ สยองขวัญเสียแล้ว
รอตอนต่อไปค่ะ

[pui]

 

[dellyamin]

สหัสสสสส ตอนแรกคิดว่าจะเคะ สี่ปีผ่านไปหล่อเต็มตัวแล้วสินะ >< ว่าแต่คู่ใครเนี่ย

[someone0243]

เรื่องของสหัสสสสส????    รอตอนต่อไปค่ะ 

[JokerGirl]

สหัสเป็นหนุ่มหล่อเต็มตัวแล้ว พารัมเป็นอมนุษย์ด้วยป่าว

[MayA@TK]

 

 

[beerby-witch]

ยอมรับว่าจิ้นสหัสกับพารัมตั้งแต่เรื่องโน้น ฮือออออออออ แต่จะอ่านไปเรื่อยๆแหละ เราเชื่อว่าคนเขียนจะทำให้เราเชื่อในพระนายได้ 

[lolata]

ชอบสหัสมากกกกกกกกก
สิงห์ตนนี้ต้องไม่ธรรมดาแน่ๆ

[threetanz]

ติดตามต่อไปค่ะ

พี่สหัสจะคู่กับใครนะ

[cass-meyz]

รอตอนต่อปายยยยยยยย

[Lovetree]

พี่สหัสโตขึ้นแล้วเท่จัง  ชอบๆ  พารัมก็ช่างน่ารักเจรจาเหมือนเดิม  ชอบๆ

สหัสจะคู่ยักษ์?  ใครเป็นยักษ์?  สหัสและพารัมเป็นใครมาจากไหนกันแน่?  ลุ้นๆ

คิดถึงองค์ชายธีรันจัง  สหัสกับพารัมอย่าลืมพาองค์ชายไปเที่ยวเดินป่าจริงๆบ้างนะ
โทษฐานที่สอนการเดินป่า เลยโดนเธราดุเลย555

เรื่องนี้สนุกอีกแล้ว ได้ลุ้น  ตื่นเต้น น่าติดตามมากๆค่ะ
ขอบคุณมากๆนะคะ

[primprie]

รีไรท์ 20/10/64

ตอนที่๒

                “พบนางกำนัลที่หายไปแล้วพ่ะย่ะค่ะ” นายทหารรายงานความคืบหน้าการค้นหาเนล ก่อนจะออกไป เจเนสมองร่างบอบบางของพารัมที่ตอนนี้นอนไม่ได้สติอยู่บนฟูกนุ่ม เธอเสียลูกไปในเหตุการณ์กฎบเมื่อหลายปีก่อน กว่าวิรัลราชาองค์ปัจจุบันจะเข้ามากอบกู้ฟื้นฟูนันทานครให้เข้มแข็งดั่งเดิมก็กินเวลาพอสมควร เธอรับดูแลพารัมตามคำขอขององค์วิรัลพารัมนั้นถูกช่วยมาจากการปองร้ายของปีศาจ พระสนมเธราได้เสี่ยงชีวิตช่วยเด็กสาวเอาไว้เหตุการณ์มากมายที่ผ่านเข้ามาในชีวิตของพารัมนั้นบางอาจจะดูหนักหนาเกินกว่าเด็กหญิงที่อายุเพียงสิบสี่ในตอนนั้นจะรับมือได้ หากพารัมกลับเข้มแข็งกว่าที่เจเนสคิดเด็กหญิงตัวน้อยที่ไม่รู้อะไรในวังหลวงเลย เด็กสาวชาวป่าที่ชะตาชีวิตพาให้ต้องมาอาศัยในที่ที่ไม่รู้จักใครเลย พารัมกลับไม่มีท่าทีกลัวเกรงใคร มือเล็กๆเพียรเย็บผ้าซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนนิ้วน้อยๆปรุไปด้วยรอยเข็ม ทนนั่งพับเพียบจนเหน็บกินขาจนเดินไม่ได้หากไม่เคยปริปากบ่น อะไรที่ทำไม่ได้พารัมจะฝึกฝน อะไรที่ทำไม่เป็นพารัมจะเรียนรู้ เด็กหญิงตัวน้อยแอบร้องไห้ยามค่ำคืนอยู่เป็นนิจ เสียงสะอื้นเบาๆจนหลับไปนั้นน่าสงสารจับใจ เพราะความเข้มแข็งและเฉลียวฉลาดแบบนี้นี่เอง เจเนสถึงเอ็นดูสาวชาวป่าคนนี้ไม่น้อย และเหตุการณ์ประหลาดที่เกิดขึ้นก็สร้างความกังวลให้เธอได้มากทีเดียว มือที่มีรอบเหี่ยวย่นนั้นลูบที่หน้าผากของพารัมเบาๆอย่างห่วงใย ก่อนลุกเดินออกไปพลางสั่งให้นางกำนัลคอยดูแลพารัม “ดูแลพารัมด้วย แล้วให้คนไปดูเนลด้วยว่าเป็นอะไรมากรึเปล่า”

                ---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------            -------------------------------------------------------------

                “อะไรนะพวกไมนาน่ะเหรอ” โชบุเอ่ยออกมาก่อนขมวดคิ้วมุ่น ร่างที่มีเลือดของเผ่าพันธุ์อสรพิษอยู่กึ่งหนึ่งนั้นบอบบางหากเต็มไปด้วยพิษร้าย

                “เท่าที่รู้มาพวกนี้ไม่ใช่พวกที่ชอบเข้ามาในเขตแดนมนุษย์นี่นา แถมมาถึงเมืองหลวงแห่งนันทานครแบบนี้ไม่น่าจะปกติ” ชุนลูกครึ่งยักษ์เอ่ยออกมา ตอนนี้เขารับหน้าที่เป็นหัวหน้ากองรบพิเศษของนันนานครอยู่หน่วยรบที่มีแต่พวกลูกครึ่ง วันนี้เขาแวะมารายงานความคืบหน้าให้องค์วิรัลราชาแห่งนันทานคร จึงเลยมาพูดคุยกับสหัสจนได้รับรู้เรื่องนี้เข้า

                “แล้วพารัมไม่เป็นอะไรเลยเหรอ แปลก...ข้าเคยเจอพวกไมนาที่อันราตัวใหญ่โตดุร้ายพอตัวต่อให้เกิดการต่อสู้กันเองจนตายพารัมที่อยู่ใกล้ขนาดนั้นก็น่าจะได้รับอันตรายบ้างล่ะ” โชบุพูดออกมาเขาเคยอาศัยอยูที่อันราเมืองที่ติดกับป่าศักดิ์สิทธิ์ที่กั้นระหว่างเมืองมนุษย์กับอมนุษย์ เพราะฉะนั้นอันราจึงเป็นเมืองที่พวกอมนุษย์ชอบข้ามเขตแดนเข้ามาหาความสุขเสมอๆ

                “ไม่เป็นอะไรแม้แต่น้อย ตอนข้าไปเจอพารัมกำดวงตาของพวกไมนาไว้ด้วย อย่างกับ...เพิ่งควักออกมาเลย” สหัสเอ่ยออกมา ใบหน้าสง่างามเคร่งเครียด “เจ้ารู้จักวาระร้อยปีหรือไม่” สหัสเอ่ยถามลูกครึ่งทั้ง

                “วาระที่เปลี่ยนเผ่าพันธุ์ที่จะครองบัลลังก์น่ะเหรอ” โชบุถามก่อนตาโต “หรือว่า...”

                “ใช่ใกล้เต็มทีแล้วข้ารู้สึกได้” สหัสตอบช้าๆ

                “พวกไมนาที่เข้ามาจะเกี่ยวกับการนี้หรือเปล่า” ชุนเอ่ย

                “แล้วไปยุ่งอะไรกับพารัม ถ้าพวกอมนุษย์จะเข้ามาตามหาใคร ก็คงเป็นท่านสหัสคนนี้ล่ะมั้ง ขนสีเงินทิ่มตาขนาดนี้รัชทายาทหนีบัลลังก์หรือเปล่า” โชบุพูดก่อนหัวเราะเมื่อสหัสตวัดตามองอย่างไม่สบอารมณ์ เมื่อเอ่ยถึงผมสีเงินแสนงามสัญลักษณ์ของสิงห์ราชั้นสูงนั้น

                “ปากเสียเหมือนเดิม ชุนดูแลเมียเจ้าด้วยอย่าปล่อยให้เห่ามากนักเป็นอสรพิษไม่ใช่หมาที่ไหน” สหัสพูดจบก็ลุกขึ้นเดินไป

                “นี่สหัสใครเมียใคร พูดดีๆนะ” โชบุแว๊ดลั่นหากสหัสกลับไม่สนใจหันมามองร่างสง่างามยักไหล่อย่างไม่ยี่หร่ะในคำด่าที่ตามมา



                --------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

                “พารัม พารัม” เสียงเรียกเบาๆที่คุ้นหูส่งผลให้ ร่างที่หมดสติเริ่มขยับตัวพารัมค่อยๆลืมตาขึ้นมาช้าๆทันทีที่สายตาจับภาพคนตรงหน้าได้ชัดเจน พารัมก็ยิ้มออกมาอย่างดีใจ

                “พี่เธรา เอ๊ย...พระสนมเธรา” พารัมเอ่ยออกมาก่อนพยายามจะลุกหากเธรากดไหล่บอบบางให้นอนลงที่เดิม

                “เป็นยังไงบ้าง” เธราเอ่ยอย่างเป็นห่วงเขาเองก็ยุ่งๆกับการตระเตรียมพิธีใหญ่ที่กำลังจะมาถึง จนละเลยพารัมไปมาก เธรานั้นรู้จักพารัมตั้งแต่เป็นเด็กสาวเขาตัดสินใจช่วยพารัมจากปีศาจเอาไว้ ไหนจะเข้าพิธีแต่งงานหลอกๆกันตั้งแต่พารัมอายุเพียงสิบสี่ ในวังหลวงพารัมก็มีแต่เขา เขารู้ดีแต่ด้วยภารกิจมากมายที่ต้องทำในช่วงหลังเขาจึงมาพบพารัมน้อยลง หากยังคงไต่ถามสารทุกข์สุขดิบผ่านมามางท่านเจเนสเสมอๆเวลาได้พบกัน เด็กหญิงในวันนั้นเป็นหญิงสาวเต็มตัวแล้ว เธรานึกถึงคำฝากฝังของผู้ใหญ่บ้านแห่งบันกุได้ดี “

                “ฝากพารัมมันด้วยนะพระสนมเธรา หม่อมฉันในภายภาคหน้าอาจดูแลมันได้ไม่ดีพอ” ชายชราเอ่ยฝากฝังบุตรสาวของตนไว้กับเขาในวันที่เอาสมุนไพรมาช่วยรักษาทหารหลังการเกิดการสู้รับกับกองทัพเลือด เธราเอ่ยปากรับคำไปแล้วเขาก็จะพยายามดูแลคนตรงหน้าให้ดีที่สุด ทันทีที่รู้เรื่องจากสหัสเขาก็รีบปลีกตัวมาทันที

                “พระสนมเป็นอย่างไรบ้างเพคะ” พารัมเอ่ยถามระยะหลังมานี่พารัมรู้ว่าเธรานั้นยุ่งมาก

                “พี่ต้องถามเจ้าใช่เจ้ามาถามพี่ แล้วอีกอย่างเรียกว่าพี่เธราเหมือนเดิมเถอะในนี่ไม่มีใคร” เธราบอกง่ายๆก่อนช่วยพยุงพารัมให้นั่งเมื่อคนป่วยยังคงพยายามจะลุกขึ้นนั่ง

                “มีอะไรจะเล่ารึเปล่าพารัม” เธราเข้าเรื่องสหัสบอกว่าพบศพของ พวกไมนาอมนุษย์ที่รูปร่างและพละกำลังมหาศาลนั้นถูกฉีกเป็นชิ้นๆ เรื่องที่เกิดขึ้นย่อมไม่ธรรมดาแน่นอน

                พารัมมองหน้าเธราก่อนเม้มปากแน่น เธอไม่อยากร้องไห้แม้ในใจจะกังวลแค่ไหน เหตุการณ์แปลกๆแบบนี้ไม่ได้เกิดขึ้นครั้งแรก พลางหวนคิดถึงเรื่องราวที่เคยเกิดขึ้นอย่างหวั่นใจ



                ---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

                เด็กสาวตัวเล็กๆที่เติบโตมาในหมู่บ้านชายป่าอย่างพารัมนั้นการเดินป่าคนเดียวจึงไม่ใช่สิ่งที่น่ากลัว พารัมในวัยสิบสามเดินเข้ามาในป่าเพื่อหาของป่า เอาไปทำอาหาร ชาวป่าอย่างเธอต้องช่วยตัวเองตั้งแต่เล็กกันทั้งนั้นแม้เธอจะเป็นถึงลูกสาวหัวหน้าหมู่บ้านก็ไม่เว้น พระอาทิตย์เลยหัวไปแล้วเด็กหญิงตัวเล็กนั่งลงที่โขดหินริมน้ำตกอย่างเหนื่อยอ่อนก่อนจะวักเอาน้ำใสๆในลำธารขึ้นมาดื่มอย่างกระหายวันนี้พารัมสวมชุดสวยที่แม่เพิ่งตัดมาให้มือเรียวจับชายเสื้อของตนขึ้นมามองอย่างชื่นชม  ก่อนหาวหวอดออกมาเธอตัดสินในปีนขึ้นไปบนต้นไม้เตี้ยๆที่มีกิ่งไม้ยื่นออกมาซ้อนกันจนเหมาะแก่การงีบสักพัก พารัมจัดแจงให้ตัวเองนอนถนัดที่สุดก่อนค่อยปิดเปลือกตาลงีบหลับไปในที่สุดแต่แล้วเธอก็ต้องสะดุ้งตื่นเมื่อรู้สึกถึงความชื้นจากดิน เธอนอนบนต้นไม้ทำไมถึงรู้สึกชื้นดินได้ล่ะและทันทีที่ลืมตาขึ้นพารัมก็ต้องลุกขึ้นอย่างตกใจ

                ร่างบอบบางในชุดงดงามนั้นนั่งนิ่ง ใบหน้าน่ารักมีแววตระหนกตกใจ มือเรียวกอดร่างเล็กๆของตนเองไว้แน่นริมฝีปากบางสั่นระริกพอๆกับสายตาที่สั่นไหวอย่างไม่เข้าใจในสิ่งที่เกิดขึ้น

                “อะไร...กัน”  พารัมพึมพัมราวพูดกับตัวเองเมื่อภาพตรงหน้านั้นดูเละเทะราวมีพายุลูกใหญ่พัดผ่าน ทั้งที่ก่อนจะงีบหลับไปทุกอย่างยังคงปรกติแท้ๆ ต้นไม้ขนาดใหญ่ล้มระเนระนาดบางต้นฉีกขาดราวถูกดึงทึ้ง  แม้จะไม่เข้าใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นนักหากร่างบอบบางก็ลุกขึ้นก่อนสำรวจตัวเองอย่างถี่ถ้วน ไม่เป็นอะไร!! ทุกอย่างปรกติไม่มีแม้แต่รอยขีดข่วนทั้งที่รอบตัวนั้นเต็มไปด้วยซากต้นไม้ใบหญ้าที่ถูกถอนรั้งขึ้นมาบนดินราวโดนพายุถล่มแล้วคนที่นอนกลางพายุทำไมถึงไร้รอยใดๆเล่า  นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่...

                ---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

                เรื่องที่เกิดขึ้นนั้นพารัมไม่เคยบอกใครแม้กระทั้งพ่อกับแม่เธอหวาดกลัวและอยากจะลืมมัน หากสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้นในครั้งนี้เธอไม่สามารถปกปิดมันได้อีกแล้ว

                “ข้า...จำไม่ได้พี่เธรา” พารัมตอบใบหน้าน่ารักยังคงซีดเซียว “ข้าตามเสียงร้องของผู้หญิงไปคิดว่าเป็นเนล แต่พอไปถึงข้าก็ไม่พบใคร มีเพียงอมนุษย์ที่มีใบหน้าเป็นวัวตัวใหญ่มากตรงเข้ามาหา มันจับแขนแล้วพยายามจะพาตัวข้าไปด้วย ข้าขัดขืนมันเลยตบลงมาที่หน้า ข้าเจ็บมากจนหมดสติไป” พารัมเล่าความจริงเธอหมดสติไปทันทีหลังจากโดนทำร้าย

                “เจ้าโดนพวกไมนาตบงั้นรึ” เธราถามย้ำ ไมนาในร่างอมนุษย์นั้นมีใบหน้าเป็นวัวเขาใหญ่โค้งสวยมีลวดลายเฉพาะตัว รูปร่างสูงใหญ่เต็มไปด้วยมัดกล้าม เท้ามีกีบใหญ่คล้ายวัวด้วยรูปร่างและพละกำลังขนาดนั้นหากพารัมโดนทำร้ายจริงๆ เด็กสาวร่างบอบบางไม่มีทางมีชีวิตรอดแน่

                “คิดว่าข้าโกหกใช่ไหม” พารัมย้อนถามเมื่อเห็นท่าทีของเธรา มือบางแตะที่หน้าตัวเองเบาๆ “ทำไมพอฟื้นขึ้นมาข้าถึงไม่เจ็บแล้วก็ไม่รู้ แผลก็ไม่มีข้าเองก็ไม่เข้าใจ” พารัมบอก “ข้าไมรู้ว่าตัวเองเป็นอะไร” พารัมเอ่ยออกมาบางเบาราวพูดกับตัวเอง

“ไม่เป็นไรพารัม ใจเย็นๆนะ”  เธราปลอบเมื่อเห็นว่าคนป่วยเริ่มรู้สึกไม่ดี เขาพูดคุยกับพารัมอีกเป็นครู่ก่อนแยกตัวออกมา เธราพาตัวเองไปหาองค์วิรัลทันทีสิ่งที่เกิดขึ้นนี้ไม่น่าจะใช่เหตุการณ์ธรรมดา ไมนาห้าตนที่ถูกฆ่าอย่างโหดเหี้ยมผิดมนุษย์นั้นเป็นสัญญาณที่บ่งบอกถึงอันตรายได้อย่างดี





                ทันที่ประตูปิดลงพารัมที่กลับมาอยู่คนเดียวก็หลั่งน้ำตาออกมาอย่างสุดกลั้นใบหน้าน่ารักเหยเกมือเรียวพยายามปิดปากตนเองกลั้นเสียงสะอื้นไม่ให้หลุดรอดออกมาเพราะกลัวว่าพวกนางกำนัลที่นั่งกันอยู่ด้านนอกจะได้ยิน ปกติแล้วพารัมจะนอนเฝ้าท่านเจเนส แต่ตอนนี้พารัมป่วยจึงถูกส่งให้มาพักผ่อนห้องส่วนตัวของตนโดยมีนางกำนัลคอยเฝ้าไม่ห่าง ร่างบอบบางกึ่งนอนกึ่งนั่งอยู่บนเตียง น้ำตาที่ไหลออกมาไม่หยุดนั้นแม้เจ้าตัวเองก็จนปัญญาจะกลั้นมันไว้พารัมไม่เข้าใจตัวเองจริงๆทำไมคนธรรมดาอย่างเธอต้องมาพบเจอเหตุการณ์แปลกแบบนี้ ตอนที่ถูกปีศาจหมายจะเอาชีวิตแม้จะหวาดกลัวเพียงใดเธอก็พยายามเข้มแข็งไม่เป็นภาระให้พี่เธรา เธอพยายามจะยืนหยัดด้วยตัวเองอย่างเต็มที่แต่ตอนนี้ดูเหมือนเธอจะเป็นตัวปัญหาอีกแล้ว เธอไม่อยากให้ใครต้องมาวุ่นวายเพราะตัวเองอีกแล้ว พารัมสะอื้นฮักออกมาอย่างสุดกลั้น หน้าต่างห้องที่ปิดสนิทนั้นอยู่ดีๆก็เปิดออกกระแทกดังลั่นด้วยแรงลม พัดพาเอาของในห้องล้มระเนระนาดพารัมสะดุ้งตกใจก่อนพยายามจะลุกขึ้นไปเก็บของและปิดหน้าต่าง เสียงของล้มดังขนาดนี้ทำไมพวกนางกำนัลข้างนอกถึงไม่ได้ยินกันนะ พารัมคิดก่อนกระย่องกระแย่งลุกขึ้นไปจัดการเอง มือเรียวก้มเก็บของขึ้นวางให้เข้าที่ก่อนเดินไปหมายใจจะปิดหน้าต่างลง สายลมที่ดูรุนแรงนั้นกลับเย็นสบายจนพารัมอดไม่ได้ที่จะยืนตากลมอยู่เป็นครู่ อีกไม่นานหรอกพารัมคิดเธอจะอายุสิบแปดแล้ว เธอจะขอพี่เธรากับท่านเจเนสกลับบ้านของเธอพ่อกับแม่ของเธอ พารัมคิดไปเรื่อยๆก่อนสายตาจะสังเกตเห็นบางอย่างที่ลอยอยู่เหนือน่านฟ้าแห่งนันทา มันอยู่ไกลมากสิ่งมีชีวิตที่ใหญ่โตบนท้องฟ้านั้นพารัมคิดว่ามีไม่น่าจะต่ำกว่าสามตน แต่พารัมระบุลักษณะไม่ได้เพราะมันยังคงอยู่ไกลออกไป แต่บางอย่างในจิตใจบ่งบอกว่าไม่ปกติ ไวเท่าความคิดขาเรียวของพารัมก็ก้าวพ้นขอบหน้าต่างก่อนกระโดดออกไปด้านนอกทันที แม้ห้องของพารัมจะอยู่ชั้นล่างแต่หน้าต่างบานนั้นก็สูงไม่น้อย กระโดดลงมาแบบไม่คิดเช่นนี้แข้งขาพลิกหักได้ไม่ยากเลย หากพารัมกลับไม่สะทกสะท้านทันทีที่ถึงพื้นดินพารัมก็พาตัวเองวิ่งออกไปทันที

                ขณะที่ขาเรียวกำลังวิ่งออกไปหัวสมองก็คิดตัดสินใจไปด้วย พี่เธราน่าจะไปหาองค์วิรัลจากตรงที่เธออยู่วิ่งไปคงใช้เวลานาน สายตาเหลือบมองบนฟ้าอีกครั้งพวกนั้นใกล้มามาแล้วและสิ่งที่เธอเห็นได้ชัดมากขึ้นทำให้เธอขนลุกได้ไม่น้อย มังกร ไม่ผิดแน่สิ่งที่อยู่บนฟ้านั่นคือมังกร อมนุษย์ทีได้ชื่อว่าแข็งแกร่งและอันตรายไม่น้อยเจ้าของไฟแห่งนรกที่ไม่มีวันดับสูญ

                “พี่สหัส” พารัมตัดสินใจมาหาสหัสอย่างช่วยไม่ได้ พี่สหัสเป็นอมนุษย์และเป็นคนเดียวที่พอจะจัดการกับเหตุการณ์ตอนนี้ได้ น่าแปลกพวกมังกรเข้ามาใกล้มากขึ้นกว่าเดิมแล้วทำไมทุกคนถึงไม่มีใครสังเกตเห็นกันนะ

                “มีอะไร” สหัสถามก่อนถอนหายใจอย่างเหนื่อยหาย พารัมนั้นออกจะน่ารำคาญเขาไม่ชอบคนที่มายุ่งวุ่นวายกับเขา พารัมชอบมาหาและพูดกับคนอื่นไปทั่วว่าชอบเขา ผู้หญิงอะไรน่าไม่อาย

                “นั่นๆ พี่สหัสดูนั่นสิ” พารัมชี้ไปบนฟ้าด้วยท่าทีกังวล สหัสมองตามมือเล็กนั้นขึ้นไปบนท้องฟ้าก่อนขมวดคิ้ว เขาไม่เห็นอะไรนอกจากท้องฟ้าว่างเปล่า

                “พารัมเจ้าเล่นอะไร” สหัสเริ่มโมโหเขาไม่ใช่เพื่อนเล่นของเด็กสาวนิสัยเสียหรอกนะ

                “พี่สหัส ไม่เห็นเหรอ” พารัมหน้าเหวอใบหน้าน่ารักมีแววไม่เข้าใจก่อนเงยหน้าขึ้นไปบนท้องฟ้าอีกครั้ง ตอนนี้มังกรทั้งสามนั้นบินเข้ามาใกล้จนเธราเห็นเกล็ดสีน้ำเงินเข้มนั้นสะท้อนแสงแดดดูวิบวับราวอัญมณี

                “พารัม เจ้าจะเอาแต่ใจเกินไปแล้ว เห็นว่าท่านป้าขององค์วิรัลเอ็นดู ท่านเธราเข้าข้างจะมาโกหกพกลมแบบนี้ ข้าว่ามันเกินไปนะ” สหัสดุอย่างโมโห

                “โถ่โว๊ย ตาบอดรึไงพี่สหัสนั่นไง มังกรสามตัวบินอยู่บนนั้นน่ะ” พารัมโวยวาย ใบหน้าสวยเริ่มฉายแววโมโห สหัสหรี่ตาลงเมื่ออยู่ดีๆลมก็พัดแรงขึ้น

                “มังกร พารัมเจ้าพูดอะไร” สหัสถามย้ำแม้บางอย่างข้างในเขาจะตอบรับคำพูดของพารัม เขารู้สึกได้ถึงบางสิ่งหากเขาไม่เห็นมัน

                “มังกรไง หูหนวกรึไงใครจะบ้าวิ่งตีนเปล่ามาโกหกเรื่องบ้าๆแบบนี้ คิดว่าข้าว่างนักรึไง ห๊ะ” พารัมโวยวาย พลางเอามือจับชายกระโปรงของตนแน่นเมื่อลมเริ่มโหมแรง

                “เจ้าเห็นมังกรบินบนท้องฟ้างั้นรึ” สหัสถาม มังกรเผ่าพันธุ์ชั้นสูงนั้นแข็งแกร่ง เขารู้จักพวกนี้ดีไม่มีทางที่พวกมังกรจะบินเข้าในเมืองมนุษย์โดยปล่อยให้คนเห็นง่ายๆ พวกมังกรน่ะพรางร่างเก่งพอๆกับกิ้งก่าทีเดียว

                “นี่จะไม่ทำอะไรใช่ไหมข้าอุตส่าห์มาบอก พวกอมนุษย์เข้ามาในนันทานครแบบนี้ ไม่น่าดีแน่ข้ากลัวว่าจะเกี่ยวกับพี่นะ” พารัมเอ่ยออกมาอย่างเป็นห่วง แม้ตอนแรกในใจอยากจะไปแจ้งเหตุนี้กับเธราหรือแม้กระทั้งท่านเจเนส แต่อีกใจหนึ่งเธอกลับห่วงสหัส ใครๆก็รู้ว่าที่มาที่ไปของสหัสนั้นยังคลุมเครือไม่มีใครรู้ว่าสหัสเป็นใคร นอกจากเป็นสิงห์ราของพี่เธราเท่านั้น ยิ่งผมกับตาสีเงินจับตานั่นยิ่งบ่งบอกถึงชนชั้นที่อยู่ได้ดี พี่สหัสน่ะไม่น่าจะเป็นสิงห์ราธรรมดาแน่นอน

                “ตามข้ามานี่” สหัสดึงมือพารัมให้ตามเขามาสายตาคมเหลือบมองบนท้องฟ้าก็ยังพบเพียงความว่างเปล่า ร่างสง่างามออกแรงรั้งพารัมให้เดินตามอย่างไม่สนใจว่าคนที่เดินตามจะก้าวขาตามทันไหมในเมื่อช่วงขานั้นห่างกันมากพอดู แต่พารัมก็ไม่ได้โวยวายอะไรร่างบอบบางย่ำเท้าตามสหัสไปเงียบๆ สายตาเหลือบมองไปบนฟ้าอีกครั้ง มังกรทั้งสามก็ยังคงอยู่และใกล้เข้ามาเรื่อยๆ

                “ชุนกลับไปรึยัง” สหัสเอ่ยถามทหารที่อยู่แถวนั้น ก่อนกวาดตามองลูกครึ่งอมนุษย์อย่างร้อนใจ

                “มีอะไรกับข้ารึ” ร่างสูงใหญ่ปรากฏขึ้น ดวงตาดำสนิทไม่มีตาขาวนั้นแวววาวราวลูกแก้วสีนิล

                “เจ้าเป็นลูกครึ่งยักษ์ใช่ไหม บนท้องฟ้าตอนนี้เจ้าเห็นอะไรรึเปล่า อยู่ตรงไหนแล้วพารัม” สหัสถามพารัมจึงชี้ขึ้นไปบนท้องฟ้า โชบุที่ก้าวตามมาขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจ ในสิ่งที่สหัสพูด หากชุนที่มองตามมือของสหัสไปนั้นกลับนิ่งสนิท ใบหน้าครึ่งยักษ์เรียบนิ่งก่อนค่อยๆขมวดคิ้ว ภาพตรงหน้าของชุนตอนนี้นั้นแปลกประหลาด ครั้งแรกที่มองขึ้นไปตามทิศทางที่พารัมชี้เขาพบเพียงท้องฟ้าว่างเปล่าหาดเพียงครู่ก็ปรากฏเงาลางๆแปลกตา ยิ่งเพ่งก็ยิ่งชัดเจนขึ้น แต่ก็ยังไม่ชัดพอที่จะระบุว่าเป็นอะไร

                “อะไรบางอย่างข้าเห็นไม่ชัด” ชุนบอกก่อนหันมามองสหัส ใบหน้างดงามของสหัสมีแววเคร่งเครียดทันที

                “อะไรกัน พารัมกับชุนเห็นอะไร” โชบุอดถามไม่ได้

                “พวกมังกร” สหัสตอบสั้นๆ “ตอนนี้อยู่ตรงไหนแล้ว” ก่อนหันไปถามพารัมอีกครั้ง

                พารัมมองขึ้นอีกครั้งคราวนี้ร่างใหญ่โตที่อยู่บนท้องฟ้ากลับหายไป แล้วทั้งที่เมื่อครู่เธอยังเห็นอยู่เลย “ไม่อยู่แล้ว”พารัมบอกออกมาก่อนหันไปมองสหัส

                -----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

                พารัมนั่งนิ่งๆอยู่ท่ามกลางสหัส โชบุและชุนเธอถูกพามาที่ตำหนักท้ายบึงเพื่อมาพูดคุยถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น จริงๆเธอเองก็ไม่เคยได้สนิมสนมกับโชบุกับชุนเท่าไหร่ พอรู้ที่มาที่ไปของทั้งสองคนมาบ้างเคยพูดคุยด้วยเล็กน้อย แต่เท่าที่รู้พี่เธราไว้ใจสองคนนี้มาก

                “พารัมเจ้าเห็นมังกรใช่ไหม” โชบุถามขึ้น  พารัมพยักหน้าช้าๆ

                “แต่ข้ากับสหัสไม่เห็น ทำไมล่ะ” โชบุยังคงสงสัย

                “มังกรสามารถพรางกายได้ชุนมีสายเลือดยักษ์ อาจจะพอเข้าใจได้เพราะตายักษ์สามารถค้นหาทุกสิ่งได้ไม่ว่าจะเวทย์มนต์พรางตาหรือการหลบซ่อนใดๆ ไม่มีสิ่งมีชีวิตใดหลุดพ้นสายตาของยักษ์ไปได้” สหัสอธิบาย

                “แล้วทำไมพารัมถึงมองเห็นได้ล่ะ หรือไปกินลูกตาพวกไมนามาถึงมองเห็น” โชบุพูดติดตลกหากพารัมกลับหน้าเสีย

                “ข้าไม่ได้กิน” หญิงสาวเถียงใบหน้าน่ารักแสดงอาการไม่พอใจทันที โชบุหัวเราะอย่างถูกใจเขาพอรู้มาบ้างว่าพารัมน่ะร้ายพอตัว

                “เห็นสหัสบอกว่ากำเอาลูกตาของพวกไมนาไว้แน่นข้าก็นึกว่าของโปรดเลยต้องเอามาถือไว้” โชบุหัวเราะลั่นเมื่อพารัมลุกขึ้นยืนทันทีใบหน้าน่ารักบูดบึ้ง

                “ข้าไม่ได้กินเจ้าไมนานั่น ท่านโชบุถอนคำพูดเดี๋ยวนี้” พารัมกัดฟันมือเรียวกำแน่น สหัสมองภาพตรงหน้าอย่างแปลกใจ ต่อให้พารัมใจร้อนขนาดไหนแต่ท่าทางอย่างกับจะฉีกโชบุเป็นชิ้นๆนั้นดูแปลกตา

                “ไม่ ข้าไม่ถอนข้าพูดตามที่คิด” สิ้นคำของโชบุลมแรงๆก็พัดขึ้นมาอย่างไม่บอกกล่าว ดอกไม้กับสมุนไพรลู่ลมจนแทบจนถอนรากถอนโคน โชบุเลิกคิ้วมองรอบตัวอย่างแปลกใจก่อนเหลือบมองพารัมที่ยืนกัดเขี้ยวเคี้ยวฟันอยู่ไม่ไกล แปลกใจเล็กน้อยกับท่าทางดุดันนั้น

                “ถอนคำพูด!” พารัมตวาด สายลมแรงเมื่อครู่เริ่มก่อตัวราวพายุ สหัสขมวดคิ้วมองเหตุการณ์ตรงหน้าอย่างประหลาดใจ พารัมก้าวขาไปหาโชบุทันทีอย่างไม่เกรงกลัว ชุนที่อยู่ใกล้เดินเข้าไปจับพารัมราวห้ามปรามหญิงสาวท่าทางจะโมโหจนเริ่มจะไม่มีสติ หากสิ่งที่ทำให้สหัสกับโชบุต้องแปลกใจก็คือ พารัมสะบัดชุนที่ใหญ่กว่าเกือบสองเท่าจนกระเด็นไปไกล สายลมเริ่มหมุนวนอยู่รอบตัวหญิงสาว สหัสพุ่งตัวไปจับพารัมอีกคน โชบุลุกขึ้นตั้งตัวกับเหตุการณเหนือความคาดหมายนั้น สหัสจับพารัมไว้ร่างบอบบางหันมามองสหัสเพียงครู่แต่นั่นกลับทำให้เลือดสิงห์ราในตัวสหัสเย็นเชียบ ดวงตาของพารัมข้างหนึ่งกลายเป็นสีแดงกล่ำ หญิงสาวสะบัดแขนอีกครั้งสหัสจึงจำเป็นต้องกลายร่างเป็นสิงห์ราเต็มตัวก่อนที่จะล๊อคตัวพารัมเอาไว้ ชุนที่ตั้งตัวได้เข้ามาช่วยสหัสอีกแรง

                “อ๊ากกกกกกกกกกกกกก ปล่อยข้า” พารัมตะโกนออกมาสุดเสียง สายลมเริ่มรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ สมุนไพรและดอกไม้เริ่มหลุดลอยออกมาตามความแรงของสายลม

                “พารัมใจเย็นๆตั้งสติก่อน” สหัสเอ่ยเรียกชื่อของพารัมหากเหมือนเจ้าตัวจะไม่ได้สติ

                “ไปตามท่านเธรากับองค์วิรัลไปโชบุ” ชุนตะโกนสั่ง โชบุพยักหน้าก่อนจะวิ่งออกไปตามคนทั้งสอง พารัมที่เห็นโชบุหนีไปก็ยิ่งไม่พอใจ เสียงที่ออกมาจากปากของหญิงสาวดูแปลกไป

                “ปล่อยข้า ปล่อยข้า” พารัมโวยวาย แล้วสิ่งที่ทำให้สหัสกับชุนต้องตกใจไปมากกว่าเดิมก็คือ ใบหน้าพารัมเริ่มแปลกไป หน้าผากมนสวยค่อยๆปรากฏ เขาขึ้นมามันแทงผ่าเนื้อเนียนออกมาช้าๆริมฝีปากนั้นก็ปรากฏเขี้ยวเล็กๆงอกออกมา

                “อ๊ากกก อ๊ากกกก” พารัมตะโกนสุดเสียงตอนนี้สหัสกับชุนไม่รู้ว่าคนตรงหน้านั้นกำลังโมโหหรือเจ็บปวดกันแน่ พารัมสะบัดตัวอีกครั้งส่งผลให้สหัสกับชุนกระเด็นไปคนละทาง

                “อ๊ากกก อ๊ากกกก” พารัมล้มลงนอนคุดคู้มือเรียวกอดตัวเองราวเจ็บปวด ร่างที่เคยบอบบางค่อยๆแปลเปลี่ยน มันใหญ่โตขึ้นเรื่อยๆ เสียงกระดูกที่หลุดออกจากกันเสียงเนื้อฉีกนั้นฟังดูขนลุก พอๆกับที่ทางเจ็บปวดของพารัม

                สหัสทำท่าจะเข้าไปจับตัวพารัมอีกครั้งหากพายุที่รุนแรงรอบตัวของพารัมนั้นกลับกางกั้นเขาเอาไว้ ก่อนที่ทุกอย่างจะค่อยๆสงบนิ่งพร้อมกับร่างของพารัมที่เล็กลงเท่าเดิม ร่างบอบบางนอนขดอยู่กลางพื้นริมบึงน้ำตำหนักท้ายบึงเละเทะจนแทบไม่เหลือสภาพเดิม

                “ชุน...เจ้าไปตามท่านเจเนสที” สหัสบอกชุน ร่างสูงใหญ่ของชุนพยักหน้ารับก่อนเขาจะจากไปดวงตาดำสนิมที่ไร้ตาขาวนั้นหันมามองร่างของพารัมอีกครั้งบางอย่างที่อยู่ในสายเลือดเขาเต้นระริก

                ร่างบอบบางของพารัมค่อยๆลุกขึ้น สหัสทำท่าจะเข้าไปพยุงแต่ชะงักไปเมื่อสภาพของพารัมนั้นแปลกตา

                พารัมค่อยๆลุกขึ้นความเจ็บปวดเมื่อครู่หายไปแล้ว แปลกที่ครั้งนี้พารัมกลับจำได้ทุกอย่างว่าเกิดอะไรขึ้น เธอค่อยๆพาตัวเองไปที่ริมบึงน้ำ เงาสะท้อนในบ่อน้ำดูไม่คุ้นตา มือบางแตะไปมาตามใบหน้าของตัวเองช้าๆ หน้าผากสวยปรากฏเขางอกออกมาจนแปลกตาพอๆกับเขี้ยวเล็กๆที่โผล่พ้นริมฝีปากนั่น

                “อะไรกันพารัม ...เกิดอะไรขึ้น” สหัสเอ่ยถามพลางกวาดตามองสภาพตำหนักท้ายบึงที่เละเทะจนไม่เหลือสภาพ

                “พี่สหัส...ดูนี่สิ” พารัมลุกขึ้นหันมามองสหัสใบหน้านันดูแปลกตาไม่น้อย “ดูสิ” พารัมย้ำก่อนดึงเสื้อขาดๆของตนออกเผยให้เห็นแผ่นอกแบนราบ หากขาวเนียนราวไม่เคยต้องแดดลม “ข้า...ข้า” พารัมอึกอัก ดวงตาสองสีฉายแววไม่เข้าใจ “ข้าไม่แน่ใจว่า...” พูดจบก้ทำท่าจะดึงสิ่งที่สวมด้านล่างออก

                “หยุดๆ...พอก่อนพารัม” สหัสเอ่ยปรามพารัม ก่อนถอดเสื้อของตนคลุมให้พารัม

                “เจ้าจะมาแก้ผ้าตรงนี้ไม่ได้พารัม”

[pui]

โอ้ แฟนตาซีมากๆ รอตอนต่อไปค่ะ^^

[sirin_chadada]

สรุปว่าที่แฝงอยู่ในตัวพารัมไม่ใช่พารัม?
อยากอ่านตอนต่อไปเร็ว ๆ ค่ะ

[threetanz]

พารัมเป็นยักษ์ซินะ

[mild-dy]

 

[MayA@TK]

 


 

[JokerGirl]

อ้าววว เป็นไปได้ พารัมเป็นยักษ์ซะงั้น ที่สำคัญเป็นผู้ชายได้งัย55555555 แฟนตาซีไปอี้กกก ค้างมากมาย ทำไมพารัมเป็นยักษ์แต่เพิ่งเผยตัวอ่ะ อยากรู้ สนุกๆๆ น่าติดตามมาก

[Naeon]

อ้าวววววพารัมกลายเป็นชายสะง้านนน. สหัสไม่รอดแล้ววว

[Lovetree]

พารัมเป็นยักษ์โดยไม่รู้ตัว  ควบคุมอารมณ์ไม่ได้  ที่สำคัญเป็นยักษ์ผู้ชายด้วย
พี่สหัสเอ็นดูและดูแลน้องยักษ์ตนนี้ด้วยนะ  น้องน่าสงสารมากๆ

อยากอ่านตอนต่อไปแล้วค่ะ   ขอบคุณมากๆนะคะ

[Poseidon]

สหัสหล่อแล้วววว งานนี้สหัสเป็นเมะแน่เลย อิอิ

[cass-meyz]

ทำไมพารัมกลายเป็นยักษ์ล่ะ เอะอะไรยังไง

[aiyuki]

ทำไมอ่าา พารัมเป็นอะไร กลายร่าง?