หัวข้อ: ll ..เด็กหอ ღ.. ll ตอนพิเศษสิบปีผ่านไป [17/11/19] p.33 ◄

[O-RA DUNGPRANG]

 

[ืniyataan]

 อยากได้เล่มขึ้นมาเลย.. ยยยยย:laugh:

[❣☾月亮☽❣]

ไม่เคยจะรอด 5555 พี่ขอสิงเพดานได้ไหม ในฐานะหยากไย่ก้อยอม

[วายซ่า]

พี่หมอหาเหตุเข้าตัวตลอด 

[onlyyellow]

คิดถึง ไว้จะหาโอกาสกลับมาอ่านใหม่แต่ต้น
ขอบคุณนะคะ

[ขอบฟ้าสีจาง]

อิพิหมอคลบร้าาาา จับน้องขึงให้แล้วๆไปเลย 

[B52]

ไอ้คนหื่นกาม

[Snowermyhae]

เกลียดพี่หมอออออ 55555555555555555555555555555555

[อิ๊อ๊ะชะเอิงเอย]

พี่หมอเป็นคนเสมอต้นเสมอปลาย
หื่นยังไงก้หื่นยังงั้น

[♥►MAGNOLIA◄♥]

ก็พอหายคิดถึงพี่หมอกับน้องอู้ได้.....นิ้ดนึง
แต่...โฮๆๆๆๆๆ...........เพราะ......
ซีรี่ส์ตัดเข้าโคมไฟอันที่สาม(และน่าจะยังมีต่ออีกเรื่อยๆ)   

พี่หมอ  อู้ 
       
 

[kawisara]

พี่หมอคนหลงเมีย

[songte]

พี่หมอหื่นตลอดเวลาอ่ะจ้า แต่ชอบ 

[A_Narciso]

คิดถึงจัง...พี่โย เอ๊ย!! ผิดๆๆ ต้องคิดถึงพี่หมอ น้องอู้ สิ ^^

[q.tr]

คิดถึงจัง 

[Fragrant]

บอกได้คำเดียวว่าพี่หมอแม่มมมมมม จังมากเลยค่ะ 55555555555 ไหนล่ะความคูลในตอนแรก เดือนเดือดในตอนแรก ทำไมตอนนี้เหลือแต่ความเกลียมัวล่ะคะ ถถถ น้องอู้น่ารัก ซุกซนเหมือนลูกหมาจริงๆค่ะ เป็นกำลังใจให้แต่งเรื่องใหม่ๆต่อไปเรื่อยๆนะคะ สุดท้ายเราติ่งมากกกกกกกกกกก ปล. เมื่อไหร่จะเลิกตัดเข้าโคมไฟและหน้าต่าง เราอยากอยู่ใต้เตียงบ้างค่ะ คริๆ

[khwanruen]

  ความหื่นพี่หมอเต็มสายเลือดจริงๆ

[frayfay]

โง้ยยพี่หมอคนจัง คิดถึงน้องอู้และทุกคนเลยค่ะ อยากอ่านต่อเรื่อย ๆ เลย  ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษนะคะ

[sira_nann]

 
 

[Fallinlove]

เย้  คิดถึงพี่หมอน้องอู้ แต่ยิ่งกว่าสิ่งใด
คิดถึงพี่โยน้องเล็กมากกกกกก   
นี่แสดงว่าเค้าเป็นแฟนกันแล้วสินะ ดีใจกับพี่โยด้วยจ้า
ขอบคุณคนเขียนสำหรับตอนพิเศษพอให้หายคิดถึงนะคะ
รอตอนหน้าอีกน้า คิดถึงพี่แป๊ะสุด ๆ เลย

[junlifelove]

พี่หมอตลก 5555555 หื่นได้ตลอดเวลาเลยปะเนี่ย 55555555

[Jannyna]

ตอนจบอบอุ่นดีงามมากกค่ะ 

[naezapril]

สนุกมาก​ฮาแบบแห้งๆกับมุขตลก​ทั้งเรื่อง
พยายามเข้านะปันปัน
ขอบคุณ​ครับบบบบ

[iceman555]

 

[Oiimaps]

 
ตอนโคลนดูด
 
 
 
สมัยประถมโรงเรียนผมมาแรงมากในเรื่องความเฮี้ยน โรงเรียนของเราน่าอยู่ไม่น่าอยู่อีกต่อไปเมื่อโรงเรียนของผม

 
เคยเป็นสนามรบมาก่อน!!!
 

ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อผมนี่แทบกรี๊ดลั่นห้องถ้าไม่ติดว่าเพื่อนสนิทชิงกรี๊ดไปก่อน แต่หลังจากนั้นที่ผมได้ย้ายโรงเรียนตอนมัธยมผมก็ต้องมีเรื่องให้กรี๊ดกว่านั่นก็คือโรงเรียนมัธยมของผม

 
เคยเป็นโรงพยาบาลมาก่อน!!!

 
โอ้มายก็อด!!แล้วทำไมโรงเรียนถึงต้องเลือกโลเคชั่นอะไรแบบนี้!!
พอเริ่มโตมาหน่อยได้เจอคนจากหลายโรงเรียนหน่อยก็ถึงเพิ่งรู้ว่าอ้าว โรงเรียนข้างๆ ก็สนามรบผสมโรงพยาบาล เออ ประเทศไทยนี่แทบทุกโรงเรียนสร้างทับสนามรบ โรงพยาบาลไม่ก็สุสานกันหมดทุกที่เลยวุ้ย ฮวงจุ้ยมันดีหรอวะ มาขึ้นมหาลัยนี่แหล่ะครับถึงเข้าใจถึงคำว่าเรื่องเล่าที่แท้จริง ทำไมหนะหรอครับ?

 
 ได้โปรดตัดภาพมา ณ โรงอาหารเวลานี้


 
“พวกมึงเชื่อเรื่องผีไหมวะ” ไอ้พี่แป๊ะทำหน้าทำตาลุกลี้ลุกลนเหมือนคนทำผิดอะไรมาพร้อมกับดัดเสียงให้ดูตื่นเต้น
“ไม่ต้องเลยพี่ ถ้าพี่เป็นคนเล่าผมไม่เชื่อหรอก”
“เอ้าไอ้น้องอู้ กูเล่าแล้วมันทำไม”
“พี่แป๊ะพี่ แค่พี่อ้าปากผมก็เห็นลิ้นไก่แล้ว”
“เห้ย!!!มึงเห็นลิ้นไก่ในปากพี่แป๊ะหรอ” ไอ้ปันทำหน้าตกใจเหมือนเห็นผี
“ใช่ไอ้น้องปัน กูเนี่ยลูกครึ่งไก่ครึ่งคนมึงไม่รู้หรอ ไอ้ที่แขวนร้านข้าวมันไก่ตรงนั้นนั่นอากงกูเอง ไหว้สิ”

ครับ...
คงไม่ต้องบอกว่าไอ้ปันคนซื่อจะทำยังไง มันรับหันไปไหว้อากงไก่ปลอมของไอ้พี่แป๊ะมันแบบงงๆ ซึ่งก็งงไปตั้งแต่แม่ค้าร้านข้าวมันไก่ยันไก่ที่แขวนอยู่ในตู้ถ้ามันยังมีชีวิตมันคงร้องกะต๊ากด่าไอ้พี่แป๊ะกลับมา ขนาดไก่ยังไม่อยากนับญาติด้วย


“กูหละหนักใจกับมึงเหลือเกิน” ไอ้เติ้ลโยกหัวไอ้ปันพร้อมกับส่ายหัวให้กับความเด๋อของมัน
“กลับมาโว้ยกลับมา ไอ้พวกห่านี่ชอบออกนอกเรื่องว่ะ อ่ะตกลง พวกมึงเชื่อเรื่องผีไหม” แหนะ มีถามด้วยเสียงกระซิบกระซาบ
“ไร้สาระว่ะพี่แป๊ะ”
“เชี่ยไอ้อู้!!!”
“ทำไมพี่” ผมทำเสียงเซ็งตอบไปแม้ในใจจะแอบๆ ขอโทษคร้าบ ไม่ได้ลบหลู่นะครับ ผมล้อเล่นนะครับถ้ามีวิญญาณใครได้ยิน แงงงงงงงงงงงง
“มึงตบปากสามครั้งตบให้ดังกว่านี้เดี๋ยวนี้”
“ไม่ตบโว้ย!!!”
“นี่มึงลบหลู่มหาลัยที่เคยเป็น...” พี่มันเงียบไปพักหนึ่ง กรอกตาไปมาก็ตอนจะหันหลับมาถลึงตาทำหน้าทำตาตกใจกับคำที่ตัวเองกำลังจะเฉลยประหนึ่งรายการชิงร้อยชิงร้านตอนเปิดป้ายสามพันบาทด้วยคำตอบที่ว่า
 


 “เป็นทุ่งนา!!!”



 
อืม...
อย่างน้อยก็หลอกเป็นสุสานเหมือนเด็กมัธยมให้หน่อยก็ไม่ได้ กูต้องตื่นเต้นไหมเนี่ย ออกจากระเบียงห้องก็มองเห็นควายเดินอยู่ทุกเช้าแล้วโว้ย!!!!


 
“ไอ้ห่าพี่แป๊ะ เป็นทุ่งนานี่ผมต้องกลัวไรวะ ผีหนูนาหรอหรือหุ่นไล่กา”
“กูยังพูดไม่จบ มันไม่ใช่ทุ่งนาธรรมดา”
“...”
“แต่มันเป็นทุ่งนา...”
“...”
“ทุ่งนานานา บาหน่านา โปเต๊โต อ๊า อ่า”
 
 
กูว่าแล้ว...



“ไอ้ห่าพี่แป๊ะ!!!”
“กูร้องเพลงกลัวมึงเครียด แต่ แต่ แต่!!! มหาลัยเราไม่ได้เป็นทุ่งนาธรรมดาจริงๆ โว้ย ถ้ามึงรู้พวกมึงจะหนาวไปจนถึงต่อมลูกหมาก”
“ขนาดนั้นเลยหรอวะพี่”
“แน่นอนไอ้เติ้ล กูบอกเลยว่าถ้ามึงรู้มึงแม่คะนิ้งขึ้นในตับแน่ๆ “
“แม่คะนิ้งที่เป็นผักป่ะ”
“นั่นแม่คะน้า”
“ที่เป็นผงชูรส”
“นั่นแม่คนอร์”
“...”
“...”
 
อืม


 
“สรุปเป็นทุ่งนาอะไรพี่”
“เฉลย ทุ่งนาที่เอลซ่ามาเดินจ้า เย้เย้”
 
 
อืม...
เย้พ่องงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง เอลซ่ามาเดินพ่องงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
เสียเวลาชีวิตไปเต็มๆ สามนาที ในการนั่งฟังไอ้พี่แป๊ะเล่นมุก ผมถอนหายใจยาวเหยียดแล้วตัดสินใจลุกไปซื้อข้าวกิน ซึ่งก็เลือกร้านข้าวมันไก่ เอาอารมณ์ความโกรธมาลงกับอากงปลอมของพี่มันแม่งเลย เอาแบบพิเศษหนังด้วย วุ้ย!!!
 

ระหว่างที่ผมแอบคิดภาพตามว่าเมื่อกี้ตอนเผลอลบหลู่ไปจะแอบมีวิญญาณใครได้ยินไหม จู่ๆ ก็สัมผัสได้ถึงลมร้อนอะไรสักอย่างตรงต้นคอ

 
“ยืนทำหน้าทำตาโง่ๆ มึงไปก่อเรื่องอะไรมาหรือเปล่าลูกหมา”

 
ไอ้ห่าพี่หมอ!!!

 
“สัดพี่ ตกใจหมด!!!”
“ตกใจอะไร” ผมหันไปงอคิ้วใส่ไอ้พี่หมอร่างหมีที่มาในชุดบอลพร้อมกับจุกผมที่มัดด้วยยางรัดแกงโง่ๆ เปิดเหม่งขาวใสสะท้อนแสง มันควรจะดูแบ๊วๆ แต่พี่หมอทำก็ไม่ได้มีความแบ๊วขึ้นเลย ดูโจรเหมือนเดิม
“พี่แม่ง!!”
“มึงเหม่ออะไร”
“เปล่า ผมคิดอะไรไปเรื่อยเฉยๆ “
“เช่น”
“คิดถึงพี่โย”
“ตีนกูนี่” แหนะ  หน้าตึงขึ้นมาเลย ผมขำคิกๆ ให้กับความขี้หึงของพี่มัน พี่หมอขมวดคิ้วพร้อมกับยกมือขึ้นมาบีบแก้มผม
“อื้ออออ”
“อื้อไรไอ้ห่า น่ารักนะมึงเนี่ย หงุดหงิด”

 
งี้ก็ได้หรอวะ!!!ชมกันน่ารักกลางโรงอาหารแบบนี้เลยหรอ!!!
แล้วชมกันน่ารักด้วยอินเนอร์เหมือนด่าพ่อด่าแม่นี่ต้องเป็นคนแบบไหนกันวะ
 

“ไม่ต้องมาดึงแก้มผมม”
“กูดึงแก้มอื่นก็ได้”
“พี่หมอ อย่าเหี้ย” หาได้กลัวไม่ ไอ้พี่หมอหัวเราะคิกคักพร้อมกับย้ายมือมาโยกหัวผม
“หึ ไอ้แป๊ะบอกมึงไปแกล้งอะไรมัน”
“พี่เชื่อพี่แป๊ะหรอถามจริง”
“มันเล่นสมจริงอยู่นะคราวนี้” หรอวะ มีคำว่าสมจริงในพจนานุกรมของพี่แป๊ะมันด้วยเรอะ


ผมชะโงกหน้าไปดูว่าสมจริงยังไง ปรากฏเป็นภาพพี่มันกำลังเอาน้ำแดงหยอดเป็นน้ำตาอยู่ท่ามกลางความวุ่นวายของไอ้ปันที่พยายามจะช่วยแต่ดันแขนชนแก้วหกกระจายเต็มโต๊ะ มองแล้วก็ได้แต่คิดว่าอะไรที่ทำให้ผมมารู้จักคนปะหลาดพวกนี้ได้วะ


“นั่นสมจริงแล้วหรอ”
“เดี๋ยวมีเรียนอะไรต่อ” พี่หมอเอื้อมมือผ่านผมไปหยิบข้าวมันไก่พร้อมกับจ่ายเงินให้ก่อนจะเดินนำไปวางที่โต๊ะ เป็นอันรู้ว่าผมจะต้องนั่งกินข้าวกับพี่มันโต๊ะนี้
“เดี๋ยวเรียนเทอโม”
“กระจอก”
“หมายถึงวิชา?”
“หึ ไอ้แป๊ะ”
คนโดนด่าฮัดชิ่วหน้าสั่นไปหนึ่งดอก
“แล้วเดี๋ยวพี่ไปไหน”
“ไปคุยเรื่องโปรเจคกับอาจารย์ที่คณะ แดกเสร็จแล้วไปพร้อมกันเลยก็ได้” พี่หมอมันพูดไปกินไป ผมมองริ้วรอยความเครียดบนหน้าพี่มันด้วยความสงสาร
 


สงสารพี่มันหรอ?


 
สงสารตัวเองนี่แหล่ะ!!!


 
ขนาดพี่แม่งหล่อยังโทรมได้ขนาดนี้ ตอนตัวกูขึ้นปีสี่ทำโปรเจคบ้างนี่ไม่หน้าเหมือนหมาไร้บ้านเลยหรอวะนี่ขอพูดถึงไอ้พี่โยพี่รหัสสุดวิ้งวั้งไปด้วยออร่าผู้ดีปัจจุบันก็โทรมจนถูกลดขั้นกลายเป็นผู้เกือบดีแทน
 
 คณะวิศวะก็มีดีตรงนี้แหล่ะครับ หน้าตาเราอาจจะต่างกันตอนสอบเข้าแต่ก่อนจบทุกคนจะโทรมเหมือนกันทั้งคณะอย่างเท่าเทียม รวมไปถึงหน้าตาปีหนึ่งกับปีสี่ก็เท่าเทียมกันครับเพราะหน้าแก่และแลดูโจรกันเกินครึ่ง
 
“แต่พี่ไม่ต้องรอรับนะ”
“ทำไม”
“วันนี้ผมว่าจะติวฟลูอิดต่อที่หอสมุดกับเพื่อน แม่งง ผมโคตรเกลียดวิชาเครื่องกลเลย ทำไมเรียนโลจิสแล้วยังต้องเรียนตัวภาคเครื่องด้วยวะ ไม่แฟร์เลย”
“เกลียดไปเถอะวิชาภาคกูหนะ”
“อย่าเล่นมุกแต่อย่าเกลียดกูก็พออะไรเทือกนั้นนะพี่”
“...”
“...”
“สัด”
 

สะบัดหน้างอนไปเรียบร้อย
 

แสดงว่าพี่มันจะเล่นมุกเสี่ยวนั่นแน่นอน ดีนะห้ามทัน ไอ้พี่หมอถึงกับกรอกตาเซ็งที่โดนดัก ไอ้ห่า หน้าอย่างโจรเสือกเล่นมุกเยี่ยงสาวมัธยม บรรยากาศกินข้าวด้วยกันไม่มีหรอกครับมามองหน้ากันหวานซึ้ง ต่างคนต่างกินตบท้ายด้วยกระดกโค้กแล้วเรอออกมาให้สาวน้อยที่นั่งอยู่ด้านหลังตกใจเล่นๆ กินเสร็จก็คว้ากุญแจรถคว้าไหล่ผมไปวางแขนเป็นการบังคับทางอ้อมให้เดินออกมาโรงอาหาร ไม่เปิดช่องให้ผมได้ล่ำได้ลาเพื่อนและพี่แป๊ะผู้น้ำตาไหลเป็นเลือดเรียกร้องความสนใจจากน้องๆ ปีหนึ่งอยู่


 
“แล้วเดี๋ยวติวเสร็จกี่โมง”
“น่าจะดึกเลยอ่ะ เดี๋ยวซ้อนท้ายจักรยานไอ้ปันกลับ”
“อู้”
“หือ?”
“ถ้ากูเอาจมูกไปซุกคอมึงตอนนี้...”
“สัดพี่” รีบยกมือป้องกันคอตัวเองทันทีทันใด โว้ย อยู่ๆ จะมาซูกคอชาวบ้านชาวช่องกันกลางโรงอาหารแบบนี้เลยหรอวะ พี่หมอถอนหายใจทำหน้าเซ็งแล้วเอื้อมมือไปเขี่ยผมตรงท้ายทอยของผม อารมณ์ไหนของพี่มึงเนี่ย
“มึงตัดขนแล้วกูเหมือนได้แฟนเป็นเด็กมัธยมเลย”
“พี่มึงหลอกด่าผมเป็นแมวเปอร์เซีย”
“ควายก็มีขนนะ”
“มีหรอวะ ตรงไหนอ่ะ” เห้ย มันน่าเปิดมือถือมาเสิร์ชถ้าไม่ติดว่าผมเงยมาเจอตาของไอ้พี่หมอที่จ้องมาในตาของผมนิ่ง
“...”
“อะ อะ อะไรอ่ะ”
“...”
“...”
“...”
“...”
“...หาง”
“ห๊ะ”
“ควายไง กูนึกออกแล้วว่าควายมีขนที่หาง”
 

สัด...
กูก็คิดว่าโมเมนต์โรแมนติก
 
ผมเมินขนหางควายออกไปขึ้นรถที่ไอ้พี่หมอได้ทำการกดปุ่มปิ๊ดๆ เปิดล็อคระยะไกลไว้ให้ก่อนแล้ว ถึงพี่มันจะโปรเจคหนักหนาแค่ไหน พี่มันก็ยังคงชอบขับรถรับส่งผมแม้จะเป็นระยะทางสั้นๆ จากหอไปมหาลัยหรือจากโรงอาหารไปอาคารเรียน เราไม่ค่อยมีโมเมนต์สวีทหวานเหมือนคู่รักปกติแต่ความใส่ใจของพี่มันทำให้ผมรู้สึกดีกว่าการที่เราสวีทกันไปได้เยอะ
 


“พี่คุยโปรเจคก็กลับไปนอนเลยนะ”
“อือ ว่าอยู่ จะกลับเมื่อไหร่ก็โทรมาแล้วกัน”
“เดี๋ยวซ้อนไอ้ปันกลับ”
“จะกลับมาเมื่อไหร่ก็โทรมาแล้วกัน”
“...”
“เข้าใจไหมว่าให้โทร ไม่ใช่มานั่งจ้องหน้า เดี๋ยวกูงับปากขาดเลยไอ้ลูกหมา”
“ไรวะ ก็อยากให้พี่นอนเยอะๆ “
“ยังมีเวลานอนอีกเยอะ”
“...”
“แต่เวลาที่จะได้อยู่กับมึงในรั้วมหาลัย มันจะไม่เหลือแล้ว”
 

 
สัดหมา พี่แม่งชกใต้เข็มขัด
ผมรีบสูดลมเข้าแก้มกลั้นเขิน
 


“ครับ”
“ครับไร”
“ครับ เดี๋ยวโทรไป” พี่มันถลึงตาเล็กน้อยก่อนจะวางมือใหญ่ๆ ของพี่มันลงบนหัวผมพร้อมกับถอนหายใจเฮือกใหญ่
“อย่าเยอะไอ้อู้”
“เยอะไร”
“อย่าน่ารักเยอะ กูยังไม่ทันจบก็หวงมึงแล้วเนี่ย”
 



พี่หมอแม่ง
รู้ว่าแก้มผมแม่งจะระเบิดตัวเองตายตั้งแต่ประโยคก่อนหน้านี้ก็ยังจะมาสุมไฟจนผมจะระเบิดตัวเองตายจริงๆ ผมเฉสายตามองออกไปนอกหน้าต่างรถแม้มือจะถูกไอ้พี่หมอคว้าไปจับๆ บีบๆ เหมือนเป็นมือของเล่นไอ้ห่า เขินโว้ย โดนผู้ชายด้วยกันชมน่ารักปกติหลังแหวนไปแล้ว มีที่ไหนมาเสียอาการแก้มแดงแบบนี้วะ ไอ้อู้!!!!
 


ก๊อกๆ


 
“ลดกระจกหน่อยคร้าบบบบ มึงติดฟิล์มดำอ่ะ กูอยากรู้ว่าพวกมึงสะบั้มดุ้งกันบนรถรึเปล่า กูลุ้นนนนนนนน” ตัวขัดจังหวะและทำลายบรรยากาศเหรียญทองระดับทีมชาติ ไอ้พี่แป๊ะแปะหน้าตัวเองเข้ากับกระจกพร้อมกับถลึงตาตี่ของพี่มันประหนึ่งมันช่วยให้มองเห็นทะลุกระจก เพลียจิต พี่หมอถอนหายใจยาวเกือบเท่าระยะสันหลังผมแล้วลดกระจกลง
“แป๊ะ”
“คร้าบหมอ”
“ไปยืนหน้ารถให้หน่อย”
“ทำไมวะ”
“จะขับชนมึงให้ตาย รำคาญ”

เป็นไงหล่ะ พ่อมาของจริง
ไอ้พี่แป๊ะถึงกับยกมือไหว้แล้วเดินหนีไปเยี่ยงเด็กขายพวงมาลัยที่คนขับไม่ซื้อ สงสารเขานะครับ ผมหันมาหัวเราะใส่ไอ้พี่หมอ


“โหดจังวะ”
“โหดให้หมามันดู”
“หมาไหนอ่ะ”
“หมาข้างกูเนี่ย” เสียงดุมาพร้อมมือที่แปะลงมาขยี้หัวผมจนฟู
“ไปส่งได้ยังเนี่ย เพื่อนรอแล้ววว”
“เพื่อนหรือผัว ให้มันรอหน่อยแล้วมันทำไม”
“ผัว”
“เนี่ยอู้ มึงเนี่ย ชอบหาเรื่องใส่ตัว” ผมยกยิ้มมุมปากให้กับอาการหึงอ่อนๆ ของพี่มัน
 


คนขี้หึงตอแยผมต่ออยู่สองสามวิถึงจะค่อยยอมออกรถ ระยะทางจากโรงอาหารมาอาคารเรียนไม่ถึงห้านาทีแต่ไอ้พี่หมอก็สามารถขับด้วยความเร็วยี่สิบกิโลเมตรต่อชั่วโมงและขับอ้อมไปมาเปลี่ยนจากห้านาทีเป็นครึ่งชั่วโมงได้ ยอมใจพี่แม่งจริงๆ กว่าจะขึ้นมาถึงห้องติวเรียกได้ว่าช้าขนาดที่ทันทีที่เปิดประตูก็ได้รับสายตาล้อเลียนมาจากสายตานับสิบคู่พร้อมกับโดนแซวจนแทบมุดโต๊ะ
 


การติวผ่านไปได้ด้วยดี
 
 
... ได้ดีแน่ๆ กูวิชานี้
 
 


“สัดห่า ไม่รู้เรื่องเลยอีเหี้ย”
“ใจเย็นมึงเติ้ล”
“ไม่เย็นแล้วสัดดดดดดด” ไอ้เติ้ลผู้เสียสติเป็นรายแรกถึงกับเอาหัวโขกโต๊ะปั้งๆ
“มึงใจเย็นเติ้ล เดี๋ยวกูดรอปเป็นเพื่อน”
“เดี๋ยวไอ้อู้ เรามาติวให้ผ่านไม่ใช่ให้ดรอปโว้ย”
 


ฮือออออออออออออ
ไม่ไหวแล้ววววว จะตายแล้ววว
 


“พูดถึงติว เพื่อนกูเพิ่งเล่าเรื่องหลอนๆ ให้กูฟังมา” ไอ้พีที่นั่งเงียบมานานพูดขึ้น เรื่องเรียนนี่นอนนิ่งเป็นปลาตายพอจะเล่นมุกนี่หางกระดิกขึ้นมาเลยนะมึ้ง
“ยังไงวะ”
“คืองี้เพื่อนกูอยู่อีกมหาลัย ไปนั่งติวแบบพวกเราที่ห้องสมุด”
“อาฮะ”
“แล้วแม่งเจอ เจอ.. เจอสิบสาม!!!”
“เจอสิบสามคือเหี้ยอะไรวะ นักบอลหรอ”
“ไอ้สัด มึงเขียนลงบนกระดาษแล้วกลับด้านสิวะไอ้เติ้ล” ไอ้ปันขมวดคิ้วรีบหยิบปากกาเขียนเลขสิบสาม ระหว่างที่แทนค่าสูตรด้วยตัวเองเสือกทำเหมือนปากกาหนักสิบโลกว่าจะได้เลขสักหนึ่งตัว
 
พอเขียนเลขสิบสามลงบนกระดาษแล้วกลับด้านอ่าน ไอ้ปันก็ตาโตปากสั่นก่อนจะเงยหน้ามองไอ้พี
 
“นี่มัน!!!”
“มันคืออะไรวะไอ้ปัน”
“คือ!!!”
“...”
“คือ!!!”
“ไอ้เหี้ยให้ไว ตื่นเต้นเป็นหนังอินเดียเลยนะมึง” บังเติ้ลถึงกับรอไม่ได้ต้องดักไอ้ตลกฝึกหัดอย่างไอ้ปัน ไอ้ปันที่ถือกระดาษเขียนเลขสิบสามมือสั่นดิ๊กๆ เงยหน้ามาตาตื่น
 
“สิบสามคือไอ้พีหรอ!!!”
“...”
“...”
“ก็เนี่ย” มันหันกระดาษเลขสิบสามมาให้ดูซึ่งก็กลายเป็นคำว่าพีจริงครับ

... แต่มึงจะหลอนกับไอ้เหี้ยพีทำไมวะปันเพื่อน


“ไอ้สัด มึงเติมจุดเข้าไปตรงเลขสาม”
“อะไรอ่ะมึง ตูดชินจังหรอ”
 
สัดเอ๊ย แล้วห้องสมุดจะมีตูดชินจังไว้ทำแมวอะไรวะ กูงงใจ
ไอ้พีถึงกับไมเกรนขึ้นแล้วตวัดหัวให้พ.พานแล้วผันกลับไปให้มันอ่านอีกรอบ
พอกลับด้านเลขแล้วมองใหม่ไอ้ปันกับไอ้เติ้ลถึงจะพอโหลดข้อมูลได้ถูก มันถลึงตาโตแล้วยกมือขึ้นพนม
 
“มึง กูหลอนขึ้นมาเลย”
“ไอ้พีมันยังไม่ทันเล่าเลย”
“แค่เห็นเลขสิบสามกูก็กลัวแล้วป้ะ”
“มึงเพิ่งเห็นเป็นตูดชินจังนะ” ไอ้ปันพะงาบหาข้อแก้ตัวก่อนจะถอดใจไปกระตุกเสื้อไอ้เติ้ลแทน
“อู้ มึงอย่าสาระแนมาก คนรู้มากมักไม่ตายดีนะไอ้สัด” อ้าวไอ้บังเติ้ล 
“แม่ง ทุกมหาลัยมีสตอรี่กันหมด ทำไมม.เราไม่มีบ้างวะ”
“สัดอู้ เรื่องผีหรือของดีประจำตำบล ไม่ต้องมีสักม.ก็ได้” ไอ้เติ้ลรีบแย้ง ดูทรงแล้วรู้เลยครับว่ากลัวผีขึ้นสมอง ส่วนผมหนะหรอครับ คนแมนๆ อย่างผมไม่มีสะทกสะท้าน
 
.... เพราะชิงเปิดเพลงอัดหูฟังตัวเองดังๆ ตั้งแต่ไอ้พีเกลิ่นว่าจะพูดเรื่องผี
 
ไม่ลับลู้!!!
(วิบัติเพื่อเสียง)
 
 
“กูก็ล้อเล่นให้พวกมึงตื่นเฉยๆ ตื่นแล้วก็ติวต่อ” ไอ้พีส่ายหัวปลงแล้วตบๆ หนังสือเรียกวิญญาณของพวกผมกลับมาจากเรื่องสิบสาม
“ไรว้า”

ถึงจะเซ็งแต่พวกเราก็เริ่มติวกันต่อ ติวไปสักผักผมก็เริ่มคิดแล้วว่าต่อให้เป็นผีก็ยังไม่อยากหลอกพวกผมเลย เพราะติวห่าอะไรกันเนี่ย ฟังไม่รู้เรื่อง ขนาดไอ้พวกที่เรียนมาโดยตรงอย่างพวกผมยังอยากหนีเลยนับอะไรกับผีที่ไม่ได้เรียนมา เอ๊ะ หรือผีเป็นรุ่นพี่ งั้นไม่รู้แล้วครับ ขอโทษครับพี่ ผมชื่อเติ้ลนะครับไม่ใช่อู้ จะหลอกหลอกมันนะครับพี่ 

 ติวเสร็จก็เกือบจะสี่ทุ่มแล้ว พวกผมเก็บข้าวของใส่กระเป๋าเตรียมเดินกลับห้อง ระหว่างนั้นผมก็โทรเรียกพี่หมอมารับ พวกไอ้เติ้ลเลยเดินไปดูดบุหรี่รอแถวๆ ข้างหอสมุด
ไม่ถึงห้านาทีรถพี่หมอก็มาจอดเทียบ ผมเลยจะเดินไปลาพวกมัน แต่ก่อนจะได้เดินไปหา พวกมันก็วิ่งหน้าตื่นกันออกมาจากหลังหอสมุดเสียก่อน

“อะไร วิ่งอะไรวะพวกมึง”
“มึง แย่แล้วไอ้สัด แย่แล้ว”
“อะไรแย่” พี่หมอขมวดคิ้วถามมาจากรถ สักพักพี่ภูมิก็โผล่หัวมาจากฝั่งที่นั่งด้านหลัง
“พวกผมทำของหาย”
“อะไรวะ”
“ไอ้ปัน!!!”
 
ห๊ะ!!!!
 
กูควรตกใจอะไรก่อนวะเนี่ย ไอ้ปันหายหรือพวกมึงเรียกไอ้ปันเป็นของ เวร!!!!
 
 
“ได้ไงวะ” ผมรีบวิ่งตามหลังไอ้เติ้ลไป แอบได้ยินเสียงปิดประตูรถดังตามมาจากด้านหลัง พอหันหลังกลับไปดูก็เห็นไอ้พี่หมอและพี่ภูมิขมวดคิ้ววิ่งตามผมมาติดๆ
“หายไปได้ยังไง” พี่ภูมิตะโกนถามไอ้เติ้ล
“อ้าวพี่ภูมิ หวัดดีพี่” ไอ้เติ้ลยกมือไหว้ “ส่วนไอ้ปันผมหันหลังไปดูดบุหรี่แปปเดียว หันกลับมามันก็หายไปแล้ว” ไอ้เติ้ลตอบด้วยเสียงเครียด คิ้วมันขมวดแน่น
“คนทั้งคนมันจะหายไปได้ยังไง” พี่ภูมิเปิดแฟลชมือถือพร้อมกับตะโกนเรียกชื่อไอ้ปัน
“เชี่ย ทำไงดีวะ มันไม่รับโทรศัพท์ด้วย” ไอ้พีสบถคำหยาบหน้าเครียด 
“สัดเอ๊ย ไอ้ปันโว้ยยยยยยยยยย”
“สัดปันนนนน กลับบ้านนนนน แม่ให้อภัยแล้วไอ้เหี้ยยยยยยย”
“ไอ้ปันนนนนนนน”
 
แล้วผมไอ้เติ้ลไอ้พีก็ทำการแหกปากโวยวายเรียกชื่อไอ้ปันลั่น ส่วนพี่ภูมิกับพี่หมอก็ทำหน้าที่เปิดไฟหา สักพักหนึ่งพี่หมอก็ชะงักตัวแล้วหันมาชู่ปากใส่พวกผม
 
“พวกมึงเงียบ”
“....”
“ด้...”
“เห้ย เสียง...”
“ชู่!!!” พี่หมอชู่ปากอีกรอบ ไอ้เติ้ลถึงกับหุบปากฉับทันที
“ช่วย... ช่วยด้วย”
“...”
“ซ่วยด้วย”
“...”
“ช่วยกูด้วยไอ้เติ้ลลลลลลลล”
“เชี่ย เสียงไอ้ปัน!!!”
 
พวกผมหน้าตื่นรีบวิ่งตามเสียงของมันเพื่อไปพบกับ ไอ้ปันที่ยืนอยู่หลังหอสมุด ขาทั้งสองข้างของมันจมอยู่ในโคลนที่เปียกหนาเพราะฝนตก มันร้องไห้หน้าแดงเบะปากเหมือนเด็ก ส่วนพวกผมยืนช็อคด้วยความ
 
 
ความอะไรดีวะ
 

ไอ้สัด 

 
เอาสิบนาทีที่เครียดของกูคืนมา!!!!
 
“พวกมึงงง กูกลัวว ช่วยกูด้วยยยยย”
“...”
“...”
“แงงง หยุดทำไมอ่ะ ช่วยกูด้วยย กูโดนโคลนดูดดดดด เดี๋ยวกูไปโผล่อีกโลกเหมือนในหนังทำไงงงงง”
 
ไอ้เติ้ลถึงกับคลายหน้าเครียดแล้วตบหลังไอ้พีปุๆ
 
“ป่ะ กลับกันเถอะมึง ป่ะพี่หมอพี่ภูมิพี่ กลับๆ “
“แงงงงงงง อย่าไปปปปป อย่าทิ้งกู” ไอ้ปันงอแงเสียงดังลั่นทุ่ง
 
สุดท้ายพี่ภูมิที่รำคาญเสียงร้องและเห็นท่าทางไม่มีทางช่วยของพวกเราก็ยอมเสียสละรองเท้าไนกี้ตัวเองเดินย่ำโคลนลงไปช่วยไอ้ปัน คือพี่แม่งโคตรหล่อ ส่วรเพื่อนที่แท้จริงอย่างพวกผมไม่มีใครยอมเสียสละสักคน แม้ขนาดไอ้เติ้ลที่ใส่รองเท้าแตะมันก็ทำเนียนไม่รับรู้เดินไปคุยกับต้นไม้หนีความจริง
 
ผมมองไอ้ปันที่ตะกายเกาะตัวพี่ภูมิเป็นลูกลิง นับเป็นบุญของมันที่พี่ภูมิมาด้วยไม่งั้นคงจะต้องยืนติดโคลนไปยันเช้า
 
“เพื่อนมึงนี่ใช้เพื่อนกูคุ้มจริงๆ นะ” มือปริศนาคว้าเอวผมเข้าไปกอดพร้อมเสียงกระซิบลงมาข้างหู
“เขาเรียกรุ่นพี่ช่วยรุ่นน้องเหอะ”
“ฟังแล้วอยากช่วยรุ่นน้องขึ้นมาเลย”
 
 คำว่า ‘ ช่วย‘ ที่ว่ามันคงดูไม่มีอะไรถ้าไอ้มือปริศนาไม่เลื่อนลงไปบีบสะโพกผม
 ไอ้รุ่นพี่เวร แบบนี้มันเรียกลวนลามแล้วโว้ย
 
“อย่าเหี้ยพี่หมอ”
“ยากครับน้อง” ไม่พูดเปล่าเอาจมูกปักลงมาด้วย ฮึ่ย น่ารำคาญโว้ยยย
 
สุดท้ายก็จบการติวหนังสือไว้ที่การให้ไอ้เติ้ลต้องสละจักรยานให้ภูมิปั่นกลับหอโดยมีไอ้ปันกอดเอวร้องไห้ซ้อนไป อันเนื่องมาจากพี่ภูมิขาเลอะโคลนพี่หมอเลยไม่อนุญาตให้ขึ้นรถกลับแต่ไม่ได้หมายความว่าไอ้เติ้ลจะได้ขึ้นรถกลับมาด้วยนะครับเพราะพี่หมอพี่กฎห้ามคนตลกและโง่ขึ้นรถเลยต้องหน้าหนูไปซ้อนจักรยานไอ้พีกลับหอแทน
 
รุ่งเช้าต่อมาตำนานโคลนดูดแห่งมหาลัยเราก็ถูกล่ำลือกันไปไกลจนเกือบเป็นเรื่องหลอนประจำมหาลัยโดยต้นเรื่องมาจากนิสิตคณะวิศวะว่ามีนิสิตชายลงไปเล่นโคลนแล้วตายวิญญาณไม่ไปไหนมาคอยเรียกร้องช่วยด้วยอยู่ทุกค่ำคืน ฟังดูสิบสาม ดูหลอน ดูสยองฝัน แต่คือถ้าฉุกคิดกันนิดหนึ่งนะครับว่านิสิตมันลงไปเล่นโคลนทำแมวไรวะ เป็นนิสิตหรือควาย งง ใครมันเป็นคนแต่งเรื่องวะ พี่แป๊ะหรือไอ้เติ้ล
 
แต่นั่นแหละครับ บอกเลยมหาลัยนี้
 
 
พวกผมอ่ะเป็นตำนานนะ
 

------


แง้ คิดถึงนะคะ
 
 

[jazumine]

  คิดถึงเด็กอู้มากเลย

[ืniyataan]

มุ้งมิ้งแบบเบาๆ 

[q.tr]

โอ้ยยยแต่ละอย่าง 5555555555 

[KKKwanGGG]

  อู้กับเพื่อน ๆ ก็ยังฮาและเรียนเหมือนเดิม



ขอบคุณครับ

[JanTi]

สงสารน้องปัน

[Snowermyhae]

ปันกลายเป็นตำนานผีไปแล้ว ตลก !!