ก๊อกก๊อกพิเศษ : สิบปี(กว่า)ผ่านไป
การเวลาเป็นสิ่งที่น่ากลัว
เพราะมันผ่านไปอย่างรวดเร็ว เร็วจนบางครั้งเรายังไม่ทันสังเกต
ผมนั่งขัดสมาธิอยู่บนเตียงที่ยับยู่ยี่มองไปที่พี่หมอที่กำลังผูกเนกไทด์อยู่แถวหน้าโต๊ะเครื่องแป้ง จากพี่หมอที่ใส่เสื้อยืดกางเกงยีนส์ขี่ไอ้ถึกทึนมอไซต์ใกล้ตายในวันนั้นสู่พี่หมอที่ต้องแต่งตัวมาดนักธุรกิจในวันนี้
แปลกตาแต่จะบอกว่าไม่ชินก็ไม่เชิงเพราะก็เป็นแบบนี้มาหลายปีแล้ว จะว่าไปก็น่าจะตั้งแต่จบจากมหาลัยแล้วที่พี่หมอเปลี่ยนลุค ผมที่มักจะปล่อยยุ่งถูกเซทขึ้นเป็นทรงเรียบร้อยขับใบหน้ากวนตีนให้ดูจริงจังขึ้น
พี่หมอในวัยสามสิบห้าดูเป็นผู้ใหญ่มากจริงๆ
ระหว่างที่ผมที่ห่างกับพี่มันสองปีกลับไม่ได้ดูโตขึ้นสักเท่าไหร่เลย...
“เมาขี้ตาหรอหมา” พี่หมอหันหน้ามาหาผม ร่างหมีควายนั่นเดินตรงเข้ามาพร้อมกับทิ่มจมูกลงปักแก้มผม
“อื้อ” ผมเอียงแก้มให้แล้วถูแก้มกับตอหนวดบนคางพี่หมอ
“อะไรของมึง ตื่นมาก็อ้อน” พูดเหมือนไม่ชอบแต่จมูกก็ไม่หยุดซุกเลย
“วันนี้กลับดึกไหมอ่ะ”
“ถามทำไม”
“ดึกทุกวันเลยนะเดี๋ยวนี้”
“พูดเพราะเหงาหรือจะหาเรื่องว่ากูซุกเด็กจะได้ตอบถูก” พูดติดหัวเราะแล้วก็งับแก้มผมเบาๆ คบจนอยู่ด้วยกันมาสิบกว่าปีพี่หมอก็ยังตรงแล้วก็กวนตีนกับผมเหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยนแปลง
... ผมเองก็ยังหวงไร้สาระเหมือนเดิม
“อย่ากวนตีน”
“ใส่แหวนไปทุกที่ เขารู้กันหมดทั้งบริษัทแล้วว่าเมียดุ” พี่หมอยกมือขึ้นโชว์ นิ้วนางข้างซ้ายมีแหวนเกลี้ยงสวมอยู่ วงเดียวกับที่ผมให้เมื่อตอนหลังเรียนจบ ส่วนวงที่พี่หมอให้ผมเอาเก็บใส่กล่องไว้ตั้งแต่รู้ราคาแล้วไปให้พี่มันซื้อวงถูกกว่ามาแทนเผื่อทำหาย
“ไม่ได้เหงา ไม่ได้หาเรื่อง แค่ถาม... งานเยอะหรอ”
“เศรษฐกิจไทยตอนนี้มันเสี่ยงหลายปัจจัย กูต้องประชุมกับหลายแผนก กูว่ากูหนักแล้ว พี่วิศหนักกว่านี้อีก รายนั้นแทบนอนที่บริษัท” ใบหน้าพี่หมอดูเหนื่อยขึ้นมาเล็กน้อยเมื่อพูดถึงเรื่องงาน
“อ่า...”
“แล้วที่ร้านมึงเป็นไง” พี่หมอย้อนกลับมาถามผม
ผมเปิดคาเฟ่อยู่แถวใต้คอนโด หุ้นทำกับพี่หมอนั่นแหละ แต่พี่หมอไม่ได้สนใจอะไรเท่าไหร่นัก มีบ้างว่างๆ ที่แวะมาซื้อกาแฟไปฝากคนในออฟฟิตแต่ก็น้อยครั้งมากจนแทบจะนับได้ ผมเคยถามว่าแล้วจะลงทุนทำทำไม พี่มันก็ตอบสั้นๆ แค่อยากให้ผมทำอะไรที่มันไม่เครียดหลังจากที่เห็นสภาพผมเครียดหัวฟูนั่งร้องไห้เรื่องเพื่อนที่ทำงานสมัยยังทำงานในบริษัท แล้วก็ไม่ได้รู้สึกว่าจำนวนเงินมันมากมายอะไร
เห้อ... เจ็ดหลักมันไม่น้อยยังไงวะ
โคตรสามีแห่งชาติ
ไม่ติดว่าชาติที่ว่าคือชาติชั่ว เพราะพี่หมอแม่งเก็บกำไรจากผมด้วยอย่างอื่น
ถึงแม้ช่วงนี้จะไม่ค่อยได้เก็บกำไรเท่าไหร่เพราะพี่หมอกลับบ้านมาก็เหนื่อยจนสลบตลอด
นั่นแหละประเด็นที่ผมยกเรื่องนี้ขึ้นมาพูด!!!!!
“ก็ดี ลูกค้าเยอะเลย ไอ้คุณมันให้พี่ปลัดลงไอจีโปรโมท คาเฟ่คนล้นร้านเลย”
“ไอ้ดารานั่นอ่ะนะ”
“อื้อ”
“แฟนมันเหมือนลิง” พี่หมอพูดพรางยืดตัวขึ้นยืน
“ว่าไอ้คุณทำไม”
“หึ”
“แล้วตกลงวันนี้...”
“คงดึก”
“อ่า...”
“นอนเลยไม่ต้องรอ น่าจะเกินตีสอง” พูดจบก็หันไปติดกระดุมข้อมือหานาฬิกาใส่ ผมยู่หน้า ไม่อยากทำตัวเหมือนภรรยาที่สามีไม่มีเวลาให้เลยแต่พี่หมอแม่งไม่มีเวลาให้ผมจริงๆ ไอ้จะงอแงเหมือนสมัยก่อนก็ไม่กล้าทำเพราะเห็นว่าพี่มันก็เหนื่อย
ผมถอนหายใจยาวเหยียด ก้าวขาลงจากเตียงเตรียมไปชงกาแฟรอให้พี่มันดื่มก่อนไปทำงาน ไม่ลืมหยิบพวกแซนด์วิชแฮมที่ทำไว้เมื่อคืนก่อนนอนเผื่อพี่มันเอาติดไปกินที่ออฟฟิต รออยู่สักพักพี่หมอในลุคพร้อมทำงานก็เดินออกมาจากห้องนอน แขนล่ำคว้าหมับเข้าที่เอวผมพร้อมกับกดจูบลงบนหน้าผาก
“มึงอ้วนขึ้นนะเนี่ยอู้” พี่มันบีบพุงนิ่มผมสองสามที
“ยุ่งว่ะ”
“เต็มไม้เต็มมือดีจัง”
“ไปทำงานไป”
“รักมึงนะ”
จบท้ายด้วยจุ๊บเบาๆ บนปาก ไม่ใช่จูบลึกซึ้งเพราะกลัวเลยเถิด
แต่ให้ตายเถอะแม่ง พอได้จุ๊บได้สัมผัสลมหายใจกันในระยะประชิดแบบนี้แล้วก็
...อยากให้เลยเถิดฉิบหายเลย
.
.
.
“อะไรเอ่ยแดกกาแฟเหมือนแดกเหล้าาา”
“อะไรวะๆ ”
“มึงทายมาซิไอ้ปัน”
“ชะมดหรอ”
“ไปถึงชะมดได้ไงก่อน...”
“ก็กาแฟขี้ชะมด”
“เชี่ย พัฒนาว่ะ แม่งมีการคิดแบบใช้ตรรกะ แต่ผิดไอ้ควาย ชะมดหน้ามึงสิ”
“อ้าว เฉลยหน่อยๆ “
“ไอ้อู้ไงโว้ยยยยย”
ผมพ่นลมหายใจแสนเหนื่อยกับเดอะแก็งที่ผ่านไปกี่ปีความกวนตีนไม่เคยจะลดลง รวมถึงไอ้ปันที่ยังคงเอ๋อและตกเป็นเป็นจำเลยสังคมอยู่เสมอ
“กูไม่ได้แดกกาแฟ นี่นมปั่น”
“ไอ้สัด กระดกเอาๆ เป็นเหี้ยไร เครียดไร ร้านมึงขาดทุนหรอ” ไอ้เติ้ลตบป้าปเข้าบนหัวผม จากเพื่อนเล่นมุกกาก ปัจจุบันก็ผันตัวเป็นคุณพ่อลูกสอง ทำธุรกิจส่งออกอาหารทะเลอยู่ที่ชลบุรี แต่ความกวนตีนและมุกแป้งเท่าเดิม อาจจะมากกว่าเดิม สงสารเมียมันในทุกวัน
“ไม่ขาดโว้ย มึงเห็นคิวหน้าร้านกูไหม”
“อ้าว นั่นคิวร้านมึงหรอ กูคิดว่าแถวรอวินมอไซต์” ไอ้พีหยิบเฟรนช์ฟรายด์เข้าปากเคี้ยวหงับๆ มือก็พิมพ์นู่นพี่พิมพ์นี่ในคอมไปด้วย ไอ้พีทำงานเป็นฟรีแลนซ์เกี่ยวกับทำเพลงโฆษณาแหวกที่เรียนมาไปเกือบสุด งงมากว่าไปมีสกิลมาได้ยังไงแต่เห็นมันแฮปปี้ดี มีบ้างที่จะบ่นลูกค้าผ่านในเฟซแต่ก็ยึดอาชีพนี้มาหลายปีแล้วก็คงเป็นทางของมัน สถานะเพิ่งเลิกกับแฟนแชร์เพลงเศร้าเต็มเฟซ
“เออ แต่ยาวจริง”
“คิวหรอ? ”
“จู๋กูมั้ง ชงห่าไรมึงเนี่ยไอ้ปัน” ปัน แซ่เจียง ยังคงเอ๋อเหมือนเดิม ปัจจุบันกลับไปช่วยครอบครัวขายทองที่เยาวราช ความรักไม่รู้มันเหมือนกันแต่เห็นสนิทกับพี่ภูมิดูไปเที่ยวด้วยกันบ่อยแต่ก็ไม่ได้มีอะไรมากกว่านั้น เคยถามพี่หมอ พี่หมอก็บอกว่าไม่รู้เหมือนกันเพราะพี่ภูมิไม่ได้บอกอะไร ส่วนจะถามเอาความจริงจากไอ้ปันมันก็ดูเหมือนไม่รู้อะไรเผื่อคนทั้งโลกไปแล้ว ก็เลยปล่อยให้มันงงๆ แบบนั้นต่อไปแหละครับ
“ว่าแต่มึงคงไม่ได้ชวนพวกกูมากินกาแฟเพราะแค่ร้านมึงอยู่ๆ ก็คนเยอะใช่ไหม” ไอ้พีพูดขึ้นมาพร้อมกับพับจอคอมลง ผมถอนหายใจยาวเหยียด
“เห้อ”
“แหนะ มีถอนหายใจแบบโฟร์มด”
“พวกมึง”
“...”
“คือ”
“...”
“ไม่มีอะไร”
“กับตีนกูนี่ไอ้สัด” ไอ้เติ้ลเตะป้าปเข้าให้จนเก้าอี้แทบล้มตามฉบับอันดับหนึ่งแห่งวงการขี้เสือก
“กูล้อเล่น คือแบบมึงพี่หมองานหนักมากเลยช่วงนี้ กลับบ้านดึกตลอดแล้วกลับมาก็นอนกรนเลย”
“แล้วไงพี่มันกรนดังหรอ”
“ก็ด้วย” อย่าเรียกกรน เรียกรถบรรทุกตกหลุมเถอะ กรนไม่เกรงใจใครเลย
“...”
“คือ...”
“...”
“พี่แม่งไม่ยอมยุบยิบกูเลยอ่ะ จะเดือนแล้วนะ” ผมอ้อมแอ้มพูดด้วยเสียงเขินอาย พอเงยหน้ามาก็เจอหน้างงของไอ้ปัน
“ยุบยิบ? พี่หมอไม่ยอมอะไร มึงคันหลังยุบยิบแล้วพี่หมอไม่ยอมเกาหลังให้หรอ”
“...”
“ไอ้ควายปันเอ๊ย แต่ก็ใกล้เคียงนะคันแหละแต่ไม่ใช่หลัง” ไอ้เวรเติ้ล ผมปาทิชชู่ใส่แม่ง ข้อหาพูดจาลามก
“นั่นแหละ เออ แค่นั้นแหละ ที่เหลือไม่มีไรแล้ว แค่อยากเจอพวกมึง ไม่เจอหน้าตั้งหลายเดือน” ผมรีบพูดจนลิ้นแทบจะพันกัน
“กูมีลูกแล้วนะอู้ มาคิดถึงอะไร คนบว้า”
“น้องพร้อมที่มีแฟนแล้วอ่ะนะ” ผมจี้จุดไอ้คนหวงลูกสาว
“เชี่ย มึงห้ามพูด กูจะร้องไห้ นี่นะหนูพร้อมในชุดเจ้าหญิงน่ารักมาก ไม่น่าต้องมาถ่ายคู่กับเด็กเวรนั่นเลย!!!”
“เด็กเวรนั่นลูกรุ่นพี่นะมึง”
“ลูกไอ้พี่แป๊ะก็เถอะ มายุ่งกับหนูพร้อมกูก็กลายเป็นเด็กเวรทั้งนั้น!!!”
ครับ เรื่องโจ๊กประจำวง ลูกสาวไอ้เติ้ลเป็นกิ๊กกับลูกชายพี่แป๊ะครับ ขำกันน้ำตาไหลยกกลุ่มยกเว้นไอ้คุณพ่อขี้หวงลูกสาว ไม่พอครับไม่พอ ลูกไอ้เติ้ลชื่อน้องพร้อม ลูกไอ้พี่แป๊ะชื่อว่านักรบครับ พอชื่อมาอยู่คู่กันเลยกลายเป็น พร้อมรบ ไอ้พ่อหวงลูกสาวสติแตกอัพสเตตัสลั่นเฟซว่าไม่ให้รบเด็ดขาด!!!! ได้รับสเตตัสสแปมเลขห้าจากฝั่งพี่แป๊ะไปรัวๆ และยังไม่ลืมทิ้งกับระเบิดไว้อีกว่าถ้าไม่พร้อมรบจะเป็นรบพลุก็ได้นะ
และใช่ครับ
พลุคือชื่อลูกชายคนเล็กไอ้เติ้ล เฟซแตกไปเลยวันนั้น
เออ คิดแล้วก็ตลกดี คู่หูตลกในวันนั้นสู่สงครามคุณพ่อในวันนี้
“ตลกว่ะ”
“ไม่ตลกไอ้ห่า กลับมาที่เรื่องมึงเลย ไม่ต้องมายุ่งกับน้องพร้อมน้องพลุลูกกู”
“วู้ หวงลูกจริง”
“เออ จะว่าไปมึงกับเมียเคยมีปัญหานี้ไหมวะเติ้ล คู่มึงคบมานานพอกับไอ้อู้นี่” ไอ้พีที่เงียบมานานพูดขึ้นถามไอ้เติ้ล
“อืม... ไม่มีว่ะ บ้านกับบริษัทกูอยู่ที่เดียวกันด้วยอ่ะ แถมกูก็ฟิตปั๋งไม่ไร้น้ำยาเหมือนพี่หมอหรอกโว้ย ไม่งั้นไม่ท้องน้องพลุต่อจากหนูพร้อมอย่างรวดเร็วหรอก”
“แต่กูว่ากูมีนะ”
ไอ้ปันพูดขึ้นพร้อมกับดูดนมปั่นเข้าปาก
“ห๊ะ มึงเนี่ยนะปัน”
“ไม่เชิง”
“อ้าว”
“เป็นของเฮียปลื้มอ่ะ แต่ยืมให้ได้”
“ของ?”
“อืม เฮียเคยทะเลาะกับโจรแล้วใช้ไปง้อ ได้ผลมากเลย แถมของมึงงอนกันแค่เรื่องเกาหลังเอง เวิร์คอยู่แล้ว”
“...” มันยังไม่มูฟออนออกจากเกาหลังอีกหรอ
“แล้วของที่ว่าคืออะไร...”
.
.
.
พี่ปลื้ม...
แม่งมีของแบบนี้ได้ยังไงวะ
ผมกระพริบตาปริบๆ มองชุดชั้นในผ้าลูกไม้แบบตามโฆษณาชุดนอนไม่ได้นอนตามเวป คือมันซีทรูจริงๆ นะครับ ไม่ปิดห่าอะไรตรงไหนเลย ผมโยนมันทิ้งลงบนเตียงแล้วหยิบอีกตัวขึ้นมาก็ค้นพบว่าไม่ต่างกันเลยแค่อันนี้เป็นสีชมพู โยนทิ้งรื้อต่อก็พบเจอแต่พร๊อบหูหางกระต่ายกับแมวหลากสี ไม่น่าแปลกใจเท่ามีปลอกคอกุญแจมือด้วย พี่ปลื้มแม่ง เจอกันครั้งหน้าต้องถามหน่อยแล้ว
บ้าไปแล้วแน่ๆ ถ้าผมใส่ไอ้ชุดพวกนี้ต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ
ผมถอนหายใจเตรียมหยิบทุกอย่างเข้าเก็บถุงแต่พอหยิบไอ้ตัวลูกไม้สีขาวขึ้นมาถือก็เริ่มกัดปากชั่งใจ...
อือ...
ลองสักครั้งคงไม่เป็นไรหรอกมั้ง...
นานๆ ทีแบบสิบปีมีครั้ง
.
.
.
อือ...
ผมรู้สึกได้ถึงอะไรบางอย่างกำลังวุ่นวายกับลำคอ และนั่นคงเป็นพี่หมอที่เพิ่งกลับมาจากที่ทำงาน ผมขัดขืนเล็กน้อยเมื่อพี่หมอซุกจมูกลงมาแถวคอ ผมพลิกตัวกะจะยกมือขึ้นโอบคออีกฝ่ายแต่พี่หมอก็ชะงักตัวกึ้ก ผมลืมตาขึ้นด้วยความไม่พอใจที่พี่หมอหยุดกลางคันแต่พอลืมตาขึ้นก็เห็นแต่เงาสันกรามในความมืด
ใช่ ผมปิดไฟนอนแล้ว
“อู้...”
“หือ” ผมดันตัวไปงับคางพี่หมอเบาๆ ปกติเจ้าตัวคงขู่ในลำคอแล้วตามมาฟัดแก้มผมจนช้ำ แต่คราวนี้มันแปลกออกไป พี่หมอแกะมือผมออกแล้วผละตัวออกไปเปิดไฟ แสงไฟจากเพดานฉายวับขึ้นทำเอาผมต้องหรี่ตาเพราะยังไม่ชินกับแสง
อะไรของพี่มันวะ...
ผมมองพี่หมอด้วยความงง แต่พี่หมอกลับตาโตกลืนน้ำลายดังอึ้ก
“พี่หมออะไร...”
“กูรึเปล่าที่ต้องถามว่าอะไร”
“หือ...”
“ที่มึงใส่...” พี่หมอพูดเสียงเข้มพร้อมกับเดินเข้ามาใกล้ “...คืออะไร”
จังหวะนั้นเองที่ผมตื่นเต็มตา นึกออกแล้วว่าทำอะไรอยู่ ผมรีบก้มลงมองชุดที่ตัวเองใส่ มันคือชุดชั้นในสีขาวบางแซมด้วยระบายลูกไม้ ช่วงล่างของผมเป็นกางเกงในสีขาวผ่าเป็นรูปหัวใจตรงด้านหลัง ความเขินพุ่งพรวดมาระดับล้าน
“อะ... เอ่อ”
“...”
“ไม่ชอบหรอ”
“...”
“แต่อู้ชอบนะ”
พี่หมอลืมตาโตพร้อมกับยกมือขึ้นตบแก้มตัวเองสองสามทีเพื่อยืนยันว่าตัวเองไม่ได้ฝัน เป็นภาพที่ตลกดีแต่ผมขำไม่ออกเพราะเขินจนตาลาย
เวรเอ๊ยยยยยยยยยยยยย เขินโว้ยยยยยยยยยย
ถึงจะคบกันมานาน ไอ้อ่อยยั่วอะไรก็มีทำบ้างแต่ครั้งนี้ฟูลออฟชั่นที่สุดที่เคยทำมาแล้ว
นอกเหนือจากนั้นคือเย็นหัวนมกับก้นมาก ให้ตายเถอะะะะะ
“ไอ้ลูกหมา มึงยั่วอะไรผิดวันแบบนี้พรุ่งนี้กูประชุมแปดโมง”
“อ้าว งั้นพรุ่งนี้ก็ได้”
“พรุ่งนี้อะไรหละ กูตัวงอไปหมดแล้วเนี่ย” พี่หมอโวยวายลั่นพร้อมกับยกมือถือขึ้นมาพิมพ์อะไรบางอย่างแล้วก็เปลี่ยนมาถ่ายรูปผมต่อ
“เห้ย ถ่ายทำไมเนี่ย”
“เก็บไว้เผื่อต้องใช้” ไม่ต้องถามเลยว่าใช้ทำไม ลามกแบบพี่มันเนี่ย ถ่ายจนพอใจพี่หมอก็โยนโทรศัพท์ทิ้ง เลียปากตัวเองด้วยใบหน้าหื่นกามสุดๆ
“หน้าพี่มึงลามกมากเลยนะตอนนี้”
“คนใส่ชุดชั้นในยั่วกูมีสิทธิด่าคนอื่นลามกได้ด้วยหรอ” พี่หมอย้อนพร้อมกับหัวเราะเบาๆ
“ยืมไอ้ปันมา”
“ไอ้ปันเนี่ยนะใส่อะไรแบบนี้”
“ของพี่ปลื้ม”
“หึ ไอ้น้องโจรนี่มันก็โจรสมชื่อนะ” พี่หมอวางสูทไว้บนเก้าอี้ปลายเตียง ปลดนาฬิกาข้อมือวางไว้บนโต๊ะ ก่อนจะค่อยๆ ใช้มือปลดกระดุมเสื้อ ดวงตาดุตวัดมองผมนิ่งไม่ละไปไหน เป็นผมเองที่เห็นภาพนั้นแล้วต้องหลบสายตา
พี่หมอในวัยสามสิบห้าดูฮอตในแบบผู้ใหญ่
ซึ่งนั่นมันโคตรจะไม่ดีต่อใจผมเอาเสียเลย!!!!!
“พี่หมอ...”
“หืม”
ผมหยิบกุญแจมือที่ซ่อนไว้ใต้หมอนขึ้นมาแกว่งพร้อมกับยกขาขึ้นแตะพุงแน่นนั่นเบาๆ ด้วยความที่ยกขามุมที่พี่หมอมองคงจะเห็นอะไรต่อมิอะไรไปหมดจนปลายเท้าผมที่สัมผัสหน้าท้องพี่หมอนั้นรับรู้ได้ว่าลมหายใจพี่หมอกระตุก
“แดดดี๊...”
“อู้ ใจดีกับกูหน่อยเถอะ พรุ่งนี้กูประชุมเช้าคนดี”
“ไม่เล่นกับหนูหรอแดดดี๊”
“โอย...”
“สักทีพี่หมอ!!!” ผมโวยลั่นเมื่อพี่หมอเอาแต่ยืนนิ่งพร้อมกับทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ พี่หมอเบะปากหยิบมือถือขึ้นมากดพร้อมกับกระโดดขึ้นมาคร่อมตัวผม มือที่ว่างอีกข้างสอดเข้ามาใต้สะโพกแล้วบีบก้นผมอย่างรุนแรง
“ฮัลโหลพี่วิศ พรุ่งนี้เลื่อนประชุมสักสิบโมงได้ไหม ถ้าไม่ได้...”
ดวงตาคมตวัดมองผม เห็นอย่างนั้นผมเลยเลื่อนมือไปปลดโบว์ตรงกลางออกจนมันหลุดเปิดแผ่นอกทั้งหมดพร้อมกับปล่อยคอมโบต่อด้วยการยกขาทั้งสองข้างขึ้นพาดไหล่พี่หมอ พี่หมอสูดลมหายใจเข้าเล็กน้อยก่อนจะตะโกนลั่นห้อง
“กูลาออก!!!!”
---
จบแบบงงๆ 5555555555555555555555555555555
แค่อยากลองเขียนพี่หมอในตอนที่แก่ขึ้นเฉยๆ ค่ะ ไม่มีอะไรเลย
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
