ดินแดน
“อื้อ อื้อ อ่อยๆ อ่ะ อ่ะอะๆๆ”ผมพยายามดันร่างสูงที่จำได้ว่าเขาคือเพื่อนร่วมห้องเดียวกับพี่ชายคนโตของผมไม่ให้เขาขยับถี่ไปมากกว่านี้ จำได้ว่าผมกำลังจะออกจากห้องน้ำที่ขออนุญาตครูประจำวิชาคณิตศาสตร์มาเข้าห้องน้ำแต่กลับถูกร่างสูงที่ไม่รู้อารมณ์เสียมาจากไหน ลากผมทำมิดีมิร้ายกับผมอย่างนี้
‘พี่ท้องฟ้าช่วยผมด้วย’
ผมได้แต่ร้องน้ำตาไหลเมื่อต้องรองรับอารมณ์ของคนข้างหลังที่ขยับถี่รุนแรงราวกับเขาโกรธแค้นอะไรมาก่อน ทั้งที่ผมไม่เคยแม้แต่จะพูดอะไรกับเขาเลย จำได้เลยว่าตอนที่แวะเข้าไปหาพี่ท้องฟ้าในห้องเรียนนั้น ร่างสูงอยู่ท้ายห้อง สองเท้าตั้งบนโต๊ะ สายตาดูน่ากลัวเหมือนพวกนักเลง
“แม่งตอดแน่นเลยนะมึง เพิ่งรู้นะว่าคุณหนูแบบมึงนี่ก็เอามันเหมือนกัน”ผมเงยหน้าตามแรงบีบที่มือร่างสูงบังคับ ภาพภายในกระจกบานใหญ่แจ่มชัดจนผมมองเห็นชัดเจนเลยกับใบหน้าคนที่ข่มขืนผม ผมเมินมือนั้นออกห่าง เกลียดสัมผัสชั่วๆของเขา เพราะถูกมัดปากมัดมือไว้ข้างหลังผมเลยไม่สามารถร้องขอความช่วยเหลือ ทำไมไม่มีใครเข้ามาใช้ห้องน้ำบ้าง
“หึ อย่ามองด้วยสายตาเกลียดชังแบบนั้นสิจ้ะ คงโทษมึงเองที่เกิดเป็นน้องชายของไอ้ท้องฟ้ามันนะ”เขายังคงพูด ช่างกล้าพูด ผมเป็นน้องสุดท้องของบ้าน ยังมีพี่ชายอีก6 คนทำไมเขาต้องมาทำแบบนี้กับผมด้วยเหล่า ผมนิ่วหน้าเจ็บเมื่อเขาถอนสิ่งที่ฝังเข้ามา จัดการยกตัวผมขึ้นอ่างล้างหน้า หันผมมาสบตาเขาแล้วฉีกขาผมกว้างก่อนจะส่งสิ่งนั้นเข้าไปใหม่
“อือออ”ผมกัดแเน็กไทที่เขามัดปากแน่นเพื่อระบายความเจ็บปวด เขาใจร้ายเกินไปแล้ว น้ำตาผมไหลหยดลงมาอีกครั้ง ผมได้แต่รองรับอารมณ์ของเขา จนเขาหนำใจ
ตุบ!! ผมมองร่างสูงที่แบกผมหนีออกมาจากโรงเรียนทางประตูชั้นใต้ดิน ซึ่งผมก็เพิ่งจะรู้เหมือนกันว่าโรงเรียนเรามีชั้นใต้ดินด้วย เขาแบกผมกลับมายังบ้านที่มีผู้คนพลุกพล่านเล่นไผ่กันข้างล่าง ส่วนตัวผมถูกเขาอุ้มมาทิ้งบนเตียงแข็งแคบ ผมลุกขึ้นกอดตัวเองหนีเขาตรงปลายเตียง
“มาเล่นอะไรสนุกๆกันดีกว่านะเมียจ๋า”ขยะแขยงที่สุด ผมเกลียดผู้ชายตรงหน้ามากกว่ากิ้งกือ ไส้เดือนแล้ว เท้าสั่นๆของผมถูกเขาดึงลากกลับมาใกล้ตัวเขาก่อนร่างสูงจะทับตัวผม
“มาทำไม จะมาดูว่ากูตายแล้วอย่างนั้นใช่ไหม?”ผมถูกดึงจนแขนเจ็บเพราะแรงบีบของเขา ทั้งที่นอนเจ็บอยู่แต่เขากลับมีแรงทำร้ายผมอีก ผมได้แต่ส่ายหน้าแทนคำตอบ อยากขอโทษ ขอโทษที่เป็นต้นเหตุให้เขาเจ็บตัวอย่างนี้เพราะหลังจากที่หนีออกมาจากบ้านเขาได้ในตอนเย็น ผมกลับไปเล่าทุกอย่างให้พี่ท้องฟ้ารับรู้ แต่ไม่คิดว่าผลจะออกมาเป็นอย่างที่เห็น
“เปล่า ผมมาเยี่ยมพี่จริงๆนะ เจ็บไหม?”ผมเอื้อมจะแตะบาดแผลบนใบหน้าเขา แต่กลับถูกมือหนาผลักมือผมออกห่าง ไม่ให้สัมผัส
“อย่ามาตอแหลเป็นห่วง ทำอย่างกับมึงไม่เกลียดกูงั้นแหละ ไปให้พ้นๆหน้าเลยไป กูรำคาญ!”ผมถูกผลักไปไกลตัวเขา เดี่ยวดึงเข้าใกล้ตัวเดี่ยวผลักออกห่าง เขาใจร้ายกับผมมากไปแล้ว
“ผมเอาซุปเนื้อมาให้ด้วยนะ ถ้าพี่หิวล่ะก็ เปิดกินได้เลยนะ ยังร้อนๆอยู่เลย”ผมไม่ทันจะตั้งปิ่นโตซุปเนื้อที่ตั้งใจสั่งให้ป้าพิมทำเป็นพิเศษบนโต๊ะใกล้เขา น้ำซุปเนื้อหล่นแตกกระจายบนพื้นเมื่อเขาแย่งผมมาขว้างต่อหน้าต่อตา
“ผมแค่แวะมาเยี่ยมพี่นะ ถ้ายังไงเดี่ยวผมจะแวะมาหาพี่ใหม่นะครับ”ไม่รู้ทำไมต้องทนยอมให้พี่เขาทำร้ายจิตใจกันได้ถึงเพียงนี้นัก
“ไม่ต้อง ไม่จำเป็น”สายตาเกรี้ยวกราดจ้องมองผม
“ครับ”ลืมไปว่า คนไม่จำเป็นอยู่ใกล้สายตาแค่ไหนก็ไม่สำคัญ ผมเดินคอตกไปยังหน้าประตู
“เดี่ยว!”
“ครับ”ผมหันมามองหน้าคนบาดเจ็บที่เรียกผมไว้
“ไหนๆก็มาแล้ว มาให้กูเสียบหน่อย กูคิดถึงตอนเอามึงว่ะ”ผมละมือจากลูกบิดประตูก่อนจะเดินเข้าไปหาร่างสูงที่นอนป่วยเพราะผม ร่างสูงจ้องมองผมไม่วางตา รู้ว่าเขาไม่คิดจริงจังกับผมแน่ แต่สำหรับผมเอง ผมแน่ใจแล้วว่าผมชอบผู้ชายคนนี้เข้าแล้ว
กางเกงคนไข้ถูกปลดออก ผมขึ้นมาบนเตียงหนาเรียบร้อยพร้อมถอดทุกสิ่งทุกอย่างทิ้งเหลือเพียงร่างบางๆที่มีรอยช้ำที่เขาสร้างไว้เมื่อวาน
“อ้าว ชักช้าอะไรอีกล่ะ ถอดหมดขนาดนี้แล้วจะถอดโชว์ให้กูดูอย่างเดียวหรือไง?”
“ก็ผมทำไม่เป็น!”ผมบอกเขาอายหน้าแดง ให้มามองสิ่งนั้นของเขาที่กำลังผงาดอยู่ตรงหน้าผมก็ทำอะไรไม่เป็นแล้ว
“วูฮ์ชักช้า น่ารำคาญ มานี่!”ผมถลาไปตามแรงดึงของเขา มือหนาจับแยกสองขาผมออกกว้างพร้อมกับยื่นสิ่งนั้นให้จ่อรออยู่ตรงช่องทางรักที่เขาสวมใส่เข้ามา
“กูจะนับ หนึ่งถึงสามนะ ถึงสามเมื่อไรมึงก็กดแรงลงทันที เข้าใจไหม?”ผมพยักหน้าเข้าใจ แต่ที่ไม่เข้าใจคือมันจะเจ็บไหม เพราะเมื่อวานผมเจ็บระบมมากจนตอนเช้าลุกไม่ขึ้นเลย มารู้สึกตัวก็ตอนบ่ายเลยได้รู้เรื่องที่เขาโดนทำร้ายจากปากพี่ท้องฟ้า
“จะนับนะ”ผมพยักหน้ารอ
“1”
“2”
“3”สวบ อ้ากกกกกกกก ผมกัดปากตัวเองไม่ให้ร้องส่งเสียงกลัวเหล่าบอดี้การ์ดที่ตามาด้วยจะได้ยิน ร่างสูงครางต่ำพอใจมากและยังคงกดแช่ไว้ไม่ขยับ ผมซบลงบนไหล่กว้าง
“เวลาเอากับมึงนี่แม่งรู้สึกดี”ผมเม้มปากตัวเอง ขยับขึ้นลงตามแรงมือของร่างสูงเริ่มบังคับ
“เจ็บไหมครับ ผมขอโทษ ไม่คิดว่าพี่ท้องฟ้าจะส่งคนมาทำร้าย”ผมรวบรวมสมาธิพูดไปไม่ให้เผลอคราง ร่างสูงทำเป็นหูทวนลมไม่ได้ยินซ้ำยังดันเข้ามาจนมิด ผมได้แต่กัดไหล่เขาไว้
“ก็แค่ช้ำกาย แต่กูเอามึงได้ก็แล้วกัน”ผมเชื่อ เชื่อว่าเขายังมีแรงเอาผมได้อีกหลายยกแน่
“พี่มึงนะกูแม่งเกลียด”
“...”อ่อครับ แบบนี้นี่เอง เขาเลยพาลมาลงที่ผมสินะ
“แต่กับมึงกูอยากรู้จักแบบอื่นแล้ววะ อยากเป็นเมียกูไหม กูจน เลว ไม่ได้เรื่องและก็เอามึงทุกวัน มึงยังอยากเป็นเมียกูไหม?”ผมกระพริบตาถี่แปลกใจ เขามีแต่ขอเป็นแฟน แต่คนตรงหน้าขอผมเป็นเมีย ผมเขินอายหน้าแดง สองมือโอบกอดคอแกร่งไว้ ก็ที่ทำกันอยู่ไม่ได้เรียกเมียกันหรือไงเล่า
“ก็เป็นอยู่แล้วนี่ครับ”ร่างสูงยกยิ้มมุมปากพอใจกับคำตอบของผม ผมซบไหล่กว้างเป็นที่พักพิง
“ก็ดี เพราะต่อจากนี้กูได้ทำอะไรๆมึงโดยที่พี่มึงทำอะไรกูไม่ได้”ผมขมวดคิ้วแปลกใจ นี่เขาคงไม่ได้ขอผมเป็นเมียเพราะจะแกล้งพี่ท้องฟ้าใช่ไหม
“ทำไมครับ กลัวพี่ท้องฟ้าทำร้ายอีกหรือครับถ้าเอาผมนะเลยต้องขอผมเป็นเมียนะครับ”
“เปล่า กูกลัวกูเอามึงแรงๆแล้วพี่มึงมาต่อว่ากูแค่นั้น”เชื่อตายล่ะ ผมว่าเขาคงต้องมีกลัวบ้างล่ะได้ข่าวว่าคุณแด็ดแวะมาเยี่ยมเขาด้วยเมื่อเช้า ไม่รู้โดนต่อว่าอะไรบ้างแล้ว
คิกคิก ผมเผลอยิ้มกว้าง เขาคงต้องมีเรื่องอะไรที่กลัวแน่ๆเพียงแต่ไม่บอกผม
“หัวเราะอะไรห๊า หัวเราะอะไรครับ”ผมหยุดหัวเราะลง เมื้อกี้เขา เขาพูดเพราะเป็นด้วย
“ผมไม่รู้ว่าผมชอบพี่หรือเปล่านะพี่ทู แต่ผมจะเป็นเมียที่ดีของพี่ก็แล้วกันครับ เรื่องของเราก็ขอให้มีแค่เรา ผมจะไม่รับรู้เรื่องของพี่กับพี่ท้องฟ้าและก็คุณแด็ดนะครับ ผมจะรับรู้แค่เพียงนับต่อจากนี้ผมจะเป็นเมียพี่ และพี่เป็นสามีของผม”พูดเองยังอายเอง
ผมซบหน้าลงกับอกกว้างแอบจูบอกแกร่ง ผมไม่ขอรับรู้เรื่องที่ทำให้ปวดหัวและเข้าใจยาก ผมรู้แค่หัวใจผมวันนี้ให้อภัยเขาและยินดีที่จะเริ่มต้นชีวิตใหม่กับเขาเพราะบางครั้งความรักก็แวะเข้ามาไม่ถูกที่ถูกเวลา
“ดีมาก รู้แค่นี้แหละดีแล้ว เป็นเมียที่ดีจริงๆนะมึง”
เห้อ พูดเพราะไม่ถึงคำก็พูดไม่เพราะอีกล่ะ ผมพยักหน้ารับรู้ ผมอาจจะดีเกินไปแต่ผมก็หวังจะมีความรักดีดีอย่างคุณแด็ดและมามี๊สักครั้ง และเมื่อเจอแล้วผมจะดูแลรักครั้งนี้ให้ดีที่สุด
“อ่ะ อะ”ผมเผลอครางเมื่อเขาเริ่มขยับสิ่งนั้นที่ฝังอยู่ข้างใน
“ชูว์ เบาๆสิครับเมีย เดี่ยวเขาก็รู้กันทั้งโรงพยาบาลแน่ว่ากูเอามึงอยู่!!”ผมซบลงบนแผ่นอกแกร่งเมื่อปิดปากตัวเองไว้ ก็ถ้าหายดีแล้วกลับไปทำที่ห้องมันไม่ดีหรือไง เขานี่มันร้ายจริงๆอยากได้ผมที่ไหนก็ต้องได้ทุกทีเลยหากแต่ผมก็ยินดี เมื่อในวันนี้หัวใจของผมเปิดใจยอมรับตัวตนของเขาแล้ว
--- The end ---
** จบไปแล้วนะคะกับเซตเรื่องนี้ เป็นการเขียนที่ตามใจตัวเองมาก ผิดพลาดประการใดขอโทษด้วยค่ะ
** ขอบคุณที่หลงเข้ามาอ่าน คอมเมนต์ และติชมค่ะ
(ตอนแรกไม่กล้าอัพเลยเพราะไม่คิดว่าจะมีคนอ่านและเข้าใจภาษาที่เขียนนะคะ)
** ฝากนิยายเรื่องอื่นๆด้วยนะคะ
ขอบคุณค่ะ