-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0)
ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0 (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0)
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ
เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้ มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com (http://www.thaiboyslove.com) ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง
(กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................
วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
*****************************************************************************************
เรียน ท่านสมาชิกทุกท่านทราบและโปรดดำเนินการอย่างเคร่งครัด
เรื่อง กฎกติกาและมารยาท
กรุณาอ่านข้อความข้างล่างที่แนบมาด้วยข้าล่างนี้ ด้วยความระมัดระวังยิ่ง
เพราะเป็นบรรทัดฐานที่พึงยึดและปฏิบัติตามอย่างไม่สามารถพิจารณาเป็นอื่นได้
หากผู้ใดฝ่าฝืน ทางเราจะดำเนินการลงโทษอย่างเด็ดขาดต่อไป
จึงเรียนมาให้ทราบโดยทั่วกัน
นับถือ
อิเจ้ โมดุเรเตอร์
..................................................................................................
ปล. นิยายเรื่องนี้ ชายล้วน ชายจริง ไม่มีเกย์ ไม่มีแอบ แต่มีใจ
.
.
.
(http://upic.me/i/lt/newtvrate_05.png)
[ เดนเด็กช่าง ]
.
.
.
บทนำ
“ธนพัฒน์ เธอต้องเป็นตัวแทนของสถาบันเรา ไปเป็นนักศึกษาแลกเปลี่ยนที่ แดนบดินทร์ เธอเข้าใจใช่มั้ย”
...
ชีวิตเขาจบลงตั้งแต่ได้ยินประโยคนั้นแล้วล่ะ..
แต่ช่างเถอะ ถึงจะพูดอะไรไปก็ไม่มีใครคิดจะฟัง ทุกคนย่อมเชื่อในสิ่งที่ตัวเองตัดสินใจ แค่เรื่องนั้น ไม่ทำให้ตัวเองไม่เดือดร้อน ‘ความจริง’ ก็ไม่มีความจำเป็นอะไรแล้วล่ะ
พอออกจากห้องคณะกรรมการกลุ่มเพื่อนที่ดูท่าทางไม่น่าคบซักคนแห่กันเข้ามาล้อมเขา “เป็นไงมั่งวะมึง”
เขานิ่งงัน ก่อนจะตอบเสียงเรียบ “กูต้องไปเรียนที่เดนบดินสามเดือน”
ทุกคนมองหน้ากันก่อนที่ไอ้ตัวที่กร่างที่สุดพุ่งตัวจะเข้าไปในห้องคณะกรรมการ แต่เขาคว้ามันไว้ได้ทัน “ไม่ต้องไอ้เติร์ก อย่าทำให้เรื่องมันใหญ่โตไปมากกว่านี้เลยว่ะ”
มันหันหน้ามามองพร้อมกับสะบัดแขนอย่างแรง “มึงไม่ต้องทำตามที่พวกมันสั่งมากก็ได้ มึงจะอยู่นิ่งๆ ให้มันเชิดไปถึงไหน” เติร์กมองเขาตาแดงก่ำ มันเดินหนีอย่างหัวเสีย เตะข้าวของตามทางระเนระนาด
เพื่อนอีกคนเดินเข้ามาถาม “มึงจะไปจริงๆ เหรอวะไอ้ธัน” ดูหน้ามันสิ ทำหน้าอย่างกะจะร้องไห้
“อืม กูไม่ได้ไปตาย ไม่ต้องทำหน้าแบบนั้นไอ้เชฐ” เขาตอบพลางตบไหล่เพื่อน
“กูไม่ได้แช่งนะ แต่กูว่ามึงคนเดียวเอาชนะพวกหมาหมู่อย่างพวกมันไม่ได้หรอก” ไอ้เชี่ยนี่ก็ปากหมาจริง..
“ไอ้สัสฉิม เดี๋ยวเถอะมึง” เขาชี้หน้าเพื่อนคาดโทษ แต่ปากก็ยังยิ้มได้ หันหน้าไปมองพวกที่ยืนล้อมเขาอีกเป็นสิบ เขาตั้งใจจะจดจำภาพนี้ไว้ราวกับจะไม่ได้เห็นมันอีก
เหตุการณ์เมื่อสองวันก่อนมันร้ายแรงกว่าทุกครั้งที่ผ่านๆ มา มันเกิดเรื่องอะไรขึ้น? ไม่ต้องสาธยายให้มากความ ก็แค่เด็กยกพวกตีกันธรรมดา แน่นอนว่ามันก็มีอยู่ทั่วทุกภูมิภาค แต่ที่ไหนจะร้ายแรงมากน้อยแค่ไหนก็ค่อยว่ากันอีกเรื่อง อาจจะไม่ถึงขั้นอุเทน-ปทุมวัน แต่ที่กลายเป็นเรื่องขึ้นมา เพราะคนที่โคม่าเข้าโรงพยาบาลดันเป็นลูกหลานคนใหญ่คนโตนี่ล่ะ มองภายนอกเรื่องราวอาจจะไม่ได้มีอะไร เพราะยังไงๆ คนก็มองว่ามันก็แค่เด็กไม่ดีตีกัน
ถ้าอยากจะเข้าใจว่าแบบนั้นก็เชิญเถอะ ในเมื่อเลือกเรียนสายนี้เอง ก็ต้องยอมรับคำประนามเหล่านั้นด้วย
คนภายนอกมักจะตั้งแง่กับเด็กช่าง ใครมีลูกมีหลานก็คงไม่อยากจะให้มาเสี่ยงชีวิตเรียนหรอก
มันก็อาจจะใช่ ถ้าไม่เข็มแข็ง และแกร่ง อาจจะอยู่ร่วมสังคมแบบนี้ไม่ได้
เขาเดินมาจนถึงหน้าประตูวิทยาลัยเทคนิคแดนบดินทร์ แน่นอนว่าคนที่เดินผ่านเข้าออกมองเขาด้วยสายตาที่พร้อมจะสกรัมได้ทุกเมื่อ เขาเป็นคนเดียวที่ใส่เสื้อเชิ้ตขาวเนคไทสีเลือดนก ท่ามกลางนักศึกษาเสื้อช็อปสีกรมซึ่งเป็นเครื่องแบบของสถาบันคู่แค้นกับสถาบันเขา
เขาตัดสินใจเดินเข้าผ่านซุ้มประตู แต่ยังไม่ทันจะถึงก้าวที่สาม เขาก็ถูกคนกลุ่มหนึ่งลากเข้าไปหลังตึกที่หันข้างให้ถนนทางเข้าวิทยาลัย เขายังเห็นหน้ามันไม่ถนัด แต่ฟังจากเสียงก็น่าจะรู้ว่ามันคือใคร
พอมันลากมาถึงหลังตึกก็พลักเขาไปอยู่กลางวงพวกมัน เขาตั้งหลักก่อนจะมองรอบๆ นับจำนวน ทั้งหมดมีประมาณเกือบสิบคนได้
“ไอ้สวะนิมิต มึงเก๋าเหรอวะ เดินเข้ามาคนเดียวในวิลัยกู” ชื่อที่มันเรียกเขา มันคือชื่อย่อสถาบันเขาที่เรียกกันในหมู่พวกมัน
‘โรงเรียนเพาะช่างสว่างนิมิตร’
เขาตั้งการ์ดพร้อมสู้ เหตุผลกลายเป็นสิ่งไม่จำเป็นในสถานที่นี้ แค่ทำยังไงก็ได้ให้ไม่แพ้ กฎง่ายๆ แค่นี้ เพราะคนชนะ ไม่จำเป็นต้องอธิบายอะไรก็เป็นฝ่ายถูก
เขาหันหมัดไปหาคนที่กำลังจะพุ่งเข้าใส่เขา ก่อนที่มันจะเซไปตามแรงต่อย หลังจากนั้นก็พวกมันก็เริ่มรุมกันเข้ามาตะลุมบอนเขาคนเดียว
เหอะๆ อย่างที่ไอ้ฉิมมันบอกจริงๆ .. ยังไงคนๆ เดียวก็ไม่มีทางเอาชนะหมาหมู่ได้อยู่แล้ว
อยู่ๆ เขาก็เห็นลูกถีบจากใครคนนึงที่ถีบเข้ากลางหลังคนที่กำลังยกไม้จะฟาดเขา เห็นลางๆ ว่ามันก็เสื้อสีเดียวกันนะ แล้วมันมาต่อยกันเองทำไม? ฝ่าเท้าของทุกคนชะงักฉับพลันพลางหันไปมองไอ้คนมาใหม่
“พวกมึงจะทำกูซวยนะไอ้สัส หลบไปเลยไอ้เชี่ย” มันพุ่งเข้ามาก็ชี้หน้าด่ากราด
“ไอ้เหี้ยติว มึงช่..”
“มึงหุบปากไปเลยไอ้กาน” ไอ้คนมาใหม่มันชี้หน้าไอ้หัวโจกที่ลากเขาเข้ามากระทืบ
“กูจะพูด มึงจะทำไม มึงคุมพวกใหญ่อย่ามาทำกร่างใส่กูนะไอ้เหี้ย”
“มึงจะลองกับกูมั้ยละ” มันสองคนจ้องตากันอย่างอาฆาต ก่อนที่มันจะเรียกพวกกลับไป มันถึงได้หันมาสนใจเขา
“ไงมึง..” มันทักเขาลากเสียงเหมือนนึกชื่อ แต่ก็นึกไม่ออกเลยล้วงหยิบกระดาษยับๆ ออกจากกางเกงยีนส์ “นายธนพัฒน์ นิยม” มันอ่านชื่อเขาจากในกระดาษ ก่อนจะเงยหน้าถาม “นิยมตีนปะวะ?”
นอกจากเขาจะไม่ตอบแล้วยังพยายามจะยันตัวลุกขึ้นแล้วเดินหนี แต่มันก็มาดักเขาไว้ “อย่าสะเออะทำเป็นเก่งที่นี่ ถ้ามึงยังอยากอยู่รอดปลอดภัยครบสามสิบสอง ก็ตามกูมา”
พอเดินมาถึงห้องผู้อำนวยการ มันก็เข้ามาในห้องกับเขาด้วย อาจารย์ผู้ชายอยู่ในช่วงวัยกลางคนหันมายิ้มให้กับเขา แต่มองยังไงก็มองออกว่ารอยยิ้มนั้นเสแสร้งสิ้นดี หลังจากนั้นบอกรายละเอียดในการเรียน และกฎของสถาบันคร่าวๆ และเอาชุดนักศึกษาสำหรับเรียนที่นี่ให้เขาสามชุด รู้สึกขยาดชุดนี่พิกล เขาไม่ได้ทิฐิ แต่จากการกระทำ และความเชื่อที่ฝังหัวไปแล้วว่าพวกเดนบดิน มันเป็นยังไง ทำให้เขาไม่อยากจะเข้ามาที่นี่ หรือแม้แต่ชุดก็ไม่อยากใส่ร่วมสี
เขาไม่ยอมรับชุดจากมือ อาจารย์มองเขาหน้าเจื่อนแล้วก็วางเสื้อลงกับโต๊ะ แต่ก็กลับมาปั้นหน้ายิ้มแสร้งได้เหมือนเดิม
“ทางสถาบันเธอเขามีข้อตกลงเรื่องความปลอดภัยของเธอ เอาล่ะ งั้นฉันขอแนะนำ นี่นายพิสิษฐ์ เป็นคนดูแลความเรียบร้อยของเธอตลอดเวลาที่เธอเรียนที่นี่..”
เรียกอีกอย่างคือผู้คุมพฤติกรรมสินะ เหอะ..
“ที่สถาบันยังไม่ได้แจ้งให้เธอทราบเรื่องที่เธอต้องพักอาศัยอยู่ที่นี่ใช่มั้ย”
“?!!?”
“นายพิสิษฐ์จะพักอาศัยกับเธอด้วย เขาสามารถดูแลเธอได้ตลอดระยะเวลาที่เธออยู่ที่นี่”
ห๊ะ!! เดี๋ยวนะ นี่มันก็ไม่ต่างไปจากคุกเลยสิวะ!!!
.
.
.
เสร็จแน่มึง เสร็จแน่ :oo1: :oo1: :oo1:
ใครจะเสร็จใครวะเนี่ย :katai1:
-
:mc4: :mc4: ว้าวววว กลับมาแล้ว ถึงจะโหดแต่ก็ยังอยากอ่านต่อค่ะ
-
:3123:
กลับมาใหม่ ก็อย่าหายไปอีกนะ
จะรอทุกตอนเลย ขอบอก
-
ตอน 1 ร่วมหอ..รอลงโลง
แล้วมันก็พาเดินมาที่ตึกๆ หนึ่งที่อยู่เกือบหลังสถาบัน ตอนนี้เขารู้สึกอัดอั้นอยู่เต็มอก มันแน่นแทบจะระเบิดออกมาอยู่แล้ว อะไรวะ!! ทำไมมันไม่เป็นไปตามที่ตกลงกันไว้ ผิดที่สถาบันเขาไม่ได้บอก หรือสถาบันมันเพิ่งตัดสินใจวะ!
“กู ติว ปวช.ปี3 ถ้าไม่อยากแดกตีนกูมึงก็ทำตัวดีๆ” ไอ้คนที่เดินนำ อยู่ๆ มันก็พูดขึ้นมา ก่อนมันจะพูดต่อ “อย่ามาทำตัวกร่างที่นี่ ถ้ามึงมีเรื่องก็ให้เรียกกู เดี๋ยวกูเคลียร์เอง มึงห้ามลงมือ นี่คือข้อตกลง” มันเดินมาถึงห้องที่คาดว่าน่าจะเป็นที่พักพอดี มันเปิดประตูพร้อมกับหันหน้ากลับมามองเขา “มึงเข้าใจที่กูพูดมั้ย?”
ธันหันไปสบตานิ่งๆ ก่อนจะเดินเข้ามาดูภายในห้อง สิ่งที่เขาเห็นสิ่งแรกคือเตียงเดี่ยวสองเตียงถูกดันไปชิดผนังรวมกันเป็นเตียงเดียว ข้าวของในห้องดูโล่งๆ มีชั้นวางของสี่ชั้น ตู้เสื้อผ้า กับโต๊ะทำงานเหล็กเหมือนของพวกอาจารย์สองโต๊ะ ซึ่งตัวหนึ่งถูกจับจองใช้งานเป็นที่เรียบร้อย เหลืออีกตัวที่คาดว่าน่าจะเป็นของเขาวางโล่งๆ อยู่อีกมุม
เขามองไปรอบๆ มันก็พออยู่ได้สำหรับเขา แต่มันแทบไม่มีความจำเป็นอะไรเลยที่เขาต้องนอนที่สถาบันแบบนี้ แถมต้องมีคนคอยคุมแทบจะตลอดเวลา นักโทษยังไม่เฝ้าขนาดนี้เลยด้วยซ้ำ
“ถ้ามึงไม่อยากนอนเตียงชิดกับกู มึงนอนพื้นก็ได้นะไม่มีใครว่า แต่กูไม่ให้แยกเตียงนะบอกไว้ก่อน” มันเดินตามเข้ามา เขามองรอบๆ ก่อนจะนั่งบนโต๊ะทำงานของตัวเองที่ว่างอยู่ ดูเหมือนว่าการมาอยู่ที่นี่มันจะไม่มีทางเลือกที่ดีที่สุดสำหรับเขา แต่ทุกอย่างถูกเซทไว้ให้เขาหมดแล้ว เขาไม่มีสิทธิ์เลือกอะไร ไม่มีสิทธิ์โต้เถียงใดๆ ทั้งสิ้น
ที่ต้องทำคือก้มหน้ายอมรับซะ จบ
“เห้ย มึงเป็นใบ้ปะวะ พูดด้วยดีๆก็ตอบกูมาสิวะ หรือจะให้กูเอาตีนง้างปาก”
เขาเงยหน้าสบตามัน ก่อนจะพูด “แล้วมีอะไรที่กูจำเป็นต้องพูดบ้างล่ะ”คำพูดนั้นทำไอ้ติวเกือบขึ้น เขากัดฟันกรอดอยากซัดไอ้สวะนิมิตนี่เต็มแก่ แต่ก็แตะต้องมันไม่ได้ ถ้าไม่ติดเรื่องข้อตกลงกับผอ.นั่น เขาคงไปร่วมยำตีนไอ้นี่กับไอ้กานไปแล้ว ถึงเขาจะไม่ค่อยชอบหน้าไอ้กานมันก็เถอะ แต่ก็ดี วันนี้ได้โอกาสถีบมันฟรีๆ ค่อยหายคันตีนหน่อย
ธันลุกจากโต๊ะจะเดินเข้าห้องน้ำ ติวเดินตามไปโดยอัตโนมัติ แต่พอไอ้ธันหันกลับมามองนั่นแหละไอ้ติวถึงได้สติว่ามันกำลังจะเข้าห้องน้ำเลยทำทีเดินไปนั่งที่เตียงกันตัวเองหน้าแหก
เขาเข้าเรียนในสถาบันคู่แค้นวันแรกถูกจ้องจากทุกสายตาที่แตกต่างกันไป ทั้งผู้ชายและผู้หญิงต่างไม่กล้าเข้าใกล้ซึ่งมันคงเป็นเรื่องปกติส่วนใหญ่ที่จ้องเขาจะเหมือนพวกอีแร้งเตรียมทึ้งซาก แต่ยังรอเหยี่ยวตัวใดตัวหนึ่งคนเปิด
“มองอะไรวะ! พ่อมึงยืนอยู่แถวนี้เหรอ จะไปทำไรก็ไปทำกันเด้!!!” คนข้างหลังเขาตะโกนเปิดทาง ซึ่งมันได้ผลทุกคนที่ยืนมองเขาอยู่แตกหือแยกกันไปคนละทิศละทาง เขามองมันด้วยหางตา แมร่งใหญ่มาจากไหนวะ ห้ามกูกร่างก็กร่างซะเอง
พอเข้าห้องเรียน ติวก็เดินนำไปที่โต๊ะก่อนจะชี้ให้เขานั่งลงที่ว่างข้างๆ
เป็นครั้งแรกที่รู้สึกว่าเขาอยู่ท่ามกลางช็อปสีกรมเยอะขนาดนี้ ถ้าไม่นับตอนตีกันคราวก่อนอ่านะ เขามองสภาพห้องเรียนมันก็ดูดีกว่าสถาบันเขาพอสมควรเพราะที่นี่มันระบบเอกชน ส่วนสถาบันเขาเป็นรัฐบาล
การเรียนในหนึ่งวันผ่านไปอย่างว่างเปล่า ไม่มีอะไรเข้าสมอง คงเพราะไม่เคยเรียนมาก่อนแล้วมาเรียนกลางคันทำให้เขาไม่ค่อยใส่ใจจะเรียนเท่าไหร่
กว่าจะเลิกเรียนก็เกือบบ่ายสามโมง เขาว่าจะกลับไปนอนที่บ้านซักคืนแล้วไปเก็บของใช้ที่จำเป็นด้วย พอเรียนเสร็จเขาก็ทำท่าจะลุกเดินออกจากโต๊ะกลับบ้าน แต่ไอ้ติวนี่ก็เกาะหนึบเป็นหมัดหมาจริงๆ
“มึงจะไปไหนของมึง ห้องมึงไปทางนี้”
“กูจะกลับบ้านไปเก็บของ”ไอ้ติวเดาะลิ้นไม่ค่อยพอใจที่มันกำลังทำให้เขายุ่งยาก ธันก็นึกว่ามันไม่ได้ว่าอะไรเลยเดินต่อ แล้วมันก็เดินมาดักหน้าเขาอีก “เดี๋ยว มึงไม่ได้ยินที่ไอ้แก่สั่งกูเหรอ เค้าให้กูคอยดูมึง”
“ได้ยิน แต่กูแค่จะกลับบ้านไปเก็บของ” ธันพูดเน้นทีละคำ ติวส่ายหัวอย่างหงุดหงิดก่อนจะเรียกมันให้เดินตามไป
ติวพามันขึ้นรถมาสด้าสอง แมร่งถ้าปล่อยมันกลับไปคนเดียวแล้วเกิดพรุ่งนี้มันเบี้ยวไม่กลับมาเรียนคนที่ซวยก็คือเขาอีกดิ เรื่องอะไรจะยอมให้เป็นแบบนั้น เขาเลยจำใจขับรถไปส่งมันที่บ้าน มันสั่งให้เขาจอดรอ แต่เดี๋ยวแมร่งชิ่ง เขาเลยตามลงไปด้วย
ที่ๆ มันเดินนำมาเป็นตลาดสด เขามองอย่างงงๆ ว่ามันพาเขามาที่นี่ทำไม แต่พอมันเดินไปหยุดที่ร้านขายผักแล้วยกมือไหว้ถึงได้เข้าใจ
“แม่หวัดดีครับ” มันเดินเข้าไปไหว้แม่มัน ก่อนจะเดินเข้าไปหยิบผ้ากันเปื้อนใต้โต๊ะมาใส่ พร้อมทั้งถกแขนเสื้อขึ้นทั้งสองข้าง แม่ค้าอายุราวห้าสิบต้นๆ อมยิ้มมองมันจนเขาเองก็รู้สึกอบอุ่น ก่อนที่แววตานั้นจะเปลี่ยนไปเมื่อหันมาเจอเขา
ติวยกมือไหว้อย่างเก้ๆ กังๆ เพราะทำไม่ค่อยบ่อย พอเห็นการทักทายจากคนแปลกหน้าเขาก็ยิ้มและรับไหว้อย่างเป็นมิตรก่อนจะเรียกเข้าไปนั่งที่แผง ธันแทบจะไม่ได้มองหน้าและอธิบายอะไรเพราะมีลูกค้าแวะเวียนกันเข้ามาซื้อไม่ขาด เขารู้สึกทำอะไรไม่ถูกเลยดึงถุงหิ้วออกมาถือเผื่อได้ช่วยทำอะไรได้บ้าง ดีกว่านั่งอยู่เฉยๆ
แม่มันหันมายิ้มให้แล้วก็ถามเขาเป็นพักๆ ว่าชื่ออะไร เรียนที่ไหน เขาคิดว่าแม่คงถามไปอย่างนั้น เพราะดูจากสีหน้าตอนแรกที่เห็นเขาแล้ว เขาคิดว่าแม่มันน่าจะรู้อยู่แล้วว่าช็อปสีกรมนี่มันโรงเรียนที่ลูกเขามีเรื่องด้วย หลังจากนั้นก็ไม่ได้คุยกันอีกจนกระทั่งเก็บร้าน ติวยืนนิ่งทำอะไรไม่ถูก มองไอ้ธันก้มๆ เงยๆ ยกของเก็บเข้าตู้เย็น และมันเองก็ไม่ได้เรียกร้องให้เขาช่วยด้วย ถ้าจะให้ถูกคือ มันเหมือนจะทำเป็นมองไม่เห็นเขาไปเลยมากกว่านะ
“เอามานี่ๆ กองนั้นกูยกเอง เดี๋ยวแมร่งก็ไม่เสร็จกันพอดี” ประโยคหลังเขาแอบบ่นอุบ ก่อนจะถอดเสื้อช็อปเหลือแต่เสื้อคอกลมข้างในแล้วไปช่วยยกของ ให้มันเป็นคนแช่จะได้เสร็จไวๆ แล้วจะได้กลับซักที
พอเก็บเสร็จ ธันก็เดินไปเข็นรถเข็นที่ตอนแรกทำเป็นแผงวางผักด้านข้างออกมาแล้วยกของใช้ที่ต้องเอากลับบ้านวางบนรถเข็น
“ขนไปที่รถกูก็ได้ เดี๋ยวกูไปส่งทั้งมึงทั้งแม่มึงนั่นแหละ”
ธันก็ยังยกของวางบนรถเข็นอยู่ “ทางเข้าบ้านกูซอยมันเล็ก เอารถใหญ่เข้าไปไม่ได้ มึงไปรอที่รถเถอะ เดี๋ยวกูไปส่งแม่เก็บของเสร็จแล้วเดี๋ยวเดินกลับมา”
“บ้านมึงอยู่ไหน อยู่ไกลมั้ย”นี่เป็นอีกครั้งที่เขาถามมันดีๆ อย่างไร้ประโยคกวนตีน
“หลังตลาดนี่เองเดินเลียบคลองไปก็ถึงละ”
ติวมองมันที่คุยไปด้วยทำไปด้วยอย่างทึ่งๆ นั่นมันไม่ใช่ใกล้ๆ เลยนะเว้ย! ตั้งเกือบสองกิโล เดินเท้าไปกลับทุกวันนี่ไม่ตลกเลยนะ
ดูๆ แล้วมันก็เป็นแค่ลูกคนหนึ่งที่กตัญญูต่อบุพการีดีนะ
แต่ในฐานะนักศึกษาของสวะนิมิตนี่ .. คงต้องทำความรู้จักกันไปอีกยาว
.
.
.
.
อย่าเพิ่งใจอ่อนไปละติวเอ้ยย :hao6:
ยังมีของดีให้เห็นอีกเย้ออ (โดยเฉพาะในร่มผ้า) :hao3:
ขอบคุณที่ยังกลับมา 555+ :pig4: :pig4:
-
เอร้ยยย :hao5: กลับมาต่อด้วย :hao5:
ตั้งแต่เมื่อไหร่แล้วเนี่ย กลับไปดูอันเก่าลบแล้วด้วย จะรีไรท์ใหม่เหรอคะ
แต่ไม่เป็นไร เรารอออออ
คิดถึงคู่นี้ จะติดตามเน่ออ :mew1: :mew1: :hao7: :hao7:
-
รักษาเนื้อรักษาตัวให้รอดนะ ธัน มาอยู่กลางดงแบบนี้น่ากลัว
-
*รอแก้-ตรวจคำผิด
ตอน 2 ง่วง
“ตราบใดที่มึงยังเป็นสวะนิมิต และมึงยังต้องอยู่ที่นี่ มึงก็ต้องทำตามกฎของกู”
ระหว่างที่เดินกำลังจะไปเข้าห้องเรียน ติวอธิบายซ้ำ เผื่อว่าไอ้คนที่เดินมาข้างๆ จะยังไม่เข้าใจ แต่พูดไปไม่รู้จะเข้าหูรึเปล่า ช่างมันเถอะ ถ้ามันละเมิด ทั้งมันทั้งเขาก็จะซวยกันไปด้วยทั้งคู่ แต่มันก็คงไม่รู้หรอก ว่าเขาต้องรับผิดชอบพฤติกรรมของมันด้วยอะไร และอะไรเป็นสิ่งที่ทำให้เขาต้องมารับภาระงี่เง่าอะไรแบบนี้
รู้แค่ว่า ธัน เป็นคนที่ต้องรับผิดชอบกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับนักศึกษาคนหนึ่งในสถาบัน ซึ่งคนๆ นั้นยังอาการโคม่าอยู่ที่โรงพยาบาล
ไอ้กาย เพื่อนเขาเอง
อันที่จริงก็ควรจะโกรธแค้นอยู่หรอกนะ แต่สิ่งที่มันควรจะได้รับทั้งหมด ยังไม่ใช่ตอนนี้ แต่ต้องหลังจากพ้นการรับผิดชอบของเขาไปก่อน..
เย็นไว้ติว มันอยู่ที่นี่อีกสามเดือน เขาน่าจะเป็นคนรับผิดชอบมันซักเดือน
และหลังจากที่มีคนใหม่มารับภาระแทน รับประกันได้เลยว่าวันนั้นจะเป็นวันที่มันเข้าไปนอนโรงพยาบาลแทนไอ้กาย เพื่อนเขา
คำพูดติวดูเหมือนจะไม่เข้าหูมันเท่าไหร่ สิ่งที่ทำได้ตอนนี้คือเฝ้าจับตา และอย่าให้มันทำอะไรที่ส่อแววว่าจะทำให้เขา
เดือดร้อน
ตอนนี้เขาต้อนมันให้เดินเข้าห้องเรียน ก่อนจะตามไปนั่งคุม วันนี้ไอ้ธันอยู่ในชุดของสถาบันเขา มองยังไงมันก็ขัดหูขัดตา ยังไงภาพมันในชุดสวะนิมิตก็ลบไม่ออก เขาพิงที่พนักมองแผ่นหลังมันสลับกับกระดานไวท์บอร์ดหน้าห้อง เมื่อคืน..กว่ามันจะเดินกลับออกมาจากที่บ้านก็เกือบเที่ยงคืน ไหนจะย้อนกลับไปยกคอมที่บ้านเขาด้วย กลับมาถึงสถาบันก็เกือบตีสอง
ของีบซักหน่อยแล้วกัน
…
“ไอ้ติว”
เขาลืมตาขึ้นทันทีที่รู้สึกว่ามีมือปริศนาตบเข้าที่บ่า
“อ่าว ว่าไงไอ้ต้า” มันนั่งอยู่บนโต๊ะเรียนคนเดียวในห้อง มือหยิบบุหรี่ที่คีบอยู่ขึ้นมาสูบ ก่อนจะพ่นควันไปทางหน้าต่างที่
เปิดไว้แล้วส่งมาให้เขา เขารับมาคาบแล้วดูดเข้าเต็มปอด
“ไอ้สวะนิมิตไปไหนแล้วล่ะ กูว่าจะมาดูหน้ามันซักหน่อย”
“อ่อกๆ แฮ่กๆ” เขาสำลักควันทันทีก่อนจะหันไปมองรอบๆ ตัว มันหายไปไหนแล้ววะเนี่ย!
ยังไม่ทันจะตอบอะไรไอ้ต้า ติวก็ดีดตัวออกไปนอกห้อง ถามทุกคนที่เดินสวนถึงได้รู้ว่ามันถูกพวกไอ้กานลากไปหลัง
โรงอาหาร “เชี่ยเอ๊ย” เขาสบถ
เปอร์เซ็นต์ที่เขาจะพ้นโทษ มันน้อยลงเพราะไอ้เชี่ยกานนี่แหละ ไอ้เวรตะไลเอ๊ย!
พอถึงหลังโรงอาหารก็เข้าไปบวกทันที กระโดดถีบยอดหน้าใครไปบ้างไม่รู้ พวกมันทำให้เขาโมโห รวมทั้งไอ้เชี่ยสวะนิมิตด้วย อยู่ดีไม่
ว่าดี เดินไปล่อส้นตีนไอ้พวกนี้อีก
“ไอ้เหี้ยกาน! ตีนกูมันไม่ทำให้มึงฉลาดพอที่จะเข้าใจรึไงวะ ว่าอย่ายุ่งกับมัน!” ติวกระชากคอเสื้อแล้วตะโกนใส่หน้าไอ้กาน มันผลักอกเข้าออกก่อนง้างหมัดจะต่อย
เขาหลบแล้วผลักหมัดมันให้เสียหลักล้มหน้าคะมำ ก่อนที่จะเดินไปยืนข้างหัวไอ้กาน
“อย่า ยุ่ง กับ มัน อีก” เขามองพื้นไม่สบตากับใครพร้อมกับชี้ไปที่ไอ้ตัวที่นอนตัวงออยู่กลางวง เมื่อพวกลูกกระจ๊อกเห็นหัวหน้ามันลงไปกองที่พื้นก็ผงะถอยออกห่าง ก่อนจะวิ่งหนีกันไปคนละทิศละทาง พร้อมทั้งลากลูกพี่มันที่กำลังโกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยงออกไปด้วย เขาเดินไปกระชากคอเสื้อธันให้ยืนขึ้น ไอ้เชี่ยนี่ก็อ่อนจังเลย นอนให้เค้ากระทืบเล่นอยู่ได้
ธันผลักอกเขาอย่างแรง “มึงนั่นแหละมาเสือกอะไรด้วย! มึงเป็นพ่อกูเหรอสัส นี่เรื่องของกู! มันต่อยกู ไม่ได้ต่อยแม่มึง ไม่ต้องมาเป็นเดือดเป็นร้อนแทน!!” มันชี้หน้าแล้วตะคอกใส่หน้าเขา ทำไมรู้สึกเหมือนหน้าแหกก็ไม่รู้แฮะ
เขาแสยะยิ้ม “มึงสำคัญตัวผิดไปรึเปล่า? มึงคิดว่ามึงเป็นใครงั้นเหรอ?" ติวเลิกคิ้วขึ้นสูง "โทษทีเถอะว่ะ กูทำเพื่อตัวกูเองทั้งนั้น”
“งั้นมึงรู้จัก สิทธิส่วนบุคคลมั้ย?” ธันพูดลอดไรฟัน “กูไม่ยุ่งกับมึง มึงก็อย่าสะเออะมายุ่งกับกู!”
พอพูดจบ ธันหันหลังจะเดินหนี ติวก้าวขายาวๆ ไปกระชากคอเสื้อมันจากข้างหลังแล้วลาก ธันยั้งขาตัวเองไม่ให้เสียการ
ทรงตัว เขาขัดขืนสู้แต่ก็ไม่ได้ผล มันลากเขาจนมาถึงห้องพักที่อยู่หลังอาคารเรียนทั้งหมด ก่อนจะเหวี่ยงเขาไปที่เตียงแล้วหันไป
ล็อกประตู พร้อมกับกระโจนขึ้นไปที่เตียงด้วย
ธันพยายามจะลงจากเตียง อยู่ตรงไหนก็ได้ที่อยู่ให้ห่างจากติว แต่ก็ไม่สำเร็จอีก แถมพลาดท่าซ้ำถูกมันจับข้อมือได้อีกข้างนึง ธันพยายามอีกครั้ง ใช้หัวโขกกับหัวไอ้ติว มันถึงกับเซแต่มือก็ยังไม่ปล่อย ธันใช้ลูกถีบ ถีบกลางอกมัน มือที่มันจับไว้ถึงได้หลุดในที่สุด ติวรีบก้าวไปกระชากมันกลับก่อนที่มือมันจะจับลูกบิดประตู
ได้ผล ธันเซมาล้มที่เตียง เขาเลยขึ้นคร่อมเอาหัวเข่าทับหน้าอกธันไว้ แล้วหาของแถวนั้นที่สามารถแทนเชือกได้มามันขึงธันไว้ที่เตียง
“มึงฟังไม่รู้เรื่องเหรอ ที่กูยุ่งกับมึงเพราะมันเป็นเรื่องของกู อยู่เฉยๆ!!!”
“มึงจะทำเชี่ยอะไร!! ปล่อยกู!! ไอ้สัส!”
ติวยิ้มเย็น สงสัยไอ้เชี่ยนี่คิดว่าเขาจะข่มขืนมันล่ะมั้ง
“ไม่อยากตูดแหกก็หุบปาก แล้วอยู่เฉยๆ” พูดไปก็เหมือนไม่ได้ฟัง มันก็ยังดิ้นอยู่ ดี เดี๋ยวคำขู่จะไม่ขลัง เจอนี่หน่อยเป็นไง..
เขาเอาขาไปแทรกตรงหว่างขามันแล้วดันขึ้น มันตาเบิกโพลงทันที “เฮ้ย” มันชะงักทันที
“กูเตือนมึงแล้วนะ ถ้ายังไม่อยากมีผัวก็นอนนิ่งๆ”
เหมือนมันจะไม่ได้ยินอยู่ดี มันยิ่งดิ้นเหมือนรู้ตัวว่ากำลังจะตาย ทั้งที่โดนมัดแขนแถมยังมีเขาที่คร่อมมันอยู่ มันยังมีแรงขนาดนี้ ..ไม่ใช่เล่นๆ เลยนะเนี่ย
ในเมื่อมันยังดิ้นอยู่เขาเลยทำแบบเดิมซ้ำ คราวนี้เหมือนจะตัดกำลังมันได้มาก มันดูอ่อนแรงลงเยอะ แล้วหน้ามันก็ดูเหมือน
จะ ง่วงเป็นเชี่ยนๆ อีกด้วย
ฮะๆ .. ตลกดีว่ะ
มีอะไรไว้เล่นแก้เซ็งแล้วเว้ย
.
.
.
.
เราว่า อีกไม่นาน
.
.
.
มันต้องมีใครซักคนเสียตูดแน่เลยว่ะ :oo1:
ซึ่ง อาจจะเป็นตอนหน้า.. :katai3:
-
ดีใจที่มาต่อ เรารอนานมาก ไม่นึกว่าจะมีวันนี้ อย่าหายไปอีกนะคะ :mew1:
-
:3123:6. Welcome back. คิดถึงเรอื่งนี้ o13
-
เย้!
กลับมาแย้วววววววว
รอตอนต่อปายยยยยยยยยย
-
ตอน 3 หกร้อยสี่สิบสอง
เช้าวันใหม่กับบรรยากาศเดิมๆ วันนี้ธันตื่นเช้าเป็นพิเศษ ตื่นมาเข้าห้องน้ำแต่เช้าทำธุระส่วนตัว อันที่จริงติวรู้สึกตัวตั้งแต่อีกคนขยับตัวลุกจากเตียงแล้ว เขานอนลืมตามองเพดาน ความขี้เกียจตรึงเขากับที่นอนไม่ให้ลุกไปไหน จนกระทั่งเสียงในห้องน้ำเงียบไป.. จนรู้สึกได้ถึงความไม่ชอบมาพากล
มันทำอะไร เงียบนานเกินไปจนไม่น่าจะแค่ฟอกสบู่ เขาไม่อยากจะคิดถึงขั้นมันกำลังจะหาทางหนีหรอก คงไม่ขนาดนั้น สุดๆ ก็แค่น่าจะแอบสูบบุหรี่
ไม่ทันจะคิดอะไรต่อแล้วล่ะ ขามันเดินมาถึงช่องลมห้องน้ำในมือมีเก้าอี้เสร็จสรรพ เฮ้ยๆ งั้นอะไรสั่งการแทนสมองขณะที่คิดอยู่ล่ะเนี่ย
จะอะไรก็ช่าง ตอนนี้เขายืนบนเก้าอี้เป็นที่เรียบร้อยแล้ว เขาหรี่ตามองตรงรู ดีนะที่ช่องลมมันอยู่สูง ถ้าคนในห้องน้ำไม่เงยหน้ามองก็ไม่มีทางเห็น แต่เดี๋ยวนะ .. แล้วมันดีตรงไหนวะเนี่ย?
ภาพเบื้องล่างที่เห็น เขาเห็นไอ้ธันนั่งนิ่งอยู่บนชักโครก มีแต่แขนซ้ายที่ขยับ เขาเพ่งดูซักพักก็เข้าใจว่ามันทำอะไรอยู่ ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังดูต่อ ..เฮ้อ ขนาดใช้น้องอุ้งยังเบสิกขนาดนี้ ชีวิตนี้มันผ่านผู้หญิงมากี่คนวะ เขาพยายามเพ่งมองให้ชัดๆ กว่านี้
หืมม.. ขาวเป็นหยวกขนาดนั้น ไม่เคยชัวร์ ฟันธง
เขาไม่เคยเห็นใครว่าวนอกจากตัวเองมาก่อน มันก็แปลกดี แต่ที่แน่ๆ เขาใช้น้องอุ้งเก่งว่าไอ้ธันแน่นอน
หลังจากนั้นเขาก็กลับเตรียมเสื้อผ้าที่ต้องใส่ ซักพักไอ้ธันก็ออกจากห้องน้ำ เขาเดินสวนกับมันไปอาบต่อ
หลังจากแต่งตัวเรียบร้อยกำลังจะไปเรียน เขาเดินสวนกับพวกไอ้กาน แน่นอนว่าพวกมันมองเหมือนหมาที่จ้องจะกัดได้ตลอดเวลา มันมองหน้าไอ้ติวก่อนจะแสยะยิ้ม
ธันดูเฉยๆ แม้แต่หางตาก็ไม่มองด้วยซ้ำ มีแต่ไอ้ติวนี่แหละที่มองกลับแบบพร้อมเหมือนหมาแยกเขี้ยวขู่ ไม่รู้จะเป็นเดือดเป็นร้อนแทนอะไรนักหนา ถ้ามันพุ่งเข้ามาก็สู้ซะ แค่นั้นก็จบ
เขาไม่คิดจะไม่ไฝว้กับใครจริงจังที่นี่แต่แรกแล้ว พวกหมาหมู่แบบนี้ออกแรงไปก็เหนื่อยเปล่าๆ แล้วก็ไม่รู้ด้วยว่าอาจารย์ที่นี่เป็นกลางแค่ไหน แต่ดูจากวันแรกที่เจอก็รู้พอละ หึ
“พี่ติวๆ!!”
อยู่ๆ ก็มีใครไม่รู้วิ่งมาจากข้างหลังเรียกไอ้ติวด้วยท่าทางตื่นๆ มันรีบพูดต่อโดยที่ไม่รอให้ติวถามว่ามีอะไร
“อาจารย์ธนิตให้มาตามพี่ไปห้องฝ่ายปกครอง” พอพูดจบก็ก้มตัวลงหอบ ติวเหล่มามองทางเขาก่อนจะขมวดคิ้ว “เมื่อไหร่”
“เดี๋ยวนี้เลยพี่ ผอ.ก็รออยู่ด้วย เค้าให้ผมรีบมาพี่ที่ตึกอุตเก่า นึกว่าจะสวนทางกับพี่ซะแล้ว”
ติวเดาะลิ้นพร้อมกับหันมามองธันตาขวาง แมร่งรู้เลยว่าเรื่องอะไร หมาตัวไหนมันเอาไปฟ้องวะ! เชี่ยเอ้ย
ติวที่เพิ่งเดินมาถึงถูกอาจารย์เชิญเข้าห้องพร้อมกับธัน ซักพักธันก็ถูกพาตัวออกมารอข้างนอก โดยที่ติวอยู่ในห้องกับผอ. และอาจารย์ฝ่ายปกครองสองสามคน ผอ.นั่งอยู่ที่เก้าอี้ดูรายละเอียดในแฟ้มหนาเป็นนิ้วๆ หน้าปกดำทะมึน
ซึ่งชื่อจะเป็นของใครไปไม่ได้นอกจาก ‘นายพิสิษฐ์ สัตยาบัน’
“คุณทราบทุกสิ่งที่ถูกบันทึกอยู่ในนั้นใช่มั้ย” อาจารย์ปกครองท่านหนึ่งพูดขึ้นขณะที่ค่อมตัวเท้าโต๊ะด้านหลังเขา ติวไม่ได้ตอบแต่แอบขบฟัน ในใจมันร้อนรุ่ม เปล่าเลย ไม่ได้ร้อนเพราะสถานการณ์ในตอนนี้ แต่เพราะมันที่อยู่ข้างนอกห้องต่างหาก เขาเอาแต่คิดวนเวียนอยู่ในหัว ถ้าไม่ใช่เพราะมันทำตัวมีปัญหา เขาคงไม่ต้องตกอยู่ในสถานการณ์ตอนนี้ มันน่าเบื่อที่ต้องมาฟังอะไรแบบนี้ แล้วยังมีหน้ามาพูดอะไรที่น่าสำรอก พยายามพูดทุกอย่างให้รู้สึกสำนึกผิด
“ผมจะให้โอกาส ถ้าสามารถอธิบายได้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับนักเรียนแลกเปลี่ยนที่ทางสถาบันเราต้องรับผิดชอบอยู่”
“...” เหอะ รับผิดชอบ!? เขารับผิดชอบคนเดียวล่ะสิไม่ว่า ติวถอยไปนั่งอิงที่โต๊ะอาจารย์อย่างไม่เกรง ก่อนจะแกะยางที่รัดผมเป็นทรงหางม้าออกมารัดรวบใหม่
“คุณจำได้มั้ย ว่าข้อตกลงของระหว่างคุณกับทางสถาบันคืออะไร”
..ทำทุกอย่าง แลกกับทางสถาบันจะไม่ส่งจดหมายเชิญผู้ปกครอง..
“และขอตกลงที่ทางสถาบันขอให้คุณรับผิดชอบคืออะไร”
..รับผิดชอบนักศึกษาแลกเปลี่ยนจากพวกกลุ่มเสี่ยง..
“คุณก็รู้ว่าทำไมพวกเราถึงต้องพึ่งคุณ คุณก็รู้ดี”
..นักศึกษาที่นี่ไม่เคยกลัวการสั่งพักการเรียน ที่นี่มีบทลงโทษไว้ประดับบารมี ยิ่งโดนโทษหนัก ยิ่งดัง ยิ่งมีคนยำเกรง..
แน่ละ เขาเองก็ไม่กลัว แต่ทว่า..
...
“เวลาที่คุณต้องบำเพ็ญประโยชน์ให้กับทางสถาบัน ตอนนี้เหลืออยู่หกร้อยสี่สิบสองชั่วโมง นี่จะถือซะว่าเป็นการตักเตือน”
เขาเดินออกจากห้องฝ่ายปกครองด้วยอารมณ์สับสน มันปนกันมั่วไปหมด เขารู้สึกเหมือนตัวเองคือคนที่เดินไปข้างหน้า แม้จะรู้ว่าจะต้องเจอกับทางตัน เขาปล่อยให้ทางสถาบันส่งจดหมายเชิญผู้ปกครองไปที่บ้านไม่ได้ และก็ไม่รู้ว่าจะรับผิดชอบดูแลไอ้โลกส่วนตัวสูงนี้ยังไง ถ้าขืนมันยังดื้อไม่ยอมเชื่อฟังเขาอยู่แบบนี้ นอกจากจะไม่ได้แก้แค้นแล้วยังต้องมาตกนรกอยู่กับไอ้นี่ไม่จบไม่สิ้นอีก
ถ้าเขาทำสำเร็จ นั่นหมายถึงยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัว
แต่สิ่งที่เป็นอยู่ตอนนี้แม้แต่ปืนยังเป็นไปไม่ได้ ลูกปืนก็ไม่ต้องไปพูดถึงมันละ
“วันนี้ไม่มีเรียน” ติวหันไปบอกธันโดยที่ไม่สบตา
ธันหันไปมองหน้าซุ่มประตูทางเข้าสถาบัน ยังเห็นนักศึกษาเดินเข้ามาไม่ขาด นั่นทำให้ธันมองติวอย่างไม่ไว้ใจ “จะไปไหน”
.
“ไปตีหรี่มั้ง เลิกถามแล้วตามมาเถอะน่า”
.
.
.
อยากจะบอกว่า เราดีใจมากๆนะที่กลับมาแล้วยังมีคนกลับมาอ่าน ยังรอ ขอบคุณมากๆน้า ตอนนี้ขอทยอยลงตอนเก่า+ระลึกชาติก่อน 5555
-
กลับมาแล้ว ดีใจจจจจจ
-
สนุกมากเลยค่ะ รอตอนต่อไปน้า o13
-
ตอน 4 หนอนรถด่วน
พอเขาพาไอ้ธันเดินออกมานอกสถาบัน คนที่เดินสวนกันแถวซุ้มประตูและกำลังเดินข้ามถนน พวกมันมองตามหลังจนกระทั่งเลี้ยวเข้าตรอก ก็เจอกับกลุ่มนักศึกษาที่เครื่องแบบเดียวกันกำลังนั่งดูดบุหรี่พิงมอเตอร์ไซค์คนละคัน
“ไอ้ดำ กุญแจมาหน่อย” ไอ้ดำที่กำลังคาบบุหรี่อยู่ที่ปากเหล่มองไอ้คนที่เดินตามมา มือก็ล้วงกุญแจมอเตอร์ไซค์โยนให้ติว “อย่าเอาลูกกูไปผ่านหน้าสวะนิมิตนะ เสนียด”
ติวหัวเราะฝืดๆ ในคอ “งั้นมึงเตรียมเอาลูกมึงเข้าล้างอัดฉีดเจ็ดวันได้เลย” ถ้าไอ้ดำมันจะห้ามคงช้าเกินไปแล้ว ติวขึ้นคร่อมสตาร์ทเครื่องกำลังจะใส่หมวกกันน็อกฉลาม
ธันมัวแต่มองหน้าแต่ละคนที่ยืนอยู่ตรงนั้น พลางนึกว่ายังเหลือคนไหนที่เขายังไม่เคยตีบ้าง
ถ้ายังเหลือก็แปลก ไอ้พวกนี้หัวโจก.. จำได้ว่าวันแรก ไอ้เชี่ยที่ชื่อกานพูดว่าไอ้ติวคุมพวกใหญ่ งั้นก็หมายถึงไอ้พวกนี้น่ะสิ
“ต้องให้กูจุดธูปมั้ย ขึ้นมาซักทีสิวะ” ติวหันไปเรียกธัน เห็นแมร่งมองหน้ากันอยู่ได้ ไว้ฟัดกันวันหลังได้มั้ย คนยิ่งเสี้ยนๆ อยู่
ธันหันไปมองติวตาแข็ง “ใครบอกว่ากูจะไปกับมึง มึงอยากไปไหนก็ไปดิ”
เขาแทบอยากจะถอดหมวกกันน็อกฟาดหน้าไอ้ห่านี่จริงๆ เป็นส้นตีนอะไรขึ้นมาอีกน่ะ “กู บอก ว่า ให้ มึง ขึ้น มา” ติวพูดเน้นทีละคำ ไอ้เก้าโยนก้นบุหรี่แล้วขยี้ด้วยปลายเท้าก่อนจะเดินเข้ามาร่วมวง “มึงรีบๆ ทำตามที่มันบอกเถอะ จะได้ไม่เป็นภาระพวกเรา” ธันหันซ้ายหันขวาอีกทีก็เห็นไอ้พวกที่เหลือเริ่มเดินเข้ามาสมทบ เห้ออ แมร่งเอ้ย
ธันขึ้นซ้อนท้ายคาวาซากินินจาสีดำทะมึน ยังไม่ทันจะได้จับดีๆ ติวก็ออกตัวกระชากจนฝุ่นตลบ คนเบื้องหลังได้แต่มองตามเงียบๆ มีแต่ไอ้ดำนี่แหละที่แอบลุกลี้ลุกลน “โค้งหน้าไม่น่ารอด” ไอ้เสกอวยพรเพื่อนตามหลัง
“ตายห่าช่างแมร่งแต่ลูกกูห้ามถลอก”
มันเป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้นะ คาวาซากินินจาคันเป็นแสน แค่ที่จับตรงไฟท้ายซักอันก็ไม่มีให้ ขี่อย่างกับจะรีบไปตายแบบนี้เขาทนโหนลมหรืออาศัยกระดูกสันหลังตัวเองคงจะยาก ธันกำปลายเสื้อช็อปติวแน่น ลมตีหน้าเขาจนแดงไปทั้งหน้าแล้ว ไอ้คนขับคงไม่สะทกสะท้าน นึกแล้วอยากจะดึงหมวกกันน็อกมันเหวี่ยงทิ้งจริงๆ เห็นแก่ตัวฉิบหาย
เขาทนให้ลมตบหน้าอยู่เกือบสิบนาทีได้ พอรถจอดเมื่อถึงที่หมายเขาหยั่งขาลงทันที เข่าแทบทรุด เปล่าหรอกนะ เขาไม่ได้กลัว สงสัยเลือดมันไม่เดินล่ะมั้ง
“หึ แค่นี้เข่าอ่อนเลยเหรอ” ติวแขวะ มันยิ้มมุมปากก่อนจะเดินเข้าไปใน.. เห้ย เดี๋ยวนะ
พอเงยหน้ามองถึงกับชะงัก...ม่านรูด มันมาทำอะไรที่ม่านรูด?
“ฮัลโหล นับหนึ่งถึงสิบ .. เจอกันที่เดิม”
มันยืนหันหลังคุยโทรศัพท์กับใครบางคนไม่นานก็วางสาย พอหันหน้ากลับมา ไอ้ติวมองเขาตั้งแต่หัวจรดเท้า แต่กลับมองค้างที่เป้าเขา ..
“หึ ไอ้หนอนรถด่วน”
ธันเริ่มขมวดคิ้ว ยังไม่ทันจะได้อ้าปากพูดเสียงฝีเท้าถี่ๆ ก็ดังมาจากข้างหลังเขาเสียก่อน มันหยุดลงทันทีที่เสียงนั้นถึงตัวติว ตรงหน้าเขามีผู้หญิงตัวเล็กๆ ขาวๆ ผมยาวประมาณเอวในชุดนักเรียนกระโปรงลายสก๊อตฟิตๆ แทบจะเป็นมินิสเกิร์ตกำลังสวมกอดไอ้ติวอยู่
“พี่ติวว มี่คิดถึงจังเลยยย” เสียงเล็กแหลมจนแสบหูตะโกนลั่นพร้อมกับเขย่งหอมแก้มมันอีกฟอดใหญ่ ธันมองการกระทำเหล่านั้นเงียบๆ ไม่ลืมที่จะคิดว่าตัวเองเป็นอากาศ
เธอไม่แม้แต่จะสนใจใคร ควงติวกระหนุงกระหนิงเดินเข้าม่านรูด เขาเลยหยุดเดินตามแล้วรอข้างนอก พอมันหันมาเห็นเขากำลังจะเดินกลับไปนั่งรอที่รถมันก็เรียก “มึงจะไปนั่งตรงนั้นทำไม ตามมาดิ”
ติวกอดเอวสาวร่างเล็กหันมาเรียกธันให้เข้าไปข้างในด้วย “จะให้กูเข้าไปทำอะไร จะทำอะไรก็รีบไปทำดิ” ธันพูดไม่สบตาเขากลับหันไปมองยอดไม้ยอดหลังคา ท่าทางเหล่านั้นทำเขาลอบยิ้มมุมปากคนเดียวออกมาง่ายๆ
“ถ้าเกิดมึงหนีไปใครจะรับผิดชอบ” ติวพูดพลางมองไปที่ธัน มันรีบหันกลับมาแก้ตัว “กูไม่หนี” พอเขาสบตาเขาก็พบกับนัยน์ตานั้นที่ฉายแววประหลาดที่ต่างไปจากทุกทีของติว “กู ไม่ขี้ขลาดขนาดนั้น” และเขาก็หลบตาอีกครั้ง
ไม่รู้ทำไมติวถึงรู้สึกสนุกไปกับกิริยาท่าทางของไอ้ธันในตอนนี้ เขาก้มกระซิบสาวก่อนที่เธอจะเดินนำเข้าไปในห้องก่อน ติวเดินกลับมาหาธันทีละย่างก้าว
ติวมองจนเขารู้สึกได้ว่ากำลังถูกคุกคาม สายตานั่นต่างไปจากทุกคนที่เขาเคยสบตา เขาไม่เคยถูกมองแบบนี้ ไม่รู้ด้วยว่ามันหมายความว่ายังไง แต่ที่รู้สึกได้ตอนนี้คือ อันตราย
นี่มันไม่ใช่เวลาที่ตั้งการ์ดแล้วจะป้องกันได้เหมือนทุกที เขารู้สึกเหมือนถูกสะกดจิต รู้ตัวอีกทีก็ถูกลากเข้ามาอยู่ในห้องซะแล้ว สาวคนนั้นสลัดชุดนักเรียน เหลือเพียงร่างกายเปลือยเปล่านอนรออยู่บนเตียง เขาถูกลากมาวางทิ้งตรงโซฟาที่หันหน้าไปหาปลายเตียงราวกับสิ่งของ
เขานั่งตัวแข็งเป็นรูปปั้น ติวค่อยๆ ถอดเสื้อผ้าทีละชิ้นตาก็พลางชำเลืองมองเขาไปด้วย ยิ่งเห็นหน้าไอ้ธันเขายิ่งอยากจะหัวเราะ ดูหน้ามันสิ เริ่มซีดเป็นไก่ต้มน้ำปลา ไอ้นี่ท่าทางจะเวอร์จิ้น สงสัยจริงๆ มันอยู่รอดมาได้ไงจนเกือบสิบแปดปี หน้าตาก็พอไปวัดไปวาไม่จัดว่าขี้เหร่ รูปร่างก็ไม่ได้แย่ สูงก็สูงเกือบเท่าเขา แถมยังดูสะอาดไม่โสโครกเหมือนพวกสวะนิมิตคนอื่น
ติวแทบจะไม่ได้สนใจสาวเปลือยเปล่าบนเตียงเลย เอาแต่คิดพิจารณาถึงรูปร่างไอ้ตัวประกอบที่นั่งอยู่ตรงโซฟาจนเจ้าหล่อนลุกขึ้นมาช่วยถอดเสื้อผ้า ธันกลืนน้ำลายมองทรวดทรงร่างสาวเต็มตา ผิวขาวเนียนตัดกับผมดกดำยาวจนถึงเอว สาวเจ้าไร้การเหนียมอายใดๆ พอถอดเสร็จกับโน้มคอติวลงมาจูบที่เตียงอย่างดูดดื่มเสน่หา..
ติวหลับตารับจูบก่อนจะเหลือบตามองมาที่ธันอีกครั้งด้วยแววตาเช่นเดิม
แววตานั่นส่งผลให้ธันเริ่มรู้สึกเหมือนมีกระแสไฟฟ้าเวียนผ่านในร่าง เขามองการกระทำนั้นและแววตาคู่นั้นอย่างหลบเลี่ยงไม่ได้ ..ราวกับถูกครอบงำ
หญิงสาวยังคงทำหน้าที่ของตัวเองต่ออย่างไม่ได้สนใจว่ากำลังมีใครจับจ้อง พวกเขานอนหันหัวไปคนละฝั่งกับหัวเตียง ซึ่งนั่นทำให้ธันมองเห็นการกระทำทุกอย่างจากด้านข้างได้อย่างชัดเจนกว่าดิจิตอลโฟร์ดี เธอหันบั้นท้ายงอนไปอีกด้านก่อนจะก้มลงไปกัดขอบกางเกงชั้นในของติวก่อนจะค่อยๆ ดึงมันลงต่ำแล้วใช้มือช่วยดึงด้านข้างลงมาจนถึงหัวเข่า ทันทีที่หัวมังกรดีดพ้นขอบกางเกง สายตาของธันกลับจ้องค้างที่สิ่งนั้น และแทบไม่ได้สนใจการกระทำของหญิงสาวอีก
ติวหันมายิ้มมุมปากจ้องหน้าธันที่นั่งกลืนน้ำลายอยู่ตรงมุมนั้น สารภาพเขาเริ่มไม่ค่อยจะมีอารมณ์ร่วมกับคู่นอนสาวเท่าไหร่แล้วมั้ง เล่นจ้องธันซะขนาดนี้
“มึงควรจะดีใจนะ ที่กูอนุญาตให้มึงดูหนังสด ..โดยมีกูเป็นพระเอก”
เขารู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะแสดงละครฉากหนึ่งเท่านั้น เขาจัดการเปิดฉากด้วยการพลิกร่างหญิงสาวแล้วคร่อมร่างเธอ ติวโน้มหน้าลงจูบปลายบัวตูมนั่นก่อนจะแลบปลายลิ้นสะกิดเข้าที่ยอดสีคล้ำ ตลอดเวลาที่ทำติวลอบมองธันเป็นระยะ แต่จังหวะพอดีกับที่ธันหอบหายใจเฮือกเมื่อปลายลิ้นเขากำลังฉกเฉี่ยวยอดอกของหญิงสาว
ธันดูออกง่ายมากในเรื่องแบบนี้ เขาทดลองทำซ้ำ ดูเหมือนอาการนั้นของธันจะลดลงบ้างแต่ก็ยังมีปรากฏให้เห็นทุกครั้งที่เขาสัมผัสหญิงสาว ติวยิ้มย่องคนเดียวขณะที่ปากยังแตะอยู่ที่ผิวกายเธอ เธอหลับตาเคลิบเคลิ้มไปกับการถูกติวเล้าโลม และครางเรียกชื่อเขาเป็นพักๆ เขาเหลือบไปมองธันอีกครั้ง น่าแปลก ที่สีหน้าแม้จะเห็นไกลๆ ของมันทำให้ติวรู้สึกอยากทำอะไรมากกว่านี้
ธันพยายามหันทางอื่นที่ไม่ใช่สิ่งตรงหน้า มองผนังห้องบ้าง ผ้าม่านบ้าง แม้มันจะไม่ได้น่ามองเลยก็ตาม เขาเริ่มนั่งไม่ไม่ติดเมื่อติวเริ่มโยกบั้นเอวใส่หญิงสาวคู่นอน และค่อยๆ เริ่มสับเปลี่ยนเวียนเป็นท่าต่างๆ อยู่เกือบสิบห้านาที
เขารู้สึกร้อนรุ่มในร่มผ้า อึดอัดจนอยากระบายออกให้รู้แล้วรู้รอดแต่ก็ทำไม่ได้ จะเดินไปเข้าห้องน้ำมันก็จะยังไงๆ อยู่ ไอ้เสี้ยนติวนี่อึดเอาเรื่องจริงๆ มันนานจนเขารู้สึกได้ว่า ถ้าในเวลาแบบนี้มีอะไรมาโดนหรือเฉี่ยวกลางลำตัวเขา เขาคงพร้อมยิงกระสุนน้ำได้ตลอดเวลา
เสียงครวญครางใสดังสอดแทรกกับเสียงเนื้อกระทบกัน มันช่างเข้าจังหวะกับเสียงหัวใจที่เต้นถี่ระรัวจนแทบจะกระเด็นออกมานอกอก ไม่ใช่แค่ใจที่เต้น ข้างล่างมันก็เต้นตุบๆ อยู่ในร่มผ้าเช่นเดียวกัน จะทำเป็นไม่สนใจก็ยาก ธันทำได้แค่สะกดตัวเองให้นั่งนิ่งๆ และบังคับสายตาไม่ให้มองไปที่เตียง
ติวทั้งงัดทั้งสะบัดจนก้นเธอแทบไม่ติดเตียง หัวคิ้วเริ่มย่นหลับตาคำรามในคอต่ำ ห้วงอารมณ์ได้เดินทางมาถึงจุดสิ้นสุด เขาเร่งสุดพลัง หญิงสาวส่งเสียงร้องราวกับจะขาดใจตายให้ได้ แต่ไอ้คนตรงโซฟานี่สิ ยังคาราคาซัง กลืนก็ไม่เข้าจะคายก็คายไม่ออก โคตรของโคตรทรมาน
หลังเสร็จกิจธันต้องรอจนกระทั่งติวอาบน้ำใส่เสื้อผ้าจนเสร็จ เขารู้สึกอยากจะไปเข้าห้องน้ำมากแต่ก็ทำไม่ได้ พอติวอาบน้ำเสร็จ สาวคนนั้นก็เข้าไปอาบต่อทันที ไอ้เชี่ยนี่ก็เร่งจะให้กลับลูกเดียว
“จะไปมัวรอไรวะ เสร็จแล้วก็กลับดิ” แมร่งไม่ถงไม่ถามสุขภาพลูกชายเขาซักคำ
ติวขึ้นคร่อมมอเตอร์ไซค์กำลังจะใส่หมวกกันน็อกสายตาก็ต้องมาสะดุดกับเป้ากางเกงธัน แต่เขาก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ กลับใส่หมวกกันน็อกและลอบยิ้มคนเดียวภายในนั้นเอง.. เขาเปิดกระจกกันลมขึ้นสบตาธันอีกที คราวนี้เขาแกล้งมองเหวี่ยงๆ “มึงจะขึ้นมาได้รึยัง”
ธันหันกลับเข้าไปมองประตูห้องพักอีกครั้ง ชั่งใจอยู่ว่าจะกลับไปเข้าห้องน้ำดีมั้ย ติวลงจากรถก้าวฉับๆ เดินมาลากเขาไปที่มอเตอร์ไซค์ ตอนนี้ธันรู้สึกว่าตัวเองไม่ค่อยจะมีแรง ฉะนั้นติวจะลากแมร่งไปไหนก็ขัดอะไรไม่ได้หรอก เขาจำยอมขึ้นคร่อมมอเตอร์ไซค์ในที่สุด
อัดอัดว่ะ เกิดมาเขายังไม่เคยอึดอัดขนาดนี้มาก่อน ปกติถ้าไม่มีสิ่งกระตุ้นก็คงจะไม่เท่าไหร่ มันโด่เองซักพักมันก็ล้มเอง แต่นี้หนังสด.. ฉากแต่ละฉากยังวนฉายซ้ำอยู่นั่น
ติวขี่ผิดจากเมื่อตอนขามาราวฟ้ากับดิน ขามาอย่างกับจะรีบไปตาย แต่ขากลับนี่ขี่แทบจะคลาน ไม่รู้จะมาอยากชมนกชมไม้อะไรตอนนี้ แถมยังกำเบรกสุดชนิดที่ว่าคนซ้อนนี่แทบจะลงไปนั่งกับคนขี่ จากที่นั่งห่างๆ ตอนนี้ธันเริ่มเบียดมาชิดหลังติวเรื่อยๆ จะเขยิบถอยหลังก็ไม่ได้ท้ายรถไม่มีที่จับ เขาพยายามจะขืนตัวเองไว้ไม่ให้ไปชิดหลังติวมาก..
แต่เมื่อรถเบรกอีกที...ธันนั่งตัวแข็งกว่าหินเมื่อรู้สึกว่าเป้ากางเกงที่กำลังเต่งตึงเบียดชิดกับหลังคนขี่
นั่นทำให้เขารู้สึกเหมือนว่าตัวเองกำลังจะเข้าสู่กระบวนการคายน้ำทางธรรมชาติ ..แมร่งเอ้ย
TBC
.
******
อ่านไปอ่านไปอ่านมาเริ่มคิดแล้วว่าภาษาเรื่องนี้มันเขียนยากเหมือนกันนะเนี่ย ขอบคุณที่กลับมาอ่าน แล้วก็ขอต้อนรับคนอ่านคนใหม่ด้วยจ้า :mc3: :mc2: :mc3:
-
ติวทำไมชอบแกล้งจังเลย
:beat:
-
ดีใจที่กลับมาจ้าา :กอด1:
-
:pig4:
-
คือไม่ใช่แค่ติวที่ยิ้มคนอ่านก็ยิ้ม :-[
-
รออ่านตอนต่อไปคับ
-
รอตอนต่อปายยย :hao6:
-
ดีใจ ไรท์มาลงใหม่
-
ตอน 5.1 บทลงโทษ
เมื่อวานนี้ กว่าติวจะขี่มาถึงสถาบัน กว่าจะเอารถไปคืนเจ้าของ กว่าจะได้เข้าห้องน้ำ.. แมร่งโคตรจะทรมาน แม้จะเขื่อนแตกไปรอบหนึ่งตอนเบรก แต่มันก็ยังไม่สุดดี ถึงยังไงก็ต้องงัดออกมานวดให้ได้ ไม่อย่างนั้นมันจะไม่ยอมสงบลงง่ายๆ
ตอนนี้ธันมองไอ้ติวเป็นแค่ไอ้ขี้เอาคนหนึ่ง นึกแล้วยังขนลุกไม่หาย มันหื่นกามกว่าหน้าตาเป็นร้อยเท่า ภาพหนังสดเหมือนถูกฉายซ้ำไปซ้ำมาเวียนในหัว ทำเอาเขาหลับไม่ลงเลยเมื่อคืนนี้ หนำซ้ำยังถูกรบกวนตอนกลางดึกอีก เมื่อคืนแมร่งเป็นห่าอะไรไม่รู้ นอนอยู่ดีๆ ก็มากระแซะอยู่นั่น มีละเมอทำท่าเหมือนจะมาโอบ ธันถีบจนมันติดผนังไปสองสามรอบ ก็ยังพลิกกลับมาเบียดอยู่ได้ ไอ้สัสนี่
แต่ละวันปกติก็เหนื่อยอยู่แล้ว ไหนจะพวกหมาลอบกัดแล้วยังต้องมารบรากับไอ้ติวนี่อีกนึกแล้วมันน่าเหนื่อยใจจริงๆ นั่นแหละ ไม่รู้ป่านนี้แม่จะเป็นยังไงบ้าง เพื่อนก็ไม่ได้เจอเกือบอาทิตย์ เสียดายที่เขาไม่มีโทรศัพท์ เพราะเคยคิดว่ามันไม่น่าจะจำเป็นเท่าไหร่
กิจวัตรในวันนี้ก็เหมือนทุกๆ วันที่เป็นไปอย่างน่าเบื่อ มีทั้งถูกเรียกไปพบอาจารย์ และถูกลากไปพบตีน แต่ยังไม่ทันได้ฟัด ไอ้หงี่ติวก็เสือกตีนเข้ามาช่วยทันเวลาทุกที
ธันคิดว่า ความจริงถ้าดวลกันให้รู้แล้วรู้รอด ก็คงจะไม่มีใครกล้ามายุ่งกับเขาอีก
“วันนี้อดทนทำตัวดีๆ หน่อยแล้วกัน เสาร์อาทิตย์นี้ เผื่อหัวหงอกหัวดำในห้องกิจการจะให้มึงกลับไปนอนบ้าน”
พอได้ยินแบบนั้น ธันนิ่งฟังแล้วก็ครุ่นคิด ใครกันแน่วะที่ต้องทำตัวดีๆ เขาก็อยู่ของเขาเฉยๆ อย่างนี้มาตั้งนานแล้วเหอะ มีแต่หมาแถวนี้แหละ ที่แกว่งเท้าหาเสี้ยนอยู่ตลอด
ใกล้จะเลิกเรียนแล้ว คาบนี้เป็นคาบสุดท้าย ต้องออกไปทำกิจกรรมกลางแจ้ง อาจารย์สั่งวิ่งรอบสนามห้ารอบ แน่นอนว่าไอ้ติวแมร่งแอบไปอู้ไปนอนใต้ร่มไม้ตรงมุมตึกของอีกฝั่ง แล้วปล่อยให้เขาวิ่งกับคนในห้อง
พอเดินรวมกลุ่มลงมาจากตึกยังไม่ทันถึงสนาม ไอ้พวกที่เดินมาสนามด้วยกันเดินชะลอให้ช้าลงจนมาเดินตามหลัง ส่วนไอ้พวกข้างหน้าก็ไม่รู้จะรีบเดินไปตามควายที่ไหน พอถึงช่วงจังหวะที่กลุ่มหน้าสุดเดินไปไกลแล้ว พวกไอ้กานก็โผล่ออกมาจากมุมตึก สัสเอ้ย ..มารผจญจริงๆ
“อ่าว พ่อมึงไปไหนซะแล้วล่ะ”
ธันทำหูทวนลมพร้อมนับจำนวนคนคร่าวๆ คราวนี้เกือบสิบคน รวมทั้งยังมีไอ้พวกกระจอกที่เรียนห้องเดียวกันกับเขาอีกสี่คน เออ รุมกันเข้ามาเถอะ เขาชักเหนื่อยจะเล่นด้วยแล้ว เหนื่อยใจกับตัวเองด้วย ที่ไม่ยอมโมโหกับไอ้แมงรำคาญอย่างไอ้พวกนี้ซักที
“เหอะ กล้าเสนอหน้ามาเหยียบที่นี่ กูก็นึกว่ามึงจะแน่ ทีไหนได้... แมร่ง ไอ้ตุ๊ดเอ้ย”
มีหมาตัวหนึ่งในกลุ่มที่พอรู้ว่าตัวเองมีพวกมากกว่าก็เริ่มส่งเสียงเห่าหอน ไอ้พวกหมาตัวที่เหลือก็หอนรับ
“ฮ่าๆ กูก็นึกว่าจะมาไฝว้ ที่ไหนได้ แมร่งเอาตูดมาให้ลงแขกถึงนี่ ก็ดีนะ กูเบื่อหอยโพรงๆ อยู่พอดี ฮ่าๆๆๆ”
ธันเริ่มขบฟันจนขึ้นเป็นสัน เขาจะพอรู้ว่าพวกมันตั้งใจจะยั่ว เพราะรูปร่างหน้าตาเขาไม่ได้ตุ๊ดอย่างที่พวกมันว่า และไม่ได้เข้าข่ายเลยซักนิด เขาสูงกว่าพวกมันเกือบจะทุกคน ยกเว้นไอ้กาน กับไอ้ลูกกระจ๊อกสองตัวนั้นที่ยืนข้างไอ้กานทั้งซ้ายและขวา โครงหน้าคมเข้มคิ้วดกตาคมจมูกโด่งจัดปากหนาคางยาว กับทรงผมรองทรงที่เริ่มยาว ธันไหล่กว้าง ถึงจะไม่หนามากแต่ก็พอดี ตลอดจนถึงสะโพกสอบ ขาเรียวยาวสูงโปร่ง ไม่มีส่วนใดส่วนหนึ่งที่ใกล้เคียงคำว่าตุ๊ดเลยซักนิด แต่เขาแค่ไม่อยากจะพูดตอบอะไรทั้งสิ้น
“โดนไอ้ติวล่อจนตูดบานหมดแล้วมั้ง ถั่วดำของโปรดมันนิ ฮ่าๆๆ” เสียงหนึ่งลอยเข้าโสตประสาตจนทำให้เขานิ่งไปอึดใจ ถึงจะไม่ค่อยรู้ศัพท์เหี้ยๆ พวกนี้ แต่ก็พอจะเข้าใจความหมายของคำนั้น
ไอ้กานมันเดินมาประจันหน้า มันแค่กระซิบถามเบาๆ เท่านั้น ถึงกับทำให้ธันของขึ้นแบบฉุดไม่อยู่ทันที
...
“หรือว่าจะเก่งแต่ใช้ตูดเอาตัวรอด หืม ไอ้ลูกกะ_รี่”
วินาทีนั้นที่ไอ้ชาติหมากานพูดออกมา มันไม่รู้ตัวหรอก ว่าอะไรกำลังจะเกิดขึ้นกับมัน
ทางฝั่งติวที่เอนตัวนอนอยู่บนโต๊ะม้าหินใต้ต้นไม้ที่อยู่คนละฟากตึกกับบันไดที่พวกในห้องใช้ลงมาทำกิจกรรมที่สนาม เขามองไปยังสนามหญ้าเขียวว่างเปล่าที่ยังไม่มีใครมาถึง ก่อนจะหลับตางีบซักหน่อย พวกเพื่อนเวรก็เดินแห่กันเข้ามาเรียก
“เหี้ยติว ไม่เห็นหัวเป็นอาทิตย์เลยนะ” ถึงจะอยู่สถาบันเดียวกันแต่เรียนคนละสาขาเรียนกันคนละเวลา สามเดือนเจอทีมันก็ไม่แปลกหรอก แต่นี่เขาเพิ่งเจอมันเมื่อสองสามวันก่อนนี่เองนะ “กูปล่อยมันไปวิ่งสมแทนกู” เขาหมายความว่า วิ่งในคาบวิชาอาจารย์สมศักดิ์ ซึ่งมันค่อนข้างไร้ซึ่งการเคารพครูบาอาจารย์ แต่อาจารย์ก็ใช่ว่าจะทำตัวน่าเคารพ.. งั้นอะไรดีอะไรถูก ข้อนี้คงต้องพิจารณากันเอง
ไอ้ต้ามองไปที่สนามก็ยังไม่เห็นใครก็เลยหันหน้ากลับมาคุยกับเพื่อนต่อ “กูได้ยินมาว่ามันดูหยิมๆ ไม่ค่อยสุงสิงใคร จริงเหรอวะ” ติวหัวเราะเหอะๆ ทันที “แต่ปากดีฉิบหาย ตอนมันโดนพวกไอ้เหี้ยกานยำ กูเข้าไปช่วย แมร่งหาว่ากูไปเสือกเรื่องของมัน เหอะ กูอยากยุ่งกับมันตายห่า ถ้ากูไม่มีชนักติดหลัง กูกระทืบปากไอ้เชี่ยนี้กับไอ้กานตั้งแต่วันแรกแล้ว”
ติวพูดยาวเหยียดทำไอ้ต้าอดขำไม่ได้ “เห้ยๆ เย็นก่อน แหมมึง ถามนิดเดียวตอบทีน้ำไหลไฟดับ” ติวขมวดคิ้วงุ่น
“คืนนี้ว่างเปล่า ไอ้จ๊อดจะเปิดขวด”
“ร้านไหน” ติวลืมเรื่องหงุดหงิดไปชั่วขณะแล้วมาให้ความสนใจที่เรื่องใหม่แทน ไอ้ต้ายังไม่ทันจะตอบ พวกไอ้เหี้ยดำก็เดินมากอดคอไอ้ต้า ตามด้วยเหี้ยเก้า เหี้ยเสก หมากัส ไอ้ห่าเต้อ ไอ้เหี้ยปาย เหี้ยทัด ไอ้สัสโสน และอีติ๋ม (ชื่อแม่มัน ชื่อจริงๆ ชื่อหิน) มากันครบองค์ประชุมเลยทีนี้ ยศข้างหน้าชื่อ อาจจะมีสลับสับเปลี่ยนกันใช้บ้างในบางโอกาสตามความเหมาะสมและอารมณ์ของผู้เรียก เป็นต้น
“เชี่ยติว ป่ะๆ เดอะฟอเรต” ไอ้ปายหันมาพยักหน้าชวนติวแล้วก็หันไปหาไอ้ต้า “มึงบอกมันแล้วช๊ะ?” ไอ้เสกกับไอ้โสนก็แทรกลงมานั่งเก้าอี้ม้าหินตัวเดียวกับที่ติวเพิ่งลุกขึ้นนั่ง ไอ้ดำก็ตามมานั่งบนโต๊ะ
ไอ้เก้าหยิบบุหรี่ขึ้นมาคาบแล้วจุดไฟแช๊ก ดูดเข้าไปเต็มปอดซักทีก่อนจะส่งต่อให้ไอ้ต้า “แล้วไอ้สวะนิมิต มันไปไหนแล้วอ่ะ”
“วิ่งสม นู้น” ติวโบ้ยหน้าไปทางสนาม ก่อนจะหันหน้าไปมอง เขาพยายามกวาดสายตามองไปรอบๆ ก่อนเพ่งดูให้ดีๆ อีกที ..เห้ย
“เชี่ยเอ้ย!” ติวสบถแล้วลุกพรวดรีบวิ่งไปที่สนามทันที ก่อนที่พวกเพื่อนจะยกโขยงกรูตามไอ้ติวไปติดๆ
ติววิ่งไปถึงสนามพยายามมองหาไอ้ธันใกล้ๆ จากจำนวนคนที่วิ่งก็เกือบสามสิบสี่สิบคน แต่หายังไงก็หาไม่เจอ ติวจัดการกระชากคอคนที่วิ่งใกล้ตัวเขาที่สุดเข้ามาถาม “ไอ้สวะนิมิตมันอยู่ไหน!!!”
ไอ้ทัดวิ่งเข้ามาห้าม “เห้ยเชี่ย ใจเย็นดิวะ” ไม่ยงไม่เย็นแมร่งมันละ ติวสะบัดแขนไอ้ทัดออก ตาก็ยังจ้องลึกที่ไอ้คนที่กำลังกระชากคอมันอยู่ มันดูตื่นๆ แต่ก็ยังพยายามรวบรวมสติเพื่อตอบ “มะ ไม่รู้ ตะ..แต่เคยได้ยิน ไอ้โต้งไอ้แจ๊กไอ้แก้วมันพูดลอยๆ บอกว่าถ้ามึงเผลอจะลากไอ้นั่นไปกระทืบ” ติวกัดฟันกรอดแรงโทสะทำให้เขาพลักไอ้นั่นเซถลาล้มลงอย่างแรง ก่อนที่จะออกวิ่งไปแถวๆ ตึกหน้าสถาบันที่พวกไอ้กานเคยลากธันไปกระทืบตั้งแต่วันแรกก็ไม่พบใคร เขาวิ่งจากฝากหน้าสถาบันลัดตามตึกมาเรื่อยๆ ก็ยังไม่เจอ สถาบันเหี้ยนี่ก็กว้างฉิบหาย
แมร่งเอ้ย!! จะเหี้ยอะไรกันนักกันหนาวะ ไอ้ธันนี่มันตัวเรียกตีนชัดๆ ถึงมันจะแค่โดนกระทืบ แต่มันเสือกอยู่ในความรับผิดชอบของเขา ฉะนั้นถ้ามีเชี่ยอะไรเกิดขึ้น คนที่โดนเต็มๆ ก็คือเขา เขาคนเดียว!
“ไอ้หัวKเอ้ย!!!!!!” ติวมืดแปดด้าน ไม่รู้จะวิ่งไปหาที่ไหนต่อแล้ว เขาหอบตัวโยนหลังค่อมก้มจับหัวเข่า เป็นจังหวะพอดีที่มีสายเข้า
“โหล” เขาฟังที่ปลายสายพูดไม่กี่คำก็กดวางแล้วรีบวิ่งไปยังจุดหมายที่เพิ่งได้ยินนั้นทันที
ทันทีที่ติววิ่งมาถึงจุดเกิดเหตุ ขณะนั้นเริ่มมีเด็กช่างมุงกันแล้วเขากัดฟันกรอดวิ่งฝ่าเข้าไปกะจะเข้าไปบวก แต่เขาต้องมาชะงักกับภาพที่เห็นตรงหน้า
...
มีเพียงคนเดียวที่ยืนอยู่ ท่ามกลางคนเกือบสิบที่โดนซ้อมจนอ่วมนอนเกลื่อนอยู่กับพื้น หนึ่งคนนั้นมีเพียงบาดแผลฟกช้ำบนใบหน้าไม่กี่ที่ เขายืนหอบหายใจอย่างแรง ธันขบฟันแน่นเหลือบมองติวด้วยหางตาก่อนจะง้างขาขึ้นไปด้านหลัง..
ภาพตรงหน้าติวสะกดให้เขานิ่งงันไปชั่วขณะ ภาพที่ธันยกขาขึ้นกลายเป็นภาพช้า ก่อนที่ภาพนั้นจะเร็วขึ้นทวีคูณเมื่อมันเตะอัดหน้าใครคนหนึ่งอย่างเต็มฝีเท้า ใบหน้าไอ้ซวยนั่นสะบัดไปตามแรงเตะ ทำให้เขาเห็นว่าไอ้ซวยนั่นมันคือใคร
ไอ้กาน
..
ภาพทิ้งท้ายที่เขาเห็นจากแววตาไอ้ธัน ..ในนั้นมันช่างเต็มไปด้วยความเลือดเย็น
TBC
***************
ขอบคุณทุกคนมากน้าที่กลับมาอ่าน *โอ้ยจะขอบคุณอะไรกันบ่อยๆ 5555*
ระหว่างนี้ก็อ่านวนกันไปก่อนนะ รื้อความทรงจำ นี่ก็ลงให้ตัวเองอ่านทวนเหมือนกันเนี่ย ลงไปอ่านไป จะได้อิน 5555
งั้นคืนนี้ไปก่อนละนะ เดี๋ยวพรุ่งนี้มาลงอีก กอดลา :กอด1:
GOOD•DAMN
Good night.
-
:3123: :3123: :3123: :3123: :3123: :3123:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
เจอของจริงเข้าไหมละ กาน o3
-
อ่านเรื่อยๆไม่อยากให้ถึงตอนล่าสุดเลย อยากอ่านต่อ สนุกจริงๆ รอตอนต่อไปน้า คนเขียนสู้ๆจ้า
-
ธันโหดใช่ย่อยนะเนี่ย
-
ไรต์กลับมาแล้วววววว ธันยังเท่เหมือนเดิมมม :katai2-1: :katai2-1:
:-[
-
o13 ธัน ทำได้ดีแล้วค่ะลูกกกก. พวกหมาหมู่แถมปากหมา ต้องโดนสั่งสอน
ไม่คิดว่าธันจะเก่งขนาดนี้นะเนี่ย // เราไม่ได้สนับสนุนความรุนแรง แต่คนพวกนี้ต้องโดนให้หลาบจำ//
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
อ่ะจ๊ากกกก ผ่านไปแค่ 2 วัน มาแล้ว 5 ตอน :katai2-1: :katai2-1:
-
เขียนดีมากๆอะ คือจินตนาการตามเป็นฉากๆเลย ธันเท่มากๆ อยากอ่านต่อแล้ว ฮือออออ :z10: ขอบคุณนะคะ
-
คิดถึงเรื่องนี้จังค่ะ มีเพจมั้ยคะ o13 o13 o13
-
ตามคะตาม
-
ซ้อธันนนนนน
แม่งโคตรโหดดดดด
กานแม่งสมควรโดนแหละ
-
5.2 บทลงโทษ
เขากับธันนั่งอยู่ตรงนี้ตั้งแต่ยี่สิบนาทีที่แล้ว ทางแดนบดินทร์ติดต่อไปยังสว่างนิมิตร เพื่อแจ้งให้ทราบถึงพฤติกรรมของนักศึกษาแลกเปลี่ยน ติวลอบยิ้มมุมปาก เห็นว่าคราวนี้คนรับโทษก็คือคนที่กระทำผิดไม่ใช่เขา เขาถึงได้นั่งสบายอารมณ์และดูไม่ทุกข์ร้อนอะไรเท่าไหร่ ส่วนอีกคนที่นั่งข้างกัน แหงสิมันผิด แต่ก็ใช่ว่าจะกลัว ตรงกันข้าม มันหลับไปตั้งแต่สิบนาทีที่แล้ว
ติวหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเล่นไปพรางระหว่างรอคณะกรรมการกับฝ่ายปกครองเรียก เช็คนู้น เล่นนี่ พอเบื่อจัดๆ เลยถ่ายรูป เขาใช้กล้องหน้าบันทึกภาพหน้าตัวเอง แม้งย้อนแสงอีก เออ เอาเข้าไป เขาหันไปเรื่อยจนกว่าจะได้มุม และในมุมที่ว่า มีส่วนเกินติดเข้ามาในภาพด้วย ภาพที่บันทึก จึงเป็นภาพเขาที่ทำหน้าซังกะตาย กับ ศพหน้ายับที่หลับอยู่เป็นแบ็กกราวน์
"พิสิษฐ์ เข้ามา" อาจารย์หญิงวัยกลางคนเดินออกมาเรียกเขาเข้าไปพบ ในเมื่อเรียกเขาคนเดียว เขาเลยไม่ได้ปลุกศพข้างๆ เข้าไปด้วย เลยปล่อยมันนอนอืดรออยู่ข้างนอก
...
เสื้อช็อปสีกรมสี่คนเดินแยกตัวออกมาจากกลุ่มเด็กมุง หลังจากพยาบาลหามพวกไอ้กานขึ้นรถไปโรงพยาบาลครบทุกคนแล้ว หนึ่งในนั้นหน้านิ่วคิ้วขมวดครุ่นคิดอะไรบางอย่าง เขากำลังชั่งใจกับเรื่องบางเรื่อง จากเหตุการณ์ทั้งหมดที่เขาเห็น มันมีน้ำหนักพอที่จะทำให้เขาปักใจเชื่อว่า ไอ้เด็กแลกเปลี่ยนนั่นคือ "จงอางดำ"
"มีอะไรปะวะไอ้ตั้ม ดูทำหน้ายังกะแม่จะมีผัวใหม่" เพื่อนมันทัก แต่ดูเขาจะไม่ได้ยินด้วยซ้ำ กลับคิดเรื่องนั้นซ้ำไปซ้ำมา
"เหี้ยตั้มหูแตก" เพื่อนอีกคนพูดขึ้นพร้อมกับขำอุบกันทั้งสามคน ก่อนที่จะขำกันไม่ออกกับประโยคถัดมาของตั้ม
"กูว่าไอ้เชี่ยนั่นแหละ ใช่"
ทั้งสามคนหยุดหัวเราะก่อนจะหันมาทวงคำตอบ "ใช่ไรวะ?" หนึ่งในนั้นถาม
"จงอางดำ"
ทุกคนชะงักไป.. ก่อนจะพยายามหัวเราะแห้งๆ "เฮ้ย ไม่ใช่หรอก มันไม่กล้ามาเหยียบถึงนี่หรอก" คนแรกว่า ก่อนที่อีกคนจะสมทบ "ที่นี่มันแดนบดินทร์นะเว้ย" พร้อมกับหัวเราะพร้อมกันทั้งสามคน
"ก็เพราะเป็นมันไง มันถึงกล้า" ทุกคนเงียบไปอีกครั้ง ก่อนที่ไอ้ตั้มจะพูดขึ้นมาอีก
"แต่มันคงไม่ใช่หรอกมั้ง จุดเดือดของใครๆ ก็เป็นแบบนี้กันทั้งนั้น"
...
ธันได้สติอีกครั้งก็พบว่าตัวเองนั่งอยู่คนเดียวซะแล้ว เขาลูบตาตัวเองปรับสภาพการมองเห็นก่อนจะมองดูรอบๆ ไม่มีใครอยู่ตรงระเบียงหน้าห้อง เว้นแต่เสียงข้างในยังดังลอดออกมาเป็นระยะๆ สงสัยวันนี้คุยกันแบบมีมารยาท ไม่ตะโกนเหมือนวันก่อนเลยจับใจความไม่ค่อยออกว่าคุยอะไรกันอยู่
เขาเห็นเงาคนในห้องกำลังจะเดินออกมา ประตูกระจกถูกกระชากให้เปิดก่อนที่จะปิดมันด้วยแรงโทสะ คนตรงหน้าจ้องเขาราวกับอยากจะฆ่าเขาให้ได้ในตอนนี้ มันโมโหจนหน้าเขียวกำหมัดแน่น
"แม้งเอ้ย!!!!" ติวสบถอย่างอัดอั้นในอารมณ์จนจะถึงขีดสุด เขาเก็บมันไว้ไม่อยู่อีกแล้วเลยหันหน้าเดินหนีไปอีกทาง
เกิดอะไรขึ้น? เขางงๆ กับท่าทางที่แสดงออกของติว เหมือนวีรกรรมที่ตัวเองก่อไว้เป็นแค่ความฝันจากการนอนกลางวันของเขาเมื่อครู่
...
"ไอ้เหี้ยเอ้ย!!!"
ติวโมโหจัด พอเดินมาถึงห้องก็ถีบเก้าอี้ในห้องพักล้มก่อนจะเดินไปถีบเก้าอี้ของไอ้ธันนั่นร่วงไปอีกตัว เขารู้สึกอยากระบายโทสะใส่มันจังๆ แต่ก็ไม่อยากให้เรื่องแย่ลงไปมากกว่านี้แล้ว แค้น! แค้นแมร่งฉิบหาย!! ไอ้พวกหัวหงอกก็เรียกเขาเข้าไปด่ากันสนุกปาก รุมกันอย่างกับอีแร้ง แต่กลับไม่เรียกไอ้ตัวปัญหาไปฟังห่าอะไรเลย! เขาโมโหมาก โมโหและพร้อมจะพาลกับทุกอย่าง
เขายกเก้าอี้ของไอ้ธันที่ล้มแล้วทุ่มขึ้นไปบนที่นอน เหลืออีกไม่กี่เซนต์ก็เกือบจะถึงหน้าต่างบานเกล็ด เขายกอีกตัวขว้างแมร่งใส่ตู้ล็อกเกอร์เหล็กที่เป็นที่เก็บของๆ ธันจนเสียงดังสนั่น ถ้าเขาเผาทุกอย่างที่รกตาได้เหมือนตอนอยู่ปีสอง เขาคงทำไปแล้ว แต่ตอนนี้เวลานี้ เขาทำอะไรไม่ได้เลยซักอย่าง!
เสียงหงืดพร้อมกับระบบสั่นของมือถือในกระเป๋ากางเกง เขาล้วงออกมารับสายก่อนจะตะคอกอย่างหัวเสีย "มีอะไรวะ!" เขาเงียบฟังครู่นึงแต่คิ้วหนาก็ยังขมวดเป็นปมอยู่แบบนั้น ก่อนที่เขาจะตะคอกเสียงอีกที
"เออ! เตรียมกระหรี่กับถุงไว้ให้ด้วย เอามาแมร่งให้หมด"
พอพูดจบเขาก็โยนมือถือลงบนเตียงก่อนจะเดินไปหยิบยางรัดผมเส้นสีดำ เขามองกระจกไปพร้อมๆ กับรวบผมเป็นหางม้า คิ้วดกเข้มตั้งแต่หัวจนถึงหางคิ้วลับกับตาคู่นั้น เมื่อเขาโมโหมันยิ่งดูดุดันขึ้นเป็นเท่าตัว จมูกหนาและโด่ง ริมฝีปากบางบึ้งตึงทำมุมเชิดขึ้น กล้ามเนื้อตั้งแต่ช่วงคอลงไปแสดงถึงความเป็นชายที่สมบูรณ์นั่น บวกกับคราบน้ำมันเครื่องที่เลอะอยู่ทั้งบนผิวและเสื้อตราห่านสีขาวมันดูไม่ได้สะอาดสะอ้านเท่าไหร่ นั่นล่ะคือเขาเอง
ติวปาดคราบน้ำมันดำๆ ออกจากแก้มก่อนจะเปลี่ยนเสื้อ เขาถอดเสื้อทิ้งไว้ที่พื้น ไม่อยากบอกตัวเองเท่าไหร่ว่าหุ่นนี่เซ็กซี่แค่ไหน แต่เห็นใครๆ ก็พูดกันว่าแบบนั้น
พอใส่เสื้อตราห่านสีขาวกับฉีดสเปรย์น้ำหอมเสร็จเรียบร้อย เขาคว้ากุญแจห้องกับกุญแจรถกำลังจะออกจากประตู คนที่เดินสวนเข้ามาไม่ใช่ใครที่ไหน เขามองมันแบบที่ถ้ามีมืดอยู่ในมือคงจะปักแมร่งเข้าที่เบ้าตาให้หายแค้น
อีกคนมองสภาพห้องก่อนจะเหล่มามองไอ้คนที่กำลังจะสวนออกมา ไอ้ติวเดินชนไหล่ธันออกไปอย่างไม่ยี่หระ เขามองมันจนกระทั่งมันขึ้นรถแล้วเหยียบจนฝุ่นโขมงออกจากที่จอด ธันเดินไปลากเก้าอี้ออกจากเตียงแล้วขึ้นมานอนต่อ เขาเสียพลังงานกับไอ้พวกเดนไปต้องพักผ่อนซักหน่อย
...
วันนี้แมร่งเป็นวันเหี้ยอะไรเนี่ย..
"หรี่ไม่มี" ไอ้ทัดบอกเขาเสียงอ่อย เขาอดกลั้นอารมณ์ที่จะไม่หันไปต่อยเพื่อนตัวเองไว้ "งั้นถุงยางกูล่ะ" เขาถามเสียงนิ่ง ไอ้กัสโยนมาให้เขากล่องเดียว ก่อนจะหยิบใส่กระเป๋าหลังกางเกงยีนส์
"พวกกูวนรถหาก่อนจะมาร้าน สงสัยวันหยุดกระหรี่แห่งชาติ ไปซ่องไหนก็ลาป่วย" ไอ้ดำว่า
"เอดส์แดกยกซ่อง" ไอ้โสนพูดหน้าระรื่นก่อนจะชะงักพอรู้ว่าเล่นผิดเวลา ไอ้ติวมองหน้าไอ้โสนจนมันหยุดหัวเราะ "เออ เดี๋ยวกูค่อยหาของฟรีแถวนี้เอา" เขาพูดจบก็ยกซดหมดแก้ว "แล้วไหนวะเจ้าภาพ กูยังไม่เห็นหัวมันเลย"
"กูนี่แหละเปิดขวด" ไอ้ดำตอบเขา "ไอ้จ๊อดป๊ามันป่วย สงสัยไปเฝ้าพินัยกรรม" ไอ้คนถามไม่ได้สนใจจะฟัง เขาชงเข้มๆ แล้วกระดกหมดไปอีกแก้ว
อีกแก้ว..
และอีกแก้ว
เจ้าภาพและพวกในวงนั่งมองมันกินล้างกินผลาญนิ่งๆ คนเดียวก็เกือบครึ่งขวดแล้ว โซดาขวดเดิมยังเหลือก้นขวด ตอนโมโหแมร่งแดกเหล้าเปลืองฉิบหาย ดำรู้ว่าเพื่อนโมโหจัดเลยไม่ห้าม แต่..
"เหลือให้พวกกูบ้างนะ แดกงี้จะเยี่ยวใส่ขวดให้พวกกูแดกต่อรึไง" ดำพูดหน้านิ่งก่อนจะค่อยๆ จิบ ไอ้เสกหันหน้าไปคุยเรื่องสัพเพเหระกับไอ้เก้าไอ้กัสไอ้ปาย ไอ้ทัดนั่งกินเงียบๆ กับไอ้โสน ส่วนอีติ๋ม(หิน) เดินนออกไปสั่งกับแกล้ม
ดำกระดำครึ่งแก้วแล้วหันมาพูดกับไอ้ติว "มึงว่ามันยังอ่อนเหมือนที่มึงคิดอยู่มั้ย" แค่นี้ก็รู้ว่าไอ้ดำหมายถึงใคร "ถ้ามันไม่แน่จริง มันไม่เข้ามาอยู่กลางดงศัตรูหรอก" ดำพูดให้เพื่อนคิดตาม
"มันจะห้าวมาจากไหนกูไม่สน แต่มันทำกูเดือดร้อน!" ไอ้ติวเดือดขึ้นมาอีก ถีบถังน้ำแข็งบนเก้าอี้กระเด็น "อย่าพูดถึงมันตอนนี้ได้มั้ย เสียรสเหล้า" แล้วเขาก็กระดกหมดแก้วอีกที
"แต่กูต้องพูด" เดี๋ยวเหล้ากูหมด
ไอ้ติวลุกขึ้นยืนอย่างเหลืออด เขาเอาเท้าเขี่ยเก้าอี้ให้พ้นทางแล้วเดินออกจากวงอย่างหงุดหงิด เพื่อนข้างหลังส่ายหัวไม่ไหวจะเคลียร์ ไอ้ดำยกอีกแก้วก่อนจะลุกเดินตามไป เขารีบก้าวจนจับบ่าไอ้ติวได้ เขากัดฟันกรอดก่อนจะหันหมัดมาจะตะบันหน้าไอ้ดำ
หมัดนั้นพุ่งตรงใส่หน้าดำเต็มๆ เขาถึงกับหน้าหันกระเด็นไปชนอีกโต๊ะ คนในร้านแตกฮือ รวมไปถึงพวกไอ้เก้าที่นั่งอยู่ที่โต๊ะ ไอ้ดำตั้งหลักได้ก็พุ่งหมัดเข้าใส่ไอ้ติวอย่างไม่ยั้ง ผลักกันต่อยผลัดกันถีบ พอทั้งคู่เริ่มลงไปฟัดกันกับพื้น พวกไอ้ทัดไอ้เสกก็กรูกันเข้ามาแยกทั้งสองคนออกจากกัน พวกมันลุกมาทั้งโต๊ะจับเพื่อนแยกแต่ไม่ยักจะห้ามอยู่ ดำดิ้นจนหลุดแล้วกระโดดถีบไอ้ติวกับไอ้เสกไอ้เต้อไอ้ปายกระเด็นไปด้วย
ไอ้ดำกัดฟันมองหน้าเพื่อนที่ล้มอยู่ที่พื้น ถ้ามันไม่เมา เขาคงจะไม่ชนะไอ้ติวแบบนี้แน่เขารู้ดี และนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาต่อยกันเองซะด้วย มันเกิดขึ้นบ่อยกว่าไปต่อยคู่อริด้วยซ้ำ
"ฟังที่กูกำลังจะบอกให้ดีนะ"
"..."
"ไอ้สวะนิมิตที่มึงคุม มันคือจงอางดำ"
พอไอ้ดำพูดจบก็ถ่มเลือดทิ้ง
นี่แหละสิ่งที่ไอ้ดำตั้งใจจะบอกกับเขาแต่แรก ถ้าอดทนฟังแต่แรกคงไม่ต่อยกันจนเกือบเละแบบนี้ ไอ้ติวลุกขึ้นตั้งหลักแล้วเสยผมที่ลงมาเกาะกะหน้า
"จงอางดำแล้วไง คิดว่ากูจะกลัวมันเหรอ" ติวเลิกคิ้วถาม
ไอ้ดำยิ้มแสยะ "อ๋อ กูลืมไป มึงกลัวแค่พ่อมึงคนเดียวนี่หว่า" ติวกัดฟันกรอดจะพุ่งเข้ามาจะต่อยไอ้ดำอีก แต่ถูกอีกสี่ตัวที่เหลือกระชากไว้ "ปล่อยกู!!! กูจะกระทืบปากมัน!!!"
พอจ่ายค่าเหล้ากับค่าเสียหายในร้านเสร็จ ไอ้ดำเปรยตามองเพื่อนก่อนจะเดินออกจากร้านไป ไอ้ติวสะบัดพวกไอ้เสกออกก่อนจะเดินแยกไปอีกทางไปขึ้นรถ ทุกคนรู้ว่าเดี๋ยวพรุ่งนี้มันก็จะเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นอยู่แล้วเลยแยกย้ายกันกลับ
...
ติวจอดรถอยู่หน้าม่านรูดตั้งแต่ยี่สิบนาทีที่แล้ว
"กี้ ห้านาที เจอกันที่เดิม.. ห๊ะ เออ งั้นก็เลิกกันนะ บาย" เขากดตัดสายทิ้งครั้งแล้วครั้งเล่า ไอ้เหี้ยเอ้ย!! นี่แมร่งจะไม่มีใครว่างมันเลยรึไง นี่ยังไม่ถึงสามทุ่ม อย่ามาตอแหลว่าออกจากบ้านไม่ได้กันนะเว้ย
"ฮัลโหล บิวเหรอ ว่างปะเดี๋ยวไปรับ...ออร์คิด...เห้ยเดี๋ยว" พอพูดชื่อม่านรูดเขาก็ถูกตัดสายใส่อีกครั้ง เขาทุบพวกมาลัยรถอย่างหัวเสียสุดๆ
วันนี้แมร่งเป็นวันเหี้ยอะไรเนี่ย!!!
เขาเหม่อมองเข้าไปในม่านรูด ก่อนภาพเหตุการณ์วันนั้นจะถูกฉายซ้ำอีกครั้ง เขาเริ่มสร่างจนกระทั่งตาลุกวาวเหมือนคิดเรื่องบางอย่างได้ ก่อนจะแลบลิ้นเลียริมฝีปาก เขาหรี่ตาเจ้าเล่ห์เมื่อนึกถึงบทลงโทษ..
..
นึกแล้วเยี่ยวเหนียวขึ้นมาเลยทีเดียว
TBC.
*************
เห็นทีต้องชะลอการอัพลงบ้างละ เห็นแว้บๆ ว่าลงถี่เกิน 5555+
ไม่รู้ใครอ่านเรื่องนี้ละจำได้รึเปล่า ที่เราบอกว่ายังไงเรื่องนี้ก็ต้องเขียนให้จบ เราจะทำจริงๆ ให้ได้ตามนั้นนะ
อาจจะช้าหน่อย หายบ้าง แต่ตอนนี้กลับมาแล้วนะ เย้
มีคนทวงถามเรื่องแฟนเพจ ก็มีแล้วนะ แต่แค่ไม่ใช่ชื่อ GOOD.DAMN ขออุปไว้เซอร์ไพรส์ทีหลังละกัน
วันนี้พอก่อนเนอะ เดี๋ยวมาลงอีก นี่ยังไม่ได้อ่านทวนของตอนที่แล้วเลย
ฝันดีจ่า
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
:katai1: :katai1: :katai1: :katai1:
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ลงถี่ดีต่อใจมาก ๆ ยิ่งทิ้งท้ายตอนนี้ ยิ่งอยากอ่านไปอีก
:ling1:
-
สนุกมากค่ะ อ่านเพลินมาก
-
เจ้ยยยย !!!! มาบ่อย ๆ เย๊อะๆ มันดีต่อใจมากกว่ากันนา :mew2: ว่าแต่ตอนต่อไปคือเค้าจะแซ่บกันแล้วแน่นวล :hao6:
-
:pig4:
-
รอครับ สนุกๆ
-
ปล่อยให้อยากแล้วจากไปปปป
จะอัพช้าลง แรงนะค่ะ ติดเรื่องนี้นะ อย่าทำร้ายกันแบบนั้น
-
มาบ่อยๆ เยอะๆ ดีค๊าาา ชอบๆ
-
อัพบ่อยๆดีแล้วครับ อยากอ่านอีก
-
ตอนที่ 6 เจาะไข่จงอาง
เขาไม่ลืมที่จะไม่หยิบอาวุธในเก๊ะหน้ารถ ..เจลหล่อลื่น แล้วล้วงกล่องถุงยางที่แบนแต๊ดแต๋ในกระเป๋าหลัง ติวไม่รู้ตัวหรอกว่ากำลังทำอะไรบางอย่างที่สามารถเปลี่ยนชีวิตเขาทั้งชีวิตได้เลย
ผู้ชายกับเซ็กซ์ ไม่ใช่เรื่องที่จะเอามาล้อเล่นได้ คนระยำที่ผ่านอะไรต่อมิอะไรมาอย่างเขา กับแค่อัดถั่วดำซักครั้งมันจะแค่ไหนกันวะ!
ติวเปิดประตูเดินเข้ามาในห้องที่เก้าอี้ยังล้มอยู่เหมือนเดิมไม่เจอใครเลยมองไปที่ห้องน้ำ ปะตูปิดเงียบเชียบแต่ไฟเปิดอยู่ เขารู้สึกได้ว่ามันกำลังทำอะไรอยู่ในห้องน้ำ ติวมองเจ้าเล่ห์ยิ้มมุมปากก่อนจะทุบประตูเสียงดัง
ปัง ปัง
"ออกมานี่ดิ!"
ปัง ปัง ปัง
"กูบอกให้มึงออกมา!!" ติวตะโกนอยู่หน้าห้องน้ำ ซักพักประตูก็เปิดออก เขาลดตามองลงต่ำ หยดน้ำพราวเกาะบนแผงอกขาวๆ นั่นเลยจนถึงสะดือ ธันออกมาจากห้องน้ำที่มีผ้าขนหนูผืนเดียวปิดคลุมส่วนล่างเอาไว้ ติวมองต่ำลงอีกก็สังเกตุเห็นบางอย่างก่อนจะเหลือบตาขึ้นสบตาไอ้ธัน
!!!
เขาพลันรู้สึกเหมือนวันนั้นขึ้นมาอีก
..รู้สึกอันตรายอย่างบอกไม่ถูก
เสียงไอ้กานแว่วในหู "... ถั่วดำของโปรดมันนิ"
ถ้าซัดกันตอนนี้ ผ้าขนหนูผืนเดียวนี่เสียเปรียบเต็มๆ เขาเบี่ยงตัวจะเดินออกมาจากห้องน้ำ พอพ้นหลังไอ้ติวเขาก็กระโจนไปหยิบประแจเลื่อนบนโต๊ะไอ้ติว เขาคว้ามันได้ทัน แต่ไอ้ติวก็คว้าผ้าขนหนูเขาได้ทันเหมือนกัน
มันยิ่งแย่เข้าไปใหญ่เมื่อธันยกประแจจะทุบหัวไอ้ติวแต่มันหลบแล้วล็อกตัวเขาทุ่มลงกับเตียงก่อนจะล็อกข้อมือข้างที่ถือประแจเลื่อนแล้วใช้นิ้วโป้งกดเส้นเอ็น ไม่นานมือธันแทบไม่รู้สึก ติวปล่อยข้อมือข้างนั้นจะปัดประแจเลื่อนให้พ้นมือธัน มันไม่เป็นผล ธันยังพยายามจะฟาดเขาอีกครั้ง เขายกแขนป้องก่อนจะยื้อแย้งประแจเลื่อนกัน
ติวใช้ขาข้างหนึ่งแทรกกลางลำตัวธันก่อนจะใช้หัวเข่าดันจุดยุทธศาสตร์ มันได้ผล ธันชะงักจ้องหน้าเขา ติวยิ้มเหมือนกำลังจะชนะก่อนจะกระชากประแจเลื่อนหลุดจากมือธันแล้วโยนไปหน้าประตูห้อง ติวแทรกขาอีกข้างเข้ามาระหว่างขาทั้งสองของไอ้ธันป้องกันการถูกเจาะไข่ในขณะที่หัวเข่าก็ยังนวดผ่อนหนักเบาอยู่ที่จุดเดิม
เหมือนเขาไม่ใช่แค่ต่อสู้อยู่กับร่างที่คร่อมอยู่ด้านบนอย่างเดียว แต่ทว่าเป็นตัวเองด้วย ธันแทบจะอดกลั้นอารมณ์ไม่ให้มันเกิดไม่ได้เลย เขารู้สึกกำลังจะเดือด แต่จะทำยังไงในเมื่อความกำหนัดมันมีมากกว่า..
มันทั้งแค้น ทั้งเงี่ยน อยากระบายปนๆ กับอยากเอาคืนไอ้เหี้ยธัน วิธีนี้นี่มัน all in one ชัดๆ เขาได้ และมันเสีย ทุกอย่างลงตัวพอดิบพอดี ติวนอนทาบธันแล้วใช้จังหวะนั้นปลดตะขอรูดซิบกางเกงยีนส์ เขาเบียดหน้าท้องชนกลางลำตัวของมันเพื่อที่จะใช้มือทั้งสองข้างดึงกางเกงออกให้พ้นทาง เขายันร่างด้วยขาดันตัวขึ้นสูงก่อนจะใช้เข่าอีกข้างดันซ้ำเข้าที่เดิม พร้อมกับกระซิบข้างหู
"จงอางดำแล้วไง กูจะเจาะไข่แดงมึงวันนี้แหละ"
เขาเริ่มรุนแรงกับร่างที่แน่นไปด้วยมัดกล้าม ไม่นุ่มนิ่มบอบบางเหมือนของผู้หญิง ที่จะบีบจะจับก็เขียวช้ำไปหมด แต่นี่ตรงกันข้าม เขาสามารถบีบเคล้นได้อย่างเต็มแรงเสี้ยน
เสียงหอบหายใจดังหืดเหมือนกำลังจะคลุ้มคลั่ง ติวก้มลงฝังรอยฟันที่หัวไหล่ขวาก่อนจะดูดซ้ำที่เก่า กลิ่นสบู่ยังอบอวลอยู่ใต้วงแขน เขาก้มลงจูบอย่างลืมตัวก่อนจจะเลื่อนริมฝีปากร้อนผ่าวมาที่ยอดอก ทันใดนั้น ธันรู้สึกประหลาด และปฏิเสธความรู้สึกนั้นไม่ได้เลย
เขารู้สึกว่าแพ้ก็วันนี้เอง รู้สึกได้เลยว่าไม่มีอะไรปกปิดจุดอ่อนนี้ได้แม้ว่าจะแกร่งแค่ไหน นี่มันเป็นที่สุดของจุดอ่อนชัดๆ! เขาหนีไม่พ้นเมื่อมือข้างนั้นของมันโอบอุ้มอยู่ที่ส่วนที่เคยซ่อนเร้น ที่ตอนนี้ไม่มีอะไรปิดป้อง เขานอนรับความพ่ายแพ้อย่างน่าสมเพชที่สุด เหมือนศักดิ์ศรีลูกผู้ชายถูกทำลายลงง่ายๆ เจ็บใจ แต่ทำอะไรไม่ได้ เขาไม่เหลือสติใดๆ ที่จะขัดขืนมันได้อีก
พอนึกออกว่าการเข้ามาอยู่ในรังศัตรูต้องมาเจออะไรแบบนี้ คิดว่ามันน่าจะได้ซัดกันก่อนจะเอาตัวรอดได้ แต่สถานการณ์ถูกบีบให้เขาแพ้ ติวสาวอุ้งมือขึ้นลงเป็นจังหวะ นิ้วชี้กับนิ้วโป้งที่กำเป็นกระบอกถูชนคอหยักครั้งแล้วครั้งเล่า ธันข่มตาสะกดอารมณ์
เจลเย็นๆ ถูกโบกลงข้างหลังก่อนที่จะถูกรุกรานด้วยนิ้วเป็นลำดับต่อมา เขารู้ตัว่ากำลังจะเจออะไรต่อไปแต่ร่างกายกลับแน่นิ่งคิดอย่าถี่ถ้วน ธันมองหาของแต่จะฟาดหัวไอ้เหี้ยติวแต่ที่ใกล้มือที่สุดก็มีแต่หมอน ขาทั้งสองข้างของเขาถูกยกขึ้นวางบนหน้าตักไอ้ติวแล้ว เขากำลังรอจังหวะ
ทันทีที่ติวก้มตัวลงมาหาเขา ธันรวบรวมแรงสุดท้าย ยกหัวขึ้นโหม่งหัวไอ้ติว ก่อนจะเอื้อมมือไปให้ถึงแถ้วเซรามิคที่วางอยู่บนโต๊ะ ความพยายามสูญเปล่าเมื่อธันถูกกระชากแขนอีกข้างกลับมา ติวใช้มือล็อกตัวธันเอาไว้ก่อนจะเลื่อนศอกมากดคอหอย
"อย่าให้กูใช้ความรุนแรง" ติวจ้องตาลึก ธันจ้องกลับอย่างไม่เกรงกลัว เขาไม่ยอมรับเรื่องระยำแบบนี้เป็นความพ่ายแพ้แน่ๆ ติวเลิกเบามือกับส่วนอ่อนไหว เขาถอนนิ้วออกก่อนจะจับหัวใจที่ใส่ถุงยางพร้อมอยู่แล้ว เสือกเข้าไปในโพร่งอุ่น
!!!
ธันถลึงตามองเขาก่อนจะขบกรามอดทนกับความเจ็บปวด มันกำแขนทั้งสองของเขาผ่อนปรนความเจ็บที่กำลังมากขึ้นเมื่อติวเริ่มรุกเข้าเรื่อยๆ ไม่มีถอย ธันหายใจไม่ออกเลยเผยอปากหอบโกยอากาศ โดยที่ตาคู่นั้นก็ยังจ้องอาฆาตไอ้ติวอยู่อย่างไม่ลดละ
ทันทีที่ติวดันเข้าไปจนสุด เขาซบลงกับซอกคอธันก่อนจะหอบหายใจเหมือนสัตว์ป่า ด้วยความรังเกียจ ธันใช้หัวพยายามดันให้ติวเอาหน้าออกไปให้พ้นจากซอกคอเขา จากนั้นก็เริ่มต่อต้านด้วยการผลักอก
นั่นเป็นการบังคับให้ติวต้องกอดธันอย่างช่วยไม่ได้ เขาเริ่มขยับเอวบดเนื้อเบียดโพร่งอุ่น อีกครั้งที่ถูกบั่นกำลังด้วยจุดอ่อน เรี่ยวแรงเหลือน้อยลงทุกที การโยกเอวเบียดซ้ำลงที่เดิมทำให้สติเขาเริ่มเสียการควบคุม จังหวะเนิบนาบทำให้รู้สึกเคลิบเคลิ้มตาม ธันยังพยายามปรือตาจ้องไอ้กามตรงหน้า
พอจังหวะของทั้งคู่เริ่มสอดคล้องกัน ธันสติหลุดปล่อยมันทำตามใจชอบ ติวคลายกอดเมื่ออีกคนไร้การขัดขืน เขาเท้าแขนดันตัวขึ้นตั้งหลักเพื่อให้อยู่ในท่าที่เหมาะ เขาถอดเสื้อโยนไปบนโต๊ะ ธันปรือตามองเห็นภาพเบลอๆ หุ่นหนาของมันก้มลงคร่อมตัวเขาอีกรอบ ธันขมวดคิ้วไม่ยอมรับความรู้สึกที่เกิดขึ้น
'รู้สึกดีจนอยากตาย'
ติวมองธันแล้วรู้สึกตื่นตัวอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน มันขมวดคิ้วแล้วเริ่มเม้มริมฝีปากไม่ให้เสียงเล็ดลอด นั่นยิ่งกระตุ้นให้เขาอยากทำให้มันหมดความอดทนไม่ได้เข้าไปใหญ่ ติวสาวท่อนของมันไปด้วยตอนโยกเอว จังหวะนั่นเร่งเร้าขึ้นเรื่อยๆ หัวใจเต้นถี่รัวเหมือนเสียงกลองที่โหมกระหน่ำดังอยู่ในอก
เมื่ออารมณ์อยู่เหนือทุกอย่าง จุดสุดยอดอยู่ใกล้แค่ชั่วครึ่งจังหวะ ติวอัดกระแทกสุดแรงเสี้ยนส่งท้าย เขาเกร็งไปทั้งตัวในขณะที่ธันหันไปกัดผ้าห่มที่พับอยู่ใกล้ๆ พยายามกลืนเสียงตัวเองไม่ให้เล็ดลอด คิ้วขมวดนั่นคลายลงก่อนจะเลิกขึ้นสูง เขาคายผ้าหอบโกยอากาศเหมือนคนเพิ่งพ้นจากใต้น้ำ ติวหมดแรงจนตาพร่ามัว มองคนตรงหน้าที่กำลังเผยอปากหายใจ
เขาจ้องริมฝีปากนั่น ก่อนจะตัดสินใจก้มลงไปจูบ ..
!!!!
ติวสะดุ้งตัวโยน ก่อนจะรู้ตัวว่าเผลอหลับไปในรถ เขาขนลุกซู่ไปทั้งตัวก่อนที่จะรู้สึกเปียกแฉะแปลกๆ ในกางเกงเป็นลำดับต่อมา
เฮ้ย!! นี่ฝันเหรอเนี่ย! เขาแค่คิดนะ แค่คิดเฉยๆ ถึงกับเก็บเอาไปฝันเป็นตุเป็นตะเลยเหรอ ติวสะดุ้งขนหัวลุก ในความฝันนั่นเหมือนจริงมาก แล้วเขาเองก็สุุดโต่งในฝันนั่นอีกต่างหาก
เขารีบลงจากรถที่จอดอยู่ใกล้ๆ ห้องพักในสถาบันด้วยสติที่ไม่เต็มร้อย ถึงจะสร่างเมาแล้วก็เถอะ ในหัวเอาแต่นึกว่าฝันบ้าฝันบออะไรวะ ทั้งชีวิตเขาทำเรื่องแบบนั้นแค่กับผู้หญิง แล้วในฝันนั่นอะไรกันวะนะ
ติวเปิดประตูเข้าไป พอดีกับที่เห็นธันนั่งเอามือลูบปากอยู่บนเตียงก่อนจะหันมาจ้องเขาอย่างตื่นตระหนก
เขาเองก็ตกใจ ปฏิกิริยาแบบนั้นมันทำให้เขาหยุดคิดไม่ได้
'หรือว่ามันเองก็ฝันแบบเดียวกันกับเขา???'
เฮ้ยยยย..
เฮ้ยยยยยยยย..
ธันเอามือลงก่อนจะเสมองไปรอบห้องแล้วถึงกลับมาสบตาติวที่กำลังจ้องเขาอยู่อย่างไม่ละสายตา มันรู้สึกแปลกๆ เวลาจ้องกลับว่ะ ทำไมถึงได้รู้สึกไม่เป็นตัวเองแบบนี้วะ มันก็แค่เรื่องเพ้อเจ้อเท่านั้นเอง ธันพยายามจะไม่คิดอะไร แม้ว่าอารมณ์แบบนั้นมันเกิดขึ้นและจบลงในความฝันนั่นแล้ว แต่ว่าทำไมความฝันถึงส่งผลถึงความรู้สึกในตอนนี้
เขาไม่รู้หรอกว่ามันเป็นอะไร แต่อาการแบบนี้มันเหมือนกับตอนนั้นไม่ผิด ..
ดูเหมือนมันกำลังเขินโง่ๆ แบบไม่รู้ตัว
ติวลอบยิ้มชั่วร้าย ดูเหมือนว่าเรื่องสนุกจะเกิดขึ้นหลังจากนี้ โธ่..ไอ้ลูกงูน้อย ติวเดินไปที่เตียง เขาจ้องธันแบบโคตรคุกคามอย่างเห็นได้ชัด ธันไม่ละสายตาหนี เขาจ้องกลับอย่างไม่กลัวแม้ว่าจะซ่อนมันไว้ไม่มิดแล้วก็เถอะ
'ไอ้เชี่ยนี่ตลกดีว่ะ' เขาหัวเราะในใจก่อนรอยยิ้มนั้นจะปรากฏบนใบหน้าเข้ม
ติวถอดเสื้อต่อหน้าเขาพลางยักคิ้วยียวน ก่อนจะหันหลังกลับเดินเข้าไปในห้องน้ำ ธันหน้านิ่งมองตามแผ่นหลังนั้นจนกระทั่งมันปิดประตูห้องน้ำ แมร่งไปได้ซักที เขาผ่อนลมหายใจออกมาเบาๆ อย่างเหนื่อยหน่าย
ไอ้เหี้ยนี่แมร่งเป็นอะไรมากปะวะ ตอนก่อนออกไปนี่จ้องเขาตาขวางอย่างกะจะฆ่า แถมเหวี่ยงเขวี้ยงข้าวของกระจุยกระจาย กลับมากลิ่นเหล้าหึ่งแล้วยังมายิ้มพิลึกๆ จนน่าขนลุกอีก ท่าจะเมาจนประสาทแดกแล้วไอ้นี่
ทำไมเขารู้สึกกลัวมันแปลกๆ ยังไงก็ไม่รู้ มันไม่ใช่แบบที่กลัวถูกรุมกระทืบ แต่หากมันเป็นอารมณ์กลัวของผู้ชายที่เรดาห์ตรวจเจอสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่ากระเทย หรือไม่ก็เกย์อะไรเทือกๆ นั้นกำลังคุกคาม หึ่ย ไม่หรอก มันก็เอาผู้หญิงเหมือนผู้ชายปกติ แล้วมันก็ไม่มีมีท่าทางว่าจะเข้าข่ายกระเทยเลยด้วยซ้ำ นึกภาพตามแล้วอ้วกแทบแตก
'แล้วไอ้ฝันอุบาถว์ๆ นั่นอะไรวะ?' เขานึกขึ้นได้ แล้วภาพในฝันนั่น.. ก็ทำเขาตกสู่ภวังค์อีกครั้ง
...
สายๆ วันเสาร์ติวตื่นมาก็ไม่เจอใครแล้ว เขาลุกขึ้นเดินไปเปิดประตูห้องน้ำก็ไม่เจอ เดินออกไปตรงระเบียงที่วางช่องแอร์ก็ไม่เจอ เฮ้ย มันหายไปไหนของมันวะ เขาใส่รีบใส่รองเท้าแตะเดินจ้ำออกจากห้องทั้งๆ ที่ใส่บ็อกเซอร์ตัวเดียว ก่อนจะเห็นมันเดินถือตะกร้าผ้าออกมาจากตึกใหญ่ ติวชะลอฝีเท้า มองธันที่กำลังเดินมาทางเขา
"กูไม่ได้หนี แล้วกูก็จะไม่หนี" ธันหยุดเพื่อพูดแค่นั้นก่อนจะเดินสวนไป ติวหันกลับไปถาม "นั่นผ้ามึงคนเดียวเหรอ" ธันสวนทันควัน "แล้วกูขี้ข้ามึงรึไง มือตีนมีก็ซักเองสิวะ"
ติวรู้สึกหน้าแหกนิดหน่อยก่อนจะเดินตามหลังมาห่างๆ
ระหว่างที่ธันกำลังตากผ้าอยู่ลานกลางแจ้ง ติวใส่เสื้อทั้งๆ ที่น้ำยังไม่อาบ เขามองธันแล้วคิดไปเรื่อย งานบ้านไอ้นี่ไม่เลวเลยนะ ตอนตื่นมาถึงจะไม่ตั้งใจสังเกตุก็รู้ว่าห้องสะอาดขึ้นเยอะกว่าตอนที่เขาอยู่คนเดียว ผ้ามันก็เอาไปซักมือที่ห้องน้ำตึกใหญ่เพราะมันเป็นอ่างปูนยาวๆ ต่อกันหลายๆ ก๊อก ที่ห้องพักกับตึกหญ่นี่ก็ไม่ได้ใกล้กันเลยมันนี่ก็พยายามเนอะ เขาส่งซักรีดตลอด ไม่ก็เอากลับไปเปลี่ยนที่บ้าน ทำเองไม่เป็นหรอกเรื่องพรรค์นี้
งานบ้านไม่เลว การบ้าน(ในฝัน)ก็ไม่เลว นี่มันคุณสมบัติศรีภรรเมียชัดๆ!
"เหี้ยเอ้ย นี่กูคิดบัดซบอะไรอยู่เนี่ย" เขาหลุดพูดออกมา
ติวเพ่งพิจารณารูปร่างธัน มันสูงเกือบเท่าเขา นั่นคือร้อยแปดสิบอัพแน่ๆ เพราะเขาน่าจะสูงกว่าซักห้าเซนต์ได้ อย่าแปลกใจไปเลย เขาอายุสิบเก้าจะยี่สิบปีนี้แล้ว เพราะมอสามติดร. กับศูนย์รวมกันเกือบยี่สิบตัว แก้เป็นปีๆ กว่าจะรอดมาต่อปวช. ผิวมันก็ไม่ขาวมาก แต่ก็ไม่คล้ำ ดูสะอาดดี ตัวไม่หนาเท่าเขาแต่ก็เป็นผู้ชายรูปร่างกล้ามเนื้อโอเคคนหนึ่ง
โปรไฟล์ของจงอางดำ ทำให้เขารู้สึกเหลือเชื่อนิดหน่อย เรื่องที่เล่าต่อๆ กันมามันดูขัดแย้งกับตัวมันเอง มันน่าจะเป็นคนไม่ค่อยสุงสิงกับใคร ไม่ยุ่งกับใครก่อน มีข้อนี้แหละที่ตรงกับคุณสมบัตินั้น แต่เรื่องอื่น .. มันก็ดูกตัญญูต่อแม่ของมัน ไม่เห็นเหมือนกับเรื่องของ 'จงอางดำ' ที่เค้าเอาไปพูดกันเลยซักนิด
...
คนอย่างไอ้นี่อ่ะเหรอ จะ 'ฆ่าพ่อตัวเอง' ตั้งแต่อายุสิบสี่
TBC.
รู้สึกฟินขึ้นเรื่อยๆ ..
เผื่อใครหลงเข้ามาอ่านใหม่ ที่เห็นลงถี่ๆนี่เป็นรีรันนะ เดิมเขียนไว้ถึงตอนที่ 11 ถ้าพ้นตอน 11 ไปความถี่คงจะน้อยลง :m15:
ตอนนี้คนเขียนกำลังอ่านทำความคุ้นเคยกะภาษา ลืมจริงๆ เนี่ยกลัวเขียนแย่ลงตอนนี้พยายามซึมซับอยู่เลยลงช้าหน่อย :serius2:
ติดตามชมตอนต่อไปป :mew1:
-
อุ้ย....นึกว่าเขาได้กันแล้วจริงๆ แค่ฝันเองหรอ ?
แต่ฝันตรงกัน อิย๊ะๆ มันคืออารายค๊าาาา
รอตอนต่อไปนะค่ะ ^^
-
:hao6:
ฝันตรงกัน ทำให้แต่ละคนมองกันแปลกๆ
ถ้าเป็นจริงเมื่อไหร่ ก็หายแปลกไปเองแหละ
-
อ่าวเฮ้ยยยยย!!!! ไม่เหมือนที่คิดนิหว่า :o9:
-
เย้ๆ กลับมาแล้ววๆ
-
อัพถี่ๆ ก็ดีแล้วค่ะ. บางเรื่องหายไปนานเหมือนอารมณ์ไม่ต่อเนื่อง. ความสนุกลดลงไปเยอะเลยค่ะ
-
ตอนที่ 7 คนพิเศษ
วันอาทิตย์ของสัปดาห์แรกน่าจะดูไม่ค่อยแตกต่างจากวันอื่นๆ เท่าไหร่ ธันตื่นขึ้นมาตั้งแต่เช้ามืดตามปกตินิสัย เพราะต้องเป็นคนไปขนผักจากรถขายส่งที่จะมาส่งท้ายตลาดตอนหัวรุ่ง เขาตื่นขึ้นมาพร้อมกับความรู้สึกเป็นห่วงคนข้างหลัง หญิงวัยกลางคนที่เขารักป่านนี้กำลังทำอะไรอยู่ เขาหันไปมองต้นกำเนิดเสียงที่กำลังกรนอย่างเมามันส์ กว่ามันจะตื่นก็น่าจะซักเก้าโมง ถ้าเขาออกไปช่วยแม่ขนผักกับจัดแผงซักหน่อยกลับมาก็น่าจะทัน เขาดันตัวขึ้นจากที่นอนอย่างระวังแล้วเดินไปล้างหน้า แล้วเดินไปที่ตลาดทันที
จะว่าไกลมันก็ไกล จะว่าใกล้มันก็ใกล้ ใช้เวลาเดินลัดเลาะตามซอยประมาณเกือบสี่สิบนาทีก็ถึงท้ายตลาด เขาเห็นแม่กำลังยกลังถั่วฝักยาวลงจากรถมาใส่รถเข็นอย่างทุลักทุเล ไอ้ลังถั่วฝักยาวที่เขาเคยยกมันสิบกว่าโลนะ แล้วไอ้พวกที่มากับรถขนผักแมร่งยืนกันนิ่งไม่คิดจะช่วยอะไร เขารีบเร่งเท้าเข้าฉวยลังคามือแม่ทั้งแบบนั้น ธันไม่พูดพล่ามทำเพลง เขารีบยกที่เหลือจนเสร็จในเวลาไม่นาน
ฟ้าเริ่มสางแล้ว แม่เข็นรถเข็นขายของโดยมีธันเข็นรถเข็นสองล้อจุตระกร้าสานไม้ไผ่แบบหยาบใช้ขนผักตามมาติดๆ แม่พูดกับเขาโดยที่ไม่ได้หันมาถาม "หน้าไปโดนอะไรมาอีกแล้วล่ะ"
"..." ธันไม่ตอบเพราะรู้ว่าแม่คงรู้อยู่แล้ว เขาเลยเข็นไปเงียบๆ จนถึงแผงขายผัก แม่พยายามจะจับหน้าเขาดูรอยช้ำพวกนั้นแต่เขาก็บ่ายเบี่ยงโยกหน้าหนีจนกระทั่งแม่เลิกตื้อจะดูนั่นแหละ เขาช่วยแม่จัดแผงเงียบๆ ไม่พูดไม่จากระทั่งจัดแผงเสร็จ
"ธันกลับแล้วนะ" เขาพูดกับแม่ แต่กลับมองไปรอบๆ แผงดูความเรียบร้อยแทน แม่มองมาที่เขา ในแววตานั้นมีรอยยิ้มเจืออยู่ด้วยก่อนที่แม่จะหยิบเงินในกระเป๋าเอี้ยมขายของส่งมาให้เขา ธันยกมือไหว้แล้วรับเงินสำหรับค่าอาหารอาทิตย์นี้ "ถ้ามีเวลาจะมาช่วยนะแม่" ธันสบตาแม่หน่อยนึงก่อนจะหลบตาแล้วหันหลังเดินออกมาเลย
พวกเขาไม่ได้คุยอะไรกันมากกว่านั้น แม่ได้แต่ระบายยิ้มแล้วส่ายหน้ามองตามหลังลูก
***
ติวละเมอตื่นขึ้นมาฉี่ พอจะเดินกลับมานอนต่อพอไม่เห็นธันถึงกับตาสว่าง นาฬิกาบอกเวลาตอนนั้นช่วงตีห้ากว่าๆ เขาขมวดคิ้วค่อยๆ นึกว่ามันหายไปไหนแต่เช้า แต่ก็ยังไม่ทำให้เขาว้าวุ่นเท่ามันหายไปตอนกลางวันเลยไม่ได้รีบร้อนจะหาตัวมันเท่าไหร่ ติวทิ้งตัวลงจะนอนต่อ แต่หลับตายังไม่ถึงนับหนึ่งถึงสิบเขาก็ลืมตาอีกครั้งพร้อมกับดีดตัวขึ้นไปล้างหน้าอย่างลวกๆ แล้วเดินไปที่รถทันที
เขารู้ว่าธันต้องมาช่วยแม่แต่เช้าแน่ๆ แล้วก็เป็นไปอย่างที่สันนิษฐานไว้ ติวขับรถเข้ามาทางท้ายตลาดก็เห็นมันกับแม่กำลังยกของกันอยู่พอดี เขาไม่ได้ลงไปแต่กลับดูลาดเลาคอยสังเกตุพฤติกรรมไปพลาง มันยกของลงจากรถไม่รู้กี่รอบต่อกี่รอบ เข็นรถเข็นกึ่งเดินกึ่งวิ่งเข้าไปที่แผงแล้ววิ่งเข็นออกมาขนผักไปอีกอย่างขยันขันแข็ง ส่วนแม่มันก็คอยเช็คของ แล้วจ่ายเงินกับคนขาย ติวนั่งมองจนผล็อยหลับไปเมื่อไหร่ไม่รู้ ตื่นมาอีกทีก็เห็นหลังมันไหวๆ วิ่งข้ามถนนเส้นตรงหน้าเขาไป ติวรีบสตาร์ทรถขับตามไปจี้ตูดแล้วบีบแตรใส่
ปริ๊นนนนนน ปริ๊นนนนนนน
ติวกดลากเสียงกวนประสาทธัน นึกว่ามันจะสะดุ้ง แต่เปล่าเลย มันเหล่มองนิดหน่อยก่อนจะเดินหลบขึ้นฟุตบาท คงเพราะโดนแบบนี้บ่อยอย่างไม่ต้องสงสัย ติวขับรถไปขนาบข้างแล้วเปิดกระจกเรียกมันขึ้นรถ
ธันหันหน้ามามองนิ่งๆ ก่อนจะเปิดประตูขึ้นรถ "เหี้ยนี่แมร่งทำตัวเป็นเหาบนหัวกูตั้งแต่เมื่อไหร่วะ" ธันพูดสบถแบบจงใจให้ไอ้ติวได้ยิน ติวเหล่มองก่อนจะตอบแบบลอยหน้าลอยตา
"เออ ไปไหนไม่บอก กูจะตามแมร่งให้ยิ่งกว่าผัวมึงอีก คอยดู"
พอได้ยินแบบนั้น ธันถึงกับต่อปากต่อคำไม่เป็นไปอึดใจ "ผัวบ้านพ่อมึงสิ ไอ้เหี้ย" ติวหัวเราะครืดในคอ
ระหว่างทางที่ติวขับมาถึงทางแยก เขาเลี้ยวไปอีกทาง "เดี๋ยวกูแวะไปเอาของที่บ้านกูแปบนึงแล้วกัน มึงกินไรยัง" ติวถามขณะที่กำลังขับรถผ่านเข้ารั้วทางเข้าบ้านตัวเอง
"กูไม่กินข้าวเช้า" ธันตอบตาพลางมองลอดประตูบ้านเห็นหญิงวัยกลางคนยืนชะเง้อมองมาที่รถ ติวดับเครื่องปลดล็อกเบลท์ หันมาจ้องธัน "งั้นเดี๋ยวไปกินกัน รออยู่ในนี้แปบ"
"แล้วมึงจะถามกูทำเหี้ยอะไรวะ" ติวไม่รอฟังคำด่า รีบลงจากรถเดินจ้ำๆ เข้าบ้านแทบจะเดินผ่านคนในครอบครัวแทบเป็นธาตุอากาศ จากที่ธันหงุดหงิดได้ครู่เดียวแต่พอสังเกตุปฏิกิริยาของติวกับคนผู้หญิงซึ่งน่าจะเป็นแม่ของมันก็อดสงสัยไม่ได้
ติวเดินขึ้นมาบนห้องของตัวเองหยิบเสื้อผ้าสองสามชุดไปทั้งไม้แขวน หยิบแหวนรุ่นที่เป็นลายสัญลักษณ์แทนตัวเขากลับมาสวมที่นิ้วชี้ตามเดิมหลังจากที่ถอดลืมไว้ที่บ้านหลายวัน จังหวะที่เขาถือของกำลังจะเดินออกจากห้องนอนไอ้โทรศัพท์ก็สั่นแทรกขึ้นมาทันที ที่หน้าจอโชว์เป็นชื่อไอ้ดำ
"Kกระดกฟาดหน้ามึงรึไงถึงตื่นมาโทรหากูแต่เช้าเนี่ย" เขากรอกเสียงตอบราวกับเรื่องเมื่อคืนไม่ได้มีเรื่องบาดหมางอะไรกันมาก่อน เสียงปลายสายตอบกลับมา "พ่อกูใช้ไปเก็บดอก" มันพูดไปหาวไป
"ว่าแต่กู แล้วมึงอ่ะ ตื่นมาอมKจงอางแต่เช้าเลยนะ" ติวจิ๊ปากหมั่นไส้เพื่อน แมร่งทำไมมีแต่คนหาเรื่องเขาแต่เช้าเลยวะ ตะกี้ก็ไอ้ธันทีนึงละ ไอ้ดำเข้าเรื่องถาม "วันนี้มึงจะไปสโมสรพ่อมึงกับพวกกูมั้ย" ติวยิ้ม "แมร่งจงใจเน้นคำนั้นจังเลยนะไอ้สัส" ปลายสายหัวเราะร่วน "งั้นตามมาแล้วกัน ซักบ่ายสอง แล้วเย็นๆ ไปต่อร้านเหล้าปั่น โอเค ตามนี้"
"ได้ ว่าแต่ไอ้สโมสรพ่อกูเนี่ย เอาสัตว์เลี้ยงเข้าไปได้มั้ยวะ" ติวแกล้งถามเพื่อน ไอ้ดำรู้ทัน "ถ้าหมายถึงหมาในปากมึงก็นะ กูว่าแมร่งแค่เดินผ่านก็หมดสิทธิ์ละ" ไอ้ดำหัวเราะยาวเลยทีนี้
"กูหมายถึง งู เว้ยยยยยยยย"
ติวพูดด้วยท่าทางและน้ำเสียงอารมณ์ดีสุดๆ ไอ้ดำเริ่มหัวเราะฝืดๆ "โห ถ้ามึงพามันมาด้วย คอยกันพวกกูไม่ให้รังแกสัตว์เลี้ยงมึงเองแล้วกัน" ติวเดินไปเปิดตู้หยิบกางเกงว่ายน้ำออกมาสองตัวโยนไปวางกับกองเดียวกับผ้าที่จะขนไปด้วย "กูเอาอยู่แล้วกัน" ติวว่า
จบการสนทนาแค่นั้น ติวเก็บมือถือแล้วขนของลงไปชั้นล่าง เขาเห็นแม่กำลังจัดโต๊ะอาหาร เลยทำเป็นมองผ่านไป
"น้องสอบติดโรงเรียนจังหวัดแล้ว เย็นนี้กลับบ้านมาฉลองให้น้องหน่อยนะ"
เสียงแม่พูดกับเขา ติวไม่แม้แต่จะหยุดฟัง ประจวบเหมาะกับที่ชายวัยกลางคนน่าเกรงขามหน้าตาดุดันในชุดไปรเวทกำลังเดินเข้ามา เขาเดินสวนออกไปอย่างไม่ยี่หระ
ติวพาธันออกไปกินไข่กระทะเจ้าเก่ากับน้ำเต้าหู้ ทั้งที่ไม่ค่อยเต็มใจจะกินเท่าไหร่ แต่ก็ยอมกินเงียบๆ ระหว่างรอจนกว่าจะถึงเวลานัด ติวขับรถกลับมาที่ตลาดให้ไอ้ธันอยู่ช่วยแม่ ส่วนเขาก็นั่งอยู่ในแผงนั่นด้วยเพราะไม่รู้จะไปไหน
"ไอ้ธัน" ติวที่กำลังกดเล่นเกมส์ในมือถือเงยหน้าขึ้นมองต้นเสียง
เขารู้สึกไม่ชอบหน้ามันตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็นหน้ามัน อาจจะเคยเจอกันบ้างแต่ยิ่งมาเจอกันตรงๆ ยิ่งมองยิ่งเกลียดขี้หน้า ธันที่กำลังทอนเงินลูกค้าหันไปมองคนเรียก "อ้าว ไอ้เติร์ก" ติวหันไปมองธัน เห็นแววตามันวาววับดีใจที่ได้เจอไอ้เหี้ยนั่น ยิ่งเห็นเขาก็ยิ่งหงุดหงิดเข้าไปอีก
เหมือนจะรู้สึกได้ว่ามีสายตาอาฆาตจ้องมา ไอ้เติร์กเลยเหล่ไปสบตาตอบ.. อ้อ ไอ้เหี้ยเกียร์ (GEAR = ฟันฟือง) เขารู้จักมันในชื่อนี้แล้วพอจะรู้ด้วยว่ามันเป็นคนคุมประพฤติไอ้ธันเพื่อนสนิทเขา แล้วเติร์กก็ไม่ได้สนใจมันอีก เขาเดินไปสวัสดีแม่ แล้วเรียกไอ้ธันออกไปคุยส่วนตัวนอกร้าน "มึงออกมากะกูแปบดิ" เขาหันไปหาแม่ธัน "แม่ๆ ยืมตัวธันซักแปบนะแม่" พูดห้วนๆ กับแม่ตามประสา
ยิ่งเห็นยิ่งรกอกเขาแปลกๆ ยังไงไม่รู้พิกล ติวมองไอ้ธันที่ดูกระตื้อรือร้นจะออกไปคุยกับไอ้ห่านั่น แมร่งดูดีใจจนเนื้อเต้นแล้วล่ะมั้งน่ะ ถึงหน้าตามันไม่ได้แสดงออกชัด แต่การกระทำนี่แมร่งโคตรชัดเลยสัส ทำท่าเหมือนหมาวิ่งกระดิกหางตามตูดไอ้เหี้ยเติร์กไปติดๆ
"ทำเป็นระริกระรี้! จะติดเป้งเหรอสัส" เขาบ่นอุบเบาๆ แต่แม่ก็ยังได้ยินแถมยังแอบหัวเราะกับคำพูดเขา ติวสะดุ้งหันไปมองแม่ธัน เขาตกใจที่แม่ได้ยิน นี่เขากำลังด่าลูกต่อหน้าแม่อยู่นะ
แม่สบตากลับด้วยสายตาอ่อนโยน "แม่ไม่รู้หรอกนะ ว่าโรงเรียนของเราน่ะเป็นยังไง" แม่พูดพร้อมกับหันทำอย่างอื่นไปด้วย "แม่รู้แต่โรงเรียนเรากับธันไม่ถูกกัน" ติวฟังแม่พูดเงียบๆ "ศักดิ์ศรีเหนือทุกอย่าง ไม่ว่าจะยังไงก็แล้วแต่" จนกระทั่งแม่หันมาสบตาเขาอีกครั้ง
"ในเมื่อเป็นแบบนั้นแล้ว ทำไมถึงได้คอยมาดูแลคนของฝั่งตรงข้ามอย่างธันล่ะ" ติวสบตาแม่ธัน ตอบอย่างไม่ต้องคิด "ไอ้พวกหะ.. สถาบันเค้าให้ผมคอยดูมัน มันอยู่ในความรับผิดชอบของผม"
แม่ธันหัวเราะเบาๆ "ศักดิ์ศรี .. เหนือทุกอย่างไม่ใช่เหรอ ทำไมถึงได้ยอมง่ายจัง" แม่ย้ำคำเดิมด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล
"แลกกับข้อตกลงบางอย่างที่ผมจะได้มั้งครับ" ติวตอบเสียงเนิบ แม่พยักหน้าคิดตาม
"งั้นแสดงว่าเราก็คงเป็นคนที่มีความรับผิดชอบมาก" ติวรู้สึกเหมือนแม่กำลังจะหลอกด่าเขาอยู่ยังไงชอบกล
แม่ยิ้มกรุ้มกริ่มมองติวอย่างไม่เชื่อ เธอรับรู้ได้ว่าเด็กคนนี้ตั้งใจดูแลลูกเขามากกว่าหน้าที่เสียอีก เลยเริ่มลดระยะห่าง "ธันน่ะ เป็นคนไม่ค่อยชอบพูด แต่สีหน้าเค้าแทบจะเป็นคำตอบสำหรับทุกอย่างได้เลยล่ะ"
'นี่ขนาดไม่ค่อยพูดนะเนี่ย ต่อปากต่อคำทีนี่เก่งฉิบ' เขาคิดในใจ
"คนที่ทำให้ธันระเบิดได้ แม่นับถือเลยล่ะ เพราะมันไม่ใช่นิสัยเขาเลย"
ประโยคนั้นทำให้ติวนึกย้อนไปถึงเมื่อหลายวันก่อนที่มันมีเรื่องกับไอ้กายรอบสอง ตอนที่ธันผลักอกตะโกนใส่แล้วชี้หน้าเขา
'มึงนั่นแหละมาเสือกอะไรด้วย! มึงเป็นพ่อกูเหรอสัส นี่เรื่องของกู! มันต่อยกู ไม่ได้ต่อยแม่มึง ไม่ต้องมาเป็นเดือดเป็นร้อนแทน!!'
"ถึงธันจะหัวแข็ง แต่เขาเป็นเด็กที่เรียบร้อยสำหรับแม่ ถึงเขาจะโตขึ้น แต่เขาไม่เปลี่ยนไปจากตอนเด็กเลย" แม่พูดไปยิ้มไป ติวคิดตาม สิ่งที่แม่กำลังบอกเขา คงจะหมายถึง เขาไม่ได้มีพฤติกรรมเหมือนอย่างวัยรุ่นทั่วไป ที่ก้าวร้าวขึ้นเรื่อยๆ 'แบบตัวเขา'
"จริงๆ ผมก็ไม่ได้อะไรกับเขาหรอก อ่า..แม่" ติวเรียกไม่เต็มปาก "มีแต่มันนั่นแหละ ตั้งแง่เป็นศัตรูกับผมลูกเดียวเลย" ..แถมเขายังเคอะเขิน ไม่รู้จะใช้สรรพนามอะไรแทนไอ้ธันดี ที่ติวตอบกับแม่แบบนั้นหมายถึงที่รู้สึกตอนนี้ แม้ว่าตอนแรกจะอยากกระทืบหน้ามันที่ทำไอ้กายเพื่อนเขาโคม่าก็เถอะ
"ปกติธันไม่ไว้ใจคนง่ายๆ .." แม่สบตาเขาแล้วระบายยิ้มออกมากว้างๆ ก่อนจะพูดต่อ
"..งั้นเขาคงไม่ปล่อยแม่ไว้กับศัตรูหรอก จริงมั้ย?"
แม่พ่นลมหายใจออกมาเบาๆ เหมือนได้ระบายเรื่องที่อยากพูดกับใครซักคนมานาน "ธันน่ะ เค้าไม่ชอบให้ใครมายุ่งกับเขามาก เขาแยกห้องนอนกับแม่ตั้งแต่จำความได้ แม้แต่เพื่อน สนิทกันยังไงก็ยังต้องมีช่องว่างให้เขาเลย"
นี่แม่กำลังจะว่าเขาเรื่องที่ตามติดชีวิตลูกชายเขาเกินไปแบบตอนแรกสินะ?
"แต่ถ้าคนไหนที่ทั้งทนเขาได้และเขาทนอยู่ด้วยได้ตลอดเวลา แม่คิดว่า.."
"..."
" ..คนนั้นคงจะเป็นคนพิเศษ เป็นคนที่ธันยอมรับ"
"..."
'คนพิเศษ' กับ 'คนที่มันยอมรับ'
ติวรู้สึกแปลกใจกับคำพูดของแม่และทำให้เขารู้สึกสงบลงจนลืมว่ากำลังหงุดหงิด นั่นด้วยสาเหตุอะไรเขาก็ไม่รู้ แต่การที่เป็นเรากลายคนพิเศษและเป็นที่ยอมรับของคนที่โลกหมุนรอบตัวเองจัดเหมือนไอ้ธันนี่มัน... อดใจเต้นไม่ได้เลยแฮะ
ทั้งหมดที่แม่พูดถึงธันให้ฟัง ทำให้ติวคิดตามเงียบๆ แม่ต้องการจะบอกอะไรกับเขาผ่านประโยคบอกเล่าพวกนั้นกันแน่ "แล้วเอ่อ ..แม่ เล่าให้ผมฟังทำไม" เขาถามออกไปตรงๆ แม่หันมาสบตาเขาอย่างจริงจัง
"แม่ไว้ใจเราได้ใช่มั้ย"
ติวไม่แสดงท่าทางโต้ตอบอะไร แต่กลับถามด้วยประโยคที่อาจมีน้ำหนักพอจะทำให้แม่ไขว้เขวได้ "แล้วแม่จะไว้ใจผมที่เป็นคนในสถาบันศัตรูลูกชายตัวเองได้ไง" ติวพูดด้วยท่าทีเรียบเฉยแอบซ่อนความรู้สึกพอใจอย่างบอกไม่ถูกนั้นไว้ลึกที่สุด
"แม่ว่าเราดูไม่เหมือนคนพวกนั้นเลยนะ" แม่พูดพร้อมกับหันไปพยักหน้าเรียกเขาให้มองตามสายตาแม่ไป เขามองตามกลุ่มนั้นที่กำลังเดินเข้าไปในตรอกเล็กๆ ซึ่งเขารู้ดีว่าตรอกนั้น มีไว้สำหรับเข้าไปเล่นยาโดยเฉพาะ
เขาหันกลับมาจ้องนิ่งมองขนมหม้อแกงอย่างเหม่อลอย แม่ธันมีบางอย่างในสิ่งที่พ่อแม่เขาไม่มี ใช่ว่าเขาจะโหยหาหรืออยากจะได้อะไรที่เป็นไปไม่ได้ ตลอดชีวิตที่ถูกตราหน้าไว้ว่าเลวนักหนา เดนนรกมาเกิด คนทั้งโลกรุ่มด่า ยังไม่เท่าคำนั้นที่หลุดมาจาก..
ติวน้ำตาตกใน เขาไม่สามารถปลดแอกเรื่องละเอียดอ่อนนั่นออกมาเป็นคำพูดแม้ซักนิดเดียว ทำได้เพียงแต่นิ่งยอมรับอย่างสุดทางหลีกหนี สิ่งเดียวที่แม่ธันมองเขาออกอย่างทะลุปรุโปร่ง ..อาจเป็นสิ่งเดียวที่เด็กมีปัญหาต้องการจากครอบครัวก็เป็นได้
'การยอมรับในตัวตน'
"แม่ฝากธันด้วยนะลูก" ดูเหมือนว่าการคุยกับแม่ไอ้ธันครั้งนี้ ทั้งสมอง และหัวใจของเขาต้องใช้งานหนักทีเดียว
"ครับ"
..และนั่นอาจจะเป็นจุดเริ่มต้นของอะไรบางอย่างก็ได้
***
หลังจากเติร์กเดินนำธันออกมาจากแผงผักมาไกลพอแล้ว เขาหยุดเดินแล้วหันมาคุยกับเพื่อน "ไหนบอกกูมาดิ หมาตัวไหนมันทำหน้ามึงเป็นงี้" เติร์กพูดแล้วรอฟัง ข่มอารมณ์เดือดดาลไว้ลึกๆ อย่างอดทน
"มันอยู่โรงบาล หรือมึงจะตามไปซ้ำมันล่ะ" ธันพูดเสียงเรียบ พิงตัวกับผนังปูน
"แล้วไอ้เกียร์มันทำไรมึงรึเปล่า" เติร์กถามดีๆ เขาอารมณ์เย็นลงมากหลังจากที่รู้ว่าเพื่อนส่งพวกเดนบดินเข้าโรงบาล พลางหยิบบุหรี่ขึ้นมาดูดแล้วพ่นควันตามลำดับ
ธันยักไหล่ "มันต่างหากเป็นตัวคอยห้าม" ธันหลุบตามองต่ำก่อนจะสบตาเติร์ก ที่เดินปรี่เข้ามาใกล้ "หมายความว่าไง"
"เพราะถ้ามีใครมาทำกู หรือว่ากูไปทำใคร มันจะเป็นคนโดนลงโทษไง" ประโยคนั้นทำให้เติร์กหัวเราะ แล้วตบบ่าเพื่อนอย่างแรง "งั้นสุดเหวี่ยงไปเลยมึง ดักอัดพวกเดนแมร่ง คนรับกรรมก็ตกอยู่กะพวกเดนด้วยกันเอง สะใจฉิบหาย!!!" เติร์กดูดบุหรี่เข้าอีกเต็มปอด
"กูไม่เคยคิดจะทำแบบนั้น" ธันตอบเสียงนิ่ง เติร์กหยุดหัวเราะแล้วกลับมาจ้องเพื่อนสนิท "นี่มึงลืมเหรอ ไอ้พวกเหี้ยมันทำอะไรกับพวกเรามั่ง" เสียงไอ้เติร์กเริ่มแข็งขืนขึ้นเรื่อยๆ
ธันถอนหายใจเฮือกเหลืออด "กูไม่ได้ลืม แต่มันใช่เรื่องของกูมั้ย"
"งั้นที่ไอ้วัฒน์ตายก็ไม่ใช่เรื่องของมึงใช่มั้ย?! ปล่อยผ่านไป อโหสิให้มัน ทำไมไม่บวชให้พวกมันด้วยซะเลยล่ะ!!!"
ประโยคนั้นทำเขากำหมัดแน่นจนมือเขียว "แล้วถ้ามันไม่เล่นยา มันจะตายห่ามั้ย ..บอกกูมาสิไอ้เหี้ยเติร์ก" ธันพูดเสียงต่ำในคออย่างเหลือดอด เขาจ้องไอ้เติร์กจนตาแดงก่ำ ดูเหมือนเรื่องนี้จะเฉียดจุดพีคของธันอยู่เหมือนกัน
"..." เติร์กตอบธันไม่ได้ เขาเดือดแต่ก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดี เขารู้ว่าเพื่อนเขาคิดอะไรที่ลึกมากกว่าแสดงอารมณ์โทสะออกมาแบบเขา เติร์กยื่นมือถือตัวเองส่งให้ธัน "มึงเอาของกูไปใช้ก่อน"
ธันมองไอโฟนห้า ไม่อยากรับแต่ก็ต้องรับ เพราะมันก็จำเป็นจริงๆ นั่นแหละ ธันมองมือถือในมือตัวเองก่อนที่ไอ้เติร์กจะหยิบชาร์จเจอร์ออกมาจากกระเป๋าส่งมาให้เขาด้วย
"อ้อ แล้วก็ มึงอย่าไปไว้ใจพวกมันมากแล้วกัน ไอ้พวกเหี้ยนั่น หึ! ถ้าไอ้เกียร์มันพุ่งเข้ามาต่อยกูได้ มันคงพุ่งมาแล้ว"
"อย่างมันไม่ยุ่งกับใครก่อนหรอก มีแต่มึงนั่นแหละที่จะพุ่งไปต่อยมัน" เติร์กฟังเพื่อนสนิทแก้ต่างให้ศัตรูก็หัวเสียอีกรอบ "รู้จักมันดีแล้วเหรอ? นี่ตกลงมึงคบกูหรือคบมันเป็นเพื่อนอยู่กันแน่"
"นี่มึงเป็นเหี้ยอะไรมากปะ จะไปไหนก็ไปซะไป กูรำคาญแล้ว" ธันไล่เติร์กอย่างหมูอย่างหมา เพื่อนสนิทจ้องหน้าเขาก่อนจะหันหลังเดินหนี ธันถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกที่มันไปได้ซักที
เติร์กที่กำลังเดินห่างออกมาเรื่อยๆ เอาแต่คิดว่าเพื่อนตัวเองกำลังจะเปลี่ยน ถ้ามันแปรพรรคเขาคงรู้สึกเหมือนถูกแทงข้างหลัง แล้วยิ่งตอนที่มันแก้ต่างไอ้เหี้ยเกียร์กับเขายิ่งรู้สึกเหมือนไอ้ธันเริ่มให้ความสำคัญกับมัน
เขารู้สึกเหมือน 'กำลังจะถูกแย่งเพื่อน'
เติร์กกัดฟันกรอดพยายามข่มอารมณ์อย่างที่สุดไม่ให้เดินกลับไปต่อยกับไอ้ฟันเฟืองนั่นตอนนี้
...
สิ่งที่ทำได้มีเพียงแค่รอเวลานั้นมาถึง
เขาต้องได้กระทืบไอ้เหี้ยนี่เร็วๆ นี้แน่!!
TBC.
ตอนนั้นก็คิดว่าตอนนี้จะน่าเบื่อ พอย้อนมาอ่านเองรู้สึกอบอุ่นดี :-[
เจอกันตอนหน้าจ้า
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4:
-
ชอบๆ มาอีกเยอะๆ ค่ะ ^^
-
รอนะคะ ขอบคุณที่เอามาลงใหม่ค่ะ :mew1:
-
:z2:
-
ติดตามๆ
+ 1 ให้ครับ
-
:pig4:
-
โอ้ยยยย รักคุณแม่ของธัน ความเข้าใจความห่วงความรักที่แม่แสดงออกมา เป็นคุณแม่ที่แกร่งและรู้เลยว่าโอบอ้อมอารีสุดๆ :กอด1:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
รออ่านตอนต่อไปจ้า
ดีใจที่กลับมา :L2:
-
ชอบแม่ธัน
-
ตอนที่ 8 ฝ่ามือศัตรู
หลังจากที่ธันเดิมกลับมาที่แผงผัก เขาก็ไม่เจอไอ้ติวแล้ว ธันขมวดแอบย่นคิ้วก่อนจะเดินไปนั่งกับแม่ ทีเขาหายแมร่งตามเป็นหมา ที่ตัวเองจะไปไหนไม่เห็นจะบอก แม่สังเกตุเห็นเลยบอกสิ่งที่เขากำลังคิด
"ตะกี้ติวเพิ่งถามว่าแกชอบกินอะไร สงสัยจะออกไปซื้อข้าว" ธันดึงหน้าตึงทันทีที่ฟังจบ "มันเพิ่งพาไปกินไข่กระทะมาเมื่อเช้านี่เอง" จะขุนอะไรกูนักหนา
แม่อมยิ้มมองลูกชาย ดูเหมือนศัตรูที่คิดว่าร้ายนักหนาจะไม่ได้เป็นอย่างที่คิด ถ้าถอดชุดนักเรียนที่แบกรับศักดิ์ศรีของสถาบันเอาไว้ พวกเขาก็เป็นแค่เด็กธรรมดาสองคนเท่านั้น
ซักพักติวเดินกลับมาพร้อมกล่องข้าวสามกล่อง แกงถุงอีกสองถุง ธันหันไปมองตาม "นี่มึงซื้อมาเผื่อหมาหลังตลาดรึไง ซื้อมาทำไมเยอะแยะ" ติวชูถุงข้าวแกง "เออ อันนี้เผื่อหมาที่กำลังเห่าอยู่" ธันจ้องหน้านิ่ง ก่อนจะหันไปขายผักให้กับแม่บ้านที่กำลังส่งมาให้เขาใส่ถุง
ติวขอชามจากแม่ แกะถุงแกงเทใส่ ทันทีที่ธันได้กลิ่นแกงพแนงสุดแสนจะโปรดปราน อยากจะหันไปมองใจจะขาดแต่ก็ต้องทำเป็นไม่สนใจ ติวเปิดข้าวกล่องทั้งสามพร้อมกับเรียกแม่มากทานด้วยกัน
"ตามสบายเลยลูก" แม่บอกให้พวกเขากินก่อนเลย ธันทำอ้อยอิ่งเดินไปเดินมา จัดนู้นจัดนี่ไปเรื่อยเหมือนรอให้ไอ้ติวเรียกก่อน ทำไมเขารู้สึกอยากจะหยิ่งขึ้นมายังไงก็ไม่รู้ สงสัยเพราะทุกทีมันจะเป็นคนบังคับเขาเกือบทุกเรื่อง ถ้าคราวนี้เดินเข้าไปกินเองมันก็นะ..
ติวตักข้าวเข้าปากชายตามองไอ้ธันที่ทำลีลาอยู่ 'เล่นตัวอยู่ได้นะมึง' เขานึกแล้วก็อดขำในใจไม่ได้ ถึงอย่างนั้นเขาก็ไม่ได้เรียกธันทันที ตักแกงพแนงเข้าปากงาบๆ คนเดียว
"มึงไม่กินใช่มั้ย แกงจะหมดแล้วนะ" ติวพูดหลังจากซดน้ำแกงกินได้สามสี่ช้อน ธันรู้สึกได้ว่าท้องกำลังร้องเรียกแกงพแนงให้เข้าไปเติมเต็มที่ว่างในกระเพาะ ซึ่งมันเป็นอะไรที่ทรมานมาก ธันเดินเข้าไปในแผง นั่งลงจ้องน้ำแกงกะทิข้นๆ ไม่วางตา มือควานหาช้อนแล้วบรรจงตัก ติวลอบยิ้มมองคนตรงหน้าที่แมร่งเปลี่ยนเป็นคนละคนกลายเป็นงูเชื่องๆ ขึ้นมาเลย สงสัยเขาต้องถามแม่เยอะๆ ว่ามันชอบอะไรอีก จะได้มีของล่อ
'แกงกะทิธันชอบมาก นานๆ แม่จะทำซักครั้ง กะทิก็แพง เวลาแม่ทำให้กินทีนึงก็ใส่แต่มะเขือ น้ำก็ไม่ข้นเพราะทำไว้กินหลายวัน หมูไม่ค่อยมีใส่หรอก'
"..."
ติวมองธันที่กำลังตักแกงกินตาเป็นประกายแล้วรู้สึกใจไหววูบแปลกๆ ..
ไม่รู้ทำไมเขาถึงรู้สึกหดหู่กับการกระทำไอ้สวะนิมิตนี่ นั่นแค่แกงธรรมดาๆ ทำไมคนตรงหน้าถึงทำท่าเหมือนกำลังกินหูฉลามน้ำแดง แล้วยังก้มหน้าก้มตากินอย่างกับไม่เคยกินมาก่อน ..ด้วยแววตาสุกใส ไม่หม่นหมองและนิ่งเฉยเหมือนทุกที นี่เป็นครั้งที่สามแล้วที่เขาเห็นปฏิกิริยาที่แตกต่างจากปกตินิสัยของมัน
ติวจ้องนิ่งจนกระทั่งธันซัดแกงพแนงจนเกลี้ยงอย่างลืมตัว หมดชามนั่นแหละธันถึงได้รู้สึกตัวว่ากำลังถูกมอง
ธันเงยหน้าสบตาติวอย่างเผลอตัว แววตาประสานกัน ต่างคนต่างสงสัยในความรู้สึกตัวเอง เหมือนมันเป็นแค่จุดเริ่มต้นเล็กๆ พวกเขาต่างไม่รู้ว่ามันคืออะไร
"มองKไร" ธันถามเสียงเรียบแบบปกติที่สุด
แม้ว่าธันจะเป็นคนพูดก่อน แต่ก็เป็นคนที่หลบสายตาก่อนด้วย ทำทีหยิบจานไปล้าง แต่ติวก็ยังมองตามไม่วางตา พอดีเสียงโทรศัพท์ดังขัด นั่นแหละที่ทำให้เขาละสายตาจากไอ้ธันได้ในที่สุด
เขาหยิบขึ้นมารับสายไอ้ดำ มันโทร.ตามหลังจากที่พวกเขาถึงสระที่สโมสรกันแล้ว พอวางสาย เขาก็ไหว้และบอกลาแม่ ขอตัวธันกลับคืนเข้าในการปกครองของเขาเองต่อ
พอออกมาจากตลาดได้ซักพัก ธันที่นั่งอยู่ข้างคนขับก็ผล็อยหลับไป ท่าทางจะเหนื่อย ติวขับรถช้าๆ เรื่อยๆ เพราะอยากให้มันได้พักผ่อนให้เต็มที่ก่อนลงสระ เขาคลายมือจากพวกมาลัยรถมาลดความเย็นแอร์ เบาเพลง ก่อนจะเอื้อมมือมาหมายจะลูบเบาๆ ที่ปอยผม เขาชะงักกลางอากาศ ก่อนจะชักมือกลับเมื่อรู้ตัวว่ากำลังจะเผลอทำอะไร ติววางมือคืนลงบนพวงมาลัยอย่างสับสน
ธันรู้สึกตัวตอนที่รถจอดสนิท เขาปรือตามองไปรอบๆ ก่อนจะหันกลับมามองที่ไอ้ติวอย่างข้องใจ "ที่ไหนเนี่ย"
ติวหันมาตอบ "สโมสรทหารบก"
ธันย่นคิ้ว "มาทำไม" ติวไม่ตอบแต่เปิดประตูลงจากรถลงไปหยิบถุงกระดาษหลังรถ ธันถอนหายใจก่อนจะลงตามไป
ธันหน้าซีดหยุดชะงักทันทีที่เห็นผืนน้ำใสสีฟ้าที่กำลังกระเพื่อมเป็นประกายตรงหน้า ..
ติวเดินน้ำลิ่วท่ามกลางเสียงร่างกระทบน้ำกับเสียงโหวกแหวกที่เรียกชื่อเขา "เฮ้!! เชี่ยติวมาแล้วเว้ยๆ" ทันทีที่วางถุงกระดาษ ไอ้พวกเวรก็วิ่งกรูกันเข้ามาพลักเขาลงน้ำ แล้วก็เฮกันอีกอย่างสนุกสนาน ก่อนทุกเสียงแทบจะหยุดเมื่อเห็นไอ้ธันเดินตามเข้ามา
ทุกคนเงียบกริบมองตามเขาที่เดินมานั่งริมสระเงียบๆ ติวเห็นท่าไม่ดี เลยขึ้นจากสระเดินไปหาธัน "มึงไปเปลี่ยนเสื้อผ้าไป" ติวหยิบกางเกงว่ายน้ำในถุงโยนให้เขา ธันสบตากับพวกเดนที่เหลือ ไอ้พวกนั้นก็ยังจ้องเขาอยู่ดี ธันเลื่อนสายตาไปมองแผ่นน้ำสีฟ้าใสก่อนจะกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก "ไม่อ่ะ พวกมึงเล่นกันไปเถอะ" ธันตอบอย่างไม่เต็มเสียงนัก สายตาที่สบกับติวเจือความเว้าวอนอยู่บ้างเล็กๆ
ติวจิ๊ปากไม่พอใจหน่อยๆ แมร่งจะอะไรนักหนา ดูออกว่าว่ายน้ำไม่เป็น เขาก็จะช่วยสอนให้นี่ไง แล้วมันแมร่งจะกลัวทำห่าไร พวกเขาก็อยู่กันเต็มสระ ถึงจะศัตรูแต่ใครจะปล่อยให้จมน้ำตายต่อหน้าวะ
"มาเหอะน่า!" ติวคว้าข้อมือลากธันไปเปลี่ยนเสื้อผ้าโดยไม่คิดจะฟังอะไรต่อ ธันกลืนน้ำลายมองน้ำสีฟ้าอีกครั้ง นั่นทำให้เขาเข่าอ่อนอย่าว่าแต่แรงจะขัดขืน แรงจะเดินก็แทบไม่เหลือแต่ก็ต้องพยายามทรงตัวไว้ไม่ให้ล้มลงไปกองต่อหน้าเดนบดินทร์ทั้งฝูง..
...
'มาสิไอ้เด็กเวร ..'
...
เสียงในความทรงจำจากส่วนที่ลึกที่สุดในจิตใจค่อยๆ ถูกรื้อคืน.. ธันใจกระตุกวาบเมื่อจ้องลึกลงไปที่กระเบื้องด้านล่าง
ในเวลาเดียวกันนั้นจากมุมต่าง พวกไอ้ดำมองตามหลังสองคนนั้นอย่างอึ้งๆ 'ไอ้ติวแมร่งเอาอยู่จริงด้วยเว้ย'
****
ตอนนี้ทั้งเขาและไอ้เชี่ยติวใส่กางเกงว่ายน้ำเรียบร้อยแล้ว เขาเพิ่งรู้ว่าไอ้เชี่ยติวนี่ท่าทางจะมาที่นี่บ่อย ทุกคนที่ผ่านไปมาต้องทักมันทุกคนไม้เว้นแม้แต่นายทหารที่ทำความสะอาดห้องอาบน้ำอยู่
ไอ้ติวเดินไปขึ้นแผ่นบาร์แล้วกระโดดน้ำ เสียงน้ำแตกซ่านแทรกกับเสียงเฮของพวกมันที่โฮ่ร้องกันอย่างสนุกสนาน เขายังยืนนิ่งไม่ขยับตั้งแต่เดินมาถึงสระ ธันพยายามมองหาส่วนที่คิดว่าขาน่าจะหยั่งถึงพื้นสระ
"ไอ้ธัน"
เขาหันไปมองตามเสียงเมื่อรู้สึกได้ว่ามันไม่ใช่เสียงที่เขาคุ้นเคย ไอ้เก้ากวักมือเรียกเขา "โดดเลยมึง โดดมาๆๆ" มันเรียกเขาอย่างเป็นกันเองสุดๆ ซึ่งหาได้ยากในหมู่ศัตรู แต่ก็นั่นแหละยิ่งดูเป็นมิตรมากเท่าไหร่..เขาจะปฏิเสธยังไงล่ะวะทีนี้!
"กู.." ธันอึกอักอย่างเห็นได้ชัด พยายามหันไปสบตาไอ้ติว จากที่มันหัวเราะร่าเล่นน้ำเกาะอยู่ขอบสระกำลังสนุกได้ที่ก็เริ่มย่นคิ้วสงสัย..
ตู้ม!!!
ยังไม่ทันได้พูดอะไรต่อ ไอ้ทัดโผล่มาจากไหนไม่รู้ พลักไอ้ธันกระเด็นไปกลางสระ ทุกคนเฮลั่นกันอย่างสนุกสนานโดยไม่ทันได้สังเกตุร่างหนึ่งที่แข็งทื่อและกำลังจมลงสู่ก้นสระเรื่อยๆ ..
แทบจะทันทีที่ธันถูกพลัก ติวพุ่งตัวแทบจะแหวกน้ำเพื่อให้ไปถึงร่างนั้นให้เร็วที่สุด
'ไอ้เด็กเวร.. ไอ้โง่เอ้ย เรื่องง่ายๆ มึงก็โง่'
ตู้ม!
ร่างเด็กน้อยอายุราวสี่ห้าขวบปลิวไปตามแรงส่งจากฝ่าเท้าชายขี้เมาพลัดตกลงไปในคลอง ทุกอย่างเหมือนภาพช้า ภาพท้องฟ้าสีหม่นในวันนั้นยังตราตรึงอยู่ในความทรงจำ ภาพใบหน้าชายขี้เมาที่กำลังหัวเราะอย่างสะใจ ก่อนที่ทุกอย่างจะพร่าเบลอเมื่อร่างตกลงและถูกกลืนลงสู่ผิวน้ำ เด็กน้อยตัวแข็งเหมือนถูกจับมัด มองผืนน้ำที่เริ่มมืดลง..
..ดำดิ่งสู่เบื้องล่าง..
ทันใดนั้นมือหนาฉวยมือเขากระชากไปพร้อมๆ กับความทรงจำและความรู้สึกเดิมที่เคยมีอยู่ในเหตุการณ์ที่เลวร้ายที่สุดในชีวิตของคนๆ หนึ่ง .. เหมือนถูกต่อเติม มือหนาและเย็นเฉียบกลับทำให้เขารู้สึกอบอุ่นและปลอดภัยอย่างน่าประหลาด
..และคงไม่มีสิ่งใดในโลก ที่ทำให้เขาวางใจเท่าฝ่ามือนี้ได้อีก
ติวว่ายน้ำด้วยมือข้างเดียวเพื่อพาอีกร่างขึ้นสู่ผิวน้ำ ใช้แข็งแกร่งโอบรอบคอลากธันเป็นทุ่นลอยน้ำไปขอบสระ ก่อนจะแบกร่างเขาปีนขึ้นคอนโดแล้วพาไปวางกับพื้น
ติวตบแก้มปลุกรั่ว ตามมาด้วยเขย่าร่างเขาอย่างแรง ธันรู้สึกตัว แต่ไม่มีแรงขยับ เขาทำได้แค่ค่อยๆ ลืมตาเท่านั้น
..ภาพเบื้องหน้า ใกล้แค่คืบ.. แสงแดดบ่ายส่องลอดไรผมคนตรงหน้าราวกับมันเรืองแสงได้ แววตาตื่นตระหนกกว่าทุกทีจ้องลึกสบลงมา
..แล้วทำไม .. เขาหลบสายตานั้นไม่ได้เลย
ไม่เคยมีเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นตลอดชีวิตของเขา เขาเป็นคนระมัดระวังตัวแน่นอนว่าเรื่องนี้ไม่มีทางเกิดขึ้นง่ายๆ พวกที่สนิทกันรู้ดีว่าอะไรควรเล่นไม่ควรเล่นกับเขา..แม้แต่ไอ้เติร์กที่สนิทที่สุดก็ยังไม่กล้า ถึงโอกาสพลาดท่าจะมีน้อยก็ตาม ก็แล้วไงล่ะ ในเมื่อมันก็เกิดขึ้นแล้วในครั้งนี้
ในเมื่อเขาวางใจในฝ่ามือศัตรูไปแล้ว..
TBC
(ตอนนี้สั้นหน่อยนะ เพราะต้องตัดที่ตรงนี้พอดี :z3: )
หายไปสองวัน ช่วงนี้เครียดๆ เลยไม่ได้แวะมาลง เลาขอโทดดด :sad4: :sad4:
ตอนนี้เริ่มมีหวั่นๆ มั่งละเว้ยย สู้เข้าติว น้ำเซาะหินกร่อน สู้เว้ยสู้ 5555+ :impress2:
-
:pig4: :pig4:
-
ใจทั้งคู่เริ่มหวั่นไหวแล้วละ มองหน้า หรืออยู่ใกล้
ไม่แน่ใจตัวเองว่าทำไมมีอาการแปลกๆ
เอาใจช่วยทั้งคู่นะ
:really2:
-
:sad4:ไม่อยากให้มีมาม่าเลย สงสารธันมาก :mew2:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
มาอีกเยอะๆ :call:
-
สงสารธันเลยอ่ะ มีพ่อขี้เมาแน่ๆ
-
ตอนอ่านชื่อตอน ในหัวคิดแต่เรื่อง 18+ 55555555555555 :z1:
-
มาต่อไวๆน้า :hao5:
-
ค่อยๆใกล้กันขึ้นไปอีก รออ่านตอนต่อไปน้า คนเขียนสู้ๆ
-
อ่าว พิมพ์เลขตอนผิด เพิ่งเห็น :a5:
-
รอติดตามต่อค่ะ อ่านทีเดียวรวดเลย เพลินดี
:pig4:
-
มาต่อไวๆ นะ :L2:
-
ตอนที่ 9 รอยยิ้มสองอารมณ์
"เอ้า!!!!!!"
เคร้ง!!!!
เสียงจากแก้ว และเสียงโลหะจนกันเสียงดังก่อนจะเงียบหายไป แทนที่ด้วยเสียงกลืนน้ำอย่างกระหาย ก่อนก้นแก้วกับเหยือกเหล็กจะกระแทกกับโต๊ะจนสนั่นดังไปทั่วร้าน ในขณะเดียวกันนั้นอีกสถานที่หนึ่ง เสียงแอร์เก่าๆ กับลมที่แทบไม่เหลือความเย็นในรถเก๋งยุโรปเคยแพง สภาพมันดูไม่ค่อยต่างจากเจ้าของที่กำลังขับมันอยู่ ภายในนั้นมีคุณนายนั่งอยู่ด้านข้าง และข้างหลังมีเด็กวัยกำลังเป็นสาวกอดอกเชิดหน้ามองออกไปนอกหน้าต่าง และอีกมุมหนึ่ง ..เป็นคนที่กำลังพยายามปั้นหน้าให้ดูเหมือนมนุษย์ที่สุดเท่าที่ความรู้สึกจะทำได้ ทั้งที่ปกติแล้วมันคงจะไม่ใช่เรื่องยากอะไร ถ้าหากว่าไม่ได้นั่งอยู่ตรงนี้
สี่คนภายในนั้นหันหน้าไปคนละทิศละทาง ทั้งที่ดูเหมือนว่าวันนี้เป็นวันดี ..พวกเขามาฉลองกันภายในครอบครัวเนื่องด้วยโอกาสน้องสาวคนเล็ก สอบติดโรงเรียนชื่อดังที่ติดอันดับของระดับประเทศได้ ในลำดับที่ดีเยี่ยม
.. อันดับหนึ่งของจำนวนคนที่มาสอบร่วมหมื่น
จะบอกว่าผิดกับลูกชายที่ไม่น่ามาเกิดนี่ก็ได้
"วันนี้ตูนอยากไปกินอะไรลูก" เสียงทุ่มต่ำดังมาจากเบาะคนขับ ตามมาด้วยรอยยิ้มของคุณนายเบาะข้างๆ ที่ส่งยิ้มมาให้เธอที่นั่งข้างกันกับเขา ในแววตานั้นไร้เงาของลูกชายอย่างสิ้นเชิง
เธอที่กำลังมองไปนอกระจกรถหันหน้ามาถามคุณแม่ของเธอด้วยน้ำเสียงสดใส "ไปร้านเซนกันนะคะ นะคะ หนูอยากกินอาหารญี่ปุ่นลดความอ้วนอยู่พอดีเลย นะคะพ่อขา" ตูนจับแขนพ่อพลางเขย่าอ้อนอย่างน่าเอ็นดู
คุณพ่อของเธอหัวเราะร่าหลังจากที่ปล่อยให้ลูกสาวเอาแต่ใจได้หนึ่งวัน แม้ว่าค่าอาหารที่ร้านเซนแค่มื้อเดียว ก็กร่อนเงินเดือนข้าราชการทหารยศสูงไปเกือบทั้งก้อน ..แต่แล้วไงล่ะ ลูกสาวคนเก่งต้องการ พ่อให้ได้เสมอ
.. ครอบครัวนี้จะเป็นครอบครัวสุขสันต์มากกว่านี้ ถ้าไม่มีลูกชายไม่ได้เรื่องอย่างเขา แต่ก็ช่วยไม่ได้นะ ขนาดแม่แท้ๆ เคยพยายามกินยาขับเลือดไล่มารหัวขนอย่างเขาออกถึงสามครั้งเมื่อตอนที่ยังไม่พร้อมจะมีลูกคนแรกไม่สำเร็จเอง ขอโทษที พอดีเขามันตายยากมาตั้งแต่ในท้อง เลยเป็นมารความสุขครอบครัวอย่างทุกวันนี้นี่ไง หึ ก็สมควรแล้ว
โลกของเขามันไม่สวยนักหรอก พ่อแม่ให้เลือดเนื้อก็ดีแค่ไหนข้อนี้เขารู้ดี เขาไม่เคยนึกเนรคุณ เพียงแต่บางอย่างที่เขาต้องการจากพวกท่าน ไม่ตรงกับที่พวกท่านต้องการจากเขาก็เท่านั้น ติวนิ่งงัน ตกอยู่ในภวังค์ความคิดได้ไม่นาน เสียงทุ้มก็สอดแทรกเข้าโสตประสาทให้ได้ยิน
"ก็ยังดี.. ยังมีลูกดีๆเหมือนคนอื่นเขาบ้าง" ติวระบายยิ้มรับในส่วนของความหมายตรงกันข้ามที่คนพูดเค้นมันออกมาจากไรฟัน คุณนายยกมือขึ้นลูบไหล่นายทหารยศสูงสามีเธอเชิงห้ามปรามขอให้อย่าให้พูดเรื่องนี้ต่อ
แต่มันช้าไปแล้ว
"ลูกสาวเรียนเก่ง ลูกชาย...หึ เก่งจริงๆเรื่องสร้างปัญหา สร้างความด่างพร้อยให้ตระกูล" เสียงทุ้มต่ำยังคงพูดออกมาอย่างไหลลื่น "..ทำอะไรไม่เคยสนหน้าพ่อหน้าแม่"
"..." เขากดกำปั้นลงบนหน้าตักอย่างอดกลั้น
"สงสัยจริงๆ ชาติก่อนทำเวรทำกรรมอะไรมา"
"..."
บทอารมณ์ระหว่างพ่อกับลูกชายขาดช่วงไปเมื่อคุณนายชวนคุยเรื่องอื่น เธอลอบมองลูกชายด้วยหางตาอย่างหวั่นใจ แต่ก็ยังพยายามชวนสามีและลูกสาวคุยด้วยรอยยิ้ม ไม่นานนัก พ่อก็วกกลับมาเรื่องเดิมเหมือนจงใจพูดให้คนเบื้องหลังเหลืออด
"ทำไมสิ่งที่เกลียดที่สุด มันต้องมาอยู่ใกล้ๆ ฉันด้วย ทำไมต้องมาเกิดกับลูกในไส้"
"..."
"..."
นี่ยังระดับอนุบาล ถ้าเทียบกับที่ได้ยินมาตลอดชีวิต มากกว่าพูดยังโดนมาแล้วทั้งนั้น ติวทำเป็นทำหูทวนลมไม่ได้สนใจอะไรมากนัก แม้จะรู้สึกแค่ไหน เขาก็ซ่อนรอยแผลลึกในใจได้อย่างแนบเนียนในส่วนที่ลึกที่สุดแล้วปกปิดมันด้วยสิ่งที่แสดงออกมาตรงข้าม
ติวสบตาพ่อผ่านกระจกมองหลังด้วยแววตาใบหน้าฉาบรอยยิ้มเย้ยยัน "ถ้าการที่ผมไม่ได้เป็นไปตามที่ท่านนายพลต้องการแล้วแปลว่าผมเลว.." ติวยิ้มมุมปากอย่างสบายใจที่สุดในชีวิต "..ผมเลวได้ยิ่งกว่านี้แน่" ติวยิ้มเยาะ "อ้อ ..ถึงท่านจะใช้อำนาจอะไรกับใครก็ได้ แต่ไม่ได้กับผม เพราะผมมันลูกนอกไส้ของท่านนี่ครับ"
"หุบปาก!!! ไอ้เดรัจฉานเนรคุณ!!" เสียงกร้าวระเบิดโทสะเริ่มปะทะ
"หึ เดรัจฉานหรอ แล้วเลือดเดรัจฉานเลวๆ นี่ของใคร!!" ติวสวนกลับบุพการีอย่างร้ายที่สุด บรรยากาศในรถเริ่มมาคุสุดๆ คุณนายยังคงพยายามลูบไหล่ เขย่าแขนสามีให้พอ พลางหันมาปรามลูกชายว่าให้หยุด เธอไม่แม้แต่จะมีเสียงเล็ดห้ามออกมา เธอรู้ว่าถ้าเธอพูด เธอจะโดนลูกหลงไปด้วย ส่วนลูกสาวคนเล็กคนดีของพ่อ เธอเบ้ปากเบ้หน้าหนีด้วยความเบื่อหน่ายสุดจะทน สงครามน้ำลายยังคงดำเนินต่อไปโดยไม่มีใครยอมลงให้ใครทั้งสิ้น ..เหมือนสาดเชื้อเพลิงเข้าใส่กัน
เหมือนคนสูงวัยกว่าจะสิ้นความอดทน เขาหักพวงมาลัยรถลงไหล่ทางอย่างกระทัน ลงจากรถด้วยอารมณ์เกรี้ยวกราดกระแทกประดูรถปึงปัง ลงจากรถมากระชากคอเสื้อลูกชายเหวี่ยงออกมานอกตัวรถ
"เดรัจฉานอย่างมึง จะเรียกว่าลูกยังเสนียดกูด้วยซ้ำ!!!!!"
เจ้าของผมสีดอกเลาสูงวัยกว่ามากผลักลูกชายที่เพิ่งถูกตราหน้าว่าเดรัจฉานลงกับพื้น แล้วเดินอาดๆหวังจะเข้าไปกระทืบซ้ำ ถึงจะอย่างนั้นติวไม่คิดแม้แต่จะต่อสู้พ่อบังเกิดเกล้า เขาเอาแต่งอตัวยกมือขึ้นป้องหัว.. พร้อมรอยยิ้ม เป็นรอยยิ้มสมเพชตัวเองที่เจ็บปวดใจ...อย่างที่สุด
...
หลังจากที่ปล่อยให้พ่อกระทืบจนพอใจแล้ว เขาได้อิสระกลับคืนอีกครั้ง ติวพยุงตัวลุกขึ้นแล้วเดินย้อนกลับเข้าไปในตลาดซึ่งมันไม่ได้ห่างกันมาก แถวนั้นพอมีพรรคพวกของเขาอยู่บ้าง คงวานให้มันไปส่งที่บ้านเขาได้ แล้วค่อยขับรถไปร้านเหล้าที่นัดก๊งกับพวกไอ้ดำได้ อย่างถามนะว่าสภาพนี้จะไปทำไม เพราะสภาพนี้แหละ ถึงได้ต้องไป
"เย้วๆ เชี่ยติวไปฟัดกับหมาที่ไหนมาวร้าาาาาาา เยี๊ยววววว" พอมาถึงไอ้หินลูกอีติ๋มท่าทางเมาแอ๋ก็เริ่มหอนก่อนใครพวก ยังพอมีพวกที่ยังไม่เรื้อนอีกหลายคนเข้ามาพยุงเขาเข้าไปนั่ง เขากวาดตามองจ้องแต่ละคนที่รอคำตอบจากเขา และพร้อมไปไฝว้กับคนที่ทำให้ตัวเองมีสภาพแบบนี้ แต่ขอโทษทีเถอะ "..ฟัดกับพ่อกูมา ไม่ใช่หมา"
ไอ้ติ๋มสะอึกและเงียบกริบในบัดดลเกือบสร่างเมาเลยทีเดียว
ยังไม่ทันทีติวจะเล่าไรต่อ เสียงที่เหมือนจะคุ้นแต่ไม่คุ้นก็ดังแทรกขึ้น
"เวร้ยยยยยย พวกเมิงงง จะฟังที่กูวล้าววต่อปะเนี่ย"
ติวหันไปตามเสียงทันที
ไอ้ธัน!!
ฉิบหาย!!! เรื้อนกว่าหมาอีก!!
หน้ามันตัวมันแดงเหมือนกำลังจะระเบิด ตาเยิ้มหวานเจี๊ยบ พร้อมกับลอยยิ้มลอยๆ อย่างกับคนติดกัญชา
"สัส พวกมึงตัวไหนมอมมันขนาดนี้เนี่ย"
ปายกลืนน้ำลายมองไอ้ธันแล้วตอบ "มันมอมตัวเอง มึงเห็นขวดนั้นมั้ย" ไอ้ปายชี้ไปที่แบล็กเลเบิ้ล "มันกระดกเพียวๆ เป็นน้ำเลย"
ติวหน้าเอ๋อสตั๊นไปชั่วขณะ เฮ้ย... ขนาดนั้นเลยเหรอวะ
"ยัง ยังมึงยังไม่จบ แดกหมดนั่นมันยังไม่เมา" ไอ้เสกเล่าบ้าง มันพูดหน้าตายสุดๆ "มึงก้มไปดูใต้โต๊ะ"
เขาจ้องตาค้างตอนเปิดผ้าคลุมโต๊ะเห็นลังเหล้า.. ก่อนจะหน้าซีดโดยไม่ได้ตั้งใจ ภายในลังนั้นมีแบล็กเลเบิ้ลขวดเปล่าประมาณสี่กลม...
เรดอีกสองกลม.. ฟูลมูนเกลื่อนวางเป็นภูเขา
"พวกกูกินกันทั้งวงยังไม่ถึงสองกลมเลย" ไอ้ดำสมทบ ก่อนจะยกแก้วน้ำโซดาเปล่าซดแก้เซ็ง
"โอ้ยยยยยยยอ้ายเหี้ยยยย พวกมึงจาไปคิดไรให้ม้ากกว้า แดกเสร็จก็วิ่งเดร้เอ๋ วิ่งงง ฮ่า!!!!" ธันพูดเสียงยานคอแทบพับแล้วระเบิดหัวเราะลั่น
...
ติวเงียบกริบ เขารู้เลยว่าไอ้พวกนี้ไม่หารแน่นอน หมายความว่าค่าน้ำมื้อนี้เขาต้องเป็นคนจ่ายแม้ว่าจะไม่ได้กินซักเหล้าหยดเลยก็ตาม ไม่ทันไรไอ้พวกเหี้ยก็หันมามองที่เขา
"เออๆ กูจ่ายเอง" ติวตัดปัญหา
"ก็ดี เพราะกูไม่จ่ายแน่ๆ กูแดกได้สองแก้ว ไอ้ห่านี่คนเดียวล่อเกือบครึ่งกลม"
"โจบด้ายยางวะแสรดด ฟังมะฟังมา มาฟัง ฟังกูต่อ ฟังๆๆๆ" ธันพูดไปโยกแยกทรงตัวไม่ได้ ร่วงไปซบไอ้ทัดทีก็เด้งขึ้นมาใหม่ แล้วก็ร่วงไปซบไอ้ดำอีกทีแล้วก็เด้งตัวขึ้นมาอีก
"ไอ้เชี่ยนี่ก็อะไรไม่รู้ จะพูดห่าไรนักหนา ตอนไม่เมา ไม่เห็นกล้าเห่าอะไรเลย" ติวบนอุบก่อนจะยกแก้วของไอ้ทัดขึ้นมากิน
ปายวางมือลงบนบ่าเพื่อนแล้วบอกเขา "มึงลองฟังที่มันพูด แล้วมึงจะรู้ว่าทำไมพวกกูไม่ห้ามมันแดกเหล้า"
"...?" ติวเลิกคิ้วมองหน้าปาย ก่อนจะหันไปสบตาพวกในวงที่อยู่ๆมันก็เงียบพร้อมกันโดยมิได้นัดหมาย
"พร้อมฟางกูวต่อแล้วใช่ปะ มาๆ กูวล้าวต่อๆ.."
"..."
"...พอพ่อแท้กูวติดคูก แม่กูวก้อมีผัวหม่าย"
"..."
"ไอ้เหี้ย!! ไอ้เหี้ยน้านวันๆ ก้อม่ายทำห่าอะไร!! แดกแต่ล่าว แดกตั้งแต่กูจามความด้ายยย"
"..."
"มันตบแม่กูว ซ้อมแม่กูทู้กกวัน แม้งงยังเหี้ยได้อีก มานถีบกูว ..ตกคลองตั้งแต่กูวสามขวบ ฮ่าๆๆ มานอาวเชือกผูกเอวกูวว แล้วมันก็ถีบกูวแบบน้านทู้กวานเหมือนเล่นของเล่น กูวเลยกลายเป็นหมากลัวน้ำแมร่งยันทุกวานเน้"
"..."
".. พวกเมิง เอิ๊ก ว่ามันเลวม้ายย มานคาโมยเงินไปเล่นฮายโล เอิ๊ก เงินแม่กู เงินค่าช้าวบ้าน เงินค่าเทอมเข้ามอสี่ของกู เงินที่แม่อาวไว้ผ่าตัด มันเอาไปเกลี้ยง.."
"..." ทุกคน (เว้นแต่ไอ้หินที่เมาจนคอพับหลับไปแล้ว) เงียบกริบตั้งใจฟังราวกับคาดไม่ถึง ไอ้ติวเองก็ไม่ต่าง.. มันมองไอ้ธันด้วยความรู้สึกบางอย่าง...บางอย่างที่ตัวเองก็ยังไม่รู้ว่ามันคืออะไร แต่ที่รู้ๆ คือมันรู้สึกหน่วงๆ เหมือนหัวใจเป็นรูยังไงก็ไม่รู้สิ
"..กูเลยฆ่ามาน"
!!!!
"เฮ้ย!!!!!" เสียงอุทานลั่นโต๊ะ เอาเขร้ ตกลงนี่มันฆ่าพ่อมันจริงๆใช่มั้ยเนี่ย!
ธันหัวเราะพรืด ก่อนจะพูดต่อ "กูไปซื้อเหล้าให้มานตามโปกกาติ มันก็แดกจนมาว แล้วมาน แล้วมานก็ตกน้ำเอง"
"เฮ้อ!! สัส ตกใจหมด" ทุกคนพูดเป็นเสียงเดียวกัน
"ฮ่าาา กูวเหนมานตก แต่กูวก็ยืนมอง มอง มองมันจนจมไปต่อหน้าต่อตากูว ฮะฮ่าฮ่าา" ไอ้ธันเล่าเรื่องนี้หน้าตาระรื่น
"...ขนลุกเลยสัส" ไอ้ปายพูด
"โรคจิตฉิบหาย" ไอ้เสกพูกก่อนจะกลืนน้ำลาย
ติวขมวดคิ้วจ้องไอ้ธัน..เขาไม่เคยคิดว่ามันจะเป็นเรื่องจริง แต่ถึงจะจริงก็คงไม่แปลก เหตุจูงใจฆ่ามีมากพอ ติดแค่เขาคิดว่า ..ทำไมมึงถึงกล้าขนาดนั้น? การมองคนที่กำลังจะตายตรงหน้ามันเป็นเรื่องง่ายขนาดนั้นเลยเหรอ?
ไอ้ธันกระดกเหล้าที่เทใส่เหยือกน้ำแข็งก่อนจะวางกระแทกลงกับโต๊ะ แล้วเริ่มสาวไส้ตัวเองต่อ
"แม่กูวว.."
ติวตวัดสายตากลับไปมองที่ไอ้ธัน ลางสังหรณ์เขาบอกว่ามันกำลังจะพูดอะไรเหี้ยๆ ออกมา
"แม่กูวเปนนกาหรี่ก่าว!"
ติวพุ่งตัวไปปิดปากไอ้ธันที่นั่งฝั่งตรงข้ามไว้ ก่อนที่จะยันตัวเหยียบโต๊ะข้ามมาอีกฝั่ง ทั้งเหล้าทั้งแก้วร่วงระเนระนาดตกพื้นไม่เหลือ พวกไอ้ปายจ้องปฏิกริยาแปลกๆ ของเพื่อนตัวเองอย่างงงๆ
"ไอ้ดำ มึงจ่ายไปก่อนนะ เดี๋ยวกูคืนให้ กูพอไอ้เชี่ยนี่กลับห้องก่อน แมร่งจะเละเทะเกินไปกันใหญ่แล้ว"
ไอ้ดำยังไม่ทันพูดอะไรไอ้ติวก็ลากไอ้ธันออกไปจากร้านซะแล้ว พวกมันมองไอ้ติวกับไอ้ธันอย่างไม่เข้าใจในการรกะทำแบบนั้น ..แล้วไอ้ติวจะไปปกป้องมันทำไม อีแค่เรื่องในวงเหล้ามันเชื่อได้ที่ไหน ทำไมมันถึงต้องทำขนาดนั้น
......
เชี่ยเอ้ย เมาเป็นหมาแล้วเสือกเห่ายันแม่ ติวแบกธันไว้ที่หลังพยายามควานหากุญแจในกระเป๋ากางเกง แล้วไขประตูห้องอย่างทุลักทุเล ไอ้ห่านี่ก็หอนมาตลอดทางไม่ได้หยุดปาก
"กูเกิดมาทามมายย"
"หุบปากซักนาทีจะตายห่ามั้ยเนี่ย" ติวบ่นอุบพยายามหาลูกกุญแจจากพวงใหญ่แล้วไขซ้ำ ดอกแล้วดอกเล่าก็ยังไขไม่ได้
"กูเป็นลูกครายยหว่า"
ติวชะงักก่อนจะไขต่อ
"พ่อกูติดคูกจีงจีง หรือแม่กูวโกหก"
"แม่มึงไม่โกหกหรอก กูเชื่อแบบนั้น" พอนึกถึงรอยยิ้มและความอ่อนโยนของแม่มันทำให้รู้สึกเชื่อแบบนั้น ติวหาลูกต่อไปแล้วไขต่อ แต่การกระทำนั้นมันเริ่มช้าลงราวกับไม่จำเป็นต้องรีบไขแล้ว
"เหรอ.."
ทำไมเขาถึงคิดว่าตอนนี้มันเหมือนเด็กน้อย เออ มันเหมือนเด็กน้อยจริงๆ นั่นแหละ
"แล้วทามมายแม่ถึงไม่เคยพูดถึงพ่อจริงๆมั่ง เอิ๊ก วะ"
"ถ้าการพูดถึงใครซักคนทำให้เราเจ็บ เลือกที่จะไม่พูดถึงคงจะดีกว่า" ติวตอบเสียงนุ่ม
ธันเริ่มซบหน้าลงที่หลังเขา ติวตัวแข็งทันที แต่ก็ยังพยายามไขลูกกุญแจจนเปิดประตูได้ เขาล็อกแขนไอ้ธันแล้วพาเดินเข้ามา เรื่องของมันยังวนเวียนอยู่ในสมองไม่หายไปไหน ความรู้สึกที่ได้ยินเรื่องแบบนั้นทำให้ลืมเรื่องของตัวเองไปสนิท ถ้าเทียบกัน ชีวิตของเขาไม่มีความสุขก็จริง แต่อย่างน้อยเขาก็มีเงิน พอจะใช้บันดาลสุขฉาบฉวยได้บางครั้งบางคราว เวลาขัดใจอะไรมาก็ตีหรี่ แล้วไอ้นี่ล่ะ มันมีความสุขกับอะไร ความสุขกับแม่ แต่ไม่มีเงินมันก็จบ ..ตลอดชีวิตมันเจอกับอะไรมาบ้าง แค่แกงกะทิของโปรดยังไม่ค่อยได้กิน
ทำไม..ชีวิตมันถึง..
ติวเริ่มรู้สึกเนอะที่หลัง ไอ้เชี่ย ไม่ใช่ว่ามันอ้วกใส่หลังหรอกนะ!!!
เขาดันมันชิดประตูแล้วหันไปกระชากคอเสื้อจะชก แต่แล้วมันกลับผิดคาด
น้ำตา..
คนอย่างมันเนี่ยนะ!!!
มันใช่เหรอวะ ติวจ้องหน้ามันในความมืดภายในห้องก่อนจะเอื้อมมือไปเปิดไฟ แต่ก็ต้องชะงักกลางอากาศตอนมันขว้าแขนทันราวกับไม่อยากให้เห็นตัวเองในเวลานี้
จู่ๆ มันก็หัวเราะขึ้นมาเหมือนคนบ้า
"มึง ไอ้ติว มึงสมเพชกูมั้ย"
เหมือนมันจะสร่างเมาแล้ว.. ไวฉิบหาย
"แม่กูเป็นกะหรี่ ฮ่าๆๆ"
..เรื่องจริงเหรอเนี่ย
"แม่กูเป็นกระหรี่เก่า ในซ่องท้ายซอย ฮ่าๆๆ"
เขาอยากจะต่อยมันมาก ที่มันพูดดูถูกแม่ตัวเองแบบนี้ แต่ในน้ำเสียงของมันแฝงความปวดร้าวอย่างปะหลาด เขารู้สึกได้
มันหัวเราะทั้งน้ำตาราวกับพยายามให้ตัวเองเข็มแข็งเหมือนทุกที หัวเราะทั้งๆ ที่ใจแมร่งโคตรเจ็บ เขารู้ดีว่ามันหมายความว่ายังไง
..
ติวดึงไอ้ธันเข้ามากอดแล้วกดหน้ามันแนบอก ไม่รู้ทำไม เขาถึงรู้สึกเจ็บปวดขนาดนี้ ไอ้อาการแบบนี้มันคืออะไรกัน? เขาหลับตาพยายามข่มความรู้สึกตัวเองไว้จนในที่สุดมันก็ทะลักออกมา เขาปล่อยทุกอย่างที่รู้สึก ..ความเจ็บปวดจากอะไรก็แล้วแต่ถาโถมเข้าใส่อย่างไร้ความปรานีราวกับซ้ำเติมไม่ให้ผุดได้เกิด ติวไม่ได้ปล่อยให้ตัวเองอ่อนแอแบบนี้มานานแค่ไหนแม้แต่ตัวเองก็ลืมไปแล้ว เพราะเขาคิดว่า การอ่อนแอก็เหมือนการหกล้มก่อนเข้าเส้นชัย แล้วทุกอย่างที่เคยเอาชนะมาได้ในไม้ช้าก็คงจะถูกมันแซงและเหยียบซ้ำ ฉะนั้นการเก็บความทุกข์ไว้เบื้องหลัง เข็มแข็ง ไม่อ่อนแอจึงเป็นทางออกที่ดีที่สุด
แต่วันนี้ ..เขาเลือกที่จะล้ม
ล้มลงข้างๆ คนในอก อย่างน้อยๆ เขาก็ไม่ใช่คนเดียวที่กำลังเผชิญชะตากรรมแย่ๆ ธันเองก็คงไม่ต่าง มันเก็บความรู้สึกทุกอย่างไว้ เพราะคงกลัวว่าถ้าล้มลงซักวันแล้วจะถูกเหยียบ
ติวกอดไอ้ธันแน่นราวกับอยากให้มันแบ่งบันทุกอย่างมาที่เขาบ้าง
..เพราะมันไม่จำเป็นที่จะต้องแบกอะไรไว้คนเดียวอีกแล้ว
...
เวลาผ่านมาซักพักจนไอ้ธันหลับในอกเขา แต่ไม่รู้ทำไมเขาถึงไม่ยอมปล่อยซักที น้ำตาแห้งหายไปตั้งนานแล้วแต่ติวก็ยังกอดมันไว้ในอกไม่ขยับ จนเริ่มนึกสงสัยตัวเองว่าทำไมยังกอดมันอยู่?
เออ สรุปว่ายืนอยู่แบบนั้นก็ไม่ได้ช่วยให้ตอบตัวเองได้ เลยเดินประคองมันมาที่เตียง เดินไปเปิดไฟแล้วเดินกลับมานั่งที่เตียงข้างๆ ไอ้ธัน
ติวเผลอมองคนหลับอยู่แบบนั้นอย่างไม่รู้ตัว ตัวมันแดงเหมือนตกถังสี และที่แดงกว่าหน้ามันคงจะเป็นที่ปาก.. บวมอิ่มจนคิดว่าตอนจูบฟันไปโดนคงจะระเบิด เขาไม่รู้ตัวว่าตัวเองกำลังโน้มตัวลงมาจ้องหน้าไอ้ธันใกล้แค่ไหน ..แล้วก็ยังโน้มลงมาเรื่อยๆ
กว่าจะรู้สึกตัว ปลายจมูกก็เฉียดกัน ติวเด้งตัวกลับอย่างตกใจ กลืนน้ำลายฝืดๆ ลงคอก่อนจะหันหน้าหนีไปอีกทาง
"นี่กูทำบ้าอะไรอยู่เนี่ย" เขาพูดกับตัวเอง แต่ไม่นานก็หันกลับมามองใบหน้าแดงซ่านนั่นอีกครั้ง ไม่รู้ทำไม(ครั้งที่ร้อยในรอบวัน) ถึงละสายตาไปไม่ได้ จนทำให้นึกถึงตอนที่อยู่ริมสระ
..
..
ที่เขาทั้งคู่ ..จ้องตา
..
"พวกมึงจะจ้องกันให้ท้องเลยมั้ย" ไอ้ดำกอดอกถามด้วยท่าทางซังกะตายหลังจากที่ยืนมองอริกับเพื่อนสบตากันนิ่งๆมาพักหนึ่ง
"ถ้าจะจ้องนานกว่านี้ กูว่าพวกมึงปี้กันเถอะ" ไอ้ปายยื่นปากเข้ามาเสือกอีกคนพลางพยักเพยิดหน้าเห็นด้วยกับคำพูดตัวเองเต็มที่
ติวกับธันตวัดหางตาไปมองไอ้ปายพร้อมกันโดยมิได้นัดหมาย เล่นเอาไอ้เชี่ยปายร้องซี๊ดอูยตอนหันไปสบสองสายตานั้น ..จะอะไรซักอีกล่ะ อีกคนแววตาเย็นเฉียบ อีกคนเหมือนไฟลุกอยู่ตลอดเวลา ไอ้ปายเลื่อนตัวแทรกหลบหลังไอ้หินแบบเนียนๆทำอย่างกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่ที่แน่ๆ เสียงกลั้นหัวเราะที่กลั้นไว้ไม่อยู่ดังขึ้นเป็นระยะหลังจากนั้น
"ดูปากณัชชานะคะ" ไอ้โสนหันไปพูดแล้วชี้นิ้วให้ไอ้เฃี่ยปายดูปาก ".. พ่อ มึง die" พอโสนทัดพูดจบ ทุกคนระเบิดหัวเราะกันลั่น เว้นก็แต่ ไอ้ธัน ที่เริ่มขมวดคิ้วขณะที่จ้องไอ้ติว ก่อนมือหนาจะซัดหมัดพุ่งใส่คนตรงหน้าอย่างหนักหน่วง แรงหมัดทำเอาติวหงายหลังเกือบตกลงไปในสระ เสียงหัวเราะหายไปในทันทีก่อนจะหันมารีบคว้าตัวไอ้ธันแทบไม่ทันหลังจากที่มันจะกระโจนเข้าไปซ้ำไอ้ติว
พวกไอ้หิน ไอ้ทัด ไอ้ปาย ไอ้เสก ไอ้เต้อ ไอ้เก้า ไอ้โสน คอยกันพวกมันให้แยก ไอ้ติวที่ตั้งหลักได้ยืนถ่มเลือดทิ้งแล้วถามไอ้เหี้ยที่เขาเพิ่งช่วยมันขึ้นจากน้ำ "ต่อยกูทำเหี้ยไร!!" ไอ้ติวกัดฟันกรอดจ้องไอ้ธันเขม็ง
ไอ้เสกหันไปถามไอ้ธันอย่างหัวเรื่อง "เออ มึงต่อยเพื่อนกูไม มันไม่ทิ้งให้มึงเป็นศพอยู่ตรงนั้นก็บุญหัวมึงแล้ว"
"แล้วกูอยากเป็นหนี้บุญคุณคนอย่างพวกมึงมั้ย" ธันหันไปถามกลับด้วยน้ำเสียงเรียบเย็นพอๆกับสายตา "มึงว่าไงนะ!!!" นั่นเรียกโทสะไอ้เสกได้อย่างดีเลยทีเดียว เสกผลักเพื่อนออกทำท่าจะพุ่งเข้าไปบวกไอ้ธันก่อนที่ไอ้หินจะดันอกมันกลับ "ใจเย็นก่อนดิวะ" หินปรามก่อนจะหันไปหาไอ้ตัวต้นปัญหา แต่มือชี้ไปอีกทาง "ไอ้ทัด มึงขอโทษมันซะ"
ทัดขมวดคิ้วแค่มองหน้าก็รู้ มันคงกำลังสงสัยอยู่ว่าตัวเองทำอะไรผิด ไอ้หินเลยช่วยไขคำตอบให้ "มึงถีบมันลงน้ำ" ไอ้หินหันมาชี้หน้าเพื่อนแทนหน้าตาเค้นเอาเรื่องใฃ้ได้ ไอ้ทัดปัดมือพัลวัล "เฮ้ยไร กูแค่ผูกสัมพันธ์ พวกเราก็เล่นกันงี้ตลอดนี่หว่า" ไอ้เชี่ยทัดอึกอัก "แล้วพวกมึงก็หัวเราะ เฮตอนกูถีบมันเหมือนกันไม่ใช่รึไงวะ ทำไมตอนผิดกูผิดคนเดียว" มันเริ่มไล่สายตามองหาคนผิดเพิ่มแบบเคืองๆ
ไอ้หินหน้าตึง เออ..แล้วคนที่หัวเราะดังสุดก็คือตัวมันเองซะด้วยสิ มันจิ๊ปากเสียอารมณ์ก่อนจะหันหน้าไปหาไอ้ธัน เขาหลับตาเหมือนต้องใช้ความพยายามเพื่อพูดคำนั้นออกจากปาก "ขอโทษ เออ พวกกูผิดเองก็ได้วะ" ไอ้หินผ่อนลมหายใจช้าๆ แล้วพูดต่อ "พวกกูเล่นกันแบบนั้นอยู่แล้ว ไม่คิดว่ามึงจะ...อืมนั่นแหละ" พอถึงส่วนที่ขาดหายไปตรงใจกลางประโยคไอ้หินบังเอิญลืมตาไปสบเข้ากับสายตาของไอ้ธันเลย..ละไว้ในฐานที่เข้าใจ เจียมหน่อยเพราะพวกเขาก็ผิดจริงๆ นั่นแหละ "..แต่ว่า พวกกูบอกก่อนเลย พวกกูไม่ได้ตั้งใจเลยจริงๆ"
ไอ้ธันเริ่มอ่อนกำลังลงจนพวกสามสี่คนที่เหลือรู้สึกได้เลยปล่อยให้เขาเป็นอิสระ แววตานั้นคลายความเยือกเย็นกลับมานิ่งเฉยเหมือนเดิมอย่างที่เป็นตามปกติของธัน ไอ้หินเห็นว่าความโกรธบรรเทาลงเลยถามต่อ "แล้วทีนี้กูถามได้มั้ย มึงไปต่อยไอ้ติวมันทำไม"
ไอ้ดำที่มองสถานการณ์อยู่ตลอดคอยสังเกตุการตอบสนองของไอ้ติวกับไอ้ธัน และคนที่เขาสังเกตุได้ชัดที่สุดคือ ไอ้ติว ..
ทำไมมัน...
ไอ้ธันตวัดสายตาไปมองไอ้เชี่ยติว "กูไม่ได้สมัครใจจะมา ตัวเหี้ยพากูมากูเลยต้องมาให้พวกมึงถีบแบบนี้ไง ..หึ ใครล่ะต้นเหตุ"
"งั้นตัวเหี้ยที่มึงว่าคงหมายถึงกู" ไอ้ดำที่ยืนอยู่ห่างๆ เดินเข้ามาแจมปาร์ตี้น้ำลายด้วย "กูเป็นคนบอกให้มันพามึงมา เคลียร์มั้ย" ไอ้ดำเลิกคิ้ว ก่อนที่ทุกอย่างจะจบลงตรงนั้น
...
ติวเผลอหัวเราะออกมาเบาๆ พอมาถึงตอนนี้เขารู้แล้วว่าทำไมถึงโดนต่อยจนร่วง ..นั่นคือการขอบคุณในแบบของมันนี่เอง ให้ตายเถอะ คนที่แสดงออกไม่เป็นนี่มันน่าจับสั่งสอนจริงๆ สงสัยเวลาจะล้วงกินตับทีต้องจับเหล้าง้างปาก ติวอมยิ้มกับความสุขเล็กๆ น้อยๆ
ความสุขที่เป็นความสุขจริงๆ ที่ไม่ได้มาจากเงิน หรือฟาดผู้หญิง
..และมันคงไม่ใช่ความสุขที่ฉาบฉวย
เขาถอดเสื้อแล้วโยนลงตะกร้าไอ้ธัน ตามด้วยกางเกงจนตลอดทั้งตัวเขาเหลือแต่บ็อกเซอร์ตัวเดียว เสร็จแล้วก็ไปถอดกางเกงให้ไอ้ธันเหลือแต่บ็อกเซอร์เหมือนกัน ติวเดินไปปิดไฟแล้วกลับมานอนที่เตียง
นี่หมอนเขาสูงกว่าหรือมันนอนต่ำ ติวพยายามสอดแขนไปรองหัวไอ้ธันให้มันหนุนอย่างระวังจนตอนนี้ไอ้ธันนอนซบไหล่เขาอย่างสมบูรณ์ ก่อนจะกระชับวงแขนเข้ามากอด
หึหึหึ... อะไรทำให้เขารู้สึกหัวเราะแบบนี้ ...
..ไม่รู้ดิ
แต่ตอนนี้แมร่งโคตรมีความสุขเลยว่ะ
TBC.
ตอนนี้ยาวมากกก ไปเฉลี่ยกับตอนที่แล้วๆกัน อยากจะบอกว่าใกล้หมดสต๊อคที่เขียนไว้เข้าไปทุกทีๆ รู้สึกขี้เกียจขึ้นมาเล้ย :katai5: :katai5:
ยิ่งอ่านยิ่งรู้สึก่าตอนนั้นเขียนไปได้ไงฟระ ตอนนี้จะเขียนได้แบบนี้รึเปล่าเนี่ยโอ้ยเครียด :katai1:
-
หวาย เนียนกอดเขาได้ไงละติว
ตื่นมาก็คงได้หมัดเพิ่มอีกหรอก
:beat:
-
ตื่นมาคงได้อีกสักหมัดนะติว 5555
-
โอ้ยยย มีปัญหากันทั้งคู่ เอาใจช่วยทั้งคู่นะ :sad4:
-
ติดตามครับ
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ถ้าติวได้คบกับธัน พ่อคงระเบิดหนักแน่ๆ สู้ต่อไปนะทั้งคู่
-
สนุก ๆ ๆ
รอตอนต่อปาย :m1:
-
ชอบ ครับ มาต่อไวไวน่ะครับ
-
ตอนธันเมานี่ร้องไห้เลย
-
อิป้ารอตอนตื่นเลยล่ะกัน มาภาวนาให้ร่างของติวจะอยู่ครบ 32 :katai3:
-
ชีวิตธันแม่งโคตรเศร้าาาาา
ติวก้มีความหลัง นี่ถ้าได้คบกัน นายพลจะไม่องค์ลงหรือเนี่ยยยยย ยังไม่อยากคิด -"-
แต่ตืวนะติว มีเนียนนะ แหมมมมม คิคิ
-
วรัยส์! รอตอนตื่นค่ะ ฮ่าๆๆ :katai2-1:
-
เนียนนะนาง
-
รอๆ
-
มาต่อไวๆนะครับ
-
ตอนที่ 10 หนี
เช้าวันจันทร์วนเวียนมาอีกครั้ง อาทิตย์ที่สองในสถาบันต่างถิ่นดูเหมือนจะเป็นการเริ่มต้นใหม่สำหรับใครบางคน
ธันตื่นมาด้วยความรู้สึกโล่งอย่างบอกไม่ถูก ทุกทีหลายๆเรื่องที่ติดค้างอยู่ในใจจะทำให้ทุกเช้าที่ตื่นมามักหม่นหมอง แล้วมันจะเป็นแบบนั้นไปทั้งวัน วันนี้มาแปลก เขารู้สึกโล่งแบบที่ไม่ได้โล่งมานาน แม้ยังจะรู้สึกปวดหัว มีอาการแฮงค์บ้าง แต่รู้สึกสบายใจยังไงก็ไม่รู้แฮะ
ไอ้ติวก็ยังหลับเหมือนหมีจำศีลเหมือนหลายวันที่ผ่านมาจนเขาคิดว่าทำไมมันไม่ตายไปจริงๆ ซะเลยวะ อยู่ๆก็หมั่นไส้มันอยากจะทำเสียงโครมครามอยู่เหมือนกัน แต่คิดดูอีกทีแล้ว ไม่เอาดีกว่า เดี๋ยวจะเสียอิสระซะเปล่าๆ ว่าแล้วก็รีบลุกอาบน้ำแต่งตัวทันที
คนบนเตียงหรี่ตาก่อนจะแน่ใจว่ามันหายเข้าไปในห้องน้ำแล้ว ติวตื่นเต็มตามองค้างที่ประตูห้องน้ำแล้วอมยิ้มอย่างไม่รู้ตัว
เขาตื่นก่อนนานแล้ว และบวกกับเมื่อคืนแค่ดมๆ ไม่ได้ซัดเป็นกลมๆเหมือนไอ้จงอาง แถมเมื่อคืนยังหลับสบายแบบสุดๆ เลยทำให้เช้าวันนี้รู้สึกสดใสเป็นพิเศษ ตอนที่ติวตื่นก็รีบชิงคลายกอดก่อนที่เจ้าตัวจะตื่นขึ้นมาต่อยเขา นี่ไม่ได้กลัวนะ แค่ไม่อยากให้ไก่ตื่น หึหึหึหึ..
ไม่รู้ว่าตัวเองรู้สึกยังไงเหมือนกัน จะสงสัยแต่ก็ให้คำตอบตัวเองไม่ได้เลยปล่อยตัวทำตามใจบ้างอะไรบ้าง ติวพลิกตัวกลิ้งไปมาบนที่นอนแล้วหัวเราะคนเดียวในลำคอก่อนจะดีดตัวเองไปป่วนอีกคนในห้องน้ำตอนเสียงภายในนั้นเงียบไป
ธันน้อยในมือแทบหดกลับเข้าปลอกหลังได้ยินเสียงไอ้เหี้ยติวโวยวายอยู่ข้างนอกราวกับจงใจแกล้ง ไอ้เหี้ยเอ้ย.. เขาหมดอารมณ์ไปในทันที เอาขันจ้วงตักน้ำอย่างหงุดหงิด พอมันเคาะอีกทีธันเขวี้ยงขันใส่ประตูไปที แมร่งจะเร่งอะไรกันนักกันหนาวะ
ติวหัวเราะตัวงอหลังได้ยินเสียงขันกระทบประตู แมร่งฮาฉิบหาย ทำไมน้าทำไม พอมันทำอะไรแบบนี้แล้วรู้สึกดีไปอีกแบบ ไม่น่าเชื่อที่เรื่องแค่นี้ก็ทำให้ตัวเองหัวเราะขนาดนี้ ครั้งแรกน่าจะเป็นตอนแกล้งขับมอเตอร์ไซค์ช้าๆ แต่นั่นก็ยังไม่ทำให้ขำขนาดนี้ เออว่ะ ตลกดี
"มึงจะอาบเสร็จรึยัง กูปวดขี้เนี่ย ถ้ามึงยังไม่ออกกูจะขี้ใส่ล็อกเกอร์มึงนะโอเคมั้ย" ตัวกลั้นขำระหว่างที่เร่ง ไม่ทันไรไอ้งูจงอางก็หน้านิ่วคิ้วขมวดหลังประตูห้องน้ำเปิดออก แมร่งแทบหุบยิ้มไม่ทัน
หน้าของมันหลังชำระจนสะอาดนี่ใสยิ่งกว่าปกติ หยดน้ำที่เกาะอยู่บนกล้ามเนื้อได้สัดส่วนขับออร่ามันได้ดีมาก นมสีน้ำตาลอ่อนแอบเห็นนะว่าปลายมันแอบอมชมพูด้วย ไม่ได้ตั้งใจมองลงไปต่ำนักหรอก ไอ้ผ้าขนหนูสีแดงผืนเล็กที่เกาะเกี่ยวสะโพกสอบไม่หนาไม่บางเผยวีเชฟช่วงล่างโคตรจะเรียกเลือดกำเดา ต่ำลง.. แล้วในนั้นมันก็ .. น่า ...
"ไม่กวนกูซักวันมันจะตายมั้ยไอ้เหี้ยนี่" มันพูดกระแทกหน้าเขาตอนเดินสวนออกมาจากห้องน้ำ คำพูดนั้นเรียกสติติวกลับมา เขาถึงกับสะดุ้งเฮือกตกใจ พอรู้ตัวก็รีบพุ่งเข้าห้องน้ำปิดประตูอย่างเร็วราวกลับกลัวว่ามันจะเห็นอะไรที่ไม่อยากให้เห็น ภายใต้ใบหน้าตื่นตระหนกนั้นเอง..
...
ฉิบแล้วไง
นี่กูมองอะไรวะน่ะ แล้วกูคิดอะไรอยู่เนี่ย!!!
เหงื่อเม็ดเป้งผุดขึ้นเต็มหน้าที่ซีดเผือด พอนึกย้อนไปว่าเมื่อครู่ตัวเองกำลังคิดอะไรแล้วก็เหมือนถูกไฟช็อต ขนหัวลุกพรึบจนรู้สึกชาวาบ เขารีบจ้วงตักน้ำราดหัวตัวเองทั้งที่ยังไม่ได้ถอดบ็อกเซอร์ไล่ความคิดบ้าๆ ออกจากสมอง
บ้าไปแล้ว!! เมื่อกี้เขากำลังคิดว่ามันน่าเอาเนี่ยนะ!!?!
ไม่อยากยอมรับเลยจริงๆ ที่เผลอมองไอ้ธันแล้วคิด..อะไรที่มันไม่เข้าท่า ถึงจะเผลอแต่นั่นก็เป็นสัญญาณที่ไม่ดีแล้วล่ะ
คือเขาเป็นผู้ชาย หอยสตรีมีมากฟาดมาเป็นร้อย แล้วนั่นก็ทำให้เขารู้สึกมีอารมณ์ได้เสมอ หน้าอกขนาดที่พอจะกดหน้าลงไปแล้วจมยังคงปลุกเร้าอารมณ์เขาได้ดีไม่มีปัญหา แล้วพอมานึกถึงหุ่นผู้ชาย ..มันไม่ใช่ว่ะ ยังไงก็ไม่ใช่!
แล้วไอ้เมื่อกี้มันคืออะไร!!!
เขารู้สึกตัวว่าเริ่มมีปัญหาแล้ว..
ใจเย็นๆ อย่าเพิ่งกระวนกระวายไป ติวพยายามตั้งสติใหม่ ไม่มีอะไรหรอกน่า ไม่มีอะไร...
ภาพหนอนรถด่วนขาวเป็นหยวกลอยขึ้นมาหลอกหลอนให้สติแตกกระเจิงอีกครั้ง ติวกลืนน้ำลายลงคออย่างลำบากแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
.......
"เห้ย พวกวิดคอมตีกัน!!"
เสียงตะโกนตังมาจากนอกห้อง ติวที่กำลังหลับตาฟุบหน้าอยู่บนโต๊ะรีบตะครุบมือไอ้ธันเหมือนเป็นสันชาตญาณ เขาหลับไม่ลง ความกังวลไม่หายไปจากสมอง ถึงไม่อยากจะคิดแต่มันก็ยังติดสมองหนึบเป็นตีนตุ๊กแก และการกังวลนั้นทำให้เขาเผลอจับมือไอ้ธันโดยไม่ได้ตั้งใจเพราะกลัวว่าคู่กรณีจะเป็นคนที่นั่งข้างๆ
เอาตรงๆ คือกลัวมันจะหายไป เมื่อรู้สึกอุ่นๆในสัมผัสก็วางใจ อย่างน้อยๆมันก็ยังอยู่ตรงนี้
ธันชักมือออก มองไอ้คนที่กำลังฟุบอย่างเหนื่อยหน่าย ..อะไรของมันวะ ขนาดตอนหลับยังทำหน้าที่เป็นผู้คุมได้อย่างดีจนน่ารำคาญ
ติวลอบถอนหายใจเบาๆก่อนจะเปลี่ยนท่าหันตะแคงออกไปนอกหน้าต่าง เขาลืมตามองปลายไม้ที่กำลังพริ้วลู่ไปตามลม สายตานั้นแสดงความกังวลออกมาอย่างเห็นได้ชัด ติวกลอกตามองคนข้างหลังแม้จะไม่เห็นมันในสายตาแล้วก็ตามก่อนจะถอนหายใจออกมาอีกที
ออดดังส่งสัญญาณท้ายคาบในเวลาบ่ายสอง คนในห้องแยกย้ายกันไปคนละทาง บ้างก็ไปกันเป็นกลุ่มจนในห้องเหลือแค่เขากับไอ้ติวสองคน ธันหยิบมือถือของไอ้เติร์กขึ้นมาดูอยากจะกดโทรหาแม่แต่ไม่มีเบอร์ในนั้น เขาเลยเก็บมันสอดเข้ากระเป๋ากางเกงอย่างเดิมอย่างเหนื่อยหน่าย ไม่รู้แม่จะเป็นไงบ้าง ส่วนเพื่อน..ไม่จำเป็นยังไม่อยากโทรเท่าไหร่ ไอ้พวกนี้ขืนโทรไปมันได้แห่กันมาที่นี่ทันทีที่เห็นเบอร์แน่ๆ
อยู่ๆไอ้ติวก็ลุกขึ้น มันหยิบปากกาสอดกระเป๋าเสื้อช็อปแล้วเดินไปเลย
เห้ย.. มันลืมอะไรปะวะ
ปกตินี่แมร่งตามคุมทุกฝีก้าว นอยด์ห่าอะไรขึ้นมาอีก เออแต่ก็ดีละ เขาจะได้ไปทำอะไรตามใจโดยที่ไม่มีเห็บหมัดคอยเกะกะ
ติวเดินออกมานอกประตูสถานบันแล้วตรงดิ่งเลี้ยวเข้าซอยประจำ สถานที่ซ่องซุมแก๊งค์ของเขา ทุกคนอยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตาราวกับไม่ได้เข้าเรียนตั้งแต่เที่ยงอย่างไม่ต้องสงสัย ติวเดินไปคีบบุหรี่ในมือไอ้หินมาดูดเต็มปอด เขาปล่อยควันออกมาพร้อมกับถอนหายใจ โดยทั้งหมดอยู่ในการสังเกตุของไอ้ดำ
ดำมองเพื่อนแล้วพาลคิดไปถึงเหตุการณ์ที่สระว่ายน้ำ แล้วก็ตามด้วยเหตุการณ์สดๆร้อนๆเมื่อคืนนี้ ..มันต้องมีอะไรทะแม้งๆแน่ๆ ดำยังคงสังเกตุต่อ แต่ที่แน่ๆคนอย่างเขาไม่สอดตีนเข้าไปยุ่งกับเรื่องของชาวบ้านหรอก แต่ไอ้เพื่อนตัวดีนี่แสดงออกมาชัดขนาดนี้ไม่คิดก็บ้า
"ไอ้ดำกูยืมรถหน่อย"
"อ่าวไอ้เชี่ยนี่แล้วรถมึงไม่มีรึไง" ดำสวนกลับทันควัน รถใคร ใครก็หวง ไอ้เหี้ยนี่ก็ยืมจังเลย ลูกชายสุดรักสุดหวงเขาเนี่ย
เจ้าของยังไม่ทันอนุญาต ไอ้ติวก็ถอดช็อปโยนใส่หัวเจ้าของรถแล้วหยิบแจ็กเก็ตหนังที่ไหล่ไอ้ดำไปใส่แทน ตามด้วยหมวกขึ้นคร่อมแล้วชิ่งบิดทันทีที่สตาร์ทมือ ดำวิ่งจะไปกระชากมันกลับแต่ฉวยไม่ทันแม้แต่ฝุ่น ไอ้เหี้ยนี่ก็ไวฉิบหาย
"เออ..แล้วไอ้สวะนิมิตรมันไปไหนวะ ปกติเห็นตูดติดกัน"
...
.............
ในความเร็วที่อยู่ในระดับกำลังจะบินได้ ภายใต้หมวกกันน็อกซ่อนใบหน้าเรียบเฉยอย่างมิดชิด ดวงตาคมจิกมองไปยังเบื้องหน้าด้วยความเร็วระดับนี้ต้องใช้สมาธิพอสมควรเลยล่ะ
ก่อนจะออกจากสถาบันเขาโทรเรียกเด็กออกมาเจอกันที่เดิมพร้อมกับสั่งหล่อนซื้อคอนด้อมมาด้วยสองกล่อง
ถ้าเกิดไม่สบายใจ หงุดหงิด หรือว่าโมโหอะไรมา การลงกับเซ็กซ์มันก็พอจะช่วยให้มันคลายลงได้เหมือนกับได้ปลดปล่อย อย่างน้อยๆ มันก็ไม่ใช่การใช้แรงไปในทางที่สิ้นเปลืองเปล่าๆ เพื่อแค่ระบายอารมณ์ แต่ดูเหมือนเซ็กซ์จะเป็นทางออกที่ดีกับทั้งสองฝ่าย หลังเสร็จกิจเรื่องที่กังวลหรือเครียดมันก็คงคลายลงไปได้บ้าง
เมื่อเช้ายังมีความสุขดีๆอยู่เลย แต่ไหงเป็นแบบนี้ซะได้
ความรู้สึกบางอย่าง ที่ไม่อยากยอมรับ ไม่อยากด่วนสรุป ไม่อยากคิดแต่สลัดมันไม่ออก
มันเริ่มขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ เริ่มจากอะไร มันไม่มีความรู้สึกไหนที่ทำให้วาบหวามชวนให้นึกถึง ผ่านมาแค่อาทิตย์เดียว มันจะเกิดขึ้นได้ง่ายอะไรขนาดนั้นเลยเหรอวะ?
ติวจอดรถข้างทางอย่างกะทันหันทันทีที่รู้ว่าตัวเองเสียสมาธิเกินไปแล้ว เขามองออกไปไกลสุดตาอย่างเหม่อลอย เฝ้าถามตัวเองว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับเขากันแน่? แล้วมันคืออะไร?
ยังพอเหลือทางที่เขาจะพิสูจน์กับตัวเองอยู่..
...
คำถามถูกทิ้งไว้ตรงนั้น ก่อนที่เสียงคำรามของคาวาซากินินจาสีดำจะจากไป
...
ในวันรุ่งขึ้น ธันตื่นมาเจอเรื่องให้แปลกใจแต่เช้า ...มันหายไปไหน
หรือว่ามันไม่ได้กลับตั้งแต่เมื่อคืน...?
หายไปตั้งแต่เมื่อวาน เขาลอบนอนฟังอยู่เกือบเที่ยงคืนก็ไม่ได้ยินเสียงเปิดประตูจนในที่สุดเขาก็หลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ พอดูนาฬิกาเพิ่งจะหกโมงครึ่ง ถ้าเกิดเมื่อคืนมันกลับมาก็ไม่น่าจะตื่นเช้าแล้วอาบน้ำไปเรียนเร็วขนาดนี้
แต่ช่างมันเถอะ จะไปตายที่ไหนก็ไปเถอะ ทำไมต้องถามหามันด้วยวะเนี่ย ธันเคาะกะโหลกหนาๆตัวเองก่อนจะเดินเข้าไปอาบน้ำเตรียมตัวไปเรียน
ถ้านับตั้งแต่วันแรกที่ก้าวเข้ามาเหยียบที่นี่ ถือว่าวันนี้เป็นวันที่สองที่เขาเดินไปไหนมาไหนในโรงเรียนได้อย่างอิสระ หลังจากวันที่ซัดไอ้กานเข้าโรงบาลก็ยังไม่มีใครมายุ่งกับเขา หวังว่าคงจะทิ้งช่วงไว้ได้ซักพัก ก่อนที่จะมีคนกล้ามาท้าตีเหมือนอยากลองของ มันก็ไม่ต่างจากสถาบันเขาหรอก มักจะมีพวกที่อยู่ดีๆก็มาชวนตีทั้งที่ไม่เคยไปทำอะไรบุพการีมันเลยก็ตาม พอชนะก็ท้ากันเข้ามาเรื่อยๆจนถึงจุดอิ่มตัวแล้วถึงไม่มีใครเข้ามายุ่งอีก รู้สึกตัวอีกทีคนเขาก็รู้จักไปทั่วทั้งสถาบันแล้ว
จู่ๆ ไอ้ทัดก็เดินขนาบเข้ามาข้าง มันไม่ได้พูดอะไรแต่เดินตามเงียบๆ จนกระทั่งถึงห้องที่เขาเรียนมันก็เดินแยกออกไปก่อนที่จะสลับหน้ากับไอ้เต้อที่เดินเข้ามานั่งเรียนในห้องด้วย ทั้งที่ปกติไม่เคยเห็นมันเรียนห้องนี้ ยาวจนพักเที่ยง คนที่แวะเวียนมาต่อก็คือไอ้เสก มันก็ชวนคุยสัพเพเหระ จนรู้สึกว่ามันก็ดูไม่ได้อคติอะไรกับเขาเหมือนอย่างที่คิดไว้ เลยพอคุยกับมันได้อย่างไม่ลำบากใจเท่าไหร่
คาบบ่ายก็ไม่เห็นเงาไอ้เต้อแล้ว แต่คนที่เวียนกันมาเฝ้าเขาต่อก็คือไอ้เก้า ซึ่งนั่งอยู่ไกลจากเขามาก ไอ้พวกนี้มันอะไรกันวะ พลัดเวรกันมาคุมไม่เว้นช่วงให้หายใจคนเดียวเลยเว้ย แต่ก็รู้สึกดีไปอีกแบบ เพราะเขารู้สึกไม่อึดอัดเลยที่ไอ้พวกนี้มาคุมแบบห่างๆ จนเผลอคิดว่าทำไมไอ้ติวไม่ทำแบบนี้บ้างวะ ไม่ต้องมายุ่งวุ่นวายอะไรกันมาก มีหน้าที่เฝ้าก็เฝ้า ไม่เห็นจำเป็นต้องทำอะไรเว่อๆ แล้วกวนตีนนี่อีกล่ะ จะอะไรกันนักกันหนา
จะบอกว่ามันน่ารำคาญ .. ก็คงจะไม่ใช่ซะทีเดียวหรอกมั้ง
วันนี้เรียนเสร็จบ่ายสาม ไอ้เก้าหายไปตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ แต่พอเดินออกมาเขาก็เจอไอ้หินยืนรออยู่แล้ว พอเดินอกมามันก็ทักแล้วก็ชวนเขาคุยไปตลอดทาง จากที่คุยกันเขารู้สึกได้ว่าไอ้หินเป็นคนที่น่าคบคนนึงเลย มันดูจริงใจถ้าฟังจากการพูดของมันที่ดูโผงผาง ในบางทีก็มีเหตุผล แถมยังเผาเพื่อนๆ มันให้เขาฟังจนบางทีเขาก็เผลอขำกับมันไปด้วย
ทำไมอากาศมันร้อนนักวะวันนี้ ธันหรี่ตามองเปลวความร้อนบนพื้นคอนกรีต ไอ้หินชวนคุยต่อจนพอให้ลืมเรื่องร้อนไปได้บ้าง
"ไอ้ติวอ่ะ มันก็อย่างงั้นๆแหละ มันเคยต่อยกับพวกกูทุกคนในกลุ่มตอนที่มันโมโห"
"..."
"ไอ้เหี้ยนี่บ้าเลือด เวลาธาตุไฟแตกนี่ต่อยกันเละ แต่พอตกเย็นนะ กอดคอกันไปแดกเหล้าเฉ๊ย ฮ่าๆๆๆๆๆ"
ก็พอจะดูออกอยู่หรอกนะว่ามันเป็นคนแบบนั้น
"แต่ว่านะ ในกลุ่มพวกกู กูว่ามันแมร่งชีวิตพังสุดละ"
"...อะไรพังนะ?"
"ก็ทำนองว่าเด็กบ้านแตกอ่ะ เก็ทปะ"
ระหว่างที่เดินไปตึกเก่าหลังสถาบันอันเป็นที่พักของเขา มันก็เล่าเรื่องของไอ้ติวให้ฟังคร่าวๆ ถึงจะไม่ค่อยละเอียดแต่ก็พอจับใจความได้ว่าพ่อมันดุ แล้วก็เกลียดที่มันเรียนสายอาชีพทำตัวเกเร คบแต่เพื่อนเลวๆ ไร้สาระไปวันๆ ซึ่งความเชื่อพวกนั้นมักจะฝังหัวคนทั่วไปอยู่แล้ว เขาเลยไม่แปลกใจเท่าไหร่ และเข้าใจในสิ่งที่ไอ้ติวเจออย่างดี
แต่เรื่องที่ทำให้ผงะคงไม่พ้น เรื่องแม่ของมัน...
พอได้ยินแล้วเขาไม่แปลกใจเลยที่มันทำตัวเป็นหมาวัดตอนอยู่กับแม่ของเขาราวกับอยากให้รับเป็นลูกอีกคนอย่างนั้นแหละ
เล่าไปเล่ามาก็เดินมาถึงห้องพอดี การสนทนาซึ่งส่วนใหญ่ไอ้หินจะเป็นคนพูดพักช่วงไป ไอ้หินเดินนำเข้ามาในห้องพักของเขา ไอ้ธันหงุดหงิดนิดๆที่ถูกรุกล้ำเข้าพื้นที่ส่วนตัว แต่ก็ลืมไปว่านี่ไม่ใช่ห้องของเขา แต่เป็นห้องของไอ้ติวที่หายหัวไปไหนไม่รู้ ไอ้หินนี่ก็เพื่อน คงจะมาห้องนี่บ่อยๆ เป็นปกติ
ธันถอดเสื้อช็อปตามด้วยเสื้อยืดข้างในใส่ตะกร้า แล้วลงไปนั่งคุยกันต่อที่เตียงข้างๆไอ้หินในสภาพเปลือยท่อนบน
จู่ๆ ไอ้ติวก็โผล่หัวเข้ามาในห้อง ธันหันไปมองมันยังไม่ทันจะทำอะไรต่อจากนั้นไอ้ติวพุ่งพรวดเข้ากระชากคอเสื้อไอ้หินไปเหวี่ยงใส่ล็อกเกอร์อย่างไม่มีเหตุผล
ไอ้ติวกดไอ้หินกับล็อกเกอร์แล้วจ้องอย่างเอาเรื่อง หรือมันจะได้ยินที่ไอ้หินนินทามันให้เขาฟังวะ
มันจ้องหน้าไอ้หินสลับกับหน้าเขา ซักพักมันก็ปล่อยแล้วเดินหัวเสียออกไป
...เห้ย อะไรของมันวะ เลือดลมเดินไม่ปกติ หรือเมนส์ไม่มากันแน่วะ มันเดินออกไปทั้งๆทีไม่ได้พูดอะไรซักคำ ไอ้หินยังงงๆอยู่ว่าตัวมันทำอะไรผิด อยู่ๆก็เข้ามาหาเรื่อง แล้วก็เดินออกไป ทำตัวแปลกๆ
"ฮ่าๆ มันก็แบบนี้แหละๆ" ไอ้หินหันมาพูดกับเขา แต่มองก็รู้ว่าแมร่งหน้าซีดไปเลย
ฝั่งไอ้ติว เขาไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าตัวเองทำไมถึงทำแบบนั้น อยู่ๆ ตอนที่เห็นมันก็เกิดอยากจะชกหน้าไอ้หินขึ้นมา แม้จะไม่ได้ยินว่าคุยอะไรกัน แต่ทำไมสัญชาตญาณถึงได้สั่งให้ทำแบบนั้น คล้ายกับตอนที่เผลอจับมือมันโดยไม่รู้ตัว แต่คราวนี้มันรู้สึกเดือด ไม่พอใจไอ้หินโดยไม่มีเหตุผล
หรืออาจจะเป็นเพราะอารมณ์กันแน่ ?
ติวเดินจ้ำออกมาอย่างเร็วราวกับต้องการจะหนี.. นั่นอาจจะหมายถึงเขากำลังหนีความรู้สึกตัวเองอยู่ก็ได้
ตอนนี้เขารู้สึกสับสนไปหมด เมื่อคืนเขานอนที่ม่านรูดหลังเสร็จกิจสาวคนที่สอง ทุกอย่างปกติราบรื่นดีไม่มีปัญหา แต่นั่นก็ยังไม่สามารถคลายความกังวลของเขาเลยซักนิด แต่กลับยิ่งคิดมาก
มันทำอะไรอยู่..
มันนอนรึยัง
มันแอบชักว่าวอยู่มั้ย
หรือไม่ก็.. มันยังคอยเค้ารึเปล่า
ซึ่งไอ้ข้อหลังนี่ไม่มีความเป็นไปได้เลย แต่ทำไมถึงคิดก็ไม่รู้ พอนึกได้แบบนั้นก็นอยด์ มันเรียกว่ายังไงนะ.. มันใช่น้อยใจรึเปล่า
บางทีอะไรซักอย่างมันก็เกิดกับความรู้สึกอย่างรวดเร็วจนตั้งตัวไม่ติด คืนนั้นยังคงคิดถึงแต่เรื่องของคนๆ เดียวตลอดทั้งคนจนกระทั่งวันนี้ พอเห็นมันอยู่กับคนอื่นเหมือนระเบิดอารมณ์ออกมาโดยไม่ได้ตั้งใจ ทั้งที่มัน...โคตรไร้สาระ
ที่รู้สึกตอนนี้คือ ไม่อยากให้มันอยู่กับใคร อยู่ใกล้ใคร สนิทกับใคร แล้วก็..อ่อนแอกับใคร
..เหมือนเมื่อคืน
อยากเป็นคนเดียวที่เห็นด้านนั้น อยากเป็นคนเดียวที่อยู่ใกล้ที่สุด อยากเป็นคนเดียวที่รู้จักมันดีกว่าใครทั้งหมด.. ถ้าเป็นไปได้ เขาก็อยากจะโลภมาก เป็นคนๆเดียวในชีวิตของมัน ไม่อยากเฝ้าถามตัวเองแล้วว่าทำไม แต่อยากจะทำในสิ่งที่อยากทำมากกว่า
...
ถ้าหนีความจริงไม่พ้น ก็คงต้องยอมรับ
..
..
ธันพลิกตัวอีกครั้งบนเตียง เขาตะแคงหันหลังให้ประตูก่อนจะหลับตาลง ในใจก็ยังอดสงสัยปฏิกริยาแปลกๆของมันเมื่อสองวันที่ผ่านมาไม่หาย ไม่ได้อยากรู้มากนักหรอก มันแค่สงสัย ถ้าจะบอกว่าเป็นเพราะเขาก็ไม่น่าจะใช่ ปกติก็พูดกันแบบนี้อยู่แล้วคงไม่ใช่สาเหตุนี้หรอก
ช่างมันเถอะ เรื่องปัญญาอ่อน
แอ๊ดด
เสียงประตูเปิดก่อนจะปิดลงอย่างเบาที่สุด ก่อนที่เขาจะรู้สึกยวบที่เตียงตรงด้านหลัง เขาเพิ่งรู้ว่าตัวเองเป็นคนขวัญอ่อนก็วันนี้เอง เพราะตอนที่เขานอนนิ่งให้เหมือนว่าหลับลึกอยู่นั่นเอง เขาใจกระตุกวาบเกือบสะดุ้งตอนที่มันวางมือบนแขนเขา กว่าจะรู้สึกว่าตัวเองเสียการควบคุมไปแล้วเมื่อมันค่อยจับตัวเขาพลิกให้นอนหงายอย่างทะนุถนอมและไม่ต้องการรบกวนให้เขาตื่น
กลิ่นเหล้าบางๆโชยแตะจมูกอย่างไม่ต้องบอกก็รู้ของใคร กลิ่นนั้นยังลอยวนเวียนไม่หายไปไหน ไม่รู้ว่าเขาเผลอข่มตาแน่นหรือเปล่า มันรู้สึกแปลกอย่างบอกไม่ถูก ..แปลกมาก มันกำลังจะทำอะไรกันแน่?
ซักพักก็รู้สึกยวบที่ใกล้ๆหัวจนคิดว่ามันคงวางหัวบนหมอนลงนอนแล้ว ..แต่ทำไมมันยังรู้สึกแปลกๆ มันแปลกจนเขาอดลืมตามองไม่ได้
...
"!!!"
นั่นทำให้ธันถึงกับนอนนิ่ง
ไอ้ติวกำลังเท้าแขนทั้งสองข้างระหว่างตัวเขา และจ้องลึกลงมาด้วยสายตาที่ทำให้เขาเริ่มกลัวเหมือนตอนที่ไปม่านรูดครั้งนั้น
..รู้สึกแบบที่ตั้งการ์ดพร้อมปล่อยหมัดยังไงก็ป้องกันตัวไม่ได้
แตกต่างตรงที่ เขาไม่ได้รู้สึกอันตรายเหมือนครั้งนั้น ในสายตานั้น..มันผสมปนเประหว่างความสับสน ว้าวุ่นใจ แล้วก็ต้องการอะไรซักอย่าง อย่างบอกไม่ถูก แต่ยิ่งมองใจยิ่งเต้นแรงขึ้นเรื่อยๆ อย่างเลี่ยงไม่ได้
มองระยะนี้ทำให้เขาสังเกตุหน้าติวอย่างละเอียด ไรผมที่หลุดจากหางม้าที่มัดข้างหลังตกลงมาปรกใบหน้ายาวคมเข้ม ดวงตาคมมองลงมาฉายแววประหลาด จมูกโด่งจัดตั้งแต่หว่างคิ้วหนาจรดปลาย ปากสีเข้มไม่หนาและไม่บางจนเกินไปกำลังเผยอเหมือนกำลังจะพูดอะไรบางอย่างออกมาอยู่ตลอดเวลา
นั่นเป็นสายตาที่ทำให้คนอย่างธัน พูดอะไรไม่ออก ทำอะไรไม่ถูก ตลอดชีวิตไม่เคยถูกจ้องแล้วรู้สึกอะไรแบบนี้ ..ไม่มี มันไม่เคยเกิดขึ้นตลอดชีวิตของเขา และเหตุการณ์นี้มันช่างคุ้นเคยซะเหลือเกิน เหมือนกับเดจาวู
ถ้าหากร่างกายนี้ยังอยู่ภายใต้การควบคุมของเขา มีเหรอที่ศัตรูตัวร้ายมันจะยังทำแบบนี้ได้ เผลอลงไปกองตั้งแต่มันจับแขนเขาแล้ว ถึงแบบนั้นธันก็ยังปล่อย ปล่อยให้มันจับ ปล่อยให้มันพลิกตัว ..กระทั่งปล่อยให้มันคร่อมแล้วจ้องเขาอยู่ระยะประชิดแบบนี้
ติวกลืนน้ำลายลงคออย่างฝืดเคือง เขาก้มมองดวงตาคนเบื้องล่างอย่างพยายามที่จะค้นหาคำตอบภายในนั้น ดวงตาที่เฉยชา มองลึกลงไปในนั้นเผื่อจะเจอคำตอบที่เขาอยากรู้ แต่ยิ่งมองมันยิ่งรู้สึก ..รู้สึกว่าใช่
ลูกผู้ชายก็แค่ยอมรับ ยอมรับอย่างลูกผู้ชาย
"มึง..ทำอะไรกับกู"
"...?"
ติวพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาจนธันไม่แน่ใจว่าตัวเองได้ยินถูกหรือเปล่า
"มึง.." ติวกลืนน้ำลายอีกครั้ง เขายังคงจ้องลึกลงไปในดวงตาคู่นั้น ธันมองหน้ามัน และเขาก็ใจเย็นพอที่จะรอฟังสาเหตุนั้น ถ้าหากว่าเขาเป็นต้นเหตุจริงก็พร้อมจะขอโทษอยู่แล้ว
ริมฝีปากสีเข้มเม้มอย่างชั่งใจ ดวงตาไม่ได้คลายความกังวลแม้แต่นิดแต่ดูกลับยิ่งแย่ลง ธันหลบตามองไปที่อื่นก่อนจะหันกลับมาสบตาด้วยอีกครั้ง
"ถ้ามึงยังพูดไม่ออกก็อย่าเค้นมันออกมาเลย"
เขาไม่รู้ว่าไอ้ติวกำลังจะพยายามพูดอะไรกันแน่ แต่การเค้นสิ่งที่ไม่อยากพูดออกมาในเวลาที่มันไม่ใช่ ก็ไม่ใช่วิธีที่น่าทำเท่าไหร่ ถึงมันจะอึดอัด แต่เมื่อเวลานั้นมาถึง เรื่องที่อยากจะพูดก็คงไม่ใช่เรื่องยากเหมือนตอนนี้
"ไม่ กูต้องพูด"
"..."
"ก่อนที่กูจะบอกอะไรออกไป มึงช่วยลืมไปก่อนได้มั้ยว่ากูเป็นเดน'บดินทร์ในสายตามึง"
"...?"
ธันขมวดคิด คราวนี้เขาเริ่มอยากรู้ขึ้นมาจริงๆแล้ว ว่าสิ่งที่มันกำลังจะบอก มันหมายความว่าไงกันแน่
"กูรู้สึกเหี้ยมากๆ ที่รู้สึกแบบนี้"
.
..
ทันทีที่ไอ้ติวพูดจบ มันโน้มหน้าลงมาฉวยคาบริมฝีปากคนเบื้องล่างที่กำลังเผลออย่างรวดเร็ว ลิ้นชื้นจาบจ้วงบุกรุกอย่างถือวิสาสะเข้าไปรุกไล่ต้อนลิ้นแข็งทื่อของคนกำลังตกใจ ธันเบิกตากว้างตกใจสุดขีดไม่คิดว่ามันจะทำแบบนี้ แต่ที่น่าตกใจกว่าคือร่างกายเขาไม่มีท่าทีต่อต้านรสสัมผัสนั่นเลยแม้แต่นิด
ธันเผลอตัวเสียท่ากับจูบมากชั้นเชิงของไอ้คนข้างบนอย่างราบคาบ ลิ้นชื้นไล่ต้อนลิ้นของเขาอย่างอุกอาจก่อนจะล่อลวงให้เขาเผลอยื่นมันออกไปเยี่ยมภายในโพรงปากของผู้บุกรุกบ้าง เรียวปากสีเข้มคาบส่วนไร้กระดูกสีชมพูก่อนจะดูดดุนเหมือนกำลังกินไอศกรีมรสเลิศ เจ้าของลิ้นผู้อยู่เบื้องล่างเปล่งเสียงอื้ออึงในคออยู่ตลอดเวลา ..ธันที่เฉยชาคนนั้นหายไปไหนแล้ว
กว่าจะรู้ตัวอีกที ..ศัตรูก็จัดการกำจัดจุดอ่อนจนหมดทางสู้
ติวแนบลำตัวลงบนตัวเขา ก่อนจะถ่ายน้ำหนักไปที่สะโพกแล้วกดมันเบียดลงที่กลางลำตัวแล้วแทรกขากดมันลงซ้ำเป็นจังหวะ ธันเริ่มอยู่ไม่สุข ปล่อยร่างกายทำตามความต้องการจนลืมไปหมดทุกอย่างว่าควรจะต่อต้านมากกว่านอนครางแล้วปล่อยให้มันทำตามใจตัวเองแบบนี้
"อ.. อย่า"
ความหนักแน่นในเสียงมันหายไปไหนหมด ธันเริ่มหอบโกยอากาศหายใจ ตอนนี้สมองมันเบลอไปหมด ร้อนวูบวาบ ติวปลดกางเกงออกแค่ถึงเข่า ก่อนจะกดสะโพกเบียดชนลำตัวเขาอีกครั้ง แต่คราวนี้เขารู้สึกมากกว่าเดิม เนื้ออุ่นๆ ผ่านบ็อกเซอร์บางๆ เสียดสีกันจนเริ่มพองตัวขึ้นเป็นลำขนาดเขื่องใต้ร่มผ้า ติวกดเอวแนบแน่นราวกับอยากจะรวมเป็นของกันและกัน แขนที่ตั้งชันลดตัวลงมาโอบกอดคนเบื้องล่างอย่างโหยหาความอบอุ่น
ใบหน้าคนเบื้องล่างพยายามข่มตาเม้มปากสนิทไม่ให้เสียงเล็ดลอด ยิ่งไม่อยากให้มันรู้สึก มันยิ่งรู้สึกมาก และมากขึ้นเรื่อยๆ เสียงกระเซ่าทุ้มต่ำข้างหูของคนข้างบนยิ่งปลุกเร้าอารมณ์กระสันต์ของเขาให้พุ่งขึ้นอย่างเหลือเชื่อ ติวสอดมือผ่านขอบยางบ็อกเซอร์ก่อนจะกดมันลงต่ำ ท่อนเนื้อลู่ลงก่อนจะดีดขึ้นตามที่มันควรจะเป็น ธันกระตุกวูบท้องตรงท้องน้อยเมื่อรู้สึกถึงเนื้ออุ่นๆกับอุ้งมือที่ไม่คุ้นเคยกำลังรูดร่วมกับของๆเขา ธันกัดริมฝีปากตัวเองแน่นลิ้มรสประสบการณ์แปลกใหม่ที่ทำให้รู้สึกมากยิ่งกว่าที่เขาเคยมอบให้กับตัวเอง นี่เขากำลังอาศัยอุ้งมือของคนอื่น อาศัยพาตัวเองสำเร็จความใคร่ไปพร้อมกับเจ้าของท่อนเอ็นที่กำลังถูกรูดไปพร้อมๆกัน
เมื่อขีดจำกัดใกล้เข้ามาเกินกว่าที่ทนไหว ธันเผยหน้าขาโผเกาะหัวไหล่ติวแน่นก่อนอารมณ์ที่สะกดกลั้นจะระเบิดออก เสียงครางแหบพร่าโพร่งออกมาจนสุดเสียงพร้อมกับกระตุกจนตัวโยน ธันเด้งเอวสวนขึ้นผวากอดร่างข้างบนแน่น เมื่ออารมณ์ตัณหาสิ้นสุดลง ธันกลับมาควบคุมตัวเองได้อีกครั้งถึงแม้จะไม่เต็มร้อย และเริ่มแผลงฤทธิ์ใส่ไอ้ติว เขาพลักอกไอ้ติวทันที แต่ด้วยแรงที่อ่อนปวกเปียกมันเลยดูคล้ายนางเอกละครที่พยายามทุบอกพระเอกอย่างดัดจริต และแน่นอนว่าตามพล็อตเรื่องแล้วพระเอกจะล็อกมือนางเอกด้วยมืดเขาเพียงข้างเดียว และมันก็เป็นไปตามนั้น
คนข้างล่างยังไม่สิ้นฤทธิ์ และติวยังไม่เสร็จสมอารมณ์หมาย เขาเลยจัดการเบิ้ลอีกต่ออีกยก..
ได้ผลชะงัด จากงูที่เริ่มแผ่แม่เบี้ย กลายเป็นปลาไหลเชื่องๆ ไปเลย หึหึ..
TBC.
************
ติว และ ภารกิจเสี่ยงตีน :hao6: :hao6: :hao6: :hao6:
ใจเย็นนะ ตอนเดินที่เคยลงกำลังจะหมดสต๊อคแล้ว ช่วงนี้งานเข้าด้วย ยุ่งโพ้ดดดดดดด :katai1:
โปรดรอตอนต่อไปด้วยความสงบนะ :z2:
เจอกันตอนหน้า บายแจ้
-
และแล้วที่หนี ไปคราวนั้น เราก็รอว่าเมื่อไหร่จะมาต่อ
เริ่มกลับมาแล้ว แต่คราวนี้อย่าหายไปอีกน้าา เค้าคิดถึง
ว่าแต่ธัน คราวนี้ยอมได้ไงที่ไม่ถีบติว เอ๊ะยังไง ถึงปล่อยเลยตามเลย
:hao6:
-
ชอบๆ มาต่อบ่อยๆ นะคะ :hao7:
-
ค้างอย่างแรง
:hao6: :hao6:
-
ต่อเลย.. ต่อเลย.. ต่อเลย... :m4:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
ดีมากติว ก็แค่ยอมรับ แมนโพดดดดด
-
ขอตอนต่อไปเลยได้ไหม ติวธัน :L1:
-
อยากอ่านตอนใหม่ที่ต่อจากที่ลงเดิมครั้งที่แล้วแล้ว รออออ
-
ก้าวหน้าไปอีกขั้น
-
หลังเสร็จกิจจะเป็นอย่างไรน่อออ กึกึ :hao3:
-
อื้อหือ :hao6:
-
มาติดตามๆๆ
-
หายไปนานมากกกกกกกกกกกกกก กระทู้เดิมโดนลบเลยสินะๆๆๆๆ
-
อาร๊ายยยยยยยเนี่ย
-
ลองจิ้มเข้ามาแบบมั่วๆ
สารภาพเลยค่ะ ว่าตอนแรกไม่ชอบไอ้เรื่องแลกเปลี่ยนอะไรนี่เลย มันเหมือนอ่านนิยายใสๆ สมัยวัยมัธยม555555
แต่พออ่านไปเรื่อยๆ มันดีมากเลย
คนมีปมในชีวิตสองคนมาเจอกัน ปัญหาที่ไม่เหมือนกัน แต่ต่างคนต่างเข้าใจกัน
ชอบที่ติวสับสนนะ ไม่ใช่ว่าสับสนแล้วลองเลย แต่ติวคิดทบทวนตัวเองหลายรอบมาก
จนสุดท้าย คิดว่าใช่แน่ๆ
ชอบที่เรื่องนี้ ถึงจะบอกว่าแรงๆ ก็ไม่ใช่ว่า จู่ๆจะเอาเลย จะบังคับเลยอะไรแบบนี้อ่ะ
เอาสั้นๆ ชอบมากค่ะ รอตอนต่อไปนะคะ o13
-
ตอนที่ 11 น่ารัก ? (50%)
เหี้ยแล้วไง...
ในที่สุดเขาก็ทำมันลงไปแล้วจนได้ ติวนั่งหน้านิ่วอยู่ปลายเตียงคนเดียวเงียบๆหลังจัดการน็อกงูจงอางไปสามยกติดๆ ไอร้อนจากกายยังกรุ่นเรื่องความรู้สึกคงไม่ต้องพูดถึง
พอทำมันลงไปแล้วถึงได้ต้องมานึกย้อนว่าตัวเองทำอะไรลงไป ติวกุมหัวย่นหน้าอ้าปากอยากจะว๊ากออกไปให้รู้แล้วรู้รอดแต่ก็ทำไม่ได้ พอเหลือบไปมองอีกร่างก็ทำได้แค่ถอนหายใจ ไม่รู้ว่าพรุ่งนี้จะมองหน้ากันติดมั้ย แต่ถ้าให้เดา อย่างไอ้เชี่ยนี่คงไม่โวยวายหรอก ถ้ามันถือปืนอยู่คงยิงกบาลเขาทันทีโดยไม่พูดอะไรซักคำแน่ๆ
เออ! พรุ่งนี้จะยอมให้มันต่อยซักทีสองทีก็ได้วะ!!
เช้าวันต่อมา.. บรรยายกาศสดใส แสงแดดอ่อนๆลอดผ่านบานเกล็ดที่มีฝุ่นหนาเตอะเป็นม่านกันยูวีอย่างดีตกกระทบเข้าหน้าเข้ม เขาหรี่ตาก่อนจะหันหลบแสงไปทางอื่น อีกร่างในชุดช็อปแดนบดินทร์พร้อมด้วยของบางอย่างในมือกำลังยืนมองพฤติกรรมคนบนเตียงอย่างเงียบๆ รอดูว่าเมื่อไหร่มันจะตื่นเสียที ธันยืนมองนิ่งๆไม่ขยับด้วยแววตาเรียบเฉยเหมือนเดิม ไร้ท่าทางเกรียวกราดใดๆ
อีกคนที่เริ่มรู้สึกตัวก็พลิกกลับมานอนหงาย แสงที่แยงตาอยู่ปลุกเขาให้ตื่นในที่สุด ติวหรี่ตาปรับแสงมองไปรอบๆ ก่อนจะลุกขึ้นนั่งโดยที่ไม่รู้ว่าธันอยู่ข้างหลังแล้วยืนอยู่แบบนี้มานานกว่าสองชั่วโมงแล้ว คนข้างหลังยังคงยืนอยู่ท่าเดิม หลุบตามองไอ้เหี้ยที่นั่งมองวิวนอกบานเกล็ดชื่นชมบรรยากาศตอนเช้าสบายใจเฉิบ พอชมจนพอใจติวขยับตัวหันมาจะลุกลงจากเตียง สายตาก็ประทะเข้ากับสายตาหนึ่งที่เย็นเฉียบ
ไม่พูดไม่จา ธันยกประแจเลื่อนเหวี่ยงเข้าที่หน้าไอ้ติวเต็มแรงจนอีกคนแทบล้มลงพร้อมเข้านอนอีกครั้ง ก่อนเขาจะซัดซ้ำทีแล้วทีเล่า ติวยกมือป้องหัวพัลวัล เลือดข้นไหลเปรอะทั้งแขน ธันกระหน่ำตีอีกสองสามทีก่อนจะเขวี้ยงประแจเลื่อนทิ้งแล้วกระโดดขึ้นเตียงจะไปกระทืบต่อ ได้จังหวะติวรีบจับขาแล้วกระชากจนธันเสียการทรงตัว ธันรีบคว้าผมติวไว้กันตัวเองไม่ให้ล้มก่อนจะสะบัดขาออกได้ข้างนึงแล้วง้างเตะอัดเข้าท้องจนอีกคนจุกตัวงอ ติวคลายมือจากขาอีกข้างกอดท้องลงไปนอน นี่แค่สไลด์ลูกหนูเฉยๆ ยังโดนขนาดนี้ แล้วเสียบเข้าไปล่ะ จะโดนขนาดไหนเนี่ย ธันยืนมองเหยียดก่อนจะล้มตัวลงนั่งบนเตียงข้างๆ ร่างที่กำลังกลิ้งตัวไปมาพลางสงเสียงโอดครวญด้วยความจุก
"..."
เขาไม่รู้จะพูดอะไร มันพูดอะไรไม่ออกจริงๆ มันทำไปได้ไงวะ เขาก็ผู้ชาย มันก็ผู้ชาย แค่คิดก็ขนลุกฉิบหายมันทำไปได้ยังไงวะ!!?!
ธันยกมือลูบหน้าหนักๆ หลับตาหายใจเข้าออกช้าๆ
"มึง .. ทำ แบบนั้น ทำไม"
เขาเค้นคำพูดออกมาทีละคำอย่างยากเย็น ความรู้สึกของเขาเมื่อคืนมันก็ยังไม่เข้าใจ ว่าทำไมตัวเองถึงขัดขืนอะไรไม่ได้เลย ทำไมถึงนอนเฉยให้มันทำเหี้ยๆแบบนั้น ที่สำคัญ
ทำไมต้องรู้สึกดีด้วยวะ!!!!!
ธันกัดฟันกรอด โกรธจนหน้าดำหน้าแดงแต่ก็ยังเก็บความรู้สึกไว้
อีกคนที่เริ่มหายจุกแล้วยกมือปาดเลือดที่ริมฝีปาก ลุกขึ้นมานั่งห้อยขาที่ขอบเตียงข้างๆธัน ก่อนจะหันมองเสี้ยวหน้าเมียตีนโหด (?) เขาเองก็พูดอะไรไม่ออกเหมือนกัน ทั้งที่รู้อยู่เต็มอกว่าทำไปทำไม
"..."
พอรู้สึกว่าอีกคนไม่ยอมตอบ ธันหันมาจ้องติวตาเขม็งอย่างผิดนิสัยเหมือนที่เคยมองเขาทุกครั้ง ติวมองนัยน์ตากลับรู้สึกดีประหลาดจนอมยิ้มออกมาไม่รู้ตัว
เขาไม่รู้ตัวหรอกว่าอมยิ้มแบบนี้แล้วมันทำให้ธันคันตีนมากแค่ไหน เขายกหมัดค้างกลางอากาศกำลังจะต่อยอัดเข้าเบ้าหน้าคนยิ้มอีกทีแต่ก็..
"โว้ยยยยยยยยย!!!!"
เป็นครั้งแรกเลยหรือเปล่าที่ธันแหกปากโวยวายอย่างไม่เป็นตัวเองที่สุดของที่สุด ที่สำคัญ ยังทำต่อหน้าไอ้เชี่ยติวนี่ด้วย พอยิ่งเห็นแบบนั้นติวฉีกยิ้มกว้างขึ้นเรื่อยๆจนสุดมุมปาก นัยน์ตาที่มองพฤติกรรมธันอยู่นั้นเป็นประกายน่ามอง รอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความรู้สึกที่เขาไม่เคยแสดงมันออกมาต่อหน้าใครเหมือนกัน
ธันจิปากเสียอารมณ์มองไอ้เวรติว ยิ่งเขาโมโหมันยิ่งมีความสุขรึไงวะยิ้มอยู่ได้ "มึงสะใจแล้วใจมั้ยที่เอาคืนกูได้"
"อื้มมม" ติวตอบพร้อมกับยิ้มหยีกวนตีนยืนหน้าเข้าไปใกล้ธัน ธันมองตาแข็งแล้วด่าสัตว์เลื้อยคลานชนิดนึงใส่หน้าเขาก่อนจะลุกเดินออกไปนอกห้องดื้อๆ ทิ้งให้อีกคนยิ้มหน้าบานมองตามจนธันออกจากห้องไป ติวก้มหน้ายิ้มกับตัวเองไม่เลิกก่อนจะเหลือบตามองไปยังประตูที่เคยมีร่างนั้นยืนอยู่
ส่วนอีกด้านของประตู ธันยืนพิงด้วยจิตใจที่ไม่สงบ ตาเลื่อนลอยมองทั่วแต่สติกลับไปอยู่ไหนไม่รู้ เขาก็ตอบตัวเองไม่ถูกเหมือนกันว่ามันเกิดบ้าอะไรขึ้นกับเขา แล้วไอ้ความรู้สึกวูบวาบนี่อีกจะอะไรกันนักกันหนา
"เชี่ยเอ้ย.."
ความแปลกประหลาดรอบสองปรากฎขึ้นอีก ไม่บ่อยนักที่ธันจะสบถกับตัวเองแบบนี้ ธันเป็นมนุษย์ผู้ยอมรับ เรียบเฉย แล้วบางครั้งก็พยายามเข้าใจเรื่องต่างๆ ทั้งที่มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลย แต่เรื่องนี้คิดยังไงเขาก็ไม่เข้าใจ! เขาไม่เคยไปทำอะไรแบบนี้กับใครแล้วทำไมถึงโดนเข้ากับตัวเองแบบนี้วะ ถ้ามันทำเพราะเกลียด วิธีอื่นที่สร้างสรรค์กว่านี้คิดไม่ได้แล้วเหรอวะ?
"มึง..ทำอะไรกับกู"
แววตาธันไหววูบพอนึกบางอย่างออก ประโยคนี้กับแววตาที่ดูทรมานก็ไม่ใช่ ต้องการอะไรซักอย่างก็ไม่เชิง ธันพยายามนึกต่อพลางสาวเท้าเดินไปด้วย ..มันพูดว่าอะไรนะ
"ก่อนที่กูจะบอกอะไรออกไป มึงช่วยลืมไปก่อนได้มั้ยว่ากูเป็นเดน'บดินทร์ในสายตามึง"
ธันชะงักเท้าใจเต้นผิดจังหวะด้วยความอยากรู้
แล้วมันกำลังจะบอกอะไร...? ธันหลับตาหลังพยายามควมคุมตัวเองให้ใจเย็น และไม่ให้บ้าไปมากกว่านี้ เขาก้าวไปข้างหน้าได้สองเก้าจนที่สุดแล้วต้องหันหลังวิ่งกลับไปที่ห้องแล้วพลักประตูเข้าไปในห้องอย่างแรง ประจวบเหมาะกับเสื้อผ้าชิ้นสุดท้ายของคนในห้องรูดตกถึงตาตุ่มพอดิบพอดี
ร่างที่โพล่งเข้ามาตกใจอย่างเห็นได้ชัด ธันรีบพลิกตัวหันหลังอย่างอัตโนมัติ
อยากจะต่อยตัวเองหนักๆซักที นี่เขาจะลนลานไปทำไม มันก็ผู้ เขาก็ผู้ มีจุ๊กกรู๊เหมือนกันแล้วทำไมต้องหลบ
ผู้สังเกตุการณ์ยังยืนโทงๆอยู่แบบนั้น ใบหน้าเข้มยิ้มมุมปากเผยให้เห็นอย่างชัดเจนทั้งปากและตา เขาเอียงหน้าลอบมองใบหน้าคนหันหลัง ตัวก็ควาย ไมเวลาเขินนี่น่ารักนี่น่ารักเหี้ยๆ เลยวะ ฮ่าๆ
ไม่รอช้า ติวค่อยๆ ย่องเข้าไปทางด้านหลังอย่างระมัดระวังไม่ให้มันตั้งตัว กับอีกคนที่กำลังหลับตาตัดสินใจว่าจะหันหน้ากลับไปสู้
...
ในระยะไม่เกินคืบ เขาทั้งคู่ประสานสายตากันอย่างไม่ได้ตั้งใจ ใจคนหนึ่งเต้นระรัว กับอีกคนที่แทบหยุดหายใจ ใบหน้าเปื้อนยิ้มของติวคลายความรู้สึกทุกอย่างถูกส่งไปยังดวงตาที่จ้องลึกและมันกำลังพยายามจะบอกบางอย่างให้อีกคนได้รู้ ธันชะงักลมหายใจจดจ้องตาคู่นั้นราวกับตกต้องอยู่ในภวังค์เหมือนที่เกิดขึ้นกับเขาเมื่อคืน
ผ่านไปหลายวินาทีธันถึงได้สติคืนพลักชีเปือยล้มก้นจ้ำเป้าก่อนเปือนหน้าหนีไปทางอื่นด้วยแววตาเรียบเฉยเช่นเดิม ก่อนจะเม้มปากขมวดคิ้วคิดอะไรบางอย่างคนเดียว
นี่ถ้าไม่ติดว่าเขากับมันตัวอย่างกับหมีควาย มันคงเป็นหนึ่งในฉากรักของละครซักเรื่อง หรือไม่ก็นิยายหนังสือพิมพ์ซักตอนก็เป็นได้ แต่นี่ชีวิตจริง! ผู้ชายจริง! ถึงแม้เขาจะไม่ค่อยแน่ใจตัวเองแล้วก็เถอะว่า ใช่ ... หรือเปล่า
แต่ที่แน่ใจก็คือความรู้สึกเรื่องมันนี่แหละ
เพราะมันชัดเจนตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว
มันใช่แบบ โคตรๆ ซึ่งไม่รู้ว่าใช่ ณ ที่นี้หมายถึงเรื่องกิจกรรมร่วมหรือเปล่า ที่แน่ๆ ..
เขากำลังสนใจงูจงอางตัวนี้อยู่ล่ะ .. แต่ดูๆ ไปมันเหมือนลูกแมวมากกว่างูอีก ยิ่งเวลาขู่ฟ่อๆ นี่ยิ่งน่ารักน่าฟัดฉิบๆ ถ้าเกิดเมื่อกี้มันไม่หันมาซะก่อนนะ ..... หึหึ
"หัวเราะเหี้ยไร"
นั่นไง แมวที่คิดว่าตัวเองเป็นเสือเริ่มขู่อีกแล้ว ติวช้อนตามองกวนตีนธันก่อนจะหัวเราะด้วยน้ำเสียงยียวนกวนประสาท ธันทนทำหน้านิ่งไม่ไหว ยิ่งมองหน้ามันยิ่งคันตีน พอมองไปที่อื่นสายตาเจ้ากรรมก็ดันไปมองกระบองเขื่องเข้าเต็มๆ เขาเห็นมันชัดๆก็คราวนี้ นี่ขนาดมันยังไม่ตื่นมันยัง..ขนาดนี้ งั้นวันนั้นในม่านรูด ของเด็กพาณิชย์คนนั้นมันไม่กลวงหมดแล้วเหรอวะ!!
ธันหยุดมองที่กระบองเขื่องสีเข้มจัดนั่นไม่ได้ ใบหน้าเหยเก๋ขึ้นทุกทีจนติวสังเกตุได้อย่างชัดเจนว่ามันกำลังคิดอะไร.. หึหึ ไม่ให้คอยนานหรอก เร็วๆนี้ได้ลองของจริงแน่ พอคิดได้แบบนั้นติวก็จัดการสายเอวให้กระบองสั่นหัวดุ๊กดิ๊กจนธันที่มองอยู่สะดุ้งตัวโยน
"ฮ่าๆๆๆๆๆๆ ฮ่าๆๆ วะฮะฮ่าๆ" ติวหัวเราะลั่นชอบใจ นี่ตกลงไอ้ธันนี่เป็นคนยังไงกันแน่วะ ทีงี้เขินหน้าดำหน้าแดงแถมยังดูออกแบบง่ายโคตรๆอีก ทีเรื่องอื่นนี่ทำหน้าตาย นิ่งก็นิ่งฉิบหายจนดูไม่เคยออก
"หัวเราะเหี้ยไรวะ!!" ธันตะโกนแบบที่ไม่เป็นตัวเองแบบขั้นสูงสุด อาการเลิ่กลั่กนี่มันอะไรเนี่ย มันเกิดอะไรขึ้นกับเขากันแน่!!
"เปล่า"
"..."
"กูแค่รู้สึกว่า.."
"...?"
ติวหยุดหัวเราะก่อนจะยิ้มละมุน
"..มึงก็ น่ารักดีนะ"
. . .
TBC
----------------------
หมดแล้วนะ ตอนเก่าเขียนถึงแค่ตรงนี้ พาร์ทต่อไปคือของจริง
สารภาพว่าย้อนอ่านเองยังเขินเองเลยอ่ะ :-[
ติวบอกว่าไงนะ? ไม่ให้รอนานใช่มั้ย อุ๊ย อันนี้ติวพูดนะเราเปล่าชงเลยจริงๆ :hao6: :oo1:
ตอนต่อไปอาจจะมาช้าหน่อย จะพยายามให้ไวสุดเท่าที่ทำได้นะ ตอนนี้ทำงานประจำแล้วด้วย วุ่นวายไปอีก
ขอบคุณอีกครั้งที่กลับมาอ่าน แล้วก็ยินดีต้อนรับคนใหม่ด้วย
โปรดติดตามตอนต่อไป หึหึ :impress2:
-
น่ารักจังเลยครับฉากนี้
:z1: :z1: :z1:
-
อย่าทิ้งให้รอนานน้าาา
โป้งเลยขอบอก
:katai4: :katai4:
-
อ่านไปยิ้มไป ฟินเบาๆ
:katai5: :katai5: :katai5:
: :katai4: :katai4:katai4:
:pig4: :pig4: :pig4:
-
รอตอนต่อไป~
-
ขำอะ :hao7:
-
:pig4: :pig4: :pig4:
-
วร้ายยยย เขินแทน :-[ ไอ้ติวต้องโดนประเเจฟาดหัวจนเพี้ยนไปแล้วแน่ๆเบย ฮ่าๆ
-
o13
-
ติวกลายเป็น m โดยสมบูรณ์ 55555555555
-
อ๊ายยยยยย
-
ติดตามจ้า :L2:
-
ติวมันบ้า บ้าไปแล้วแน่ๆ 55555
สงสัยโดนประแจฟาดจนเพี้ยน
-
ได้สายโหดแบบลิมิตเต็ดด้วยนะยะ น้งติว นี่จะกล้าไม่กลับบ้านอีกไม๊ :katai3:
-
เขินนนนนน :o8:
-
:haun4: น่ารักมากเลยยย
-
มีใจให้กัน
-
อย่าหายไปนานสิครับ มาต่อไวๆนะ
-
รอคอย ลอยคอรอจ้า :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:
-
หายอีกแล้ว
-
นี่เพิ่งเปิดเว็บในคอมจึงเพิ่งเห็นข้อความว่ากลับมารีไรท์หมดเพราะเปลี่ยนโทรศัพย์บุ๊คมาร์คมันอยู่เครื่องเก่า เมื่อพบกระทู้ใหม่ก็พบว่า เธอหายอีกแล้วนะคนเขียน กรรม
-
กลับมาแล้วจ่าาาา หายไปทำหนังสือมา อิอิน์
-
:3123: :3123:
ยินดีต้อนรับกลับมาจ้าาา
นึกว่าหายไปเหมือนคราวก่อนอีกแล้ว
พักผ่อนให้หายเหนื่อย ค่อยมาต่อก็ได้จ๊ะ
:katai4:
-
เรายังรอให้กลับมาต่ออยู่นะคะ
หายไป 3 เดือนแล้วน้าาาา มาต่อไวๆน่อออออออออออ
-
ขอบคุณค่ะ เริ่มเข้าสู่โหมดมุ้งมิ้งแล้วว
-
รอครับ
-
ยังรออยู่เสมอ
ใช้คำว่า "น่ารัก" กะจงอาง
ชอกช้ำแค่นั้นถือว่าเบาะๆ
รอๆๆ
:mew1:
-
รออยู่นะคะ :L2:
-
มาต่อเถอะน้า สนุกมากเลยค่ะ น่ารีกมาก รออยู่นะคะ
-
รอครับ
-
รอเด้ออออ
:katai5: :katai5:
-
เพิ่งได้เข้ามาอ่านรวดเดียวติดเลยค่ะ รอตอนต่อไปนะคะ
-
สนุกมากค่ะ รอตอนต่อไปนะคะ
-
กลับมาได้แล้วค่า
ติวยังไม่ได้นุ่งผ้า ป่านนี้ปอดบวมตายแล้ว
-
รอออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออ :ling1:
-
ยู้วฮูววววว คนเขียนนนมันหยุดอยู่ที่เดิมนานแล้วน้า
-
รอครับ
-
ยังรอนะครับ
-
รอครับ
-
รออยู่นะ :katai2-1: :katai2-1:
-
รอครับ
-
รออยู่ที่เดิม
-
:katai5:
-
:katai5: :katai5:
-
รอๆ
-
:monkeysad: :L3: :serius2:ปีกว่าแล้าน้าาาาา ยังรออยู่ อย่าทิ้งเลยยยยย
-
แวะมาส่อง
-
คิดถึง
-
สวัสดีปี 2021 นะครับ >>>> นักอ่าน :z6: