หัวข้อ: เมียบำเรอ l mpreg เคะท้องได้ l สุขสันต์วันคริสต์มาส ​11/12/18

[แมวดำ]

สนุกจ้า เราทีมอีกาดำอ่า

[A_bookworm]

เราทีมหน้ากากทุเรียน และFCชินเดียร์ 

[kkolk10]

คำผิดเยอะมากกกกกกๆๆๆๆๆๆๆเลยค่ะ นี่ถ้าจะรวมคำผิดที่ต้องแก้ไว้ตั้งแต่ตอนแรกคงได้ยาวเป็นกระทู้นึงเลย ไม่แน่ใจว่าผู้เขียนอาจจะรีบลงจนไม่ได้เช็คคำผิดหรือเปล่าหรือว่าใช้้ผิดบ่อยๆจนติดก็ไม่รู้
เช่นคำว่า ลำคาญ--->รำคาญ ซ่าง--->สร่าง ฯลฯ ลองทวนซ้ำอีกซักรอบก่อนลงก็ดีนะคะ คนอ่านรอได้เสมอค่ะ ไม่นานเกินไปหรอกค่ะ
 

[Yara]

คู่ปัฐดา ถือว่า ต้นร้ายปลายรักเลยนะคะ

[arij-iris]

มุกไม่ฮาพาเครียดมากค่ะ พี่เดียร์ยังกล้าเล่นอีกเนอะ

[mystery Y]

รอแฝดๆๆ

[Apple_matinie]

ฮ่าๆๆๆๆ
มุกเดียร์นี้ขำไม่ออกจริงๆ

[minenat]

 

[GuoJeng]

   คู่พี่เดียร์ขำดีตอนแรกคิดว่าจะดราม่าซะอีก คู่น้องนี่ปัฐวีรักเมียรักลูกดี
  รออ่านตอนต่อไปคับ

[LovEYouOnLy]

 

[บูมเบส]

หวานดีจริงๆ

[cavalli]

 

[why yyy]

ขอบคุณ

[thanza1970]

น่ารักจังครับ

[basza2x]

รอตอนต่อไป .... 

[TachibanaRain]

เกือบลืมว่าตามเรื่องนี้ไว้ กลับมาอีกทีใกล้จบแล้วเหรอเนี่ย ดีใจกับน้องดาด้วยที่ได้มีความสุขสักที

[mooping-7]

ทีมทุเรียน 5555. รอเลี้ยงหลานแฝดสุดแสบ

[mild-dy]

 

[BloodyBlue]

ตามมาจากกระทู้แนะนำจ้า รอแฝดออกมา ต้องแสบแน่เลย 

[weedear]

 

[Thuzt]

 

[bungg]

เพิ่งมีโอกาสได้เข้ามาอ่าน น่ารักดีค่ะ ชอบบ
ถึงคุณปัฐจะดูปากร้ายในช่วงแรกๆหน่อยแต่ตอนนี้หลงเมียไปแล้ว งั้นเราให้อภัยๆ55555 น้แงดาก็น่ารักเสมอต้นเสมอปลาย
แอบเห็นคนเขียนใช้คำผิดไม่รู้ว่าจะเป็นเพราะรีบลงหรือเปล่า อย่างคำว่าหน้ากับน่าเห็นคนเขียนใช้ผิดอยู่ ถ้า "หน้า" จะใช้กับใบหน้านะคะ แต่ "น่า" แบบนี้จะใช้กับความรู้สึกเช่น น่าเบื่อ น่ารัก น่ารำคาญ หรืออาจเป็นเพราะคนเขียนรีบลงใช่มั้ยเอ่ย เลยไม่ได้ตรวจทานก่อน เป็นกำลังใจให้นะคะ ขอบคุณสำหรับนิยายน่ารักๆ

[JokerGirl]

น่ารัก ละมุนละม่อม อยากเจอน้องแฝดแล้ว

[natsikijang]

รอลุ้นเพศแฝดอีกคนค่ะ จะผู้หญิงหรือผู้ชาย  ปัฐวีโหมดคุณพ่อ นิสัยน่ารักจังเลยค่ะ ชอบจริงๆ

[TheWanFah]

น้องดาน่ารักมาก
คุณปัฐดูแล้วหลงเมียน่าดูเลยนะคะ

[ในมุม]

น่ารักอะรอแฝด

[weedear]

หายไปนานเเล้วน้าาาา

[namchok]

รออยู่นะครับ

[twinmonkey0311]

 

[Meemii lion]

[70%]
16
ครอบครัว


เลยกำหนดคลอดมาสามวันแล้วก็ไม่มีทีท่าว่ากานดาจะเจ็บท้องคลอดเลยแม้แต่น้อย สร้างความกังวนให้แก่คนรอบข้างโดยเฉพาะปัฐวีที่ประคบประงมถามตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงว่าเจ็บท้องบ้างหรือยัง ถึงแม้เตย์ชินจะบอกว่าไม่มีอะไรน่าห่วงเพราะเพิ่งจะเลยกำหนดคลอดมาแค่สามวันเพราะเรื่องแบบนี้มันจะเกิดขึ้นได้ทั้งก่อนกำหนดและหลังกำหนดหนึ่งอาทิตย์ แต่ถ้าภายในหนึ่งอาทิตย์หลังกำหนดคลอดกานดายังไม่มีอาการเจ็บท้องเกิดขึ้นเห็นทีคงจะต้องผ่าคลอดกันเลยโดยไม่ต้องรอ

"ดายังไม่เจ็บอีกหรอ"

"คุณปัฐ คุณถามดาเป็นครั้งที่ร้อยแล้วนะเลิกถามสักทีเถอะ คุณยิ่งถามดายิ่งหงุดหงิดคุณเข้าใจมั้ย!"

กานดาพูดเสียงแข็งหงุดหงิดที่ปัฐวีเอาแต่ถามว่าเมื่อไหร่จะเจ็บท้อง ก็ในเมื่อคนมันไม่เจ็บจะบังคับให้มันเจ็บได้ยังไงกัน คนท้องก็ยิ่งคิดมากกังวนเรื่องคลอดคนเป็นสามียังจะมาถามให้หงุดหงิดอีก ก็พอจะรู้ว่าที่ถามเพราะเป็นห่วงกานดามาก
ปัฐวีนิ่งไปเมื่อกานดาทำเสียงแข็งใส่

"ขอโทษครับ ดาแค่หงุดหงิด"

"ไม่เป็นไรฉันผิดเองที่เซ้าซี้ดามากเกินไป"

ปัฐวีดึงกานดามากอดไว้สองมือก็ลูบท้องโตไปมาเบาๆ หวังให้กานดาคลายความกังวนลงได้บ้าง

"ถ้าผ่านอาทิตย์นี้ไปแล้วดายังไม่เจ็บท้องคลอดล่ะคุณปัฐ"

"ทุกอย่างมันจะผ่านไปได้ด้วยดีนะดา ยังไงก็ต้องผ่าคลอดอยู่ดี"

ถึงจะรู้อย่างนั้นมันก็อดกังวนไม่ได้อยู่ดี กานดาไม่รู้ว่าการที่เขาไม่เจ็บท้องคลอดมันจะเป็นผลข้างเคียงอะไรหรือเปล่า ห่วงก็แต่ลูกกลัวลูกจะเป็นอะไรไป

เดียร์ยืนมองเตย์ชินเลือกเสื้อผ้าไว้สำหรับฝาแฝดตอนคลอดภายในร้านขายของสำหรับเด็กแรกเกิดไปจนถึงเด็กเล็กกำลังโต ไม่รู้ว่าเตย์ชินมีปัญหาอะไรกับเสื้อผ้าเด็กหรือเปล่าเห็นยืนเลือกอยู่ตั้งนานสองนานแล้วจนอดไม่ไหวต้องเดินไปหา

"เลือกได้หรือยัง"

"ยังเลย ไม่รู้ว่าอีกคนจะเป็นผู้หญิงหรือผู้ชายน่ะสิ"

เตย์ชินบอกก่อนนะหยิบเสื้อตัวจิ๋วที่เป็นเนื้อผ้าคอตตอลบางๆ แบบผูกเชือกด้านหลังสีฟ้าอ่อน

"ก็เอาสีฟ้าไปสิ ยังไงก็ยังเป็นทารกอยู่ดีฝาแฝดด้วยใส่เหมือนๆ กันไปเลยน่ารักดี อีกอย่างดาชอบสีฟ้า"

เดียร์เสนอให้เตย์ชินก็เห็นว่าดีหยิบชุดสีฟ้าไปหลายชุด ก่อนจะหิ้วถุงเสื้อผ้าหลานแฝดออกจากร้านด้วยของเต็มไม้เต็มมือทั้งคู่ วันนี้มาช็อปกระจายจ่ายคล่องเพื่อหลานๆ โดยเฉพาะ
ตกเย็นเตย์ชินพาเดียร์มาแวะทานข้าวที่ร้านอาหารใกล้โรงพยาบาลที่ตอนนี้กลายเป็นร้านประจำของเขาทั้งคู่ไปแล้ว ถึงจะไม่ใช่ร้านหรูหราอะไร แต่เดียร์ก็ไม่เคยปริปากบ่นเลย เรียกว่าเข้าใจในสายงานของเตย์ชินมากกว่า ว่าทำงานไม่เป็นเวลาจะออกไปทานร้านไกลๆ มากก็ไม่ได้ แต่เดียร์ก็ชอบร้านนี้นะบรรยากาศตอนกลางคืนสวยเป็นร้านอาหารที่มัจะมีการแสดงดนตรีสดในช่วงวันหยุด


กานดานั่งถือแก้วนมอุ่นอยู่ที่โซฟาหน้าทีวีในห้องรับแขกก่อนจะยกดื่ม ตาก็มองทีวีไปพยายามไม่คิดมากเรื่องคลอด

"ขนมค่ะคุณดา"

มดยกขนมทานเล่นมาให้กานดา

"ขอบคุณครับ"

กานดาวางแก้วนมลงหวังจะเอื้อมมือไปหยิบขนมแต่ความปวดหนึบๆ ก็แล่นแปล๊บเข้ามาจนหนิ่วหน้าเจ็บ

"คุณดาเป็นอะไรคะ!?"

"พี่มด...ดาเจ็บท้อง"

"คุณดาเจ็บท้องหรอคะ! ตายแล้ว! ป้านก! คุณปัฐคะ! คุณดาเจ็บท้องค่า!"

มดตะโกนเสียงดังหวังว่าจะมีใครได้ยิน กานดาเอนหลังพิงพนักโซฟากำมือมดไว้แน่เพื่อบรรเทาความปวดนี้ ปวดหน่วงๆ จนทนไม่ไหว

"ดาเจ็บท้องงั้นหรอ!?"

ปัฐวีรีบลงมาจากข้างบนตรงดิ่งมาหากานดาเมื่อได้ยินเสียงของมดที่ตะโกนเสียงดังอย่างรนราน

"มดโทรไปบอกคุณแม่ว่าดาเจ็บท้องคลอดฉันจะพาดาไปโรงพยาบาล"

"ได้ค่ะ"

ว่าจบก็อุ้มคนเจ็บท้องคลอดไปขึ้นรถทันทีก่อนจะออกรถอย่างรวดเร็วและไม่ลืมที่จะโทรหาเตย์ชิน

[ว่าไง]

"ไอ้ชินดาเจ็บท้องคลอดแล้ว! ฉันกำลังจะไปที่โพยาบาล"

[ว่าไงนะ! ดาจะคลอดแล้ว! ฉันจะรีบไปเดี๋ยวนี้]

ปัฐวีวางสายจากเตย์ชินก่อนจะหันมามองกานดาที่กัดฟันนั่งตัวงอบนเบาะ

"ดาไหวมั้ยอดทนนะ ใกล้ถึงแล้ว"

"เจ็บท้อง...คุณปัฐดาเจ็บ"

กานดาบีบมือปัฐวีแน่นรู้สึกเจ็บมาก ปัฐวีเองก็รู้สึกเจ็บแทนในใจกระวนกระวายอยู่ไม่สุข คิดแต่ว่าต้องถึงโรงพยาบาลให้เร็วที่สุดแต่รถข้างหน้าก็ติดเสียเหลือเกิน ปัฐวีเปิดกระจกรถตะโกนบอกคนขับรถข้างๆ ที่พอจะได้ยินเสียงเขาหวังจะให้รถข้างๆ ช่วยบอกคันต่อๆ ไปให้

"คุณครับ! เมียผมเจ็บท้องจะคลอดลูกแล้ว ช่วยบอกต่อรถข้างหน้าให้ผมหน่อยครับ"

"เมียคุณจะคลอดหรอ!? ได้ๆ เดี๋ยวผมจะเคลียร์ทางให้"

แค่นั้นคนขับรถข้างๆ ก็ยกไมค์ขึ้นมาพูดอะไรสักอย่าง ปัฐวีเพิ่งจะสังเกตุว่ารถข้างๆ เป็นรถรับซื้อของเก่า เก่าๆ ที่เสียงไมค์ดังมากพอที่ทำให้คนในรถได้ยิน เสียงประชาสัมพันธ์ดังออกจากลำโพงที่ติดตั้งไว้บนหลังคารถ

"รถข้างหน้าช่วยหลีกทางให้รถสีดำรุ่นxxx หน่อยครับข้างในมีคนท้องกำลังจะคลอดครับขอบคุณครับ"

เสียงประกาศซ้ำไปมาได้ไม่นานรถหลายคันข้างหน้าเริ่มทยอยหลีกทางให้ ปัฐวีหันไปขอบคุณคนขับรถรับซื้อของเก่าก่อนจะมุ่งหน้าไปที่โรงพยาบาลอย่างเร่งรีบ
พอถึงโรงพยาบาลปัฐวีอุ้มกานดาลงจากรถมีพยาบาลเอาเตียงคนไข้มารอรับที่หน้าทางเข้าอย่างรู้งาน ปัฐวีทั้งไสรถช่วยพยาบาลทั้งกุมมือกานดาไว้อย่างเป็นห่วง เหงื่อผุดขึ้นเต็มใบหน้าขาวใส

"ญาติรอข้างนอกนะคะ!"

"ผมเป็นผัวครับไม่ใช่ญาติ!"

ปัฐวีตอบแบบไม่ทันได้คิดทำเอาพยาบาลพูดไม่ออก ก่อนจะดึงสติตัวเองกลับมาได้รีบดันปัฐวีออกไป

"สามีก็ห้ามเข้าค่ะ คุณหมอเตย์ชินกำลังมานะคะ"

ปัฐวีชะเง้อมองกานดาที่ถูกเข็นเข้าไปข้างในก่อนที่ประตูจะปิดลง เตย์ชินที่อยู่ในชุดสีเขียวเตรียมผ่าตัดเดินมาทางปัฐวีที่เดินวนไปวนมาอยู่หน้าห้อง

"ไอ้ชิน!"

"ไอ้ปัฐใจเย็นๆ ทุกอย่างจะเรียบร้อย"

"ดูแลดาดีๆ นะเว้ย!"

เตย์ชินพยักหน้าก่อนจะเดินเข้าห้องผ่าตัดไป เดียร์รีบวิ่งมาหาปัฐวีที่หน้าห้องผ่าตัดอย่างร้อนรน

"ดาล่ะคุณปัฐ!?"

"อยู่ข้างในได้ชินก็เข้าไปแล้ว"

ทั้งพี่ชายทั้งสามีต่างยืนกุมขมับใจเต้นระส่ำด้วยความเป็นห่วง มันกระทันหะนมากจนไม่ทันตั้งตัว ที่จู่ๆ กานดาก็เจ็บท้องจะคลอดแบบนี้
ทั้งคู่ยืนรอได้สักพักพยาบาลก็เข็นวิวแชร์โดนมีกานดานั่งก้มหน้าอยู่บนรถออกมา สร้างความแปลกใจให้ปัฐวีและเดียร์ไม่น้อย ว่ามันเกิดอะไรขึ้น

"เกิดอะไรขึ้นดา?"

ปัฐวีถามกานดาที่เอาแต่ก้มหน้าก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองปัฐวีแล้วเตย์ชินก็เดินตามออกมาจากห้อง

"ชินเกิดอะไรขึ้น?"

เดียร์ถามอย่างไม่เข้าใจ

"คือว่าดาไม่ได้เจ็บท้องคลอด...มันคืออาการเจ็บท้องหลอกที่เกิดจากความกดดันของคนท้อง"

"หะ?"

"แฮะๆ" ^^!

กานดาทำได้เพียงนั่งยิ้มแหยๆ ให้กับทุกคนทั้งเดียร์และปัฐวีถึงกับถอนหายใจเฮือกใหญ่ออกมา ไม่รู้จะผิดหวังหรืออะไรดีอุตส่ารีบแทบเป็นแทบตาย สุดท้ายคือเจ็บท้องหลอกเองเหรอเนี่ย...

"ก็ตามนั้นแหละ ตอนนี้ดาก็หายเจ็บทัองแล้วด้วยฉันว่าแกพาดากลับไปพักผ่อนเถอะไม่มีอะไรน่าห่วงแล้ว"

เตย์ชินตบบ่าปัฐวีก่อนจะเดินกลับไปเปลี่ยนชุดที่ห้อง


"เพิ่งรู้ว่ามันมีการเจ็บท้องหลอกด้วย"

ปัฐวีถามขึ้นขณะขับรถหลังจากที่เงียบมาอยู่นาน

"ก็ดาไม่รู้หนิครับ..."

คนท้องหน้างอลงทันทีกฟัใครมันจะไปรู้ว่านี่เจ็บท้องหลอกก็มันเจ็บท้องนี่ก็คิดว่าจะคลอดแล้ว

"แล้วดาแยกไม่ออกเลยหรอว่าอันไหนหลอกอันไหนจริง?"

"ก็ถ้ารู้จะเป็นแบบนี้หรอคุณปัฐ"

กานดาเริ่มเสียงแข็งใส่ปัฐวี

"ก็แค่ถาม ถ้ามันเป็นแบบนี้บ่อยๆ จะไม่ต้องมาส่งโรงพยาบาลทุกครั้งเลยหรอ"

"ถ้าอย่างนั้นคุณปัฐก็มาท้องเองเลยมั้ยล่ะครับ จะได้รู้ว่าเป็นยังไงอยากจะปวดตอนไหนก็ปวดไปเลยตามใจคุณ!"

กานดาเหลืออดเผลอขึ้นเสียงใส่คนข้างๆ ปัฐวีหันมองกานดาที่ทำหน้างออย่างอารมณ์เสีย

"แล้วเราจะมาเทะเลาะกันเรื่องนี้ทำไมดา"

"ใครทะเลาะ!...โอ๊ะ...โอ๊ย!...คุณปัฐ"

กานดากำลังจะตอบกลับแต่ความปวดหนึบที่ปลายอวัยวะเพศก็แล่นแปล๊บขึ้นมาจนรู้สึกทนไม่ไหว มือมือจิกเกร็งกับขอบเบาะแน่น ความปวดเหมือนแล่นขึ้นมาตรงที่ท้องน้อยให้รู้สึกหน่วงๆ

"ดาเป็นอะไรเจ็บท้องอีกแแล้วหรอ!?"
กานดาไม่ตอบทำได้เพียงแค่พยักหน้าตอบออกไป ปวดครั้งนี้ไม่เหมือนการปวดครั้งที่แล้ว มันปวดทรมานปวดเหมือนใจจะขาดปวดจนไม่อยากจะทนแล้วถ้าเขาเบ่งออกได้กานดาจะเบ่งออกมาตอนนี้เลย

"โอ๊ยย!! คุณปัฐดาไม่ไหว!...ปวด!"

"ดาใจเย็นๆ มั่นใจมั้ยว่าไม่ปวดท้องหลอก!?"

"โอ๊ย! คุณปัฐปวดจนจะเบ่งออกอยู่แล้วยังจะถามอีก โอ๊ยย!!"

"หายใจลึกๆ อั้นไว้ก่อนนะ!"

ปัฐวีเห็นท่าทีกานดาไม่ไหวจริงๆ ก็รีบหักพวกมาลัยกลับไปที่โรงพยาบาลทันที

เดียร์กำลังบอกลาเตย์ชินขอตัวกลับบ้านแต่จู่ๆ เสียงดังวุ่นวายก็ดังขึ้นมาพร้อมกับปัฐวีที่วิ่งตามเตียงเข็นที่มีกานดานอนร้องเสียงดังเจ็บปวด

"ไอ้ชิน! ครั้งนี้ของจริง!"

"ว่าไงนะ!!"

ทั้งเตย์ชินและเดียร์อุทานออกมาพร้อมกันอย่างตกใจ เมื่อกี้เพิ่งจะเจ็บท้องหลอกไปได้ไม่ถึงชั่วโมงกลับมาอีกทีเจ็บท้องจริงเลยเหรอ?
พอตั้งสติได้เตย์ชินก็รีบตามเข้าห้องผ่าตัดไป เหลือแค่ปัฐวีและเดียร์เท่านั้นที่ยืนเป็นกังวนอยู่หน้าประตูกับปัฐวี

"คุณปัฐครั้งนี้ของจริงใช่มั้ย?"

เดียร์หันไปถามปัฐวีที่นั่งกุมขมับ

"คงใช่...ดาบอกว่าจะเบ่งออกอยู่แล้วคงจริงแหละ"

ปัฐวีตอบ เดียร์ยกมือขึ้นพนมอธิฐานในใจขอให้น้องปลอดภัยและขอให้หลายปลอดถัย เพราะนี้คือการผ่าคลอดแบบฉุกเฉิน ไม่ได้มีการเตรียมอะไรไว้ล่วงหน้า ไม่ได้คลอดแบบธรรมชาติ มึงทำให้เดียร์เป็นห่วงอย่างมากไม่ต่างจากปัฐวี ที่เริ่มมีเหงื่อผุดจึ้นตามไรผมรอลุ้นอย่างใจจดใจจ่อในหัวคิดสารพัดสิ่งอย่าง กานดาจะเจ็บไหม ลูกจะแข็งแรงหรือเปล่า ลูกจะน่ารักขนาดไหน อีกคนจะเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย ความรู้สึกแบบนี้ความรู้สึกที่ไม่เคยคิดว่าจะเกิดขึ้น พอได้มาอยู่ตรงจุดๆ นี้แล้วมันอธิบายไม่ถูกจริงๆ ทั้งดีใจทั้งตื่นเต้นและกังวนเช่นเดียวกัน
เวลาผ่านไปนานไม่มีทีท่าว่าเตย์ชินจะออกมาบอกข่าวดีได้ง่ายๆ เลย ทำได้แค่รอต่อไป เดียร์เองก็นั่งไม่ติดที่เดินไปเดินมาหน้าห้องอยู่นาน คงกำลังจะเป็นลุงยังตื่นเต้นขนาดนี้แล้วคิดดูสิว่าคนกำลังเป็นพ่อคนแม่คนจะตื่นเต้นขนาดไหนกัน

"ขอพบสามีคุณกานดาค่ะ"

เสียงพยาบาลที่เปิดประตูออกจากห้องผ่าตัดด้วยชุดสีเขียวเอ่ยขึ้น ปัฐวีรีบลุกจากที่ไปไถ่ถามทันที

"ผมครับ เมียผมเป็นไงบ้างครับลูกผมล่ะ?"

"คุณกานดาปลอดภัยดีค่ะ ส่วนลูกเป็นแฝดชายหญิงนะคะ แข็งแรงสมบูรณ์ดีค่ะ เดี๋ยวรบกวนคุณช่วยกรอกประวัติด้วยนะคะ"

"ได้ครับ เดียร์ฝากดูดาด้วยนะเดี๋ยวจะรีบมา"

"ได้ครับ"
และปัฐวีก็เดินตามพยาบาลไปเพื่อกรอกเอกสารต่างๆ

เมื่อทำธุระจัดการเอกสารเสร็จเรียบร้อยคุณพ่อก็รีบไปเฝ้าคนที่เพิ่งจะคลอดทันที ปัฐวีเปิดประตูเข้าไปในห้องพิเศษที่กานดาพักฝื้นอยู่ ภายในห้องมีเดียร์ที่นั่งเฝ้ากานดาที่ยังหลับไหลไม่ฟื้น

"ดาเป็นไงบ้าง"

"ไม่มีอะไรน่าห่วง ชินบอกว่าเดี๋ยวก็ฟื้น"

ปัฐวีพยักหน้าก่อนจะเอื้อมมือมาลูบผมกานดาเบาๆ พร้อมกับก้มลงจูบหน้าผากมนอย่างให้กำลังใจ

"คุณไปดูเจ้าแฝดมาหรือยัง จ้ำหม้ำเชียว"

"ยังเลยแวะมาหาดาก่อนน่ะ ลูกฉันน่ารักมั้ย?"

ปัฐวีถามอย่างเก้อเขินเสียงอ้อมแอ้ม

"ไปดูเองเถอะ ระวังจะน้ำตาไหลล่ะ"

เดียร์เอ่ยแซวเบาๆ เพราะขนาดเขาเองเห็นหลานยังน้ำตาไหลออกมาไม่รู้ตัวเลย

ปัฐวีเดินมายังห้องอบสำหรับเด็กแรกเกิดตามที่เดียร์บอกก่อนจะหยุดยืนมองตู้อบหลายตู้ในห้อง ปรัฐวีไล่สายตาหาตู้ที่มีเด็กฝาแฝดอยู่สักพักก็เจอ สองขาก้าวเข้าใกล้กระจกฝั่งที่มีเด็กแฝดในตู้อบ เด็กน้อยสองคนที่นอนคู่กันในตู้ ทำเอาคนเป็นพ่อน้ำตาไหลทันทีที่ได้เห็นหน้าลูก ลูกชายกับลูกสาวตัวน้องของปัฐวี...

"น่ารักจัง..."

ปัฐวีพูดพร้อมกับระบายรอยยิ้มออกมา ลูกเป็นเหมือนสิ่งมหัศจรรย์ที่เขาพบเจอ เป็นสิ่งที่มาเติมเต็มให้กับเขาและกานดา เป็นสิ่งที่เชื่อมความสำพันธ์ให้กับเขาและกานดา และลูกช่วยมาเติมเต็มคำว่าครอบครัวให้กับเขาได้สมบูรณ์...

"ขอบคุณที่เกิดมาเป็นลูกพ่อนะครับน้องปริม น้องเปรม"


----------------------------------
งานรีบ งานด่วน คำผิดยังไม้แก้ เนื้อหายังไม่สมบูรณ์ ยังเหลือครึ่งหลัง 30% เอาลงมาให้อ่านกันก่อน
คือคิดว่าปิดเทอมแล้วจะว่าง ปรากฎว่า ไม่ว่างจ้า !55555  หายไปหลายวันคือไม่ได้เบี้ยวนะ แต่ไม่ว่างจริงๆ ไม่ว่างแม้แต่จะมานั่งปั่นต่อ นี่แอบอู้งานมาปั่นให้ 5555  ก็จะไม่ค่อยว่างอัพเหมือนแต่ก่อนแล้วเน้อ -3-
ปล.ช่วยรอกันหน่อนน้าาาา
ปล.2 ไม่รู้ว่ารูปจะขึ้นตรงไหน5555  ไม่เคยใส่รูป อ้อนวาดเอง กากหน่อยแต่ตั้งใจ