ชอบไม่ชอบยังไงติชมกันด้วยนะงับ แฮะๆ
ตอนพิเศษ : หวานรักเจ้าชายน้อยของนายทนายแอรอน
ภาพตรงหน้าคือทะเลกว้างใหญ่ใสสะอาด หาดทรายสีขาวนวล…อมลินรีบจู๋ปากทำตาวาว
“เย้ทะเลจ๋า ฉันมาแล้ว”
ร่างโปร่งทำท่าจะวิ่งแล่นลงไป หากแต่มือใหญ่กลับรั้งไว้ก่อน
“นี่ อย่าเพิ่งซิ รอให้แดดอ่อนกว่านี้ก่อน”
คนถูกห้ามทำสีหน้าไม่พอใจเล็กน้อย
“อ้าว ก็ผมอยากเล่นน้ำแล้ว ครั้งล่าสุดที่มาก็ตั้งสี่ปีที่แล้วนะ”
แอรอนในชุดผ้าป่านเบาสบาย สีขาวทั้งชุดส่ายหน้ายิ้มๆ ก่อนจะลากคนตัวยุ่งกลับเข้ามายังส่วนของบ้าน
“เชื่อผมซิ เอาไว้ก่อนเถอะ หรืออย่างน้อยก็ทาครีมกันแดดไว้บ้าง”
แหงล่ะ หากจะให้ผิวสวยๆของแฟนเขาต้องไปโดนเจ้าแดดร้ายโลมเลีย เป็นใครคงไม่ยอมแน่ๆ…
เพราะเขาเองก็ยังไม่เคยทำถึงขนาดนั้นเลยนิ
“ไม่เอาได้มั้ย ครีมกันแดดเหนียวตัวจะตายไป”
“ไม่ได้ครับ ถ้าจะลงเล่นน้ำ ผมคงต้องบังคับให้คุณทาครีมก่อนนะ”
อมลินเลยได้แต่เดินงอนๆไปนั่งหย่อนตัวลงบนเก้าอี้นวมตัวใหญ่ใต้ชายคาบ้าน…บ้านหลังนี้เป็นบ้านพักตากอากาศส่วนตัวหลังหนึ่งของครอบครัวชายหนุ่ม พื้นที่ส่วนตัว สงบเงียบ และกว้างขวางติดกับชายหาดไร้ชื่อแห่งหนึ่ง…พื้นที่โดยรอบไม่มีผู้บุกรุก เลยทำให้สภาพแวดล้อมยังคงความสวยงาม และลึกลับน่าค้นหา…
ทะเลซึ่งเป็นฝั่งอันดามันนั้นสวยงามเกินคำบรรยายอยู่แล้ว บวกกับบรรยากาศเงียบสงบ ดีแสนดีแบบนี้ทำให้ทั้งหนุ่มเจ้าของบ้านและหนุ่มต่างแดนต่างรู้สึกสบายเวลาที่ทั้งคู่อยู่ที่นี่ ตัวบ้านเป็นตึกสีขาวกลางเก่ากลางใหม่ คงกลิ่นอายเดิมๆไว้ เบื้องหลังเป็นภูเขาเตี้ยๆที่จงใจให้ประยุกต์เข้ากับการสร้างบ้าน ส่วนข้างหน้ามีต้นไม้ใหญ่แผ่กิ่งก้านสาขาร่มรื่นตั้งอยู่ มีชิงช้าเชือกง่ายๆห้อยไว้ และคอยแกว่งไกว่ด้วยตัวเองไปกับสายลม
อมลินตื่นขึ้นมาอีกทีเมื่อร่างตรงข้างขยับตัว เอ…แอรอนมานอนด้วยตั้งแต่เมื่อไร
“ตื่นแล้วเหรอครับ”
เสียงทุ้มใหญ่ฟังดูงัวเงีย หนุ่มเจ้าของบ้านถึงกับผละตัวห่างเล็กน้อย…เพราะไอ้ความรู้สึกแปลกๆเมื่อมีเขาอยู่ใกล้ แล้วยิ่งตอนนี้กำลังนอนซุกอยู่บนตัวของเขา บนเก้าอี้นวมทรงกลมตัวใหญ่ อมลินยิ่งรู้สึกร้อนวูบวาบบอกไม่ถูก
นัยน์ตาสีฟ้าจัดจ้องมองมาแปลกๆ…รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ ทำให้อมลินกระโดดลุกออกไปเดินเล่นแก้เก้อบนชายหาด
ร่างใหญ่เดินตามมา ทั้งคู่นั่งลงเพื่อชมพระอาทิตย์ตกดินกันเพียงลำพังสองต่อสอง…เสียงนกทะเลร้องอยู่เหนือหัว ต่างพากันเตรียมตัวกลับรัง ท่ามกลางบรรยากาศที่เงียบสงบ แค่นั่งฟังเสียงลม เสียงคลื่น และชมแสงอาทิตย์สะท้อนเป็นแผ่นทองบนผืนน้ำเท่านี้ก็คุ้มค่าแล้ว
“หิวหรือยังเจ้าชายน้อย หรือยังอยากเล่นน้ำอีก?”
คงไม่ไหวแล้ว อมลินนอนเสียจนเพลิน แอรอนก็คงเหนื่อยจากการขับรถทางไกลเช่นกัน เขาจึงเสนอว่า
“ไม่ล่ะครับ เราไปเตรียมอาหารกันเถอะ แล้วก็จะได้เข้านอนไวๆ”
ร่างโปร่งลุกออกไปแล้ว ไม่รู้เลยว่า…คำพูดสุดท้ายนั้นสะกิดอะไรบางอย่างลึกๆข้างในของชายหนุ่มเข้าให้แล้ว…
เย็นนั้น บรรยากาศกำลังโพล้เพล้ ทั้งสองเอาเตาปิ้งไฟฟ้าออกมาตั้ง แล้วพากันปิ้งย่างอาหารทะเลเสียบไม้กันอย่างสนุกสนาน มีเสียงคลื่นดังเป็นดนตรีคลอ มีรอยยิ้มของกันและกันเป็นการแสดง แล้วก็มีบรรยากาศรอบๆตัวห้อมล้อมเป็นเพื่อนให้จนเวลาผ่านไปเร็วน่าใจหาย
“เฮ้อ อิ่มจังเลย”
อมลินออกไปเดินบิดขี้เกียจ ก่อนจะเก็บข้าวของแล้วรอให้แอรอนไปอาบน้ำ
“แล้วคุณล่ะเจ้าชายน้อย สนใจอาบน้ำกับผมมั้ย?”
ตอนแรกอมลินทำหน้างงๆ…เขามักสมองช้ากับเรื่องพรรณนี้เสมอ ทว่าพอรู้ความหมายแล้วเขาก็ได้แต่หน้าแดง เลิกพูดกับแอรอนไปเลย
“โธ่ๆ ผมล้อเล่นนะครับ”
อาบน้ำเสร็จ ทั้งสองก็มานั่งเล่นกันอยู่นอกชาน คอยนอนรับลมทะเลเย็นๆ กับมองดูดาว ดูท้องฟ้ายามค่ำคืนเหนือท้องทะเลอันเงียบสงบ…กลิ่นกายคนข้างๆตัวหอมกรุ่นขึ้นมาหลังการชำระล้างร่างกายเสร็จสิ้น อมลินรู้สึกเพลิดเพลิน คุยกันไปนานเท่าไรไม่รู้ จนเริ่มง่วง…เขาจึงขอตัวไปเข้านอน
“ให้ผมไปส่งมั้ยเจ้าชายน้อย?”
อมลินสบสายตากับดวงตาสีฟ้า หน้าแดง…เขินแต่ก็ทำทีท่าปกติเข้าไว้
“งั้นมาให้ผมกอดราตรีสวัสดิ์ก่อนซิ”
อมลินส่ายหน้า แต่ในที่สุดก็ถูกดึงตัวลงไปนอนบนร่างหนากำยำ ยังไม่ทันไรเขาก็โดนบดจูบร้อนแรงเข้ามาจนหัวสมองโล่งว่างเปล่า พลันคิดอะไรไม่ออกนอกจากเปิดทางตอบสนองเขาอย่างมิชำนาญนัก
แอรอนครางเบาๆในลำคอเป็นการบ่งบอกถึงความพึงพอใจ รสจูบของเจ้าชายน้อยนั้นช่างเป็นธรรมชาติ แต่ก็หอมหวาน และเต็มไปด้วยความเซ็กซี่วาบหวาม ด้วยความน่าค้นหาอันมากมาย…
“นอนเถอะ…”
ถอนริมฝีปากออกมา อมลินหน้าแดงก่ำ ดวงตาสีฟ้าเปี่ยมเร้าด้วยแรงอารมณ์ ทว่าเขาก็ยอมปล่อยร่างบางให้เข้าห้องไป
คนบนเตียงกว้างนอนพลิกไปมา ทำยังไงก็ข่มตาข่มใจให้นอนหลับไม่ไหว
อมลินนอนเอาแขนก่ายหน้าผาก ใจเต้นตึกตักอย่างรุนแรง…ปลายนิ้วพลางยกแตะที่ริมฝีปากของตนขณะกำลังหวนนึกถึงรสสัมผัสที่คนอีกห้องมอบให้ ตามผิวกายนั้น…ร่องรอยต่างๆก็แลดูสมจริงขึ้นมาทันทีที่คิดถึงฝ่ามือใหญ่ร้อนผะผ่าว
ถอนหายใจหนักๆ พอดีกับที่จู่ๆประตูก็เปิดเข้ามาอย่างแผวเบา เจ้าของห้องสะดุ้งเฮือก…ร่างใหญ่ในเงาตะคุ้มหนึ่งจรดฝีเท้ามาใกล้ๆเตียง พอจนถึงอาณาเขตที่แสงจันทร์ยามดึกพอส่งถึง ทั้งคู่ก็สบตากันเงียบงัน
นัยน์ตาสีฟ้าดูอ่อนจางลงในสีนวลของพระจันทร์ ไม่ต้องมีคำพูดใดๆ…ร่างสูงปีนขึ้นเตียงช้าๆ พร้อมทั้งยังคงจดจ้อง…มือใหญ่เอื้อมออกมาก่อน แตะลงที่ปลายคาง และใช้นิ้วหัวแม่มือใหญ่ไล่บวกกับนวดคลึงกลีบฝีปากล่างอันอวบอิ่มเบาๆ
อมลินหลับตา…ลืมตาอีกทีก็พบว่าร่างสูงกำลังปลดกระดุมเสื้อของตัวเองออกช้าๆต่อหน้า ก่อนจะดึงเสื้อตัวนั้นออกไปเผยให้เห็นถึงเรือนร่างสง่างาม เต็มไปด้วยมัดกล้ามแข็งแรง หน้าอกและหน้าท้องแบนราบยุบขึ้นลงอย่างเร้ารัญจวนใจ คลื่นลอนกล้ามของแอรอนช่างสมส่วนและแสนจะเซ็กซี่…
แอรอนบดจูบลงมา ดวงตาของอมลินพร่ามัว…เสื้อของตนถูกดึงออกไปจากทางศีรษะ แอรอนเคล้าคลึงยอดอกนิ่มสีชมพูด้วยปลายลิ้นจนเปลี่ยนแปลงไป…ทำให้คนถูกปรนนิบัติถึงกับครางออกมาเบาๆในไม่ช้า
ฝ่ามือใหญ่ประคองวงหน้าไว้ขณะกำลังมอบจุมพิต ร้อนแรง หยอกล้อ ก่อนจะแทรกนิ้วผ่านกลุ่มผมนุ่มไปตามส่วนต่างๆ…รู้ตัวอีกทีทั้งสองก็กอดรัดกันในลักษณะที่เปลือยเปล่าทุกประการแล้ว
“แอรอน…” น้ำเสียงของอมลินแหบพร่า เขาแทบไม่เชื่อหู และถึงแม้ว่ารู้ดีว่าตัวเขากำลังจะทำอะไร แต่มันแทบไม่อยากเชื่อว่านี่คือตัวของเขาเอง
“ฮื้อ?”
“เดี๋ยวก่อน…”
“กลัวเหรอเจ้าชายน้อย?”
หน้าแดงพร้อมทั้งพยักหน้า แอรอนยิ้มปลอบใจ
“ครั้งแรกหรือ?...”
พยักหน้าอีกครั้งด้วยความอาย
“เชื่อใจผม ไม่ต้องกลัวนะ…พยายามผ่อนคลายเข้าไว้”
ความจริงแล้วนี่ก็เป็นครั้งแรกของแอรอนเช่นเดียวกัน แต่กับ…เอ่อ…
ร่างบางสะดุ้งเฮือก กอดแผ่นหลังกว้างของชายหนุ่มไว้แน่น ใบหน้าเหยเกด้วยความเจ็บปวดนั้นถูกแทนที่ด้วยสีหน้าเข้มครามสุดบรรยาย…แอรอนเองก็ขมวดคิ้วด้วยความวูบวาบทั่วทั้งตัว เหงื่อกาฬผุดพราย ก่อนที่ทุกอย่างจะสิ้นสุดลงอย่างรุนแรงนั้น แอรอนโน้มตัวลงกระซิบที่ข้างหูอมลินเบาๆว่า…
“Be mine…!”
ร่างใหญ่ล้มตัวลงมาทาบทับร่างเล็ก ผ่อนลมหายใจที่หอบเหนื่อยให้กลับมาเป็นปกติเหมือนกันทั้งคู่ แอรอนยิ้มพร้อมทั้งระดมจูบอมลินซึ่งกอดร่างอีกฝ่ายไว้อย่างงงๆ…กำลังซึมซับความรู้สึกแบบใหม่นี้ไว้ในสมอง
“ถ้ารู้ว่ารู้สึกดีแบบนี้…ผมทำให้คุณไปตั้งนานแล้ว”
แอรอนหลับตาลง ยังคงคั่งข้างอยู่ภายในตัวอมลิน ซึ่งผ่อนแรงกอดลงไปพร้อมกับหลบสายตาสีฟ้าขี่เล่นนั่น
“อย่าหลบตาผมสีเจ้าชายน้อย”
อมลินถูกสะกดโดนมนต์ขลังแห่งนัยน์ตาคู่นั้นอีกครั้ง แล้วเขาก็จูบบดเบียดพร้อมกับทำแบบเดียวกันที่ช่วงล่างอีกครั้ง ซึ่งเนิบนาบช้านานกว่าครั้งแรก เพราะเสมือนการสอนคนอ่อนหัดไปด้วยในตัว จนอมลินรำพึงอยู่ในใจว่าทำแบบนี้…ยิ่งจะทำให้เขาเสียผู้เสียคนเข้าไปใหญ่
TBC
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
