[END]►รักอิสระ◄ ตอนพิเศษ : สวัสดีปีใหม่อีกแล้ว 30/12/18
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

ผู้เขียน หัวข้อ: [END]►รักอิสระ◄ ตอนพิเศษ : สวัสดีปีใหม่อีกแล้ว 30/12/18  (อ่าน 341420 ครั้ง)

ออฟไลน์ alternative

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2317
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +285/-3
ความกากในตำนาน

ออฟไลน์ IöLIKE

  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 993
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +58/-6

ออฟไลน์ dukdikdukdik

  • เป็ดAres
  • *
  • กระทู้: 2520
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +233/-3
พี่อิสคนกากเสมอต้นเสมอปลายจริง ๆ

ออฟไลน์ sasi

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 148
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +6/-0
อ่านจบแล้วววววว ใจหาย คงคิดถึงพี่อิส กะน้องหลินปิงแย่เลย
ชอบคาแรคเตอร์พี่อิส คือดูเป็นมนุษย์โลกคนนึงจริงๆ
ชอบในความกากของพี่อิส และความซื่อของหลินปิง

ออฟไลน์ มนุษย์บิน

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 407
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +7/-1
จะหล่อก็หล่อไม่สุดความกากของพี่อิสแกมันบดบังไปหมด 5555555555

ออฟไลน์ iammz

  • เป็ดAres
  • *
  • กระทู้: 2681
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +292/-6
พี่อิสคนเถื่อนขากถุย~

 :hao7:

ออฟไลน์ samesterx

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 39
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +1/-0
พึ่งตามมาอ่านรวดเดียวจนจบแล้วประทับใจในความกากกรังของพี่อิสมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ 555555555555 ตอนช่วงแรกสงสารน้องหลินปิงมาก ทำไมชีวิตน้องอาภัพ โชคร้าย โดนคนรังแกมากมายขนาดนี้ ตอนโดนป้าตีคืออยากจะพุ่งเอาตัวไปรับแทน อย่าทำน้องงงง!!!!! ดีใจมากๆที่น้องได้เจอกับพี่อิสระ คนที่มีอิสระในชีวิตมากๆ ถึงแม้ว่า First Impression จะเป็นการที่อิพี่ถอดเสื้อเดินกลับบ้านแถมยังขโมยไวท์มอล์ตของน้องไปด้วยก็ตาม.... (ตกลงควรจะดีใจดีมั้ยนะที่น้องปิงของเราต้องมาเจอลุงคนนี้..)

อ่านไปอ่านมาเริ่มเชียร์ช็อกแทนพี่อิสคนกาก (เพราะหมั่นไส้พี่อิสส่วนตัว ลุงกากๆ) แต่พอถึงตอนที่ปิงบอกชอบเท่านั้นแหละ นี่ถึงกับแบบว็อทททททท อะไรของเธอยัยช็อกทำไมเธอแรดได้ขนาดนี้อ่ะ อยากตีหน้าช็อกมากที่มาทำให้น้องปิงต้องมาวิ่งกลับบ้าน (พอมาอ่านตอนพิเศษของช็อกแล้วก็เข้าใจนะ คนบางคนอยู่ด้วยแล้วสบายใจ แต่ไม่ได้รู้สึกมากถึงขนาดจะทำให้กลายเป็นคนรักได้  :z3:) ตอนนั้นคือเดินหน้าเชียร์พี่อิสสุดกำลังเลย เอาเถอะ ถึงพี่อิสจะกากขนาดไหนแต่พี่ก็มาดีไม่ได้มาร้าย ถึงพี่จะเหมือนคนพี้ยาแต่จริงๆพี่ก็พี้แค่ยาคูลท์

ฉากที่พี่อิสและน้องปิงบอกชอบกันนี่เรากรี๊ดแบบกรี๊ดเลยจริงๆ น่ารักมากกกกกกกกก (แน่นอนว่าน้องปิงน่ารัก ส่วนพี่อิสก็คือคนกากๆ) ตอนเขาสวีทกันแล้วยิ้มเหมือนดมกาวมา อ่านแล้วเขินเหมือนมีส่วนร่วมอยู่ในเหตุการณ์ด้วย เหมือนตัวเองเป็นไรฝุ่นบนคอมพี่อิสแล้วนั่งมองเขารักกัน เขายิ้มให้กัน เขามีโมเม้นกัน เฮือกกกก /สูดกาว กลั้นยิ้มหนักมาก เขินหนักมาก กรี๊ดให้กับความน่ารักของน้องหลินปิงตะงุ้ยๆๆๆๆๆของพี่ และยิ้มให้กับความแบกถุงปุ๋ยคุ้ยขยะของพี่อิส (แต่ก็รักพี่อิสเหมือนกัน แต่พี่อิสกากอ่ะ 555555555) โชคดีของน้องปิงแล้วที่หลุดจากวงจรชีวิตร้ายๆของตัวเองแล้วได้มาเจอกับพี่อิสที่มีอิสระ และได้เป็นอิสระอย่างแท้จริง (บางทีพี่ก็คิดว่าน้องปิงโชคร้ายที่มาเจอลุงพี่อิส แต่น้องน่าจะคิดว่าตัวเองโชคดี พี่ก็เลยได้แต่ส่งน้องสู่ประตูสวรรค์)

ขอบคุณนะคะที่เขียนนิยายดีๆออกมาให้อ่าน ประทับใจกับความกากกรังเถื่อนถ่อยของพี่อิสมาก เป็นคนเสมอต้นเสมอปลายตั้งแต่ตอนแรกยันตอนสุดท้าย ก็คือกากตั้งแต่ต้นจนจบนั่นเอง เย้ รักนะคะะะ  :กอด1: :กอด1:

ออฟไลน์ Fragrant

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 858
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +38/-0
พี่อิสโคตรกาก 5555555 เกือบดีแล้วจริงๆ ตายตอนจบซะได้

ออฟไลน์ mab

  • ชื่อ mab ไม่ได้ชื่อ map
  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 694
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +80/-0
พี่อิสสสสสสสสสสสคนกากที่หล่อ คิดถึง !!!
 :really2: :really2: :really2:

ออฟไลน์ Snowermyhae

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4014
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +97/-7
ไม่เคยคิดภาพพี่อิสสมัยเป็นเดือนมาก่อนเลยค่ะ  :hao7:

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

ประกาศที่สำคัญ


ตั้งบอร์ดเรื่องสั้น ขึ้นมาใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดนี้ ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.msg2894432#msg2894432



รวบรวมปรับปรุงกฏของเล้าและการลงนิยาย กรุณาเข้ามาอ่านก่อนลงนิยายนะครับ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



สิ่งที่ "นักเขียน" ควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0






ออฟไลน์ QXanth139

  • ♡동해 #Always13
  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2315
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +77/-6
กากมาแต่ไหนแต่ไร แต่ไม่เป็นไรค่ะพี่อิส หนูรักพี่ 55555555555555555

ออฟไลน์ zysygy

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 100
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +1/-0
โธ่เกือบจะดี. แล้วจะมีตอนพิเศษลงอีกไหม อยากอ่านอีกอ่ะ

ออฟไลน์ เนเน่

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 374
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +4/-0
ไม่ผิดหวังจริงๆค่ะผัวขาคิดถึงเด้อขอบคุณไรท์มากๆนะคะ

ออฟไลน์ TonyPat

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 175
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +2/-0
สนุกกกกกกก  น่าย๊ากกกกก

ออฟไลน์ pui

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2178
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +177/-3
ไม่เคยรู้เลยว่าพระเอกเรื่องนี้หล่อ5555555

ออฟไลน์ AngPao1932

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 155
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +5/-1
รู้สึกไม่โอเคกับสิ่งที่ช๊อกทำมากๆเลยอ่ะ ส่วนอิพี่อิส ทำไมยังไม่ได้กินน้องอีกกกกกกกกกกกกก กากเกินไปแล้วววววววววววว

ออฟไลน์ gayraygirl

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3013
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +206/-3
เสมอต้นเสมอปลายจริงๆ​พี่อิส​ น่ารักแบบกากๆ

ออฟไลน์ calmkung

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 6
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +0/-0
เอ็นซีขอหื่นแบบกากๆก็ได้จ้าา พี่อิฐฐฐ 55555

ออฟไลน์ mizzmizz

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 475
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +13/-1
เราไปอยู่หลุมไหนมา ทำไมเพิ่งเห็นตอนพิเศษตอนล่าสุด
55555+ เกือบคูลละจ่ะ อิพี่อิส ดันตกม้าตายตอนจบนะ
คนบ้าอะไร มันคูลได้แค่นี้จริงๆ สินะ 5555555+
ปล.ปีใหม่นี้หวังว่าเราจะได้อ่านตอนพิเศษพี่อิสอีกนะ หวังในหวัง 5555+

ออฟไลน์ ReiiHarem

  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 886
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +55/-3
ชอบอันนี้มาก "ฟัดพุงหน่อย" อ๋อยยยยยย น่ารักมากกกกกกก

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE






ออฟไลน์ เต้าหู้ไข่

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 192
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +279/-5
    • twitter
สวัสดีปีใหม่อีกแล้ว

 

อิสระ :

 

หนึ่งปีไม่ยาวนานเท่าไรนัก รู้ตัวอีกทีก็สิ้นปีอีกแล้ว อาจเป็นเพราะบรรยากาศปลายปีมีผลให้อารมณ์แปรปรวนเป็นระยะ ซึมๆ เหงาๆ ตามประสาคนถูกทิ้งที่ไม่มีใครเหลียวแล เป็นลุงแก่ๆ ใช้ชีวิตในบ้านหลังเก่าไปวันๆ ผมนั่งทำงานอยู่หน้าจอคอมฯ มาตั้งแต่เช้า วาดรูปจนเอียนแทบจะอ้วก งานก็ยังไม่คืบหน้าไปไหน แต่หมดอารมณ์แล้วก็เลยละจากตรงนั้นมาทิ้งตัวนอนที่โซฟาหน้าทีวีข้างๆ ลลิตา หลานสาวตัวเล็กที่กำลังหลับปุ๋ย ผมหย่อนตัวลงนั่งเบาๆ ไม่อยากปลุกให้ตื่น แต่อีกฝ่ายก็รู้ตัวทันที ลืมตามองแล้วขยับตัวลุกขึ้น ผมใช้มือข้างหนึ่งอุ้มหลานมากอด

"ขอโทษ ตื่นเลย"

ลลิตามองค้อนใส่แล้วตอบกลับ

"เมี้ยว"

"เออ ลุงขอโทษ นอนต่อสิ" ผมยกมือเกาคางเบาๆ ลลิตาก็ทำหน้าเคลิ้มแล้วหลับไปอีกรอบ ผมมองแมวที่ขดตัวเป็นก้อนๆ นอนอยู่บนอก ทั้งสี ทั้งรูปร่าง เหมือนกับชีสไบท์แม่ของมันไม่มีผิด แต่ตอนนี้ก็หลงเจ้าตัวนี้มากกว่านิดหนึ่ง มองดูชีวิตอันสุขสบายของแมวก็อดอิจฉาไม่ได้ ชาติหน้ามีจริงไหม อิสระอยากเกิดเป็นแมว

 

"หนูมาลีมีลูกแมวเหมียว ลูกแมวเหมียว ลูกแมวเหมียว..."

           

            แมวที่อยู่บนอก ตกใจเสียงโทรศัพท์ที่กำลังดังจึงกระโดดแล้วเดินไปทางอื่น ผมหยิบขึ้นมาดูชื่อแล้วพบว่าเป็น น้อยหน่า มนุษย์ที่มีหน้าที่หลักเป็นการทวงงาน รำคาญแต่ก็ต้องกดรับ

            "พี่อิส งานเสร็จยัง"

            "ใกล้แล้ว ไม่ใช่ใกล้เสร็จนะ ใกล้ตายแล้ว เป็นไง กูชงเองเล่นเองได้ด้วย ตลกจังเลย"

            "พี่อิส!"

เพราะรายได้จากงานฟรีแลนซ์เริ่มน้อยลงตามสภาพเศรษฐกิจ ผมจึงต้องปรับตัวด้วยการรับงานที่สำนักพิมพ์แห่งหนึ่งซึ่งเกี่ยวกับหนังสือเด็ก เป็นงานกึ่งประจำแต่ทำอยู่บ้านได้ จึงตอบโจทย์คนขี้เกียจออกจากบ้านอย่างผม ชีวิตการทำงานก็สบายๆ ลำบากสุดก็ตอนรับสายคนทวงงานนี่แหละ เวลาส่งงานช้า ผมจะไม่ค่อยมีเหตุผลอะไรมาแก้ตัว พอพูดตรงๆ ว่าขี้เกียจ ก็โดนสวดยับเหมือนทำผิดร้ายแรงจนไม่น่าให้อภัย 

"ยังไม่ถึงเดดไลน์เลย จะโทรมาทวงทำไมเนี่ย"

"ก็อยากได้เร็วที่สุดอะ พี่เร่งให้หน่อยได้ไหม"

"งานศิลปะมันเร่งได้ที่ไหน มันเป็นเรื่องของจิตวิญญาณ..."

"เป็นเรื่องของพี่กับหนูนี่แหละ ถ้าเสร็จไม่ทันก็ตายทั้งคู่แน่ๆ พี่อยากเห็นหนูตายก่อนหรือพี่อยากจะตายก่อน พี่จะให้หนูทำยังไง ฮะ?"

"ใจเย็น อย่าเห็นกูเป็นสนามอารมณ์"

"พี่อิส จริงจังนะ!"

"จ้าๆ เดี๋ยวพี่รีบทำให้ ยังไงก็ทันเดดไลน์แน่นอน ไม่โมโหนะคะ"

"ถ้าไม่เสร็จหนูจะตามไปทวงถึงที่บ้านจริงๆ ด้วย!"

"จ้า"

อีหอยตลับ! ชาติก่อนทำบาปอะไรกับมันไว้วะเนี่ย!

ผมโยนมือถือลงบนโซฟา กำลังจะลุกกลับไปทำงานที่เดิม แต่เสียงโครมครามจากหน้าประตูก็ดังขึ้น

 

"เคร้ง!"

 

หันไปเห็นลลิตาที่เป็นตัวการสร้างเสียงดังนั่นด้วยการเล่นขวดเบียร์ที่วางอยู่จนล้มระเนระนาด

"ไอ้แมวซน! มันใช่ของเล่นไหม ฮะ! เอาไปปล่อยวัดดีไหมมึงเนี่ย!"

"เมี้ยว!"

"ไม่ต้องมาร้อง ไปสำนึกผิดที่มุมนู้นไป!" ผมว่าแล้วอุ้มลลิตาไปวางไว้อีกทาง ชี้นิ้วกำชับให้มันอยู่กับที่ ราวกับมันรู้ดีว่าถ้าซนต่อคงถูกเนรเทศไปอยู่กับหลวงพ่อที่วัดแน่ๆ จึงนั่งเฉยๆ ทำหน้าหงอยสำนึกผิด ความน่ารักจากใบหน้าจ๋อยๆ นั่นทำให้ผมต้องโน้มตัวลงไปใช้มือเกาคางเบาๆ

"ไม่ซนนะคะ"

ผมหันกลับมาเก็บขวดเบียร์ที่วางทิ้งไว้หลายวันแล้ว ตั้งใจจะเอาไปลงถังขยะ แต่ในจังหวะนั้นก็ดันหันไปเห็นอีกหนึ่งสิ่งมีชีวิตอย่างแมลงสาบกำลังโผล่ออกมาจากปากขวดที่ล้มอยู่

"ยังไงล่ะมึง จะหนีไปหรือจะตายตรงนี้"

ผมเอ่ยถาม หยิบขวดใบหนึ่งหวังจะใช้เป็นอาวุธในการสังหารมัน แมลงสาบตัวนั้นผลุบเข้าไปในขวด ก่อนจะโผล่หน้าออกมาจ้องหน้าผมอีกที

"มองหน้ากูทำไมวะแมลงสาบ"

"..."

"ทำไม ยังไม่อยากตายเหรอ"

"..."

"อ้อนวอนกูสิ ร้องขอชีวิตจากกูสิ"

เมื่อมองหน้าสิ่งมีชีวิตตัวนั้นก็เกิดสงสารราวกับว่ามันกำลังอ้อนวอนขอชีวิตอยู่จริงๆ ด้วยความเมตตาผมจึงหยิบขวดใบนั้นออกไปวางที่หน้าบ้านเพื่อปล่อยแมลงสาบออกไป ในตอนที่โยนมันลงพื้นแล้วกำลังไล่ให้มันออกจากประตู
เท้าข้างหนึ่งจากคนที่เดินเข้ามาพอดีก็กระทืบร่างแมลงสาบต่อหน้าต่อตา
ตุ้บ!

ผมเงยหน้ามองไอ้ปรินซ์ที่โผล่มาแล้วฆ่าแมลงสาบให้ตายคาตีน

"ไอ้ปรินซ์ มึงฆ่ามันทำไม!"

"แล้วจะปล่อยมันไว้ทำไม"

"มันเพิ่งบอกกูว่ามันอยากมีชีวิตอยู่ต่อ แล้วมึงก็กระทืบมันเละ จิตใจมึงอะไอ้ปรินซ์"

"พี่คุยกับแมลงสาบได้?"

"กูสัมผัสได้ว่ามันยังไม่อยากตายไง"

"มันสกปรก"

"แต่มันก็รักชีวิตของมันไหม"

"อะไรของพี่วะ เหงามากจนต้องเล่นกับแมลงสาบแล้วเหรอ" มันพูดแค่นั้นก่อนจะเดินเข้าไปนั่งที่โซฟา ผมหันมองซากแมลงสาบด้วยความอาลัย ก่อนจะตามไอ้ปรินซ์เข้าไปด้วย

"แล้วนี่มึงมาบ้านกูทำไม"

"ไม่รู้จะไปไหนดี คิดถึงพี่เลยมาหา นี่อะไร เขียนจดหมายหาปิงอยู่เหรอ" ไอ้ปรินซ์ว่าพลางหยิบกระดาษที่ผมจดเดดไลน์ทุกงานเอาไว้ขึ้นดู

"เขียนจดหมายห่าอะไรล่ะ"

"งานเยอะจังวะพี่ พี่ทำงานหนักเกินไปหรือเปล่าเนี่ย"

"กูภาระเยอะ ลูกหลานกูเต็มบ้านมึงเห็นไหมเนี่ย" ไอ้ปรินซ์ละสายตาจากผมไปมองลลิตาที่เดินเข้ามาหามัน

"ว่าไง เจ้าเหมียว"

"ไอ้ปรินซ์ มึงควรรู้ได้แล้วนะว่าแมวทุกตัวบนโลกไม่ได้ชื่อเหมียว มันไม่ได้อะ มันไม่ควร หลานกูชื่อลลิตา ลลิตา เสรีไพศาล หัดจำบ้างสิ"

"หลาน?"

"เออดิ ชีสไบท์มันเป็นน้องสาวกู ลลิตาเป็นลูกของน้องสาวก็เท่ากับเป็นหลานกูไง"

"ชีวิตพี่มันโดดเดี่ยวมาก จนต้องเอาแมวมาเป็นญาติแล้วเหรอวะพี่"

"เออ ชีวิตของคนโดนทิ้งไง" ผมว่า ก่อนที่ลลิตาจะเปลี่ยนจากการคลอเคลียไอ้ปรินซ์เป็นเข้ามาหาผมแทน ใช้สองมืออุ้มหลานขึ้นมากอดเบาๆ เจ้าตัวเล็กก็ร้องงอแง

"เมี้ยว"

"ร้องทำไม หิวเหรอ หิวเหรอคะ หืม?"

"ทีกับแมวนี่มีเสียงสองเสียงสาม คุยกับผมไม่เห็นพูดดีอย่างนี้บ้าง"

"มึงตายแล้วไปเกิดใหม่เป็นแมวสิ กูสัญญาว่าจะเลี้ยงดูมึงอย่างดี"

"วู้!" ไอ้ปรินซ์ส่ายหน้าเบาๆ ก่อนที่ผมจะเดินไปเทอาหารให้ลลิตา ความจริงลลิตามันมีน้องอีกตัว แต่แม่ไอ้บูรพาที่อยู่ข้างๆ บ้านเกิดถูกชะตาจึงขอไปเลี้ยง คนจนๆ อย่างผมก็กลัวจะรับภาระสัตว์เลี้ยงพวกนี้ไม่ไหว เลยต้องตัดใจยกมันให้ไปอยู่กับคนรวยๆ เหลือไว้สองชีวิตในบ้านนี่ก็จะเลี้ยงไม่ไหวแล้ว จะว่าไป ไม่รู้ว่าชีสไบท์มันหายหัวไปไหนตั้งแต่เช้า

"แม่มึงหายไปไหนวะเนี่ย ไม่มาอยู่ดูแลลูกบ้างเลย ไม่ใช่ว่าแรดไปท้องกับใครอีกนะ"   

"พี่อิส พี่พูดกับใครวะ"

"กูบ่น กูแค่บ่น ไม่ได้ต้องการสนทนากับใครทั้งนั้นอะ"

ผมตอบไอ้ปรินซ์ก่อนจะนั่งลงข้างๆ ลลิตา มองดูแมวที่กินอาหารอิ่มแล้ว กลิ้งตัวลงนอน หยิบของเล่นที่ยัดไส้กัญชาแมวให้เล่น ก็เอาตีนมังคุดน้อยๆ เขี่ยไปเขี่ยมาท่าทางสนุก แค่ดูแมวเล่นของเล่นก็กินเวลาชีวิตกูไปครึ่งวันแล้วอะ

"พี่อิส ปีใหม่นี้ปิงกลับบ้านเปล่า"

"ยังไม่รู้เลย ว่าจะโทรถามอยู่พอดี" ผมละสายตาจากแมวแล้วเดินกลับไปที่โซฟา มองหาโทรศัพท์ที่วางทิ้งไว้แล้วหยิบขึ้นมากดโทรหาปิง ก่อนต้องแปลกใจเมื่อเห็นตัวหนังสือที่หน้าจอ

 

สายไม่ว่าง

 

"คุยกับใครอยู่วะ"

"ฮัลโหล น้องปิง"

ผมหันขวับมองไอ้ปรินซ์ที่กำลังยกมือถือแนบหูคุยกับคนที่ผมเพิ่งจะกดโทรหา

"ปีใหม่กลับบ้านเปล่าปิง"

"ไอ้ปรินซ์! มึงจะโทรทำไมเนี่ย!"

"ก็พี่ช้าอะ น้องปิงครับ พี่ปรินซ์คิดถึงนะ รีบกลับมาได้แล้ว อยากกินพิซซาจังเลย"

เพราะผมทำหน้ายักษ์พลางยกกำปั้นทำท่าจะทุบ ไอ้ปรินซ์จึงยื่นมือถือมาให้ผมคุยกับปิงเอง ได้ยินเสียงใสๆ จากปลายสาย ความโมโหก่อนหน้าก็หายวับสลับอารมณ์ได้อย่างกับสับสวิทซ์

(พี่อิสครับ)

"จ้า"

(ผมยังไม่รู้เลยว่าปีใหม่จะได้กลับบ้านหรือเปล่า)

"อือ ไม่กลับก็ไม่เป็นไร"

(พี่จะไม่โกรธใช่ไหมอะ)

"จะไปโกรธอะไรเล่า"

(ครับ งั้นผมกลับหอก่อน เดี๋ยวคืนนี้โทรหานะ)

"โอเค"

ปิงกดวางสายไปแล้ว ผมยื่นโทรศัพท์คืนให้ไอ้ปรินซ์แล้วนั่งลงข้างๆ มัน

"น้องไม่กลับเหรอ"

"อือ อาจจะไม่กลับ"

"ปีใหม่นี้ผมก็ต้องไปบ้านญาติที่ต่างจังหวัด คงจะมาหาพี่เหมือนทุกปีไม่ได้"

"อ้าวเหรอ"

"ไอ้โอมกับไอ้ปอนด์ก็นัดกันไปเที่ยว คงไม่ได้มาเหมือนกัน"

ผมพยักหน้ารับ

"พี่โอเคปะเนี่ย หรือจะไปต่างจังหวัดด้วยกัน"

"โอ๊ย มึงไปเหอะ กูอยู่ได้ งานกูเยอะแยะต้องรีบทำให้เสร็จ ไม่มีเวลาไปไหนหรอก"

"กลัวพี่จะเหงาไง"

"ถ้ากูเหงา กูไปสวดมนต์กับหลวงพ่อที่วัดก็ได้ ไม่ต้องห่วงกู"

"ถ้าเหงาก็โทรมาละกัน"

ผมส่ายหน้ายิ้มๆ ก่อนกลับไปนั่งทำงานต่อ ไอ้ปรินซ์อยู่คุยด้วยอีกพักใหญ่ๆ ก่อนจะกลับ  อารมณ์ปรับโหมดสู่ภาวะซึมเศร้าเล็กน้อย ราวกับว่าสังคมได้ทอดทิ้งให้ผมอยู่คนเดียวบนโลกกว้าง คนเหงาข้ามศักราชใช่ไหมกูเนี่ย

...

ผมไม่ได้รู้สึกตื่นเต้นกับเทศกาลปีใหม่ที่จะกำลังจะมาถึงแม้ว่าวันนี้เกือบจะเป็นวันสิ้นปีแล้วก็ตาม อาจเป็นเพราะกำลังตั้งหน้าตั้งตาเร่งทำงานให้เสร็จทันตามเดดไลน์ จึงไม่ทันได้คิดเรื่องอื่นเลย

"พี่อิส!"

ผมหันขวับมองเสียงเรียก ก่อนเจ้าของเสียงอย่างลันลินาจะกระโดดเข้ามากอดผมจากด้านหลัง ผมหันมองน้องสาวตัวแสบที่กำลังเอาหน้าเล็กๆ วางอยู่บนบ่าผม

"กลับบ้านถูกด้วยเหรอ"

"แหม ไม่งอนสิ ก็มาหาแล้วนี่ไง" ลินากอดผมแน่นกว่าเดิมก่อนจะกดปลายจมูกเข้ามาฟัดข้างแก้มผม เหมือนเล่นกับหมา จนต้องร้องห้าม

"เล่นอะไร โตแล้วนะ"

"โตแค่ไหนก็เป็นน้องพี่อิสอยู่ดี"

ผมหลุดยิ้มกับคำพูดของน้องสาว ก่อนลินาจะปล่อยมือที่กอดผมออก

"พี่อิส กลับชลบุรีด้วยกันไหม"

"หนูจะกลับเหรอ"

"อือ พี่ไปด้วยกันสิ"

"งานพี่เยอะอะ ไปไม่ได้หรอก"

"แต่พี่ไม่ได้ไปหาพ่อนานแล้วนะ"

ผมนิ่งคิด จริงอย่างที่น้องบอก จำไม่ได้ด้วยซ้ำว่ากลับชลบุรีล่าสุดเมื่อไร หรือแม้แต่โทรหาพ่อครั้งสุดท้ายเมื่อไรก็จำไม่ได้เลย อาจเป็นเพราะผมถอยห่างจากครอบครัวมาไกลจนไม่ได้คิดที่จะกลับไป หรือไม่บางที ตรงนั้นอาจจะไม่มีที่สำหรับผมแล้วก็ได้

"เอาไว้พี่โทรหาพ่อเอง"

"อือ งั้นหนูไปแล้วนะ"

"แล้วไปยังไงเนี่ย"

"ไปกับว่าน ว่านรออยู่หน้าบ้าน"

คิ้วผมขมวดเมื่อได้ยินชื่อแฟนของลินา

"ไอ้ไซบีเรียนนั่นอะนะ"

"พี่อิส! อย่าว่าแฟนหนู!"

"ก็หน้ามันเหมือนหมาไซบีเรียนอะ โอ๊ย!" ผมร้องลั่นเมื่อถูกมือของลินาตบเข้ามาที่แขนแรงๆ ทีหนึ่ง ก่อนจะเดินออกไปหน้าบ้าน ผมลุกเดินตามน้องออกไปด้วย เห็นคนที่ถูกพูดถึงยืนรออยู่ข้างๆ รถ เมื่อหันมาเห็นผมก็ยกมือไหว้ ตั้งแต่ปีหนึ่ง ที่ลินาคบกับแฟนคนนี้มา นิสัยดีใช้ได้ผมจึงไม่เคยก้าวก่ายเรื่องความรักของน้อง แม้ว่าความจริงจะแอบหวงอยู่บ้างก็ตาม

"สวัสดีครับพี่อิส"

"หวัดดี แล้วนี่จะไปกันเลยเหรอ"

"ไปเลยครับ พรุ่งนี้น่าจะรถเยอะ"

"เออ ก็ดี"

"ครับพี่" แฟนลินายืนสนทนากับผมขณะที่สองมือยังพนมอยู่ ไหว้ไปคุยไปเหมือนผมไม่ใช่มนุษย์ด้วยกัน

"มึงจะไหว้อะไร กูไม่ใช่ศาลพระภูมิ"

มันหัวเราะเบาๆ ลดมือลง ก่อนลินาจะหันมาบอก 

"ไปแล้วนะพี่อิส"

"อือ ถึงแล้วบอกด้วย ขับรถดีๆ" ประโยคหลังผมพูดกับว่าน ก่อนมันจะขับรถออกไปจนลับตา ผมถอนหายใจเบาๆ แล้วเดินกลับเข้าไปในบ้าน ทิ้งตัวเองนอนลงบนโซฟา หันมองแมวสองตัวที่นอนเป็นก้อนๆ อยู่ด้วยกัน ตามองแมวสองตัวนี้แต่ใจกำลังคิดถึงแมวอีกตัวที่ไม่ยอมกลับบ้าน

 

คิดถึงปิงว่ะ...

 

ถอนหายใจเบาๆ แล้วหันไปหยิบกระเป๋าสตางค์ ตั้งใจจะออกไปหาอะไรกิน คว้าจักรยานคันเก่าปั่นออกไปจากบ้าน จอดจักรยานที่ร้านก๋วยเตี๋ยวเพราะขี้เกียจปั่นไปไกลกว่านั้น ในตอนที่กำลังจะเดินไปสั่ง เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นก่อน มุมปากขยับเป็นรอยยิ้มเมื่อเห็นว่าปิงโทรมาแล้วรีบกดรับ

            (ป๊า!)

"ไม่ต้องมาปง มาป๊า"

(เป็นอะไรอ่า)

"เหงา คิดถึงมากด้วย"

(กินข้าวหรือยังครับ)

"กำลังจะกิน"

(กินก๋วยเตี๋ยวเหรอ)

ผมชะงักไปนิดหนึ่งเพราะแปลกใจที่ปิงรู้ว่าผมกำลังจะสั่งก๋วยเตี๋ยว หันมองซ้ายมองขวา คิดไปว่าน้องอยู่แถวนี้ ก่อนจะส่ายหัวกับตัวเองเบาๆ ปิงจะมาอยู่แถวนี้ได้ยังไง ปิงคงเดาเอาจากสิ่งที่ผมกินบ่อยๆ ละมั้ง

"อือ กินก๋วยเตี๋ยว ร้านเดิมเลย"

(พี่อิส)

"หืม?"

(สั่งเผื่อด้วย)

"ฮะ?"

(เส้นเล็กน้ำใส ไม่ใส่ถั่วงอก)

"..."

"พิเศษนะครับ"

ผมหันขวับไปมองเสียงที่โผล่มากระซิบข้างหู ด้วยความตกใจแทบจะหงายหลัง คนที่โผล่มาตรงหน้าหัวเราะชอบใจ

"ปิง"

"ผมเองครับ"

ปิงยิ้มกว้างก่อนจะกระโดดเข้ามากอด ผมรับร่างนั้นเอาไว้ สัมผัสร่างกายให้แน่ใจว่านี่ไม่ใช่ภาพหลอน ปิงกอดผมแน่น ผมเองก็ด้วย ตกใจที่อยู่ๆ ก็โผล่มา แต่ว่าก็ดีใจจนพูดอะไรไม่ออก ปิงคลายกอดผมออกแล้วยิ้มกว้างอีกครั้ง แต่ผมยังไม่อยากปล่อย จึงดึงตัวเข้ามากอดอีกที ที่หน้าร้านก๋วยเตี๋ยวอาจจะไม่ใช่สถานที่เหมาะสมที่จะมายืนกอดกันได้นาน แต่ผมไม่อยากปล่อยเลย ช่างหัวร้านก๋วยเตี๋ยวเหอะ

"คิดว่าจะไม่มาซะแล้ว"

"ต้องมาสิครับ"

"..."

"คิดถึงพี่อิสที่สุดเลย"

ผมกับปิงกลับมาที่บ้าน ไม่รู้หลินปิงมันไปหิวมาจากไหน กลับถึงบ้านก็รีบเดินไปหยิบชามมาเทก๋วยเตี๋ยว แล้วจัดการก๋วยเตี๋ยวชามพิเศษอย่างรวดเร็ว ก่อนเดินไปหยิบปีโป้ในตู้เย็นมาเป็นของหวานตบท้ายอีกสามสี่อัน

"ทำไมไม่บอกพี่ว่าจะกลับ จะได้ซื้ออะไรไว้ให้กิน"

"อยากเซอร์ไพรส์พี่"

"วันหลังไม่ต้องนะ พี่ไม่ชอบความตื่นเต้นอะไรทั้งนั้นอะ"

"ก็อยากแกล้งพี่บ้าง"

"ไม่ต้องมาแกล้ง แค่คิดถึงปิงทุกวันพี่ก็เหนื่อยแล้ว"

ปิงหัวเราะเบาๆ แล้วแกะปีโป้ส่งให้ผมอันหนึ่ง ก่อนแกะให้ตัวเองอีกอันหนึ่ง

"พี่อิส"

"หืม?"

"ขอจูบทีหนึ่ง"

"เฮ้ย! เดี๋ยว" ผมโยกหน้าหลบปิงที่ยื่นหน้าตัวเองเข้ามาใกล้ เมื่อถูกปฏิเสธ หัวคิ้วก็ขมวดเข้าหากัน ริมฝีปากเชิดขึ้นดูเหมือนไม่พอใจ

"ทำไม"

"ปีโป้เต็มปากพี่เลย"

"ก็กินเร็วๆ สิครับ"

ยังไม่ทันกลืนหมดปาก ปิงก็จัดการยกสองมือขึ้นจับหน้าผมให้อยู่กับที่ กระทำการจูบจนผมไม่อาจปฏิเสธ กระทั่งริมฝีปากขยับออกไป แต่สองมือยังประคองใบหน้าผมให้มองหน้าตัวเอง ผมทำตัวเท่ๆ ด้วยการแกล้งทำเป็นหน้านิ่ง ทั้งที่ความจริงเขินจนแทบไหล

"คิดถึงพี่จัง"

ใจแข็งแค่ไหนก็ไม่รอด หลุดยิ้มออกมาจนได้ เพราะเสียงใสๆ กับใบหน้าแมวๆ นั่น ผมยกสองมือของตัวเองขึ้นจับหน้าปิง แล้วจูบคืนไปทีหนึ่ง เป็นจูบเล็กๆ ในระยะเวลาสั้นๆ แทนทุกความคิดถึงที่เราต่างคนต่างอดทนมาตลอดปี 

 

วันสิ้นปีกลายเป็นเพียงวันหนึ่งวันที่ผมต้องปั่นงานให้ทันเดดไลน์ เพราะฉะนั้นจึงไม่มีความพิเศษใดเกิดขึ้นในวันปีใหม่เลย นั่งหลังขดหลังแข็งอยู่หน้าจอคอมฯ มาตั้งแต่เช้า ปวดหลังจนไม่รู้จะนั่งท่าไหนจึงยกคอมฯ ลงมาวางกับพื้น เอาหลังพิงโซฟาในท่าที่คิดว่าสบายที่สุด ผมหันมองสิ่งมีชีวิตที่นอนรายล้อมอยู่รอบตัว ทางซ้ายคือชีสไบท์กับลลิตา ทางขวาคือหลินปิง เห็นว่าดึกแล้วจึงหันไปไปบอกให้ปิงเข้านอนก่อน

"ปิงไปนอนก่อนก็ได้นะ"

"ไม่เอา จะอยู่เป็นเพื่อนพี่"

"ตามใจนะ"

"อื้อ"

ผมปล่อยให้ปิงนอนเล่นมือถือไป ส่วนตัวเองก็กลับมาจดจ่อกับงานต่อ หันไปมองปิงอีกทีก็ตอนที่ขยับตัวขยุกขยิกอยู่ข้างๆ เลื่อนหัวมานอนบนตักผมด้วยใบหน้าง่วงๆ

"ไหนใครบอกจะอยู่เป็นเพื่อนพี่"

แค่ไม่กี่นาทีก็หลับเฉย ผมปล่อยให้ปิงนอนหนุนตักอยู่อย่างนั้น นานจนตะคริวแดกขาแต่ไม่กล้าปลุก ละงานในมือแล้วนั่งมองหน้าคนที่หลับอยู่ มุมปากมันก็ขยับเป็นยิ้มเองโดยที่ไม่รู้ตัว แค่มองเฉยๆ ก็หมดเวลาไปครึ่งคืน เข็มนาฬิกากำลังจะขยับข้ามปี ผมค่อยๆ ปลุกปิงเบาๆ

"ปิง"

"..."

"ปิงครับ"

ปิงขยับเปลือกตาขึ้นมองหน้าผม หน้าตาเหมือนแมวตื่นนอนไม่มีผิด คนที่เพิ่งตื่นนอนลั่นเสียงหัวเราะออกมาเบาๆ

"หัวเราะอะไร"

"พี่เรียกผมว่า ปิงครับ"

"..."

"น่ารักดี"

"..."

"เขินเลย"

"บ๊อง" ผมยกมือเขกหัวปิงเบาๆ อีกคนก็หัวเราะออกมาอีกที ก่อนผมจะวางมือจากงานไว้แค่นั้นก่อนแล้วพาปิงเข้ามานอนในห้อง อีกคนเพิ่งรู้ตัวว่าเลยเที่ยงคืนมาแล้วตอนที่หันมองนาฬิกา

"ว้า...อดนับถอยหลังเลย ทำไมไม่ปลุกอ่า"

"ก็เห็นหลับอยู่ไง"

ปิงทำปากพองดูเหมือนไม่พอใจ วินาทีเดียวก็เปลี่ยนเป็นรอยยิ้มแทน

"แฮปปี้นิวเยียร์นะครับ"

"..."

"ปีที่แล้วผมตั้งคำถามกับตัวเอง ไม่รู้ว่าชีวิตจะเป็นยังไงในปีหน้า แต่พี่อิสทำให้ผมรู้ว่า ชีวิตที่มีพี่อยู่ด้วย..."

"..."

"มันดีมากๆ เลย"

ผมกะพริบตาถี่ๆ สองสามที ก่อนจะพลิกตัวนอนหันหลังให้ปิง

"อ้าว พี่...พี่อิส"

"แป๊บหนึ่ง"

"พี่เป็นอะไรอะ"

"กูไม่ไหวว่ะ กูเขิน"

"คนกาก!"

"ก็กูเขินอะ!"

ปิงหัวเราะเสียงดังแล้วกลิ้งทับตัวผมเพื่อจะมานอนหันหน้าให้อีกทาง ไม่รู้จะหนีไปเขินทางไหนก็เลยต้องมองหน้านั้นกลับไปด้วยรอยยิ้ม รู้ว่าตัวเองยิ้มกว้างก็ตอนที่มุมปากแทบจะฉีกถึงใบหูนี่แหละ ปิงขยับเข้ามากอดผมเอาไว้ เลื่อนมือมาจับพุงแล้วบีบเล่นพลางหัวเราะในลำคอเบาๆ

"สนุกมาก?"

"อื้อ พุงใหญ่กว่าปีที่แล้วอีก"

"บวมเบียร์ตั้งแต่ปีที่แล้ว บวมไม่หาย"

"อ้วนก็ยอมรับว่าอ้วนเถอะน่า" ปิงหัวเราะแล้วกอดผมแน่นกว่าเดิม เลิกเล่นกับพุงแล้วเอ่ยปากบอกบางคำ

"ผมรักพี่อิสนะ"

"..."

"มากขึ้นทุกปีเลย"

ผมตอบกลับด้วยจูบเบาๆ ที่แตะเข้าที่หน้าผาก บอกรักผ่านจูบนั้นโดยที่ไม่ได้พูดอะไรตามประสาคนเท่ๆ ไม่ต้องมากไปกว่านี้เลย เพราะความรักแบบนี้...มันก็โคตรดีมากๆ แล้ว
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 12-05-2021 19:08:25 โดย เต้าหู้ไข่ »

ออฟไลน์ songte

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1414
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +20/-1
คิดถึงพี่อิสคนกากคิดถึงหลินปิงด้วยคิดถึงๆๆๆ แต่เมื่อไหร่จะเลิกกากได้กินปิงสักทีง่า

ออฟไลน์ แมว

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 129
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +2/-0

ออฟไลน์ Narika

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 5
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +1/-0
เพิ่งพูดถึงพี่อิสเมื่อไม่นานมานี้ วันนี้ก็ได้อ่าน คิดถึงพี่อิสคนกากมากๆ อ่านทีไรยิ้มตลอดเลย555 :laugh:

ออฟไลน์ Miawncha

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 30
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +1/-0
สงสารลุงอิสคนเหงาเหมือนกันนะ ขอบคุณหลินปิงที่ไม่ว่าจะยังไงก็กลับมาหาลุงเสมอ555555555

ออฟไลน์ q.tr

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 367
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +3/-0
ยังกากเหมือนเดิมเลยนะลุง อยากวาร์ปไปตอนน้องปิงเรียนจบ สงสารลุงแกแก่แล้ว  :jul3:

ออฟไลน์ Wordslinger

  • แป้งจี่รีรีข้าวสาร
  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2383
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +1180/-5
คือ...เป็นยังไง ก็เป็นอย่างนั้นไม่เปลี่ยนจริงๆ พี่อิสของปิง บางตอนทนกลั้นหัวเราะไม่ไหวจริงๆ ค่ะ สงสารแกเหมือนกันนะคะ คนแก่อยู่บ้านคนเดียวกับแมว ถ้าน้องปิงเรียนจบเมื่อไรก็จะได้กลับมาอยู่ด้วยกัน นี่ตั้งตารอเล่มพิเศษเลยเนี่ย...อยากจะรู้ชีวิตหลังน้องเรียนจบแล้วกลับมาอยู่กับคนเหงา ถ้าน้องไม่กลับมาเสียทีเกรงว่าคนแก่จะไปบวชเสียก่อน

ขอบคุณคุณเต้าหู้ไข่สำหรับตอนพิเศษของพี่อิสคนกากนะคะ รักทุกตอน คิดถึงตลอดเวลา

ป.ล. หลาน (แมว) พี่อิสนี่มีชื่อแบบว่า...เหอะๆ

ออฟไลน์ junlifelove

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 64
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +1/-0
โอ๊ยยย พี่อิส น่ารักกกกกกก เป็นคนกากที่น่ารักอะ
คิดถึงความกากกังของพี่จริงๆ  :katai2-1:

ออฟไลน์ B52

  • เป็ดZeus
  • *
  • กระทู้: 13215
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +420/-26
เซอร์ไพรส์มากมาย เป็นเรื่องที่ทำให้ยิ้ม หัวเราะและเขินได้ตลอดเลยค่ะ

ออฟไลน์ เนเน่

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 374
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +4/-0
คิดถึงที่รักมากๆเลยค่ะ

 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด