ตอนที่ 9 รอยยิ้มสองอารมณ์"เอ้า!!!!!!"
เคร้ง!!!!เสียงจากแก้ว และเสียงโลหะจนกันเสียงดังก่อนจะเงียบหายไป แทนที่ด้วยเสียงกลืนน้ำอย่างกระหาย ก่อนก้นแก้วกับเหยือกเหล็กจะกระแทกกับโต๊ะจนสนั่นดังไปทั่วร้าน ในขณะเดียวกันนั้นอีกสถานที่หนึ่ง เสียงแอร์เก่าๆ กับลมที่แทบไม่เหลือความเย็นในรถเก๋งยุโรปเคยแพง สภาพมันดูไม่ค่อยต่างจากเจ้าของที่กำลังขับมันอยู่ ภายในนั้นมีคุณนายนั่งอยู่ด้านข้าง และข้างหลังมีเด็กวัยกำลังเป็นสาวกอดอกเชิดหน้ามองออกไปนอกหน้าต่าง และอีกมุมหนึ่ง ..เป็นคนที่กำลังพยายามปั้นหน้าให้ดูเหมือนมนุษย์ที่สุดเท่าที่ความรู้สึกจะทำได้ ทั้งที่ปกติแล้วมันคงจะไม่ใช่เรื่องยากอะไร ถ้าหากว่าไม่ได้นั่งอยู่ตรงนี้
สี่คนภายในนั้นหันหน้าไปคนละทิศละทาง ทั้งที่ดูเหมือนว่าวันนี้เป็นวันดี ..พวกเขามาฉลองกันภายในครอบครัวเนื่องด้วยโอกาสน้องสาวคนเล็ก สอบติดโรงเรียนชื่อดังที่ติดอันดับของระดับประเทศได้ ในลำดับที่ดีเยี่ยม
.. อันดับหนึ่งของจำนวนคนที่มาสอบร่วมหมื่น
จะบอกว่าผิดกับลูกชายที่ไม่น่ามาเกิดนี่ก็ได้
"วันนี้ตูนอยากไปกินอะไรลูก" เสียงทุ่มต่ำดังมาจากเบาะคนขับ ตามมาด้วยรอยยิ้มของคุณนายเบาะข้างๆ ที่ส่งยิ้มมาให้เธอที่นั่งข้างกันกับเขา ในแววตานั้นไร้เงาของลูกชายอย่างสิ้นเชิง
เธอที่กำลังมองไปนอกระจกรถหันหน้ามาถามคุณแม่ของเธอด้วยน้ำเสียงสดใส "ไปร้านเซนกันนะคะ นะคะ หนูอยากกินอาหารญี่ปุ่นลดความอ้วนอยู่พอดีเลย นะคะพ่อขา" ตูนจับแขนพ่อพลางเขย่าอ้อนอย่างน่าเอ็นดู
คุณพ่อของเธอหัวเราะร่าหลังจากที่ปล่อยให้ลูกสาวเอาแต่ใจได้หนึ่งวัน แม้ว่าค่าอาหารที่ร้านเซนแค่มื้อเดียว ก็กร่อนเงินเดือนข้าราชการทหารยศสูงไปเกือบทั้งก้อน ..แต่แล้วไงล่ะ ลูกสาวคนเก่งต้องการ พ่อให้ได้เสมอ
.. ครอบครัวนี้จะเป็นครอบครัวสุขสันต์มากกว่านี้ ถ้าไม่มีลูกชายไม่ได้เรื่องอย่างเขา แต่ก็ช่วยไม่ได้นะ ขนาดแม่แท้ๆ เคยพยายามกินยาขับเลือดไล่มารหัวขนอย่างเขาออกถึงสามครั้งเมื่อตอนที่ยังไม่พร้อมจะมีลูกคนแรกไม่สำเร็จเอง ขอโทษที พอดีเขามันตายยากมาตั้งแต่ในท้อง เลยเป็นมารความสุขครอบครัวอย่างทุกวันนี้นี่ไง หึ ก็สมควรแล้ว
โลกของเขามันไม่สวยนักหรอก พ่อแม่ให้เลือดเนื้อก็ดีแค่ไหนข้อนี้เขารู้ดี เขาไม่เคยนึกเนรคุณ เพียงแต่บางอย่างที่เขาต้องการจากพวกท่าน ไม่ตรงกับที่พวกท่านต้องการจากเขาก็เท่านั้น ติวนิ่งงัน ตกอยู่ในภวังค์ความคิดได้ไม่นาน เสียงทุ้มก็สอดแทรกเข้าโสตประสาทให้ได้ยิน
"ก็ยังดี.. ยังมีลูกดีๆเหมือนคนอื่นเขาบ้าง" ติวระบายยิ้มรับในส่วนของความหมายตรงกันข้ามที่คนพูดเค้นมันออกมาจากไรฟัน คุณนายยกมือขึ้นลูบไหล่นายทหารยศสูงสามีเธอเชิงห้ามปรามขอให้อย่าให้พูดเรื่องนี้ต่อ
แต่มันช้าไปแล้ว
"ลูกสาวเรียนเก่ง ลูกชาย...หึ เก่งจริงๆเรื่องสร้างปัญหา สร้างความด่างพร้อยให้ตระกูล" เสียงทุ้มต่ำยังคงพูดออกมาอย่างไหลลื่น "..ทำอะไรไม่เคยสนหน้าพ่อหน้าแม่"
"..." เขากดกำปั้นลงบนหน้าตักอย่างอดกลั้น
"สงสัยจริงๆ ชาติก่อนทำเวรทำกรรมอะไรมา"
"..."
บทอารมณ์ระหว่างพ่อกับลูกชายขาดช่วงไปเมื่อคุณนายชวนคุยเรื่องอื่น เธอลอบมองลูกชายด้วยหางตาอย่างหวั่นใจ แต่ก็ยังพยายามชวนสามีและลูกสาวคุยด้วยรอยยิ้ม ไม่นานนัก พ่อก็วกกลับมาเรื่องเดิมเหมือนจงใจพูดให้คนเบื้องหลังเหลืออด
"ทำไมสิ่งที่เกลียดที่สุด มันต้องมาอยู่ใกล้ๆ ฉันด้วย ทำไมต้องมาเกิดกับลูกในไส้"
"..."
"..."
นี่ยังระดับอนุบาล ถ้าเทียบกับที่ได้ยินมาตลอดชีวิต มากกว่าพูดยังโดนมาแล้วทั้งนั้น ติวทำเป็นทำหูทวนลมไม่ได้สนใจอะไรมากนัก แม้จะรู้สึกแค่ไหน เขาก็ซ่อนรอยแผลลึกในใจได้อย่างแนบเนียนในส่วนที่ลึกที่สุดแล้วปกปิดมันด้วยสิ่งที่แสดงออกมาตรงข้าม
ติวสบตาพ่อผ่านกระจกมองหลังด้วยแววตาใบหน้าฉาบรอยยิ้มเย้ยยัน "ถ้าการที่ผมไม่ได้เป็นไปตามที่ท่านนายพลต้องการแล้วแปลว่าผมเลว.." ติวยิ้มมุมปากอย่างสบายใจที่สุดในชีวิต "..ผมเลวได้ยิ่งกว่านี้แน่" ติวยิ้มเยาะ "อ้อ ..ถึงท่านจะใช้อำนาจอะไรกับใครก็ได้ แต่ไม่ได้กับผม เพราะผมมันลูกนอกไส้ของท่านนี่ครับ"
"หุบปาก!!! ไอ้เดรัจฉานเนรคุณ!!" เสียงกร้าวระเบิดโทสะเริ่มปะทะ
"หึ เดรัจฉานหรอ แล้วเลือดเดรัจฉานเลวๆ นี่ของใคร!!" ติวสวนกลับบุพการีอย่างร้ายที่สุด บรรยากาศในรถเริ่มมาคุสุดๆ คุณนายยังคงพยายามลูบไหล่ เขย่าแขนสามีให้พอ พลางหันมาปรามลูกชายว่าให้หยุด เธอไม่แม้แต่จะมีเสียงเล็ดห้ามออกมา เธอรู้ว่าถ้าเธอพูด เธอจะโดนลูกหลงไปด้วย ส่วนลูกสาวคนเล็กคนดีของพ่อ เธอเบ้ปากเบ้หน้าหนีด้วยความเบื่อหน่ายสุดจะทน สงครามน้ำลายยังคงดำเนินต่อไปโดยไม่มีใครยอมลงให้ใครทั้งสิ้น ..เหมือนสาดเชื้อเพลิงเข้าใส่กัน
เหมือนคนสูงวัยกว่าจะสิ้นความอดทน เขาหักพวงมาลัยรถลงไหล่ทางอย่างกระทัน ลงจากรถด้วยอารมณ์เกรี้ยวกราดกระแทกประดูรถปึงปัง ลงจากรถมากระชากคอเสื้อลูกชายเหวี่ยงออกมานอกตัวรถ
"เดรัจฉานอย่างมึง จะเรียกว่าลูกยังเสนียดกูด้วยซ้ำ!!!!!"เจ้าของผมสีดอกเลาสูงวัยกว่ามากผลักลูกชายที่เพิ่งถูกตราหน้าว่าเดรัจฉานลงกับพื้น แล้วเดินอาดๆหวังจะเข้าไปกระทืบซ้ำ ถึงจะอย่างนั้นติวไม่คิดแม้แต่จะต่อสู้พ่อบังเกิดเกล้า เขาเอาแต่งอตัวยกมือขึ้นป้องหัว.. พร้อมรอยยิ้ม เป็นรอยยิ้มสมเพชตัวเองที่เจ็บปวดใจ...อย่างที่สุด
...
หลังจากที่ปล่อยให้พ่อกระทืบจนพอใจแล้ว เขาได้อิสระกลับคืนอีกครั้ง ติวพยุงตัวลุกขึ้นแล้วเดินย้อนกลับเข้าไปในตลาดซึ่งมันไม่ได้ห่างกันมาก แถวนั้นพอมีพรรคพวกของเขาอยู่บ้าง คงวานให้มันไปส่งที่บ้านเขาได้ แล้วค่อยขับรถไปร้านเหล้าที่นัดก๊งกับพวกไอ้ดำได้ อย่างถามนะว่าสภาพนี้จะไปทำไม เพราะสภาพนี้แหละ ถึงได้ต้องไป
"เย้วๆ เชี่ยติวไปฟัดกับหมาที่ไหนมาวร้าาาาาาา เยี๊ยววววว" พอมาถึงไอ้หินลูกอีติ๋มท่าทางเมาแอ๋ก็เริ่มหอนก่อนใครพวก ยังพอมีพวกที่ยังไม่เรื้อนอีกหลายคนเข้ามาพยุงเขาเข้าไปนั่ง เขากวาดตามองจ้องแต่ละคนที่รอคำตอบจากเขา และพร้อมไปไฝว้กับคนที่ทำให้ตัวเองมีสภาพแบบนี้ แต่ขอโทษทีเถอะ "..ฟัดกับพ่อกูมา ไม่ใช่หมา"
ไอ้ติ๋มสะอึกและเงียบกริบในบัดดลเกือบสร่างเมาเลยทีเดียว
ยังไม่ทันทีติวจะเล่าไรต่อ เสียงที่เหมือนจะคุ้นแต่ไม่คุ้นก็ดังแทรกขึ้น
"เวร้ยยยยยย พวกเมิงงง จะฟังที่กูวล้าววต่อปะเนี่ย"
ติวหันไปตามเสียงทันที
ไอ้ธัน!!
ฉิบหาย!!! เรื้อนกว่าหมาอีก!!
หน้ามันตัวมันแดงเหมือนกำลังจะระเบิด ตาเยิ้มหวานเจี๊ยบ พร้อมกับลอยยิ้มลอยๆ อย่างกับคนติดกัญชา
"สัส พวกมึงตัวไหนมอมมันขนาดนี้เนี่ย"
ปายกลืนน้ำลายมองไอ้ธันแล้วตอบ "มันมอมตัวเอง มึงเห็นขวดนั้นมั้ย" ไอ้ปายชี้ไปที่แบล็กเลเบิ้ล "มันกระดกเพียวๆ เป็นน้ำเลย"
ติวหน้าเอ๋อสตั๊นไปชั่วขณะ เฮ้ย... ขนาดนั้นเลยเหรอวะ
"ยัง ยังมึงยังไม่จบ แดกหมดนั่นมันยังไม่เมา" ไอ้เสกเล่าบ้าง มันพูดหน้าตายสุดๆ "มึงก้มไปดูใต้โต๊ะ"
เขาจ้องตาค้างตอนเปิดผ้าคลุมโต๊ะเห็นลังเหล้า.. ก่อนจะหน้าซีดโดยไม่ได้ตั้งใจ ภายในลังนั้นมีแบล็กเลเบิ้ลขวดเปล่าประมาณสี่กลม...
เรดอีกสองกลม.. ฟูลมูนเกลื่อนวางเป็นภูเขา
"พวกกูกินกันทั้งวงยังไม่ถึงสองกลมเลย" ไอ้ดำสมทบ ก่อนจะยกแก้วน้ำโซดาเปล่าซดแก้เซ็ง
"โอ้ยยยยยยยอ้ายเหี้ยยยย พวกมึงจาไปคิดไรให้ม้ากกว้า แดกเสร็จก็วิ่งเดร้เอ๋ วิ่งงง ฮ่า!!!!" ธันพูดเสียงยานคอแทบพับแล้วระเบิดหัวเราะลั่น
...
ติวเงียบกริบ เขารู้เลยว่าไอ้พวกนี้ไม่หารแน่นอน หมายความว่าค่าน้ำมื้อนี้เขาต้องเป็นคนจ่ายแม้ว่าจะไม่ได้กินซักเหล้าหยดเลยก็ตาม ไม่ทันไรไอ้พวกเหี้ยก็หันมามองที่เขา
"เออๆ กูจ่ายเอง" ติวตัดปัญหา
"ก็ดี เพราะกูไม่จ่ายแน่ๆ กูแดกได้สองแก้ว ไอ้ห่านี่คนเดียวล่อเกือบครึ่งกลม"
"โจบด้ายยางวะแสรดด ฟังมะฟังมา มาฟัง ฟังกูต่อ ฟังๆๆๆ" ธันพูดไปโยกแยกทรงตัวไม่ได้ ร่วงไปซบไอ้ทัดทีก็เด้งขึ้นมาใหม่ แล้วก็ร่วงไปซบไอ้ดำอีกทีแล้วก็เด้งตัวขึ้นมาอีก
"ไอ้เชี่ยนี่ก็อะไรไม่รู้ จะพูดห่าไรนักหนา ตอนไม่เมา ไม่เห็นกล้าเห่าอะไรเลย" ติวบนอุบก่อนจะยกแก้วของไอ้ทัดขึ้นมากิน
ปายวางมือลงบนบ่าเพื่อนแล้วบอกเขา
"มึงลองฟังที่มันพูด แล้วมึงจะรู้ว่าทำไมพวกกูไม่ห้ามมันแดกเหล้า""...?" ติวเลิกคิ้วมองหน้าปาย ก่อนจะหันไปสบตาพวกในวงที่อยู่ๆมันก็เงียบพร้อมกันโดยมิได้นัดหมาย
"พร้อมฟางกูวต่อแล้วใช่ปะ มาๆ กูวล้าวต่อๆ.."
"..."
"...พอพ่อแท้กูวติดคูก แม่กูวก้อมีผัวหม่าย"
"..."
"ไอ้เหี้ย!! ไอ้เหี้ยน้านวันๆ ก้อม่ายทำห่าอะไร!! แดกแต่ล่าว แดกตั้งแต่กูจามความด้ายยย"
"..."
"มันตบแม่กูว ซ้อมแม่กูทู้กกวัน แม้งงยังเหี้ยได้อีก มานถีบกูว ..ตกคลองตั้งแต่กูวสามขวบ ฮ่าๆๆ มานอาวเชือกผูกเอวกูวว แล้วมันก็ถีบกูวแบบน้านทู้กวานเหมือนเล่นของเล่น กูวเลยกลายเป็นหมากลัวน้ำแมร่งยันทุกวานเน้"
"..."
".. พวกเมิง เอิ๊ก ว่ามันเลวม้ายย มานคาโมยเงินไปเล่นฮายโล เอิ๊ก เงินแม่กู เงินค่าช้าวบ้าน เงินค่าเทอมเข้ามอสี่ของกู เงินที่แม่อาวไว้ผ่าตัด มันเอาไปเกลี้ยง.."
"..." ทุกคน (เว้นแต่ไอ้หินที่เมาจนคอพับหลับไปแล้ว) เงียบกริบตั้งใจฟังราวกับคาดไม่ถึง ไอ้ติวเองก็ไม่ต่าง.. มันมองไอ้ธันด้วยความรู้สึกบางอย่าง...บางอย่างที่ตัวเองก็ยังไม่รู้ว่ามันคืออะไร แต่ที่รู้ๆ คือมันรู้สึกหน่วงๆ เหมือนหัวใจเป็นรูยังไงก็ไม่รู้สิ
"..กูเลยฆ่ามาน"!!!!
"เฮ้ย!!!!!" เสียงอุทานลั่นโต๊ะ เอาเขร้ ตกลงนี่มันฆ่าพ่อมันจริงๆใช่มั้ยเนี่ย!
ธันหัวเราะพรืด ก่อนจะพูดต่อ "กูไปซื้อเหล้าให้มานตามโปกกาติ มันก็แดกจนมาว แล้วมาน แล้วมานก็ตกน้ำเอง"
"เฮ้อ!! สัส ตกใจหมด" ทุกคนพูดเป็นเสียงเดียวกัน
"ฮ่าาา กูวเหนมานตก แต่กูวก็ยืนมอง มอง มองมันจนจมไปต่อหน้าต่อตากูว ฮะฮ่าฮ่าา" ไอ้ธันเล่าเรื่องนี้หน้าตาระรื่น
"...ขนลุกเลยสัส" ไอ้ปายพูด
"โรคจิตฉิบหาย" ไอ้เสกพูกก่อนจะกลืนน้ำลาย
ติวขมวดคิ้วจ้องไอ้ธัน..เขาไม่เคยคิดว่ามันจะเป็นเรื่องจริง แต่ถึงจะจริงก็คงไม่แปลก เหตุจูงใจฆ่ามีมากพอ ติดแค่เขาคิดว่า ..ทำไมมึงถึงกล้าขนาดนั้น?
การมองคนที่กำลังจะตายตรงหน้ามันเป็นเรื่องง่ายขนาดนั้นเลยเหรอ?ไอ้ธันกระดกเหล้าที่เทใส่เหยือกน้ำแข็งก่อนจะวางกระแทกลงกับโต๊ะ แล้วเริ่มสาวไส้ตัวเองต่อ
"แม่กูวว.."
ติวตวัดสายตากลับไปมองที่ไอ้ธัน ลางสังหรณ์เขาบอกว่ามันกำลังจะพูดอะไรเหี้ยๆ ออกมา
"แม่กูวเปนนกาหรี่ก่าว!"
ติวพุ่งตัวไปปิดปากไอ้ธันที่นั่งฝั่งตรงข้ามไว้ ก่อนที่จะยันตัวเหยียบโต๊ะข้ามมาอีกฝั่ง ทั้งเหล้าทั้งแก้วร่วงระเนระนาดตกพื้นไม่เหลือ พวกไอ้ปายจ้องปฏิกริยาแปลกๆ ของเพื่อนตัวเองอย่างงงๆ
"ไอ้ดำ มึงจ่ายไปก่อนนะ เดี๋ยวกูคืนให้ กูพอไอ้เชี่ยนี่กลับห้องก่อน แมร่งจะเละเทะเกินไปกันใหญ่แล้ว"
ไอ้ดำยังไม่ทันพูดอะไรไอ้ติวก็ลากไอ้ธันออกไปจากร้านซะแล้ว พวกมันมองไอ้ติวกับไอ้ธันอย่างไม่เข้าใจในการรกะทำแบบนั้น ..แล้วไอ้ติวจะไปปกป้องมันทำไม อีแค่เรื่องในวงเหล้ามันเชื่อได้ที่ไหน ทำไมมันถึงต้องทำขนาดนั้น
......
เชี่ยเอ้ย เมาเป็นหมาแล้วเสือกเห่ายันแม่ ติวแบกธันไว้ที่หลังพยายามควานหากุญแจในกระเป๋ากางเกง แล้วไขประตูห้องอย่างทุลักทุเล ไอ้ห่านี่ก็หอนมาตลอดทางไม่ได้หยุดปาก
"กูเกิดมาทามมายย"
"หุบปากซักนาทีจะตายห่ามั้ยเนี่ย" ติวบ่นอุบพยายามหาลูกกุญแจจากพวงใหญ่แล้วไขซ้ำ ดอกแล้วดอกเล่าก็ยังไขไม่ได้
"กูเป็นลูกครายยหว่า"
ติวชะงักก่อนจะไขต่อ
"พ่อกูติดคูกจีงจีง หรือแม่กูวโกหก"
"แม่มึงไม่โกหกหรอก กูเชื่อแบบนั้น" พอนึกถึงรอยยิ้มและความอ่อนโยนของแม่มันทำให้รู้สึกเชื่อแบบนั้น ติวหาลูกต่อไปแล้วไขต่อ แต่การกระทำนั้นมันเริ่มช้าลงราวกับไม่จำเป็นต้องรีบไขแล้ว
"เหรอ.."
ทำไมเขาถึงคิดว่าตอนนี้มันเหมือนเด็กน้อย เออ มันเหมือนเด็กน้อยจริงๆ นั่นแหละ
"แล้วทามมายแม่ถึงไม่เคยพูดถึงพ่อจริงๆมั่ง เอิ๊ก วะ"
"ถ้าการพูดถึงใครซักคนทำให้เราเจ็บ เลือกที่จะไม่พูดถึงคงจะดีกว่า" ติวตอบเสียงนุ่ม
ธันเริ่มซบหน้าลงที่หลังเขา ติวตัวแข็งทันที แต่ก็ยังพยายามไขลูกกุญแจจนเปิดประตูได้ เขาล็อกแขนไอ้ธันแล้วพาเดินเข้ามา เรื่องของมันยังวนเวียนอยู่ในสมองไม่หายไปไหน ความรู้สึกที่ได้ยินเรื่องแบบนั้นทำให้ลืมเรื่องของตัวเองไปสนิท ถ้าเทียบกัน ชีวิตของเขาไม่มีความสุขก็จริง แต่อย่างน้อยเขาก็มีเงิน พอจะใช้บันดาลสุขฉาบฉวยได้บางครั้งบางคราว เวลาขัดใจอะไรมาก็ตีหรี่ แล้วไอ้นี่ล่ะ มันมีความสุขกับอะไร ความสุขกับแม่ แต่ไม่มีเงินมันก็จบ ..ตลอดชีวิตมันเจอกับอะไรมาบ้าง แค่แกงกะทิของโปรดยังไม่ค่อยได้กิน
ทำไม..ชีวิตมันถึง..
ติวเริ่มรู้สึกเนอะที่หลัง ไอ้เชี่ย ไม่ใช่ว่ามันอ้วกใส่หลังหรอกนะ!!!
เขาดันมันชิดประตูแล้วหันไปกระชากคอเสื้อจะชก แต่แล้วมันกลับผิดคาด
น้ำตา..
คนอย่างมันเนี่ยนะ!!!
มันใช่เหรอวะ ติวจ้องหน้ามันในความมืดภายในห้องก่อนจะเอื้อมมือไปเปิดไฟ แต่ก็ต้องชะงักกลางอากาศตอนมันขว้าแขนทันราวกับไม่อยากให้เห็นตัวเองในเวลานี้
จู่ๆ มันก็หัวเราะขึ้นมาเหมือนคนบ้า
"มึง ไอ้ติว มึงสมเพชกูมั้ย"
เหมือนมันจะสร่างเมาแล้ว.. ไวฉิบหาย
"แม่กูเป็นกะหรี่ ฮ่าๆๆ"
..เรื่องจริงเหรอเนี่ย
"แม่กูเป็นกระหรี่เก่า ในซ่องท้ายซอย ฮ่าๆๆ"
เขาอยากจะต่อยมันมาก ที่มันพูดดูถูกแม่ตัวเองแบบนี้ แต่ในน้ำเสียงของมันแฝงความปวดร้าวอย่างปะหลาด เขารู้สึกได้
มันหัวเราะทั้งน้ำตาราวกับพยายามให้ตัวเองเข็มแข็งเหมือนทุกที หัวเราะทั้งๆ ที่ใจแมร่งโคตรเจ็บ เขารู้ดีว่ามันหมายความว่ายังไง
..
ติวดึงไอ้ธันเข้ามากอดแล้วกดหน้ามันแนบอก ไม่รู้ทำไม เขาถึงรู้สึกเจ็บปวดขนาดนี้ ไอ้อาการแบบนี้มันคืออะไรกัน? เขาหลับตาพยายามข่มความรู้สึกตัวเองไว้จนในที่สุดมันก็ทะลักออกมา เขาปล่อยทุกอย่างที่รู้สึก ..ความเจ็บปวดจากอะไรก็แล้วแต่ถาโถมเข้าใส่อย่างไร้ความปรานีราวกับซ้ำเติมไม่ให้ผุดได้เกิด ติวไม่ได้ปล่อยให้ตัวเองอ่อนแอแบบนี้มานานแค่ไหนแม้แต่ตัวเองก็ลืมไปแล้ว เพราะเขาคิดว่า การอ่อนแอก็เหมือนการหกล้มก่อนเข้าเส้นชัย แล้วทุกอย่างที่เคยเอาชนะมาได้ในไม้ช้าก็คงจะถูกมันแซงและเหยียบซ้ำ ฉะนั้นการเก็บความทุกข์ไว้เบื้องหลัง เข็มแข็ง ไม่อ่อนแอจึงเป็นทางออกที่ดีที่สุด
แต่วันนี้ ..เขาเลือกที่จะล้ม
ล้มลงข้างๆ คนในอก อย่างน้อยๆ เขาก็ไม่ใช่คนเดียวที่กำลังเผชิญชะตากรรมแย่ๆ ธันเองก็คงไม่ต่าง มันเก็บความรู้สึกทุกอย่างไว้ เพราะคงกลัวว่าถ้าล้มลงซักวันแล้วจะถูกเหยียบ
ติวกอดไอ้ธันแน่นราวกับอยากให้มันแบ่งบันทุกอย่างมาที่เขาบ้าง
..เพราะมันไม่จำเป็นที่จะต้องแบกอะไรไว้คนเดียวอีกแล้ว
...
เวลาผ่านมาซักพักจนไอ้ธันหลับในอกเขา แต่ไม่รู้ทำไมเขาถึงไม่ยอมปล่อยซักที น้ำตาแห้งหายไปตั้งนานแล้วแต่ติวก็ยังกอดมันไว้ในอกไม่ขยับ จนเริ่มนึกสงสัยตัวเองว่าทำไมยังกอดมันอยู่?
เออ สรุปว่ายืนอยู่แบบนั้นก็ไม่ได้ช่วยให้ตอบตัวเองได้ เลยเดินประคองมันมาที่เตียง เดินไปเปิดไฟแล้วเดินกลับมานั่งที่เตียงข้างๆ ไอ้ธัน
ติวเผลอมองคนหลับอยู่แบบนั้นอย่างไม่รู้ตัว ตัวมันแดงเหมือนตกถังสี และที่แดงกว่าหน้ามันคงจะเป็นที่ปาก.. บวมอิ่มจนคิดว่าตอนจูบฟันไปโดนคงจะระเบิด เขาไม่รู้ตัวว่าตัวเองกำลังโน้มตัวลงมาจ้องหน้าไอ้ธันใกล้แค่ไหน ..แล้วก็ยังโน้มลงมาเรื่อยๆ
กว่าจะรู้สึกตัว ปลายจมูกก็เฉียดกัน ติวเด้งตัวกลับอย่างตกใจ กลืนน้ำลายฝืดๆ ลงคอก่อนจะหันหน้าหนีไปอีกทาง
"นี่กูทำบ้าอะไรอยู่เนี่ย" เขาพูดกับตัวเอง แต่ไม่นานก็หันกลับมามองใบหน้าแดงซ่านนั่นอีกครั้ง ไม่รู้ทำไม(ครั้งที่ร้อยในรอบวัน) ถึงละสายตาไปไม่ได้ จนทำให้นึกถึงตอนที่อยู่ริมสระ
..
..
ที่เขาทั้งคู่ ..จ้องตา
..
"พวกมึงจะจ้องกันให้ท้องเลยมั้ย" ไอ้ดำกอดอกถามด้วยท่าทางซังกะตายหลังจากที่ยืนมองอริกับเพื่อนสบตากันนิ่งๆมาพักหนึ่ง
"ถ้าจะจ้องนานกว่านี้ กูว่าพวกมึงปี้กันเถอะ" ไอ้ปายยื่นปากเข้ามาเสือกอีกคนพลางพยักเพยิดหน้าเห็นด้วยกับคำพูดตัวเองเต็มที่
ติวกับธันตวัดหางตาไปมองไอ้ปายพร้อมกันโดยมิได้นัดหมาย เล่นเอาไอ้เชี่ยปายร้องซี๊ดอูยตอนหันไปสบสองสายตานั้น ..จะอะไรซักอีกล่ะ อีกคนแววตาเย็นเฉียบ อีกคนเหมือนไฟลุกอยู่ตลอดเวลา ไอ้ปายเลื่อนตัวแทรกหลบหลังไอ้หินแบบเนียนๆทำอย่างกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่ที่แน่ๆ เสียงกลั้นหัวเราะที่กลั้นไว้ไม่อยู่ดังขึ้นเป็นระยะหลังจากนั้น
"ดูปากณัชชานะคะ" ไอ้โสนหันไปพูดแล้วชี้นิ้วให้ไอ้เฃี่ยปายดูปาก ".. พ่อ มึง die" พอโสนทัดพูดจบ ทุกคนระเบิดหัวเราะกันลั่น เว้นก็แต่ ไอ้ธัน ที่เริ่มขมวดคิ้วขณะที่จ้องไอ้ติว ก่อนมือหนาจะซัดหมัดพุ่งใส่คนตรงหน้าอย่างหนักหน่วง แรงหมัดทำเอาติวหงายหลังเกือบตกลงไปในสระ เสียงหัวเราะหายไปในทันทีก่อนจะหันมารีบคว้าตัวไอ้ธันแทบไม่ทันหลังจากที่มันจะกระโจนเข้าไปซ้ำไอ้ติว
พวกไอ้หิน ไอ้ทัด ไอ้ปาย ไอ้เสก ไอ้เต้อ ไอ้เก้า ไอ้โสน คอยกันพวกมันให้แยก ไอ้ติวที่ตั้งหลักได้ยืนถ่มเลือดทิ้งแล้วถามไอ้เหี้ยที่เขาเพิ่งช่วยมันขึ้นจากน้ำ "ต่อยกูทำเหี้ยไร!!" ไอ้ติวกัดฟันกรอดจ้องไอ้ธันเขม็ง
ไอ้เสกหันไปถามไอ้ธันอย่างหัวเรื่อง "เออ มึงต่อยเพื่อนกูไม มันไม่ทิ้งให้มึงเป็นศพอยู่ตรงนั้นก็บุญหัวมึงแล้ว"
"แล้วกูอยากเป็นหนี้บุญคุณคนอย่างพวกมึงมั้ย" ธันหันไปถามกลับด้วยน้ำเสียงเรียบเย็นพอๆกับสายตา "มึงว่าไงนะ!!!" นั่นเรียกโทสะไอ้เสกได้อย่างดีเลยทีเดียว เสกผลักเพื่อนออกทำท่าจะพุ่งเข้าไปบวกไอ้ธันก่อนที่ไอ้หินจะดันอกมันกลับ "ใจเย็นก่อนดิวะ" หินปรามก่อนจะหันไปหาไอ้ตัวต้นปัญหา แต่มือชี้ไปอีกทาง "ไอ้ทัด มึงขอโทษมันซะ"
ทัดขมวดคิ้วแค่มองหน้าก็รู้ มันคงกำลังสงสัยอยู่ว่าตัวเองทำอะไรผิด ไอ้หินเลยช่วยไขคำตอบให้ "มึงถีบมันลงน้ำ" ไอ้หินหันมาชี้หน้าเพื่อนแทนหน้าตาเค้นเอาเรื่องใฃ้ได้ ไอ้ทัดปัดมือพัลวัล "เฮ้ยไร กูแค่ผูกสัมพันธ์ พวกเราก็เล่นกันงี้ตลอดนี่หว่า" ไอ้เชี่ยทัดอึกอัก "แล้วพวกมึงก็หัวเราะ เฮตอนกูถีบมันเหมือนกันไม่ใช่รึไงวะ ทำไมตอนผิดกูผิดคนเดียว" มันเริ่มไล่สายตามองหาคนผิดเพิ่มแบบเคืองๆ
ไอ้หินหน้าตึง เออ..แล้วคนที่หัวเราะดังสุดก็คือตัวมันเองซะด้วยสิ มันจิ๊ปากเสียอารมณ์ก่อนจะหันหน้าไปหาไอ้ธัน เขาหลับตาเหมือนต้องใช้ความพยายามเพื่อพูดคำนั้นออกจากปาก "ขอโทษ เออ พวกกูผิดเองก็ได้วะ" ไอ้หินผ่อนลมหายใจช้าๆ แล้วพูดต่อ "พวกกูเล่นกันแบบนั้นอยู่แล้ว ไม่คิดว่ามึงจะ...อืมนั่นแหละ" พอถึงส่วนที่ขาดหายไปตรงใจกลางประโยคไอ้หินบังเอิญลืมตาไปสบเข้ากับสายตาของไอ้ธันเลย..ละไว้ในฐานที่เข้าใจ เจียมหน่อยเพราะพวกเขาก็ผิดจริงๆ นั่นแหละ "..แต่ว่า พวกกูบอกก่อนเลย พวกกูไม่ได้ตั้งใจเลยจริงๆ"
ไอ้ธันเริ่มอ่อนกำลังลงจนพวกสามสี่คนที่เหลือรู้สึกได้เลยปล่อยให้เขาเป็นอิสระ แววตานั้นคลายความเยือกเย็นกลับมานิ่งเฉยเหมือนเดิมอย่างที่เป็นตามปกติของธัน ไอ้หินเห็นว่าความโกรธบรรเทาลงเลยถามต่อ "แล้วทีนี้กูถามได้มั้ย มึงไปต่อยไอ้ติวมันทำไม"
ไอ้ดำที่มองสถานการณ์อยู่ตลอดคอยสังเกตุการตอบสนองของไอ้ติวกับไอ้ธัน และคนที่เขาสังเกตุได้ชัดที่สุดคือ ไอ้ติว ..
ทำไมมัน...
ไอ้ธันตวัดสายตาไปมองไอ้เชี่ยติว "กูไม่ได้สมัครใจจะมา ตัวเหี้ยพากูมากูเลยต้องมาให้พวกมึงถีบแบบนี้ไง ..หึ ใครล่ะต้นเหตุ"
"งั้นตัวเหี้ยที่มึงว่าคงหมายถึงกู" ไอ้ดำที่ยืนอยู่ห่างๆ เดินเข้ามาแจมปาร์ตี้น้ำลายด้วย "กูเป็นคนบอกให้มันพามึงมา เคลียร์มั้ย" ไอ้ดำเลิกคิ้ว
ก่อนที่ทุกอย่างจะจบลงตรงนั้น...
ติวเผลอหัวเราะออกมาเบาๆ พอมาถึงตอนนี้เขารู้แล้วว่าทำไมถึงโดนต่อยจนร่วง ..นั่นคือการขอบคุณในแบบของมันนี่เอง ให้ตายเถอะ คนที่แสดงออกไม่เป็นนี่มันน่าจับสั่งสอนจริงๆ สงสัยเวลาจะล้วงกินตับทีต้องจับเหล้าง้างปาก ติวอมยิ้มกับความสุขเล็กๆ น้อยๆ
ความสุขที่เป็นความสุขจริงๆ ที่ไม่ได้มาจากเงิน หรือฟาดผู้หญิง
..และมันคงไม่ใช่ความสุขที่ฉาบฉวย
เขาถอดเสื้อแล้วโยนลงตะกร้าไอ้ธัน ตามด้วยกางเกงจนตลอดทั้งตัวเขาเหลือแต่บ็อกเซอร์ตัวเดียว เสร็จแล้วก็ไปถอดกางเกงให้ไอ้ธันเหลือแต่บ็อกเซอร์เหมือนกัน ติวเดินไปปิดไฟแล้วกลับมานอนที่เตียง
นี่หมอนเขาสูงกว่าหรือมันนอนต่ำ ติวพยายามสอดแขนไปรองหัวไอ้ธันให้มันหนุนอย่างระวังจนตอนนี้ไอ้ธันนอนซบไหล่เขาอย่างสมบูรณ์ ก่อนจะกระชับวงแขนเข้ามากอด
หึหึหึ... อะไรทำให้เขารู้สึกหัวเราะแบบนี้ ...
..ไม่รู้ดิ
แต่ตอนนี้แมร่งโคตรมีความสุขเลยว่ะTBC.
ตอนนี้ยาวมากกก ไปเฉลี่ยกับตอนที่แล้วๆกัน อยากจะบอกว่าใกล้หมดสต๊อคที่เขียนไว้เข้าไปทุกทีๆ รู้สึกขี้เกียจขึ้นมาเล้ย
ยิ่งอ่านยิ่งรู้สึก่าตอนนั้นเขียนไปได้ไงฟระ ตอนนี้จะเขียนได้แบบนี้รึเปล่าเนี่ยโอ้ยเครียด
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
