หัวข้อ: [เรื่องสั้น] คู่จิ้นที่รัก อัพธารดีเลย 09/07/2560

[ไอจัง]

                                                                        จินถัง-ฟิช

“แม่ครับ พี่ยา พี่มา  นี่จินถังครับ จินถังนี่แม่และก็พี่สาวเรา”

ผมแนะนำแม่และพี่สาวฝาแฝดให้จินถังรู้จัก เราก็แค่บังเอิญตื่นสายเลยทำให้ไปถ่ายรูปโปสเตอร์เป็นคู่สุดท้าย และก็ไม่มีทางเลือกครับ ต้องคู่ด้วยกันแถมจินถังยังบ่นอุบตลอดทางว่าหิว ผมเลยลากเขามาฝากท้องที่บ้านเลย เพราะแม่และพี่ๆกำลังเตรียมอาหาจานใหญ่เพื่อทำบุญให้พ่อ เอาเข้าจริงๆล่ะก็แม่ทำบุญให้พ่อแทบจะทุกวันนับจากวันที่พ่อตาย แม่ไม่เคยบอกว่ารักพ่อมากแค่ไหนแต่การกระทำและความคิดถึงที่แม่มีให้พ่อทำให้ผมรู้เลยว่าพ่อโชคดีมากแค่ไหนที่เจอผู้หญิงอย่างแม่


“จ๊ะไหว้พระนะลูก นี่เพื่อนพี่ชายหรอ ไม่เห็นเคยพูดถึงเลย?”แม่ชอบแทนตัวผมว่าพี่ชายครับ นั้นก็เพราะที่บ้านเรามีน้องคนเล็กอีกตัวหนึ่ง ใช่ครับตัวหนึ่ง เพราะน้องคนเล็กของบ้านคือกระต่ายน้อยตัวอ้วนน่ารัก น่าชัง กินเค้กช็อกโกแล็ตเป็นอาหารหลักส่วนผักบุ้งนะหรอ คืออะไร นางไม่กินครับแถมยังเมินอีกต่างหาก ก็ไม่รู้ว่าผมจะร้องงอแงจะเลี้ยงไว้ทำไมเมื่อ8 ปีก่อน

โตมาหน่อยไอ้โกโก้ อ้วนลงพุง ขยับหยุกหยิกๆเดินทั่วบ้าน อิ่มก็นอน หิวก็เดินลากพุงมาหา แล้วก็ที่สำคัญเวลาแมวเข้าบ้านหรือมีอะไรเอะอะเสียงดังนิดหน่อย ไอ้น้องคนเล็กของบ้านหนีเข้ากรงก่อนเสมอ


“อ้อครับแม่ พอดีเราเพิ่งรู้จักกันแต่อีกหน่อยก็จะสนิทกันแล้วล่ะครับ”ประสาท! ผมหันไปตบแขนมันทีหนึ่ง กับแม่ผมยังจะพูดเล่นอีก


“แม่กูไม่ใช่เพื่อนเล่นเว้ย จะสนิทหรือเปล่า ดูความประพฤตเว้ย”ป้าบบ..โอ้ยแสบ แม่ตีแขนผมทันทีที่ผมตีไอ้คนข้างๆ

“เว้ยๆ อะไรกันพี่ชาย เรานี่รังแกเพื่อนนะ”พี่สาวฝาแฝดของผมต่างหันมายิ้มเมื่อผมโดนแม่เอ็ด ไอ้คนข้างกายก็เช่นกัน เพราะมันแท้ๆผมเลยโดนแม่ทั้งตีทั้งเอ็ด

“โธแม่ง่ะ”ผมกอดแม่รีบอ้อน ไม่อยากให้แม่อารมณ์เสียครับ วันนี้ว่าจะขอตังค์เพิ่มสักหน่อย อยากไปซื้อมือถือเครื่องใหม่สักหน่อยเครื่องที่มีอยู่สัมผัสหน้าจอเริ่มจะใช้การไม่ค่อยดีเท่าไรแล้ว


“แหวะ อ้อนแม่หรอๆ แม่ค่ะหนูกอดด้วยๆ”พี่มารีบเข้ามากอดแม่อีกคน ผมกับพี่มามักจะชอบแย่งกันอ้อนแม่ครับ อาจเพราะเมื่อก่อนพี่มาเป็นน้องคนเล็กของบ้านแต่พอ9 ปีต่อมาผมเกิดมาเลยกลายเป็นน้องคนเล็กแทน เราเลยมักจะแย่งกัน ทะเลาะกัน แต่ก็รักกันมากนะครับ ถึงพี่ยาจะเกิดมาไม่กี่นาทีกับพี่มา แต่พี่ยาใจดีและตามใจผม เพราะอย่างนี้พี่มาเลยเหมือนจะเป็นคู่กัด คู่แข่งกับผมเสมอ แต่เราสามคนก็รักกันดีครับ


“เอ้าๆ เอาเข้าไป อ้อนแม่เข้าไป ระวังเถอะเค้กไหม้ล่ะก็อดทั้งคู่”พี่ยายืนน้ำเย็นมาเสิร์ฟรับแขกที่นั่งมองผมกับพี่มาแย้งกันกอดแม่

“เชอะ อิจฉาเค้าล่ะสิที่ได้กอดแม่!”ทั้งผมและพี่มาต่างหอมแก้มแม่แล้วพูดเป็นประโยคประจำที่พวกเรามักจะพูดใส่พี่ยาเสมอ พี่คนนี้ไม่ค่อยเก่งเรื่องการอ้อนแม่ครับ จะพูด จะบอก หรือจะแสดงออกก็ยังไม่กล้าเลย แปลกกับพวกเราสองคนที่แม่เหนื่อยจะรับลูกอ้อนของเราแล้ว

จินถังดื่มน้ำเย็นจนเกือบหมดแก้ว ดูท่าน่าจะหิวจริงๆ ผมกับพี่มาแยกย้ายกันออกห่างจากแม่ ปล่อยให้แม่อบเค้กต่อดีกว่า ขอยืนรอแต่งหน้าเค้กแล้วกัน


“แล้วนี่หิวกันมาใช่ไหม แม่กับพี่ๆกินเรียบร้อยแล้ว พี่ชายเถอะไปตักเข้ากินได้เลย จินถังก็กินให้อิ่มนะลูกถ้าไม่อิ่มก็รอกินเค้กฝีมือแม่ คัพเค้กฝีมือพี่ยาและก็”


“ถั่วเขียวรสอร่อย กลมกล่อมฝีมือพี่มาสุดสวยจ๊ะ”ไม่ทันแม่จะพูดจบพี่มาก็แทรกอวดสรรพคุณฝีมือตัวเอง ยัยพี่คนนี้นี่..

“แหวะ ระวังนะจินถัง กินเข้าไปแล้วจะท้องเสีย แบร๊ๆๆ”

“ไอ้ฟิช ไอ้ปลา ไอ้น้องปากเสีย แม่ดูน้องสิว่าหนูอีกแล้ว”ผมรีบหลบหลังจินถังทันที ดีที่พี่ยาห้ามไว้ก่อนไม่อย่างนั้นร่างเล็กๆของพี่สาวคนเล็กของผมได้เดินเข้ามาข่วนหน้าผมแน่ แม่ยิ้มไม่หยุด

“จินถังไปเถอะ เดี่ยวเราจะโดนเขมือบก่อนจะเขมือบข้าว”

“ไอ้น้องเลว”ผมได้ยินเสียงพี่มาดังมาจากห้องครัวเมื่อลากจินถังมายังโต๊ะอาหาร แม่เตรียมกับข้าวไว้ให้ผมเต็มโต๊ะเสมอ



“ไม่ยักรู้ว่าคนแบบนี้ ชอบแกล้งพี่สาว”ไอ้คนที่นั่งเก้าอี้ก่อนไม่คิดจะช่วยผมตักข้าว ชี้นิ้วมาที่หน้าผมเป็นวงกลมก่อนจะหยุดตรงที่จมูกผม ลามปามแหละ 

“แบบนี้ แบบไหน นี่ข้าวจะเอาอีกก็ตักเอง”ผมปัดนิ้วที่จิ้มจมูกออกพลางวางข้าวในจานให้ มากินฟรีแล้วยังจะมาว่าเจ้าของบ้านอีก ผมตักในส่วนของผมบ้างหันมาดูอีกทีไอ้คนที่นั่งตรงข้ามก็จ้องมองผมอยู่นานพร้อมรอยยิ้มสวย


“มองอะไรมิทราบ?”


“มองว่าที่เมีย โอ้ย!!”ผมตบปากคนโมเมด้วยช้อนที่ถือ สมน้ำหน้าอยากจะพูดพล่อยๆดีนัก


“ก่อนจะเป็นเมีย เป็นเพื่อนให้ได้ก่อนเถอะ!”ทั้งผมและไอ้คนตรงหน้าต่างยิ้มให้กัน บ้าบอคอแตก ขืนผมอยู่ใกล้มากกว่านี้ผมว่าผมเองนี่ล่ะที่จะหลงความขี้เล่นของคนตรงหน้า


“อืม กินข้าวเสร็จแล้วไปช่วยเลือกมือถือด้วยกันสิ เมื่อเช้ารีบมาเลยทำตกแตกนะนี่ก็ดับสนิทเลย”ผมมองซากมือถือที่จินถังนำออกมาให้ดูอย่างสงสาร ไม่น่าจากกันไปเลยดูท่าจะยังใหม่ซะด้วย

“โห เสียดายนะเหมือนใหม่อยู่เลย”

“ใช่ เพิ่งซื้อเมื่อเดือนก่อนเอง เดือนนี้ตายล่ะ!”

“แหม พูดเหมือนจะเศร้านะแต่หน้านี่ยิ้มหน้าบานเลย?”ร่างสูงที่กินข้าวอยู่อดยิ้มไม่ได้

“แหม ก็มองโลกในแง่ดีสิครับเมีย อย่างน้อยก็จะได้ใช้ของใหม่นะครับ”ผมชักสีหน้าใส่ไอ้คนโลกสวย

“ก็บังเอิญเมียมองโลกในแง่ร้ายซะด้วย หาเรื่องเสียเงินมากกว่า”ผมเถียงคนตรงหน้าไม่เลิก จินถังที่กำลังจะตักข้าวกินหยุดค้างไว้พลางมองหน้าผมยิ้มๆ


“แหนะ ยอมให้เป็นมากกว่าเพื่อนแล้วสินะ”ป้าบบบบ ผมตบหัวไอ้คนโมเมอีกครั้ง แต่คนหน้าด้านหน้าทนก็ยังยิ้มหน้าบานให้อีก พอคิดถึงเรื่องมือถือ จริงด้วยสิผมก็กำลังจะไปซื้อมือถือเหมือนกันนี่น่า แต่ติดตรงที่ไม่กล้าขอตังค์จากแม่


“นี่จินถัง”ผมเลยเชิดๆเรียกร่างสูงที่ยังคงยิ้มมาให้

“หื้ม เรียกทำไมครับเมีย?”คำก็เมีย สองคำก็เมีย เป็นเพื่อนให้ได้ก่อนเถอะ

“นายรวยป่ะ?”เอาว่ะถามตรงๆไปเลย เพราะดูจากสารรูปน่าจะพอมีกิน

“ถาม ทำไมล่ะ?”

“ก็ถ้ารวยจะเลื่อนขั้นให้เป็นแฟนเลย ไม่ต้องเป็นเพื่อนก็ได้”โอ้ย อยากจะกัดปากตัวเองจริง นี่ถ้าแม่มาได้ยินมีหวังโดนหยิกตายแน่ จินถังเหมือนจะครุ่นคิดหน่อยก่อนจะยิ้มกว้างถูกใจ

“รวยนะรวยมากด้วย พูดแบบนี้เหมือนอยากได้อะไรเลยเนาะ?”เหอะ ยังจะสูรู้อีก ผมอมยิ้มบางก่อนจะเดินขยับเข้าไปนั่งข้างๆจินถัง ขออ้อนหน่อยละกันเผื่อฟลุ๊คได้มือถือฟรีๆ

“ก็นี่ไง มือถือเครื่องนี่สัมผัสใช้ไม่ได้แล้วนะ แฟนพอจะใจดีซื้อให้ได้ไหม?”ยี๋! ขนลุกตัวเอง ผมทำลงไปได้ยังไงที่เข้ามาลูบไล้แขนไอ้คนข้างกายเพื่ออ้อนเพราะโทรศัพท์เครื่องเดียว มือหนาที่ไม่รู้ว่าโอบเอวผมตอนไหนกอดกระชับแน่นจนหน้าเราเฉียดชนกัน


“ได้อยู่แล้วล่ะครับ เมียขออะไรแฟนก็ให้ได้ทุกอย่าง”เสร็จโจรล่ะ เพื่อมือถือฟิชยอมเป็นเมียจินถังสักวันก็ได้


“แม่ครับ ผมขอตัวฟิชไปทำธุระหน่อยนะครับ ไว้ธุระเสร็จจะพากลับมาบ้านเลย ไม่เถลไหลที่ไหนแน่นอน”จินถังลากผมมาหาแม่เพื่อขออนุญาตออกไปข้างนอกหลังเราตกลงกันเสร็จ

“จ้ะ”แม่ผมก็ใจดีเกิ้นไม่คิดจะห่วงลูกสักนิด เกิดจินถังเป็นคนไม่ดีผมไม่ต้องเป็นอะไรหรือไง?

“เดี่ยวฟิชกลับมานะครับแม่”นี่ก็ไม่ห่วงตัวสักนิดเลย ฮ่าๆ

“เอารุ่นนี้ดีกว่านะ นะ”ผมชูมือถือรุ่นที่จับจ้องมาเนินนาน เก็บออมมาทั้งเทอมก็ยังได้ไม่ถึงเลย ตอนแรกก็กะว่าจะขอแม่เพิ่มแต่ไม่
ล่ะ ในเมื่อจินถังบอกเองว่าตัวเองรวย เพราะฉะนั้นก็แบ่งเงินมาเผื่อแผ่ให้ผมใช้บ้างก็คงไม่เป็นไรมากหรอก ก็เราเป็นคู่รัก เอ้ย คู่จิ้น แค่คู่จิ้นเท่านั้น ไม่ใช่คู่รักสักหน่อย


“อื้ม เอารุ่นนี้สองเครื่องครับ”งอววว์ น่ารักจริง จินถังตามใจผมด้วย เราเลือกกรอบมือถือกันหลังจากได้มือถือที่ต้องการ เห็นจินถังออกแบบเองเป็นตัว J ใส่กรอบ ผมเลยขอแบบเหมือนกันแต่เปลี่ยนเป็นตัว F แทน เหมือนมือถือคู่รักเลย


“อ่ะอันนี้เครื่องเมีย ส่วนอันนี้ของแฟน”พนักงานสาวสวยแอบอมยิ้มเมื่อไอ้คนโมเมยื่นมือถือกรอบตัว J ให้ผมส่วนตัวเองก็ยึดเอาเครื่องเคสตัว F ไป ทำแบบนี้นี่มัน ยิ่งเหมือนคู่รักกันไปใหญ่ ผมหันหน้าหนีเมื่ออดจะเขินไม่อยู่


“จ่ายๆเงินไปสิ เดี่ยวจะไปรอที่รถนะ”ผมหยิบมือถือที่ร่างสูงซื้อให้ด้วยความเขินก่อนจะวิ่งออกมารอในรถ ผมมันควบคุมสีหน้าไม่เป็นด้วยสิ ขืนจินถังรู้ว่าผมเขินมีหวังเขาล้อผมตลอดแน่ ร่างสูงเดินกลับมายังรถเมื่อจัดการจ่ายทุกอย่างเรียบร้อย ผมยังคงลองเล่นแอพลิแคชั่นต่างๆเพื่อความแน่ใจว่าแอพทุกอย่างใช้ได้ดี


แชะ! ผมหันมามองจินถังที่ถือโอกาสถ่ายรูปผมโดยไม่ขออนุญาต ก่อนจะโพสลงไอจีแล้วชูให้ผมดู

‘เมียอ้อนให้ซื้อ s7’
ผมอมยิ้มเมื่ออ่านแคปชั่นที่เขาโพส ก่อนจะถ่ายรูปเขาบ้าง แชะ!

‘แฟนน่ารักยอมซื้อ s7 ให้ด้วย’
ผมชูให้จินถังดูแคปชั่นตัวเองบ้าง โอ้ยๆ ทำไมมันร้อนๆนะ ร่างสูงฉีกยิ้มกว้าง เรายังไม่มีอะไรไว้ติดต่อสื่อสารกันเลย เอาไงดีๆ ขอเลยดีไหม? ผมรออยู่ในรถจนจินถังเดินเข้ามานั่งฝั่งคนขับ

“ขอมือถือหน่อย?”ผมขอ แล้วร่างสูงก็ยื่นให้ ใจดีไปล่ะ?

“กลับบ้านเลยไหมหรืออยากไปไหนต่อ?”ผมละจากมือถือของจินถัง แหนะมีชวนไปที่อื่นอีกด้วย อยากอยู่ใกล้ผมนานๆล่ะสิท่า

“ไปบ้านแฟนสิ ไปได้ไหมล่ะ?”โอ้ย อะไรของผมนะ จะไปบ้านหมอนี่ทำไม ได้มือถือก็พอเถอะ จินถังพยักหน้าเข้าใจก่อนจะขับรถ
ออก เห้ยๆๆๆอย่าบอกว่าเอาจริงนะ ผมล้อเล่นเอง

“แต่บ้านแฟนไกลนะ ไปอพาร์ตเมนส์ล่ะกันนะ”ห้ะ อพาร์ตเมนส์หรอ?

“แล้วอยู่กี่คนง่ะ อยู่กับเพื่อนหรือเปล่า?”

“เปล่า อยู่คนเดียว”คนเดียวหรอ ไม่เอาๆ ฟิชกลัว

“อื้ม งั้นกลับบ้านเลยดีกว่า ไม่อยากอยู่สองคน กลัวแฟนทำมิดีมิร้าย”จินถังหัวเราะดังหลังผมพูดจบแต่ถึงอย่างนั้นผมก็ยังไม่หยุดวุ่นวายกับมือถือของเขา รถเลื่อนเข้าจอดบ้านผมเมื่อจินถังพาผมมาส่งตามที่ผมต้องการ


“ถึงแล้วครับเมีย”รายนี้ก็เกินไป เรียกเมียๆจนชินปากไปล่ะ

“แล้วเออ ไม่เข้าบ้านก่อนหรอ?”ผมถามร่างสูงดูก่อนจะลงจากรถแต่เขาส่ายหน้า


“ไม่ล่ะ มีงานต้องฟรีเซ็นส์ส่งอาจารย์พรุ่งนี้เช้านะ กลับไปทำงานต่อดีกว่า ฝากลาแม่ด้วยนะ กับข้าวอร่อยมาก”เขาสั่งลายาวๆ ผมเลยพยักหน้ารับปากให้ มือเล็กๆส่งมือถือของเขาคืน


“ขอบคุณนะสำหรับมือถือ”ร่างสูงรับมือถือไปอย่างว่าง่าย ไม่สงสัยหรือไงนะว่าเขาไปยุ่งอะไรกับมือถือเครื่องนั้น

“ครับเมีย”ผมเดินลงมาจากรถอย่างเขินๆ มันคุมอาการเขินไม่ได้จริงๆ  รถหรูจากไปผมเลยเดินเข้ามาในบ้าน


“อ้าวพี่ชาย แล้วจินถังล่ะ?”

“แหมแม่ก็ถามถึงคนอื่นก่อนลูกชายคนเดียวเลยนะ”ผมแซ่วแม่เล่น อดนอยด์ไม่ได้ ผมลูกแม่นะไม่ใช่จินถังสักหน่อย พี่สาวฝาแฝดของผมหายเงียบไปเลย ผมมองหาไม่เจอ เจอแต่แม่คนเดียว

“คนอื่นที่ไหน นั้นเพื่อนนี่ อีกอย่างแม่ก็นึกว่าเขาจะเข้ามาทานของหวานก่อนกลับไง”อ้อ ก็เข้าใจๆ แต่รายนั้นมีงานจะให้ทำไงได้

“อ้อ จินถังติดงานนะแม่เลยต้องรีบกลับไปทำ เห็นบอกว่าต้องรีบฟรีเซ็นส์ส่งอาจารย์พรุ่งนี้นะ เออแม่จินถังฝากบอกด้วยว่ากับขาวฝีมือแม่อร่อยมากๆ”แม่ดูจะภูมิใจเหลือเกินกับเสน่ห์ปลายจวัก เห็นแม่ยิ้มได้ผมก็ดีใจ

“เอ้า แล้วนี่มือถือใครล่ะ ของจินถังหรือเปล่า?”แม่สังเกตเห็นมือถือที่ผมถือด้วยแหะ สวยล่ะสิท่าแม่เลยสังเกต

“อ้อ ผมอ้อนให้จินถังซื้อเองนะแม่ อ้อนนิดเดียวจินถังก็ซื้อให้ฟรีๆเลย โอ้ยๆๆๆแม่ๆๆ แม่หยิกผมทำไมเนี่ย”ผมหนีจากการหยิกแขนของแม่ แสบเหลือเกิน

“เรานี่ยังไงห๊ะ ไปขอให้เพื่อนซื้อเครื่องแพงๆมาได้ไง เท่าไรบอกมาเท่าไร”ผมเม้มปากแน่นไม่ยอมบอก ขืนบอกก็โดนตีแน่

“ไปเลยนะ เอาเงินเก็บที่มีอยู่ไปคืนเพื่อนเลย แล้วก็พาจินถังมาพบแม่ด้วยจะได้รู้ว่าคืนเงินให้เพื่อนจริงๆ แล้วถ้าเกิดเงินเก็บไม่พอ
จ่ายอีกก็ผ่อนเพื่อนไปจนกว่าจะหมด”


“โห้ยแม่อ่ะ!”





5555 น้องมีความน่ารักแบบซื่อๆดี พี่จินถังก็ตามใจทุกอย่าง ....

[ืniyataan]

พี่จินถังสายเปย์...

[ไอจัง]

“โห้ยแม่อ่ะ!”

ผมหน้างอคอตกเดินเข้าห้องตัวเอง โดนแม่หยิก แม่บ่นไม่พอ ยังโดนให้เอาเงินเก็บคืนจินถังด้วย ก็จินถังเป็นคนยอมซื้อให้ผมเอง ผมผิดตรงไหน? กระปุกหมูน้อยถูกทุบพร้อมเศษเหรียญมากมายหล่นกระจาย บัญชีเล่มเดียวที่มีอยู่บ่งบอกถึงยอดการออมของผมแต่ละเดือน ช่างน่าเศร้าที่ผมกำลังจะเหลือแต่ตัวแล้ว ผมรวบทุกอย่างไว้ในถุงผ้าใบเดียวหลังนับเงินเหรียญที่ออมไว้ ยังขาดอีก ห้าพันสามร้อยบาทถ้วน ค่อยทยอยจ่ายจินถังล่ะกัน แม่นะแม่ ไม่ฟังกันเลย ฮือๆ
ระหว่างทางผมบังเอิญเห็นผู้หญิงคนหนึ่งกำลังทะเลาะกับผู้ชายคนหนึ่ง ผมเลยรีบหลบหลังป้ายโฆษณา เรื่องผัวๆเมียๆ อย่าไปยุ่งเลยครับแต่สอดแหนมได้

‘เลวที่สุด ตอนเอาทำไมมึงไม่คิด พอท้องขึ้นมามึงบอกให้ไปทำแท้งนี่นะ’โอวไม่! เลวจริงๆนั้นแหละ ไมผู้ชายมันเหี้ยแบบนี้วะ อุ้ยโทษๆผมเองก็ผู้ชาย

‘อ้าว อย่าให้กูพูดนะ มึงเองก็แรดใช่ย่อย ที่กูบอกให้ไปทำแท้ง เพราะกูมันใจไงว่ามันไม่ใช่ลูกกู’โอว โนว! อ้าวเจ้แรดเองหรอนี่ งั้นก็สมแหละที่โดนเขาปฏิเสธนะ

‘เออ จำไว้กูได้ดีเมื่อไรจะตามมาล้างแค้นมึง’โอว พิษรัก...มักแรงฤทธิ์เสมอ ไม่น่าเลยคนเรา ก็อย่างที่เขาว่าล่ะครับ ความรักบางครั้งก็ไม่จบลงสวยงามเสมอไป หลังสองคนนั้นแยกย้ายกันไปทางใครทางมัน ผมค่อยๆเดินจากการหลบหลังป้ายโฆษณา จะว่าไปแล้วพี่ผู้หญิงคนนั้นก็หน้าคุ้นๆนะแต่จำไม่ได้นะ ช่างเถอะ ตอนนี้แวะไปหาของกินก่อนแล้วกัน หิวครับ..


“อ่ะ แม่ให้มาคืน”ผมยื่นถุงขนมและถุงเงินที่เก็บออมไว้ให้ร่างสูงเมื่อเข้าเดินมาเปิดประตู

“อ้าว มาได้ไง?”เขาเชิญให้ผมเข้ามา ห้องโคตรเรียบร้อยแหะ

“แหม ก็โพสที่อยู่หน้าวอลขนาดนั้น ใครมันจะไม่รู้ล่ะครับ”

“โห ตั้งแต่เทอมหนึ่งแล้ว นี่อย่าบอกนะว่าแอบส่องเฟสแฟน?”ผมเบ้ปากมั่นไส้ นี่ก็ยังไม่เลิกแทนตัวเองว่าแฟนอีก ผมไม่ใช่เมียมันแล้ว แม่ห้ามอ้อนมันอีก เออใช่ นึกออกแล้วพี่ผู้หญิงคนนั้นมันแฟนจินถังนี่น่า แอบเห็นว่าเขาเคยคบกันแปปเดียวแล้วก็เลิก เลิกแหละดีแล้วจินถัง

“แม่ให้มาคืนนะ แม่บอกว่าไปหลอกเอาเงินคนอื่นได้ไงเลยสั่งให้เอาเงินเก็บมาจ่ายคืน ขาดอีก 5,300 บาทนะ เดี่ยวจะทยอยจ่าย”ผมยื่นเงินที่มีอยู่อย่างจำใจ ลาก่อนนะเงินออม

“เห้ยได้ไง บอกว่าซื้อให้ก็ซื้อให้สิ ไม่ต้องคืนเงินหรอก เต็มใจให้จริงๆ”

“แน่นะ’ผมเผลอยิ้มชั่วร้ายในใจแต่ไม่ล่ะ เดี่ยวแม่ด่าอีก

“จริง”

“ไม่อ่ะ แม่บ่นหูชาแน่ จินเอาเงินไปเถอะนะ นี่ขนมไข่นกกระทาร้านโปรด เราชอบกินนะเลยเดินมาหาเอง จะว่าไปเราก็อยู่ใกล้กัน
แค่ซอยเดียวเนอะ!”

“อื้มใช่ แต่แปลก ไม่เคยเจอกันเลย”

“นั้นสิ”ทั้งผมและจินถังต่างยิ้มให้กัน เห็นจินถังวุ่นอยู่กับพอยส์ฟรีเซนส์งานอย่างที่เขาบอกจริงๆผมเลยว่าจะขอตัวกลับก่อนก็แล้วกัน

“ไปไหนอ่ะ?”เขายังไม่ละจากคอมแต่กลับถามผม เมื่อเห็นว่าผมลุกขึ้นจะกลับ

“กลับบ้านสิ ไม่กวนดีกว่า”

“เห้ยไม่กวนเลย อยู่เป็นเพื่อนก่อนนะ อยู่คนเดียวมันเบื่อๆ นี่งานก็ใกล้เสร็จล่ะ?”อ้อ แบบนี้ค่อยน่าอยู่หน่อย เพราะร่างสูงรั้งให้อยู่ผมเลยทั้งเล่นเกม ดูทีวี และกวาดขนมในห้องจินถังเรียบ หลังดูรายการทีวีคนเดียวไปเรื่อยก็ย่างเข้าสู่ชั่วโมงที่ 3 แล้วที่ผมแวะมาห้องนี้ ไหนจินถังว่าแค่แปปเดียวก็จะเสร็จล่ะ นี่อะไรนานขนาดนี้แล้วก็ยังไม่เสร็จอีก
ผมหันไปเตรียมจะต่อว่าแต่พอเห็นร่างสูงที่เหนื่อยล้าหลับสนิทอยู่เลยไม่กล้ากวน ปล่อยให้จินถังนอนก่อนดีกว่าแล้วเดี่ยวค่อยปลุก ผมค่อยๆเลื่อนตัวทั้งที่นอนล้มเตียงเข้าไปใกล้ๆร่างสูงที่นอนหลับสนิทจมคางาน แพขนตางอนนั้นช่างน่าหลงใหลจริงๆ อยากรู้จังว่าผู้ชายคนนี้จะเป็นคนแบบไหนนะ แต่ยังไงก็ขอบคุณในความใจดีของเขาที่มีให้ผมวันนี้ คนปกติที่ไหนจะซื้อมือถือให้คนที่เจอกันแค่ไม่ถึงวัน

พริบ ดวงตากลมโตลืมตาตื่นมานั้นทำให้ผมตกใจ จินถังตื่นมาเห็นผมมองเขาเต็มๆ คราวนี้จะหาขอแก้ตัวอะไรอีกล่ะนี่

“.....”เราต่างสบตากันและกัน ผมใจเต้นรัวเมื่อร่างสูงยื่นหน้าเข้ามาใกล้และจูบหน้าผากแผ่วเบาและอ่อนโยน อะไรกันนี่พวกเราทำอะไรกันอยู่ ผมรีบลุกขึ้นนั่งดูทีวีต่ออย่างเขินอาย เห็นร่างสูงเดินเข้ามานั่งข้างกายแล้วใจเต้นแปลกๆ

“หิวไหม ไปหาอะไรกินกัน?”เสียงกระซิบนั้นช่างอ่อยเหลือเกิน

“อื้ม”ผมพยักหน้าให้มือเราทั้งคู่ยังจับกันไว้ ผมเองก็ไม่รู้ว่าทำไมจะต้องเขินอายขนาดนี้ด้วย เราต่างเป็นผู้ชายกันทั้งคู่แต่ทำไม
ผมหวั่นไหวกับเขาได้มากขนาดนี้นะ ร่างสูงลุกขึ้นเปลี่ยนเสื้อผ้าผมเลยขอตัวออกไปริมระเบียง ใจมันเต้นตุบตับๆจนคุมไม่อยู่แล้ว แต่พอออกมาข้างหลังห้องแล้ว ผมยิ่งฉีกยิ้มกว้าง วิวบนห้องจินถังน่าดูมาก เห็นรอบๆตัวเมืองเลย สุดยอด

“เป็นอะไรไปนะ เห็นยืนนานแล้ว”จินถังเดินเข้ามาทักเรียกสติผม

“จิน มันสวยนะ ยิ่งท้องฟ้าจะลับขอบฟ้าแบบนี้ยิ่งสวย ชอบ!”เหมือนเขาจะชินไปแล้วกับบรรยากาศแบบนี้ ผมเห็นมือถือในมือเขาเลยขอให้เขาถ่าย

“ถ่ายรูปหน่อยๆ”ผมอ้อน ร่างสูงเองก็ไม่ได้ว่าอะไรกดเลื่อนเปิดกล้องเพื่อกดถ่าย แต่ไม่ล่ะ ไม่เอาดีกว่า

“เปลี่ยนใจล่ะ เซลฟี่ดีกว่า”ผมอ้อยกลับไปครับ พี่สาวแฝดของผมสอนเสมอว่า ‘ใครอ่อยมาเราอ้อยกลับจะได้ไม่นกครับ’

“นับละนะ 1 2 3”จุบ แชะ ผมเขย่งเท้าจูบแก้มร่างสูงคืนบ้างเมื่อเขาเองยังกล้าจูบหน้าผากผมเลย ร่างสูงกอดเอวผมไว้แล้วระดุมจูบผมแทน เราหยอกล้อกันสักพักก่อนจะถ่ายรูปด้วยกันต่อ

JinTanG: #เมียขี้อ้อย (ภาพที่ผมจุบแก้มจินถัง)

Fish-fish: #แฟนขี้อ่อย (ภาพที่จินถังถอดเสื้อโชว์) ผมแอบถ่ายไว้ทัน หุหุ

นับจากวันนั้นเป็นต้นมา แฮกแท็ก เมียขี้อ้อยและแฟนขี้อ่อย ก็กลายเป็นแฮกแท็กของเราสองคน ผมมีความสุขดีที่ได้รู้จักกับผู้ชายที่ชื่อจินถัง คนที่มีสไตล์การชอบเพลงแนวเดียวกับผม เราไม่จำเป็นต้องรักกันมากเราก็แค่ค่อยๆรักกันก็ได้แม้แฟนๆของเราจะจิ้นให้เรารักกันมากกว่าที่เป็นอยู่ก็ตาม แต่ผมว่าเท่าที่เป็นอยู่เราก็สนิทกันดีแล้วนะ

ฟุบ! น้ำแดงเย็นลอยเข้ามากลางโต๊ะที่ผมและเพื่อนๆนั่ง นี่มันยัยพี่ผู้หญิงคนวันนั้นนี่น่า คนที่เคยเป็นแฟนจินถัง

“มีความสุขมากสินะ รู้ไว้ด้วยว่าผู้ชายที่นายควงเป็นคู่จงคู่จิ้นอะไรนั้นนะคือพ่อของลูกฉัน!”อ้าว ยัยป้านี่วันนั้นยังให้พี่ผู้ชายเลวๆคนนั้นรับผิดชอบเป็นพ่ออยู่เลย วันนี้มากล่าวหาว่าจินถังเป็นพ่อของลูกอีก

“อ่ะนี่เจ้ จินถังอยู่ในสายพอดี ไปเคลียร์กับเขาเองนะ”ผมชูให้จินถังได้เห็นอดีตแฟนสาวที่มาอาลาวาดใส่ผมแถมยังมาพูดจามั่วสั่วอีก โชคดีที่เราวิดีโอคอลพอดี ร่างสูงจะได้เห็นตำตาด้วยว่าอดีตแฟนของเขาเป็นคนยังไง

(ผมว่าผมเคลียร์กับพี่รู้เรื่องแล้วนะครับ เด็กในท้องไม่มีทางเป็นลูกของผมแน่นอน พี่ก็รู้คำตอบดีแก่ใจ) อ่าหะ ตามนั้นนะเจ้
กรี้ดดดดด เสียงเปรตโหยหวนดังจนทุกคนในลานอาหารต่างมองเจ้แกเป็นตาเดียวหลังโดนจินถังปฏิเสธอีกครั้ง ประสาทล่ะคนเขาไม่ยอมรับแล้วยังจะมาพาลใส่ผม จะมาหวังอะไรจากผมกันล่ะ ผมกับจินถังเราแค่คู่จิ้นนะ ไม่ใช่แฟนกันสักหน่อย อีกอย่างผมรู้อยู่แล้วว่าเจ้แกท้องและกำลังหาพ่อของลูกอยู่ เสียใจด้วยนะเจ้ ไปหาผู้สถานีต่อไปครับ

(ฟิช โอเคหรือเปล่า พี่เปรี้ยวไปหรือยัง?)จินถังถามผมอย่างห่วงใย มันดีที่เราสนิทกันและเป็นห่วงกันเร็วขนาดนี้

“ไปแล้ว แต่พี่แกเถอะ บ้า”ร่างสูงยิ้มหวาน ก็จริงยัยพี่เปรี้ยวนะ บ้าแหละ วิ่งตามหาผัวไม่เลิกทั้งที่ตัวเองมีผัวเป็นสิบๆ

(ขอโทษนะ ขอโทษแทนจริงๆ แล้วเสื้อเลอะนะ จะเข้าเรียนยังไง?)

“ไม่เป็นไร มีเสื้อสำรองไว้ในรถ เจอกันเย็นนี้นะจะได้ซ้อมเพลงแสดงเพลงละครเวทีอีกด้วยนะ”

(ครับเมีย)

"อื้มแฟน..." เหอะ นานแล้วนะที่ไม่ได้ยิน หลังๆมาพวกเรามักจะแทนชื่อเล่นของอีกคนเวลาเรียก แต่เวลาหยอกล้อ อัพสเตตัสเท่านั้นที่จะแทนเมีย กับ แฟน


“ไหนลองขึ้นเพลงสิจิน?”ผมวางโน้ตเพลงไว้เมื่อปริ้นต์เตรียมพร้อมทั้งเจ็ดเพลง จินวางขนมว่างกลางโต๊ะพร้อมวอร์มร้องเพลง เราสองคนเลือกละครเพลงเพื่อใช้ในการแสดงคู่ของเราสองคนในงานคู่จิ้นชวนฟินที่จะเกิดขึ้นในอีกเดือนข้างหน้า ตอนแรกการแสดงจะเริ่มในอีกอาทิตย์หน้าแต่เพราะพี่วันไนท์ได้รับอุบัติเหตุแขนหักเลยทำให้ต้องเลื่อนไปอีกสามอาทิตย์กว่าพี่วันไนท์จะหายดี สำหรับเนื้อเรื่องของเราสองคน สื่อถึงความรักขององค์ชายสามที่แสดงโดยจินถัง และชอว์ที่แสดงโดยผม
ผมเป็นแค่สามัญชนธรรมดาที่บังเอิญรักองค์ชายสามแต่เรากรักกันไม่ได้เพราะต่างชนชั้น เราเลยมักจะแอบมาพบเจอกันทุกวัน แต่ละวันที่เจอเรามักจะร้องเพลงหนึ่งเพลง จนวันที่เก้าผมมาพบองค์ชายสามไม่ได้เพราะอาการป่วยที่มี องค์ชายสามตรอมใจตายในเย็นวันนั้นและตัวผมเองก็ตายตามองค์ชาย เรื่องจบได้แบบโซแซดมาก เกลียดคนเขียนบทจริงๆ

“โอเค จะเริ่มละนะ ลา ลา ลา ลา”

“ไม่ใช่คีย์นี่สักหน่อยจิน ต้องคีย์นี้ ลา ลา ลา ลา”

“แต่จินว่าจินร้องถูกแล้วนะ”

“จิน!!”ผมตีแขนเขาป้าบ รายนี้ชอบแกล้งผมตลอดที่มีโอกาส ตัวเองร้องผิดคีย์ทุกที ซ้อมทีไรมีเพี้ยนทุกทีแล้ววันแสดงจริงจะได้เรื่องไหม

“โอเคๆ เอาจริงๆแล้วนะ”

ลา ลา ลา ลา
ลา ลา ลา ลา
ลา ลา ลา ลา
ลา ลา ลา ลา
ลา ลา ลา ลา
ลา ลา ลา ลา
ลา ลา ลา ลา
ลา ลา ลา ลา

ความรักเอย เจ้าลอยลมมาหรือไร มาดลจิตมาดลใจ เสน่หา

รักนี่จริงจากใจหรือเปล่า หรือเย้าเราให้เฝ้าร่ำหา

หรือใกล้เพียงแต่แลตา ยั่วอุรา ให้หลง ลำพอง
ลา ลา ลา ลา
ลา ลา ลา ลา
ลา ลา ลา ลา
ลา ลา ลา ลา

สงสารใจฉันบ้าง วานอย่าสร้างรอยช้ำซ้ำเป็นรอยสอง
รักแรกช้ำน้ำตานอง ถ้าเป็นสอง ฉันคงต้องขาดใจตาย

ลา ลา ลา ลา
ลา ลา ลา ลา
ลา ลา ลา ลา
ลา ลา ลา ลา
สงสารใจฉันบ้าง วานอย่าสร้างรอยช้ำซ้ำเป็นรอยสอง
รักแรกช้ำน้ำตานอง ถ้าเป็นสอง ฉันคงต้องขาดใจตาย

ลา ลา ลา ลา
ลา ลา ลา ลา
ลา ลา ลา ลา
ลา ลา ลา ลา
ลา ลา ลา ลา
ลา ลา ลา ลา
ลา ลา ลา ลา
ลา ลา ลา ลา

เสียงปรบมือดังสนั่นทั่วฮอลล์ หลังผมกับจินถังร้องเพลงเป็นเพลงสุดท้าย จากนั้นทุกคนก็ต่างสลดน้ำตานองไหลพรากเมื่อตอนจบของละครเพลงครั้งนี้องค์ชายสามและชอว์ต่างตายจากกันโดยที่ไม่ได้บอกลากัน




“จิน นี่มันอะไรหรอ?”หลังการแสดงจบลงไปได้สองอาทิตย์ ผลตอบรับและกระแสมากมายดังใหญ่ ผมและจินถังมีความ
สุขกันดีแต่วันนี้ดูเหมือนความสุขที่มีกำลังจะเลือนหายไป ผมตกใจกับตัวอักษรบนกระดาษซองใหญ่ คงไม่ใช่อย่างที่ผมคิดนะ จินถังกำลังจะไปเรียนต่างประเทศ

“ฟิช จินต้องไปเรียนต่อสหรัฐฯนะ จริงๆจินอยากเรียนด้านศัลยแพทย์นะเลยหาทุนรอระหว่างเรียน วันก่อนจดหมายทุนเพิ่งส่งตอบรับกลับมาจากมหาลัยที่นั้น”ผมแทบอึ้งเมื่อสิ่งที่สงสัยในกระดาษขาวที่ถืออยู่ได้รับความยืนยัน จินถังกำลังจะไปเรียนต่างประเทศอย่างที่ผมสงสัยจริงๆ ร่างสูงเองก็ดูเหมือนจะตกใจไม่น้อยที่ผมเห็นซองจดหมายเรียกตัวเขาให้มาเรียนฟรีที่นี่

“แล้ว แล้วจะไปเมื่อไรหรอ?”

“ก็หลังจากงานแจกลายเซ็นนะ หลังมีตจบก็ขึ้นเครื่องเลย”ก็อีกไม่กี่อาทิตย์แล้วสินะ จินถังเองก็คงรู้สึกใจหายเหมือนกับผมไม่ใช่น้อยหรอก ไม่งั้นสองวันมานี่เขาคงไม่เงียบกังวลแน่

“แฟนดูมีอนาคตเนอะ”หลังเงียบนานผมโพล่งบอกร่างสูง ไม่ได้นึกเสียใจเลยที่จินถังจะต้องไปเรียนต่างประเทศ ก็ความฝันของเราแต่ละคนต่างกัน ผมก็เข้าใจและฉีกยิ้มกว้างให้กำลังใจและสนับสนุนความฝันของร่างสูง

“แล้วทำไมอ่ะ?”

“ก็เปล่า แค่..แค่ฝากเลี้ยงดูเมียตลอดชีวิตนะ”ร่างสูงยิ้มออกได้เมื่อผมพูดติดตลก จริงๆผมไม่ตลกเลย นับจากนี้ไม่กี่อาทิตย์ผมจะใช้ทุกๆวันเพื่ออยู่กับจินถังให้ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้ ร่างสูงเข้ามากอดผมไว้อย่างขอบคุณ เรายืนดูพระอาทิตย์ลับขอบฟ้าของวันไปด้วยกัน



“จินเป็นไงบ้างวันนี้ เรียนสนุกหรือเปล่า?”ผมวิดีโอคอลทักทายจินถังอย่างตื่นเต้น วันนี้เป็นวันแรกที่แฟนของผมได้เรียนศัลยแพทย์อย่างที่เขาใฝ่ฝัน

(แหมเมียจ๋า ตื่นเต้นยิ่งกว่าแฟนอีกนะ) ผมยิ้มกว้างอายเก้อเลย แฟนก็งี้แหละพอไม่อยู่ใกล้แล้วชอบแขวะ พออยู่ด้วยกันแล้วชอบอ่อย ชอบแตะอังตัวผมบ่อย

“ก็ตื่นเต้นแทนไง ตกลงเป็นไงบ้าง สบายดีนะ?”อยู่ๆก็คิดถึง เริ่มเข้าสู่โหมตดราม่าซะงั้น 

(อ้าว หน้าหงอยซะงั้น จินสบายดี เรียนวันแรกก็ดีครับ คิดถึงไหม?)

“ยังจะถามอีก คิดถึงสิ คิดถึงมากด้วย”พอเห็นหน้าคนที่เคยนอนจับมือมองตาก่อนนอนแล้วยิ่งอยากร้องไห้ เราอยู่กันคนละซีกโลกขนาดนี้

“ไปหาได้ไหม?”ผมนี่ก็พูดเป็นการ์ตูนนะ พรุ่งนี้ก็เริ่มสอบซัมเมอร์แล้วยังจะมาม่าทำให้จินถังลำบากใจอีก

(ให้กลับไปหาไหมล่ะ?)ผมส่ายหัวแทนคำตอบ

“ไม่เอา เสียการเรียน เปลืองค่าเครื่องด้วย ไม่รู้แล้วอยากร้องไห้ คิดถึง!”จินถังที่มองผมเผลอยิ้มให้กำลังใจก่อนจะส่งจุบผ่านหน้าจอเล็ก เราไกลกันขนาดนี้ร่างสูงจะลืมผมแล้วมีใครใหม่หรือเปล่านะ

(ฟิช) ผมสบตามองร่างสูงที่เรียกผมไว้

(สอบซัมเมอร์เสร็จแล้ว บินมาเยี่ยมจินด้วยนะ ส่งตั๋วไว้ที่แม่แล้ว ขออนุญาตแม่แล้วด้วย กลับบ้านไปก็อย่าลืมเก็บกระเป๋ารอนะ) คำบอกเล่าของจินถังทำให้ยิ้มกว้างตื่นตัน

“จริงๆนะจิน จริงๆนะ อื้อออ แฟนฟิชน่ารักที่สุดเล้ยยยยยยยย รักจินที่สุดนะ!”

(ครับ คิดถึงเมียนะ จุบ!!) งอว์ แฟนดีเป็นศรีแก่ตัวครับ..





--- The end ---

[ืniyataan]

คู่นี้ใสๆ น่ารักแฮะ 

[ไอจัง]

“หวัดดี”
ผมมองร่างสูงที่เคยผูกพันกันเมื่อไม่นานมานี้ เราไม่น่ามาเจอกันอีกเลย ทั้งที่พยายามหลบหน้า ทั้งที่ไม่อยากพบเจอ แต่เหมือนโชคชะตาชีวิตของเราทั้งสองยังคงต้องพบเจอกันและวงเวียนกันไม่เลิก เขาย้ายมาเป็นรูมเมทคนใหม่ของผมแทนเพื่อนคนเก่าที่สิ่วไปเรียนเชียงใหม่

“...”ผมแค่มองร่างสูงที่ไม่พบกันมาสักระยะหนึ่งด้วยความสับสน น้ำตาในใจผมยังไม่แห้งขาดเลย

เพิ่งโดนบอกเลิก

เพิ่งเลิกกันไปเอง

ผมยังไม่พร้อมจะเจอหน้าเขาในตอนนี้

“เดี่ยวสิดี สบายดีนะ”ผมถูกมือหนารั้งแขนไว้เมื่อจะเดินผ่านหน้าเขา อย่ามาแตะต้องผม รังเกียจ ผมสะบัดมือเขาออก

“ต่างคนต่างอยู่ นั้นห้องนาย นี่ห้องฉัน!”ผมประกาศชัดเจนก่อนจะเข้าห้องตัวเองปิดประตูดังปัง เคยเป็นไหมครับหมดแรงแต่ก็ต้องเดินต่อ ผมฝืนน้ำตาทรุดลงพิงประตู

ก้อกๆๆ
ผมเดินไปเปิดประตูอย่างเซ็งๆ จะมีใครอีกล่ะถ้าไม่ใช่เขา คนตรงหน้าชูข้าวกล่องและผลไม้มากมายที่ลงไปซื้อมาให้

“กินด้วยกันนะ ซื้อมาเพียบเลย”ผมแค่มองเขานิ่งๆ เรื่องที่เขาทำไว้ผมยังจำได้ดี

“ไม่!”และเป็นอีกครั้งที่ผมปิดประตูดังใส่หน้าเขา ผมกลับไปนั่งพิมพ์นิยายแฟนตาซีของตัวเองต่อเงียบๆ


ก้อกๆๆ อีกล่ะ โว้ยน่ารำคาญ ผมจำต้องลุกขึ้นไปเปิดประตูอีกครั้ง

“กินอะไรบ้างนะ ดีชอบทำงานเลยเวลาแล้วก็ขี้เกียจกินข้าวด้วย”จะบอกเพื่ออะไรในเมื่อหน้าที่ตรงนั้นมันไม่ใช่ของเขา
ผมชักจะหงุดหงิดเขาแล้ว

“เลิกทำเป็นห่วงโน้นห่วงนี่ได้ไหมธาร ไม่ได้เป็นอะไรกันแล้วก็อยากทำเหมือนเป็นห่วงเรา ให้ความหวังเรานะ น่ารำคาญจริงๆ”ผมปิดประตูใส่หน้าเขาอีกรอบ ครั้งนี้ผมเปิดเพลงลั่นห้องตัวเอง รำคาญคนข้างนอกจริง รูมเมทคนเก่าไม่น่าออกเลย ผมนั่งพิมพ์นิยายของตัวเองขังตัวเองในห้องที่ดังไปด้วยเพลงคนเดียวไปร่วมสามชั่วโมง

ครอกๆ ท้องร้องบอกเวลาว่ากัดกระเพาะจนหิวอย่างอื่นบ้างแล้ว ผมเลยตัดสินใจจะไปหาอะไรกินนอกห้อง แต่พอเปิดประตูก็ต้องแปลกใจเมื่อข้าวใส่กล่องและผลไม้ยังอยู่หน้าประตู โพสอิทเล็กๆเสียบไว้ผมเลยหยิบขึ้นมาอ่าน


‘กินบ้างนะ ดีผอมมากแล้ว ผมมีเรียนบ่าย ค่ำๆกลับมาน่ะเดี่ยวซื้อไข่นกกระทาที่ดีชอบมาให้ด้วย’

จะมาทำดีกับผมเพื่ออะไร ระหว่างเราไม่เหมือนเมื่อก่อนแล้ว ผมหยิบถุงข้าวและผลไม้ไปไว้หน้าห้องเขาแทน แล้วเดินลงไปหาอะไรกินข้างนอก ร้านน้าเล็กใกล้หออร่อยหมดทุกอย่าง ผมชอบฝากท้องที่นี่เสมอ

“เอาต้มยำกุ้งที่นึง ไข่เจียวสามฟองและก็ปลากะพงสามสหายนะครับ อ้อ ระหว่างรอผมขอไอศกรีมสองถ้วยนะครับ”ผมสั่งบดีกรหนุ่มเด็กในร้านน้าเล็ก ลูกค้าเต็มร้านขนาดนี้คงต้องรอนานแน่ผมเลยสั่งไอศกรีมรอ เอาสองถ้วยไปเลย มันเซ็ง มันหงุดหงิดนะครับเลยต้องเบิ้ลหน่อย

“ขอบคุณครับ”ผมยิ้มขอบคุณพี่บดีกรที่เอาไอศกรีมถ้วยมาเสิร์ฟ ระหว่างกินไอศกรีมผมหยิบมือถือตัวเองมาดู ภาพของธารในวันวานยังคงอยู่ในไอจีที่ผมสร้างเพื่อเก็บรูปภาพเขาระหว่างที่เราคบหาดูใจกันโดยใช้ชื่อแอ็คเคาว์ว่า สายธาร  ผมเก็บไว้ทุกอริยะบทของเขาเพียงแต่เขาไม่รู้ตัวเลยว่าถูกผมแอบถ่าย จริงๆแล้วก็คิดนะว่าจะให้ในวันครบรอบ5 เดือนของเรา แต่ก็ไม่ทันให้เพราะเขาชิงบอกเลิกผมก่อน


24052559 วันแรกที่เราพบกัน ขอบคุณที่ช่วยเรานะ ^_^
ภาพที่ธารเดินเข้ามาช่วยผมหลบจักรยานที่เกือบจะชนผมเข้ามาในหัว คิดๆแล้วก็คิดถึงวันนั้น

26062559 วันเกิดธาร แฮชบีดีนะ มีความสุขมากๆ ของขวัญที่ให้ไปชอบไหม?
ผมเผลอยิ้มออกเมื่อจำได้ดีเลยว่า ธารชอบของขวัญที่ผมให้จนอกโพสต์อวดเพื่อนในเฟสเลย มันเป็นสมุดทำมือนะครับโดยผมสั่งทำชื่อผมเป็นพิเศษให้เพื่อธาร

06072559 ชอบเรานานๆนะ #ดีเลยมีแฟนแล้ว
ผมอ่านข้อความที่แคปไว้เมื่อวันนั้นผมตัดสินใจถามธารว่า นายชอบเราหรอ? แล้วธารก็ตอบกลับมาว่า ใช่ ชอบ คบกันไหม? วันนั้นผมยิ้มกว้างดีใจสุดๆเมื่อหัวใจเราตรงกันและข้อสงสัยของผมก็เป็นจริง ที่ธารทำดีกับผมนักเพราะเขาชอบผม

24072559 ธารเล่นกับเด็กด้วย น่ารัก #ไหนบอกว่าเกลียดเด็กล่ะครับ?
วันนั้นเรานัดเจอกันที่สวนสาธารณะ บังเอิญผมไปสายและเห็นธารวิ่งไปช่วยเด็กผู้หญิงตัวเล็กหกล้ม ร้องไห้งอแงเรียกแม่ จนแม่น้องมา

12082559 ฤดูสอบอีกแล้ว สู้ๆนะธาร ไฟต์!! ปล.น้ำลายไหล 555
เห็นธารนอนจมกองหนังสือและชีสแล้วอดที่จะถ่ายไว้ไม่ได้

16082559 เอาน่า อย่าเครียดดิ ธารทำได้อยู่แล้ว!!
เห็นธารเครียดแล้ว ผมอดที่จะเครียดตาม วิชาแม็ตส์ทำเอาเครียดจริงๆนั้นแหละเนอะ

30082559 มาเสม็ด เสร็จทุกราย 555
วันนั้นเราเล่นน้ำกันอย่างมีความสุขมาก ผมไม่เคยลืมวันนี้เลยสักวัน จะว่าไปแล้วก็อยากกลับไปเป็นเหมือนเดิมเหมือนกัน

09092559 ไม่รู้คิดไปเองหรือเปล่า เหมือนธารกำลังจะเปลี่ยนไป #ดีทำอะไรผิดหรือเปล่า?
ผมถ่ายรูปธารที่อยู่กับเพื่อนที่ลานอาหาร เขายิ้ม ยิ้มอย่างมีความสุข แต่เวลาอยู่กับผม เขาไม่ยิ้มแบบนี้แล้ว ความรู้สึกสับสน วานวายใจในช่วงนั้นผมจำได้ดี มันช่างหมองหม่นไปหมด ผมวุ่นใจมาตลอด พยายามคิดว่าตัวเองผิดอะไรเพราะหลังๆมานี่ธารเหมือนจะเปลี่ยนไป

12092559 ความเงียบ...?
อันนี้เป็นภาพที่ผมแคปหน้าจอบทสนทนาของเราสองคนที่ผมพิมพ์ถามธารไปว่า ‘ครบรอบ 5 เดือนของเรา ไปเที่ยวกันไหมธาร?’ แต่ก็ได้แค่ความเงียบกลับมา เขาอ่านแต่ไม่ตอบ ซึ่งนั้นผมก็ว่าผมควรรู้ตัวแล้วว่า ความสำคัญของผมเริ่มลดลง

15092559 รอยยิ้มนี้ยังเป็นของดีอีกไหม?
เคยไหมครับ อยู่ๆก็รู้สึกเหมือนถูกถีบห่างจนต้องกลายมาแคปรูปคนที่รักในหน้าวอลของเขา แปลกดี!!

24092559 แค่รู้สึกดี...แต่ไม่ถึงกับรัก
ผมถ่ายโพสอิทที่เขียนไอจีนี้และรหัสผ่านเพื่อจะให้ธารในวันครบรอบ 5 เดือน เมื่อเรานัดเจอกัน ยังไม่ทันจะได้ให้เลย เขาก็ชิงบอกก่อนเลยว่า

‘ขอโทษนะดี ผมมาคิดๆดูแล้ว ผมว่าเรากลับไปเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิมดีกว่านะ ผมเพิ่งมารู้ตัวว่า กับดีแล้วผมก็..แค่รู้สึกดี แต่ไม่ถึงกับรัก’ หึ เพื่อนหรอ? ผมจำได้ว่าเราได้เป็นเพื่อนกันมาก่อนเลยด้วยซ้ำ ที่สำคัญมันรุ่นน้องผมสองปีด้วย จุดเริ่มความรักของเราก็มาจากเขาที่เขามาทำดีด้วยแล้วก็จบด้วยการคบกัน หรือว่าผมคนเดียวที่คิดว่าเราคบกัน กันแน่
สุดท้ายแล้วไอจีนี้ก็ปิดตายลงไป นับจากวันนั้นผมก็ไม่เคยได้เปิดเพื่อโพสต์รูปอะไรลงไปอีกเลย จนเมื่อไม่นานมานี่เอง วันที่ผมคิดว่าตัวเองหายดีแล้ว ไม่ร้องไห้และตัดใจจากคนเขาได้ ผมเลยเปิดเพื่อโพสต์รูปตัวเองที่ยิ้มบางๆ โดยใช้แคปชั่นที่หยิกยืมมาจากนางเอกเอ็มวีเพลง No more

‘วันนี้ฉันยิ้มได้แล้วนะ’ พอผมเริ่มหายดีแต่เขากลับกลับมาซะงั้น

“พี่ดี มากินข้าวหรอ มาไม่เห็นชวนเลย?”ผมละสายตาจากมือถือมองดูเพื่อนห้องข้างๆที่ถือวิสาสะนั่งลงด้วย

“อื้ม หิวนะเลยมาหาอะไรกินแล้วเอล่ะมาหาอะไรกินเหมือนกันหรอ?”ใจจริงก็ไม่ค่อยจะอยากสุงสิงกับคนตรงหน้านักหรอก แต่เขาชอบมาเจาะแจะจุ้นจ้านเลยปล่อยเลยไป

“ไม่อ่ะ พอดีเดินผ่านแล้วเห็นพี่ดีนั่งกินไอติมคนเดียวเลยเข้ามาทักนะ ถ้วยนี้ของใครหรอ เอกินนะ”ไม่ทันผมจะอ้าปากพูด มือบอนก็ตักไอติมอีกถ้วยของผมไปหน้าตาเฉย เห้อ ปลงล่ะครับ

“อือ กินได้เลย”กินเสร็จแล้วจะได้ไป ใครเชิญก็ไม่มี เชิญตัวเองทั้งนั้น

“เห็นมีรูมเมทใหม่เข้ามาหรอ หล่อเนอะ ชื่ออะไรล่ะ?”ผมมองคนที่ตักไอติมกินอย่างกล้ำกลืน คนเรานี่มัน...

“น้องสายธารนะ”

“หือ ใช่ น้องสายธาร มนุษย์อิ้งปี2 ไหมนะ ก็ว่าทำไมคุ้นๆหน้า ตอนเห็นแวบๆตอนน้องหอบข้าวของย้ายเข้ามาก็นึกๆอยู่ว่าใคร แต่ตอนนั้นคิดเท่าไรก็คิดไม่ออก”เออเนอะ ถามเอง ตอบเอง ผมเคยอยากรู้อะไรกับเขาไหม

“อืม คนนั้นแหละ”คนนั้นแหละ!!

“เสียดายนะ ไม่น่าย้ายเข้ามาเป็นรูมเมทห้องพี่ดีเลยน่าจะย้ายมาห้องเอ เราแลกห้องกันไหมพี่ดี?”หืออออออ แบบนี้ก็มีหรอ? ผมทำหน้าทำตาไม่ถูก ก็รู้ว่าเพื่อนข้างห้องนิสัยโคตรไม่น่าคบนะแต่ไม่คิดว่าจะหน้าด้านแบบนี้ด้วยเลย

“ชอบน้องเขาหรอ?”

“อื้ม”ผมพยักหน้ารับรู้แบบข่มขืนเลยครับ พูดตรงชัดเจนดี

“อ่อ เดี่ยวไว้จะเสาร์นี้นะค่อยแลกห้องกัน วันธรรมดาเก็บของไม่ทันนะ”ประชดตอบไปเลยครับ เอยิ้มกว้างดีใจสุดฤทธิ์

“เห้ยจริงดิพี่ ขอบคุณมาก ขอบคุณจริงๆนะ งั้นเสาร์นี้ 11 โมงเราย้ายของแลกห้องนะ ไอติมหมดล่ะเดี่ยวเอเอาอีกถ้วยนะ พี่ดีจ่ายด้วย ขอบคุณมาก”ผมมองร่างเล็กที่วิ่งเข้าไปขอไอศกรีมใส่ถ้วยกลับห้องไปด้วยท่าทีร่าเริง
เออเนอะ กูประชดครับไอ้นี่ก็เอาจริง!!

ผมกลับห้องมาหลังกินข้าวคนเดียวจนอิ่ม แลกห้องกับเอก็ดีเหมือนกัน ผมเองก็ไม่อยากเจอหน้าอีกคนที่อยู่ห้องเดียวกันพอดี ข้าวของเครื่องใช้ผมจัดเตรียมเก็บพร้อมย้ายส่วนหนึ่ง ส่วนของจำเป็นต้องใช้ก็วางไปก่อน วันนี้วันพุธอีกสองวันก็จะย้ายแล้ว ผมว่าผมเตรียมเก็บทุกอย่างก็คงพอมีเวลาพัก ไม่ใช่พอจะย้ายทีก็จัดภายในวันเดียวแบบนั้นเหนื่อยแย่เลย

“ได้ข่าวจากพี่เอว่าดีจะแลกห้องกันนะ แลกทำไมล่ะ?”ผมมองคนที่กล้าเปิดประตูห้องผมโดยที่ผมไม่ได้อนุญาตให้เขาเข้ามาเลย เสียมารยาทสุด

“แล้วนี่อะไรนะดี เตรียมตัวจะย้ายขนาดนี้เลยหรอ?”ผมแย่งลูกบอลที่เขาหยิบไปกำอย่างโมโห ผมว่าผมมากกว่าที่ต้องโมโหเขา มายุ่งอะไรกับผมด้วย

“ออกไปธาร เราไม่ได้สนิทถึงขั้นให้นายเข้ามาเขตส่วนตัวแบบนี้”ผมไล่เขาไปแต่เขาก็ไม่ยอมออกไป ยังคงมองผมคิ้วขมวด

“อย่าย้ายเลยนะธารขอร้อง?”หึ ขอร้องหรอ ครั้งหนึ่งผมก็เคยขอร้องเขาเหมือนกัน วันที่เขาบอกเลิกผมไง

‘ขอโทษนะดี ผมมาคิดๆดูแล้ว ผมว่าเรากลับไปเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิมดีกว่านะ ผมเพิ่งมารู้ตัวว่า กับดีแล้วผมก็..แค่รู้สึกดี แต่ไม่ถึงกับรัก’

‘ทำไมอ่ะ ดีทำอะไรไม่ถูกใจธารหรือเปล่า หรือดีวุ่นวายมากไปหรือดีไม่ดีพออีกหรอ?’ในวันนั้นสมองผมตื้อไปหมด รู้แค่เพียงว่าจะหาคำพูดไหนรั้งคนตรงหน้าให้อยู่กับผมต่อ น้ำตาผมเริ่มคลอเมื่อมองสายตาที่ไร้เหยื่อใยแล้วผมจับมือเขาไว้ทั้งสองมือแน่นกลัวเขาหายไปอย่างที่บอก

‘อย่าไปเลยนะ ดีขอร้องนะธาร’ทั้งที่เอ่ยปากขอร้องทั้งน้ำตาแล้ว แต่เขาก็เลือกที่จะปล่อยจากมือที่ผมรั้งเขาไว้อยู่ดี

[ไอจัง]

“ดี”

“ออกไป!”เขาไม่รู้หรอกว่า กว่าผมจะมาถึงวันนี้ได้ผมเสียน้ำตาเพราะเขามามากแค่ไหน? ร่างสูงยอมออกไปแต่โดยดี ผมวิ่งไปปิดกลอนประตูใส่ ยังไงซะระหว่างเราก็ไม่มีทางเป็นเหมือนเดิมหรอก นั่งซึมคนเดียวพิงประตูสักพัก เสียงเคาะประตูก็ดังคงไม่พ้นอีกคนนั้นแหละ ผมเลยไม่ยอมเปิด

ก้อกๆๆ
“น้องดี นี่ป้าแก้วเองนะ!”ป้าแก้วเจ้าของบ้านเช่านี่นะมาทำไม ผมรีบเปิดประตูออกมา มีเรื่องอะไรหรือเปล่า?

“ครับป้าแก้ว”ผมยกมือไหว้ทักทาย ย้ายเข้าอยู่เกือบสี่เดือนแล้วผมไม่เคยเห็นป้าแวะมาเลย

“พอดีน้องธารไปบอกให้ป้ารับรู้เรื่องที่น้องดีกับน้องเอจะย้ายห้องกัน ป้าขอเตือนเลยนะคะว่าพวกน้องกำลังจะทำผิดกฎของบ้านนะ คิดดูนะคะว่าถ้าพวกน้องสองคนย้ายได้แล้วน้องๆคนมาใหม่หรือคนที่อยู่อยู่แล้วรู้ ที่นี่เขาไม่ต้องย้ายตามอำเภอใจกันหรือค่ะ แบบนี้คนที่แย่คือป้านะคะ เข้าใจกฎของบ้านนะ บ้านแค่แวะมาเตือนก่อนนะคะ ไว้น้องเอกลับมาแล้วป้าจะเตือนน้องเอเอง”

ผมพยักหน้าเข้าใจ จริงๆก็แค่จะลักลอบเปลี่ยนห้องกับเอเท่านั้น ไม่คิดว่าใครแถวนี้จะเอาไปฟ้องป้าแก้วจนผมโดนเอ็ด ป้าแก้วเดินออกไปจากห้องผมเลยได้แต่มองหน้าเด็กบางคนที่ไม่รู้จักโตอย่างชิงชัง เออ อยากอยู่ดีนักก็อยู่กันในแบบเกลียดขี้หน้ากันนี่ล่ะ ผมปิดประตูใส่เขาอีกรอบของวัน เซ็งๆ ซวยๆ


ก้อกๆ
อีกล่ะ ผมนอนแผ่บนเตียงนอนอย่างเซ็งเมื่อต้องเก็บข้าวของตัวเองกลับที่เดิม รำคาญโว้ยรำคาญคนอีกห้องจริงๆ

“มีอะไร?”อ้าว ไม่ใช่ธารแต่เป็นเอที่มาเคาะ แถมหน้าบอกบุญไม่รับเลย


“กรีดดดดดดดดด”ผมปิดหูทันที อยู่ๆก็เข้ามากรีดใส่หน้าผม บ้าไปแล้ว ธารรีบวิ่งออกมาจากห้องตัวเองคิ้วขมวดเหมือนกับไม่เข้าใจว่าทำไมเอจึงเข้ามากรีดใส่หน้าผม

“อะไรกันนะพี่เอ?”เออ อะไรของมัน แก้วหูผมอือไปหมดล่ะ

“ไหนบอกว่าจะแลกห้องกันไงพี่ดี แล้วนี่อะไรป้าแก้วรู้เรื่องได้ไง รู้เรื่องไม่พอยังจะมาด่าเออีก เพราะพี่ๆๆๆๆ”ผมแคะหูตัวเอง เสียงแหลมเข้ามาในโสตประสาตจนฟังแทบไม่ทัน ส่วนร่างเล็กที่ดิ้นพล่านระบายนั้นก็กระทืบเท้าไม่พอใจอีก

โอ้ย วันนี้นี่มันวันอะไรกันแน่


“พี่ก็รู้ว่าที่ผมอยากย้ายก็เพราะน้องธาร ผมชอบน้องธาร เราก็ตกลงกันแล้วหนิ แล้วทำไมพี่คิดเปลี่ยนใจแบบนี้ล่ะ ทำไม หน้าตัวเมีย เห็นน้องธารหล่อเลยเกิดอยากได้กับตัวเองแล้วสิ”อ้าว อีน้องนี่วอนโดนถีบหน้าล่ะ ผมชักโมโหบ้างเมื่อทนให้น้องมันมารบกวนผมนาน

“ผมว่าพี่เอเข้าใจผิดแล้วล่ะครับ คนที่เป็นคนบอกป้าแก้วคือผมต่างหาก พี่เออย่าลืมสิครับพี่เป็นคนบอกเรื่องนี้กับผมเอง”ธารโพล่งขึ้นก่อนที่ผมจะอ้าปากสวนเอเขา

“ไม่จริง”

“จริงครับ แหละที่ผมต้องทำแบบนี้เพราะที่ผมย้ายมาก็เพื่อจะมาง้อ ขอคืนดีกับพี่ดี เพราะผมอยากให้พี่ดีกลับมาเป็นแฟนผมอีกครั้ง”

‘ก็ยังลืมตัวโทรหาเธอคนเดิม คิดถึงเธออีกครั้ง
เป็นฉัน...คนที่ไม่พบกันนาน
การไม่เห็นเธอนั้นยากเย็น ไม่อาจเป็นเหมือนที่เคยเป็น
ยังเสียใจเหลือเกิน ที่ถอนหายใจเพราะโง่ที่ปล่อยเธอไป’

เสียปรบมือดังสนั่นทั่วห้องโถงเมื่อผมเดินออกมาร้องเพลงเปิดฟลอร์คนแรก ก่อนจะตามมาด้วยดีเลย วันนี้เป็นวันที่เราได้รับเชิญให้มาออกมีตคู่กันครั้งแรก

‘ก็การที่ได้รับสายของเธออีก ทำให้พูดไม่ไหว
ก็เลย...ได้แต่ระงับหัวใจเอาไว้
จากวันนั้นเธอเป็นยังไง ตอนนี้อยู่ที่ใด
ได้แค่คิดข้างใน ได้แต่ร่ำร้องในใจ

ฟังเสียงหัวใจของเธอแค่นี้ก็พอ...’
ผมมองร่างบางที่ออกมาร้องเพลงต่อจากท่อนแรกของผม เราต่างมองหน้ากันและกันแต่ไม่ยิ้มให้กันเลย ชีวิตของเราก่อนหน้าที่จะได้อยู่ด้วยกันช่างเหมือนกันเนื้อเพลง

‘ได้แค่นี้ แค่ปล่อยน้ำตาร่วงลงเบาเบา
ความทรงจำไม่อาจรั้งเราให้เป็นเหมือนดั้งเดิม แม้ใจยังรักเธอ
รู้ว่าสายเกินแก้ ไม่น่าขอให้เราหลังหันปล่อยมือจากกันไป
ขอแค่เพียงบางที ได้ยินเสียงหายใจของเธอนั้นก็ยังดี’

ผมหันไปมองร่างเล็กที่โบกมือให้แฟนๆข้างล่างเวที ที่ไม่คิดจะหันมาสบตาผมสักครั้ง

‘การที่ฉันต้องทนตื่นขึ้นมาโดยไม่เจอะเจอ ไม่รู้จะผ่านวันนี้เช่นไร’
‘ให้ตายลงไป ก็ยังไม่เสียใจมากเท่านี้

พูดให้ฟังไม่ได้ คำเหล่านี้ยังจำข้างใน’
‘ถอนหายใจ เพราะได้แต่ทำตัวโง่เอง’

เราต่างหันมาร้องประสานเสียงเข้ากันด้วยดี ผมอยากยื้อเวลาให้หยุดอยู่เพียงแค่ตรงนี้ ตรงที่เราสบตากัน

‘ได้แค่นี้ แค่ปล่อยน้ำตาร่วงลงเบาเบา
ความทรงจำไม่อาจรั้งเราให้เป็นเหมือนดั้งเดิม แม้ใจยังรักเธอ
รู้ว่าสายเกินแก้ ไม่น่าขอให้เราหลังหันปล่อยมือจากกันไป
ขอแค่เพียงบางที ได้ยินเสียงหายใจของเธอนั้นก็ยังดี’

‘หลายคำที่ยืนยันในใจ พูดให้เธอได้ฟังไม่ไหว เพียงแค่หลอกตัวเองว่าเราไม่เสียใจทั้งที่ปวดร้าว’

‘พอคิดถึงวันที่เรานั้นยังรักกันแล้วอยากเปลี่ยนใจ’

‘ฉันไม่ควรให้เธอจากไป’

‘ได้แค่นี้ แค่ปล่อยน้ำตาร่วงลงเบาเบาความทรงจำไม่อาจรั้งเราให้เป็นเหมือนดั้งเดิม แม้ใจยังรักเธอ
รู้ว่าสายเกินแก้ ไม่น่าขอให้เราหลังหันปล่อยมือจากกันไป’

‘ขอแค่เพียงให้ใจได้ใกล้เธอ หากบางครั้งฉันคิดถึงเธอ
ขอแค่เพียงบางที ได้ยินเสียงหายใจของเธอนั้นก็ยังดี’

เพลงรักแสนเศร้าจบลงไปด้วยดี เสียงปรบมือของเพลงดังขึ้นมาเมื่อเราร้องเพลงจบ พิธีกรแสนสวยตัวเล็กเดินเข้ามาแปะๆๆ “ร้องเพราะมากๆเลยค่ะพี่ดีเลย น้องธาร”

“ครับ ขอบคุณครับ”เราสองคนเดินมายืนเคียงข้างกัน เมื่อพิธีกรสาวขยับเข้ามา เสียงกรีดของแฟนๆดังขึ้น ขอบคุณมากๆจริงๆที่รู้จักและชื่นชอบพวกเรา

“เอาล่ะค่ะ ก่อนอื่นเลยช่วยแนะนำตัวให้แฟนๆรู้จักกันหน่อยนะคะ เผื่อใครยังไม่รู้จักค่ะ”

“รู้จักแล้วค้า!!”เสียงแฟนๆแทรกมาเมื่อพิธีกรสาวพูดไม่ทันจบ ทั้งผม ทั้งคนข้างกายและพิธีกรต่างก็ยิ้ม

“อูย สงสัยจะรู้จักกันดีเลยนะคะ ฮ่าๆ”ทุกคนต่างยิ้มกัน เราสองคนเลยหันมามองหน้ากัน ผมยิ้มให้ดีเลย เขาเหมือนจะเผลอยิ้มแต่ก็หุบยิ้มเมื่อนึกขึ้นได้ว่า ยังไม่ให้อภัยผมอีก

นับจากวันที่ผมบอกตอกหน้าพี่เอไปว่า ที่ผมมาที่นี่ก็เพื่อมาของ้อ คืนดีกับดีเลย พี่เอก็เหมือนจะคอยตามมาวุ่นวายกับเรามากขึ้นโดยให้เหตุผลว่า ตัวเองยังมีสิทธิ์เพราะผมกับดีเลยยังไม่ได้เป็นแฟนกันจริงๆจังๆ
ให้ตาย ผมโคตรรำคาญพี่เอมาก ก็รู้ทั้งรู้ว่าปัญหาของผมกับการง้อดีเลยก็หนักหนาอยู่แล้ว แต่พี่เอก็ยังจะพาตัวเองมาเป็นปัญหาให้ผมอีกแถมเมื่อวานเราก็ผิดใจกับเรื่องของพี่เออีก เพราะพี่เอขอเข้ามานอนห้องเราโดยให้เหตุผลโง่ๆว่า อยู่ห้องตัวเองแอร์ร้อน แต่ห้องผมแอร์เย็น ก็ถ้าทำได้ผมเปลี่ยนแอร์ให้พี่แกเลยอ่ะ และเพราะพี่เอมาวุ่นวายร่างบางข้างกายเลยยิ่งไม่พอใจผมและก็ยังไม่ให้โอกาสอะไรผมอีก

“ผมดีเลยครับ จากโครงการคู่จิ้น”เสียงใสแนะนำตัว ผมเลยขอแนะนำตัวบ้างเมื่อเสียงกรีดหยุดลง

“ครับ ผมธาร มนุษย์หล่อเสียงดีจากโครงการคู่จิ้นกับดีครับ”เสียงกรีดหนักยิ่งกว่าเดิม

“จริงๆใช่ไหมค่ะที่พี่ธารกับพี่ดีเลยเคยเป็นแฟนกัน?”คำถามหนึ่งจู่โจม ผมเผลอยิ้มกว้างแต่คนข้างกายหันมามองผมไม่ชอบใจ พิธีกรสาวเองก็เหมือนจะตกใจที่ยังไม่ได้เชิญพวกเรานั่งเลย แฟนๆก็ถามขึ้นมาแล้ว เมื่อพิธีกรสาวพายมือให้พวกเรานั่ง เราสองคนเลยนั่งลงบนเก้าอี้กัน

“ครับ”ผมรีบบอก

“ไม่ใช่ครับ ไม่ใช่แฟน แค่ลองคบดูใจนะครับไม่ถึง5เดือน ก็เลิกครับ”คนข้างกายรีบแย้ง บอกซะหมดเปลือกเลย

“โอะโอ แล้วอย่างนี้ใครบอกเลิกใครก่อนค่ะ?”เหมือนคำถามนี้จะเลือกสายตาจากทุกคน

“เขาครับ”ผมยิ้มเมื่อร่างบางชี้มาที่ผม โอเค ผมเคยผิดเพราะเลือกที่จะเลิกกับร่างบาง เคยเป็นกันไหมครับ ความสับสนที่แบบ ไม่แน่ใจว่า เราจะรักกันจริงๆหรือเปล่า กับอาการหมดรักนะครับ ตอนนั้นผมคิดว่าผมหมดรักร่างบางแล้วเลยเลือกที่จะบอกเลิก แต่พอเอาเข้าจริงๆสามเดือนที่ห่างกันมันทำให้ผมรู้ว่า ผมไม่ได้หมดรักร่างบาง ผมก็แค่กลัวว่าเราจะรักกันตลอดไปได้หรอ ก็ความรักของเราเกิดจาการที่ผมชอบร่างบางแล้วตามจีบ พอร่างบบางใจตรงกันเลยรู้สึกแปลกๆ เหมือนเด็กที่ไม่รู้จะทำอะไรต่อดีนะครับ ไม่รู้สิ บางทีผมก็โง่ที่เผลอทำอะไรโดยไม่คิดแบบนั้น ดูตอนนี้สิครับ อยากจะขอคืนดีแต่กลับมีมารอย่างพี่เอมาคอยขัดขวางอีก แล้วอย่างนี้เมื่อไรร่างบางจะให้โอกาสผม

“ครับ อย่างที่ดีบอกแต่ตอนนี้ผมกำลังตามง้อคืนดี แต่เขาก็ยังไม่ให้อภัยผมเลย”ผมตีหน้าเศร้าเรียกคะแนนสงสารจากแฟนๆ ร่างบางหันมามองหน้าผมเคืองๆ พิธีกรสาวรีบจู่โจมคำถามทันที

“ก็แล้วพี่เลยทำไมไม่ให้อภัยน้องธารอีกล่ะค่ะ น้องธารออกจะหล่อขนาดนี้ เป็นมิ้มล่ะก็ยอมใจอ่อนตั้งแต่หน้าประตูแล้ว”ผมขำกับมุกของพิธีกรสาว นั้นสิเนอะ ไม่รู้ทำไมถึงได้ใจแข็งนัก

“นั้นสิ ให้อภัยธารนะที่ธารเคยบอกเลิกเพราะความโง่นะ เราคืนดีกันนะ?”ผมจ่อไมค์หันมาถามร่างบางข้างกายบ้าง เรียกเสียงกรี้ดจากแฟนๆดังสนั่นจนแสบแก้วหู

“...”ร่างบางเพียงยิ้มแหย่ให้ แต่ก็ไม่ตอบอะไรกลับมา แปลกดีที่ผมไม่ได้รู้สึกว่ากังวลอะไรแล้ว หวังว่าสักวันร่างบางจะให้โอกาสผมแก้ตัว

“อ้อ ใช่ค่ะ ดูเหมือนน้องธารบอกทางทีมงานใช่ไหมค่ะว่ามีเซอร์ไพรส์ให้พี่ดีเลยด้วย ว่าแต่เซอร์ไพรส์นั้นคืออะไรหรือค่ะ?”หลังพิธีกรสาวพูดจบ ดีเลยหันมามองหน้าผมอย่างแปลกใจ โอ้ยน่ารักจัง อยากหยิกแก้มเนียนจริงๆ

“ครับ ผมเตรียมไว้แต่ไม่รู้ว่าคนแถวนี้จะชอบหรือเปล่า? แต่ตามสคริปนี้จะต้องเป็นหลังจะจบงานนะครับ?”ผมแซวพิธีกรสาว บอกแบบนี้คนข้างกายก็ลุ้นแย่สิ ฮ่าๆ

“อุปส์ ลืมค่ะ เอาเป็นว่าพี่ดีเลยค่ะ รอลุ้นเซอร์ไพรส์ของน้องธารได้เลยค่ะ”แหม ช่างยุแหย่เหลือเกิน ก็ดูหน้าดีเลยสิครับมีความอยากรู้มาก แฟนๆเองก็ลุ้นตามแต่ขอเก็บไว้เซอร์ไพรส์ก่อนจบดีกว่า และก่อนจะวุ่นวายไปมากกว่านี้พิธีกรสาวเลยเริ่มการเข้าสู่งานมีตกันสักที โดยเรามีเกมให้เล่นกันโดยให้โอกาสแฟนๆได้ขึ้นมาเล่นเกมกับพวกเราด้วย เล่นไปมาสี่เกมเรียกได้ว่าทุกคนสนุก มีความสุข และได้ของรางวัลกลับไปเยอะแยะ จนถึงคิวการเซอร์ไพรส์ของผมที่มีไว้เพื่อร่างบาง ภายในห้องโถงมืดสนิทเมื่อการเซอร์ไพรส์ของผมเกิดขึ้น ผมมองแต่ร่างบางภายในความมืด

‘เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ไหมเธอ ยังรอเธอเสมอทุกครั้งที่หายใจ ไม่อยากมีชีวิตอ้างว้างอีกต่อไป ก็มันทนไม่ไหวจริงๆเพราะหัวใจรักแค่เพียงเธอ ก็มันทนไม่ไหวจริงๆเมื่อหัวใจรักเธอคนเดียว’ภาพดีเลยที่ผมแอบถ่ายมามากมายปรากฏบนผนังเมื่อโปรแจ็ตเตอร์ฉาย ผมยืนมองร่างบางจากตรงข้าม เห็นเขาแปลกใจไม่น้อยที่ผมเก็บภาพเขายามเผลอได้ ไม่ใช่แค่เพียงตอนที่ผมย้ายเข้ามาอยู่ห้องเดียวกับเขา แต่เป็นช่วงวันเวลาวินาทีแรกที่ผมเจอเขาต่างหาก

ผมยิ้มให้ตัวเองเมื่อเห็นร่างบางของคนตรงหน้าวิ่งเข้าไปช่วยหมาน้อยที่มอมแมมจะโดดถนน แต่เพราะมัวแต่ดูหมาเลยทำให้เขาไม่ทันสังเกตว่ามีรถกำลังขับตรงมาด้วย ผมเลยต้องวิ่งเข้าไปช่วยเขา ผมวันนั้นเพื่อนผมถ่ายไว้ได้ทัน ผมเลยขอเก็บไว้ จากนั้นก็เริ่มตามจีบเขาจนเราได้คบกัน ผมไม่ค่อยได้เล่นเฟสบุ้ค ทวิตเตอร์เท่าไร แต่ผมถนัดเล่นอินสตาแกรมมากกว่า เพราะฉะนั้นผมเลยมีแอ็คเค้าว์หนึ่งเพื่อเก็บรูปของร่างบางโดยเฉพาะ มันมีมากกว่าสามร้อยกว่ารูป ผมเองก็ยังคิดเลยว่ามันมีมากกว่ารูปตัวเองอีก ผมคงบ้า แต่ตอนนั้นจนถึงตอนนี้ผมตั้งใจจะเก็บรวบรวมภาพความทรงจำของร่างบางตลอดไป จะว่าไปแล้วก็คงจะเป็นเหมือนพวกแฟนบอย แฟนเกิร์ล หรือบอทนั้นแหละครับที่มีรูปของคนที่ชื่นชอบเก็บไว้ เพียงแต่ผมเก็บรูปภาพของแฟนตัวเองไว้แค่นั้น ดีเลยกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ คงซึ้งแน่เลย ผมหวังอย่างนั้นเพราะผมอยากคืนดีกับร่างบางจริงๆ อยากจับมือ อยากกอด อยากหัวเราะ อยากร้องไห้ไปด้วยกัน เมื่อเพลงที่พี่ๆสต้าฟเปิดพร้อมกับภาพที่ผมอยากจะเซอร์ไพรส์นั้นจบลง สปอร์ตไลฟ์ดิ่งตรงมายังเราสองคน

“ดีครับ”แอบเขินเหมือนกันนะครับเนี้ย ผมคงจะบ้าตายแน่ ถ้าการง้อกลางคนมากมายไม่ประสบผลสำเร็จนะครับ

“ผมนะ อาจไม่ได้ดีแสนดีมาก ผมผิดผมรู้ แต่ช่วยยกโทษให้หน่อยได้ไหมครับ ผมรู้ตัวเองแล้วว่า ผมรักดีจริงๆ เราเป็นแฟนกันใหม่ได้ไหมครับ คราวนี้สัญญาเลยว่าจะไม่บอกเลิกอีกเว้นเสียแต่ว่าดีจะหมดรักผมแล้ว”ผมลุ้นใจตุบตับๆ ภายในห้องโถงเงียบกริบเนิ่นนานกว่าร่างบางจะเดินเข้ามาหาผม

“พูดอีกครั้งได้ไหม อยากฟัง?”ผมขมวดคิ้วไม่เข้าใจ

“ที่บอกว่ารักดี ที่บอกว่าอยากเป็นแฟนใหม่นะ พูดอีกครั้งนะอยากมั่นใจ!”อ้อ ผมถึงกับโล่งใจ หรือนี่คือสิ่งที่ทำให้ร่างบางไม่แน่ใจที่จะยอมกลับมาเปิดใจให้ผมอีกครั้ง ผมหยิบแหวนคู่ที่เตรียมมาแล้วนั่งคุกเข่าขอโทษร่างบางต่อหน้าทุกคน เสียงกรีดกร้าดดังขึ้นมา จนผมแอบเขินเอง

“ผมรักดีนะ เรากลับมารักกันใหม่นะ”

“อ่ะนี่ ของขวัญครบรอบ 5 เดือนที่ตั้งใจจะให้วันนั้นนะ”หลังจบมีต เราสองคนคืนดีกันเรียบร้อย ร่างบางยอมให้อภัยผมและยอมรับแหวนคู่ของขวัญชิ้นแรกที่เป็นสิ่งเริ่มต้นใหม่ของรักเรา ผมมองข้อความในโพสอิทแล้วกดไอจีเข้าไป สิ่งที่ปรากฎทำให้ผมแอบตกใจ

“นี่ดีก็..”

“อื้ม แต่ไม่คิดว่าเราจะใจตรงกัน”ผมกอดร่างบางไว้ นั้นสินะมันบังเอิญเกินไปแล้ว นี่เราใจตรงกันขนาดนี้เลยหรอ”

“ก็ธารชอบเล่นแต่ไอจี ดีเลยอยากมีรูปเผลอของธารไว้เก็บเป็นที่ระลึกนะ ตอนแรกกะจะเซอร์ไพรส์แต่วันนั้นเจอเซอร์ไพรส์ใหญ่กว่าอีก ดีนะที่ไม่เผลอลบ”ร่างบางซบอกผมบอกสิ่งที่อยู่ในใจมาหมด

“ขอโทษนะ ที่ผมทำอะไรไม่คิดแบบนั้น”ผมรู้สึกผิดแล้วจริงๆ วันนี้ได้ร่างบางกลับมาก็ดีใจมากด้วย

“อื้ม ผ่านมาแล้วหนิ อีกอย่างก็เชื่อด้วยว่า ยังไงเราก็ต้องกลับมาคืนดีกันแน่เลยไม่ลบสักที”

“หื้ม แล้วรู้ได้ไง?”

“ก็เราใจตรงกันไง แล้วเราก็รักกันมากด้วย”ผมเบิกตากว้างตกใจที่ไม่ใช่แค่คำพูดที่จู่โจม ปากสีหวานเองก็จู่โจมจูบผมก่อนด้วย ร้ายไม่เบาเลยคนนี้

กรี้ดดดดดดดดดดดดดดดด

“พี่ดี น้องธาร นี่มันอะไรกันนะ?”เสียงกรีดร้องหน้าประตูดังขึ้นเมื่อพี่เอเปิดประตูมาเห็นเราสองคนมอบความรักต่อกัน ทั้งผมและร่างบางลุกขึ้นจากกันพร้อมมองร่างเล็กของพี่เอ

“ก็จะอะไรกันอีกล่ะเอ ในเมื่อพี่กับธารตกลงเป็นแฟนกันแล้ว มากกว่านี้ก็ย่อมได้ จริงไหมครับธาร”ผมแอบพอใจที่ร่างบางลูบไล้แผ่นอกผม เชื่อเถอะว่าดีเลยกำลังจะโชว์แหวนให้พี่เอรู้ว่าเราตกลงคบกันจริงๆ เล่นใหญ่ขนาดนี้ผมขอเล่นบ้างเถอะ รำคาญอีพี่เอมานานล่ะ

“ครับ มากกว่านี้ก็เคยมาแล้ว”ผมบีบแก้มก้นงอน เชยคางมนพร้อมบดขยี้ปากหวานอย่างแสนคิดถึง พี่เอควรรู้สักทีนะว่าไม่ว่าจะทำอะไรหรือก่อกวนด้วยวิธีไหนก็ไม่สามารถพรากเราสองคนได้

“กรีดดดดดดดดด ไม่จริงๆ”วุ้ย นี่แม่พี่แกเป็นนกแก้วหรือไง หูผมจะเสื่อมสัมผัสหมดล่ะดีเลยออกห่างจากผมแล้วหยิบเอาเข้าของของพี่เอโยนใส่หน้า น่ากลัวแหะ

“จริง อ้อ น้องเอควรรู้ไว้อย่างหนึ่งนะครับว่า ก่อนจะอยากได้ผู้ชายเขา ดูให้แน่ใจก่อนนะว่าเจ้าของเขามีหรือยัง เพราะสำหรับผู้ชายคนนี้พี่เป็นเจ้าของแล้ว และเจ้าของอย่างพี่ก็แรงใช่ย่อยครับ เชิญเอาหมอนผ้าห่มน้องออกไปจากห้องเราด้วยครับ ชิ่วๆ”


กรีดดดดดดดดดดดดดดดดดดด พี่เอชักหน้าตึงตังหยิบเอาข้าวของของตัวเองกลับห้องไป ผมอยากจะขำแต่กลัวโดนเล่นงานเป็นรายต่อไปเลยตีขรึมไว้ก่อน

“เอาน่า ผมไม่มองใครหรอกนะ?”ผมเดินเข้าไปกอดร่างบางไว้ให้คำสัญญา ผมไม่มองใครแน่แต่คนอื่นสิชอบมองผม อยากเป็นเจ้าของผมตลอด เห้อคนหล่อเซ็ง

“เออ ก็ลองมองสิ คราวนี้เลิกแล้วเลิกเลย”สะดุ้งครับ ร่างบางยังหงุดหงิดเรื่องพี่เออีก ก็คงต้องทำใจเนอะ มีแฟนหล่อและหล่อขึ้นมากกว่าเหมือนก่อนก็คงต้องมีหึง มีหวงครับ ผมก้มลงไปสูดดมซอกคอเรียว อ่า คิดถึงกลิ่นหอมเย้ายวนนี่จริงๆ ผมค่อยๆพาร่างบางมายังโซฟาตัวเดิมเมื่อกดล็อกประตูเรียบร้อย

“ห่างไปเกือบสามเดือน คิดถึงแทบแย่”ผมพูดเย้าเมื่อเริ่มไล้ลงมาเนื้อสาปเสื้อ แต่แล้วผมถึงกับจุกเมื่อแผ่นหลังพิงผนักโซฟา ร่างบางของพี่ดีเลยแกะกระดุมเสื้อออกแล้วถอดเสื้อทิ้งเมื่อกลายเป็นฝ่ายขึ้นคร่อมผมแทน

“ใช่ คิดถึง คิดถึงมากด้วย คอยดูเถอะคืนนี้ดีจะทำให้ธารไม่หลับไม่นอนเลย”อ่าห้ะ ยอมเมียเลยครับ เชิญเมียบัญชารักได้เลย ผมยอมรับคำบัญชา


--- ^^ ---

[ืniyataan]

รักเรา..ไม่เก่าเลย #เพลงบอกอายุ

[ไอจัง]

รักเรา..ไม่เก่าเลย #เพลงบอกอายุ

55555  หนุไม่ทันเพลงนี้ค่าาาพี่มิน

[cchompoo]

 

[aoihimeko]

น่ารักดีเน้อ

[otakuians]

น น น น่ารักทุกคู่เลย