♀ บทที่ 16♀
ในที่สุด เดทโรแมนติกของศรันย์กับเรียวก็ลงเอยที่ร้านอาหารกุ้งเผาแถบชานเมือง และนายตำรวจหนุ่มก็ยังคงสวมชุดเดิมโดยไม่ยอมกลับบ้านไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าใหม่ตามที่ศรันย์เซ้าซี้
ศรันย์มองคนที่อยู่ตรงหน้าอย่างขัดใจ พอพนักงานนำอาหารมาเสิร์ฟที่โต๊ะ เรียวก็ก้มหน้าก้มตารับประทานอาหารโดยไม่พูดไม่จา ศรันย์จึงพูดขึ้นว่า
"เดี๋ยวก็ติดคอหรอก ชักจะกินเหมือนหมวดลูกชิ้นเข้าไปทุกที หายใจหายคอบ้างก็ได้นะครับคุณหมวด จะหิวอะไรนักหนา คนแย่งกินก็ไม่มี"
"คุณก็กินเสียสิ นั่งหน้าบึ้งอยู่ได้" เรียวพูด
"จะไม่ให้หน้าบึ้งได้ยังไง ดูสิ เดทโรแมนติก" ศรันย์หันไปมองรอบๆ
"จะให้ผมใส่สูททักซิโด้หรือไง"
"บอกว่าไปโรงแรมรีเวียร่าแกรนด์ก็ไม่เอา ร้านอาหารชั้นบนสุด ดินเนอร์ใต้แสงเทียน ดาวระยิบระยับเต็มท้องฟ้า บรรยากาศหรูโรแมนติก ต่างจากที่นี่ราวฟ้ากับดิน"
"ขี้เกียจขึ้นลิฟท์" เรียวยักไหล่ "แล้วชุดแบบนี้เขาคงไม่ให้เข้าหรอก อีกอย่าง ร้านนี้อร่อย ผมชอบ ไม่แพงด้วย"
"แพงผมก็ไม่สน เพื่อคุณหมวดผมทำได้ทุกอย่าง"
"ชักจะเลี่ยนไปนะคุณศรันย์"
"จริงๆ นะหมวดเรียว ผมทำได้ทุกอย่างจริงๆ"
"เชื่อ" เรียวพูดสั้นๆ พยักหน้า "เจ้าเล่ห์แสนกลอย่างคุณ ทำได้ทุกอย่างจริงๆ นั่นล่ะ"
"อย่ามองผมแบบนั้นสิ ถ้าผมไม่คิดจะจริงจังกับคุณหมวด ผมจะมาไกลถึงขนาดนี้หรือ โดนคุณแกล้งไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง โดนข่มขู่สารพัด ผมก็ยังอดทน" ศรันย์ทำตาหน้าสงสาร
"คุณก็พูดเกินไป นี่ไงที่บอกว่าเจ้าเล่ห์ ดูตาคุณก็รู้ มันแฝงอะไรเยอะแยะมากมาย ไว้ใจไม่ค่อยจะได้"
"ถ้ายังงั้นลองบอกสิ ว่าตาของผมมันกำลังสื่ออะไรอยู่ คุณเป็นตำรวจก็ต้องเชี่ยวชาญในการจับผิดคน สอบสวนผู้ต้องหามาก็เยอะ มองตาผมสิ แล้วบอกหน่อยว่าผมกำลังรู้สึกยังไง" ศรันย์ยื่นหน้าเข้ามาใกล้
"ดาราตุ๊กตาทอง" เรียวพูดยิ้ม
"ทำเป็นเล่นอีกแล้ว" ศรันย์หน้างอ
"ก็ได้ งั้นดูใหม่" เรียวหัวเราะเบาๆ "งั้นคุณตาแบบเมื่อกี้อีกทีสิ จะได้บอกว่ามันเหมือนเดิมหรือเปล่า"
"หมวดเรียว ผมชอบคุณ แล้วคุณหมวดชอบผมบ้างไหม" ศรันย์พูดเบาๆ มองตาคนที่นั่งอยู่ตรงหน้าอย่างรอคำตอบ
เรียวมองตาของศรันย์ นิ่งไปครู่หนึ่งแล้วพยักหน้าช้าๆ ศรันย์ยิ้มอย่างพอใจ
"ว่าไงครับ" ศรันย์อยากได้ยินอีกฝ่ายตอบออกมาเป็นคำพูด
"ถ้าไม่ชอบแล้วจะยอมมากินข้าวด้วยหรือ"
"ไม่รู้สิ นึกว่าชอบของฟรี" ศรันย์หัวเราะเบาๆ เอื้อมมือไปกุมมืออีกฝ่าย แต่เรียวรีบดึงมือออก
"อย่ารุ่มร่ามสิ นี่ร้านอาหารนะ ทำอะไรประเจิดประเจ้อ" เรียวหันซ้ายหันขวา
"แค่นี้เอง" ศรันย์อุทาน "มีใครสนใจเราที่ไหนเล่า นี่มันสมัยไหนแล้ว ผู้ชายจับมือกันไม่ใช่เรื่องแปลกประหลาดเลยนะครับคุณหมวด"
"เมื่อไหร่จะเลิกเรียกผมว่าคุณหมวดซะที" เรียวก้มหน้าทานอาหารต่อ
"จะให้ผมเรียกน้องเรียวอย่างนั้นหรือ" ศรันย์หัวเราะ
"อย่านะ" เรียวเงยหน้าขึ้นมาทันที ทำตาเข้ม "โดยเฉพาะอย่างยิ่ง อย่าไปเรียกที่ สน. ให้ใครได้ยิน ไม่งั้นโดน"
"ใช้ความรุนแรงอีกแล้ว"
"ผมก็เป็นของผมแบบนี้ล่ะ จะชอบก็ชอบ ถ้าไม่ชอบผมจะได้ไปชอบคนใหม่" เรียวยักไหล่
"แต่ถ้าคุณหมวดชอบความรุนแรงผมก็ยอมนะ แต่อย่าหนักนักก็แล้วกัน มันเจ็บ แต่ถ้าจะไปชอบคนอื่นผมไม่ยอมเด็ดขาด โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ผู้กองธาม" ศรันย์ทำเสียงออดอ้อน
"ผู้กองธามกับผมไม่มีอะไรกัน"
"ก็ในอดีต..." ศรันย์แย้ง
"อดีตก็อดีต" เรียวยักไหล่
"แสดงว่าปัจจุบันสำคัญกว่าใช่ไหม" ศรันย์ยิ้มกว้าง
"อนาคตด้วย หรือคุณคิดว่าอนาคตไม่สำคัญ"
"สำคัญสิครับ ถ้าเราทำปัจจุบันให้ดี อนาคตก็จะดี เพราะฉะนั้น เพื่ออนาคตของเรา ทานข้าวเสร็จแล้ว เราไปนั่งดื่มอะไรชิลด์ๆ ที่ริมทะเลดีไหม บรรยากาศดีๆ โรแมนติก" ศรันย์ทำตาฝันเฟื่อง
"คุณนี่เอะอะก็โรแมนติก แล้วจะบ้าหรือ ไปหาอะไรดื่มริมทะเลเอาค่ำมืดป่านนี้"
"ก็เพราะมันค่ำมืดนะสิครับถึงโรแมนติก แล้วทะเลก็ไม่ได้จะใกลเท่าไหร่ ชั่วโมงนิดๆ ก็ถึง ผมเป็นคนขับรถเอง นะครับ คืนนี้ผมขอนะ" ศรันย์ทำหน้าอ้อน
"คุณศรันย์ ผมไม่ใช่คนโรแมนติกหรอกนะ จะมาคาดหวังทำอะไรแบบกุ๊กกิ๊กกับผมไม่ได้หรอกนะ ผมทำไม่เป็น"
"คุณหมวดไม่ต้องทำ อยู่เฉยๆ ผมทำเอง" ศรันย์อมยิ้ม
"ทะลึ่ง" เรียวกระแทกเสียง
"รีบกินสิ จะได้รีบไป" ศรันย์ชี้นิ้วที่จานอาหารบนโต๊ะ
"พรุ่งนี้ก็ต้องทำงาน ถ้าไปก็กลับดึก" เรียวตักอาหารเข้าปาก เคี้ยวช้าๆ แล้วถามขึ้นว่า "บ้านคุณมีสระว่ายน้ำไหม"
"ไม่มี แต่มีจากุซซี่" ศรันย์แทบจะกลั้นหายใจ รอฟังว่าเรียวจะพูดอะไรต่อด้วยความตื่นเต้น
"บ้านหมวดลูกชิ้นมี"
"หมายความว่ายังไง" ศรันย์เลิกคิ้ว
"ไปว่ายน้ำที่บ้านหมวดลูกชิ้นดีกว่า ซื้อเบียร์ไปด้วย ว่ายน้ำเล่นแล้วก็นั่งดื่มเบียร์กัน"
"กับหมวดชินด้วยนะหรือ ไม่เอานะ อีกแล้วหรือเนี่ย นี่คุณสองคนจะห่างกันหน่อยไม่ได้หรือไง" ศรันญ์ครวญราวจะขาดใจตาย
"แปลกตรงไหน" เรียวเลิกคิ้ว
"จะโรแมนติกซักนิ๊ดนึงได้ไหม" ศรันย์ลากเสียงสูง ยกนิ้วก้อยขึ้นมาแสดงท่าประกอบตามคำพูด
"ไปบ้านหมวดชิน ก็ไม่ได้หมายความว่าหมวดชินจะมาว่ายน้ำด้วย เขาก็อยู่ในห้องนอนเขาบนบ้านโน่น"
"ไปบ้านผมดีกว่า แช่จากุซซี่ให้มันนวดตัว" ศรันย์เสนอทางเลือก
"มันเล็ก นั่งเบียดกัน อึดอัด"
"ก็นั่นล่ะ เหตุผลของจากุซซี่"
"งั้นก็ได้" เรียวพยักหน้า ศรันย์ยิ้มกว้างทันที แต่ก็ต้องรีบหุบยิ้มเมื่อได้ยินประโยคถัดมา "แต่ห้ามมาถูกเนื้อตัวผมนะ มันทำให้หงุดหงิด ผมไม่ชอบที่แคบๆ
เอาวะ ห้ามไม่ให้ถูกเนื้อต้องตัวก็ห้ามไป ยังไงก็ต้องหาวิธีให้ได้กอดกับจูบจนได้ล่ะ
♀♀
เมื่อลงจากรถ เรียวก็หันไปมองรอบๆ บ้านชั้นเดียวดีไซน์ทันสมัยของศรันย์ตั้งอยู่บนพื้นที่กว่าสามร้อยตารางวา มีสนามหญ้ากว้างหน้าบ้าน ปลูกไม้ดอกไม้ประดับสวยงาม ศรันย์บอกว่าอาศัยอยู่คนเดียว แม่บ้านมาทำงานแบบไปกลับ ส่วนคนสวนมาทำงานอาทิตย์ละสองครั้ง
"อยู่คนเดียว ทำไมบ้านหลังใหญ่เบ้อเริ่ม" เรียวแหงนหน้ามอง "บ้านชั้นเดียวสูงเหมือนบ้านสองชั้น"
"เพื่ออนาคตครับ" ศรันย์ตอบยิ้มๆ เปิดประตูผายมือเชิญให้เรียวเดินเข้าไปก่อน "เผื่อมีใครอยากจะมาอยู่ด้วย"
"บ้านก็สวยดี แต่เจ้าของบ้านคงอยู่แต่นอกบ้าน ร่อนไปร่อนมา"
"มองผมในด้านดีหน่อยสิคุณหมวด" ศรันย์ทำหน้าง้ำ "บอกแล้วไงว่าเพื่ออนาคต ผมก็คงร่อนไปร่อนมาตลอดไปไม่ได้หรอก อายุมากขึ้นก็ต้องหยุดเที่ยว อยู่บ้านมากขึ้นสิครับ"
"คุณอายุจะสี่สิบหรือยัง" เรียวถาม
"จะบ้าหรือคุณหมวด ถามอะไรน่าเกลียดจริงๆ เลย ดูหน้าตาผมหน่อยสิ" ศรันย์โวย ชี้นิ้วเข้าที่ใบหน้าตัวเอง "จะว่าไป ผมว่าเราก็คงอายุไม่ห่างกันเท่าไหร่นักหรอก"
"เก้าปี" เรียวพูดขึ้นแต่ชูนิ้วทั้งสิบขึ้นมา "ผมเช็คประวัติคุณหมดแล้ว ห่างกันเก้าปีนีก็ไม่ใช่น้อยเหมือนกันนะ"
"แค่เก้าปีเอง" ศรันย์ค้อนเล็กน้อย เดินไปหยิบขวดเหล้าออกมาวางบนเคาท์เตอร์บาร์เครื่องดื่ม แต่เรียวบอกว่าไม่ดื่มเหล้า ขอแค่เบียร์ก็พอ ศรันย์บอกว่าไม่มีเบียร์ เรียวจึงบ่นว่าน่าจะซื้อมาด้วย
"หรือไม่คุณก็ออกไปซื้อมาซักแพคนึง" เรียวพูด
"โธ่ คุณหมวด มาจนถึงบ้านแล้วยังจะให้ผมออกไปซื้อเบียร์อีกหรือ มีอะไรก็ดื่มอันนั้นสิ อย่าเรื่องมากนักเลย เครื่องดื่มไม่สำคัญเท่าไหร่หรอก มันขึ้นอยู่กับว่าเราดื่มกับใครต่างหากเล่า"
"ถ้าเป็นผู้กองธาม ผมแน่ใจว่าเขาต้องรีบออกไปซื้อเบียร์ให้ผมแน่ๆ" เรียวจงใจแกล้งพูดให้ศรันย์ออกอาการ
"ก็ได้ จะไปซื้อให้ก็ได้" ศรันย์ทำตาประหลับประเหลือก กระแทกเสียงเล็กน้อย ถอนหายใจเฮือกใหญ่ เรียวหัวเราะขำ ศรันย์จึงพูดต่อว่า "สนุกนักนะที่แกล้งผม นี่คิดว่าแกล้งด้วยคำพูดก็ยังดีใช่ไหม"
"ล้อเล่นนิดเดียว ทำหน้าตาออกงิ้วออกลิเกไปได้"
"ล้ออะไรไม่ล้อ เอาผู้กองธามมาขู่ทำให้ใจเสีย" ศรันย์ทำหน้าง้ำ
"ผมไม่ดื่มเหล้า คุณมีน้ำอัดลมไหม เอาแค่น้ำอัดลมก็พอ"
"ไม่มี"
"อะไรกัน ชวนคนมาดื่มที่บ้านแต่ไม่มีของที่เขาอยากดื่ม" เรียวโวยวาย
"ผมชวนไปดื่มริมทะเลต่างหาก แต่คุณจะมาบ้านเอง แล้วตอนที่ออกจากร้านอาหารก็ลืมเรื่องเบียร์ไปเลย แต่เหล้าผมก็ไม่ธรรมดานะครับคุณหมวด หรือจะเอาไวน์ก็ได้"
"พอแล้ว เอาน้ำเปล่าก็แล้วกัน" เรียวโบกมือ ลุกขึ้น เดินออกไปยังระเบียงกว้างของห้องนั่งเล่น ไม่นานศรันย์ก็เดินตามออกมา ยื่นแก้วน้ำให้แล้วกระซิบเบาๆ ว่า
"จากุซซี่อยู่ตรงโน้น" ศรันย์บุ้ยปากไปยังพุ่มไม้ทางด้านขวาของระเบียง "บรรยากาศดีมากเลยนะคุณหมวด ผมให้คนจัดสวนอย่างสวยเลยทีเดียวล่ะ ไปเลยไหม"
"ผมไม่อยากลงน้ำแล้วล่ะ กลัวเป็นหวัด" เรียวส่ายหน้า
"ได้ไงเนี่ย อุตส่าห์มาถึงที่" ศรันย์ทำหน้าผิดหวัง "แช่น้ำให้เย็นกายสบายใจหน่อยสิครับ ผมจะถูหลังให้นะ มีจากุซซี่นวดตัวให้ สบายกว่านี้ไม่มีอีกแล้วนะครับ"
"ดูคุณอยากลงน้ำจังเลยนะ"
"อยากครับ" ศรันย์พยักหน้า "อยากมากๆ เลย นะครับคุณหมวด แช่ซักหน่อย ผมจะไปเปิดน้ำเตรียมไว้นะ จุดเทียนหอม เปิดเพลงเบาๆ ไปนอนคุยกันในอ่าง"
"กางเกงว่ายน้ำ" เรียวเลิกคิ้ว
"ถ้าคุณหมวดอาย นุ่งบ๊อกเซอร์ลงก็ได้ คุณหมวดไปนั่งคอยข้างจากุซซี่นะ ผมจะไปหยิบผ้าเช็ดตัวกับอุปกรณ์"
"อุปกรณ์อะไร" เรียวหรี่ตามอง
"ก็...เอ่อ...อุปกรณ์สำหรับแช่จากุซซี่นะสิครับ" ศรันย์ตอบ ดึงแขนเรียวให้เดินตามเข้าไปในสวนหย่อมที่จัดไว้อย่างสวยงาม มีศาลาทรงบาหลีอยู่ตรงกลาง อ่างจากุซซี่ขนาดใหญ่ตั้งอยู่ทางด้านขวา ส่วนด้านซ้ายเป็นสระว่ายน้ำขนาดเล็ก
"ไหนบอกว่าไม่มีสระว่ายน้ำ" เรียวท้วงเสียงเข้ม
"มันไม่ใช่สระว่ายน้ำ เขาเรียกว่าพลันช์พูล สระแช่น้ำ ไม่ได้มีให้ว่ายน้ำ แค่ให้กระโดดลงไปแช่น้ำเย็นๆ" ศรันย์อธิบาย
"งั้นผมจะลงพลันช์พูล คุณก็ไปแช่จากุซซี่"
"ได้ไงล่ะคุณหมวด แช่ด้วยกันสิ ถ้ากลัวว่าผมจะแต๊ะอั๋ง ผมขอรับรองว่าจะเก็บไม้เก็บมืออย่างดี ไม่ฉวยโอกาสเด็ดขาด"
"เชื่อตายล่ะ ดูตาคุณก็รู้" เรียวชี้นิ้วใส่หน้าของศรันย์
"จริงๆ นะครับ ถ้าคุณหมวดไม่ชอบ ผมจะไม่ฝืนใจ" ศรันย์ยิ้มบางๆ บอกให้เรียวนั่งรอ ส่วนตัวเองเดินเข้าไปในบ้านเพื่อหยิบผ้าเช็ดตัวและสิ่งของอื่นๆ
♀♀
สองหนุ่มนั่งแช่อยู่ในอ่างจากุซซี่เงียบๆ เรียววางศีรษะลงบนขอบอ่าง หลับตา หายใจเข้าออกช้าๆ ส่วนศรันย์เอนตัวลง แหงนหน้ามองท้องฟ้า รู้สึกสบายใจยิ่งนัก
"ผมไม่เคยมีแฟน" จู่ๆ ศรันย์ก็เอ่ยขึ้นมาเบาๆ
"มาบอกผมทำไม"
"คุณหมวดคงจะคิดละสิว่า แหงล่ะ ท่าทางเจ้าชู้อย่างผมจะมีแฟนได้ยังไง จะรักใครเป็น วันๆ ก็คงเอาแต่สนุกสนาน ลอยไปลอยมา" ศรันย์หัวเราะเบาๆ "แต่ก่อนนั้นก็จริงเป็นบางส่วนนะครับ แต่ตอนนี้ไม่เหมือนเดิมแล้วนะครับ มันเริ่มมาตั้งแต่ตอนที่ผมโดนเอาปืนจี้ขู่บังคับให้ขับรถพาหนีโจรนั่นล่ะ"
"อย่าพูดเรื่องนี้อีกนะ ขอทีเถอะ"
"ถามจริงๆ เถอะคุณหมวด ทำไมต้องมาจี้ผมให้พาขับรถหนี" ศรันย์พลิกหน้าหันมามองเสี้ยวหน้าด้านข้างของเรียว
"คุณไม่ต้องรู้หรอก ผมมีเหตุผลของผม อย่าถามอีกนะ ไม่งั้นโดน"
"คุณหมวดนี่สงสัยออกแนวซาดิสม์" ศรันย์หัวเราะ "ชอบใช้แต่กำลัง"
"คุณก็อย่าทำลายบรรยากาศสิ"
"ชอบบรรยากาศแบบนี้ใช่ไหมครับ วันหลังมาอีกสิ ผมจะเตรียมเบียร์กับน้ำอัดลมไว้ให้พร้อม ถ้าปวดเมื่อ ผมนวดให้ก็ได้นะ จะได้สบายตัว"
"หาเรื่องจะแตะเนื้อต้องตัวจนได้สินะ"
"แล้วมันแปลกตรงไหน ได้สัมผัสคนที่เราชอบ ใครบ้างไม่อยากทำ" ศรันย์พูดเสียงทุ้มต่ำ พยายามสะกดอารมณ์ปรารถนาอย่างเต็มที่ ร่างขาวเนียนสะอาดของนายตำรวจหนุ่มทำให้เขารู้สึกทรมานมาก อยากเอื้อมมือไปลูบไล้ใจจะขาด
"คุณอยากจูบผมไหม" เรียวลืมตาขึ้น
"อยากสิครับ" ศรันย์ตอบเสียงพร่า "อยากใจจะขาด แต่ผมสัญญากับคุณหมวดเอาไว้แล้ว ผมก็ต้องรักษาสัญญา"
"บางทีผมก็มองไม่ออกว่าตอนไหนคุณพูดเล่นพูดจริง" เรียวหันหน้ามามอง "บอกตรงๆ ผมกลัวใจคุณอยู่เหมือนกัน"
"บุคลิกผมมันเป็นแบบนี้ล่ะ ไม่ได้เคร่งขรึมจริงจังตลอดเวลาเหมือน เอ่อ..."
"ไม่ต้องเอ่ยชื่อเขานะ" เรียวทำหน้าเข้ม ส่งสายตาห้าม
"แต่ถ้าคุณได้รู้จักผมลึกซึ้ง คุณก็จะเห็นตัวตนจริงๆ ของผม" ศรันย์หายใจแรงๆ อยากก้มหน้าลงไปจูบปากแดงๆ ของเรียวยิ่งนัก
"เรายังมีเวลากันอีกเยอะ คุณก็อย่าเพิ่งใจร้อนนักก็แล้วกัน เรื่องแบบนี้มันต้องใช้เวลา เข้าใจที่ผมพูดใจ"
"เข้าใจก็ได้ แต่ว่าผมก็อยากได้ความมั่นใจบ้างว่า คุณหมวดจะไม่เขวไปกับเสน่ห์ของตำรวจหน้าดุคนนั้น"
"ผู้กองธามไม่เห็นจะดุตรงไหนเลย" เรียวส่ายหน้า
"ผมหมายถึงผู้กองหน้าดุที่ สน. คุณหมวดต่างหาก" ศรันยต์ตอบ
"ผู้กองคมกริชนะหรือ" เรียวอุทาน
"ผมว่าเขาชอบคุณหมวด"
"ผู้กองคมกริชนั่นนะชอบผม" เรียวเบิกตากว้าง
"ผู้ชายเขามองกันออก"
"ผมก็ผู้ชาย"
"แต่มันต่างสถานะกันนี่นา ผมรู้สึกได้ว่ามีอะไรซ่อนอยู่ภายใต้ใบหน้าดุๆ ตาขวางๆ คู่นั้น เวลาผมเอ่ยชื่อคุณหมวด มุมปากเขากระตุกทันที ที่ผมห่วงก็เพราะคุณกับเขาทำงานด้วยกัน อยู่ใกล้ชิดกันทุกวัน เคยได้ยินว่าหมาเห่าไม่กัดไหม คนแบบนั้น เห็นนิ่งๆ เงียบๆ แบบนั้นล่ะ เวลาจะเอานี่ไม่พูดพล่าทำเพลงเลยนะจะบอกให้"
"ต่างจากคุณ ปากมาก พูดมาก มีแต่น้ำ เนื้อหาไม่เจอ เอาแน่เอานอนไม่ได้"
"พูดซะผมเสียไม่มีอะไรดีเหลือเลย" ศรันย์ทำหน้างอ หันหน้าหนีไปมองด้านข้าง ถอนหายใจเล็กน้อย
"ล้อเล่นหรอก" เรียวหัวเราะเบาๆ แล้วยื่นจมูกไปหอมแก้มคนขี้งอน ศรันย์รีบหันขวับมา ทำตาวิบวับอย่างชอบใจ เรียวถอยออกห่าง ยกมือขึ้นทำท่าห้าม
"ขอมัดจำบ้างหน่อยสิครับคุณหมวด อย่างน้อยผมจะได้กำลังใจสู้กับตำรวจสองคนนั่น ผมยอมรับว่ามาดผมเท่สู้ไม่ได้ รูปร่างหน้าตาอาจจะพอสูสี แต่ว่า..."
"รูปร่างหน้าตานั่นหรือพอสูสี พูดผิดพูดใหม่ได้นะ"
"ก็ได้ๆ รูปร่างหน้าตาผมเป็นรองผู้กองคมกริชอยู่นิดๆ ส่วนผู้กองธามนั้นผมเป็นรองอยู่เยอะ แต่ลีลาอาจจะชนะขาดนะคร้าบ" ศรันย์ยิ้มทะเล้น เรียววักน้ำใส่หน้า แล้วบอกว่าศรันย์หลงตัวเอง
"คุณลืมบอสไปอีกคน เห็นยังเป็นเด็กนักศึกษาอยู่ นั่นก็ไม่ใช่ย่อยเลยนะ" เรียวพูด
"หา อย่าบอกนะว่าคุณกับเจ้าบอส" ศรันย์อ้าปากค้างไปครู่หนึ่งแล้วพูดต่อว่า "ผมไม่ยอมนะคุณหมวด อะไรกัน ไม่กี่วัน คุณยอมบอสขนาดนั้นเลยหรือ แล้วผมล่ะ ผมยอมเป็นเบี้ยล่างให้ทั้งคุณกับหมวดชินมาตลอด โดนแกล้งสารพัด แต่ได้เอาปากแตะกับปากคุณแค่ครั้งเดียว แล้วก็เอาจมูกมาชนแก้มผมนิดเดียวแค่นั้นเอง ไม่แฟร์เลย"
"ถ้าแบบนี้ดีขึ้นไหม" เรียวพลิกตัวขึ้นมานั่งคล่อมตัวศรันย์ มือวางลงบนอกกว้าง ดันให้เอนตัวพิงขอบอ่างจากุซซี่
"จูบด้วยสิครับ หมวดเรียว" ศรันย์พูดด้วยเสียงแหบพร่า หายใจแรง เผยอปากเล็กน้อย ตามองตานายตำรวจหนุ่มที่จู่ๆ ก็พลิกตัวขึ้นนั่งคล่อมเขาไว้
"หลับตาสิ แล้วก็อยู่นิ่งๆ อย่ากระดุกกระดิก มือวางไว้ข้างตัว ห้ามยกขึ้นมาเด็ดขาด" เรียวสั่ง
"คุณหมวดชอบใช้อำนาจบีบบังคับควบคุมใช่ไหมครับ" ศรันย์เสียงสั่นเล็กน้อย "ได้เลยครับ อยากทำอะไรกับผมก็เชิญ ผมยอมแล้ว"
►จบบทที่ 16◄
ขอบคุณผู้อ่านทุกท่านที่เข้ามาอ่านและช่วยเมนท์ช่วยดันนะครับ ขอบคุณที่กดไลค์ เรื่องนี้อาจไม่ค่อยสนุกเท่าไหร่เพราะตั้งใจจะให้มันเป็นเรื่องรักกุ๊กกิ๊กอ่านพอเพลินๆ ไม่ได้เขียนนิยายมากว่าสี่ปี ต้องขัดสนิมอีกเยอะเลย