หัวข้อ: [เรื่องสั้น18+]เจ้าหนี้คนเถื่อน(Up Special) 29/5/60[จบแล้วย้ายได้เลยค่ะ]

[ไอจัง]

                                                                            สายฟ้า

“เห้ยน้อง อายุเท่าไรแล้วนี่ ทำไมมาที่แบบนี้ได้”ผมมองร่างสูงในชุดมหาลัยแห่งหนึ่งที่เข้ามาในห้องที่ผมเปิดรออย่างแปลกใจ เมื่อแขกของเขาในวันนี้คือเด็กอายุ 16 ปี

“16”ผมบอกเขาเฉยๆ เรื่องปกติแล้วหนิที่ผมจะมาที่นี่ ก็นี่มันธุรกิจอารองของผมเอง

“16 ปี ก็ม.4 นะสิ จะบ้าไปแล้วหรือไงทำไมที่นี่เขาปล่อยให้เด็กไม่ถึงอายุเข้าใช้บริการได้ล่ะ?”พี่เขาติดจะไม่พอใจ ม.4แล้วจะทำไม?

“เด็กแล้วไงอ่ะพี่ ผมมีเงินซื้อตัวพี่ออกจากที่นี่ก็พอแล้วไม่ใช่หรอ?” ผมชูบัตรเครดิตของเฮียรองให้เขาได้รับรู้ว่าผมมีเงินจ่ายค่าตัวเขาแน่ ร่างสูงนิ่งงัน

“ผมรู้มาว่าพี่ร้อนเงินและก็อยากออกจากที่นี่ ไปกับผมไหมล่ะรับรองพี่ได้ออกจากที่นี่แล้วผมยังสามารถเลี้ยงพี่ได้อีกตลอดชีวิต”ผมยื่นข้อเสนอให้พี่เขา มาลองดูสิครับว่าเงินจะซื้อตัวร่างสูงได้หรือเปล่า?

“ก็ได้ ตกลง”หึ สุดท้ายเงินก็ซื้อตัวพี่เขาจนได้ น่าสมเพชจริงๆ
หลังเจรจากับอารองได้สำเร็จเรื่องที่จะขอตัวพี่เขามาอยู่กับผม อารองเองก็ตามใจผมอยู่แล้วทางเลยสะดวก ผมขับรถพาร่างสูงมายังบ้านพักริมทะเล ร่างสูงตามผมมาติดๆ


“นี่คือบ้านใหม่ของพี่ ส่วนนี้ก็เงินที่พี่จำเป็นต้องใช้”ผมวางเงินสองแสนที่เขาต้องการกองอยู่ตรงหน้า

“ใจดีกับพี่แบบนี้ น้องต้องการอะไรจากพี่หรือเปล่า?”ถามได้ตรงประเด็นดี

“ก็ไม่มีอะไรมาก ผมต้องการแค่ตัวพี่ พี่ทำให้ผมพอใจทุกครั้งที่ผมต้องการก็พอ!!”



ผมมองร่างสูงที่กำลังแกะกระดุมเสื้อตัวเองหน้าประตูห้องน้ำ เดินทางมาตั้งนานเหนียวตัวจะแย่ ขออาบน้ำหน่อยล่ะกัน ร่างสูงเองก็มองผมที่นอนรอเขาในอ่างอาบน้ำพลางแกะกระดุมเสื้อเพื่อจะเข้ามาปรนเปรอผมอย่างที่ผมสั่ง

“พี่เตรียมกับข้าวไว้แล้วนะครับมีอะไรที่น้องจะสั่งอีกไหม?”ผมยังคงไม่ละสายตาจากมือบางที่กำลังจะเปิดเผยผิวนวล

“ยังคิดไม่ออกอีก ปิดประตูแล้วเขามาถูหลังให้ผมได้แล้ว ชักช้าจริงๆ”ผมชักจะหงุดหงิดเมื่อคนตรงหน้าได้แต่อิดออดเชื่องช้า ทำอะไรไม่ทันใจ ร่างบอบบางถอดเสื้อผ้าจนหมดก่อนจะหันไปปิดประตูเบาๆ ผมแอบพึ่งพอใจกับร่างบาง ขาวนวลที่ซื้อตัวมาจากอารอง ก้นขาวนวลนั้นช่างน่าจับขย้ำด้วยมือจริง

ผมลุกขึ้นยืนเต็มความสูง อีกห้าหกปีข้างหน้าผมคงจะสูงกว่าคนตรงหน้านะ เพราะตอนนี้ผมสูงเพียงแค่คิ้วของร่างสูงเอง ผมอยากสูงมากกว่านี้ พี่ท้องฟ้าเองก็สูงเกินคุณแด็ดแล้ว ผมเองก็คงมีหวัง ร่างบางสะดุ้งเมื่อผมเดินเข้ามากอดเขาไว้


“ไหน ไหนบอกว่าจะให้ถูหลังให้ไง?”เสียงสั่นถามกำกลอนประตูไว้

“เปลี่ยนใจล่ะ ผมจะถูอะไรๆบนตัวพี่เอง”ผมสูดดมกลิ่นร่างบางที่หอมเย้ายวน ร่างบางสะดุ้งเมื่อผมจุมพิตตรงซอกคอขาว สองเท้าขาวนวลเดินตามแรงที่ผมลากให้เขาเดิน ผมผลักให้ร่างสูงชิดกำแพงห้องน้ำก่อนจะเปิดฝักบัวฉีกรดน้ำรดกระทบตัวเขา


“ผมไม่ชอบอะไรที่มันสกปรก เหม็นๆ”ร่างขาวนวลหันหลังหนีน้ำที่ผมเปิดสาดบนตัวเขา ผมขยับเข้าทับร่างขาวแนบชิด มือก็จาบจ้วงลูบคลำอย่างเอาแต่ใจจนร่างขาวแดงเถือกเป็นรอย ร่างขาวนวลล้มตัวกลางห้องน้ำเมื่อผมผลักเขา ใบหน้าเหยเกและแดงเถือกเรียกความพึ่งพอใจของผมมากเหลือเกิน สินค้าชิ้นนี้หวังว่าคงจะทำให้ผมพอใจ ถึงใจนะ

ผมเดินเข้าไปนั่งใกล้ร่างขาว ฉีกสองขาขาวออกกว้างเผยให้เห็นช่องทางรักแดงที่ยังปิดสนิท มือขาวนวลรีบปกปิดไว้ด้วยความเขินอาย


“หึ อย่าคิดว่าผมจะเข้าไปไอ้ทางหลวมๆของพี่หรอกนะ”ผมยกยิ้มเหี้ยม หน้าพี่มันบ่งบอกชัดเจนว่ากลัวผมจะสอดน้องชายผมเข้าไป แต่เปล่าหรอกผมไม่เข้าไปง่ายๆแน่ ต้องเป็นพี่มันมากกว่าที่คลานมาเพื่อขอให้ผมเสียบ ผมลุกขึ้นเอาฝักบัวสาดน้ำใส่ร่างบางอีกหนโดยเน้นที่ช่องทางรักของพี่มันก่อนจะลากร่างขาวนวลแดงออกมายังห้องนอน ร่างขาวเป็นรอยแดงจากแรงมือของผมก่อนจะแปลกใจเมื่อผมโยนอุปกรณ์เซ็กส์ทอยต่อหน้าเขา

“ผมเลือกขนาดใหญ่เท่าของผมพอดี เสียบเข้าไปให้มิดเลยนะครับ นี่คือคำสั่ง!”ผมไม่มีเวลาสนใจหน้าขาวนวลนักเพราะกล้องตัวโปรดไม่รู้ว่าหายไปอยู่มุมไหน ระหว่างที่กำลังหากล้อง ร่างขาวนวลก็หยิบเอาเจ้าสิ่งนั้นขึ้นมาจับๆเพื่อตรวจสอบดู คงรู้ว่าต้องใช้ยังไงแต่ใบหน้าวิตกนั้นทำเอาพอใจเอามากๆ ผมเจอกล้องตัวโปรดหลังแจกันดอกไม้ หยิบมันขึ้นมาเปิดเพื่อบันทึก ร่างขาวนวลมองหน้าผมที่ลากเก้าอี้มานั่งดูเขาด้วยความขอร้องแต่ผมไม่ใจอ่อนให้ด้วยหรอก


“หวังว่าคงจะทำให้ผมพอใจนะครับกับเงินที่เสียไป”ผมย้ำพี่เขาให้รู้ว่าไม่ว่ายังไงพี่เขาก็ไม่มีสิทธ์ปฏิเสธผมแน่ ตัวเลขในกล้องเริ่มทำงาน ผมมองร่างขาวนวลเพื่อส่งสัญลักษณ์ให้เขารู้ว่าควรเริ่มได้แล้ว

ร่างขาวนวลกัดริมฝีปากตัวเองอย่างเซ็กซี่เมื่อจำเป็นต้องทำตามคำสั่งของผม อุปกรณ์เซ็กส์ถูกวางไว้ติดพื้น ร่างขาวยกตัวขึ้นมาพร้อมฉีกขากว้างเพื่อให้ก้นงอนกลืนกินสิ่งนั้นเข้าไปในช่องทางรัก เสียงครางเล็ดรอดแม้ร่างขาวจะพยายามฝืนไม่ส่งเสียงให้ดัง ขยับเข้าไปเพียงแค่ส่วนหัวของอุปกรณ์

ร่างขาวนวลก็ดิ้นพล่าน พยายามกดตัวเองลงไป ผมซูมหน้าเซ็กซี่นั้นไว้ด้วยความพึ่งพอใจ ปากเซ็กซี่กัดไว้เพื่อคลายความเจ็บปวด ยิ่งเห็นร่างขาวนวลอยู่ในท่านั้นยิ่งเรียกอารมณ์ให้น้องชายผมตื่นขึ้นมาภายใต้ผ้าขนหนูหนา ผมตั้งกล้องไว้พร้อมเดินเลี่ยงไปหยิบสิ่งที่เตรียมไว้

ร่างขาวบางหายใจหอบเมื่อกดตัวลงไปให้อุปกรณ์สิ่งนั้นเข้ามาในตัวเอง ผมเดินกลับมาพร้อมสิ่งที่หยิบมาดูร่างขาวที่นอนคดคู้หายใจหอบโดยมีสิ่งนั้นฝังอยู่ทางประตูหลังของตัวเอง ผมกรอกยาใส่ปากชมพูไว้พร้อมน้ำให้ร่างขาวกลืนเข้าไป เสียงไอดังคอกแคกหลังจากที่กินยา ผมพึ่งพอใจมากที่ร่างขาวทำตามที่ผมสั่งทุกอย่าง


“อึดอัด เอาออกไปได้ไหม?”ผมมองคนที่อ้อนวอนอย่างสมเพช เพิ่งจะได้เสียบเข้าไปเองจะให้เอาออกง่ายๆได้ไง

“ยังครับ พี่ต้องชักให้ผมดูก่อน”ผมผลักหน้าขาวทิ้ง ร่างบางหันหน้าไปตามแรงผลักก่อนจะหันมาหาผมที่นั่งรอดูเขาสนุกกับการช่วยตัวเอง ปล่อยให้เล่นกับตัวเองไปก่อน สองสามนาที เดี่ยวสักพักยาเริ่มทำงานแล้วเราค่อยสนุกไปด้วยกัน




“โอ้ย”ผมปรือตามองร่างขาวนวลที่ช้ำด้วยรอยคิสที่ผมสร้าง ก็ทั้งที่เพิ่งจะได้นอนพัก ร่างสูงยังเสือกจะลุกขึ้นอยู่อีก ขยับได้ก็บุญแล้ว ผมจับร่างสูงให้นอนลงพร้อมสวมกอดไว้


“ปล่อยเถอะ มีเรียน”

“เช้าอยู่เลย พี่นอนก่อนเถอะแล้วค่อยลุกขึ้นไปเรียนนะ ขาดๆสักวันไม่ตกหรอก”ผมปรามเขา รู้ว่าเขารักการเรียนแค่ไหนแต่ยังไงก็ควรจะรักตัวเองไว้ก่อน


“แต่มีเรียนเช้า ต้องไปนะ”เขายังคงดื้อ


“แล้วคิดว่าจะยืนไหวหรือไง เมื่อคืนน้อคไปกี่รอบไม่รู้ตัวหรือไง?”


“ก็เพราะใครล่ะ?”ผมหอมแก้มร่างขาวนวล น่ารักจริงคนนี้ไม่แปลกที่ผมแอบเล็งไว้ตั้งแต่ที่เขาทำงานในร้านของอารองจนต้องขอเอามาเลี้ยงไว้ส่วนตัว


“หึ เตรียมตัวไว้ก็ดีนะครับ พี่ยังต้องทำตามที่ผมสั่งอีกนาน และตอนนี้ผมขอสั่งให้พี่นอนเอาแรง”เพราะคืนนี้ผมมีท่าพิศดาลมากมายไว้ใช้กับร่างขาวอีกมาก ร่างสูงกอดมือผมไว้ ไม่ฝืน ไม่ดื้อไปไหน เพราะถึงต่อให้เขาต้านทานมากไปก็สู้แรงผมไม่ไหวอยู่ดี อยู่น่ารักแบบนี้ให้ผมรักไปนานๆนะครับพี่จิน




--- The end ---



*** น้องฟ้าเปย์ผู้แต่เด็กเลย เห้อออ เชื่อคุณแด็ดแรงจริงๆ
*** อัพหลายเรื่องเกิน จะอ่านเรื่องไหนทวงได้นะคะ บางทีเบลอ บางทีลืม

[ืniyataan]

ลูกคุณแด๊ดแต่ละคน...หาความโรแมนติกไม่เจอ    555

[กบกระชายไทยนิยม]

แอบอยากให้น้องเก็บลูกไว้

[ไอจัง]

                                                                          สายน้ำ

ผมมีแฟนแล้ว เขาก็มีแฟนแล้ว แต่เราบลิ้งกัน แค่สบตากันก็รู้ใจกันแล้วว่าเราทั้งคู่ต่างใจตรงกัน วันนี้ผมแวะมาเที่ยวกับแฟนตัวเองและเพื่อนๆ สายลมโทรมาบอกว่าคุณแด็ดกับมามี๊ไม่อยู่บ้านมันเลยหนีออกจากบ้านมาเที่ยวสำราญหน่อย ผมเองก็ไม่ได้อยู่ในศักดิ์ที่สามารถห้ามพี่ชายตัวเองหรอก แต่ละคนตามใจตัวเองก่อนใครเลย ส่วนผมขออนุญาตคุณแด็ดกับมามี๊มาเรียบร้อย ผมยืนแปรงฟันมองหน้าตัวเองผ่านกระจกใสก่อนจะยิ้มทักทายคนที่เพิ่งเปิดประตูเข้ามา

“เฮ้!”เขายักคิ้วทักทายผมคำแรกของวันพลางมองสำรวจร่างกายผมจากหัวจรดเท้า เมื่อผมใส่เพียงแค่บ้อกเซอร์เล็กจิ๋วไร้ซึ่งเสื้อนอนใดๆ

“เฮ้!!”ผมทักเขากลับ จริงๆก็ตั้งใจใส่เพียงแค่นี้ก่อนจะเข้ามาในห้องน้ำเพราะรู้ดีว่าเดี่ยวคนตรงหน้าต้องเดินเข้ามาแน่

“แปรงฟัมไหม?”ไม่รู้จะถามอะไรครับ ทักๆไปก่อน ร่างสูงยกยิ้ม เลิกจากการพิงประตูแล้วเดินเข้ามาซ้อนข้างหลังผม ผมสบตาเขาในกระจก มือหนายกมากุมบั้นท้ายผมเต็มมือ

“ก็อยาก แต่มือไม่ว่าง ช่วยแปรงให้ทีได้ไหม?”เสียงเซ็กซี่ข้างหูเรียกอาการขนลุกจากผมได้ดี ทำไมผู้ชายคนนี้ถึงได้มีอิทธิพลกับร่างกายผมอย่างนี้

“ได้สิ แปรงอันนี่สินะ?”ผมแกล้งทำเป็นไม่รู้ว่าแปรงอันไหนเป็นของเขาทั้งที่จริงๆแล้วรู้หมดล่ะว่าชิ้นไหนเป็นของเขาบ้าง

“หึอย่างแกล้งโง่ไม่รู้สิสายน้ำ หน้านายบ่งบอกชัดเจนเลยว่าสนใจฉันแค่ไหน?”ผมบีบยาสีฟันให้เขาเต็มแปรง รู้ด้วยว่าผมมองเขา แสดงว่าเขาเองก็มองผมตลอดเหมือนกันสินะ

“ก็แล้วถ้าสนใจแล้วจะทำไม?”

“ก็เปล่า แค่สนใจเหมือนกัน!”ผมยิ้มบาง ใจเราบลิ้งต่อกันนานแล้ว สังเกตสายตากันมาก็พอจะเดาออกว่าอีกคนคิดอะไร มือหนาหยาบยังคงบีบแก้มก้นผมอย่างมันมือ ผมแอบซี้ดเมื่อเขาตบก้นผมหนักๆ ประตูห้องน้ำถูกดันเข้าก่อนร่างสองเราจะเข้าไปอยู่ในห้องน้ำด้วยกัน

“อื้อ”ผมถอดกางเกงเขาร่วงลงที่ปลายเท้าก่อนจะกลืนกินน้องชายใหญ่ยักษ์ของเขาในอุ้งปากตัวเอง แต่เพียงแค่แตะปลายหัวก็เรียกเสียงครางจากร่างสูง เขาเองก็ใช่ว่าจะไม่ยืดยื้อเป็นคนดันหัวผมให้กลืนกินน้องชายของเขาให้สุดทางเสียมากกว่า ผมทั้งจุกทั้งขาดอากาศหายใจแต่ก็ยอมตามใจเขา ร่างสูงไม่กล้าเตะเนื้อต้องตัวผมเพราะกลัวจะสร้างรอย ผมหยอกล้อ และกลืนกินร่างสูงจนเขาพอใจก็ผลักผมหันหน้ากับประตูก่อนจะถอดกางเกงจิ๋วของผมแล้วเสียบเข้ามาจนผมร้องดัง

“อ่าห์!!”

“ชูว์ๆๆๆๆ เบาๆครับที่รัก เก็บไว้ครางที่ห้องเราสองคนดีกว่านะ”ผมจูบแลกลิ้นกับร่างสูง ใบหน้าหล่อสอยถี่ยิบจนผมเริ่มเจ็บหัวเข่าที่ชันขาไว้ให้เขาได้สอยง่ายๆ

“อือ อะ อะ ทำ ทำอย่าง อย่างกับว่าพวกเราจะมีเซ็กส์อีกนั้นแหละ”ผมร้องบอกเขา มือหนาบีบหัวนมผมแกล้งเล่น

“หึ ครั้งเดียวไม่พอแน่”ผมยกยิ้มพอใจ มือหนาเลือนจากกอบกุมหัวนมผมเป็นปิดปากผมไว้

“มาสนุกกันจริงๆกันเถอะครับที่รัก”ผมขวานหาที่ยึดเกาะไว้เมื่อร่างสูงขยับเข้าลึกเข้าไป

“อะ อะอ่ะ มันลึก ลึกไป เร็วด้วย”ผมกระซิบบอกและสั่นคลอนไปตามแรงกระแทกของร่างสูง เราต่างส่งมอบความรู้สึกกันและกัน

“อะ อะอา อือ”ผมบิดตัวเสียว ร่างสูงจูบซับ แลกลิ้นสูดแย่งอากาศหายใจ

“แม่งขมิบกูตอดเลยนะครับที่รัก”ผมเค้นยิ้ม อะไรของเขาตกลงจะพูดดีหรือพูดไม่ดีกันแน่

“อื้อ ก็มันใหญ่ ใหญ่ๆแรงๆ สายน้ำชอบ”

“หึชอบๆมันไปเถอะ แต่อย่าชอบกูมากก็แล้วกัน เพราะกูไม่คิดจริงจังกับใครอยู่แล้ว แม้แต่มึงนะครับที่รัก”เจ็บดี แต่ก็เจ๊ากัน จบครั้งนี้ผมจะได้ไปหาคนอื่นต่อ ถึงจะบลิ้งใครมากแค่ไหนแต่ถ้าเขาไม่ต้องการเรา ผมก็หาใหม่ก็สิ้นเรื่อง



“อย่ามายุ่งกับกูนะ”ผมผลักร่างสูงออกห่าง เขามีสิทธิ์อะไรมาไล่เหยื่อของผม ในเมื่อเราจบกันแล้วผมก็มีสิทธิ์หาคนใหม่ต่อ ระหว่างเราครั้งเดียวก็เกินพอ

“หึ อย่างที่รักนะต้องลีลาแบบกูถึงจะถึงใจ”ผมต่อยมันเข้าไปสักยก คิดเหรอว่าผมจะยอมให้ไอ้หน้าแบบมันอีกหน มือหนาดึงผมมาชกเข้าหน้าท้องจนผมจุกแล้วลากผมเข้ามุมมืดของป่า

“ไอ้สัส ไอ้ชั่ว ไอ้เลว ปล่อยกูนะปล่อย”ผมร้องโหวกเหวกเมื่อร่างสูงถลาเข้ามาถอดกางเกงผมทิ้งพร้อมทาบทับตัวผมไว้ มังกรยักษ์ผงาดตื่นขึ้นเมื่อถูกปลุกด้วยมือหนาสองสามครั้ง ผมตาโตเมื่อร่างสูงไม่รอช้าเสียบเข้ามาจนมิด


“อ้ากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”ผมตีอกเขาพัลวัน เขากล้าดีอะไรมาทำกับผมแบบนี้ ร่างสูงดูจะพึ่งพอใจแหวกขาผมออกกว้างพร้อมสอยเบาๆ

“แม่ง ตอดกูขนาดนี้ยังคิดจะไปให้คนอื่นเสียบอีกหรือไงห๊ะ!!”ผมดีดก้นหนีเมื่อถูกมือหนาตีจนแสบ

“เออจะไปแล้วจะทำไม รูกูมีไว้ให้คนทั่วโลกเสียบ ยกเว้นมึง อ่ะ”ผมเหยเกเมื่อโดนไอ้คนข้างบนสอยถี่ทำโทษ ก็ทั้งที่ไม่ผิดแต่ทำไมผมต้องมาโดนอะไรอย่างนี้ด้วยเล่า

“มึงคิดผิดแล้วครับที่รัก กูเป็นคนเดียวที่เสียบมึงได้!”มือหนาบีบแก้มผมหนักจนผมเจ็บ ช่วงล่างก็รองรับอารมณ์ดิบเถื่อนของเขา

“อะ อ่ะ อ่ะ อะ อือ อะๆๆ เบาๆๆๆ”ผมร้องไม่เป็นศัพท์บอกเขา แต่คนเจ้าอารมณ์กลับไม่ออมแรงเอาให้เลย บนเรียนรักยังคงรุนแรงมากกว่าเดิม ผมถูกร่างสูงยกตัวขึ้นแล้วพลิกตัวให้คว่ำหน้าให้เขาได้สอยถนัดถี่

“แม่ง อื้อ”ผมไล่ลิ้นร้ายที่เข้ามาสำรวจโพรงปาก เหมือนยิ่งดิ้นยิ่งผลักไสคนตรงหน้ายิ่งชอบใจ ได้ใจเขาสุดๆ น้องชายผมถูกเขาบำเรอรักด้วยสองมือของเขา ช่องทางหลังก็ถูกเขาสอยถี่ตามใจตัวเองไม่หยุดหย่อน ผมหอบหายใจแรงเมื่อร่างสูงแหวกขาผมให้กว้างแล้วดั้นเข้ามาสุดทาง โอ้ย ตูดกูๆ

ผมหันไปข่วนอกแกร่งที่เป็นกล้ามๆเพื่อคลายความเสียวซ่าน แม่งยัดเข้ามาได้สุดทาง มันไม่คิดจะสงสารตูดผมบ้างหรือไง

“อ้ะๆๆ อ่าหหห์ ไอ้สัส อย่าวนๆ”ผมแทบบ้าเมื่อไอ้คนข้างหลังวนข้างในจนภายในผมตอดขมิบ ซ้ำร่างสูงยังจะกระแทกแรงเข้ามาอีก มือหยาบตบแผ่นหลังเนียนของผมจนดังและแสบ ผมร้องครางดังยิ่งมันเล่นตบก้นงอนผมอีกสามสี่ครั้งผมยิ่งร้องคราง ไอ้คนข้างหลังยิ่งชอบใจ น้ำรักของผมฉีกรดออกมาเมื่อผมเตะขอบสวรรค์ไปหนึ่งรอบ แต่ไอ้คนข้างหลังยังไม่ถึงผมเลยต้องรองรับอารมณ์มัน

“แม่ง เอ็กแบบมึงกูปล่อยให้หมาแดกไม่ได้หรอก”ผมเบือนหน้าหนีใบหน้าหล่อที่ถอนกายออกแล้วจับผมให้หันมาเผชิญหน้ากับมัน ว่าคนอื่นหมาตัวเองหมากว่าอีก มีแฟนเป็นตัวเป็นตนยังจะหวงก้างผมอีก

“ไหนบอกไม่ให้กูรักมึงไง ทำแบบนี้กูคิดไปไกลนะ”ผมเลื่อนตัวลงตามแรงบังคับของไอ้คนเอาแต่ใจ มังกรยักษ์ผงาดตื่นเต็มตัว ผมเตะริมๆปลายหัวเพื่อทักทาย ชอบอยู่นักใช่ไหมในรูข้างหลังผมนะ เดี่ยวแม่งจะกลืนกินให้สุด จะได้รู้ว่าปากผมเองก็มีดี ฟันขาวขบเล่นทักทาย ร่างสูงแอ่นก้นออกห่างซีดดังๆพอใจ

“กูไม่ได้บอกให้มึงรักกู กูบอกให้มึงรักไอ้นี่กู”ผมครอบครองเจ้าสิ่งตรงหน้าพลางเลียชิมด้วยลิ้น แอบมองร่างสูงที่สมสุขก็พอเรียกกำลังใจที่จะรักมันต่อ

“เพราะไอ้นี่กูรักตัวมึงมากกว่าใครๆ”ผมเผลอยิ้มพอใจ ถึงจะมีแฟนอยู่แล้วแต่ผมก็ยังสามารถบลิ้งกับคนอื่นได้ไปทั่วจนกว่าจะเจอคนที่เข้ากันกับผมจริงๆสักวัน เรื่องบางเรื่องถ้าเราไม่กล้าลองมันก็ไม่รู้หรอกว่าสิ่งนั้นใช่สิ่งที่เราตามหาอยู่หรือเปล่า ผมไม่ใช่คนดีเท่าไรถ้าเทียบในมุมมองของคนมีแฟน แต่ผมพอใจที่ผมเป็นแบบนี้ ใครรับได้ก็อยู่ ใครรับไม่ได้ก็แค่ไป ชีวิตยังมีอะไรๆให้ต้องเรียนรู้อีกเยอะ ผมยังอยู่ในวัยของการเรียนรู้และผมต้องเรียนรู้อะไรๆในชีวิตให้มาก จนกว่าจะพบกับรักแท้ที่แท้จริง หรือบางที พีทคนนี้อาจทำให้ผมพบกับรักแท้แล้วก็ตาม


--- The end ---


***หายไปนาน มีปัญหากับโปรเน็ตค่ะ  ขอโทษจริงๆ ^^"

[ืniyataan]

เว้นวรรคไปพักใหญ่..กลับมานี่ ซี๊ดซ๊าดเหมือนเดิม   

[sirin_chadada]

 

[megatef4]

   เราเข้าผิดเรื่องเอง ขอโทษค่ะ เรื่องนี้คงไม่ใช่ทางของเรา ไม่ถูกใจอย่างแรง  อ่านแค่พาทรุ่นพ่อ
คิดว่าจะมีอะไรเปลี่ยนแปลง แต่ก็ไม่ อ่านแล้วหงุดหงิด รักอย่างนี้ไม่ต้องมีดีกว่า
ขอบคุณสำหรับนิยายค่ะ

[ไอจัง]

ดินแดน


“อื้อ อื้อ อ่อยๆ อ่ะ อ่ะอะๆๆ”ผมพยายามดันร่างสูงที่จำได้ว่าเขาคือเพื่อนร่วมห้องเดียวกับพี่ชายคนโตของผมไม่ให้เขาขยับถี่ไปมากกว่านี้ จำได้ว่าผมกำลังจะออกจากห้องน้ำที่ขออนุญาตครูประจำวิชาคณิตศาสตร์มาเข้าห้องน้ำแต่กลับถูกร่างสูงที่ไม่รู้อารมณ์เสียมาจากไหน ลากผมทำมิดีมิร้ายกับผมอย่างนี้

‘พี่ท้องฟ้าช่วยผมด้วย’

ผมได้แต่ร้องน้ำตาไหลเมื่อต้องรองรับอารมณ์ของคนข้างหลังที่ขยับถี่รุนแรงราวกับเขาโกรธแค้นอะไรมาก่อน ทั้งที่ผมไม่เคยแม้แต่จะพูดอะไรกับเขาเลย จำได้เลยว่าตอนที่แวะเข้าไปหาพี่ท้องฟ้าในห้องเรียนนั้น ร่างสูงอยู่ท้ายห้อง สองเท้าตั้งบนโต๊ะ สายตาดูน่ากลัวเหมือนพวกนักเลง

“แม่งตอดแน่นเลยนะมึง เพิ่งรู้นะว่าคุณหนูแบบมึงนี่ก็เอามันเหมือนกัน”ผมเงยหน้าตามแรงบีบที่มือร่างสูงบังคับ ภาพภายในกระจกบานใหญ่แจ่มชัดจนผมมองเห็นชัดเจนเลยกับใบหน้าคนที่ข่มขืนผม ผมเมินมือนั้นออกห่าง เกลียดสัมผัสชั่วๆของเขา เพราะถูกมัดปากมัดมือไว้ข้างหลังผมเลยไม่สามารถร้องขอความช่วยเหลือ ทำไมไม่มีใครเข้ามาใช้ห้องน้ำบ้าง

“หึ อย่ามองด้วยสายตาเกลียดชังแบบนั้นสิจ้ะ คงโทษมึงเองที่เกิดเป็นน้องชายของไอ้ท้องฟ้ามันนะ”เขายังคงพูด ช่างกล้าพูด ผมเป็นน้องสุดท้องของบ้าน ยังมีพี่ชายอีก6 คนทำไมเขาต้องมาทำแบบนี้กับผมด้วยเหล่า ผมนิ่วหน้าเจ็บเมื่อเขาถอนสิ่งที่ฝังเข้ามา จัดการยกตัวผมขึ้นอ่างล้างหน้า หันผมมาสบตาเขาแล้วฉีกขาผมกว้างก่อนจะส่งสิ่งนั้นเข้าไปใหม่

“อือออ”ผมกัดแเน็กไทที่เขามัดปากแน่นเพื่อระบายความเจ็บปวด เขาใจร้ายเกินไปแล้ว น้ำตาผมไหลหยดลงมาอีกครั้ง ผมได้แต่รองรับอารมณ์ของเขา จนเขาหนำใจ

ตุบ!! ผมมองร่างสูงที่แบกผมหนีออกมาจากโรงเรียนทางประตูชั้นใต้ดิน ซึ่งผมก็เพิ่งจะรู้เหมือนกันว่าโรงเรียนเรามีชั้นใต้ดินด้วย เขาแบกผมกลับมายังบ้านที่มีผู้คนพลุกพล่านเล่นไผ่กันข้างล่าง ส่วนตัวผมถูกเขาอุ้มมาทิ้งบนเตียงแข็งแคบ ผมลุกขึ้นกอดตัวเองหนีเขาตรงปลายเตียง

“มาเล่นอะไรสนุกๆกันดีกว่านะเมียจ๋า”ขยะแขยงที่สุด ผมเกลียดผู้ชายตรงหน้ามากกว่ากิ้งกือ ไส้เดือนแล้ว เท้าสั่นๆของผมถูกเขาดึงลากกลับมาใกล้ตัวเขาก่อนร่างสูงจะทับตัวผม


“มาทำไม จะมาดูว่ากูตายแล้วอย่างนั้นใช่ไหม?”ผมถูกดึงจนแขนเจ็บเพราะแรงบีบของเขา ทั้งที่นอนเจ็บอยู่แต่เขากลับมีแรงทำร้ายผมอีก ผมได้แต่ส่ายหน้าแทนคำตอบ อยากขอโทษ ขอโทษที่เป็นต้นเหตุให้เขาเจ็บตัวอย่างนี้เพราะหลังจากที่หนีออกมาจากบ้านเขาได้ในตอนเย็น ผมกลับไปเล่าทุกอย่างให้พี่ท้องฟ้ารับรู้ แต่ไม่คิดว่าผลจะออกมาเป็นอย่างที่เห็น

“เปล่า ผมมาเยี่ยมพี่จริงๆนะ เจ็บไหม?”ผมเอื้อมจะแตะบาดแผลบนใบหน้าเขา แต่กลับถูกมือหนาผลักมือผมออกห่าง ไม่ให้สัมผัส

“อย่ามาตอแหลเป็นห่วง ทำอย่างกับมึงไม่เกลียดกูงั้นแหละ ไปให้พ้นๆหน้าเลยไป กูรำคาญ!”ผมถูกผลักไปไกลตัวเขา เดี่ยวดึงเข้าใกล้ตัวเดี่ยวผลักออกห่าง เขาใจร้ายกับผมมากไปแล้ว

“ผมเอาซุปเนื้อมาให้ด้วยนะ ถ้าพี่หิวล่ะก็ เปิดกินได้เลยนะ ยังร้อนๆอยู่เลย”ผมไม่ทันจะตั้งปิ่นโตซุปเนื้อที่ตั้งใจสั่งให้ป้าพิมทำเป็นพิเศษบนโต๊ะใกล้เขา น้ำซุปเนื้อหล่นแตกกระจายบนพื้นเมื่อเขาแย่งผมมาขว้างต่อหน้าต่อตา

“ผมแค่แวะมาเยี่ยมพี่นะ ถ้ายังไงเดี่ยวผมจะแวะมาหาพี่ใหม่นะครับ”ไม่รู้ทำไมต้องทนยอมให้พี่เขาทำร้ายจิตใจกันได้ถึงเพียงนี้นัก

“ไม่ต้อง ไม่จำเป็น”สายตาเกรี้ยวกราดจ้องมองผม

“ครับ”ลืมไปว่า คนไม่จำเป็นอยู่ใกล้สายตาแค่ไหนก็ไม่สำคัญ ผมเดินคอตกไปยังหน้าประตู

“เดี่ยว!”

“ครับ”ผมหันมามองหน้าคนบาดเจ็บที่เรียกผมไว้

“ไหนๆก็มาแล้ว มาให้กูเสียบหน่อย กูคิดถึงตอนเอามึงว่ะ”ผมละมือจากลูกบิดประตูก่อนจะเดินเข้าไปหาร่างสูงที่นอนป่วยเพราะผม ร่างสูงจ้องมองผมไม่วางตา รู้ว่าเขาไม่คิดจริงจังกับผมแน่ แต่สำหรับผมเอง ผมแน่ใจแล้วว่าผมชอบผู้ชายคนนี้เข้าแล้ว
กางเกงคนไข้ถูกปลดออก ผมขึ้นมาบนเตียงหนาเรียบร้อยพร้อมถอดทุกสิ่งทุกอย่างทิ้งเหลือเพียงร่างบางๆที่มีรอยช้ำที่เขาสร้างไว้เมื่อวาน

“อ้าว ชักช้าอะไรอีกล่ะ ถอดหมดขนาดนี้แล้วจะถอดโชว์ให้กูดูอย่างเดียวหรือไง?”

“ก็ผมทำไม่เป็น!”ผมบอกเขาอายหน้าแดง ให้มามองสิ่งนั้นของเขาที่กำลังผงาดอยู่ตรงหน้าผมก็ทำอะไรไม่เป็นแล้ว

“วูฮ์ชักช้า น่ารำคาญ มานี่!”ผมถลาไปตามแรงดึงของเขา มือหนาจับแยกสองขาผมออกกว้างพร้อมกับยื่นสิ่งนั้นให้จ่อรออยู่ตรงช่องทางรักที่เขาสวมใส่เข้ามา

“กูจะนับ หนึ่งถึงสามนะ ถึงสามเมื่อไรมึงก็กดแรงลงทันที เข้าใจไหม?”ผมพยักหน้าเข้าใจ แต่ที่ไม่เข้าใจคือมันจะเจ็บไหม เพราะเมื่อวานผมเจ็บระบมมากจนตอนเช้าลุกไม่ขึ้นเลย มารู้สึกตัวก็ตอนบ่ายเลยได้รู้เรื่องที่เขาโดนทำร้ายจากปากพี่ท้องฟ้า

“จะนับนะ”ผมพยักหน้ารอ

“1”

“2”

“3”สวบ อ้ากกกกกกกก ผมกัดปากตัวเองไม่ให้ร้องส่งเสียงกลัวเหล่าบอดี้การ์ดที่ตามาด้วยจะได้ยิน ร่างสูงครางต่ำพอใจมากและยังคงกดแช่ไว้ไม่ขยับ ผมซบลงบนไหล่กว้าง

“เวลาเอากับมึงนี่แม่งรู้สึกดี”ผมเม้มปากตัวเอง ขยับขึ้นลงตามแรงมือของร่างสูงเริ่มบังคับ

“เจ็บไหมครับ ผมขอโทษ ไม่คิดว่าพี่ท้องฟ้าจะส่งคนมาทำร้าย”ผมรวบรวมสมาธิพูดไปไม่ให้เผลอคราง ร่างสูงทำเป็นหูทวนลมไม่ได้ยินซ้ำยังดันเข้ามาจนมิด ผมได้แต่กัดไหล่เขาไว้

“ก็แค่ช้ำกาย แต่กูเอามึงได้ก็แล้วกัน”ผมเชื่อ เชื่อว่าเขายังมีแรงเอาผมได้อีกหลายยกแน่

“พี่มึงนะกูแม่งเกลียด”

“...”อ่อครับ แบบนี้นี่เอง เขาเลยพาลมาลงที่ผมสินะ

“แต่กับมึงกูอยากรู้จักแบบอื่นแล้ววะ อยากเป็นเมียกูไหม กูจน เลว ไม่ได้เรื่องและก็เอามึงทุกวัน มึงยังอยากเป็นเมียกูไหม?”ผมกระพริบตาถี่แปลกใจ เขามีแต่ขอเป็นแฟน แต่คนตรงหน้าขอผมเป็นเมีย ผมเขินอายหน้าแดง สองมือโอบกอดคอแกร่งไว้ ก็ที่ทำกันอยู่ไม่ได้เรียกเมียกันหรือไงเล่า

“ก็เป็นอยู่แล้วนี่ครับ”ร่างสูงยกยิ้มมุมปากพอใจกับคำตอบของผม ผมซบไหล่กว้างเป็นที่พักพิง


“ก็ดี เพราะต่อจากนี้กูได้ทำอะไรๆมึงโดยที่พี่มึงทำอะไรกูไม่ได้”ผมขมวดคิ้วแปลกใจ นี่เขาคงไม่ได้ขอผมเป็นเมียเพราะจะแกล้งพี่ท้องฟ้าใช่ไหม

“ทำไมครับ กลัวพี่ท้องฟ้าทำร้ายอีกหรือครับถ้าเอาผมนะเลยต้องขอผมเป็นเมียนะครับ”

“เปล่า กูกลัวกูเอามึงแรงๆแล้วพี่มึงมาต่อว่ากูแค่นั้น”เชื่อตายล่ะ ผมว่าเขาคงต้องมีกลัวบ้างล่ะได้ข่าวว่าคุณแด็ดแวะมาเยี่ยมเขาด้วยเมื่อเช้า ไม่รู้โดนต่อว่าอะไรบ้างแล้ว

คิกคิก ผมเผลอยิ้มกว้าง เขาคงต้องมีเรื่องอะไรที่กลัวแน่ๆเพียงแต่ไม่บอกผม


“หัวเราะอะไรห๊า หัวเราะอะไรครับ”ผมหยุดหัวเราะลง เมื้อกี้เขา เขาพูดเพราะเป็นด้วย

“ผมไม่รู้ว่าผมชอบพี่หรือเปล่านะพี่ทู แต่ผมจะเป็นเมียที่ดีของพี่ก็แล้วกันครับ เรื่องของเราก็ขอให้มีแค่เรา ผมจะไม่รับรู้เรื่องของพี่กับพี่ท้องฟ้าและก็คุณแด็ดนะครับ ผมจะรับรู้แค่เพียงนับต่อจากนี้ผมจะเป็นเมียพี่ และพี่เป็นสามีของผม”พูดเองยังอายเอง

ผมซบหน้าลงกับอกกว้างแอบจูบอกแกร่ง ผมไม่ขอรับรู้เรื่องที่ทำให้ปวดหัวและเข้าใจยาก ผมรู้แค่หัวใจผมวันนี้ให้อภัยเขาและยินดีที่จะเริ่มต้นชีวิตใหม่กับเขาเพราะบางครั้งความรักก็แวะเข้ามาไม่ถูกที่ถูกเวลา

“ดีมาก รู้แค่นี้แหละดีแล้ว เป็นเมียที่ดีจริงๆนะมึง”

เห้อ พูดเพราะไม่ถึงคำก็พูดไม่เพราะอีกล่ะ ผมพยักหน้ารับรู้ ผมอาจจะดีเกินไปแต่ผมก็หวังจะมีความรักดีดีอย่างคุณแด็ดและมามี๊สักครั้ง และเมื่อเจอแล้วผมจะดูแลรักครั้งนี้ให้ดีที่สุด

“อ่ะ อะ”ผมเผลอครางเมื่อเขาเริ่มขยับสิ่งนั้นที่ฝังอยู่ข้างใน

“ชูว์ เบาๆสิครับเมีย เดี่ยวเขาก็รู้กันทั้งโรงพยาบาลแน่ว่ากูเอามึงอยู่!!”ผมซบลงบนแผ่นอกแกร่งเมื่อปิดปากตัวเองไว้ ก็ถ้าหายดีแล้วกลับไปทำที่ห้องมันไม่ดีหรือไง เขานี่มันร้ายจริงๆอยากได้ผมที่ไหนก็ต้องได้ทุกทีเลยหากแต่ผมก็ยินดี เมื่อในวันนี้หัวใจของผมเปิดใจยอมรับตัวตนของเขาแล้ว


--- The end ---




 ** จบไปแล้วนะคะกับเซตเรื่องนี้ เป็นการเขียนที่ตามใจตัวเองมาก ผิดพลาดประการใดขอโทษด้วยค่ะ

** ขอบคุณที่หลงเข้ามาอ่าน  คอมเมนต์ และติชมค่ะ
(ตอนแรกไม่กล้าอัพเลยเพราะไม่คิดว่าจะมีคนอ่านและเข้าใจภาษาที่เขียนนะคะ)


** ฝากนิยายเรื่องอื่นๆด้วยนะคะ


ขอบคุณค่ะ 

[ืniyataan]

รออ่านเรื่องใหม่..เป็นกำลังใจให้ 

[ม่อน]

 
จบแล้ววว รอเรื่องใหม่ค่ะ

[van16]

  แซ่บทุกคู่ 

[ไอจัง]

ตอนพิเศษ คุณคุณ&น้องโรมัน


"ถึงหรือยัง?"

สายที่โทรมาทุกวินาทีทำเอาโรมันแทบจะต้องเร่งฝีเท้าเพื่อวิ่งไปยังลิฟต์และขึ้นไปชั้น 69 ร่างหนาโทรเร่งให้เขามาภูเก็ตแบบกะทันหันแล้วยังจะโทรจิกอีกหลังลงจากเครื่องบินส่วนตัว

ถึงจะอยู่ด้วยกันมาเกือบ20ปีแล้ว แต่โรมันก็ยังไม่เคยได้ยิน คำว่า 'รัก' จากปากแทนคุณเลย

หลายครั้งที่น้อยใจ

หลายครั้งที่เสียใจ

แต่ก็ไม่มีสิทธ์พูดอะไรหรือร่างเล็กจะไม่มีโอกาสได้ยินมันเลยสักครั้ง...


"กำลังรอลิฟต์ครับ"บอกไปอย่างเหนื่อยหอบ คนปลายสายติดจะหงุดหงิดที่ร่างเล็กมาไม่ทันใจเขา

"..."ไร้เสียงตอบกลับมีเพียงเสียงถอนหายใจของคนปลายสาย

"ลิฟต์มาแล้วครับ ผมวางสายนะครับ"ชายหนุ่มไม่ตอบอะไรมา โรมันเลยไม่กล้าวางสาย เข้าลิฟต์มาทั้งที่ยังถือสายคนใจร้าย กระทั้งถึงชั้น 69
ภาพร่างสูงที่ยืนรอหน้าลิฟต์บ่งบอกถึงความหงุดหงิดสุดๆ โรมันวางสายและรีบไปหาเขา

"ตามมาเร็วๆ"

"ครับ"ร่างเล็กก้าวตามยาวๆเพื่อทันร่างสูง จนเมื่อถึงหน้าห้องหรู ชายหนุ่มหยุดเดินร่างเล็กที่เดินตามจึงเบรกไม่ทัน ชนหลังร่างหนา

"โรม!"ทุกครั้งที่หงุดหงิดร่างสูงจะติดเรียกเขาว่าโรมแทนโรมันซึ่งร่างเล็กชอบ..

"ครับ"ร่างเล็กยิ้มให้เขาอย่างกลัวๆ การทำให้ร่างสูงโมโหดูเหมือนจะเป็นนิสัยที่โรมันไม่ได้ตั้งใจทำเอาซะเลย ร่างสูงฉุดร่างเล็กเข้ามาโอบเอว โรมันเคยชินไปซะแล้วกับนิสัยห่ามๆของเขา

"โทษฐานที่ชนฉัน คืนนี้ฉันกินนายทั้งคืนแน่!!"

"คุณคุณก็..">///<
จะให้ปฏิเสธอย่างไรในเมื่อโรมันรู้ดีว่ายังไงเขาก็ปฏิเสธร่างสูงไม่ได้..

ภายในห้องชุดสุดหรู โรมันถูกดึงมือพาเข้ามานั่งรอบนโซฟาตัวกว้างเมื่อแทนคุณดันติดสายที่โทรเข้ามา ร่างกำยำจ้องมองร่างเล็กที่นั่งรอแต่เพราะธุระที่ดูเหมือนจะจบไม่ง่ายทำให้เขาชักสีหน้าหงุดหงิด มือหนาฉุดให้โรมันนั่งบนตักตัวเอง ร่างเล็กได้แต่นั่งนิ่งๆปล่อยให้มือปลาหมึกแตะต้องเนื้อตัว แทนคุณสูดดมซอกคอขาวที่แสนคิดถึงด้วยความอยากกระหาย..


"อืม จัดการตามที่นายเห็นสมควรก็แล้วกันครูส"เขาตัดสายน้องชายไปอย่างไม่ใยดีเมื่อไม่อาจทนแค่สูดดมซอกคอขาวเท่านั้น
เสื้อตัวบางของโรมันถูกปลดออกไปอย่างไร้ความปราณี เขาหงุดหงิดและเขาต้องการร่างเล็กใจจะขาด มือหนาเอื้อมลงถอดกางเกงของร่างเล็กจับก้นงอนเต็มมือและบีบตามใจอยาก โรมันแทบหายใจไม่ออกเมื่อปากบดขยี้รุนแรง แต่เพราะโทรศัพท์ที่ดังมาอีกครั้งดึงสติร่างเล็ก แทนคุณมองดูปลายสายแล้วถอนหายใจ

"ไปนอนอ้าขารอในห้องก่อน เดี่ยวพี่ตามไป!"ร่างเล็กหยิบเอาเสื้อผ้าตัวเองหอบเข้าห้องนอนอย่างที่แทนคุณสั่ง แต่สภาพห้องที่เห็นนั้นทำเอาร่างเล็กก้าวเท้าไม่ออก

เตียงที่ยับยุ่งเหยิงกับชิ้นในตัวจิ๋วชิ้นล่างสีแดงที่อีกฝ่ายตั้งใจทิ้งไว้เป็นของต่างหน้าบ่งบอกชัดเจนเลยว่า เขาเพิ่งเสร็จกับผู้หญิงอื่นมา..

โรมันหันไปมองคนตัวโตที่หันหลังคุยโทรศัพท์ ปากแดงเม้มปากแน่นเคืองโกรธและน้อยใจ มือเล็กหยิบเอาชิ้นในชิ้นเล็กนั้นติดมือพร้อมตรงดิ่งไปที่ร่างสูงแล้วทุบหลังเขาอย่างจัง

แทนคุณไม่ได้ร้องเจ็บอะไรแต่เขาหันกลับมามองโรมันทั้งที่ยังไม่วางสายคนปลายทาง

"เลว!!"
ชิ้นในเล็กถูกปาใส่หน้าคนใจร้าย โรมันน้ำตาไหลอย่างสุดทน เร่งเรียกเขาให้มาเพียงเพราะยังยัยพวกนั้นสนองต้องการไม่สุดสินะ

"มันไม่ใช่อย่างที่คิด!"
เขาเอามืออังมือถือไว้ไม่ให้ปลายทางได้ยิน โรมันสุดจะหงุดหงิดฉวยเอาโทรศัพท์เครื่องหรูปาทิ้งกระทบพื้นอย่างไม่ใยดี แทนคุณมองหน้าโรมัน ร่างเล็กไม่เคยอารมณ์เสียแล้วมาลงกับเข้าของ

"โรม!!"
โรมันไม่อยากฟังอะไรคนใจร้าย เท้ารีบตรงไปยังห้องนอนหวังจะกดห้องล็อกนอนร้องไห้แต่ก็ไม่อาจสู้แรงเขา แทนคุณจึงเข้าห้องมาด้วยแล้วล็อกกลอนสูงข้างบนด้วย กันร่างเล็กงอนหนี โรมันทิ้งตัวล้มนอนหันหลังหนี ไม่อยากเห็นหน้า

"อย่ามาเตะต้องผม!!!"
คำสั่งห้ามเด็ดขาดของคนตัวเล็กที่นอนหันหลังอยู่ขอบเตียงอีกด้านทำให้เขาได้แต่มองแผ่นหลังขาวนวลของเมียผ่านหมอนกั้นด้วยความอดกลั้น..

แต่ก็อดทนได้ไม่นาน หมอนกั้นก็ถูกปาทิ้งแล้วเจ้าตัวขยับใกล้กอดโรมัน ร่างเล็กดิ้นแรงทั้งหยิกมือทั้งถีบเท้าไม่ให้เขาเตะต้องตัวเหมือนรังเกียจเขาจริงๆ

"โรม..นี่โกรธหรืองอนกันแน่?"แทนคุณไม่สนใจปฏิกิริยาผลักไสของร่างเล็ก ก็แปลกดีเหมือนกัน ถ้าเป็นเมื่อก่อนล่ะก็เขาก็คงปล้ำร่างเล็กแล้ว ไม่รู้ว่าตอนไหนที่พฤติกรรมตัวเองค่อยๆเปลี่ยนแปลงและหันมารักษาน้ำใจคุณแม่ของลูกทั้งเจ็ดของเขา

"เอากับใครมาบ้างแล้ว?"ร่างเล็กไม่ตอบแต่ถามคำถามเขากลับ เขาหัวเราะออกมาอย่างโล่งอก นึกว่าเมียจะงอนจนเป็นใบ้ล่ะ?

"ก็หลายคนน่ะ4-5ยกด้วย"เขาตอบเล่นๆแต่โรมันกลับคิดว่าจริง ความน้อยใจพาลให้น้ำตาคลอเบ้า คนใจร้ายรู้สึกถึงความแปลกไปเลยพลิกร่างเมียให้หันมาและก็ตกใจที่ตัวเองทำร่างเล็กร้องไห้..

"สนุกกันมากขนาดนั้นแล้วจะเรียกผมมาอีกทำไม?"โรมันร้องไห้ยิ่งกว่าลูกๆเขาอีก แทนคุณเช็ดน้ำตาเมียเบาๆ

"คุณคุณใจร้าย คุณคุณใจร้าย"

"โอเคๆขอโทษ ไม่แกล้งแล้ว ไม่ได้มีอะไรกับใครทั้งนั้น มันก็แค่ผู้หญิงทั่วไปนั้นแหละที่เข้ามานอนอ้าขาให้เอาฟรีๆน่ะ แต่ไม่เล่นด้วยไง เอาไม่ลง!"

ร่างสูงพยายามบอกความจริงให้ร่างเล็กที่คลอน้ำตารับรู้ แต่โรมันไม่เชื่อ ระดับเขานี่น่ะผู้หญิงธรรมดาๆจะแอบย่องมานอนอ้าขาให้เอา เป็นไปไม่ได้แน่นอน ปากแดงเม้มปากแน่นรอแทนคุณพูดความจริงออกมาให้หมด ใบหน้าหล่อเลื่อนลงมาหวังจะหอมแก้มนุ่มแต่โรมันหันหนี

"เลขาคนใหม่สิน่ะ?"โรมันเดาออกทันทีเลยว่าผู้หญิงที่เข้ามานอนอ้าขาให้ผู้ชายระดับแทนคุณถึงในห้องนอนได้ก็คงจะมีแต่เลขาสาวที่มาพร้อมกันเท่านั้น แทนคุณเงียบลง พยักหน้าอย่างจำใจเมื่อเมียจับทางได้ เขาจุ้บซอกคอขาวของโรมันและสูดเอาความหอมเล็กน้อย รู้ดีว่าทำอะไรมากกว่านี้ไม่ได้..

"แล้วทำไมไม่เอา? ปกติก็ชอบหนิ!! "โรมันจงใจกัดฟันถาม ทุกทีทุกครั้งก็เห็นเอาได้ ทำร้ายจิตใจเขามาตั้งแต่ยังไม่มีลูก เพิ่งจะมาเลิก มารู้สึกผิด คิดได้เอาป่านนี้นี่น่ะ ใครจะเชื่อ!!

"ก็ไม่อยากเอา..คนนี้ดูเหมือนกัดไม่ปล่อยด้วยถ้ายุ่งด้วยน่ะ อีกอย่างไม่ชอบคนที่สนใจฉันก่อนด้วย ชอบคนที่ฉันอยากได้เท่านั้น"ชายหนุ่มกระซิบบอกแล้วกัดติ่งหูโรมันหวังช่วยเบี่ยงเบนให้เมียลืมเรื่องไร้สาระแล้วมาสานต่อเรื่องราวระหว่างเขาสองคน โรมันหักห้ามเขาไม่ให้ยุ่งวุ่นวายกับตัวเอง

"อยากจะเทใครก็เท อยากจะสนใครก็สนไปสิ มันเรื่องของคุณ ยังไงซะในหัวใจของคุณคุณก็ไม่มีผมเป็นตัวเลือกอยู่แล้ว ถอย!!"โรมันผลักอกหนาสุดฤทธิ์ไม่ให้ทับตัวเขามากไปกว่านี้

"อย่างอแงได้ไหมโรม มีลูกก็เจ็ดคนไปแล้ว อดีตผ่านไปแล้ว.."เขาตั้งใจจะพูด..แต่โรมันเถียงต่อ

"ก็ใช่ไง เพราะลูกไง ที่ผมทนอยู่กับผู้ชายเลวๆแบบคุณก็เพราะลูกเท่านั้น!!"โรมันลั่นคำพูดที่อัดอั้นมา ร่างสูงชะงักกึกรู้ดีว่าร่างเล็กทนอยู่กับเขาเพราะลูก แค่ไม่คิดว่าจะได้ยิน สองคนต่างมองหน้ากัน โรมันร้องไห้ภายใต้ร่างสูงอย่างสุดจะทน

แทนคุณรอให้ร่างเล็กสงบสติอารมณ์แล้วหอมแก้มนุ่มบอกลาราตรีสวัสดิ์พร้อมกระชับอ้อมกอดให้แน่นพอ..หวังให้ร่างเล็กรับรู้ถึงความรู้สึกในส่วนลึกจริงๆของหัวใจเขา



เช้าตรู่วันใหม่โรมันตื่นมาอ้วกอ้ากแต่เช้าเพราะความเครียดจัดเมื่อคืน ตาสวยคล้ำและบวม จนร่างบางเองยังรับสภาพตัวเองไม่ได้

"วันหลังอย่าเครียด อย่างอแงก่อนนอนนะครับเมีย!! ดูสิแล้วเป็นไง?"โรมันหันหน้าหนีไม่อยากให้ร่างสูงเตะต้องตัว คนมันเวียนๆหัว อ้วกหนัก ร่างสูงยังจะตามมาต่อว่าอีก

"เออ งั้นต่อไปก็ไม่ต้องมานอนกอดสิ ถนัดอยู่แล้วหนิไอ้เรื่องพาผู้หญิงอื่นมานอนบนเตียงที่เอาผม"ร่างเล็กยิ่งหงุดหงิดมากกว่าเดิมเมื่อเห็นหน้าเขา การนอนกอดด้วยกันเมื่อคืนไม่ได้สร้างให้อะไรๆดีขึ้นเลย

"โรม.."เสียงอ่อนลงของคนใจร้ายไม่มีผลอะไรกับความรู้สึกของร่างเล็กในเวลานี้ แทนคุณหุบปากลงไม่อยากถกเถียงกับร่างบางรับตอนเช้าวันใหม่ เขาช่วยลูบหลังและประคองร่างเล็กให้กลับมานอนที่เตียง

"ปวดหัวอยู่รึป่าวหือ?"เขาถามอย่างห่วงใยพลางนั่งลงข้างกายร่างเล็ก โรมันนอนหันหลังแล้วพยักหน้าให้เขา ร่างสูงมองโรมันแล้วส่ายหัวกับนิสัยงอนของเจ้าตัว เขาขยับนอนแล้วพลิกตัวร่างเล็กให้เข้ามาอยู่ในอ้อมอกและใช้มือเป็นหมอนรองคอแทน โรมันตั้งใจจะผลักแต่เพราะมือหนาอีกข้างที่ว่างบีบนวดตรงบริเวณศีรษะที่ปวดพอดีร่างเล็กจึงยอมนิ่งปล่อยให้เขานวดไป

"ที่ผมปวดหัว ที่ผมอ้วก ก็เพราะคุณ!"ร่างเล็กพูดพึมพำและทุบอกเขางอแง

"จ่ะ พี่ขอโทษนะ!!"ถึงจะยังไม่ค่อยชินที่คนใจร้ายจะแทนตัวเองว่าพี่ แต่โรมันก็ชอบที่จะฟัง มันนานๆครั้งที่จะได้ยิน

"รู้ตัวก็ดี"ร่างเล็กพูดและกระชับอ้อมกอด ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามองเขา ร่างหนายังคงนวดและยิ้มให้โรมัน


"จูบหน่อย!"เสียงเอาแต่ใจสั่ง คนใจร้ายเผลอยิ้มกว้างและเลื่อนหน้าลงมาใกล้หน้าหวาน

"ถ้าพี่จูบ มันไม่จบแค่จูบหรอกนะครับเมีย"

"อือ คะ..คุณคุณ"แทนคุณยอมถอนจูบมาอย่างอ้อยอิ่งเสียดายแต่ก็ไม่อยากขัดใจโรมันเพราะเห็นว่าร่างเล็กยังเหนื่อยอ่อนแรงเขาเลื่อนปากลงมาครอบครองหัวนมชมพูแทน ร่างเล็กแอ่นอกขึ้นยอมปล่อยอารมณ์ให้ร่างสูงพาไป

"จะยอมให้แค่ครั้งเดียวน่ะ"เขาลูบหัวโรมันอย่างห่วงแหน เห็นร่างเล็กตัวรุ่มๆจึงไม่อยากแกล้ง โรมันยื่นมือโอบคอกอดร่างแทนไม่อยากให้ร่างสูงขยับหนีไปไหน

"อยากกินก็กินสิ เห็นผมปฏิเสธหรือไง ทำไมหรือว่าผมไม่น่ากินแล้ว?"ปากแดงเล็กยิงคำถามรัวๆ แทนคุณถึงกับส่ายหัว รู้ดีว่าเมื่อไรที่โรมันงี่เง่า งอแง นั้นหมายความว่าพิษไข้กำลังถามหาร่างเล็ก เขาหยิกจมูกรั้นด้วยความหมั่นเขี้ยว

"นอนนะครับเด็กดี ตื่นมาแล้วเดี่ยวจะพาไปหาอะไรกินนะครับ"โรมันยอมนอนแต่โดยดี อ้อมกอดอุ่นๆช่วยให้ร่างกายร่างเล็กอบอุ่นใจ ร่างสูงค่อยๆย่องออกมาแผ่วเบาเมื่อโรมันหลับสนิท

แทนคุณออกมาเก็บโทรศัพท์เครื่องหรูที่โรมันโมโหขว้างตกพื้น เขาตรวจดูสภาพของมัน แค่หน้าจอแตกแต่แบตหมดแค่นั้น เรื่องงานที่มีปัญหาก็ปล่อยให้น้องชายทั้งสามรับผิดชอบไปเองก็แล้วกัน เขาเหนื่อยที่จะต้องมาเคลียร์ปัญหาธุรกิจของน้องๆแล้ว ใช้โอกาสนี้พักผ่อนกับโรมันเลยดีกว่า ใจจริงการบังคับร่างเล็กให้รีบมาที่ภูเก็ตครั้งนี้ เขาหวังจะทำเซอร์ไพรส์บอกรักร่างเล็กสักครั้งหลังจากที่กล้าๆกลัวๆล้มเหลวแผนที่จะบอกรักร่างเล็กไปหลายหน แต่มันกลับผิดแผนไปหมดทุกอย่าง เมื่อเลขาคนใหม่ของเขาหวังสูงยั่วยวนเขาและลอบเข้ามาในห้องนอนเขา ยอมรับว่าเกือบเผลอมีอะไรกันแต่ก็ยับยั้งช่างใจได้และไล่เลขาออกไป และที่ดูหนักสุดก็เรื่องธุรกิจน้องเขานี่ล่ะดันมามีปัญหาพร้อมกันทั้งสามคน เขาเลยวุ่นวายสักพักใหญ่ หรือจริงๆเขาควรยุติทุกอย่างลงและทำตามแผนของหัวใจที่วางไว้ดีกว่า

แทนคุณตรวจตราดูเข้าของในตู้เย็น ไม่มีอะไรที่พอจะเป็นอาหารเช้าสำหรับร่างเล็กเลย มีเพียงไข่สิบกว่าฟอง คงต้องสั่งกิน
เขาเดินไปยังโทรศัพท์ของโรงแรมเพื่อสั่งอาหารเช้าสุดหรูเพื่อร่างเล็ก หลังโทรเสร็จก็ว่างมองดูนาฬิกาข้อมือก็ยังเช้ามากจึงลงมือทำไข่เจียวซอยบางๆซะเองเมื่อจำได้โรมันชอบทานมันมาก ไม่รู้จะชอบกินไอ้ไข่แผ่นบางซอยยาวๆไปเพื่ออะไร กินไปก็ไม่อิ่ม แถมยังดูเด็กกว่าลูกอีก

อาหารถูกจัดส่งขึ้นมาในอีกครึ่งชั่วโมงต่อมาแต่ที่ทำให้แทนคุณไม่พอใจก็อดีตเลขาของเขาที่แทรกแซงเข้าห้องเขาและกอดเอวเขาอ้อนวอนเขา ให้ตาย โรมันก็อยู่ในห้องนอนด้วย!!


"คุณคุณ!!"
ร่างเล็กที่ตื่นมาได้สักพักเพราะกลิ่นอาหารที่ชวนอ้วก พอออกมาจากห้องน้ำเพราะอ้วกเจ้าตัวก็เปิดมาเจอคนใจร้ายอยู่กับเลขาคนใหม่อีก ไม่รักเขาไม่ว่า แต่นี่มันหยามหน้าเกินไปแล้ว

"ฉันพูดคำไหนคำนั้น!"คนตัวเล็กที่ยังไม่เข้าใจเหตุการณ์ขมวดคิ้วจนผูกโบว์ เลขาสาวหันมามองหน้าโรมันทั้งน้ำตา

"ได้โปรดอย่าทำแบบนี้กับฉันแบบนี้เลยนะคะ ฉันรักคุณจริงๆ ที่ฉันตะเกียดตะกายมาเป็นเลขาของคุณได้ทุกวันนี้ก็เพราะฉันรักคุณนะคะ"โรมันพะอืดพะอมจะอ้วกเมื่อเดินเข้าใกล้ทั้งกลิ่นอาหารและกลิ่นน้ำหอมของเลขาสาวแทนคุณเข้าจมูก พวกเขากำลังเล่นละครบ้าอะไรกัน? คนตัวเล็กนั่งลงบนโซฟามองเหตุการณ์ไม่วางตา อยากรู้เหมือนกันว่าละครซีนนี้จะจบลงอย่างไร

"หึ คุณคิดผิดแล้วล่ะที่หวังจะรักคนอย่างผม ที่ผมสนใจคุณก็เพราะเรื่องงาน ยอมรับว่าเรื่องงานคุณโดดเด่นและเก่งมาก แต่ผมไม่สนใจคนที่จะครอบครองผม เพราะผมชอบครอบครองคนที่ผมต้องการเท่านั้น"สิ้นคำของแทนคุณ โรมันหันหน้าหนีหน้าหล่อที่มองมาที่เขา

"สำหรับเรื่องเมื่อวานผมจะลืมมันไป ผมจะไม่ไล่คุณออกก็ได้ แต่จะให้คุณพักร้อนไปก่อนสองอาทิตย์ คุณคิดได้เมื่อไรหรือพร้อมทำงานกับผมในฐานะเจ้านายของคุณ ผมก็พร้อมยินดีร่วมงานกับคุณ"เขาพูดชัดเจนจนร่างเล็กที่นั่งดูเหตุการณ์เจ็บแปลบแทน รักเขาแต่เขาไม่สนใจว่าเจ็บแล้วแต่การที่ต้องร่วมงานกับเขาและเห็นเขามีความสุขอยู่กับคนอื่นเจ็บกว่าอีก ต้องเป็นคนที่ใจกว้างและมองโลกในแง่ดีเท่านั้นที่จะทำได้อย่างที่แทนคุณว่า โรมันรีบวิ่งเข้าห้องน้ำอีกครั้งเมื่อเริ่มจะอาเจียน ร่างหนาตามมาหลังจากเชิญเลขาของเขาออกจากห้อง

"เป็นอะไรหรือเปล่า? ไปหาหมอไหม?"ดูสีหน้าโรมันซีดเซียวแล้วเขาก็ใจคอไม่ดี จะต้องทำไงโรมันถึงจะเลิกอาเจียน

"เดี่ยวคงดีขึ้นมั้งครับ แต่ตัวคุณเหม็นน้ำหอมคุณเลขา ผมไม่ชอบ"โรมันเลี่ยงตัวไม่ให้เขาจับต้อง เขาดมมือและเสื้อของตัวเองปรากฏว่ามีกลิ่นน้ำหอมของเลขาจริงๆ ร่างสูงจึงสลัดเสื้อทิ้งแล้วหยิบเสื้อตัวใหม่มาใส่แทน ไม่ลืมจะล้างมือด้วยกลัวเมียรักเหม็นอีกเขาเดินออกมาเห็นโรมันเขี่ยๆกับข้าวมากมายที่แสนจะน่ากินแต่ใบหน้ากลับหน้าบูดหน้าบึ้งเหมือนไม่ชอบใจ

"อะไร? ไม่หิวหรือไงหือ?"เห็นท่าทีรังเกียจของโรมันแล้วอดแปลกใจไม่ได้

"เหม็น ไม่เห็นจะอร่อย"ร่างเล็กวางตะเกียบลง เอาแต่ใจมากกว่าลูกอีก

"เหม็นอะไรอีกล่ะ ออกจะหอมน่ากิน?"จมูกโด่งลองก้มดมอาหารหน้าตาน่ากินไม่เห็นจะเหม็นอย่างที่โรมันว่าเลย ประสาทจมูกร่างเล็กทำงานไม่ดีแน่ๆ


"แล้วนั้นอะไร?"ร่างเล็กชี้นิ้วไปที่สามใกล้เตาแก็ส เห็นมีกระทะตั้งอยู่ด้วยเลยแปลกใจ

"ออ เอ่อ.."คนตัวโตแอบเขินเบาๆ เอามือเกาหัวเล็กน้อยแล้วก็เดินไปหยิบชามมาให้ร่างเล็กดูผลงานตัวเอง

"แน่ใจนะว่ากินได้ ใครกินเข้าไปคนท้องเสียแน่!"โรมันเงยหน้ามองคนที่ยืนดูร่างเล็กตรวจตราผลงานตัวเอง ใจจริงร่างเล็กแอบยิ้มพอใจมากเมื่อเห็นเขาทำอะไรแบบนี้ให้ แม้ว่าไข่มันจะออกมาหน้าตาเละๆเหมือนไข่สับเละละเอียดจริงๆ

แทนคุณหน้าเหวอไปเมื่อความตั้งใจของเขาถูกตอกกลับมราวกับคำปฏิเสธ สงสัยเขาคงต้องไปเรียนทำมาใหม่ให้ร่างเล็ก

"แต่จะลองกินก็แล้วกัน ผมไม่ใช่คนใจร้ายทำร้ายจิตใจคนอื่นแบบคุณ"โรมันหยิบเอาถ้วยชามจากมือเขาพร้อมตะเกียบแล้วเดินไปที่โซฟา เปิดทีวีดูข่าวระหว่างนั่งกิน คนใจร้ายที่ว่ายิ้มกว้างพอใจเมื่อโรมันยอมกินฝีมือของเขา

"แล้วจะยืนบื้ออยู่ทำไม เอาน้ำมาให้หน่อย ผมขี้เกียจลุก"ใบหน้าหวานหันมาสั่งคนตัวโตที่เอาแต่ยืนยิ้มไม่ขยับไปไหน แทนคุณรีบเอาน้ำมาวางและนั่งข้างกาย เห็นเมียกินได้เขาก็ภูมิใจ

"อร่อยไหม?"เขาลองเชิงถาม กินแต่ไข่เปล่าไม่ใส่น้ำปลา เป็นเขาเขากินไม่ลง

"ก็กินได้ ไม่ได้อร่อยมาก"โรมันบอกไม่ตรงกับใจ จริงๆเขาชอบกินมาก และอยากกินอีก มือหนาหยิบทิชชูเช็ดคราบน้ำมันริมฝีปากเล็กเบาๆ

"ยังมีไข่อีกไหม ผมอยากกินอีก ไปทำมาให้หน่อย?"ร่างเล็กหันมาถามแกมสั่ง แทนคุณขมวดคิ้วแปลกใจ ไหนว่าฝีมือเขาไม่ได้อร่อยมาก แต่สั่งให้ทำอีกเนี่ยน่ะ แปลก!!

"ไว้ค่อยทำน่ะ กินแต่ไข่ไม่อิ่มหรอก ไปกินข้าวเช้ากันน่ะ?"ร่างเล็กหันควับไม่พอใจ ทำไมต้องบังคับให้กินข้าวเช้าด้วย มันเหม็นเขาไม่ชอบ

"ไม่กิน กับข้าวพวกนั้นมันเหม็น คุณอยากกินก็กินไปเองสิ!! และก็ถ้าไม่อยากทำก็ไม่ต้องทำ แค่บอกมาตรงๆว่าไม่ทำ พูดอะไรให้มันชัดเจน เข้าใจง่าย ผมจะได้ไปทำเอง"โรมันโมโหวางถ้วยชามลงใกล้น้ำเปล่า จริงๆเจ้าตัวขัดๆใจเรื่องแม่เลขาสาวสวยตั้งแต่เช้าแล้ว แต่ไม่มีคำพูด อธิบายอะไรออกจากปากคนใจร้ายเลย อย่างน้อยๆก็พูดอะไรสักอย่างให้เขาได้รับรู้บ้างก็ดี เงียบแบบนี้มันทำให้เขาคิดต่างๆนานาไป แล้วความคิดพวกนี้มันทำให้เขาน้อยใจอยู่พอตัว

แทนคุณสูดลมหายใจเข้าเพื่อผ่อนคลาย บอกตามตรงเขาแค่อยากให้ร่างเล็กกินข้าวเช้าเพื่อตัวเองแต่ไม่คิดว่าร่างเล็กจะชอบกินไอ้ไข่เจียวสับฝีมือห่วยๆของเขามากขนาดต้องสั่งให้ทำมาอีก เดี่ยวนี้ดูเหมือนโรมันจะพูดจะสั่งอะไรผมยอมหมด

"ได้ครับเดี่ยวพี่ทำให้น่ะ เอาแบบพิเศษเลยไหม?"ผมลูบหัวโรมันให้ใจเย็นลงและฉวยโอกาสหอมแก้มนุ่มๆเพราะหมั่นเขี้ยว งอนเป็นหมาเหงาเลยทีเดียวเมียเขา โรมันเม้มปาก ไม่ยอมมองเขา ต้องให้ขึ้นเสียงให้เสียน้ำตาก่อนสิน่ะถึงจะยอมทำตามที่ร้องขอหรือไง?

"อือ ขอพิเศษใส่ไข่4ฟองด้วย!"

[ไอจัง]

#ต่อนะคะ

"อ้าว หลับซะงั้น"ร่างสูงใหญ่เผลอยิ้มเมื่อวุ่นวายทอดไข่เจียวและพยายามสับเป็นเส้นแผ่นบางยาวไม่เละเหมือนรอบก่อนเพราะอยากเอาใจร่างเล็กให้เมียรักพึงพอใจ แต่พอเดินมาหวังจะอวด ฝีมือของเขาอีกครั้งกลับพบว่า โรมันหลับสนิทซะงั้น..
ไหนใครขอพิเศษใส่ไข่4ฟองกันล่ะ!!..

"อือ..คุณหมอโกหก ผมนี่น่ะมีลูกอีกแล้ว"เหมือนเสียงละเมอฉุดร่างสูงที่คิดจะเอาฝีมือตัวเองไปเก็บ ใบหน้าหล่อคิ้วชนกัน
อะไรลูกๆนะ เขาฟังไม่ถนัดเมื่อกี้..

"ผมจะมีได้ไง..ก็คราวก่อนคุณหมอบอกว่าผมไม่สามารถมีลูกแล้ว?"สองเท้าของคนตัวโตเดินเข้ามาใกล้ใบหน้าเล็กที่หลับสนิทแต่ละเมอพูด มันคงเป็นบทสนทนาของร่างเล็กกับคุณหมอแน่ เขาคิดอย่างนั้น

"ผมอยากมีลูก แต่คุณคุณคงไม่อยากมี?"มาถึงบทสนทนานี้ร่างเล็กน้ำตาตก สงสัยว่าตอนที่คุยกับคุณหมอคงร้องไห้แน่..

"ผมมีลูก7คนแล้ว ถ้ามีอีกคนผมจะตั้งชื่อลูกว่าอะไรดีครับคุณหมอ?"อยู่ดีๆร่างเล็กก็หัวเราะ แทนคุณอดที่จะยิ้มตามไม่ได้ นี่เขากำลังจะมีอีกคนงั้นหรอ? เป็นลูกที่หลงเอามากๆเลยเมื่อตอนนี้ท้องฟ้า ลูกชายคนโตของเขาอายุ 18 ปีแล้ว

มือหนาเอื้อมมือเช็ดน้ำตาของร่างเล็กทั้งที่ตัวเองก็น้ำตาคลอ เขาดีใจทุกครั้งที่รู้ว่าร่างเล็กท้องลูกของเขา

ท้องอีกแล้วคงต้องดูแลดีๆซะแล้ว จะไม่ทำให้ร้องไห้เด็ดขาด..

ปากหนาก้มลงหอมแก้มโรมันหนักๆ สัมผัสอ่อนโยนปลุกร่างเล็กตื่นมองเห็นหน้าเขาใกล้คืบ


"ขอพี่ทักทายลูก..ข้างในตัวเราได้ไหมหื้อ?" โรมันไม่ปฏิเสธแต่อย่างใดเมื่อแพ้ความอ่อนโยนของเจ้าหนี้ตัวเอง



"พอได้แล้วครับ ตัวผมช้ำเขียวหมดแล้ว ลูกก็ง่วงด้วย จะนอน!"โรมันหน้าแดงเห่อเมื่อพูดถึงลูกในท้องที่หลงเกิดมาเอาป่านนี้ ความจริงในส่วนของเรื่องลูกในท้อง โรมันรู้มาได้สามวันแล้วแต่ไม่มีโอกาสจะบอกแทนคุณเมื่อเขาเอาแต่ยุ่งๆเรื่องงานและดูแลลูกๆ

"อือ พอได้ไง พี่ยังทักทายลูกเราได้ไม่เท่าไรเลย ลูกอยู่ในท้องมามี๊แบบนี้ คุณแด็ดก็ต้องทักทายบ่อยๆ พอลูกคลอดมาจะได้รักคุณแด็ดบ้าง ไม่เหมือนเจ้าลูกเจ็ดคนไม่รักพี่ รักแต่มามี๊โรม พี่ก็น้อยใจเป็นน่ะ กับลูกคนนี้พี่จะต้องทำให้ลูกรักพี่และเป็นลูกรักของพี่ให้ได้!"

ร่างสูงมุ่งมั่น ขยับตัวแนบชิดร่างเล็กและสร้างรอยรักตรงบ่านวล โรมันขยุ้มผ้าห่มเมื่อเสี้ยวซ่าน เจ้าหนี้ของเขายามได้ครอบครองเขาเมื่อไรเป็นอันใช้เวลาเนินนาน  อกชมพูตอบรับมือปลาหมึกที่ขยันแกล้งไล้วน ส่วนล่างนั้น แท่นร้อนใหญ่ก็จ่อปากทางหวังจะเข้ามาอีกรอบ

"ครั้งเดียวแล้วน่ะครับ แค่รอบนี้รอบเดียวนะครับ.."ปากหนาครอบครองปากแดงเจ๋ออย่างห้ามความรู้สึกตัวเองไม่อยู่ ให้เอาแค่รอบเดียวเขาให้ไม่ได้แน่..

"หึ..ไม่รับประกันครับเมีย!!"
ชั่วโมงกว่าที่ร่างเล็กโดนคนเอาแต่ใจครอบครองอย่างลืมโลก โรมันนอนหอบหายใจเหม่อลอยราวกับถูกรุมโทรม เม็ดเหงื่อมากมายเกาะติดตามตัว แทนคุณเดินออกมาจากการอาบน้ำอย่างอารมณ์ดี เขาผิวปากฮัมเพลงอย่างที่ไม่เคยเห็นมาก่อนแล้วเดินมานั่งข้างร่างเล็ก ลูบแก้มโรมันแผ่วเบาก่อนจะก้มลงหอมแก้มอีก

"คุณคุณโลภมาก"คนตัวเล็กต่อว่าอย่างเหนื่อยอ่อน แรงจะขยับลงไปอาบน้ำแทบไม่มี น้ำกามรักของร่างสูงยังฝั่งอยู่ข้างในตัวเขาและมันยังไหลออกไม่น้อย

"หึ!"เขาน้อมรับคำชมจากร่างเล็ก ลุกขึ้นอุ้มโรมันไปอาบน้ำให้เมื่อเห็นว่าร่างบางง่วงนอนสุดๆแต่ไม่ไหวจะเดิน

"โลภที่ไหน พี่ก็แค่ทักทายลูกเราเท่านั้นเอง!!"


"คุณคณ!! พอได้แล้วน่ะ อย่าบีบหัวนมผมสิ ผมจะกินไข่ฝีมือเละๆของคุณไม่ได้อยู่แล้วน่ะ อ่ะ อื่มม.."ร่างบางแทบไม่มีสมาธิจะกินไข่ฝีมือเขาเลยเมื่อตื่นมาจะกินอีกครั้ง ร่างสูงก็เอาแต่ประกบเขาจนแทบจะสิงตัวกันแล้ว หนำซ้ำยังบังคับตัวเขาให้นั่งบนตักอีกด้วย เอาแต่ใจเกินไปแล้วน่ะ โรมันตัดใจวางอาหารโปรดไม่กงไม่กินมันแล้ว  ร่างเล็กเด้งตัวลุกขึ้นหลบหนีและออกห่างจากคนตัวโตที่คอยตามเขาทุกฝีก้าวจนมาถึงระเบียง เหนื่อยที่จะเล่นตัวล่ะ อยากกอด อยากหอม ก็ปล่อยให้ทำเลย ใบหน้าหวานเผลอยิ้มเมื่อร่างสูงโอบกอดเขาจากทางข้างหลัง มือหนาแตะลงท้องแบนที่มีเจ้าตัวเล็กหลงเข้ามาเป็นสมาชิกของเขาทั้งสองอีกคน

แสงอรุณยามเย็นอ่อนๆทอแสงกำลังจะลับขอบฟ้า ภายใต้ตึกชั้น 69 มองเห็นตึกราวมากมายของเมืองแห่งการท่องเที่ยว ทะเลกว้างและท้องฟ้าสีคราม


"พี่คุณ..?"ร่างเล็กลองทดสอบเรียกดู แทนคุณเผลอยิ้มกว้างและกอดกระชับเมียรักไว้ให้แน่นมากพอกับความรู้สึกที่มี

"หือ..ครับ?"เขาขานรับและหอมแก้มโรมัน

"ระหว่างเราน่ะ..ยังเป็นเจ้าหนี้กับลูกหนี้กันอีกไหม ผมแค่สับสน ไม่รู้ตัวเองว่าต้องอยู่ สถานะไหนกันแน่ เหมือนบางครั้งคุณก็ดีกับผมแต่การกระทำคุณมันทำผมไม่แน่ใจกับความคิดของตัวเอง?"

"จะ20ปีแล้วน่ะ มีลูกก็7คนแล้ว ออ ไม่สิ จะ8คนแล้วต่างหากยังคิดว่าระหว่างเราเป็นเจ้าหนี้ลูกหนี้กันอีกหรอ? ทำไมคิดมากแบบนี้น่ะเรา?"โรมันแบะปากมองร่างสูง ก็เขาเองที่ปากแข็ง ไม่ชัดเจน ไม่เคยบอกรักแล้วร่างเล็กจะรู้ได้ไง

"ไม่ให้คิดมากได้ไง อยู่กันมาเกือบ20ปี คุณคุณไม่เคยบอกรักผมสักครั้ง ผมก็คิดว่าเราอยู่กันก็เพราะลูกสิ!!"โรมันเสียงอ่อนลง พูดแผ่วเบาแต่แทนคุณกลับได้ยินชัดเจน คงผิดที่เขาที่เป็นคนปากแข็งไม่กล้าบอกรักร่างเล็กทั้งที่อยากบอกมาหลายครั้ง ร่างสูงสูดลมหายใจเข้าปอด มีลูกก็7-8คนล่ะ จะมาป๊อดเพราะคำว่ารักให้เมียได้ยินแค่นี้ไม่ได้ ร่างเล็กถูกขยับตัวให้หันมาสบตากัน

"อยากฟังไหมว่าพี่จะบอกรักเรามากแค่ไหน?"
คำถามของคนตัวโตได้รับคำตอบคือการพยักหน้าของโรมัน แทนคุณยิ้มและเริ่มคิดย้อนช่วงเวลาที่เขาพยายามจะสารภาพรักโรมันแต่มันก็ไม่มีควมมกล้าพอจะบอกรักให้ได้ยิน

"จำวันนี้เมื่อ15ปีก่อนได้ไหม ที่พี่โกหกว่ามีประชุมงานบนเรือยอร์ชน่ะ?"โรมันนึกย้อนดูก่อนจะพยักหน้าให้เขารับรู้ว่าตัวเองจำได้

"นั้นนะเป็นเซอร์ไพร์สครั้งแรกที่พี่คิดขึ้นมา"เขาพูดแล้วก็ยิ้มเก้อเขินให้กับตัวเอง โรมันตาโตขึ้นมา วันนั้นมีคนนับพันอยู่บนเรือยอร์ช เป็นเหมือนงานเลี้ยงสร้างสัมพันธ์ของเครือบริษัทอะไรสักอย่าง เขาอยู่ด้วยแต่ทำไมไม่เอะใจเลยว่าร่างสูงทำเซอร์ไพรส์ให้

"ตอนแรกก็คิดว่าจะบอกรักและขอแต่งงานเลย แต่โรมกลับมาป่วยก่อน งานเลยพัง พี่เลยไม่ทันได้บอก"

"อ๊า.."เหมือนโรมันจะคิดออกได้ว่าวันนั้นเขาเผลอกินน้ำอะไรสักอย่างที่ทำให้ฝื่นขึ้นทั่วตัวจนต้องหามส่งโรงพยาบาล

"ต่อมาตอนกลางปี วันเกิดพี่ พี่ตั้งใจจัดเซอร์ไพรส์เพื่อจะขอโทษและขอโรมแต่งงาน แต่สุดท้ายก็แห้ว โรมไม่ได้มางานเพราะลูกเมฆเกิดไม่สบาย"

"ปลายปีหน่อย คิดว่าคงไม่มีหวังแล้วเลยไม่ได้จัดเซอร์ไพรส์อะไร แต่กลับกลายเป็นว่าเจ้าตัวแสบสามคนแกล้งขังเราสองคนไว้ในห้องเพราะอยากให้มามี๊กับคุณแด๊ดมีน้องเพิ่ม และก็เป็นดังหวัง สมใจลูกๆ เรามีลูกเพิ่มอีกคนแต่พี่ก็ยังปากแข็งไม่บอกรักโรมอีก"
ร่างเล็กตั้งใจฟังและนึกถึงวันวานตาม ช่วงเวลาที่เขาบอกมันไม่เคยลืมไปจากความทรงจำเลยสักวัน

"หนึ่งปีต่อจากนั้น พี่ก็จัดทริปพวกเราไปเที่ยวครอบครัวด้วยกัน อุตส่าห์เลือกห้องสวีทหวานๆ เพราะอยากสื่อความหมายของคำว่ารักที่มีแต่ก็กลับพังไม่เป็นท่าเมื่อเจ้าตัวแสบทั้งหลาย ดื้อไม่ยอมห่างมามี๊ มานอนห้องเดียวกับเรา สรุปทั้งห้องเละเป็นโจ๊ก หมดอารมณ์จะบอกรักเลย"โรมันยิ้มออกเมื่อนึกถึงความสุขช่วงนั้น แต่แทนคุณกลับหงุดหงิดตัวเองเมื่อภาพวันนั้นยังคงติดตา รู้งี้เขาไม่น่าพาลูกไปด้วยเลย

"ความจริงตอนอยู่บ้านก็ซ้อมพูดคำว่ารักน่ะ ซ้อมในห้องน้ำอยู่นานเป็นชั่วโมง แต่พอออกจากห้องน้ำเจอหน้าโรมพี่กลับพูดไม่ออก ปากน่ะปาก"ร่างเล็กซึ้ง ยิ่งฟังยิ่งรู้สึกว่าเขาพยายามมาหลายครั้งจริงๆเพื่อจะบอกรักแต่ไม่มีโอกาสพูดมันเลย

"มีอยู่ปีนึง จำได้ว่าวันนั้นหลังกลับมาจากการเซ็นสัญญาที่สิงคโปร์ พี่ซื้อตุ๊กตาพูดได้อัดเสียงแล้วด้วยว่าพี่รักเรา แต่พอเห็นเราใกล้ชิดแนบเนื้อกับลูกน้อง อาการหึงเข้าครอบงำปาตุ๊กตาทิ้ง เดินไปฉุดเราเข้าห้องจับปล้ำจนลูกแสงแดดเกิดมาในท้องโรม"

"บ้าบอ!"โรมันเริ่มน้ำตาคลอแต่ก็ยังยิ้ม ยังอยากฟัง อยากฟังทุกๆวันเลยว่าร่างสูงพยายามแค่ไหนที่จะบอกรักเขา

"แล้ว..แล้วไงต่อ บอกอีกสิครับ ผมอยากฟัง?"แทนคุณจ้องมองร่างเล็กด้วยรอยยิ้ม

"ต่อมาน่ะหรอ พี่ก็บอกรักเราเบาๆยามหลับ ไม่กล้าบอกตอนตื่นเลย เขิน>//< หรือพี่ปากแข็งปากหนักก็ไม่รู้น่ะ ความจริง คำว่ารัก จากปากพี่ ถ้าโรมอยากฟัง โรมบอกพี่น่ะ พี่จะพูดให้โรมทุกวัน"

"ไม่ ไม่เอาครับ ผมไม่อยากบังคับคุณ ถ้าคุณพร้อมจะบอกรักคุณก็บอกเลยน่ะครับ ผมพร้อมรับฟังตลอดเวลา คุณไม่รู้หรอกว่าผมเฝ้ารอคำว่ารักจากปากคุณมานานแค่ไหน?"

"ครับรู้ พี่ขอโทษนะสำหรับเรื่องราวระหว่างเรา"

"ผมก็ไม่ได้โกรธอะไรมากมายนี่ครับ ออกจากชอบมากกว่า"

"หือออ..เป็นมาโซคิสม์หรือเรา?"ร่างสูงแกล้งเหย้าเล่น

"ก็เพราะใครล่ะซาดิสม์มาก่อน เอะอะปล้ำผม เอะอะกดผม ที่ผมสมยอมก็เพราะคุณคุณนั้นแหละคนบ้า!"

ฮ่าๆ แทนคุณระเบิดหัวเราะอย่างโล่งอก เมื่อความอัดอั้น ความกดดันและความลับต่างๆที่อยากบอกให้อีกฝ่ายรับรู้ เวลานี้ทั้งสองต่างรู้ความคิดของอีกฝ่ายแล้ว

"ไหน ลองบอกรักผมสิ ผมอยากได้ยิน?"โรมันเขย่งเท้าโอบกอดคอร่างสูง แทนคุณยกตัวร่างเล็กให้เหยียบบนเท้าตัวเองแล้วกอดโรมัน

"พี่รู้ว่าพี่เป็นคนไม่ดีเท่าไร เป็นเจ้าหนี้ที่หื่นกาม ขี้หึงขี้หวงและก็ชอบปล้ำโรม แต่ทั้งหมดทั้งมวลนั้น ล้วนอยู่ภายใต้ของคำว่ารักของพี่ โรมเป็นของพี่ เป็นหัวใจ เป็นจิตวิญญาณ ถึงต่อให้โรมจะอยากหนีพี่ไปมากแค่ไหน พี่ก็ไม่ปล่อยโรมแน่ เพราะพี่รักโรม"

"อืม..โล่งใจล่ะผมได้ฟังแล้ว"ว่าพร้อมซบอกแกร่งของเจ้าหนี้ที่รักแต่พอนึกถึงเรื่องเมื่อเช้าโรมันจึงขยับตัวออกห่าง เงยหน้าหาเรื่องเขาอย่างอยากรู้

"แล้วเรื่องคุณเลขาตกลงมันเป็นยังไง เมื่อเช้าคุณยังไม่อธิบายให้ผมเข้าใจเลย อธิบายมาเดี่ยวนี้น่ะ?"มือเล็กหยิกแขนเข้าป้อมๆ ร่างสูงเองก็ปกป้องตัวเองพัลวัน

"โธ..เมียจ๋า นั้นมันเรื่องไร้สาระน่ะพี่เคลียร์ได้แล้วเลยไม่อยากบอกให้เมียคิดมากไง?"

"คิดมากสิ ยิ่งไม่พูดไม่อธิบายยิ่งไม่เข้าใจยิ่งคิดมาก บอกมาเลยมันยังไง บอกมา!! อ้อ หรือว่าคุณกินเธอแล้วทำเธอท้อง ที่บอกว่าเคลียร์แล้วนี่บอกให้เธอทำแท้งหรือเอาเงินฟาดหัวใช่ไหมคุณคุณ?"ความคิดงี่เง่ามากมายเข้าหัวโรมันจนร่างสูงส่ายหัวระอา ไปไกลแล้วเมียกู!!

"โรม..พี่ไม่ได้ทำใครท้องทั้งนั้น นอกจากโรมคนเดียว ระหว่างพี่กับคุณเลขามันก็แค่เจ้านายกับลูกน้องจริงๆ แต่ถึงเธอจะชอบพี่ถึงขั้นกล้าเปิดประตูเข้ามาสมยอมเป็นของพี่ แต่พี่ก็ทำอะไรเกินเลยกับเธอไม่ได้จริงๆ พี่ไม่ใช่คนก่อนแล้วนะ ไม่สังเกตุบ้างหรือไงว่าตั้งแต่มีลูกมีโรม พี่ไม่เคยควงคนอื่นอีก"ร่างสูงพยายมอธิบายอย่างใจเย็น แต่ก็อดน้อยใจไม่ได้ที่ร่างเล็กไม่เชื่อใจเขาสักครั้ง

"ก็แล้วไป..ทำหน้าเป็นตูดหมาไปได้ ทำไมงอนหรอ อิอิ?"โรมันหัวเราะคิกคักเมื่อแอบด่าคนตัวโตได้แต่คนตัวโตขี้งอนกลับน้อยใจเดินกลับเข้าห้องหยิบรีโมทเลื่อนช่องไปเรื่อย ร่างบางมองดูพ่อของลูกๆเขายิ้มกว้างกับความสุขที่มีเจ้าหนี้คนเถื่อนเข้ามาเป็นทั้งชีวิตให้กับเขาและลูกๆ

แทนคุณแอบดีใจคิดว่าโรมันจะเดินเข้ามาง้อเขา แต่เปล่าเลยร่างเล็กเดินมาหยิบชามไข่สับฝีมือเขาแล้วเดินไปนั่งกินในครัวคนเดียว

ฟอดดด~~

"พี่คุณทำไข่สับให้หน่อย โรมอยากกินอีกน่ะ นะๆๆๆ"กอดคอเขาพร้อมจุ้บแก้มให้รางวัลอย่างอ้อนๆ ไม่รู้ทำไมวันนี้ร่างบางไม่หิวอะไรเลยนอกจากไข่สับฝีมือเขาทั้งๆที่มันก็ไม่ได้อร่อยมากเลย

"กินแต่ไข่ทั้งวันแล้วน่ะ กินข้าวบ้างลูกคงหิวแย่"เอ็ดคนเป็นแม่ไม่จริงจังเท่าไรเพราะยืมลุกขึ้นเดินพาร่างเล็กมาที่ครัว

"ก็มันไม่หิวข้าวนี่น่า.."แก้มป่องแดงบอกด้วยรอยยิ้ม คนตัวโตเปิดตู้เย็นออก เห็นไข่วางเรียงเหลือ 5 ฟอง

"โรมขอพิเศษๆใส่ไข่ 5 ฟองน่ะครับ"แทนคุณแอบขำกับความเป็นเด็กของเมียตัวเอง เอาเหอะ 5 ฟองก็5ฟอง กินหมดแล้วก็คงไม่ร้องงอแงจะกินแล้วมั้งเพราะไข่หมดแล้ว..

"ถ้าพี่ทำให้..รางวัลพี่ล่ะจะได้อะไร?"เขาต่อรอง โรมันยู่ปากเล็กน้อยเหมือนคิดวิธีให้รางวัล นิ้วชี้เล็กกระดิกยุกยิกให้ร่างสูงยื่นหน้าลงมาใกล้ๆ

"ผมจะยอมให้พี่คุณกินผมทั้งคืนเลย!!"คนพูดเองแก้มแดงเอง มือหนาอุ้มตัวร่างเล็กวางบนโต๊ะอาหารกว้าง ก่อนร่างเล็กจะได้กินไข่สับเขาขอให้รางวัลร่างเล็กที่ทำตัวน่ารักเกินไปก่อนล่ะกัน

"อย่า..พี่คุณ มันไม่ใช่ตอนนี้ ผมยังไม่ได้กินไข่สับเลย"ร่างขาวนวลพยายามเถียงทั้งที่ห้ามปรามร่างกายตัวเองไม่ไหว

"หึ ไว้ก่อน ทำตัวน่ารักขนาดนี้พี่อดใจไหวได้ที่ไหน?"

"ก็ไม่ต้องอด แต่ไม่ในครัวนะครับ โซฟาก็ได้ ห้องน้ำก็ได้ เตียงก็ได้นะครับ"ร่างเล็กอ้อนน่ารัก

"ได้หมดถ้ามันทำให้โรมสดชื้น"ร่างสูงอุ้มร่างบางไว้ในอ้อมอก โซฟาไปก่อนล่ะกันแคบดีเขาชอบ

"พิเศษใส่ไข่5ฟอง ก็เท่ากับ รอบพิเศษ5รอบน่ะครับเมีย!!"


@_@

.

.

.

.

.

.
รอบพิเศษ5รอบ รอบปกติก็ปาไปหลายยกแล้ว กว่าจะถึงรอบพิเศษร่างเล็กไม่น่วมอ่อนปวกเปียกหมดแรงก่อนจะได้กินไข่สับ

'พิเศษใส่ไข่5ฟอง' ฝีมือเขาเลยหรือไง..??

แต่ก็นะ..จะกี่รอบๆก็ช่าง โรมันพร้อมเป็นของเขาเสมอ ..


'พี่คุณ เจ้าหนี้คนเถื่อน ของน้องโรม..'





*** อยู่ดีๆก็เกิดอยากแต่งโมเม้นนี้ขึ้นมา ฮ่าๆๆๆ จบจริงๆแล้วค่ะ แค่แวะเอาความน่ารัก(?) อีกมุมหนึ่งของคุณคุณมาฝากค่ะ



---- The end -----

[ืniyataan]

เอ่อ..อออ กล่าวคุณคุณจะตะมุตะมิ ต้องใช้เวลา 20 ปี พร้อมลูกคนที่8 นาน-ไป-ไหม๊ 

[muiko]

ในที่สุด คุณคุณก็บอกรักโรมันแล้ว
ถึงจะช้าไปหน่อย แต่ก็ดีกว่าไม่ได้บอกเนาะ
 

[A_Narciso]