- ไปค่ายตอนที่สิบเจ็ด : กีฬาสร้างรัก -
อากาศเช้าวันนี้เย็นสบายถึงแม้จะมีแดดออกมาบ้างแต่ท้องฟ้าโปร่งใสจนเห็นก้อนเมฆสีขาวนวลตาลอยอยู่เหนือท้องฟ้าทำให้บรรยากาศเช้านี้สดชื่นแจ่มใส พี่ปิงปองนำชาวค่ายเดินเท้าประมาณเกือบสองกิโลเมตรจากค่ายไปยังต้นน้ำลำธารที่อยู่ท้ายหมู่บ้านซึ่งเป็นสถานในการสร้างฝายชะลอน้ำ พวกเราทุกคนช่วยกันหอบหิ้ววัสดุที่ใช้ในการทำฝายชะลอน้ำไม่ว่าจะเป็นกระสอบเปล่าสำหรับใส่ดินหรือทราย และท่อนไม้ไผ่ที่จะทำเป็นคอกหรือแนวกั้นเพื่อชะลอการไหลของน้ำ
ราวๆ สิบโมงพวกเราถึงที่หมายแล้วจึงกระจายตัวไปทำหน้าที่ที่ได้รับมอบหมาย ตอนนั้นแหละที่ผมแอบกวาดตามองไปรอบๆ เพื่อมองหาใครบางคนที่ตั้งแต่เช้ามานี่ผมยังไม่เห็นหน้าเลย ผมถอนหายใจแรงๆ รู้สึกล้าตรงหัวตาเล็กน้อยเพราะเมื่อคืนที่ผ่านมากว่าจะข่มตาให้หลับลงได้ก็เกือบจะเช้ามืด ตื่นมาขอบตาถึงดำคล้ำเหมือนคนโดนของขนาดนี้ ซ้ำยังรู้สึกหนักที่หนังตาเพราะความรู้สึกง่วงเริ่มเล่นงานเข้าแล้ว แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะ ทำไมไม่รู้ที่ก้อนเนื้อในอกด้านซ้ายยังเต้นระรัวทุกครั้งที่นึกถึงตัวต้นเหตุของเรื่อง
“อธิษฐานกลางลานดาว ให้รักเรานิรันดร”
“......”
“มึงควรรู้ได้แล้วนะว่ากูคิดยังไงกับมึง”
ผมรู้แล้ว! ผมเข้าใจทุกอย่างที่พี่มันต้องการบอกแล้ว แต่มันขัดเขินเกินกว่าจะพูดอะไรออกไป ในตอนนั้นผมแค่ยืนนิ่งเหมือนว่าสติได้หลุดร่วงออกจากร่างกายแล้วอาศัยจังหวะที่มีใครสักคนเข้ามาพอดีชิ่งออกจากสถานการณ์นั้น โดยที่ยังไม่ได้ตอบพี่ปืนด้วยซ้ำว่า...ผมรู้แล้ว
ผมเหม่อมองไปเบื้องหน้าจนกระทั่งมีเงาใครสักคนมาขยับเข้ามาบังแสงสว่างเบื้องหน้า ผมกระพริบตาถี่ๆ เมื่อเห็นพี่เม่นกับพี่นะโมมายืนยิ้มเผล่อยู่ตรงหน้า
“อ้าวพี่”
“เออ”
“มึงนั่งเหม่ออะไรวะแรก”
“เปล่านี่ครับ” ผมรีบส่ายหน้าปฏิเสธก้มตาหรุบมองต่ำ
“ปากแข็งกันจริงๆ นะพวกมึงเนี่ย”
“อ่ะนี่”
พี่นะโมยื่นช็อกโกเลตแท่งมาให้ผมสองอัน
“บัดดี้มึงฝากมาให้”
“ขอบคุณครับ”
“เออ อีกอย่าง” พี่เม่นพูดยิ้มๆ “ไม่ต้องกังวลไปหรอกคนที่มึงมองหาน่ะ มันลงไปทำธุระในเมืองตั้งแต่เช้ามืดแล้ว”
ผมทำหน้าเหวอ “ป่ะ เปล่า ไม่ได้มองใครสักหน่อย”
พี่นะโมตบบ่าผมปุๆ
“ใจเย็นๆ ค่อยๆ พูด ลิ้นมึงพันกันหมดแล้ว”
ฟังดูเหมือนคำพูดให้กำลังใจนะแต่แม่งเสือกพากันกลั้นยิ้มขำผมขนาดนั้น แม่งไม่หัวเราะดังๆ ซะเลยล่ะ
“พวกพี่นี่แม่ง”
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ”
“ไอ้ปืนฝากบอกมึงว่าเดี๋ยวบ่ายๆ มันจะกลับมา ยังไงมึงก็ทนคิดถึงมันไปก่อนแล้วกัน”
ผมอ้าปากค้าง
ไม่มีทาง ไอ้พี่ปืนไม่มีทางพูดแบบนั้นแน่นอน
“แล้วมันยังฝากบอกอีกว่า ‘พักเที่ยงแล้วอย่าลืมกินข้าวนะครับน้องแรก’ พี่ปืนห่วง”
พ่องงงงงงงงง
ไอ้สัดหน้าเน่อนี่รู้สึกร้อนไหม้แบบไม่ต้องสืบความ!
หลังจากสมาชิกสองในสี่ของแก๊งสี่โจรมาป่วนให้ผมรู้สึกขัดเขินจนพอใจแล้วก็พากันกอดคอเดินหัวเราะไปโน่น ทิ้งให้ผมต้องพยายามสูดลมหายใจเข้าลึกๆ และเริ่มทำงานต่อโดยมีสายตาของเพื่อนปีหนึ่งอย่างพวกสาวๆ แก๊งดอกไม้มองมาอย่างสอดรู้สอดเห็น แต่ผมไม่ยอมให้มันได้เปิดประเด็นหรอก
ผมยังไม่พร้อมกับการตอบคำถามใครพอๆ กับที่ยังไม่พร้อมจะเผชิญหน้ากับพี่ปืนตอนนี้ นับว่าเป็นข้อดีที่ตื่นมาเช้านี้พี่ปืนลงไปทำธุระแต่เช้า ไม่อย่างนั้นผมก็ทำตัวไม่ถูกเหมือนกันเวลาที่ต้องเผชิญหน้ากันตรงๆ ดีแล้วล่ะอย่างน้อยก็จะได้มีเวลาทำใจให้สงบก่อนจะเจอหน้าพี่มัน
เหรอวะ!
ไม่ใช่ว่าพอเจอหน้ากันผมจะทำตัวประหลาดจนมันจับสังเกตได้หรอกนะ โว้ย ทำไมจะคิดจะทำอะไรมันถึงดูขัดเขินไม่เป็นตัวของตัวเองแบบนี้วะ
“ไอ้ห่าแรกมึงทำหน้าเพ้อพกอะไรของมึงเนี่ย”
พี่เบิร์ดสะกิดไหล่ผมเบาๆ แล้วชวนให้ไปตักทรายใส่กระสอบก่อนจะนำมาวางเรียงกั้นเป็นแนวยาวจากริมฝั่งลำธารด้านหนึ่งมาอีกด้านหนึ่ง ใกล้ๆ กันนั้นมีบางส่วนกำลังตัดไม้ไผ่ทำเป็นแนวกั้น
“เมื่อคืนนอนไม่หลับเหรอ?”
“มึงรู้ได้ไง”
ผมชะงักกึก
“ก็ขอบตามึงดำขนาดนั้น”
“ก็เอ่อ มีเรื่องให้คิดนิดหน่อย”
“เรื่องพี่ปืน?”
ไอ้สัดนี่มึงก็ถามทะลุกลางเป้าเกินไป๊
“อืม”
“เออ มึงจะคิดจะทำอะไรก็เรื่องของมึง แต่ถ้ามีอะไรมึงบอกกูได้เสมอนะ”
ผมพยักหน้ารับ “ขอบใจมากมึง”
ไอ้เบิร์ดตบบ่าผมเบาๆ
“กูไม่รู้หรอกว่าระหว่างพี่ปืนกับมึงนี่มันยังไง แต่ในสายตาคนนอก กูว่าพี่มันแสดงออกชัดเจนนะว่าพี่มันรู้สึกยังไง”
“อือ”
“ทีนี้ก็เป็นเรื่องของมึงแล้วล่ะว่าจะคิดยังไง”
พี่มันชอบผม? แล้วผมล่ะรู้สึกยังไง?
“กูไม่รู้ เอ่อ”
“แล้ว?”
“กูไม่รู้ว่ากูรู้สึกยังไง แม่งโคตรรู้สึกดีเวลาที่พี่มันทำอะไรให้ แต่อีกใจก็กลัวว่าพี่มันอาจจะแค่แกล้งหยอกแกล้งแซวไปตามประสา กูเลยเอ่อ”
“มึงชอบพี่ปืน”
“กะ กู”
“ปฏิเสธสิ” ไอ้เบิร์ดไหวไหล่พูดยิ้มๆ
“มึงชอบพี่ปืน”
“กู”
“มึงชอบพี่ปืนแล้ว”
ฉิบหาย! หัวใจผมสั่นไหวขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ
“มึงชอบ...”
“เออกูชอบพี่ปืน” เชี่ย!
พอหลุดปากออกไปแล้วจึงเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าพูดอะไรที่ไม่สมควรออกไป ไอ้เบิร์ดขำก๊ากขณะที่ผมทรุดตัวลงกับพื้นอย่างหมดแรงบวกกับความอายเลยต้องนั่งกอดเข่าเอาหน้าแนบหัวเข่าโดยที่ไม่อยากโผล่ออกมาให้ใครได้เห็นทั้งนั้น
ถึงแม้เสียงของผมเมื่อกี้จะไม่ได้ดังจนได้ยินไปทั่ว แต่แน่นอนว่านอกจากไอ้เบิร์ดแล้วยังมีแก๊งดอกไม้ที่กรอกทรายใส่ถุงอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลนี่แหละที่ได้ยินแน่นอน แล้วพวกมันก็แสดงออกด้วยการพากันทำตาโตก่อนจะปล่อยเสียงหัวเราะออกมาอย่างดังเป็นเชิงขบขัน ทำให้ชาวค่ายคนอื่นๆ หันมาสนใจว่าเกิดอะไรขึ้น
โอ้ยยยยยยยยย
แล้วผมจะหน้าที่ไหนไปมองเพื่อนได้เต็มตาวะ ห่าเอ้ย
**********************************************
หลังจากพักกินข้าวเที่ยงแล้วพวกเราทำฝายชะลอน้ำต่ออีกประมาณสองสามชั่วโมง ก่อนที่พี่ปิงปองจะบอกให้พวกเราวางมือก่อนค่อยมาทำต่อในวันพรุ่งนี้เนื่องจากวันนี้พวกเราต้องกลับมาเตรียมสนามเพื่อแข่งกีฬากระชับความสัมพันธ์ระหว่างชาวบ้านและนิสิตนักศึกษาที่มาทำค่าย หรืออีกนัยหนึ่งคือการทดลองใช้สนามกีฬาที่พวกเราร่วมแรงร่วมใจทำมาจนเสร็จสิ้น
สำหรับชนิดกีฬาที่ใช้แข่งขันนี่มีสองอย่างคือวอลเล่ย์บอลซึ่งมีนักกีฬานำทีมโดยกลุ่มเจ่และพี่ปิงปองปะทะกับกลุ่มแม่บ้านและหนุ่มๆ ชาวบ้านที่วันนี้เตรียมตัวกันมาเป็นอย่างดี และการแข่งขันฟุตบอลนัดพิเศษ โดยกีฬากระชับความสัมพันธ์ที่ว่าจะเริ่มแข่งวอลเล่ย์บอลก่อน ซึ่งเริ่มขันแข่งในเวลาบ่ายสาม
ตอนนี้ชาวบ้านส่วนใหญ่ต่างมารวมตัวกันอยู่ที่สนามกีฬาเพื่อให้กำลังใจทีมตัวเองและร่วมเชียร์ไปด้วยกัน ไม่ต่างจากชาวค่ายบางส่วนที่ไปนั่งปักหลักเชียร์อยู่ใกล้ๆ จริงๆ แล้วเรียกว่านั่งกลมกลืนเหมือนเชียร์ทั้งสองฝั่งซะมากกว่า ถึงแม้จะเป็นการแข่งขันที่แบ่งฝักแบ่งฝ่ายแต่ชาวบ้านก็หอบขนมนมเนยติดไม้ติดมือมาฝากชาวค่ายจนพวกเรายิ้มแก้มปริ
ส่วนนักกีฬาวอลเล่ย์บอลของฝั่งเราที่ผมกับไอ้เบิร์ดกำลังเสิร์ฟน้ำให้อยู่ตอนนี้กำลังบรรจงทาแป้งกระป๋องและทาลิปมันเพื่อเสริมความมั่นใจในการลงสนาม ดูแล้วโคตรอารมณ์ดีเวลาที่เห็นกลุ่มเจ่กำลังจะออกไปสร้างสีสันให้กับการแข่งขันกีฬากระชับสัมพันธ์วันนี้
“น้องเบิร์ด”
“ครับ”
“พวกพี่ดูดีรึยังจ๊ะ”
“น่ารักทุกคนเลยครับ”
มันตอบพร้อมกับยกนิ้วโป้งให้ ทำเอาพวกเจ่ๆ ตบไม้ตบมือถูกใจ เจ่เบอร์หนึ่งที่ผมมารู้จักชื่อเล่นแกเมื่อไม่นานนี้ชื่อ ‘พี่กล้วย’ ยิ้มหวานหยดย้อยให้ไอ้เบิร์ดแล้วกวักมือเรียกมันให้ขยับเข้าไปใกล้ๆ
“ตอบดี” พี่กล้วยทำตาเล็กตาน้อยใส่ “สนใจเป็นผัวพี่มั้ยจ๊ะ?”
“โอ้ย ถ้ามึงจะดิวกันซึ่งๆ หน้าขนาดนี้นะอีกล้วยเน่า”
“แหม เผื่อน้องเบลอๆ แล้วกูได้ไง”
ผมทำตาโตเล่นเอาเจ่คนอื่นโห่แซวทำเอาบรรยากาศโดยรอบคึกคักขึ้นมาทันตา ส่วนไอ้เบิร์ดขวัญใจชาวสีรุ้งแค่หัวเราะน้อยๆ ตามประสามัน
“ได้ส้นตีนนอกเขายันออกมาน่ะเหรอ”
“อีพวกปากอัปมงคล”
พี่กล้วยค้อนใส่เพื่อนก่อนจะหันมาแซะไอ้เบิร์ดต่อ “น้องเบิร์ดอย่าไปฟังพวกมัน พวกเนี้ยขี้อิจฉา ชอบพูดจาขัดขวางความรักของเรา”
ไปคบกันตอนไหนวะ?
ผมขำก๊ากกับอาการเล่นใหญ่ของพี่กล้วยที่ทั้งออดอ้อนออเซาะ ตรงกันข้ามกับเพื่อนๆ เจ่ที่ทำหน้ารับไม่ได้
“ไปทำบุญล้างซวยด้วยนะน้องเบิร์ด พี่รู้สึกว่าราหูกำลังอมเรา ไม่ก็มีผีห่ากำลังเกาะน้องขอส่วนบุญ”
“ต๊าย นั่นปากเหรออีเจส”
“เล่นอะไรกันเนี่ยเจ่”
พี่ปิงปองที่ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดกีฬากลับมาถึงกับทำหน้างงเมื่อเห็นพี่เจสกับพี่กล้วยกอดแขนไอ้เบิร์ดคนละข้างแล้วลากไปลากมา ส่วนคนกลางอย่างไอ้ห่าเบิร์ดเพื่อนผมถึงกับทำหน้ากลืนไม่เข้าคลายไม่ออกโคตรตลก
“ไม่ต้องแย่งกันๆ”
พี่ปิงปองเข้าไปแยกเจ่ๆ ออกจากไอ้ขวัญใจชาวสีรุ้ง โดยการดันคนทั้งคู่ออกแล้วดึงไอ้เบิร์ดที่ตัวอย่างกะยักษ์ได้ราวกับว่ามันหุ่นบอบบางซะเหลือเกินมาควงหน้าตาเฉย
“น้องเบิร์ดเนี่ยของปิงปอง”
“ถามน้องเค้ายังไม่ใช่ว่ามโนเองหรอกนะยะ” เพื่อนผมมันกดยิ้มมุมปากส่วนพี่พี่ปิงปองนี่หน้าแดงเห่อเลยวะ
“ได้เวลาลงสนามแล้วครับ”
ไอ้เบิร์ดทะลุขึ้นมากลางปล้องก่อนจะชี้ไปที่นาฬิกาตรงผนังห้องที่บอกเวลาลงสนามแล้ว กลุ่มเจ่ๆ และพี่ปิงปองที่ถึงกับตาเหลือกปล่อยแขนไอ้เบิร์ดอย่างไวแล้ววิ่งไปล้อมวงสุมหัวคุยเรื่องกลยุทธ์ในการทำศึกครั้งนี้
“แผนการเล่นเกมวันนี้ไม่มีอะไรมาก”
“อ้าว”
“เล่นให้สนุกค่ะ”
“และจำไว้อีกอย่างว่าในสนามถ้าเจอผู้หญิงให้ปล่อยไป แต่ถ้าเจอคู่แข่งผู้ชายให้จัดเต็ม เฮ้!”
สาบานว่านั่นคือแผนการเล่น ถถถถถถถถ
ตอนนี้ทั้งสนามกำลังหัวเราะอย่างขบขันเมื่อบรรดาสตรีเหล็กฝั่งผมเล่นนอกกติกาคือข้ามเขตแดนไปดึงกางเกงของผู้เล่นฝ่ายชายวัยหนุ่มของฝ่ายตรงข้าม เรียกเสียงหัวเราะชอบอกชอบใจจากชาวบ้านที่พากับหัวเราะจนท้องคัดท้องแข็ง มันเป็นเกมที่สนุกจริงๆ เพราะกลุ่มเจ่ที่มัวแต่มองหนุ่มๆ รอบสนามทำให้เผลอเรอจนชวนหัว บ้างก็รับลูกเสิร์ฟไม่ทัน ถึงอย่างนั้นก็มีน้ำใจเวลาที่ผู้เล่นผู้หญิงชาวบ้านวัยกลางคนกำลังจะถลาล้มพวกพี่แกรีบวิ่งไปช่วยประคอง บ้างก็วิ่งชนกันเองโคตรตลก
ยิ่งบวกกับเสียงพากย์นรกแตกนอกสนามซึ่งนำทีมโดยพี่นะโมและพี่เม่นที่ผลัดกันพากย์เสียงดังสลับเบาเร้าอารมณ์ทั้งๆ ที่เกมมันไม่ได้ดุดันอะไรเลยตรงกันข้ามนี่เป็นวอลเล่ย์บอลแมทช์ที่ผมขำจนปวดท้อง กลุ่มเจ่และพี่ปิงปองหน้าแดงก่ำทั้งยังหอบเหนื่อยเพราะเล่นมาได้สักพักแล้วแต่แววตาของทุกคนเต็มไปด้วยความสนุกสนาน
ภาพตรงหน้าทำให้ผมเรียนรู้ว่าเพศสภาพไม่ได้บ่งบอกว่าคนๆ นั้นเป็นคนดีหรือคนชั่ว แต่พฤติกรรมต่างหากที่กำหนดคุณค่าของความเป็นมนุษย์ ไม่ว่าภายนอกเราจะมีบางสิ่งบางอย่างแตกต่างจากคนอื่น แต่คนเหล่านั้นก็สามารถทำให้คนอื่นยิ้มหรือหัวเราะและสร้างความสุขได้เหมือนๆ กับคนปกติทั่วไป เพียงแค่ทุกคนต้องให้การยอมรับและให้กำลังใจ ผมสังเกตว่าชาวบ้านรุ่นป้าๆ ลุงๆ ที่นี่ดูจะเอ็นดูกลุ่มเจ่และพี่ปิงปองเป็นพิเศษนั่นไม่ใช่เพราะว่าคนเหล่านั้นตลกสนุกสนานไปวันๆ แต่เพราะพวกพี่ๆ เขาแสดงออกอย่างจริงใจกับคนที่นี่ต่างหาก
นี่คงเป็นบทเรียนที่สำคัญอีกอย่างหนึ่งที่ทำให้ผมตกผลึกทางความคิดจากการมาค่ายครั้งนี้!
วอลเล่ย์บอลนัดกระชับมิตรจบแล้วไปโดยที่ผมยังไม่ทราบผลของการแพ้ชนะด้วยซ้ำ เพราะก่อนหน้านี้ผมแวบมาช่วยเพื่อนปีหนึ่งจัดเตรียมอาการมื้อเย็น เนื่องจากวันนี้เป็นเวรทำอาหารของปีหนึ่ง ผมได้ออกมาจากโรงครัวอีกทีสนามก็เตรียมแข่งขันฟุตบอลกันต่อแล้ว คราวนี้ผมมองไปรอบๆ เพื่อหาใครสักคนแต่จนแล้วจนรอดก็ยังไม่เห็นพี่มันเลย
“เฮ้ย”
ผมร้องเสียงหลงเมื่อหันหลังกลับมาดันเจอกับพี่ปืนที่ยืนกอดอกอยู่ข้างหลังผม และยิ่งตกใจยิ่งกว่านั้นเมื่อสบเข้ากับดวงตาคู่คมที่ทอดมองนิ่งๆ พาให้เกิดอารมณ์หวามไหวในใจบอกไม่ถูก
“ตกใจอะไรขนาดนี้”
“ก็ เอ่อ ก็อยู่ๆ พี่โผล่มาแบบไม่ให้สุ้มให้เสียงนี่”
“ถ้าให้เสียงจะรู้เหรอว่ามีคนมองหาอยู่”
“ผมเปล่า โอ้ย”
เชี่ย รีบตอบจนเผลอกัดลิ้นตัวเอง
“ไหนดูซิ”
ผมส่ายหน้าถอยหลังหนี แต่พี่ปืนคว้าบ่าผมเอาไว้ทันก่อนจะขยับตัวอย่างรวดเร็วมาชะโงกดูริมฝีปากให้ผม
“เลือดออกนิดหน่อย”
หน้าใกล้เกินไปแล้วเว้ย ถอยไปห่างๆ ผมเลยเดี๋ยวผมตกใจเผลอกอดขึ้นมาทำไงวะ
“บอกแล้วว่าผมไม่เป็นอะไร”
“เหรอ”
“ปล่อยผมสิ”
ผมหรุบตามองมือหนาที่กำรอบข้อมือของผมอยู่
“ไอ้เม่นได้บอกมึงรึเปล่า”
ตึก! ตึก! ตึก!
บอกอะไรไม่รู้ไม่อยากจำเว้ย
“ได้ค้นบิลให้กูรึเปล่า”
“อะไรนะ?”
“ค้นบิลไงที่กูให้ทำ”
“พี่บอกตอนไหน”
“ก็ฝากไอ้เม่นมาบอก”
ผมอ้าปากค้างหวนนึกถึงสิ่งที่พี่เม่นมันบอกไม่ได้เกี่ยวข้องกับเรื่องที่พี่ปืนพูดเลย
“แล้วมันยังฝากบอกอีกว่า ‘พักเที่ยงแล้วอย่าลืมกินข้าวนะครับน้องแรก’ พี่ปืนห่วง” โอ้ย ไอ้สัด!
หลงกินข้าวไปจนพุงปลิ้นเลย ผมถอนหายใจแรงๆ นึกแช่งชักหักกระดูกไอ้พี่พวกนั้น
“ทำหน้านิ่วทำไม”
“ก็เพื่อนพี่อ่ะแกล้งผม”
“มันทำอะไรมึงล่ะ
“ก็ เอ่อ”
พูดไปสิแรก พูดเลยมึง มีโอกาสก็ฟ้องไปเลยว่าไอ้พี่พวกนั้นมันแกล้งพูดว่าพี่ปืนคิดถึงมึงทำให้มึงใจลอยตลอดบ่าย และอีกอย่างพวกพี่มันทำให้มึงเข้าใจผิดว่าพี่ปืนบอกให้กินข้าว มึงเลยบ้าจี้แยกน่องไก่กับไอ้เบิร์ดแล้วกินข้าวหมดไปตั้งสองจาน
พูดไปสิไอ้ห่าแรก
“ว่า?”
พี่ปืนชะโงกหน้ามาถามแววตาคู่นั้นที่มองผมมีประกายกรุ้มกริ่มจนน่าตี อีกทั้งรอยยิ้มมุมปากตามแบบฉบับเจ้าตัวที่ทำให้ใจผมเต้นแรงเหมือนวิ่งออกกำลังกายอย่างหนักเป็นปฏิกิริยาที่แก้ยังไงก็แก้ไม่หาย
“ไม่รู้เว้ย”
ผมตั้งใจจะเดินหนีแต่อีกฝ่ายคว้าแขนผมเอาไว้ทัน
“จะไม่ไปเชียร์กูเตะบอลเหรอ”
“กองเชียร์พี่เยอะแยะ”
ก้มหน้าหาเศษเหรียญต่อไป โธ่กูหนอกู
“แต่พวกนั้นไม่มีมึงรวมอยู่ด้วยนี่”
ผมสบตากับอีกฝ่ายก่อนจะรีบหรุบลงอย่างขัดเขินอีกครั้ง
“ไม่เห็นเกี่ยวเลย”
“เกี่ยวสิ”
เออเกี่ยวก็เกี่ยวแต่ช่วยเลิกทำเสียงทุ้มนุ่มหูแบบนี้ได้มั้ยวะ รู้มั้ยเนี่ยว่าคนมันใจเต้นแรงอ่ะ เปรตจริงๆ กูนี่เกิดมาจนครบสิบแปดปีแล้วเพิ่งรู้สึกทุเรศตัวเองก็ตอนนี้แหละ เป็นห่าไรทำอ่อนไหวใจอ่อนยวบปวกเปียกเหมือนเจอผู้ชายจีบครั้งแรกไปได้ไอ้ห่าแรกเอ้ย
“.......”
“ไปเชียร์กูเถอะ”
“วันนี้ผมมีเวรทำอาหาร”
“อาหารน่ะไม่มีมึงเขาก็ทำกันได้ แต่กูอ่ะไม่มีมึงไปเชียร์กูเตะบอลไม่ได้” ไอ้สัด นี่ก็อ้อนจนใจกูเหลวเป็นน้ำเชียว
“พี่แม่ง”
“แรก”
“โอเคๆ”
“โอเคว่า?”
“อือ”
“อือคือ?”
“ผมจะไปเชียร์พี่พอใจมั้ยครับ”
“หึ”
หยุดยิ้มแบบนี้เลยนะไอ้พี่ปืน มึงแสดงออกชัดเจนก็จริงแต่มึงยังไม่เคยพูดความรู้สึกที่ชัดเจน อย่าทำให้ผมหวั่นไหวไปมากกว่านี้นะ แค่นี้หัวใจผมก็ทำงานหนักเกินไปแล้ว
“ไปเตรียมตัวได้แล้ว เขาเรียกแล้วนั่น”
“มึงจะไปเชียร์กูใช่มั้ย”
“ถามอีกทีผมไม่ไปแล้วนะ”
“กวนตีน”
“เออ ผมไปแน่อยากไปดูหน้าคนแพ้”
“แล้วถ้ากูชนะล่ะ มึงจะให้อะไรกู”
“ชนะก็ชนะสิ ทำไมต้องอยากได้อะไรด้วย”
“พนันกันมั้ยล่ะ”
“ไม่เอาเว้ย”
“มึงไม่กล้าพนันกันล่ะสิ”
“กล้าดิ เรื่องแค่นี้” ผมหลุดปากออกไปไม่ทันคิด กว่าจะนึกได้ว่าเสียเปรียบอีกฝ่ายก็ตอนที่พี่มันพูดถึงข้อเสนอของผลการแพ้ชนะครั้งนี้
“เอาตามนั้น...ถ้ากูแพ้กูยอมทำตามที่มึงสั่งหนึ่งอย่าง”
ผมยิ้มกริ่มก่อนจะอ้าปากค้างเมื่อได้ยินประโยคถัดมา
“แต่ถ้ากูชนะ กูขอให้มึงไปตะโกนผากับกูอีกครั้ง” ตะโกนผางั้นเหรอ? ไปตะโกนผากับพี่ปืนอีกครั้ง!
“คนที่นี่ยังมีความเชื่อที่ว่า ‘หากได้พาคนที่ชอบมาตะโกนผาด้วยกัน ว่ากันว่าทั้งคู่จะได้รักกันในที่สุด’ ” เชี่ยยยยยยยยย
ไม่ไหวแล้วโว้ย นี่ก็หยอดจนจะสุกแคะได้อยู่แล้วมั้ยล่ะ
ผมยืนอึ้งทำอะไรไม่ถูก บ้ามาก นี่มันเรื่องบ้ามากๆ ที่ทำให้หัวใจเต้นแรงไม่พอมือไม้ยังชื้นเหงื่อได้ขนาดนี้
“กูไปแล้วนะ”
พี่ปืนยิ้มๆ ก่อนจะหันหลังเตรียมวิ่งไปสนาม จังหวะนั้นไม่รู้อะไรดลใจให้ผมเรียกอีกฝ่ายจนต้องหยุดชะงัก
“พี่ปืน”
“.......”
“สู้ๆ นะ” ยกนิ้วโป้งแถมให้พี่มันไปด้วย
.
.
.
พี่ปืนหันมายิ้มให้ผม เป็นรอยยิ้มที่อบอุ่นและเป็นรอยยิ้มที่มีผลต่อหัวใจของผมอย่างรุนแรง
“ครับ” ไอ้เหี้ยยยยยยยยยยยยยยยยย
‘ครับ’ คำเดียวมีอำนาจทำลายสูงขนาดนี้เลยเหรอ โอ้ยตายๆ หัวใจของผมทำงานหนักอีกแล้ว
พี่ปืนเอาจริงทุกทางแล้วนะเออ คนจริงจนอยากได้ไว้เอง 55555
หวีดในทวิตติด #ค่ายสร้างรัก และ #ทีมเมียพี่ปืน เด้อๆ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
